Filmforum

Private Hell 36
The crime: murder, the motive: money. Als dat geen goeie gangstarap-albumtitel is... Het zijn de eerste woorden uit deze noir van Don Siegel. In het begin lijkt zijn trademark Dirty Harry-conservatisme inderdaad ook al een plekje in de film te hebben gevonden, als een copper een paar verdachten stevig onder handen neemt en er eentje in elkaar slaat. Daarna belandt de film echter in meer gangbaar noir-water, als de twee hoofdpersonages femme fatale Ida Lupino tegenkomen. Ze is 'zangeres', met 'goeie fooien'. In één ervan zijn de agenten geïnteresseerd. Ze 'volgen het geld', dat bij de crime uit de openingsscenes is gestolen. Kennelijk waren alle biljetten 'gemarked'. Ik snap nooit zo goed hoe dat kan in pre-electronische tijden, noteert en checkt iedereen ál die nummers? Laat staan dat op een razend drukke renbaan er een biljet wordt herkend (door wie dan?) en de info meteen de agenten bereikt. Een stuk begrijpelijker is de lokroep ván geld, want met gold digger Ida in je omgeving zie je een gedeelte van de buit wel zitten. In de mooiste scene houden agenten en dames een huiselijk 'carrétje' in de achtertuin, spaghetti erbij, terwijl de ene agent dollartekens in zijn ogen heeft, en de ander doodsangsten uitstaat... De hel uit de titel is godbetert een 'zomerhuisje' (noem het gerust een caravan), die helaas enkel bij nacht wordt bezocht.

Margaret
Als Cassavetes zijn lever niet kapot had gezopen had ie nu dit soort films gemaakt. Hoewel Margaret qua verhaal in níets met Gloria overeenkomt, deelt de film de volslagen onevenwichtigheid. Theatraal met zichzelf worstelende personages, iedereen valt almaar in de reden. Melodrama! (Abortusje erbij? Abortusje erbij.) Kortom: chaos. Je kunt de hele film tot 3 tellen, en elke keer als je weer bij 3 bent is het niveau totaal omgeslagen. Aan het eind bijvoorbeeld, zitten moeder en dochter bij de opera. De emoties zijn gedaan, de opera begint, een mooi moment voor de aftiteling. (De klanken nemen de misère over.) Maar nee, tóch weer een close-up, waarin Anna Paquin (de dochter) vecht tegen de tranen. Dan begint ook de moeder, en krijgen we een vette hug... Anna Paquin speelt een late puber die het bloed onder je nagels vandaan haalt. Rich and spoiled, en met Geen Stijl-meninkjes in de klas. Als ze uit shoppen is denkt ze ook enkel aan haar eigen behoeften, en leidt buschauffeur Mark Ruffalo af. Gevolg: een crash, en een verschrikkelijk mooie sterf-scene. Als mij zoiets zou gebeuren zou ik me vooral zelf schuldig voelen, maar de volgende 2.5 uur besteedt Paquin aan het 'kapodt' maken van de buschauffeur... Een opstandige reflex natuurlijk, om haar eigen aandeel te vergeten, waar een hele hoop anderen in worden meegesleept. Ergerlijk maar boeiend.

Casa de Lava
Dat werd tijd. Mijn eerste Pedro Costa-film, een absolute favoriet onder cinefielen. Hij wordt wel de Samuel Beckett van de cinema genoemd, dus ik vreesde hermetisch gesloten superintellectualisme. Inderdaad. Het is hard werken, maar toch, wie wel eens een Claire Denis heeft gezien, kan hier best mee uit te voeten. Vampieren! Daarbij helpt de aanwezigheid van Isaach de Bankolé die er een soort specialiteit van heeft gemaakt om nagenoeg zwijgende (vaak gewonde) mannen te spelen, die als een mysterieuze stilstaande kracht het baken van het verhaal vormen. In dit geval valt (of springt) hij als bouwvakker van een gebouw. Dat zien we niet, alle actie is buiten beeld gehouden. Daarna wordt hij gerepatrieerd naar de Kaapverdische Eilanden. Met de Afrika Cup in aantocht (waar ze debuteren) meteen een goede gelegenheid om dat land eens te zien. Vulkanisch dus (zie titel), al komen we na het intro nooit meer dicht bij een actieve vulkaan. Isaach wordt naar huis gebracht door een verpleegster in een bloedrood jurkje, die het Grimm-ige goede in het verhaal mag zijn. Ze neemt vaccins en goede zorgen mee, maar de excentrieke eilandbewoners zijn te ver heen in hun wereld van lijden, geesten en 'dode mannen'. De volgende anderhalf uur dwaalt de vrouw door de gemeenschap, en wij door de film. Af en toe ineens geraakt door een oud mannetje met een viool. Of het moment dat de verpleegster dan eindelijk van kleren wisselt.

Weekend
Een van de allerbeste gayfilms, éver. Provocatief, filosofisch, en intiem. Alles zit erin. Om met het laatste te beginnen, er zit een zoenscene in die zo aandoenlijk is, dat het gewoon jammer is dat de film naar een – overigens prachtig – shot van buiten het flatgebouw switcht. En dat zegt iemand die zich vrijdag nog ergerde aan een hetero-stelletje dat het hele concert naast 'm stond te zoenen. Doe dat thuis. Weekend laat in de 2 hoofdpersonages eigenlijk de 2 manier zien die er in de hetero-maatschappij zijn om met je 'homo zijn' te dealan. Of je wordt er verlegen van, je loopt er niet mee te koop, oftewel, je voelt schaamte. Dit geldt voor de Mateja Kezman-achtige jongen in wiens appartement zich het grootste deel van het verhaal afspeelt. Hij pikt een jongen op uit de kroeg, die er heel anders 'in zit'. Altijd klaar voor discussie, het opnemend tegen brallers die opmerkingen nodig vinden, maar tegelijkertijd ook wellicht wat té kwaaiig op de maatschappij. De twee jongens vinden elkaar in hun eigen variant van 'Brief Encounter' (Een goed essayist zou de twee films maar eens aan een vergelijkend onderzoek moeten onderwerpen.) En heel veel meer moet hier niet over gezegd worden. Twee mensen die zich openstellen voor elkaar, van hilarische puber-anekdotes ('the shuddering cock of Rupert Graves') tot pijnlijke momenten wanneer hun paden al een keer eerder blijk te zijn gekruist, in het kleine homowereldje van Nottingham.

De link tussen Margaret en Cassavetes had ik zelf niet gelegd, maar nu je het zegt: A Teenager Under The Influence.

:) ik zag vanochtend pas dat het ook al in de titel zat (tikte het stukje na kijken natuurlijk)

en ondertussen peinsde ik wat de beste gay-film is (als het Weekend niet is, want wellicht is dat wat gechargeerd)
maar vind 'm bijvoorbeeld wel veel beter dan die van Wong Kar-Wai in Buenos Aires.

https://www.youtube.com/watch?v=OBqhlPISuAQ

(maar ik ben geen connaisseur betreffende gay cinema …)

De beste gay-film: Brief Encounter

Les mécréants
Marokkaanse theatergroep wordt ontvoerd door 3 jihadi's. Eenmaal op een afgelegen locatie gaat het helemaal mis en zitten ze met elkaar opgescheept. Pittige discussies die de karikatuur van jihadi's afbreken zonder ze al te knuffelbaar te maken. Een lach en een traan en zonder budget gedraaid, met gratis acteurs. Maar met zo'n verhaal heb je maar een locatie nodig en die zijn gauw mooi in Marokko. Met goed oog is het toch ook visueel fraai.

Barbara
Dit soort films wordt nog altijd te weinig in Duitsland gemaakt. Hoe hebben ze anders dat Ossi-trauma kunnen verwerken? Een ZDF-reeks? Of gewoon vergeten dat ze het wisten! Hoe dan ook... Barbara ligt in de lijn van Das Leben der Anderen, maar is een stuk subtieler. Das Leben wekte de indruk dat je in Oost-Duitsland constant in levensgevaar verkeerde, belandt was in een thriller. In Barbara is de paranoia minstens zo groot, maar het is een geniepige variant. Iedereen leeft zijn leven, maar allemaal met een doorgestoken kaart en een dubbele agenda in de hand. Wat iemand tegen je zegt is eigenlijk per definitie gecalculeerd, of in code. Dat geeft een enorme ontvreemding en onthechting, zelfs als je je min of meer conformeert ga je kapot in de controle-staat. Het best geïllustreerd door de de collega-dokter van Barbara, een Dautzenberg-achtige man, die verdacht (!) aardig is, en dat zélf ook weet. Hoofdpersonage Barbara komt in 'zijn' ziekenhuis werken, ze is er door de Staat naartoe gebonjourd. De landelijk omgeving maakt nostalgisch, en doet denken aan Requiem (hier wacht ook iedereen op de duivelsuitdrijving!) maar in het ziekenhuis is het behelpen. Gedurende de film druppelen er mensen binnen die de wonden van een natie concreet maken. Barbara wil weg, kán weg, maar zit vast in een einde dat heel toepasselijk 'te rond' is.

Kotoko
Japanners kunnen wat Von Trier kan. Kotoko is een pijnlijk wiebelig portret van een gekke vrouw, die zichzelf op indringende wijze volledig kapot maakt. Net als bij Keane is elke hoop ver te zoeken, en waar Keane zijn obsessies nog richt op een ander (zijn al dan niet ingebeelde dochter) heeft de vrouw hier zélf een kind. Een echt exemplaar. Dat wordt al snel doodeng, en horror-bloederig. Wat 'waar' is en wat inbeelding is voor de kijker vaak net zo onduidelijk als voor de vrouw, zo ziet ze soms letterlijk 'dubbel', dus verschillende versies van dezelfde mensen. En als dat 'probleempje' eindelijk gefixt is, en er zowaar iets van vrede lijkt te zijn ontstaan krijgen we meteen een nieuwe klap. Zelfs rust blijkt verraderlijk. (Heel typisch, ik wilde zó graag dat de vrouw het beter zou hebben dat ik prompt een imaginair personage, eh, over het hoofd zag...) Een knap aspect aan Kotoko is het ontbreken van dialogen, er zijn er wel een paar, maar het grootste deel van de film is fysiek óf in voice-over. Daardoor heeft de film ook iets Murakami-literairs, vergelijkbaar met het even korte en intieme Tony Takitani. Het einde heeft nog een laatste magische verrassing voor de kijker in petto. Het hoofdpersonage vindt enkel rust als ze zingt, en daarom is het wel toepasselijk dat haar wereld in een verknipte videoclip van Gondry veranderd.

The Turin Horse
Zo, die is goed met één aardappel en één hand. De schil van stokoude aardappelen laat vast snel los... Ik zou er toch een keer soep van maken. Een uitje moet op de Braziliaans aandoende armoedige steppe waar pa en dochter hier wonen toch ook wel te kopen, vinden en te bewaren zijn? Béla Tarr is meer dan berucht langzaam, er gebeurt hier eigenlijk gewoon niks. Canto Ostinato. O de ironie als er eindelijk een bezoeker komt die de dagelijkse bezigheden onderbreekt; volgt er een rant die ik níet kan volgen! Ik was bijna blij dat het meisje maar weer gewoon water ging halen bij de put. Later blijkt de put ineens leeg, en bekruipt me het idee dat hier een of ander bijbelse metafoor wordt opgezet. ('Buiten stormde het vijf dagen lang') Het koppige paard van het duo levert intussen de beste acteerprestatie van de film, let op hoe ze het aangeboden handje water met een hautaine hoofdbeweging weigert! Het einde is me dan weer niet radicaal genoeg, weliswaar bevat de 'zesde dag' een van de mooiere Aardappeleter-shots, ik vond het einde van de vijfde dag een veel galanter moment om de film de nek om te draaien. Het licht valt uit. De film is uit. Andere nog meta-radicalere oplossing was wél de tussentitel voor de 'zesde dag' te laten verschijnen, maar op dat moment meteen met de áftiteling beginnen. Helaas.

In Darkness
In één zin? Steven Spielberg die een remake maakt van Kanal. Maar dan wel buiten Hollywood want het aandeel seks is voor een oorlogsfilm van het type 'joden in het ghetto gered door een niet-jood' opvallend hoog. Als een soort 'het leven gaat door'-statement, dus inclusief bitchfights over vreemdgaan. (En het vreemdgaan zelf.) Het mooiste aspect aan In Darkness is wrang maar terecht cynisch. Hoe goed voel je je wel niet als je in de oorlog het leven van een stuk of tien joden redt. Heel terecht roept de Pool aan het eind triomfantelijk: 'Kijk! Mijn joden! Mijn werk!' De pakweg twee uur daarvoor worden nooit echt spannend, maar ze zijn in elk geval wel fraai gefilmd, ik zou haast zeggen 'entertaining'. De riolen van Lviv komen niet zo tot leven als die uit Warschau, maar in Kanal zagen we dan ook letterlijk níets en konden de eigen hersenen het werk doen. Hier wordt ondergronds ook nog een verhaaltje opgezet. Een stuk beter is, zoals gezegd, de Poolse 'Miep' zelf. Hij begint aan het klusje als een manier om geld te verdienen, maar krijgt er gaandeweg haast schik en plezier in. Hij dolt met de kinderen van de joodse gezinnen. Als het echt Spielberg was geweest hadden ze 'm kinderloos gemaakt, maar dan hadden we wel een intense scene gemist als de Poolse dochter haar pa bijna aan een Oekrainse SS'er verraadt.

Chronicle
Malle, zelfs wat duistere twist aan het superhelden-genre. Hoewel we het trucje van 'personages filmen het zélf' nou wel kennen, is de nerd die op zijn kamertje over zijn kutleven begint te vertellen meteen interessant. Met een film als We Need To Talk About Kevin (en het jaar-thema!) in gedachten meen ik dat dit een film wordt over de woede van een outcast die een school shooting aanricht. En misschien kun je wat er uiteindelijk gebeurd wel zien als een fantasy-variant hierop. It's a metaphor! De loser wordt aan het begin van de dag door zijn stoere jock-neef naar school gereden. Ik knipper met de ogen als neef Schopenhauer begint te citeren, maar op school lijkt alles business as usual. (Cheerleaders die klagen dat ze gefilmd worden, de ironie!) In het weekend volgt een feestje alwaar de loser wederom op het sleeptouw van zijn neef belandt. Mooi detail: neef laat hem prompt in de steek, maar als loner dan eindelijk een praatje met een meisje maakt duikt hij meteen weer op, om 'r in te pikken! Het zijn slechts schermutselingen vooraf, want even later 'valt' de film letterlijk in een Wonderland-gat. Bam! Gewone jongens met superpowers! Het begint als de lollige telekinese van Roald Dahls Mathilda, het eindigt in totale Avengers-waanzin. De Matrix zonder het brein in het vat, met een verfrissend korte speelduur.

Rock The Bells
Je vraagt je af waarom mensen muziekfestivals willen organiseren. Of er überhaupt te willen zíjn. Ik werd er maar agorafobisch van. Zo'n mensenmassa in een snikhete arena, en dan breekt de al uren staan wachtende rij door een hek heen, en begint de zaal 'nog wat op te schuiven'. Dit alles uit puur enthousiasme omdat de 'Wu' in hun voltallige line-up (anno 2004 kon dat nog nét) gaat verschijnen. Ook dat brengt weer genoeg geheks voor de organisatie met zich mee, want ODB heeft, eh, andere plannen... Ondertussen maken we kennis met zijn manager (een joodse Enrique Iglesias look-alike) én zijn entourage (Twee zich dom voordoende dikzakken – 'we are the background niggaz'.) Gedurende de festivaldag treden andere artiesten op, waaronder ene Supernatural, in alle hectiek de Mister Positivo van de film. Hij vermaakt het publiek met een geweldige 'obstacle freestyle course'. ('Remember I could rap about anything!') Ondertussen 'traint' hij zijn zoontje als een Pokémon om mc te worden. Als zoontje ná de show bij Sage Francis wil gaan kijken zegt 'Supernat': 'you can watch his show, he's a bit different though'. Een enorme diskwalificatie in zijn vocubulaire. (Sage doet inderdaad héél provocatief homo-erotisch avant-gardistisch, het is geweldig.) Dan wordt het avond, spannend, en komt de Wu tóch. Meteen begint de aftiteling. Niet eens een hálf nummertje. Iets met rechten misschien? Echt overtuigen van Wu's genie doet de docu zo nie, maar vermakelijk is het zeker.

The Devils
'The artist Adam Chozko made a video work in which he traced [..] many of the actresses who had played the nuns.' Daar was ik nou ook net benieuwd naar... Het zijn duidelijk geen page 3 Sun-girls. Zullen wel uit de theaterwereld zijn gekomen. In de extraverte gouden filmjaren '70 was het – denk ik – sowieso makkelijker om voor dit soort over the top-films mensen te hosselen. Vanessa Redgrave doet ook gewoon mee! Ze speelt in deze film van Russell een nonnetje met unclean thoughts, zoals nonnen in films nu eenmaal altijd hebben. De non raakt in de ban van bisschop Oliver Reed (vanzelfsprekend met porno-snor). Hij doet iedere dame die hij tegenkomt in katzwijm vallen... Dat keert zich uiteindelijk tegen hem als Richelieu en andere overijverige geestelijken een campagne tegen de man én de nonnetjes beginnen. De hele mikmak zou door de duivel zijn bezeten. Dat kan maar één resultaat opleveren. Een orgie van, voor en met exorcisten. Ik moest vooral lachen om Michael Gothard, die verdacht veel op Hallo Venray's Henk Koorn lijkt. Een groot gedeelte van de grappen is een sm-versie van Monty Python, en niet zo heel boeiend. Bovendien wordt er opmerkelijk veel geluld, niet voor niets werd The Devils op een toneelstuk gebaseerd... Nee, doe mij maar de trippy scenes, waarin Jezus op allerlei manieren en in allerlei manifestaties bereden wordt.

Da's toevallig:
The Devils
Gelijk zin om Funeral Mist te draaien. :)

Verder niet zo met je eens, het verhaal is wat simpel en idd behoorlijk over-the-top uitgewerkt ('waargebeurd', wordt gemeld, het doet mij wat karikaturaal aan), maar die locatie alleen al. Zeer indrukwekkende film.

Ik dacht aan Sonic Youth bij die Barre. ;)

Ik heb een Wu show in de Melkweg op TMF gezien (en op VHS ergens) en dat was wel indrukwekkend. Jammer dat ik waarschijnlijk al in de trein terug had gezeten toen ze daar ook al veel te laat kwamen aankakken. Uiteindelijk hoor je dat over zoveel hiphop dat ik dus nooit ga.

Nog wel een documentaire gezien écht over de Wu-Tang en dat verhaal van ODB is wel sneu, die man is echt kapot gemaakt met een belachelijk hoge gevangenisstraf.

Ik dacht aan Sonic Youth bij die Barre. ;)

de man is definetely nineties indierock :D

(verder niet mijn kinda film, obv.)

ik heb 36 chambers maar eens binnengesnord, we'll see/hear.

Dit was ook een mooie, leek de RZA zich zowaar ook eens op te winden:

http://s9.postimage.org/gsq9erjn3/fuck.png

hihi, ik vond het wel lollig dat die arme organisator in alle hectiek een van de minor Wu's even niet herkende (en ze dat ook gewoon in de docu hadden laten zitten)

en natuurlijk die turntablist uit het voorprogramma (maar dat je al aangestipt) ik dacht echt dat de organisatie de stekker eruit zou trekken. :) :)

Tenenkrommend én supergrappig idd. :)

<b>Looper</b>
Rian Johnson blijft een wispelturig talent, er zit nog altijd meer in dan er hier (en nu) uitkomt. Looper is niettemin een behoorlijk leuke 'stijl boven inhoud'-film, waarin het stijl-aspect niet zozeer in de beelden zit, maar in het feit dat Johnson een cool eerbetoon aan alle mogelijke genrefilms brengt. (Het gaat van film noir, tot western, en dat alles in een sci-fi setting.) Om de scene vindt hij tijd voor een citaat, vaak niet echt tot één film te herleiden, maar wel met het bijpassende gevoel dat je het als eens eerder in een klassieker hebt gezien. Meetings in diners, wisecracks op de voice-over, en suspense bij een maisveld. (Ok, die is makkelijk, North by Northwest...) Fijn is ook dat de film zichzelf op de hak neemt: 'Laten we het niet over tijdreizen hebben, anders zitten we hier de hele dag met diagrammetjes.' Maar net als in Brothers Bloom begint Johnson gedurende Looper ongeveer vijf keer aan een nieuwe film. Dat zorgt toch voor chaos en onevenwichtigheid. Het eerste half uur is het Brick-sterkst, met Joseph Gordon-Levitt en Paul Dano als een bijzonder soort moordenaars. Gordon-Levitt dwaalt in de nabije toekomst door retro-nachtclubs, als ware hij op zoek naar een Chinese Bookie. Zijn slachtoffers worden echter heel wat eenvoudiger 'aangeleverd'. Dan volgt een existentiële twist. Even daarvoor trekt Gordon-Levitt een echt Bruce Willis-bekkie (met hulp van wat schmink?) en wie arriveert daar ter plaatse... Juist. Willis komt uit de toekomst en is de oudere versie van de huurmoordenaar. Een soort replicant dus. Je verwacht een film waarin de twee 'ikken' in een psychologische crime-tale elkaar uit de brand moeten helpen, maar hun wegen loopen al snel uiteen, waarna Willis een lege huls blijft. Rian Johnson zoekt in de mindere tweede helft óók nog het bovennatuurlijke op, met een heel eng Asperger-kind. (De angst voor autisten in deze onsociale virtuele tijden blijft toch opmerkelijk....) Emily Blunt speelt moeder en love interest, wat precies één galante scene oplevert. Een femme fatale wordt ze (helaas) nooit, maar de sequentie 'vrouw met zin, belletje, sigaretje' is wel heel fraai.

<b>Into The Abyss</b>
Krijg het gevoel dat ik al tig docu's over de doodstraf heb gezien. Geeft niks, het blijft het ideale onderwerp, vol drama, schuldgevoel en... bijzondere mensen. Werner Herzog moest er vroeg of laat ook wel eentje maken, en cijfert zichzelf hier weg. Is hij onder de indruk? Zoveel sterke Herzogiaanse vragen stelt hij niet. Tóch is dit weer een mooie docu, met name door de mensen uit de omgeving van de daders. Allemaal white trash-ellende. Herzog speelt de geld-kaart nergens, maar het blijft opmerkelijk dat de slachtoffers in een gated community leefden en de daders in trailers. De vader van een van de slachtoffers lijkt – met levenslang – eindelijk wised and sobered up, en vertelt hartverscheurend over momenten dat hij met zijn zoons in de gevangenisbus zat. 'So everyone was incarcenated?' 'Yessir'. (Hoe pijnlijker de vraag hoe vaker de Texanen op een kortaf 'yessir' terugvallen.) Bij de ene dader zien we berusting, daarbij geholpen door een intrigerende 'death row groupie'. (In dit geval: 'life sentence groupie'.) De andere dader is gekker, intelligenter en kwader. Hij treft een milde Herzog. Begrijpelijk, de jongen heeft nog 8 dagen te leven... Het jongetje (want de tijd bevriest in de bajes) heeft zich tussen 4 muren van zijn eigen onschuld overtuigd. Het is een manier om het te handlen, of het de goede is....

In Our Beloved Month Of August
Portugezen zit poëzie in de ziel ingebakken. Met het Boek der Rusteloosheid als leesvoer en deze geweldige fictionele meta-docu 'op de buis' ga je zoiets toch denken. Our Beloved Month is echt zo'n Alles-film, suber-subjectivisme, waarin vluchtige associaties tot verhaal worden, en weer in een liedje uiteenvallen. De film begint als een Van Erpse (Vido was right) stand van het land-documentaire. Kalm wordt de maand augustus geregistreerd. Religieuze processies, motorclubs die hun jaarlijkse vakantiekampje houden (met een kip aan het spit, wellicht dezelfde kip die in het intro al wordt opgejaagd...), meisjes die als vakantiebaantje de bossen in de gaten houden ('ik rapporteer een rookpluim op de coördinaten...'), de mysterieuze dorpsgek, en bovenal heel, héél veel muziek. Van radiostation tot op het concertpodium horen we de hele film lang tal van aandoenlijke Hazes-achtige schlagers. Maar gedurende de docu-fase sluipen er al meta-geintjes in de de film (de regisseur wordt de pan uitgeveegd door zijn producent) en halverwege slaat de film definitief om van feit naar fictie. Nu draven dezelfde mensen die weer eerst 'gewoon' hebben gezien, op in een film die net zo melodramatisch is als de liedjes die we hoorden. Kalverliefde, bosbranden, en de hoer spelen.... Het is geweldig, tot en met de hilarisch flauwe aftiteling.

In darkness van de week ook gezien. Nogal conventioneel drama en een beetje lang maar niet onaardig. Die beloved month, daar heb ik een keer 45 minuten van gedaan en toen kwam mijn moeder geloof ik. Ik ga daar zeker nog eens naar kijken.

In Our Beloved Month Of August
In een interview met Miguel Gomes vorig jaar in Sight & Sound las ik dat de film grotendeels geïmproviseerd is opgenomen. Vandaar de vrije structuur. Het tweede deel van Gomes' derde speelfilm Tabu (2012) is ook improviserend tot stand gekomen, maar dat zie je er niet aan af. Eveneens een bijzondere film. Heeft iemand het debuut The Face You Deserve (2005) gezien?

ik vond de film zo goed dat ik helemaal vergat de Portugese meisjes in mijn stukje te bejubelen. ofzo.

tijdens In Darkness zat ik me vooral af te vragen of iemand eigenlijk wel eens een serieuze film over de einsatz-gruppe heeft gemaakt.

Sinister
Door 't gebruik van Aghast en Ulver voor de soundtrack was de aandacht gewekt, de duistere sfeer van vooral Aghast is wel anders dan ik in mijn hoofd had. De film zelf is geen onaardige horrorfilm maar met de nodige gebreken en soms een beetje silly. Maar toch ook wel een paar kippenvelmomenten.

Berberian Sound Studio
Een interessant verhaal waarin een sullige Engelsman, een door de wol geverfde foley maestro, in een Italiaanse houtje-touwtje studio met een stel flamboyante losbollen een ranzige horrorfilm moet voorzien van geluidseffecten. Terwijl vrouwen de vreselijkste dingen wordt aangedaan op het scherm steekt hij messen in diverse groenten. Dit alles werkt hem danig op de zenuwen en zo belanden we in zijn getroubleerde geest, geplaagd door nachtmerries. Naast een ode aan de oude analoge technieken is het horror zonder dat je een druppel bloed ziet. Komieke elementen als de tegenstelling tussen het geweld buiten beeld en de verse groenten erin, de cliché's over noord en zuid Europa, de Italiaanse academici en avantgardisten die hun experimenten leenden voor ranzige b-films als giallo's. Dit alles in een werkelijke adembenemende cinematografie en sounddesign (muziek van Broadcast en NWW, diverse grafische ontwerpen van Julian House, etc). Mooi, origineel en intelligent.

Far Away @ IFFR
Ik vind het Festival eigenlijk veel te duur momenteel, maar voor de premiere van مه / Mist van een vriendin wil ik natuurlijk wel komen. Haar film is ook een blik in een getroubleerde geest, heel duister (muziek van Andrew Liles, dus dat zegt al wel iets). De Iraanse vluchtelinge in de serre doet denken aan Paradjanov. Slechts een half uur, maar moeilijk om er na een keer heel veel over te zeggen omdat het geen uitgespeld verhaal is. Van de drie films die ik van haar mocht zien de meest abstracte maar ook beste.

De andere twee films zijn ook interessant. A Few Kilometers Away is een Kiarostamy-achtig idee waarin we in een gesprek tussen twee vrouwen in de auto eerst met de blik op de chauffeuse en daarna hetzelfde gesprek maar nu de camera op de lifster krijgen te zien. Hun reactie op hun akelige conclusie is interessant, aangezien ze de aanstichter (nog) niets kwalijk lijken te nemen. in de daarop volgende film From Tehran to London heet de afwezige boze kracht ook Rahim (de 'barmhartige'?) trouwens. Dit is een film over relaties van Mania Akbari (speelde in Kiarostamy's 10 en ik zag eerder 20 Fingers). De film neemt een zeer abrupte, verrassende wending met een zeer politieke boodschap.

gheh Berberian Sound Studio klinkt geweldig (ik pas toch.)

nog even terugkomende op Into the Abyss, voor de liefhebbers de 'death row groupie' (vrouw van Jason) is een fanatiek poster op het IMDB forum dat bij de film hoort. Can't say I am too surprised

(http://www.imdb.com/title/tt1972663/board/nest/190853331)

Berberian Sound Studio ... Mooi, origineel en intelligent. De film is een lust voor het oor. De studio in de film is vernoemd naar de Amerikaase avant-gardiste Cathy Berberian. De stemartiest die The Goblin speelt is een Belgische experimentele stemkunstenaar. Voor de liefhebbers:

https://www.youtube.com/watch?v=IriH7fyIrZE

Jean-Michel van Schouwburg live in actie op het podium

Yep, de avant garde artiesten die goblins enzo spelen zijn vergelijkbaar met Morricone, Maderna e.d. die die b-films aankleedden met avant garde klanken.

The Music Lovers
Meer film als muziek, Ken Russells biopic van componist Tsjaikovski wordt regelmatig in zonder dialoog maar met zijn muziek en visuals verteld. Ik ben er nog geen fan van de componist van geworden maar als film, als symbiose van beeld en geluid, ben ik wel onder de indruk.

River Street 99
Fijn noirtje. John “Theo Janssen” Payne en regisseur Phil Karlson werkten eerder al samen in Kansas City Confidential, een film van vergelijkbaar niveau. Geen groots spel of camerawerk, maar wel enerverend tot het eind. De titel is veel te anoniem voor het gebodene, al spelen adressen dan een grote rol in het leven van een taxi driver. Payne is (als voormalig topbokser) bepaald niet gelukkig met de baan. Dat geldt helemáál voor zijn vrouw, een gold digster van puur bladgoud. 'Women...' verzucht een collega van Payne veelbetekenend. Als lijk zorgt echtgenote echter voor nog veel meer problemen dan levend! En daar stopt de ellende met de 'dames' niet, want in de meest verrassende scene van het film wordt Payne er op wel heel bijzondere manier ingeluisd. Theatraal is er een understatement bij, en de scene is extra leuk doordat de dame de rést van de film vooral uitblinkt op de momenten dat ze wél de indruk geeft zekere 'favours' te willen verlenen... Het meta-akkefietje zorgt ervoor dat Payne met een lévende vrouw in zijn kielzog zijn problematiek 'onder handen' kan nemen, daarbij de vuisten kruisend met juwelendieven. Het eindigt op de River Street, een havengebied dat met wat fantasie uit Le Quai des Brumes zou kunnen komen... Het wordt dan ook snel mistig voor de ogen van ons hoofdpersonage...

Beyond the Hills
Het eerste half uur dacht ik: nou dit kan toch gewoon een hele mooie film worden jongens!? Dat kon inderdaad, maar het gebeurt niet. Simpelweg omdat regisseur Mungiu weigert hier een film over vriendschap van te maken. De verbroken vriendschap om precies te zijn. Twee jonge vrouwen 'kennen' elkaar meer dan platonisch van het weeshuis. Daarna zijn de wegen echter in twee totaal verschillende richtingen gelopen. Het ene (echt verliefde) meisje is naar Duitsland gegaan, en daar vermoedelijk in dubieuze baantjes belandt. Het andere meisje heeft dat misschien aan zien komen (een foute Duitse connectie komt zijdelings ter sprake) en is juist een fanatiek nonnetje geworden. (De hoer en de maagd!) Nu komt het 'losgeslagen' meisje haar opzoeken, en als het even kan beminnen. Genoeg materiaal voor vuurwerk, lijkt me. Maar vooral het nonnetje acteert matig, en van een verhaal mét de twee is nooit sprake. Mungiu houdt zich vooral bezig met het dagelijkse vrome gangetje in het klooster, dat een haast aantrekkelijk baken van rust is vergeleken met de hekserige buitenwereld. (Een debiele broer, cynische professionals in het ziekenhuis...) Ondertussen zet het nieuwe meisje de boel op satanische stelten. Nu moest ik bij Barbara laatst al aan Requiem denken, en dat is toch een stuk betere exorcisme-prent.

California Split
Altman, kaartspelletjes, Elliott Gould, én een korte avant la lettre-cameo van Jeff Goldblum, het handen wrijven hield niet op! In een gokfilm gaat het vanzelfsprekend over 'premonitions' en toevallig had ik een heel toepasselijke. Ik probeerde me een huiselijk beeld uit een film te herinneren van een dame die terugkwam van boodschappen doen. Dat bleek 3 Women, en dús was het de goeie dag voor California Split. Altman begint de film met een uitgebreide, kalm geregistreerde maar toch intense scene. Zijn trademark. De eerste 10 minuten vliegen om aan de pokertafel, waar een bewust irritante Elliott Gould een speelkaart al dan niet voor deze de grond raakt vangt. (Is het een oplicht-trucje van 'm?) Hij zal de actie later bezuren, maar maakt er wel een nieuwe vriend. George Segal is de meer huisje boompje beestje-achtige gambler, het totale tegenovergestelde van de levenslustige pimp Gould. De pijn van het gokken zit bij Segal, en die doet dat uitstekend. Altman vertelt nauwelijks back story, en dat hoeft ook niet. Ik zie een man voor me met een gebroken huwelijk, vluchtend in The Gambler-achtige schemes om zijn leven weer op een recht pad te krijgen, terwijl juist al dat gokken hem van zijn werk houdt. (Het is daar dat we even een glimp van Goldblum zien.) Gould introduceert Segal bij wat vriendinnetjes, die hun eigen tragische manier van hosselen hebben. Twee van de mooiste scenes zijn met de meisjes. Eerst krijgen de dames excentriek bezoek, Altman is achteloos goed voor en met outcasts. Later knuffelt Segal wat met een van de meisjes. Het wil niet echt lukken. Dan is het tijd voor de laatste grote betting spree, met onder meer een prachtige poker-tegenstanders-analyse. De voortekenen zijn gunstig. 'This rain could've been snow'.

Excision
Horror gaat uiteindelijk altijd over meisjes en hun maagdelijkheid slash eerste ongesteldheid, zou je hier kunnen grappen. (En daarachter zit dan weer de onwaarschijnlijke vruchtbaarheid van de mens, we fokken als konijnen en zijn daar zelf bevreesd voor. Of zoiets.) U begrijpt, Excision is een knotsgek erotisch bloedbad, waarin bijvoorbeeld uitgebreid een tampon (brr) wordt geanalyseerd. Het hoofdpersonage is een XXY-achtige tomboy, weggelopen uit een frigide Argentijnse arthouse-film. Al is ze dát dus juist niet. Biddend tot God kondigt ze aan ontmaagd te gaan worden, en later aan hem om te zorgen dat ze niet zwanger. ('Je bent toch tegen abortus, save us both the trouble.) Het meisje groeit op in een gezin waarin alles om haar zusje met een longziekte draait. Pa (Roger Bart) de enige echt grappige rol in deze horrorkomedie, als man wiens hele gezinsleven eigenlijk langs hem heen gaat. Moeder wordt vertolkt door – jaja, toepasselijk – Traci Lords. Ik had haar niet herkend, terwijl John Water als priester toch een duidelijke hint was. Lords doet het goed, als overbezorgde feeks. Zeker gedurende de tweede helft van de korte film, waarin elke afstandelijke ironie is ingewisseld voor waanzin. Ondertussen probeerde ik te bedenken wat het Nederlandse woord voor Cotillion is. Joop Ter Heul-lesjes voor zedelijke dansjes. Etiquette is nog te breed... Oh, Cotillon dus. Hm. :)

schiet me nog iets over California Split te binnen (ja 3 dagen later nog)
Gould: "One time, right, I had this job selling ad space in a labor union magazine. Non-existent. Just get on the telephone,
call people and say: "Do you want to buy some space?"

http://assets.catawiki.nl/assets/1/c/2/d/c2d55a50-c97b-012b-fdea-0050569428b1.jpg

Heeft iemand toevallig de Bolaño-verfilming met Rutger Hauer 'Il futuro' nog gezien op het IFFR? http://www.filmfestivalrotterdam.com/nl/films/il-futuro/

^safe bet is on Vido.

Hara-Kiri: Death of a Samurai
In mijn jaarlijst-artikel twijfelde ik of ik Takashi Miike moest noemen. Had ik zijn leukste films niet al eerder gezien. Stond daar niet beter Typhoon Club? Maar zie hier, een door Vido in zíjn jaaroverzicht genoemde Miike, en – duh – Hara-Kiri is gewoon weer zeer de moeite waard. Miike's filmfestival-cultstatus heeft 'm wat Amerikaans geld opgeleverd, en daarmee kon hij een echte klassieke 'eastern' schieten. Vast een remake, misschien heb ik het origineel zelfs wel gezien, maar net zoals 3:10 To Yuma of True Grit is het in de rebound gewoon weer tof. Ik denk niet dat er Miike-films zijn met fraaiere beelden, zonder dat er iets magisch gebeurt zijn de bossen en paleizen waarin de ronin hier hun voortbestaan proberen te redden al sprookjesachtig. Death of a Samurai kent een fraaie raamvertelling, en de hoofdrolspeler lijkt toepasselijk genoeg ook wat op Rashomon. Hij meldt zich bij het 'house of Li' om Hara-Kiri te plegen, maar daar kennen ze dit verkapte bedel-trucje nu wel. 'Weet je wat we met een eerdere 'zelfmoord-klant' hebben gedaan?' Dat weet de wat oudere man maar al te goed, zo zien in we in de opmerkelijk spirituele hoofdmoot van de film. Ook samoerai kennen armoede en tonen (shocking!) zelfs emoties. Fraaie 'rol' voor Satie in een bewerking van Sakamoto op de soundtrack. Qua geweld houdt Miike zich in, hij beperkt zich tot wat splinters.

Bombay Beach
Zou een mooi voorfilmpje bij Beasts of the Southern Wild kunnen zijn. Niet alleen door het letterlijke en figuurlijke 'trailer'-gevoel. De muziek is hier écht van Beirut en de mensen zijn ook 'echt'. Echt arm vooral. De outcasts wonen bij een zoutmeer in Californië. De Amerikaanse armoede begint te wennen, en schrijnt dus minder. Ik had dit keer zelfs tijd me een beetje aan het exploitatieve karakter te ergeren. Film een paar arme mensen in stemmig tegenlicht, laat ze wat arty dansjes doen en je hebt een tearjerker voor hipsters die vanaf de comfy bank een brok in de keel krijg van deze sappelaars. Ergens zit er wat fouts in. Tegelijkertijd zijn de 'characters' boeiend, en zo weggelopen uit George Washington of Gummo. Een oud mannetje dealt in reservaat-siggies. Een jonge Afro-footballer droomt. En ik zie plots de reikwijdte van het vangnet dat het college sports-system is. Het is één grote truc om kids hun best op school te laten doen, mooi wel. Een gezin met jonge kinderen speelt de hoofdrol. Moeder onthult waarschuwend aan dochter van elf dat mama een teen mom was. Ze is dus nog geen 30, maar lijkt wel 50... Tattoo-pa zit op de bank met maten te klieren, nu de politie hun fake-legerkamp heeft opgerold. En dan is daar het zoontje, die als probleemkind in een heel ander vangnet is gevallen. Pillen. Heel veel pillen.

This Is Not a Film
Zou Panahi nu in de cel zitten? Of is het bij dat huisarrest gebleven? Hoe dan ook een draconische maatregel, al zou je voor mindere films dan Offside een (contra)revolutie beginnen. Panahi's 'situatie' levert hier een van de wonderlijkste meta-films ooit op. En een bijzonder emotionele. Het begint nog wat deuzig. Man van middelbare leeftijd stiefelt door zijn luxe appartement, hij geeft de reuzehagedis (of WTF het is) een blaadje sla, en pleegt belletjes.Hij trommelt een vriend op en begint voor te doen welke film hij eigenlijk had willen maken. Hij vertelt over een meisje dat vast op háár kamer zit, en beeldt uit hoe het meisje huilend op bed ligt. Panahi huilt zelf nét niet, maar een subtiele hoofdbeweging zegt al veel, en een minuut later verlaat hij de kamer. Om tot rust te komen geeft Panahi daarna een Kader Abdolah-achtig college over zijn oeuvre, met Crimson Gold op de flatscreen. De mooiste en meest typerende scene voor Panahi en de gehele Iraanse New Wave is die aan het slot. Feit of fictie, zeg het maar. Net als Panahi zijn maat uit wil zwaaien verschijnt er een kerel voor de deur. De cameraman maakt een armbeweging alsof hij het niet vertrouwd, maar de jongen blijkt een mysterieuze maar goedlachse conciërge annex student. Samen met Panahi haalt hij het vuil van de flat op. Tot Panahi de grens van zijn eenpersoonsgevangenis bereikt. Haunting.

La Passion de Jeanne d'Arc
Prachtige biopic van de Franse heldin. Dreyer wist van filmmaken. Het echte proces duurde ruim een jaar maar in Dreyers film kan het ook anderhalf uur zijn geweest. Op de recente uitgave op de juiste snelheid, wat wel apart is (je bent zo gewend dat stomme films een beetje te snel gaan). Die glanzende anime-ogen van Jeanne zullen je altijd blijven achtervolgen.

The Day He Arrives
Misschien moet ik eens een 'paper' over de Koreaanse cinema schrijven. Alleen jammer dat die namen zo lastig te onthouden zijn. (En dat wetenschappelijk verhandelingen over film óf erg descriptief zijn, óf erg gezocht. Je kunt de Koreaanse New Wave uitroepen, maar dan!?) Goed. De naam van de regisseur moest dan opgezocht worden, zijn stijl is overbekend. Zodra geflopte regisseur X in stad Y aan komt sjokken, weet je wie dit heeft bedacht. De maker van Like You Know It All en Hahaha, met zijn geheel eigen variant van de tragikomedie. Bij al die films moest ik eerst heel hard lachen, om me vervolgens de existentiële ellende te realiseren. Lichtjes belachelijke mannen die continu de buitenbocht nemen. De lol begint hier als de regisseur wordt herkend door 3 piepjonge filmstudenten, die hem met een dikke portie Koreaans respect behandelen. Vanzelfsprekend krijgen ze daar enkel horkerigheid voor terug. “Director Yoo” (consequent zo genoemd, vast omdat iedereen in Korea hetzelfde heet) flipt bij een ex, om dan met zijn beste maat aan een daytime (and nighttime) drinking expeditie te beginnen. Filosofietjes, drank en onhandige romance-pogingen vullen de rest van de film, die door de bewuste herhalingen steeds verwarrender wordt. Klein detail: het woordje 'oppa' komt een paar keer langs in de betekenis van 'honey'. De wijk blijkt echter Bukchon en geen Gangnam....

The Invader
Kut, dat gaat weer een halve film om een goeie openings-grap te verzinnen, dacht ik bij het eerste shot. The Invader is de schrijnende versie van Intouchables. Een spectaculaire botsing van zwart en wit. Evengoed treffen we hier een 'neger' die het leven met een aanstekelijke gretigheid en een charmante glimlach aanpakt, maar zelfs surrogaat-vrienden maken lukt hem niet. In echte Ostlund-stijl gaat de man zich juist almaar vervelender en uiteindelijk gewoon horror-gewelddadig gedragen. Toch blijft zijn frustratie lange tijd heel invoelbaar. Na de strand-episode uit het intro zien we hem in een bouwvakkersbaantje, waar de 'clandestines' worden uitgebuit. Het hoofdpersonage begint een Brusselse stadsqueeste op zoek naar 'les contacts'. In de beste sequenties zien we hem op straat rondhangen, babbeltjes met mensen maken. (De baby!) Maar degene die 'happen' maken vooral gebruik van meneer Obama, zoals hij zichzelf provocerend is gaan noemen. Vrouwen willen bescherming, of gewoon een nummertje maken... (Mannen idem dito.) Enig schuldgevoel wordt afgekocht met biljetten. De omwenteling in de geestesgesteldheid sijpelt verraderlijk langzaam de film binnen. Vergeven gaat niet meer in twee geweldig sleazy The Boondock Saints-scenes, en een beklemmend slot, dat natuurlijk de openingsscène echoot.

Tales From The Golden Age
Het overheersende gevoel bij de Roemeense cinema is toch een gevoel van grimmigheid. Tales From The Golden Age benadert de Ceacescu periode echter met een glimlach. Een ironische, dat wel, maar ik heb hard zitten lachen. Het meest in het 'draaimolen'-segment, een Goodbye Lenin-farce in nog geen twintig minuten. Een dorpje bereidt een parade voor; de burgemeester stresst. Het lijkt wel een K3-kinderserie. Dan komt de 'generale inspectie' langs en begint de lol pas goed. 'Wat is dat daar' 'De kermis.' 'Breek 'm af'. 'Duiven?' 'Moeten wit zijn!' De hoofdinspecteur is een Eugene Hutz-achtige kerel, die ontdooit als de wijn rondgaat, en hijzelf het kermismeisje richting schoot dirigeert. Het slot van de avond besluit de waanzin op passende wijze, en zal men vast als metafoor voor het hele systeem kunnen zien. Serieuzer van toon is het meest 'compleet' aanvoelende fragment uit deze omnibus-film. Een jongen en een meisje 'verzamelen' flessen om een centje bij te verdienen. Maar niet voor een Dacia! Juíst niet. In een samenleving zo arm als Roemenië lijken de vrouwen scherper op geld te letten dan de geslagen honden van mannen. In de meest galante episode strandt een sukkelige, manke, kalende trucker in een hotel. Hij ziet de uitbaatster wel zitten. Maar zij zegt eenvoudig: 'Je mag de fles wijn wel mee naar bed nemen'.

Island Of Lost Souls
'What is the law?' 'Are we not men!' Island of Lost Souls is een amusante, soms bewust grappige kruising van twee subgenre-films die richting het einde van het 'stomme film'-tijdperk geliefd waren. Schaars geklede meisjes uit het Pacific Ocean-gebied (Murnau!) én misvormde kermisfreaks. In dit geval zijn de freaks vrij gewetensvol (en erg harig...) en heeft het meisje nog wel een bovenstukje aan. Ze moest ten slotte een mens worden van creative designer Charles Leighton, een soort Orson Welles avant la lettre. Richard Arlen belandt op het eiland van de 'evolutie-professor', al wordt nooit duidelijk waarom de argeloze reiziger úberhaupt in de Pacific is. Ja, hij gaat trouwen, maar een 'native' is zijn meisje niet, dus waarom zover van huis? Arlen leert al snel van de vuige praktijkjes van de dokter en zijn assistenten, en als ook zijn toekomstige echtgenote en een plaatselijke sailor zijn gearriveerd lijkt alles gereed voor een fraaie avonturen-film, vluchtend voor de bad guys, op een mysterieus eiland vol 'beestmensen'. Maar dan is de film ineens om! Eén uur setup, 10 minuten chaos, en that's it....Nu blijft de scene die ik aan het begin citeerde het leukst. Bela Lugosi is de aandoenlijke leider op deze kunstmatige mensapen-planeet. Het is The Law of.... The House of Pain. :)

Le journal intime d'une nymphomane
Een Jess Franco waar het plot ondanks de montage en waarschijnlijk onwaarschijnlijk laag budget en allerhande verwikkelingen toch overeind is gebleven. Ondanks dat het verhaal nu eens niet lineair maar goed te volgen is weet Franco er toch een zeer erotische en dromerige ervaring van te bakken, mede door een erg goede soundtrack. Net na de dood van Soledad Miranda en voor zijn latere muze tot de dood Lina Romay, dus ook eens paar andere gezichten (en meer) in een van de betere Franco films.

Ben ik de enige die "The Master" nog saaier vond dan "Lincoln"?

Ik geloof het direct. :) Bespaart me weer, oh, 9 uur of zo?

Die Lincoln is mij te lokaal hoor. :)

Saboteur
Ik las een Taschen-boekje over Hitchcock. Nou ja las, het ging voornamelijk om de fraaie set-foto's, waarop de kogelronde Hitchcock bezig is blonde actrices aan het lachen te maken. Ondertussen verzamelde ik oeuvre-kruimels. Gedurende de Tweede Wereldoorlog droeg Hitchcock zijn propaganda-steentje bij. Saboteur is vooral leuk om bekende elementen te spotten. Zo wordt er een man onterecht beschuldigd, in dit geval van het opblazen van een vliegtuig-werkplaats. De man gaat er vandoor, op zoek naar de dader. Voordat hij goed en wel begonnen is wordt hij echter geboeid. Letterlijk en figuurlijk, door agenten én een vrouw. The 39 Steps all over again. Jongen en meisje zitten hier dan fysiek niet aan elkaar vast, mentaal gezien gaat dat natuurlijk wél gebeuren. Waar het plotje chaotisch is, zijn de rustige scenes fijn. Er is een sequentie met een blinde man, die alles 'ziet', zoals het Homerus-hoort. Zijn hut in het bos doet denken aan hideouts in films van Raoul Walsh. Een goed teken. Verrassend is het circus-konvooi dat als een heuse deus ex machina opduikt. Eén van de artiesten neemt zelfs het woordje 'sex' in de mond. Meteen erna bloeit de liefde tussen de hoofdpersonages op. Het slot is een voorproefje van North By Northwest. Hier geen Mount Rushmore, maar het Vrijheidsbeeld. Hoe kon het ook anders.

Volcano
Of eigenlijk 'Eldfjall'. De paar IJslandse films die ik eerder zag hadden allemaal grimmige thriller-trekjes. Dit is een echte arthouse-film, over een eenzaam hoofdpersonage in een zwijgende worsteling met het leven. Aan het begin van de film gaat de grumpy man met pensioen, hij lijkt wat op de kerstman, maar geliefd is ie duidelijk niet. Niet op school, en niet thuis. Zelfs zijn (klein)kinderen haten hem. Niet zo vreemd want het enige wat de man doet is mopperen, om daarna pas op zichzelf emoties te tonen. Omdat de film opende met wat oude vulkaan-beelden verwachtte ik dat de man zichzelf per road movie terug zou gaan vinden. Of boat movie desnoods, want met de pensionering heeft hij eindelijk weer tijd om te gaan vissen. Tijd voor een terugkeer naar zijn vulkanische geboortegrond: alleen maar gelouterd. Niets van dat! Na een fraaie bedstedelijke toenadering tot vrouwlief zitten de 2 oudjes de dag erna aan het diner. En dan neemt de film bruut, plots en definitief de Amour-afslag. Zó arthouse is de film dus, en alles wat erna gebeurt is verbijsterend identiek aan de film van Haneke, tot en met het einde. Bewijst voor mij nog maar eens dat de film van Haneke wel heel gewoontjes was, al is zíjn versie wel net even wat mysterieuzer. Volcano neigt af en toe naar gewoontjes.

Seven Psychopaths
Met zoveel psychopaten moeten er wel rare dingen gebeuren. In dit geval vooral op meta-scenario-niveau, want op die manier weet regisseur McDonagh hier nog een nieuwe twist aan het Tarantino-gebeuren te geven. (De film maakt zelf ook grappen over hoe het nu eens klaar moet zijn met slap ouwehoerende mannen met geweren.) Toch is dat natuurlijk precies wat we hier te zien krijgen. Een serial killer die serial killers killt waart rond in LA, terwijl Colin Farrell een scriptje óver serial killers schrijft. Zijn maat Sam Rockwell (hier bijna Seth Rogen-irritant) is 'in the monay' dankzij het kidnappen van hondjes. Hij krijgt daarbij hulp van Christopher Walken, precies de man die je in dit soort waanzinnige nonsens-scenarios goed kan gebruiken. In wat kleinere rollen zien we ook nog Woody Harrelson, Tom Waits (zou eigenlijk voice actor moeten zijn) en Harry Dean Stanton. Seven Psychopaths is niet grappig genoeg voor de komedie die het bedoeld te zijn, en niet dapper genoeg om écht ingenieus te worden, maar blijft toch overeind. Het make it point zit halverwege, als de 3 hoofdpersonages uit LA wegrijden. Rockwell verheugd zich alvast op de 'final shoot-out', terwijl de andere 2 mannen hopen dat er de rest van de film gewoon gepráát zal worden. Rockwell: 'What, like a French movie!?' Hoé cool zou het zijn als dat gewoon gebeurd was.

nog maar eens dat de film van Haneke wel heel gewoontjes was, al is zíjn versie wel net even wat mysterieuzer. Volcano neigt af en toe naar gewoontjes.

hihi. ik zei toch dat ze identiek waren. 'saai' bedoelde ik in het laatste geval.

Beste Subs, hebben we ooit de filmloze periode wat uitgebreider besproken? Ik vraag het omdat ik maandenlang niet in staat ben geweest om een film te zien. Dat hebben jullie - op Ludo na misschien - vast ook wel eens. Wat is dat dan toch? Onrust, denk ik. Drink ik te veel koffie?

Archipelago

Wel een goede film gekozen om de stilte te doorbreken. Hoewel, doorbreken... Archipelago bestaat voor een groot deel uit stilte. Op imdb krijgt het een 5.9, dus ging ik de recensies maar eens lezen. "The birds have better dialogue than the actors". Haha. Dat de dialogen moeizaam en nietszeggend zijn, is het hele punt! Twee uur lang zien we een (typisch Brits?) gezin dat lekker een paar dingen opkropt. Dus is heel lang elk gesprek nét niet, wordt er niet gehandeld naar de ontstane (al dan niet seksuele) spanning. En intussen prachtige shots van de omgeving. Dit alles maakt Archipelago misschien een erg typische arthousefilm, maar films waarbij ik als kijker lekker veel zelf mag invullen, daar kan ik er nooit genoeg van zien. Vooral niet als ze ook nog eens mooi aangekleed zijn.

re Archipelago: jeps, die omgeving alleen al inderdaad. Openingsscene vergeet ik niet snel meer. :)

het andere punt is lastiger :D Ik heb hooguit weken dat het schrijven over films me niet meer zo interesseert, dat er weinig spitsvondigs uitkomt. :)

Filmloze periode heb ik ook een tijdlang last van gehad. Kreeg van het idee van 1,5 uur onderdompelen in film al een mentale blokkade. Tv-series zijn daar toch wel een mooi substituut voor. En laten we wel wezen bijna geen enkele film kan op het moment tegen de sublieme ambientgeschiedenis Mad Men op.

Ik heb mij de laatste tijd vooral bezig gehouden met de opvoeding van de dochters. Schrok ervan toen een zei dat meisjes in haar klas itt de jongens geen Harry Potter, LOTR of Star Wars keken. De eerste twee kunnen ze al dromen, die laatste dus weer ondergaan (hopelijk voor de laatste keer) maar dit keer voor het eerst achter elkaar bekeken. Snappen ze weer 40% van de culturele referenties en ze moeten gewapend worden tegen toekomstige filmnerds. Vond voor het eerst sinds 1983 de Ewoks weer te pruimen. Heb ook Moonrise Kingdom met ze gekeken. Eerste 5 minuten waren even afzien "ze heeft teveel oogschaduw!", "waarom beweegt die camera zo!", "hoeveel kinderen zitten er nou in dat huis!" maar uiteindelijk een succes.

Vond voor het eerst sinds 1983 de Ewoks weer te pruimen

Daar is een hele adequate remedie voor.
Of nee, twee zelfs:

https://www.youtube.com/watch?v=HenB3gt6SAY

https://www.youtube.com/watch?v=rI8-FZqz9pk

"ze heeft teveel oogschaduw!"

heh. scherp! ("ja de regisseur is een veertig-jarige mannelijke nostalgicus die zijn droommeisjes van vroeger romantiseert")

Eerste 5 minuten waren even afzien "ze heeft teveel oogschaduw!", "waarom beweegt die camera zo!", "hoeveel kinderen zitten er nou in dat huis!" maar uiteindelijk een succes.

Haha.

Ik vul mijn filmloze periodes ook op met series. Zo ben ik in een paar maanden tijd door - inderdaad - Mad Men gegaan. Maar in zo'n korte tijd zo veel ervan zien devalueert het toch. Na een tijdje gaat het dan een beetje als een soap voelen.

ha! Vrouwlief luisterde laatst ook Mad Men af en liet zich ontvallen "wat voor een soap zit jij nou te kijken?" Ben er inmiddels achter gekomen dat je het moet doseren en het soapelement vervolgens meer naar de achtergrond verdwijnt.

Filmloze periodes heb ik alleen op kantoor, behalve tijdens de maandelijkse borrel wanneer een collega ook filmfanaat blijkt te zijn en verhitte discussies ontstaan over hoe geniaal slecht The Room is en welke film van Miike Takashi de beste is (Audition? Of toch The Happiness of the Katakuris?).

Schrijven over films is een stuk lastiger, vanwege tijdgebrek en de moeilijkheid iets in een film te ontdekken dat anderen al niet eerder hebben ontdekt en veel beter onder woorden kunnen brengen.

Ewoks trek ik alleen als ze onder monnikspijen verborgen blijven, zoals in Star Wars: Episode IV - A New Hope (1977) en alle afleveringen van Phantasm. Of zijn dat geen Ewoks? En waar dineren Ewoks eigenlijk? In Ewokresaurants?

Om filmloze periodes het hoofd te bieden is door ons de vaste filmhuiswoensdag ingesteld. Deze kan op andere dagen vallen. Zelden op dinsdag.

Far away @ IFFR (zie ook boven bij Martijn B.)
Drie Iraanse diaspora short movies op het Rotterdamse Filmfestival die doen vermoeden, dat Teheran het mekka van de experimentele film is. Voorlopig houd ik het op toeval of image building door de samensteller.
Mist doet denken aan Persona, Ingmar Bergmans filmische verbeelding van de vervormde geest. Mist biedt een blik op de wereld vanuit de demente bejaarde, woonachtig in een verzorgingstehuis. Althans, zo zie ik het.
A few kilometers away is een simpel idee, bijzonder goed uitgevoerd. Een verhaal, twee keer verteld. Dezelfde dialoog, in twee delen na elkaar, bezien vanuit het andere gezichtspunt.
From Tehran to London tenslotte is door omstandigheden bijzonder. Een zedenschets met scherpe dialogen (denk: Woody Allen) in de Mesopotamische Upper Manhattan. Alle scenes binnen, omdat er buiten niet gefilmd kon worden. Niet af, omdat de crews halverwege het schieten werd ingesloten.
Bijzonder.

Aku no kyôten Lesson of the evil (Miike Takashi, Japan, 2012)
Een exostische kneukfilm. Dat was de opdracht. Ons jaarlijkse avondje IFFR moest ergens beginnen.
Weinig soeps die avond. Dan maar de nieuwste Takashi, in de oude Luxor bovendien. Een hit was het. Zondermeer.
De nieuwe, favoriete leraar op een middelbare school heeft een duistere kant. Klasseavond. Één voor één gaan ze eraan, de jongens en meisjes van zijn klas. Genieten.

Césare deve morire (Paolo en Vittorio Taviani, Italië, 2012)
Ben er eigenlijk nog niet 100% zeker achter of het ‘echte’ gevangenen zijn (van, zo gonst het, de zwaarbewaakte Romeinse Rebibbia-gevangenis) die het toneelstuk Julius Caesar repeteren. Of dat het acteurs zijn die zware jongens spelen… die dan weer toneelspelen.
Hoe dan ook. Het is knap gedaan. Dat Droste-effect van een verhaal in een verhaal (in een verhaal... in een verhaal…) Doet recht aan het origineel: Caesar die door een complot met o.a. Brutus wordt vermoord. Biedt kanttekeningen bij de toneelkunstige opvoering ervan. En brengt een extra betekenislaag aan: de gevangenen met hun eigen sores.
En toch had ik er het eerste uur enorme moeite mee om mijn ogen open te houden. Teveel toneel. Te weinig film. Teveel tekst. Te weinig beeld. (Hoewel er shots in zitten om van te smullen.)
Weet je waar ik aan toe ben? De zakuitgave van Shakespeares complete werken -- dikke kaft, dun rijstpapier – die mijn literaire middelbare-schoolvriendje vroeger had. Zijn bijbel. En zijn betoog, dat dit stuk eigenlijk Brutus had moeten heten.

Césare deve morire

gheh ja áls het gevangen zijn doen ze het zo goed dat het weer nep lijkt.

de beste Shakespeare in een twist-film blijft natuurlijk Rosencrantz and Guildenstern are Dead. Al is Shakespeare op een Fins kantoor (Hamlet Goes Business van Kaurismaki, ook aardig.)

Iraanse cinema heeft een lange reputatie van experimentele films, dit door Makhmalbaf en Kiarostamy die door alle regelgeving als geen muziek en maar ook gewoon een heel eigen idee over cinema natuurlijk wel een bepaalde stijl hebben ontwikkeld waar vooral de laatste 2 heel goed in passen. Maar ik heb ook publieksfilms gezien zoals een soort My big fat Iranian wedding, die worden ook gemaakt en draaien wel in de bioscopen volgens mij. Akbari's film schetst natuurlijk het beeld van onwerkbaar (ben er nog niet uit of het boze van die film nu goed of slecht voor het eindprooduct is), maar volgens mijn vriendin en ook een andere Iraniër die ik eens sprak zijn er ook regisseurs die het systeem bewust uitdagen (zie bijvoorbeeld Panahi) om een wit voetje (en/of een visum) bij westerlingen te halen. Ik vind het moeilijk te zeggen maar het is wel een interessante theorie.

[Iraanse cinema] De naam Kiarostamy zegt me wel wat. Ik zie nu pas, dat er een heel Wikipedia-lemma aan de Iraanse cinema is gewijd en dat o.a. Haneke en Herzog er lovend over spreken. Nodigt uit om er meer in te duiken.

[Shakespeare en film] Shakespeare in een twist-films... daar zouden we een festivalletje aan kunnen wijden. De eerste die in me opkomt is Greenaway's Prospero's books.

Richard III met Ian McKellen is ook wel heerlijk. (Shakespeare gone totalitarian)

Het Perzische woord مه is in Latijnse karakters trwns 'meh', daarom dus Mist. :) Ik vraag me af of er nog een dubbele betekenis met Missed omdat er een kindje gemist wordt. Haar eigen jeugd die sneuvelde in de revolutie en/of de oorlog of haar dochter achtergelaten op zoek naar een betere wereld weet ik dan weer niet.