Filmforum

Still Walking
Lekker landerige Japanse arthouse, zonder de rariteiten waar Japanners normaal in uitblinken. Die hadden hier ook niet gepast. Still Walking is een beetje sentimenteel, zeker niet orikgineel en met z’n twee uur ook net wat te langen dus wat saai, maar op zich toch wel aangenaam. Een familie bijelkaar voor de jaarlijkse samenkoming waarop de al lang geleden overleden zoon wordt herdacht. Pa is die dag, of altijd, chagrijnig en nogal zwijgzaam. Hij heeft (hoe cliche) de pik op de overgebleven wat mislukte zoon, die ditmaal zijn nieuwe vriendin meebrengt. (Een al eerder getrouwde vrouw met zoontje) De dochter van ‘t gezin heeft plannen om met manlief bij haar ouders in te trekken, want mooi groot huis. Haar stem is overigens weer waanzinnig, een bekend vereiste voor Japanse actrices. Gedurende de dag zijn er wat toenaderingspogingen, met name het moment dat de zoon met het zoontje van zijn vriendin in bad zit is mooi, op een doodgewone dit is familie-leven manier. (Iets wat de film sowieso prima treft) Helaas gaat ‘t aan het einde nog wat mis. De film heeft z’n natuurlijk einde bereikt en opeens klinkt er, voor ’t eerst ook nog, een voice-over., die even vertelt hoe het iedereen na de film verging. Laat dat dan open. Ook de epiloog die daarop nog volgt is overbodig.

Three Monkeys
Probeerde me gedurende de film te bedenken wat ik hier nou eigenlijk over gelezen had al. Was dit Ceylan’s poging tot een plotmatige film? Zeker in ‘t begin met een dooie en een oplichtschema dacht ik echt een thriller/film-noir geserveerd te krijgen. Maar net als zijn eerdere werk, waarvan ik Uzak trouwens veel beter vond, blijft ‘t kabbelen, al zijn er wel iets meer verwikkelingen dan gewoonlijk hoor. Een politicus krijgt een auto-ongeluk, laat zijn chauffeur (die niet in de buurt was) ervoor de gevangenis in gaan, waarna in de tussentijd de vrouw van de chauffer vreemdgaat. Zoon krijgt wel wat door, na een duistere en fraaie scene waarin hij ziek wordt op ‘t treinstation en te vroeg naar huis gaat. Dan zit er een knip in de film en is pa terug. En ja, die ziet meteen dat mevrouw in prachtlingerie loopt. Deed ze anders nooit. Dat gaat circulair mis. Vervreemdend en geslaagd is een klein kind vol blauwe plekken dat tot 2x toe opduikt. Een simpel symbool, maar erg creepy en mooi. Net als de locatie waar het gezin woont trouwens, een gammel huis recht aan ‘t spoor EN aan ‘t water.

Kan Door Huid Heen
Eerst de peptalk van Olaf gelezen in ‘t Schaduwkabinet natuurlijk. ;) Kan Door Huid Heen is inderdaad vrij geslaagd, al blijft er als altijd genoeg te mopperen over. Rifka Lodeizen doet ‘t goed, ze draagt de film nagenoeg helemaal in haar eentje en maar af en toe vind ik haar te tonelig. (Wilde eerst grappen dat de Hollandsche film dus tieten nog VOOR de intiteling konden worden afgevinkt, maar daar is de film eigenlijk te serieus voor) De relatie van de vrouw is uit, ze loopt wat manisch door haar huis, bestelt pizza en wordt dan aangevaal door de pizzakoerier. Grote vraag is, is die aanval imaginair. Wat ik lang dacht. (Alleen dan is er een scene in een rechtszaal) Het stomme is dat een ander nog veel ongeloofwaardig element in ‘t plot m.i wel imaginair moet zijn (En het zou prima passen bij haar waanzinnige geestesgesteldheid) Minste element zijn haar nachtelijke chat-sessies. Chatboxen in films, het ziet er toch altijd belachelijk uit, en heeft hier meer weg van Hoe Overleef Ik Mezelf. Eerlijk gezegd begreep ik ook niet helemaal met wat voor wraak ze daar bezig was. (Ik zat te fanatiek dit is imaginair te denken waarschijnlijk) Leuk trouwens dat Dan Geesink de soundtrack deed met rare glitch-piano-dingetjes. Alleen dat rare Engels van Charlie Dee en toch ook Anneke van Giersbergen!

Dan Geesin nog in de ban van de wielrenner ;) (huphup in Lombardije)

oh en lees ook http://www.xs4all.nl/~gert01/ Vido's Up-recensie, ik denk dat ie z'n film van het jaar heeft gevonden ;) ;)

Haha, bijna. Toch denk ik dat het door jou besproken Still Walking meer kans maakt.

serieus? ik vond 'm mooi, maar voor een favoriet toch 'in need' of wat meer gekte. (al is 't daar niet de film voor)
ik had ook het gevoel dat 't haast een gedroomd Japan is, filmisch perfect, met nog even ergens wat jongens die langs fietsen met baseball bats en caps.
Niettemin een fijne film.

District 9: Begint harstikke leuk. Aliens die behandeld worden als immigranten en in een ghetto in een buitenwijk van Johannesburg (!) terechtkomen. Flitsend tempo, foute grappen. Mij schoot maar 1 naam te binnen: Paul Verhoeven. In het tweede deel blijft van de frisheid weinig over en de film wordt elke 5 minuten gewoner en uiteindelijk zelfs saai. Jammer. Overigens had ik de film gedownload en heeft mijn internet provider van Sony Entertainment het verzoek gekregen mij af te sluiten. Dit om even te laten zien dat de grote maatschappijen dus echt voor je voordeur staan, voorlopig slechts buitengehouden door de nederlandse wetgeving...

Langer licht: Niemendallerige Nederlandse film over een kickbox-leraar die gebrouilleerd raakt met zijn zoon. Erg symathiek, maar een beetje niksig.

Diep: Nederlandse film die een heel stuk beter is en handelt over de seksuele ontwaking van een 14-jarig meisje in de wettenloze jaren 70. Dicht op de huid gefilmd, kleine emoties, maar een beetje voorspelbaar, op cruciale momenten een beetje cliche-matig en je vooral herinnerend aan het betere, ambitieuzere en fantastische The perfect storm.

Overigens had ik de film gedownload en heeft mijn internet provider van Sony Entertainment het verzoek gekregen mij af te sluiten.

wow. misschien omdat ie ultra-nieuw is...? en dat terwijl je bij mp3's downloaden nog kan zeggen dat er legale alternatieven zijn, maar er is zo ver ik weet geen grote online film handel. waar je voor een euro een film kan downloaden, waarna (zo stel ik me voor) het bestand na een week onafspeelbaar wordt. Als ze dat nou 'ns zouden regelen. Maar ja heb wel 'ns over (vast nooit van de grond gekomen) initiatieven gehoord waar films dan natuurlijk ipv de euro die de mp3 is 10-15 euri werden.

(en ik heb sterk 't gevoel dat ze de jacht op mp3 downloaders hebben opgegeven, Napster kreeg nog juridisch gedoe bij Soulseek heb ik daar nooit over gehoord) De filmmaatschappijen zijn dus kennelijk machtiger en rijker dan de muziekbiz.

Crossfire
Oorspronkelijk ging de roman waar deze semi-noir op werd gebaseerd over de moord op een homoseksuele man, maar net na de Tweede Wereldoorlog kon dat nog niet door de code. Flauw geintje: omdat joden toevallig toch actueel waren werd de homo dan maar in een jood veranderd. Naast anti-semitisme gaat de film ook over als soldaat terugkomen uit een oorlog. Niet kunnen wennen aan de maatschappij, doelloosheid en wie weet wel een post-traumatisch stress-syndroompje, als je aardig wil zijn voor de dader. Robert Mitchum speelt een van de soldaten die ‘t wellicht gedaan kan hebben, al wordt al snel duidelijk hoe ‘t zit. Geen puzzel-film dus, maar toch wel aardig, met name dankzij Gloria Grahame, in haar favoriete rol. Ze is inderdaad fantastisch als hoertje die in een cafe hangt en in de achtertuin een praatje maakt met een soldaat en ‘m dan al de sleutels van haar armoedige appartementje geeft. In ‘t appartement duikt dan ineens een sjofele man van middelbare leeftijd op. Is ‘t haar pooier? Film laat dan wijselijk ook maar in ‘t midden. Het einde is trouwens Amerikaans cru. Niet denken, schieten.

Appaloosa
Moderne western van Ed Harris (die zelf het Jandekiaanse hoofdpersonage speelt). Kan in de verste verte niet wedijveren met 3:10 To Yuma (al was dat dan een remake) en laat staan die ambient western over de moord op Jesse James. Appaloosa lijkt 17 westerns in 1 film te willen proppen, wat een bijzondere rommelige indruk wekt. Alle elementen lijken afgevinkt op de lijst: indianen, niet te vertrouwen vrouwen, huurlingen, gevangenen die vervoerd moeten worden (in een trein) en helemaal aan ‘t eind ook nog een shoot-out. Dat laatste is eigenlijk nog wel enerverend, maar toch wat jammer want even daarvoor zat een kans op een zeldzaam cynisch einde. Ed Harris is een lawman die in een dorpje door notabel Timothy Spall (geinig!) wordt ingehuurd om orde op zaken te stellen met zijn deputy Viggo Mortensen. Dat gaat allemaal redelijk voorspoedig en ze hebben de schurk (Jeremy Irons) al snel te pakken. Dan verschijnt de schmierende Renee Zellweger ten tonele die op onnavolgbare botox-wijze op een bolle Nicole Kidman begint te lijken. Ze krijgt wat met Harris, maar is eigenlijk een gold digger, die everything fuckt dat moves. (Uitspraakje van Harris)

Let The Right One In
(ook in weeklijstje)
Ik keek deze film samen met een liefhebber van Twilight, Anne Rice en meer van dat soort hippe vampierendingen. Had de film van tevoren nog even goed gehypet om de lat hoog te leggen. Resultaat: eerste helft geweeklaag hoe sloom ‘t allemaal wel niet was en tweede helft een gezicht verstopt achter een kussen. Ja, het is maar goed dat ie voor boven de zestien is gekeurd. Uiteindelijk werd ie trouwens “best ok” bevonden. Daar ben ik ‘t mee eens, al wil ik meteen maar even aantekenen dat juist het uiterst trage ritme de film een zekere unheimische kwaliteit geeft. Let The Right One In is ‘t best als de film focust op de vriendschap tussen een jonge sukkel en een meisje-vampiertje. Dat is dan ook het hoofdbestanddeel. Sterker, eigenlijk is de film in alle andere gebieden wat moeizaam. De relatie van de jongen met z’n ouders bijvoorbeeld. Die zijn uit elkaar en de film lijkt te suggereren dat pa homo is. Hoe voorspelbaar Zweeds. Ook het zij-plot rond de buren die ook steeds meer last krijgen van hun buurmeisje voelt nogal overbodig aan en kent ook wat overdreven momenten die afdoen aan de subtiliteit van de film. Dat geldt overigens ook voor het extreem gewelddadige, bijna cartooneske einde, dat ook een moeizame indruk wekt. Nu lijkt het wellicht allemaal niks, maar Let The Right One is zonder meer een enerverende, boeiende en unieke zit. De sneeuw-grauwe beelden zijn doods als het bleke vampiertje én het op school gepeste jongetje die snakt naar wat vriendschap. De orkestrale muziek countert die op slimme wijze met romantische akkoorden. Of er echt van liefde sprake is, is onduidelijk. Geen idee of het vampiertje als tragisch figuur is bedoelt, voor mij blijft ze een dodelijk wicht uit een prima horror-film. Het moment dat ze gedurende de dag in een badkuip ligt uit te rusten en gestoord wordt door een achterdochtige buurman is van Nosferatu-achtige enge schoonheid. Er valt ook nog wel wat te lachen, let maar ’ns op hoe het jongetje als een halvegare continu met z’n mond open door ‘t water van het zwembad ploegt. Zit er soms geen chloor in Zweedse zwembaden? (En dan nog!)

Delta
Soms blijft arthouse nasudderen, zelfs als de film in eerste instantie niet zo best lijkt. Nee, dat geldt vermoedelijk niet voor het Hongaarse dus wat schmutzige Delta, maar ik moest wel denken aan een film over een man in de pampa’s van Zuid-Amerika die na een gevangenisstraf in een uiterst traag tempo terug naar huis reist. (Titel wel kwijt…) De Zuid-Amerikaanse pampa’s zijn hier de Hongaarse delta’s maar door ‘t veelvuldig varen in bootjes heeft ‘t er allemaal wel wat van weg. Ook hier komt een man naar huis, al is hij er wel meteen. Hij zoekt zijn moeder op die ‘m voorstelt aan zijn zus, die hij kennelijk nooit heeft gezien (of heel lang niet meer) Delta is vrij voorspelbaar dus meteen in die seconde is ‘t duidelijk, dat wordt incest. De man gaat in een hutje in rivierengebied wonen en begint een houten huis te bouwen. Zijn zusje is inmiddels bij ‘m ingetrokken en de indruk wordt gewekt dat ze wel wat hebben. Of dat waar is, is onduidelijk, maar in ‘t dorp vindt men ‘t maar niks. De geweldsuitbarsting lijkt in eerste instantie in ‘t midden te zitten, in een pijnlijke en goede gruwelscène van veraf. Het laatste half uur raakt de film me helemaal kwijt en wordt ‘t oervervelend saai. De regisseur weet ‘t ook niet meer en zorgt voor het gangbare einde en de simpelste der oplossingen.

Looking for Eric (Ken Loach, Engeland, 2009)
Slumdog Millionaire heeft er een geduchte concurrent bij voor de titel "Feel good movie of the decade". Eric, een postbode van middelbare leeftijd, zit er compleet doorheen. Zijn tweede vrouw heeft hem verlaten. Tienerende stiefzonen wonen nog wel in, maar slaan het verkeerde pad in. En een studerende dochter dwingt Eric zijn eerste vrouw én grote liefde onder ogen komen.
Maar dan is daar Eric's grootste idool Cantona... Als loser Eric stronken herstelt van een verkeersongeval --hij reed tegen het verkeer in rondjes op een rotonde-- stapt King Eric uit een lifesized poster en helpt als wandelende tegelspreuk de postbode er bovenop.
Niet veel vaker was het filmhuis bevolkt met zo'n gevarieerd publiek. Ouders met iets wat er uitzag als een kinderfeestje voor voetbaljochies (het is herfstvakantie), hoogbejaarde stellen, tienermeisjes en toch ook (de voor een filmhuis obligate) theater- en museumabonnementshouders en movieboeufs. Prettig effect van die variatie: er werd gelachen op veel verschillende momenten. Fijne film. Hele fijne film.

Cantona kennelijk nog altijd bekend bij de jonge voetbalmassa's (of een VPRO-gids-gezin dat de kinderen alleen naar een 'intellectuele' film wilde sturen)

Tulpan
Op IMDB klaagde men onterecht dat dit weer zo’n ellenlange, oersaaie nomaden op vlakten in yurts-film is, terwijl ik juist dacht dat dit eindelijk eens meer was dan een stukje wereldwinkel-folklore. Al gaat het natuurlijk wel weer gewoon over, eh, nomaden in een yurt op de dorre vlakten. Van Kazachstan in dit geval. Kunnen we die ook weer afstrepen op ‘t (niet bestaande) lijstje ‘zie een film uit elk land’. Tulpan kent de mafste dierenmomenten van het jaar. Lammetjes die mond op mond-beademing krijgen (wat is ‘t voor design-fout in schapen dat ze altijd moeizaam ‘werpen‘), een onverwoestbare schildpad die gebruikt wordt als speelgoedautootje en het allerleukst: een veearts op motor met zijspan, waarin een kameel in bandages zit, die keihard zit te janken. En het wordt nog leuker als de veearts steeds ongerust achterom kijkt. Is ze er al vraagt hij aan de lokale herders. Blijkt er een kameel al 100km in achtervolging te zijn op ‘t tweetal! Ondertussen is er ook nog een liefdesverhaaltje met een jongen die droomt van zijn tulpenmeisje, die hij nog nooit goed gezien heeft. (En die ‘m niet wil) Zijn maffe maat rijdt met komkommers en andere koopwaar rond in een met pin-ups behangen tractor. Hij wil naar de grote stad. Aan ‘t einde kreeg ik zelfs zin in deel twee van de avonturen van dit komische duo, maar dan volgt een wijs besluit.

Involuntary
Zeer rustige Zweedse vignetten-film. Lichtjes overschat, maar respect voor ‘t feit dat de doodsimpele stilstaande shots (vaak van een afstandje) meestal blijven boeien. De film heet in ‘t Zweeds De Ofrivilliga, gaat over mensen in ongemakkelijk situaties. Groepsdruk (gruppa drukka?) had ook een goeie titel geweest. We zien een koppig vuurwerkrund, een mislukte busreis, jonge dronken meisjes, een vriendengroep met homo-erotische uitspattingen en, het leukste, een idealistische lerares, die terecht ook op de poster staat. In haar eerste scène instrueert ze de klas voor de komst van iemand. Is ‘t een nieuw leerling? Met een handicap wellicht? Dan komt het meisje binnen, het is een doodnormaal meisje, blijkt ze de klos te zijn in een typisch school-experimentje. Ik zal er teveel inlezen, maar ‘t mooie vond ik dat de goedwillende lerares hier eigenlijk het verkeerde proefkonijn voor heeft uitgekozen. Dit meisje is duidelijk niet hip, lijkt haar pyjama nog aan te hebben, is een beetje mollig, terwijl ze dus voor gek wordt gezet. Kies daar dan een rotzak voor uit.

Duplicity
Dacht het eerste uur dat deze per abuis op mijn 4-sterren lijst was gekomen. Na een tijdje twijfelde ik er minder aan, niet dat het een goede film is, maar dit vederlicht vermaak is best aanstekelijk, voor wie in een goedwillende bui is. Al kan ik sowieso niet zo goed tegen Julia Roberts (kan daar de actrice niet meer doorheen zien, te mager ook, maar da‘s gemeen) Zij vormt een duo met Clive Owen, geheim agenten met een relatie. Zeg, was er niet een film met “Brangelina” die deze thematiek behandelde? Duplicity is wellicht de intellectuele versie daarvan. Natuurlijk vertrouwen de twee elkaar voor geen cent, verliefd of niet. In een prima flashback-structuur wordt “alles” langzaam duidelijk. Al wordt er aan ’t eind nog wel even teveel tijd genomen om nog even een samenvatting te geven. De twee proberen een grote slag te slaan in een labyrint vol double-crosses. Naief van me, maar had er nooit over nagedacht dat grote bedrijven ook spionnen in dienst hebben. (En die putten dus in de vijvers van voormalige CIA & MI6 medewerker) Duplicity geeft m.i in de eerste helft wat weinig hints dat het een komedie is (ik zat de boel nog serieus te nemen) maar vanaf ’t moment dat CEO Paul Giametti een beetje op stoom komt wordt ’t wel leuk. Ergens jammer trouwens dat de medische McGuffin die de film voortstuwd verklapt wordt. (Al is ie wel logisch, bovendien de enige medische ontdekking waar je grappen over kan tappen)

Disgrace
Kende het boek niet, van Coetzee zover ik me herinner alleen Portret van een Jongeman gelezen. Toch kun je makkelijk (of risicoloos) stellen dat Disgrace een goede boekverfilming is. Helder en scherp en met twee prachtige hoofdpersonages. Zowel John Malkovich, als een onsympathieke professor en zijn dochter (Jessica Haines) schietteren. De professor heeft een akkefietje op de universiteit (hij loopt zijn lul achterna) en is gedwongen wat anders te gaan doen en gaat dan, om tot rust te komen (?) bij zijn dochter wonen in ruraal Zuid-Afrika. De twee liggen elkaar duidelijk niet best, maar 't mooie aan de film is dat we geen simpele vader-dochter relatie, wie weet verzoening krijgen. (En ook geen overdreven uitbarstingen) Disgrace gaat eerder om de onmogelijkheid van leven als blanke. Het schuldgevoel na de apartheid en hoe je dan vast zit. Ga maar na, als je als blanke meteen na de beindiging van de apartheid vertrokken zou zijn geef je impliciet je racisme toe, of in elk geval je 'idee' dat het land niet door gekleurden geregeerd kan worden. Maar wat als je blijft? Dan wordt je dus dagelijks geconfronteerd met die eeuwige schuld en haat. (Let in Disgrace erop hoe de vrouw van Haines' buurman weigert een woord met haar te wisselen) Die haat manifesteert zich uiteindelijk in een gruweldaad, waar het personage van Haines op verbijsterende manier mee omgaat. Als een soort martelaar. Toch gaat de film niet topzwaar aan symboliek ten onder, het blijft dankzij het goede acteren inzichtelijk, menselijk en zeer boeiend. (Malkovich die even teruggaat naar Kaapstad en in oude gewoonten vervalt, Malkovich tokkelend op een banjoline)

Ponyo On The Cliff
Niet te vergelijken met Spirited Away, Miyazaki's meesterwerk. Ponyo is eerder een film voor kleuters, zoals het geweldige My Neighbour Totoro (die me beter leek) Een jongetje woont met zijn moeder op een klif in een vissersdorpje wat me aan het stadje uit The Birds deed denken. Het jongetje seint met zijn pa, die zeeman is en af en toe langsvaart. (Beetje Dear Frankie) Dan vindt de jongen de magische vis Ponyo, die op z'n Pinokkio's langzaam maar zeker in een meisje verandert. Daar is de vader/baas van het visje niet blij mee. Deze onderwatergod leeft in een prachtig diepzeelabaratoriumonderzeeer, mopperend over hoe de mensen de boel vervuilen. Hij unleashed de woeste natuur, terwijl een wat al te mooie cheesy goede fee (aka zijn echtgenote) juist het jongetje en zijn vismeisje probeert te redden. Dat wordt allemaal wat chaotisch in een psychedelische kleurenpracht. Miyazaki houdt niet zo van echte slechteriken en ik vind dat je duidelijk kan merken dat hij sowieso niet echt wist hoe dit alles zou moeten eindigen. Ongefocust is 't woord. Wat verder niet wil zeggen dat er geen schattige scenes in zitten, bijvoorbeeld met Ponyo en het jongetje in tot vaarbare proporties opgeblazen speelgoedbootje.

Gilda
Zeer teleurstellende film noir. Veel te veel een zie mij een enorme ster zijn-vehikel voor de fraaie Rita Hayworth. Ze mag (gedubt) liedjes zingen, steekt benen de lucht in en trekt sensueel handschoenen uit. Echt goed dansen kan ze echter niet. Het zorgt voor die jolige Viva Maria-sfeer, waar ik een hekel aan heb en zeker in iets wat een noir moet zijn. Zelfs Glenn Fonda kan de zaak niet redden. Hij opent nochtans goed, als gokker in Buenos Aires die wordt opgepikt door een slicke en foute zakenman en ook eigenaar van een casino. Deze George Macready heeft gevaarlijke connecties met Duitsers, pardon nazi's in 't Argentinië van net na de Tweede Wereldoorlog. Hij en Fonda sluiten een zakelijke vriendschap, totdat femme fatale Gilda verschijnt, een oude bekende van Fonda. (Gilda spreekt het ultieme credo van de noir uit: I hate you so much I think I'm going to die from it) Film lijkt toe te werken naar een climax, maar die confrontatie valt dan min of meer letterlijk in 't water, waarna de film aan 't dwalen slaat, met o.a. uitstapjes naar Montevideo.

Liverpool
(ook in weeklijstje)
Arty (dagelijkse) handelingenfilm. Ook bij gebrek aan kwaliteit meestal wel een aangenaam moment van onthaasting en een goede gelegenheid om aan iets heel anders te denken. (Of wat op de gitaar te pingelen) Terwijl je natuurlijk eigenlijk heel hard moet gaan zitten werken om de beelden hoogstpersoonlijk van diepgang en projectie te voorzien. Door het baardje en de melancholische blik van het hoofdpersonage zat ik tijdens Liverpool aan Franck Vandenbroucke te denken, van 't weekend begraven. In zijn einde zit ook een minimalistische prachtfilm. Scène 1: Vdb met z'n Italiaanse reismakker in 't vliegtuig op weg naar Senegal. Zijn mattie in diepe tevreden slaap, Vbd met wijdopen ogen. Ze schieten ongedurig heen en weer, met moeite sluit hij ze. Andere scène: Vdb in een hotelletje, hij kijkt gespannen of zijn maatje even de deur uit is. Zet dan een spuit en popt wat pillen. Dan: feest, een high, Vdb de charmeur, mooie Afrikaanse vrouwen die om de Belg en de jonge Italiaan dartelen. Vdb houdt begeesterde speeches. Terug in 't hotel, moeizame (of helemaal geen?) seks. Meer pillen. De vrouw ziet 't. Vdb die 't geen flikker meer kan schelen. Hij moet overgeven. De vrouw heeft er genoeg van. Vdb alleen en gestresst. Op zoek naar z'n telefoon. Kan 'm niet vinden. Duurt minuten. Vind 't m toch. Bellen naar tal van nummers, maar geen geduld om op antwoord te wachten. Nog meer pillen. Liggend op bed. De ogen wijdopen als in 't begin. Ze gaan niet meer dicht. Aftiteling.
Liverpool is een film van Lisandro Alonso, wiens Los Muertos ik laatst als vergelijking zocht in een krabbeltje op het forum over het pikzwarte en matige Delta. Daarin zit nog veel te veel drama. Dit soort films moeten gewoon 't totale niets zijn. En dan heb je aan de Argentijn Alonso een goeie. Liverpool begint in een bedompte groenige fabrieksomgeving. Ronkende machines. Een schip? Laat 't een schip zijn. Dat is gelukkig zo. Het lijkt een mooie setting voor een film waarin een heel klein groepje mannen op een heel groot vrachtschip wordt gevolgd. Al snel meert 't echter aan, helaas. En beginnen we een van de bemanningsleden te volgen. Hij gaat naar huis. In arthouse gaan mannen altijd naar huis, waar ze al heel lang niet geweest zijn. De man rijdt er achterop in een truck met wat boomstammen naartoe. Eenmaal aangekomen in het winterse dorpje eet hij wat in een kantine. Niemand lijkt 'm te herkennen. De man bespioneert een huis, het lukt 'm kennelijk niet om genoeg moed te verzamelen om aan te bellen. Om toch binnen te komen gebruikt hij een nogal omslachtige en vooral ijskoude manier, wat zo'n beetje het meest enerverende moment van de film is. Eenmaal binnen zijn er geen onthullingen, geen verwikkelingen en nagenoeg geen (h)erkenning. Zoals 't hoort in dit genre. De man verdwijnt weer en we blijven nog even hangen bij de achtergeblevenen, zodat die rare titel nog even onthuld kan worden.

Starman en Bride & Prejudide
Allebei nogal zoet maar toch vermakelijk. De laatste met aanzienlijk meer zang/dans en mooie vrouwen.

Zag in voorvertoning onlangs twee tamelijk briljante films: Un prophete, over een noordafrikaans crimineeltje die in een helse gevangenis in Marseille terecht komt. Sort of coming of age, maar dan onvoorstelbaar hard en claustrofobisch. Dat was lang geleden dat ik al na dertig minuten onbewust steeds verlangend naar het groene UITbordje keek, zo snoeihard hakt deze film op gemoed en toekomstig vertrouwen in de mens in. Alsof je als kijker zelf in dat helleoord zit. Hoe goed qua acteren en regie ook, ik liep de bioscoop uit met diepe twijfels of ik dit soort realisme nog eigenlijk wel tot mij wil nemen. Ik moest twee keer over de Albert Cuyp wandelen om weer enigszins bij mijn positieven te komen (en dit is natuurlijk een wezenskenmerk van goeie cinema). Ik vroeg me ook af waarom 'gangsterfilms' - als je Un prophete hiertoe mag rekenen - steeds harder en cynischer worden.
Verder, van geheel andere orde: Nothing Personal. Jonge, Amsterdamse vrouw zet al haar bezittingen op straat en vertrekt naar Ierland om daar ver van de bewoonde wereld tot zichzelf te komen. Deze film raakt bij mij een diepe snaar, vertrekkend vanuit de overweging: kun je alleen gelukkig zijn? Of ligt de vervolmaking van het menszijn toch in samenzijn met iemand? Prachtig gefilmd en zeer overtuigend acteerwerk, door beide hoofdrolspelers. Schubertliederen klinken sindsdien niet meer hetzelfde hier. Diep ontroerd liep ik de bioscoop uit. Een film die nu al nieuwsgierig maakt naar waar deze cineaste (en deze actrice!) nog meer mee zullen komen.

Bride & Prejudice, dacht even aan een tikfout maar daar heb ik gisteren dus ook een groot deel van gezien. Vooral die scene op het strand van Venice was compleet over the top geniaal, met dat gospelkoor, de surfers die zingend in rij uit de oceaan komen lopen én die Baywatchfiguren erbij. Was ook erg gecharmeerd van die stokjesdans, erg goed idee, minder leuk natuurlijk met dronken gasten. ;)

Het was niet eens zo over de top, vergeleken bij de Bollywood films die ik tot nu toe gezien heb. Door de Engelse/westerse invloed komen sommige dingen ineens heel anders over, meer Van Den Ende/Verlinde, zeg maar.

Een gaaf detail was het gebruik van de muziek voor Nagin, een heel vroeg synthesizer ("Clavioline") experiment.

Last Stop 174
Er schijnt ook een documentaire te bestaan over deze echt gebeurde buskaping. Ik vermoed dat die wel een stuk beter zal zijn, want Last Stop 174 is een matige, overdreven gangsta (wellicht door amateurs) geacteerde favela-film, die pas helemaal aan 't end, als de buskaping dan eindelijk plaatsvindt nog interessant wordt. Het thema zou je kunnen omschrijven als "je krijgt 't kind uit de favela, maar hoe krijg je de favela uit 't kind?". Een moeder wordt vermoord en vanaf dat moment woont het hoofdpersonage met zijn maten in een portiek. Ze voeren niet veel meer uit dan het regelen van drugs, om te gebruiken. Dan komt de jongen een naamgenoot tegen, kind van een verslaafde (en inmiddels verdwenen) moeder. Hij heeft het voor favela-begrippen gemaakt als "professioneel" overvaller, waar zijn nieuwe vriend niet voor in de wieg blijkt gelegd. Ondertussen zoekt een vrome vrouw haar zoon en daarvoor zijn dus twee opties. Zorgt voor een voorspelbare verwisseling. (En de vraag wie van de 2 er nou geluk heeft) Maar goed, die kaping dus aan 't eind. Live op de Braziliaanse tv. (Kennelijk zijn buskapingen daar toch zeldzaam) Het hoofdpersonage is totaal paranoia, weet niet meer wat ie doet en dat levert toch nog wel wat boeiende pijnlijke momenten op. (Al zou de cynicus kunnen zeggen, zeg het is een dramafilm, zet die bus vol passagiers; er zijn er maar een handjevol) De bebrilde Lupe Fiasco Tropa de Elite-agent heeft nog een cameo (kan best een andere acteur geweest zijn hoor) Zijn eenheid wordt hier afgeschilderd als klunzen, ze hebben niet eens handboeien bij.

Transsiberian
Brad Anderson trapt weer in oude valkuilen, ook in the Machinist sloeg hij door in spektakel. In Transsiberian blijft hij de kijker ook steeds op onaangename wijze een stap voor. Heb ik net spektakelwending 1 (een moord bijvoorbeeld) geaccepteerd, volgt er een nieuwe. En op 't laatst gaat ie definitief te ver met brute (overbodige) martelingen en een treincrash. De basis is zo slecht nog niet. Emily Mortimer en Woody Harrelson spelen een braaf echtpaar dat in China op een soort kerkuitwisseling is geweest. Ze reizen per express dwars door het continent terug naar Moskou. Onderweg komen ze een jong backpackers-paar tegen, waarvan Mortimer meteen voelt dat het gevaar inhoudt. Maar ergens vindt ze dat ook wel leuk, want haar verleden blijkt bepaald niet brandschoon, ondanks haar nieuwe saaie huwelijk. De boel gaat definitief mis als nerd Harrelson zijn trein mist omdat ie zo geïnteresseerd is in oude treintjes en Mortimer overgelaten is aan het backpackers-duo. Het allerbeste meest "noire" moment is als Mortimer inmiddels weer met Harrelson in een wegrijdende trein zit en het backpackers-meisje erachteraan rent. Mortimer weet dat ze niet aan boord mag komen. Dan verschijnt Kingsley, een Russische narcotica-agent, in een vrij flauwe rol. (Alle Russen zijn slecht) Hij leidt het spektakelgedeelte in waarin de film haar subtiliteit verliest en alleen nog maar ergert. (Inclusief het einde dat de daad van 'chica mala' Mortimer nog even goedpraat en zelfs nog kans ziet om de FBI nog even op te hemelen)

Encounters at the End of the World
Al eens eerder gezegd geloof ik: het doet er niet toe waar Werner Herzog over babbelt, het is eigenlijk altijd wel interessant. In dit geval dus op Antarctica, met de bonte verzameling excentriekelingen die je daar nu eenmaal aantreft. Herzog past er prima, zijn ultieme opmerking is het mopperen op het goede postcard-weather, hij is blij als 't betrekt. Rotomstandigheden moeten we hebben. Encounters is duidelijk een 1-2-tje met zijn vriend Henry Kaiser, die produceerde, duikopnamen maakte en de muziek pende. Aardige Arvo Part-achtige deunen, al wordt 1 van de duikscenes om zeep geholpen door iets middeleeuws dat aan Lais doet denken. Die onderwaterwereld is trouwens wel verbluffend, je verliest vast elk besef van tijd. Herzog vraagt zich af of pinguïns wel eens gek worden, maar ik zat te denken; zou er nou nooit een duiker niet meer naar boven willen komen. Een diepblauwe bedwelming. Had trouwens nog wel wat meer 'doomsday het einde van de wereld nadert'-verhalen willen worden. Herzog gelooft duidelijk in 't aanstaande einde van de mens, maar hij voert geen wetenschappers op die dat eens lekker bevestigen.

Als je de zeer indrukwekkende documentaire Ônibus 174 (2002) al hebt gezien, zit je bij Last Stop 174 de hele tijd te wachten op waar het eigenlijk allemaal om te doen is: die buskaping. En die wordt warrig en gehaast afgehandeld.

ai (of tsk) dat vermoeden rees dus al. Kortom, overbodige versie.

Prerokbe Ognja ("Predictions Of Fire")
Docu uit 1996 over Neue Slovenische Kunst (Irwin, Noordung, Laibach). Food for Thought en daardoor wel zo irritant omdat ik serieus het gevoel krijg dat de PVV gevaarlijker is dan de jokers die ik liever in ze zou zien.

Non ti muovere (Sergio Castellitto, 2004)

Chirurg (Castellitto) overdenkt zijn overspelige en tragische verleden met schoonmaakster Cruz terwijl zijn dochter op de intensive care voor haar leven vecht.

Wat is Penelope Cruz een geweldige actrice zeg, mijn bek viel open.
De film hakt er behoorlijk in en ik heb het niet droog gehouden haha

Niet veel films gezien de laatste tijd, dus de opmerking die ik nu ga plaatsen, dat dit de beste film is die ik in tijden heb gezien bezit niet veel gewicht.

The Reckless Moment
Korte noir van Ophuls, zover je bij die man van noirs kan spreken, hij heeft een zoet en prettig-sentimenteel hart, dat ook hier weer op zijn plek zit. (In 't midden van de film, zeg maar) In The Reckless Moment haalt een doodgewoon gezinnetje het gevaar in huis, of dan in elk geval in 't nabijgelegen boothuisje, als tienerdochterlief aanpapt met een jazz-muzikant. (Gespuis!) Ze is verliefd op hem, maar wat een romantische tete a tete zou kunnen zijn wordt al snel chaos als zij 't op een slaan zet. (Ik zat aan Transsiberian te denken) Overigens heeft ze daar alle reden toe. De man dondert van een loopbrug en verdwijnt naar gene zijde. En wie moet deze onaangename situatie op gaan lossen? Ma! (Pa is overzees, opa is een oude nutteloze babbelkous en broertje is enkel comic relief) Ma 'sport' een strenge jaren '50 haircut en bril, maar is lang niet zo kranig als ze lijkt. Gelukkig komt er hulp van de (anti-)held (en de rol) van de film. Prima rol van James Mason (later goed in Lolita). Hij speelt hier een blackmailer, die zoals aangekondigd, eigenlijk ook gewoon een goed mens is. De heldin-huisvrouw probeert het huishouden zijn gangetje te laten gaan, terwijl de schurken op hun geld wachten (soms op slechts een paar meter afstand, wat wel een mooi creepy moment is) Het einde doet een beetje ingewikkeld, maar is begrijpelijk als filmische keuze.

The Curious Case Of Benjamin Button
(ook in weeklijstje)
Het fantastische idee (van Scott Fitzgerald) waar The Curious Case Of Benjamin Button op is gestoeld blijkt uiteindelijk zowel een voor- als nadeel. Het is een surreëel en boeiend uitgangspunt waar een kundig regisseur als Fincher als vanzelfsprekend een degelijke film weet te halen, maar tegelijkertijd zat ik als kijker constant méér te verwachten. Meer (filosofische) diepte vooral. Als je oud wordt geboren en elke dag jonger wordt zul je niet alleen iedereen waarvan je houdt ouder zien worden, je zult toch ook een tergende desoriëntatie voelen, evenals angst voor het moment dat je niet meer voor jezelf kan zorgen. Dommer wordt. Kind wordt. Dat aftakelende aspect van de controle verliezen is een gewoon leven ook aanwezig, maar als je jonger wordt, wie heb je dan nog? Ben je niet zo vervreemd van je omgeving dat je er totaal alleen voor staat? In The Curious Case lijkt hier door 't hoofdpersonage (en zijn omgeving!) pas na twee uur film stil bij te worden gestaan. Daarvóór straalt de man (Brad Pitt) meer een Forrest Gump-achtige simpelheid uit. (Uit eigenbelang, zou je bijna zeggen) Hij en dus ook de film lijken de cruciale momenten te willen vermijden. Wat dacht je van het moment dat je merkt dat je geen man meer bent? Hij is dan allang verdwenen uit het leven van zijn eeuwige liefde. Toch jammer. Had ook veilig gekund, door 'm ineens na een omgekeerde puberale groeispurt kleiner dan zijn eega te maken. Halverwege dacht ik dat de twee elkaar misschien wel nooit zouden krijgen, wat ook wel fascinerend tragisch was geweest. Die laatste mijns inziens meest interessante en ook pijnlijkste fase is in het dagboek, waarop de klaarblijkelijk noodzakelijke raamvertelling is gebaseerd, helaas afwezig. We zien Benjamin pas weer door de ogen van Cate Blanchett, als hij jong en onwetend is geworden. Daarmee is voor mij het eerste kwart van de film toch het beste. Een oude baby in een bejaardenhuis, een John Irving-achtige waanzinnige setting, met een man die steeds vertelt hoe hij door de bliksem is getroffen. (Volgt keer op keer een korte knipoog naar Truffaut) De oude jongeman leert lopen en beleeft kleine avontuurtjes met zijn jonge droommeisje. Moet hij eigenlijk niet naar school? Later blijkt hij toch ineens te kunnen schrijven. Hij wordt ouder en fitter en gaat naar New York om zijn inmiddels drieëntwintigjarige jeugdliefde te verrassen. Die zit 'm in een paar mooie scènes niet meer staan. Het is daar dat het gereken begint, wat in deze film haast onvermijdelijk is. Als hij 80 was als baby en zij (in jaren niet veel, eh ouder) nu 23, is hij toch 57? Dat lijkt niet te kloppen met de beelden. Pitt ziet er inmiddels uit als 40 of nog minder. Zou het soms sneller gaan? Het zegt toch wat over de zozo-geslaagdheid dat in de tweede helft van de film die chronologie van twee levens in twee richtingen steeds minder lijkt te kloppen. Het gaat zwabberen, al zie ik ook wel dat het een bijna onmogelijke klus is om 't geloofwaardig te houden. Fincher weet er, ondanks de mooie Jeunet-achtige plaatjes, nergens genoeg betovering in te stoppen om dat ogenblikkelijk te doen vergeten.

Fighting
Over Dito Montiel's debuut Recognizing Your Saints schreef ik alweer een hele tijd terug een artikel op de voorpagina. In Fighting blijft hij in New York, maar zoals de simpel-geniale titel al aankondigt is 't dit keer niet meer dan een matfilm. Wel een vermakelijke overigens, al pretendeer ik in dit genre geen kenner te zijn. De massa serveert 'm op IMDB in elk geval af, met een 5.1. Toch teveel serieuze momenten en te weinig sterren? De gemiddelde popcorn-biosganger zal 'm wel afdoen als b-film. Terrence Howard is de grootste naam en hij doet 't ook uitstekend als enigzins verwijfde hosselaar, die tegelijkertijd toch broeierig gevaar uitstraalt. Hij neemt een gozer onder de hoede die hij op straat in een vechtpartij heeft gezien. De jongen ziet ergens te rijk/knap/scherp uit voor iemand die op straat leeft en daar worden dan ook nog wel wat verklaringen voor gegeven. (Al had de film veel meer daarmee kunnen doen) Howard de gokbaas regelt gevechten voor 'm, die flink wat geld opleveren. De film voltrekt zich inmiddels als een soort computerspelletje, met als meest cliche en tegelijkertijd lekkere moment het gevecht tegen een kung-fu figuur in een Chinees paleisje. (Als je kung-fu ziet als totaalvoetbal en de held van het verhaal als simpele counter-attacker weet je hoe dat afloopt) Een beetje film kan niet zonder liefde, dus is er een plotje met een serveerster. (Een van de eerste momenten dat de twee op een terrasje zitten is aardig) Natuurlijk moet zij ook nog aan de rest van het verhaal geknoopt worden, wat een nogal geforceerde indruk wekt. Film lijkt op weg naar een prima cynisch einde, maar helaas. Stonden de financiers niet toe. Beetje hersenloos vermaak dus, maar wel vermaak.

35 Rhums
Dit is andere koek. Uitstekende film van Claire Denis, van wie ik toch eens moet overwegen flink wat meer te kijken. (Beste vrouwelijke regisseur ooit?) Alvast al tevreden dat haar trademark (?) foute hit niet ontbreekt, als ergens op driekwart de film ineens een kortstondig romantische wending neemt en er Night Shift van de Commodores wordt gedraaid. (Een mooie tragische post Lionel hit, de enige ook) 35 Rhums opent met de beelden van Zazie, een metro dus. Een oudere Afro-Franse man nadert zijn pensioen. Hij woont met zijn dochter van een jaar of twintig in een Parijs appartement. De lieve maar eenzame buurvrouw houdt ze al jaren in de gaten en boven hen woont een verlopen jongen met een droopy-gezicht die de eigenaar van 't appartementencomplex is. (Dacht ik althans, doet er eigenlijk ook niet toe) Deze mensen en niet te vergeten de collegae van de metro-machinist draaien een beetje om elkaar heen, er gebeurt niet veel, maar geen grappen over arthouse dit keer, want hoe 't ook kan, het is allemaal aandoenlijk en emotioneel. En ik kan niet zeggen dat de soundtracks van Tindersticks de reden is, de melodica daarin ergerde me zelfs wat, verbazingwekkend genoeg. Andere kleine annoyance is het uitstapje naar Duitsland, voor mijn gevoel ingegeven om een subsidiepotje aldaar op te strijken. Allemaal geen ramp, want de film heeft haar ritme en sfeer ogenblikkelijk te pakken zonder 't nog los te laten. Mooi dubbelzinnig einde ook, waar twee verklaringen voor te geven zijn. Ene romantisch maar wat bruusk, andere meer in lijn van de film.

Kon je die laatste vinden op het net, Ludo, met subs....?

jep, check yer e-mail.

[deze post bevat spoilers]
vanavond De helaasheid der dingen gezien, eigenlijk vooral om te checken of die magistrale scene met de Iraanse buren net zo mooi in film was gevat. Dat was niet het geval, dwz: ik vond het op film platter en lomper dan in het boek, hoewel daarbij zeker ook zo hilarisch. Maar het boek maakte me op dit punt traanvochtig, terwijl de film vooral voor plaatsvervangende schaamte zorgde. Een detail, dit, maar wel een die wederom gaat over de aloude kwestie boek vs. film.
Overigens vond ik het een uitstekende verfilming, die ook prima op zichzelf kan staan (als je er in slaagt om het boek even stil te zetten in je geest). Godzijdank ging het demente omaatje niet zingen, typerend voor de toon van deze film dat hij hiervan wijselijk afzag.
Op de fiets terug wel ineens de gedachte: is het nou wel duidelijk hoe de hoofdpersoon zich kon ontworstelen aan deze totale sociale malaise? De cues zijn er allemaal: zijn oma en tante leren hem wat liefde is, en door strafregels te moeten schrijven ontdekt 'DV' de literatuur, zijn ontsnappingsclausule. Tegelijkertijd is het niet heel overtuigend hoe iemand uit zo'n achtergrond ineens zichzelf kan ontpoppen tot ideale huisvader die zijn zoontje leert fietsen. Misschien bezondig ik me nu aan hyperkritiek, maar dit vond ik toch wel een niet heel sterk punt. In een voor de rest prachtige film - laat dat duidelijk zijn.

Ben het met je eerste deel echt volledig eens! Ik heb zelf het idee dat de anekdotiek in een boek veel beter werkt, omdat de schrijver als het ware zijn eigen jeugd met afstand, humor en overdrijving weergeeft. Dat "zien" op een scherm maakt het veel minder subtiel. Ik lees overal in recensies dat de film geen aapjes kijken is geworden, maar ik moet zeggen toch moeite te hebben gehad om door de aanplaksnorren heen te kijken.

Met het tweede deel van wat je zegt: ik had daar minder last van. Hij is natuurllijk verre van een ideale huisvader. Hij verlaat zijn vriendin, die hij schandalig behadelt, en hoeveel tijd hij nu voor zijn kind vrijmaakt ligt een beetje in het midden. Het was voor mij dus eigenlijk wel duidelijk dat hij zich niet helemaal succesvol aan zijn milieu heeft onttrokken.

Goede film dus, maar met een paar kanttekeningen, waarvan ik moeilijk kan zeggen of die hadden bestaan zonder het boek te hebben gelezen.

Die aanplaksnorren stoorden mij ook behoorlijk.

Dat de huisvader zijn zoontje leert fietsen is een mooie afsluiting van de film, al was het maar vanwege de symboliek. Op de fiets was Gunther in zijn jeugdtijd het meest vrij, al probeerden zijn ooms die vrijheid bewust of onbewust zoveel mogelijk te beperken (auto rijdt over fiets heen). De link tussen fiets en vrijheid komt ook terug in de blote fietswedstrijd, een beeld dat zowel op de poster als in de trailer wordt benadrukt. Misschien dat Gunther zijn zoontje iets te vroeg op het fietsje voor zich uit duwt – het scheelde niet veel of het jochie had op vroege leeftijd al zijn melktandjes op het asfalt stukgeslagen. Gelukkig wordt zijn val keer op keer opgevangen door de gewassen langs de weg. De scène suggereert dat ook de nieuwe generatie Strobbe met veel vallen en een beetje opstaan zal opgroeien.

Op de fiets kun je niet aan je directe milieu ontkomen. De trein is het meest ideale voertuig om te gebruiken voor je ontworteling. Dat heeft het schoolvriendje met zijn modelspoortreintjes eerder door dan de jonge Gunther, die pas later de waarde van de trein inziet en vanuit de treincoupé ontdekt dat het aan het spoor gelegen gehucht waar hij is opgegroeid de grauwe achterkant is van het moderne leven.

Of zoiets.

Het boek heb ik overigens nooit gelezen.

Ja zoiets! Mooie analyse van het fiets-motief. Het treinmotief zit in het boek iets ingewikkelder want die modeltreinvriend is een enorme sukkel die toch ook bepaald is blijven hangen. Je moet je dus wel bezighouden met echte treinen...

Maria Larssons eviga ögonblick (Jan Troell, Zweden, 2008)
Familiekroniek van een arbeidersgezin, rustig verteld en fraai verfilmd door de laatste levende mastodont van de Zweedse cinema: Jan Troell. Tegen de achtergrond van het verhaal van het gezin Larsson ontrollen zich gebeurtenissen op wereldschaal: het socialisme, de Eerste Wereldoorlog, de mechanisatie en, niet in de laatste plaats, de opkomst van de fotografie. Hoewel het verhaal verteld wordt door haar dochter Maja is moeder Maria de ware hoofdpersoon. Zij heeft behalve een onbehouwen, vaak dronken echtgenoot, zeven kinderen en een Singer-naaimachine als door toeval een, met een prijsvraag gewonnen, fototoestel. Geholpen door de plaatselijke fotograaf Sebastian legt Maria bepalende momenten voor eeuwig op de gevoelige plaat vast in een op hol geslagen tijdperk.

The Country Teacher
Koste wat kost vermijden en een kandidaatje voor slechtste film van het jaar. Het wordt nooit wat tussen mij en die Tsjechen. (Zouden de Slowaken niet ook eens met een filmpje kunnen komen?) Het dorpje waar dit zich afspeelt mag dan nog redelijk pittoresk zijn, zelfs het licht heeft een onuitstaanbare neppe lelijkheid. Zat me af te vragen of dat nou een amateuristische kunstlicht-belicht fout was, of dat ze goedkoop met natuurlicht licht hadden gefilmd, het is wel iets voor films dat natuurlijk licht er nep uit zou zijn en kunstlicht niet. Een leraar van rond de dertig komt naar een dorpje om daar les te geven. De schooldirecteur verbaasd zich over hem, hier heeft hij toch niets te zoeken? Wel dus. De beste man, die worstelt met zijn homoseksualiteit zoekt zichzelf. Hij woont in bij een alleenstaande moeder met twee debiele rode Pippi Langkous-staartjes. Misschien moeten die symboliseren dat ze zich nog jong voelt. Haar maffe personage valt echter in 't niet bij een vriend van de leraar die halverwege opduikt. Deze pafferige headhunter rijdt in dure sportauto, heeft een blik dommer dan Napoleon Dynamite en een belachelijke zonnebril. Zou 't allemaal grappig bedoeld zijn? De rest van de film is echter nogal serieus. Leraar komt in problemen als hij de lokale posterboy heeft bepoteld, maar in een doorzichtige symboliek die eerder dit jaar ook al bij Tulpan te zien is, komt alles nog goed. Koeien bevallen al net zo onhandig als schapen, zo blijkt.

The Taking Of Pelham 1 2 3
Vreemd, vooraf voel ik altijd een vrolijk enthousiasme voor die Hollywood-blockbusters. Entertainment! En dat is 't ook, maar uiteindelijk heeft 't veel meer 'nut' (au!) een wat intellectuelere film te kijken, want die blijft ten minste hangen. Taking of Pelham heeft zonder meer die kortstondige Hollywood-tover, maar vijf minuten na afloop raakt ie behalve typisch genoeg wat negatieve aspecten snel uit beeld. Het scenario van Pelham is in elk geval echt wel leuk, een metro-kaping met gewiekste motieven. De bijrol cast is semi-intellectueel, met James Gandolfini als rijke gedesillusioneerde burgemeester. (Prachtig cynisme trouwens dat de rijkste man van New York ook de burgemeester is, ik bedoel nu in 't echt) Een grijzende Turturro is een gijzel-expert van de politie. Maar dan, de hoofdrollen. Denzel Washington is prima als de good guy, maar in dit soort films is de slechterik veel belangrijker. En daar treffen we John Travolta, die in 't begin nog wel even cool lijkt met zijn zonnebril, maar toch de zwakste schakel vormt. Het is ook geen eenvoudig personage, is hij nou een getatoeëerde schurk of toch meer een witteboordencrimineel? Het lukt 'm niet die twee te verenigen in iets geloofwaardigs. Ik zou zelf hem een wat 'netter' uiterlijk gegeven, zijn stoerheid is toch maar een heel dun laagje. Travolta eist vanzelfsprekend geld, of hij gaat passagiers afknallen, wat voor de grootste en meest absurde ongeloofwaardigheid zorgt. De politie wil kennelijk tijd winnen en wekt werkelijk de indruk dat ze die 10 miljoen bij automaten met een limiet van 2000 euro per automaat moet gaan pinnen. En dat is nog maar 't begin, want als ze dan eindelijk 't geld hebben beginnen ze aan een tocht met gierende sirenes door NY, en het duurt minstens een half uur voor ze eindelijk op de crime scene zijn gearriveerd. Iedere rij-ervaring ontbreekt blijkbaar (Tomtom anyone?) en er gebeuren tal van ongelukken, een straat afzetten IS ook lastig. Was er soms geld over voor auto's die door de lucht vliegen? Bijna net zo belachelijk als 't meisje die vanuit haar slaapkamer webcam-contact heeft met haar vriendje in de trein, hoewel ze ziet dat er een kaping aan de gang is en de jongen zachtjes moet praten EIST ze van 'm dat ie op DAT moment zegt dat ie van haar houdt. (Ok, dat MOET wel komisch bedoeld zijn)

Looking For Eric
Arme Cantona, een van de grootste Franse voetballer en die knakkers halen pas prijzen op nadat ie in 1997 met pensioen ging. Gelukkig houdt Cantona altijd zijn cool. (Tenzijn een fan.. etc) Zijn rol is hier wat kleiner dan ik verwachtte, althans qua screentime. Hij inspireert met z'n bekende tegeltjes al jointjes rokend de postbode tot actie. (Door de bruingrijze krulletjes zat ik de hele tijd aan Spinvis te denken, die ook Erik heet en postbode was!) De postbode heeft een nogal chaotisch gezin met een witte en een zwarte zoon en een uit huis wonende dochter. Van drie verschillende moeders, of wellicht is er een gewoon aan komen lopen? Dat heeft de postbode dan nog wel voor elkaar gekregen, ondanks zijn bindingsangst en andere neuroses. Erg leuk is de scène als hij met postbodes-collegae een zelfhulpgroep-sessie houdt, iets waar de film compleet normaal en serieus over doet, wat wel eens aangenaam is. Dankzij zijn voetbalgoeroe volgt er toenadering en verwerking, wat wil je anders in een feel-good film. Vooraf had ik veel negatieve geluiden gehoord over 't criminele zij-plotje, maar heel lang vind ik dat juist wat toevoegen. Spices it up, zeg maar. Maar inderdaad, Ken Loach (still not likin' police en zeker geen Britse) vliegt alsnog even gigantisch de bocht uit, om nog even een overbodige laatste drempel op te werpen. Het klopt ook niet helemaal, want aan 't einde lijkt het erop dat we die 'gevaarlijke crimineel' nou toch ook weer niet zo serieus moeten nemen. Het is meer de lokale praatjesmaker. Dat past dan ook weer beter bij het hilarische en zeer geslaagde einde. Absurdisme van de bovenste plank!

Country teacher: eens. Vol goede bedoelingen maar nee... Maar Ludo, heb je The fireman's ball gezien van Forman? Mijn favoriete Tsjechische film. En Loves of a blonde? Dat waren twee geslaagde tsjechen voor mij. Ik heb ook nog ergens een lijstje liggen van een Tsjechische vriend. Nog niet aan toegekomen.

Looking for Eric: Ik was zeer underwhelmed. Plichtmatige Loach waarvan je de dramatische lijn na 2 scenes kon voorspellen. het is echt teveel herhaling. Het enige dat anders is, is de vorm. Scenes met Cantona, leuk. Verder dacht ik vooral: dit gaat helemaal niet meer over de onderklasse, daar is het - zoals gezegd - veel te plichtmatig voor. Ik vond Fish tank vele malen beter. Die kan ik ook wel echt aanraden (al is het bepaald ook weer niet het meesterwerk dat de Volkskrant erin zag). Is van de maakster van het uitstekende Red Road.

oh ja Fish Tank, benieuwd naar. Looking For Eric is zeker niet de beste Loach, (even snel nazoeken wat ik van die man gezien heb, niet al teveel) van zijn laatste 3 is Looking For Eric de beste, dat zeker. Maar Kes en Ladybird, Ladybird zijn weer beter dan Eric.

Loves of a Blonde gezien en meer zeg ik niet ;) Maar die andere zal ik op de lijst zetten, in Forman heb ik nog wel wat vertrouwen.

Brute Force
Gevangenis-noir van Dassin, van degelijk niveau maar niet in de buurt van zijn meesterwerken The Naked City en Rififi Chez Les Hommes. Een groepje gevangenen zit samen op een cel en Burt Lancaster heeft dat nou wel gezien. Hij wil ontsnappen. Omdat dat eigenlijk ethisch niet verantwoord is krijgen we flashbacks te zien waarin wordt bewezen dat iedere gevangene best goeie kerels zijn. Lancaster bijvoorbeeld is verliefd op een ziek meisje dat niet meer kan lopen en een operatie nodig heeft. Heel erg veel hebben ze ook weer niet op hun kerfstock. Waarom dan niet wachten tot die paar jaar om zijn? Reden: de fantastische sadistische gevangenis-opzichter gespeeld door Hume Cronyn. Hij bekend ergens letterlijk te geilen op 't censureren van de brieven en 't liefst haalt hij zijn lichtgekrulde wapenstok tevoorschijn om die eens zachtjes en liefdevol te strelen. Ook een homoseksuele subtext ontbreekt niet als hij gekleedt in slechts een hempie opera luistert vlak voor 't aftuigen van een gevangene. Zijn dienstpet heeft ook wel wat decadent nazistisch/romeins/fascistisch, hoe je 't wel noemen. Hij maakt de film. Het einde is behoorlijk indruwekkend en zeker voor een jaren '40 film bloedig en bruut. Karst T.-achtige toestanden!

Synecdoche, New York
(ook in weeklijstje, hoe ouder Hoffman in de film wordt hoe meer ie op de jonge Benjamin Button begint te lijken trouwens)
Charlie Kaufman was tot deze film waarschijnlijk de enige beroemde scenarist. Noem er nog maar eens een, die niet ook regisseert, of eerder al bekend romanschrijver was. Scenaristen zijn toch altijd anonieme krachten, ondergewaardeerd ook, ongetwijfeld. Toch lijkt me Kaufman geen figuur die naar aandacht hunkert, laat staan beroemdheid. Hij zal dus zijn redenen hebben gehad om zelf Synecdoche, New York te regisseren. Wellicht was 't ambitieuze 8 1/2-achtige script hem te persoonlijk, kon hij er soms alleen zelf wijs uit? Of zou 't toch gewoon toeval zijn geweest, want in eerder stadium zou Spike Jonze nog regisseren, die nu slechts produceerde. Hoe het ook zit een succes is 't niet. Een flop als het extreem melige Human Nature is de film zeker niet, maar vergeleken met Eternal Sunshine of the Spotless Mind (romantisch), Adaptation (actie) en Being John Malkovich (bizar) is Synecdoche zonder meer de minste van het vergelijkbare kwartet. Zo'n film waarvan men zegt dat je hem twee keer moet zien, maar waar haal je de zin voor nog een keer vandaan? De cast is nochtans hoopgevend, een indrukwekkende parade van steractrices. Catherine Keener, Samantha Morton, Emily Watson, Dianne Wiest, Michelle Williams en Jennifer Jason Leigh zijn de vrouwen in de wereld van Philip Seymour Hoffman. Hij speelt een neurotische, fobische (en dus) ongezonde toneelregisseur. De eerste vijfenveertig minuten vliegen nog betrekkelijk vermakelijk om. Er zijn ogenblikkelijk vloeiende cuts die bewijzen dat het personage van Hoffman (en daarmee de film) een nogal vreemd tijdsbesef heeft. Een pak melk wordt uit de koelkast getrokken en het is alweer maanden later. Hoffman wordt verlaten door z'n vrouw (Keener) die ook hun dochter en stonede vriendin Leigh mee naar Berlijn neemt. Hoffman rommelt wat met Morton, het meisje van de theaterticketverkoop. Het kaartenhuis van de film begint in te storten als Hoffman dan eindelijk begint aan het 'stagen' van zijn nieuwste project. Ik begon me al af te vragen waar 't bleef. Met een geniëntoelage (The Savages!) kan Hoffman een grote hal kopen, waar hij zijn eigen leven begint na te bouwen. Dit idee werd elders vergeleken met Gondry's clip voor Björk's Bachelorette. En daar zit precies de crux. Die clip krijgt in vier minuten voor elkaar wat hier een dik uur ontbreekt. Magie! En toegegeven, ook een beetje duidelijkheid. Al snel valt er geen touw meer aan vast te knopen waar Hoffman mee bezig is. De bedoeling zou je kunnen zeggen, maar wat koop je daarvoor. Steeds vaker is soundtrack-componist Jon Brion nodig om de boel met muzikale stroop te binden, of zelfs emotionele betekenis te geven. Soms gaat het goed, er is een moment dat Hoffman de liefde bedrijft met weer een andere vlam (Williams) als er een menselijke schaduw langs de ramen glijdt en de telefoon gaat. Hoffman neemt op, luistert een seconde of vijf en hangt weer op. Zij vraagt wat er aan de hand is en Hoffman begint te vertellen over zijn vader. (Die dood is) Hij vertelt en vertelt, veel meer dan ooit in die vijf seconden gezegd kan worden. Surreëel en theatraal. De film had er nog zeker vijf (wat het is Kaufman, tien!) van zulke scènes nodig om echt geslaagd te zijn.

Men Who Hate Women
Daar kun je eventueel nog Millennium Part 1 voorzetten, naar de detectivereeks waarop dit gebaseerd is. In Amerika heet de film The Girl With The Dragon Tattoo, deze professioneel hacker gespeeld door Noomi Rapace is inderdaad wel het meest opvallend aan de film. Eerst nog even zeiken, de meid wordt geintroduceerd als stoere lesbo, maar later krijgt ze dan alsnog wat met het andere hoofdpersonage gespeeld door Michael Nyqvist. Jammer en clichematig, misschien is 't allemaal spel van haar (want zo gewiekst is ze wel) maar veel eerder lijkt de film te suggereren dat ze slechts lesbisch is omdat ze mannen haat! Vond ik wat flauw. Het detective-verhaaltje is verder weinig verrassend. Er is een rijke oude man die een jarenoude zaak laat heropenen door een onderzoeksjournalist, het heeft wat te doen met grootkapitaal en (gaap) nazi's, daar zal er dus wel een schuldig van zijn hè. Nyqvist maakt in zijn onderzoek maar langzaam vorderingen tot hij de hulp krijgt van Rapace die een bepaalde code meteen doorheeft. (De nieuwe Mountain Goats-plaat ZOU een hint kunnen zijn) Zodra de twee dichter bij 't vuur komen wordt 't gevaarlijker en vraag je je af waarom ze niet snel een prive-bodyguard inhuren. (Je gaat in elk geval niet in je eentje joggen in een groot leeg bos, dat in 't bezit is van een van de nazi's) Rapace is zowel in heden als verleden een getraumatiseerd meisje, iets wat we helaas in flashback zien. Ergens zegt Nyqvist: ik weet helemaal niks van je. Had graag gezien dat dat ook voor de kijker had gegolden.

500 Days Of Summer
Als je een zwik van die mumblecore-films hebt gezien is dit toch minder verfrissend dan als je recht van de romcoms komt. 500 Days of Summer doet fanatiek alsof het een meer realistisch liefdesverhaal is, maar het blijft nog behoorlijk gestillerd. Sowieso een vorm boven inhoud-film, het duo Gordon-Levitt (Mysterious Skin) en Deschanel heeft een paar honderd dagen een relatie, maar door al de tijdssprongen, zijsprongen en observaties komt die eigenlijk nergens tot leven. Pas als het misgaat wordt de film behoorlijk goed. Hoewel Deschanel de hele tijd open kaart heeft gespeeld komt ze toch wat egoistisch op z'n minst hedonistisch over, iets wat Gordon-Levitt haar gelukkig ook voor de voeten werpt. Maar ja, het meisje zal wel bindingsangst hebben. Niet dus blijkt aan 't eind als Levitt helemaal in de put raakt en natuurlijk glorieus eruit komt. Het einde is weer 'ns iets te uitgesmeerd, eerst is 't mooi melancholisch, maar da's geen manier om een in the end toch lieve film te eindigen, dus nog 1 optimistische scène erbij. Maar dan volgt er nóg een en dat is vooral een flauw woordgrapje. Oh ja, de muziek is vanzelfsprekend hip met bijvoorbeeld een lollig Belle & Sebastian geintjen en Spoon enzo. Ik begrijp eindelijk dat ik als vijftienjarige popnerd gewoon te vroeg bij de Smiths was. Had moeten wachten tot ik 25 was en er dan in de lift meisjes mee versieren!

Autumn Ball
En Estland kan van de films around the world lijst. Mooi landje, mooie film, dus daarom leuk om eens te zien. Maar dat is dan ook alles. Film draait om mensen die nog in een oude Sovjet-flat wonen. Het vreemde is, het gebouw is nogal armoedig, maar de bewoners maken vooral een rijke en verveelde/vervelende indruk. Nare hipsters met relatieproblemen. Pas na een tijdje komen er wat personages bovendrijven die wel wat sympathie verdienen. Zo is er een simpele receptionist (inclusief zo'n pakkie) die zijn vrije tijd voornamelijk besteedt aan het versieren/verwennen van dames met zijn Peter Steeliaanse derde been. De statistieken houdt hij netjes bij in een schriftje. Als hij dan eindelijk eens meer denkt te vinden dan zo maar een vluggertje, brengt hij ontbijt op bed. Dat is in het laatste kwart van de film en zo'n beetje het eerste liefdevolle gebaar van wie dan ook in de film. Een oude (eenzame?) man die geinig met een opwindbaar aapje speelt op z'n keukentafel ontpopt zich razendsnel als pedofiel. Behoorlijk doffe ellende allemaal en het mist toch grotendeels de relativerende humor van een Kaurismaki. (Waar ik dit in de Volkskrant mee vergeleken zag worden) De soundtrack werkt wel, zelfs met de voor de hand liggende ambient/postrock van Godspeed You Black Emperor. (Wat in een film bijna TE logisch lijkt)

Up
De Wall-E van dit jaar? Animatie met een hart die zowel jong als oud aanspreekt. Had lang het idee dat Up als geheel beter was, waar Wall-E de mooiste afzonderlijke scènes had, maar nu denk ik toch dat je voor Wall-E zou moeten kiezen. Up heeft wel het al overal geroemde intro, met een leven vol dromen wat voorbij gaat voor je er erg in hebt. De oude man is een prachtpersonage, maar met ieder personage wat er daarna bijkomt wordt de film cartoonesker. (De kleintjes zullen geen bezwaar hebben) De padvinder waarmee ie mee op reis gaat kan er ook nog mee door, maar als ze dan in jeugddroom Paradise Falls aangekomen zijn worden ze al snel omsingeld door pratende honden. Pratende honden!? Nou ja, de beesten hebben een machinetje die hun gedachten in taal omzet, wat nog wel redelijk komisch uitpakt af en toe. De honden hebben het over een 'young male man' en een oude die naar pruimen ruikt. Ze kunnen dan wel 'praten' ze blijven dom, lijkt eerst, maar vervolgens blijken ze eten te kunnen koken en later zelfs vliegtuigen te besturen. Dat gaat toch echt te ver. Er zit eigenlijk teveel actie in dat laatste gedeelte en Paradise Falls is eigenlijk ook niet eens zó mooi.

Gigante
Een van de leukere films van het jaar. Uit Uruguay! Heeft geen verpletterende diepgang, maar is qua boy meets girls-verhaal wel tig keer leuker dan 500 Days of Summer. Je hoeft eigenlijk maar vijf minuten te zien om te weten dat ook de rest van de anderhalf uur een fantastische menslievendheid zal hebben. Een soort Me and You and Everyone We Know (maar wel met een mindere soundtrack en minder inventief) Gigante is Jara, nachtwaker in een supermarkt, sympathiek fan van Biohazard, Motorhead en Metallica en een all around good guy. Het mooie is dat hij ondanks zijn GVR-achtige sullige indruk niet echt een totale loser is en ook niet dom. Hij pikt bijvoorbeeld bepaalde trucjes op van tv. In eerste instantie lijkt hij ook wel tevreden met zijn leventje. Zijn beste vriend is zijn neefje, met wie hij Playstationt. En verder lijkt hij vooral voor werk te leven, want in het weekend is hij uitsmijter in een club/rockhol. Maar dan ontdekt hij op de bewakingscamera een meisje. En hij begint haar te stalken. Alleen in films kan dat een liefdevolle en compleet ongevaarlijke geste zijn. Zomaar twee opeenvolgende momenten die de eindeloze goedheid van de man illustreren. Scene 1: op z'n werk vraagt iemand om een vuurtje. Hij zegt dat ie niet rookt, maar natuurlijk heeft hij wel een aansteker bij. Scene 2: na het werk loopt hij nu met z'n neefje achter het droommeisje aan. Waarom achtervolgen we haar vraagt die hem. "Gaat je niks aan!" (Terwijl hij hem dus wel gewoon meeneemt)

En Estland kan van de films around the world lijst. Mooi landje, mooie film,

ik was niet wakker (de rest van het stukje maakt het wel duidelijk, Mooi landje, mooie taal!

Gigante was inderdaad erg leuk! Vertoont overigens qua inhoud (en qua titel) sterke overeenkomsten met het prachtige Heavy (van James Mangold, 1995). Qua Up: kan niet tippen aan de vorigen, is toch heel erg leuk (en erg aandoenlijk, zoals Vido opmerkt), maar ik vond die halsbanden van die pratende honden voor een Pixar-film een enorm gekunsteld idee. En van Autumn Ball mag je weer een torrentje doen Ludo! Wel gezocht, niet gevonden.

Zoals je ziet, ik zie wel dingen, maar vind de tijd niet om erover te schrijven...

The Killers
Dit (It's Not All Black and White: ILX's Top 75 Films of the 1940s) is wel een leuke draad. The Killers haalt er niet zo heel veel punten, het is dan ook een van de mindere klassieke (= forties) film noirs die door het Amerikaanse national film registry, eh, daarin zijn opgenomen. Maar dan heb je 't over klassiekers en zelfs een minor klassieker is nog een prima film, wat dus ook geldt voor Hemingway's The Killers. Zijn korte verhaal diende als uitgangspunt voor de eerste paar scènes, waar 2 huurmoordenaars zo'n typische diner/lunch trailer bezoeken. Meteen een beklemmende sfeer, met de gemeen-jolige killers. Ze zijn op zoek naar Burt Lancaster, die hier debuteerde. Wat heeft die man toch het hoofd van een trieste clown. (Hij werkte dan ook eerder als acrobaat in het circus!) Lancaster wordt omgelegd, waarna de hoofdmoot begint. Een verzekeringsmannetje gaat op onderzoek waarom deze simpele pompbediende het slachtoffer is van een professionele afrekening. Zo begint de film eigenlijk bizar veel op Citizen Kane te lijken. Exact dezelfde structuur. Een dooie in 't begin, die ook nog een raadselachtige clue achterlaat. (Hier een groene zakdoek) En zijn leven vertelt door bekenden die zich episoden uit zijn leven herinneren. Zit echt perfect in elkaar, qua structuur. De verzekeringsagent trekt door een leven, van bokswedstrijden naar rijke feestjes, heists, femme fatales, de achtertuin van een politie-agent en een kamermeisje dat 2500 dollar uit de levensverzekering krijgt. Je zou zeggen; daar houdt het belang toch op voor de maatschappij, maar op een bepaald moment wordt de suggestie gewekt dat de verzekeringsmij geen problemen heeft om crimineel geld in beslag te nemen. (Waarom zou de man anders eindeloos op onderzoek gaan?)

The Brothers Bloom
Er is geen film die ik dit jaar graag (en uit alle macht) goed had willen vinden als deze. The Brothers Bloom moest de Darjeeling Limited van dit jaar worden. Adrien Brody is ook hier aanwezig, Rian Johnson - die alleraardigst debuteerde met Brick - schrijft en regisseert, Mark Ruffalo en Rachel Weisz zijn altijd prima en wat er van de plot doorsijpelde voorspelde ook veel fijns. Broers die bebolhoede oplichters zijn, eentje Stephen (Ruffalo) op zoek naar de beste con en anders wel naar de beste kaarttruc aller tijden. De ander, Bloom (Brody), de twijfelaar die genoeg van dit bij elkaar gefantaseerde leventje heeft. Eén probleempje, de recensies die ik vooraf las waren hooguit gematigd enthousiast, forum-regular (en eens een Subjectivist altijd een Subjectivist) <a href="http://www.xs4all.nl/~gert01/brothersbloom.html";>Vido Liber</a> was zelfs zeer negatief. En ondanks mijn fanatieke goede wil zit ik daar wat tussenin. The Brothers Bloom begint nog prima, met de schelmse vrolijkheid die een con film nodig heeft. Twee verweesde broertjes die van gezin naar gezin trekken, ondertussen kattenkwaad uithalend. Hun eerste con heeft precies de juiste sprookjesachtige sfeer, met een "mysterieuze" grot en uiteindelijk een gewiekst verdiende stapel bankbiljetten. Zo hoort het. De film switcht naar volwassen tijden, waar kortstondig een eerste probleem opduikt. Eigenlijk heeft Brody veel meer présence en natuurlijk overwicht dan Ruffalo. Ja, zelfs met de melancholie die in Brody's kop geramd zit. Maar Ruffalo is hier de baas, de 'createur' en het kost hem ongeveer een halve film om dat te laten overtuigen. Brody zit vanaf het begin in een identiteitscrisis wat onmiddellijk voor een aardige scène op een bankje in de vroege morgen zorgt. Brody vertrekt naar Montenegro om de dingen op een rijtje te zitten, iets wat ie gedurende teveel tijdssprongen een paar keer doet. En elke keer moet hij weer uit Montenegro worden opgevist om de haperende plot verder te doen gaan. Zonde. Stephen, die duidelijk veel van zijn broer houdt, plant, samen met z'n zwijgende totaal niet-grappige Japanse assistent annex explosieven-expert Bang Bang (Rinko Kikuchi) nog een laatste, groots opgezette con, waarmee alles dan afgelopen moet zijn. Hier komt Rachel Weisz (Penelope) in beeld, als steenrijke verveelde jongedame met een gigantische hoeveelheid hobby's, maar zonder leven. Zij valt na wat doorzetten van Brody's kant voor zijn charmes en vertrekt met de broertjes op een boot naar Europa. Op de boot vraagt Brody haar ten dans en verdwijnt even om bij de band het verzoekje Bolero in te dienen. Ineens verandert het licht en in een scène die aan de boot der doden scène uit Woody Allen's Scoop doet denken verschijnt er een (zogenaamd) Belgische antiekhandelaar, die het een en ander over de broertjes verklapt. Als je het verklappen kunt noemen, want vanzelfsprekend is hij ook gewoon ingehuurd, in het verhaal uit de hoed van Stephen. De film had veel meer van dat soort surrealistische scènes kunnen gebruiken. Ik bedenk me dat ik eigenlijk iets vergelijkbaars over Synecdoche, New York zei. Het cruciale probleem van deze film is uiteindelijk een zekere kilheid. Die zit al vanaf het begin in de belichting, de film heeft vrij schelle heldere kleuren, terwijl alles gewoon in een donkergoudbruinrood nostalgisch licht had moeten baden. De look is nu te serieus, dat geldt voor Praag waar een groot gedeelte van de con zich afspeelt, maar al helemaal voor 't einde in Rusland. Daar schieten inmiddels gangsters met machinegeweren op de helden, wat deze kijker doet hoofdschudden. Waar is de schwung uit het begin! Dit is toch geen maffia-film! Johnson had beter naar Le Voleur van Malle moeten kijken, waar de dief (toch ook een soort con artist) eveneens gevaar loopt maar de film z'n huppelende lichtheid consequent behoudt. Uiteindelijk wil ik Johnson, ten slotte wel een inventief en ambitieus scenarioschrijver, dat nog wel vergeven. Al die gewelddadigheid en explosies zorgt uiteindelijk wel voor een mooi en bitter einde, tussen feit en fictie, precies zoals Stephen zou willen. Dat kan de film echter niet meer volledig redden.<br>

Coraline
Vergeet Up maar, dit is de beste animatie-film van het jaar . (Wel in een totaal ander genre) Dit is eigenlijk totaal niet kindvriendelijk, met een best beklemmend uitgangspunt. Wat als je een deurtje vindt in je huis, dat naar een identiek huis leidt, op twee punten na. Alles is beter! En de aanwezigen hebben knopen als ogen. De blauwharige heldin Coraline vindt zo'n deurtje, en ze is maar wat blij want haar echte ouders, die niet in en in slecht zijn, maar volkomen ongeïnteresseerd in haar door hun drukke bezigheden, wat juist "spannender" is. Haar knopen-ouders geven haar echter eetbaar voedsel en halen allerlei magie uit de kast om indruk op haar te maken. Na aanvankelijke aarzeling raakt ze enthousiast, waarna naald & draad en knopen tevoorschijn komt. Je vindt ons toch lief! Prik die ogen uit, de naald is zo scherp, het doet geen pijn. Erg goed bedacht en het heeft tot dat punt ook allemaal iets diepzinnigs. Freudiaans, existentialistisch, als je je best doet zou je er vast dat soort woorden en metaforen op kunnen plakken en in kunnen zien. Schiet me nu te binnen, bijvoorbeeld de naald als symbool voor drugs die je een rooskleurige blik geven, waarna je jezelf niet meer bent maar een zombie van je echte zelf. Maar Coraline is wijs en ze wil dus ontsnappen en dus begint het iets minder actiegedeelte, waar de film letterlijk een computerspelletje dreigt te worden, 'zoek 3 roden stenen' en als je 10 stappen loopt ben je de wereld rond en ben je weer bij het begin. Een plaatselijke kat mag (iets teveel) schitteren en blijkt redder in nood, waarna de film om lijkt. Maar dat kan niet want haar lokale buurjongetje moet ook nog een goede daad verrichten, en zo geschiedt.

Sunshine Cleaning
Geen Frozen River, al is dit dan ook aardig geslaagde Amerikaanse arthouse vanuit een vrouwelijk oogpunt. (Geregisseerd door een dame en met de focus ook op vrouwen) Hier spelen Emily Blunt en Amy Adams 2 zusjes. Die laatste is favoriet sinds Junebug, al zou ze die rol wel eens nooit meer kunnen overtreffen. Ze doet het hier in elk geval wel beter dan Blunt, die wat moeite heeft om een working class meid neer te zetten. Ziet er toch teveel actrice doorheen en minder echte mensch, waar Frozen River dus beter was. Ook jammer eigenlijk dat het key element van het plot in de film gesuggereerd wordt door een man, had het niet leuker geweest als het duo het zelf had 'bedacht'. Deze man, quarterback en agent en ex van het personage van Adams, al is ze nog steeds zijn bijvrouw, zegt dat ze een bedrijfje in crime scene cleaning moeten beginnen. Daar zit geld in. In eerste instantie staan ze nog in een hempje bloedsporen weg te schrobben (hoe dom kun je zijn) maar al snel wordt de zaak professioneel aangepakt en stroomt het geld binnen. Tijd voor wat obstakels en een familiecrisis, in flashbacks ook nog even een traumaatje dat verbonden is met het huidige nieuwe baantje. Aardige bijrollen wel voor vader Alan Arkin, die zijn hele leven al aan het hosselen is in handeltjes die uiteindelijk niks opleveren en Clifton Collins als eenarmige (arm op zijn rug) verkoper in een stofzuiger en ander poetsbenodigheden-winkel. Het einde is wat geforceerd goed en sentimenteel met volwassenen die via een walkie talkie met de hemel praten.

The Killers in de versie van Don Siegel uit 1964 bevat, naar men zegt, de beste acteerprestatie van Ronald Reagan. Als bad guy, welteverstaan.

Heb je Coraline in 2D of 3D gezien? In de winkel is een 3D-versie verkrijgbaar. Zou dat thuis voor de buis net zo goed werken als op het grote doek? vraag ik mij af.

Coraline 2d ja, maar eigenlijk wel leuk om eens thuis te proberen ja, vraag me af of als je 'm bij de videotheek leent je er dan zo'n brilletje bij krijgt. En eigenlijk heb je er meer nodig natuurlijk, zulke films kijk je niet in je eentje.

oh deed Reagan mee? oh da's een andere Killers. jammer. :) (remake zeker?)

Pranzo di ferragosto (Gianni di Gregorio, Italië, 2008)
Als een scriptschrijver en co-regisseur van Gomorra debuteert, verwacht je van alles, maar niet deze vriendelijke, melancholieke komedie. Di Gregorio neemt niet alleen het script, de regie en de hoofdrol voor zijn rekening. Ook is de film gedraaid in zijn ouderlijk huis en deels gebaseerd op zijn eigen leven.
Het is Maria-Tenhemelopneming, hartje augustus in Trastevere, het Amsterdam-Noord van Rome. Iedere stadsbewoner vlucht de stad uit, behalve Gianni, want die moet voor zijn hoogbejaarde moeder zorgen. De huisbaas en de huisarts, twee andere moederskindjes van middelbare leeftijd, zien hun kans schoon om hun eigen mama's een weekend te dumpen. Gianni kwijt zich van zijn verzorgende taken door zich de gekoelde Chablis goed te laten smaken.

Ja Pranzo wil ik graag zien... Ik zit inmiddels diep in seizoen 5 van Buffy. Van het weekend gaan we weer eens cinema doen. Oh ja Tulpan nog gezien, hierboven al gespot door Ludo. VPRO zondagmiddagfilm met een oorspronkelijk stukje humor. Leuk gedaan.

jep die humor in Tulpan tilt 'm (m.i.) echt uit boven wereldwinkelohwatsneu-film

Towelhead
Nou die Sam Mendes weet van aanpoten de laatste tijd, dacht ik. Eerst al Revolution Road en die komedie samen met Eggers en nu dit. Towelhead is een herkauwing van zijn aloude provocatieve American Beauty-thema's. 'Underage sexuality', pedofilie, een maffe marinier, het is allemaal erg bekend. Zelfs huiscomponist Thomas Newman is weer ingehuurd. Blijkt het een film van Alan Ball te wezen! (Die zelf bekend is van Six Feet Under enzo) Het neigt echt naar plagiaat, maar dat wil niet zeggen dat Towelhead geen geinige film is. De film steekt zich fanatiek in het ene na het andere wespennest. Ook racisme speelt nog een rol op de achtergrond, omdat de lolita van de film half-Libanees is. Zij gaat ten tijde van Golfoorlog 1 (het had net zo goed 2 kunnen wezen) bij haar pa in Houston wonen. Pa kan symbool staan voor zowel de goede als de slechte eigenschappen van de film. In feite is de man een enorme autoritaire karikatuur met Freddie Mercuriaanse snor. Er zijn genoeg momenten waarop het totaal niet werkt, maar elders is ie weer ontzettend grappig. Zoals op een mislukt kerstfeestje waarin hij zijn ex (en moeder van lolita) zoals aangekondigd geen kado geeft en zij heel beledigd is. Ondertussen ontdekt lolita haar buurman (Aaron Eckhart) die zijn handjes bepaalt niet thuislaat. Het wringt allemaal wel hoor, kun je nou echt gaan zitten lachen om pedofilie en aanverwante zaken?

O' Horten
Noorse arthouse die zich eerst in gortdroge vermomming steekt, maar stiekem toch mysterieus en magisch wil zijn. Dat gebeurt bijna op te subtiele wijze, maar langzaamaan maar zeker werkt het toch wel redelijk. Het is een goed jaar voor fans van treinen en pensionerende machinisten, net als in 35 Rhums speelt dat ook hier een prominente rol. De oude Odd Horten (waar de titel op slaat weet niemand) gaat met pensioen. Hij is een eenzame man, die het nu zonder ritme moet doen, enkel zijn dagelijkse maaltijd in een restaurant dat aan het werk van Alex van Warmerdam doet denken blijft bestaan. Hij begint rond te dwalen en heeft ontmoetingen met een jongetje in een slaapkamer (de zoon die hij nooit heeft gehad?) een vrouw in een sigarenzaak (de vrouw die hij nooit had) en een getikte ouwe alcholistische kerel, die hij in de goot vindt en die zegt diplomaat te zijn geweest. (De vriend die hij nooit had) De kerel verklapt dat hij met zijn ogen dicht nog kan zien, een Roald Dahliaans idee (a la het Wonderlijke Verhaal van Hendrik Meier) Hij stelt voor een nachtelijke rit per auto te maken, met een muts over zijn hoofd. Het lukt inderdaad redelijk, maar in typische stijl voor de soms wat te subtiele film is het ook weer overdreven goed hoe hij aarzelend en zachtjes rijdend de auto bestuurt. Het is maar een film jongens, daar kan alles. Helemaal aan het eind vinden we Horten terug bovenaan een skischans, iets wat hij nooit heeft gedaan, omdat ie niet durfde, tot ongenoegen van zijn moeder die er juist goed in was. Hij twijfelt, zet aan, en vliegt naar zijn dood. Althans, dat zou ik denken, het scherm gaat op zwart, en dan volgen nog twee scènes, die, gelukkig, ook wel weer als metafoor zijn op te vatten.

In The Electric Mist
Zoals Vido al zei (ik ben koppig he) een zeer matige film, heck een van de slechtere van het jaar. Begon me af te vragen of het boek waarop dit gebaseerd is soms heel dik zou zijn. Een vuistdikke roman waarvan nu al die gebeurtenissen in 100 minuten zijn gepropt. Het zijn er veel te veel, en meer dan de helft lijkt het verhaal totaal niet vooruit te helpen. Tommy Lee Jones is een detective, die ongeveer tegelijk twee lijken vind. Een stokoude in een moeras, mogelijk van een neger jaren geleden ontsnapt uit de gevangenis, de ander van een jong meisje. En in die laatste categorie volgen er meer. Het onderzoeksplot hier is het meest dramatisch van alles wat er gebeurd. Onnavolgbaar, en uiteindelijk worden de twee zaken op krakkemikkige wijze nog aan elkaar gebonden. (Met een totaal interessante dader en dus een saaie oplossing) Tommy Lee verdenkt eerst John Goodman als rijke en vooral louche zakenman, die siliconenmeisjes om zich heen verzamelt. Het is een spoiler, maar soit, je moet 'm toch niet zien, die Goodman blijkt er niks mee te maken te hebben en is eigenlijk volslagen overbodig. Had ik al gezegd dat Jones alcoholist is? Vandaar dat ie ook nog visionen heeft van een generaal (Levon Helm!!) uit de Amerikaanse burgeroorlog, die hem cryptische tips geeft. Over cryptische tips gesproken, er is ook weer zo'n typische southern neger annex ziener die al tokkelend op zijn gitaar wijsheden mompelt. Hoe cliche wil je het hebben. Dan waren de keren dat John Sayles het cajun-zuiden bezocht toch wat geslaagder. Als er al een half uur oid om is wordt Jones ineens opgezadeld met een FBI-agente, een prachtvrouw (om niet te zeggen babe ;) ) maar acteren kan ze niet en ze hangt er de hele film maar wat bij, tot ze op 't laatst even nodig is.

Pranzo Di Ferragosto bewijst dat schoonheid soms zit in de meest eenvoudige situaties. Verrassend prettige film.

@Olaf: als je toch gezwicht bent voor tv-series zal en moet je zeker ook aan The Wire. Ik ben zelf eigenlijk helemaal niet dol op tv, maar dit is fascinerend goed gemaakt. Ik ben vorige maand begonnen en op dit moment bij serie 2, aflevering 4, dus ik ben op z’n minst tot en met begin voorjaar 2010 hooked.

http://i47.tinypic.com/iwtzck.jpg

zomaar een mooi plaatje uit een noir die ik zag.

IDFA 2009, tot zover
Colony
liefdevol portret van Quaker achtige Californische familie waarvan de jongste zonen ondanks 'colony colapse disorder' (een mysterieuze dodelijke bijenziekte die de Amerikaanse populatie met 1/3 heeft gedecimeerd zonder dat men weet waardoor) een bestaan proberen op te bouwen als imkers. Prachtig geschoten, en een vrijwel volmaakte balans tussen vorm en inhoud. Iets te lang wellicht.
The manuscripts of Timbuktu
teleurstellende film waarin de titel absoluut geen recht doet aan de inhoud, want over die manuscripten kom je vrijwel niks te weten. Warrige montage, resulterend in een fataal ontbreken van ritme in de vertelling. Zo'n gigantisch actueel onderwerp (de niet-westerse bronnen van de westerse wetenschapsgeschiedenis) verdient meer dan deze aan alle kanten ramelende promotiefilm voor een Zuid Afrikaans heritage project in Timboektoe. De geacteerde historische scene's zijn helemaal tenenkrommend. Hoe kwam deze in hemelsnaam door de selectie? Vraag ik me onwillekeurig af. Surfend op de nog immer aantrekkelijk mystiek van 'Timboektoe', I guess.
Moeder Dao de schildpadgelijkende
Destijds maakte deze 'documentaire vertelling', een montage uit nitraatfilmarchieven over Neerlands trots in de oost, een diepe indruk. Vijftien jaar later nogmaals geheel onder de bekoring van deze prachtige film (en de meer dan prachtige geluidssculptuur onder de beelden). De fragmenten zijn destijds (tussen 1912 en 1930) allemaal geschoten vanuit een volstrekt koloniale intentie, als propagandatool. Maar wat Vincent Monnikendam met zijn monikkenwerk (zes jaar lang zeefde hij bijna 300.000 meter nitraatfilm uit) voor elkaar krijgt is nu echt met recht 'subliem' te noemen. Al die propagandabronnen wist hij te sublimeren in een kunstwerk in beelden waarin je de schellen van de ogen vallen als Nederlander. Mocht er nog enige twijfel zijn of Nederland wel tot het standaardrijtje der koloniale mogendheden mag behoren, dan moet je deze film zien. Sterker nog: het zou verplichte kost op de middelbare scholen moeten zijn. Moeder Dao toont het allemaal met een ontluisterende helderheid: Hollandse bedrijvigheid, waarbij alle grondstoffen met inzet van de natives keurig gebundeld naar Nederland worden gestuurd, de krankzinnige anomalie van onze hoogblonde edelgermaanse aanwezigheid in die natuurrijkdom, onder die gracieuze 'inboorlingen', het is allemaal bijna te pijnlijk om onder ogen te komen. Maar naast die tenenkrommende evidenties is Monnikendam gelukkig ook wijs genoeg om steevast alleen maar te tonen; prachtige sequenties te bouwen (met bronnen die daar helemaal niet voor bedacht waren) die het allemaal laten zien, in plaats van in te zetten op het genereren van louter verontwaardiging die toch ook bepaald voor de hand zou liggen. Wat een schitterend meesterwerk, en waarom is die man niet direct daarna weer met adequate middelen een beeldarchief ingestuurd?
Morgen nog naar Videocrazy en Jaffa - the orange clockwork (waarvan de regisseur Mother Dao uitkoos als een van de tien meest belangwekkende films ever, vandaar de hertoning).

IDFA '09
Videocracy
Geen slechte impressie over de doldrieste lsd operette waarmee Berlusconi zijn land sinds jaar en dag in een gloed van borsten zet. Toch ook onbevredigend, omdat de maker heel veel laat zien, maar weinig weet te verklaren, laat staan zichzelf de vraag stelt hoe een dergelijke boef zich verhoudt tot de parlemantaire democratie die Europa, althans in naam, zegt te eren. Bovendien verliest de maker zich volkomen in een zijlijn: Fabrizio Coronsa, een societyfotograaf met Scarface ambities. Die verhaallijn begint veelbelovend ronkend met een introductie als ware de paparazzi de luizen in de pels van Berlusconi zouden zijn, maar dat blijkt later toch niet echt het geval, want ook de werkjes van de paparazzo worden door Berlusconi moeiteloos opgekocht en ingezet in zijn eigen media. Corona als verklarende verhaallijn verdwijnt dan ook enigszins als anticlimax uit dit verhaal. Ik had ook persoonlijk moeite met de stylering van deze film met veel maffia-viool-arrangementen: ligt voor de hand, is misschien zelfs terecht, maar tegelijkertijd verhult het ook enigszins de (tekortschietende) verklaringskracht van Videocrazy voor het fenomeen Berlusconi. Na afloop discussierend met mijn nichtje, die de Italiaanse cultuur veel grondiger dan ik en bovendien van binnenuit kent, vroeg ik me ineens af: hoe kan een land met een dergelijke cultuurgeschiedenis zichzelf zo verlagen? Zowaar was de q&a na afloop ook interessant, want de maker draaide de frase van Hannah Arendt treffend om: voor deze film vroeg hij zich als motivatie af in hoeverre de banaliteit het kwaad belichaamt. Maar uitgerekend deze vraag beantwoord hij eigenlijk welbeschouwd helemaal niet. Normaal gesproken vind ik het juist bewonderenswaardig als een filmer slechts vooral wil tonen, en de interpretatie aan de kijker laat. Maar die blote tietenparade van Berlusconi's televisiezenders begint al snel te vervelen en is vooral bizar, zonder meer. Hoe kan een heel land voor dergelijke onzin vallen? Terwijl de film zo pijnlijk raak begint met de allereerste uitzending van Berlusconi uit 1976: een blote tietenshow waarbij de kijker thuis kon bepalen wanneer welk kledingstuk dient te worden uitgetrokken. Persoonlijke conclusie: de ellende begon dus met commerciele zenders naast de publieke omroep. Maar die lijn wordt nergens uitgewerkt.
Jaffa, the orange clockwork
'Oranges are not the only fruit' dacht ik al na twintig minuten. Het was nochtans een geniaal idee: de recente geschiedenis van het meest getroubleerde land in het midden oosten, getekend aan de hand van een iconisch stuk fruit: de Jaffa sinaasappel. Helaas verloor de filmer zich volkomen in de overdaad aan reclame en propagandafilmpjes van weleer. Bovendien maakt hij de onsterfelijke fout om na een aantal interessante sequenties ook nog eens even filmtheoretici aan het woord te laten om te duiden wat we zojuist hebben gezien. Waarna academische blurb iedere vaart en kracht uit de film aan het zicht onttrekt.
Het bronmateriaal is op zich prima, soms zelfs zeer de moeite: vintage sovjet-style agitprop, met veel hemelwaarts reikhalzende arbeiders op stoere tractoren en ostentatief blije sinaasappelenplukkende vrouwen, verwikkeld in een conscientieuze reidans.
Het zegt alleen uiteindelijk in de gekozen volgorde van de maker bijzonder weinig allemaal. Eindeloze herhaling ook, waar was de scenarioschrijver? Zoals een toevallige passant getergd uitriep bij het verlaten der Tuschinski 1: 'ik weet in ieder geval 1 gezelschap dat deze film vreugdevol zal verwelkomen: de internationale vakbond van sinaasappelentelers.'
de zeggingskracht van deze film is buiten dit gezelschap, vrees ik, beperkt.
En wederom, het is flauw om het op te merken, maar toch: waarom all the pomp and circumstance rond zo'n middelmatige film op het IDFA, het grootste documentaire festival ter wereld?

Phantom Lady
(Dat plaatje wat ik hierboven postte kwam hiervandaan)
Na The Killers van vorige week alweer een noir van Siodmak. Phantom Lady begint bijzonder fascinerend, een man zit eenzaam te wezen in een bar, probeert dan twee theaterkaartjes te slijten aan een dame, die hij uiteindelijk meeneemt. De dame wil haar naam niet zeggen en de man gaat naar huis, waar hij drie mannen aantreft. Deze mannen identificeren zich niet, maar blijken agenten. En zijn echtgenote (niet die vrouw van eerder dus!) is dood. In een prachtscene die recht uit een toneelstuk lijkt te komen wordt de vrouw buiten beeld weggedragen, het hoofdpersonage exlameer iets van 'zie hoe heur haar de grond raakt', terwijl de drie agenten die al even toneel-achtige teksten hebben hem langzaam insluiten. Heel anders dan your usual noir. Daarna gaat de film op meer gangbare voet verder, de rechtszaak is een vluggertje, man zit in de cel, waarin zijn secretaresse in eerste instantie nog de enige is die in zijn onschuld gelooft. Al was het maar omdat ze tot over zijn oren verliefd is. Zij is recht weggelopen uit de films van Truffaut, die ook graag vrouwen opvoerde die ondanks hun zelfstandigheid en stoerheid uiteindelijk alleen maar om de baas geven. In een van de beroemdste scènes van de film bezoekt het meiske de nog altijd draaiende theatershow uit het begin, ze versiert de lokale drummer (weirdo Elisha Cook, bekend van The Maltese Falcon) die haar meetroont naar een louche club, waar hij zo fanatiek drumt dat het eerder op rukken lijkt en haar al doende een muzikaal orgasme bezorgt. (Geen grapje!) De uiteindelijke oplossing van het plot is wat onhandig, ik vraag me af of de getuige die gezocht wordt in een rechtszaal geaccepteerd zou worden. Voor een mooie scène zorgt ze nog wel, net zoals de beelden, die hypergestileerd zijn. Zie plaatje.

The Private Lives Of Pippa Lee
Lijkt heel in 't begin nog wat te worden, maar uiteindelijk een film die vooral leeg aanvoelt. Een voice-over die over het verleden reminicscet is niet zo erg, maar zodra het heden wordt bereikt begint dat altijd te wringen. (Zeker als de toon nog steeds wijs blijft) De vertelster is Pippa Lee een vrouw van een jaartje of 40 die met een veel oudere rijkere man is getrouwd (Alan Arkin, die veel beter acteerde in Sunshine Cleaning) De vrouw kende een gedenkwaardige jeugd met een moeder die net als Herman Brood haar dagelijkse medicijnen in neemt en sowieso nogal een manische indruk maakt. Als puber gaat ze er vandoor, waar ze bij een lesbo-tante belandt, wiens dinnetje (Julianne Moore) het jonge ding inwijdt in sm-fotografie. Ze blijft een free spirit tot ze Arkin aan de haak slaat, die als in Pygmalion haar opvoedt. (Vader was in haar jeugd priester en totaal onzichtbaar) In het nu zijn de twee naar een of andere bejaarden-suburb verhuisd, waar zij zich verveeld, last krijgt van psychische kwaaltjes en met Keanu Reeves aanpapt. (Die daar versgescheiden terug bij zijn ouders is ingetrokken en een supermarktje werkt, helaas geen verwijzing naar Clerks) Problemen met de film zijn o.a. een wat vervelend overdreven traumaatje wat in het huwelijk ook nog een rol moet spelen en het feit dat bijna alle figureren op Pippa na totaal vlak blijven, iets wat met name geldt voor de twee dorky kinderen die 't echtpaar heeft. Winona Ryder speelt trouwens ook nog een hysterische rol.

Tokyo Sonata
Is tachtig minuten lang een prima film over het tergend langzame demasque van een Japanse vader, die ontslagen is en de schijn ophoudt, door te doen alsof hij nog gewoon naar zijn werk gaat. Uiteindelijk wordt hij dan natuurlijk toch betrapt en geconfronteerd met z'n talrijke gebreken, dondert zijn zoontje dankzij hem van de trap en is 't dieptepunt wel bereikt. Zijn er twee opties, dit dieptepunt is de loutering en de slotscène geeft een sprankje hoop. Of we eindigen op depressieve toon met een familie die volledig uit elkaar is gevallen. Helaas, Tokyo Sonata gaat nog veertig (!) minuten door met na de arthouse van het begin een totaal ander plot met bizarre trekjes. Het moment waar alles misgaat is zo makkelijk vast te pinnen dat het lachwekkend is. Vrouw en man komen na zijn bekentenis van werkloosheid elkaar tegen in een warenhuis waar hij voor een uitzendbureau als schoonmaker werkt. Hij schaamt zich enorm (is dat dan erger dan werkloos zijn?) en roept 'het is niet wat het lijkt'. Er verschijnt een tussentitel: 3 uur eerder. Een maf sprongetje terug, de eerste in de film. Wat blijkt, de vrouw is ineens ontvoerd. (Je zou denken dat is dan haar man, een wraakactie ofzo, maar het blijkt een ander) De man heeft ondertussen in de warenhuistoiletten een envelop geld gevonden. Of zou ie die stiekem toch thuis gejat hebben? Allerlei nieuwe elementen, die bij elkaar zou moeten worden gebracht zou je denken. Maar niks daarvan, ieder gaat zijn eigen weg en niks grijpt meer echt in elkaar. Dan waren de pijnlijke familie-registraties uit het begin toch heel wat interessanter. Belangrijke rol is er trouwens voor de jonge zoon van het gezin, die ineens bedenkt piano te willen spelen en een waar genie blijkt te zijn. (Zou dat echt nog voorkomen op je 12e) Hij geeft aan het slot een Debussy-uitvoering, die als ie recht na die eerste 80 minuten was geplakt vast heel wat aangrijpender was geweest.

Rudo Y Cursi
(grotendeels een excuus om wat voetbalherinneringen op te halen, de film is wel geinig, meer niet, ook in weeklijstje dus, als dit te veel is ;))
Laat ons nadenken over sport in films. In film noirs wordt vaak gebokst en geworsteld, vechtsporten zijn vanzelfsprekend altijd een goed beginpunt voor wat vette actie. Je kunt straatgevechten ook best als sport rekenen, zeker als erop gegokt wordt, zie daarvoor recent nog Dito Montiel's Fighting. Met Hollywood als hofleverancier spreekt ook een grote Amerikaanse sport als honkbal een woordje mee met Eight Men Out, Field of Dreams en het fantastische Bad News Bears. Maar voetbal... Het lijkt een zeldzaamheid. Mij schiet niet veel meer te binnen dan wat jeugdfilms, onzin als Shaolin Soccer en achtergrondvulling (vaak meisjes) in Amerikaanse films als 500 Days Of Summer. Dan hebben we 't over fictie. Als ik één video, naar een onbewoond eiland mee zou nemen zou ik meteen kiezen voor De Mooiste Doelpunten van het WK '94. Eens in de zoveel jaar kijk ik 'm weer, de cheesy synthesizer-muziek (waarschijnlijk recht uit een of andere goedkope database geplukt) en Evert ten Napel's 'legendarische' retorische vraag als opener. "Wat is er mooier dan het scoren van een doelpunt?" Het WK '94 was het eerste grote voetbaltoernooi dat ik echt met interesse volgde, met in de openingswedstrijd de zelden aanwezige Bolivianen, sterren als Hagi en Roger Milla, die 'stokoud' nog een goaltje maakt en als gastland de VS, inmiddels best een aardig team, dat een team excentriekelingen opgesteld met types als Lalas en paardenstaart Tony Meola. Evert: "Tony Meola weet wat de kracht van de Zwitser is en tóch gaat die bal erin!" Ben de naam van die vrije trappen-specialist helaas kwijt, een wat rossig type. Dan had je natuurlijk nog Jonk die na een doelpunt stilstaat en bescheiden zijn arm de lucht insteekt en de held der helden Jorge Campos die op de videocassette in een kort 'keepers zijn ook goed hoor'-blokje helaas maar eventjes langskomt. Het WK '94 is ook het toernooi van Andres Escobar en daar is dan eindelijk een bruggetje naar de film van deze week. De Columbiaan werd na zijn eigen doelpunt en daaruit volgende uitschakeling terug thuis omgelegd. De toedracht is nooit helemaal helder geworden, maar dat het iets te maken had met schimmige goksyndicaten verbonden met drug lords zit er dik in. De ouderwets besnorde Rudo (Diego Luna) een van de twee broers waar deze film om draait, roept vergelijkbare problemen over zichzelf af, door aan 't snuiven en gokken te slaan, waarna er nog maar een manier is om zijn hachje te redden. Niet het maken van een eigen goal, maar als keeper een Grobbelaartje doen, dat komt uiteindelijk toch op hetzelfde neer. Waarmee ik niet wil suggereren dat Escobar het expres deed... Rudo Y Cursi speelt in deze eeuw, maar in het dorpje waar de film begint lijkt het eerder dertig jaar eerder. Het is eigenlijk jammer dat dat niet zo is, want de film had best wat feel good nostalgie kunnen gebruiken en wat hitjes bovendien. Juist slechte muziek speelt een rol, want het andere broertje, Cursi, gespeeld door Gael García Bernal, is een fanatiek en bijzonder slecht zanger. Sterker nog, de boerenpummel/babbelkous is nauwelijks geïnteresseerd in het edele voetbalspel. Jammer toch als mensen hun passie en hun talent door elkaar halen, verzucht de voice-over van een slinkse voetbalscout (Guillermo Francella) die in zorgvuldige tegeltjes praat, waar hij waarschijnlijk jarenlang op heeft zitten broeden. In een geinig moment zien we 'm een van de voice-overs ook on screen weer vol enthousiasme vertellen. Deze Mexicaanse Lemic ontdekt de twee broertjes op een dor veld in 't binnenland en brengt ze uiteindelijk allebei naar de Mexico City, ondertussen percentages uitdelend en opstrijkend. De film volgt verder een voorspelbaar procédé van vermaak op weg naar de top, om daar eenzaamheid aan te treffen en de downfall begint, waarna uiteindelijk een best mooie cirkel wordt gemaakt, terug naar de ultieme loterij van het voetbal, de 'pienantie'. Prijzenswaardig cynisch is het zij-plot waarin de familie, eerst gematigd tevreden met de plotseling betrekkelijk rijke broertjes, al snel (en zonder blikken of blozen) een nog aangenamer financier van goederen en huizen vindt. Inderdaad, de drug lords.

Phantom Lady is bij dezen besteld. Alleen al vanwege die mooie foto.

Een serieuze versie van Rudo Y Cursi (maar dan over honkbal) is Sugar, van de regisseur van Half Nelson. Prettige film, ook al wordt er iets teveel om het grote drama heen gedraaid.

Lèvres de Sang (Rollin) en Lekce Faust (Švankmajer), allebei uitnodigend om snel nog 'ns te kijken, mooie plaatjes maar geen heldere verhalen. Bij Rollin zit dat er waarschijnlijk ook niet echt in.

Salon Indien had laatst een paar artikelen over die Svankmajer (http://www.salonindien.nl/?s=svankmajer)

Phantom Lady is zijn geld wel waard, voor een minor noir genoeg gedenkwaardigs. Hooguit een wat vlakke hoofdrol/hoofdverdachte (maar oh ja die gast zit de hele tijd in de bak, dus wat maakt 't eigenlijk uit)

Sugar gaat op de lijst, dacht dat die gast van Half Nelson buiten dat alleen wat hiphopdocu's had gedaan.. (Met Rhymefest enzo, die ook bij de extras van de Half Nelson dvd zit met een videoclip)