Filmforum

Oh, er komt nog een film voor?!! haha

erm...Middellandse zeeklimaat om precies te zijn.

Maar eigenlijk wel jammer, ik zou ook wel eens zo midden in een trilogie willen vallen, gewoon voor het vervreemdende effect. Empire Strikes Back destijds dus, maar daar kende je het eerste deel toch dankzij culturele osmose/schoolplein.

Ik neem honneurs wel waar, RIP Alain Resnais. Een zeer acceptabele 91 jaar.

http://www.askergren.com/z_3tabl.jpg

jep RIP

http://deeperintomovies.net/journal/image08/stavisky22.jpg

National Lampoon's Vacation
Harold Ramis ging heen. Naast die ene beroemde rol, regisseerde hij ook een paar komedie-klassiekers. Groundhog Day natuurlijk, en de flauwe cultfilm Caddyshack. National Lampoon's Vacation lijkt vooral op laatstgenoemde. Zeker als het gezinnetje te Kamp Komfort Bill tegenkomt. Is het Bill wel? De aftiteling meldt Brian Doyle Murray. Geen grap. Het is een onbekendere identieke broer! Vacation werd gepend door John Hughes, en voelt inderdaad vooral als zijn kindje. Daar is Anthony Michael Hall al bijvoorbeeld. En met Hughes weet je dat er een pubermeisje aanwezig is, dat foute 'dirty' grapjes maakt. ('I just started my period!') Eigenlijk een wonder dat Hughes er nooit met zijn zeventienjarige adoptiedochter vandoor ging. Vacation is Lost in America: de gezineditie. We karren met Chevy Chase als overijverige vader dwars door Amerika richting het ultieme doel der doelen: Walleyland. Eerste uur is ondraaglijk flauw (en houden enkel Hughes' seksgrapjes de boel op de been...) Maar in de loop van de film gaat er zó sardonisch veel mis, dat we alsnog op een soort Jacques Godard's Weekend-terrein belanden. Nou ja.... In elk geval wordt de film echt behoorlijk morbide en waanzinnig. En het einde is met wat fantasie een keiharde kapitalistische afrekening met Uncle Sam in de gedaante van Marty Moose. 'Sorry! Huhuhuhuh!'

Thirst
Ik had toevallig net een Zola gelezen (Germinal/De Mijn, fantastisch.) en Thirst is een Koreaanse vampieren-versie van Therese Raquin. Goed, dat zegt dus weinig tot niets, al zijn sommige van de teksten literair te noemen. Het hoofdpersonage – een ascetische priester die in vampier verandert – bidt: 'Like a leper rotting in flesh, let all avoid me. Like a cripple without limbs, let me not move freely. Remove my cheeks, that tears may not roll down them.' Et cetera. Dat schietgebedje zit in het sterke eerste half uur, waarin de typisch Koreaanse balanceer-act weer een genot is om naar te kijken. Er worden minstens vijf filmregisters tegelijk bespeeld. De film is op dat moment stijlvol, zelfs weelderig decadent, en best grappig. Ik vind de Koreaanse taal trouwens uit zichzelf al heel ironisch klinken. De priester laat zich door een Afrikaanse dokter (voodoo!) besmetten met een virus, gaat eraan en staat weer op als ware hij Lazarus. Drunk on blood probeert zijn waardigheid te behouden, maar zijn eega moppert: 'doe niet zo humaan, we zijn geen mensen meer!' De gore neemt per lijk toe, en het verhaaltje stort zich gaandeweg at random op elk cliché. Van een Koreaanse film had ik wel een theorie over bloedlijnen verwacht... Chan-wook Park deed het later trouwens opnieuw, en wat subtieler, in Stoker.

Owning Mahowny
Philip Seymour Hoffman blijft maar zuchten in deze film. De junkie en zijn verlangen. Jon Hassell 'pffft' met hem mee. Toch heeft Mahowny naar eigen zeggen geen gokverslaving. 'It's... a financial problem.' Gelukkig werkt hij bij de bank! De film kopt 'm ook zelf in. Het bankieren 'is a bit of a gamble', waarvan de nummers je eerst doen duizelen, en vervolgens niet meer uitmaken. 'You know why he wants to win? So he has the money to keep losing.' 'PSH' is weer prima in de hoofdrol, maar veel tegenwerk krijgt hij niet. Het moeten de eighties zijn, dus Minnie Driver loopt rond met een uitzinnige bril, en een pruik die niet in een film noir zou misstaan. Ze lijkt op Mariah Carey en fungeert als onversneden enabler. John Hurt is amusanter als de casino-eigenaar. High rollers zijn een zegen voor Atlantic City, maar ze zijn ook de enige die de boel de kop kunnen spelen. Zo kan de casino-eigenaar ook weer eens 'scherp staan'. Je belangrijk voelen, daar gaat het toch om. (De uitverkiezing, zou Levinas zeggen.) Zelfs de kijker krijgt de smaak te pakken, als de VIP door de zaal schrijdt. De film als geheel voldoet als 'minor' Soderbergh, maar de kansjes tot een betekenisvolle dialoog worden niet benut. Ik had best een verhaal rond de apathische gokker en de door het casino toegewezen (en toegewijde) persoonlijk assistent, willen zien. Nu blijft het bij vlot vertelde leegte. The Iceman, zonder de doden, maar met dezelfde bijnaam.

The White Balloon
Pareltje uit de Iraanse cinema, waarvoor twee grootheden de handen ineen sloegen. Kiarostami deed het script, Panahi de regie. Alleen Makhmalbaf ontbreekt hier van de 'heilige drie-eenheid', zogezegd. The White Balloon heeft de bekende Zakmes-thematiek. Een kind dat iets wenst, een kind dat iets kwijtraakt. Een meisje wil dolgraag voor het Iraanse nieuwjaar een goudvis. Thuis in haar hofje hebben ze d'r genoeg zwemmen, maar nee het moet een nieuwe, grotere en mooiere zijn. 'Met vinnen als een witte bruid.' De taferelen rond het hofje leveren prachtig gekaderde beelden op. Moeder stofzuigend in de huiskamer, omsloten door pittoreske muren. Pa die schreeuwt vanuit de douche, dat 'er shampoo moet komen'. Zijn piepkuiken zeurt zoals alleen kinderen kunnen, en na een interventie van haar 'ik ben belangrijk'-broertje gaat ze op weg, met 500 toman. Het is het begin van een obstakelkoers, langs derwisjen en mopperige winkeleigenaars. De Iraanse samenleving barst van de kleuren en etniciteiten. Oude blanke dametjes, Aziatische jongetjes, zingende Afrikanen. Ik voelde me helemaal thuis. Cruciaal is de volslagen onsentimentaliteit van de film. Kinderen zijn egoïsten, volwassenen klierkoppen. Zo moet het ook zijn. Noem het de spiegel, of de cirkel van het leven. Het einde is geen einde, maar een nieuw begin.

>>The White Balloon heeft de bekende Zakmes-thematiek.

LOL. Prachtige film idd. Meer zakmesthematiek, van recentere schnitt: "Wadjda" (Haifaa Al-Mansour, 2012). Ijzersterk.

Gave film inderdaad, heb ik pakweg 15 jaar geleden eens op NED 2 (wereldcinema) gezien en is me altijd bijgebleven, was de titel vergeten.

Gravity (Alfonso Cuarón, 2013)
Eerste 45 minuten is magistraal, echt heel meeslepend, maar dan moet alles weer naar bekende Amerikaanse sentimentele Hollywood proporties worden teruggebracht.
Jammer.

Cousins tipte 'm in die kinder-docu-film. Als al zijn tips van dit niveau zijn wordt dat nog gegeten :)

het einde van Wadjda (althans van die wedstrijd) is zo hilarisch :)

even nog naar die saaie Oscars kijken. 12 Years A Slave zal wel vooral politiek correct Lijden zijn, mooi dat McConnaughey een prijs pakt, hij is goed in vorm de laatste tijd. Ze durfde blijkbaar toch nog een Woody-film te bekronen. (of die rol erg pleit voor diens vrouwbeeld...) WTF Jared Leto!? et cetera.

gegeten!? hmm. Freud. genieten :)

Ik vond 12 years a slave wel een degelijke film, met nadruk op degelijk. Er is 1 scene die boven de degelijkheid uitspringt. Een afschuwelijke scene waar alles inzit, inclusief de erotiek die doet suggereren dat de afstand tussen slavernij en nazisme, of more to the point tussen 12 years a slave en Pasolini's Salo, heel klein is.

ah, jep, de VPRO Gids had ook zo'n mening, maar gaf dan wel 4 sterren. weet niet of dat samengaat met degelijkheid. (over sterren discussieren is verder ook wel treurig, i know, maar het was wel een beetje lafjes)

Spring Breakers
Nog een waar ik lang tegen aan heb zitten hikken. Nergens voor nodig. Bij die hyperactieve tatoo-dominee ("Dudes, how cool is that!") wist ik al dat het niet mis kon gaan. Korine, hoogleraar in de Amerikaansche Popvulgariteit, zuigt alles op en maakt er fluoriserende droom van die natuurlijk eindigt in geweld. Sowieso prachtig gefilmd, en met een paar mooie vondsten als Faith, het morele kompas en misschien de echte ster van de film, gewoon halverwege op de bus zetten. Gucci Mane mooi stoïcijns met zijn "my baby's gotta eat. My baby is hungry." Maar het gaat natuurlijk om "Look at my SHIIEEETT! I got Scarface on repeat. Look at my SHHIIEETT!" Wat een tragiek.

ah :) probeerde van de week nog aan iemand duidelijk te maken dat die film de happy hardcore van de Amerikaanse cinema is.

http://i.imgur.com/OKFXizW.jpg
(waarover later)

Riff Raff denkt pak die geld.

https://www.youtube.com/watch?v=xmzp0o6ZkSM

haha, dat bewijst maar weer hoe goed "ingelezen" Korine is. Spring Breakers had echt een verkeerde poster, niet commercieel gezien natuurlijk omdat je er iedereen met valse voorwendselen de bios mee inkrijgt, maar die film is net zo arthouse als je gemiddelde Roemeense incestdrama. Veel boze yanquis op IMDB ook. :)

The Man Who Loved Yngve
'Eins, zwei, drei, Satan!' Middle class kids te Stavanger eind jaren '80. Het hoofdpersonage is een egocentrische en cynische redhead. Een buitenbeentje pur sang, zo lijkt het althans de eerste twee minuten. Maar dan komt hij een nieuwe maat tegen. Wat openingscredits later hebben de twee een band opgericht én heeft onze vuurtoren een beeldschoon vriendinnetje. Nou moe. Niks loser vindt zijn plekkie, of 'gutt meets jente'-story. Het dilemma komt van elders. Van Yngve dus. Een Bieberiaanse mooiboy met een voorliefde voor Japan's Tin Drum. Ah, zo'n film dus! De vriendengroep (minus nieuwkomer Yngve) rommelt lekker in het oefenhok. Een soort verlaten atoomkelder. Deed Motorpsycho dat ook niet? En als de 'Mattias Rust Band' optreedt in de 'Folken' komen er vast wel wat Noorse vips langslopen. Op de soundtrack klinken The Stones Roses en Jesus and the Mary Chain. De film is best goed in het groepsproces, zowel van een band als van tieners. Het is nooit eenvoudig een feestje te filmen, maar de kids gaan hier toch behoorlijk geloofwaardig los. Op het feestje valt ook de Bom. (Net als de Muur op tv...) Daarna zwenkt de film twijfelend heen en weer tussen groot gebaar en plots pessimisme. Ikzelf zag mijn gebruikelijke andere oplossing: zou het hele avontuur niet gewoon imaginair kunnen zijn. Het slot biedt hints.

Something Wild
'Park it. Lock it. Let's go'-film. Jeff Daniels wordt van de sokken gereden én geblazen als Melanie Griffith zijn leven binnen komt stormen. In bed houdt hij ze toch maar aan... Griffith heeft in haar gebruikelijke lingerie-setje de touwtjes (pardon, boeien) stevig in handen. Ze is de droom van iedere sullige kantoorklerk. Een man wordt toch het best uit zijn sluimer gewekt door wat erotische spanning. Anders blijft ie maar aan cijfertjes denken. 'I've just channeled my rebellion into the mainstream.' Dit is The Game zonder grenzen. Jonathan Demme jakkert het verhaaltje op zijn bekende vlotte eighties-manier voort. Heel veel toffe muziek bijvoorbeeld, zowel on screen als off screen. Alles danst en zingt. Van David Byrne in de openingscredits tot het ultieme high school reunion bandje: The Feelies. Tegen die tijd heeft de film aan diepte gewonnen. De rush van het eerste half uur moest ergens door gecomplementeerd worden, en ook dat lukt in de middenfase prima. Melancholie en leugens. Levensweg, levens weg. Dan verschijnt Ray Liotta. Hij is de antithese van Griffith. Die andere manier waarop een man kan worden uitgedaagd. Het haantjesgevecht. Geen seks, maar geweld. Een Amerikaanse film kan niet zonder 'body', kennelijk. En begint het bloed in de badkamer bij Psycho, of gaat het nog dieper? Gelukkig is ook Liotta grotendeels ingetuned op malligheid. Zijn eyeliner-blik en enthousiasme als hij óók gered wordt, door een verbijsterd thriftshop-winkelmeisje. Something wild indeed.

Je T'Aime, Je T'aime
'C'etait bien?' 'Tres!' De dood en de tijd. Zonder causaliteit. 'Over 1000 jaar zal het nog steeds 6 maart even voor negenen zijn.' Een jetlag hakt er al behoorlijk in, kun je nagaan hoe je je voelt als je nog straffer door de tijd reist. Alain Resnais koppelt het thema vrij associatief, maar logisch aan depressies. Een suïcidale man wordt in Brussel opgepikt door wat wetenschappers. Ze hebben een plannetje met hem, en de man is moedeloos genoeg om mee te gaan. 'Ik ben het ideale proefkonijn', stelt hij zelf vast. In het lab wordt af en toe Vlaams gesproken, wat de film soms onbedoeld de sfeer van een Suske en Wiske-avontuur geeft. Waar is Barabas? Als de reis begint wordt de film echter zo modernistisch als je van Resnais verwacht. En behoorlijk behapbaar. Misschien had hij vaker vanuit een genrefilm moeten vertrekken. Michel Gondry heeft zich voor Eternal Sunshine of the Spotless Mind vast door deze film laten beïnvloeden. Ook hier valt een liefdesaffaire in 'flashbacks die geen flashbacks zijn' uiteen. De editing is hypnotiserend, en keert keer op keer terug naar bepaalde ijkpuntjes. Gaandeweg vergeet Resnais het tijdreizen zelfs een beetje, de affaire interesseert 'm meer dan het technisch verdwalen. Een beetje jammer is dat wel. Het verhaal wordt er ondanks de modernistische trucs iets te 'echt' van. Te normaal. Ik vond de film vooral tof tijdens de glitches, en de korte momenten dat de tijdreiziger even terug is in zijn baarmoederlijke cabine. Stuck in a loop.

http://www.nrc.nl/breedbeeld/2014/01/10/filmcriticus-nyt-haalt-uit-naar-kleine-filmtheaters-stop-met-die-overvloed-aan-films/

interessant artikel (via @Stonehead)

Precies hetzelfde met muziek natuurlijk. De hoeveelheid goede maar niet opzienbarende rock-, pop-, jazz-, blues-, rap-en-vult-u-zelf-maar-in-muziek is natuurlijk belachelijk.

Bij muziek kan ik nog traditioneel redeneren dat dat soort bands gewoon lokaler zouden moeten opereren. Meer op live spelen in de regio concentreren en niet een wereldmarkt willen aanboren. Genoeg regio's waar de grote namen toch nooit komen. Beetje de oldschool troubadourmanier, ambachtelijk uitvoerend, niet zozeer scheppend. Dan is goeie (bijna)coverband geen probleem. Met een uitsluitend opgenomen kunstvorm als film vind ik het wat ingewikkelder.

Moest natuurlijk ook meteen aan die analogie denken. Weet niet of het echt te vertalen is naar Nederland, waar eigenlijk overal ongeveer dezelfde films draaien. Misschien vergis ik me maar heeft pakembeet France Ha in de bioscoop gedraaid en zo ja: hoe lang?

Minstens anderhalve maand.

Acceptabel. :) Maar hebben jullie het gevoel dat er zoveel van gemiddelde kwaliteit in de bioscoop draait? Ook in vergelijking met vroegâh?

Ik ga eigenlijk blind op recensies af, op lijstjes en op goed bevonden regisseurs. Derhalve zie ik op jaarbasis voor mijn gevoel relatief weinig echt ondermaatse films. Goed, ik ben het vaak genoeg oneens met recensies maar ik vind ze verre van nutteloos. Maar je kunt er donder op zeggen dat 't Hoogt en Springhaver/Hartooper in Utrecht wekelijks een behoorlijk portie slaapverwekkend presenteren. En ja, daar beland je weleens. "Zal wel weer een pareltje uit het oosten zijn", zeggen wij dan tegen mekaar. Vergelijking met vroeger vind ik moeilijk. Toen ging ik niet zo vaak.

ik heb niet het gevoel dat de kwaliteit daalt (en de wereld is natuurlijk veel groter geworden, films komen overal vandaan inmiddels, dus hoppa daar gaat je kwantiteit)

maar iets in het artikel voelt toch als 'ja dat klopt'. en dat zal dan toch wel een combi zijn van het gevoel dat MB bij muziek omschrijft, en het feit dat kranten en kunstliefhebbers heel erg 'inhalig' zijn geworden. Heel erg van alles, alles, alles. Liever elke week 15 kleine stukjes over alle films die dan uit zijn, dan 1 stuk over 1 film. (oftewel gewoon die 'duimpje omhoog, duimpje omlaag en we gaan weer verder'-mentaliteit.) Ik zeg niet dat ik het ook niet doe. ;) Dus wellicht is het stiekem meer een kritiek op kunstbeschouwing (dus op zichzelf) dan op de filmmakers.

streven naar volledigheid is in zijn algemeenheid een slecht teken van kunstbeschouwing (tegel ik)

eind 19e eeuw waren ze in de schilderkunsthoek als idioten op zoek naar nuttelozer biografische feitjes, en ontdekte ze eindeloos veel 'vergeten' schilders uit de Gouden Eeuw (die eigenlijk helemaal niet zo interessant waren)
past toen iemand weer eens een nieuwe synthese ontwikkelde (Riegl, Wolfflin) begonnen er weer interessante gedachten te vloeien (en krijg je ook in de contemporaine kunst wordt er dan weer door die nieuwe 'bril' gekeken, en krijg je nieuwe ideeen, is een wisselwerking natuurlijk)

L'Hiver Dernier
Vaak is het platteland wel erg idyllisch in de cinema. Daarom is het goed dat L'Hiver Dernier die wereld van een andere, duistere kant laat zien. De Laatste Boer. Hij sterft uit. In het mistige Franse groen sappelt een jonge kerel. Pa is dood. De boerderij is vervallen. En de koeien worden nog op die ouderwetse manier 'gehouden'. Als koeienherder. De moderne cowboy. L'Hiver Dernier is pure arthouse. Geen teksten, onderdrukte emoties, en letterlijk nauwelijks licht. (Boven Is Het Stil!). In de mooiste scene babbelt de jongen met zijn vriendin. Het meisje verzorgt de vogels en staat achter een hek. Twee paar handen grijpen elkaar door de tralies heen. Een zeldzaam momentje van contact, want verdere hulp wordt door de boer geweigerd, terwijl de moderne tijd hem aan alle kanten inhaalt. In een gewiekst shot hangt hij aan zijn geweer, als ware hij Jezus aan het kruis. Zuslief is een LVB'er (of gewoon Shining-gek geworden), de medecowboys uit de coöperatie beginnen te morren. En de jongen dwaalt als een vreemde door zijn eigen dorp. Zijn vriendin zegt: je moet hier weg, en het is alsof de film na die woorden zelf ook afscheid neemt. Het laatste half uur is vervreemdend leeg. De prima muziek van DAAU dissoneert stemmig, maar mijn gevoel werd opgeslokt door de duisternis.

Anne Karenina
In 3D, by André Rieu. En dat terwijl ik dacht dat deze recente versie juist sober zou zijn. Zou de film niet op het toneel plaatsvinden? Ja en nee. Er zijn wel wat meta-geintjes, maar die zijn ingebed in een dermate weelderige Russian Ark-achtige maalstroom (en een hoop CGI) dat ze beter achterwege hadden kunnen blijven. Meer 'stage antics' dan stage. Minimalisme wordt maximalisme, en de 'third wall' wordt nergens écht gebroken. De filmkijker weet toch al dat alles nep is, voor het 'vlees & bloed-gevoel' van toneel moet je op het doek meer doen dan af en toe een coulisse laten zien. De luchtigheid van het eerste uur is opmerkelijker. Veel danspartijtjes en violen. De kleurtjes van Scorsese's Hugo. Fluffy, maar met een zekere verslavende werking. Keira Knightley is een geboren hysterica, en de manier waarop ze opbloeit en weer verwelkt is indrukwekkend. Jude Law speelt haar droge echtgenoot ingehouden en dapper lelijk. De film heeft het lastiger in de passages die níet om seks en crisis cirkelen. Iemand zal toch eens een verfilming moeten maken die de spotlights op Levin en Kitty zet. 'ILY', spelt het tweetal hier met speelgoedblokken. Ik las in lijn met de naderende tragedie: 'I lie'... Helemaal wegfilteren kun je Tolstojs weemoed nooit. Onveranderlijk onheuse mannen, onheilspellend ongedurige vrouwen.

JFK
Ook in dit geval kun je beter het boek lezen. Of een van de vele boeken... Oliver Stone laat de JFK-moordmythes door een stoet figuren oplepelen. Uit veel meer bestaat de film urenlang niet. In anonieme settings vertellen anonieme kerels elkaar vermoedens. Dat er iets 'naar vis stinkt' is makkelijk te ruiken. Een eenzame, professionele sluipschutter die vervolgens zó snel werd gevonden? En Jack Ruby dan... Kevin Costner gelooft er als de DA van New Orleans ook niks van. Hij doet zijn best in een fragiele, Billy Bob Thornton-achtige rol. Heel veel menselijke background krijgt hij echter niet om mee te werken. Stone's complotdenken wordt het leukst in de gay onderwereld. (Tegelijkertijd is dat ook hilarisch clichématig. Alsof onder elk doofpot-dekseltje poten en chipsholen schuilen... Hallo Demmink!) Pesci en Bacon zijn hoe dan ook smakelijk hysterisch. Sutherland leidt wat later de finale in. Daar wordt de film dan toch nog Zodiac spooky. Stone serveert de kaart die hij vanaf het intro tegen de borst heeft gehouden. Zapruder. De regisseur overtuigt vooral zichzelf, in een paranoïde slotmantra. Het industrieel-militaire complex, het industrieel-militaire complex, het industrieel-militaire complex. Zeg het nog 10x en je gelooft het. En ik denk dat de wereld altijd cynischer is dan je zou wensen...

Cat People
De film schermt zelf met bijbelse quotes, maar het is natuurlijk een Freudiaans gebeuren. Katjes die je niet zonder handschoenen aan kan pakken. Cat Woman meets Minoes. De vrije en eigengereide vrouw als (stoei)poes beangstigt én betovert de man. (We zullen een etymologische uiteenzetting over het woord verder achterwege laten.) Kent Smith komt een exotische dame (Simone Simon) in de dierentuin tegen. Ze staat een panter te schetsen. Even later zitten de twee aan de thee, en voelt Kent zich het mannetje. 'Boys who come for tea can't expect to stay to dinner!' In de erg economisch vertelde film is de trouwerij echter zo gepiept. We krijgen niet eens uitgebreid exposé over het 'kattenverhaal', waaraan de personages zelf wel refereren. Tourneur houdt het consequent bij suggestie en schaduwen. Een dierenwinkel die op stelten staat als 'het kattenvrouwtje' binnentrippelt bijvoorbeeld. De verwikkelingen worden intussen erotischer. Er wordt maar niet gezoend. En op het werk van Kent staat er een girl next door te smachten. Zij hóudt een kat. Dat is heel wat gezonder dan er een zijn. Ook de geconsulteerde psychiater is amusant. Angsten en frigiditeit, daar denkt de macho het zijne van, en hij zwaait met een uitschuifbare wandelstok. Koppig kijkt hij de erotiek en de dood in de ogen. Veel transcendenter komen ze niet.

Ik zie nauwelijks nog films want ik zit weer muziek te maken. Hoe Ludo dat doet, films en muziek... Straks gaattie me nog vertellen dat hij ook een baan heeft. Goed, L’Amour Est Un Crime Parfait wil ik wel tippen. Vido had er een 7 voor over, ik een 8. Heb erg moeten lachen om de hoofdpersoon.

gheheh. (wel een studie, met perspectief) :)

en een nieuwe single! mijn moeder vond 'm mooi. ik bedoel, wat wil je nog meer.

http://fullsource.bandcamp.com/album/string-theory-divisible )

want ik zit weer muziek te maken

dit is evengoed fijn nieuws!

ik post mijn Something Wild plaatje nog maar weer eens dan, of is het geen nieuwe Yearlings plaat

http://i.imgur.com/OKFXizW.jpg

True Detective
Ik doe hem onder film, aangezien schrijver Nic Pizzolatto van te voren in een interview stelde dat hij de achtdelige serie eigenlijk had opgezet als een film. Ik vraag me af of het daadwerkelijk zou werken als je die bijna 8 uur achter elkaar zou bekijken of dat er toch bepaalde tv-ritmes opvallen. Hoe dan ook, als tussenvorm geeft het bepaalde voordelen: je kunt personages veel meer uitdiepen en True Detective krijgt daardoor ook een loom ritme wat weer goed past bij Louisiana, dat erg mooi in beeld is gebracht (bijna een soort subtropisch Nederland). De moordzaak is je standaard Amerikaanse rituele moord die twee detectives in de jaren '90 schijnbaar oploste. Beide heren worden in het heden uitgebreid geïnterviewd door collega's waardoor je natuurlijk gaat afvragen wat er werkelijk is gebeurd en waarom men weer is opgetrommeld. Woody Harrelson met zijn Brando "watten in de mond" acteren wordt in eerste instantie overschaduwd door Matthew McConaughey. In de eerste aflevering dreunt deze een spiel af over bewustzijn als een evolutionaire fout waardoor ik meteen op het puntje van mijn stoel ging zitten. Er is veel te doen over de laatste aflevering en ik vermoed dat dit een typisch interwebz-fenomeen is geworden: TD met zijn literaire verwijzingen en misleidende plotbewegingen nodigt uit tot verhitte discussies, recaps en speculaties over het einde, dat dan altijd toch anders is. Het enige wat ik er niet-spoiler over kwijt wil is dat in een zeer intense scene geweldige muziek zit, richting de elektronische muziek in Apocalypse Now.

Soon …

Vrienden van me die erg belezen zijn in weird fiction vinden de aandacht op Chthulhu nogal overdreven btw, The Green Man is veel meer van toepassing en hoewel die laatste me niks zegt zie ik net 7 afleveringen ook nog geen Chthulhu. Ik ken mijn Lovecraft-lore alleen via death metal (o.a. zoals elke gezonde metalhead het catchy refrein Ia iak sakkakh iak sakkakth, Ia shaxul!).

Mijn Lovecraft gaat ook niet verder dan de hoes van Live after Death en een Metallica instrumental. :) Zelf zie ik ook niet hoe die Chthulhu riff zo is ontspoord wat betreft True Detective (The King in Yellow van Robert Chambers is dan wel weer erg aanwezig), maar misschien pikt iedereen zo zijn ding op.

True Detective krijgt daardoor ook een loom ritme wat weer goed past bij Louisiana, dat erg mooi in beeld is gebracht (bijna een soort subtropisch Nederland)

oeh ik krijg meteen Blood Simple vibes. (van de Coen bros)

Black Peter
Het is weer schateren geblazen met deze vroege Forman. De ironische Praagse Lente-films behoren tot mijn favoriete zwarte komedies. Black Peter is de droogste van allemaal. Voor de lol volstaat hier vaak al de slapstick-mimiek van de jonge Tsjechische mannetjes in hun zoektocht naar zingeving. En vrouwen. Natuurlijk. We zijn in Tsjechië, het Nederland van Midden-Europa. De beste politieke grap zit aan het begin. Petr – een dommig ogende kereltje a la Lionel Messi – heeft een nieuw baantje in de supermarkt. De manager zegt: 'we vertrouwen onze klanten voor 100%', maar om proletarisch winkelen te voorkomen houden we ze tóch scherp in de gaten.' Petr doet zijn best, maar wordt al snel teruggeroepen door de manager. 'Waarom heb je dat supermarkt-uniform aan, je moet juist níet opvallen, oen!'. Nou ja, lijkt me duidelijk hè. (En later achtervolgt onze supermarkt-KGB'er op hilarische wijze de verdachte. Heel Praag door.) Buiten werktijd zit Petr achter de Tsjechische power puff girls aan. Bijvoorbeeld op een dansbal. (Denk aan The Firemen's Ball.) Op het feestje benadert Forman Japans absurdisme. Eindeloze dialogen die enkel over hoe je 'hoi' zegt gaan... 'AHOY!' Maar vergis je niet. Tussen de meligheid en maffe dansmoves zit ook genoeg dronken tristesse. En het slot steekt compleet verrassend Les Quatre Cents Coups naar de koruna.

In The Company Of Men
'I don't trust anything that bleeds for a minut and doesn't die'. Mannen over vrouwen. Ze winden er geen, eh, doekjes om... Vrouwen over mannen zijn overigens geen haar beter, weten we uit het nog wat slimmere Le Declin de L'Empire Américain, dat allebei de kanten laat zien. In The Company Of Men houdt het zoals de titel al aangeeft op mannen. Kantoorlosers om precies te zijn. Een sfeerverhogende factor natuurlijk. De beknelling van de stropdas remt de driften. En constipeert bovendien. Aaron Eckhart en Matt Malloy zijn naar een of andere smalltown gevlogen om een kortstondige bedrijfsoperatie uit te voeren. Eckhart overtuigt Malloy dat er on the side ook nog wel een projectje in zitten. 'We versieren allebei dezelfde chick, en dumpen haar genadeloos. Liefst een zo zwak mogelijk exemplaar'. Het dove kantoormuurbloempje (Stacy Edwards) voldoet perfect. Edwards doet de 'Flipper voice' van de dove indringend. Het medelijden! (Ook de kijker moet ten slotte in dit project 'gespankt' worden.) De grappen zijn, eh, pikzwart. En dat is precies een van de andere interesses van Eckhart. Het lachen wordt intussen almaar grimmiger en aarzelender. Precies de bedoeling natuurlijk. In The Company Of Men schuurt en zaagt. Een romantische wending is uitgesloten. Maar wat dan wel? Hobbes had het wel geweten. Homo homini lupus.

Identificazione di una donna
Behoudens een samenwerking met Wenders was dit de laatste echte Antonioni. En 'ze' voelt ook zo. Heel eigen, maar ook archaïsch. Op een feestje babbelen wat personages over Mitterand. Mitterand!? Dat lijkt veel te dichtbij, een tijd waarin Antonioni niet meer thuishoort. Het gevoel van ontheemding past wel bij de adellijke cirkels waarin het hoofdpersonage zich begeeft. De filmregisseur (die ook uiterlijk wat op Antonioni lijkt) zoekt de ideale vrouw, en denkt ze te vinden in de vorm van een adellijke schone. De klassiek bleke jonge dame lijkt eerder Habsburgs dan Italiaans. Even uit de tijd dus. De twee beleven wat avontuurtjes – Identificazione is hoekig sexy – waarna de regisseur alleen achterblijft. Hij zoekt en zoekt. Maar het moment 'dat ie stil kan zijn met een vrouw' of 'Een vrouw beleven alsof ze de natuur zelf is' blijft onbereikbaar. Naast een paar van deze rake filosofische teksten blijven twee subjectivistische momentjes me bij. Beide zitten al vroeg in de film. Het eerste moment is een shot van een pittoresk uitzicht vanuit het appartement van de regisseur. Alsof dat schilderij van Magritte voor het raam staat. Het tweede momentje is muzikaal. De regisseur hoort het kinderstemmetje van zijn neefje (een sci-fi fan) op het antwoordapparaat. Hij zet vervolgens zelf maar een Boards of Canada-achtige synthsplaat op!

Hij zet vervolgens zelf maar een Boards of Canada-achtige synthsplaat op!

Ha! Sowieso een film met een fascinerende elektronische soundtrack.

jep. ergens in die eerste fase zitten ook wel wat goeie moody gitaartjes.

en even nog het beste shot

http://i.imgur.com/RbwBe0y.png

Films kijken, muziek maken, teksten schrijven, banen hebben... Is de ware Subjectivist niet eigenlijk een Uomo-universalist?

For those in peril (Paul Wright, Groot-Brittannië, 2013)
Mijn smaak maal mijn smaak (ook nog eens fraai in beeld gebracht) = beste film die ik in tijden zag.
Sociaal-realistisch, Brits drama over een jongeman die als enige overlevende thuiskomt in een Schots vissersdorp. Moet dealen met de spreekwoordelijke achterdocht in vissersdorpen (‘Waarom ben jij wel teruggekomen en je broer of mijn zoon niet?’). Langzaam gek wordt, gevangen in Persona-achtige, psychotisch-surrealistische beeldsequenties. Met een onverwacht einde toe.

Wolf
Gangstashit, niet erg sympathieke hoofdpersoon (serieus, zou Sergio er nog zo bij zitten na zo'n pak slaag) en toch goed genoeg om 'm uit te kijken.

20 Feet From Stardom
Geöliede documentaire, ik hoopte op iets meer nadruk op de lol van samen muziek maken, een factor die in deze tijd van Idols en al haar spinoffs nogal genegeerd wordt. De magie van muziek gaat niet om spotlights, nota bene Sting benadrukt het nog even. Dat wat Nederlandse 'cultuurpaus' Van Nieuwkerk bijvoorbeeld niet lijkt te begrijpen, slechts een paar nuanceren het maar uiteindelijk wordt toch ook wel gefocust op de ambities die sommige zangeressen wel degelijk hadden. Maar verder leuke vrouwen en leuke anekdotes, beetje teveel aandacht voor dat Rape, murdergedoe.

Death Metal Zombies
LCD-schermpjes, hoog opgetrokken broeken, te-nen-krom-men-de acteerprestaties en een paar coole death metal nummers in de soundtrack (gesponsord door Relapse Records). Erg slecht maar voor een metalhead die de nineties heeft meegemaakt toch lollig.

hear hear (re: 20 Feet From Stardom)

en re Mic: ja.

;)

The Interrupters
Diep onder zeil droomde ik dat ik bij de drogist over deze film stond te vertellen. Nog een wonder dat niemand (of ikzelf?) een stick-up pleegde. The Interrupters is van de eerste tot de laatste minuut ontzettend emotioneel. Veel tranen on screen, en thuis gaat het nét. Waar moet je in hemelsnaam beginnen met leven in de ghettos van Chicago. Hoop noch dreams. Alleen vandaag. Mensen vertrouwen elkaar voor geen cent, er is geen Leviathan, en er zijn ook geen banen die een minimale burgerlijke samenleving mogelijk maken. Wat rest is een oorlog met je laatste restje eergevoel als inzet. Enter de Violence Interrupters. Buurtwerkers die letterlijk tussen de partijen in gang staan, om zo die 'andere wang'-beweging af te dwingen. Twee van de interrupters (alledrie ex-gangstas) hebben hun eigen vaste grond gevonden in religie. Er is een islamitische powergirl die met een hoop theatraliteit het gif te lijf gaat. In groepen lijkt haar excentrieke gedrag vooral zelfbescherming, maar 1 op 1 werkt die 'touchy touchy'-mentaliteit wel. Ze slaat én knuffelt. Een Mexicaan is filmisch gezien het boeiendst. Katholicisme is gemáákt voor cinema. Eeuwig tevergeefs boeten voor die zonden. Maar mijn favoriet is een hooggestemde softie, die ooit 'in fake hasj dealde'. Hij heeft zichzelf omgevormd tot een sulletje. Zelfs zijn vrouw 'vind 'm maar een nerd'. Maar juist híj benadert de mensen het meest open. Hij kijkt hén aan, zonder masker. En dan zie je het gelaat van de ander. (Om Levinas maar weer eens aan te halen). Verantwoordelijkheid. Solomon's oordeel: 'If your expectations aren't met in me today/There is always tomorrow, or tomorrow night.'

Céline et Julie Vont en Bateau
Als Lewis Carroll en Remco Campert samen een scenario voor Tarkovsky schreven – en Tarkovsky eigenlijk Tarkovskaya heette – had je zo'n film gekregen. De nouvelle vague te Montmartre, hermetischer dan je het ooit zag. Het leven is een vurrukkuluk taalspel. Luid bejubeld door mensen als David Thomson, en inderdaad, dit is 'r een voor academici. Je kunt er heel gemakkelijk heel duur over doen. Er is één groot probleem. De film duurt 193 minuten. En de laatste honderd daarvan vond ik stiekem ondragelijk irritant en saai. In die 'fase' sabbelen Céline en Julie als twee moderne heksjes op snoepjes. Snoepjes die het tweetal naar een verhaal in het verhaal laten kijken. (Een bewust goedkoop doktersromannetje.) De film keert af en toe terug naar het tweetal, dat dan luid zit te smakken. Wonderluk, wonderlik. Het eerste uur is wél bijzonder, en meer Zazie voor volwassenen. De fenomenale zwijgende openingsscene duurt tien minuten. Julie achtervolgt Céline. Of was het nou omgekeerd? (Verwisselingen en verkleedpartijen zijn een rennend thema.) Hollen op hakken met het verhaal op je hielen. De vriendinnen hebben een interesse voor magie (hint!) en na wat goocheltrucs duiken de dames zelfgedrogeerd het meta-verhaal in. Een Klokhuis-sketch waarin Eva de appel met steeltje en al opvreet. Laat je niks voorschrijven. Schrijf zelf.

Outrage
B-films, zoals de melodramas van RKO, plachten nog wel eens een taboetje te slechten. Outrage is een van de eerste films over die over een verkrachting gaat, vanuit vrouwelijk perspectief. Mala Powers wordt ook vóór de gruweldaad al omringd door overijverige, creepy en bezitterige mannen. Zowel haar pa als haar vriendje kun je daar rustig toe rekenen. Het onvermijdelijke van wat er gaat komen wordt zo erg unheimisch. Tegenstribbelen lijkt zinloos. Alsof je het maar beter kunt laten gebeuren. Daarna neemt het hoofdpersonage een dappere keuze, die Simone de Beauvoir zou waarderen. Powers gaat weg uit haar vertrouwde leventje, en gaat op eigen wankele benen staan. De reisfase is weer eens erg kort, maar ook de eerste scenes in een nieuwe omgeving zijn sterk. The working life op een sinaasappelplantage. Opnieuw zijn er natuurlijk genoeg mannen die d'r willen. De vreemdste en meest intrigerende rol is voor Tod Andrews. Hij combineert linkse ideeën met diepe religiositeit, én een wat ongemakkelijk paternalistisch conservatisme, waaraan de film dan toch niet helemaal kan ontsnappen. Voor de beeldtaal grijpt regisseur Ida Lupino terug op oude tijden. In die stomme cinema (M!) broeide het seksuele gevaar toch altijd al sterk. Alsof juist taal het beest op afstand kan houden.

Gabrielle
De wereld van de verstandelijk gehandicapte is klein en intens. Ik heb een oom met het syndroom van Down die erg van zingen houdt. Op een avond tokkelde ik op de banjo en mijn oom zong valser en emotioneler dan Jandek de hits van Frans Bauer. En het Wilhelmus... Gabrielle en de andere VB'ers van haar woongroep hebben 'ietwat' meer talent. Ze gaan dan ook een concert gegeven met de Quebecoise charmezanger Robert Charlebois. Met de liefdesliedjes komen ook de vlinders. Gabrielle wil een vriendje! En een appartement. Een emotioneel mijnenveld natuurlijk, niets pijnlijker dan de beperkte die tegen grenzen aanloopt. Maar liefde dát zou toch moeten kunnen? Mijn oom is in elk geval aan de vrouw in de woongroep. Al hebben ze soms ruzie 'als ie niks mag van haar'. Ik bedoel maar. De zus van Gabrielle is een 'pusher' en een dromer. Gabrielle moet alles kunnen. De moeder van het vriendje heeft het er maar lastig mee, en is juist een 'beschermer'. Wat later verwijten beiden elkaar dat de gehandicapte van de andere partij niet is gesteriliseerd! Zo'n film dus. Hard, eerlijk en lief. Op zoek naar de middenweg. Omarm de beperking zonder ontkenning en zie het bijzondere. De muziek, dáár kan alles. 'Je suis un gars ben ordinaire/J'fumerais du pot, j'boirais de la bière/J'ferais de la musique avec le gros Pierre.'

Ik zit al drie jaar tegen Celine en Julie aan te hikken. Een keer een half uur gekeken en vond het maar een verknipte wijvenfilm. Misschien toch doorzetten.

Zijn er al meningen over True Detective? Ik zit het met plezier te kijken (Matthew McConaughey is inderdaad fenomenaal, met Harrelson heb ik altijd een probleem) maar kan me niet aan de indruk onttrekken dat de schrijver zijn uiterste best doet om precies op de juiste eigentijdse knopjes te drukken. Heel veel Cormac McCarthy-knopjes vooral. Goed bedacht en geschreven allemaal, maar het mist de oorspronkelijkheid die bijv. Breaking bad naar mijn gevoel wel had.

Geweldige serie, True Detective, al verstond ik de allerlaatste zin gewoon niet. Dat gemompel de hele tijd. :)

Nodigt iig uit tot een tweede keer kijken, want het barst uit z'n voegen van de tidbits.

Dat gemompel inderdaad, vrouwlief zat ook de hele tijd "wat zegt ie?" Ik, bluffend: "maakt niet uit." Ik moet zeggen dat Harrelson, tijdens de eerste afleveringen enigszins weggeblazen door McConaughey, in de laatste afleveringen komt bovendrijven. Ik zeg, de magistrale scène waar hij spaghetti eet, wat een demasqué. Pizzolatto kent wel zijn klassieke detective plothints, waar je als geoefende kijker allang niet meer intrapt. Een groot voordeel vond ik 8 afleveringen-1 afgerond verhaal, geen kans op Breaking Bad oprektrucs. Eigenlijk het enige waar ik moeite mee had was aflevering vier dat het opeens gaat van "ik heb een koffer met mitrailleurs en nu duiken we het getto in, doe even die politiepakken aan!"

Jongens, er is niets mis met ondertitels. Ik ben doctorandus Engelse Taal en Cultuur en ik heb ze nodig. Schaam me nergens voor.

Ik zit al drie jaar tegen Celine en Julie aan te hikken. Een keer een half uur gekeken en vond het maar een verknipte wijvenfilm.

that's exactly what it is volgens mij ;)
Maar voor Rivette's doen is het in elk geval nog redelijk toegankelijk. (hij heeft er ook één van 13 uur ten slotte)

Ik weet niet wat Martijns excuus is, maar bij mij deed de ondertiteldatabase het precies niet op het moment dat ik me had geïnstalleerd om de ontknoping te kijken. Ik mag overigens niet klagen, er zijn afleveringen geweest dat binnen 24 uur een Nederlands ondertiteling was geleverd.

Mijn excuus is dat ik geen ondertitels had.

Weet niet of dit al een spoiler is maar dat huis en taalgebruik aan 't eind suggereert ook wel iets literairs.

Niets tegen ondertitels verder hoor. Engelse taal- en letterkunde zou bij The Wire (yo Snoop) ook weinig soelaas bieden trwns. ;)

Een Amerikaanse vriendin van me keek die serie ook met subs for the hard of hearing btw.

Wrong
In David Lynch films heb je altijd van die momenten waar de meest basale communicatie tussen mensen net verkeerd loopt, alsof ze de regels van een gesprek niet kennen. Wrong lijkt wel een hele wereld te bouwen rond dit idee, gesprekken met buren verlopen moeizaam, je kunt opeens met de telefoniste van de pizza bestelservice een uitgebreid gesprek houden over het logo van de pizzeria, etc. Bovendien weet je op het moment dat 's ochtends de wekker ipv op 8:00 op 8:60 springt dat er wel meer niet klopt. Het verhaal is verder niet na te vertellen, de hoofdpersoon probeert in ieder geval zijn hond terug te vinden die opeens is verdwenen. Veel absurde humor, William Fichtner die ik echt in 10.000 bijrollen heb gezien, speelt een prachtig geflipte figuur die meer weet over wat er gebeurd is met de hond. En toch wordt het uiteindelijk niet echt legendarisch. Een soort gemiddelde cultfilm. Pluspunt: prachtige elektronische soundtrack van Mr.Oizo

L'Ecume des Jours
Zou Michel Gondry hier zijn eigen centjes in hebben gestoken? Geen idee of The Green Hornet een commercieel succes was, maar de Franse regisseur zal er wel een aardig bedrag voor hebben gekregen. Boris Vian-verfilming L'Ecume des Jours wekt een peperdure en gelikte indruk. En dat is jammer. Gondry's visuele grapjes zijn het leukst als je het knutselwerk er nog 'doorheen' kunt zien. En dat is hier zelden het geval, zelfs niet bij de stop motion-trucage. Meer nog dan de hi-fi looks is de overdaad een probleem. Gondry kan zich niet meer inhouden. Alsof elk shot niet één, maar vijf visuele grapjes tegelijk moet bevatten. Voorbeeldje. Hoofdrolspeler Romain Duris koopt bloemen voor love interest Audrey Tautou. Hij draait daarvoor in de winkel aan een groot ijzeren wiel (Gondry is gek op technologie) waarna een bloemenveld in een kas van soort verschiet. Aardig. Maar op de achtergrond zien we een nog veel aandoenlijker grapje, want de verkoopster switcht op dezelfde momenten van bloemenjurkje! Zo verzuipen we al snel in deze duizelingwekkende confetti-parade. Gondry's obsessies zijn er nog wel – denk aan de vele en groteske lichaamsdelen – en de man is er zélf ook bij in een passende medische cameo. Maar de handtekening die Gondry hier zet is zo rijkelijk gekalligrafeerd dat ie eigenlijk niet meer te lezen is.

La Sentinelle
Met die toestand op de Krim krijgen we vast weer meer van dit soort films. Koude Oorlog-paranoia. Stangen en uitlokken. Jammer van de echte wereld, in de cinema is het altijd lekker. Meteen die seventies-sfeer. The Ghost Writer van Polanski had ook zulke momenten. Desplechin's eerste grote film (als jonge dertiger) barst van het zelfvertrouwen. Hij lijkt wel een veteraan! La Sentinelle is hoekig als een wankele boekverfilming, maar een zeker Antonioni-gevoel alles bij elkaar. Koude Oorlog betekent ook diplomaten en hun zoontjes. Mensen die tussen de regels, schaduwen en werelddelen door manoeuvreren. Het hoofdpersonage – een Sarkozy-achtig sulletje – valt precies in zo'n 'crack'. In de openingsscene reist hij met een kompaan naar Parijs. Zijn thuis is het niet. En de wereld van de upperclass (feestje met opera en cello) gaat 'm ook niet goed af. Vrouwen, idem dito. Zelden zo'n heerlijke stuntelaar gezien. Als een losbandig Frans dinnetje hem durft te vragen of ie 'nog maagd is', zegt hij doodleuk 'neen'. Hij is de enige die het gelooft. Emanuelle Devos is zwoel als de love interest numero 1. Maar dit is toch vooral een mannenwereld. Kameraden die geen kameraden zijn... Desplechin had de komende CSI-hype al in de smiezen. Forensische gruwelheden en geknutsel houden het plot onnavolgbaar gaande. McGuffin heeft een gezicht.

Summer Wars
Is het niet ongelooflijk dat juist Japan door 'Fukushima' werd getroffen. Kunnen ze wéér honderd jaar vooruit met dat nucleaire trauma. (En is het tegelijkertijd niet ongelooflijk typerend voor de condition humaine, dat er in Japan überhaupt kernreactors stáán...) Het gevaar van een aanslag op een kerncentrale speelt ook in deze anime weer een rol. Belangrijker is een ander probleem dat de film aanstipt. De versmelting offline en online. Die dystopische vibe uit Eggers' The Circle. Iedereen één account (hallo Google, of hallo Facebook) waarna het stelen van je online identiteit ook in de offline wereld (letterlijk) tal van deuren opent. Haast vanzelfsprekend countert de film dit gevaar met een wel erg traditioneel Aziatische oplossing. De familie. Een rijke familie, wel te verstaan. De film is niet vrij van feodale en nationalistische trekjes, die me snel tegen stonden. (Ooit zal Japan het weer tegen Amerika opnemen, weet iedereen.) Een jongen moet in de zomervakantie het vriendje spelen (identiteitsfraude!) van een schoolgenote. De familie is rijk geworden in de zijde, en heeft schimmige Bilderburgse invloed. Een tijdje gaat het nog van tralala. De vrolijke Japanse tafereeltjes. Samen tafelen, samen baderen. Maar als de boel (of beter de A.I.) dankzij een met pen en papier (!) opgelost sommetje ontploft, gaat de hele familie aan de slag. 'En wie zichzelf redt, redt de ander.'