Hoe doen jullie dat?

"Bob Dylan kan mij niet boeien en laat ik mij door niemand aanpraten. Simon & Garfunkel staan nog veel lager op mijn prioriteitenlijstje..." zegt Job.

Ik zie het als olijven. Je moet ze leren eten en ineens is er een moment dat het kwartje wel valt en je ze erg gaat waarderen...

Zo stonden Kate Bush en de Yardbirds twee jaar ongeluisterd of nauwelijks geluisterd bij me in de kast en ineens kreeg ik de geest. en MOOI dat ik ze nu vind...

Gram Parsons! Er is hoop voor je! :-)

Ik ben ongeveer zestien jaar bezig geweest harde noot Bob Dylan te kraken. Via Highway 69 Revisited is het me een maand ofzo geleden eindelijk gelukt. En ik ben er blij mee! Wat een mooie plaat. :-)

Objectief is dit allemaal natuurlijk wel. Van Dylan heb ik altijd willen horen wat er nu zo bijzonder aan is. Bij bijv. Bruce Springteen interesseert het me geen ene moer.

Love's Forever Changes was liefde op het eerste gehoor. Ultieme sixtiesplaat. Rest vink minder van spiegedelische Arthur en de zijne.

Toen ik Belle & Sebastian leerde kennen, hoorde ik ook ineens hoe ongelooflijk bijzonder de vijf platen van Simon & Garfunkel zijn. Briljante melodieën, fraaie harmonieën. Tja. Smaak en voorkeur voor smaak. Wat die je eraan?

Wat die je eraan? Wat doe je eraan!