Filmforum

pas 65, ken je nagaan. 25 toen ze Jeanne Dielman, 23, quai du commerce, 1080 Bruxelles maakte. Wow.

Turist
Moeder piest jankend in de sneeuw, terwijl haar gezin een paar bochten lager nietsvermoedend passeert. Een pijnlijk beeld, en één uit velen. Briljante pestkop Ostlund is in Turist beter dan ooit op dreef. Elke Haneke-achtige stilte schroeit. Elke grap is een klap. Het begint al bij de fabuleuze setting. Het akelig smetteloos witte ski-oord. Een hotel zo mooi afgewerkt dat het pijn doet. 'Wij' in het Westen zijn gewoon geen imperfecties meer gewend. We worden allemaal een soort OCD'ers. 'Dat is een gecontroleerde lawine, ze weten wat ze doen'. De natuur is niet voor niets de (vanzelfsprekend ge-selfie-filmde!) trigger van de crisis. Als er wél iets misloopt tonen mensen niet alleen hun ware aard, iedereen is ook verschrikkelijk teleurgesteld. In de ander. Zonder relativering. Turist lijkt me een heerlijke film om als 12 ½ jaar getrouwd stel in de bios te gaan bekijken. Ik durf te wedden dat de man 'de man' gaat verdedigen. En de vrouw 'de vrouw'. Van Ostlund krijgt de man de meeste tikjes, onder meer in de meest hilarische en hysterische huilbui van het filmjaar. De vrouw is – zoals dat gaat – gecompliceerder. Zij heeft wel érg hoge normen. Mama lijdt onder haar eigen conservatieve illusies van het perfecte huwelijk. Maar je moet het haar nageven, in elk geval heeft ze wél een idee hoe dit moet eindigen. Een totale ontmaskering door maskering.

La Isla Mínima
'Dit land is niet wat het was. De oogsttijd komt eraan, en de mensen zijn nerveus.' De moerassige smokkellanden van Spanje begin jaren '80. Franco is net weg, maar de slogans staan nog op de muur gekalkt. Hitler hangt aan de muur. Het is wennen, democratie. Een heel nieuwe structuur. De intiteling toont het gebied in prachtige (te weinig benutte) aerial shots. Het lijkt de Nederlandse Delta wel. Mondriaaneske vlakken. De illusie van overzichtelijkheid. Op de grond verdwaal je echter razendsnel, zo merken twee agenten die naar het gebied zijn gedirigeerd om een verdwijningszaak te onderzoeken. Het is een typisch filmduo. De aanstaande jonge vader en de veteraan. Het nieuwe Spanje en de spoken van het oude. Politiek had van mij nog veel meer 'gefront' mogen worden. Als Spaanse Zodiac voldoet La Isla Minima best, maar een 'next level omkering' was nog beter geweest. Met het 'young white girls in distress'-plotje écht nog slechts als afleiding in een land in transitie-film. Het verhaaltje dropt driftig hints, begeleid door nogal eindeloze doemdoemdoem-muziek. Zo overduidelijk dat het eerder verwarrend wordt. (Net als het landschap.) Het duurt lang voordat de oplossing meeslepend wordt. Toch lukt het nog, in de sterke slotfase. Met dank aan een schim van een hoofd boven een achterruit raam, en heel veel regen.

Weet je wat het probleem is met het (overigens uitstekende) La isla minima: hij duurt te kort. Soms heeft een film lengte nodig voor een full weight. Inderdaad, had die politiek nog wat verder uitgediept (beetje zoals in het vergelijkbare Secrets in their eyes).

Had een vriend die naar Turist was geweest en toen hij de zaal uitliep hoorde hij de ene tegen de andere vrouw zeggen "erg toch, zo'n kerel". Hij begon te briesen van binnen. "Godverdomme niks mis met die kerel!"

The Forecaster
Docu over Martin Armstrong, die door 6.000 jaar munten te bestuderen een algoritme heeft ontwikkeld wat crisissen tot op de dag nauwkeurig weet te voorspellen. Die code wilden de Amerikanen wel maar helaas, Martin is een idealist. Dus mocht ie 12 jaar de jilla in. Yay freedom™! Nu zitten we precies in een voorspelde crisisperiode en wordt zijn theorie beproeft …

Had een vriend die naar Turist was geweest en toen hij de zaal uitliep hoorde hij de ene tegen de andere vrouw zeggen "erg toch, zo'n kerel". Hij begon te briesen van binnen. "Godverdomme niks mis met die kerel!"

haha perfect.

Weet je wat het probleem is met het (overigens uitstekende) La isla minima: hij duurt te kort.

ja. bijna alsof een half uur extra er automatisch een karakterstudie van kan maken. (En er waren best kansen, gewoon één drankpartij en één avondje rommelen in dat louche hotelletje erbij)

--
gheh ik had gemist dat die Armstrong zelfs in de cel zat, wow.

Turist
"Beter hang ik met mezelf, dat scheelt een hoop gezeik", Extince geloof ik. Dat dus, wat een tenenkrommende film, in de beste zin. Zo irritant dat die cliché's zo herkenbaar zijn ook.

Dope
Beetje samengeraapt zooitje. De liefde voor de golden age van de hip hop is er met de blockhead bijgesleept en verder klassieke motieven met wat hypermodern deep web-technologie. Toch wel vermaakt en heus niet alleen om de borsten van de dochter van Lisa en Lenny.

Insurgent
Tweede deel van de tiener-dystopie serie die alleraardigst begon, maar nu verzandt in lelijke digi-fx en toch niet zo sterk verhaal.

Fun in Acapulco
Ik kan me nog levendig herinneren dat ik deze als kind op tv zag (zwart-wit) en hem ongemeen spannend vond. Die angst door dat circustrauma en dan toch van die rotsen duiken! (eerst nog even bidden bij een altaar, prachtig). Goedgelovig als ik was, dacht ik dat hij het niet zou overleven. :) Nu natuurlijk allemaal een flinterdun stripverhaal. Maar, wat blijft is het bijna buitenaardse charisma van Elvis, met dat vreemde gezicht en playmobilhaar. Muziek is teveel torero-gedweep met uitzondering van 'Bossa Bova Baby' (check die Stereolab-orgelinjectie van The King.)

https://www.youtube.com/watch?v=HC1V5Ki6LWI

oeh :)

Citizenfour
'My personal desire is that you paint the target directly on my back.' Edward Snowden is een dapper mens. Hij peinst zelf dat hij geen schrijver is, maar hij heeft toch zeker 'the gift of gab', daar in dat hotelkamertje. Snowden weet wat hij doet, hij weet waarom, en hij ontkent zelfs niet dat zijn daden hem een geluksgevoel geven. Wat zijn onthullingen zo pijnlijk maakt is niet zozeer het feit we allemaal afgeluisterd worden, maar dat het niemand het nog iets kan schelen. Iedereen kijkt vol verontwaardiging naar Das Leben der Anderen, terwijl we zelf in de hi-tech variant ervan leven. En dan die Rumsfeldiaanse taalsmoesjes van de hoge piefen van de NSA. 'Not wittingly'. 'Metadata'. 'Ik doe het wel, maar ik doe het niet'-rookgordijntjes. Snowden houdt aanvankelijk zijn cool, maar als het fire alarm begint af te gaan, wordt de man met de dag bleker, magerder en pukkeliger. Citizenfour is niet alleen een sterke docu omdát de betrokkenen hun 'vrijheid' riskeren, maar vooral ook omdat ze zich desondanks nauwelijks op de borst roffelen. De boel wordt nergens een bewust thrillerig 'we zijn nu op weg naar de bron'-egodocument. Daardoor blijft er ademruimte. Een rechter die een zaak 'via video' leidt. (Het heeft een heerlijke ironie). En wat te denken van ál die hippe brillen? A clear sign of intelligence. Of a clear sign of the intelligence community?

A Girl Walks Home Alone at Night
'Ben je een brave jongen geweest?' Een vampiermeisje met hoofddoek, het heeft wat. Niet dat deze film verder enig religieus punt maakt. Daarvoor is het wonderland waarin ze ronddwaalt te onbestemd. Opgenomen in industrieel Amerika, maar Iraans gesproken. Een combinatie die zonder meer sfeerverhogend werkt. En daaraan had de zwart-wit cinematografie toch al geen gebrek. De invloed van de vroege films van Lynch is overduidelijk. Ook Jarmusch is niet ver weg, zeker als de goofy humor overheerst. Een jongen in een fifties-kar jat een kat. (Het is misschien de zijne.) Thuis bij zijn Zizek-achtige pa zorgt hij voor de centjes, zodat pa zijn 'medicijnen' kan kopen. Diens 'provider' is een lollige combinatie van RiffRaff en die knakker van Die Antwoord. Zodra de vrouwen verschijnen wordt de film serieuzer. Wellicht net iets te serieus. Alles gaat almaar langzamer. Het meisje met de hoektandjes observeert de drugs, de hoer, en misschien ook wel de nose jobs. A Girl Walks Home Alone at Night is een echte Vice-productie. Hun hipster-esthetiek hypnotiseert cool maar afstandelijk. Denk: chique chicks in streepjesshirts die héél sloom sexy doen, op new wave klanken. De onvermijdelijke lp-speler deed me grinniken. Maar als het raak is, is het wel prompt Resnais raak. Een chador wapperend op een skateboard! Bat out out of Bad City.

10.000 Km
'You don't want to be with me, you want me to be with you.' Moderne relatieperikelen. Ik herinner me een Volkskrant 'dilemma'-rubriek, waarin een achterblijver zich afvroeg of haar vriendje niet minstens de helft van haar vliegticket moest betalen. Hij wou haar toch zo graag zien op zijn stageplek in Verweggistan? Het Spaanse stel in 10.000 KM worstelt met vergelijkbare 'problemen'. In de steamy openingsscene wordt er nog aan een baby gewerkt, al maakt de man zich dan al vooral zorgen of zíj klaarkomt. Een veeg teken. Eén e-mail later en zij wil naar L.A. Haar baard-hipster moet maar thuisblijven. Zo geschiedt. Gelukkig kun je elkaar in de gaten houden via moderne media. Een romantisch diner voor twee per webcam. Het heeft iets onwaarschijnlijk onnozels. Alsof het toch enkel om 'bekijken' ging. Dat we hier te maken hebben met twee ontzettend knappe mensen doet het scenario ook niet veel goed. (Het meisje is een combinatie van Scarlett en Rebecca, al heet ze Vicky noch Christina). Latten blijkt al snel niet te werken in een relatie die gebaseerd is op fysieke aantrekkingskracht. Hoewel daar natuurlijk niks mis mee is, begon ik me als kijker wel af te vragen of de man ooit naar haar kúnst zou vragen. Zo wordt 10.000 almaar cynischer. Een soort Her met echte mensen die niet meer weten hoe het is om echt met elkaar te zijn.

A Most Violent Year
'Money we make it, before we see it, you take it.' Marvin knalt hert hart van de NY groove-film van J.C. Chandor meteen goed open. Chandor is een van de weinige regisseurs die Het Kapitalisme tot onderwerp maakt, en het systeem daarmee haast vanzelf op de korrel neemt. A Most Violent Year roept vele associaties op. Zo ontwaarde ik het hoofd van Rutte – wie anders – en zat plots aan de Rabo-wielerploeg te denken. De bank wilde wel de resultaten, maar niks van de doping wéten. De werkvloer moest de risico's lopen. Zoiets geldt voor én in een 'fuel company' in het verkrotte New York van de eighties. Darwin en Marx zien het gebeuren. De trucks van het bedrijf worden continu bestolen. En waar kunnen de dieven heen met die tanks? Toch enkel naar de concurrenten? Die wentelen zich in smoesjes als 'we doen het allemaal'. (Dus het is niet erg.) Baas van het bedrijf is self made chique chicano Oscar Isaac. 'I spent my whole life trying not to become a gangster.' Dat kan echter alleen dankzij de mensen om hem heen. Vooral Jessica Chastlain confronteert, als de gangsterdochter die de numbers voor haar man cruncht. Noem het Jekyll & Hyde. Uiteindelijk zit haar Mercedes-kerel toch weer tussen het plebs in een graffititrein. De jongens die uit het hamsterwieltje van de rat race donderen, je schudt ze nooit helemaal af. 'This ain't living, this ain't living.'

Song of the Sea
'Oh, right, let's follow the magical lights. That's much safer than being on a bus.' Ieren aan de wandel. Over de groene hemel in de blauwe ton. Begeleid door harpjes en andere Keltische spielerei. Voor deze onwaarschijnlijk lieve tekenfilm dient men wel een zekere Enya-gevoeligheid uit te schakelen. Niet dat de sirene zelf zingt, maar Lisa Hannigan kan er ook wat van. De Ierse spiritualiteit is bijna té bekend geworden. Stel dat de film Baskisch was, dan ware nagenoeg dezelfde 'volksklanken' ineens wel weer pastoraal geweest. Gelukkig is de animatie verbluffend goed. Het is natuurlijk raar om bij een tekenfilm te roepen 'een prentenboek komt tot leven' (duh!) maar toch... Het verhaaltje begint behoorlijk grimmig. Als een goed sprookje gaat het over de dood. Mama krijgt een baby, maar blijft 'erin'. Haar zoon moet het met haar herinneringen doen. Het moederskindje wordt er narrig van. En pa? Die houdt meer van dochter. Oef. Zo psychologisch als Coraline wordt het echter niet. Daarvoor lijkt het avontuur teveel op Zelda. Als iemand er een indiegame van zou maken, zou dat ongetwijfeld een groot succes worden. Grote broer en zus lopen wat af, en ontmoeten de Ierse mythen, die allemaal de gezinssituatie spiegelen. De bad guy is het omaatje. Omaatje kan niet tegen emoties. Een tekenfilm als pleidooi tegen anti-depressiva? Durf te voelen!

Ik was naar de Antonioni tentoonstelling in EYE. Kon er helemaal alleen doorheen struinen en zo op geprojecteerde scènes details bestuderen als bijv. dat shirt van Dave Jennings in Blow-Up of nog een keer die eindscène van Zabriskie Point ondergaan. Lieve try-outs van Monica Vitti. Niet wereldschokkend maar het zette mij vrij subtiel toch weer aan het denken over de oude Michelangelo. Betrapte me ook nog op 21ste eeuwse deformatie toen ik Antononio's plakboek met foto's van actrices zag: "oh, een soort Tumblr." Fijne tentoonstellingsposter trouwens met een beeld uit La Notte.

Zo ontwaarde ik het hoofd van Rutte

haha, dat heb ik even gemist.

Geslaagd he, a most violent year! Ik vond het knap dat de regisseur zich kon inhouden en er geen grootse Scorsese-imitatie van heeft gemaakt. A most violent American hustler, zeg maar.

Andere mening over die Antonioni-tentoonstelling:

http://www.salonindien.nl/2015/dwalen-tussen-prachtige-beelden-en-nietszeggende-brieven/

Ik zat er een beetje tussenin met mijn mening.

Nou, zag ik een vijf-sterrenrecensie voorbij komen (NRC dacht ik) en dat snap ik ook niet helemaal. Ik miste bijvoorbeeld ook iets van diepte en duiding...en niet onbelangrijk aandacht voor de techniek van specifieke shots (die Hopper-door-het-raam-heen in Zabriskie Point en natuurlijk de camera-door-raamwerk in Profession: Reporter.) Maar je kunt van Antonioni ook lastig een Cronenberg/Kubrick tentoonstelling maken, hij heeft niet echt een equivalent van de tweelingjurkjes uit The Shining zeg maar. Misschien dat mijn eenzaamheid omgeven door die beelden wel zorgde voor de juiste ervaring. :)

Wat wel heel invoelbaar werd voor mij, door alle projecties, is dat renaissance-punt. Zo heb je neo-realisme, zo heb je een nieuwe beeldtaal. En de iconiciteit van Vitti tegen een muur aan gedrukt, he, in elke film een paar keer...

Zo ontwaarde ik het hoofd van Rutte

haha, dat heb ik even gemist.

haha ja op dat dinertje. Eén bankmannetje (oud en gepokt en gemazeld) is goed. De ander heeft een duivelse Mark Rutte-grijns. Althans vond ik.

Ik vond het knap dat de regisseur zich kon inhouden en er geen grootse Scorsese-imitatie van heeft gemaakt.

Ja. Bijna net zo goed als Margin Call.* En die enige actiescene met de Mercedes achter de truck an, vond ik stiekem ook nog echt goed.

*Dat ik op Wikipedia las dat sommigen 'echte' journalisten 'm minder vond dan All Is Lost vond ik dan weer grinnikwaardig. Dat moeten wel Robert Redford Fanboys zijn geweest.

dacht trouwens ook nog een tijdje dat die DA in A Most Violent Year door Fiddy Cents himzelf werd gespeeld. Toch een wat moeizamere rol.

The Decline of Western Civilisation
Klassieke docu over punk rock. Daar hou ik niet zo van en dat breekt me toch wel op. Bij vlagen toch wel interessant.

Mot Naturen (Out Of Nature, al zou ik zeggen Against … maar misschien mis ik een Noorse subtiliteit)
Burgermannetje gaat een weekendje de bergen in om alles op een rijtje te zetten. Aardig idee maar wat saai hier en daar.

Zeit der Kannibalen
Aanklacht tegen het kapitalisme en globalisering. Een soort toneelstuk op film (het drietal hoofdpersonen komt het hotel niet uit en ze kijken uit over een soort stageprop). Ook een aardig idee, goed geacteerd maar een beetje corny.

Vacation
Aardige, zij het wat cliché-matige, comedy, met de wederom charmante Christina Applegate (vond ’r in Anchorman ook leuk). De hoofdrolspeler is een soort mix van Ben Stiller en Mark Rutte.

The Vatican Tapes
Doordeweekse exorcisme-film, beetje The Exorcist III-achtig maar simplistischer.

Knock Knock
De Damsel In Distress maar nu zijn de rollen omgedraaid, dat is wel eens verfrissend. Voor zover een home invasionfilm fris kan zijn.

קירות (The Assassin Next Door)
Door gangsters gechanteerde Oekraïense callgirl raakt bevriend met door huiselijk geweld geteisterde Israëlische buuv. Over damsels in distress gesproken (dat dat in het westen als vermaak wordt gezien is ook wel een studie waard). Aanvankelijk veel onsmakelijk geweld, wordt dan iets beter door de relatie tussen de dames. De finale is weer behoorlijk over de top.

De hoofdrolspeler is een soort mix van Ben Stiller en Mark Rutte.

HIJ IS OVERAL :c

(Rutte dus he)

A Dove Sitting on a Bench Reflecting Existence
Is Roy Andersson weer depressief geworden? Wil hij dood? Met A Dove Sitting on a Bench Reflecting Existence besluit hij zijn Living-trilogie nogal ontmoedigend. En dat terwijl Andersson toch kon profiteren van een 'gniffelbonus'. Ik zat er helemaal klaar voor. You, The Living was zó hartverwarmend absurdistisch. (En muzikaal bovendien.) Dit denkende duifje is echter en beetje melig, en zelfs wat saai. Lukraak ook. Zo wordt het een lange aflevering van een willekeurige nieuwe VPRO-komedieserie. Wekenlang gehyped in de gids, grote namen en verwachtingen, maar met als resultaat wat moeizame glimlachjes in te breed uitgesmeerde situaties. Het ziet er weer prachtig uit, dat zeker. Anderssons wereld is in alle opzichten particulier en herkenbaar. Vale mensen tegen vale muren. In de shots is in elk geval wél sprake van dieptewerking. Het haperende hart van het verhaal wordt gevormd door Bassie en Ariaan. Twee plezierverkopers, met 'klassieke produkten'. Droogkloterij in optima forma. Het is bijna alsof 'entertainer' Andersson zichzelf op de hak neemt. Mijn luidste lach was gepast Von Trieriaans. Een man in een café wordt afgeranseld door Het Verleden. In de laatste fase neemt de waanzin toe, en juist die grimmigheid helpt Andersson een handje. Het horror-einde komt uit het niets, maar grijpt toch bij de keel.

Mad Max: Fury Road
'Mediocre!' (En dat bedoel ik best positief.) De films die alle andere films overbodig maakt, zei men. Het is in elk geval een doldrieste 'epic win'. De formule: Mad Max 2 + vrouwen. Girl power is alles wat we nodig hebben na die apocalyps. Moeders, bruidjes en Charlize Theron die 'r met gestrekt been inkomt de Wrecking Ball. Ecologisch én feministisch is de film is de film correct als nieuwe Nikes. De anti-religieuze boodschap zat ik misschien zelf te zoeken, maar het legertje Billy Corgans offert zich in elk geval in jihad-style op voor het after-life. Mad Max staat erbij en kijkt ernaar. Hij spreekt nauwelijks, hem overkomen dingen; zoals gekruisigd en wel als bloedzak dienen... Max mist zelfs de kans om een 'lickje' te spelen als ie eindelijk die roadshow-gitaar in handen krijgt. Had Lee Scratch Perry daar niet moeten staan met zijn soundsystem? Over de muziek van Holkenborg is al genoeg gezegd, maar zijn gedreutel blijft een gemiste kans om eigen, andere accenten te leggen. De poëtische momenten – een vogelwezen op stokken! – hadden dan ook nét dat flardje meer magie meegekregen. Na een tijdje dacht ik: misschien is Fury Road wel één grote metafoor voor het einde van Khadaffi. Alleen in de woestijn, met de laatste getrouwen in een konvooi, doelloos heen en weer. 'I had a little brother and he was perfect, perfect in every way.'

Kon ook weinig met die laatste Andersson. Lukraak is het woord. Over lukraak gesproken, ik vond dit weekend deze "spijker op z'n kop":

https://www.youtube.com/watch?v=mn_K0hvIZS4

'ja, ja, ja, ja'. :)

snijplanken werkt ook het best met Brabo's :) ghehe

Ik voel ’t ook niet, dat Toren C.

Arjan Ederveen ook niet, BTW.

Everest
Ik heb me laten verleiden om hier naar toe te gaan, anders word ik zo'n dominante filmvader. Niet slecht, niet goed. Eigenlijk een soort gedramatiseerde documentaire, niet eens zo voorspelbaar over wie het niet gaan halen (okay, teveel alcohol drinken is nog steeds een doodsvonnis tekenen) en het emotionele gaspedaal wordt niet eens vol ingeduwd. Ziet er ook minder digitaal uit dan ik van te voren bang voor was. Ik snapte de kick wel maar toch ook: jullie zijn gewoon te laat, Hillary en Norgay waren gewoon de O.G's dus laat die berg met rust.

Timbuktu
'I do jihad to myself.' De staat van Afrika. De vrijzinnigheid van het Senegalese Touki Bouki is in stofwolken verdwenen. Die nouvelle vague classic is alweer decennia oud. Het Frans-Mauritaanse Timbuktu neemt een kijkje in de hoofdstad van Mali, toen aldaar een soort Islamitische Staat de boel kortstondig overnam. Zoals alle fundi's zijn de mannen vooral goed in verbieden, en schreeuwend met de megafoon rondgaan. 'Cigarettes sont interdit.' Hoe idioot moet je zijn om muziek in het snarenparadijs te verbieden? Toch kreeg ik gaandeweg de meanderende vignetten de neiging om enigszins voor advocaat van de duivel te spelen. Die opstand van de Touareg-rebellen kwam ergens vandaan, net zoals de aantrekkingskracht van de Sharia. Law and Order. Timbuktu lijdt een beetje onder schijnsubtiliteit. De goeie kleurige Malinezen liggen lekker te chillen en te zingen. De slechten zijn grauwe Arabieren in donkere Mummie-gewaden. Dramatisch gezien is juist de jihadist de film waard. De getekende kerel en stiekeme roker voert moeizame gesprekjes, in een verwarrende hoeveelheid talen. Hij heeft zijn hart verpand aan een herderin met de blind-starende ogen van Eto'o. Begrijpen kunnen ze elkaar niet. En zelfs zijn pupil – met wie de oude krijger een video opneemt – lijkt niet echt te geloven in De Boodschap. Strijd als perpetuum mobile.

The Tribe
Iedere high school-film met een twist heeft mijn sympathie. Kom maar op met die Bricks. Het 'trucje' van The Tribe is dat de film volledig in gebarentaal wordt 'gesproken'. Er heerst zo twee uur lang een onheilspellende stilte. Ondertitels zijn er ook niet, wat meteen de vraag oproept: is sign language universeel? (Neen.) Belangrijker: gebarentaal is natuurlijk een stuk basaler dan verbale communicatie. Zouden de kids van The Tribe zich daarom zo rauw en simpel gedragen? Enkel knokken en seks lijkt ze te interesseren. Wacht... Dat geldt voor de meeste pubers. Veel tijd voor verwondering is er verder niet. De Nieuwaangekomene (uit die goeie traditie) wordt meteen ingepalmd door de Oekraïense ringleaders. Doe je shirt maar uit... Aanvankelijk lijkt hij wel enig plezier te vinden in de kicks. Even met je ogen knipperen (of de vingers wapperen) en hij is de pooier van twee klasgenotes. De treurigheid van TIR-vrachtwagens is in de stilte nog groter. (Net als het luide geklets tégen die billen). Toch voelen de seksscenes soms wat onnozel provocerend. De arme jongen krijgt niet eens een stiffie. Deafsploitation. Het moeizame einde is een soort greatest hits van arthouse-clichés. Eerst een uiterst pijnlijke 4 months, 3 weeks, dan de Dardennes-ironie van de techniek-lokaal episode, om met brute klappen te eindigen. Gewaagd uit de bocht gevlogen.

Show Me A Hero
Het waargebeurde verhaal van de Nick Wasicsko, de burgemeester van Yonkers in 1987. Over sociale woningbouw in een sjieke witte buurt. Het vertoont enige paralellen met de huidige vluchtelingenproblemen. De miniserie is geschreven door David Simon die ook achter The Wire zat en ook wel vergelijkbaar, de vierde serie zeg maar en zonder de gangsterdimensie. Erg goed beeld van de levens van de betrokkenen en alle politieke haken en ogen van dit soort projecten.

Momentum
Kurylenko is weer badass in deze actiefilm, feitelijk een lange achtervolging om een usb-stickie, zonder dat rare smaakje wat Kirot achterliet. Bij vlagen wel spannend – soms te druk met 'gevatte' dialogen schrijven – maar als lui vermaak volstaat het.

Boy7
Het blijft toch altijd lastig om die geekiness aannemelijk te maken in cyber thrillers als dit. En hoewel ik ze niet heb kunnen betrappen op al te idiote technische blunders (maar ik ben geen programmeur/hacker) wel erg vaak heel opvallend onopvallend doen. Maar net als de vorige, best aardig.

Deathgasm
Metal en horror lijken zo'n logische combinatie maar waarom pakt het toch altijd zo slecht uit? Onder andere door het lukraak mixen van stijlen (hier black metal, death metal, power metal en glam rock bijv., en hoewel ik ook helemaal niet puur op een stijl focus stoort me dat in dit soort films op een of andere manier wel). Verder een wat puberaal verhaal als excuus voor gore. Voor puberale metalhumor hou ik het dan nog even op Bill & Ted (zou ik weer eens moeten kijken, is al eeuwen geleden al denk ik nog steeds 'whoah' als ik Keanu Reeves zie).

(zou ik weer eens moeten kijken, is al eeuwen geleden al denk ik nog steeds 'whoah' als ik Keanu Reeves zie).

lol. wie niet :P

Inherent Vice
'Have you any idea of the therapist bills around here for which you are directly responsible?' Private eye Doc weet niet wat hij aanricht. Hoe zou hij dat ook kunnen zien met die permanente Hiroshima-wietwolk om hem heen? Het 'klassieke' character van Pynchon werkt ook op doek lekker leip. Joaquin Phoenix is de nieuwe Dude. Tweeenhalf uur lang worden we in een aaneenschakeling van stonede scenes langzaam gaar gesudderd. 'Dentists on trampolines!' Op zich is het makkelijk aan te geven wat er aan Inherent Vice beter had gekund. Meer liedjes op de soundtrack (waarom niet wat Bacharach vóór de aftiteling), meer Owen Wilson (die nu een soort McGuffn is), meer ironische intermezzi van voice-over Joanna Newsom, die gewoon het boek voorleest. (En Doc af en toe rechtstreeks aanspreekt.) En verdilleme vooral méér snelheid. Toch heb ik keihard zitten lachen om deze Altman on space cake. Brolin is als sparring partner het leukst. 'You smell like a patchouli fart.' De geblokte Flintstone federal agent is driftig in de weer met chocolade-banaantjes op stokjes. (Doc is meer van de zwarte dames: 'Oh a black woman'. Op een stropdas!) In het noir-verhaal kachelt Doc zo van telefoontje naar tafeltje, waar mensen 'm dan onnavolgbare clues (of bandjesbezettingen) meedelen. En als het meezit nog ietsje meer. 'I can hear your pants growing.'

Loin des Hommes
Je hoeft niet naar de American Frontier voor een western. Ergens anders is zelfs leuker. Elk ruw land in transitie voldoet. Algerije in 1954 is een prima setting. De rebellen zijn in opstand gekomen tegen de koloniale Fransen, en dit keer hebben de 'indianen' in elk geval de tijdsgeest mee. Het perspectief is wel weer dat van een blank tussenfiguur. Met Loin des Hommes neemt Viggo Mortensen revanche na dat afzichtelijke Griekse avontuur. De dorpsleraar geeft les aan herderskindjes, en bemoeit zich niet met politieke toestanden. Die komen vanzelf wel naar 'm toe, wanneer een Franse politieman een moordverdachte in zijn schoot dropt. 'Breng 'm maar naar Tangiet'. Na wat strubbelingen gaan de twee op pad. Following the trail. Twee schimmen in de leegte van het rotslandschap. Twee wandelende doden ook. De Algerijn zal nooit een eerlijk proces krijgen, terwijl iedere Fransman op dat moment eigenlijk een zombie is. Grauwwit en niet langer levensvatbaar in het nieuwe land. In dit soort tegenstellingen merk je de literaire kwaliteit. Loin des Hommes werd niet voor niets gebaseerd op een verhaal van Camus. De cinematografie ontbeert afstandsschoten, maar de dialogen raken. Wie krijgt wie uit de staat van apathie? Vrouwen vormen de trigger. Beide kerels kennen die onbevlekte thematiek van The Homesman. Te lang geen actie.

When Marnie Was There
'After all, you look like just what you are.' Lelijk dus, zo interpreteert de loner. Het eenzame, magere hoofdpersonage worstelt met haar zelfhaat. Zoals iedere introverteling is 'r ook dat eeuwige negatieve vergelijken met anderen. Als er vervolgens iemand wél aardig probeert te zijn, bijt ze volkomen zinloos van zich af. Behoorlijk zware kost voor een tekenfilm. En dan is het astmatische meisje ook nog geadopteerd. Een garantie voor een stoornisje. Dat dit geen Disney kon zijn had u al geraden, maar als ik zeg 'Studio Ghibli', weten de kenners precies wat ze krijgen. Treinen naar de natuur, en dan tussen het ritselende riet jezelf vinden. Op zichzelf raakt het trucje nu wat al te bekend (dat pianogepingel!) maar, ach ik ben fan. Zeker in de alledaagse fasen. De meest onnozele details raken me dan. Zoals het touwtje van een capuchontrui, en het plaatsen van een kaarsje (lekker dat kaarsvet spietsen). Op het platteland vindt het meisje echter niet alleen wat goedmoedige familie, ze doet ook een 'imaginary friend' op. Geen pluizig totemdier, maar een akelig Europese blonde Polly Pocket-barbie. In haar backstory wordt almaar meer geluld om toeval geen toeval te laten zijn, en er vloeien meer tranen dan ik kon verwerken. Dan is het nagenoeg identieke Only Yesterday toch een stuk aardser. Gelukkig is 'r een fijn slotliedje. 'I like to eat in school by myself, anyway...'

Ich Seh, Ich Sehe
Mam en de Martelmonsters. Horror gaat ineens vaak over kinderen, zo lijkt het. Na The Badabook barst ook hier weer een moeder-kroost-strijd los. Misschien stellen de twee partijen elkaar inmiddels gewoon altijd teleur. (En dan is de wraakfantasie een logische uitkomst.) De setting is fijn. Oostenrijk. Het land van Freud en Funny Games. Twee jongetjes wonen er samen met hun moeder in een hermetisch gesloten villa. De luxaflex wordt optimaal benut. Ook het modernistisch meubilair is creepy steriel. Badend in dergelijke luxe wordt elke droppel bloed een grove schending van een bestaan dat toch smetteloos had moeten zijn. Gewonde moeder (tevens Tros-presentatrice) dwaalt met ingezwachteld hoofd rond. Met Siedl in het achterhoofd is het moeilijk niet aan plastisch chirurgie te denken. De jongetjes mogen niks, en beginnen almaar meer aan dit wezen te twijfelen. (Hun Under the Skin-dromen doen de rest.) In de beste scene speelt het gezin 'raad wie ik ben'. Mama komt er maar niet achter wat er op het post-itje op haar voorhoofd staat. ('Mama.') Na een uurtje spoken begint het gebrek aan ontwikkeling zich te wreken. Wraak is alles wat er rest. Het wachten is op de twist. Mijn eerste hunch bleek correct, wat het einde flauwtjes maakt. Betere muziek had geholpen. De jongetjes roepen: 'wo ist die Mama?', ik zeg wo ist die Boards of Canada-soundtrack!

Dear White People
Alleen maar nare mensen. Witte, zwarte en grijze lui die elkaar vliegen afvangen op een dure college campus in Amerika. 'I'm sick of your tragic mulatto bullshit, Sam.' 'You can't say mulatto.' Amerika kent een soort Verzuiling 2.0. Iedereen is druk bezig het eigen gebiedje af te schermen. En is dit nou de weg naar eenheid, of het begin van nog meer ellende? (Ik kwam er niet uit, net zoals ik niet zo zeker weet of de staat van Nederland Assimilatieland zoveel beter is.) In elk geval hebben 'wij' geen 'frat houses', want ook dat is maar een naar staaltje pseudo-groepsgevoel creëren. (Alles om die 'rat race ready' kapitalist te scheppen?) Het wat al te geconstrueerde Dear White People mist de aangrijpende woede van een Spike Lee – hij had de film cynisch There Is No Racism in America genoemd – maar ontbeert ook de humanistische mildheid om boven de partijen te gaan staan. Eigenlijk is er maar één Star Trek-grapje dat van mens tot mens doet glimlachen... De aftiteling toont foto's van blackface-parties. Het lijkt een wanhoopspoging te bewijzen dat we de film serieus moeten nemen. Dat lukte me niet. Daarvoor is academisch gerommel teveel een first world problem. Het is nu eenmaal menselijk om te willen zijn wat je niet bent. Dus de blanken willen dansen op hiphop, en de zwarten willen steil haar. Racial profiling in de hood, dát is erg. 'Did somebody say "mulatto"?'

Nou ja, het is ook een first world problem en ik denk dat er wel een verschil is tussen dansen op hip hop en je verkleden volgens stereotypes. Ik denk dat die discussie wel gevoerd moet worden. Pauw was gisteren goed in dat opzicht (jammer dat Rayman toch weer een 'grapje' er tussendoor moest sneaken over 'Marokkanen' en kassa's).

Door een Amerikaanse vriendin is de 'Amerikaanse bril' mij nu veel duidelijker en zie ik dat Amerikaanse films stereotypering veel beter omzeilen, Nederlanders denken dat met flauwe grappen af te kunnen. Dat eerste leek me in eerste instantie beter maar ik twijfel eigenlijk of het 'op straat' eigenlijk nou zoveel uitmaakt.

Anyway, ik voelde me heel erg Nederlands bij die film. Hoeveel 'Amerika' er ook in onze cultuur zit, dit was echt zó Amerikaans, can't feel that shit. :)

^ja dat laatste had ik ook dus.

Ik denk niet dat tongue in cheek verkleedfeestjes waar je je 'inner negro los laat' superonschuldig zijn, maar dat komt dan vooral door een dieperliggend probleem, doordat The Man (the White Man) een hele onderklasse in stand houdt, of zo. En dan vervolgens wel een beetje die hood culture als vermaak en 'oh wat is dit cool' tot zich neemt. (Maar diezelfde mensen dus gewoon laten stikken/geen kansen bieden.)

maar de grens is wel altijd enorm lastig aan te vullen. Mag een 'witmang' (dat nummer van Fresku, zo geweldig) nooit een sombrero op (want ook dat schoot langs). En mag iemand met 5% Hispanic bloed dat dan weer wel. Hoeveel procent van de etniciteit moet je hebben om de culture te mogen claimen :P Ik word er altijd een beetje naar van.

vullen = voelen (moehaha)

al met al vooral een interessant film over group/peer pressure. En no better place for it than college. Dat wel. Opvallen = gezeik krijgen (denk aan de jongen met zijn enorme Afro) Krijgt shit van iedereen. Uiteindelijk gaat zijn haar er ook gewoon af.

overigens had ik nog nooit van Tyler Perry gehoord, geloof ik.

Ja, shit is moeilijk. :)

Het gebruik van de N-word (wat ik idd niet 'kan') maar wel lekker meebrullen met ODB, ook zoiets.

Tyler Perry ken ik ook nie.

ik had net Huckleberry Finn gelezen, dus ik zat er eigenlijk al helemaal in. (Verschrikkelijk racistisch boek, en tegelijkertijd ook gewoon verschrikkelijk mooi, en een echte American Novel. Twain zat er helemaal in al. En dat was nog best een good guy, for his time.)

Ex Machina
Hoe weet een schaakcomputer dat ie schaakt? En hoe test je dat dan? Ex Machina stelt enkel boeiende vragen. Dit is de Her van dit jaar. Wat zal er veranderen als machines de Turing Test weten te doorstaan? Is dat Gods definitieve einde? Rare snuiter, sowieso, God. Je zou bijna denken dat ie spijt kreeg toen hij zijn evenbeeld op de aarde losliet. Weg was de voorspelbare orde. En de creatie van de vrouw uit de rib is dan bijna als een sekstoy-achtige bezwering te zien. Mindfuck for gedoemde mannetjes. Ex Machina is afgewogen perfectie, te beginnen bij de expositie. Een paar flitsen zijn genoeg voor de Wonka-vibes. Een jongen wint een loterij, en mag op bezoek bij de Wizard of Oz. De baas van Blue Book (lees: Google) heeft een verrassing voor hem. De Beste A.I. ooit. Na wat Chomskytalk begint het echte schaakwerk. All is full of love. Alexandra Vikander heeft genoeg aan een kaal hoofd en Knex-heupen om de arme nerd (en kijker) het hoofd op hol te brengen. Dat zijn godlike powers. Alhoewel de nerd later mokt: 'Have you based her head on my pornography profile?'. Zo zegt Ex Machina ook nog van alles over data mining en espionage. Ik zat van de bijbel tot Blade Runner-paranoia op het puntje van mijn stoel. Eva vindt zichzelf uit. En hoe. Ik zat plots aan Valerie and her Week (!) of Wonders te denken. Feminisme en misogynie ineen. 'Fucking unreal.'

Güeros
'Mi puta thesis!'. Güeros is sowieso de beste slacker-film van het jaar, en misschien wel meer. Alles klopt. De goofy humor, de Mexicaanse schlagers, de kerstmis-sentimentaliteit, en de dynamische cinematografie, die soms letterlijk met de 'losers' meeholt. Meeholt? 'Waarom gaan we uit, als we toch terug thuiskomen?' Slacken is: naar bed gaan als de stroom uitvalt. Het vinden van een vergeten rockster drijft de vrienden dan toch het huis uit. Maar beter zo. De thesis-schrijver vreet zichzelf thuis op, en zijn jongere witte broertje (= güero) is het beu. De derde compañero is er voor de droog-filosofische puns. 'Ik had verdomme net gel in mijn haar gedaan, ik dacht dat het een goede dag zou worden.' Op hun After Hours-dwaaltocht (wat anders!) waait het drietal naar alle windstreken van Mexico City. Zo is de film ook nog een mooie map van de Mexicaanse microkosmos. En overal heeft men één eerste opmerking: 'waarom is je broertje zoveel lichter dan jij?' Het knaapje draagt een Don't Look Back-shirt, dat in haast elk shot werkt. Op de universiteit naast een gouwe ouwe linkse slogan gaan staan, bijvoorbeeld. (Het studentenoverleg bevat overigens ook nog een 'daar moet een piemel in momentje'.) En waar onze helden (later mét meisje) ook gaan, overal vindt de regisseur magie in het gelummel. Het heen en weer trappen van een blikje is soms genoeg.

Next Goal Wins
Archie Thompson. Hij zou een Triviant-vraag kunnen zijn. Wie scoorde ooit 13 keer in een WK kwalificatiewedstrijd? Amerikaans Samoa was de tegenstander. Next Goal Wins zoekt het eilandje op. Zoiets is wel vaker vertoond. (Ik herinner me een film over Bhutan – Montserrat.) Toch blijft de underdog hartverwarmend. Het zal het slacker-gehalte zijn. Op Amerikaans Samoa is weinig te doen. Er zijn dus wel wat mafketels te porren voor een potje voetbal. (En een dikke bobo om het geld van de Fifa te innen.) Resultaten zijn er niet. Dat verandert met de entree van MLS-legende Thomas Rongen. De docu doet de Nederlander in haar omschrijvingen tekort, want Rongen is dé man die het Amerikaanse voetbal op poten heeft gezet. Hij blijkt een graatmagere Leo Beenhakker. Rongen combineert Hollandse branie met Amerikaanse energie. Hij introduceert de voetbalhumor op Samoa. 'No sex tonight, I am dead.' (Na een sliding.) Helaas lijkt Rongen ook aanwezig om 'het litteken'. Daarin is ie dan ook weer heel Amerikaans. De Samoaanse cultuur zelf komt er wat bekaaid vanaf. Wel is er een curiositeit. Een 'player from the third gender'. Een heuse ladyboy. Ik begon me wel af te vragen of dat niet ultiem machismo is. Je mag wel homo zijn, maar dan gedraag je je wel als een wijf. Zoals Jaihay/Johnny zelf zegt: 'in the field I turn off all that diva stuff.' Wel lief.

Dope
'Congratulations you have found your iPhone.' Dope is de Bob jij of bob ik'-versie van Dear White People. De film is dus relatief lief voor witte mensen, en de zwarte mensen in de film, zijn lief en bleekjes. Ze houden immers van witte dingen zoals good grades en... Tv on the Radio. Het bandje waarin het stel high school studenten speelt is ook nogal Weezerig gitarig. Da's eigenlijk wel vreemd, want het hoofdpersonage rockt een indrukwekkende Fresh Prince-hairdo en hij en zijn matties adoreren The Golden Age of Hiphop. Hoe aangenaam het verder ook is om eens een zwarte nerd te zien, het plotje heeft toch gewoon drugs en pistolen nodig. Dat zal ook wel ironisch bedoeld zijn, maar helemaal koosjer voelt het toch niet. Net zoals het niet denderend grappig meer is om gangstas discussies over 'slippery slope' te horen voeren. (Lachen, een slimme Afro-Amerikaan!) Dear White People heeft zijn sporen duidelijk nagelaten in mijn brein. Dope heeft wél de soundtrack die het moet hebben, en we kunnen altijd nog om onszelf lachen. De hacker van dienst is een bleekscheet alto, met zo zijn eigen obsessies. 'Am I technically... gay?' Diep! Aan het eind ontlopen Dear White People en Dope elkaar niet eens zoveel. Die maffe afro haircut. Die moet er toch écht af. En dat oude witte Harvard bastion, dat moet eens opengegooid worden. Word, n*****.

Gluckauf
Een man gooit een konijn op de toog. 'Je kan hier ook pinnen, Lei'. Maar zoiets doet Lei niet. Hij is 'r eentje van de oude stempel. Perfect thuis in het Limburgse grensland. Mooie beelden van mistige heuvels en smoezelige crimes. Gejatte auto-onderdelen in de achterbak, zakken wiet in een verlaten winkelpand. Gluckauf is in de verste verte niet zo goed als Rundskop, maar in elk geval hebben de makers geprobeerd het lijntje van de renbaan-passage door te trekken. Aanvankelijk lukt het. Het intro laat vader en zoon in één magische 'cut' de jaren passeren. Van knaapjes dat mee uit jagen gaat, naar jonge kerel met eigen handeltjes. Zo vader zo zoon. Een wringend thema. De 'godfather' die beide hosselaars klusjes bezorgd is een haast Cruyffiaanse schurk. (In uiterlijk althans, zijn teksten hadden cryptischer gekund.) Johan Leysen is lekker in de weer met duiven. Zogenaamd een braaf Limburgs boertje, maar intussen... Dat de film volledig in het zigeunertaaltje Limburgs gesproken wordt, verhoogd het mysterieuze gehalte nog wat. Pa en zoon karren voor 'de Vester' naar Luik en terug. Alledaagse crime, omdat je niet anders kan, of ooit hebt geweten. Maar ik voelde het erin sluipen. Het probleem van de derde akte. Na een mooi verhaal over de Mijn, volgt een al te bruuske wending. Eerder slordig dan verrassend. De laatste twintig minuten zijn moeizaam melodrama. Gluckauf, Geluk op.

Fresh prince? Kid'n'Play!

http://s27.postimg.org/r06j283yb/356x237.jpg

haha mooi. 14% African Ancestry ik zie 't al (dit grapje zit ook in de film)

Gluckauf is overigens voor een Nederlandse film best een zeventje. En Gustaaf Peek deed het scenario, ik ben er wel voor dat semi-bekende Nederlandse schrijvers zich wat meer met de Nederlandse cinema gaan bemoeien

Night of the living Deb
Een "Zom-rom-com" en door de sympathieke hoofdrolspelers en hun gekibbel erg leuk.

The Farewell Party
Elke dag komt er een oudje langs mijn raam geschuifeld. Kromgebogen achter de rollator, looptempo tien meter per minuut. Is zoiets prachtig of pijnlijk? De mens sjokt door tot het écht niet meer gaat. Je vindt altijd wel een motivatie, of iemand vindt die voor jou. In The Farewell Party telefoneert een dame met een (on)bekende. 'Met wie spreek ik?' 'God.' 'Aha gij weer, kom me halen!' God weigert. Hij is dan ook een medebewoner van de seniorenflat. De goedmoedige snor houdt de boel gaande, maar krijgt het lastig nu om hem heen het lijden almaar toeneemt. Zijn kwiek ogende echtgenote kampt met het ultieme arthouse-oudjes-probleem. Dementie. En een kussen, dat is ook zo wat, dit is Haneke niet. Verre van, want de film barst van die Nederlandse 'o wat zijn we conscious'-mentaliteit. Israël Gidsland... Naast euthanasie doet men er ook wat homo's en drugs bij, als er toch wordt doorgepakt. Minder flauw is de goeie gitzwarte joodse humor. Een paar mannen zitten de ellende te bespreken. 'Wat heeft ze?' 'Longkanker.' De mannen blazen simultaan sigarettenrook uit. Voor een Kervakian draait de knutselende snor zijn hand niet om: 'Ik kan de machine wel aan een Sabbath timer koppelen!' Helaas focust de film op de ellende, in plaats van op de euthanasie 'squad' perikelen. Daarvoor kun je beter in de bejaardenhuishel Arrugas afdalen.

Bande des Filles
Opgroeiende jongetjes kunnen inpakken. De associatie met Boyhood is onnodig. Bande des Filles (Girlhood) kan prima op eigen benen staan én dansen. De meisjes uit de voorsteden doen 'the stanky leg'. Even kleurrijk plezier tussen de grauwe huizenblokken. Hoofdpersonage Mariame begint de film als buitenbeentje. Ze speelt American Football (en dat in La France!) en met haar lange lichaam lijkt sport wellicht het ticket van de ontsnapping te kunnen worden. Helaas, 'De Leven' slokt Mariame op. Een paar slechte schoolresultaten later loopt ze er ontkroest bij. Een vereiste om tot de bande des filles toe te treden. En is dat nou vrijheid? Zoals elke film die de waarheid vangt is het antwoord reuze gecompliceerd. De oprechte vriendschap van de jonge vrouwen (zonder school een stel 'mallrats') is in elk wél geval hartverwarmend. Ik hoop dat Rihanna de film gezien heeft, want 'Shine like a diamond' is een van de hoogtepunten van dit filmjaar. Een momentje onder elkaar. Weg uit de wijk, de controle van de broer(s), de gespleten moraal. Bande de filles bevat meer goedgeplaatste micro-agressies dan Dear White People en Dope sámen. Het grimmige en ijzersterke slotdeel gaat als een quarterback op de loop met tal van emoties. Opgroeien als een staat van bijna erotische verwarring. En waar vindt je je antwoorden? Het haar van Mariame gaat in elk geval terug in de kroes. Eigen benen keuzes.

Drunken Master II
Deel I (1978) is nog steeds mijn favoriete kungfufilm. In 1994 maakte Jackie Chan een vervolg met hulp van een aantal Hong Kong-sterren als Ti Lung en Anita Mui. De basis is een typische klucht met gemene Engelsen die de Chinezen hun kunstschatten afhandig willen maken. Het plot doet er niet zoveel toe (op 2/3 denken ze echt "fuck it, we moeten het eindgevecht oefenen"). Chan is in ieder geval weer helemaal in zijn element, met zijn toch weer aanstekelijke melancholische clownact. Ah, de dronken vechtstijl, altijd lachen, vooral wannneer voor elke beweging een naam wordt gegeven als "aap steelt de meesters wijn". Bij de eindcredits is er weer een kijkje achter de schermen en blijken Chan en kornuiten eigenlijk knettergek (die hete kolen waar hij over kruipt, allemaal echt.)

Drillbit Taylor
Over klucht gesproken. De Amerikaanse tienerversie. Owen Wilson doet zijn ding als charlatan die zich opdringt als bodyguard van twee nerds die gepest worden op school. Compleet voorspelbaar maar ik moest, eerlijk is eerlijk, vrij vaak lachen.

Corpse Bride
Oh Laika hielp Tim Burton met de animatie. En toch opvallend dat ik alweer bij zo'n Burtonanimatie ongenadig halverwege in slaap val. De setup is overigens wel leuk en de bruid is charmant viezig maar in de buurt van Coraline komt het nooit (ok, waarschijnlijk lukt dat de komende jaren niemand meer.)

The Duke of Burgundy
'May I go to the toilet?''No.' Dat noemen ze 'Live your fantasy' bij Christine Le Duc. Misschien moeten ze de film als verrassing maar weggeven in de winkels. The Duke of Burgundy is lief, sensueel en ook een tikje braaf. SM met harpjes. Voor de cinefiel heeft Strickland wel een briljant giallo-intro in petto. Een perfect eerbetoon in drie minuten. Kan zo als compleet kunstwerkje op YouTube. Sensuele Morricone-vocalen begeleiden geweldige visuals en mooie vrouwen. In een sprookjesland van weleer leven twee vlinder-kenners samen. Eén is de voluptueuze 'bazin', de ander een ielig muisje, met het grote Carice-hoofd op een meisjeslichaam. (Wat had Van Houten die rol graag gespeeld, lijkt me.) Het 'huisslaafje' poetst de meubels, en wast de slipjes in het sop. Na elke fout volgt een klein, straffend intermezzo. Hun kinky pas de deux is een half uur bijzonder leuk, maar daarna is het lang wachten op psychologische diepgang. Er wordt eindeloos op het randje van verveling gereden. Ik kreeg genoeg van alle sloom-motion. Keer op keer de zooms. Gelukkig is er een bijzondere scene in bed. Moeizame liefde: één partner die opgewonden wordt van het idee dat de ander niet gelukkig met je is. En de ander.. Die merkt dat ze dat niet meer hoeft te acteren! Wat meer van zulke dialogen hadden de film bijtender gemaakt. Kunnen vlinders eigenlijk steken?

Prins
'Ruik, ruik!' 'Niks aan de hand man.' Zomer in Amsterdam-Noord. Een architectonisch filmparadijsje. Zo onwerkelijk licht, zo geconstrueerd, zo 'shiny'. Het is de wereld van Walter van den Berg. Geklier en wapperende handjes in een piekfijn landje. Prins is een film vol Hollandse kneuterigheid, al is het dan in een goed geïntegreerde multiculti Vice-versie. Op het basketbalveldje knallen de kids 's zomers al met strijkers, binnenshuis doet moeder de strijk, en hoofdpersonage Ayoub, die rolt met zo'n machientje de tabak in de hulzen. Voor mama. Iedereen doet hartverwarmend zijn best. Tegelijkertijd is er zo weinig plan. (Een scenario, iemand?) Enkel de eerste tien minuten bevatten enig zinnig idee. Het lullige gehang heeft dan wat weg van Napoleon Dynamite. (Misschien is Nederland ook wel een soort mormonenland.) Ayoub praat als een echte Mocro, maar hij woont wel sinds forever bij zijn Hollandse moeder en halfzusje... Zusje Olivia Lonsdale heeft de stralendste wenkbrauwen van het jaar, en is reden genoeg om de film te kijken. Het blik rappers had echter dicht kunnen blijven. Misschien zal Lil' Kleine ooit onthullen dat zijn bestaan een kunstproject was... Street wordt het niet. Prins is op zijn best als de zon zakt, de muziek van Palmbomen galmt en gammelt, en we wegdromen bij een gestileerde polderjeugd. Rommelvis.

Deathgasm
"Old skool entertainment" stelde een van mijn oude horror-dudes. \m/artijn was kritischer. Ik moest uiteindelijk ontzettend lachen om deze low budget zooi uit Nieuw Zeeland. Echt zo'n film die Peter Jackson vroegâh maakte voordat hij geobsedeerd raakte door Hobbits. Tig metal verwijzingen, bijna allemaal geslaagd, waaronder metal up yo ass. Beste toch wel die Manowar fantasieën.

Accepted
De outsiders bouwen iets op ondanks de tegenwerkende omgeving lukt het. Amerikaanse cliché's galore.

New Kids Turbo
Soort Fubar maar zonder element om nog iets menselijks to ondekken in deze schertsfiguren. Heel even grappig.

Les parapluies de Cherbourg
Ik ben geen liefhebber van musicals en ik wist ook niet wat me te wachten stond. Ik kende het muzikale thema en daarom eens kijken zonder verdere voorbereiding. Verrassing dus als de eerste tekst gelijk gezongen wordt en dat blijft ook zo, álle dialogen op muziek. Dat klinkt vreselijk maar het is razendknap gedaan en de mooie beelden en zuurstokkleuren (dat behang!) maken het toch best een avontuur, ondanks het cliché-matige en zoetsappige verhaal. Gewoon effe lekker na al het vreselijke nieuws uit Frankrijk atm.

It Follows
'Somebody gave it to me. And I passed it to you. Back in the car.' Horror en seks zijn, naast een zeer gebruikelijke, ook een smakelijke combi, dus kom maar op met die AIDS-metaforen. It Follows laat jongeren achtervolgen door hun uitspattingen en ze raken er eigenlijk maar op één manier vanaf. The 'Ghivt'... (Jammer dat niemand dat woord gebruikt.) Een tweede interessant, maar toch wat onontwikkeld laagje is de suburban white fear voor donkere binnensteden. De kids is 'van jongsafaan' verteld dat ze niet 'south 8 mile' (jaja) mogen komen. Dáár wonen de allochtonen, daar heerst het exotische virus. Zoiets. Het blijft iets te onbestemd. It Follows is in de eerste plaats een stilistisch genoegen. Er zijn quotes van T.S. Eliot en van Dostojevski (voorgelezen vanaf een mobieltje in de vorm van een Botticelli-schelpje!), en genoeg bizarre, tentatief verbonden shots. Bovendien is de Tangerine Dream-achtige muzuiek zeer fijn. De plaatsen delict zijn verder bekend. Het graanveld, het zwembad (Let The Right One In!) en lege huizen met zelfgeknutselde Dromenvangers. Het Scoobidoo-clubje dat de 'besmetting' van hun knapste vriendinnetje probeert 'op te lossen', is wat aan de grote kant, zonder decimering. De patiënt Zero is gelukkig wel Joran-achtig intens. En dit keer is de jongen de maagd met de ultieme vraag: 'do you feel any different?'

Tu Dors Nicole
De broek-inkort-koningin van Quebec heeft het moeilijk. Haar 'oui's' worden 'wee's', haar 'non's', verongelijkte 'nou's'. Nicole weet niet wat ze moet, en het lijkt haar ook niet meer te interesseren. Tijdens een potje minigolf houdt ze de score niet eens bij. 'Doe maar acht'. 'Zes is het maximum', aldus haar BFF. Net als in Frances Ha – waar de film iets teveel van weg heeft – is het tweetal goed op elkaar in gespeeld. 'We zijn net een oud stel'. Maar Tu Dors Nicole is een stukkie depressiever. Minder romantisch ook. Dit is het échte slackerdom. Je slipje niet meer kunnen vinden na een verveelde one night stand. Je sloten niet open kunnen krijgen. De planten geen water geven. Apathie en lethargie. Nicole past gedurende de zomer op het huis van d'r ouders, waar haar gelummel wordt doorbroken door broerlief. Hij brengt zijn hele band mee. De band talk en het geklungel met de verspreid opgestelde instrumenten, geven de film de broodnodige peper. Ontbijten met een hartslag. 'En dan nu de snare'. Peng, peng, peng. 's Nachts dwaalt nukkige Nicole door de straten, en komt een Walvis tegen. Misschien de mooiste surrealistische scene, maar er zijn in die categorie ook missers. Het jongetje met de premature baard in de keel is nog geen halve scene leuk. Dan werkt de mongolen-grap beter. Van Nicole houden ging ik niet. Maar ik mocht ze wel. Net als de film.

The Wolfpack
'I was always in my head.' Jongens en hun noodoplossingen. The Wolfpack is een stel broers met het uiterlijk van een Mexicaanse metalband. Allemaal zéér lang zwart haar, een slechte huid en de tanden van hun moeder. De broertjes wonen in een arm social housing blok in NY, en ze komen zelden buiten. 'At one particular year we never got out at all'. Toch hebben ze plezier. In de Capturing The Friedmans-achtige videobeelden zien we knotsgekke Halloween-feestjes, en geknutsel met nepinstrumenten. Tirannieke Dennis Hopper-pa is namelijk ook een soort groot kind. Hij projecteert zijn eigen falen en angsten op een gigantische 'Kelly Family'. En de effecten... Ze zijn hartverscheurend. Je leven als een playbackshow, op een dieet van Tarantino-films. Daar wordt je raar, maar niet verlegen van. Op een gegeven moment begint de buitenwereld natuurlijk toch te trekken. De documakers vertellen helaas niet wanneer en hoe ze precies in het gezin kwamen, maar het begon waarschijnlijk allemaal met één stap. Een broer is de dappere. Prompt wordt hij opgenomen. (Wat zegt dit over society?) De meest dappere lijdt het meeste pijn. 'It's scary to having to want to break out of that box.' The Wolfpack is een prachtdocu over angst. En alhoewel het einde wat zoetsappig is, is het ook een film over acceptatie, en de positieve rol die de camera daarin kan spelen. De sluier van het scherm beschermt én wordt opgeheven. 'This is like 3D man!'

Slow West
Kamperen in het Wilde Westen. Dat is het idee dat een Andy Murray-menneke lijkt te hebben. Hij heeft zijn handboek 'Ho to the West' bij zich, nu enkel nog zijn verdwenen meisje vinden. De 'son of lady Cavendish' is totaal out of place in het duivelse land, ondanks zijn kennis van Darwin. De jongen heet niet voor niets Jay Cavendish (JC!) dus zekere powers bezit hij wel. Dat merkt ook Michael Fassbender, die opdraaft als true gritty huurmoordenaar. Fassbender oogt aanvankelijk een beetje verveeld, en zelfs misplaatst subtiel. In die fase is Slow West toch eerder een soort komedie, met de stilering van Dear Wendy. Droge humor aan de geïmproviseerde waslijn. Dat lijkt Ben Mendelssohn beter te begrijpen. Hij waggelt door de film als een Snoop Dogg schurk, met bontjas en al. Voor dit soort maffe bijrollen (er is ook nog een Herzogiaanse etymoloog) is in eigenlijk te weinig tijd. De film weet zichzelf niettemin uit het land van het niemendalletje te redden dankzij de finale. Vanaf het moment dat Fassbender alsnog wat vaderlijke gevoelens begint te ontwikkelen, gaat het beter. Hij scheert zijn 'poulain', en grinnikt om diens Quichoteske obsessie met Het Meisje. 'You haven't bedded here, have you?' De finale die volgt is voor een western weliswaar vrij gebruikelijk, maar in de gegeven context werkelijk uitzinnig. Laat je niet leiden door je obsessies!

Im Keller
De goedheid van de cavia wordt hier weer eens bewezen. Nieuwsgierig, geïnteresseerd en onbevreesd gaat het beestje op de slang af. Met voorspelbare gevolgen. Maar ff deze volkomen losstaande scene als metafoor iets kan zeggen... Siedl heeft dezelfde kwaliteiten, maar is hij goed? Hij lijkt me eerder een sarrer. Het is bijna jammer dat hij niet met Bromet-stem de mensen doorzaagt. Siedl bezoekt hier Oostenrijkse kelders. Reusachtige ruimtes, te bereiken via zo'n steile 'afrit'. Een goede plek om een ontvoerd meisje te bewaren, je incest buiten het zicht van de buren te houden, of... om tuba voor de Fuhrer te spelen! Pompompom. Tussendoor drink je spritzers. Na het opstaan gelijk 3 'om te kunnen spreken', dan in de ochtend 10, en nog eens 10 omdat het zo lekker loopt. De nazi-kelder wordt zo haast verknipt hartverwarmend. Ik kon de kerel in elk geval maar moeilijk haten. Een tragkomisch personage uit een Roy Andersson-film. (En meteen grappiger en pijnlijker dan Anderssons ganse vorige film). Ook de opera-zanger met patriottisch rechtse vriendjes had nog wel wat liefs. Halverwege de film verandert de vibe echter. Van Man Bijt Hond gaan we naar Menno Buch. De SM-kelder. Logisch, maar ook onwaarschijnlijk onsmakelijk. Van spritzers naar apspritztheorietjes. En die dominatrix. Man, man, man. What has been seen...

B-Movie: Lust & Sound in West-Berlin 1979-1989
Ik was enigszins bang voor zo'n documentaire met oude koppen die hele tijd in beeld zijn en vertellen hoe goed het in de oude tijd was. Maar maker Mark Reeder-ik twijfelde even of hij echt bestond-pakt het gelukkig heel anders aan. De jonge Engelsman raakt, post-punk, gefascineerd door Duitse electronica (goed zo jongen) en besluit naar West-Berlijn te verhuizen. Daar treft hij een ontzettende teringzooi aan, maar je weet toch: op ruïnes bloeien prachtige bloemen. Reeder besluit zich in de kunst/muziekscene te werken en dat lukt hem wonderwel. Reeder heeft volgens mij een eeuwige babyface zodat archiefmateriaal kan worden gemengd met nieuwe opnamen en dat gaat bijna naadloos. Veel bekende gezichten komen langs Blixa (sjongejonge), zijn Australische maat, Christiane F. Gundrun Gut, etc, etc. Film gaat richting het onvermijdelijk einde/begin waar Reeder gelukkig open staat voor aciiieeeed en tevreden in Oost-Berlijn een label begint. Ik vond het allemaal zeer inspirerend, de beelden zijn van onschatbare waarde en Reeder vertelt het met typisch relaxte Manc ironie.