Het schaduwkabinet: week 24 - 2015

Onze overheid houdt de boot met nogal kinderachtige argumenten af. Om over pgb’s nog maar te zwijgen. Hopelijk varen jullie wel bij onze zelf gefinancierde lijstjes uit het:

SCHADUWKABINET

We luisterden naar: Paradise Lost, Dirk Serries, Dirk Serries & Rutger Zuydervelt, British Sea Power, Elles S’y Promènent, Daughn Gibson, Jenny Hval, Lara Leliane, Petrels, Piiptsjilling, Sally Dige, Bruno Sanfilippo (2x), Mahsa Vahdat, V/A: Better Late Than Never…. The Reverb Worship Compilation, V/A: Remembering Mountains – Unheard Songs By Karen Dalton, Kâmuran Akkor en Argatu’. En gingen naar: Impetuous Ritual en Portal.

Wolfgang Voigt - Rückverzauberung 10: Nationalpark
Tiende deel van de Rückverzauberung serie, die eigenlijk het GAS-geluid zonder de beats voortzet is een lange track van 62 minuten. Golven van synths en klassieke muziek, in eerste instantie klinkt het wellicht eenvormig maar uiteindelijk zit het vol details en verschuivingen in de beste ambienttraditie.

The Beach Boys - SMiLE
Kwam er onlangs pas achter dat in 2011 The SMiLE Sessions zijn uitgebracht. Die hele boxset met 503 versies van 'Heroes and Villains' laat ik aan de fanaten en muziekhistorici, de enkele cd, eindelijk met originele hoes en optimale geluidskwaliteit, is goed genoeg (helaas toch weer met bonustracks). Hoe goed? Dan moet je weer met allerlei superlatieven gaan smijten hè? Ik vind het in ieder geval een wonderbaarlijke plaat, behoort tot het beste wat popmuziek heeft voortgebracht, zo niet gewoon hét beste, punt. Hele lieve tekst van Brian Wilson in het boekje trouwens.

SMiLE: Ik heb ooit bij Stoffer & Bentz een reconstructie opgenomen op cassettebandje. Dat bandje heb ik een jaar lang obsessief gedraaid en een jaar of tien (twintig?) terug samen met alle andere bandjes weggemikt. Sindsdien heb ik flink wat reconstructies beluisterd, maar alle versies verbleken bij de versie die in mijn hoofd zit.

Hoera! Ik lijk er van verlost te zijn. Ik hoor bij die SMiLE sessies nog wel dingen die 'anders' klinken, maar er is geen irritant geluidsfragment meer in mijn hoofd dat aangeeft hoe het wél zou moeten klinken.

haha, geweldig.

Ondertussen heb ik mijn jongste eens verteld over de piano in de zandbak en opnames met brandweerhelmen, paranoia...die gaat er helemaal in mee. Binnenkort ook biopic met in ieder geval geweldige poster:

http://www.ropeofsilicon.com/wp-content/uploads/2014/10/love-and-mercy-poster-640x949.jpg

herkenbaar verhaal clismo

poster is stuk? (misschien moeten we hier ook een plaatje uit ons hoofd inzetten :P)

die Smile Sessions moet ik ook nog maar eens luisteren dan :)

mmm, bij mij doet die poster het gewoon (nou ja google hem je ziet vanzelf welke ik bedoel ;)

Op cd! Gewoon semi-midprice te scoren, doe je de rest van je leven mee. :)

26-deels uitklapvinyl dat nooit meer uit de kast komt! ;)

http://images.onset.freedom.com/ocregister/npg5uv-b88422384z.120150604180611000gb3a49ul.10.jpg

zeer cool ja :) Cusack and Dano, dat wekt wel enige verwachtingen ook

mooi!

vinyl is slechts dubbel Ludo, en je hoeft maar drie kanten te draaien.
wel aan de dure kant
maar ja, SMiLE...

Ik heb weer naar Pinkpop gekeken. Was het een herhaling?

Weer totaal geen spijt dat ik niet gegaan ben. :)

Dapper dat je hebt gekeken.

Bij Robbie Williams heb ik even wat Bulgaarse en Russische videoclips gekeken, dat trek ik echt heel slecht … :)

Counting Crows was maar een nummer, still a small eternity natuurlijk.

Die Pharell had ik niet veel zin an, maar als je niet keek was het of het plaatje op stond.

Zelfs Faith No More was mehriffic. De halve seconde Fishbone in de crowdsurfcompilatie was het meest opwindende moment.

Pharell had er zelf weinig zin an, bedoel ik.

maar als je niet keek was het of het plaatje op stond.

dit was ook gewoon het geval, natuurlijk, ja toch, niettan

Ik heb tijdens Pinkpop vooral genoten van Swans en Bach...

Gisteravond speelde Liturgy in de Occii. Snoeiharde, bombastische math rock, gedragen door krankzinnig virtuoos drumwerk en continue om elkaar heen cirkelende gitaarpatronen in het hoogste register. Zo nu en dan wordt er minutenlang in zo’n patroon door geragd en op die momenten klinkt de muur van geluid overtuigend. Althans: totdat de zanger zijn krachteloze, monotone en soms ronduit valse gelamenteer laat horen. Transcendental black metal wordt dit genoemd, maar 'transcendentaal' is het hooguit in de zin dat de zang zich totaal van de muziek heeft eh... losgezongen.

Die term was meer van toepassing op de eerste twee albums. Toen was dat math aspect ook totaal ondergeschikt aan de 'burst beat' (al zat er op het tweede album al wel wat meer <em>Meshuggah meets Scelsi</em> in).