Filmforum

cinema.nl lijkt me wel ok :) als we daar zo'n lopende film-gezien-draad maken.

ik ben in elk geval daar geregistreerd (via 3voor12) merk ik.. ik merk het wel als er zo'n draad verschijnt (en meld het ook hier even), die eer laat ik aan een ander. :)

Het hangt er een beetje vanaf (a) hoe lang het duurt voordat het oude forum weer terug is en (b) of de oude postings daar weer te vinden zullen zijn. Op zich is er wel wat voor te zeggen als alles bij elkaar blijft en de discussie niet over fora verspreid wordt (ik zie ook gen voordeel van cinema.nl boven gewoon "hier"). Maar als de oude postings toch niet terug komen maakt dat minder uit. Misschien dat een moderator er iets over kan zeggen. Ik zie op subs dat men bezig is met het laden van de forumgegevens, dus ik denk dat het allemaal snel goed komt. Ik schrijf in ieder geval dagelijks braaf mijn kijkervaringen op, dus die kan ik dadelijk zo op het forum kwakken.

Als het vertrouwde forum en het laden van de forumgegevens binnenkort gaat lukken is even afwachten inderdaad ook een optie. Zullen we tot die tijd dan maar in deze thread de kijkervaringen op een rijtje zetten?

^_^

ok :)

eens denken of ik ze allemaal nog even kort terug kan halen (sinds het forum uit de lucht is)
allereerst The Ox-Bow Incident, een aardige (vrij korte) film waarin Henry Fonda getuige is van eh het recht in eigen hand nemen. Ik zei het al.. Hij is getuige/toeschouwer, wat de film een vreemd soort effect geeft.. Zo zonder helden.

Daarna het snif snif geweldige Umberto D. GEEN geniale film, maar HEERLIJK sentimenteel. Je merkt wel dat de hoofdrolspeler een amateur is, een paar keer de verkeerde bewegingen, moeilijk te omschrijven.. Op zich een interessant dilemma, zou een pro het beter hebben gedaan, of heeft de film juist echt iemand nodig die arm is. (Oh Umberto D is dus een bejaarde die zijn huis uit wordt gekickt.. Met als enige vriend zijn hondje Flike)
Allemaal zeer droevig.. En het mooie meisje annex knechtje van de huisbazin kan hem ook niet helpen.

Op de avond dat een van mijn beste vrienden Met Het Mes Op Tafel won (jaja!) keek ik (ook) het al even feestelijke Festen. Komt natuurlijk elk jaar tig keer op tv, en ik had vreemd genoeg nooit meer gezien dan het intro dat de gasten bij het landhuis aankomen. Daarom altijd gedacht dat tijdens HET befaamde moment: de speech, de pleuris uit zou breken. Maar dat is nu net het geniale.. Iedereen negeert de verbijsterende boodschap. Geweldig.
De regisseur (NIET von Trier, zoals ik altijd dacht) maakt 1 foutje.. De film heeft natuurlijk een docu-feel dankzij de cameravoering, maar hij laat wel even de overleden zus in beeld verschijnen (in een soort delirium) 1x is dat mooi, maar het korte gesprekje daarna is wat overbodig. (futiliteit hoor)
Had wel het gevoel dat de laatste 10 minuten niet per se noodzakelijk waren, alhoewel.. Het gedrag van de moeder daar.. Oh oh. Wat een feeks :) (Maar ok, er is maar 1 schuldige)

Daarna het vergeetbare Miracle on 34th Street, kerstfilm die de ironie van A Christmas Story mist. (maar verder best sympathiek is)

Daarmee was ik aan een soort van eind gekomen wat betreft mijn IMDB project! 4 films die in januari in de lijst stonden bleven voorlopig (!) ongekeken..
te weten (voor wie dat interessant vind)
*Sleuth
*Spartacus
*The Man Who Shot Liberty Valance
*Sweet Smell of Success

reden? Ze zijn niet op illegale wijze te verkrijgen :) :) Vooral in het geval van Spartacus mag dat toch vreemd heten. Maar een 3 uur durende film in een 700 mb file stoppen is geen goed idee (Painted by numbers krijg je dan met vliegende pixels)

Overigens is Sweet Smell inmiddels uit de lijst verdwenen, merkte ik toen ik als het ware opnieuw begon..

En dan komt een GROTE fout van Imdb aan het licht.. Alle veranderingen in de lijst betreft recente films. (eh..) Nu wilde ik die toch wel kijken, maar het zou mooier zijn als een film pas in de top 250 kwam nadat ie 2 jaar uit was..

Want nu moest ik dus Casino Royale gaan kijken .. zzzzzzzzzzzzzz.
Bond kart in zijn Fordje ondertussen continu zijn Sony mobieltje checkend :)
En de schurk wordt afgeknald voor ie gevaarlijk wordt. Boehoe. En zodra Bond zegt you're the only one I can trust, tegen zijn meissie, weet je dat hij in gevaar is..
Ok, het einde is wel best stoer. (het einde = het begin zeg maar, ik vertel niks nieuws)

Grappiger maar ook best slecht was Hot Fuzz, geloof dat Vido die al eens uitgebreid heeft behandeld. Ik zal 'm (hoogstwaarschijnlijk) echoen door te zeggen dat het begin leuk is, maar dat de film daarna vooral erg gewelddadig en overdreven wordt. EN VEULS TE LANG. Damn it, het is een parodie.. moet dat 2 uur duren?

Das Leben Der Anderen zou wel een klassieker kunnen wezen. Maar is die Sonate nu van Beethoven of niet? Het einde leek wat irritant (2 jaar later, 4 jaar later) (terwijl de film best met het beeld van Gorbatsjov had kunnen eindigen) Maar zonder die sprongen hadden we wel de scene gemist waarin het hoofdpersonages bepaalde "draden" ontdekt. Enneh het slot is kippenvel :)

(misschien een weblog beginnen?) ;) ;)

Sleuth, dat was een leuke film, kan ik me herinnneren! Dat van Hot Fuzz was ik waarschijnlijk. Vond er geen bal aan, zelfs het eerste half uur niet. Liberty Valance staat ook op mijn lijstje. Moet illegaal toch wel luken lijkt me. Overigens is het kwaliteitsverschil tussen legaal en illegaal bij die oudere films af en toe zelfs verwaarloosbaar, zelfs bij een 700mb file.

Vanavond staat "Killer of sheep" uit 1977 op het programma. Had er nooit van gehoord maar blijkt een underground klassieker te zijn die nu voor het eerst draait in de amerikaanse bioscopen. Ben benieuwd....

The Ox-Bow Incident is top. De Amerikaanse dvd-uitgave daarvan is zeer goed verzorgd.

Umberto D. moet ik ook nog steeds een keer bekijken. Ik werd al week bij het zien van de fragmenten in de overzichtsfilm Il Mio Viaggio In Italia van Martin Scorsese. Volgens mij ga ik het daar niet bij droog houden.

Killer Of Sheep klinkt interessant. De dvd heb ik daar in Nederland nog niet van zien zwerven.

Zelf deze week o.a. twee films uit de Tsjechische new wave geprobeerd: het geëngageerde en in eigen land lange tijd verboden The Party & The Guests van Jan Nemec uit 1966 en het lichtvoetige Intimate Lighting van Ivan Passer uit hetzelfde jaar. De lome sfeer en de mooie observaties in de laatstgenoemde film bevielen me beter dan het lichte surrealisme in de eerste film.

Gloria (Cassavetes, 1980). Gena Rowlands onfermt zich tegen haar zin in over 6-jarig zoontje van echtpaar dat - terecht - vermoedt weldra omgelegd te worden door de maffia. Het tweetal vlucht en wordt op de hielen gezeten door gangsters, waarbij Rowlands zich ontpopt als een 'tough cookie'. En Rowlands is weer een genot om naar te kijken. Ze draagt de film die zelf entertainend is, maar het niet haalt bij Cassavetes' vroegere, lossere werk. Het script deugt niet helemaal, omdat het 6-jarige jongetje af en toe veel te wijs is, en het lukt zelfs Rowlands niet helemaal die tekortkomingen te camoufleren. Desalniettemin aangenaam en hier en daar een ontroerend moment.

Visitor Q (Takashi, 2001). Man neukt buitenshuis met zijn eigen dochter, vrouw hoereert zelf, zoonlief slaat moeder geregeld tot verminkens toe en wordt zelf geregeld onder handen genomen door klasgenoten, hetgeen de vader weer op video vastlegt en dat materiaal probeert hij vervolgens te verkopen. Dit is ongeveer de inhoud van het eerste half uur. De rest wordt bepaald niet normaler. Ik moest weer even vaststellen dat Japanners toch gevoel voor humor hebben. Bij deze. Visitor Q is gemaakt door een geest die verknipt is (dezelfde die het sterke Audition op zijn naam heeft) maar zeker niet in de war, want de film vertoont duidelijke sporen van intelligent leven. We moeten niet té intellectueel gaan doen over de rol van geweld in de wereld/maatschappij/relatie, gebrek aan liefde en de rol van de media in al dit, maar deze zwarte komedie probeert zeker niet alleen leuk te zijn en vertoont raakvlakken met C'est arrivé pres de chez vous, een film die zijn tijd zeker tien jaar vooruit was. Jammer van die microfoons die af en toe boven in beeld bungelen…;-)

Najib & Julia (van Gogh, 2002). Nooit gezien, deze eigentijdse Romeo & Julia en ik heb me gedurende die vijf uur nauwelijks verveeld. Zeker voor een dertien-delige toegankelijke AVRO-serie vind ik het niveau bijzonder hoog en werd ik er oprecht door ontroerd. Jack Wouterse heb ik al die jaren een tikje onderschat (kijk geen Nederlandse misdaadseries) en Tara Elders speelt compleet invoelend een verliefd meisje. De gelaagdheid (overal zit een keerzijde aan) voelt hier en daar een tikje bedacht, maar werkt ook hier en daar verdomde goed. Het is geen grote-passen-snel-thuis drama. Daar paste die dikke voor, dat moet je hem nageven.

Blue in the face (Wang, 1995). Vlakbij de Mediamarkt op Hoog Catharijne zit een dvd dumpzaakje met een “5 dvd’s voor 5 euro”-bak. Daar trok ik uit: Clerks, Heavenly creatures, Mighty Aphrodite, Blue in the face en De prooi. Vier goede titels plus een Nederlandse film met een lekker wijf! Goed… De left-overs van Smoke worden met plakband en garen tot een soort van verhaal samengehouden, en het improviseergehalte is hoog. Geen echte film dus, voornamelijk losse scenes, die drijven op de aanwezige acteurs en ‘toevallig’ passerende sterren zoals Madonna en Lou Reed. Met name Jim Jarmusch is onderhoudend in zijn exercitie over roken en hollywood. De setting is die van Smoke, een sigarenwinkel die fungeert als social hang-out voor een gemeleerd publiek. Snapshots van het dagelijks leven, multi-culti waar je blij van wordt, erg Brooklyn, erg levend. En inderdaad, waarom zou dat geen echte film mogen zijn? Geen enkele focus, maar heb me uiteindelijk best vermaakt.

Les 400 coups (Truffaut, 1959). Fraaie film over jeugdige ongehoorzaamheid. Antoine wil niet deugen, thuis niet en op school niet. Net als in Jules et Jim velt Truffaut geen moreel oordeel. Hij registreert, en laat de gedragingen van ouders en zoonlief gebalanceerd zien, alhoewel de sympathie van de kijker wel richting de underdog gaat. De film heeft niet de impact van Jules et Jim en lijkt een stuk meer ingehaald door de tijd. Desalniettemin heel sfeervol, redelijk licht van toon en het laatste shot is memorabel: een freeze-frame van Antoine in de zee, die recht de camera inkijkt. Het is moeilijk uit te leggen, maar de psychologie van dat shot is immens. Het is alsof dat beeld de hele film tot een snapshot van ‘een jeugd’ maakt en dat vervolgens generaliseert. Het maakt al het vertelde opeens ´echt´. En dat is een superieure vondst.

Safe (Haynes, 1995). Dit is nog eens een film over suburbia! Gaat een stuk verder dan American Beauty of Little Children, om maar wat te noemen. Toepasselijk gesitueerd in de jaren tachtig, toen individualisme en materialisme hoge vluchten namen. Vrouw (Julianne Moore) is ziek, de medische wetenschap kan niets vinden en uiteindelijk houdt Moore het op ‘environmental illness’, een nieuwe moderne ziekte waarvan de oorzaak waarschijnlijk ligt in giftige stofjes en dampjes. De kijker weet wel beter. Moore vertrekt uiteindelijk naar een kliniek voor mensen met gelijksoortige klachten. De kliniek blijkt echter niet te onderscheiden van een sekte. Rechtlijnige film - geschoten met een langzaam glijdende en zoomende camera - die behoorlijk de diepte ingaat en iets wezenlijks laat zien over de moderne mens zonder al te prekerig en uitleggerig te willen zijn. Het tweede deel is wat lang, omdat het punt dan wel gemaakt is maar ja, ik vond dit erg goed.

Come and see (Klimov, 1985). Maar dit slaat alles. Ik ben nu met zoveel voortvarendheid door die tophonderd allertijden aan het gaan, het ene zogenaamde meesterwerk na het andere consumerend, dat het hoog tijd wordt dat ik zelf dat beladen woord eens op een prent plak die door de know-it-all’s niet is verkozen tot het Canon van Honderd. Want een film zoals Come and see bestaan er geen twee. Het gaat over de Duitse huishouding in Wit-Rusland ten tijde van WO II. Daar waar een oorlogsfilm vaak zijn best doet om aan te tonen dat oorlog geen helden kent (Flags of our fathers) en vaak stiekem toch helden heeft (Saving private Ryan), of zijn best doet om aan te tonen dat oorlog mensen reduceert tot beesten, slechts in staat tot sadisme, daar neemt Come and See al deze dingen gewoon als uitgangspunt. Wel zo economisch, want dan kan de rest van de film gebruikt worden voor de verbeelding van die waanzin. En dat gebeurt hier op onnavolgbare wijze. Zonder ooit te mikken op epische status (zoals Apocalypse Now) brengt Klimov ons een onheilspellende tocht met (zoals Ludo opmerkte) surreële trekken. Dat laatste wordt enorm in de hand gewerkt door het gezichtspunt dat ingenomen wordt, dat van een 13-jarig jongetje. Die ziet alles als extra angstaanjagend en let op ongewone details. Tel daarbij op een geluidsband die dan weer overdonderend is, en dan weer het geluid reduceert door een doffe brij – omdat ontploffende bommen nu eenmaal tot piepende oren leiden – en de nachtmerrie is compleet. De film poogt verder te komen dan het verbeelden en fysiek invoelbaar maken van oorlog: het poogt deze mentaal invoelbaar te maken. En aangezien ik twee en een half uur ademloos en met een verwrongen gezicht heb zitten kijken, concludeer ik dat Come and see mij in die schaamteloze ambitie behoorlijk heeft weten te overtuigen. Met recht: waanzinnig. (Een dag later ontdekte ik dat deze film als een soort propagandamateriaal werd gebruikt om het glorievolle verleden en Russische leger te eren. Ik ben inmiddels elders in een discussie beland of de zwakte van de film niet is dat het ongenuanceerd en partijdig is. Heb ik me geen seconde aan gestoord.)

Hero (Zhang Yimou, 2002). Een enorme liefhebber van martial arts en ‘revenge cinema’ zal ik nooit worden – ik word doorgaans nogal melig van al dat gevlieg – maar Hero heb ik met plezier bekeken. Vergeleken bij deze Yimou is The Curse of the Golden Flower een aflevering van Goede Tijden Slechte Tijden, want de emotionele betrokkenheid bij Hero komt hier ruimschoots de threshold over. En de film brengt, ondanks al het vechtballet en zwaardgeklingel, een vredelievende boodschap. Sort of. Aangezien de film speelt met ´verschillende versies van hetzelfde verhaal´, en omdat alles beslecht wordt middels 1 op 1 gevechten, zitten we uiteindelijk driemaal naar hetzelfde duel te kijken, hetgeen uiteindelijk nogal vermoeiend wordt. Desalniettemin bezienswaardig door het globale verhaal, de cinematografie en ja, dat gevecht op het water heeft toch wel een bijzondere esthetiek..

Ben begonnen aan Killer of sheep maar vond het tezeer een opgave. De beeldkwaliteit van deze low budget productie was nog wel om te doen, maar de geluidsband niet: Het was allemaal in Black American en ik vroeg me geregeld af what the fuck them dudes were saying. Ga maar weer verder met het meesterwerkenproject, de nummer 68 van die lijst: "The earrings of Madame de..." van Ophuls (1953).

Safe zet ik op mijn ooit-zien-lijstje.
:)

prachtig moment in Come and See, dat dat jongetje helemaal doorgedraaid met dat meisje door de modder ploetert :(
(wel jammer dat ze daarna vrij snel verdwijnt, of had ik dat al 100 keer gezegd) ;)

"300" is zo slecht dat ie bijna wel weer lachen wordt. De zanger van System of a Down mept in de gedaante van de Spartaanse koning Leonides een soort homoseksuele islamitische gothic koning in elkaar. (aka Xerxes) de film is zo fout, nazistisch, wat op zich goed bij Sparta past, probleem is dat de film het allemaal lijkt te menen. Alsof vechten voor een land waar ze jongetjes vanaf hun 7e tot Terminators drillen zo verheven is :)
De anabolen-fabrikant was vast ook blij met de film, enkel opgepompte figuren :)

@Olaf: dat is weer een fijne lijst met een paar van mijn all time favorites (Safe en Come and See). Visitor Q van Takashi is ook te zien als een geperverteerde variant op Teorema van Pasolini. Het is niet bepaald een date film… De woorden necrofilie en moedermelk hebben sinds Visitor Q al hun onschuld verloren.

@Ludo: de zanger van System of a Down…. Haha, nu je het zegt. 300 ziet er ook uit zoals die vent zingt. Brrrrr.

>>De woorden necrofilie en moedermelk hebben sinds Visitor Q al hun onschuld verloren.

Ja ik ben sinds deze film ook heel anders gaan denken over necrofilie...;-) Heb jij ook weleens een film NIET gezien???

@Ludo:
Heb 300 inmiddels op mijn "alleen-als-ik-me-kapot-verveel"-lijstje gezet. Ja, die modder-scene was prachtig, maar zo zitten er zoveel in. En die lange dorps-scene is 1 lange aaneenschakeling van memorabele beelden. Vrouw die kreeft zit te eten in een bus. Verzin het maar.

>Heb jij ook weleens een film NIET gezien???

Najib & Julia... en helaas ook flink wat Oosterse films uit jouw eerdere lijstjes omdat die niet te vinden zijn, zelfs niet bij de betere videotheken. :-(

Om een of andere reden verzamel ik films van Miike Takashi dus Visitor Q zit daar ook tussen. Een meer subtiele verbeelding van necrofilie is Kissed (Lynne Stopkewich, 1996) met Molly Parker. Het kan dus blijkbaar wel.

Ik was even bang dat je een necrofilie-toptien ging geven hahahaha.

Maar je krijgt Vido de illegaliteit niet in, begrijp ik...? Bestel jij online (tips?) of zit er een goede winkel in A'dam? Heb zelf een hele lijst oosters die ik niet te pakken krijg. The soup one morning, bijvoorbeeld.

Zonder creditcard lukt online bestellen niet bij de Amazon.coms van de wereld (gelukkig maar, want ik zou me helemaal arm kopen), dus ik ben overgeleverd aan Boudisque (met verreweg de beste filmselectie die ik in een Nederlandse winkel ben tegengekomen), aangevuld met Concerto (goed voor klassiekers en met deskundig personeel). Dan heb je het in Amsterdam wel zo’n beetje gehad. De filmwinkeltjes in de Staalstraat en op de Haarlemmerdijk zijn voor verzamelaars vooral leuk voor posters, film stills en andere parafernalia.

Die necrofilie-top tien moet ik je schuldig blijven, maar in die lijst mag Crazy Love van Dominique Deruddere niet ontbreken. Zoiets als Nekromantik laat ik voorlopig maar even links liggen. Ik heb al moeite met het aanschaffen van het deze maand door Criterion uitgebrachte Sweet Movie.

http://bp1.blogger.com/_mVC5ccuFuvA/RnqCphF_56I/AAAAAAAAAEI/_dBIGdzBlOY/s400/9852861.jpg

Ik heb ook films gezien. :)
The Neverending Story en MirrorMask, kitsch enzo, maar toch vermakelijk.

Bicycleran ván, en Stardust Stricken, een documentaire óver Mohsen Makhmalbaf. Bijzondere film van een bijzondere man.

Sweet land (Selim, 2005). Duitse komt tijdens W.O 1 naar V.S. om daar te trouwen met een Noor maar krijgt te maken met bureaucratie en de (on)hebbelijkheden van een kleine gemeenschap. Uitstekende KRO-film voor de zaterdagavond als je zin hebt je onderwijl scheel te eten aan pinda's en zoutjes. Geen idee hoe ik nou weer aan deze titel kwam.

Verder met het meesterwerkenproject...

Madame de... (Orphus, 1953). Charmante, redelijk vlot vertelde tragi-komedie over welgestelde vrouw die de oorbellen verkoopt om uit financiële nood te geraken. De oorbellen leggen ongeveer dezelfde weg af als de buitenechtelijke escapades van het echtpaar. Doet wat denken aan La règle du Jeu in de openheid van de promiscuiteiten, maar is nergens zwart. Vooral charmant dus. Typisch zo'n film in het rijtje His girl Friday, Bringing up baby etc: Je valt je er geen buil aan maar kom op, niet teveel schreeuwerige eerbied voor dit soort oudjes.

La grande Illusion (Renoir, 1937). Dit is interessanter, want deze nummer 26 uit de top honderd allertijden, is weer eens zo'n meesterwerk waar ik werkelijk geen ene zak mee kan. Eerste wereldoorlog, Franse officieren in krijgsgevangenschap van Duitsers. Dat het oorlog is merk je nauwelijks. Iedereen zorgt overdreven goed voor elkaar, iedereen is beleefd, rangen en standen en rassen doen er niet toe (er zit zelfs een excuusneger in!), bijna alles loopt veel te goed af, zodat de onzinnigheid van oorlog tussen mensen in twee uur lang durende voortkabbelde plezanteriën op fluwelen wijze door je strot wordt geduwd. Op zich best een intelligente grap, maar ik vond het alleen allemaal niet boeiend en uiteindelijk vooral langdradig. Dus zeg het maar, what did I miss....

ik zag een andere oorlogsfilms.. Letters From Iwo Jima. Vrij saai. Maar het rare met oorlogsfilms is dat als ik er een paar weken/maanden later aan terugdenk ze altijd wel redelijk leken. (Platoon bijvoorbeeld) Ik snap echt niet hoe dat komt. Oorlogsfilms, altijd vol helden en moed.. Misschien lastig om echt negatief over te denken.
Maar goed Iwo Jima.. tsja. Voorlopig leek er weinig memorabels in te zitten. De kleuren zijn (realistisch?) heel erg grauw.. Stof en zand, maar toch het ware lijden bleef achterwege. De flashbacks waren vreemd genoeg wel best aardig. De generaal op bezoek in Amerika, dat soort dingen..

lang lang geleden.. misschien wel 10 jaar terug.. zag ik op school al eens Amadeus. Ik herinnerde me vooral de ongelofelijke decollete-mode. Dit keer kon ik ook nog van andere dingen genieten, die gekke keizer bijvoorbeeld, net een typetje uit Jiskefet. Ook de stukjes dat Mozart componeert en je de muziek in zijn hoofd hoort, is heel aardig gedaan. (Inderdaad goed geschikt voor een muziekles op school)
Een goede film emotioneert, of is spannend, maar deze film is goed omdat ie gewoon boeit. :)

paar terzijdes.
1. Ik hoorde laatst een goed Mozart-stuk! (De muziek in de film was aardig, maar niet briljant) Hans van Manen had het uitgekozen in De Klassieken van de AVRO. (weet helaas niet meer hoe het heette, het stuk)

2.Een film over de "rockster" Amadeus met al die pruiken.. Logisch. Maar zijn er films over de 2 andere "grote" componisten. Bach? Lijkt me lastig.. Beethoven? Op zich al wat boeiender.. Langzaam doof worden. Niet eenvoudig misschien, maar zou een filmmaker iets mee moeten kunnen.

Nog andere composer-biopics?

Death in Venice is geïnspireerd op Mahler. Heeft Gary Oldman geen Beethoven gedaan?

Daft Punk natuurlijk. En nu we het daar over hebben. :)
Gisteren <i>Electroma</i> gezien. Pfff...een ouderwetse anti-film. Geen woord gesproken, heeeeele lange scene's, minimaal plot...heel 70s allemaal (ook kwa beelden.) Kortom het was best afzien. Maarrrrr, hij is ook vrij mooi gefilmd en in mijn herinnering blijven er toch veel beelden hangen: de heuvels die al dan niet veranderen in een vrouw waar de camera tergend langzaam in de schaduw/het kruis zoomt en vooral het magistrale einde waar erg mooi een soort existentiële crisis van de robot wordt verbeeld.

oh ja en eindelijk <i>Noiseman Sound Insect</i> van Morimoto gezien met ondertiteling. Briljante anime blijft dat toch. Geef die man toch nou eindelijk eens een behoorlijke DVD met zijn beste werk!

oh ja Death in Venice. op de lijst.

The genius behind the music. The madness behind the man. The untold love story of Ludwig von Beethoven.

Immortal Beloved.. 1994, inderdaad Oldman is Beethoven. :) En Krabbe doet ook mee.

Gabbeh, mooi, kleurig en poëtisch.

The New World eindelijk gezien. Ik vond het weer subliem, bijna net zo goed als The Thin Red Line. Lekker lang zodat je in een soort trance komt (zeker met die fantastische soundtrack), als de film afgelopen is heeft Malick toch weer je manier van zien veranderd.

Heb het vermoeden dat de film weer eens langer was want het einde voelde een beetje afgeraffeld. Eindelijk ook een film waar Farrell niet irritant in is (ook al hij maakt hij nu wel erg grote kans om Droopy te spelen als ze die eens gaan remaken :) Briljante casting van Pocahontas trouwens.

Wat betreft componistenfilms… Nou, Ludo, zet je slaapzak alvast maar voor de deur van de dichtstbijzijnde bioscoop want 28 juni gaat Copying Beethoven van Agnieszka Holland in première met Ed Harris in de titelrol.

Een van de vroege Beethovens is te zien in Un Grand Amour De Beethoven (1936) van Abel Gance, vooral interessant vanwege het moment waarop de componist merkt dat zijn gehoor naar de klote gaat, een scène die door menige filmmaker is geïmiteerd met Cop Land van James Mangold als een van de bekendste voorbeelden.

Death In Venice = een pracht. De ‘echte’ Mahler is te zien in Mahler uit 1974 van Ken Russell, maar aangezien ik geen kenner ben van Russell kan ik niet zeggen of die film de moeite waard is.

Nog een Makhmalbaf: Moment of innocence. Meer als Salam Cinema, ben er nog niet helemaal uit of ik het snáp (Bycycleran en Gabbeh vind ik makkelijker), maar vermakelijk en aandoenlijk is het.

A Personal Journey with Martin Scorsese through American Movies (Scorsese/Wilson, 1995). Zeer genietbare, bijna vier uur durende documentaire waarin Scorsese ons bij de hand neemt op een tocht door Amerikaanse cinema totaan de 70s. Het leuke van de serie is dat Scorsese niet teveel aandacht besteedt aan de films die zich laten raden, maar destemeer aan films die hem bijgebleven zijn, hem inspireerden en die het grote publiek is vergeten. Zo moeten we niet vergeten wat voor mooist Anthony Mann (wie?) heeft gemaakt bijvoorbeeld. Daar zit je dan met je meesterwerkenproject...

Election (Payne 1999). Verkiezingen voor de nieuwe student council president wordt een strijd tussen Reese witherspoon en Chris Klein, terwijl geschiedenisleraar Matthew Broderick zijn professionele en persoonlijke leven naar zijn gootje ziet gaan. Omdat de film overduidelijk parallellen trekt met de landelijke politiek is hier enorm diepzinnig over gedaan. Aardige komedie, punt.

Knocked up (Apatow, 2007). Carrièrevrouw heeft one night stand met een loser, raakt zwanger en besluit, door een mix van hopeloosheid en goodwill, de loser te leren kennen. Het begint een beetje niveau Porky's maar gaandeweg komen de goede grappen en aardige observaties om de hoek, waardoor het drama een beetje richting Sideways en Little Miss sunshine gaat. Zo goed wordt het niet en zo laaiend als de Amerikaanse pers is kan ik niet worden (Village Voice: "one of the year's best, easily"), omdat het verhaal te ongeloofwaardig blijft voor emotional bonding. Daardoor kom ik niet verder dan grinniken en hier een daar een gulle lach, maar weet de film niet die gevoelige snaar te raken die Sideways tot zo'n plezier maakte.

Still Life (Jia Zhang Ke, 2006). Man keert terug naar stad om zijn vrouw en dochter na 16 jaar op te zoeken en ontdekt dat de 2000 jaar oude stad compleet onder water staat als gevolg van de Drieklovendam. In hetzelfde gebied zoekt een vrouw naar haar man die er twee jaar eerder vandoor is gegaan. Deze zoektochten worden kleine, persoonlijke verhaallijntjes in een groots decor van moderniserend China. De continu in grijze mist gehulde bergen vormen haast één geheel met de duizenden betonnen gebouwen die door meer mens dan machine langzaam worden afgebroken voordat het water de boel laat onderlopen. In het ijzersterke Platform liet Jia al zien begaan te zijn met de effecten van modernisering op de nieuwe generatie en liet hij een groep dolende mensen zien, die noeite hebben richting aan hun leven te geven. In Still Life gaat hij een stap verder, omdat moderniserend China een eufemisme is geworden voor afbrekend China, en de menselijke maat onder het beton dreigt te worden bedolven. One of the year's best, easily.

Knocked Up in de bios gezien Olaf?

ik zag 2 OMC favorieten vermoed ik.

eerst Harakiri.. die Japanners zijn wel gek op raamvertellingen. Technisch gezien is de raamvertelling hier simpeler, maar het verhaal is boeiender (dan in eh Rashomon, bedoel ik)
Een samurai komt naar een of ander fort/kasteeltje (dojo? nou ja samurai-verzamelplek) en verzoekt daar om eervol seppuku/harakiri te mogen plegen. De bediende verteld 'm een (best gruwelijk) verhaal van een samurai die een tijd terug dat ook vroeg. En dan komt de aap uit de mouw.. De 2 kennen elkaar. Het is tijd voor WRAAK.
Had een geweldige film kunnen wezen als alles niet in tergend mentaal slow motion ging.. al dat geklets, alles gaat l..a...n...g...zaam. De film had minstens met een half uur moeten worden ingekort.

Dat was bij Stalker (ultieme OMC film denk ik) niet nodig. Een soort vervreemde sci-fi. Constant onheilspellend, maar geen uitbarstingen van horror of aliens of wat dan ook. Psychische sci-fi.
Een stalker is een knakker die mensen mee kan nemen in de zwaar beveiligde zone. Hij voelt daar de kosmos perfect aan en leidt de bezoekers door een al dan niet bestaand mentaal mijnenveld om uit de komen bij een kamer waar alle wensen uitkomen. (of niet?)
Curieus is dat alles aan deze film Tsjernobyl ademt. Zo'n verlaten zone.. En dat was dus pas jaren later.

De film heeft wel aan het slot weer wat teveel eindes. Nu is het einde alsnog een beetje Exorcist.

(oh ik lees nu dat Stalker geinspireerd was op een andere nucleaire ramp in de jaren '50)

ultieme OMC film denk ik)

LOL. Hoe waar. Ik slaap in een Stalker pyjama. Vind het op het laatst trouwens een beetje lafjes dat ze ruzie krijgen en niet die kamer in durven. Maar goed, de reis op die trein en de droom van Stalker zijn zo briljant gefilmd. Dat maakt alles goed.

die ruzie is niks, maar de ineenstorting van de "believer" Stalker is wel mooi. die film had echt moeten eindigen toen hij weer in zijn zwart-wit bed lag.

De telefoon is ook geniaal.

Het contrast tussen de twee films waarmee ik deze filmweek inluid kan niet groter: het stierlijk vervelende Pirates Of The Caribbean: At World’s End uit Disneyland en het zeer mooi ingetogen Still Life uit China (hierboven ook al door Olaf gesignaleerd en terecht geprezen). Voor meer details kun je
hier terecht.

O ja, en er is weer een 'nieuwe' lijst met 100 beste films ooit. 1 keer raden welke film op 1 staat - en terecht natuurlijk. :-)

Het zijn overigens enkel de beste Amerikaanse films, zie ik nu.

1 CITIZEN KANE
2 THE GODFATHER
3 CASABLANCA
4 RAGING BULL
5 SINGIN' IN THE RAIN
6 GONE WITH THE WIND
7 LAWRENCE OF ARABIA
8 SCHINDLER'S LIST
9 VERTIGO
10 THE WIZARD OF OZ

in elk geval de eerste 10 gezien, de rest kan ik niet zien wegens benodigd inloggen ofzo..
Gone With The Wind zo hoog.. tsja.. Een langdradige boekverfilming van een te dik boek.. En goede acteerprestaties? Ik heb Clark Gable ook wel 'ns interessanter zien spelen. (En Leigh misschien ook wel, even kwijt)

En Lawrence of Arabia Amerikaans? Zeker via een dubieuze geld-constructie, die film voelt toch wel heel erg Brits aan.

oh zowel op de site gezien als als film gezien ;)

ik dompelde mij weer onder in de wereld van Kurosawa met The Hidden Fortress. Een ouderwetsche avonturen-film met schelmenstreken, grappen en grollen, gezang, gedans en vechten met speren. Allemaal heel gezellig. George Lucas liet zich door deze film inspireren voor Starwars, daar liet hij ook het verhaal door 2 minor characters vertellen. (lees ik maar hoor) In zijn geval die 2 robots, hier zijn het 2 oerdomme en door goud-geobsedeerde boeren. Zij komen een samurai tegen en een prinses, die hoognodig de grens moet overstekken. (Nadat haar familie is uitgemoord)
Die prinses heeft trouwens de lelijkste stem OOIT in een film gehoord. Japanse vrouwen misschien wel in 't algemeen.. Maar dit is 't toppunt. Ze krast en krijst.

(maar goed best een geinige film dus, al zou ik nooit een echte fan van Kurosawa worden)

Daarna Shaun of the Dead. Een interessant experiment om per ongeluk eerst Hot Fuzz te kijken. Er zitten in Hot Fuzz meta-grapjes die eigenlijk pas echt leuk worden nadat je Shaun of the Dead ziet. (Tuinhekjes!)
Hoewel Shaun of the Dead gelukkig WEL kort is (100 minuten) zou ik toch voor Hot Fuzz kiezen. Dat komt simpelweg omdat ik niks met zombiefilms heb en waarschijnlijk ook alle geintjes die naar andere zombie-films verwezen miste.

Overigens had ik wel zoiets van hmm nee WEER die 2 gasten die vorige keer de hoofdrol hadden.. En ook WEER Bill Nighy. Iets wat over 5 films weer wel leuk kan worden. Gewoon die knakkers in elk mogelijk genre gooien.

@ Ludo:
>>Knocked Up in de bios gezien Olaf?

Nee, dat kan ik niet zeggen...

@ Vido:
Goed gezien van die goocheltruc aan het begin van Still Life! Met die ufo's kon ik in de film weinig, en de uitleg van de regisseur verklaart waarom....:-) He, probeer trouwens Surviving desire van Hartley eens, mocht je die niet kennen. Korte film, ook met een alleraardigst dansje.

"Nee, dat kan ik niet zeggen..."

hmm ik vond alleen een afgebladderde sepia-kleurige Test Screener (voor de videotheken ofzo) dus ik dacht lamaaaarrrr.

Ik vond een heel redelijke TS (kijk die dingen eigenlijk nooit) en dit is niet echt een film die je nu per se in de bioscoop moet gaan zien, dus ik dacht vooruit.
O.

hehe, op zich begrijpelijk. :)

maar ik wacht wel op de dvd rip, als ie dan nog in de imdb lijst staat tenminste, want anders geloof ik 't wel.

oh wat was ook alweer die link naar die klassieker-lijst van jou Olaf? :)

http://www.theyshootpictures.com/gf1000_top100films.htm

bedankt :)

nog maar een Tarkovsky, nu natuurlijk Solyaris, waarschijnlijk wat te snel na Stalker, want nu zat ik me wel 'n beetje te vervelen. Kwam ook omdat deze film toch een beetje een soort 2001 Space Odyssee is.. Abstracte sci-fi.. En in een film van 160 minuten in de ALLERLAATSTE minuut nog de kijker in verwarring achterlaten.. Da's gemeen! Wel een prachtig stukkie muziek van Bach steeds, die man klinkt (verrassend genoeg) in een sci-fi context niet eens verouderd.

Daarna A Man For All Seasons, was recent in de IMDB lijst verschenen.. Ik had 'm verder niet onderzocht dus rekende op een leuke zwart-wit honkbalfilm.. Ofzo.. De film begint met een verwijzing naar/geintje over die bekende Russische revolutie-film ehmm, met die standbeelden..: ooooh een soort Blackadder-komedie!
Half uur later.. Hmm.. geen komedie?!
Neen, dit is een film voor brave Christenen, waarin de fundamentalist Thomas More gespeeld door een soort Thom de Graaff, wordt gevolgd in zijn koppige strijd tegen de koning van Engeland, die wil scheiden, maar dat mag niet van de Paus.. Dus conflictje. En More wordt natuurlijk een martelaar.

nu natuurlijk Solyaris

ja, je moet wel even een adempauze nemen met Tarkovsky. :) Maar dan op naar
Andrey Rublyov, duurt ongeveer 5 dagen die film maar er zitten ook paar van zijn mooiste scènes in, vind ik (oh, oh dat verhaal van die klokkenmaker, zooo mooi.)

"duurt ongeveer 5 dagen die film "

lol :D

wel iets voor de filosofie-les dat Solyaris.. Wat een hersenkrakertje.. Denkende (gedachtenlezende) eilanden ofzo.. Wtf, zwaar metaforisch :)

'Solyaris - hersenkrakertje'? Dan heb je De Spiegel uit 1975 zeker nog niet gezien. :-)

De Spiegel, tsja. Vond ik eigenlijk tegenvallen (en is toch niet zo'n hersenkraker? Gewoon een rits jeugdherinneringen?) Wel weer een paar memorabele beelden.

de films van Kurosawa blijven een beetje stuivertje wisselen onderin de lijst van IMDB.. Nu keek ik Ikiru, misschien wel een van zijn beste, alleen verknald door wat verbazingwekkende fouten.
Een man van middelbare leeftijd heeft een saaie baan als ambtenaar, hij krijgt last van zijn maag, gaat naar het ziekenhuis. De dokter verteld 'm dat het wel meevalt, maar net heeft een patient 'm verteld dat als de dokter die bepaalde formulering gebruikt, hij er absoluut aangaat (maagkanker) Dus hij stort zich in het nachtleven, ergens zelfs a la Tom Waits zingend en als dat niet genoeg afleiding blijkt te bieden houdt hij zich maar bezig met een "jong ding" van het werk. (Een bolle Mei Li Vos) Ook dat wordt niks en hij realiseert zich eindelijk dat hij (als kantoorslaaf) toch het meest van zijn werk houdt.. En dus gaat hij terug oom eindelijk nog iets goeds te doen.
The End! Zou ik zeggen.. Vooral ook omdat je dan als kijker nooit weet of hij werkelijk echt ziek was.
Maar nee de film maakt een sprongetje in de tijd.. De man blijkt dood en de laatste 50(!!!!!) minuten van de film worden gebruikt als een soort van nabeschouwing van de gasten op zijn dodenwake. Ongelofelijk.. Saai.. Citizen Kane zeggen ze dan op imdb.. Pff.. Het enige nut van dat hele lange outro is nog dat je 'm nog een keer het liedje ziet zingen, nu vlak voor zijn dood. Erg aangrijpend en weer een mooi einde, maar ook dan weet Kurosawa nog geen afscheid van zijn (2.5 uur durende) film te nemen. Jammer, jammer.

Babel was dan nog vrij kort eigenlijk. Ik dacht die film duurt 3 uur, maar het is niet meer dan een dikke 2 uur. Tsja.. Ik wordt narrig van films van het jaar.. En ik zou zeggen Amores Perros was een stuk beter. De verhalen daarin grepen me meer en belangrijker ze waren ook op aangenamere manier verbonden (dat auto-ongeluk) dit keer is het werkelijk allemaal puur toeval.. Sterker nog het hele Japanse gedeelte hangt maar een beetje bij. (Nog afgezien van het afgrijselijke cliche van Japanse schoolmeisjes zonder slipjes)

Tuurlijk gaan op zich allemaal over communicatie-problemen en hoe mensen elkaar niet eens de kansen geven elkaar te begrijpen.. Maar toch.. Enkel het Mexicaanse stuk en het allerlaatste outzoom-shot waren wat mij betreft de moeite waard.

(Nu nog 'n keer 21 grams zien)

Om te beweren dat grootmeester Kursosawa in Ikiru fouten maakt (verbazingwekkende fouten nog wel, me dunkt ;-)), is een tikkeltje boud gesteld. Als kijker weet je wel degelijk dat hoofdpersonage Kanji ‘The Mummy’ Watanabe dodelijk ziek is, want de film introduceert hem al in het openingsbeeld middels zijn röntgenfoto waarop het lot van de man bezegeld staat. De break halverwege de film is een originele onverwachte stap om (à la Rashomon) aan de hand van getuigenverslagen terug te kijken op het leven van Watanabe en te zien hoe de belangrijke keuzen die hij heeft gemaakt door hen worden geïnterpreteerd. We hebben hun perspectief nodig voor het duidelijk maken van de achterliggende gedachte van de film. De regisseur kan onmogelijk zijn film stoppen als de oude man zijn laatste liedje heeft gezongen, want dan valt de boodschap van Ikiru in het niet: de mens is over het algemeen onveranderlijk. Zelfs als de mens zeer bewust een voorbeeld ziet hoe een leven zinvol inhoud te geven, vervalt hij/zij in oude, verstokte gewoonten. Dat is minder emotioneel dan het hartverscheurende liedje, maar des te schrijnender.

Dat je er verder weinig mee aankon is natuurlijk je goed recht en zal ik zeker niet betwisten ;-)

Ik had het niet beter kunnen verwoorden. Ik denk ook dat Watanabes goede daad filmisch niet interessant in beeld valt te brengen (tocht langs loketten) en dat het dus een uitstekende vondst is om die tocht gewicht te geven door erover te laten verhalen.

Wel eens met de kritiek op Babel (al blijf ik erbij dat ik me prima vermaakt heb). Maar: het aloude cliche van schoolmeisjes zonder slipjes? Volgens mij is Babel de eerste film waarin ik dat zie gebeuren. Wat ben ik toch een groentje he...:-) Overigens ontkom je natuurlijk in Japanse cinema niet aan het fenomeen schoolmeisjes-erotiek-geweld-vernedering. Waarom dat nu zo intrinsiek is verbonden aan de Japanse cultuur, daar wil ik weleens een goede verhandeling over lezen.

Door omstandigheden (alle plezierig) niet veel gezien, maar er zaten geen zeperds tussen dit keer.

You can count on me (Lonergan, 2000). Broer bezoekt zus. Beide hebben een ander leven geleid na het overlijden van hun ouders in een auto-ongeluk. Zij kind en gescheiden, hij drugs en gedoe. Zij zoekt relatie, hij stabiliteit, die hij lijkt te vinden door zich over haar zoon te ontfermen. Er zijn van die films die een film maken makkelijk doen lijken. Er gebeuren geen opvallende dingen in deze potentiele EO-prent, maar het gaat allemaal goed. Lonergan wil geen grote claims maken en nog minder hysterie en legt dit kleine drama zijn ingetogen wil op. De acteurs maken het af. Laura Linney maakt indruk, maar het is Mark Ruffalo die hier wegloopt. Een acteur die voor mij voor Zodiac wat onder de radar heeft geopereerd, maar dit is een performance die echt gezien mag worden.

Venus (Michell, 2006), Weer zo´n `tsja`-gegeven: Oude man wordt bevangen door nicht van zijn beste vriend, die als verpleegster haar oom verzorgt. Een band ontstaat, waarbij hij zijn jeugd hervindt en zij haar zelfvertrouwen wint. En het pakt goed uit. Toegegeven, er zijn wat wrange, goedkope momenten, maar overall redt Michell zich prima. Wat helpt is dat de randjes niet worden vermeden. Peter o’Toole is een beetje een flamboyante oude viezerik, en Jodi Whittaker een beetje een jeugdige profiteur van de bejaarde man, waardoor Michell hun relatie redelijk overtuigend tot een goed eind weet te brengen. Belangrijk, de film bevat een paar uitstekende one-liners en een gros dialogen uit het boekje. Het eerste kwartier is een perfecte binnenkomer.

Uzak (Ceylan, 2002). Uzak betekent afstand en no kiddin’, dat wordt duidelijk. Man komt naar Istanbul en trekt in bij vriend. Hij probeert werk te vinden in tijden van economische malaise en tijdens dit proces stelt de gastheer zich niet echt gastvrij op. Hun verschil in leeftijd, intelligentie en achtergrond zorgt voor frictie. Ondertussen is de gastheer (fotograaf van voornamelijk tegels en eieren) de touch met realiteit ook wel een beetje kwijt en ziet hij een geliefde ex richting Canada gaan. Misschien dat het relatief eenvoudig is om goede, weloverwogen cinema te maken in een land waar de moderniteit niet al eeuwen oud is (hier: Turkije), maar Uzak weet op een ogenschijnlijk eenvoudige manier een ingrijpend verhaal te vertellen (en niet verstoken van humor, al is die gitzwart), waarbij de focus zich subtiel verplaatst van bezoeker naar gastheer. En altijd verschijnt er weer even een moskee in beeld. Ze spelen geen rol, maar ze zijn er wel.

Het anime drieluik Memories, uit 1995 alweer, eindelijk gezien. Mwaah, mwaah, het ambacht straalt er van af maar de drie regisseurs hebben toch allemaal (veel) beter werk afgeleverd dan dit. Eigenlijk een studie naar science fiction narratief en daardoor voor wie in vergevorderd stadium zit een beetje saai (Morimoto gaat bijv. wel erg op de Solaris toer.) Stink Bomb vond ik het beste verhaal met een leuke draai aan het ontsnapte-virus genre.

De beste grap in Uzak: het moment waarop de gastheer zijn bezoeker uit de woonkamer probeert te krijgen door ’s avonds een video van Stalker op te zetten in de hoop dat de bezoeker uit pure verveling wel zal vertrekken. Als het bezoek eindelijk naar de logeerkamer gaat, kan de gastheer ongestoord Stalker verruilen voor een wat minder literair verantwoorde pornovideo. Tarkovski en humor – het kan dus blijkbaar toch.

De overige films van Ceylan zijn ook de moeite waard, maar verder kan ik me lastig herinneren of ik nog meer Turkse films ken. Volgens mij is naast het werk van Ceylan het bijzondere Yol (1982) de enige andere Turkse film die ik ooit gezien heb.

Underground van 't weekend weer eens gezien. Vooral het eerste uur is een geweldige adrenaline rush. Over the top Balkan drama die van het scherm af spat. Briljant voortgeduwd door Bregovic' soundtrack. Schiet altijd weer in de lach als het orkest door Marko aangespoord wordt om harder te spelen vooraleer hij zich in een knokpartij stort. Mooie wrange momenten ook. Ludo deze oorlogsfilm al gezien?

Er gebeuren zoveel dingen in de eerste helft van Underground dat sommige details je bijna ontgaan, zoals vlak na het bombardement op de dierentuin. Terwijl de wilde dieren losgebroken door de stad banjeren, maakt Blacky (Lazar Ristovski) zich klaar voor de strijd door o.a. een toevallig langslopende zwarte kat te gebruiken om zijn laarzen mee te poetsen. Black Cat, White Cat was me na Underground iets teveel van het goede (wat ook gelegen kan hebben aan de abominabele staat waarin de filmkopie in Amsterdam destijds werd geprojecteerd). Life Is A Miracle oogde vervolgens weer heel fris.

Enkele films die ik deze week zag: Reprise van Joachim Trier (met o.a. muziek van Joy Division en The White Birch), Copying Beethoven en …ahum… Transformers. Zie hier. Van de drie is Reprise de aanrader.

Ja, Reprise, was ik benieuwd naar! Zag zelf Pather Panchali. Zal vanavond verslag doen.

Pather Panchali (Ray, 1955). Verder met het meesterwerkenproject, de nummer 42 om precies te zijn. Bij deze duurde het even voordat ik erin zat. De film vertelt het verhaal van een Bengalese familie die zich in feite in de Middeleeuwen bevindt. Pa is schrijver maar moet lang van huis om toch wat binnen te schrapen, moeder moet het kroost opvoeden en is erg beschermend, dochter heeft veel last van hun ongemak in het opgroeien en omgaan met leeftijdgenoten, en het jongste zoontje is de onschuld zelve. En dan schuifelt er nog een tante door beeld, een levend lijk dat af en toe een uitbrander krijgt van moeder. De eerste helft duurt een beetje, maar is – zoals dat heet – ‘scene setting’. In het tweede deel begint alles te leven. Ray probeert niet te verhullen hoe zwaar het leven voor deze mensen is, maar kan het bepaald niet nalaten de ellende van tegenwicht te voorzien. Hoe dan ook, het leven is een geschenk, dat is de strekking. De liefdevolle, dartele scenes die dit moeten illustreren doen dan weer spiritueel dan weer sprookjes-achtig aan ( maar nergens religieus of wereldwinkel-approved). Het is deze tweestrijd die de film uiteindelijk een nauwelijks te missen kracht geeft. Hier en daar doet de film qua thematiek denken aan Ugetsu monogatari, maar Pather Panchali is niet alleen ongepolijster en documentairder (en daarom cooler om goed te vinden), het is vooral ook een film die unieker aanvoelt, en meer raakt.

Leave her to heaven (Stahl 1946). Een Hollywood-film uit een gouden tijd, en eentje die niet teleurstelt. Gene Tierney speelt een vrouw die een schrijver (Cornel Wilde) aan de haak slaat en er alles aan doet om alleen met hem te zijn. Dan helpt de aanwezigheid van zijn kreupele broer niet echt, om maar iets te noemen. De mierzoete Technicolor-kleuren contrasteren mooi met het steeds donkerder wordende plot, een beetje zoals in Rear Window, en er zitten een paar voorbeeldige klassieke scenes in. De film rolt op het eind een beetje snel richting einde. Geen Hitchcock-kwaliteit, wel genoten.

Azuloscurocasinegro (Daniel Sánchez Arévalo 2006) hier al 'ns besproken? Zevende week in Lantaren/Venster, dus een filmhuishit. Donkerblauw, bijna zwart is de vertaling en "bluesy" is van toepassing op dit geestige melodrama. Portret van een stel losers, dat droomt van betere tijden, maar mekaar de vernieling in jaagt. Gewoon, omdat ze tot elkaar veroordeeld zijn.
Een conciërge die ondanks een MBA (gehaald bij LOI, omdat hij voor zijn demente vader moet zorgen) nergens als pakman aan de bak komt. Zijn jeugdliefde. Zijn broer de bajesklant. Diens vrouwenvleugelvriendin. Zijn mattie die teert op de zakken van z'n ouders. Diens aquariumvissen verkopende vader...
De cameravoering, gevatte dialogen, acute plotwendingen en de melancholiek deden me wat denken aan "Do the right thing". Reden misschien waarom dit Spaanse debutantenbal her en der prijzen wegsleepte.
Wel aardig.

Azuloscurocasinegro staat bij deze genoteerd, al draait hij in A'dam niet in een prettige bioscoop. Lukte het bij de aanschaf van het kaartje nog een beetje om de titel zonder kleerscheuren uit te spreken?

Hij staat bij mij op het programma, kwestie van de ondertitels nog...

Gheghe... Het Azoel Oskoerò in m'n beste Spaans werd door de kassière aangevuld met Kassie Négróóó in vloeiend Rotterdams. Ze had meer moeite met het verwisselen van het kaartjespapier, waardoor het halletje zich vulde met ongeduldige Romy-Schneiderfans op leeftijd.

Azuloscurocasinegro (Arévalo 2006). Wat Mic zegt : wel aardig. Luchtige sort of komedie rond een conciërge die beter wil en het maar moeilijk gerealiseerd krijgt. Film heeft het tempo van een televisie-soap en doet in zijn understating erg denken aan Almodovar. Aardig zolang het duurt, maar het overheersende gevoel na afloop is dat er iets is met moderne Spaanse cinema dat me gewoon irriteert. Weer zo’n Spaanse film die we van de critici niet mogen missen en weer ben ik underwhelmed.

The time to live and the time to die (Hou Hsiao-Hsien, 1985). Doorbraakfilm van Hou die het verhaal vertelt van zijn eigen opgroeien in Taiwan. Zijn ouders zijn naar Taiwan gekomen door omstandigheden maar dromen openlijk van een terugkeer naar het vastenland. Dat zet een stempel op de stemming. Hou toont hier al zijn unieke en invloedrijke regie-hand: los gefilmd, achteloos aan elkaar hangend, maar daardoor levensecht verhaal. De invloed die dit gehad heeft op Jia Zhang Ke is onmiskenbaar. The time to live and the time to die is nog niet zo scherp als het later zou worden, maar is zeer het bekijken waard.

Sicko (Moore 2006). Ja, ik heb een zwak voor deze man. Documentair gebrachte propaganda? Doorgetrokken linksheid? Onevenwichtige visie op zaken? Allemaal waar, maar met zo ongelofelijk veel retorische vondsten, spitsvondigheden en humor gebracht, dat ik toch weer plat ga. Ik vind Sicko misschien nog beter dan Fahrenheit omdat het grote onrecht tot kleine proporties is teruggebracht en het conspiracy-gehalte daardoor wordt verlaagt (al doet Moore zijn best): mensen met een gezondheidsverzekering die er in de praktijk geen reet aan hebben. En dat in het welvarendste land ter wereld. Retoriek of niet, stel (en ik zie niet echt hoe) dat je de helft kunt afdingen op Moore’s verhaal, dan nog is de conclusie compleet shocking.

Verder met het meesterwerkenproject…

Persona (Bergman, 1966). Interessante film die een product is van zijn tijd maar die tijd overstijgt. Het begin is een collage van random indringende beelden die een Freudiaanse indruk maken. De psychologie blijft centraal staan in dit verhaal van een actrice die besluit niet meer te spreken en met een verpleegster in een huisje aan zee gaat zitten. De stille actrice laat zuster het woord doen en lijkt als een soort spiegel te fungeren. Dat levert een soort persoonlijke meditatie op omtrent de vraag in hoeverre men zichzelf kan en moet zijn, en de rol die schaamte hierin speelt. Dat leidt tot een breakdown die als gevolg heeft dat onduidelijk is wie nu wie is en de suggestie is dat actrice en verpleegster dezelfde persoon zijn. Dat is inderdaad één van de drie lezingen, las ik later op wikipedia, waaruit blijkt dat nogal over deze film is nagedacht. Ik vond het een interessant experiment, maar geen film waar ik weg van was. Op de eerste plaats heb ik een hekel aan acteurs die dingen in boeken lezen en die diepzinnigheden aan elkaar gaan voorlezen. Op de tweede plaats blijf ik op een behoorlijk grote afstand zitten kijken naar wat zich voltrekt en is de persoonlijke inleving bijzonder gering. Daar werkt de gestileerdheid zeker aan mee. Hoe bijzonder fraai bij vlagen ook, een shot van twee hoofden, één frontaal de ander en profile, dat doet me bijvoorbeeld ook aan die clips van ABBA denken. Als ik dan achteraf lees dat de ontsporende psyche nog nooit angstaanjagender in beeld is gebracht dan in Persona dan denk ik “Het is maar goed dat me even geen 5 voorbeelden te binnen schieten”.

Bladerunner (Scott 1982). Sci-fi noir. Bladerunner is een film waarin de art direction meer dan de helft doet. Een fantastisch vormgegeven beeld van een onherkenbaar L.A. in 2019. Vervuiling, regen, duisternis, grote gebouwen en neon reclames, minder mensen en een hele hoop akeligs. De typische jaren tachtig Miami Vice soundtrack is te afgrijselijk voor woorden, vooral als een saxofoon inzet, en dat is – ongelofelijk maar waar - precies watdie film nodig heeft. In deze wereld mag Harrison Ford jagen op replica’s van mensen, die ingezet zijn voor planetaire veroveringen maar teruggekeerd zijn naar aarde. Gaandeweg blijkt dat de replica’s, aangevoerd door onze eigen Rutger Hauer, op zoek zijn naar een volwaardig mens-zijn en zich uiteindelijk menselijker tonen dan hun niet-gerepliceerde soortgenoten. Interessant gegeven, goede thriller maar de cult status en een nummer 66 notering in de tophonderd allertijden, na ja dat ontgaat me. Silence of the lamb was ook goed. Of L.A. Confidential. Goed, leeft Omar nog….?

Ik leef nog. :) Blade Runner en Persona, twee van mijn favoriete films allerrrr tijden. :) Nr.66 van Blade Runnert is idd veel te laag, hoort nummer 2 te zijn (die saxofoon is vet klote, voor de rest is de soundtrack natuurlijk de proto-techno bizzniz.)

Blade Runner: The Final Cut

Jeuzus die koffer! Ik zie mezelf daarmee al de mediamarkt uitkomen...

mooi ik dacht dat het forum eruitlag, totdat ik me na een week realiseerde dat het ILX-forum was gerevived...!

even de schade inhalen..
allereerst voor de torrent-rippers enzo. ik kon een paar films uit de IMDB lijst dus niet via de bekende torrent-sites vinden, waarna ik iets nieuws probeerde: eMule.. een of ander p2p-netwerk.. Hoe het werk is me niet duidelijk maar ik vond de volgende 2 films.
The Man Who Shot Liberty Valance heeft me iets teveel "comic relief" karakters.. Zoals de sheriff en de hoofdredacteur van de krant. James Stewart in een western werkt ook niet echt, zelfs niet als ie een "character" speelt dat er zelf ook niet echt in thuishoort. De plot had ik moet kunnen raden, John Wayne moest natuurlijk wel de held spelen.
Sleuth is een van de betere films die ik de laatste tijd zag. Zoals Olaf al opmerkte, prima acteerwerk. (of uitstekend zelfs) het is een fake (?! of toch niet) moord-mysterie met talloze plottwists, die overigens nog redelijk voorspelbaar zijn, maar dat maakt zowaar niets uit. Een aanstekelijk potje breinpoker.
Toen waren de IMDB films wel zo'n beetje op en vervolgde ik met 2006-films.. Interessant om meteen te merken hoe arty films toch echt een duidelijk ander ritme hebben dan het vlotte formulewerk in zo'n publiekslijst. Zo zag ik Batalla En El Cielo.. Een clichematige arthouse film met veel expliciete seks en vooral heel veel gepeins en gestaar. Ook de talloze katholieke metaforen enzo zijn erg gaap. 2 leuke genitale grappen zaten er wel in. 1)de 2 hoofdpersonages liggen naakt op bed, hebben een dialoog.. en ineens meent de regisseur een close-up van 't vrouwelijk geslachtsdeel te moeten tonen, waarna een halve seconde dacht: huh een pratende kut?!?! 2)er zijn een paar scenes die zich volgens mij in de hemel afspelen, waar het mannelijke hoofdpersonage ineens enorm grootgeschapen is. Toch lief van God :)
We vervolgende onze Spaanstalige belabberde serie met Volver. Maar goed mijn afkeer van Almodovar mag bekend zijn inmiddels. Het grote probleem met Volver lijkt te zijn dat 1 familie zo ontzettend veel bizarre dingen meemaakt en er tegelijkertijd toch zo koel (robotachtig) onder blijft. Het is natuurlijk standaard over the top Almodovar gegoochel, maar goed ik houd er dus gewoon niet van. Ik bedoel, de hele film begint al met het verbergen van een lijk wat eigenlijk plottechnisch toch echt rammelt. (Al is de verklaring misschien dat alle vrouwen gewoon gek zijn en alle mannen misdadigers.. Hoe dan ook.. whatever)
Three Times is een film uit Taiwan in (duh) 3 delen.. Maar eigenlijk kun je naar het eerste deel wel stoppen met kijken. De 2 daarna zijn saai en bovendien is de sfeer in deel 1 zo mooi dat het eigenlijk genoeg is. Daarin wordt gebiljart en zoekt het hoofdpersonage naar zijn meisje. Het heeft niets om het lijf, maar de beelden en de muziek (van The Platters en Aphrodite's Child) zijn gewoon heerlijk.
Marie Antoinette is 1 lange saaie videoclip, de muziek is zonder de beelden eigenlijk leuker (merk ik op dit moment) Die beelden zijn natuurlijk esthetisch prachtig, maar enige emotie komt er niet bij kijken. Jason Schwartzmann krijgt niet de kans te schitteren en Dunst is ook alleen maar vervelend. Een film over verveling kan dat wat worden.
Ik zag trouwens op Wikipedia een Coppola stamboom.. En god wat is Hollywood toch incrowd :)
Douches Froides is een Franse film dus dat wordt weer van retteketet. Een goede film is het bepaald niet, maar wel intrigerend. Een driehoeksverhouding tussen 2 jongens en 1 meisje.. De jongens kennen elkaar van judo, maar zijn het nou vrienden? De film levert geen bewijs. Het hoofdpersonage en het meisje hebben wat, vermoedelijk al heel lang, maar toch lijkt vooral het meisje er geen enkel probleem mee te hebben dat hun relatie langzaam eraan gaat. (waarin de andere jongen de katalysator is..) Op zich dus wel een aardige ambigue film, maar wederom had ik het gevoel dat de karakters dus wel erg koeltjes waren.
Gelukkig ook nog wat goeds gezien (naast Sleuth): Requiem, The Exorcist maar dan de real thing.. Zonder katholieke superpriesters en andere nonsens. Het hakt er allemaal goed in, maar dat krijg je als iets teveel op dat meisje lijkt. ;) De film lijkt wel kansen te missen op het gebied van dramatische lijnen enzo.. Maar de karakters maken veel goed. (Vooral de vader en ook de wetenschappelijke ratio in de vorm van een mede-studente)

Lekkere lijst, Ludo! Ik deel je kritiek op Volver (wist niet dat je ook een hekel had aan Almodovar) en Batalla en el ciel volkomen. Vooral die laatste, wat een kutfilm :-) Ik heb het derde deel van Three times inmiddels drie keer gezien en dat is echt het sterkste deel, wat mij betreft. Het is een soort verlengde van Millennium Mambo (zelfde actrice) maar nu is zij het die niet weet wat je met een relatie moet aanvangen. Het schijnt dat Hou de hedendaagse generatie 20-ers maar moeilijk kan begrijpen en dat dat een drijfveer is voor zijn films. Volgens mij begrijpt hij die generatie dondersgoed en die generatie zickzelf niet, want het derde deel van Three Times en Millennium Mambo hebben voor mij een hoog waarheidsgehalte. Weliswaar op een nogal abstract en moeilijk onder woorden te brengen niveau. Maar ja, daar heb je nu juist films voor, nietwaar.

het was me niet helemaal duidelijk wat er gebeurde in deel 3.. Ik zag wel een cool muziekprogramma (Garageband) dacht: wil ik ook.. Maar is Mac-only helaas.

maar goed het meisje is een waardeloze zangeres, de jongens maakt foutjes en het meisjes rommelt wat met een kamergenootje zonder dat echt te willen. ofzo.

goed dat je You Can Count On Me heb gezien trouwens, gave film.

ik bedoelde foto's, maar foutjes maakte de jongen misschien ook.

SJa wat gebeurt er in deel 3. Niet veel en wat er gebeurt begrijpen de mensen die erin rondlopen even slecht als de kijker. Het meisje kan geen contacten onderhouden, is zich ervan bewust, maar kan er niks aan doen. Het enige wat overblijft is vasthouden, hetgeen gesymboliseerd wordt door die shots op de motor aan begin en einde. Misschien dat dit stukje film wel gewoon te kort is om iets wezenlijks te bewerkstelligen. Probeer Milliennium Mambo gewoon eens. Daar gebeurt ook geen reet in maar het duurt tenminste langer hahahahaha. Ja ik krijg het moeilijk uitgedrukt maar Hou's films die voornamelijk op atmosfeer werken, en waar de voortgang niet wordt bewerkstelligd door iets als een plot, ik vind ze geweldig (met uitzondering van Café Lumière, dar kon ik helemaal niks mee). Die films van Jia Zhang Ke hebben hetzelfde. Je moet er een bepaalde gevoeligheid voor hebben denk ik, want ik kan me heel goed voorstellen dat je het vreselijk saai vindt.

En juist op dit moment loopt hier City of Sadness binnen, het 2.5 uur durende meesterwerk van Hou uit 1989. Moet The puppetmaster ook nog zien...

The wild one (Benedek, 1954). Een klassieke Brando-film (want ik moest opzoeken wie deze film eigenlijk had geregisseerd). Vergeleken bij de twee grote (Streetcar named desire en On the waterfront) is The wild one bepaald lichtgewicht. Het verhaal van twee motorgangs die tegelijkertijd een dorpje aandoen en daar de boel op stelten zetten heeft psychologisch weinig om het lijf. Uiteraard staat er een keurig meisje achter de bar en uiteraard krijgen we Brando’s blanke pit te zien (nee nee, spreekwoordelijk, zijn broek blijft aan!). Het rebelleren tegen niks vindt ik toch een heel stuk gelaagder uit de verf komen in de versie van Nicholas Ray (met Dean). Of het helemaal opzettelijk is is moelijk te achterhalen, maar die jeugdbendes maken een vertederend stuntelige indruk en hun capriolen zijn genoeg om anno 2007 door te mogen gaan voor de losertjes van Amersfoort-zuid. Brando maakt veel goed, al is zijn cool – mede door het script – vrij ééndimensionaal. Maar er zijn memorabele momenten, en memorabele teksten. ‘What are you rebelling against?’’Well, what have you got?’ Ik kende hem nog niet…
Ecstacy of the angels (Wakamatsu, 1972). Wat een bizarre film. Groep mensen – allemaal opererend onder code-namen refererend naar maanden en seizoenen – stelen wat bommen en granaten en beginnen met hun revolutie. Waarvoor, waartegen en hoezo wordt niet duidelijk. Wat wel duidelijk wordt is dat machtsverhoudingen binnen de organisatie af te lezen zijn van de seksuele relaties die ontstaan. Zo op hol geslagen dat je er wel een zekere bewondering voor moet opbrengen, maar echt meegaan in deze underground-hit is me niet gelukt. Dat vreselijke geschreeuw van die Japanners ook altijd.
City of sadness (Hou Hsiao-Hsien, 1989). Hou’s film over de meest cruciale fase in de Taiwanese geschiedenis (1945-1949, waarin Taiwan losraakte van China) wordt verteld aan de hand van en hechte groep mensen en weinig bommen en granaten. Daar hou ik van. City of sadness maakt zeer invoelbaar hoe het was om in Taiwan te zijn na de tweede wereldoorlog. Fucked over by de Japanners en ready to be fucked over by ‘Het Vastenland’. Daar heeft Taiwan altijd een haat-liefde verhouding mee gehad, zoveel is me duielijk geworden uit Hou’s films. Verachting van het regime, maar hoge achting voor de bakermat. Zoals verwacht is de film weinig uitleggerig en dat heeft het grote voordeel dat pamfletterigheid op grote afstand blijft. Toch is City of Sadness ook een frustrerende kijkervaring. Het is het inferentie-vermogen van de kijker die het verhaal construeert en soms gaat Hou daar naar mijn mening gewoon te ver in, omdat zelfs de oplettende kijker zich op sommige momenten afvraagt waarom iemand zit te huilen en waarom die dat doet. En in een film waarin toch een grote familie centraal staat en er een hoop mensen worden opgepakt, in elkaar geslagen enzovoort, dan moet je ook nog bijhouden welke Li Wen-voornaam bij welk Chinees hoofd hoort. Waarbij een belangrijk ezelsbruggetje is dat Li Wen-Leung niet wordt vertolkt door Tony Leung. Want die speelt namelijk Li Wen-Ching.

eindelijk.. Zwartboek!!
..

een uur lang ergerde ik me vreselijk aan de houterige dialogen (zou dat nou gewoon door het Nederlands komen) ik bedoel Zwartboek heeft een soort Hollywood-allure (of een poging daartoe) en dan die schelmenromannetjes-zinnen.. aaaaaargh.

ok na een uur wende het. bovendien waren de obligate naaktscenes ook wel zo'n beetje voorbij. (alhoewel hoevel procent van de tijd loopt Carice met 'r jurkje naar beneden rond.. 30% ofzo? ;) )
Hoe dan ook.. de tweede helft is een soort film noir, qua "plays" en "double crosses" en "femme fatales" ofzo. Best geinig.
Thom Hoffman was in elk geval prima. Jammer dat Theo Maassen slechts een cameo heeft, ik gun 'm een doorbraak in Hollywood (Hij zou het kunnen :) )

<B>Azuloscurocasinegro</B> - ik kan niet echt de vinger op de zere plek leggen, maar ik was niet zo heel erg onder de indruk. Vooral de kluchtige subplot over de masseur kon me gestolen worden. Pas tijdens het nalezen van het interview met de regisseur <A HREF="http://www.filmkrant.nl/av/org/filmkran/archief/fk288/arevalo.html"; target="new">in de Filmkrant</A> had ik door dat iedereen en alles nadrukkelijk achter glas zit: de pop in de etalage, iedereen en alles gezien vanuit de verrekijker, de masseur achter het raam met de open gordijnen, de hoofdpersonages van elkaar gescheiden door het glas in de bezoekruimte van de gevangenis, de vissen in de acquaria in de vissenwinkel, de goudvissen in de bolle kom. Het glas moet gebroken worden! is de symbolische boodschap van de film.

De pauze in <A HREF="http://www.cinecenter.nl/"; target="new">Cinecenter</A> kwam precies op het moment dat iemand met een schaar iets doormidden knipte. Je zou bijna denken dat daar over is nagedacht.

Een film om naar uit te kijken

Nu met goede link?

haha :) een vliegtuig in een maisveld hmmmm..

ondertussen..
Perfume, The Story of a Murderer
had het boek in een grijs verleden op mijn Duitse boekenlijst staan.. Typisch scholierenboek ook eigenlijk met seks, geweld en vol vaart. Zou die schrijver een one hit wonder geweest zijn. Hm. Nou ja, in de film valt vooral op hoe jong het hoofdpersonage is.. Kon ik me uit het boek niet herinneren. In de film is het een geobsedeerde puber, terwijl in het boek het eerder een nobele wilde was, gek en gewelddadig maar toch geniaal. De wondere wereld der geuren is natuurlijk ook nagenoeg niet naar beeld te vertalen, maar de enige ware poging is ook wat schamel. (En daarmee bedoel ik een scene in een film waarin parfumier Baldini een klein tripje maakt als hij een geur raakt.. Dat had allemaal veel psychedelischer gemoeten denk ik)
Gelukkig is het geweldige einde in stand gehouden.
Enneh ik zag een gecensureerde versie! Op de key moments enkel blurry effecten haha.

Spartacus
Deze film houdt het wat betreft censuur op goed geplaatste takken. Eh ja wat moet ik erover zeggen.. De muziek was erg fijn (van Alex North) en het komische duo Ustinov (slavendrijver) en Laughton (senator) is lekker subtiel bezig. Viel me mee deze film, misschien wel de beste in de reeks films die beginnen met een overture en dan entr'acte enzo. :) (Zoals Ben-Hur, Lawrence of Arabia en nog wel een paar)

Munich
Ex-Ajacied (!) Nourdin Boukhari is een Israelische veiligheidsagent die met zijn groep de daders van de aanslag in Munchen moet uitschakelen. Een interessant gegeven, er zijn natuurlijk talloze Hollywood-films waar een hitlist wordt afgewerkt (Kill Bill bijvoorbeeld) maar deze hitlist is natuurlijk erg macaber. De film probeert te laten zien hoe het hoofdpersonage langzaam begint te twijfelen aan het nut van de missie en vervolgens helemaal doordraait. Had een boeiende film kunnen opleveren, maar neen, het is een lang saai gedrocht dat de belofte van de premisse (ofzo) niet inlost. Laatste shot in New York is natuurlijk wel geniaal.

Tsotsi
of One Black Thug and a baby. Lekker sentimenteel fabeltje over hoe een rucksichtlose jonge crimineel bijdraait als hij per toeval een baby gapt. Natuurlijk heeft hij ook een slechte jeugd gehad.. Best de moeite van het kijken waard, al is het maar om een pijnlijke scene met een kreupele.. (En altijd leuk om wat Afrikaans te horen in de mengelmoes der talen die ze in een township spreken. Kreeg wel het idee dat de Afrikaanse woorden vooral kwamen als men kwaad werd) :)

Veel overtuigende dingen gezien dit keer.

Ran (Kurosawa, 1985). Ijzersterk koningsdrama, gebaseerd op King Lear, dat ondanks zijn lengte nauwelijks verveelt. Koning schenkt zijn oudste zoon zijn koninkrijk en dat had hij beter niet kunnen doen. Zoonlief krijgt het hoog in zijn bol en is in staat binnen no time zijn vader van zich te vervreemden. De chaos die ontstaat geeft aangetrouwd de kans de hele familie uit elkaar te reten. In vergelijk met The Seven Samurai blijkt dat Kurosawa nauwelijks op andere wijze zijn actie-scenes schiet. Het grote verschil is betere camera’s en kleur. En daar wordt optimaal gebruik van gemaakt. Evenals van de muziek, want het eerste slagveld, waarbij het geroffel van paardenhoeven en wapengekletter door trage vioolmuziek wordt overstemd, is een juweeltje.
Love in the afternoon (Wilder, 1957. Een romantische komedie over de dochter van een privé-detective die zich inlaat met het object van papa’s onderzoek, een steenrijk zakenman. Wilder begint, zoals wel vaker, veel te silly maar al gauw zit er een aangenaam tempo in, met lange scenes en goedgeschreven dialogen. Een script van I.A.L. Diamond die later ook Some like it hot en The appartment zou doen en er regels uitfloept als “A girl may look as innocent as freshly fallen snow. But suddenly you discover the footprints of a hundred men." Leading lady is Audrey Hepburn die speelt zoals we van haar verwachten: speels en naief maar altijd met een doorschemerende intelligentie. Ja ik heb echt een zwak voor haar en vind het een beetje zielig dat ze het (net als in Sabrina en Breakfast at Tiffany’s) wéér moet aanleggen met een veel te oude man (hier, een 56-jaar oude Gary Cooper). Af en toe een beetje silly, maar genoeg fraaie momenten ter compensatie.
Kasaba (Ceylan, 1998). Deze vroege film van Ceylan (maker van het uitstekende Uzak) viel me uiteindelijk nogal tegen. En het begint zo sterk, met een lang uitgesponnen scene in een klaslokaal, waar de camera de alledaagsheid met zoveel bevlogenheid vastlegt dat er meteen sfeer in de film zit. Die gaat verloren in deel twee, waar gesprekken rond het kampvuur de thematiek van de film expliciteren: verbondenheid met de geboortegrond en de moeilijkheid om daarvan los te geraken. Ceylan sleept er middels de plaatsvindende dialogen werkelijk van alles en nogwat bij (tot aan Alexander de Grote toe) en uiteindelijk kwam ik maar met mijn hakken over dat gelul van drie kwartier heen. De film eindigt heel poëtisch, alsof Ceylan beseft dat hij toch wat goed te maken heeft.
A snake of june (Shinya Tsukamoto, 2002). Vrouw met seksloos huwelijk weet zich gestalked door een fotograaf met darmkanker en gaat mee in zijn geheimzinnige opdrachten. Inclusief korte rokjes zonder slipjes (ik begin te begrijpen waar Ludo het over had m.b.t. Babel) en vibrators. Je moet het ze nageven: ze durven een krankzinnig idee uit te werken en ik zie zo’n script al arriveren in de brievenbus van het Nederlandse filmfonds. Die gedurfdheid werkt aanstekelijk en de eerste helft is sterk. Daarna vertilt Shinya zich en wil hij ook nog een heel ingewikkelde film maken, waardoor het contact met de personages geheel en al verloren gaat. Jammer.
Bus 174 (Padilha, 2002). Ijzersterke documentaire over een buskaping in Rio de Janeiro. Dit incident wordt gebruikt als illustratie van hoe broos het leven in Brazilië is. De kaper, Sandro, is een dakloze jongere, die zelf ontkomen is aan een bloedbad op dakloze kinderen, waarvan de daders nooit zijn gepakt. De suggestie is dat instructies van hogerhand zijn gekomen. Ook de gijzelaars, hulpverleners en betrokken politiemannen komen aan het woord. Het beeld dat ontstaat is van een radeloze jongere die niets heeft om voor hemzelf te laten spreken en een wanhoopsdaad verricht die hem tijdelijk zichtbaar maakt. Tel daarbij op het onvoorstelbare amateurisme van de politie, die werkelijk alles fout doet, en de kaping komt - net als de film - op een indringende wijze tot een eind.

A brighter summer day (Yang, 1991). Ben je geen cinefiel als je een niet bijster geweldige download met een totale lengte van 237 minuten gaat zitten kijken? Of ben je het dan juist wel? Feit is dat ik na het bijzonder geslaagde YiYi (uit 2000) uitermate nieuwsgierig was naar dit epos van Yang, dat – voor zover ik weet - nooit op een voor een westerling bestemde dvd is verschenen. A brighter summer day (een toepasselijk tekstfragment uit Presley’s Are you lonesome tonight?) beschrijft het lot van de eerste generatie Taiwanezen en is qua thematiek zeer nauw verwant aan A city of sadness van Hou Hsai-Hsien. Ook stilistisch liggen beide films niet mijlenver uit elkaar, al veroorlooft Yang zich ietwat meer structuur en laat hij de boel emotievoller eindigen. In de vier uur zien we een generatie jongeren zoeken naar een identiteit. Daar waar hun ouders nog met één been op het Vastenland staan, kijken de jongeren naar Anerika, spelen ze basketbal, luisteren ze naar popmuziek en proberen ze hun eigenwaarde op te vijzelen in jeugdbendes. Die laatste bezigheid neemt de overhand en we zien de centrale persoon, Sir, zijn leven op tragische wijze verkloten. Wederom een sterke film uit een ijzersterk filmland.

Eindelijk Stalker gezien, prachtige film.

Ook nog twee Zatoichi films, zeer vermakelijk. Veel belachelijker nog zijn de twee Shaw Brothers gedrochten Oily Maniac en The Mighty Peking Man. Gedrochten in de beste zin van het woord, want ik heb mij kostelijk vermaakt.

ah ik zet Love in the afternoon maar even op de lijst. (de 2006 films ben ik nu wel zo'n beetje doorheen, nog een paar te gaan)

Otto e mezzo (Fellini 1962). Deze noopt mij een pas op de plaats te maken. Fellini stond voor mij altijd gelijk aan films met dikke wijven en circusartiesten en me twee uur lang afvragen waar die mensen in hemelsnaam over aan het kakelen waren. La dolce vita, man wat een dikdoenerige flauwekul, gehannes in een fontein, etc. Deze film maakt een groot verschil en gaat voor mij over iets concreets en wezenlijks. En de gekte staat daar in dienst van. Otto e mezzo vertelt het verhaal van een regisseur (playboy Mastrioanni) die in een kuuroord zit en toch een film maakt (sja..). Alhoewel de acteurs van verre zijn gekomen, heeft de regisseur eigenlijk geen idee waar het allemaal over moet gaan en de cruciale tijd gebruikt hij om na te denken over zijn leven. De twee processen gaan wat door elkaar lopen, vooral als zijn verwaarloosde vrouw overkomt. We zien zorgvuldig gekozen jeugdanekdotes met een duidelijke focus: vrouwen en religie. Ondertussen staat er een peperdure raket te wachten die onderdeel moet gaan maken van de film, die zo eenvoudig en eerlijk moet gaan worden dat iedereen er wat aan heeft. Joost weet hoe. Deze ingrediënten worden verweven tot een brei, die uiterst vitaal en mooi gefotografeerd in beeld wordt gebracht. Fellini spaart zijn protagonist niet, waardoor een menselijk beeld ontstaat van een playboy die zijn leven overziet. En hij doet je ook nog met een groot gemak geloven dat Claudia Cardinale de mooiste vrouw is die ooit bestaan heeft. Shit ja, echte cinema…

wacht eens even dat klinkt toch gewoon als 8 1/2?

..

okee Otto e Mezzo =... :)

ondertussen..

Jarhead
Ik ben geen Mendes-hater. Amerikan Beauty vond ik een mooie film.. Dit is echter een oorlogsfilm, dus tsja. Het eerste gedeelte doet Full Metal Jacket na (lijkt af en toe ook expres ernaar te knipogen, maar dan nog.. waarom?) Daarna gaan de soldaten naar het Midden-Oosten voor die eerste Golfoorlog. Het is echter wachten op het echte begin. Zo is ook dit een film over verveling, maar wel wat intrigerender dan Marie Antoinette. (maar goed die laatste film had mooie plaatjes en mooie muziek) Dat is gewoon het probleem met de hedendaagse Amerikaanse oorlogen. Ze zijn gewoon niet fotogeniek, zoals Vietnam met mooie jungle-plaatjes. Hoe dan ook uiteindelijk begint het.. en is het weer om. Zoals dat gaat. Hoofdrolspeler Jake Gyllenhaal keert terug naar huis en babbelt nog wat in de voice-over. Precies het probleem van de film, wel pretenties maar het lukt niet ze waar te maken.

La Tourneuse de Pages
Ja! Het (relatief) korte film genre.. Minuutje of 80. Zo heb ik ze graag. Een simpel idee en veel sfeer. (Vergelijk het met Requiem)
Een meisje's carriere als pianiste wordt in de knop gebroken, dankzij een in feite minieme gebeurtenis.. een gevalletje van pech. Maar voor haar voelt het als een grote schoffering (en ik kan het me als muzikant wel voorstellen)
Dus is het tijd voor wraak.
En haar vader is slager.
Dus..
Uitendelijk is de wraak subtieler en ook heel erg Frans. (ik bedoel je verwacht niets anders in een Franse film)
En ze is dan ook beeldschoon. (alleen daarom al het kijken waard)
Enige minpuntje was dat de klassieke muziek me niet zoveel deed. Wel een aanrader.

Ik kon Jarhead wel waarderen, heb best moeten lachen. Het is ook geen oorlogsfilm, maar een film over dadendrang die geen kans wordt gegeven. Tourneuse staat al op mijn lijstje. Met ik maar eens gaan huren, want franse subtitles vinden....

www.opensubtitles.org

maar die ik daar vond lopen achter of voor (is altijd een enorm gegoochel) maar volgens mij iets van -1250ms in VLC mediaplayer ofzo.

maar huren is veel beter natuurlijk, ik zal je er niet van weerhouden.

Ik zag dat de actrice Déborah François ook in l'Enfant speelde.. Ook nog eens zien :)

oh en help me out.

is een van deze nog de moeite?

38. Devil Wears Prada, the 967
40. Merchant of Venice, the 875
42. Lucky Number Slevin 795
49. Tapas 676
51. Grbavica 639
53. Cave of the Yellow Dog, the 601
62. Deja Vu 434
72. Descent, the 366
75. Vers le sud 358
78. Habana Blues 342
89. Holiday, the 309
90. Eden 306
91. Sympathy for Lady Vengeance 304
92. Taxidermia 299
93. Forever 296
95. Step Up 287
98. Wayward Cloud, the 267
99. Ivresse du pouvoir, l' 267

is hiervan nog iets niet te missen? uit de VK top 100.. Taxidermia, ik denk niet dat ik die durf te kijken, was toch een aaneenschakeling van ranzigheid hehe.. maar van de andere nog iets?

Ik heb een stuk of tien sites in mijn bookmarks staan (die jij geeft is idd goed. En kloofy.net voor Aziatisch, ik grijp daar nooit mis), maar voordat ik een franse film download wil ik eerst weten of er subs voor zijn. Heel vaak niet namelijk.

Vergeet The wayward cloud. Van Tsai Ming-Liang moet je "What time is it there? zien (al zal Vido The river zeggen...). Devil wears prada is wel aardig, bezienswaardig voor Streep.

What Time Is It There is ook heel mooi. Als je de smaak te pakken hebt kun je daarna altijd The River nog doen en daarna Vive L'Amour.

De moeite waard:
Grbavica (de littekens van de oorlog in voormalig Joegoslavië)
The Cave of the Yellow Dog (verantwoorde exotica)
The Descent (voor een avondje griezelen in de grotten - deze film haalde zelfs de eindlijst van het gerenommeerde Sight & Sound, tot verbazing van de redactie)
Sympathy for Lady Vengeance (Sympathy for Mr. Vengeance is ook niet te versmaden)
Taxidermia (visueel spektakel)
Forever (stemmige documentaire)

Geen verplichte kost:
The Devil Wears Prada
The Merchant of Venice
Lucky Number Slevin
Deja Vu (behalve als je gek bent op tijdreisfilms)
Vers le sud

Tapas heb ik nog niet gezien. Draaide maandenlang met succes in de betere filmzalen. Van hetzelfde laken een pak: Habana Blues en Eden. The Holiday leek me teveel een clichématige vrouwenfilm en heb ik daarom laten schieten. Ook (nog) niet gezien: L'Ivresse du pouvoir (van Claude Chabrol en met Isabelle Huppert, dus wat let ons!) en Step Up (voor als je films als Fame en Strictly Ballroom leuk vindt).

Ze zijn gewoon niet fotogeniek, zoals Vietnam met mooie jungle-plaatjes.

Nou, die oilebranden en vooral dat paard leverden toch wel mooie plaatjes op.

dat paard is een aardig Michael Mann moment.. maar toch ook een beetje gezocht.

(wel waar wat betreft die oliebranden, maar het haalt het toch niet bij de kleurenpracht in bijvoorbeeld die film van Malick)

Unknown Pleasures (Jia Zhang Ke, 2002). De man begint een persoonlijk favoriet te worden want ik heb nog geen middenmoter van hem gezien. Net als in Platform en Still Life is veranderend China de achtergrond. Ditmaal betreft het twee vrienden en hun pogingen tot enig maatschappelijk en/of amoreus geluk. Actie, wat dan ook. De oudere heeft geen baan en heeft een studerende vriendin die maar geen vriendin wil worden. Zijn ‘job situation’ is zo erg dat zelfs het eeuwige laatste alternatief (‘Dan maar het leger’) niet tot de mogelijkheden blijkt te behoren. De jongere is wat assertiever en zit achter een danseres aan die commercial-achtige performances doet. Deze relatie wordt tegengewerkt door haar baas met pistool. Net als in Platform fungeert het westen als een soort droombeeld, de achtergrond waartegen de protagonisten hun geluk bij elkaar proberen te schrapen (referentie naar Pulp Fiction). Maar wat de Chinezen er dan van brouwen is hooguit vertederend. In feite waan je je bij het bekijken van Unknown pleasures in de late jaren vijftig. De bittere ironie van de film is dat zo gauw er een paar zonnestralen aan de horizon verschijnen de overmoed genadeloos toeslaat. Jia heeft de vinger aan de pols en weet als geen ander hoe je met een terloopse stijl een bewonderenswaardige diepgang kunt bereiken.

16 Blocks
deze film opende uitstekend in Amerika en deed na dat eerste weekend niks meer. De destructieve kracht van mond tot oor-reclame. Terecht ook.. Bruce Willis heeft zichzelf een Will Oldham look aangemeten en speelt een alcoholistische, depressieve, strompelende agent. Hij moet 16 blocks away een of andere knakker ophalen die naar de rechtbank moet. Een saai klusje waar hij met tegenzin aan begint. Ik dacht misschien lukt 't 'm niet eens daar aan te komen.
Maar nee, hij pikt 'm op. Het blijkt Mos Def te wezen, die een heel irritant stemmetje heeft opgezet, wat minstens een uur kost om aan te wennen. Maar goed, nu wordt het snel duidelijk, het is niet de bedoeling dat ze de rechtbank halen. Reden? De man is een kroongetuige in een zaak tegen de politie zelf. De rest van de politie duikt op en begint als een malle te schieten. Stukje Speed, dan ook nog even een gijzeling en uiteindelijk in een wat verwarrende plotwending (en SPOILER) wordt Mos Def vriendelijk verzocht op te rotten en gaat Bruce Willis himself maar getuigen. (Want ja ook hij was een van de foute agenten)
(En alles komt goed natuurlijk)
Maar al met al een chaotische b-film, ergens ook wel weer charmant slecht..

Nachtrit
Een van de films die laatst in de Vrij Nederland werden gekraakt wegens een typisch waardeloos Nederlands scenario.
Af en toe vliegt het inderdaad uit de bocht in de dialogen, maar het is dan ook wel een heel lastig onderwerp om een film van te maken. (Taxi-oorlog)
Wat het had kunnen zijn? Een film over een dikke slapjanus die met zijn broer droomt van een limo-service (hee Collateral) Ze sleutelen eindeloos aan de Chevy, terwijl de vrouw van de broer vroeger wat met de dikke slapjanus had, die een heel goede oom voor haar dochtertje is (dus ja dat gaat vonken) De dikke denkt slim te zijn door eindelijk (met lening) een vergunning te kopen, waarop prompt door een wetswijziging het ding niks meer waard is.
Had een mooi klein drama kunnen zijn. Het punt is dat ergens in de film het hoofdpersonage (Frank Lammers) ineens behoorlijk gewelddadig en kordaat wordt, wat helemaal niet bij hem lijkt te passen. Ook is er nog als tegenwicht voor de racistische taxi-chauffeurs een wat al te politiek correct multi-culti tintje en het einde is ook wat te simpel.
Al met al een sympathieke mislukking. (De koning der cameos Theo Maassen is trouwens ook even present)

Eergisten op de Belg de ultieme wielrenfilm Le Vélo de Ghislain Lambert. Benoît Poelvoorde als titelheld droomt er in de tijd van Merckx ervan om wielerkampioen te worden. Hij doet er alles aan, maar mist helaas het talent. Alles wat wielrennen zo mooi maakt komt voorbij en België begin jaren zeventig is natuurlijk al een tragikomedie op zich, zelfs zonder kermiskoers.

In de VS is Ace in the Hole voor het eerst op DVD uitgebracht. Naar het schijnt een van zijn beste, maar te bijtend en te duister voor zijn tijd (1951) en daarom een beetje in het verdomhoekje gekomen. Ik ben benieuwd.

Le Vélo de Ghislain Lambert - vooral de eerste dopingrit van de hoofdpersoon is hilarisch.

Ace in the Hole - dat is weer een rijk gevulde uitgave van het onvolprezen Criterion. Ook ik ben hier zeer benieuwd naar. Zelf ben ik deze week bezig met twee Criterion-uitgaven van Jules Dassin: Brute Force en The Naked City. Hier alvast een eerste verslag.

Sweet Smell of Success
de allerlaatste uit de IMDB-lijst van begin januari. En een goeie om mee af te sluiten. Een lekker cynische film noir. Tony Curtis (die van Some Like It Hot) is een publiciteitsagent die droomt van succes en geld, daarvoor likt hij de hielen van een belangrijke columnist (Burt Lancaster) Die hem opzadelt met een lastig klusje. Hij moet de relatie tussen het zusje van de columnist en een jazz-cat laten ontploffen. Tijd voor een "smear"-campagne, begeleidt door een aaneenschakeling van oneliners als "you're dead son, so get yourself buried".
(Ondertussen ook nog live muziek van het Chico Hamilton quintet en Elmer Bernstein)
Toffe film, die noirs dwingen je wel scherp te blijven.

The Science of Sleep
Op een dag stond Michel Gondry bovenaan de trap met een hele dikke oude knipselmap met ideetjes. Hij gooide de map de lucht in en de ideetjes die de begane grond bereikte verwerkte hij in dit script. Het is chaotisch en over the top, vermoeiend ook, maar wel leuk. Ik denk wel dat veel ideetjes eigenlijk beter hadden gewerkt op het niveau van een video-clip. Genoeg grappen in een verhaal wat ik maar niet na ga proberen te vertellen. Jongen (Gael Garcia Marquez) wil meisje (Charlotte Gainsbourg), maar hij fantaseert en droomt liever, in real life doet hij voornamelijk domme dingen, zoals de keer dat hij bij haar inbreekt, in slaap valt en wordt betrapt. Het meisje wijst hem de deur, maar.. hij is zijn sleutels vergeten. Dus moet weer via het dakraam terug :) :)

Het weekend werd steeds mooier. Het begon degelijk, alhoewel een tikje teleurstellend...

White heat (Walsh 1949). Cop wordt undercover in dezelfde cel geplaatst als een beruchte gangster die zichzelf de bak in heft laten draaien om onder een groter misdrijf uit te komen. Compleet met ontspanning en explosief eind. Ik vond het allemaal een beetje standaard, moet ik bekennen, maar er is één ‘redeeming feature’: een voortreffelijke rol van James Cagney als gangster Cody Jarrett, een nietsontziende moordenaar met een pathologische hang naar zijn moeder.

De degelijkheid zette voort...

Far from heaven (Haynes, 2002). Julianna Moore speelt een keurige huisvrouw in de jaren vijftig. Een liberal, die goed overweg kan met de zwarte tuinman, maar het zwaar te verduren krijgt als blijkt dat haar man, Dennis Quaid, homoseksueel is. Haar steeds innigere band met de tuinman leidt tot grote verontwaardiging in het stadje en Moore moet kiezen tussen eigenwaarde en sociaal isolement. Geschoten in lange, kalme shots die we nog herkennen van zijn uitstekende Safe brengt Haynes dit verhaal minutieus in beeld. Alleen is het verhaal niet zo bijster origineel en zitten we nooit op het puntje van onze stoel. Lang niet zo goed als Safe.

Toen ik het meesterwerkenproject hervatte ging het niveau danig omhoog...

The searchers (Ford, 1956). Grootse western, in alle opzichten. De panorama’s zijn adembenemend (dit moet natuurlijk eigenlijk in een bioscoop) en het verhaal doet ertoe: familie wordt door Indianen omgebracht en twee dochters gekidnapped. Enter John Wayne die met een steeds kleiner wordende schare de zoektocht inzet. Wayne is een interessante – want discutabele – held: nobele inborst, maar een racist. Uiteindelijk is er maar weinig dat hem van de door hem verfoeide indianen onderscheidt. Met name het eerste uur heeft erg veel vaart. In het tweede uur permitteert Ford zich wat meer rust, worden de karakters wat ronder en is er tijd voor wat frivoliteiten. Het was lang geleden dat ik zo’n klassieke western had gezien (inclusief klassieke indianen met klassieke veren op hun hoofd) en ik was vergeten hoe enerverend die kunnen zijn. Alleen vind ik Wayne als acteur op den duur erg vermoeiend.

Maar Duitsland wint uiteindelijk...

Die ehe der Maria Braun (Fassbinder, 1979). Vrouw (Hanna Schygulla) trouwt tegen het einde van de oorlog een Duitse soldaat die naar het Russische front trekt en zoek raakt. Na het bericht van zijn overlijden legt Schygulla het aan met een zwarte Amerikaanse soldaat van wie ze zwanger raakt. Haar man keert terug, vrouw geeft zwarte man klap op hoofd (dood) en man draait de bak in. Schygulla moet het alleen rooien, maar dat gaat haar uiterst, uiterst gemakkelijk af. Hoppend van man naar man en van baan naar baan weet ze zich maatschappelijk een onberispelijke positie te verwerven. Als je de moraal even laat zitten. Het is niet moeilijk het allegorische gehalte van de film op te merken. Schygulla is de verpersoonlijking van het Duitse Wirtschaftswunder en Die ehe der Maria Braun een visie op het na-oorlogse Duitsland. Maria Braun is een archetypisch filmpersonage, een ijkpunt zou ik haast zeggen, want deze mix van amoraliteit, wilskracht en tristesse is haast zonder gelijke en wordt op een verbluffende wijze vertolkt door Schygulla. Geen moment verliezen we het contact met haar en geen moment is een eenduidig oordeel over haar afdoende. Ik denk dat dit mijn eerste bewuste Fassbinder is en wat me erg opviel is de acteursregie. Vanaf het eerste moment overheerst bij de hele cast een cynisme en weemoed. Teksten worden terloops uitgesproken en zinnen afgemaakt als de toegesprokene al lang uit het blikveld is. Een enorm tempo heeft de film ook. Met een paar penseelstreken worden tussenscènes neergezet die er toe doen. Deze wil ik snel nog een keer zien. Man wat een film!

kruiswoordpuzzel film ook.. het woordje "Ehe" bedoel ik.. ;)

ik had The Searchers veel duisterder verwacht. (Richting het cynisme van Wild Bunch vermengd met racisme..)

ondertussen..

C.R.A.Z.Y.
ze bedoelen crazzzzzzzzzzzzzzzzzzzy. Een beetje een standaard autobiografisch filmpje van een jongen die met zijn homoseksualiteit worstelt (Wikipedia noemt hem bi trouwens, maar ik dacht dat zijn gefriemel met de meisjes gewoon schijnbewegingen waren) Tenslotte heeft hij een homofobe vader. Goed euh, dit volstrekt zich over een periode van 1960 tot 1980 in Quebec, het tijdsbeeld lijkt aardig geschets en hoevaak zie je Quebec in films (Met posters van die afscheidingsbeweging enzo) Een van de problemen is dat het hoofdpersonage zo rond zijn 20e op de zanger van Tokyo Hotel begint te lijken. Aargh. Irritante kop, irritant mannetje. Er zijn wat aardige schrijnende scenes, maar al met al dacht ik neem je heft toch in eigen handen (en ja dat is niet eenvoudig natuurlijk) Dieptepunt is zijn reisje naar Israel, waarin hij door een dal gaat om verlossing te vinden. Och och.

Grbavica
Aardig filmpje, mooi aspect van films dat je allerlei culturen kan zien. Bosnie, de enige moslimstaat in Europa? Ofzo. Daar woont een soort Otje met haar moeder, ze is opstandig en de moeder heeft een groot trauma. (Geen verrassing wat dat is, maar het blijft pijnlijk) Otje wil dat haar vader een shaheed is (martelaar) maar voorlopig zijn er geen papieren die dat bewijzen.
Ondertussen probeert de moeder geldt voor het schoolreisje te verzamelen (leraar is trouwens Borat) en wordt ze ondertussen min of meer versierd door een collega op haar werk als nachtober. En dan leren we wat.. Romantiek in Bosnie = in hartje winter barbecuen op een heuvel met uitzicht over de stad. Mooie scene, van welk niveau er wel wat meer in hadden mogen zitten. Voor de Martijn Businks is de muziek ook wel interessant er is veel lokale foute pop en er wordt ook vrij veel gezongen, van die volksliedjes met mooie stembuigingen. Klinkt altijd goed en dramatisch.

Sib (The apple)
Van Mohsen Makhmalbaf's dochter Samira. Net als Takhte siah een meer politieke boodschap dan in de films van haar vader die ik tot op heden zag (m.u.v. de uiteraard bij NPS Wereldcinema populaire, en dus jaarlijks weer op tv op een of ander onooglijk tijdstip, Safar-e Ghandehar). Gebaseerd op een waargebeurd familiedrama, maar prima te projecteren op het land Iran.

Laat de Makhmalbafs maar schuiven. Wat is de beste Iraanse film die je kent? Ik twijfel zelf tussen Close-up (Abbas Kiarostami, 1990) en The Circle (Jafar Panahi, 2000).

Far From Heaven is toch wel een favoriet van me. Als Julianne Moore in vorm is dan is ze ook meteen heel erg goed. En voor Dennis Haysbert (de tuinman) heb ik sinds zijn magnifieke president Palmer in de serie 24 zeer veel waardering. Ben benieuwd hoe hij zal zijn als Nelson Mandela in Goodbye Bafana (september bij ons in de bios).

Grappig dat Olaf Far From Heaven in dezelfde periode heeft gezien als Die Ehe Der Maria Braun, want Fassbinder is net als Todd Haynes een fan van Douglas Sirk. Hij heeft zich in 1974 met Angst Essen Seele Auf ook gewaagd aan een remake van All That Heaven Allows (1955). Tijd voor vergelijkend warenonderzoek. De weinig poëtische Nederlandse titel van Fassbinders bewerking was trouwens Alle Turken Heten Ali.

Ik vond Gabbeh erg mooi, Bycycleran (The cyclist) ook. Salam Cinema en Nun va goldoon (Moment of innocence) erg mooi maar ook wel erg anders dan ik gewend ben (en da's nie veel) waardoor ik het moeilijk te zeggen vind, Close-up valt een beetje in de zelfde categorie. Mohsen Makhmalbaf is denk ik wel m'n favoriete Iraanse regisseur. Van Kiarostamy vond ik Ta'm e guilass (Taste of cherry) erg mooi.

Ik heb hoge verwachtingen van Scream of the ants, een vriend van mij zag 'm op het filmfestival en was er helemaal ondersteboven van.

Zamani barayeh masti asbha (Time of the drunken horses) vond ik erg mooi.

The circle vond ik wel OK, maar op een meer 'aards' niveau.

Ook 'aards': ik ga nu naar Marriage, Iranian Style kijken, meer een comedy zoals Off side.

Een echte favoriet is ook Marmulak (The lizard), de gedownloade versie die ik had was qua ondertiteling een ramp (een kwart was onleesbaar) maar ondanks dat toch een prachtige film. Een vriend heeft nu sinds kort een dvd, dus ik hoop 'm snel te zien met volledige ondertitels (al is er een risico dat het niet veel beter is dan de Iraanse VCD waar mijn rip van was gemaakt).

Marmulak staat genoteerd. Hopelijk komt daar spoedig een goede dvd-release van uit.

Over Iraanse films gesproken, ik heb er nog een gezien, een docu:
Googoosh - Dokhtare Iran
Niet zo geslaagd als docu (beetje warrig op politiek vlak, had er baat bij net een BBC docu gezien te hebben over Reza Shah en dus een redelijk beeld te hebben al zaten er in deze dan weer wat interessante andere invalshoeken, ook een truukje met stukjes drie herhalen was vooral irritant). Anyway, het verhaal van Googoosh is zo sterk dat het toch nog interessant bleef, ondanks de 2,5 uur lengte. Googoosh zelf komt niet aan het woord, wel vrienden (waaronder zanger Dariush), haar collega's en haar zoon. Ten tijde van de film was ze nog in Iran (en de hoge heren hadden haar juist weer toestemming gegeven te zingen, maar dan wel buiten Iran, wat wellicht haar move naar US verklaart). Dramatisch verhaal, haar leven onder de Shah was ook al geen onverdeeld succes hoewel haar roem ongeëvenaard was (haar naam was zo gangbaar als 'hallo'). Kindster vanaf haar vierde en dan in 1979 akuut het zwijgen opgelegd. Ook prettig om eens wat liedteksten vertaald te zien (en ik kende alle liedjes die in de film voorbij kwamen).

En nu ook Ezdevaj be Sabke Irani (Marriage, Iranian Style) dus. Een soort My fat Greek wedding maar dan anders. Een romantische comedy waarin een Amerikaan een Iraanse wil trouwen (in Iran) wat, voorspelbaar natuurlijk, de nodige problemen oplevert. Lichtvoetig, geen stereotypen, geen politieke lading (op een kwinkslag hier en daar na), of het moet zijn dat de gesluierde vrouwen nu eens geen slachtoffer zijn en dat die sluiers dus gewoon weer een kledingstuk worden, zeg maar. Dat zie je in Makhmalbaf's films ook wel, maar die zijn dat zijn nog steeds wel serieuze 'hi brow' films. Deze film is dan ook eens populair onder Iraniërs en niet enkel arthouse westerlingen met een sociaal-realistische obsessie. Maar ik dwaal af. :)

Ah, weer wat Iranistische tips, cool!

>>want Fassbinder is net als Todd Haynes een fan van Douglas Sirk

Ah, van Fassbinder wist ik het. Ook onontgonnen terrein voor mij, Sirk. Zeg, is Berlin Alexanderplatz de moeite? En zijn er al meningen over Reprise? (Ik twijfel of ik Guy Maddin nog eens moet proberen, na Vido's stuk gelezen te hebben...)

Start The World (Jia Zhangke). Morgen verslag.

The Descent
vijf miepjes in een grot. Het begint als een vrouwenfilm met gekibbel e.d (en mogelijk overspel) en het eindigt met een bitchfight. jaja. Voor wie 't nog niet wist, The Descent is een horrorfilm waarin wat dames in een grot komen vast te zitten. Ondertussen denkt het hoofdpersonage haar overleden dochter te horen en ziet ze bovendien een schim achter haar. En ja, welk blind figuur zit er al 10000 jaar in een grot? Precies, Gollem. Al zijn het er dit keer wat meer. En ze zijn niet laf, maar zoeken de aanval. Hak hak, slash slash etc. Ik had het liever wat meer psychologisch gezien (zoals gewoonlijk) op zich de angst om in een grot opgesloten te zitten is al claustrofobisch genoeg, daar heb ik geen Gollems voor nodig.
Het einde is behoorlijk sterk trouwens, zelfs MET droomsequentie.

The Cave of the Yellow Dog
ja nog een grot. Maar hier zit enkel een vriendelijke hond in. (Schapendoes ofzo?) De familie Vinokourov doet aan hoogtestage terwijl ze wat schapen en andere beesten eh hoeden of hoe heet dat. Dochtertje komt thuis van de kostschool voor de zomer.. Ze vindt de hond en wil 'm graag houden, maar dat vindt pa niet goed.. Totdat....
Eigenlijk is dit een soort Natuurfilm, exotisch volkje in hun oorspronkelijke habitat.. Enkel de diepe voice-over onbreekt "during the winter.."
Slim en mooi gefilmd, het is eigenlijk een soort documentaire waar met wat noodgreepjes een klein verhaaltje van werd gemaakt.

Van Sirk heb ik enkel, en vanwege de remakes, All That Heaven Allows gezien. Het is vakkundig gefilmde edelkitsch. Op het moment dat het hertje in beeld liep wist ik niet of ik moest huilen of in een schaterlach moest uitbarsten.

Om min of meer in Iran te blijven - deze week zag ik een geslaagde film van Ramin Bahrani, een Amerikaan met roots in Iran: Man Push Cart.

Later deze week een verslag van de naar mijn idee dubieuze Chinese kinderfilm Little Red Flowers.

Berlin Alexanderplatz is overigens, toen het voor het eerst door de VPRO werd uitgezonden, een beetje langs me heen gegaan. Ik was begin jaren tachtig nog iets te jong om de klasse te herkennen. Algemeen wordt de serie als een meesterwerk beschouwd. Ik wacht de uitgebreide dvd-release met spanning af.

Filmnieuws: de Duitse acteur Ulrich Mühe (54) is overleden. Van Teletekst: ‘Hij werd bekend door de film Das Leben der Anderen, die dit jaar een Oscar won. Mühe speelde daarin een Stasi-spion. Hij leed aan maagkanker.’

Mühe was een vaste acteur in het Duitstalige werk van Michael Haneke. Mijn eerste kennismaking was zijn rol van de vader in Benny's Video (1992). Ook in Funny Games (1997) speelde hij de vadersrol. In hetzelfde jaar vertolkte hij, naast de meeste acteurs uit Funny Games, de hoofdrol in Haneke’s Kafka-verfilming Das Schloß. Een andere aanrader uit de carrière van Mühe is het schrijnende drama Engelchen (Helke Misselwitz, 1996).

zonde was ie net beroemd..

Lights in the Dusk
Een matige Kaurismaki. (Is nog steeds geinig) Waar komt het door? Misschien dat de oudere garde acteurs die in zijn oude films zat inmiddels dood of verdwenen is. Enkel de professore theaterwetenschap heeft nog een cameo als caissiere.. De film lijkt wat kouder.. Waar Kaurismaki vroeger warmbloedige losers opvoerde is het nu een wel heel vreemde loser en een femme fatale. Hij wordt eringeluisd en lijkt het allemaal weinig te kunnen schelen.

Sympathy for Lady Vengeance
Tarantino zal wel fan zijn.. Sterke vrouwen en wraakoefeningen.. Gezellig met zijn alle een foute kindermoordenaar toetakelen (deed me denken aan dat op Saw 2 geinspireerde akkefietje van laatst)
Ook een beetje Almodovar goes Oldboy. Humor en sadisme. 2 keer met je ogen knipperen en ik was de draad alweer een beetje kwijt. Wat de film naast het sadisme met Oldboy gemeen heeft is ook de Vivaldiaanse muziek.. Waar die me toen wel raakte, gleed het nu wat van me af. Ik kon er weinig mee (met de hele film)

Ik las ergens een goed stuk over die hele wraak trilogie (waar ik ook geen reet me kan, kill bill hetzelfde). Hij is erggematigd ontvangen in amerika, schijnt, waar ye de diepgang niet echt konden ontdekken. De gast die dat stuk schreef probeert er wat meer chocola van te maken. Zal es kijken of ik het kan vinden.

Ik zag zelf The World van Jia Zhangke. Wederom goed hoor, maar iets minder erin hakkend als zijn andere, doordat Jia bewust voor een iets toegankelijkere vorm (in vorm en aankleding) kiest en er zowaar sprake is van een stelletje, dat elkaar ook kusjes geeft. Het moet niet gekker worden! Uiteraard blijft er genoeg tragiek. Paartjes houden zich vol overgave aan elkaar vast omdat dat het enige is dat ze hebben. De setting van deze film is een amusementpark in China, the world, waar je replicas kunt zien van beroemde gebouwen van over de wereld. See the world in a day. Het uitzicht vanaf de schaal-eiffeltoren is pathetic en de hele film laat mensen zien die gevangen zitten in deze kleine wereld. De hoofdpersoon zegt op een gegeven moment dat ze niemand kent die in met een vliegtuig gevlogen heeft. Kortom, bittere ironie. Ondertussen zijn er wat russen komen werken in het park (van wie het paspoort eerst wordt afgenomen) en het communiceren met deze mensen gaat al niet. The world, ja, toch weer een bijzondere film hoor.

Zo, ik ga even lesgeven op een zomerschool in Brno en daarna naar een conferentie in IJsland. Allemaal werk, maar je hoort mij niet klagen. Hier in Wenen is het al lekker weer! Drie weken zonder film: we zijn benieuwd....

Brno en dan IJsland.. tof.

(overigens is Sympathy for Lady blabla van dezelfde regisseur als Oldboy zie ik nu.. Dat was dus wel te merken, maar tegelijkertijd vind ik 'm dan nog wat teleurstellender.. Ik dacht het is een soort rip-off)

weekendfilmpjes..

Taxidermia
euh.. apart. Wat een viespeuken die Hongaren. 3 generaties, allemaal even verknipt, het middelste deel is hilarisch, een dikke man die excelleert in het WK sneleten, met zijn even getalenteerde vrouw. En maar wachten tot de IOC het op de Spelen toelaat. In deel 3 is hij Solomon Burke in 't kwadraat geworden en denkt hij terug aan het glorieuze verleden waar zelfs een "vomiting-technique" naar hem vernoemd was. Een film vol waanzin, onverbloemd in beeld gebracht, het heeft zelfs iets literairs/surrealistisch, zonder dat echt boeit overigens. (Nou ja als freakshow)

l'Ivresse du Pouvoir
Film met Huppert die niet echt weet te kiezen tussen komedie en drama. De eerste erg leuke minuten zetten de toon voor een lichtvoetige komedie over man/vrouw-relaties en macht. Later komt er echter ook nog wat (een boel) drama om de hoek kijken maar dat voelt dan misplaatst. Overigens gebaseerd op die ELF-omkoopaffaire.. Huppert speelt een figuur van het OM ofzo.

Tapas
Deze is zo lichtvoetig dat ie bijna wegwaait. Een ensemble-filmpje over liefde in die hete Spaanse zomer. Een stervende man, een Tapas-bar-uitbater wiens vrouw hem verlaten heeft, een vrouw met een internet-relatie en 2 vakkenvullers in de supermarkt die dromen over Italiaanse meisjes. Het begeleidende gitaartokkeltje is dermate goed dat ik de eerste helft van de film nog diepgang erbijdacht, maar daarna nemen de (best leuke/flauwe) grappen over Bruce Lee de overhand.

http://cache.eb.com/eb/image?id=61764&rendTypeId=4

Ik heb kennelijk een zieke geest want ik was werkelijk heel benieuwd naar : Guinea Pig: Flower of Flesh and Blood (Za ginipiggu 2: Chiniku no hana)

Ongetwijfeld de meest onsmakelijke film die ik ooit heb gezien.
Tevens een van de weinige films die mij op eenzelfde moment tegengestelde emoties opriep.
Hilariteit: de haiku's die de geflipte "slachter" opdreunt, voordat ie aan een nieuw lichaamsdeel begint.
Ontsteldheid, momenten dat ik echt onpasselijk werd, over de werkelijk heel realistische gruwelijkheid - niet gek dat acteur Charlie Sheen deze film voor een echte snuff movie hield en de tape aan de FBI overhandigde - alleen als je er echt op gaat letten zie je dat het fake is.
Ongeloof over het weing hysterisch schreeuwen van het slachtoffer - nogal merkwaardig dat Charlie Sheen dit voor een authentieke snuff movie hield...

Geen aanrader.
Niet kijken deze film!
Deze gore troep echt niet gaan zien!!
(al lijkt de volgende film op mijn lijstje "Cannibal Holocaust" te gaan worden...)

<i>Cannibal Holocaust</i> is onsmakelijk, maar vooral fascinerend in op heel andere vlakken. Hoe de inboorlingen worden afgeschilderd, maar ook hoe de blanken worden afgeschilderd, als een soort mislukte correctie en dan al die beesten die eraan gaan, daar moet je tegenkunnen.

Die beesten worden echt afgeslacht he?
Dat wil ik dus beslist niet zien, is er een mogelijkheid hier aan te ontkomen? Als deze slachtingen door iets in de film aangkondigd worden dan kan ik ze tenminste doorskippen...

Wat is er nu zo vreselijk aan beesten afgeslacht te zien worden? Ik weet het antwoord al.

Zaterdagavond werd Impostor uitgezonden. Vreselijk voorstelbare film. Cyborgs vervangen mensen om een aanslag te plegen op de mensheid. Natuurlijk waren de cyborgs die niet wisten dat ze mensen waren, meer menselijk dan de mensen die ze vervingen. Uiteindelijk een aardige film voor de kwaadheid van de mens met mooie citaten van Einstein en andere geleerden.

Duh, cyborgs die niet wisten dat geen mensen waren, waren meer menselijk dan de mensen die ze vervingen.

Wat is er nu zo vreselijk aan beesten afgeslacht te zien worden? Ik weet het antwoord al.

Ik geloof niet dat ik deze retorische vraag, kennelijk aan jezelf gericht helemaal begrijp??

Wat ik er zo vreslijk aan vind is dat deze opnamen van dierenslachtpartijen echt zijn, het zijn geen special effects zodat er geen distantie meer bestaat die noodzakelijk is bij horror films - "het is niet echt dus niet erg"

heb net de cannibal holocaust wiki gelezen. jeez. veel plezier...

wel erg toffe muziek overigens (zit op youtube eea te checken)

heb net de cannibal holocaust wiki gelezen. jeez. veel plezier...

Hahaha
Ja ik denk erover deze maar aan me voorbij te laten gaan...

Echt dierenleed doet inderdaad pijn om naar te kijken. Om dezelfde reden heb ik Cannibal Holocaust tot nu toe ook aan mij voorbij laten gaan. Ook bij zogenaamde arthouse wil een dier wel eens het slachtoffer zijn van artistiek bedoelde martelingen. Wat te denken van de levend gevilde vissen in The Isle (2000) van Kim Ki-duk die daarna doodleuk levend terug in het water worden gegooid. Het beruchte vishaakjesincident in dezelfde film is daarentegen weer helemaal nep. Iets minder leed, maar desalniettemin ook niet fijn, zijn de koeien die in Apocalypse Now ritueel in mootjes worden gehakt. In Pat Garrett & Billy The Kid (1973) laat Sam Peckinpah echte kippen tot aan hun kop begraven om ze als levende schietschijven te gebruiken. All animals were harmed during the making of this film.

't Is een beroerde week voor de filmliefhebber. Gisteren Bergman, nu Antonioni...

Michelangelo Antonioni overleden

wel erg toffe muziek overigens (zit op youtube eea te checken)

Riz Ortolani, check ook Symphonic Holocaust van Morte Macabre
eens. Zweedse proggies van Änglagård en Anekdoten die klassieke
horrorsoundtracks coveren van Goblin (van hun beste soundtrack maar zeer
ranzige film Buio Omega) en Fabio Frizzi e.d. Een ware
Mellotronorgie.

Kijk net op wikipedia en verrek, Cannibal Holocaust heb ik ooit gehuurd. Nooit uitgekeken, niet omdat het te gruwelijk werd maar omdat deze Italiaanse no budget-film waardeloos gefilmd was en voorzien van een bagger synchronisatie tussen beeld en geluid. Dus die ging uit. Dat de schildpad en spin dus gesnuffd worden heb ik gemist.

Zo keek ik laatst een seksueel baanbrekende Japanse film op TV. Film is uit de jaren 70 en controversieel. Ik benieuwd. Teleurstelling, let wel ik heb hooguit 2 pornofilms in mijn leven gezien, het is niet mijn genre. Maar dit was lelijke porno en de verhaallijn was ver te zoeken. Ook dit pareltje in de filmhistorie ging uit. Filmkenners weten vast welk Japans meesterwerk ik bedoel.

Hè bah, porno zonder verhaallijn ;)

al maakt "dit was lelijke porno" me wel weer heel nieuwsgierig, omdat je het specifiek als lelijke porno betiteld en aangezien ik porno per definitie lelijk vind (ordinaire wijven, vieze gozers) moet dit dan wel het summum zijn!

ondertussen..

Breakfast at Tiffany's
lieve film, maar wel een beetje een irritant milieu waar het zich in afspeelt. (Feestvierende New Yorkse elite) De titel zegt het eigenlijk al Tiffany's is geen charmant cafeetje ofzo, maar een juwelier. (Een van de grappigste scenes vindt daar ook plaats, m.b.t. het engraveren van een wel heel bijzondere ring)
(Wist trouwens helemaal niet dat het een boek van Capote was)
De muziek verdient ook een vermelding, wat een edelkitsch. (Van Mancini)

Romance & Cigarettes
Ik had geen recensies gelezen maar wel links en rechts opgepikt dat het een prul zou zijn.. Als je de cast (Gandolfini, Winslet, Walken etc.) ziet voorbijkomen valt dat nauwelijks te geloven en toch is het waar. Eerste minuten zijn nog wel geniaal.. Als een soort It's Oh So Quiet videoclip van Bjork met dansende vuilnismannen. (De film combineert dat met Magnolia-achtig meezingen met de liedjes)
Typens zo'n indie-film eigenlijk waar de regisseur (Turtorro in dit geval) lijkt te hebben uitgezocht en dan er een script bij heeft geschreven. Eerste helft heeft nog wel vaart, maar daarna is de lol er wel af. Al zat de leukste scene (met de altijd geinige Buscemi) in part deux. 2e helft gaat ook ineens op de dramatische toer.
Als geheel een leuke absurdistische poging, maar nauwelijks geslaagd.

The Godfather Part III
Ach.. Zie eigenlijk niet waarom deze zoveel minder is dan de eerste 2 delen. De cirkel van geweld en wraak draait verder. Pacino doet aardige dingen als oude, vermoeide, zieke maffiabaas.. Maar ik geloof zijn berouw nauwelijks. Maffia is zelf zonder scrupules iemand vermoorden en dan hysterisch janken als een van de jouwe eraan gaan.
Het slot met de opera gecombineerd met allerlei moorden is enerverend. (En die ene Paus die na een maandje (?) overleed erbij halen als historisch feit vind ik ook wel een aardige zet)
Oh en Sofia Coppola ziet er fantastisch uit.

Monique bedoelt Ai No Corrida uit 1976, beter bekend onder de Franse titel L'Empire des Sens, van Nagisa Oshima. Won de Hochi Film Award voor acteur Tatsuya Fuji en de Sutherland Trophy voor de regisseur tijdens het London Film Festival. Er is wel degelijk een lijn in het verhaal over een obsessieve liefdesrelaties. Het is een confronterende film, maar lelijk zou ik het niet willen noemen. Je gaat wel heel anders over eieren denken en mannen zullen angstvallig messen buiten het bereik houden van hun vriend(in). Te huur bij de betere videotheek.

De films van deze week: Rabid Dogs, Crónica De Una Fuga, Sounds Of Sand en L’Eclisse (I.M. Antonioni).

Om naar uit te kijken: Under The Vulcano, binnenkort eindelijk op dvd.

Hee, da's mooi nieuws van Under the Volcano, Vido! Ik heb het nooit over mijn hart kunnen verkrijgen om mijn oude vhs-band met een tv-opname van deze film weg te gooien, hoe slecht de kwaliteit ook. Dat mag dan straks eindelijk.

Whoohoo! L'Eclisse op DVD! Werd ook gvd tijd zeg.

Die Godard Collection bij Optimum (waar Vido naar verwijst) word ik ook wel heel hebberig van.

L’Eclisse op Criterion (uit 2005) is de meest uitgebreide versie met veel interessante extra's. Het is een prijzige uitgave, maar dan heb je ook wat.

Mjaa, die extras interesseren me nooit zo. Heb liever de kale film in een goede transfer voor weinig geld. Zoals, het hier vaak onbegrepen La Dolce Vita, net voor de vakantie voor 7 euro opgepikt en bekeken.

Na al die jaren toch weer een hele andere film, maar goed misschien ben ik opeens gevoelig voor Marcello's spagaat tussen oppervlakkig doen/serieus schrijven. Subliem einde natuurlijk maar ik herinnerde me dat laatste shot weer anders (gebeurt vaak de laatste tijd), dacht namelijk dat het gezicht van het meisje de helft van het beeld innam. Maar goed. Beginshot van "kijk daar gaat Jezus" is ook onovertroffen.

Repulsion
jaa, fascinerend. misschien wel de meest pijnlijke van de 3 appartement-films van Polanski (The Tenant en Rosemary's Baby hebben wat meer (?)humor)
Neurosotisch doordraaien op je kamertje, hmm komt me bekend voor.

Stranger Than Fiction
Geweldig meta-geintje blijft het.. Het personage dat voice-over hoort, die zijn dood voorspelt. Dus op zoek naar die stem met hulp van literatuur professor Dustin Hoffman. (is het een komedie of een tragedie)
Fijne film, de tweede helft voelt wel wat lang en ik heb nooit het idee dat het boek van de schrijfster echt zo goed zou zijn.

His Girl Friday
Hoera voor Cary Grant en hoera voor journalistenredacties. Grant probeert wanhopig zijn ex-verloofde terug te winnen die op het punt staat te trouwen met een verzekeringsagent. En niets gaat hem te ver daarvoor. Zelden een film gezien waar zoveel in gepraat wordt en op zo'n snel tempo, je wordt er bijna horen dol van, maar tis ook wel cool.

Igby Goes Down
Weer een van die 1000 Culkin-acteurtjes in een indie-filmpje met muziek van Badly Drawn Boy en Coldplay enzo. Hij worstelt met euh ja alles.. Zijn moeder is ziek EN dominant, zijn vader is gek geworden en hij zelf wordt van de een na de andere school gekickt. Lastige film, soms onbegrijpelijk als het leven zelf, maar best de moeite (al was het maar voor Jeff Goldblum als patserige aannemer met sigaren enzo)

Zag van 't weekend Twin Peaks: Fire Walk With Me. Had de film nog niet eerder gezien maar oh man wat blijkt die serie na bijna twee decennia nog diep te zitten! Film is een stuk minder vaag dan de serie, al blijft er genoeg te gissen over. Behalve dan aan het plot. Ook hier veel losse eindjes. Chris Isaak functioneel maar niet indrukwekkend. Jack Bauer mooi neurotisch (flauwe "hoelaatishet"-grap met een hete kop koffie scene tussen die twee! pff). Maar pas als die twee verdwenen zijn begint het pas goed. Waarom wordt zo'n serie nou niet eens herhaald? Is de zomer ideaal voor.

Ik bedoel dus eigenlijk dat die serie helemaal niet zo diep blijkt te zitten - veel details kwamen *bam* vanuit 't geheugen weer omhoog. Wel jammer dat er zoveel personages uit de serie niet in de film zitten.

Je kunt de serie overigens op DVD krjgen, maar helaas nog steeds niet compleet, de ontknoping ontbreekt.

De film, na het zien van de serie, was en is nog steeds voor mij een geval van 'mosterd na de maaltijd' en eigenlijk vind ik de voorgeschiedenis, hoe Laura Palmer aan haar einde komt, helemaal niet zo interessant.

Vele verontrustende beelden, die in de serie heel erg eng waren, zoals het het op handen en voeten voortkruipen van Leland Palmers duistere 'alter-ego' Bob, waren in de film niet eng meer, gewoon een onverzorgd uitziende man die Bob.
Leland Palmer, een goede sul tot het einde toe in de serie is in de film direct al veel enger dan Bob.

Alle excentrische dingen, die de serie zo leuk maken zitten niet in de film.
Gemiste kans.

]excentrische

Ik kon maar niet op het woord "excentriek" komen...

Oh ja, Natural Born Killers gisteren nog een keertje geprobeerd.
Wat een slechte film is dat zeg.

De boodschap die bij mij overbleef: iedereen is verrot, maar bovenal de media die is wel heel erg slecht.
Op zich is zo'n boodschap te bilijken als die "slechtheid" ook weer wordt gerelativeerd met iets als "ach we zijn allemaal mensen met zwakheden", maar in plaats daarvan laat Stone de 2 slechtste personages uit de film (nietwaar? ze moorden zonder enige scrupules) Mickey en Mallory nog het meest sympathiek en menselijk lijken.
Niet dat ik me er ook maar 1 moment door liet identificeren, maar tussen alle manische, neurotische, boosaardig grijnzende mensen, die klaarblijkelijk allemaal iets duisters te verbergen hadden hielden Mickey en Mallory hun rechtvaardige 'cool' en Stone laat ze als enige twee wel 'zuiver' en echt zijn.
Mickey heeft niets te verbergen, is eenduidig en zuiver, hij is als killer geboren en doet niets anders dan zijn killer-instincten volgen, dit in tegenstelling tot al die andere huichelaars en lafaards die deze aardkloot bevolken, die er dubbele moralen op na houden.
Tja...

Oh en voeg daar bij een schreeuwerige snelle MTV-clip beeldtaal en je wordt terstond onpasselijk.

Ja het is mosterd na de maaltijd en het is geen Dijon maar deze herkennismaking smaakte toch best goed. Heb de film indertijd gemeden omdat de voorgeschiedenis me niet zoveel interesseerde, bovendien vormden de kritieken ook niet bepaald een uitnodigend beeld van de film. Dat vond ik op zich wel meevallen. Er zit een scene in met een bewakingscamera en Dale Cooper (en Bowie!) die echt briljant is. Maar inderdaad, als geheel lang niet zo meezuigend als het deel van de serie tot aan de clou en niet zo desorienterend als het deel daarna.

Ik ben geen fan van series op dvd (waar ga ik de tijd vandaan halen denk ik vaak) maar misschien dat ik hiervoor wel een uitzondering ga maken. Ziet er behoorlijk compleet uit :-)

xpost

Ziet er inderdaad heel compleet uit!

Dat met die bewakingscamera is inderdaad meesterlijk :)

Ghost Dog, The Way of the Samurai
een van de leukste films die ik de laatste tijd zag. Fris, apart, origineel, whatever. Kill Bill heeft raakvlakken, maar dit is 10x beter.. Met als die shots die in elkaar verglijden, al die Samurai-quotes, de tekenfilmpjes, de "sloppy" beats van GZA (of RZA ofzo) en natuurlijk een van de leukste running gags ever (met de IJscoman) Het geweld in de 2e helft is niet zo aardig van die sympathieke Samurai (maar onvermijdelijk net als het einde)

Le Quai des Brumes
Obscure klassieker (?) met eenzelfde einde, alleen dit keer hoopte ik op wat anders. Voor een film uit '38 is het allemaal best flitsend hoe de soldaat, het meisje en wat figuren uit de onderwereld zich door Le Havre bewegen. Werd toch net niet zo goed als ik de eerste 5 minuten verwachtte, met een lifters-scene, een hondje en een bouwvallige schuilplek on the waterfront.

The Ballad of Jack and Rose
Weet niet meer waar ik deze heb opgepikt.. Tijdens de intiteling kende ik geen van de namen. Zeldzaam. (Zeker bij een recente film)
Jack en Rose wisselen in de eerste paar minuten verliefde blikken uit.. Een oude man met een jong meisje op een eiland.. Geliefden? Nee nee.. Het is zijn dochter. (Of toch???) Ze woonden in een commune maar die is verlaten en nu azen de projectontwikkelaars op de grond. Jack's gezondheid is niet veel meer (hoewel hij niet echt oud is overigens, 50 misschien) Daarom haalt hij de moderne tijd binnen in de vorm van zijn vriendin op het vasteland en haar 2 zonen (van een jaar of 16-20) Tot groot onvrede van Rose (overigens een Natalie Portman typje) die zo op haar eigen manier wraak neemt.
Emotionele film, jammer van de paar visuele geintjes, allemaal mislukt (slow-motion, versnelling) en ook weer jammer van het "2 years later" einde. Nutteloos. Maar toch ook een tip.

RZA is in Ghost Dog ook even in beeld tijdens het slowmotionmoment waarin Ghost Dog een man in camouflagekleding op straat tegenkomt, groet en weer rustig verder loopt.

Na het geweldige Memories Of Murder (2003) en de geslaagde monsterfilm The Host (2006) was ik benieuwd of Bong Joon-ho’s debuut Barking Dogs Never Bite (2000) ook zo goed was. Dat bleek inderdaad het geval.

ah en de freestyle battle in het park zitten vast ook wat Wu-Tang knakkers bij.. :)

terwijl het forum schijnbewegingen maakt..

Inherit The Wind
ach ja die rechtbankdrama's.. ze beginnen op elkaar te lijken. Deze heeft een mooie titel (misschien de Bijbel toch eens lezen) of toch maar niet.. Als je de Hilbilly's in deze film ziet, (de priester lijkt wel wat op Wilders..) Een leraar (trouwens een soort Rouvoet) is in de jaren '20 opgepakt wegens het onderwijzen van Darwinisme. Volgt een proces.. Film lijkt eerst nadrukkelijk partij te kiezen voor de wetenschap, maar uiteindelijk is er natuurlijk een boodschap van tolerantie. (Atheisme wordt geprepresenteerd door de cynische Gene Kelly, die helaas niet danst of zingt..)

Zodiac
Goed! Misschien wel de eerste film uit 2007 die ik zag.. En een aanrader. Zoals u elders al las is het niet echt een standaard misdaadoplos-film, met creepy schurk.. Maar desalniettemin is de film erg spannend. Spannender dan Se7ven eigenlijk.. Want je voelt al stuiterend de paranoia die langzaam bezit neemt van de schrijver (Gylenhaal) en agent (Ruffalo) die beiden de Zodiac killer willen vinden.
2 minpuntjes.. 1)ok de film is op feiten gebaseerd dus het zal kloppen maar jeeej.. de politie houdt ten eerste de key witness niet in het land en kan 'm daarna ook 20 jaar lang (ofzo) niet vinden!
2)dit is meer een onvermijdelijk film-probleem. De film maakt erg veel tijdssprongen maar ja Ruffalo en Gyllenhaal worden niet ouder (ja duh) maar toch een poging was misschien leuk geweest)

Der Himmel Uber Berlin
Had ik eigenlijk een film van Wenders gezien ooit? Hmm nee behalve dat segment in Ten Minutes nog wat.. Hij "aimt" hier duidelijk voor de stars.. Veel pretenties, beetje 8 1/2 beetje Bunuel (zover ik daar van wat weet) Maar helaas de film is erg saai. Na 30 minuten dacht ik, nou hij neemt wel de tijd zijn personages te introduceren (Dat zijn 2 engelen die in Berlijn rondhangen) maar goed.. Er is dus helemaal geen plot, enkel poezie/filosofie (die je een beetje moet verstoppen anders krijg ik jeuk) Pas op het laatst komt de film wat op gang zodra (SPOILER..) een van de engelen mens is geworden en als een soort Dominee Gremdaat door de stad loopt. (Dan zie je even dat de film ook een komedie had moeten worden in een eerste versie)
(of dat beter zou zijn geweeest is weer wat anders)

Casino
Ook de misdaadepi lijken op elkaar. Sterker ik kreeg deja-vu's, misschien ooit een stukje op tv gezien toch. (Met Las Vegas dat instort, oud maakt plaats voor nieuw)
Het is altijd de Rise and Fall + vrouwonvriendelijkheid, haantjesgedrag en excessief geweld (drank, drugs)
Zat er dit keer meer in dan vergeleken met Goodfellas. Zal De Niro wel zijn. De dubbele voice-over is ook leuk. (Vreemd dat er dan ergens nog even 1 minuutje een derde opduikt)

Mooiste van Ghost Dog vind ik nog wel die 3 autoritten waar hij gewoon heel relaxed naar dub, freejazz en was het niet Killah Priest? luistert. Wat een koning van cool.

ja hij jat natuurlijk expres een auto met cd-speler :)
ik dacht ook even dat er een running gag was dat hij de cd eerst verkeerd om erin probeert te doen.. (en dan steeds op het laatst 'm omdraait.. maar dat hielden ze niet de hele tijd vol)
hoe dan ook de king of cool indeed :)

Mijmeren hoort bij films van Wim Wenders en als je daar tegen kunt is Der Himmel Uber Berlin een mooi, rustig verteld sprookje. Zijn meesterstuk Paris, Texas is nog trager.

ze maken er ook altijd toneelstukken van dat zegt genoeg wat mij betreft. (maar niettemin Paris, Texas zal gekeken worden, zo'n beroemde titel)

Harry Dean Stanton in topvorm. Hij mocht daarna zelfs in het cultureel verantwoorde praatprogramma van Adriaan van Dis bij de VPRO opdagen. Een beetje stroef interview, wat ik me er nog van kan herinneren.

Waarschijnlijk ten overvloede: Der Himmel über Berlin kreeg in 1988 een Amerikaanse remake als City of Angels (1998) met Nicolas Cage als engel. In deze versie was de engel wel zichtbaar. Heel flauw.

hoe heette die film met Ruffalo en Witherspoon, dat was nog eens een leuke engelen-film.. hmm. Just Like Heaven! :)

Jezus, die Ludo stormt lekker door zeg! Nu nog effe vido´s filmzine bekijken...

Himmel uber Berlin ga ik binnenkort weer eens doen. Ik vond het destijds wel aardig, maar kan me voorstellen dat ik inmiddels meer geduld heb. Kan me herinneren dat ik paris texas geweldig vond. Kan me ok herinneren dat ik amerikanischer freund niet kon uitzitten.

Heb de laatste drie weken 1 film gezien: Finding neverland. Geslaagde sentimentele draak.

Zomer in IJsland: mijn handen vriezen er zowat af...

perfecte zomer dus ;)

ik moet nog steeds uitvinden waar ik The Ballad of Jack and Rose van heb opgepikt.. Was jij dat Olaf? (Ik haat onopgeloste mysteries)

Welkom terug, Olaf.

Een film waar je in ieder geval niet naartoe hoeft is Evan Almight. Zie hier

Nee Ludo, ik was het niet, nog nooit van die film gehoord. En Vido, je blijft me af en toe verbazen met je vergaande onbevangenheid... Ik moet nog een week IJsland, dan een week in Utrecht met mijn nieuwe geliefde, en daarna zet ik misschien wel weer eens een film op. Een mooie romantische, met Meg Ryan :´)

oh dus die Brno zomerkampen hebben werkelijk nut ;)

Gummo
Dit is zo'n film waarmee de glijdende schaal eh verdergaat richting het moment dat je uit pure interesse Pig Holocaust gaat zitten kijken (of hoe heten dat)
maar goed Gummo is dus hilarisch en heeft het beste openingsliedje ever.. kukeeelooodidoooo. En ook de beste openingszin (althans niet voice-over) "there's a lump in your titty".
Pure White Trash Ellende. De bad-scene is ook classic. (met spaghetti)

Bin-Jip
De laatste van mijn VPRO-trofee.. had ik al 'ns gezien. De wending (vanaf gevangenis) blijft fascinerend. Eerst lijkt het niet te werken, maar dan blijkt het juist een heel mooie zet.

Take the Money and Run
Woody Woensdag. Ofzo. Dit is een van zijn vroege komedies. Gelukkig zit er een tikkeltje romantiek in, dat maakt het altijd aandoenlijker. Beetje hit & miss, de pseudo-docu stijl heeft ie wel 'ns beter gedaan (later) Maar de chaingang-scenes en ultieme arrestatie-scene zijn lollig.

Take the Money and Run - Woody Allen als cellist in de fanfare blijft hilarisch. Een van de beste quotes, wanneer de kruimeldief zijn toekomstige vrouw voor het eerst ontmoet: After fifteen minutes I wanted to marry her, and after half an hour I completely gave up the idea of stealing her purse.

oh ja haha :)

als Woody cello speelt (kattengejank) vroeg ik me af of het heel misschien een beroemd avant-garde stuk was. Zal wel niet, maar was ook leuk geweest als meta-grap.

Ik heb ’s een verhaal gehoord over een cellist die een heel moeilijke moderne compositie moest uitvoeren waarbij hij de cello over de strijkstok moest halen in plaats van andersom. Dit bleek zo’n onmogelijke opgave dat hij halverwege de uitvoering van het stuk het instrument met een woeste, vernietigende beweging van zich afsmeet en kwaad van het podium afliep. Het aanwezige publiek dacht dat dit gebaar onderdeel uitmaakte van de partituur en gaf de cellist een staande ovatie. Het had een scène uit een vroege film van Woody Allen kunnen zijn.

doet me denken aan een gitaarleraar die ik ooit had (was nog heel jong) die tijdens die periode examen aan het conservatorium deed.. welnu, het stuk waarmee hij examen deed bestond onder andere uit het bekloppen (!!) van zijn gitaar (op allerlei verschillende plaatsen) en andere fratsen..

jaja de avant-garde. :)

Avant garde? Da's inmiddels toch gewoon retro.

Gummo = briljant, maar doet me ook weer denken aan het onderschatte Belly van Hype Williams waar DMX zijn homies uitnodigt in zijn patserige huis, met afstandsbediening zijn home cinema aanzet en pontificaal Gummo gaat zitten kijken. :)

nog leuker was die scene in Cribs geweest. 4 real :D

Frantic
EXTREEM fascinerende film.. en wel hierom.. eerste uur is geniaal, Morricone doet een Blade Runner Vangelisje waarschijnlijk geinspireerd door Harrison Ford die zijn gebruikelijke koele (coole?) zelf is.. Hij is in Parijs voor een conferentie als Amerikaanse dokter.. en binnen no-time is zijn vrouw pleite..Jep paranoia! De sfeer zit er goed in.. en dan neem ik halverwege een korte pauze voor versnaperingen.. Klik verder. en de film verandert van het ene op het andere moment in een dramatisch slechte b-film. Het object waar de film om draait blijkt ongelofelijk afgezaagd (iets nucleairs, inclusief dat teken er vet op gedrukt zodat het maar duidelijk is) de slechteriken blijken Arabieren (GAAP) en het allerergste de tot dan toe vrij hulpeloze personages gaan zich als helden gedragen.. Tijdens achtervolgingen met slechteriken obscene gebaren maken enzo.. En natuurlijk aan het eind Saves Ford The Day! Au.. Doodzonde.

Immortal Beloved
hey die stem.. die klinkt erg Neder-Engels.. en jahoor we krijgen beeld en het is Jeroen Krabbe! Diens Nederlandse accent is overigens niet zo erg als Johanna ter Steege, die later nog verschijnt.. maar goed misschien moet je je daar niet aan ergeren. Natuurlijk moet er met Amadeus vergeleken worden.. Beethoven is een meer typische muzikant (namelijk norse eikel die nergens rekening mee houdt) Qua film is Amadeus stukken beter, vooral omdat daar het gegeven wat het plot eh gaande houdt veel interessanter is. (Namelijk jaloezie, tegenover in dit geval de zoektocht naar Ludwig's geheime liefde, waarvan de uitkomst overigens ruim voor het einde al wel door mijn hoofd was geschoten)
En god was is Ode To Joy cheesy eigenlijk.

Scarface
(Howard Hawkes versie)
Nooit gerealiseerd dat die versie van De Palma werkelijk heel veel op het origineel lijkt. Enkel het einde lijkt me wat harder (wat betreft zus.. als ik 't me goed herinner, misschien is het toch nog identiek)
Deze versie is kort en (misschien) daardoor wat fragmentarischer. Maar zeer zeker enerverend en het comic relief karakter (een man met hoedje en snor die voor Tony's secretary mag spelen (wat niet lukt) = geniaal.

Driving Lessons
Harold and Maude in Engeland met Sufjan in de rol van Cat! Oh en Ben Folds doet ook nog mee, kenners kunnen raden welk recent nummer dat is. Eh moet je wel eerst de setting weten.. dat roodharige vriendje van Harry Potter leeft met zijn pa een priester en ma een godsdienstfanaticus/neurotische moeder (Laura Linney die daar een uitermate geschikte kop voor heeft) (dit was de hint) in een dorpje ofzo.. Hij is natuurlijk ongelukkig en probeert als nerd het knapste meisje te versieren met poezie (de tragiek van de nerds dat ze net als de hippe jongens ook gewoon op de knapste meisjes vallen.. ;) )
Maar goed.. Het word zomervakantie, tijd voor een baantje.. Bij een oude Engelse constant scheldende actrice. Jahoor dat wordt een heel avontuur waarin onder andere een schattig Schotse meisje (nou ja 25 ofzo) opduikt die Pink Moon van Nick Drake draait terwijl ze 17-jarige jongetjes die ze een uurtje kent ontmaagd. :D
Maar goed de film heeft wel wat teveel flauwe momenten en is verder zeer voorspelbaar.

Pan's Labyrinth
El capitano is de beste slechterik in tijden, de fascistische übermensch in optima forma. Die scene met die fles... brr. Hij draagt ook wel de film, want het oorlogsverhaal is een beetje schetsmatig, het fantastische gedeelte weer wat te Lord of the Rings. Haalt het niet bij Cronos dus.

A Scanner Darkly
Junkies worden paranoïde van drugs, maar ze worden ook echt constant gevolgd. Een van hen is zelfs een undercoveragent die zichzelf moet observeren. Genoeg stof voor cynische grappen, die met name door Robert Downey Jr. met verve worden vertolkt, en rare Möbius-banden. Dit alles in overgetrokken film voor extra vervreemdend effect. Oh ja, en het gaat ook nog over dat je of een modelgezinnetje kan zijn, maar dat dat saai is, of lekker losbandig kan leven met veel drugs met je vrienden, wat spannender is, maar ook nogal ongezond, lichamelijk en geestelijk. Eigenlijk gewoon een heel erg goede film dus. Ook eindelijk weer eens sci-fi waar de techniek werkelijk in dienst staat van het verhaal en geen excuus is voor iets wat zich net zo goed in het hier en nu zou kunnen afspelen, maar dan zonder de killer-robots en flitsende ruimteschepen.

Keanu Reeves werkt ook ineens een stuk beter als ie in achter een animatie schuilgaat! ;)

Het helpt vooral dat de rol voorschrijft dat hij volkomen verdwaasd moet rondlopen. Wat dat betreft is het perfecte casting.

LOL.

in het tamelijk bizarre River's Edge was ie ook wel ok.

Ludo heeft het probleem van Frantic weer 's kort en bondig samengevat. Een ander veelbesproken probleem is de casting van de niet zo bijster sterke Emmanuelle Seigner. Zij kreeg de rol waarschijnlijk voornamelijk omdat ze met Polanksi was getrouwd.

De week stond bij mij voornamelijk in het teken van noir, noir en noir

ah ik raak steeds achter op Vido's log, z.s.m maar weer eens bijlezen.

Save the Green Planet
misschien iets voor Azie fan Olaf. De Koreaanse Mars Attacks. Een verknipte jongen denkt dat een of andere hoge pief een alien is.. Kidnapt hem en begint 'm te martelen.. Hij blijkt dat al vaker te hebben gedaan. Ondertussen zijn 2 agenten bezig met de zaak.. En eh hm, nou ja het is dus een parodie dus er is bizar geweld, knotsgekke montages, geflipte personages en het enigzins voorspelbare (maar toch best hilarische) einde.

Ask The Dust
ah de machinaties van Hollywood. WAAROM Colin Farrell als Arturo Bandini. :( :( Een absurde keuze van de casting director die alleen maar kan worden verklaard omdat de producers waarschijnlijk een "name" wilden.. Want.. Arturo Bandini het Italiaanse schoffie is in de roman een jaar of 18, hooguit 20.. Bovendien is het een bildungsroman, het is een onervaren jongen (op alle gebieden) en dan is daar Colin, de masculiene spierbundel die niets van vrouwen weet?!?! Daar zit je dan als regisseur, je script is goed (kan niet missen met die vlotte boeken van Fante) en dan komen ze aan met zo'n.. ok het punt is duidelijk. (Selma Hayek als de drugsverslaafde neurotische serveerster is ook al geen goed idee, wegens teveel seksbom, in fact heel Bunker Hill ziet er te glamoureus uit)
Zwaar teleurstellend dus.

Melinda and Melinda
Heeft ook raakvlakken met die Hollywood-mechanismen. Maar is uiteindelijk een weinig boeiende Woody-raamvertelling. Een groepje mensen zit in een restaurant, een persoon gooit een anekdote op tafel en de 2 aanwezige schrijvers belanden in een discussie over of dit nu een komedie of een tragedie oplevert. (Die we beiden zien worden uitgebeeld) De komedie heeft Will Ferrell in de rol van Woody. Hij doet een aardige imitatie. Curieus genoeg is dat het enige sympathieke personage, verder een hoop zeer vervelende mutsen en andere onlui.

Van de drie genoemde films is Save The Green Planet inderdaad de winnaar, al moet je wel Koreaan zijn om alle grappen over en verwijzingen naar het moderne Zuid-Korea te kunnen begrijpen. Mij ontging het een en ander, maar dat mocht de pret niet drukken

de verwijzingen naar Space Odyssee waren in elk geval NIET te missen. :)

Niks mis met Melinda & Melinda! Uit die periode de meest genietbare Allen. En het gegeven is leuk. Maak van dezelfde storyline zowel een komedie als een tragedie en laat die door elkaar lopen. Het gegeven wordt pas echt leuk als blijkt dat komedie en tragedie steeds meer op elkaar gaan lijken en uiteindelijk het verschil niet meer te zien is. Geen meesterwerk, maar een geslaagd experiment.

Goed, ik heb werkelijk geen reet gezien. Ja, Reality bites met vriendin op de bank. Vind het een genietbare film die op zeer toegankelijke wijze iets echts probeert te zeggen. Beetje Breakfast club voor twintigers. Af en toe een paar zinnen die ik toch ECHT geschrapt had, maar goed, genietbaar....

Inhaalertje dit weekend, nl. Perfume. Wel geinig maar ook een beetje saai omdat je nooit in het hoofd van die gast zit (je weet wel: het klassieke boekverfilming probleem.) Maar wel een glorieuze ontsnapping aan het einde, wat een briljante scene! En eigenlijk voor het eerst dat seriemoordenaar-dient-zijn-plan-te-voltrekken idee eens interessant en geloofwaardig gebracht (maar misschien omdat het een keer niet zo'n Amerikaanse transseksueele pedo masochist is die vrouwen vermoord omdat ze op zijn moeder lijken ;) Kortom, prima zaterdagavondfilm.

Moet duidelijk weer op stoom komen. Heb Linda Linda Linda herzien (nicely nice!) alsmede The Sound of Music voor de 10e keer of zo maar nu met mijn Oostenrijkse vriendin die claimde de film nog nooit te hebben gezien. Ja, dat kan dus niet. Veel geleerd. Zo bestaat er heel niet zoiets als een "Crispy Apfelstrudel" en eet men in dat land heel geen "Schnitzel with noodles" (de rijm uit 'My Favorite things'). Het blijft toch een genot hoor die film, kan er weinig aan doen. De verstop-scene in het klooster kan ik niet zien zonder me bewust te zijn van de imnpact die die scene op me maakte toen ik 8 was. En goed, toegegeven, er zit een camp-gehalte in, maar het is tevens een uiterst genietbare musical, en een van de laatste grootse van dat type. Audrey Hepburn heeft bedankt voor de rol. Een van de 100 interessante trivia...

All Or Nothing
Rooneys en Winehouses verzamelen! Mike Leigh en de gebruikelijke white trash (of had ik van hem alleen Naked gezien) Het voelt in elk geval vertrouwd. De treurige hondenkop van de hoofdrolspeler is geniaal. Hij heeft een soort mid-life-crisis, terwijl de gezinsleden ieder zo hun eigen problemen hebben. Hoewel de film over the top/tearjerker lijkt, vrees ik dat het eigenlijk realistisch is. In elk geval zeer herkenbare personages die je ook op straat tegenkomt.

Bring Me The Head Of Alfredo Garcia
Dat zal met deze film niet zo snel gebeuren. Dacht dat het een western zou zijn, maar.. tis iets anders. Een of andere maffia-pief wil wraak op Alfredo wegens het bezwangeren van zijn dochter (als ik 't goed begreep zonder Spaanse ondertitels, maar goed "wie is de vader" ..) Allerlei bounty hunters gaan op zoek en komen een sjofele pianist tegen. Ik dacht dat DAT Garcia was, maar neen.. Hij kent hem echter wel via via.. Een probleem: Garcia is al dood. Dus tijd voor wat grafschennis.
Nou ja hitte, paranoia, meer hitte, meer paranoia, meer drank en ondertussen ontpopt de pianist zich als suicidale revolverheld in de goeie Peckinpah traditie. Zeker een boeiende film, al heeft Peckinpah geen zin in spanningsopbouw, niks de kijker laten sidderen voor wat komen gaat, gewoon BAM.

We Don't Live Here Anymore
De haat op IMDB is groot voor deze film, Martijn ter H. zal instemmend knikken. Het is inderdaad zo'n typisch mislukte arthouse film wat dus potsierlijke pretenties oplevert. De cast is nochtans goed met Ruffalo en de Lynch-meisjes Watson en Dern. Peter "Eternal Sunshine-Jim Carrey" Krause doet ook mee. Ze vormen 2 koppels die beiden vreemdgaan met de ander. Begeleid door omineuze muziek (soort Badalamenti) vermoeden we geweld, maar dat blijft min of meer uit. Wel veel toneelmatige dialogen en verder niks.

37.2 Le Matin
Onhandige titel.. Amerikaanse titel is duidelijker: Betty Blue. Een jong meisje dat met een klusjesman een relatie heeft. Ze wonen eerst op een bungalowpark, dat geschilderd moet worden.. Maar dan ontdekt Betty dat de klusjesman een boek heeft geschreven. Dat uitgegeven moet worden! Ondertussen verhuizen ze een paar keer en hebben vooral heel veel seks. (Het is een Franse film tenslotte en ik zag de director's cut voor een dubbele portie) Ondertussen blijkt er toch wel een steekje bij Betty los te zitten en gaat de film langzaam maar zeker op weg naar het Cuckoo's Nest. Lieve film, dacht eerst dat wat bekendere muziekhits als begeleiding voor meer sfeer had gezegd, maar juist de jaren '80 synths een ook IN de film gespeeld piano-themaatje hebben wel wat.
Was dat de favo-film van JW vroeg ik me af..

(leuke recensie van Roger Ebert trouwens)

"They all miss the point. "Betty Blue" is a movie about Beatrice Dalle's boobs and behind, and everything else is just what happens in between the scenes where she displays them."

een beetje gelijk heeft ie wel ;)

De director's cut van Betty Blue vind ik niks aan...al zit er idd wel veel extra Dalle in, dus dat verzacht de pijn. :)

Die Sehnsucht der Veronika Voss (Fassbinder 1982). Altijd gevaarlijk om te beginnen met iemands beste film, want na het fantastische Die ehe der Maria Braun stelt deze een beetje teleur. Een goede film op zichzelf, over een op haar retour zijnde actrice. Groots gedurende de oorlog, nu in verval en afhankelijk van morfine. Zo zwak in feite dat ze geen weerstand kan bieden tegen de uitbuitende arts. Een soort remake van Hollywood Boulevard, maar het is duidelijk dat Fassbinder meer voor ogen stond. Sehnsucht behoort tot zijn post-oorlog trilogie over ‘hedendaags’ Duitsland en daar gaat het een beetje fout. Een goede film op zichzelf, maar als psychologische thriller meer geslaagd dan als tijdsbeeldverschaffend, want echt de diepte in gaat het niet en Veronika Voss blijft een beetje een curiosum en komt nergens in de buurt van een allegorisch personage, laat staan van Maria Braun.

Le petit Lieutenant (Beauvois, 2005). Psychologische politie-thriller die van geijkte ingredienten toch wat sterks weet te maken. Het groentje dat het politiecorps binnenkomt, de (vrouwelijke) rechercheur die vecht tegen de alcohol, etc. Het feit dat er een zwerver is vermoord en twee Russen gezocht wordt is bijzaak. De film gaat over de mentale gesteldheid van de politie-agent, en de deuken die deze oploopt. De film wordt nergens schreeuwerig en Amerikaanse taferelen blijven achterwege. Goed gedaan, niet héél bijzonder.

zeg Olaf kende gij mij verklappen (per e-mail mag ook) waar je Die ehe der Maria Braun vandaan hebt. (Er even vanuit gaande dat je niet braaf naar de videotheek bent gegaan) (misschien ook wel)

ondertussen..

Beautiful Girls
ah lekker sentimenteel! Een barpianist keert terug naar de winterse taferelen zijn ingeslapen geboortestadje.. Zijn moeder is dood, zijn pa zit enkel nog voor de tv en zijn broer is lichtelijk gestoord (hmm een spiegel) En oh ja hij worstelt wat met de belangrijke levensvragen. (oftewel moet ie met zijn vriendin trouwen) Hij ontmoet zijn oude vrienden, waaronder Matt Dillon die vreemdgaat en zijn leven wat verprutst heeft en pin-up liefhebber Michael "Dennis Rommedahl" Rapaport.. De filmt kent vele verhaallijntjes, maar de meest bijzondere is natuurlijk die waarin Natalie Portman als vroegwijs (of "old soul) buurmeisje opduikt die het hart van de pianist op hol brengt. (Hij overweegt zelfs 5 jaar op 'r te wachten) Dat komt er niet van en iedereen leert een wijze les. Cliché, cliché maar ik vond het toch allemaal erg aandoenlijk.

My Cousin Vinny
Eerste 2 minuten denk ik dat dit een film gaat worden die ongeveer zo verloopt: 2 gassies zijn op vakantie.. Ze zijn waarschijnlijk op weg naar hun oom (waarschijnlijk gespeeld door Joe Pesci) die een foute mafisio blijkt te zijn en ze het foute milieu laat zien. Mais non. Dit is een van de weinige niet gangster-films van Pesci. De 2 "youths" worden gearresteerd.. Ze denken voor het stelen van een blikje tonijn, maar het blijkt om moord te gaan. Enter Cousin Vinny een advocaat zonder ervaring die dit varkentje wel eens gaat wassen.. Of niet.. Ah natuurlijk wel en dat is de lol van de film, je zit je al meteen te verkneukelen hoe hij ineens een geniale advocaat blijkt te zijn.. Maar in zijn eentje kan ie 't niet. Daarvoor heeft ie Marisa Tomei bij.. Een out of work hairdresser met verrassende kwaliteiten. (De actrice kreeg er zelfs een Oscar voor, ietwat overdreven misschien) Maar ach een sympathieke (eigenlijk superflauwe) komedie.

Broadway Danny Rose
Ah, gelukkig weer eens een goede Woody. Set-up is hetzelfde als bij Melinda & Meldina, een groepje zit in een restaurant anekdotes (tragisch of toch grappig?) te tappen over Danny Rose, een theatermanager maar vooral loser.. Dat is natuurlijk Woody zelf, wat eerst een beetje egoïstisch lijkt, maar hij doet 't goed. Woody's grappen (lachgas, gesloopte auto's, reclamespotjes in the middle of nowhere) zijn het leukst ingebed in een melancholische setting van mislukte kermisartiesten, foute Italianen. Danny Rose probeert de carriere van een zanger uit Oma's Platenkast weer op de rails te krijgen en moet daarvoor diens maitresse gaan halen. (Dat is Mia Farrow die onherkenbaar met zonnebril de film steelt) Nou ja Nick Apollo Forte als zanger Lou Canova is ook prima. Aanrader.

Maria Braun heb ik gekocht bij Boudisque in Utrecht. 3 voor 25. Zit nog een documentaire bij ook. Braaf gekocht dus. (Staat tegenover dat nu Berlin Alexanderplatz in de download staat: 10 GB, we zijn benieuwd hoe ver we komen...)

My cousin Vinny heb ik zo'n 5 keer gezien en ik weet zeker dat ik er weer om zou kunnen lachen.

oh netjes van je :D

Pesci is an sich al grappig vind ik.. Soort Andre Hazes/Jack Jersey :)
van mij had ie wel in meer films mogen spelen.. Maar tegenwoordig houdt ie zich met rentenieren en zingen (!) bezig.

Zeg even een vraagje: is The Fountain al in de bioscoop geweest?

The Fountain draaide medio mei in NL.

Okay, naar de DVD lijst ermee. :)

Hundstage (Seidl, 2002). Ja, dit is me wel een fraai stukje openhartige cinema hoor. Suburbia in Oostenrijk, maar universeler dan dat. Troosteloze levens, zucht naar contact en passie, strippende of paranoide vijftigers, elkaar vernederende twintigers: Al die kleine getroubleerde levens worden heel sec aan je opgedrongen en ik heb het verslonden. Had nog makkelijk een uur bijgekund. Aapjes kijken is het, niet ver verwijderd van Zij gelooft in mij, maar nog meer verwant aan Magnolia en Happiness. De enige kritiek die ik heb is dat Seidl’s cinema, net als die van landgenoot Haneke, zo hermetisch is, zo luchtledig, dat je je wel erg bewust bent van de auteurshand. Een hoop misère de huiskamer inslingeren is relatief gemakkelijk en het is relatief gemakkelijk de sensitieve kijker daarmee te plezieren. Maar kunnen we er meer mee dan “Oh God…”.
Letters from Iwo Jima (Eastwood, 2006). Stukken beter dan Flags of our fathers, dat een beetje bleef steken in het credo “oorlog heeft geen helden”. Ook deze film heeft weer een credo (“Wat is eer?”), maar dat thema is toch een stukje minder afgezaagd voor mijn gevoel, zeker in de gegeven context. Daarnaast wordt met het bekijken van deze film pas duidelijk wat de meerwaarde van het tweeluik is: het bekijken van de andere kant doet wonderen en maakt het experiment van Eastwood wat mij betreft erg geslaagd. Hadden de Amerikanen het de vorige keer moeilijk met een moeilijk te nemen eiland, nu blijkt dat de Japanners zich vanaf het begin hadden neergelegd bij een verloren missie. Dus ja, hoe ga je die in, en hoe wil je die dan eindigen? Jezelf van kant maken voordat de vijand de kans krijgt? Vechten tot het eind? Of is jezelf overgeven meer menselijk? Een interessant dilemma, dat zorgvuldig en met de nodige ruimte wordt uitgewerkt. Iets tezeer zo, zou ik zeggen, want hoe imposant en indringend sommige passages ook zijn, ik begin me nu toch wel te storen aan Eastwoods gezwollen, ‘man-wat-een-belangrijke-cinema’-stijl. Hij kiest werkelijk altijd voor die raamvertelling (zelfs in Bridges of Madison County) om het geheel epische waarde te geven. En de belangrijke tekstregels worden zonder uitzondering dik aangezet. Eastwood wil teveel een grootse regisseur zijn en zou zich wat meer moeten toeleggen op eigenheid wellicht. Desalniettemin, interessant project.
Taxidermia (Pálfi, 2006). Het valt niet mee om met deze film iemand te overtuigen die niet zoveel heeft met visuele humor. Kan me nog een avond in Springhaver heugen dat de bioscoop ‘en masse’ plat lag omdat in Delicatessen het hele huis mee ging doen in het ritme van een neukend stelletje,.en ik dacht “ben ik nou zo gek of zo slim?”. Taxidermia moet het hebben van het visuele en van de openhartigheid. Het verhaal (opkomst en ondergang van een sport-eter: eten, kotsen eten, etc.) leent zich ertoe. En het wordt gaandeweg alleen maar gekker. Heel vervelend vond ik het allemaal niet om te bekijken, maar meer dan dat wil het niet worden. Heb er een dozijn recensies op nageslagen en de strekking ervan is a) Visueel valt er wat te beleven en b). het is allemaal lekker grof en gewaagd. Ja. En? Controle over je eigen lichaam als ultiem verzet tegen het communisme, schud ik er effe uit. Je kunt het allemaal slim bedenken, deze film is dat gewoon niet.

Een week in de bioscoop gedraaid dus moest ik wachten op de DVD van Mary. Goede nieuws, Ferrara heeft weer eens top cameraman geronseld en het verhaal ontspoord eigenlijk pas in de laatste vijf minuten als Whitaker gaat methodacten met God (dat moet je overlaten aan Koning Keitel en zijn kretologie) en Modine ook rare fratsen gaat doen (Modine is overigens weer fantastisch als arrogante Hollyood alleskunner, volgens mij werd de draak met Mel Gibson gestoken.) Wordt allemaal weer goedgemaakt door een fabuleus eindshot.

Verder vond ik het een intrigerende, wat langzame film over geloof, de rol van Jezus, kerk, Maria Magdalena met echte, zwaar excentrieke, Europese theologen die door Whitaker worden geïnterviewd. Je moet er van houden. ;)

Hannibal.
Erg ondergewaardeerde film.
Visuele pracht afgewisseld met huiveringwekkende scenes.
Soms over the top: de blote hersentjes van Liotta, de cartooneske evil villain Verger
"a 16 point match mister Verger..."
"Bfingo..."
maar dat doet mijn pret niet drukken.

Enkele briljante scenes: de opera scene bijvoorbeeld met fraaie melancholieke muziek die het einde van de inspecteur aankondigt en Hannibals lezing waarin de inspecteur onhandig (mobieltje gaat af) zijn entree maakt.

De kritiek van de Nederlandse pers betrof vooral het personage van Hannibal dat verworden was tot een gezellige oude baas die "okidoki" zegt.
Ach voor sommigen moet een slechterik eendimensionaal zijn...

Hannibal mag dan misschien onderschat zijn, Sir Anthony Hopkins is bepaald overschat. Met Remains of the Day als theatraal dieptepunt.

ik dacht al: "waar blijft ie?"

Niet zozeer met eendimensionaal te maken, maar een zekere glorificatie van serial killers proef ik wel uit Hannibal en dergelijke. Zo verfijnd en beschaafd weet je...

Voor de rest is die Hopkins weer zo'n acteur die vooral zichzelf speelt en daar veel lof voor ontvangt, terwijl acteren toch juist zou moeten gaan over het spelen van anderen en dus vergeten dat het Hopkins is. Zie ook Malkovich, Spacey, Nicholson en zo nog een paar.

Oh, en ik heb recentelijk die Mario Bava's gezien:
Gli orrori di del castello Norimberga (Baron Blood) - Erg goede horror, onzinnig verhaal maar goed vormgegeven en verteld met goede muziek, kortom: Italiaanse kwaliteit.
La maschera del demonio (Black Sunday) - De belofte die veel Hammer horror niet nakomt.
Reazione di catena (A bay of blood) - Onzinniger verhaal en aardser maar een echt bizarre ontknoping. Minder sterk dan Baron Blood maar nooit vervelend.
Blood Feast - De eerste splatter film wordt beweerd. Waanzinnig slecht geacteerd, giftige kleuren die het goed doen op de groovy sixties kledij en het bloodbad. Minimalistische soundtrack en soms een tergend tempo (vooral een shot over het lichaam van een naakt vrouwelijk slachtoffer is bizar langzaam). Fijn ook dat de agent aan het eind nog even uitlegt hoe hij de zaak heeft opgelost.

Die laatste is dus niet van Bava maar van Gordon Herschell Lewis.

Voor de rest is die Hopkins weer zo'n acteur die vooral zichzelf speelt en daar veel lof voor ontvangt, terwijl acteren toch juist zou moeten gaan over het spelen van anderen en dus vergeten dat het Hopkins is. Zie ook Malkovich, Spacey, Nicholson en zo nog een paar.

Tja, ik heb ik daar niet zo'n moeite mee.
Harvey Keitel, Al Pacino, Clint Eastwood en Morgan Freeman spelen ook altijd zichzelf.

Het heeft meer te maken of je iemand geloofwaardig vindt in zijn rol en waarschijnlijk nog meer of je iemands kop en fysiek een hele film lang trekt.
Ik heb wat dat betreft moeite met Brad Pitt, al is ie als zigeuner in die film van Guy Ritchie wel erg goed.

Olaf's kritiek op Hopkins is vooral het Britse, stijve toneelmatige.
Patrick Steward (Captian Picard van Startrek) zal hij ook wel niet kunnen pruimen.
Jeromy Irons wel en dat heeft in dit geval waarschijnlijk niets te maken met een beter en geloofwaardiger acteren, maar alleen omdat hij de persoon Irons beter kan verdragen dan Hopkins.

Rosencrantz & Guildenstern Are Dead (Stoppard, 1990). Curieuze film van de schrijver van Shakespeare in love. Wederom staat Shakespeare centraal, te weten Hamlet. Maar de film gaat voor over Rosencrantz & Guildenstern, twee minor characters uit het stuk, gespeeld door Tim Roth en Gary Oldman, die de opdracht krijgen uit te vissen wat er toch met Hamlet aan de hand is. Hij doet zo raar de laatste tijd. Roth en Oldman lopen echter voornamelijk verdwaasd rond, zonder werkelijk te weten wat ze nou met de situatie aan moeten. Nogal Waiting for Godot-achtig. Ondertussen krijgt het kasteel bezoek van een reizend toneelgezelschap, aangevoerd door een zeer enerverend acterende Richard Dreyfuss, waarna werkelijkheid en fictie een beetje door elkaar gaan lopen. Moeilijk na te vertellen dit. Curieus en vermakelijk.

Summer Palace (Lou Ye, 2006). Ik ken twee films van Lou Ye. Het geweldige Suzhou River, dat handelt over een obsessieve liefde en de langdradige en nogal anonieme politieke thriller Purple Butterfly. Summer Palace is de perfecte combinatie van deze twee. Yu Hong en Zhou Wei beginnen tegen de achtergrond van de studentenprotesten van eind jaren tachtig een turbulente relatie die tragisch uiteenvalt zo gauw het leger zijn eerste schoten lost. Yu Hong gaat terug naar haar geboorteplaats, Zhou Wei wijkt uit naar Duitsland. Het tweede deel van de film moet de vraag beantwoorden of ze elkaar nog zullen zien. De eerste drie kwartier zijn enerverend en met veel vitaliteit geschoten, en de tragiek van het tweetal wordt invoelbaar gemaakt zonder al te expliciet te worden. Daarna gaat het mis. We krijgen te zien hoe het tweetal afzonderlijk van elkaar probeert iets van hun leven te maken, waarbij vooral het emotieloze bestaan van Yu Hong wordt uitgelicht. Dit gedeelte is bepaald langdradig en wél uitleggerig: de dagboeken-voice-over van Yu Hong komt akelig dicht in de buurt van het vrouwengekeutel in La double vie de Veronique. De politieke lading van de film, die de film nogal wat pers heeft opgeleverd, is onterecht. De studentenprotesten zijn slechts achtergrond en de protagonisten zijn meer bezig met het onderzoeken van elkaar lichaam dan van de daden van het politieke regime. (Dat een protest-mars in Duitsland wél plaats kan vinden met vredelievend toekijkende politie lijkt niet meer dan een lauw statement over de hoofden van de protagonisten heen.) De laatste twintig minuten zijn erg sterk, sober en met weinig tekst. De impact van dit stuk had zoveel groter kunnen zijn. Jammer.

Tja, ik heb ik daar niet zo'n moeite mee.

Ik ook niet. Sommige acteurs kunnen nu eenmaal maar één of twee dingen, maar daar zijn ze wel heel goed in.

Powaqqatsi
tsja moest wel tegenvallen. Koyaanisqatsi vond ik jaren terug zo verpletterend. (Misschien toch al wat overdreven, dat enthousiasme) Maar goed dit is een soort door Unicef gefinancieerde film over de 3de wereld. Doet me veel minder (arrogant..) dan de melancholie van de Westerse stad. De muziek is ook dramatisch, cheesy.. Glass-onwaardig. Ok, ok er zijn wel wat momenten.. Vooral de snellere momenten opvallend genoeg met gedans en landbouwrituelen..

Slacker
Woah!? Dazed and Confused met twintigers zonder plot.. Met als overkoepelende thema obsessies.. En hoe mensen daarover doorratelen zonder dat iemand echt luistert. Linklater zelf over parallele dimensies, een man met een Cary Grant-accent die "keep it under your hat" allerlei topsecrets over de ruimtevaart verklapt aan willekeurige passanten en dan natuurlijk het meisje (dacht eerst dat het een jongen van 11 was) die Madonna's (pap smear (wat is dat eigenlijk in 't Nederlands?) probeert te verkopen. (En daarvoor ook al een leuke anekdote heeft over een oude man met geweer op de snelweg: "he offed himself!")
Na een uur wordt het wel wat vermoeiend allemaal. (Nog een half uur te gaan dan)

Le Charme Discret De La Bourgeoisie
Huh? hmmm.. Nooit gedacht dat Bunuel ook in kleur werkte. (Waarom eigenlijk niet..) Dacht eigenlijk dat de film een soort theater piece zou worden in dat restaurant wat om begrijpelijke redenen gesloten is. Maar de film gaat (helaas?) door en begint aan wat Bergmaniaanse dromen met priesters enzo. (Of wacht dat was geen droom..) Verwarring alom. :)
(films over upper-class hoeven van mij eigenlijk niet, maar wel leuk om Fernando Rey eens te zien, haalde meteen de beste Bauer-plaat uit de mottenballen)

Klute
Donald Sutherland (lijkt op een oom van me) is op zijn eigen loser-achtige manier ook een King of Cool.. Film had wel met meer recht "Bree" mogen heten. Bree (Jane Fonda) is een callgirl die hoogtwaarschijnlijk op een hitlist van een freak staat. Ik zat een beetje te pitten want volgens mij verraadt de film al snel de dader. Hmm waar gaat de film dan wel over.. Er is een toenadering tussen private detective Klute die de zaak onderzoekt en Bree.. En er is toch ook nog wat thriller-achtige spanning met aan het slot 1 schrikmoment. Toch typisch dat de film niet van het modden-poppen-atelier gebruik maakt voor wat actie. (Zoals in die ene film van Kubrick)
Het is meer psychologisch gegoochel met ouderwetse cassettebandjes (bandrecorders?) a la The Conversation.

*modepoppen* (net als Jane zelf eigenlijk ahaaa)

Viridiana (Bunuel, 1961). Non die op het punt staat de heilige eed at te leggen bezoekt oom die haar bezoedelt en vervolgens zelfmoord pleegt. Het kasteel wordt deels aan haar nagelaten, deels aan zijn zoon. Zij gebruikt de ruimte om de verschoppelingen der aarde onder te brengen. Bij de eerste de beste gelegenheid maken die misbruik van de situatie. Gitzwart deze film, en oh zo vrolijk en direct gebracht dat het wat tijd kost voordat je je realiseert dat de zwervers inderdaad niet de lieverds van de film zijn. Bunuel provoceert en doet in zijn zwartgalligheid denken aan W.F. Hermans. De mens valt niet te redden, en al helemaal niet te verbeteren. Film met bravoure, maar wel wat gekunsteld toch. Had ik bij Los Olvidados geen last van.

Time of the gypsies (Kusturica, 1989). Deze zag ik 3e of 4e klas van de middelbare school eens. Was nieuwsgierig hoe die nu zou zijn.Geen zin om er over uit te wijden. Helemaal goed dit, prachtfilm…

@Martijn B: van Mario Bava bevalt Black Sunday mij het meest. Het stemmige zwart-wit doet denken aan klassieke Universal-horror. Voor het betere Mexicaanse jatwerk kun je terecht bij The Witch's Mirror a.k.a. El espejo de la bruja (1960) of The Curse of the Crying Woman a.k.a. La Maldición de La Llorona (1961).

@Olaf: Summer Palace hoop ik binnenkort bij ons locale filmhuis te zien. Suzhou River was een prettige kennismaking met regisseur Lou Ye. Ik zag deze film een tweede keer als onderdeel van een openluchtvoorstelling in Rotterdam. Zelfs met rondfietsende hangjongeren en verkeersrumoer bleef de film overeind.

@Ludo: Slacker – Austin underground in optima forma. Die dame met Madonna’s pap smear (=uitstrijkje) was indertijd de drumster van Butthole Surfers. De band Ed Hall speelt tegen het slot van de film voor een lege zaal, maar dat schijnt in werkelijkheid lokaal een hele populaire band geweest te zijn.

Zelf ga ik de komende tijd Jean Renoir eens nader onder de loep nemen, aangezien ik van deze man nog te weinig heb gezien heb (Toni, La Grande Illusion, La Règle du Jeu, The River) – te beginnen bij het begin: La Fille de l'Eau (1925) over een jonge vrouw die na het overlijden van haar vader de weg dreigt kwijt te raken in het Franse boerenlandschap. Allemaal op locatie geschoten. De hallucinerende droomsequentie is behoorlijk surrealistisch en de scènes op de vrachtboot doen heel erg denken aan de latere klassieker L'Atalante van de vroeg overleden Jean Vigo (1934).

Ondertussen heb ik mijn Pathépas afgelopen weekend ingezet voor o.a. 1408 – zie hier.

L'Atalante staat op mijn lijstje ja. Zeg, kon jij iets met La Grande Illusion? Ik vond het niet meer dan een langdradig uitgevoerde academische grap, eerlijk gezegd. La regle du jeu, daarentegen, vond ik geweldig. In het kader van onlangs overleden: Vanavond L'avventura weer eens proberen (als Berlin Alexanderplatz nog niet binnen is).

La Grande Illusion was niet echt een geval van op het puntje van de stoel zitten. Langdradig of academisch vond ik de film ook niet, maar ik zou 'm moeten terugzien om te ontdekken waarom het hier een meesterwerk betreft. Het neo-realisme in Toni sprak me wel direct aan.

Ex drummer (Mortier, 2007) Gevierde schrijver gaat drummen bij een viespeukerig onderklassebandje als soort sociaal experiment. De band gaat repeteren voor een bandjeswedstrijd en tijdens dit proces zien we een grote hoop viezigheid langs ons heentrekken, op weg naar het einde. De schrijver maakt deel uit van de misère, stookt het lekker op, gaat terug naar zijn appartement, heeft seks met zijn vriendin in het enige schone bed in de film, en doet schriftelijk verslag van zijn belevenissen. Ja en nee. Ja, ik heb een aantal keren moeten schaterlachen. Vanwege de bij vlagen bijzonder geestige dialogen tussen de bandleden. Maar nee, ik vond dit geen goede film. Wel een film met lef. Geloofwaardigheid is niet wat deze film nastreeft. Ex drummer gaat totaal over de kop, waardoor de thematische overeenkomsten met Bukowski nooit inhoudelijk worden. De combinatie van overdrijving gekoppeld aan de centraal gestelde relatie tussen auteur en maakbare werkelijkheid doet eigenlijk vooral denken aan Brett Easton Ellis. Maar hoe gek en vergezocht Easton Ellis het ook kan maken, hij blijft over het algemeen intrigeren omdat het pregnante gevoel dat hij iets te pakken heeft, iets te zeggen heeft over “nu” nooit afwezig is. Dat gevoel weet Brusselmans (of Mortiers visie daarop) bij mij hier totaal niet op te roepen. Waardoor Ex drummer een hoop stront blijft zonder magie.

Een sprankje magie van het cinematografische soort vind ik de achterstevoren geschoten titelsequentie en het huis van een van de bandleden dat ondersteboven staat. Daarna is het over met de sprankelende beeldtaal. De grauwe kleuren passen bij het verhaal, maar ik had gehoopt dat de regisseur ons op zijn minst nog eenmaal visueel zou verrassen. De grappige dialogen had ik al gelezen in het boek van Brusselmans, dus mijn sporadische lach tijdens de film was een tweedehands lach.

L’avventura (Antonioni, 1960). Ik heb niets met kubisme. Ik heb begrip voor de plaats die deze stroming inneemt in de schilderkunst, ik kan hem rationeel begrijpen als overtreffende trap van het impressionisme, ik kan waardering opbrengen voor de moed die nodig was voor het nemen van die stap en ik kan zien hoe belangrijke deze is geweest. Maar een kubistisch schilderij vind ik door de bank genomen saai en het bekijken ervan is voor mij een kunst-historische exercitie, geen gevoelsmatige. L’avventura is een revolutionaire film. Het gaat over een vakantie-tripje naar een eiland, waarbij een vrouw verdwijnt en niet meer gevonden wordt. Vriend van vrouw wordt verliefd op iemand anders van het gezelschap en de pogingen om de zoek geraakte vrouw te vinden worden al snel nauwelijks meer serieus te nemen. Verhaal-technisch wordt dus gebroken met een grote traditie: er wordt niets opgelost. De film gaat over verveling van een groep welgestelden en de werkelijke zoektocht is naar vertier en het stillen van de emotionele leegte. Net als bij La grande Illusion van Renoir vind ik het idee echter interessanter dan de film zelf (ziehier het raakvlak met kubisme). Maar toegegeven, er zijn ontegenzeggelijke kwaliteiten. De film is prachtig geschoten, er wordt lekker Italiaans in geacteerd en ik heb me niet zitten vervelen. Er zijn een paar fraaie details die het thema onderstrepen en de vrouwen mogen er ook nog zijn (al zal ik de enige zijn die een overeenkomst ziet tussen Monica Vitti en Ian Thorpe). Maar als film over emotionele leegte vind ik L’avventura wellicht een historisch ijkpunt, maar verder niet noemenswaardig scherp – laat staan dodelijk - want nogal gedateerd.

is die Ian Thorpe eigenlijk al uit de kast? Zou toch wel goed zijn voor de homo-emancipatie om zo'n topzwemmer (eh ex-) in de gelederen te hebben. ;)

ondertussen..

Knocked Up
zag achteraf dat dit een film is van de makers van 40 year old Virgin.. tsja dat zegt al heel wat. Hoe dit soort werk (ook al is het tijdelijk) in de IMDB lijst terechtkwam is me een raadsel, want het is een uiterst gammele komedie. (Al is ie wel redelijk fel met onaardige mensen, al is dat ook niet per se een pluspunt)
Maar goed het gaat al mis bij de premisse.. Een bloedmooie dame werkt bij een tv-station wordt gepromoveerd tot presentratrice, viert dit met veel drank en belandt in bed met een slacker.. En raakt zwanger. WAAROM is ze niet aan de pil!? Ze heeft nooit seks zegt ze.. (yeah right) WAAROM laat ze de baby niet aborteren!? Ook onduidelijk en vreemd want ondertussen verbergt ze op haar werk d'r zwangerschap. Ze heeft natuurlijk niets met deze slacker maar ze gaan het toch samen proberen. (Kan ook alleen in een filmwereld) Komen natuurlijk dichter bij elkaar.. en dan denkt de film woeps we moeten wat spanning suggereren.. Dus krijgen ze ruzie (waarom ben ik alweer vergeten) En nou ja hoe het eindigt kan u raden.
de bijrollen zijn wel aardig met de stonede slacker-vrienden en Paul Rudd als onvolwassen echtgenoot van de zus van de zwangere in kwestie.

Le Samourai
Hey Ghost Dog?! Had ik vast wel ergens kunnen lezen dat Ghost Dog een eerbetoon aan deze film was. (En die 'm ook overtreft) Waar in Ghost Dog we eerst de tijd krijgen om te accepteren dat die huurmoordenaar inderdaad een genie is in zijn vak, wordt de samourai hier meteen gearresteerd. Kluns! Maar goed de film draait om sfeer, zou er een Oscar voor de art direction geweest. Grijze kamers, lange schaduwen, koele jazzclubs. Zeer fraai. (Kubistisch? ;) )
De eerste 50 minuten vlogen om, daarna komt er een niet al te spannende achtervolging (ook omdat de samourai natuurlijk ijzig koel blijft..)
Maar zijn manier van auto's stelen is nog leuker :) (Hij draait alleen geen muziek)

Anything Else
Krap zesje. Jason Biggs.. tsja.. En Christina Ricci is ook behoorlijk irritant, ligt ook aan d'r vervelende personage. Woody zelf is wel redelijk op dreef als immer Nazi-vrezende survival-kit voorbereidende leraar annex comedy-schrijver die zijn collega Biggs een beetje bijstaat. Film heeft wat teveel pretenties met eindeloze voice-overs in de camera.. Had maar gewoon een komedie om te lachen moeten zijn.

Antonioni heeft gewoon daarna betere films gemaakt (La Notte vooral). Ook wel een brutale titel bedenk ik net, het avontuur. :)

In zekere zin heb ik gisteren in de bioscoop het vervolg op L'avventura gezien: Zidane. Warhol had het niet beter kunnen uitwerken, volg Zizou 90 minuten tijdens een wedstrijd. Einde film. Vreemd genoeg een spannendere film dan welke thriller met 80 plotwendingen ook. Wat een bizarre eenzaamheid, wat een vreemdsoortige concentratie/verveling, gebrek aan vreugde. Al is Zidane ook wel de enige voetballer die intrigerend genoeg is voor zo'n portret met die schaduwblik, dat potsierlijke lichaam en dat haar. Denk dat Heitinga minder effect zou sorteren.

De soundtrack van Mogwai was ik minder over te spreken (alleen was dat de Kevin Shields op de aftiteling als iets van 'noise consultant'? :)

ik vind het heel typisch dat Zidane in die wedstrijd (SPOILER) een rode kaart krijgt.. Doet ie dat nou expres? Ik bedoel een rode kaart in zijn laatste wedstrijd waarvoor de man tot het eind der tijde bekend zal zijn. En dan ook nog eentje in deze. (voor de dramatische lijn is het geweldig en dat WEET ie gewoon denk ik)

Mmm, ik kon ook niet aan de gedachte ontsnappen, ook omdat hij de hele wedstrijd zo weinig emotie toont (er wordt gescoord dankzij een briljante actie van hem en vervolgens loopt hij heel droog naar de eigen helft.) Maar het zit niet in zijn karakter om voor de show een rode kaart te pakken denk ik. Mijn vermoeden is dat ze meerdere wedstrijden hebben gefilmd en toen de gaafste (qua opbouw) er uit hebben gepikt.

Kunnen we dan over een jaar of 10 een final limited edition director's edition boxset met álle gefilmde wedstrijden verwachten?

hihi net als de 100 cuts van Blade Runner. Dekkard een replicant het antwoord schijnt snel te komen.
(Terwijl dat natuurlijk een vraag is die geen antwoord behoeft, dat moet die regisseur toch ook snappen)

Maar Scott heeft zich allang uitgesproken voor de Deckard is een replicant interpretatie. Was zo gepiept met wat toevoegingen in de 92 Director's Cut, hoop niet dat hij het nog meer gaat uitspellen. :(

Maar Ludo, jij vindt Zidane daar wel toe in staat? Hij werd op het laatst, tijdens het WK wel erg ingehouden cool, met van die vrolijke knipogen terwijl hij in lange shots het veld verliet en die brutale penalty in de finale.

nah ik ben liever naief en de man blijft natuurlijk een heetgebakerde Berberse herder (of whatever zoiets)

maar in die finale was hij duidelijk niet gefocust genoeg, te uitgelaten zeg maar. (wie weet door de zenuwen)

Höstsonaten (Bergman, 1978). Moeder en dochter, Ingrid Bergman en Liv Ullman respectievelijk, ontmoeten elkaar na 7 jaar. Moeder is gevierd concertpianiste, dochter is vrouw van een dominee die zich tevens ontfermd heeft over haar zus die lijdt aan een (spier?)ziekte die communicatie nogal bemoeilijkt. Moeder heeft dochters nogal verwaarloosd en dat zal moeder weten. In alle opzichten beter dan Persona wat mij betreft, want volgroeider, tijdlozer en echter. Een groot talent van Bergman is dat hij binnen de kortste keren een onderhuidse spanning van jewelste neer weet te zetten. We zitten een half uur in de film en de psychologische spanning is al om te snijden. Dan: Dochter speelt een stukje piano voor moeder en moeders gezicht verraadt een wirwar van emoties, variërend van ‘het moeten leven met middelmaat’ tot zelfhaat. Dan doet moeder het voor en de dochter kijkt toe met een blik waarin haat en medelijden met elkaar wedijveren. Dit is Bergman op zijn sterkst. Alles is projectie van de kijker, die dat allemaal kan doen op basis van een half uurtje film, en die dan terdege beseft dat “we’re in for a bumpy night”. Het wordt een nacht van de waarheid. Hier en daar gaat dat wat over de top. Ullman moet een paar hevig geëmotioneerde scenes spelen die er erg geacteerd uitzien en waarbij de traan maar niet uit de ooghoek wil rollen. En de vervolgens kalm uitgesproken tekst “People like you are a menace. You should be locked away” (en dan in het Zweeds) is in feite de ultieme arthouse-versie van “Hasta la vista, baby”. Ook al overspeelt Bergman hier en daar zijn hand, en is het allemaal wel erg treurig natuurlijk, er is een oprechte poging de emotionele diepte in te duiken, en Bergman heeft het script waarmee dat overtuigend lukt. En Ingrid Bergman, ja die speelt de sterren van de hemel.

die bril van Liv! aargh. :D Persona is wel wat mysterieuzer, maar dit is wel een soort Von Trier-achtige pijnlijke echtheid, ja.

want volgroeider, tijdlozer en echter.

Maar, maar...dit zijn geen aanbevelingen. :) (blijkt dan ook wel uit de beschrijving van de film ;)

Iemand (Vido bijvoorbeeld) trouwens al dit gezien? Klinkt ongeveer als de cultfilm. :)

Net erg gelachen om de folkumentary A Mighty Wind.

>>>want volgroeider, tijdlozer en echter.

>>Maar, maar...dit zijn geen aanbevelingen. :)

Niet voor iedereen nee, want anderen hebben meer met onvolgroeide en gedateerde gekunsteldheid :-) Nou zo erg vond ik Persona bij lange na niet hoor... Overigens hebben alle Bergmans wel een opvallende gekunsteldheid. Als Ingrid Bergman in Höstsonaten niet de gewoonte had gehad hardop te praten, dan zaten we de halve film naar een rondlopend persoon te kijken.

anderen hebben meer met onvolgroeide en gedateerde gekunsteldheid

correct! :) Ik vind dat in muziek ook nooit een probleem. Marienbad, Weekend, Persona, Zabriskie Point zijn allemaal heel erg jaren 60 en gekunsteld...en dat zijn belangrijke redenen waarom ik die films zo prettig vind.

nou breek ik mijn hoofd over een voorbeeld van een tijdloze film en kom niet verder dan Blade Runner, maar die is dan ook nooit af. ;)

Tijdloos??? You must be joking. Die film wordt eighties-er en previous millennium-er as the clock ticks... Kijk, als ze die fretloze bas uit de soundtrack kicken, dat zou al een slok op een borrel schelen.

tijdloze films zullen wel niet bestaan. :)

Secretary
Waarom is Maggie Gyllenhaal geen superster? :( Misschien iets te laat doorgebroken en dit soort rollen moet ze dan eigenlijk ook niet spelen. Ze is hier een secretaresse (ja echt?) die net uit een psychiatrische inrichting is losgelaten. (Want ze is een auto-mutilator) De baas heeft daar echter een oplossing voor als fan van SM. Langzaam ontwikkelende de 2 een curieuze relatie totdat Maggie dagelijks gespankt wordt enzo. Zij vindt t fijn, maar de baas begint zich te schamen. Maar uiteindelijk weet ze zijn liefde toch te winnen door een laatste grote beproeving. (een van de minder geslaagde grappen in de film, met media die van haar "performance act" verslag doen)
Film is bittersweet en best grappig, maar maakt aan het end een belangrijke fout. Waar de film zeer erotisch is zonder dat er veel te zien is, gebeurt dat aan het slot toch, terwijl het thematisch gezien (beetje de kijker teasen) veel beter was om dat achterwege te laten.

Breaking the Waves
Heb ik een hart van steen? Ik voelde in elk geval weinig kriebelen.. Hoe Bess zichzelf ook ten gronde richt. De hoofdstuk-indeling is ook vrij weird/ontregelend. (expres natuurlijk) Einde wel zeer fraai, alhoewel 1 shot teveel, geen idee waarom de bron van het geluid nog gevisualiseerd moest worden.
(Roef Ragas trouwens niet gezien)

Andrey Rubylev
Hier had ik eigenlijk een heel dik boek vol aanwijzingen/kijktips bij nodig. Oftewel, begreep er geen bal van. Kon de kop van Rubylev niet eens onthouden, eerst kwam hij amper in het verhaal voor, dan even wel.. dan weer niet. (Oh de man is een iconenschilder in deze Tarkovsky film) Veel gefilosofeer over bijbelteksten die ik niet ken enzo. Je voelt je wel intellectueel als je dit kijkt.
(alleen duurt het 3.5 uur!)
laatste uur wel prima, Andrey is terug in het klooster met een doofstom meisje en hij lijdt.. En daarna (in een zoveelste zijsprong) gaat een jongen een klok maken, wat eerlijk gezegd het meest fascinerend was aan de hele film. Hoe dat gaat bedoel ik. Als een soort Klokhuis. (eh het tv-programma)

Death in Venice
Licht teleurstellend. Eigenlijk al vanaf seconde 1. Want daar al komt Visconti aanzetten met die ene bekende "movement" uit Mahler's 5e symfonie. Ik dacht dat we die te horen kregen op het moment supreme. Neen, OVERAL. aargh, hij helpt 't stukje wel een beetje om zeep zo. Eerste Dirk Bogarde-film die ik zag. Hij zet een goofy Mahler neer die als een tortel-duifje achter Tadzio aanhuppelt. 2 uur lang. Beetje irritant. Wel mooie plaatjes en als het einde nadert werd ik als nog wel een beetje geraakt. Mahler met geverfd haar dat uitloopt over zijn wit geschminkte (waarom?) gezicht.

Ja leuke film, Secretary! Death in Venice vind ik zelf geweldig. Het is een nogal sentimentele film, maar het is ook een vreselijk sentimentele man natuurlijk, dus dat klopt wel voor mijn gevoel. Alles in dienst van schoonheid en ja, dat roept ontegenzeggelijk een leegheid op. Von Trier, ja ik moet er nog 1 van hem geloof ik, die met Kidman. Breaking the waves vond ik nog wel gaan hoor, Dancer in the dark vind ik een goedkope draak, luxe uitgevoerd.

Kijk, als ze die fretloze bas uit de soundtrack kicken, dat zou al een slok op een borrel schelen.

Dat zou heel erg zijn, maar ik kan me geen fretloze bas herinneren...je bedoelt waarschijnlijk die sax-solo, vreemd genoeg kan je het daarmee direct dateren naar de jaren 80. Als Scott die er nou eens uit zou director cutten.

Tsja Death In Venice, vond ik de eerste keer fabelachtig. Als ik er nu aan terugdenk twijfel ik of het allemaal wel zo gaaf is. Het einde is iig geweldig en die rare groep muzikanten ook trouwens.

(als je een andere Bogarde wilt zien, nee niet Winston, moet je natuurlijk de The Nightporter even kijken, al kakt die tegen het einde qua plot wat in.)

Dat zou heel erg zijn, maar ik kan me geen fretloze bas herinneren...je bedoelt waarschijnlijk die sax-solo, vreemd genoeg kan je het daarmee direct dateren naar de jaren 80. Als Scott die er nou eens uit zou director cutten.

dat zou heel prettig zijn, nieuwe filmmuziek. zou blade runner erg van opknappen (of ieder geval het herzien van de bestaande muziek). 2001 a space oddyssey zou er ook heel veel op vooruitgaan als die verschikkelijke wals eruit geknipt zou worden. vleugje dopplereffekt erin, en hup, de hele film is plots wel genietbaar. zouden ze wellicht met meer films moeten doen.

Mwaah, die wals is de hele grap natuurlijk. Voor de rest zit er toch allemaal vet coole Ligeti in?

De rest van de Blade Runner soundtrack vind ik vrij up-to-date hoor met al die bliepjes en synthwaaiers.

Dancer in the dark vind ik een goedkope draak, luxe uitgevoerd.

die raakte me veel sterker maar ik heb dan ook een ongelofelijke emotionele doodstraf-fetisj.

de soundtrack van Blade Runner is fantastisch ik heb op SLSK een onofficiele versie gevonden van die Vangelis-nummers met dialogen.. Geniaal. (al duurt het wel 2.5 uur ofzo) :D

The Nightporter: op de lijst.

Andrey Rubylev gaat vooral over de tijd waarin de schilder leefde. De schilder zelf is, net als de filmkijker, vooral een toeschouwer aan de zijlijn en een getuige van oorlog, misère, verleiding en wat al niet meer. Het hoofdstuk over de jonge klokkenmaker is inderdaad een geweldige apotheose en voor Rubylev het moment dat hij weer vertrouwen in de mens krijgt, zijn geloof herwint en eindelijk zijn meesterwerken kan schilderen.

Van Death In Venice was ik de eerste keer helemaal kapot, maar dat komt misschien omdat ik de film midden in de pubertijd zag. Een jaar of tien later maakte de film de tweede keer minder indruk. Laat ik het dit jaar nog ’s proberen. Van Dirk Bogarde kan ik je Victim (1961) aanraden, zijn definitieve breuk met het imago van meisjesidool dat de acteur met zich meezeulde vanwege zijn rol als dokter in een romantische komediefilmserie. Als je in een meer experimentele bui bent kun je Providence (1977) proberen. Een klassieke film met Bogarde die ik zelf nog steeds ‘moet doen’ is The Servant.

Dankzij de Unlimitedpas van Pathé o.a. Mr. Brooks gezien. Kevin Costner speelt eindelijk weer eens geen heldenrol. Brooks is overdag een brave vader en succesvol en gevierd ondernemer. ’s Nachts is hij een schizofrene moordenaar, opgejut door een stem in zijn hoofd (gespeeld door William Hurt). De man die getuige is van een van de moorden geeft Brooks niet aan, maar chanteert hem om getuige te mogen zijn van zijn volgende moorden. Die deal wil maar niet geloofwaardig worden, wat mede te maken heeft met de weinig indrukwekkende vertolking van de mij verder onbekende acteur Dane Cook. Toch is dat de kapstok waar het hele verhaal aan is opgehangen.

Een eersteklas zeperd is Wedding Daze. De film kreeg vier van de vijf sterren in Het Parool, vandaar dat ik me ertoe liet verleiden. Het verhaal hangt van voorspelbare flauwiteiten en futiele pogingen tot shockeren aan elkaar, en Jason Biggs heeft gewoonweg geen funny bones. Wat een ongein. Het is overigens een van de drie films momenteel in de bios waarin actrice Isla Fisher een belangrijke rol speelt (de andere twee zijn The Lookout en Hot Rod). Je zou bijna denken dat een nieuw filmtalent zich aan het firmament heeft aangediend. <boratmode>Not!</boratmode>

Van een serieuzere orde: La Marea. Vrouw probeert aan verlaten strand haar rouwproces te verwerken. Verwacht zeker geen Sous Le Sable deel 2. Regisseur Diego Martínez Vignatti is er eentje van het kunstzinnige ernstige soort en dus zwijgt actrice Eugenia Ramírez Miori in alle mogelijke toonsoorten terwijl ze in lange takes zwoegend ploegt over zand en woeste duinen. Je kunt zien dat Vignatti achter de camera stond tijdens Japón van Carlos Reygadas. Het is allemaal net een fractie te bewust artistiek waardoor de afstand tussen kijker en de lijdende vrouw groot blijft. De regisseur durft met droge ogen Mahlers 5e symfonie onder een langgerekt shot van de branding te zetten. Het moment waarop de vrouw tijdens een droomsequentie tegen een poema aanloopt is dan weer wel kippenvel.

La marea, ik was daar al een beetje bang voor... Bovenden: Elke relatie met Reygadas dient opgevat te worden als een teken aan de wand. Vido's beschrijving suggereert dezelfde onzin.

Zal vanavond kijkverslagjes posten van "Woman in the Dunes" en "La notte".

Ik heb er een paar goede avonden op zitten...

Woman in the dunes (Hiroshi Teshigahara, 1964). Hoogst originele film over een bioloog die de nacht moet doorbrengen ergens aan zee en door de dorpelingen bij een vrouw in een hutje wordt gezet dat gelegen is in een diepe kuil. Al snel heeft de man door gevangen gezet te zijn en samen met de vrouw moet hij scheppen voor zijn leven, want het huisje dreigt continu bedolven te worden onder het zand. De rantsoenering door de dorpelingen is niet vorstelijk. Je moet een beetje met de premissen meegaan, maar dan heb je een rake parabel over het leven: de bioloog die de stad met al zijn bureaucratie ontvlucht maar in een vergelijkbare situatie terecht komt. Het leven, je moet er gewoon wat van maken, zelfs als je in een kuil zit. De film is werkelijk prachtig en heel sensueel geschoten, met veel close-ups van zand op lichaam, zand dat de berg afglijdt, zand hier en zand daar. Ik besef dat deze beschrijving niet iedereen over de streep zal trekken, maar dit is echt een aanrader.

La notte (Antonioni, 1961). Omar vond hem beter dan L’avventura en ik moet hem gelijk geven, want ik heb hier aanzienlijk meer van genoten. Wederom een film over verveling en pogingen tot zingeving, maar om dat over te brengen hoeft de plot nog niet minimaal en landerig te zijn. Er gebeurt in deze film gewoon wat meer dan in zijn fameuze voorganger (al is alles relatief), maar de grotere toegankelijkheid gaat niet ten koste van de wederom bijtende toon. Marcello Mastrioanni en Jeanne Moreau zijn het op elkaar uitgekeken koppel. Na een ziekenhuisbezoek aan een weldra te overlijden vriend krijgt vooral zij het op haar heupen, maar het valt niet mee om de actie te vinden. De ‘actie’ wordt uiteindelijk gevonden op een feest van jetsetters, waar iedereen er maar het beste van probeert te maken. Daar beginnen de halfslachtige avontuurtjes, die zullen gaan bepalen of ons paar nat gaat of het droog houdt. Op driekwart van de film komt Monica Vitti erin. De hoofdrol spelend in L´avventura, maar hier is ze echt onweerstaanbaar. Haar rol als cynische mooie rijkeluisdochter die als geen ander het wezen van de situatie weet te verwoorden is haar op het lijf geschreven en is uiteindelijk memorabeler dan die van het worstelende sterrenduo. Ik vond dit een heerlijke lome film, waarbij je achteloos een fles rode wijn wegslobbert. Op naar L’écclise.

Away from her (Polley, 2007). Een Canadese film over een oud echtpaar, gespeeld door Gordon Pinsent en Julie Christie, waarvan zij in rap tempo seniel wordt. Inderdaad, mijn reaktie was ook gadver laat maar zitten. Maar de Amerikaanse kritieken zijn zodanig dat ik een poging waagde. En daar heb ik geen spijt van, want Away from her is een sterk, ouderwets liefdesdrama met een kloppend hart op de juiste plaats. En met een verrassend sterke rol van Christie. Je weet min of meer wat je gaat krijgen, en dat krijg je ook, maar het zijn die paar uitmuntend geschreven en geacteerde scenes die de film net dat zetje omhoog boven het Maaiveld der Zielige Familiefilms uit geeft.

De wandeling van Moreau!! :)

(op DVD gezien? Gehuurd? Regio 1 gekocht?)

(op DVD gezien? Gehuurd? Regio 1 gekocht?)

Emule.

Ben zeer benieuwd naar dat speelfilmdebuut van de Canadese actrice Sarah Polley. Deze maand draait Away From Her tijdens het festival Film By The Sea en daarna pas vanaf 10 januari volgend jaar in de Nederlandse bios. Volgens mij heeft iedereen die nieuwsgierig is de film dan al legaal of illegaal thuis bekeken.

En wat moeten we denken van de Nederlandse filmcanon? Een losse flodder, als je het mij vraagt.

En wat moeten we denken van de Nederlandse filmcanon? Een losse flodder, als je het mij vraagt.

Een verwoede poging om niet al te elitair te zijn en daardoor modern-elitair. Ik heb de keuze voor Flodder nog nergens gemotiveerd gezien. Het gaat om "belangrijke, gezichtsbepalende films". Wat is gezichtsbepalend eigenlijk? Iedereen KENT Flodder, is dat het? Of is Flodder gezichtsbepalend geweest omdat het zogenaamd heeft geleid tot een stroom publieksvriendelijke kutfilms? Als je mij sec het woord gezichtsbepalend voorlegt in de context van Nederlandse cinema, dan zeg ik toch eerder De Aanslag en Soldaat van Oranje.

Of Max Havelaar...

Gisteren weer genoten van L'uccello dalle piume di cristallo, van Dario Argento en een geweldige score van Ennio Morricone.

Ben zeer benieuwd naar dat speelfilmdebuut van de Canadese actrice Sarah Polley.

haha...was jij niet degene met de Polley fixatie op dit forum?

Canon, is bij voorbaat al kut. Al die postmoderne onzekerheid is de mensch maar naar het hoofd gestegen, als we daar nou genoeg lijstjes tegen aangooien kunnen we rustig onze correcte VK en NRC DVDboxen op alfabet zetten. Maar als ik in een canon zou geloven, dan is het iig terecht dat De Noordelingen er in staat, met gemak de meest rare, originele en wel Nederlandse film ooit.

Ben zeer benieuwd naar dat speelfilmdebuut van de Canadese actrice Sarah Polley

allemaal tv-werk voor de rest dus? wow.

en over de Canon zeg ik maar niks. (eh ja net op een ander forum dan wel maar goed Nederlandse film zzzz)

Mooist die film Spetters er niet in, grinnik.

niks mooist. MOET.

Sokout (The Silence), wederom een prachtige film van Mohsen Makhmalbaf, poëtisch, schijnbaar simpel verhaal maar dat blinde jongetje heet niet voor niks Khorshid ('zon')... daar valt nog wel wat over verder te filosoferen.

En als ik ooit kinderen neem wil ik Perzische. :)

The man who shot liberty valance....ik heb ,m wel gezien en het is een film die je wel bijblijft, de laatste opmerking van de film zou een klassieker moeten zijn...maar ja...
Trouwens , als u hem ooit ziet:let ook even op de journalist in het stuk....een journalist die nu zo zou reageren als deze man zou direct ontslagen worden...

En heeft u het fraaie lied van Gene Pitney over deze film weleens gehoord? De film is beter.

Clerks
jaa.. leuk hoor :) en ik ben zo'n komedie-hatert. Dit is een zwart-wit low-budget ding (wat iedereen al kende behalve ik) vol wisecracks en gortdroge humor (of is dat hetzelfde) Vooral de clerk van de videotheek is hilarisch. Die jongen heeft zijn tekst gewoon zo goed als uit zijn kop geleerd dat hij 't nu alleen nog maar "deadpan" kan voordragen. Ook grappig dat hij in realiteit wat kreeg (zelfs trouwde geloof ik) met het meisje waarop zijn maat (het hoofdpersonage) een oogje op heeft.
Vervolgens vond ik deze film voor 3 euri in de .. Boekenvoordeel. :)

A Woman Under The Influence
oef. een zeer confronterende pijnlijke film. een overbezorgde neurotische moeder (Gena Rowlands, die ik niet herkende, maar die wel op Mabel Wisse Smit leek, en ze speelt ook een "Mabel") Hoe dan ook.. deze arme moeder kan nauwelijks voor haar kinderen zorgen en haar man Peter Falk weet ook niet hoe hij ermee om moet gaan. (En laat haar uiteindelijk maar opnemen in 't ziekenhuis) Ehm tsja, dan is er nog een dominante moeder en een zeer ongemakkelijk einde. (Bijna Lars von Trier-achtig) Jep, een bijna fysieke ervaring deze film.. Achteraf las ik dat er verklaringen zij die alle schuld voor de gekte van de vrouw bij haar echtgenoot leggen. Dat zag ik niet zo.. Ook is het misschien de overdreven neiging om altijd maar een verklaring voor iemand's neuroses te zoeken..

September
Ook hier een heel vervelende dominante moeder in deze kleine Woody-film. Begint vrij saai, maar toch wat verrassend weet Woody de spanning wel op te voeren. Een hoop mensen is bij elkaar in een zomerhuisje (eigenlijk een erg Maria Goos-achtige setting) en dan komt de shit er natuurlijk uit + allerlei relaties, of mensen die dat willen en worden afgewezen etc.

Ook is het misschien de overdreven neiging om altijd maar een verklaring voor iemand's neuroses te zoeken..

Rowlands doet een beetje gek, is wat sociaal aangepast maar, inderdaad, moet die dan maar het gesticht in? Het geruzie tussen de andere mensen (die welkomsparty!) is bepaald verontrustender.

Van September kan ik me nagenoeg niets meer herinneren. Weet wel dat ik hm beter vond dan de slappe kritieken deden vermoeden. Maar het is geen Interiors.

hmm maar kan ze voor de kinderen zorgen? En is ze een gevaar voor zichzelf.. Lastig. (en dus goed gedaan van de film wel) Wie weet is het de moeder van "Peter Falk" die haar per se weg wil hebben, maar toch.. Zo'n moment dat ze op de schoolbus staat te wachten, uiterst pijnlijk.

Op een IMDB-forum opperde iemand dat Woody Allen in deze fase van zijn carriere maar weer eens films als September moest gaan maken. Zit wat in. Wat moet de man met Penelope Cruz enzo, beetje ster-vehikels.. tsja.

(Dianne Wiest ziet er trouwens fraai uit in September)

<I>L'uccello dalle piume di cristallo</I> - inderaad sfeervolle thriller met prima soundtrack en mooie fotografie. Helaas houterig geacteerd en met een einde dat vooral verrassend is omdat er volgens mij niets van klopt.

@Ludo
Ja inderdaad, Cassavetes schetst het dillema, en dat maakt het goed.

Misschien moet Woody Allen gewoon minder films maken. Hij is nu een beetje de Ryan Adams van de Amerikaanse cinema, zal ik maar zeggen. Ik stel voor, hoogstens elke twee jaar een comedie met serieuze trekken, en eens in de 5 jaar een mighty aphrodite/bullets over broadway. Het eerste gaat hem tegenwoordig makkelijker af denk ik.

Kiarostami's Ten, wederom prachtig.

Het regiedebuut van Ten hoofdrolspeelster Mania Akbari en vergelijkbaar, maar meer specifiek over man/vrouw relaties. Erg fly-on-the-wall en meer reality-tv dan alles wat daar doorgaans voor doorgaat.

20 Angosht, heet ie overigens. Betekent "20 vingers"..

Paris, Texas
ja.. erg goed :) ik dacht dat de hele film een soort roadmovie zou zijn met de 2 broers die terug door de woestijn raden, waar langzaam de geheimen van Harry Dean Stanton worden onthuld. Maar ze zijn snel "thuis" en dan krijg je dus een vader-zoon en andere relaties film. Eindelijk de herkomst van een Merry Pierce sample ontdekt. (Geplukt uit de key scene, geniale zet die spiegel + telefoon) (en een bizarre vorm van "amusement")

The Trial
De versie van Orson Welles. Verwarrende film. (hermetisch zoals altijd bij die Welles). Ik had constant een deja-vu gevoel. Had ik dit al eens gezien? Ik weet 't niet. Ik heb 't boek gelezen, maar dat leek ook weer heel anders, of was dat weer een ander Kafka boek, wat ie niet had afgemaakt. Kafkaeske toestanden. Ondertussen is 't leuk om Anthony Perkins weer 'ns te zien..

Naked Lunch
Ik vond op de computer een lijstje met films die me kennelijk ooit door iemand (of meerdere personen) waren aangeraden. Niet via de Subs.. elders. Stond deze op, geinige film, bizarre monsters enzo. Had me eerst wel even moeten inlezen over die Burroughs, dan had ik me me wel weer herinnerd dat ie inderdaad zijn vrouw had doodgeschoten. (Leuk wel die vermenging van feit met de roman enzo)
Een soort Jeunet voor jongens ofzo.

The Salton Sea
Stond ook op de lijst, maar de vraag is waarom. (Drugs-films dat weer wel) Maar waardeloos. Val Kilmer als drug-addict, of nee hij is een spion voor de politie.. of nee hij wil enkel wraak. Hoop gegoochel met het plot, ondertussen speelt Val Miles Davis op trompet. Tsja. Enige reden om te kijken is de slechterik, Vincent D'Onofrio speelt met veel plezier een varkensachtige sadistische dealer zonder neus, met menselijke hersens in de koelkast.
En aan het einde blijkt er ook nog een femme fatale in 't spel te zijn geweest, maar dat is echt een ja daaag-moment.

Ja Paris Texas ga ik weer eens doen... Hey Ludo, effe iets anders: doe jij aan emule? Zo ja, what's up with the donkey servers??? Ik begin een beetje panieken en vrees dat ik weldra aan een nieuw leven moet gaan beginnen....

haha :) ik deed emule op een gegeven moment heel even om de paar dingen die in de IMDB lijst stonden, die ik niet via torrentspy (of isohunt ofzo) kon vinden.. en dus via daar te pakken kreeg. (Spartacus, Sleuth en een paar film noirs)

maar grappig genoeg ben ik nu 't adres van de site waar ze van die emule-links geven vergeten. het was een soort forum. :D

en verder leef ik met je mee natuurlijk. Misschien heeft RIAA ze eindelijk te pakken.

Een stapel Mondo Macabro films meegekregen van een vriend. Mondo Macabro is een beetje de Sublime Frequencies van de (b-film) cinema.

De eerste die ik gisteren zag was Mystics In Bali (hoe saai kan een titel zijn), een Indonesische horrorfilm uit 1981. Geweldige film heksen die in varkens en slangen veranderen, een bezeten hoofd wat een zwangere vrouw leegzuigt en meer van dat prachtigs. Beroerd nagesynchroniseerd, een soundtrack die Sin Nanna op z'n Casio bij elkaar gefröbeld heeft, kortom: ik heb me wel weer vermaakt.

Leuke docu ook over de Indonesische exploitatie scene, onder andere voorproefjes van "The Warrior" die de Nederlandse bezetters een lesje leert. Die films gaat Mondo Macabro ook uitgeven binnenkort. Hoera!

of was dat weer een ander Kafka boek, wat ie niet had afgemaakt.

Dat is Amerika. Of tenminste, die is echt niet af.
Er is ook een andere verfilming van The Trial, misschien heb je die gezien?

het Proces is officieel ook onvoltooid zie ik op Wikipedia. ik denk dat ik dat toch wel gelezen heb, al was het in mijn herinnering magisch-realistisch (eh ja dat is de film ook wel) maar kneuteriger bijna.. (toch Het Slot.. hmm)

wat betreft het ongelofelijke dejavu-gevoel tijdens de film, ik zal wel eens fragmenten op school of op tv hebben gezien, ik kan in elk geval niet meer terugvinden dat ik ooit deze (of die andere versie) had gezien.

best een raar gevoel :)

Emule is kaputt! Paniek neemt hier gestaag toe. Back to torrents dan maar. Man, dat beperkt de boel wel zeg, vooral qua Aziatisch. Misschien moet ik maar weer een bandje oprichten...

Er zijn een paar servers offline gehaald. Nog genoeg over en dan is er ook nog het KAD-netwerk dat geen server gebruikt.

Weet jij een goede server? Eentje waar je meer op vindt dan Titanic? En KAD werkt bij mij niet meer, krijg hem ook niet meer geconnect.

KAD werkt bij mij prima. Goede servers weet ik niet 1,2,3, maar met wat googlen vind ik dat je de goede lijst krijgt via peerates.net

Nou KAD werkt weer en ik heb een server gevonden van redelijke omvang waar ik me uberhaupt kan aanmelden. Miljoenen zwerven nu naar alternatieve servers natuurlijk, het is een zooi. Maar goed, de grootste paniek is inmiddels de tent uit. Maar zoals vroeger....;-)

Lifespan, een filosofische thriller uit 1974 met Klaus Kinski. Gedraaid in Nederland (Amsterdam) met molens enzo, maar ook coryfeeën als Rudi Falkenhagen en Sacco van der Made. Muziek van Terry Riley en eigenlijk gewoon een prima film, hooguit de 'double helix bondage' scene maakt het een beetje b-filmerig, maar onnodig bloot is natuurlijk ook gewoon een prima Nederlandse traditie. :)

L’Eclisse (Antonioni, 1962). Het “meer van hertzelfde”-gevoel lag hier zeker op de loer, maar het heeft me gek genoeg niet besprongen. Weer een fijne meanderende film die in feite begint waar La Notte eindigt: met een getroubleerd stel. In L’eclisse verlaat de vrouw haar partner en gaat in de rest van de film op zoek. Meer naar zichzelf dan naar een partner, zo blijkt, want de halfslachtigehid waarmee Monica Vitti uiteindelijk aanlegt met Alain Delon getuigt van weinig daadkracht. Ik vond dit een bij vlagen moeilijk te duiden film (zo internet eens af), de moeilijkste van de trilogie eigenlijk, en naar de betekenis van nogal wat symboliek en traag geschoten overzichts-sequenties bleven voor mij obscuur. Soms werken ze compleet gevoelsmatig en uiterst doeltreffend, op andere momenten verwarren ze slechts Toch kon dat de pret niet drukken. Duidelijk is voor mij dat Vitti, gefilmd als vertoevend in een nogal kille en hypermoderne buitenwijk, botst met de in een klassiek appartement vertoevende Delon. Hij zit in het geld, zij in de talen. Deze contrasten zorgen ervoor dat de suggestie van een veranderende moraal en man-vrouw verhoudingen – en hun verstorende invloed op relaties - steeds sluimert maar nooit het etiket van de film wordt. Die blijft daardoor ongrijpbaar en universeel. Het heeft echt geholpen dat ik de (vermeende) trilogie achter elkaar heb gezien. Alhoewel ik op dit moment L’avventura zelfs veruit de minste vond, vraag ik me af of een zekere gewenning aan Antonioni’s stijl niet gewoon vereist is.
À Bout de Souffle (Godard, 1960). Deze zag ik tijdens mijn studie ooit en ik vond er geen klap aan. Ik vroeg me af of het zien van een stuk of zes films van Wong Kar-Wai enige invloed zou hebben op mijn perceptie. Mja, maar niet heel veel. De raakvlakken zijn duidelijk (vgl. Days of being wild) en er zijn zeker dingen waar ik van geniet. De sfeer, ja de sfeer werkt aanstekelijk. Ik hou van de camera en de korrel waarmee de film is geschoten, ben gevoelig voor de jazz-score, en het helpt dat Parijs de plaats van handeling is. En ik ben zeker te porren voor een film over een stel dat maar een beetje rondhangt en vooral praat. Alleen denk ik tijdens deze film veel te vaak “Jongens, jongens wat een aftands gekeuvel!” Belmondo vind ik eigenlijk ook maar een irritant, charisma-loos ventje. Nou, dan is een portie existentialisme écht dodelijk. Het vreemde is dat ik de dialogen in films van Bergman en Antonioni prima trek, terwijl die beduidend zwaarder zijn aangezet. Sterker, À Bout de Souffle is bij herbezien bepaald lichtvoetig te noemen. Maar nee, ik blijf dit toch erg overschat vinden.

Throne of blood (Kurosawa, 1957). Een verfilming van MacBeth die redelijk trouw blijft aan het originele verhaal zeker gezien de omzetting naar de context van Japanse krijgsheren. Zoals altijd moet ik eerst effe wennen aan de schreeuwende Japanners en word ik daarna accuut op sleeptouw genomen door Kurosawa. Prachtig geschoten, dan weer esoterisch met veel mist, dan weer uiterst vitaal. IK heb hier nog twee Kurosawa’s liggen, allebei over mensen die elkaar te lijf gaan. Die moet ik zeker niet achter elkaar zien. Dan krijg ik teveel een “meer van hetzelfde”-gevoel. Nog een argument waarom Ikiru wellicht zijn meest bijzondere film is.

A Bout de Souffle: leuk begin, leuk meisje verder weinig an.

Throne of Blood: vond ik ook erg goed, maar die in film in kleur (even titel kwijt) was nog gaver. (Ran denk ik)

Simpson - The Movie: Leuk vermaak, maar je hebt het gevoel dat de schrijvers een vernietigende sociale satire in de pen hebben, maar die achterhouden omdat ook 8-jarigen het leuk moeten vinden. Dus plakt Homer maar weer eens zijn handen in zijn kruis.
Tom Hanks is wel in mijn achting gestegen.

Ik heb drie woorden voor the Simpsons EN Southpark: Beavis and Butthead

This is England (Meadows, 2006). Engeland heeft een sterke traditie van sociaal bewogen cinema en die is het laatste jaar enorm zichtbaar. London to Brighton was goed, Red road beter, en This is England nog beter. De film speelt in 1983 en handelt over de dunne lijn tussen ska- en skinheads in de buitenwijken van Nottingham. Daar zien we een clubje 80s uitgedoste vrienden een jong knulletje in de groep opnemen die op school maar wordt gepest. Met een enorme vaart en overtuiging schetst Meadows de groeiende vriendschappen, die zeer onder druk komen te staan als bullebal Combo terugkeert uit de bak en de eerste tekenen van racisme zichtbaar worden. Dit moment wordt gemarkeerd door de stem van Combo die een fout verhaal zit te vertellen, weg te draaien en de muziek te laten aanzwellen. Klinkt pathetisch, het werkt subliem. Na dat moment splitst de groep zich in de gematigden en de groep die bereid is te vechten. Ons ventje kiest voor het laatste, om de dood van zijn vader (gestorven in de Falkland oorlog) zin te geven. This is England is niet foutloos. Extreem-rechts is een eenvoudige consequentie van armoede en frustratie en als je even nadenkt weet je wel beter, dat wordt in het pathetische slot duidelijk gemaakt. Maar verder vertoont de film weinig sporen van gemaktzucht en vooral een enorme gelaagdheid. Iedereen is een mens en de kijker kan meevoelen met de foute karakters. En met ze lachen, want Meadows vergeet de humor niet. De scene waarin Combo gezellig een jointje zit te roken met een Pakistani, babbelend over soulmuziek, is één zo’n memorabel moment. Aanrader.

vraag ik me af of een zekere gewenning aan Antonioni’s stijl niet gewoon vereist is.

Denk het wel, en met de jaren zal dat, heb ik het idee, steeds moeilijker worden. Maar ik denk ook dat L’avventura gewoon de minste is van de trilogie. Wat ik erg vond helpen was dit boek, hele mooie, gedegen analyses van al zijn films (ooit voor bijna niks gekocht, zie nu $45 waard? Nah ja.) Prachtig moment blijft trouwens Delon die de telefoon geirriteerd opneemt. :)

A Bout de Souffle, wat Ludo zegt. Ongetwijfeld destijds een ontzettende eye-opener, maar hij heeft daarna zoveel gavere films gemaakt.

"Pronto, pronto!!" Ja toen moest ik wel schaterlachen. Wat is dat toch met dat stukje hout? Vitti is ook geintrigeerd door vliegtuigen en wolken. Dingen zonder houvast? God, je zou jezelf identificeren met een stukje drijfhout...

Wat is dat toch met dat stukje hout?

Jaaaa, dat is me niet bijgebleven (moet ik even nalezen of opnieuw eens kijken die film) itt de electronische soundtrack, de beurs die zonder mensen lijkt te functioneren en dat briljante, briljante einde natuurlijk.

Farval Falkenberg
In zekere zin een typische arthouse-film, met een meanderend plot, schokkerige camerabeelden die random inzoomen enzo.. mooie muziek (melancholische glitchy electronica, vast ook wel met een gitaartje, even kwijt) Maar goed.. de plot draait om een groepje vrienden uit Falkenberg, een Zweeds stadje waar niks gebeurd. Ze worden ouder en ze komen er niet weg. Sommigen hebben er vrede mee maar de voice-over niet. Typisch arthouse komt er dan een wapen tevoorschijn en de film heeft daarvoor zo fraai een vreedzame sfeer geschetst dat het brute (zeer kortstondige) geweld er echt even inhakt. Daarna ook nog nooit zulke melancholische beelden gezien van een rijtje caravans!

Caddyshack
Wat..is..dit. Stond op een van die 100 lijstjes die hier slingeren. Waarom weet ik niet, misschien dat de tipgever het zo slecht vond dat het goed werd. Bill Murray, Chevy Chase en de best grappige Rodney Dangerfield. Hoofdpersonage is echter een caddy die niet weet wat ie met zijn leven moet. Hij wil naar college, maar heeft geen geld. Probeert daarom maar wat geld los te peuteren bij de rijke golfers. Maar god, wat een eikel. Voorbeeldje: hij heeft een leuk Schots vriendinnetje (accent lijkt trouwens eerder Duits) maar duikt wel met een of ander nichtje van zo'n rijke golfer het bed in. Worden ze betrapt door diezelfe golfer (een rechter) waarna hij prompt de schuld geeft aan dat nichtje. Thanks a lot. Alsof ie zelf de gevolgen niet kon inschatten en het risico bewust kon nemen.
Maar dan heeft deze komedie, die begint als een familiekomedie met Bill Murray die op marmotten (of mollen whatever) jaagt ("in the words of Jean-Paul Sartre:.. au revoir") al een afslag genomen richting volwassenenpubliek met wat verrassende naaktscenes. (nou ja, nou ja) Maar toch dat botst ook ineens gigantisch, vind ik dan.

Hollywood Ending
Matige Woody-film. Vooral dankzij hemzelf, in Broadway Danny Rose acteerde ie prima. Hier doet ie zijn best echt niet om een regisseur die plotseling blind wordt neer te zetten. Ook zijn tegenspelers gooien er met de pet naar. Tekenend is nog het zijplotje met Mark Webber dat een heel groot "was dit nodig" geweest. Film had best in 85 minuten gekund ipv 112 o.i.d. Wel geinig zijn de meta-grapjes, de blinde regisseur maakt natuurlijk een slechte film, maar ja Frankrijk, daar wordt ie binnengehaald als een genie. (En zo zijn er nog wel meer grappen die naar Woody's verleden lijken te verwijzen) Niettemin allemaal wat inspiratieloos.

Volgens mij alleen The curse of the jaded scorpion nog, he Ludo, en dan heb je alle matige Woody Allen gehad...;-) Farval Falkenberg klinkt wel interessant.

zou goed kunnen ja, al houd ik mijn hart vast bij Celebrity en Everyone Says I Love You.. maar wie weet verrassen die wel.

Farval Falkenberg is wel de moeite, duurt gelukkig ook niet lang nog geen anderhalf uur.

Everyone... is harstikke leuk! Charmante musical waarin niemand kan zingen of dansen. Schitterende rol van Tim Roth als ex-gevangene. Celebrity is de enige film die ik nooit van hem gezien heb. Oh wacht, Alice...

oh ja die musical volgens mij ook met Julia Roberts.. we'll see.
Ik ben er net achter dat ik toch die Twin Peaks tv-serie moet kijken. (Als Merry Pierce-sample-maniac)

La tarantola dal ventre nero, een magnifieke giallo met een van de beste Morricone soundtracks ooit.

Everyone Says I Love You.. - wat Olaf zegt. Over Celebrity had ik zoveel slechte berichten gelezen dat-ie uiteindelijk ontzettend mee bleek te vallen. En dan te bedenken dat ik heel erg slecht tegen Kenneth Branagh kan die in deze film de hoofdrol speelt en daarbij heel erg op Woody Allen probeert te lijken. Van Allen ‘moet’ ik nog een paar van zijn serieuze films doen zoals Alice en September. Om een of andere reden zie ik daar best wel tegen op.

Vanwege aanhoudende griep valt mijn vakantieperiode ondertussen al een week lang in duigen. Tussen de paracetamol door heb ik in ieder geval nog wat klassieke noir gezien waaronder Gun Crazy (een oerversie van Bonny and Clyde uit 1950) en Crime Wave (gemaakt in 1952 met een geweldige Sterling Hayden als cynische detective en een hele jonge Charles Bronson die toen nog geen Bronson heette – Stanley Kubrick heeft heel goed naar Crime Wave gekeken voordat hij The Killing ging draaien). Deze week ook ontdekt welke beroemdheid een ramp is tijdens audiocommentaar: James Ellroy, een luide macho blaaskaak die bij Crime Wave onophoudelijk en hard in de microfoon hijgt en gromt wanneer ouderwetse Los Angeles-architectuur en mooie actrices in beeld komen. Wat een irritante gast is dat, zeg.

Iklimler (Ceylan, 2006). Na Antonioni blijf ik nog effe hangen bij de problematische stelletjes, want ook met Isa en Bahar gaat het niet goed in deze beste film van Ceylan die ik tot nu toe zag.. Vido schreef hier al een fraai stuk over, waar ik mij goed in kon vinden, al vind ik zijn karakterisering van Isa als een ‘mannelijke lapzwans’ te sterk. Hij doet toch eigenlijk niet bijster veel verkeerd en het is meer de incompatibiliteit tussen de twee die fataal blijkt. Waar die incompabiliteit dan in schuilt: in de allerkleinste details, die details die zelfs moeilijk onder woorden te brengen zijn, maar die Ceylan met zijn camera heel erg sterk weet te vangen. Tijdens een wederzien is één ogenschijnlijk onschuldige opmerking genoeg om Bahar teleur te stellen en er geen heil meer in te zien. Sterke studie vond ik dit, die me op één of andere manier heel Frans aandeed. Un coeur en hiver, dat soort films. ZO wordt het gaandeweg toch weer een mooi filmjaar hoor.
Aguirre, God of Wrath (Herzog, 1972). Aangekomen in Peru horen de Spanjaarden van het vermeede bestaan van Eldorado, een oase van rijkdom ergens in de jungle. De expeditie die er te water heen tijgt krijgt te maken met interne strubbelingen, waarbij Aguirre (een sterke rol van Klaus Kinski) steeds meer gaat lijden aan grootheidswaanzin. Ondertussen worden de expeditieleden stelselmatig geveld door Indianen-pijlen vanaf de kade. Redelijk low budget geschoten, hetgeen een verrassing is, aangezien je dit soort films uit de Hollywood-fabriek verwacht. Geen geld betekent meestal op je zolderkamer getroubeerde stelletjes filmen. Na een tijdje is die verrassing er een beetje af en dan rest er een vrij rechtlijnig verhaal over een gek, waar je met een beetje goede wil best de dictators uit het vorige millennium in kunt zien. Alom geprezen als een meesterwerk (nummer 78 van de top honderd allertijden), vanwege de nauwkeurige ontrafeling van een machtswellusteling, een welhaast surrealistische trip langs de krochten van de menselijke slechtheid, bladiblah. Ach, leuk begin, goed einde, de rest kabbelt en doet zijn ding. Niet onaardig.

@Omar:
Ken je deze: http://www.youtube.com/watch?v=8vP5lFly5Ss

Nee, die kende ik nog niet. Mooi gesproken Scorcese. :) Moet inderdaad wel raar zijn geweest om al die films achter elkaar te zien uit komen. Krijg ook meteen zin om die films weer te zien.

Dondurmam Gaymak, een lichtvoetige Turkse komedie over een licht ontvlambare ijsboer in een dorp, wiens brommer wordt gestolen. Het is een film die niet echt voor buiten Turkije is bedoeld, je mist wel eens een grap als buitenstaander, maar d'r blijft genoeg over om plezier aan te beleven. Onderliggend thema is de modern vs. traditie discussie, beetje zoals Samira Makhmalbaf's Sib maar dan voor te lachen.

...en de muziek is van Baba Zula. :)

The Fountain dus. Laat ik maar weer de "interessante mislukking" afstoffen. Die rare mix van Spaans katholieke conquistadores mystiek met kosmisch boeddhisme en stervende sterren ben ik op zich wel gevoelig voor. Maarrr, er is weer zo'n overdaad aan digitale effecten (de vloek van de hedendaagse film) dat er een soort pompeuze new age kitsch overblijft. Aronofsky bewijst eigenlijk weer dat hij gewoon niet zo'n goede regisseur is.

Miami Vice
Het idee vooraf was: "Het ziet er ongetwijfeld cool uit, maar verder zal het wel niks zijn." Maar het is beter. Ten eerste ziet het er nog veel cooler uit dan je denkt dat het er uit zal zien, vooral omdat Mann heeft doorgefilmd terwijl een orkaan op Miami afkwam. Dat geeft schitterende luchten, waaiende palmbomen en onweersbuien. Maar het het is ook een lekker rauwe politiefilm over agenten die op het randje van het zelf misdadiger zijn balanceren, gelukkig nu eens zonder slapstick, ironie of symboliek gebracht. Groot minpunt is wel de dialoog, die soms tenenkrommend slecht is. Gelukkig zijn Crockett en Tubbs mannen van "geen daden, maar woorden".

Groot minpunt is wel de dialoog, die soms tenenkrommend slecht is.

...en voor 90% door de telefoon wordt gesproken. ;)

Maar eerlijk is eerlijk, die film ziet er goed uit (maar dat is het minste wat je mag verwachten van Mann.)

een van de minste Manns vond ik.. maar ik ken de serie ook niet, misschien heb je daar wat van nodig (om te reminiscen ofzo)

Is er trouwens een manier om snel te achterhalen wat te encoding van een .srt bestand is? Ik heb İklimler gedownd incl. een srt-file, maar de ondertiteling verschijnt niet en ze zeggen zo weinig in het begin. Ja, een woord wat ik toevallig wél weet: "Bahar", wat "lente" betekent, maar in dit geval een naam is, al dan niet toevallig. :)

Anyway, ik heb keus uit twintig encodings maar om de ruim eerste 10 minuten nou 20 twintig keer te bekijken...

En weet iemand toevallig of harddisc recorders met dvd-r voorzieningen om kunnen gaan met subtitel files? Mijn vader heeft zo'n ding en die is denk ik ook wel geïnteresseerd in sommige zaken die ik gedownload heb dus ik wil een dvd'tje voor 'm branden.

...en voor 90% door de telefoon wordt gesproken. ;)

Lijkt me op zich niet onrealistisch in de drugssmokkel.

een van de minste Manns vond ik..

Mwoah. Heat heeft een beter verhaal, maar Miami Vice heeft meer atmosfeer.

maar ik ken de serie ook niet

Ik ook niet. Mocht hem niet zijn van mijn ouders, net als The A-Team. Verderfelijk Amerikaanse geweldsporno.

ik vond Collateral van de Michael Manns die ik zag het beste, maar eerlijk gezegd sowieso een regisseur die minder geniaal is dan ik eerst dacht.

wat betreft .srt files, ik weet niet zo goed wat je met encoding bedoelt eigenlijk. ik weet wel dat het in hele klus is altijd, geeft je echt het gevoel dat je moeite moet doen om illegaal een filmpje te kijken. ;)

om te checken of het ding werkt, open je 't gewoon in kladblok, zoekt een moment op waar veel tekst is. laadt het ding in windows media player + vobis sub-programmatje of VLC mediaplayer, spoelt naar dat moment en checkt of 't werkt. en dan begint het dus.. loopt 't niet synchroon kun je handmatig gaan zitten schuiven (aargh) of gewoon een ander bestand zoeken. en dan vind je er een die werkt en dan blijkt English learned in the pitcoal mines :)

VLC voor Mac ondersteunt geen subs. :(

Ik weet nooit of ie het met spoelen wel oppikt, maar ik ga het eens proberen. Nog wel iets anders bedacht: openen in Textedit, kladblok voor Mac, en gewoon bewaren, als UTF-8 o.i.d.. Txt veranderen in .srt et voila.

Illegaal, illegaal, veel van de films die ik zou zijn niet te krijgen, in ieder geval niet met een ondertiteling die ik kan lezen.

L'Assassino è costretto ad uccidere ancora, weer een prachtige giallo, met de gebruikelijke elementen: slicke jaren zeventig styling, vrouwelijk schoon, wreed geweld en een geweldige soundtrack.

Козият рог, een Bulgaars epos uit 1971 (waarvoor ik de encoding op Central European moest zetten, nog enigszins logisch. De ondertitelaar was een gevalletje pitcoal mines, maar goed, de inzet wordt evengoed hogelijk gewaardeerd). In zeventiende-eeuws Bulgarije ziet een jong meisje haar moeder verkracht worden door de Osmaanse overheersers. Vaderlief komt thuis en steekt de boel in de hens en besluit een echte van zijn dochter maken. Dit is geen wereld voor vrouwen. Na negen jaar trainen traceren ze de daders en leggen ze er een aantal om. Dan beginnen vrouwelijke gevoelens de jonge meid toch parten te spelen als ze verliefd wordt op een schaapherder.

...besluit een echte vent van zijn dochter maken...

Sja, ondertitels... Uiteindelijk heb ik maar bij 5 procent moeite de odertitels te krijgen. Maar ik heb inmiddels ook wel wat dingen geleerd natuurlijk:-) (1) Ga geen recente niet-engelse arthouse downloaden als je niet meteen ondertitels met dezelfde naam ziet. Kans dat de beunhazen al bezig zijn geweest is te gering. Ik weet nog dat de ondertitels van Volver pas maandenlang na de eerste downloads voorradig waren, zeker als je de tekst wilde herkennen als engels (2) Franse films ondertiteld krijgen is haast moeilijk dan Ghanees lijkt wel. Check ik altijd vooraf of die ondertitels bestaan. Aziatisch is nooit een probleem. Kloofy.net verdient een Nobel-prijs. (4) Handmatig verschuiven wil ik wel 5 minuten proberen, en werkt ook wel af en toe. Skimmen en stretchen begin ik niet meer aan. Werkt haast nooit en je zit een half uur te schelden.

Zeg, doen ondertitles met extensie .sub het eigenlijk op VLC? Ik heb die nog nooit aan de praat gekregen geloof ik.

Goed, verder met de tweede helft van Coeurs (Resnais)..

The 39 Steps
Hitchcock heeft me nog nooit echt weten te overtuigen. 'The Master of Suspense' is meer de meester van het volkomen ongeloofwaardige plot. Deze uit 1935, zijn doorbraak in Engeland, is zelfs voor zijn begrippen belachelijk. Gelukkig excelleert Robert Donat in de hoofdrol als zo'n typisch vooroorlogse playboy die alleen whiskey drinkt en alleen praat in snedige oneliners.

...waarbij Aguirre (een sterke rol van Klaus Kinski)

De man is verschrikkelijk in die film.
Doet niks, helemaal niks.
Staat wankel op zijn beentjes (het gewicht van het harnas is kennelijk te zwaar - als ie al staat, meestal leunt ie ergens tegen aan) en kijkt alleen maar voortdurend met een achterdochtige en waanzinnige blik, van begin tot einde van de film.
Ik krijg sterk de indruk dat het geen acteren van Kinsky was, maar een minachting en achterdocht voor Herzog en de filmcrew.

De film is wel fascinerend verder, maar die Kinski is echt een lachertje

Kinski werd toch constant met een pistool onder schot gehouden door Herzog? vandaar.. :) (verder heb Arnout gelijk)

"Zeg, doen ondertitles met extensie .sub het eigenlijk op VLC? "
meen van niet. als het geen .srt is probeer ik het meestal al niet.

en wat betreft Hitchcock, ik vind zijn films bijna altijd goed, maar dat Suspense dat zie ik niet, misschien dat ze in die andere tijden WEL razendspannend zijn geweest, maar dat valt ook lastig te geloven. (Maar ik moet The Birds nog zien.. :P)

The Man Who Knew Too Much is toch echt spannend. Okay, ik was 10 toen ik die zag, dus misschien is die nu ook saai. :(

De man is verschrikkelijk in die film.
Doet niks, helemaal niks.

Beetje hangen in een harnas is wel precies wat dat personage, en de film, nodig heeft anders. Dat had die Kinski goed gezien!

The Devil's Sword, martial arts uit Indonesië. Kan zich meten met meer fantasy-achtige Shaw Brothers films. Grappig hoe ook hier de soundtrack aan black metal elektronica doet denken, vroeg Mortiis werk deze keer.

Death proof (Tarantino, 2006). Toch weer die nieuwsgierigheid die me doet besluiten effe uit te checken wat die man nou weer gemaakt heeft. Films die je gauw vergeet, dat imago heeft Tarantino bij mij inmiddels. Kill Bill, daar gingen een hoop mensen dood vanwege de wraak he. Maar verder, geen idee. Death proof zal minstens zo snel uit mijn systeem zijn. Bovendien ben ik waarschijnlijk de enige westerling die geen stijve lul (ja, laten we die term maar gewoon gebruiken) krijgt van lapdances en car chases. Waardoor het me wederom niet licht valt te moeten toegeven dat die ene keer kijken wel heel vermakelijk was. Je zou hem bijna vergeven dat hij in de aftiteling het goddelijke Laisse tomber les filles inzet om deze pulp mee te eindigen.

Hiroshima, mon amour (Resnais, 1959). Het blijft trial & error voor mij, die nouvelle vague. Beroemde film over een Franse vrouw die het aanlegt met een Japanse man en tijdens de 24 uur voor haar terugvlucht gedwongen wordt haar herinneringen aan haar grote liefde (een Duitse soldaat tijdens de bezetting) her te beleven. Een mens vergeet wat hij niet wil vergeten, terwijl de herinneringen die we hebben maken tot wat we zijn. Zoiets. De rol van Hiroshima is me niet volledig duidelijk, maar er wordt wel terloops een parallel gelegd met de liefde. Het begint met een knal, maar al snel is er de angst voor onverschilligheid. En uiteindelijk vergeet je dat het gebeurd is. Ik hoop van harte dat het gelaagder is dan dit, want zo potsierlijk kan het toch niet zijn. Of wel? De film loopt over van de houterige, literaire en dikwijls groteske dialogen die de film meer tot een poëtische verhandeling maken dan tot een narratief geheel. Heel emotionele film die bij mij het tegenovergestelde weet te bereiken. Een film die, zo vermoed ik stilletjes, meer voor complex wordt aangezien vanwege de vorm dan vanwege wat hij daadwerkelijk te vertellen heeft. Niks voor mij, dit.

Coeurs (Resnais, 2006). Film over mensen van middelbare leeftijd die dolend zijn op relationeel vlak en daarbij niet erg bedreven zijn in het laten zien wat hun beweegt. Sterke stukken worden afgewisseld met langdradige stukken. De onderhuidse toon is serieus, maar aan het oppervlak is het een luchtige film. De film is op zijn best als hij zijn karakters alleen toont. Als het grappig bedoeld wordt, isw het niet grappig meer. Niet onaardig, maar wat wisselvallig en lang. Zo zag ik nog nooit een film van Resnais, zo zie je er twee in een weekend. Ik moet Marienbad, maar ik vermoed dat dit niet helemaal een regisseur naar mijn hand is.

The Ladykillers
Wel erg luchtige komedie van de gebroeders Coen. Raar ouderwets soort humor ook.

Pickpocket (Bresson, 1959). Angry young man wordt bevangen door zakkenrollen en flirt openlijk met de politie. Ondertussen heeft hij weinig aandacht voor (a) zieke moeder (b) haar leuke buurvrouw. Het verhaal achter het verhaal is van religieuze aard, en het lijkt alsof onze protagonist zoekt naar openlijke boetedoening. Van Bresson is ooit gezegd dat hij beter over films kon vertellen dan films maken. Van zijn academische benadering van het medium had ik tijdens Mouchette geen last, maar bij deze begrijp ik wel een beetje wat men bedoelt. Pickpocket is een interessante, zorgvuldig geconstrueerde, maar ook wat stijve, emotieloze film die via logische stappen zijn punt maakt. Bressons stijl is een cinematografische variant van de nieuwe zakelijkheid, zou je kunnen zeggen. Ik kan me dan ook levendig voorstellen dat Bresson heeft zitten wenen bij de rechtlijnigheid van Pickpocket, zoals Mondriaan voor zijn Victor Boogie Woogie, maar zover gaat het bij mij niet.
Das Boot (Petersen, 1981). Man, was ik hier aan toe, na Resnais en Bresson. Director’s cut van 3 en een half uur en ik heb aan één stuk door geboeid zitten kijken.

Das Boot is hier thuis ingeslagen als een torpedo. Sterk script, vreselijk inventief geschoten. Het is anno 2007 een redelijk conventionele oorlogsfilm (en je kent een aantal verhaallijnen uit andere films), maar het is zo voorbeeldig gedaan. Ja, heel sterk.

Trois Couleurs: Blue
volgens Ebert de beste films ooit.. nou ja, zoiets. Was benieuwd waar het om moest draaien. Fascinerend begin. Auto-ongeluk. Wordt het een mysterie? (Met dat jongetje dat naar het wrak gaat) Nee, het is een emotie-verwerkings-film met Juliette Binoche als vrouw van de dode componistenvrouw. En tsja, dan dus heel veel blauwe shots. En natuurlijk een hoofdrol voor -vreselijke- klassieke muziek. Da's jammer en verder weet ik 't nog niet, eerst de andere delen maar 'ns zien.

Force of Evil
Deze is in elk geval wel erg leuk. Dacht dat Vido er op zijn log over schreef, maar kon het niet terugvinden. Hoe dan ook.. Ene Beatrice Pearson steelt de show (waar is dat plaatje van een burlend hert) Wat een ster! Vervolgens blijkt ze maar in 2 films te hebben gespeeld. (En inmiddels 87 te zijn) Maar goed, dit is een korte film noir die eigenlijk constant moet hollen om zoals de scenarioboekjes dat zeggen Expositie te geven. De kijker (of ik althans) balanceert constant op het randje van de draad kwijtraken. Het plot draait om een loterij-zwendel, hoofdrol is voor John Garfield als louche advocaat/maffiamaatje, waar ie nou werkelijk op uit is, weet ik niet. Geld? Vergeving van zijn broer die zich kapot voor hem heeft gewerkt tijdens hun jeugd. Nou ja, absoluut een aanrader, ook dankzij de muziek van David Raksin.

Death Proof
Olav en ik zagen beiden waarschijnlijk dat deze film beschikbaar was... Ik had achteraf spijt dat ik niet gewacht had op Grindhouse (verwarrend allemaal) want die staat in de IMDB lijst en de 2 afzonderlijke delen niet. Wat een gedoe. Dit is Tarantino op zijn eenvoudigst. Popcornvermaak, goed voor een zesje. De lapdance is aardig (het concept staat me alleen niet aan) maar erotischer was het moment dat stuntvrouw Zoey Bell op een auto hangt en haar truitje langzaan naar boven kruipt. Maar goed....
Eh deze film is dus zelf OOK weer in 2 gedeelten. Eerste gedeelte is leuker, met veel oeverloos geklep in een cafeetje. Meer sfeer. (hier is de film trouwens expres "beschadigd" wat NIET werkt dankzij het driftige ge-sms, dat past gewoon niet in een kapotte film, die jukebox dan weer wel)
Deel 2 wordt in eerste instantie verknald door a) Het Nieuw-Zeelandse mate accent van die Zoey.. en nog veel erger het stereotype zwarte-cliche dat neergezet wordt door ik weet even niet wie. "Get your black ass in the car bitch!"
Maar goed de stunt + achtervolging vergoedt wel wat.

Naqoyqatsi
minste deel uit de trilogie. Regisseur Reggio in de weer met heel veel.. HEEL VEEL kleurenfilters.. en computers enzo. Gaap. De slo-mo sportfragmenten zijn wel stoer, maar dat wist Riefenstahl volgens mij ook al. (En je kunt ook de tv aanzetten)

Kieslowski, blijf ik een haat-liefde verhouding mee hebben. Nogal oververtegenwoordigd in de beste niet-amerikaanse films allertjden (http://eddieonfilm.blogspot.com/2005/12/foreign-art.html). Ga daar deze week eens wat van doen. Godard toch effe wat meer van proberen (mepris, pierrot le fou), Rossellini, Tati (visuele humor, ik houd mijn hart vast..). Zal vanavond nog kijkverslagen doen van The puffy chair, en van The diving bell & the butterfly.

Die eerste kon net door de beugel, de tweede ging het al mis, dus Naqoyqatsi kan ik wel overslaan. :)

Le Scaphandre et le papillon (Schnabel, 2007). Draait vreemd genoeg onder een engelse titel in de Nederlandse bioscopen (The diving bell and the butterfly) en kreeg vijfsterren-recensies in de kranten alhier. Het is het verhaal van de hoofdredacteur van het Franse Elle, Jean-Dominic Bauby, die een beroerte krijgt en daarna alleen nog zijn linkeroog kan bewegen. Daarmee is hij echter in staat een boek te dicteren. Inderdaad, waarom zou een mens daarvoor naar de bioscoop tijgen? Wel, omdat het gegeven van een film nooit een reden moet zijn om wel of niet te gaan. En omdat dit gewoon een goede film is. Goed, het is zielig, schrijnend en noem maar op, maar Schnabel is in staat uit deze materie een humorvolle maar niettemin oprechte film te maken die recht doet aan de gesteldheid van de protagonist en toch een boeiende kijkervaring oplevert. Schnabel heeft het gegeven namelijk aangegrepen om een ode aan het leven te maken: het leven bezien door iemand die opnieuw gaat kijken en die het maximale gaat halen uit zijn verbeeldingskracht. Dat wordt ons met met zorg en dito verbeeldingskracht getoond, waardoor de film de anectotiek van een tragisch gehandicapte geheel en al overstijgt. Geen meesterwerk, wel een hele sterke film.

Duska (Stelling, 2007). Filmcriticus Bob is aangekomen in de herfst van zijn leven en slijt zijn tijd met films kijken, zich vergapen aan het kassameisje van de bioscoop en met een poging tot het schrijven van een script. Als hij het kassameisje in zijn woning heeft, krijgt hij bezoek van de Rus Duska, een hele hele vage kennis, waarmee niet valt te comminiceren en die alleen maar in de weg zit. Duska is een prachtig geschoten film waarin goed en ingetogen wordt geacteerd. Ook hou ik wel van films waarin weinig wordt gepraat en het verhaal met andere middelen wordt voortgestuwd. Als in een film van Kaurismäki iemand eindelijk begint te praten, dan gebeurt er wat. [Duska is echter in alle opzichten een hele vervelende film. Zo gauw Duska verschijnt begint de clownerie, en de flauwe en clichématige kwinkslagen vliegen om je oren. Duska doet veel suiker in zijn koffie. Duska zegt `ziezo`, etc. Kortom, niet alleen Bob ergert zich kapot. Schop die vent het huis uit, dacht ik, en bespaar ons deze gesubsidieerde kul. Bob en Duska zijn twee personages die me geen moment interesseren. Als Bob tegenover het kassameisje (waarschijnlijk aanwezig om een natte droom van de regisseur te doen uitkomen) uit gaat leggen hoe hij Duska kent, is er even de hoop op verdieping, een wending die hun relatie in een ander daglicht gaat stellen. Helaas, de flashback brengt ons meer van hetzelfde, en een nieuwe lading flauwe grappen. Ik heb nog even gepoogd de film wat allegorisch in te vullen (Duska als het geweten van Bob, of zo), maar dat komt ook niet van de grond. De ongeloofwaardige plotwending in het laatste half uur zal ik u besparen. Duska is een hopeloos ouderwetse en veel te lange film, waarmee Stelling de aansluiting met de internationale elite definitief uit het zicht verliest. Ik hoop niet dat deze openingsfilm van het Nederlands Filmfestival de toon zet. En ik ben benieuwd in hoeverre de kranten morgen Stelling in bescherming nemen.

Woman in the Dunes
Grappig, de beschrijving van Olaf is heel accuraat, maar ik had iets heel anders verwacht. Iets vrolijkers.. En in kleur (!?) Dit is een zwart-wit film met een Roald Dahliaans uitgangspunt. Beetje creepy zelfs. Je wordt vriendelijk een huis in een kuil ingegooid en dan blijk je daar vast te zitten. Wat ik niet snapte was dat de dorpsbewoners de weduwe die er woont steeds een oude vrouw noemen, terwijl ze dat helemaal niet is. Verder leek het einde wel wat op het boek De Woestijn van de Tartaren, je komt in een situatie die je helemaal niet fijn vindt, maar als je er maar lang genoeg inzit lukt het niet meer weg te geraken.

Breaking Away
Een wielrenfilm!? Nou ja zoiets.. 4 slackers in Indianapolis hangen rond gedurende zomer. Een crimineel, een geek, een onderdeurtje met trouwplannen en het hoofdpersonage de wielrenner met een voorliefde voor all things Italian. Hij droomt en voert verder geen zak uit, maar belandt toch in een soort van avontuur als hij een meisje op de mouw speldt dat hij werkelijk Italiaans is. (Waar ze wel voor valt) Nou ja typisch feel-good nostalgie filmpje, met een vader die zijn zoon begint te accepteren. De slotwedstrijd is trouwens curieus.. Ooit gehoord van estafette-wielrennen? Hier te zien.. Op een racecircuit.
Daarvoor is er nog een "normale" wielerwedstrijd, waar het hoofdpersonage's favoriete Italiaanse team meedoet. Wat geheel realistisch valsspelers blijken te zijn. (Geen doping though..)

Stardust Memories
Zoo, wat een geconcentreerde whirlpool van ideen. Woody gooit weer even al zijn thema's door elkaar en het werkt. Maar na te vertellen lijkt het me niet. Hij verwijst naar zichzelf, naar andere films (Arsenic and Old Lace b.v.) Hij worstelt met beroemd zijn (de film maakt heel inzichtelijk hoe vervelend dat eigenlijk is) Maar tegelijk herinner ik me een teletekst-berichtje van een tijdje terug. Woody kwam in Antwerpen ofzo klarinet spelen en eiste toen een enorme limo die op weg van het vliegveld naar de concertzaal NIET door tunnels mocht rijden. (En zo nog 100 eisen) Als je maar lang genoeg in de showbiz zit wordt je zelf gek waarschijnlijk.

Breaking Away. Is dat zo'n jaren '70 film? (want dat is de enige film over wielrennen die ik me kan herinneren. :)

ja dat is 'm vast. Een jonge (en zeer gespierde, de halve film speelt zich af in een soort mijnschacht creek) Dennis Quaid speelt de crimineel/vechtersbaas en Jackie Earle Haley is het kleine mannetje.

dan krijg je dus dit soort plaatjes..

http://www.lazydork.com/movies/breakingaway.jpg

oh en nog 2 interessante punten in Stardust Memories

1)het personage van Woody flirt met zijn minderjarige nichtje, wat curieus is gezien de latere verwikkelingen met dat adoptiekind

en nog wat maffer (en een spoiler maar ach)

het hoofdpersonage wordt na het uitspreken van de woorden "You're my Hero" doodgeschoten (nou ja of niet) maar goed ik dacht echt dat dat een soort van echo was van de Lennon moord, maar die moest nog plaatsvinden. (Sterker nog, film kwam een paar maanden voor die moord uit)

dan krijg je dus dit soort plaatjes..

Ha, dat is hem! Jaja, zo gouwe ouwe tv-favoriet samen natuurlijk met die honkbalfilm-met-Tatum O'Neal (al is die veel beter.)

samen natuurlijk met die honkbalfilm-met-Tatum O'Neal

Owwwwwwww yes.....

http://mysite.verizon.net/mpweb/Bears/bnbamanda.jpg

The Bad News Bears...meesterwerk.

ja maar honkbal... hoewel ook een soort wielrennen, qua tv-sport bedoel ik.. uren verveling en dan ineens even actie. (maar in 't wielrennen zijn ze niet zo van de statistieken verder)

maar goed ik keek Breaking Away en kreeg eigenlijk nu pas echt zin in 't wielrenseizoen.. Lekker dan. Nou ja nu zien hoe Stefke vanmiddag het goud pakt.

Krijg nou wat: er is een remake van die film van Richard Linklater!! Met Billy Bob Thornton in de rol van coach. Niet kijken, is hier het devies vermoed ik...

Niet kijken, is hier het devies vermoed ik...

LOL...goed advies lijkt me. Maar misschien heeft ie Tatum O'Neal digitaal uitgeknipt en weer blokkig in de film geplakt? En mompelt ze plotseling allerlei paranoide filosofische wijsheden over dromen.

Masculin/feminin (Godard, 1966). Film over een romance tussen een bubblegum-zangeresje en een existentiële, arrogante tobber. In zwart/wit geschoten en naast dit is de appeal net als in A bout de souffle de documentaire-achtige stijl met lange dialogen. Het sfeertje waar ik gevoelig voor ben. Het geleuter is in deze film bepaald minder vrijblijvend dan in Godards beroemdste film, omdat hier niets minder dan het verschil tussen de sexen op het spel staat. Dat wordt enorm cliché-matig neergezet. De jongens praten over politiek en de vragen des levens, de meisjes over hun figuur en mode. Zo cliché-matig dat ik mijn best moest doen om een angel te vinden. Welnu, de meisjes leven wat meer in de realiteit (zo weten ze welke voorbehoedsmiddelen er zijn) en zijn wat volwassener, maar heel diepzinnig wil het allemaal maar niet worden. De film zit verder tjokvol gepropt met politieke statements en slogan-achtige witte teksten op zwarte ondergrond tussendoor die het gevoel geven dat de film zwanger is van betekenis, maar dat werkt slechts wantrouwend, en af en toe op mijn zenuwen. Masculin/feminin is nouvelle vague zoals eenieder zich dat voorstelt, veel meer nog dan A bout de souffle. Het leven is zwaar en welke filosoof kan ons helpen? Een getroubleerde generatie, dat is met duidelijk, maar ik had me Godard subtieler voorgesteld. Want het is me nogal een getroubleerd, onpersoonlijk gekakel. We doen Pierrot le fou nog, en Le mépris.

Alucarda, een bizarre Mexicaanse horrorfilm. Zelfkastijdende nonnen in een soort mummyoutfit (met bloedresten), bizarre rituelen, veel (on)nodig bloot en gekrijs en bloed en waanzin. In één woord geweldig. :)

The puffy chair (Dupless, 2004). Low budget comedy over twintigers die de grens zoeken tussen romantiek en rationele keuzes. Kortom, wanneer ben je zeker van de ander? Eerste scene is geweldig. Twee geliefden aan het diner, rare stemmetjes opzetten zoals geliefden dat zo kunnen doen. En dan een omslag.Man gaat op een road trip om een stoel op te halen die als kado moet dienen voor pa. Hij neemt haar dan maar mee. Onderweg sluit de nogal esoterische broer zich aan. Verhaal heeft weinig om het lijf. Het gaat om de dialoog en de acteurs en die zijn vermakelijk. Het is het soort comedie dat doet denken aan het recente Mutual appreciation, maar zo goed als Bujalski wordt het niet.

Les enfants du paradis (Carné, 1945). Ja, sterke film! Verhaal over de theaterwereld in het Parijs van 1840, waar vier mannen om een vrouw heendraaien. Zij is pragmatisch ingesteld en verdwijnt op een moment met een graaf, maar betaalt uiteindelijk een emotionele prijs. Een zeer sterk karakter, deze Garance, net als de man die haar het meest bemint, de mime-speler Baptiste. Weet je, eigenlijk zijn alle karakters erg sterk en dat maakt de film tot een genot. Film duurt drie uur, maar het script is zo voorbeeldig, het schiet voorbij. De vermenging van het leven op en naast het podium is speels gedaan. Tijdens de Duitse bezetting geschoten, ook dat mag een mirakel heten, waarbij opgemerkt dat niet alle Joden die aan de film hebben meegewerkt het gered hebben.

Reprise (Trier, 2006). Sterk debuut (volgens mij) over twee vrienden, begin twintig, die allebei schrijver willen worden. De een slaagt maar draait door, de ander doet zijn best geaccepteerd te worden voor publicatie. Origineel script, indringend geschoten. De fragiliteit van de jeugdige schrijvers, en van het schrijverschap, wordt invoelbaar gemaakt en heerst een broeierige sfeer van begin tot eind.

Trois Couleurs: Blanc
hm, toch vreemd om in een Franse vlag-trilogie een film in Polen te maken. Tuurlijk er is een Franse connectie met de als altijd oogverblindende Julie Delpy, maar verder..
Film draait om een nogal onsympathiek Pools figuur, die door zijn vrouw wegens impotentie het huis wordt uitgezet. Hij gaat naar Polen en begint daar aan een soort zwendel-praktijk om wraak te nemen op zijn vrouw. En dan komt alles toch nog goed. Beetje chaotisch allemaal (zie ook Red Road)

Kanal
Van de regisseur van Ashes and Diamonds. Deze is iets minder poetisch, maar deed me meer. En dat voor een oorlogsfilm. Deze vervallen gebouwen zijn van Saving Private Ryan-allure (in zwart-wit) Een groep Poolse verzetsstrijders duikt in de riolen om te ontsnappen aan de Duitsers.. en daar begint het hoorspel-gedeelte. Je ziet bijna niks en de paranoia is groot. Mooie film, die in 1.5 uur zegt waar de meeste oorlogsfilms het dubbele voor nodig hebben.

Red Road
Wederom chaos met wraak en dat terwilj ik dacht dat dit een film was over een eenzame vrouw die dankzij haar werk als beveiligings-camera-in-de-gaten-houder aan de man komt. Dat gebeurt ook wel.. 'n beetje. Maar tis vooral een zeer duistere film. Niks feel-good romantiek. Eerder rauwe seks (de keuring in NL is hilarisch braaf.. 12+, terwijl de film de andere landen nauwelijks binnenkomt ;) )
(Zou dat trouwens werkelijk bestaan kantoren met 1000 schermen waar mensen continu de stad in de gaten houden.. Het lijkt zo'n toekomstbeeld, ik dacht dat die camera's er alleen hingen als fake gevoel van veiligheid..)

Blazing Saddles
Ah deze is wel lief. Niet zo flauw als Robin Hood helaas, een Andre van Duin look-a-like speelt in beide films de beul. "Zangeres" Lili von Shtupp is hilarisch, evenals de George W. Bushiaanse president (GOV) (da's Mel Brooks zelf geloof ik)

Masculin/feminin heb ik halverwege uitgezet. En dat zeg ik als Godard liefhebber. Je moet ook Pierot Le Fou, Alphaville, Une Femme Est Une Femme en Weekend zien.

Il Deserto Rosso (Antonioni, 1964). Film over het millieu van industriëlen, en geschoten tussen de fabrieken en zeetankers. Monica Vitti komt net uit een kliniek om te herstellen van de shock van een bijna fataal auto-ongeluk en loopt er totaal verloren tussen. Dat herstellen lukt maar matig en de omgeving van fabrieken, buizen, dorre landschappen en vieze meertjes heeft een steeds grotere negatieve invloed op haar. De geluidsband met monotone piepgeluiden onderstreept haar onbehagen. Il deserto rosso is Antonionis eerste film in kleur en hij heeft er met cinematographer Carlo di Palme alles voor uit de kast getrokken. Harde primaire kleuren contrasteren met het fabrieksgrijs en roepen het hermetische werk van Mondriaan in herinnering. Hele sterke film met een thema dat later (met succes) ter hand zou worden genomen door Todd Haynes in Safe.

La stanza del figlio (Moretti, 2001). Vriend kwam film kijken en zei wel zin te hebben in een lekkere sentimentele Italiaanse film. Doen we deze weer eens, dacht ik.

als je klaar bent met die Antonioni wil ik een top drietje zien Olaf.

Zag vandaag in de krant dat er een Herzog vs. Kinski dvdbox uit is...ik denk aan aanschaf (helemaal omdat ik, geef het niet graag toe, alleen Nosferatu, heb gezien.)

Liever zou ik nog eens een normale Antonioni box zien. Nou, dat komt vanzelf wel.

Iemand nog goeie tips voor mindfuck-films a la Donnie Darko, Mulholland Drive, Vanilla Sky, Fight Club, Memento etc?

@central:
http://www.premiere.com/features/4042/20-big-time-plot-twists

Zo maar uitkijken met die link, want dan hoef je die films meteen niet meer te kijken. :)

@central: The Prestige. Ook van Nolan. Geen heul ingewikkelde mindfuck, maar toch. En met Bowie als Tesla :)

Oh, en The Machinist. Oók met Bale.

American Psycho natuurlijjk. Ook met Bale...

Stay (Marc Forster, 2005) met o.a. Ewan McGregor

En nog een paar mindfucks:
- Cypher (Vincenzo Natali, 2002) – lang niet zo goed als Natali’s Cube (want de twist is behoorlijk van verre aan te zien komen), maar wel sfeervol
- Dark City (Alex Proyas, 1998) – minder verrassend als je The Matrix al gezien hebt
- Dead Man's Shoes (Shane Meadows, 2004) met Paddy Considine
- The Others (Alejandro Amenábar, 2001) met Nicole Kidman (en check daarna ook de eerdere, sublieme verfilming The Innocents (Jack Clayton, 1961))

als je klaar bent met die Antonioni wil ik een top drietje zien

Maar ik eerst! ;)

1. La Notte
2. Zabriskie Point (ik en een paar verstokte hippies vinden dit dus een meesterlijke film.)
3. L'Eclisse

Ik doe eerst nog Il Grido, Zabriskie Point en Professione: reporter (ook al schijnt die laatste minder te zijn).

geen mindfuck (er zou hier een grap over het 2e gedeelte van het woord kunnen volgen m.b.t. de film) maarrr.. een niet te missen leuke plot-twist film is Summer of Love :)

Husbands
Schijnt een feest voor boom-mic spotters te zijn. Verder een lastige film. Op zich genoeg pijnlijke momenten. (lijkt me een trademark voor Cassavetes) Maar verder snel vergeetbaar. 3 mannen doen gek na de dood van een vriend.. Ze blijven continu op, spelen basketbal, zingen liedjes in een restaurant en vertrekken dan naar Londen waar ze wat akkefietjes met wat dames beleven.. Klinkt eigenlijk als een supergoede film zo, maar dat is 't toch niet.

This Is England
Deze is wel erg leuk. Begint al geniaal met Toots and The Maytals 54 46 wat allerlei jaren '80 journaalbeelden gebruikt. (Veel Maggie dus, die trouwens best een sexy ol' lady is) En veel Falklands ook. (bijzonder fascinerende nutteloze oorlog altijd) Maar goed eh Olaf zei het allemaal al wel. Audio Bully-eikeltje van 12 goes skinheads.. Eerst met de coole, waarvan de leider trouwens niet bepaald flawless is, ik bedoel waarom informeert hij de moeder van het jongetje niet als die gaat optrekken met de BNP-aanhang.
Oh enneh het geen Paki maar een Jamaicaan waarmee Combo het jointje zat te roken.. En het mooie aan die scene was natuurlijk de grijns van de Jamaicaan als hij voor zichzelf bevestigd ziet wat hij al wist.. Combo is een fascist.
Ook de meest smakkende zoenscene ever trouwens in deze film.
En leuke hoedjes.

Everyone Says I Love You
Eerste half uur dacht ik jaaaaa heel goed. Daarna komt er toch een behoorlijke dip, musicals je moet toch echt van zeer goede huize komen om ze lang leuk te houden. Ook jammer dat Edward Norton niet wat meer in beeld is. Niettemin genoeg leuke grapjes, over een Lib-Dem echtpaar (onder wie stille Woody Allen-held Alan Alda) met een Republikeinse zoon (dat blijkt een reden te hebben)

Volgens mij is Husbands niet eens officieel uit op dvd. Of heb ik iets over het hoofd gezien?

This Is England hoop ik binnenkort in de (cult)videotheek aan te treffen. De Britse dvd is net uit. De film gaat bizar genoeg niet in Nederland draaien, terwijl ik alleen maar positieve dingen over deze film hoor, zowel hier als elders op internet.

jep This Is England had echt niet misstaan in de arthouse-bioscoop.

Husbands is inderdaad niet op dvd te krijgen. Ik keek naar een, qua beeld verder prima, versie met ingebakken Franse ondertitels, wat hilarisch was op het enige moment dat er WEL Frans wordt gesproken :) (weg ondertitels)

Trois Couleurs: Rouge
Met gemak het beste deel van de trilogie.. Plaats van actie ditmaal: Zwitserland (Geneve) Da's in elk geval Franser dan Polen. Een model rijdt een hond aan (bloed: rood!) en sluit min of meer vriendschap met zijn baas een oude man die voornamelijk de telefoongesprekjes van de buren afluistert. Best mysterieus allemaal, zonder dat de antwoorden die wel komen nu zo schokkend zijn. Simpelweg qua sfeer dus de beste van de drie. Het einde waar de drie films in de laatste 3 minuten toch nog (en zeer geforceerd, om niet te zeggen vreselijk flauw) bij elkaar komen, zegt wel wat.. Het blijven drie afzonderlijke films, die niet meer dan redelijk zijn.

Un Long Dimanche de Financailles
Ik heb Jeunet's versie van Alien niet gezien, maar dat is ook een van zijn mindere films. Audrey Tautou onderneemt een nogal ingewikkelde speurtocht naar wat er is gebeurd met haar vriendje, in een loopgraaf tijdens de 1e wereldoorlog. Nou het einde is dan wel te redden.. en daartussen zit heel veel voice-over en mensen die dingen vertellen. Het verhaal wilde me maar niet echt pakken.

Planet Terror
Grindhouse blijkt dus niet als duo op dvd te verschijnen. Wat de positie van de film in IMDB's top 250 en wel heel Amerikaans feestje maakt. Nu stond deze er ook los in.. En het eerste half uurtje ofzo lijkt dat logisch (althans, vergeleken met Death Proof) de film loopt gewoon wel lekker. Met een creepy dokter, zombies en raststatte-eigenaar op zoek naar de beste barbecue-saus. Daarna begint het bloederig te worden. Als een computerspelletje. Splatsj. Flatsj. Boem. ZZZZZ. Grappig is dat Tarantino met de jaren vadsiger is geworden (hij heeft een matige cameo) en dat past wel bij deze duo-film. Hamburgervermaak.

Providence
Wat intellectueels dan nog. Een oude zieke schrijver heeft koortsachtige dromen. (Hij denkt ondertussen na over een roman) Er is iets met een weerwolf, een advocaat (Bogarde), zijn vrouw die vreemd (wil) gaan (I am fucking construction!) en meer. Niet na te vertellen maar zeker het eerste uur kan ik de filosofietjes allemaal net volgen.

maar dat is ook een van zijn mindere films.

dit (aka Financailles) natuurlijk :)

Ik heb Jeunet's versie van Alien niet gezien

Dat is een goede Jeunet, maar niet zo een goede Alien.

Jeunets Alien vooral zien in de lange versie, al was het alleen al vanwege het magnifieke openingsshot. Van de vier Aliens is het inderdaad de minste.

En net als je denk dat Vidoliber en vrouw bevallen zijn van een drieling en de filmconsumptie moet worden teruggeschroefd tot "een paar keer doordeweeks een film", hamert hij opeens nog een vlijmscherpe nagel de kist van Duska in. Heb me lekker zitten ergeren aan de recensies in nrc en volkskrant. Man wat een welwillendheid en mededogen. Was dit amerikaans geweest, dan hadden we het geweten. Dan zijn er nog filmmakers die durven te beweren dat critici extra hard zijn voor Nederlandse cineasten. Goed, we gaan La Nuit Americaine doen...

De Filmkrant was ook veel te mild. Desondanks... een Oscarnominatie zou toch wel eens lastig kunnen gaan worden.

La nuit americaine (Truffaut, 1973). Film over film maken, wat erbij komt kijken, hoe mooi het vak is en wat er zo allemaal fout kan gaan. Heel wat. Dit is allemaal gegoten in een stijltje dat verdacht veel lijkt op Dynastie, inclusief fletse kleuren. Beetje over the top, zodat film en werkelijkheid dichter bij elkaar komen te liggen en het laat zien dat deze mensen in en voor de cinema leven. Vermakelijk vond ik het. Living in oblivion vond ik vermakelijker. Had hier beduidend meer, en wat artistiekers, van verwacht.

Cleo de 5 a 7 (Varda, 1962). Ja, dit lag me wel! Twee uur uit het leven van een verwend zangeresje die al haar hypochondrische talenten rechtmatig mag inzetten omdat ze op een uitslag van een kankeronderzoek wacht. Uiteraard zijn deze twee uur een scharnierpunt in haar leven. De pruik gaat af en ze stapt het leven in, met voorzichtige passen. De film doet in heel veel denken aan vroege Godards (met name Masculin/feminin: zwart-wit geschoten, door elkaar lopende conversaties, etc. Maar dit was aanzienlijk beter te pruimen, omdat het een simpel verhaal vertelt en vorm en inhoud hand in hand gaan, waardoor de film voor mij wars blijft van modieus gedoe. En men wauwelt ook een stuk minder. Gemaakt door een vrouw, misschien dat dat scheelt.

Amarcord (Fellini, 1974). Prachtig meeslepend portret van een Italiaans dorpje met de focus op een opgroeiende jongen, Fellini’s alter ego. Verder zijn er Gradisca, het lekker wijf van het dorp, de gekke oom die tijdens een dagtripje de boom niet meer uitkomt, de seksueel ontwakende vrienden en wat al niet. Fellini schildert het leven als een bonte kermis en voert een stoet aan gekke types op die, als je eenmaal in de film zit, niet eens karikturaal zijn. En af en toe gebeurt er wat magisch. Een pauw in de sneeuw bijvoorbeeld. Fellini’s levendige stijl en focus op originele en daardoor levensechte details heeft veel navolging gekregen, zo zie ik nu. Men neme Sergio Leone (het jeugd-gedeelte uit Once upon a time in America, of Kusturica. Prachtige muziek ook. Net als Otto e mezzo vind ik deze lichtjaren beter dan La dolce vita.

ik spitte de VPRO/Volkskrant cinema site om, naar de 4-sterren recensies van dit jaar. Waren er dus gigantisch veel. Lekker mild inderdaad. (en dan waren er ook nog wel wat 3-sterren films die me de moeite lezen)

dus here we go.

The Illusionist
iedereen zal wel gestoord worden van The Prestige-vergelijkingen. Dus o m 't kort te houden. Deze legt 't af. Waarom? (maandag wist ik 't nu is het alweer weggezakt) The Prestige heeft talloze plot-twists, The Illusionist 1 hele irritante. (Want deze twist had ik halverwege afgedaan als fijn dat ie niet kwam, want hij is heel voorspelbaar) Punt is dat The Prestige met een creepy verklaring voor een goede truc komt en The Illusionist juist, meer in lijn eigenlijk met het beroep, geen verklaringen geeft, hoe de grote goochelaar (Norton) zijn bovennatuurlijke truc doet. Kweenie of dat helemaal helder is. Ander klein puntje is dat The Illusionist meer een soort historische film is met veel sepia-kleurenfilters en The Prestige een soort bizarre parallele wereld.

Indigenes
Ja ik zal mijn gebruikelijke riedel over oorlogs-films en hoe je toch in je oordeel beinvloed wordt door de heldendaden, niet houden.
Deze film heeft een boeiende politieke bodem, omdat het dus (het moge bekend zijn) gaat over Franse kolonialen die als kannonnenvoer dienen :( en sowieso gediscrimineerd worden, tot ver na de oorlog..)
Film had een behoorlijk lage score vond ik op IDMB. (krappe zeven, terwijl ik dacht: nah kan best met Saving Private Ryan door een door) Maar de echte oorlogsfilmsliefhebber kan natuurlijk niet tegen geweertjes die niet uit die tijd kwamen en nog erger dat een van de soldaten zijn ene arm niet kon gebruiken: (da's de groentejongen uit Amelie)

The Curse of The Jade Scorpion
Woody-woensdag tussendoor. Dit vond ik een absolute meevaller! Maar ik was ook al fan van Scoop. Deze film is nog een stuk beter, Woody is qua wisecracks echt heel goed op dreef. Ik heb keihard gelachen. Zijn tegenspelers hebben helaas niet verder doet "mislukken" (of doet zakken naar een zesje) is het plotje.. Draait om hypnoses. Tsja. kinderfilmpje.. eigenlijk.
Doodzone, want Woody in de jaren '40 als detective voor een verzekering is best briljant en hij lijkt met zijn grijzere haren op Piet de Visser. (de voetbalscout)
oh las vlak voor ik de film zag dat Charlize Theron gekozen is tot mooiste vrouw van de wereld o.i.d. (Ik wist niet wie dat was) Ze komt hier langs als Kim Basinger-achtig Femme Fatale (nou ja nou ja), maar eigenlijk is een van de secretaresses op kantoor veel knapper. (geloof dat het Kaili Vernoff is)

nah nalezen lijkt me een goed idee maar goed het forum is toch leeg..

deze zin is half weggevallen:

"tegenspelers hebben helaas niet Woody's komische timing, wat de film verder doet "mislukken".. etc. :)

Na 800 jaar eindelijk maar eens bittorrent geinstalleerd. Je moet die glasvezel toch ergens voor inzetten. En ik zat al een tijd te wachten totdat iemand op Joox eens Derrida zou plaatsen. Gebeurde niet en nu had ik hem zo binnen.

Nou goed Derrida (2002), docu van Kirby Dick en Amy Ziering Kofman over de gelijknamige filosoof. De commentaren van deconstructie-snobs waren vrij negatief dus viel de film erg mee. Mooie beelden met citaten uit zijn werk afgewisseld met 'Gouden Kooi'achtige momenten en razend interessante interviewfragmenten ("wie zou uw filosofische moeder zijn?" JD helemaal onder de indruk: "dat is een goede vraag. Een hele goede vraag.")

Het beste is een extra waar Derrida met de makers na de eerste vertoning vragen van het publiek beantwoord en plotseling een soort Franse Woody Allen blijkt te zijn.

volgende: No Maps for These Territories over William Gibson.

@Ludo: het forum is leeg, maar het Filmforum gaat lekker z'n gangetje. Keep them coming.

Jindabyne (Ray Lawrence, 2006) – de regisseur van de beheerste thriller Lantana (2001) komt vijf jaar later weer sterk voor de dag met Jindabyne, vernoemd naar een Australisch dorp dat tegenwoordig verborgen ligt onder een meertje. Het schijnt dat de spits van de kerktoren wel eens boven het wateroppervlak uit komt. In de film komt ook veel naar het oppervlak bovendrijven, niet alleen het lijk van een jonge vrouwelijke Aboriginal, maar ook de opgekropte emoties van de families die bij de vondst van het lijk zijn betrokken. Laura Linney is zoals gebruikelijk weer uitstekend en Gabriel Byrne speelt zowaar een keer niet op de automatische piloot. Gebaseerd op So Much Water So Close To Home van Raymond Carver, een verhaal dat ook gebruikt is voor Short Cuts (1993) van Robert Altman.

ah de rivierscene, die beelden uit Altman-films blijven goed hangen. Dacht laatst nog ineens aan die rare celliste en haar moeder.

Zabriskie Point (Antonioni, 1970). Interessante film, waar ik niks van wist eigenlijk. Zijn enige Amerikaanse film dus. En totaal geflopt, zowel bij publiek als critici. Ik zal niet zeggen dat ik de film in alle details begrepen heb (Antonioni kijkt wel uit voor zo’n mogelijkheid), maar ik heb er wel een idee van. En dat idee strookt totaal niet met de acht negatieve recensies die ik na het zien van de film heb gelezen. De film vertelt het verhaal van jeugd tegen het establishment en begint met studentenstakingen, waarbij een politieagent omkomt. Een student die aanwezig is maar niet geschoten heeft vlucht met een gestolen vliegtuig de woestijn in, waar hij een meisje ontmoet dat spijbelt van haar werk (bij een vastgoedmegalomaan) om een collega te ontmoeten voor meditatie. De twee worden verliefd, uitmondend in een (kennelijk) beroemde scene waar het tweetal rollebolt op de bodem van een droogliggende rivier. Menig critici heeft de film, zo schat ik in, op willen vatten als een poging inzicht in Amerika te krijgen en volgens hen slaagt de film er niet in verder te komen dan clichés van het type “geld en commercie corrumperen” en zijn de vrijpartijen potsierlijk (zie Roger Ebert). Volgens mij gaat deze film helemaal niet over Amerika per se, en al helemaal niet over geld. Zoals altijd kijkt Antonioni meewarig en beducht tegen veranderingen aan. Dat de industrielen en vastgoedmakelaars niets goeds in de zin hebben geloof Antonioni wel, dat heeft zijn interesse niet eens. Maar de studenten weten het ook niet en kramen toch weinig zinnigs uit. Het verliefde paar dat de heksenketel ontvlucht komt teleurgesteld uit respectievelijk het bedrijfsleven en het studentenleven en besluit het ultieme geluk dan maar te vinden in de woestijn, de doodste plek in de VS, om daar te rollebollen in een droogliggende rivierbedding, waar plotseling een heel legioen mensen naast gaat liggen op muziek van Pink Floyd. Potsierlijk? Cynischer kun je het hippie-ideaal niet uitbeelden wat mij betreft. Kortom, Zabriskie Point lijkt me onbegrepen op een Starship Troopers-niveau. Helemaal geslaagd vond ik de film ook niet. Hij is niet heel meeslepend, hier en daar wat te schreeuwerig, en de verhaallijn had wel kunnen opknappen van een extra lezing. Maar ja, wel een interessante film.

Zabriskie Point lijkt me onbegrepen op een Starship Troopers-niveau.

Correct. Zit ook veel napraterij tussen heb ik inmiddels gemerkt.

Die hele beginscene torperdeert toch eigenlijk die hele marxistische studenten scene. Wordt door de hoofdpersoon in een als ik me niet vergis vrij coole oneliner ook even uitgespelt.

Wat ik altijd een hele creepy scene heb gevonden is wanneer die kinderen langs de vrouwelijk hoofdpersonage rennen.

Vraag me soms af of die vrijscene in de woestijn zo sullig is geworden omdat de FBI daadwerkelijk Antonioni in de gaten hield en er geruchten gingen dat hij een orgie ging filmen...als dat nou met de intensiteit was gegaan van zijn Z/W films, maar misschien kon hij vervreemding beter aan?

Het einde blijft wat mij betreft nog steeds onovertroffen, vooral als die schreeuw van Roger Waters erin knalt.

en zijn de vrijpartijen potsierlijk

vind Ebert altijd he. Hij is als het personage uit The Purple Rose of Cairo. Na de eerste zoen (of nee zelfs de beweging ernaar toe) een fade-out graag. ;)

de woestijn, de doodste plek in de VS - om precies te zijn Death Valley, de laatste schuilplek van Charles Manson en zijn 'familie', de man die het hippie-ideaal definitief om zeep hielp. Die plek is inderdaad niet toevallig gekozen.

Bobby
tsja. ensemble-films zijn meestal wel geinig, maar deze is toch wel mislukt te noemen. Wat een cast, maar wat een dramatisch acteren.. En vooral de dialogen zijn hopeloos, wat natuurlijk extra sterk opvalt in een Amerikaanse film. Met name Elijah Wood en Lindsey Lohan zijn tenenkrommend. (en dat ligt dan dus met name aan de pathetische dialogen die de 2 in de mond gelegd krijgen)
Uiteindelijk blijven van al die personages (10 ofzo) uiteindelijk alleen William H. Macy en vooral (!) Sharon Stone overeind. Hij gaat vreemd en zij is kapster in het hotel, waar alles om draait.
De film is ook zzzzzoo politiek correct. De wijze "afro-Amerikaan" komt langs.. En een van de Mexicaantjes waarover hij de scepter zwaait is zo onder de indruk van zijn wijsheid dat hij hem zijn tickets voor een belangrijke baseball-game schenkt. Yeah right.
Enige wat de film goed doet, is het slot. Bobby Kennedy komt aan in het hotel en wordt neergeknald, de film mengt archiefbeelden met de acteurs en dan wordt het toch nog best spannend. (Ondertussen horen we Bobby speechen. wat een propaganda eigenlijk)

Little Children
Ik zat te denken. Zou voice-over meer en meer geaccepteerd worden dankzij het succes van die literaire luisterboeken? Little Children doet in elk geval een poging tot literaire voice-over, wat in 't begin leuk is en later vooral vervelend.
De film is wel redelijk goed. Het leven in de suburbia, da's altijd goed voor wat verborgen waanzin. Dit keer zelfs met een groot "Todd Solondz-achtige nee trui over je hoofd ik wil dit niet zien"-gehalte. (met een pedofiel enzo)
Eindelijk is wel wat gehaast en ook een tikkeltje onbegrijpelijk, ik zie eigenlijk niet in waarom het personage van Kate Winslet zich nu ineens in haar lot schikt.

Flandres
Oef! Aargh! Kan door in de categorie allerslechtste films van het jaar. Het begint als het arthouse cliche, voor er 10 minuten (en 20 woorden) om zijn (of gesproken) graag vrouwelijk naakt + onhandige seks.
Het draait om een driehoudsverhoudinkje, dus het wachten is op geweld. Dat komt er, maar (en de film lijkt een beetje met het cliche te spelen) niet zoals je verwacht. We krijgen een oorlogsfilm. Que!? En een slechte ook nog. De Franse soldaten (welke oorlog is het eigenlijk?) banjeren door Afghanistan-achtig gebied ondertussen veranderend in de 10 kleinde indiaantjes en wat zinloos geweld plegend. Je kan me veel vertellen, maar ze lijken geen plan te hebben en geen leider, er is geen communicatie met een basis, o.id.. iets wat je in een modern leger toch wel mag verwachten. (op een gegeven moment wordt er eentje afgeknald, komt er een helicopter het lijk oppikken, maar die lijkt het rest van het bataljon gewoon doorsjokken?!)
Dan keert de film terug naar Flandres waar het meissie ondertussen gek is geworden (hopeloos geacteerd) en we toch nog een Hollywood-einde te zien krijgen.. Zucht.

The Last King Of Scotland
Effortlessly good, ofzoiets. Schots eikeltje vertrekt voor de kicks naar Oeganda, wordt daar ingepalmd door Idi Amin. (toch wel begrijpelijk, zo'n uniform en machtig mens die je ziet zitten, ik begrijp het wel) maar ja dan zit ie dus in de penarie, want moet ie een barbaars regime een beetje gaan zitten verdedigen/in stand houden.
Het is een "mooi" verhaal en zijn ontsnapping is ook best geniaal. (ik neem aan dat ie daarna de Palestijnen jarenlang financieel heeft ondersteund)
Qua film is de muziek misschien wat te overdreven, van die orkest-bombast..

Flandres zo slecht? Dan heb je Bruno Dumonts vorige film Twentynine Palms (2003) zeker niet gezien ;-)

ik zal 'm op mijn lijst zetten!

..

oh nee toch maar niet :)

5 sterren in de Volkskrant. zeker van diezelfde gast die Batalla En El Cielo op een had staan in zijn jaarlijstje.

Bedazzled - Harold Ramis
Over het plot valt niet veel te zeggen
Een dook (Brandon Frasier) krijgt - wanneer deze verzucht er alles voor over te hebben iets te krijgen met een leuk meisje waar hij een geruime tijd verliefd op is - 7 wensen van de duivel (in de aantrekkelijke vorm van Liz Hurley) in ruil voor zijn ziel.
Tuurlijk wenst hij een leven met het het leuke meisje, maar dat pakt telkens verkeerd uit.

Het plot is niet origineel en de uitwerking ook niet echt, maar Brandon Frasier is werkelijk HILARISCH!.
In tijden niet zo hard gelachen als met deze film en dat terwijl ik deze al een keer gezien had.
Aanrader, alleen maar om Frasier.

Zatoichi - Takeshi Kitano
Je moet het allemaal maar aannemen: een blinde onoverwinnelijke samourai die vijanden moeiteloos in mootjes hakt.
Ik slik het allemaal voor zoete koek en kan er eigenlijk geen genoeg van krijgen.

De film zit vol met clichés.
De gebruikelijke wraakoefening, dit maal als subplot behandeld
De vanzelfsprekende 'cool' van de held, die ook handig in gokspelletjes blijkt te zijn

Maar de fotografie is bijzonder, de verstilde beelden die kenmerkend voor Kitano zijn, alsof de film even op pauze is gezet om op een lichte manier even iets te onderstrepen.
Een subtiele interactie tussen muziek en beeld, sferisch zonder kitscherig te worden.
Ook de 'knullige' humor is weer aanwezig, bij vlagen is de film bijzonder geestig.

Wat deze film echter onderscheidt van zijn vorige films is het gebruik van geweld dat deze keer, op een aantal momenten, minder terloops is.
Enkele vechtscenes zijn veel grootser uitgewerkt en alleen de muziek, die daarbij nogal 'understated' is, lijkt er dan voor te waken dat het verzandt in typische Hollywood bombast.

Kritiepunt:

***SPOILERS***
Tegen het einde word ik geconfronteerd met een ontknoping (en later nog 1) waar ik helemaal niet op zat te wachten en die de 'flow' van de film geweld aandoet.
Alsof iemand op het allerlaatste moment nog even iets toevoegt: "..oh en overigens nog het volgende..."
Ik nam het voor kennisgeving aan.
...en de dans aan het einde van de film is bijzonder vervelend...

>>Aanrader, alleen maar om Frasier.

Niet alleen maar; ik citeer met instemming Stephanie Zacharek (Salon.com):

"It doesn't hurt that Elisabeth Hurley is pure pleasure to look at, pulling off one scrumptious visual joke after another. It's worth seeing "Bedazzled" for her outfits alone: glam rock-chick red fur coats with coordinating stiletto boots and slithery liquid evening dresses. (Because she's the devil, she doesn't even have to wait until a scene is over to get a costume change.)

Those afflicted with a weakness for the fair sex are hereby warned: At the screening I attended, several men in the balcony had to be revived with smelling salts after Hurley made an appearance as a substitute teacher at a boys school, wearing a tartan minikilt with tall high-heeled boots."

Bande à part. 15 jaar wil ik die **** film al zien, maar nee hoor, nooit in een videotheek te vinden, DVD al jaren uit en niet meer verkrijgbaar. Dus dan neem ik het recht maar in eigen handen. :)

Afijn, stroef begin. Een ritme dat steeds lastiger wordt na mate de jaren verstrijken en toch, toch inderdaad zoiets als een klassieker. Veel moois zit in de details en de rest in de terecht beroemd geworden scènes: de Louvre race (die wel heel kort is), het "In the Morning" dansje en eigenlijk het mooiste, Odile's treurige liedje in de metro. Arthur (Claude Brasseur) is best wel een sadistje, dus is het terecht dat nerdy Franz (Sami Frey) met Odile eindigt. Anna Karina kunnen we opnieuw concluderen heeft de mooiste jukbeenderen uit de filmgeschiedenis.

Zeker niet mijn favoriete Godard, maar toch een eervolle plaats 5 achter Weekend/Une Femme.../Pierrot.../Alphaville. Binnenkort maar eens La Chinoise ophalen.

lol@ die quote van keeskist.

de plot outline van Bande klinkt ook best tof.. "Two crooks with a fondness for old Hollywood B-movies convince a languages student to help them commit a robbery"

(ik begin Besson en Godard door elkaar te halen)

Ja, eigenlijk is het gewoon een hommage aan de film noir maar dan op zijn Godards.

(ik heb...uch...volgens mij nooit wat van Besson gezien. :)

Trouwens even praktische vraag: hoe kijken jullie al je rips? Zitten jullie op de computer te turen of branden jullie de films naar cdr/dvd om op tv te kijken? Of direct van comp naar tv?

Ik leid namelijk aan Ter Haariaanse paranoia tov van cdrs die mijn collectie vervuilen en ik zie opeens al weer een stapeltje films verschijnen.

Ik ben waarschijnlijk de enige die zijn films netjes huurt of koopt.

Nu we het toch over Franse cinema hebben:
Ne Le Dis A Personne oftewel Tell No One (Guillaume Canet, 2006) – lekker complexe thriller naar een boek van de Amerikaanse bestsellerauteur Harlan Coben. Acht jaar na de moord op zijn vrouw Margot krijgt kinderarts Alexandre Beck een mailtje waaruit blijkt dat ze waarschijnlijk nog leeft. In zijn zoektocht naar wat er op de fatale avond daadwerkelijk heeft plaatsgevonden wordt hij zowel door de politie als door criminelen tegengezeten. Regisseur Canet (zelf te zien in een korte rol) neemt rustig de tijd om ons een blik in het innerlijke van de wanhopige maar doorzettende Beck (een uitstekende vertolking van François Cluzet) te gunnen en geeft slechts mondjesmaat de broodnodige informatie voor het oplossen van de puzzel. Halverwege de film zorgt een zenuwslopende achtervolging opeens voor veel vaart en extra spanning, waarna pas in de laatste minuten alles op zijn plaats valt en je de rest van de avond nodig hebt om werkelijk door te hebben wat er nu allemaal gebeurd is. De bekendste namen in de cast zijn Kristin Scott Thomas en Jean Rochefort. De film werd dit jaar in vijf categorieën voor een Cesar genomineerd en won er vier (beste acteur, regisseur, montage en originele filmmuziek).

Ik huur en koop ze ook netjes, als ze verkrijgbaar zijn, maar gisteren viel ik toch weer van mijn stoel toe ik zag dat Angel's Egg via een torrent werd aangeboden, dan ga ik niet wachten tot die een keer in 2145 wordt uitgebracht.

mijn schuldgevoel is drastisch afgenomen het laatste jaar.. gewenning ofzo. nu is films downloaden net zoiets als mp3's downloaden, doodnormaal en nagenoeg net zo snel. (dat de industrie eraan gaat zien we later wel weer)

maarreh ik kijk die dingen op mijn laptop, met redelijk groot scherm, weidse landschappen zullen niet zo indrukwekkend zijn als in de bios, maar meestal heb ik niets te klagen. En ik heb geen dvd-brander. Bovendien zijn dvdr's ook best duur, met name in acht genomen dat ik een film hooguit 2x zie. (en met mijn kijktempo zou dat in de 10000 euro's lopen, wat de industrie misschien wel zou redden ;) )

misschien is een rewritable drvdr iets? of zou dat niet bestaan..

Mmm, maar je kan die files ook op een gewoon cdrtje schrijven, die pakt mijn dvdspeler gewoon, ik sta zelfs te kijken van de kwaliteit en mompelde toen nog iets van "lang leve het internet!"

Ik heb laatst een groot computerscherm gekocht waar ik heel erg tevreden over ben (Samsung 22" LCD). Omdat ik daar zoveel tijd achter spendeer (en omdat ik nooit tv kijk haast, dat ding is dus heel klein). Ik brand alle goede films die ik gezien heb (en gooi de matige en slechte weg) als dvd-rom (da's ong. 5 films op een schijfje van een euro) maar dat is meer een raar soort bewaren dan iets anders. Ik overweeg gewoon een terabyte te kopen eerlijk gezegd. Ik brand dus nooit om iets te bekijken op een dvd-tv setting, aangezien ik alleen maar ellende verwacht met codecs en ondertitels.

Weinig gezien. Afgezien van The office (helemaal) alleen Duck Season (a.k.a. Temporada de patos, Embcke 2004), een alom geprezen maar tegenvallend lo-fi arthouseniemendalletje uit Mexico over een paar jongeren en een pizzakoerier die zich op zondagmiddag vervelen. Dat vervelen kwam goed over. Over eenden gesproken: ben begonnen aan seizoen van The Sopranos, inclusief de aleens eerder geziene eerste zes afleveringen. Eerste aflevering is al helemaal raak, wat mij betreft. Gangster die bij psychiater belandt nadat de eenden uit zijn zwembad zijn uitgevlogen: menig gevierd regisseur zou met een slechter uitgangspunt aan het draaien gaan.

Ik ben ook geneigd ze te branden (op dvd), maar eigenlijk slaat het nergens op omdat ik al genoeg heb wat ik nog moet kijken, laat staan dat ik iets nog eens kijk. Maar ja... beter mee dan om verlegen.. of zo. :)

Duck Season - inderdaad zo'n film waar je een paar jaar later van weet dat je 'm ooit gezien hebt, maar die blijkbaar teveel heeft voortgekabbeld om ook maar enig spoor te hebben achtergelaten in het geheugen.

Alles Is Liefde – en dat viel behoorlijk mee. De plotafwikkeling gaat behoorlijk voorspelbaar volgens het boekje en alles loopt natuurlijk goed af, maar dat hoort nu eenmaal zo in een romcom. Het verhaal verrast niet, maar de dialogen en de enkele sterke oneliner vergoeden veel (al zitten de meeste daarvan al in de trailer). Net als de Britse voorbeelden ook hier bruiloften en begrafenissen en veel misverstanden in de liefde. De Sinterklaasviering is een van de minst romantische jaarlijkse gebeurtenissen in Nederland en juist omdat het niet voor de hand ligt een grappige achtergrond voor het verhaal. De openingssequentie wordt dankzij scherpe montage heel vlot neergezet, al zijn dan nog niet alle belangrijkste personages geïntroduceerd. Michiel Romeyn is niet alleen de rode draad, maar ook het warm kloppende hart van de film. Die man hoeft weinig te doen om sympathie te wekken. Carice van Houten en Daan Schuurmans hebben weinig tijd nodig om hun rollen emotionele diepte te geven. Minder sterk: de lullo’s die De Vliegende Panters neerzetten, sommige bijrollen komen niet uit de verf (Marc-Marie Huijbregts is niet meer dan een typetje en Chantal Janzen is en blijft een pratende barbiepop) en natuurlijk Bløf (tweemaal maar liefst). Mijn excuus om de film te zien: omdat Indigènes zondagochtend in de Munt draaide, maar enkel toegankelijk bleek voor pashouders van AUB (o.i.d.) en ik niet van onverrichter zake huiswaarts wilde keren. Dus.

No Maps For These Territories dus. Docu-interview met William Gibson van een paar jaar geleden (dus voor zijn onwaarschijnlijk slechte Spook Country). Niet al te lang (ongeveer 45 minuten), leuk gefilmd (Bill zit in een limo te vertellen en de mix van beelden wordt steeds wilder) en met gewoonweg interessante inzichten in schrijven, technologie, steden, pornografie. Wel iets voor de VPRO al zenden ze dit soort shit niet meer uit (of misschien wel en let ik gewoon niet goed op. :)

Stond er eigenlijk van te kijken dat Gibson een roker is.

grappig, dacht dat die Gibson allang het loodje gelegd had. (maar dat was K. Dick, I guess)

Ten Canoes
Zoveel voice-over dat het een luisterboek lijkt. De constructie is ook wel erg ingewikkeld, een verhaal in een verhaal met een daarboven staande verteller. ofzo. En God wat hebben die aboriginals flauwe humor. Niettemin, na een half uurtje winnen wordt het eigenlijk best geinig, met Rashomon-achtige "wat zou er gebeurd" zijn momenten. En een gepast einde, waar de verteller de kijker zelfs een beetje uitlacht. Tis me wat.

The Way I Spent The End Of The World
Imdb tipt Machuca als verwante film. Hebben ze gelijk an. Dit is de Roemeense versie. De film is wat te fragmentarisch, als er dan een ontsnappings-plot opduikt, wordt die eigenlijk al snel weer verlaten voor kleine sfeer-momentjes. Niettemin een fijne film waarin opvallend veel gezongen en gegeten wordt. (Dat laatste bracht me aan het piekeren of je in Hollywood films eigenlijk wel eens een knap meisje zit snoepen, maar goed) Ook kinderen spelen een volkomen natuurlijk rol in de film, met schoffies die plannetjes maken, dood willen, spioneren.. etc.

What's Up, Tiger Lily?
nog altijd geen Badly Dubbed Porn gezien op Comedy Central. Woody doet hier hetzelfde. (En zou hij de eerste zijn geweest) Hij heeft bij een Japanse film wat flauwe dialogen geschreven over eiersalades. Is het eerste half uurtje wel leuk..
Opvallend in het hele oeuvre van Woody is het ontbreken van naakt, welnu, dichterbij dan hier komt hij niet met een eindeloze reeks Japanse schonen. (wat het opeens logisch maakt dat hij later met zijn Koreeanse adoptiekind trouwde)

Ten Canoes – de vorm komt inderdaad complex over, ook omdat in heden en verleden dezelfde acteurs voorkomen. De westerse kijker krijgt wel een goed beeld van de manier waarop Aboriginals hun verhalen vertellen. De voice-over is nodig omdat de Aboriginalgeschiedenis mondeling van generatie op generatie wordt overgedragen. Ondanks de beperkte middelen en het zeer kalme verteltempo vond ik het verhaal behoorlijk onderhoudend.

nog altijd geen Badly Dubbed Porn gezien op Comedy Central.

Pijnlijk onleuk imo.

Control
Als iemand anders dan Corbijn die film had gemaakt had ik hem zeer waarschijnlijk overgeslagen. Mooie film, beetje droog, maar dat is volgens mij inherent aan Corbijns calvinistisch-sublieme stijl. Mooie details (Crash op de boekenplank.) Kreeg de indruk dat in de neergang de curtisiaanse depressie voorzichtig werd genegeerd en plaats moest maken voor een angst voor epilepsie. Maar goed, dat is meer discussie materiaal voor hardcore JD-volgers. Samantha Morton herkende ik ook pas halverwege de film. Toch weer opgelucht dat ik niet in Engeland ben geboren.

Il Deserto Rosso
Zou een leuke "double header" zijn met Control. Zag deze Antonioni lang geleden en kon er toen niet inkomen. Nu zag ik hem in drie delen en werd ik op gezette tijden weggeblazen. Met name eerste 45 minuten zijn waanzinnig goed en mooi. Een van de mooist geschoten films die ik ken (zo niet de mooiste) en met radicaal elektronische soundtrack. Las nu ook dat de climax zo vaag is omdat de jonge Albus Dumbledore boos was weggelopen bij de opnamen en ze creatief moesten gaan plakken en knippen met wat ze aan beelden hadden.
De film vindt bovendien Prada uit (maar dat moet ik eens rustig gaan uitwerken.)

Prada de damessschoen!?

tikkie Nederlands in Control misschien, het lag aan de medicijnen, als de dokter had gezegd "gaat wel weer over" was er niks aan de hand ;)

Prada, de hele rataplan, mannencollectie, vrouwencollectie, die film is een groot Prada moodboard. :)

Mooie details (Crash op de boekenplank.)
"Peter Pan"-toneelstukaankondiging (meen ik) naast de kleedkamerdeur bij het eerste optreden na de overdosis :)

Ik verbaasde me overigens ook over het volledig weglaten van z'n depressie. Heb het boek van mevrouw Curtis niet gelezen maar wordt er daarin ook niets over geschreven? Was hij eigenlijk wel depressief of is men collectief foute kwalificaties als "depressieve muziek" gaan projecteren op de geestestoestand van Curtis? Afgaande op het verhaal van de film is het duidelijk dat hij er mentaal niet meer uit kwam maar dat lijkt me niet voldoende om hem als depressief te beschouwen.

Vond 't geluid in de film overigens minstens net zo uitgekiend als de beelden. Wanneer er bv. opgetreden werd zat je er meteen midden in - volume omhoog en in surround sound kwam alles lekker vet binnen, kenker.

Bamako
de kracht van woorden. In een Malinese achtertuin wordt een proces gehouden tegen het IMF en allerlei andere organisaties die Afrika kapot maken. Een surrealistisch rechtbankdrama dus, dat zeer zeker fascineert. Er zijn nog wel wat zijplotjes omheen (aan het einde wordt Afrika nog metaforisch ten grave gedragen ofzo) maar eerlijk gezegd vielen die in het niet bij de advocaten die elkaar vliegen afvangen.

The Good Shepherd
een hele zzzzit. Matt Damon bij de oprichting van de CIA (en als Bonesman: ALL HERE) punt is dat hij de hele film zo glazig neutraal kijkt dat hij nauwelijks iets uit overtuiging lijkt te doen. Hij belandt overal maar in zonder dat 't 'm lijkt te interesseren. En het plot gooit 3 uur lang rookgordijnen omheen terwijl het mysterie (rond een casssette-opname) waar de film om draait maar 2 mogelijke oplossingen kent.. En de eerste optie valt al snel af. Is het sowieso slim van de CIA om vader EN zoon in dienst te nemen. Lijkt me allerlei gewetens-conflicten opleveren. Al weet het koele hoofdpersonage daar op zijn DDR's wel raad mee.

Kicks
Aargh! Het enige amusante aan deze film is dat er een regisseur in voorkomt, die schijnbaar gebaseerd is op de echte regisseur. Ook een man uit de reclame.. en kennelijk heeft ook hij naar krantenknipsels getuurd en die allemaal op een hoop gegooid voor deze mozaiek-film. Jammer dat hij EN niet de vinger aan de pols heeft bij de Marokkaanse subcultuur (dunkt mij, waar zijn eigenlijk de hoofddoekjes !) en ook niet bij de "autochtonen". Inderdaad, velen zullen nauwelijks een Turk of Marokkaan kennen, maar als ze er een tegenkomen doen ze volgens mij best normaal. Oftewel een eindeloze reeks karikatuurtjes.

Notes on a Scandal
Mwah, 1-2-tje tussen Judi Dench en Cate Blanchett. Beide lerares op een school, eerste is eenzaam (met een dagboek waar een goede dag een gouden sterretje krijgt..), tweede zit in een mid-life crisis. Dench ruikt haar kans als ze Blanchett betrapt op affairetje. (middelbare school, do the math) En ze begint haar te manipuleren. Door de hysterische muziek van Philip Glass lijkt het af en toe wel psychologische horror, zonder dat het eng wordt.

Volgens boek (en film) kwam de depressie van Curtis voort uit zijn angst voor epileptische aanvallen tijdens optredens, zijn huwelijkscrisis en de bijkomende druk van een belangrijke eerste Amerikaanse tournee. De depressie van de zanger is wel degelijk verbeeld in de film. Neem b.v. het einde van de scène in huize Curtis, wanneer Debbie haar man in een hoek van de kamer dwingt en wanhopig een reactie probeert los te krijgen bij de zwijgzame Ian. Hij laat zijn wanhoopstranen pas rollen als zij gefrustreerd de kamer heeft verlaten. Als dat geen teken van depressie is...

Ik weet niet of je JD-fan moet zijn (geweest) om geraakt te worden door Control, maar ik vind het in ieder geval een zeer geslaagd regiedebuut. De setting van het economisch achtergestelde Noorden van Engeland is goed getroffen, de muziek knalt vol realistisch vuur uit de bioscoopspeakers, er mag gelachen worden (vooral Toby Kebbell als manager Rob Gretton steelt wat dat betreft de show) en acteur Sam Riley lijkt met name tijdens de optredens griezelig veel op de echte Ian Curtis. De zelfmoord van de zanger wordt met veel meer tact verbeeld dan de notendop waarin het in 24 Hour Party People verpakt wordt (ook een hele toffe film overigens, maar zo anders vanwege de ironische toon). Een enkele keer ondersteunen de liedjes wat al te letterlijk de bijgaande beelden (het moment waarop Love Will Tear Us Apart invalt en de letterlijke isolatie van Curtis tijdens het inzingen van Isolation), maar dat maakt de film er niet minder op.

Opvallend is dat clipmaker Corbijn zich met Control niet heeft laten verleiden tot het maken van een videoclip op speelfilmlengte. Gelukkig maar. Control oogt meer als in beweging gezette foto’s uit Corbijns vroege periode. De zwartwitfotografie is esthetisch, maar nooit overdadig en juist zoveel mogelijk dienstbaar aan het verhaal.

Als dat geen teken van depressie is...

mmm, vond hem in de film toch meer het type introverte man van weinig woorden die niet zo goed keuzes kan maken dan iemand die zucht onder het gewicht van depressie.

Las in een interview met Morley dat Corbijn een groot gedeelte van de film zelf heeft moeten financieren. Had ik ook niet verwacht, in de zin dat zo'n film me zakelijk wel een goede gok leek.

Turks fruit (Verhoeven, 1973). Nee, ik kan hier de grootsheid nog steeds niet in ontdekken. Goed, het verhaal is niet slecht, en de tweede helft bevat een paar ontroerende momenten. Maar, man, voordat we daar zijn! Dan moeten we eerst door een uur grappen en grollen en recalcitrante scenes waarvan het niveau in feite toch wonderlijk dicht ligt bij Flodder. De tv-serie. Ook moet je bereid zijn door een nogal stuntelende cast heen te kijken (hoe heet die gast uit Zeg eens Aaa?). Ik kan me eigenlijk best goed voorstellen dat de commissie van de Academy Awards dit destijds met enige verontwaardiging heeft teruggestuurd naar Nederland. Zijn tijd teveel vooruit, was de verdediging. Ach...

Tenshi no tamago ofwel Angel's Egg. Mamoru Oshii's meest uitgesproken avantgarde werk, een soort L'Anime dernière à Marienbad, beetje dezelfde sfeer als Robbe-Grillets werk gemixt met Bijbelse symboliek en Messiaenachtige muziek om het helemaal zwaar te maken. Bijna onvoorstelbaar dat dit gemaakt is door de man achter Urusei Yatsura.

http://www.cultivatetwiddle.com/angelsegg/angelimage/withegg.jpg

Of de film helemaal geslaagd is ben ik nog niet over uit. Laatste kwartier is in ieder geval magnifiek. En qua composities (allemaal nog predigitaal getekend in 1985) vaak prachtig. Maar uiteindelijk een film voor hardcore anime liefhebbers. Mmm, zie nu op IMDB dat hij weer druk bezig is geweest.

En nog meer Japans: Nighmare Detective, de meest recente en voor zijn doen tamelijk conventionele film van Shinya Tsukamoto.
http://www.lexpress.ch/photos/20070615_3626865.jpg
Liefhebbers kunnen hier verder lezen.

Was hij eigenlijk wel depressief of is men collectief foute kwalificaties als "depressieve muziek" gaan projecteren op de geestestoestand van Curtis?
Dit is juist één van de redenen geweest om de film te maken, om dat éénzijdige beeld rondom zijn persoon wat te relativeren. Dat hij desondanks toch niet voorop liep in de polonaise, blijkt ook bijvoorbeeld uit zijn zelfbeklag en diepe schuldgevoel na de vechtpartij tijdens het concert in Bury.

Las in een interview met Morley dat Corbijn een groot gedeelte van de film zelf heeft moeten financieren. Had ik ook niet verwacht, in de zin dat zo'n film me zakelijk wel een goede gok leek.
Veel potentiele financiers hikten tegen het zelfmoordgebeuren aan. Die zagen liever een happy end, of een film waarin hij weer tot leven kwam (ja, écht waar) en uitgroeide tot een grote popster.

Een enkele keer ondersteunen de liedjes wat al te letterlijk de bijgaande beelden
Mooiste moment vond ik de door 'Insight' begeleide autorit naar Londen.

Ik vond het een zeer onderhoudende, bij vlagen indrukwekkende film. De keuze voor zwart-wit beelden past goed bij het verhaal. Sam Riley zet een geloofwaardige Ian Curtis neer, inclusief de maniakale dansbewegingen tijdens de concerten. Daarnaast speelt Samantha Morton met verve de rol van Deborah, alleen blijven de gesprekken tussen haar en Ian wel vaak op het niveau "Do you want tea, dear?" of "I'm going tot bed" hangen. Maar misschien ging het in werkelijkheid ook wel vaak zo. In de rol van Annick zit weinig diepgang: ze wordt als een zoet, vaak kritiekloos popje neergezet door Alexandra Maria Lara. Toby Kebbell speelt de rol van Rob Gretton hilarisch maar éénzijdig, met zijn grote bril en dito bek.
Het verhaal was natuurlijk bekend bij velen, maar vergezeld door beelden van een troosteloos Noord-Engeland of de eenvoudige, kille woonruimtes, kreeg het voor mij echt een meerwaarde. En dan de muziek. Dé reden om de film in de bioscoop te zien vinnik. De livegespeelde nummers knallen echt de zaal in, zoals 'She's Lost Control', of 'Digital'.
Ik denk niet dat je per se muziekliefhebber/freak hoeft te zijn om de film te kunnen waarderen. Integendeel zelfs, als je bijvoorbeeld afgaat op het zwaar vermoeiende gezever op diverse Joy Division-fora van diehard fans over iedere bloemenvaas die in werkelijkheid anders stond dan in de film. Als je het hele verhaal niet kent, word je misschien nog wel meer geraakt door de film. Mijn vriendin is nu in ieder geval ook aan de Joy Division, ha!

Alles is liefde. Door de media-aandacht al bijna een hekel aan gekregen, maar toch erg leuk. Ook lekker een aantal 'Nederlandse film' cliche's weten te omzeilen (overduidelijk gearticuleerde 'godverdomme!'s, overbodige en overdreven wilde sexscenes en voorral dat eindeloze gelul erover, meestal zo onsmakelijk dat je denkt: weet je, doe mijn portie maar...).

Twelve Golden Medallions en Come Drink With Me, niet uitzonderlijk Shaw brothers vermaak, maar zeker de moeite waard.

What the bleep do we know. Nog maar een half uur, maar wat een vreselijk New Age gezwam. Evengoed toch wel weer enige interesse opgewekt voor quantummechanica, niet echt m'n favoriete onderwerp op de Havo. Of ik die film nog ga afkijken weet ik niet...

12:08, East of Bucharest
Erg grappig! Misschien wel de Romeense Goodbye Lenin, maar dan zeer low-budget. Film begint nog een beetje arthouserig met wat (op het oog) eenzame mensen. Maar maakt dan een wending richting zeer geslaagde komedie vol zelfspot. Een zeer pretentieuze lokale tv-presentator houdt een soort "Stand.Ru" over de welbekende revolutie. Hij nodigt wat vage bekenden uit (het stadje is zo klein, iedereen kent iedereen) en dan maar lullen. Wannabe-helden en andere hilarische droefenis. En dan is er nog de enige allochtoon van het dorp, Een Chinese winkelier, die de lokale rotjeugd van rotjes voorziet, en die door iedereen racistisch wordt bejegend. Maar diep van binnen is iedereen lief.

Transylvania
Net even 1 Oost-Europese film teveel. Deze was saai en ergerlijk, dankzij de irritante en hysterische Asia Argento. Zij speelt een zwangere vrouw die met een vriendin naar Transylvania reist, om daar haar liefje te zoeken. Die ze heel snel vindt en dus gaat de film niet over die zoektocht. De vrouw draait door (de reden mag u raden) en belandt in de oude Mercedes (met Nederlandse nummerplaat) van een oplichter, handelaar. Ze reizen door het land, wat qua landschap en figuren wel boeiend is, zeker op 't laatst nog wel wat aardige momenten. Maar, als geheel vrij saai.

Celebrity
Komt zelden voor, maar ik denk dat 't einde niet op mijn illegale rip stond. Nou ja, misschien miste ik maar een seconde of 30.. Het hoofdpersonage was in de bioscoop belandt en keek naar de film die in 't begin werd opgenomen. Nah ja een mooi cirkeltje. Celebrity is net als Stardust Memories een licht-cynische kijk op sterrendom, maar Stardust is een stuk persoonlijker. Celebrity's held is Kenneth Branagh, die afwisselend op Matthijs van Nieuwkerk en Reinout Oerlemans lijkt.. Hij beleefd allerlei avonturen, maar belandt (na een scheiding) van de regen in de drop. Bij vlagen grappig, al zijn er wel wat teveel personages, soms verwarrend.
Maar ik neem terug dat Charlize Theron (zie Curse of The Jade Scorpion) niet zo bijzonder is, hier steelt ze als model de show.

@MartijnB: bespaar je de moeite met What the bleep. Wat een gedrocht… Ik heb deel 2 geprobeerd in de bios en heb me zeer verbaasd over de onzin die voor waar wordt versleten. New age heeft, voor zover ik weet, nog nooit opzienbarende cinema opgeleverd.

@Ludo: na Gadjo Dilo (1997) sla ik stelselmatig elke nieuwe film van Tony Gatlif over. Als ik een opwindende zigeunerfilm wil zien gooi ik liever iets van Emir Kusturica in de speler.

The Invasion - regisseur Oliver Hirschbiegel, de maker van Der Untergang, vertilt zich pijnlijk aan de vierde verfilming van The Body Snatchers. The Invasion had misschien interessanter kunnen zijn, maar producer Joel Silver liet James McTeigue extra scènes filmen omdat er naar zijn idee in de eerste versie te weinig actie zat. Vandaar dat er onrustig gemonteerd wordt, overbodige flashbacks over het scherm flitsen en flink wat blikschade te aanschouwen is, met als ‘hoogtepunt’ een personenauto die over de weg scheurt met een man of tien op aan het dak vastgeklampt. Het grootste probleem is dat de film geen seconde spannend wordt of dreigend aanvoelt, en dat is toch wel zonde van een griezelig bedoelde sci-fi-thriller.

Het verhaal heeft een verwarrend uitgangspunt: op het moment dat de Amerikaanse burgers massaal bezeten zijn van een buitenaardse geest, heerst overal op aarde wereldvrede. In nieuwsberichten op televisie wordt vrede verklaard in o.a. Darfoer en Irak, en Bush schudt vrolijk de hand van Chávez. Kortom: de wereld is opeens paradijselijk vredig geworden. Goede zaak, zou je denken. Eigenlijk zijn die body snatchers, ondanks hun beperkte emotionele vermogens, best wel goed bezig. Waarom zouden Nicole Kidman en Daniel Craig al die moeite doen zich aan de positieve buitenaardse invloeden te onttrekken? Hun acties maken een contraproductieve indruk en zo wordt de angel volledig uit de film gehaald.

De beste versie van The Body Snatchers is wat mij betreft nog steeds die van Philip Kaufman uit 1978.

Eigenlijk zijn die body snatchers, ondanks hun beperkte emotionele vermogens, best wel goed bezig.

LOL

Ja, die Kaufman versie rockt, vooral met dat creepy einde.

Nicole Kidman begint overigens dankzij plastische chirurgie de laatste tijd steeds meer te lijken op de huidige Genesis P-Orridge.

http://dossiers.nieuws.nl/images/459896_1.jpg http://24x7.com/blog/vlogs/gen_poster.jpg

Niet per se een goede zaak, lijkt mij.

Hoe kunnen al die mensen toch denken dat zo'n opgeblazen kop beter is dan een paar rimpeltjes...

Zo, ik heb de draad weer opgepakt. Ben begonnen met twee uitstekende zwarte films. In volgorde van grootte:

Irma Vep (Assayas, 1995). Geslaagde ‘sort of’-komedie die een beeld – zwart, pretentieus en masturbatoir -schetst van de hedendaagse Franse cinema. Regisseur Vidal wil Feuillades Les vampires opnieuw verfilmen en laat voor de lead Maggie Cheung (die zichzelf speelt) overkomen. De opnames zijn niet tot tevredenheid van Vidal die al snel instort en vervangen wordt door een dikke blaaskaak. De fillm lijkt een soort antwoord op Truffauts La nuit Américaine, hetgeen onderstreept wordt door de aanwezigheid van Jean-Pierre Leaud, die in beide films een belangrijke rol speelt. Maggie Cheung is een echte ster en hoeft in feite niets te doen om het glorieuze middelpunt te zijn. Ze blijft opgewekt en vriendelijk, en vormt zo een fraai contrast met al die Franse eigenheimers. Documentaire-achtig gefilmd, licht van toon en vermakelijk.

Underground (Kusturica, 1995). Wat een tour de force is dit. In drie delen (2e WO, communisme en balkanoorlog) toont Underground een gitzwart beeld van 50 jaar Joegoslavië met een ironisch verloop: De twee vrienden Marko en Blacky die aan het begin van de film vanuit de ondergrondse vechten voor hun geliefde vaderland tegen de Duitsers werken uiteindelijk mee aan de ondergang van dat vaderland. In het tweede, en sterkste deel, wordt Marko communistische partijbons en laat hij Blacky, met een grote groep ondergedoken mensen, twintig jaar in de waan dat de oorlog tegen de Duitsers nog steeds gaande is. In de ondergrondse vervaardigen zij wapens die Marko vervolgens verkoopt. Met een speels gemak en met gitzwarte humor verandert de film hier in een politieke satire op het communisme, dat het volk dom houdt en over hun ruggen de buit verdeelt. In het derde beladen deel is het Kusturica bittere ernst. De vrienden komen tegenover elkaar te staan, zonder het zelf te beseffen, in de chaotische balkanoorlog. De film zit tot de nok toe vol met levensvreugde, smart en muziek en de memorabele beelden vliegen om je oren. En het einde, schatplichtig aan Fellini, is hartverscheurend mooi. Kusturica is een held.

L'Eclisse. Zag ik laatst staan bij Concerto voor 36 euro(!!!), schandalige prijs natuurlijk, dus voor 15 bij amazon.co.uk U&N gehaald en net in lome bui bekeken. Briljante film en veel minder zwaar en traag dan ik me kon herinneren maar misschien is dat de leeftijd en herken ik nu veel meer in Antonioni's preoccupaties. Belachelijk mooi gefilmd en Monica Vitti ziet er ook weer prachtig uit, al zou ik wel gek van haar worden...dan weer blij en dan zonder reden weer zwaarmoedig, pffff.

L'Eclisse voor 36 euro is de Criterion-editie, maar dan heb je ook wat voor je geld.

Underground was voor mij de filmrevelatie van 1995. De aanval op de dierentuin kwam indertijd met adembenemend geweld van het filmdoek afdonderen en daarna werd het alleen maar beter.

In Irma Vep zitten fragmenten uit The Heroic Trio van Johnny To. Een doldwaze, onnavolgbare Honk Hong-fantasie met naast Maggie Cheung ook Michelle Yeoh en Anita Mui. Het vervolg Executioners is minder geslaagd.

L'Eclisse voor 36 euro is de Criterion-editie

Vreemd genoeg niet.

Weekend (Godard, 1972). Middle-class echtpaar doet een weekend-tripje en belandt al snel in een verkeersopstopping. Hun tocht loopt langs autowrakken en dodo mensen en verknipte, historische types, en leidt uiteindelijk naar een groepje revolutionairen die de bourgoisie omlegt en opeet. Godards ‘meesterwerk’ over de klassenstrijd, veelal geïnterpreteerd als aanklacht tegen de bourgoisie, waarbij gemakshalve vergeten wordt dat de revolutionaire kannibalen minstens zo hevig worden geridiculiseerd. De film zit bomvol politieke statements en grappen (we krijgen halverwege zelfs een kwartierlang een lap tekst over de klassenstrijd voor onze giechel), wordt continu even onderbroken door grotendeels onbegrijpelijke geschreven teksten, en van een verhaal is nauwelijks sprake. Common denominator van dit alles: stom- en stomvervelend. Film was een anderhalf uur durend gevecht tegen het willen afzetten en ik werd gaar van al dat intellectualistische (niet te verwarren met intellectuele) gewauwel. Waarbij opgemerkt dat de maatschappijkritiek nergens een memorabele dimensie krijgt, laat staan ergens diepzinniger wordt dan “hippies eten rijkelui”. De grap is één ding, de uitwerking een tweede. Nee, geef mij maar Bunuel.

oh, film is uit 1967...

Wordt niks met jou en Godard, dat is inmiddels duidelijk. :) Misschien nog een gooi doen met Alphaville en dan kappen. "Verhaal"....heheheh.

Zelf heb ik drie Godards klaar liggen die ik nog nooit heb gezien, maar dat horen jullie vanzelf wel.

oh ja Alphaville zet je schrap voor Wien van de Brink, het bekende LPF-keelkanker-slachtoffer.

en spot de cameo :) (eitje)

Il conformista (Bertolucci, 1970). De eerste film van Bertolucci waar ik van achterover kukel moet ik nog zien (en die tango in Parijs ken ik), maar deze was niet slecht. Het tragische verhaal van een man die vooral geen mening wil hebben en gewoon wil zijn, om zo een dreigende homoseksualiteit te onderdrukken. Tijdens een fascistisch bewind is deze man ‘dus’ fascistisch en krijgt hij de opdracht een naar Parijs gevluchte en recalcitrante professor uit te schakelen. Aldaar aangekomen wordt hij op diens vrouw verliefd. De film ziet er schitterend uit, door maximaal gebruik van kleur, of afwezigheid daarvan en fraaie, klassieke cameravoering.Voor een vermeend meesterwerk heeft de film wat mij betreft wel een paar zwaktes in het verhaal. De protagonist wordt wel erg snel verliefd op de vrouw van de professor, zoals in menige Amerikaanse film noir eigenlijk. De rol van zijn homoseksualiteit blijft erg op de achtergrond en het is weinig invoelbaar dat zijn hele persoon en handelen daardoor zo bepalend gevormd worden. Ook is het weinig geloofwaardig dat een man die vooral gewoon wil zijn een baantje neemt waarbij hij iemand moet uitschakelen. Kijken we daar doorheen, dan valt er veel te genieten. Anders gezegd: het viel me wat tegen.

Fellini’s Roma (Fellini, 1972). Zijn ode aan de stad, die wordt geïntroduceerd als een paradijs waar je als kind naar verlangt. Je hoort erover op school, je ziet de trein die ernaar op weg is. In het eerste deel zien we vervolgens een jonge man in Rome aankomen (Fellini’s alter ego?), waar hij een rondleiding krijgt in het huis waar hij een appartement betrekt (je kunt al raden naar de types die daar rondlopen) en waar hij ’s avonds gaat eten met de nieuwe bekenden. Het is alsof Fellini de camera gewoon maar aanzet en je zit een 20 minuten met een dikke grijns op je gezicht naar al het wonderlijks te kijken. Dat getuigt van een onnavolgbaar talent (al doet Kusturica toch echt afbreuk aan dat onnavolgbare). Alsof Fellini ook beseft dat dit al tezeer geromantiseer is, zien we in het tweede stuk zijn crew die de autoweg filmt die naar Rome leidt. Een heksenketel. Zo positioneert hij nostalgie naast moderniteit. De eerste categorie, die later uitgekristaliseerd wordt in Amarcord heeft mijn voorkeur (variety show met een onwelwillend publiek – meesterlijk), maar ook het gedeelte waarin een groep een metroschacht boort en stuit op een Romeins huis met fresco’s mag er zijn. De film oogt als een onsamenhangend allegaartje, slechts bijeengehouden door de plaats van handeling, maar het is toch weer wonderlijke cinema hoor. Hoe kan dit zo lang voor mij verborgen zijn gebleven? La dolce vita is het antwoord. Negeer die film als u aan Fellini begint!

Ja Roma is geweldig (eigenlijk de avantgardistische rommelopvolger van La Dolce Vita maar ook een soort tweeluik met Satyricon), laten we die motortocht aan het einde niet vergeten, ik weet niet waarom maar dat is een briljante manier om een film over Rome te eindigen.

Je beschrijft overigens exact mijn gevoelens over Il Conformista! Wel erg mooi gefilmd en die dansscene vond ik op een of andere manier erg mooi. Achterover kukelen van Bernardo? Is mij denk ik ook nooit overkomen. [effe spieken] La Strategia del ragno vond ik wel fijn, net zoals delen van Sheltering Sky nadat Malkovich het loodje legt, en de eerste helft van Stealing Beauty kukelde ik bijna van achterover. ;) 1900 vond ik te drammerig.

ik continueerde de 2007 expeditie met..

Zozo
Begint als een indrukwekkende oorlogsfilm. Een jongetje in Libanon die op het punt staat met zijn familie naar Zweden te vluchten, maar dan bombardementen en ja.. een hoop ellende. Hij sluit (ah da's eigenlijk niet iets daarvoor) vriendschap met een.. kip.. en een meisje. Allemaal behoorlijk ingrijpend.
Het tweede gedeelte is ie in Zweden belandt, waar de film in een VPRO-jeugdserie verandert, met kleine ruzies op het schoolplein en meer van dat soort klein leed. Niet onaardig, maar de film heeft toch echt te vroeg gepiekt met dat eerste half uur in Libanon.

Offside
Op zijn minst in interessante film. Het is al surrealistisch dat vrouwen niet in een voetbalstadion mogen, maar het idee dat op de 70.000 toeschouwers misschien wel 100 (?) vrouwen in vermomming proberen naar binnen te gaan, om Iran (het land waar ze dus kennelijk TOCH van houden) aan te moedigen.. is een fijn filmgegeven.
De politie vist er een paar uit en zet ze vast, de soldaten die haar bewaken zijn boerenjongens die het allemaal maar onzin vinden. (En voor voetbal interesseren ze zich ook lang niet allemaal)
Als film is het verder niet zo heel geslaagd, het acteren is niet al te best (zouden wel amateurs kunnen zijn, weet niet of het eerlijk is daar veel van te houden) en eerlijk gezegd vond ik de meeste van die meisjes/vrouwen helemaal niet sympathiek. (maar ik zal wel een eikel zijn)
Het einde is een ander probleem, geforceerd goed. Ineens zijn de soldaten niet meer zenuwachtig voor de baas en SPOILER laten ze ze maar vrij!?!?

Inland Empire
Ik zal me eens aan Vido's essays zetten.
Ik keek deze film net na ik een boek van Sybren Polet uit had. (leek me wel iets voor Omar, virtuele gedroomde steden) Maar goed.. David Lynch doet al even ingewikkeld. Ik sluit me aan bij een criticus die iets zei in de trant van.. na het eerste half uur valt de film in teveel konijnenholen tegelijk.
Moet wel eens het album Pastel Blues van Nina Simone checken trouwens.

Along the Ridge of Anche libero va bene
de Engelse titel is eigenlijk passender. Een simpele metafoor over het leven van een Zozo-achtig jongetje. (terwijl de Italiaanse titel trivialer lijkt)
Maar goed, deze film speelt dus in Italia, waar opnieuw een wat loner-achtig jongetje probeert zijn leventje op de rails te houden. Zijn ma is weer eens vertrokken, maar het eerste half uur lijdt het gezin (ook nog met zus) daar niet onder. De charmante rommeligheid is zeer goed getroffen. Daarna moet er natuurlijk wat drama komen, zie daar is de moeder weer. Dat gaat niet lang goed. Uiteindelijk een grote pot van grote en kleine conflicten en frustraties. Als de muziek wat beter was geweest hadden we hier de Europese The Squid and the Whale gehad.

wel amateurs kunnen zijn, weet niet of het eerlijk is daar veel van te houden

eisen..

Wat is de titel van dat boek van Polet? Ik ben natuurlijk geïnteresseerd. :) Zozo is op een of andere manier wel een vrij geniale titel.

boek heette "De Andere Stad".. maar het probleem met die Polet is dat al zijn boeken naar elkaar verwijzen, door elkaar lopen etc. Dus ik pakte er maar willekeurig een uit de kast in de bieb.. Of dat de juiste tactiek is weet ik niet. Misschien toch beter begonnen bij eerder werk als Breekwater of Mannekino.

Ook Lynch heeft trouwens wel een handje van zelfverwijzingen in Inland Empire.. De koffie! (is goed dit keer)

>>Het einde is een ander probleem, geforceerd goed. Ineens zijn de soldaten niet meer zenuwachtig voor de baas en SPOILER laten ze ze maar vrij!?!?

Dat einde is prachtig. Het laat zien dat die bewakers vooral bewakers zijn in de context van die voetbalwedstrijd. Het is eerder de gewoonte te moeten optreden als autoriteit, dan dat de noodzaak van die autoriteit gevoeld wordt. In feite valt het onderhuids nogal mee, met die vrouwenonderdrukking, lijkt het te zeggen. In ieder geval lijkt er ruimte voor lucht. Dat is een hoopvollere conclusie dan destijds in The Circle werd getrokken. Ik vind Offside nog steeds een van de betere films van het jaar, misschien wel de beste. Ondanks al het amateurisme.

dus denk je dat het realistisch is?
vind ik wel een mooie gedachte (inderdaad) dat het eigenlijk een farce is die met tegenzin nog in stand wordt gehouden.

die ene soldaat die de radio in de auto probeert te repareren is wel een lieve held :)

Sja, realistisch, het is in ieder geval een interessant statement over Irak.

Leuk om al halfslachtig over een eindlijstje na te denken ;) Wordt niet makkkelijk in een download-era om uit te maken welke mee mogen doen. Films van vorig jaar die dit jaar zijn uitgekomen (Leben der Anderen) naast films van vorig jaar die dit jaar te downloaden waren (Mutual Appreciation!! Doet mee voor de hoofdprijs) en films die hier nog moeten uitkomen (Away from her)...

eenvoudige oplossing (waar ik me maar aan houd) het lijstje van de Volkskrant aan het eind van het jaar met films die dit jaar in premiere zijn gegaan.

(wat betreft muzielijstje wordt het wel weer irritant dat die 2 platen van Loney Dear (Loney, Noir en Sologne) eigenlijk ook al heel oud zijn.

Ik ga geen uitstekende films negeren omdat ze hier toevallig nooit in premiere zijn gegaan, dat is zeker.

Dat worden bij mij dan waarschijnlijk drie lijstjes: (1) de films die in NL dit jaar in première zijn gegaan, (2) films die dit jaar internationaal enkel via dvd zijn verschenen en (3) een lijstje met klassiekers die dit jaar voor het eerst op dvd zijn verschenen (inclusief ultieme edities van films die al eerder op dvd waren uitgebracht, zoals b.v. recent À Bout De Souffle op Criterion). Nou vooruit, misschien nog een vierde lijstje met de optelsom van bovengenoemde lijstjes. Laat december maar komen.

Ik doe twee lijstjes:
1. "Dit jaar uitgekomen" plus "vorig jaar uitgekomen en dit jaar pas te bekijken" plus "komt eigenlijk volgend jaar pas uit maar al gezien".
2. Catching up (en dat wordt een lange lijst...)

Geen lijstje...want geen memorabele film gezien uit 2007. :(
(Inland Empire moet ik nog zien, maar ik wacht heel geduldig tot die midprice gaat.)

oh wacht...Closer.

...eh Control dus. :)

Ondertussen, Le Mépris (1963, Godard). Goede film met fantastisch begin, de credits laten oplezen terwijl een lang shot eindigt met een camera die op de kijker wordt gericht. Daarna wordt het natuurlijk nog beter met Picolli die Bardots naakte lichaam in taal moet ontleden (als je het icoon voor handen hebt dan ook helemaal uitbuiten.) Phil IJzerdraad komt langs en is een mooi contrast met Fritz Lang als elegante Europeaan. Er is weer het gebruikelijke Godard gehannes, het is prachtig gefilmd en is er een heeeeeeeeeele lange centrale scene waarin je perfect, zonder al teveel drama een huwelijk uit elkaar ziet vallen.

Op naar Made In U.S.A.

Hij staat op mijn harde schijf, Le mépris, maar ik dorst effe niet. Ik doe eerst twee arty sleaze films, Ett hål i mitt hjärta en Shabondama Elegy. Kijken of ik daar chocola van kan maken...

Grappig, ik noem Control ook regelmatig Closer. De titelvariant Lost heb ik ook al een keer gehoord.

Ett hål i mitt hjärta. Nou, veel 'plezier' ermee... Ben benieuwd of je het einde hebt weten te halen.

maar ik dorst effe niet

Mjaa, begrijpelijk met de score die Godard tot nu toe bij jou heeft. :) Maar misschien is Le Mépris de beste ingang tot Godard, een film die net de balans vindt tussen zijn nieuwe geintjes van "dit is film"/gebruik van literatuur/referenties, met een zekere politieke boodschap die niet zo schreeuwerig is als de films daarna. (Wel een film die je eigenlijk in de bioscoop moet zien.)

Ett hål i mitt hjärta, geen hol aan, Lilya 4ever was erg en misselijkmakend om de juiste redenen, dit was gewoon saai en pretentieus. En die shockerende beelden hebben we inmiddels ook al gezien met dank aan Sunny Bergman (of anders wel een of andere porngrind cd hoes, van Misogynist Pussyslasher met name).

porngrind?!?! haha. is dat grindcore met extreem vertraagde pornsamples op de achtergrond? al dat gekreun klinkt met wat distortion vast als een goeie grunter.

Pitchshifters en andere vervormingsapparatuur komen er zeker aan te pas. Google zelf maar. ;)

*mist der Arnold ineens.