Hoe doen jullie dat?

Van Morrisson's Astral Weeks is mooi. Kocht 'm toen uit nieuwsgierigheid (en het stond afgeprijsd), de Nick Drake-bio die ik toen aan het lezen was refereerde er constant naar. Een 'Pet Sounds' daarentegen heeft mij niet echt kunnen bekoren, maar dat ligt aan de Beach Boys. Ik trek die gasten gewoon niet. Heb nog niks van The Beatles, ik zie wel...

Anyway: 'klassiekers', schmassiekers. Gewoon dezelfde criteria aanhouden als bij de aankoop van een nieuwe plaat. Niet luisteren naar mensen die zeggen dat je perse Dylan/ Walker/ Parsons/ Hazlewood/ Sabbath/ Hüsker Dü/ The Minutemen/ DK/ Black Flag moet hebben om serieus genomen te worden.

De platen van nu zijn de klassiekers van morgen. Mojo special edition in 2017: 'EXCLUSIVE: At The Drive-In - The Final Weeks...'

Klassiekers moet je idd alleen kopen als er muzikale redenen voor zijn, omdat al je favoriete hedendaagse bandjes ermee vergeleken worden bijvoorbeeld. Niet omdat het in een of andere lijst staat met "de 100 beste albums allertijden". Dat soort lijsten worden over het algemeen gemaakt door notoire napraters. "De eestre echte X-plaat" (waarbij X een of ander genre is) valt vaak vies tegen als je al zat andere bandjes in dat genre kent.

Heb trouwens toevallig vorige maand "Pet Sounds' gekocht. Vind 'm erg leuk, verrassend leuk zelfs. Maar tegelijkertijd Love's "Forever Changes" gekocht, en die is vooral erg vermoeiend.

Maar tegelijkertijd Love's "Forever Changes" gekocht, en die is vooral erg vermoeiend

Haha, daar kan ik me iets bij voorstellen. Ik ben laatst naar dat concert geweest in de Melkweg. Wat een gepruttel zeg...

"Bob Dylan kan mij niet boeien en laat ik mij door niemand aanpraten. Simon & Garfunkel staan nog veel lager op mijn prioriteitenlijstje..." zegt Job.

Ik zie het als olijven. Je moet ze leren eten en ineens is er een moment dat het kwartje wel valt en je ze erg gaat waarderen...

Zo stonden Kate Bush en de Yardbirds twee jaar ongeluisterd of nauwelijks geluisterd bij me in de kast en ineens kreeg ik de geest. en MOOI dat ik ze nu vind...

Gram Parsons! Er is hoop voor je! :-)

Ik ben ongeveer zestien jaar bezig geweest harde noot Bob Dylan te kraken. Via Highway 69 Revisited is het me een maand ofzo geleden eindelijk gelukt. En ik ben er blij mee! Wat een mooie plaat. :-)

Objectief is dit allemaal natuurlijk wel. Van Dylan heb ik altijd willen horen wat er nu zo bijzonder aan is. Bij bijv. Bruce Springteen interesseert het me geen ene moer.

Love's Forever Changes was liefde op het eerste gehoor. Ultieme sixtiesplaat. Rest vink minder van spiegedelische Arthur en de zijne.

Toen ik Belle & Sebastian leerde kennen, hoorde ik ook ineens hoe ongelooflijk bijzonder de vijf platen van Simon & Garfunkel zijn. Briljante melodieën, fraaie harmonieën. Tja. Smaak en voorkeur voor smaak. Wat die je eraan?

Wat die je eraan? Wat doe je eraan!