Hoe doen jullie dat?

Wat voor werk doen jullie zoal, dat je zoveel cd's kunt kopen?
Een kantoorbaan. Wel een hele leuke.

Op welke leeftijd begon het?
Ik vermoed op twaalfjarige leeftijd. Misschien iets eerder.

Hoeveel uur per dag gaat op aan de muziek?
Bij al mijn activiteiten is muziek aanwezig. Soms op de achtergrond, soms alle aandacht opeisend.

Hoeveel concerten bezoek je in een jaar?
Ik vrees dat het er ongeveer 150 moeten zijn.

Doen je oren het nog, of gaat het achteruit?
Heb ik nog niet durven nakijken. Het zou wel eens vies tegen kunnen vallen.

Zijn jullie misschien professionals in de muziekbizz, zodat het voor mij geen zin heeft ooit naar zoveel kennis te streven?
Ik denk dat je minstens zoveel kennis buiten de muziekbizz kunt verkrijgen (enthousiaste hobbyisten zijn veel fanatieker) en het heeft altijd zijn om er naar te streven. Elk weekend, als ik op bezoek ga bij de locale platenboer, sta ik voor een bak vol onbekende namen. Wetend dat daar de plaat tussen zit die mijn leven zal veranderen, grabbel en graai ik tussen de schijven en beluister ik ze ter plekke in de hoop ik dat ‘m ooit zal vinden. Heel vaak zit ik er vlakbij, maar zal ik toch verder moeten zoeken, tot ik er bij neerval, wetend dat de ontdekkingsreis nooit over zal zijn en dat ik de bewuste plaat waarschijnlijk per ongeluk oversla. Mijn bijdragen op deze en andere sites zijn verslagen van die zoektochten en het voornaamste doel van die verslagen is anderen enthousiast te maken, niet alleen voor de muziek die ik al of niet aanprijs, maar vooral om ook op ontdekkingstocht te gaan en je eigen weg in de muziek te vinden. De Subjectivisten kunnen dienen als een van de vele tussenstations in het speuren naar nieuwe geluiden en het verwerven van nieuwe kennis. Daarna is het jouw beurt mensen te inspireren.

Zijn jullie misschien al heel erg oud?
Ja, ontzettend oud, maar dan spreek ik geheel en al voor mijzelf. Hoe ouder, hoe meer je hebt gehoord. Soms is dat eerder een nadeel dan een voordeel.

Moet er naast IQ en EQ, zoiets zijn als MQ?
Vast wel, maar daar moet ik wat langer over nadenken.

Hoe wordt ik zoals jullie?
Wie weet ben je al zoals wij.

Nee, niet om het kopen. Het gaat toch echt om de muziek waar je over gelezen hebt of waar je iets van op de radio of op internet hebt gehoord. Meest recente voorbeeld: Young People. Gehoord op de site van het label van Deerhoof (ook al zo'n fijne ontdekking voor mij dit jaar) en daarna de laatste maanden in vrijwel elke uitzending van John Peel. Wekenlang stond-ie bovenaan de lijst en interesseerden al die andere nieuwe, interessante en fantastische bandjes me totaal niet. Young People MOEST en ZOU ik hebben. Ik lag er nog net niet wakker van, maar het scheelde niet veel. Sinds afgelopen weekend is de plaat binnen en hij is MOOI.

Kopen om het kopen doe ik soms bij bands waar ik al meerdere platen van in huis heb. Dan gaat het om het compleet houden van een collectie en dat levert meestal teleurstellingen op. Goed voorbeeld: Twice A Man. Ja, lach me maar uit.

Overigens: welkom GUuz in het illustere Schaduwkabinet.

Ik bezoek weinig concerten, dus de oren doen het prima. Verstand van muziek valt wel mee denk ik. Je moet gewoon je mond dicht houden bij dingen die je niet kent, dan valt het niet zo op :) En muziek omschrijven is natuurlijk ook gewoon een kwestie van niet te onzeker zijn dat anderen wellicht betere omschrijvingen vinden. Uiteindelijk zijn het maar meningen enzo.

Het grootste probleem is natuurlijk vooral hoe je al die bands leert kennen die bestonden voordat je je echt in muziek ging verdiepen. Dat is toch vooral een kwestie van veel over muziek lezen. Popencyclopedieen (niet per se de OOR) helpen hierbij, maar recensies kun je ook achteruit lezen. Als jij Interpol erg leuk vind en het wordt vergeleken met Joy Division en je kent dat niet, dan kun je dat weer uitzoeken enzo.

Verder is het een kwestie van veel geduld hebben, heel veel luisteren en veel lezen. Uiteindelijk leer je vanzelf veel kennen. Niemand hier is ooit begonnen met grote verzamelingen!

Hebben jullie dat nou ook, dat je soms een plaat MOET kopen, gewoon, om het kopen?

Ja! Van die bands waarvan je nooit iets gehoord hebt, maar die altijd op duiken als referentie bij bands die je goed vind. Of platen waarvan je vantevoren al weet dat je 'm niet leuk zult vinden, maar die je moet hebben vanwege de mensen die meespelen en omdat je dan in ieder geval een gefundeerde mening hebt. Het solo-album van Calvin Johnson bijvoorbeeld.

Dacht dat je ooit gezegd had de Apples In Stereo leuk te vinden?

Wat voor werk doen jullie zoal, dat je zoveel cd's kunt kopen?

Voor mij geldt dat ik vanwege mijn schamele studentenloontje nauwelijks platen kan kopen. P2P en FTP zijn voorlopig nog even mijn steun en toeverlaat. Heb daardoor nit al teveel platen (ergens tussen de 300 a 400 CD's en een bescheiden stapel vinyl). Maar ik vrees dat ik, zogauw ik mijn eerste cheque binnenkrijg, als een junk met zware jeuk de platenzaak binnenstorm.

Op welke leeftijd begon het?

Het begon serieus te worden op mijn 13e. Mixteepjes, de radio opnemen, mijn eerste CD.

Hoeveel uur per dag gaat op aan de muziek?

Hangt ervan af. Het is in ieder geval een onlosmakelijk ingewoven deel van mijn bestaan.

Hoeveel concerten bezoek je in een jaar?

Laten we maar zeggen dat ik minstens 1 keer per week in de VERA te vinden ben.

Doen je oren het nog, of gaat het achteruit?

Dat gesprekje met de dokter vermijd voorlopig nog even.

Zijn jullie misschien professionals in de muziekbizz, zodat het voor mij geen zin heeft ooit naar zoveel kennis te streven?

Los van een stage of klus hier en daar ben ik eigenlijk altijd maar een amateur (hopelijk alleen in de meest letterlijke zin van het woord) geweest. Werken buiten het professionele circuit kan ook haar voordelen hebben, maar als ik ooit de kans mocht krijgen om ervan te kunnen leven...Call me.

Zijn jullie misschien al heel erg oud?

Ben 26.

Moet er naast IQ en EQ, zoiets zijn als MQ?

Dat kan iedereen met een beetje geduld en een hoop nieuwsgierigheid aanleren.

Hebben jullie dat nou ook, dat je soms een plaat MOET kopen, gewoon, om het kopen?

Vroeger wel. Later, wanneer ik over een fatsoenlijk inkomen beschik, vast weer.

Nou ja, ik vraag maar...

Trouwens die grens tussen het overstemmen van het gepeupel en acceptabel voor de oortjes lijkt niet te bepalen, tenzij mensen stil kunnen zijn. Hierbij heel veel respect voor singer songwriters die durven op te treden, bij Nick Drake was de teleurstelling te groot en als we de documentaire-makers mogen geloven was deze deceptie het begin van zijn verval. Wat wel weer Pink moon heeft opgeleverd.

Wat de ideale collectie betreft, ik zie er geen maximum aan ofzo. Er zit toch ook een soort verzamelaspect aan een grote collectie? Niet in de zin van alle Japanse uitgaves willen hebben, maar toch wel zoveel mogelijk van bands die je enigszins leuk vind. Althans, dat is bij mij zo. Op een paar rare uitzonderingen na, bestaat mijn collectie uit dingen die ik heb gekocht, omdat ik het op dat moment wilde, en dus hoort het in mijn collectie thuis. Hoe zeker ik van sommige dingen ook weet dat ik er nooit meer naar luister.

Als je geen vrienden hebt valt dat thuis een stuk minder op :)

Serieus: er zijn zat argumenten aan te voeren waarom cd's verzamelen te prefereren is boven het bezoeken van concerten: cd's kun je nog eens opzetten, je kunt de slechte nummers doorspoelen, je kunt ze opzetten wanneer jij dat wilt, als je niet al te pech hebt met huisgenoten/-es zit er niemand doorheen te praten, er wordt niet gerookt tijdens het luisteren als jij dat niet wilt etc. etc.

Ieder zijn/haar ding zou ik zeggen. Ik hoop wel voor je dat je in de buurt van Amsterdam woont, anders wordt het een lastig vol te houden hobby.

Helpt dus niet. Enige wat er gebeurt is dat de kleine meegaat in mijn dub/techno/jazz trip, wel lachen hoor zo'n dochter die danst op Akufen terwijl jij op de bank over je sik strijkt van "geinig die samples".

verder: 's ochtends gaat de muziek aan, boodschappen, fietsen maakt niet uit kan altijd wel wat muziek bij. Muziek is verder gewoon onderdeel van algehele kennisverslaving, zo kan ik mensen ook ontzettend doorzagen over voetbalesthetiek, science fiction of de verborgen betekenis van Pipo de Clown.

Maar kopen? Hoe 20ste eeuws. Ik download/brand me compleet scheel met soulseek want ja als ze toch te krijgen zijn wil je wel alle Underground Resistance nummers in je collectie hebben. Ik moet echt een cd-boek gaan aanschaffen voor die cd-roms want dat begint nu toch ook een vrij serieuze verzameling te worden. Ik ben Omar: muziekverslaafd. :)

Same here. mp3's gebruik ik als een soort singles, om nieuwe bands via te ontdekken. en kopieen maak ik zelden. Ik bezit geloof ik minder dan vijf gekopieerde cd's. En de meeste daarvan zijn verzamelaars.

Dan moet je dus wel aan die platen kunnen komen en dat is gewoon steeds minder het geval. Het aanbod in de platenwinkels is op het moment schandalig slecht.

Moeten sowieso de prijzen van cd's omlaag. Want op deze manier betaal je vooral iemand anders dan de artiest. Maar goed uiteindelijk zal het toch wel naar een model toegaan waar je platen bijna direct van de artiest afneemt (los even van mega-jokers).

En desondanks: heb ik bijna alle gevallen al een plaat van de desbetreffende artiest dus heb ik aan mijn morele verplichting voldaan.

Bij elke fatsoenlijke platenzaak kun je ook gewoon dingen bestellen, als het een beetje goede zaak is ook via de import. Als mensen dat nu eens vaker deden! Het zou de popmuziek in Nederland een boel goeds doen!

Ik heb lang geen nieuwe-oude cd's gekocht omdat ik de huidige stroom
al niet kan behapstukken, maar daar ben ik een jaar geleden gelukkig
weer mee begonnen. Zo'n James Brown-box, Who-compilatie, indertijd
vergeten Nas-cd of Kraftwerk-ontbreker wil je toch hebben. Zeker als
je af en toe eens invalt bij Het Lek. Ik heb verder vast aardig wat
cd's die best goed zijn maar waarmee ik ook zonder zou kunnen en die
ik toch houd omdat ik er op de radio nog wel eens wat aan zou kunnen
hebben.

Toen ik nog studeerde/werkloos was, kocht ik twee cd's in de maand.
Ik heb geen idee hoe ik het zou doen als ik niet in het
gratis-muziekverstrekkingsprogramma zou zijn opgenomen. Mijn huidige
consumptiepatroon is voor een gewone sterveling niet vol te houden en
ook niet aan te raden. Ik luister zelden meer dan één keer in zijn
geheel naar iets nieuws, alleen als ik het moet recenseren of
interviewen.

In principe kan ik ook nog lenen wat ik wil bij de gigantische
Fonotheek in het Mediacentrum, maar daar kan ik niet aan beginnen.
Dan koop ik liever eens een cd van The Incredible String Band als
Boards Of Canada aan mij collega Koen Poolman vertelt dat ze daar fan
van zijn - om er vervolgens achter te komen dat dat zonde van mijn
geld was.

En concerten? Alleen voor mijn echtgenote koop ik nog wel eens
kaartje en zelfs dat hoeft soms niet eens. Een e-mailtje is meestal
genoeg. Voor Paradiso heb ik een pasje. Heel cool. Altijd gewoon
doorlopen. Had ik al gezegd dat ik heel blij ben met mijn "baan"? :-)

En over dat in de speler stoppen van onbekende muziek: als ik echt
geen idee heb van artiest of label dan zijn je verwachtingen toch
iets lager (dan wanneer je denkt: ah! de nieuwe Death In Vegas!). Dat
kan psychologisch nadelig zijn, maar dat effect valt wel mee, denk ik.

Jajajajaja maar bepaalde frequenties kun je loeihard aan je kop hebben en andere niet. Da's het verschil.

Doe ik ook wel hoor als de nood hoog wordt. Maar eigenlijk vind ik dat de hele Kompakt Total serie gewoon standaard in de schappen hoort te staan. Heb het idee dat cd-winkels allemaal beter maar kunnen gaan specialiseren want zo wordt het een grote net-niks situatie.

Kijk, je moet het downloaden vooral zien als een tussenstap in je consumptiepatroon, je verkijgt er een 100% tevredenheids score van in je aanschaffen. Nou ga ik niet lopen verkondigen dat ik uit idealistische redenen download maar het is wel een handig bijeffect dat er eens wordt nagedacht over muziekconsumptie. En als men toch wil volhouden met het oppompen van de prijzen, prima, maar dan niet miepen als straks de hele rotzooi in elkaar dendert.

Roger, het is over-uit-foetsie

Oh ja zeker! Met mijn 22 jaar heb ik nog veel van de 'klassiekers' niet in huis. Logisch. En iedere keer sta ik weer in de platenzaak met de Pet Sounds, Decades, Concert in Central Park, Grievous Angel, Blonde On Blonde en CD Boxen van James Brown in mijn hand. VEEL te duur, want de platenzaak weet ook wel dat het classics zijn. Maar ik wil ze kennen, ze snappen en ze van binnen en buiten kennen!

Ik zou kunnen kopiëren, maar das niet de echte hoes, niet het echte boekje en niet de echte CD. Een kopie van een classic komt mijn kast niet in! Dus is het zo eens in de maand raak en staan er nu toch al zo'n dertig CD's in de kast die ik niet eens 1 keer heb geluisterd! Schande!

Maar het is wel een mooie toegevoegde waarde in de kast, zo'n Grievous Angel.... ;-)

Als je ze niet mooi vind, moet je ze ook niet kopen hoor. Bob Dylan kan mij niet boeien en laat ik mij door niemand aanpraten. Simon & Garfunkel staan nog veel lager op mijn prioriteitenlijstje...

Anyway: 'klassiekers', schmassiekers. Gewoon dezelfde criteria aanhouden als bij de aankoop van een nieuwe plaat. Niet luisteren naar mensen die zeggen dat je perse Dylan/ Walker/ Parsons/ Hazlewood/ Sabbath/ Hüsker Dü/ The Minutemen/ DK/ Black Flag moet hebben om serieus genomen te worden.

De platen van nu zijn de klassiekers van morgen. Mojo special edition in 2017: 'EXCLUSIVE: At The Drive-In - The Final Weeks...'

Heb trouwens toevallig vorige maand "Pet Sounds' gekocht. Vind 'm erg leuk, verrassend leuk zelfs. Maar tegelijkertijd Love's "Forever Changes" gekocht, en die is vooral erg vermoeiend.

Ik zie het als olijven. Je moet ze leren eten en ineens is er een moment dat het kwartje wel valt en je ze erg gaat waarderen...

Zo stonden Kate Bush en de Yardbirds twee jaar ongeluisterd of nauwelijks geluisterd bij me in de kast en ineens kreeg ik de geest. en MOOI dat ik ze nu vind...

Gram Parsons! Er is hoop voor je! :-)