Filmforum

Heb je nog andere films van die regisseur gezien? Ben wel benieuwd naar ander werk.

Nee dit was mijn eerste.

Ben benieuwd naar Yeralti. Had ‘m wel gepland voor afgelopen weekend, maar dat zat iets te vol met theater en muziek. De enige nieuwe film die ik heb gezien was Gloria. Karakterstudie staat boven plot, maar dat is wel toevertrouwd aan Paulina García.

Gloria is de Chileense inzending voor de Oscars en zou best wel eens de shortlist kunnen halen. Dat gaat ‘onze’ Borgman niet lukken, vrees ik, hoe ik het Van Warmerdam ook gun.

Şimdi Masumiyet'e bakıyorum (ik kijk nu naar Masumiyet) …

Masumiyet
Wat is 1996 dan ineens weer lang geleden. Hier is de hoofdrolspeler een ex-gevangene die liever was gebleven en die eenmaal buiten weer in allerlei shady zaken belandt, buiten zijn schuld (de titel betekent 'onschuld'). Wat minder stroef en veel 'Turkser' dan Yeraltı door de alom aanwezige arabesk, in de Orhan Gencebay-films op de tv in de lobby tot de nachtclub waar de hoofdrolspeelster zingt.

deze ooit gezien Martijn? http://www.imdb.com/title/tt0084934/

Nee, wel naar op zoek geweest maar niet kunnen vinden.

heh, ja herinner me wel dat het geen blu-ray was (ik kan 'm du moment trouwens makkelijk vinden op bepaalde plekken)

bepaalde plekken … wink wink nudge nudge … :)

Zal nog eens kijken. Netflix krijg ik nog ff niet aan de praat op mijn Smart TV … lijkt me toch een kwestie van een appje …

*fluit Clandestino*

zou overigens zéér voor Netflix pleiten als ze Yol in hun collectie zouden hebben. (mij lijkt het stug, ze zullen geen aan Spotify - ehh - analoge diepte bieden... toch?)

Ik zag weinig opzienbarends zo op 't eerste gezicht. Yol is binnen. ;)

Mission To Lars
Zus neemt haar broer mee op sleeptouw om zijn droom om Lars Ulrich te ontmoeten waar te maken. Dat zou niet zo bijzonder zijn als de jongen geen Fragile X had (autism with bells on). Charmante documentaire, maar ook geen hoogvlieger.

allez hop

Sightseers
'Traditiegetrouw' beginnen we de tweede helft van het filmjaar met een matige Britse film. Tyrannosaur deed me vorig jaar op een paar momentjes na weinig, Sightseers is nog een stukje flauwer. Het is een soort Borat meets Tarantino aanrecht-drama, waarbij ik er niet uitkwam of dit nou een pikzwarte komedie moest zijn, of toch ietwat serieus was bedoeld. Ben Wheatley begint hier weer met wat Wicker Man-motiefjes te goochelen, zoals hij in het veel betere Kill List al had gedaan. In Sightseers zijn de sjamanen en plotse mysterieuze beelden echter overbodig. Dit was beter een sneue film over 2 losers die uit kamperen gaan geweest, waarna de man een nogal bloeddorstig type blijkt. De caravan als moordwapen vormt het begin van de waanzin. (Zouden ze de kar werkelijk na één dagje op het bureau weer vrijgeven?) Het tweetal zet in elk geval 'doodgemoedereerd' de vakantie langs sullige musea voort. Alles staat of valt toch met de vrouwelijke helft van het tweetal. Alice Lowe's getormenteerde domme konijntjes-blik werkt lange tijd goed, maar als haar potentieel dramatische personage in de loop van de anderhalf uur maar een Toren C-typetje blíjft stort de film definitief in. Zelfs de hippie-kampeerder met zijn cocon-prototype heeft meer mens in zich.

Paradies: Liebe
Oostenrijkse mongolen op de kermis in de botsauto's, voor dat soort shit lééft de arthouse-liefhebber! En gelukkig heeft Ulrich Seidl hard doorgewerkt. Een heuse trilogie. Niet te snel na elkaar kijken, anders ga je bij de Gamma een touw en een spijker halen... Wenen wordt hier (helaas) snel verlaten, voor een Keniaans resort (Iedereen: 'Hakuna matata') waar het hoofdpersonage een paar weken vakantie houdt. De Rubensvrouw van middelbare leeftijd is een vrij raadselachtig wezen. Ze lijkt ontzettend naïef, of is dat gewoon gespeeld uit zelfbescherming? Als ze werkelijk naïef was zou ze toch wel op het resort blijven om daar vermaakt te worden door het brave entertainment-programma. Het shot van een groepje dikke vrouwen afgewisseld met knappe jonge zwarte mannen die met zijn allen de polonaise in het zwembad doen is onbetaalbaar. Op het droge zijn echter veel explicietere avonturen te beleven zo leert het hoofdpersonage al snel. Genoeg zwarte mannen die zich voor je uitsloven en lieve pseudo-Duitse woordjes willen mompelen. Zelfs de betaling is galant geregeld: we doen alsof we verliefd zijn, en later volgt een verhaal van een 'ziek' familielid. Seidl is vilein genoeg voor nare parallellen. In het openingsshot geeft het hoofdpersonage een aapje op het balkon wat te eten, ze wil 'm op de foto zetten maar het beestje is haar te snel af. Later lukt dat bij een naakte zwarte man in bed wél prima.

Offline
Het wordt tijd om weer eens een kleinschalig Belgisch filmpje te gaan zien. Offline is net als The Broken Circle Breakdown een groot en degelijk melodrama, met een iets galanter en subtieler scenario, maar aanzienlijk mindere acteerprestaties. De twee hoofdrollen zijn nog wel ok. Een hologige bebaarde kerel (op een of andere manier nú al een Belgisch cliché) keert terug naar Gent. Of nou ja, terug. 'Ik woon hier al twintig jaar', zegt ie tegen het uitzendbureau-typetje dat Nederlands overdreven een yoghurtje zit te verorberen. Tuurlijk, onze loser is een bajesklant, maar wát ie nu precies op zijn kerfstok heeft blijft gelukkig lang in het ongewisse. Wél zit hij almaar te webcammen met een chick op een betaalsite... Als je net uit een Siedl-film komt twijfel je er niet aan dat het meisje zijn dochter is, en de man een incestpleger. Da's half juist. De vader-dochter relatie levert een handjevol aardige scenes op, zodat de film de kijker vrij moeiteloos op het puntje van de stoel houdt. Maar de moeder van de dochter draagt niets aan de film bij, en de nieuwe vlammen van beide hoofdpersonages minder dan niets. Dat Gent flink wat centjes in de film stak wordt wel fraai duidelijk. Niet alleen wordt er flink 'Hents' geklapt, de beelden van de wegen rondom de stad zijn van Amerikaanse metropool-allure.

Oostenrijkse mongolen op de kermis in de botsauto's, voor dat soort shit lééft de arthouse-liefhebber!

hahaha.

:)

Piranha 3DD
"Josh cut off his dick because of something that came out of my vagina!", ja, deze tekst vat de film wel samen. Beetje Sharknado met meer boobies, siliconen echter dus dat maakt de film niet veel beter.

I Am Not A Hipster
De obsessie van sommige anti-hipsters is op teh intarwebz bijna even irritant als echte hipsters. Die zitten wel in deze indie film over een indie muzikant, maar het is vooral een film over het verwerken van een verlies en slaagt daar maar matig in. De hoofdrol is niet sympathiek genoeg, z'n zussen wel, maar die gun je hem dan ook bijna niet.

A Field In England
Bollocks in goed Engels. Van Kill List via Sightseers … ik zie een gang naar beneden. Weird for the sake of weird, op een paar mooie plaatjes na is er weinig om de aandacht vast te houden.

Yol
IJskoud portret van Turkije in moeilijke tijden maar ook een nogal gitzwart beeld van het traditionele leven in Koerdistan. Vijf mannen mogen een week op verlof en gaan naar het Koerdische oosten van Turkije. Het uitgesproken Koerdisch karakter (vooral veel muziek, men spreekt wel Turks) doet vermoeden dat deze film clandestien is gedraaid en dat klopt. Een moeilijke klus en dat dwingt respect af maar het is in veel opzichten ook een vrij westerse film, wat de makers natuurlijk vrij staat te doen, maar de politieke agenda stoort me een beetje (ik denk door een recente forum discussie net veel na over feminisme e.d.). De Turkse junta komt naar mijn gevoel veel makkelijker weg dan de karikaturaal geportretteerde traditionele samenleving terwijl ik denk dat de eerste toch echt hardere kritiek verdient.

herinnerde me zelf vooral de synths uit de openingsscene (tja)

(en Turkije als een soort Iran door de ogen van Von Trier)

Turkije werd naast de gevangenis gerepresenteerd door een paar westerse dames maar ook Bülent Ersoy (een transsexuele superster) en die hoertjes. Dat 'Iran' is Koerdistan (Urfa, Diyarbakır, Adana, etc.). ;)

nou ja Koerdistan is een Turkse provincie toch

*ducks :P

Hehe, ja, maar in deze film lag er vrij duidelijk een scheiding tussen de Turkse Republiek (behalve een politiestaat wel modern) en Koerdistan (stond ook met koeienletters op het scherm toen ze er belandden en als achtergebleven, of zelfs achterlijk).

The Great Gatsby
Vreemd hoor. Ze hebben een Gatsby-verfilming gemaakt, maar iemand heeft vergeten de ghettoblaster met Q-music uit te zetten! Tuurlijk, het is een trademark van Baz Luhrmann, maar waar de kwart eeuw oude muziek in Coppola's Marie Antoinette nét dat retro-laagje verkreeg ontberen de hitjes van nu die noodzakelijke afstand. Nog even en ze komen Doop aanzetten, hoopte ik nog. Visueel is de film al even vermoeiend doldriest. Dit is een Gatsby voor de Wachowski-generatie, met afzichtelijke CGI, anoniem acteerwerk en weinig Jeunet knutselliefde. De overdaad aan alles komt eigenlijk maar in één scene echt bijeen. De tea party. Gatsby heeft Carraway's huis overstelpt met bloemen, en beide mannen turen naar een oude klok, wachtend op Daisy. Alles is tiptop, iedereen is bloednerveus. Dán heeft de film even de ironie van een Wes Anderson. God wat had ik die graag in de regiestoel gezien. De achtbaanrit aan Jay-Z hits (Gatsby als de great G, gewoon doen alsof je money hebt) neemt in de tweede helft wat in vaart af, maar het is te laat om nog in de diepte van het boek te duiken. De scenes onder de toeziende ogen van het reclamebord worden niet eens beklemmend, terwijl daar toch het hart van het verhaal ligt. De greppel waar de zonden worden gedolven die in de big A worden gecasht.

The Place beyond the Pines
Een hoop film, met weinig resultaat. The Place is zo'n Babelig toevalsmozaïek. Het eerste segment stelt het meest teleur en is het minst af. Ryan Gosling wordt 'r opgevoerd als stuntmotorijder. Zijn kunstjes worden echter al snel afgekapt. Ook Gosling is slechts een schaakstuk op een groter bord. De stuntman verwekt een kind, en crasht in de achtertuin van Ben “Animal Kingdom” Mendelsohn, het mooiste personage van de film. De man is zó blij dat hij een vriend heeft. 'You're lonesome' concludeert Gosling. Topteksten... Mendelsohn zet Gosling aan tot wat bankovervallen – waarom niet – en in de nasleep daarvan draait de film een eerste keer volledig om. De fletse Bradley Cooper krijgt betere kansen wat met zijn rol te doen. Zijn hele carrière bij de politie lijkt één grote opportunistische truc om later politicus te worden. Ook dat Internal Affairs-segment is eigenlijk een geschetste genrefilm. De finale tot slot, doet er nog eens een 'vijftien jaar later' bij, waarmee we definitief op 'alles komt uiteindelijk bij elkaar'-terrein belanden. Emory Cohen is hilarisch overdadig als Marlon Brando-achtig ongeleid projectiel. De ándere zoon is your typical indiekid. Blijft over: de ontmoeting. Ik vond het slot toch wat weinig vuurwerk bevatten. Excusez le mot, want wappengekletter zit hier wél weer diep in het DNA van het Amerikaanse denkraam.

The Imposter
De griezeligste slechterik van het jaar? Niets zo eng als mannen die maar blijven glimlachen. Een mooie stunt is het wel. Een Franse kerel van 23 doet zich voor als vermiste jongen van 16. Uit Texas. The Imposter vertelt de super-hoax met een hoop nagespeelde scenes, die de documentaire een wat goedkoop scorende Discovery Channel-look geven. Het is geen Capturing the Friedmans... De talking heads zijn echter méér dan Wernog Herzogiaans genoeg. De zus van de vermiste jongen! Sissy Spacek uit de Badlands. Raadselachtig, wanhopig. En dan natuurlijk The Imposter zelf. Aan het eind zien we hem wat Michael Jackson-moves maken, nog zo'n charmante creep. Dan is de grote wending al geweest. Geen brute toestanden, maar een geniepig langzaam doorsijpelende twist, waardoor de docu in feite dezelfde truc toepast als The Imposter zelf. Zaai twijfel, want twijfel is het begin van geloof, en daarmee een nieuwe waarheid. In de marge is de FBI hilarisch dom (leugendectors, komaan!) en een private detective smakelijk actief. 'Interpol! That's like the god of cops.' (Een fijne uitspraak voor iedere fan van Topaas-reeks-boekjes...) 16 Horsepower op de soundtrack is een andere goede zet. Aan het eind blijven alle vragen open, en worden er weer nieuwe opgeroepen. De aftiteling meldt dat The Imposter inmiddels 'een vrouw en drie kinderen heeft'. Zou iemand het gecheckt hebben?

Matterhorn
Het is voor iedereen hard werken, maar dan vallen de stukjes redelijk op zijn plaats. Diederik Ebbinge's debuut is een aardig stukje absurdisme, als een soort Loenatik voor volwassenen. (De invloed van zowel Van Warmerdam als Kaurismaki is ook heel duidelijk.) Ton Kas speelt met het gezicht van Heracles-keeper Remco Pasveer die zijn zoveelste blunder maakt een typisch Kantiaans patronenmens. Stipt om 6 uur wordt er gebeden en gegeten: 3 aardappelen, een stukje vlees en een onsje sperziebonen. Dan komt er een vreemde bezoeker aanwaaien. René van 't Hof doet het goed, in een lastige, bijna zwijgende rol. De twee vreemde kerels sluiten een verstandhouding, en hoe meer borreltjes erin gaan hoe maffer het wordt. Ondanks het plezier op kinderfeestjes (!) blijft de film lange tijd wel erg afstandelijk, ook op momenten dat dat niet meer hoefde. Daar tegenover staan gortdroge scenes, als die op het reisbureau. (In 2 minuten van 'Ik wilde eens informeren' naar 'kan ik daar nog even over nadenken.') Al typende kan ik 'r toch moeilijk laaiend enthousiast van worden, maar voor een debuut én een telefilm is in elk geval hoopgevend. Porgy Franssen kan in een zwartekousen-bijrol model staan voor de film. Eerst denk je 'hij weer', maar later worden zijn gekke bekken alsnog tragikomisch.

Loft
De eerste gratuitous breastshot is alweer tijdens de titels in the pocket, maar het is OK (dat hoor je toch ook vaak in Nederlandse films en het klinkt zo semi-Engels). Anyway, redelijk geslaagde film met de nodige red herrings. Heren en dames zitten weer prima in hun rol (resp. overspelige horken en nietszeggend en/of hoerig).

Kraftwerk and the Electronic Revolution
Drie uur dus grondig, met een stevige scheut algemene info over de Duitse rockscene waaruit Kraftwerk is ontstaan.

14 Numara
In een louche hoerenkast gerund door een zigeunerin komt een wonderschoon meiske te werken en ze valt ten prooi aan een sulletje die iederen 'kuş' (vogel) noemt dat haar wil redden door te trouwen en een bruut genaamd 'Arap' (subtiel is 't nie) die haar als melkkoe wil als zijn eigen vrouw/prostituee komt te overlijden. Een verlopen bedoening met veel vieze kerels en oude hoeren en een triest verhaal met een dramatisch einde. Muziek van Barış Manço en Kurtalan Ekspres (ik dacht dat die in die tijd al voornamelijk kinderprogramma's deed).

Theremin: An Electronic Odyssey
De uitvinder van de theremin, het eerste elektronisch muziekinstrument, heeft een bewogen leven achter de rug. Hij leefde ten tijde van deze documentaire zelfs nog en je kan met dit onderwerp gewoon bijna niet fout. Uitstekende docu en de virtuoze Clara Rockmore couldn't rock more.

The Thing
Heeeeeel lang geleden al eens gezien (voortgezet onderwijstijd) en dat hoofd wat van tafel druipt is me altijd bijgebleven. Nu nog steeds een ijzersterke film ondanks of dankzij over-the-top special fx en natuurlijk uitstekende muziek van Morricone en Carpenter.

Kiss Of The Damned
Stijlvolle, erotische vampierenfilm. Het is even wennen omdat het genre door Franco en Rollin in de 70s en 80s gedefinieerd is (en de makers zijn zeker down met deze heren) dat het wennen is, zo modern. Rockmuziek en Demdike Stare in de soundtrack en veel meer dialoog. Zeker interessant, maar nog niet helemaal overtuigd. Misschien moeten ze er gewoon nog eentje maken, hun helden maakten tenslotte ook veel variaties op hetzelfde thema, honing their craft.

die poster van Theremin is zo tof. :) (op IMDb)

Before Midnight
Het is een klein wonder dat het derde deel uit Linklaters 'stelletje'-reeks nog zo goed kan zijn. De beste? Misschien wel. Film 1 met de 'romantische ontmoeting' is filmisch gezien het makkelijkste. Wie zwijmelt er nu niet graag weg bij een jong stel. Film 2 is hard werken, maar volstaat als reboot om de boel weer aan te zwengelen. En nu is het tweetal de veertig gepasseerd en nadert een midlife-crisis. De aloude vragen. Is dit het nu? Heb ik bereikt wat ik wil bereiken? Kan het nog anders, áls ik dat al zou willen? Linklater vangt de minotaurus meteen goed bij de hoorns, in een bijna Iraans aandoende eindeloze autoscene. (Copie Conforme is sowieso nooit ver weg, zeker omdat Hawke als beroemde schrijver ook heel 'meta' werkt.) Hawke ginnegappend achter het stuur, Delpy mopperend over een d'r carrière, het kroost uitgeteld achterin. Maar Hawke heeft net daarvoor zijn 'gescheiden' zoon op het vliegtuig gezet en twijfelt. En dan beginnen die ambities van zijn echtgenote ineens te jeuken. Het is het begin van anderhalf uur discussiëren én leuke grapjes. Aanvankelijk nog met wat andere vakantiegasten (de film is dan op zijn meest 'tegelig') maar later, zoals gebruikelijk in de serie, wandelend met twee. In een hotelkamer wordt het echt de aloude battle of the sexes. Ik koos netjes partij voor Hawke, maar Delpy is ook niet mis. Dominant en zeer overtuigend.

Zero Dark Thirty
Ik vind het verdacht snel hoor. Binnen twee jaar na 'de actie' ligt er een enerverende film Oscarwaardig te wezen. Het neigt naar zelf-felicitatie. Bigelow doet niet al te moeilijk over de 'verhoortactieken', dat doen ze bij de CIA ook niet ten slotte. Het merendeel van de tijd zitten de 'agenten' naar verhoor-video's te kijken waarin de al dan niet gemartelde gevangenen hen al dan niet valse informatie voeren. Depri toestanden. 'You guys from the agency are twisted', zegt een soldaat tegen Jason Clarke, als die een ijsje met een aapje deelt. Bigelow concentreert zich vooral op de girl power, met Jessica Chastain als de vinnige hoofdrolspeelster, en om haar heen nog twee andere vrouwen. Knappe dames versus rauwe haatbaarden, dat is makkelijk scoren. Bigelow dringt nergens echt diep door tot de 'crofty' Chastain, die zich gaandeweg de film almaar obsessiever met de zaak 'UBL' bezig gaat houden. Bigelow lijkt bewondering te hebben voor haar koppige fanatisme, maar het heeft ook gestoorde kantjes. Nadat de zoektocht plots tóch succes heeft hotseknotst het scenario wat al te driestig meteen richting strijd om 'het fort'. Een goede adrenalinestoot is dat wel, gaaf als een videogame. Oorlog als klinische, bijna virtuele procedure. Desplat mag zijn beste riedeltje voor het eind bewaren, waarop Chastlain heel even breekt. Het is te veel laat om het 'waarom' mee te voelen.

Spring Breakers
Ooit zal de grote cultuursocioloog Mental Theo op waarde worden geschat. Hij had deze film al zoveel eerder, zoveel participerender gemaakt. Korine beleeft 'Wonderfull Days' met wat Disney Club-actrices, die achteraf in interviews klagen hoe 'zenuwslopend' de naaktscenes waren, om ondertussen wel het gewenste bad girl-imago te cashen. (En dat zonder een amateurvideootje te laten lekken.) Het eerste half uur is een wat minder expliciete versie van Girls Gone Wild. Zoals electropopper Captain Ahab zong in zijn gelijknamige hit. 'I wanna show my tits on television!' De beelden van booze en butts zijn verslavend, maar Korine onderbreekt de boel wel erg vaak met barslechte voice-over. Als er dan toch geluld moet worden is de schaduwzijde van de orgie een geschikter moment. James Franco stapt als Sean “Pistolen” Paultje naar voren, en palmt de meisjes in. Fellatio en wapens zijn onlosmakelijk met elkaar verboden. Korine heeft zijn enige potentiële plot-puntje (Selena Gomez als het brave reli-meisje) dan al afgevoerd. Franco hamert op één enkele toets van de piano, wat je wel symbolisch voor de film mag noemen. Aan het slot tooien de dames zich heel fallisch met roze bivakmutsjes en zetten koers laatste geweldsexplosie. Drie wandelende penissen in bikini. Van Mental Theo naar de Dikke Lul Band, het is een kleine stap.

박쥐 Thirst
Een Koreaanse vampierfilm dan, regisseur Park was recentelijk natuurlijk in the picture vanwege Stoker maar daar kom ik nu net pas achter. Old Boy had ik wel gezien en die beviel maar Thirst toch een stuk minder. Knap gemaakt enzo maar ik denk dat er een belangrijk bestanddeel mist en dat is erotische chemie tussen de priester en zijn geliefde/partner-in-crime.

Evan Almighty
Snipverkouden, even wat lichtgewicht stuff … Bruce Almighty vond ik nog wel grappig en ik weet niet hoe deze film zich verhoudt tot die film behalve de titel maar het is een nog zijige aangelegenheid. Een enkel grappig moment na is de kleffe religieuze boodschap te truttig.

The Invention of Lying
Ik heb eigenlijk nog nooit iets van Ricky Gervais gezien, op een enkel fragment in De TV Draait Door na. Ondanks dat ik de premisse van de film simplistisch en zelfs wat arrogant vind (religie gereduceerd tot domme regeltjes en makebelief) worden er genoeg leuke grappen gemaakt om me toch prima te vermaken, al vond ik het grappiger toen die agenda nog niet boven was komen drijven. Opvallend klef Hollywood einde wat ik niet van Gervais had verwacht maar misschien heb ik toch geen goed beeld van 'm.

A Late Quartet
Een echte classicistische film. Als er een gedicht wordt geciteerd is het van TS Eliot, als er een schilderij wordt bekeken is het een Rembrandt. Voor minder doen de mensen van de goede smaak het niet! A Late Quartet volgt de dan ineens wel héél soapy relationele verwikkelingen binnen een strijkkwartet. De hardcore onder de klassieke composities. Zodoende was ik aan het eind van de film was vooral benieuwd naar de Korngold-aria... Het kwartet wordt vertolkt door topacteurs PS Hoffman, Christopher Walken, Mark Ivanir en Catherine Keener. Omdat het viertal het verhaal ook nog met een participerende wilde dochter moet delen gaat het al snel van hapsnap. De gezinscrisis bij Hoffman en Keener is aardig – let op hoe vooral de moeder weer de verwijten krijgt – maar de crisis binnen het kwartet is eigenlijk veel interessanter. Hoffman speelt letterlijk tweede viool. Zijn jarenlange gefnuikte frustratie vindt zijn uitlaatklep als de oude maestro Walken in de fysieke malheur raakt. Walken's haar zit zoals het altijd zit, en zoals altijd komt hij er weer mee weg. Ivanir heeft de meest interessante rol. Hij is de geobsedeerde perfectionist om wie het kwartet draait. Streng voor anderen, geen contact met zichzelf. In een cameo zien we trouwens nog de onverbeterlijke Wallace Shawn. In een restaurant. Waarom zou je 'm ook naar de set brengen...

Call Girl
Een trailer van 134 minuten. Niet zozeer als aankondiging voor wat komen gaat (dit is ondanks de gelijkenis geen trilogie zoals Mannen Die Vrouwen Haten) maar wel in het bruuske gevoel dat we van highlight naar highlight flitsen. Zelfs in de laatste vijf minuten gebeurt nog zo veel. Het wordt dan bijna hilarisch. Dat kan niet de bedoeling zijn geweest, want Call Girl is een kwaad pamflet. De schaduwzijde van de Zweedse seventies. Dat wat we in A Swedish Love Story nog zonovergoten zagen – Mopeds, heel veel sigaretten en 'vogelende' jeugd – is hier een pijnlijke affaire geworden. Politici die minderjarige meisjes uit jeugdhuizen bestellen. Van die 'vrijzinnige' jeugdhuizen van doodgeknuffelde hippie-snit. Door de film ondertussen te larderen met linkse manifestaties over 'gelijkheid' wordt de film zo al snel kattig rechts. Als hoofdpersonages pogen we twee meisjes en een agent te volgen. De meisjes gedragen zich als depressieve makke schapen, en wekken weinig sympathie. De agent is een Johan Cruijff-mannetje op een Zodiac-missie. De muziek hamert in zijn passages heel synthy op de duisternis van het corrupte staatsapparaat, maar echt meeslepend wil zijn queeste maar niet worden. Call Girl is zo'n film waarvan je na 45 minuten in een willekeurige scene nog steeds niet helemaal door hebt wie we zien, en waarom.

Berberian Sound Studio
Ook voor giallo moet u de groente van Hak hebben. Berberian Sound Studio is een fijne film in film-film. Bijzonder leuk voor de cinefiel. Toby Jones speelt een Brits geluidsmannetje dat naar het zuiden is gevlogen, voor het mixen van een 'meesterwerk'. De kerel is een pro en begint meteen op- en aanmerkingen te maken over 'condensers' en weet ik wat. 'Dat is ook niet beleefd', zeggen de Italianen. Maar ze hebben de man zelf niet verteld wat voor film het is. Duivenliefhebber Toby is geshockeerd. 'Ik dacht dat het over een paardenmeisje ging'. Zo is Jones het ultieme onschuldige horror-slachtoffer. De man schrijft brieven naar zijn moeder, onbevlekt als hij is. En nu moet ie het geluid doen voor een heksenfilm waarin er weinig lichaamsdelen onaangeroerd blijven. Splat! Daar gaat weer een courgette. Hoewel de regisseur en producer smakelijk vieze kerels zijn, en de scream queens flirterig weet Berberian Sound Studio geen al te scherp verhaal uit de audio-martelingen te wringen. Het blijven betrekkelijk losstaande scenes, die afwisselend magisch (de UFO!) en intrigerend zijn. Als een echte giallo-film ontbeert ook de ode dus richting, wat aan het eind tot een opeenvolging van halve meta-eindes leidt. Ik had gewoon voluit voor de postmoderne dub-twist gekozen. Bizar genoeg maakt het spannendste moment tóch gebruik van een scherm...

De Ontmaagding van Eva van End
'Wat je met je eigen tijd doet moet je zelf weten, maar ik wil niet dat je high aan tafel zit.' Nederland. Iemand leest dit forum, want ik heb wel eens geroepen dat ze eens eens aan de imitatio moeten, bijvoorbeeld met Solondz. Zie daar. De poster is heel Ghost World, en ook de titel doet een harde film over het hart van een dik meisje vermoeden, maar het kind is maar één van de personages. Het hele gezin doet mee in deze lekker cynische komedie. Ton Kas is er net als in Matterhorn bij. Duidelijk een goed filmjaar voor hem. Hier werkt ie in de frikadellen-fabriek, wat 'm blijkbaar wel een kast van een suburban huis heeft opgeleverd. Moeder cijfert zich weg. De ene zoon blowt, de andere zoon is the good kid. Dan arriveert een Duitser voor een schoolproject van Eva. De jongen heet Veit, 'naar de heilige die eigenlijk een martelaar was'. Hint! De Duitser met het uiterlijk van een willekeurige 1D'er zet alle gezinsleden aan tot actie. Dikke Eva doet zelfs wat make-up op. Moeder is vooral geïnteresseerd in de solar plexus. De film is goed op dreef met allochtonen, want elk gezinslid heeft zo zijn interactie met 'de ander'. De grapjes zijn niet altijd van het niveau van de prima beelden, en ook de muziek van Awkward I en Alamo Race Track blijft wat in de polderklei steken, maar dat past eigenlijk wel bij de gezochte lulligheid.

Spoorloos
Hé, iedereen houdt zijn/haar kleren aan in deze Nederlandse film. De helft is Frans gesproken, maar goed, dit toch gewoon een prima Nederlandse film en als Vrienten wat minder synths had gebruikt had ie nog een stuk tijdlozer geweest.

Hé, iedereen houdt zijn/haar kleren aan in deze Nederlandse film

hij ligt in een kist onder de grond toch? :P

wel een sfeervol (oef wat een woord) filmpje ja

Ja Ludo ga het enige wat je aan het begin van die film ECHT niet moet weten effe weggeven :)

ghehe.
(iedereen had het boek op de middelbare toch al moeten lezen.)

Ik heb 't volgens mij niet gelezen en anders ben ik 't vergeten. :)

Over imitatio en "De Ontmaagding van Eva van End" gesproken. Mij schoot een heel andere naam te binnen: Wes Anderson. De zorgvuldige kadrering, het uitzoemen, licht melancholische toon, prominente liedjes, met slow motion beelden eronder, de zoete kleuren, moet ik nog even doorgaan?

hmm. daarvoor moet de film wel heel goed zijn, wil ik aan Wes Anderson gaan denken
maar de kleurtjes mochten er zeker zijn. dus inderdaad het piekfijne heeft het eigenlijk wel ja.

richting einde vond ik een van de liedjes dan weer een echt Magnolia's Save Me-momentje. elk karakter apart in beeld. was eigenlijk alles wel klaar. (maar ja de Afrikadel grap moest natuurlijk nog wel gemaakt worden)

Nou je kunt ook een heel slechte film maken die op Wes Anderson lijkt natuurlijk. Maar ik vond Ontmaagding heel aangenaam. Niet bijster origineel qua thematiek en motieven ('De Indringer') maar quite confident in execution.

Rhino Season
De aanwezigheid van Monica Bellucci verklapt het in de intiteling al. Dit is niet de 'echte' Iraanse film, waarop ik hoopte. Hier geen kritiek op het regime van binnenuit – want daaruit lijkt Iraanse cinema toch altijd te bestaan – maar vanuit een wat gemakkelijkere Istanboelse zetel. Regisseur Ghobadi maakte eerder het wilde No One Talks About Persian Cats, maar Rhino Season heeft daar niets van weg. De beelden zijn juist hypergestileerd. Iemand heeft driftig zitten photoshoppen. Prachtig coloriet, kunnen we dan mompelen, maar vaker wordt de film zo wel erg neppig. Nu is het verhaal toch al een uiterst verwarrend duister sprookje, met Grieks tragische momenten. Water is een associatief thema. Seks in het water, waterboarding, auto te water.We zien hoe een dichter én zijn vrouw (Bellucci) eind jaren '70 in de bajes belanden wegens verkeerde gedachten. De maalstroom van geweld is er indrukwekkend. In het nu rijdt de dichter apathisch door de Turkse metropool. Niet geheel toevallig komt hij 2 jonge vrouwen tegen. Zonder hoofddoekjes en modern opgemaakt. Een verademing... Blijken het hoeren. Hmm. Het plot is ondertussen afwisselend onnavolgbaar, en dan weer voor de hand liggend melodramatisch. Aardige associatieve gedichten konden niet verhinderen dat ik langzaam afhaakte.

The Master
'Are you a lying?' 'No.' 'Are you a liar?' 'Yes.' Kan een film tegelijkertijd saai én intrigerend zijn? Ik heb de neiging PT Anderson het voordeel van de twijfel te geven, maar aan de andere kant, had ik 'm dat al niet gegeven met There Will Be Blood? Die film bestond dan in elk geval nog uit een paar conflicten. The Master is op een vreemde manier leeg en kalm. Joaquin Phoenix speelt een tanige gek, die een paar keer flink uitbarst, maar gevaarlijk of meelijwekkend wordt ie niet. Hij is geen Shannon in Take Shelter. De marinier is een postgetraumatiseerde doler geworden, recht uit de Wereldoorlog kan hij zijn rust niet vinden in een warenhuisje. (Zelfs niet als zijn hunger for pussy gevoed wordt.) Wat later maakt The Master zijn entree. PS Hoffman kan symbool staan voor de film. Hij is achteloos goed, maar het is ook wéér een keer Hoffman in een Anderson-film. Hij had zijn definitieve vertolking in diens oeuvre al gegeven. De Scientology-achtige goeroe (één deel onzin, één deel hypnose, één deel self help-clichés) neemt Phoenix op geheel eigen wijze in behandeling. Of de therapie werkt lijkt niemand te interesseren. Zo kabbelt de film uitzichtloos, met op de achtergrond een broeierige Amy Adams, die niks met d'r rol mag doen. Jammer, want dat het hoofdpersonage zijn redding in vrouwen moet vinden, is overduidelijk.

Después de Lucía
Heerlijk hoe deze film de kijker keer op keer op het verkeerde been zet. Steeds een stapje verder richting fucked up waanzin. De eerste minuten doen nog een old skool handelingenfilm vermoeden. Pa en dochter. Een trauma. En dan maar zwijgen en autorijden. Maar al snel wordt er toch vrij veel gesproken en even later krijgt het meisje op de middelbare zoentjes van een hele nieuwe vriendenkring. Een feel good-film? Think again. De kokhalsneigingen van een van de pauze-'maatjes' zijn een eerste hint. Vanaf dat moment belanden we in een Lynchiaans achtbaan. Alsof elk shot een hint voor een verklaring zou kunnen zijn. Concentratie is vereist. Wat is er nou precies gebeurd met de moeder van het meisje? En die auto? Is het allemaal schuldgevoel? In elk geval gaat voor het o zo lieve poppetje alles mis op school. We zien een ander Mexico dan gebruikelijk, want alles en iedereen is zo upper class als wat. Wiet, iPhones en jacuzzi. Ongeacht de gladde omstandigheden worden de daden van zowel daders als slachtoffers almaar rauwer. Alsof de moraal van de drugsbendes nu ook de uptown heeft bereikt. Después de Lucia is in setting, broeierigheid én geweld de zusterfilm van Antonio Campos' Afterschool. En het is ook naschools dat de film zijn ultieme 'high' (of low) vindt.

Ghobadi maakte eerder tearjerkers als Time Of Drunken Horses en Turtles Can Fly.

Iraanse cinema die hier in 't westen aankomt ja, net als Chan-Wook Park stelde in het interview in de VPRO Gids gevraagd naar de 'zieke' Koreaanse cinema: wij (het westen) zijn alleen daar in geïnteresseerd blijkbaar, dat zegt meer over ons dan over de Koreanen. Er is genoeg andere, 'bubblegum', die het land (of de expatkring) niet uitkomt.

Ik heb een 'gewone' Iraanse publieksfilm gezien, Marriage, Iranian Style, een soort My Fat Greek Wedding. Ik heb 'm volgens mij nog op dvd, dus als je interesse hebt.

goed punt natuurlijk, aan die Iraanse film moet je me volgend jaar nog eens herinneren. :)

Turtles Can Fly vond ik trouwens hartverscheurend mooi, prompt stelt Rhino Season me nog wat meer teleur, was eigenlijk geen bal an.

OMC wrote this on thread Filmforum on board De Subjectivisten on 2-aug-2008

Ben overigens niet zo filmkijker in de zomer, desondanks gisteren wel even lui Witness gezien (echt zo'n film die je door osmose al denkt te kennen). Best wel goed op een soort ambachtelijke Hollywood manier die je tegenwoordig zelden meer ziet. Mooie shots, opvallend weinig woorden en de jonge Aragorn in figurantenrol.

Zag 'm gisteren voor het eerst sinds 1985. Ambachtelijk indeed. Traag, maar plezant. De borsten van McGinnis was ik vergeten (terwijl ik toen toch echt 13 was), de bloedige moord in het toilet harmoniëerde vrijwel volledig met mijn herinnering ervan.
En inderdaad
http://24.media.tumblr.com/cde1b59fc7d07c41d8d4571b86281e35/tumblr_mlp1xfxQBS1s5bh5uo4_250.gif

De borsten van McGinnis was ik vergeten (terwijl ik toen toch echt 13 was)

LOL (ook om de laadtijd die je moest verdragen om dat citaat terug te vinden).

oh Viggo helemaal niet gespot toen! (een jaar of 2-3 geleden ofzo)

ik zag wel de zwarte kat in Zero Dark Thiry, trouwens, laatst vergeten op te merken. (op een cruciaal momentje)

Ik kende Viggo in eerste instantie alleen van de platen die hij met Buckethead maakte. Toen werd ie ineens beroemd. :)

(ook om de laadtijd die je moest verdragen om dat citaat terug te vinden).

Zoeken op Witness in De Subjectivisten did the trick :)

Ik kende Viggo in eerste instantie alleen van de platen die hij met Buckethead maakte. Toen werd ie ineens beroemd. :)

Dat meen je (niet)!

hah, dat wist ik niet. één ding waarvoor Buckethead garant staat: ook Viggo heeft zo een gigantisch oeuvre aan albums

Bucket heeft dit jaar al ongeveer 25 albums (digitaal, dat wel) uitgekakt.

hij zal de afwas wel nooit hoeven doen

Oh, wacht, 't zijn er maar 19. Toch nog tijd voor de afwas. :)

Le Passé (Asghar Farhadi, Frankrijk, 2013)
Het boegbeeld van de Iraanse diasporafilm komt met een nieuwe en het is weer een schoonheid. Zoals de titel impliceert draait de intrige om het verleden (achteruitkijkwissers wissen ‘Le Passé’ aan het begin). Een samengesteld gezin, een ex die komt logeren en zelfs echtgenotes die in coma liggen. Al deze ballast staat een goede, nieuwe, frisse relatie van de protagonisten in de weg. Niet verrassend. Wel onontkoombaar. Steeds dieper grijpt de emotionele ellende zich vast in de twee persoonlijke geschiedenissen. ‘Tot het breekt’ zou ik bijna willen zeggen, maar zover komt het niet, want niets impliceert dat deze cascade van gebeurtenissen tot een einde komt als de fat lady na 2 uur zonder pauze de aftocht blaast.
Mooi hoor. Bijzonder ook. Bijzonder goed.