Filmforum

Dat las ik ja, in de VPRO gids.

verrek misschien was het daar wel en niet die andere V ja.

Ik denk zelfs wel eens dat de hele behoefte aan muziek en kunst meer een noodzakelijkheid voortkomend uit een bepaald verlies is dan een teken van een hogere intelligentie

oh jee. als spirituele gatenvuller? of omdat we onze oerinstincten hebben afgeleerd.

terzijde: in die In Trouble Every Day zat dus een hoop hersenonderzoek en daar zat ik te denken is het nou wel of niet logisch dat je met je eigen menselijke hersenen DE menselijke hersenen 100% kunt ontrafelen (wat dus nog lang niet gelukt is) volgens mij vergaat de wereld als 't zover is. ;)

… als spirituele gatenvuller?

Zoiets ja. Het hangt er vanaf wat je onder oerinstincten verstaat of dat dan het geval is.

… volgens mij vergaat de wereld als 't zover is. ;)

Dat was ook mijn gedachte bij het zien van een aflevering van VPRO's Noorderlicht, dus heel wat jaartjes geleden. Ging over hersenonderzoek en ik dacht op een gegeven moment: als we dít oplossen/ontrafelen maken we ons eigen bestaan overbodig. Helaas vergeten wat dat precies was. :)

La Teta Asustada was van de films die ik in de laatste week van 2009 zag het meest bijzondere. De film laat inderdaad nogal wat vragen open (dat houdt de kijker in ieder geval scherp). Zo sprak ik een forumregular die zich afvroeg hoe de pianiste het voor elkaar kreeg haar instrument zo makkelijk uit het raam te duwen.

Het Japanse Hell uit 1960 is een klasse apart. De low budgetvariant daarop kun je zien in This Night I Will Possess Your Corpse van José Mojica Marins uit 1967. Een typische Martijn B-film ;-)

This Night I Will Possess Your Corpse van José Mojica Marins uit 1967.

Zoals ik al zei: Zé do Caixão (Joe Coffin). Ik dacht wel meer aan later werk zoals O estranho mundo do Zé do Caixão (1968) en O despertar da besta (1970). Maar ik heb This Night … nog niet gezien, maar was dat geen vervolg op À meita-noite levarei sua alma?

Zé do Caixão... ik had iets minder snel moeten lezen. Vervolg op À meita-noite levarei sua alma?. Ja, die bedoel ik.

Tiny Mixtapes heeft ook wel een fijn lijstje (let op de 2 & 3)

http://www.tinymixtapes.com/2009-Favorite-25-Films-of-2009

Okul
Turkse horror, er is niet echt een traditie dus het doet aan een kant nogal Amerikaans aan. Een appetijtelijke lerares ('okul' betekent school, daar speelt het zich af) zorgt voor context in een lesje ontologie, waar overigens wel weer een lokaal sausje (djinn) aan gegeven wordt. Ook sijpelen er wat romantische, poëtische neigingen door die je wel meer ziet in oosterse cinema net als een bepaald gevoel voor humor. Een vermakelijk begin maar nog niet echt een hoogvlieger, wel veel vrouwelijk schoon (uitsluitend, zelfs). De muziek werd verzorgd door Kevin Moore, vroeger in Dream Theater (een t-shirt duikt op op een scholier) maar al lang op een heel ander, filmisch pad. Woonde een tijdje in İstanbul, dus vandaar.

La teta asustada: enorm goedgekeurd!

Tiny Mixtapes - The Hurt Locker werd ook in meerdere van de 60 persoonlijke lijstjes genoemd bij de eindlijst van Sight & Sound. De Britse dvd-release was een paar weken geleden, dus ik kan binnenkort eindelijk zelf 's oordelen wat de Nederlandse bioscopen in 2009 hebben gemist.

[trommelgeroffel in Dolby-surround stereo] Avatar, bitches!
Ja, ja, was helemaal niet van plan om hier naar toe te gaan maar heb me toch laten overhalen en ik kwam met ambivalente gevoelens de bioscoop uit. Overheersend: dit was iets wat ik nog nooit heb gezien. Ben er nog niet helemaal over uit hoe en wat maar de ervaring als onderdompeling vond ik waanzinnig. Vind het wel interessant dat het filmspectrum nu zo is opgerekt dat je aan de ene kant You Tube kwaliteit hebt en aan de andere IMAX 3D en dat dat allemaal natuurlijk hun eigen richting op zal gaan. Nou ja over 50 jaar zien ze dit natuurlijk als niets meer dan een veredelde zoötroop of zoiets. Armeense incestdrama's rond een scheve keukentafel zullen nooit op deze manier worden vertoond maar stiekem hoop ik dat het ooit mogelijk wordt om zeg maar Stalker, Apocalypse Now, Il Deserto Rosso "gerestaureerd" te zoen.

Want, de enige manier waarop je op het moment zoiets gefinancieerd krijgt is met dit soort militaristische trash. Avatar deed me aan twee dingen denken: 1) hoe je in 1987 had gefantaseerd dat in 2010 een actiefilm er uit zou zien 2) Ursula Le Guins The Word for World is Forest. Halverwege zat ik "okay, Amerikanen worstelen blijkbaar nog steeds met hun twee hoofdzonden, de indianen en Vietnam, maar waarom moet ik dat weer voor mijn kiezen krijgen." En zo lomp uitgewerkt, neem de twee extremen van Amerika, het fascistoïde militair-kapitalisme vs radicaal new age en laat die lekker vechten. Het laatste deel is typisch militaristische onzin, zoveel gepreek over holisme maar uiteindelijk kickt Cameron toch meer op vechtrobots, mega bommenwerpers en gespierde mannen met te grote mitrailleurs. Vulgaire magie, dat is Avatar. :)

Nee, ja, straks krijg je allemaal chips intraveneus toegediend en kun je je eigen saaie lichaam vergeten en zelf die klotesmurfindianen neermaaien. :)

[/Kurzweil modus]

Oh ja vergeten, die soundtrack van Avatar: kut. Heb je al die kracht van die geluidsinstallatie tot de beschikking ga je een beetje Enya met de gebruikelijke Hollywood-Wagner bombast blazen. Daar is het budget duidelijk niet aan opgegaan. Een hele subtiele electronische soundtrack zou wel erg gaaf zijn geweest bij al die visuele krachtpatserij.

Over soundtracks gesproken, Oneohtrix Point Never al gehoord? Best wel Bladerunner maar wel zonder de cheese (die me overigens niet stoort).

Nooit van gehoord. Ga het meteen checken. Rare naam ook. :)

Nogal, en al die exotica in mijn leven ten spijt onthoud ik deze zeer slecht. :)

Nr. 2 in de jaarlijst van The Wire overigens.

Micmacs a tire-larigot (Jean-Pierre Jeunet, Frankrijk, 2009)
Matige recensies, maar vanwege de naam van de film en van de regisseur (Delicatessen, Amelie) toch bezocht. Volgende keer bij twijfel eerst Vido's FilmZine checken: "een film over een film vol filmverwijzingen" en "niet meer dan een uitvoerige variant op een scene uit eerder werk van de regisseur, mag een teken zijn van zijn huidige ideeenarmoede". Want dat is exact wat er aan schort.
Door al die verwijzingen belandt zelfs een movienitwit als ik in een staat van filmquiz. En dan niet de prettige post-moderne variant, maar een die je helemaal uit het (flinterdunne) verhaal haalt. Over blijft een aaneenschakeling kluchtige wraakacties waardoor Bassie en Adriaan en de Plaaggeest zich in mijn hersenschors nestelden... en daar niet meer weg wilden.
Dan kun je nog zulke leuke grappen bedenken, fraaie locaties vinden, indrukwekkende decors bouwen, mooie plaatjes schieten; bovendien in een geheel eigen stijl die hoogstens schatplichtig is aan Terry Gilliam... Zonder sterk verhaal is een uur en drie kwartier best een lange zit.

O ja, Ludo, sorry dat ik niet meer terugkwam op symbolisme en folklore in de Andes en de rol van de aardappel in het bijzonder. Dat kwam door een ongelukkige aanvaring met een schap in de Ikea in jouw woonplaats nota bene. Mocht je even metalmoe zijn, bezoek dan An online Andean reader.

lol :) gifniks jonge

ik denk dat ik Micmacs tzt toch maar kijk...

Femme Fatale
Door het Nederlandse filmlog verkozen tot een van de allerbeste films van het vorige decennium en overigens ook door mijn Black Book bejubeld. Een beetje vreemd is 't wel. (Al zijn aparte keuzes op zich altijd een pre) Maar van de relatief recente De Palma's vond ik Snake Eyes toch leuker. Femme Fatale bevat de ergste der twists, waarvan het woord met een d begint en wat er volgt kun je in de koffie doen. Het enige goede wat erover valt te zeggen is dat ik er toch wel door verrast werd en de manier waarop het onthuld (letterlijk!) wordt is ook zo WTF dat het wel wat heeft. Maar dan nog moet De Palma daarna nog It's A Wonderful Life-achtige trucs uithalen om er nog wat pseudo-inhoud aan te geven. Femme Fatale is verder een kinky noir, met een geinig begin op Cannes waar een actrice rondloopt met een diamanten slang rond d'r borsten (hoe bijbels!) Dat ding wordt gejat door Rebecca Romijn (kan wel met de heupen draaien maar niet acteren) en jaren later maakt ook Antonio Banderas zijn entree in het verhaal. Zijn Spaans lijkt dermate slecht dat ik eerst dacht dat zijn personage een Duitser voor moest stellen... Ook zijn acteren is verder nogal oenig, maar het plotje is verder heus wel vermakelijk sleazy.

Familia Rodante
Dacht eerst dat dit over een Argentijnse zigeunerfamilie zou gaan. Bandoneon erbij (de soundtrack is rauw en geslaagd) en rondtrekken in de woonwage. Maar we hebben hier toch te maken met een doodnormale niet al te rijke familie, die met een aftandse kampeerwagen, vanuit het zuiden van Argentinie voor een bruiloft naar de grens met Brazilie rijdt. In dit geval is Noordelijker ook warmbloediger, en opgepropt in een caravan wordt de sfeer losser, worden nieuwe en oude relaties opnieuw aangeknoopt en de daaruit voortvloeiende conflicten. Uiteindelijk is het een soort rommelige tikkeltje saaie versie van Little Miss Sunshine, met als bonus de swingende bruiloft tot in vroege uurtjes en een mooi contemplatief einde van de mater familias, het oude omaatje.

Bad Lieutenant
Als voorbereiding op die nieuwe van Herzog. De twee zaten elkaar een beetje te dissen, maar de films kunnen vast goed naast elkaar bestaan, ik verwacht niet van Herzog dat ie een remake heeft gemaakt die er ook maar enigzins op lijkt. In deze versie van Ferrara is Harvey Keitel de Bad Lieutenant. En bad is ie. Het drugsgebruik in de film is waanzinnig. Zodra je de drugs als een soort medicamenten toe moet gaan dienen met spuiten en al ben je wel ten dode opgeschreven denk ik zo. (Maar ook brokjes heroine worden gerookt en eindeloos veel coke) De corrupte agent hangt rond met hoertjes en zit diep in de schulden, hij probeert verwoed met weddenschappen op de Dodgers (vs. The Mets) zijn geld terug te vinden, maar het gaat van kwaad tot erger. Dit is allemaal geslaagd en boeiend maar, vast typisch Ferrara, er zit ook nog een fiks katholiek sausje overheen, inclusief verkrachte non (geen Barry Hay te bekennen) Ik dacht om bepaalde redenen eerst dat de non gespeeld werd door Julianne Moore... Maar goed, in al zijn koortsige heroinedromen komt Keitel Jezus tegen enzo, wat ik een beetje flauw vond.

An online Andean reader.

een wetenschappelijk artikel over 112 onthoofde en gemummificeerde cavia's! :D

het nederlandse filmlog Salon Indien (http://www.salonindien.nl/2009/00-de-25-beste-films-van-het-afgelopen-decennium-5/)

Die scene met Jezus vond ik dan weer geweldig Ludo. Supereng, haast horror, en ik had nog nooit zoiets gezien. Dat reli-sausje staat ook ver van mijn belevingswereld, maar zit kennelijk diep bij de gemiddelde Italiaan. Keitel speelde in Mean streets in feite hetzelfde personage.

die gritty Scorsese sfeer zit er zeker in ja. die Jezus vond ik als gezegd maar potsierlijk.

de opening dat was leuk, de bad cop scheldend tegen zijn wattige zoontjes die te laat op school dreigen te komen en de schuld aan zus geven die in de badkamer stond te treuzelen. 'are you mice or men' get her the fuck out (of the bathroom) oid.

Beste clubscène in een film ooit ook (in Bad Lieutenant).

Een van de vele hoogtepunten uit die film zoals ook dat nummer van Schoolly D wanneer de non het ziekenhuis in wordt gereden (wat er later toch uit moest vanwege 'Kashmir' sample?) Ja, Ferrara humor, dat is me wat. :)

Als je benieuwd bent hoe het krankzinnige dagelijkse leven van Abel Ferrara er uitziet, moet je zeker de Franse documentaire Abel Ferrara: Not Guilty (2003) (uit de serie Cinéma, De Notre Temps) eens bekijken. Heeft zo zijn hilarische momenten, waaronder het fragment waarbij de Ferrara in de taxi zit, het interview even zat is, bij het eerstvolgende kruispunt uitstapt, een wildvreemde bromfietser op zijn schouder tikt, bij hem achterop springt en weg rijdt, achtervolgd door de taxi terwijl de taxichauffeur zijn verbijstering uitspreekt. De documentaire staat als extra op de speciale dvd-editie van King Of New York.

En tussendoor, voor de humor, hierbij een aflevering uit de serie Toen & Nu, met een foto van Abel Ferrara toen hij nog jong en fris was (links) en Abel Ferrara in zijn huidige, ietwat afgetakelde toestand (rechts).

http://www.xs4all.nl/~gert01/corbijn3.jpg http://www.xs4all.nl/~gert01/abel3.jpg

il pirato :) hij is rechts duidelijk cooler. Het Black Book tipt eveneens King of New York (en ook nog New Rose Hotel en dus Bad Lieutenant)

het heroinemeisje in Bad Lieutenant werd gespeeld door de co-scenariste tevens model, die een paar jaar later op d'r 37 aan een hartaanval zou overlijden. (Coke i guess)

(oh ze, Zoe Tamerlis, speelde ook al in een van Ferrara's eerste werkjes (na '9 Lives of a Wet Pussy) niet dat zijn serieuzere werk heel veel anders zal zijn.. ;)

Het Black Book tipt eveneens King of New York (en ook nog New Rose Hotel en dus Bad Lieutenant)

Correcte keuze, maar The Addiction is natuurlijk zijn meesterwerk.

het heroinemeisje - het mag geen verrassing zijn dat de drugsinname in deze scène niet fake is

ik moet even tussendoor bekennen dat ik eigenlijk dacht dat Storie di Ordinaria Follia ook van Ferrara was... (da's Marco Ferreri)

het mag geen verrassing zijn dat de drugsinname in deze scène niet fake is

nee en waar ik zei dat ze een hartaanval kreeg (dat stond meen ik op imdb) was het volgens Wikipedia de veel logischere overdosis.

Ferrara mag er cool uit zijn, hij is eigenlijk nog absurd jong (van 1951) zo bezien is het al heel wat als ie de 60 nog haalt.

En dan hebben we het over Ludo's "rare projecten": Big Lebowski door Shakespeare.

oh oh oh de interwebz. (maar da's nog niet zijn all time low als de bijbel in catspeak)

over rare projecten, gisteren een (Engelse) film met Franse ondertiteling gekeken. als ik dat nou een heel jaar doen, zou ik dan Frans kennen. vast niet. ik denk dat het bij 1 x blijft. ;)

The Company
Een kleine stoomcursus voor wie net zoals ik niets van ballet weet. Een beetje een saaie introductie, dat wel. The Company van Robert Altman is geen echte film maar een showreel van een paar balletten en tussendoor gerommel achter de schermen. Let wel, gerommel waar geen echte lijn in zit. Hoofdpersonage (en co-producer en co-scenariste) is Neve Campbell. Waar ken ik die naam toch van, zeker een bekend balletdanseres dan. Njet. Campbell is vooral bekend van Scream. (Maar je kunt wel zien dat ze in haar jeugd wel een serieuze ballerina was) Beetje pijnlijk, tragikomisch aan de film is dat het openingsballet, een strak modern werk als een menselijke computer, een beetje TRON eigenlijk, het leukst is. En het ballet waar naartoe wordt gewerkt, heeft meer het niveau van een voorstelling in de Efteling. Inclusief rookspugende lange Jan en een draak. En dat terwijl de choreografie door profs is gedaan, die ook gewoon zichzelf in de film spelen. Meest irritante personage is het baasje van The Company zelf, wel een acteur trouwens, al zal het mijn autoriteitsprobleem zijn en maakt ie wel wat goede grappen als een Italo-Amerikaanse organisatie hem een lintje geeft.

Vertical Ray Of The Sun
Tip van Olaf, was vergeten wat ie erover schreef, behalve dan dat het niet zozeer een goede film was, maar een film met 1 goed sfeer-moment. Nou, dat was me snel duidelijk. Lou Reed, Velvet Underground en broer en zus die ontwaken en wat rek en strek-oefeningen doen terwijl zuslief wat risky mild incesteuze grapjes maakt. Film gaat hoofdzakelijk over overspel en relaties rond drie Vietnamese zussen en wat mij dan weer opviel was hun absurd mooie huid. (Eh ja!) Zeker een goed dieet, zonder acne. Bijna van een glimmende gladheid, majestueus in beeld gebracht ook. In een andere prachtscène wassen de 3 zussen hun haar, terwijl de vissen naar de huidschilfers happen.

Arizona Dream
(ook in weeklijstje)
En toen realiseerde ik me dat ik nagenoeg niets van Kusturica wist en dat de paar veronderstellingen die ik had er ook naast zaten. Het fantastische Underground was in de verste verte niet z'n debuut en is ook een stuk ouder dan ik dacht. Ik zou 'm in 1999 plaatsen. Da's vijf jaar te laat en weer een jaar daarvoor maakte Kusturica met Arizona Dream al een Amerikaanse film met topcast. En voor ie die zak geld kreeg moet ie toch indruk hebben gemaakt met zijn Balkan-films uit de jaren '80. In Arizona Dream heeft ie niet de minsten tot zijn beschikking. Zo is daar jaren '70-heldin Faye Dunayway, die later mopperde dat haar werk in deze film was ondergewaardeerd. Een beetje de (overigens terechte) frustratie van alle oudere actrices. Johnny Depp daarentegen was toen al aan zijn zoveelste jeugd bezig. Op zijn dertigste ziet hij er nog uit al 17. Tijd haalt rare trucjes uit, toen was ie dus al dertig, maar nu is ineens nog altijd pas 46... Dit duo vormt de hoofdmoot van het verhaal, maar het zijn de bijrollen die de film amusant maken. Enter Lili Taylor en (hè toen al?) Vincent Gallo. Eerstgenoemde ziet er vroegwijs uit en steelt op vampy wijze letterlijk en figuurlijk de show als een suicidegirl, continu sniffend en snuivend met een saffie in d'r mondhoek. Gallo is postmoderne komische noot als de wannabe-acteur die continu helden als DeNiro, Pacino en (dus) films als The Godfather en Raging Bull citeert. Arizona Dream is een uiterst chaotische film, dus kunnen de karakters zich uit het niets op een of andere plaatselijke talentshow bevinden, waar Gallo aankondigt een beroemde scène uit North By Northwest te "doen". Hij staat stil, kijkt op zijn horloge. En dan duikt ie op de grond, tot grote hilariteit van de toeschouwers (en de kijker) als het vliegtuigje door het maïsveldje komt overgevlogen. Althans, in het hoofd van Gallo. Hij krijgt een 1 voor de moeite. ("I hate that film" mompelt ie later in de running gag) Maar dit is dus eigenlijk allemaal bijzaak in de bizarre film waarin Johnny Depp het aanlegt met zowel Dunaway als Taylor. Moeder en stiefdochter, kortom fikse problemen, met Depp als dromer daartussenin. Want als de film een hart heeft is dat het wel, rare dromen, met vliegende vissen, eskimo's en, heel fraai, rijen cadillacs op stokjes. Dromen zijn altijd risky en ze maken ook hier de film wankel. Hoe langer het duurde hoe sterker het me deed denken aan een het surreële universum van Gilliam's Tideland. Heel eigen en aardig.

Withnail & I
Door George Harrison medegefinancierde schelmenfilm die zich afspeelt in 1969. Het hoofdpersonage heeft dan ook een Lennon brilletje. Twee totaal mislukte acteur (eentje lijkt op Christopher Walken) wonen in een gammel appartementje, af en toe komt er een wijze dealer thuis, ze krijgen bonje in een café, kortom niets lukt. Dan weten ze via een oom een huisje op het platteland te regelen, wie weet dat het daar beter zal gaan. Het blijkt er ijskoud, de mensen zijn even onaardig als in de stad, het eten en het brandhout zijn op en tot overmaat van ramp duikt diezelfde oom op. Een geslaagd homoseksueel typetje, met jagershoed, een hoop vet en een overmatige interesse in de vriend van zijn neef. Withnail & I is niet eens zo heel grappig, terwijl het wel een komedie is, maar juist de depressieve eind jaren '60-sfeer "wat hebben we nou eigenlijk met dit decennium gedaan" is best goed getroffen. Met dank ook aan Jimi Hendrix op de soundtrack.

f en toe komt er een wijze dealer thuis

niet wijs als in slim maar pseudowijsheden serverend en hij draait ook nog even de allergrootste kandelaar-joint ook (met 12 vloeitjes)

Was die dealer niet Lemmy van Motörhead? Ik zag de komedie in Withnail & I ook niet, vond het eigenlijk een zeer trieste, melancholische film.

nee (ene Ralph Brown) maar hij leek wel wat inderdaad (ook beetje Ozzy)

Sonbahar
Prachtig en zwijgzaam drama over een man die ziek thuiskomt uit een zgn. "F-Type" gevangenis. In zijn geboortedorp aan de Zwarte Zee-kust in de buurt van Georgië valt het uiteraard ook allemaal niet mee. Veel stilte maar de muziek die gebruikt wordt komt hard aan, zeker dit aan het eind:

https://www.youtube.com/watch?v=jVMvZOzdFTk

^die zet ik op de lijst. wel jammer dat ie niet volbloed Georgisch is..

ondertussen..

http://www.independent.co.uk/multimedia/archive/00020/eric_20692t.jpg
Eric Rohmer RIP

een van de grote Fransen. Le Genou de Claire en Le Rayon Vert zijn bijzonder (en vooral ook heel erg Frans) Ma Nuit Chez Maud is een andere bekende, maar die ging me boven de pet.

wel jammer dat ie niet volbloed Georgisch is..

Hoezo dat dan? Vraag me af hoeveel westerlingen uberhaupt horen dat de muziek vaak Georgisch is (en ergens meer Azeri), een IMDB recensie heeft het over Russisch-Turkse betrekkingen.

ik zei het wat onduidelijk, maar ik bedoelde jammer dat de film niet Georgisch (want zover ik me kan herinneren heb ik nooit een Georgische film gezien)

Oh, voeg maar wat Sergei Paradjanov toe aan je lijstje dan. :)

okido.

"okay, Amerikanen worstelen blijkbaar nog steeds met hun twee hoofdzonden, de indianen en Vietnam"

Mooi hypothese, alleen is Cameron een Canadees. ;)

Maar je krijgt er wel de blues van. :)

Mooi hypothese, alleen is Cameron een Canadees. ;)

Zo'n commie draft-dodger zeker! ;) (zeker volgens boze rechts lui.)

Rohmer... Ja bijzondere filmer toch hoor. Ma nuit chez maud deed me niet veel Le rayon vert is prachtig. Ben het weeer eens met Ludo eens :)

vind het ook wel geinig aan Rohmer dat het grootste deel van zijn werk (en ik denk ook het belangrijkste deel) in series past. misschien was Rohmer van alle mensen die bij Cahier du Cinema zaten wel het meest journalistiek: (hij kreeg inspiratie van/door) lijstjes, lijstjes, ordenen, ordenen.

Cold Fever
Curieuze IJslandse roadmovie, die langzaam maar zeker beter wordt. Een Japanse man reist naar IJsland waar 7 jaar eerder zijn ouders zijn omgekomen bij een ongeluk, hij moet bepaalde rituelen uitvoeren, waar hij eigenlijk helemaal geen zin in heeft. De hele eerste helft van de film maakt de man een chagrijnige indruk en hij is ook waanzinnig slecht in converseren. Het kan hem allemaal niks schelen, hij rijdt in een aftandse auto en lang dacht ik dat ie zelfs geen kaart bij heeft. Wel mooi trouwens, een IJslands bordje bij een weg met de tekst: "Weet iemand dat je deze weg gaat volgen" De Japanner komt tal van maffe figuren tegen, maar ze boeien hem in elk geval niet. (De kijker kan zich best vermaken, bijvoorbeeld met Lili Taylor als deel van een crimineel Amerikaans koppel dat gesprekken voert met sokhandpoppen. Cold Fever heeft de sfeer van Jarmusch en Hal Hartley, de laatste nam ten slotte ook een film op in IJsland, en de matige electronische muziek lijkt ook van zijn hand... Hoe de film het precies voor elkaar krijgt is onduidelijk, maar als de plaats van bestemming in zicht komt krijgt het toch wat. Een cowboycafe in het midden van nergens en kaarsjes naast een bevroren rivier.

War Requiem
Begon me gaandeweg af te vragen het geen voordeel zou zijn geweest als ik het klassieke werk van Benjamin Britten wel vooraf had gekend. Het is wel wat lastig te verteren zo in een keer. Massaal werk, allerlei koren, wel indrukwekkend, maar op het eerste gehoor niet echt mooi. In de film zonder on screen tekst zien we o.a. Tilda Swinton als zuster en soldaten in de Eerste Wereldoorlog, maar mij deden vooral de footage beelden wel wat. In de laatste helft wordt de hele Eerste Wereldoorlog verlaten voor een Koyaanisqatsi-maalstroom van allerhande oorlogsgruwelen en een koor dat I went to sleep of iets in die trant zingt.

The Killing Of A Chinese Bookie
Mogelijk DE Cassavetes die je ook aan een niet filmbuff aan zou kunnen raken. Een fantastische film hoe dan ook. In zijn bekende lo-fi rommelige afwisselend over- en onderbelichte beeldstijl zien we Ben Gazzara als stripclubeigenaar de schijn ophouden, hij rijdt rond in limousine met harem, maar hij heeft enorme schulden bij een schimmige dure goktent. Hij en de gangsters weten dat hij 't niet terug kan betalen dus wordt hem verzocht een Chinees om te leggen. Best spannend, het is haast een goede actiefilm. Maar het gaat toch vooral om de sfeer in Gazzara's bizarre stripclub, een combinatie van zogenaamd artistieke liedjes en meisjes die jasjes open doen. Deze combinatie zorgt ook voor een werkelijk briljant einde, waar Gazzara een eindeloze speech houdt, terwijl ie bepaald niet ongeschonden terug is gekomen van zijn bezoekje aan de bookie. (En het tegelijkertijd ook niet uitgesloten is dat de gansters hem van het podium afknallen)

het is haast een goede actiefilm

effe nog uitwijden.

haast, maar net niet, daar is Cassavetes in dat genre te onhandig voor, voorbeeldje: op een gegeven moment wordt Gazzara achtervolgd door een gangster (die hem moet doden) maar die geeft de opdracht snel door aan een ander (regular Seymour Cassel) maar die wordt vervolgens afgeknald en dus komt er een derde aan, die ik helemaal niet van eerder herkende. Al deze chaos is niet goed voor de scherpte van de spanning, wil ik maar zeggen. Hij had het op zich net zo goed bij die 1e gangster kunnen houden.

maar die chaos werkt vaak genoeg juist wel, bijvoorbeeld als Gazzara het huis van de bookie verlaat er allerlei onbestemde geluiden klinken, rondrennende mensen en plots blijkt Gazzara geraakt door een kogel, waar die ook vandaan kwam :)

oh en
http://www.brokenprojector.com/images/gazzara.jpg
http://www.shownieuws.tv/upload_mm/4/c/f/Maurice%20de%20Hond.transfer_445x250.jpg

misschien niet de juiste plaatjes maar in de film heeeel duidelijk.

Death Proof
Tarantino, dus veel geouwehoer. Te véél geouwehoer die geen enkele context biedt voor het exorbitante geweld. Stijl, tuurlijk, al snap ik niet waarom die drie verschillende stijlen voor dienen. Had door het kort te houden een stuk op vooruit gegaan, want de achtervolging is spannend, context of niet. Altijd nog beter dan:

Lock, Stock and Two Smoking Barrels
Ritchie wil graag Tarantino zijn maar heeft een aanzienlijk minder spannende platen-, vhs- & dvd-kast. Boooooring.