Filmforum

Mijn maart overzicht:

⭐⭐⭐⭐½:
Vampire's Kiss (Robert Bierman, 1988)
Ik had de alfabetscene en de kakkerlakscene talloze keren gezien, maar nooit de hele film. De beroemde scenes zijn een understatement over hoe knettergek en vooral, hoe komisch deze film is als je hem in zijn geheel kijkt. De schaterlachbuien komen sneller dan in de Naked Gun-serie. 99% is de beroemde performance van Nic Cage, maar onderschat de bijrollen ook niet.
Het zou ook een uitstekende double bill vormen met American Psycho: twee films over male chauvinist pigs in het yuppietijdperk die doordraaien. De roman American Psycho verscheen in 1991 en Bret Easton Ellis is een gekend filmliefhebber, dus misschien is hij wel geïnspireerd door deze film?
Tegelijkertijd is het ook geen toeval dat hoofdpersoon Peter Loew een foto van Franz Kafka op een prominente plek op zijn kantoor heeft. Waar is toch dat Houghton contract?
Vreemd dat Bierman na deze cultklassieker nooit meer iets noemenswaardigs heeft gemaakt.

Bad Lieutenant: Port of Call – New Orleans (Werner Herzog, 2009)
"What's a man without his gun?"
Werner Herzog, William Finkelstein (veteraanschrijver van Hill Street Blues en NYPD Blue) en Nic Cage trekken het actiefilmconcept van "de agent die niet volgens de regels speelt" naar zijn absurdistische eindpunt, met briljante resultaten.

Wild at Heart (David Lynch, 1990)
Ik ben niet altijd de grootste fan van David Lynch, maar dit is de film waarvoor hij geboren is, De Grote Amerikaanse Mythe.

Sick of Myself (Kristoffer Borgli, 2022)
Een soort moderne update van The King of Comedy, deze doorbraakfilm van de regisseur van Dream Scenario is net zo leuk als die film.
Laat deze Scandinavische satire zien aan de boomer die altijd klaagt over te woke-e moderne film, want Sick of Myself parodieert yogazwevers, modemerken die doen alsof ze inclusief zijn, de kunstscene en boven alles pillen slikkende, latte sippende, aandachtverslaafde millennials.

⭐⭐⭐⭐:
The Promised Land (Nikolaj Arcel, 2023)
Het is eigenlijk gewoon een western, maar dan één die zich afspeelt in de 18e eeuw, niet de 19e, en in Jutland, niet het Wilde Westen. Mikkelsen zet een erg goede, Clint Eastwood-stijl stugge, stille held neer, Simon Bennebjerg schmiert zoals een 18e eeuwse slechte landheer in overdadige pruiken hoort te schmieren en de Jutlandse hei ziet er fantastisch uit. Het is ouderwets, maar vooral op de goede "zo maken ze niet meer" manier.

Dune Part I & II (Denis Villeneuve, 2021/2024)
Deel 2 een stuk trippier dan deel 1, maar ook een stuk duisterder en het gaat een verrassend kant op. Ik had alleen verwacht dat het twee delen zouden zijn, maar er komt overduidelijk nog een deel aan.

Rapito (Marco Bellocchio, 2023)
De paus laat een joods jongetje kidnappen in Bologona omdat het stiekem gedoopt is door een dienstmeisje en dus als christen een christelijke opvoeding moet krijgen en wel in het elite hersenspoelinstituut voor gekidnapte joodse jongetjes in het Vaticaan. Luxe lunches met de paus inbegrepen. Dit alles tegen de opkomst van Italië en de ondergang van de Kerkelijke Staat. Ik vond de grotendeels vrij droge documentaire-achtige aanpak- zij het het wel met alle pomp & praal van het Vaticaan en een fantastische nachtmerrie van de paus - van dit historische drama erg goed, maar ik hoor ook veel klachten over gebrek aan richting en vlakheid.

Red Rock West (John Dahl, 1993)
Net als de andere Nic Cage films was deze zeer vermakelijke noir onderdeel van het Nicolas unCAGEd retrospectief, maar deze vermakelijke neo noir is stiekem eigenlijk vooral een Dennis Hopper film.

⭐⭐⭐½:
BlacKkKlansman (Spike Lee, 2018)
Fantastisch verhaal, grotendeels leuk verteld, maar Spike Lee stopt er wat vandikhoutzaagtmenplanken stokpaardjes in die afleiden. Die discussie over blaxploitation onder het wandelen is hoe het wel moet, die openingsmonoloog die verder helemaal niet meer terugkomt hoe het niet meer. Verder is Lee verrassend mild over de politie hier; grotendeels coole gasten, met een paar rotte appels.

Past Lives (Celine Song, 2023)
Al eens aan begonnen op streaming, maar dit is echt een film waar ik de focus van de bioscoop voor nodig heb, dus goed dat hij weer even in de reprise kwam.
Het is een goed gemaakte film, naar mijn idee zelf één die iets te veel probeert smaakvol understated te zijn. Het aspect dat deze film wat voor me naar beneden haalt is dat de veronderstelde diepe connectie/passie tussen Na Young/Nora en Hae Sung aan ons wordt verteld in plaats van dat we hem zien. Weinig passie in die Skype-relatie. Ik vond zelfs dat Greta Lee beter chemie had met John Magaro dan Teo Yoo. Ik moet ook zeggen dat zoals elk spiritueel of mystiek concept ooit, het hele in-yun gedoe echt niets voor me deed.
Maar elke scene ziet er uit als een Edward Hopper, dus dat is fantastisch.

⭐⭐⭐:
White Material (Claire Denis, 2009)
Dat het karakter Manuel van gemiddelde luie tiener naar volledige psycho ging in één dag (en zelfs dan dingen doet die niet echt logisch zijn) haalt deze verder prima film voor me naar beneden. Isabelle Hupert is geweldig. (Ik was ook wat moe en dacht moeite te hebben met de tijdsprongen, maar toen ik naderhand het plot opzocht bleek ik de film niet verkeerd begrepen te hebben.

Wonka (Paul King, 2023)
Ik zou er niet naar kijken als je ouder dan 10 bent, maar voor de doelgroep prima vermaak. Timothee Chalamet en Hugh Grant zijn geen topzangers, maar dat voorkomt alleen maar dat de schreeuwerige moderne musicalstijl kan worden toegepast. "Scrub, scrub" is zelfs een echte hit te noemen.

⭐⭐½:
Barefoot Gen (Mori Masaki, 1983)
Goed: de animatie van de verschrikkingen van de atoombom op Hiroshima.
Slecht: als het meteen daarna de sfeer wordt verpest door een kindertekenfilmslapstickgrap of van die overdramatische kitsch met opwellende tranen in grote ogen met strijkers op de achtergrond, de eentonige schreeuwerige performance van de stemacteur van Gen en de primitieve animatie in sommige delen.

⭐⭐:
The Holy Mountain (Alejandro Jodorowsky, 1973)
Niet gewoon hippiebullshit, maar de *ultieme bullshit*, met ook een verrassend hoog Kreatief met Kurk knutselgehalte. Barbarella is in vergelijking minimalistisch kitchensinkdrama. Geen goede film, maar wel één om een keer gezien te hebben, tenzij je grote problemen hebt met wreedheid tegen dieren.
(Zou George RR Martin het idee for The Unsullied uit Holy Mountain hebben?)

Jour de Fête (Jacques Tati, 1949)
Ik had nog nooit een Tati film gezien, dus ik pikte er een mee in het retrospectief. Blijkt de verkeerde te zijn, een vroege waarin hij zijn stijl nog niet ontwikkeld had. Het eerste uur of zo is gevuld met de meest uitgekauwde stommefilmslapstick die je kunt bedenken. Ja, de "man stapt op hark"-grap zit er in. Dan komt ineens een film in de film over de Amerikaanse posterijen, een soort absurdistische kijk op hoe Franse dorpelingen in 1949 Amerikaanse post moeten hebben gezien, en die is hilarisch. Daarna houdt de film grotendeels die inventiviteit vast, maar het is al te laat.

Who’s That Girl
Jonge Madonna als baddie die dan toch uiteindelijk (een beetje) valt voor de normie, wel een beetje een reminder dat de strijd tegen de patriarchie al langer woedt en helaas ook nog maar een klein beetje opgeschoten is, zoals de slapstick-achtige vibe maar niet écht van de grond wil komen. Maar Yung Madonna, best leuk.

胭脂扣 (Rouge)
Meer retro in deze lowkey ghost vibe. Wel veel beter geslaagd en hoewel gedateerd te noemen wel om een heel fijne manier.

地球防衛軍 (The Mysterians)
Supergedateerde kaiju eiga, dus op een lollige manier, met een touch of Giant Robot in de vorm van Moguera (en natuurlijk Godzilla. Leuke special effects sowieso en overall zeer entertaining.

Baby Cat
Low budget gekkigheid over een dame die naar Los Angeles verhuist en daar een relatie aangaat met de buurtkat die eigenlijk een sexy jongedame is die zich (meestal) gedraagt als kat. Worst keying ever en overige special effects zijn ook niet om over naar huis te schrijven, maar je blijft toch enigszins gefascineerd tot de maffe finale.

Tank Girl
Ook gek maar mét budget. Héel erg nineties, ook weer die girl power maar nu in comic/Mad Max-stijl, met een nog steeds actueel thema over toeëigening van water. Ice-T als raar hond-actig wezen en de stoere Lori Petty houden het nog nét interessant tot de eindstreep.

wel om een heel fijne manier.

Een soort moderne update van The King of Comedy, deze doorbraakfilm van de regisseur van Dream Scenario is net zo leuk als die film.

Oeh, onthouden.

Het aspect dat deze film wat voor me naar beneden haalt is dat de veronderstelde diepe connectie/passie tussen Na Young/Nora en Hae Sung aan ons wordt verteld in plaats van dat we hem zien.

goed punt, enkel een paar ontmoetingen als piepjonge kinderen, is dat werkelijk genoeg? Als de kinderen nou iets ouder waren (zeg 13) en hun eerste zoen uitwisselden, was het al 'logischer' geweest.

Low budget gekkigheid over een dame die naar Los Angeles verhuist en daar een relatie aangaat met de buurtkat die eigenlijk een sexy jongedame is die zich (meestal) gedraagt als kat

wow! Minoes!

Everything Beautiful is Far Away
'What's with the head?' Conceptueel ogenschijnlijk perfecte film, die uiteindelijk juist qua ideenrijkdom tekort schiet. Ontbreekt simpelweg the body? Een eenzame kerel dwaalt door de duinen, enkel zijn ontlijfde robot als gezelschap. Net als hij is zij 'op'. Het wachten is dan op de interventie van een Ander. En die komt er. Natuurlijk is het een vrouw, die ergens in haar houtkleurige bleekheid op de robot lijkt. Ik denk: dat wordt jaloezie. Maar nee, cerebraal en toneelmatig trekken de twee (nee, drie dus) door het Niets verder. Met de Ander zou de eenzame vent in een erotisch spanningsveld kúnnen belanden. ('Just drop it in, shake it up and enjoy something', zegt zijn nieuwe kompaan al snel.) Maar ook dat wordt nooit uitgevent. De robot dan helen om zelf te helen (Pinokkio-style)? Oók niet. Zo blijven we twijfelen op weg naar het door de klassieke SF-voorgeschreven zee-einde. Dat dan weer wél. 'A man has been brought back to life.'

Als de kinderen nou iets ouder waren (zeg 13) en hun eerste zoen uitwisselden, was het al 'logischer' geweest.

Ik had al genoegen genomen met Skype-sexting. 😉

Tank Girl

In de bioscoop gezien toen hij uitkwam. Toen vond ik hem erg vet. Laatst geprobeerd te herkijken op Prime, maar de hoofdpersoon was te irritant op heel erg 80/90s manier (denk Top Gun.)

野火
Shinya Tsukamoto's oorlogsfilm Fires on the Plain uit 2014 is zoals je wel kunt verwachten een zwaarmoedige ervaring. Zieke en uitgehongerde Japanse soldaten proberen zich op de Filipijnen terug te trekken terwijl ze schijnbaar uit het niets aan hun einde kunnen komen. Gezien Tsukamoto's staat van dienst weet je dat je als kijker met de neus op de bloedige feiten wordt gedrukt. Tsukamoto zelf wandelt hoestend en vermoeid, zonder enige hoop, door deze groene hel waar hij soms zelfs wat bekende gezichten herhaaldelijk terugziet. Oorlog is hier meer een existentieel gevecht waar eigenlijk geen tegenstander voor nodig is. Het einde is verstild en krachtig, al weet je natuurlijk dat eenmaal geïnfecteerd door oorlog genezing onmogelijk is. Een verschrikkelijke film, totaal ontdaan van de geweldsglamour die zijn films normaal zo fascinerend maken.

Brides of Blood
A BRUTAL ORGY OF GHASTLY TERROR!, na zo’n tagline verwacht je nogal wat. Maar het is een film uit 1960 en valt allemaal nogal mee. Maar wel leuk, vermakelijk problematisch eigenlijk en top of the bill special fx.

https://i.postimg.cc/Jnc0x75X/Brides-Of-Blood-1968.gif

Kuru Otlar Üstüne (About Dry Grasses)
Nuri Bilge Ceylan kan het weer niet kort houden maar stelt in de ruim drie uur durende verwikkelingen rond een leraar op een lagere school niet teleur. De hoofdpersoon is niet heel sympathiek, eigenlijk had ik liever gehad dat de focus op het personage van Merve Dizdar lag, die weer ijzersterk is.

Kuolleet lehdet (Fallen Leaves)
Kaurismäki by the book. Het grenst aan parodie om eerlijk te zijn, je vraagt je af of Finnen het wel zo leuk vinden zo geportretteert te worden. Alma Pöysti is een prima opvolgster van Kati Outinen. De radioberichten over de oorlog in Oekraïne vormen een vreemd contrast met het anachronistische gebrek aan bijvoorbeeld smartphones.

Where the Devil Roams
Hypergestileerde horror van een hele familie, die nota bene Adams heet. Beetje Rob Zombie-achtige affaire, maar met minder budget wel wat charmanter en niet zo’n geweldsorgie als Zombie pleegt te doen.

Wicked Little Letters
Leuke Britse degelijkheid die juist degelijkheid aan de kaak stelt. Met het gelul over De Toon wat hier ook nog steeds rondwaart ook nog steeds actueel (de film speelt in vermeend truttiger tijden). Het gaat er ook over wie wat zegt natuurlijk.

oeehh Ceylan. En eens wat betreft die Kaurismaki.

Het einde is verstild en krachtig, al weet je natuurlijk dat eenmaal geïnfecteerd door oorlog genezing onmogelijk is.

zie ook:

Cutter's Way
Rewatch, per ongeluk. Jaar of twaalf later, volwassener, cynischer. Van 3.5 ster naar 4 sterren, derhalve. De tristesse van de kleine krabbelaar in het grote leven, die dan maar als een wappie naar de complottheorie grijpt. Heel OJ-Amerikaans in het einde. 'What if it were?'. Misschien had het tóch niet hoeven eindigen met een schot, maar met een klik? (Of is dat het kind, de romanticus in me, nog altijd.) Wat eeen muziek van Jack Nitschze trouwens.

Struktura Krysztalu
'Persoonlijk geef ik de voorkeur aan zwart-wit televisie.' Voer voor filosofen. Winters onderkoeld, zo lijkt het eerst, maar de warmte sluipt erin. Een plattelandsstelletje wacht op een vreemde bezoeker. Hij is in Amerika geweest, en in het Polen van eind jaren zestig is dat heel wat. De twee mannen blijken studievrienden. Voor de moderne vriend lijkt het achterlijke augurkendorp een stap terug in de tijd. Terwijl zijn vriend zóveel in zijn mars heeft. Zo wordt de film in een schamele zeventig minuten een botsing van de ouderwetse levensverinnerlijking op moderne externe resultaatdrang. Een beetje Rohmer dankzij het doelloze gediscussieer en de kabbelende spanning van een driehoeksverhouding. De giechelige partner is er immers ook nog, en knipt het haar van de vreemde naar evenbeeld van de hare. In de soundtrack kan de kijker zélf een leven wonen. 'God, wat is het hier stil!'

Immaculate
Niet genoeg boobies om het nunsploitation te kunnen noemen en helaas ligt Simona Tabasco al in voor het begingeneriek onder de grond. Wat volgt is een pretty basic en gory horrorflick. Op een stukje Bruno Nicolai na (La dama rossa uccide sette volte, om precies te zijn) minder “Italiaans” dan verwacht, buiten de locatie natuurlijk.

harpsichords! gelukkig is er altijd de muziek nog, dan.

Enkel functionele muziek in:

How to Have Sex
'Oi, smoke show!' Vijf jaar na Aftersun, vóór de volwassenheid, na de verdwijning van vader. Drie tienermeisjes op Griekse comareis met zichzelf en hun hormonen, ready to 'run off, have sex and get new mates.' Ik overdrijf, want zo diep als Aftersun gaat het niet, daarvoor zijn de slechten (m/v) te slecht. Toch denk ik dat How to Have Sex wel degelijk profiteert van het recente verschijnen ván, iets van Aftersun straalt erop af. Na een vervelend Britten op vakantie-intro, zoomt de film gelukkig steeds meer in op de meest verlegen vakantieganger. Het meisje waar – zo vinden haar vriendinnen – nu eindelijk een piemel in moet. Natuurlijk schemert dan het gevaar van een Joran. Even lijkt het kind gered te worden door een meisje in het badpak (braaf , veilig en moederlijk). Helaas. Hoe je seks moet hebben? Moeilijk, heel moeilijk. 'You need to cover your bits.'

Frida
Een van de favoriete films van mijn vriendin. Biografie van Frida Kahlo met, kwam ik achteraf achter, nare trekjes vanwege bemoeienis van Harvey Weinstein die vond dat er meer naakte Selma Hayek in moest. Los daarvan, vakwerk dat niet helemaal ontkomt aan het probleem van biografische films: het aftikken van de "grote hits". Veel wist ik wel, maar zoiets als de consequenties van dat busongeluk was veel gruwelijker dan ik me zo achteloos had voorgesteld. Gelukkig zijn er een aantal surrealistische intermezzo's die het geheel een eigen vibe geven die goed bij haar kunst passen.

頁台北
After Hours in Taipei. De stad is in Au Revoir Taipei heerlijk in beeld gebracht en een prachtig decor voor rare fratsen, ontmoetingen en achtervolgingen. Een wat sullige guy neemt afscheid van zijn vriendin die naar Parijs gaat...en het prompt met hem uitmaakt. Hij wil naar Parijs om uitleg te krijgen maar hoe komt hij aan het geld? Daar is natuurlijk een "oom" voor, karakteristiek vriendelijk, die daarvoor wel vraagt of hij een pakje mee wil nemen. Dat trekt de aandacht van allerlei sullige figuren. Het leuke boekenwinkelmeisje helpt een handje dus alle ingrediënten zijn aanwezig voor zorgeloos vermaak in 85 minuten. Ik had alleen gekozen voor het melancholische einde (wat misschien wel gewoon het echte einde is.)

Stormy
De asymmetrische strijd tussen Stormy Daniels en die raarhaarmeneer… pijnlijk, ook omdat Stormy zelf een eerlijker beeld van zichzelf schetst dan die narcistische gek ooit zou kunnen.

悪は存在しない’ (Evil Does Not Exist)
Meditatieve sfeer, mooi weergegeven, zoals ze doen in Japan. Niet zonder humor maar het einde is erg tragisch en misschien wat too much. Maar onder de streep toch een fraaie film.

Baby Reindeer s01
Begint ongemakkelijk maar wordt uiteindelijk, als de backstory van de comedian aan bod komt echt pittig. Maar gezien het onderwerp geen slechte zaak, veel nuances in het hele verhaal, maar emotionally draining. Jammer dat de sleuthers het dan weer nodig vinden om de daders te vinden (het is grotendeels gebaseerd op de ervaringen van Richard Gadd) en onschuldigen te veroordelen.

Virus
Ook bekend onder namen als Night Of The Zombies en Hell of the Living Dead zoals het exploitation betaamt. Ook een warrige mix van zombies en kannibalen, zoals het exploitation betaamt. De soundtrack was een Record Store Day uitgave die ik vrijdag oppikte, met grotendeels bekende pokoes van Goblin en Fabio Frizzi.

Bad Boy Bubby
Meer ongemak in deze Australische film. Na opgesloten te zijn geweest bij zijn moeder met wie hij een twijfelachtige relatie onderhoudt beland hij toch in de buitenwereld, maar dat gaat natuurlijk niet helemaal goed. Eigenlijk gaat het nog beter dan te verwachten viel. Vreemd, dat is het zeker.

Killing Spree
Meer warrige horror, uit het late slashertijdperk. Low budget en acteerwerk is navenant. Neemt wat behoorlijk vreemde afslagen aan het eind.

Late Night with the Devil
Een talkshow in de late jaren zeventig roept de duivel aan voor de kijkscijfers. Er was vast wel een moral panic gaande in die tijd. Geinig om Forever My Queen van Pentagram langs te horen komen in het begin. Verder duurt het wat lang voor er echt actie komt. De seventies vibe wordt wat doorbroken door wat opzichtige AI, digitale emulaties van analoge film en de VHS-dingen.

Nuri Bilge Ceylan kan het weer niet kort houden

Ik trek die man niet. Die films heten ook niet voor niets About Dry Grasses en Winter Sleep. Je kunt dus niet zeggen dat je niet gewaarschuwd bent.

Kaurismäki by the book.

Ook mijn eerste reactie, maar mijn tweede was: "Maar wie kan dit zo goed?" Bovendien uniek: de hoofdpersoon probeert te stoppen met drinken.

Overzicht april (alles in de bios, tenzij anders vermeld):
⭐⭐⭐⭐½:
After Hours (Martin Scorcese, 1985)
Scorcese gaat Kafka op een scenario van de scenarist vanVampire's Kiss (zie vorige maand) en dat gaat hem gewoon heel goed af. Ook maar 97 minuten!

Love Lies Bleeding (Rose Glass, 2024)
Dit was veel vreemder en interessanter dan ik dacht dat het zou zijn. Alle trailers en andere pr suggereerden een actiefilm met noir-elementen, een beetje in de trant van Red Rock West en (natuurlijk) Thelma & Louise. En ja, dat is de basis, maar er is ook (body) horror, wat Lynch, en zelfs een vleugje Miikes gangsterfilms. Een echt originele film dus, met een uitstekend tempo, geweldige acteerprestaties en een all-time high score voor 'beste matjes in een film'.

Immaculate (Michael Mohan, 2024)
Nog een positieve verrassing. Deze old school horrorfilm is niet bijster origineel, maar meer 'vakmanschap is meesterschap' dan dit wordt een film niet. Het begint met een knal en gaat dan 90 minuten (precies de goede lengte) lang zo door tot het zeer bevredigende einde (misschien wel mijn favoriete einde van een film van dit jaar). Eng genoeg, met een mooie mix van jump scares, gore momenten en meer sfeervol gothische delen. Vergeet ook de grand guignol grappen niet en sommige zijn heel goed. Maakt goed gebruik van de Italiaanse nonnenklooster locatie, zodat het er zelfs chic uitziet.

⭐⭐⭐⭐:
Green Border (Agnieszka Holland, 2023)
Is dit het soort film dat linksige types (zoals ik) in arthousebioscopen gaan kijken om verontwaardiging te voelen over Wit-Russische dictators en Poolse populisten? Soms is dat zo. Vooral het ietwat feel good einde over "de jeugd heeft de toekomst) gaat naar mijn smaak iets te ver in die richting. Op andere momenten is het maar al te duidelijk dat de makers deze kritiek verwachten en proberen te vermijden door een zeer voor de hand liggende "we houden ook rekening met het standpunt van de andere kant" scène toe te voegen.

Maar meestal is het een geweldig, heel rauw, soms ronduit moeilijk om naar te kijken sociaal-realistisch drama, geschoten in grimmig zwart-wit. De sadistische bewakers, blaffende honden en legertrucks die door het vlakke Oost-Pools/Wit-Russische grenslandschap rijden, zijn maar al te bekend uit films uit de Tweede Wereldoorlog (de moerassen uit Idi i Smotri maken hun opwachting) en zouden te op de neus zijn als het niet was wat er echt gebeurde. Of beter gezegd: gebeurt, want het is nog steeds aan de gang.

⭐⭐⭐½:
Blue Giant (Yuzuru Tachikawa, 2023)
Het verhaal is een vrij standaard "aanvankelijk naïef genie overwint hindernissen" ding. Ik vind het wel leuk dat de film heel realistisch is over de jazzscene van de 21e eeuw: spelen voor 150 mensen wordt als een enorm succes beschouwd en de bandleden hebben andere banen nodig.
De animatie was redelijk goed, maar ik had gehoopt dat de muziek die scènes afspeelde meer op het creatieve niveau van de Spiderman-animatiefilms zou zijn. Ze zijn veel eenvoudiger. Deels een kwestie van budget, maar ook gewoon vasthouden aan de regels in een film die draait om lyrische improvisatie.
De soundtrack van Hiromi Uehara daarentegen is ontzettend vet en in een film over een jazzband is dat natuurlijk erg belangrijk. Coltrane's 'Impressions' staat er ook op als extra bonus.

Mission: Impossible II (John Woo, 2000, SkyShowtime)
Op de een of andere manier heeft deze film een lagere beoordeling op IMDb en Letterboxd dan de eerste, iets wat ik helemaal niet snap. Ik bedoel, beide films zijn belachelijk, maar waar M:I een ingewikkelde spionagethriller is met veel expositie, die meestal per ongeluk belachelijk is, daar is M:I II er heel zeker van hoe belachelijk het wil zijn, namelijk de meest belachelijke, campy actiefilm ooit. En John Woo is de perfecte persoon om dat soort belachelijkheid uit te halen. Het beste stuk is dat waar Tom Cruise een motorfiets op zijn voorwiel laat draaien om de slechterik neer te schieten, maar het is overal erg leuk. Vonken vliegen letterlijk in het rond (net als duiven, dit is John Woo.) Zoveel beter dan het flauwe gedoe met de zweetdruppel en de modeltrein uit deel één. Ik kan niet begrijpen dat mensen denken dat dat beter was.
Wat ook helpt, is dat waar Ethan Hunt in de eerste film een behoorlijk saaie straight man was, het personage hier is veranderd in het eigenwijze live action Archer-klootzaktype dat Tom Cruise als geen ander kan neerzetten (waarschijnlijk omdat hij zelf zo is). Wat ertoe leidt dat Dougray Scotts heerlijk schmierende schurk de beste zin van de film krijgt: "You know, that was the hardest part about having to portray you, grinning like an idiot every fifteen minutes."
P.S.: IMF zou zijn agenten echt beter moeten doorlichten. Ze blijven voor zichzelf beginnen.
P.P.S.: Waar in de eerste film niemand die eraan werkte begreep hoe computers en het internet werken, had niemand hier ook maar een basisidee van hoe (moleculaire) biologie werkt.

⭐⭐⭐:
Los Delincuentes (Rodrigo Moreno, 2023)
Begint ijzersterk als een gortdroge komedie over een bankbediende die bedenkt dat hij liever een paar jaar naar de gevangenis gaat dan nog meer dan 20 jaar werkt en daarom de bank besteelt en zichzelf aangeeft. Verandert dan in een veel minder goede typisch Latijns-Amerikaans magisch realistische film. Dat gaat dan een beetje door elkaar lopen en het kabbelt door naar het einde na dik 3 uur. Had een knaller van 90 minuten kunnen zijn.

Civil War (Alex Garland, 2024)
Niet een film over burgeroorlog in de VS, maar één over oorlogsfotografen, die zich afspeelt in een recente toekomst waarin de VS een failed state zijn geworden. Dus verwacht geen film over Amerikaanse politiek. Garland heeft alleen over oorlogsfotografie ook niet meer te melden dan de bekende waarheden "het is soms moreel twijfelachtig om gruwelijkheden te verslaan maar er niets aan te doen" en "de adrenalinerush van gevaarlijke situaties en gruwelijkheden maakt je aan de ene kant kapot, maar aan de andere kant wil je ook niet anders meer". Maar, de man kan wel echt een goede actiefilm maken

Beau Travail (Claire Denis, 1999)
Veel onderdrukte homo-erotische verlangens in de woestijn van Djibouti. Denis Lavant is fantastisch en het ziet er goed uit, maar dit soort Romantische (hoofdletter-R), impressionistische film is het gewoon niet echt voor mij.

⭐⭐½:
Nimic (Yorgos Lanthimos, 2019, Disney+)
Korte film van Lanthimos is het soort "ideetje"-film dat je wel vaker ziet als bekende regisseurs zich op de sprint wagen.

Evil Does Not Exist (Ryusuke Hamaguchi, 2023)
De meest frustrerende film van de maand. Het duurde namelijk even, maar ik begon echt in deze film te komen, ondanks de extreem lelijke 'geschoten op een iPhone'-esthetiek. Maar qua naturel schrijven en acteren werd dit echt steeds beter, met de autorit als hoogtepunt. Ik was echt benieuwd: zou Takahashi geluk en liefde vinden in de glamping-business? Misschien zelfs met Mayuzumi (ik ben een Takahashi en Mayuzumi-stand) Wat is er met Takumi's vrouw gebeurd? En vooral: waar zou de septic tank komen te staan? Maar dan uit het niets: BOEM, na al die nuances en subtiliteiten, een uiterst pompeus dramatisch einde. Alles weg.

Mission: Impossible (Brian DePalma, 1996, SkyShowtime)
DePalma probeert te veel de serie na te doen en zit opgescheept met een niet te volgen plot vol expostiedumps. Maar veel actiescenes zijn ook gewoon dom op niet de goede manier (zie M:I II). Maar de Akvárium-set blijft een hoogtepunt in de geschiedenis van het set bouwen.
[img src="https://pbs.twimg.com/media/GCiTYYiWcAAjBLq.jpg";]

⭐½:
Mirror (Andrei Tarkovsky, 1975)
Altijd gedacht dat Tarkovsky niets voor mij was, daarom er één kijken uitgesteld. Na het zien van deze film kan ik definitief zeggen: "Tarkovsky niets voor mij." Sowieso denk ik dat je Russisch moet spreken om deze film te kunnen beoordelen. Er worden bijvoorbeeld meerdere gedichten voorgedragen, die in de ondertiteling heel matig leken, maar die ondertitelaar doet normaal natuurlijk ook de toespraken van Poetin. En dan wordt er continu dingen geroepen over Dostojevski en andere Russische literatuur.

Uitgesteld oordeel:
A Streetcar Named Desire (Elia Kazan, 1951)
Topfilm, dat kan ik wel al zeggen, maar hij werd vertoond zonder Nederlandse of Engelse ondertiteling. Meestal geen probleem, maar als Vivien Leigh op sneltreinvaart met een zeer zwaar zuidelijke accent literaire Tennesse Williams zinnen gaat ratelen, dan wordt het lastig. De beruchte mompelaar Marlon Brando was veel minder een probleem.

Al eens aan Béla Tarr gewaagd? Daarmee vergeleken zijn Ceylanfilm actionpacked, maar… het heeft ook wat van Kaurismäki…

Love Lies Bleeding
Die had ik ook gezien maar vergeten te loggen. Sterke film idd met goede hoofdrollen. Stevig qua geweld, beetje Windig Refn ook, maar niet zo hypergestileerd dat het mysterieus wordt.

Bovendien uniek: de hoofdpersoon probeert te stoppen met drinken.

LOL. zet 'm op Aki! (En wat gaat dat worden)

en... Bad Boy Bubby! Zou ik graag nog eens herzien.

After Hours is de beste film ooit. Mirror daarentegen is wel héél lastig, ik zou een andere Tarkovsky proberen (eender welke).

La sociedad de la nieve
'De gewonden schreeuwen het uit, de rest ook.' Een stuiterende rugbybal door een op drift geraakt vliegtuig. De beroemdste vliegramp uit de geschiedenis is niet geschikt voor vegans. Dát detail – noem het de brotherly shove - kent iedereen, maar hoe het 'avontuur' afliep, wist ik niet. La Sociedad de la Nieve neemt rustig de tijd om daarnaartoe te werken. Alhoewel rustig? De spanning blijft om te snijden. Of... Om het snijden. Het is ramp na ramp na ramp. (Die lawine, ongelooflijk). Het kannibalisme begint na een half uur – heel gory wordt het niet in beeld gebracht, maar aan het eind liggen de ribbenkasten even open als het vliegtuig. De mannen zelfs zijn ook niet veel meer dan dat. Twee overlevenden hielden het niet meer. Het wachten op de Dooi of de Dood. En de voice-over? Dat is dé touchdown van de film. 'Heb ik het recht niet om mezelf in leven te houden?'

het probleem van biografische films: het aftikken van de "grote hits".

Echt een hekel aan die geijkte opkomst -> problematische fase -> ondergang of eerherstel plots. Ik merk dat ik daardoor bonuspunten geef aan films die dat niet volgen, zoals Ferrari en die Lance Armstrong-film van Frears.

Bad Boy Bubby! Zou ik graag nog eens herzien.

Zelfde. Enorm fan toen de film oorspronkelijk uitkwam. Maar goed, toen was ik nog een tiener en wat meer van de lompheid en shock value, dus misschien blijft het niet overeind.

La sociedad de la nieve

Op de Letterboxd verlanglijst