Filmforum

gelukkig :) hoef ik 'm niet te kijken. (is van Cameron, dus sowieso nono)

The Abyss is fantastisch (niet the Director's Cut overigens, maar goed dat is in 99% van de gevallen zo)...het samen met Terminator II het enige werk van Cameron wat je echt moet zien (de rest is voor de liefhebber hè).

surely bedoel je Terminator I (discussie met een baard ;) )

LOL. Nee. Bovendien is 3 het beste (maar dat is mijn ding...en die is niet van Cameron.)

The Whales of August
Aardig eerbetoon van Lindsay Anderson aan twee legendarische diva's. Bette Davis en Lilian Gish. Met name de laatste schittert hier, ze straalt zelfs op haar 93(!)e een ongelofelijke kracht uit, ém, nog bizarder zou ik haast zeggen, heeft nog altijd dat lieve popperige silent movies hoofdje, want Gish speelde dus al de hoofdrol in Birth of A Nation (zo'n beetje de geboorte van de film!) en dat is dus een jaartje of 70 eerder. Bette Davis heeft hier een toepasselijke bitchy rol, maar ook een vermoeiende. Ze blijft maar zeuren. Ik vind dat Lindsay Anderson (of het script dus) best wat sentimenteler had mogen zijn, ik bedoel we hebben het hier over een niemendalletje van 2 kibbelende zusjes, die o.a. ruziën over het aanbrengen van een nieuwe ruit ('zijn we toch te oud voor') en een geflopte Russische baron die komt dineren. De baron wordt wel op de juiste manier neergezet vind ik, een tikje tragisch en toch lichtvoetig en frivool. (Prima werk van Vincent Price met Werner Herzog-accentje). Maar verder is het dus vooral een feestje van Gish, rondscharrelend, tegen zichzelf pratend, en hopend dat de walvissen nog eens langs komen zwemmen, zoals ze in hun jeugd deden. Maar komen ze? Ik zei 't al, deze film is no nonsense.

Sixteen Candles]
Toch wel de minste van de John Hughes high school-classics met muze Molly Ringwald. Over Ringwald valt hier weer weinig te klagen, al is ook haar rol nogal plat. (Moeten wij geloven dat ze op aandringen van een nerd binnen een paar minuten haar slipje uit doet, ook al is het slechts om de arme geek een weddenschap te laten winnen?) En dan zijn de dialogen tussen geek Michael Hall (later ook in de Breakfast Club) en zijn love interest (althans in zijn ogen!) nog subtiel, de volledige familie (inclusief grootouders) van Ringwald is hopeloos flauw. En onder dat niveau duikt dan ook nog een malle Chinees, een zo racistisch stereotype dat je je in het King Kong uit de jaren '20 waant. Ik probeer te bedenken waar dan nog wel om te lachen viel, want zo slecht was 't nou ook weer niet hoor, het blijft Hughes zijn forte ten slotte, wat sfeer op dansfeestjes met muurbloempjes kan ie wel maken. De nerd vriendjes van de Geek dan nog even noemen, met John Cusack (die later dus nog flink promotie zou maken), die enkel aan ufo's denken en leipe brillen dragen. Díe zijn best geinig.

Shaft
De eerste vijf minuten en de laatste drie minuten, die zijn geniaal. Precies dus waar de beroemde tune klinkt. Ik vond er eigenlijk verrassend weinig liedjes van Isaac Hayes in zitten, maar waar ie opduikt is het raak hoor. Als Shaft op het laatst dan eindelijk door het raam vliegt om het ontvoerde meisje te redden bijvoorbeeld, als ik zeven jaar was zou ik enthousiast op mijn bed gaan springen ofzo, Shaft de king of cool, saves the day! Zoiets. Who is the black private dick that has sex with all the chicks? SHAFT! Eigenlijk is dat alles wat je van de film moeten weten, en in zekere zin ook alles wat de film zélf weet, want het uur tussen opening en einde is eigenlijk een onnavolgbaar rommeltje (en eigenlijk een beetje tegenvallend) Waarom heeft Shaft verdilleme een partner nodig? Hij kan het toch best alleen af. Dit had veel meer Night Moves moeten en kunnen zijn. De leukste scène is nu in de bar, Shaft heeft meteen een mooie dame aan de broek hangen en ontmaskerd ondertussen een paar maffiosi.

Le Pont des Arts
Het eerste uur begon ik mezelf hier vermanend toe te spreken dat ik mijn klassieke gitaarstudie hobby (en zeker het 'notenlezen') al jaren heb laten versloffen, ik bedoel ik zit altijd maar eigen werk te pingelen, ik zou Monteverdi moeten spelen! En ik zou sowieso het werk van Monteverdi moeten horen. Amoooor amooor. Geweldig gebruikt in dat eerste uur, de film gaat dan ook over muzikanten die eh dat instuderen. En met name dan een jonge zangeres, die twijfelt en twijfelt, en je weet hoe dat eindigt, denkende aan Amy Winehouse. Ook in het parallel-verhaal zit een bleeke jongeling, een Thomas Dekker-achtig kereltje, die nergens het nut van in zit. (Niet geholpen door een college, waar de bespottelijke docente enkel zwijgt om de kracht van een of andere schrijver 'aan te tonen'). Dat is trouwens het rare paradoxale van de film, aan de ene kant wordt kunst keihard belachelijk gemaakt (bijvoorbeeld met een pijnlijk harde maar stiekem toch erg grappige boertige dirigent), en tegelijkertijd proef je ook een enorme liefde voor L'art. De film plant zodoende allerlei filosofische noties; kun je over kunst wel íets zeggen zonder pretentieus te worden, bijvoorbeeld. Ook zijn er heel wat tegeltjes: als je geen plek in de samenleving hebt kijk je in de spiegel en zie je niets. Maar dan begint het tweede uur van de film, volgt er tragedie (Amoooor amooor terwijl het gas loopt, het hakt erin) maar schiet de film toch door in het pretentieuze (voor mijn gevoel). Weg van het theatraal gestileerde droge Jaoui-achtige begin, die een soort volkse versie van deze film maakte met Les Gout des Autres (daar zongen ze ook al Monteverdi, opmerkelijk genoeg).

Der Golem
Fraaie 'stomme' film naar het klassieke Joodse verhaal. Wat wat bescheidener van opzet dan Faust of Metropolis maar nog steeds is het fascinerend te zien hoe men toen al op de special fx dook met een creatief enthousiasme.

Drag Me To Hell
Met die special fx zit het in deze ook meer dan snor. Van de maker van Evil Dead en zeker van dezelfde orde. Dwz, deel 1 en 2, dus niet té melig hoewel het regelmatig zo over-the-top is dat het toch grappig wordt (if you're into that kind of thing).

Le orme
The Fifth Chord is een van de mooiere giallo's en deze van dezelfde regisseur (Bazzoni) is ook weer een hoogtepunt in het genre. Wat deze film nog beter maakt is de verstikkende sfeer. Onder begeleiding van Piovani's melancholische score draait hoofdrolspeelster Bolkan op een eiland langzaam door.

oh ja Giornata nera per l'ariete, nog eens een zoektochtje wagen.

The Fifth Cord zegt IMDb trouwens, het perfecte vijfde akkoord zou ook mooi zijn, maar ze bedoelen wat anders dan het muzikale, neem ik aan.

Oh, ja, tikfoutje. :)

0 seeds, 0 peers overal, meh :>/

als jij m ergens weet houd ik me aanbevolen

De Dvd moet deze week wel binnenkomen. :)

(Ik heb al wat gevonden, check ur mail soon)

Vreemd, m'n Filesonic acct is ineens niet meer geldig …

Dan kan je 'm net zo goed zelf ff downen: zie hier … (letitbit gaat nogal langzaam maar is betere kwaliteit wellicht)

grazie!

Ah, nu werkt m'n account weer. Die kleinere rip is nu onderweg via wetransfer, dit is wel de Italiaanse dus zelf ff subs scoren.

dit is wel de Italiaanse dus zelf ff subs scoren.

ik vind voorlopig alleen Tsjechische :) misschien maar even die 1.36 gig versie proberen, wie weet dat ze daar hardcoded zijn

Of de Engelse dub, die heb ik destijds gezien.

'Origineel' is toch vaag, die Le orme was Italiaans maar je ze aan de mond dat Bolkan Engels heeft gesproken.

die van letitbit bleek trouwens Russisch, ha! (zelfs de intiteling wordt braaf voorgelezen) :) ik zal nog wel eens een andere giallo kijken ;)

Ik kan 'm wel hardcoded ripped (als de Engelse dub al niet niet op de dvd staat, nog niet echt goed bekeken gisteravond).

Ik bedenk me dat ik eigenlijk niet eens weet of ie nog op m'n hd staat, kan zijn dat ie er nog staat ivm The Making Of … die erbij zat maar die ik nog niet had bekeken … check ik vanavond ook nog ff.

Hier wel Le orme …

The Fifth Cord op het label Blue Underground is in het Engels. In de meeste van dit soort Italiaanse films is aan de lipbewegingen van de meeste acteurs te zien dat Engels de voertaal is.

Te oordelen aan de stills lijkt me Footprints On The Moon een interessante bizarre film, met zowel die enge kop van Klaus Kinski als het roodharige meisje dat ook opduikt in cultklassiekers Bay Of Blood, Profondo Rosso en Flesh For Frankenstein.

De laatste ken ik niet, maar het lijkt niet echt op die andere twee al is dit ook een giallo. En stel je niet te veel voor van die Kinski rol. :)

Flesh For Frankenstein (1974) heet voluit Andy Warhol's Frankenstein en is geregisseerd door Paul Morrissey. Ultieme horrorcamp met de tongue ferm in cheek, onder meer dankzij de vol overgave overacterende Udo Kier.

Martijn B is the best0rz

Essential Killing
Ik dacht dat ik minstens drie films van Skolomowski had gezien, maar Deep End was toch echt de enige. Zo goed is die dus. Essential Killing is daar niet mee te vergelijken, qua plot en sfeer dan, maar is wel weer een vervreemdend kort werkje. En ráuw. Vincent Gallo speelt een naamloze Taliban-strijder. (Taliban weet je ook niet zeker, maar hij vuurt met raketwerpers op Amerikanen in een woestijn, dus...) Gallo heeft baard en manen, en zwijgt verder als het graf, wat hem ook al in The Brown Bunny goed af ging. (En hier mag ie zélf zuigen, waaraan zal ik niet verklappen) De eerste 20 minuten als de man gevangen wordt genomen zijn nog wat moeizaam, maar vanaf het plotselinge brute moment dat zich een kans op ontsnappen aandient wordt de film erg spannend en een intense lijdensweg. Gallo sjokt door een besneeuwd landschap (ik dacht Amerika) maar later blijkt het een diep woud ergens in Oost-Europa (natuurlijk, daar martelen de Yanks hun gevangenen). Gallo krijgt steeds meer honger, eet mieren en bessen, en begint dan te trippen. Tarkovsky-stijl. Het einde is subtiel en toch beklemmend vies.

Nénette et Boni
Van Claire Denis, dus weer geweldig, kunnen we inmiddels wel zeggen. Ze zoekt hier het Afrika van Europa op (Marseille) om daar wat randfiguren in beeld te vangen. Hoe lukraker hoe beter wat mij betreft, het eerste half uur is weer meesterlijk, bijna Dogma-gritty en toch heel sensueel. Een man die telefoonkaarten verkoopt, een meisje dat (natuurlijk niet zonder reden) met kleren het zwembad in springt, en een oversekst jong kereltje geilend op de bakkersmeid. (Prachtig Franse dirty talk ook, je cares sa fes, ofzoiets.) Ander magisch Denis-momentje; meisje eet hamburger, althans, ze haalt het karige burgertje tussen het broodje vandaan, waarna een man naast haar zegt 'eet je dat niet op'. 'Wil jij het?'. Ze geeft het broodje, man stopt het naar binnen, meisje loopt weg. Helemaal niets en toch weer magisch. Als de puzzelstukjes langzaam in elkaar blijken te vallen neemt de verleiding iets af, het hamburgermeisje en het oversekste jongetje blijken broer en zus, die elkaar tot steun zijn in allerlei strubbelingen. Pa bemoeit zich er ook mee, maar is kansloos. (Hij lijkt met zijn trieste kop wat op Martin Waardenberg.) De laatste paar scènes had Denis van mij mogen schrappen, plots wat te agressief. Ik denk liever nog even terug naar de introductie van de bakkersvrouw, de camera glijdt spiedend door het glas van de toonbank langs taartjes en decolleté, ze neemt een likje slagroom. En wie blijkt haar man? Vincent Gallo. Natuurlijk. :) De soundtrack is als altijd bij Denis weer van de Tindersticks, en hier spelen ze gelukkig een écht liedje. Dat is toch echt hun forte. Silent te-e-e-e-ars make up an ocean.

Footprints on the Moon
Science fiction films coming to get ya! Het Klaus Kinski-gedeelte aan deze film hadden ze echt moeten schrappen, de Leo Beenhakker als mad scientist, iets bekokstovend vanaf (??) de maan. Hij heeft in elk geval nieuwe guinea pigs nodig voor zijn testjes. Het slachtoffer daarvan wordt een dame die plots 3 dagen geheugen kwijt is. En wat is daar gebeurd? Door al de verwijzingen naar maan en ouder worden vroeg ik me af of je dit een metafoor voor de overgang kan noemen (Valerie and her Week of Wonders gaat ten slotte over de eerste eisprong) Maar dat zal wel quatsch zijn. Dit is gewoon een soort Le Doppia Ora, met een dubbelgangers-motief (soort van dan), verscheurde ansichtkaartfoto's, en vriendjes van lang geleden. Tijdens de onderzoekstocht die de vrouw onderneemt moet haar net iets teveel worden uitgelegd en verteld door allerhande personages, maar de film heeft zijn momenten, o.a. met een rode pruik en een zwarte hond. Ook de plaatjes, in een soort mat technicolor (niks oversaturatie) zijn zeer fraai. Mooi hoe de mensen in een bepaalde slag classy jaren '70-films trouwens in het huis van de toekomst wonen, een soort design-inrichting die in werkelijkheid nooit bereikt werd, volgens mij. Nu nog opzoeken waar dat mysterieuze Myst-eiland Garma dan ligt, en of het uberhaupt wel bestaat. En voor de Giallo-fabs, heel lang dacht ik dat de oudere dame met de kapotte bril een heks was, en dus de slechterik zou blijken te zijn.

Had je Danger: Diabolik al gezien? Ook heel cool voor stijl. Of La decima vittima …

Of She killed in exstacy (voor interieur inspiratie). :)

ghe, ik zal ze eens noteren. eigenlijk een soort Shutter Island that Footprints, op IMDb theoretiseren ze er vermakelijk op los. :)

Garma is overigens (als ik het goed heb gegoogled) een stadje óp een eiland voor de Kroatische kust. Ik vond het er een beetje Turks uitzien, zijn de Ottomanen in Kroatie geweest hm.

heh Jesus Franco lijkt me linea recta naar Eugenie "Her body is bruised and embraced beyond her wildest dreams.." :D

Dat is zeker deel van het Osmaanse rijk geweest.

http://static0.volkskrant.nl/static/photo/2011/4/12/13/20110727174109/media_xl_901573.jpg
http://1.bp.blogspot.com/-YhnMy7-zQLo/TjHNCsPnRJI/AAAAAAAABoI/f0pvbWymeMo/s400/doe.png

Ja, daar moest ik ook al denken. Niet zozeer de kaalheid/rode shirt combi, meer dezelfde fascistoïde-reli eikeligheid.

die toestanden op dat eiland zullen Battle Royale (Batoru Rowaiaru)-achtig geweest zijn :(

Essential Killing

Heb ik gezien op het IFFR. Vond ik ook erg goed. Veel mensen vonden het te onrealistisch, maar ik bekeek het meer als een mythische 'verdoemde man' film, beetje in de lijn van Dead Man dan als een realistische politieke thriller.

True Grit
Goede film - het vakmanschap druipt er vanaf - maar ik mis toch de geniale Coen-touch. Het plot gaat te recht vooruit en Rooster Cogburn is te veel een clichékarakter. Maar goed, de film heeft ook het nadeel dat hij na meesterwerk A Serious Man komt.

Heb ik gezien op het IFFR. Vond ik ook erg goed. Veel mensen vonden het te onrealistisch, maar ik bekeek het meer als een mythische 'verdoemde man' film, beetje in de lijn van Dead Man dan als een realistische politieke thriller.

jep, Vido Liber had het op zijn weblog over de Styx, enzo :)

The Awful Truth
Een screwball-komedie vol visuele gags, het is weer eens wat anders dan verbale vechtpartijtjes. Nu speelt hier ook een Bobby van Kuifje-achtige hond een cruciale rol (in de leukste grap van de hele film gaat het beest met bolhoedjes aan de haal), dus talig communiceren wordt dan lastig. Het beest moet kiezen tussen baasje Cary Grant en bazinnetje Irene Dunne, die gaan scheiden, maar daarvoor eerst nog door zestig dagen proeftijd moeten. En in die tijd kan nog veel gebeuren! Met The Awful Truth vond Cary Grant (net als Burt Lancaster voormalig variété-artiest) zijn definitieve vorm, en eigenlijk zichzelf zou hij later zeggen. In een stuntelige, maar tegelijkertijd zeer galante rol, die hij daarna altijd zou spelen. (En steeds subtieler.) Hier doet ie zelfs wat aan Monsieur Hulot denken qua (overdreven) mimiek, best leuk. Hij probeert op allerlei manieren wraak te nemen op zijn echtgenote, die (in typische screwball traditie, denk aan The Lady Eve) in de tweede helft van de film daar op haar beurt nog eens stevig overheen gaat. Tot beider genoegen, vanzelfsprekend.

Marathon Man
Cool dacht ik, ik lijk best wat op Dustin Hoffman in deze film, slonzig capuchontruitje, petje, ver voorbij nonchalante haarcoupe. Vervolgens beginnen de buurjongens van 'de marathon man' hem 'creepie' te noemen; vond ik het opeens niet meer zo leuk. Wél hoera, ik spotte hier een sample uit de titeltrack van Bauer's Can Stop Singing, een van Neerlands beste albums (en een beetje ondergewaardeerd, niet op Excelsior uitgekomen ten slotte.) De film zelf viel in het begin nog een beetje tegen. Bleh nazi's! Had ik helemaal niet verwacht in deze klassieker (alhoewel, hoe moest er anders een gruwelijke tandartsscène volgen?) Maar waar het vergelijkbare Frantic sterk begint maar daarna instort, wordt Marathon Man gelukkig wel beter en beter. En zelfs Laurence Olivier (de nazi) die in New York diamenten komt halen (IS IT SAFE!) heeft nog een geweldige scène, lopend door de joodse diamantenbuurt, overal mensen met cijfers op polsen, zelfs voor dat een dame hem uit het kamp herkent voel je de angst die de man moet uitstaan, heerlijk unheimisch. Het einde van de film is dan weer meta-leuk. Het Dustin-personage is totaal geweldloos, maar je weet dat zijn nemesis moet gaan sterven, hoe gaat de film dat oplossen? Het lukt prima. Wel jammer dat het hele marathon-aspect niet meer is dan zeer oppervlakkige decoratie, al holt Dustin dan de hele film, belangrijk voor het plot is het geenszins.

Nana
Awww. Giga overdosis cuteness. De beroemde manga-strip Nana (volgens mijn zusje, de kenner) wordt duidelijk compromisloos naar het witte doek gebracht, dat zorgt voor wat teveel verhaallijntjes, die het hart van het verhaal nodeloos ophouden en de kijker soms verwarren, maar het zorgt ook voor een echte, tja, strip-sfeer. Een bubblegum wonderland, waar het altijd sneeuwt, en de meisjes en jongetjes allemaal van elkaar houden (denk aan het Blur liedje boys who like boys, girls who like boys etc.) Iedereen stuitert en 'komendasaaiiit' door het beeld, onder aanvoering van een Reese Witherspoon-achtig meisje dat een naamgenoot in de trein tegenkomt. Ze roept haar prompt tot haar beste vriendin uit. Beide meisje heten Nana, de andere, rustige, stille is nogal gothic, zingt en schrijft liedjes, en probeert een ex te vergeten. (Eigenlijk houdt ze nog van hem en hij van haar.) Het andere Nanaatje krijgt het op dat vlak ook voor de kiezen, maar gelukkig staat haar soulmate altijd voor haar klaar. Een heerlijk sentimentele vriendschap. Als couleur locale nog een flinke dosis J-pop optredens erbij (die men bezoekt én zelf geeft.) En de kijker maar grijnzen.

Catch-22
Leek eerst een soort M*A*S*H* te worden, een oorlogje of twee eerder, maar deze film van Mike Nichols is toch eigenlijk te absurd om voor lach of ik schiet-komedie door te gaan. Tegelijkertijd is M*A*S*H* hierbij vergeleken realistisch, misschien omdat dit allemaal maar een psychedelische droom is van het hoofdpersonage? Interessant en vreemd is het dus wel. Op scèneniveau zijn er vele pareltjes te bespeuren, maar als geheel vond ik het toch net te sloom. Alan Arkin is een piloot in een squad, heeft al teveel missies gevlogen, en wil gewoon naar huis. Maar ze laten hem (en zijn maten niet gaan). Hij probeert van alles, missies verknallen ('A direct hit on the ocean!') en simpelweg zijn uniform niet meer aandoen bijvoorbeeld. Maar Orson Welles reikt hem gewoon zijn medaille uit. Dat je naakt bent moet ie zelf maar weten. (Ook letterlijk in de boom gaan zitten helpt niet.) Dan maar een favor voor de dokter doen; familie van een stervende is over komen vliegen vanuit Amerika, maar de jongen is al dood. Speel jij hem even. 'Och Harvey jongen' 'Ik heet Sargossian', de familie neemt het zonder problemen aan. Songs From The Second Floor-achtig maf eigenlijk. Roy Andersson zou ook eens een oorlogsfilm moeten maken. Ondertussen zet een van de squad-lieden een handeltje in alles op (o.a. in lastig te slijten katoen!) die langzaam uitgroeit tot een ware enterprise, haast een vooruitziende blik op de huidige Amerikaanse oorlogen met huursoldaten en private companies.

Маяк (The Lighthouse)
Een poëtisch Armeens/Russisch drama over een vluchtelinge die terugkeert naar haar geboortedorp om haar grootouders op te halen nu het weer oorlog is. Heden en een herinnerd verleden lopen door elkaar in prachtige beelden. Door niet te specifiek op de oorlogen in te gaan en de ondefinieerbare folk van Kimmo Pohjonens soundtrack wordt het een universeler verhaal over gedwongen verhuizing en de terugkomst later.

Grosse Pointe Blank
John Cusack is een huurmoordenaar in een vermakelijke comedy waar de soundtrack door een personage uit High Fidelity is samengesteld (Cusack zelf?).

Tapeheads
Nog meer lichtgewicht is deze comedy, wederom met Cusack. Een frietje met voor mensen die de jaren tachtig hebben meegemaakt.

Insomnia
Het is alweer ff geleden dat ik de Noorse versie zag, maar deze versie is op zich een goeie film, maar ik mis het Noordse karakter van het origineel. Het is het verschil tussen Noorse black metal en USBM … het kan allebei maar ik heb toch een voorkeur voor de Noorse variant.

25th Hour
Een Spike Lee joint, nu eens niet voor de Zwarte Zaak maar er wordt wel het een en ander aangestipt (in die veelgeprezen 'meltingpot' zijn er toch genoeg vooroordelen over de bevolkingsgroepen). Maar anyway, daar gaat het nu eens niet over, meer over de bedenkingen van een man voordat ie de bak in moet. Uitstekend drama, hip geschoten. En je krijgt dus sympathie voor die hosselaar, wat altijd interessant is.

Bosta
Libanese musical over dabké, niet de straatversie die via Omar Souleyman en Björk tot grote hoogte stijgt, maar de hippe jonge Libanese variant en een echte 'publieksfilm' (naar verluidt ook zeer succesvol in de regio). De film is een roadmovie over een vernieuwende dansgroep die de strijd aangaat met de conservatieven. Een bekend thema voor films uit het oosten, want het gaat natuurlijk niet alleen maar over muziek en dans. Het is allemaal wat glad en musicals is meestal niet zo mijn ding maar toch wel een leuke film. Wel interessant ook dat er voor de grote muzikale vernieuwing geen hippe 4-to-the-floor beat wordt gekozen maar een 5/4 maatsoort.

die soundtrack van Grosse Point Blank is erg fijn, en ik vind de zus van John Cusack (die zijn secretaresse speelt in de film) eveneens geweldig :)

Z'n vriendinnetje (Minnie Driver) is ook wel een droomvrouw voor elke muzieknerd. :)

John & Joan Cusack in dezelfde film is helaas niet altijd prijs. Ze spelen voor de verandering broer en zus in Martian Child (Menno Meyjes, 2007), een sentimentele Amerikaanse film van een Nederlandse regisseur die in veel landen rechtstreeks op dvd belandde. Een van de grootste problemen is de titelrol, gespeeld door een heel irritant jochie. Laat vooral in de verhuisdoos zitten, dacht ik, maar daar dacht aanstaande pleegvader John helaas heel anders over.

The Caine Mutiny
Net als bij Master and Commander kreeg ik hier ogenblikkelijk een 'ha fijn, bootjes!'-gevoel van. Dat zegt wat over het realisme. De Caine is dan ook een dermate vergaan schip (een minesweeper) dat het bijna uit die tijd zou kunnen stammen. Nou ja... De discipline is ver te zoeken, de kapitein is een laconiek zoek het allemaal maar uit-figuur. Een gepast achteloze rol van Tom Tully, die volkomen terecht voor een Oscar werd genomineerd. Het is bijna jammer als hij na een half uur wordt vervangen door Humphrey Bogart! (Dat dé grote ster van de film pas zo laat aan komt 'waaien', zegt ook wat over het zelfvertrouwen van de film.) Bloedzuiger Bogart zal dit bootje eens even wassen, haast letterlijk. De bemanning moet allemaal naar de kapper, wat we helaas niet zien. Natuurlijk komt daar gemor van, vooral de gluiperige en (in Hollywood is dat verdacht) intelligente Fred McMurray heeft zijn oordeel al klaar; de kapitein is gek. (Zie hoe hij de hele tijd Freudiaans met 2 ijzeren knikkertjes prutst als hij onder stress komt te staan!) De muiterij is overigens geweldloos, en vooral juridisch van aard. In een beroemd geworden, lang outro, volgt er een rechtszaak, waar Bogart dan alsnog de show kan stelen. Toch, eerder in de film toen het nog op zijn entree wachten was hoopte ik dat hij op het armesloebersdek zou zitten, waar we wel Lee Marvin treffen, in een comic relief-rol. Nu ooit ook nog Robert Altman's tv-remake zien, die zich meen ik nog veel meer op die rechtszaak concentreerde.

The Glass Key
Tweede Ladd/Lake noir in korte tijd, en de rollen zijn omgekeerd, nu schittert Ladd lekker dubieus (hij lijkt op Affleck in de Killer Inside Me) en is Lake minder memorabel, ze heeft eigenlijk verdraaid weinig screen time. (Ladd viel me de vorige keer een beetje tegen, geef ik nu pas toe waarschijnlijk.) Hier is alleen Lake's eerste scene waar ze verdacht ondubbelzinnig naar Ladd begint te lonken écht leuk. En dus kies ik toch voor Murder For Hire als voorlopige favoriet. (Het gaat om Veronica Lake ten slotte!) Niettemin is ook The Glass Key wel een aardige noir, zich afspelend in een politieke slangenkuil waar een man is gedood. Ladd is een soort spin doctor, de grote regelaar vol zelfvertrouwen, die met alle rangen en standen te maken heeft. (Inclusief kusjes van verpleegsters, na klappen van gangsters.) Een van de gangsters die hem (met veel plezier) toetakelt, lijkt wat op de schoenenverkoper uit Married with Children. (In een ook duidelijk grappig bedoelde rol.) In een van de beste scènes zitten de twee op een sjofel hotelkamertje (al is er een knop voor room service!) grimlachend wat te drinken. Onheil is onafwendbaar.

Outrage
Terugkeer van Takeshi Kitano naar de gangsterfilm, na zijn merkwaardige 'sloop mijn carrière'-trilogie. Toch probeert hij ook hier wat nieuws; niet langer lummelende melancholie, of de leipe humor, maar een volkomen straighte, haast Italiaans aandoende, kei- en keiharde gangsterfilm. Niet alleen vingerkootjes vliegen in het rond (wat je in Japan mag verwachten) ook de tandartsscène uit Marathon Man word gruwelijk overgedaan. In de meeste scènes sterft wel iemand, of op zijn minst bijna. Het is namelijk oorlog onder de yakuza's, wat voor de kijker al snel behoorlijk onnavolgbaar wordt, en zelfs saai. Erg geslaagd is de film namelijk niet, meer van Snabba Cash-niveau. Door de ensemble-matige opzet zijn er veel personages, en tegelijkertijd eigenlijk geen. Alleen een constant vernederde Afrikaanse ambassadeur valt op. Beat Takeshi zelf speelt een under-underboss, die ook maar doet wat men hem opdraagt. Omdat het nu eenmaal moet. Opmerkelijk vond ik dat de chairman (de boss der bosses) in een soort Noord Koreaans-slobberpak loopt, terwijl alle andere yakuza in chique pakken hebben. (En dito huizen en auto's.) En als men de Grote Roerganger dan eindelijk weet af te zetten, doet zijn opvolger ook gewoon weer een trainingspakkie aan. En tóen zag ik het eindelijk, in zowat het laatste shot (en een hele film nadenken!) dat is de Japanse dubbelganger van George Kooymans, van de Golden Earring. (T)Ja! :)

The Island
Crappy big budget science fiction: op een enkele aardige inval of grap na vooral veel spektakel, flashy cinematografie en product placement.

Brève traversée (Brief Crossing) - Catherine Breillat
Erg invoelbare puberliefde (begeerte) en -pijn, veroorzaakt door een wat kille jonge vrouw (van rond de 30) die teleurgesteld en bitter jegens het mannelijk gelacht lijkt en de jonge puber voor even een witte prins laat zijn.

https://www.youtube.com/watch?v=0dNVWH5_FDo

Mine vaganti ('Ongeleide projectielen', Ferzan Ozpetek, Italië, 2010)
Tommaso komt voor een familiediner terug naar het ouderlijk huis in de provincie. Geheimen drukken zwaar op zijn maag. Zo denken zijn ouders, dat hij bedrijfseconomie studeert om later tot de directie van het familiebedrijf toe te treden. In werkelijkheid verdiept hij zich in de letteren en wil hij schrijven worden. Vele malen erger is, dat Tommaso homoseksueel is en met zijn vriend samenwoont in Rome. Dit kunnen de ingrediënten zijn voor zwaarmoedig drama of voor een lichtvoetige komedie. Het is beide: lichtvoetig drama. Een genre, dat net als de zwaarmoedige komedie, het publiek doorgaans in lichte verwarring achterlaat.

Pina 3D (Wim Wenders, Duitsland, 2011)
Moderne dans op filmdoek bekijken met een 3D-brilletje op. Het is even wennen, maar het werkt wonderwel. Met dank aan Wim Wenders, die er een prachtige hommage aan de in 2009 gestorven choreografe Pina Bausch van heeft gemaakt. Bühnebeelden van Bausch' balletten worden afgewisseld met scènes op locatie. Industriële locaties in het Roergebied, die aan de expressieve dansen van Bausch iets surreëels toevoegen. Voorbeeld (3D-bril niet nodig):
[url= https://www.youtube.com/watch?v=D_0kvICz1ac&NR=1]

Sunset Boulevard
Zo'n een Hollywood-klassieker die je altijd hebt uitgesteld en als je hem dan eindelijk ziet denk je: "Waarom heb ik hier niet 10 jaar eerder naar gekeken?" (Zie ook: Casablanca). Briljante, inktzwarte maar ook ontroerende zwarte komedie over een scenarist die zich prostitueert aan een borderlinende ster van de stomme film die hoopt een comeback. "I'm ready for my close-up, mr. DeMille."

Le scaphandre et le papillon
De keuze film van Zomergast Dick Swaab, die ondanks z'n interessante stellingen daar niet al te geänimeerd over vertelde. Jelle moest iig nogal trekken. Anyway, die film viel me mee. Ik vreesde de hele film door een oog te moeten gaan zien en dat leek me zwaar. Na aanvang kwamen die gedachten van hoofdpersoon Bauby ook een beetje raar over. Toch kwam het goed, een onderhoudende film, een enkel grapje hier en daar, maar de stijl is toch geen garantie voor extra invoeling.

Manhattan
En is dat een typische Allen (na 2 a-typische). Ook grappiger en onderhoudende dan de karikatuur die was ontstaan in m'n hoofd, al heb ik kan ik de gedachtenkronkels van

Bal (Honing, waarom staat er eigenlijk in Nederlandse uitingen altijd de Engelse titel van niet-Engelse films? Snap wel dat er een internationale titel is en dat je soms kunt discussiëren over elke vertaling en Engels is bepaald niet altijd beter, maar in dit geval lijkt me 't toch een eitje … maar dit terzijde)
Verstilde film over een stotterend en daarom liever stil jochie wat eigenlijk alleen met z'n vader kan praten, of fluisteren. Machtige landschappen (Noord-Oostelijk Turkije denk ik, gezien de Karadenizklanken in de weinige muziek) en een portret van een heel ander leven. De film eindigt zomaar zoals alles aansukkelt.

… al heb ik kan ik de gedachtenkronkels van

Over kronkels gesproken. :)

Ik bedoel dus dat ik de mensen in de film vaak niet erg kan volgen, maar ze zijn niet te vervelend om af te knappen op de film.

Szindbád
Gebaseerd op verhalen geschreven door surrealist Gyula Krúdy, dus niet zomaar een verhaal maar herinneringen: dromerig en poëtisch. Rokkenjager Szindbád (gebaseerd op die zeeman, maar dat is hij hier dus niet) denkt op zijn sterfbed terug aan een leven vol vrouwen en romantiek op het moment waar Hongarije's aristocratie uitsterft. Heel fraai en weer zo'n typische Second Run DVD (doet nog 't meest denken aan Morgiana).

die Swaab vond ik maar pedant en gewoon saai.

Grunberg vond Marc-Marie dan weer een bespottelijk weekdier, gheh. (maar die had wel enthousiasme voor zijn ook lekker obscure keuzefilm) (die ik daarna niet heb gekeken, maar dan nog)

Tja, Grunberg is ingehuurd om zulke stukjes te schrijven. :)

Maar ik vond geen van beide afleveringen erg verheffend.

Die film was ook mooi en idd wel zoeen die je dankzij een zomergast op tv komt.

'Tv-premiere' Control heb ik al eens gezien op Canvas volgens mij. Was niet zo onder de indruk, heb niks met de band maar de film kon me ook matig boeien.

beetje een saaie (maar ook niet echt voor de hand liggende) keuze van Step Vaessen, had eerder The Year of Living Dangerously verwacht, of iets nog exotischer.