Het schaduwkabinet: week 24 - 2015

haha, geweldig.

Ondertussen heb ik mijn jongste eens verteld over de piano in de zandbak en opnames met brandweerhelmen, paranoia...die gaat er helemaal in mee. Binnenkort ook biopic met in ieder geval geweldige poster:

http://www.ropeofsilicon.com/wp-content/uploads/2014/10/love-and-mercy-poster-640x949.jpg

herkenbaar verhaal clismo

poster is stuk? (misschien moeten we hier ook een plaatje uit ons hoofd inzetten :P)

die Smile Sessions moet ik ook nog maar eens luisteren dan :)

mmm, bij mij doet die poster het gewoon (nou ja google hem je ziet vanzelf welke ik bedoel ;)

Op cd! Gewoon semi-midprice te scoren, doe je de rest van je leven mee. :)

26-deels uitklapvinyl dat nooit meer uit de kast komt! ;)

http://images.onset.freedom.com/ocregister/npg5uv-b88422384z.120150604180611000gb3a49ul.10.jpg

zeer cool ja :) Cusack and Dano, dat wekt wel enige verwachtingen ook

mooi!

vinyl is slechts dubbel Ludo, en je hoeft maar drie kanten te draaien.
wel aan de dure kant
maar ja, SMiLE...

Ik heb weer naar Pinkpop gekeken. Was het een herhaling?

Weer totaal geen spijt dat ik niet gegaan ben. :)

Dapper dat je hebt gekeken.

Bij Robbie Williams heb ik even wat Bulgaarse en Russische videoclips gekeken, dat trek ik echt heel slecht … :)

Counting Crows was maar een nummer, still a small eternity natuurlijk.

Die Pharell had ik niet veel zin an, maar als je niet keek was het of het plaatje op stond.

Zelfs Faith No More was mehriffic. De halve seconde Fishbone in de crowdsurfcompilatie was het meest opwindende moment.

Pharell had er zelf weinig zin an, bedoel ik.

maar als je niet keek was het of het plaatje op stond.

dit was ook gewoon het geval, natuurlijk, ja toch, niettan

Ik heb tijdens Pinkpop vooral genoten van Swans en Bach...

Gisteravond speelde Liturgy in de Occii. Snoeiharde, bombastische math rock, gedragen door krankzinnig virtuoos drumwerk en continue om elkaar heen cirkelende gitaarpatronen in het hoogste register. Zo nu en dan wordt er minutenlang in zo’n patroon door geragd en op die momenten klinkt de muur van geluid overtuigend. Althans: totdat de zanger zijn krachteloze, monotone en soms ronduit valse gelamenteer laat horen. Transcendental black metal wordt dit genoemd, maar 'transcendentaal' is het hooguit in de zin dat de zang zich totaal van de muziek heeft eh... losgezongen.

Die term was meer van toepassing op de eerste twee albums. Toen was dat math aspect ook totaal ondergeschikt aan de 'burst beat' (al zat er op het tweede album al wel wat meer <em>Meshuggah meets Scelsi</em> in).