Filmforum

Graphic Means: A History of Graphic Design Production
Documentaire over grafisch ontwerp en dan vooral de techniek. Voor mij leuk want toen ik op de grafische school kwam heb ik nog een kontje meegekregen van de oude manier die, in veel (maar niet alle) opzichten gelukkig, is vervangen door computers en desktop publishing. Inclusief een interessante misogyne angle (het zal ook eens niet).

Challengers
Hypergestileerde, voor de electronic dance music in de soundtrack geeft de film een apart sfeertje, maar hoewel het natuurlijk niet over tennis gaat is dat voor iemand zo anti-sport als ikzelf wel achterstand.

Power
Nog ff de diep racistische oorsprong van de iba op een rijtje. Vorige week bij mij in de straat werd er nog een jonge jongen met een bepaald uiterlijk tegen de grond gewerkt in mijn doodsaaie wijk, 6 cops (auto, motor…) erbij en na anderhalf uur werd hij heengezonden. Ik denk daar dan toch weer het mijne van.

Faceless After Dark
Ik zie eerdere films van deze regisseur behoorlijk afgekraakt worden maar ik vond deze toch wel erg goed. Het budget is beperkt en dat merk je hier en daar maar er staat genoeg coole shit tegenover.

Il Buco
'Wohoo! Wohoo!' Soms is het goed het belang van woorden te relativeren. Het leven kan gemakkelijk zonder. In Il Buco vertellen de wolken en de koeienbellen ons meer dan genoeg over een oude man en zijn gewoonten. Het onontgonnen Italiaanse platteland van de zestiger jaren wordt opgeschrikt door een groep mannen in witte kostuumpakken. Zij komen 'il buco' onderzoeken. Het gat in de leegte. Een van de diepste grotten van de wereld. Hun plek van onderzoek lijkt op die van Age of Empires na het opstartscherm. We zien mannen omringd door groen, dingetjes doen. De film blijft bewust op afstand. Het is meer een sociologisch onderzoek dan een verhaal. In de grot gedempte stemmen en brandende kranten. Buiten de grot rotstekeningen. De onuitputtelijke nieuwsgierigheid van de mens. De oude man eindigt, als de moderne tijd begint. 'Té té té!'

Less Than Zero
'Old trouble or new trouble?' Het gaat niet goed met de jeugd lees ik op de NOS vanochtend. Gisteren zat ik in een treincoupé met drie jongens en één meisje en het ging alleen maar over drugs en schulden (van 10 euro!) bij een dealer (die hen kapot zou gaan maken!). Met andere woorden: Less Than Zero is (eindelijk?) hier! De filmversie loopt op een strakke soundtrack van Thomas Newman en 'adviseur' Rick Rubin en goed spel van met name James Spader (als de dealer) en Robert Downey Jr (als de verslaafde mooiboy Julian). Downey ziet er écht slecht uit. Hij speelde min of meer zichzelf. De Hollywoodisering vervlakt het boek tot een 'avontuur' en een antidrugsfilm, terwijl BEE natuurlijk juist lethargisch was over het heden en de toekomst. Gelijk had hij. Tijd voor een neon chillwave remake? 'Time, time, time, see what's become of me.'

Filmoverzicht mei
⭐⭐⭐⭐⭐
Paths of Glory (Stanley Kubrick, 1957)
"Colonel Dax, your men died very well." Mijn nieuwe favoriete Kubrick

Terrestrial Verses (Ali Asgari & Alireza Khatami, 2023)
Kafka in de Islamitische Republiek Iran. Negen absurdistische conversaties met de letterlijk gezichtsloze macht, waarbij wat niet gezegd nog belangrijker is dan het eigenlijke gesprek. De uitkomst is niet altijd hetzelfde, de frustratie wel. Die frustratie wordt in een kort statement aan het einde de vrije loop gelaten.

⭐⭐⭐⭐½
Furiosa: A Mad Max Saga (George Miller, 2024)
Een saga dus; Miller geeft alle ruimte aan zijn innerlijke Sergio Leone en creëert een Once Upon a Time in the West voor de 21e eeuw. Ook meer comic book dan alle comic bookverfilmingen sinds Sin City.

⭐⭐⭐⭐
The Wild One (László Benedek, 1953)
Kathie Bleeker had in 1953 al nul tolerantie voor toxische masculiniteit, zelfs als die afkomstig is van Marlon Brando in zijn iconische Perfecto motorjas. Heerlijk freudiaans gedoe met motorbendes die vechten om een zeer fallische tweede prijs (de eerste "was te groot") die ze niet verdiend hebben.

La Chimera (Alice Rohrwacher, 2023)
Het Fellini-eske schelmendeel over Etruskische grafrovers in het Italië van de vroege jaren '80 is zo goed, dat het me niet deerde dat het Orpheus en Eurydice-deel me niet echt raakte wegens te gekunsteld.

Leviathan (Lucien Castaing-Taylor & Véréna Paravel, 2012)
De visserijdocumentaire als abstracte kunstzinnige horror. Een indrukwekkende beeldenstroom. Zeebenen wel noodzaak, zeker bij bekijken op een groot scherm.

Dellamorte Dellamore (Michele Soavi, 1994)
Romantische zombiekomedie noir giallo is volkomen geschift op precies de juiste manier.

⭐⭐⭐½
The Sweet East (Sean Price Williams, 2023)
80% komisch surreële roadtrip langs de Amerikaanse oostkust, 20% nu al vermoeiend hipstergedoe.

Hit Man (Richard Linklater, 2023)
De mid-budget romcom leeft! Geen filmliefhebber gaat dit als zijn favoriete Linklater noemen, maar deze geslaagde lichte komedie is gegarandeerd een toekomstige streaming- en tv-evergreen.

⭐⭐⭐
The Chase (Arthur Penn, 1966)
Marlon Brando, Robert Redford, Jane Fonda, Angie Dickinson, Robert Duvall (klein rolletje): er zijn films met een slechtere cast. Maar deze film is ook extreem sixties: feestende teenagers, vrije relaties, iemand die "Sexual revolution!" schreeuwt. Als naar het einde al dat, uh, gedoe eindelijk een beetje opzij wordt geschoven, wordt het nog een heel behoorlijke film.

⭐⭐½
Kafr Kassem (Borhane Alaouié, 1975)
Film over een slachtpartij die het Israëlische leger in 1956 aanrichtte onder de inwoners van het Palestijns-Israëlische dorp uit de titel. Heeft zijn momenten, zeker in de meer persoonlijke scenes, maar overduidelijk een navolger van Battle of Algiers met, typisch voor de tijd, te veel linkse agitprop (echt, een hele toespraak van Nasser?)

⭐⭐
The Fall Guy (David Leitch, 2024)
Ik realiseer me steeds meer dat of ik een actiefilm goed vind, er vooral van afhangt of hij stijl heeft (zie ook: Furiosa) en niet per se hoe vaak de auto over de kop gaat. Leitchs Atomic Blonde had stijl. The Fall Guy heeft dat niet; het is allemaal erg functioneel gefilmd. Wat het wel heeft is van die kamerbrede 'grappige' dialoog die veel moderne actiefilms verpest.

The Beast (Bertrand Bonello, 2023)
Bombastisch, pompeus, traag. Paar scenes met de incel zijn wel grappig.

Fallen Angels (Wong-Kar Wai, 1995)
Deze deed pijn. Ik zag Chunking Express en Happy Together bij uitkomen en herinner me ze als visueel briljante, trendsettende films. Ze hebben natuurlijk ook Christopher Doyle groot gemaakt. Maar Fallen Angels bleek in Eye een enorme verzameling jaren 90 clichés: van verzadigde kleuren naar zwart-wit en weer terug, flink met de camera zwaaien, hip muziekje eronder en de coole hitman kan aan het werk.

Mission: Impossible III (JJ Abrams, 2006, SkyShowtime)
Na John Woos zeer geslaagde tweede deel, neemt JJ Abrams nu het stokje over. Die vergeet prompt dat dit een reeks van lichtvoetige spy capers hoort te zijn en dat Ethan Hunt de meester van de stealth is. Het begint met een grimmige martelscene en Cruise knalt gewoon iedereen neer. Geen zak aan dus, daar kan zelfs Philip Seymour Hoffman niets aan doen. Ook veel shakey cam chaosactie.

⭐½
P.P. Rider (Shinji Sōmai, 1983)
Ik kon echt geen touw vastknopen aan deze film. Een paar tieners proberen een klasgenoot die is ontvoerd door yakuza omdat zijn vader in de drugshandel zit te redden, zoveel is duidelijk. Maar van scene tot scene leek iedereen gewoon maar wat te doen, waarbij dat 'wat' vooral een hoop duw- en trekwerk en geschreeuw is. Sōmai wordt gepresenteerd als een grote inspiratiebron van Hirokazu Kore-eda, maar dit kwam op mij vooral over Takashi Miike met minder geweld, maar nog veel meer chaos. (De film heeft ook veel juichende recensies, dus wellicht ligt het aan mij.)

Grappig ik zag Fallen Angels destijds in de bioscoop en vond het een openbaring. Zag daarna Chunking Express en vond die tegenvallen. Ben inmiddels bijgetrokken, schijnt ook bedoeld te zijn als double bill

Pandemonium
Avonturen na de dood, aanvankelijk leek het erop de kant op te gaan van de finale van The Beyond en Japanese Hell maar dan komen er wat belerende episodes ten koste van de visuals en blijft het hangen op mid.

Krvavý Johann
Sleazy zombie/vampierenfilm in Tsjechië, inclusief cameo van enkele lokale pornoveteranen. Niet teveel van verwachten en dan is het nog best een vermakelijke film, met hier en daar een lekker smakeloze scene als uitschieter.

Gorgo
Godzilla voor de kust van Ierland, geinige twist met nog wat hints naar de troubles die daarbij horen. Op Letterboxd samengevat als nog geen 80 minuten waarvan minstens een derde bestaat uit vernieling, met andere woorden: niks te klagen.

De Nobelprijswinnaar
Er wordt een web geweven rondom een skere schrijver en de relaties rondom hem maar ook plagiaat. Een beetje sleazy draadje met een minderjarig meisje vormt een wat vervelend Nederlands cliché, de film had ook best leuk geweest zonder dit viezemannenfantasietje.

Zuflucht in Shanghai
Joden die voor WW2 naar Shanghai vluchtten belanden niet veel later alsnog in een oorlog met Japan. Interessante docu, net als The Nobelprijswinnaar met muziek van John Zorn.

Le Choc du futur
Muzikante pioniert eind jaren zeventig met elektronica, met wat name droppings als Aksak Maboul en Laurie Spiegel. Niet spectaculair, beetje hipster, maar Alma Jodorowsky (kleindochter van…) met vintage elektronica is eigenlijk toch cool genoeg om een leuke film op te leveren.

Le Jardin des supplices
Nog een exile to China, nu een drugsverslaafde Fransman. Het is een beetje exploitatie uit de tijd van Emmanuelle maar je vraagt je qua erotiek soms af wat eigenlijk de bedoeling is, want erg erotisch wordt het niet. De seks is spaarzaam en vaak versneden met politieke verhandelingen over communisme, het einde van kolonialisme aldaar en zelfs een paar heftige foto’s van onder ander leng tch’e. Enfin, ook wel typisch Frans natuurlijk.

Grappig ik zag Fallen Angels destijds in de bioscoop en vond het een openbaring. Zag daarna Chunking Express en vond die tegenvallen.

Heb je ze recent nog gezien? Want ik vrees dat het toch een beetje hetzelfde is als met The Chase: enorm tijdsgebonden. Nu zijn Wai en Doyle (en ook Tarantino, die er wat betreft gebruik muziek en coole hitman nog invloedrijker is geweest) natuurlijk ook heel vaak slecht nagedaan. Ik durf nu bijvoorbeeld ook niet om bv Natural Born Killers te herbekijken (zeker niet omdat Stones recente, zeer 90s Savages zo een sof was.)

Ja, WKW is elke zomer weer in de Amsterdamse bioscopen te zien (maar nooit Ashes of Time, die steeds beter wordt.) Natural Born Killers zie ik ook niet zo zitten, hetzelfde met een aantal Finchers uit dezelfde periode (al vond ik Fight Club recentelijk in de bioscoop gezien de "crisis in masculiniteit" van de afgelopen jaren een intrigerende ervaring.)

The Color of Pomegranates (Sergej Parajanov, 1969, Rialto De Pijp.)
Goed deze film een keer gezien te hebben, maar ik denk niet dat ik hem snel ga herbekijken.
Ik denk dat als je opgegroeid bent in de Armeens orthodoxe kerk of er kennis van hebt, je een hoop meer uit deze film kunt halen, want vrijwel alles lijkt geïnspireerd op de iconografie daarvan. Ik ken al die heiligen en hun verhalen niet.
Wat overblijft is een stroom beelden. Een flink deel daarvan is briljant, maar ook een hoop dat valt te classificeren als 'hippiegedoe'. Wel apart, want de Armeense Sovjetrepubliek lijkt me nu niet de meest groovy plaats op aarde in 1969.

Mission: Impossible - Ghost Protocol (Brad Bird, 2011, SkyShowTime)
Na de grimdark sof die JJ Abrams' M:I III, krijgen we gelukkig een andere regisseur voor deel het nummerloze 4e deel: Brad Bird. Die scoorde eerder met... Ratatouille?

Maar het werkt fantastisch. Eigenlijk zit er ook niet veel verschil tussen een goede Disney-film en een goede spy caper: beetje actie, beetje humor, tempo hoog houden. En grote actiefilms worden zo intensief gestoryboard dat ze bijna starten als animatiefilm. Birds regie is misschien iet zo flamboyant als die van John Woo in deel twee, maar wel meer solide. En Bird heeft in tegenstelling tot Abrams dus wel humor; dit is verreweg de grappigste M:I film. De opening is echt fantastisch; het Kremlin wordt gewoon opgeblazen!

Jammer genoeg is de finale in Mumbai een beetje meh, anders was dit de beste M:I tot nog toe geweest. Nu scoor ik hem gelijk met deel 2. John Woo heeft de betere grote actiescenes en de flair, maar Bird levert de meer solide film af en heeft de humor.

The Color of Pomegranates was gepland als biografie van de dichter Sayat Nova maar als gevolg van de censuur is het meer ’n, eh… expressionistische affaire geworden. 😄

Wel veel esoterica maar dan minder geijkte symbolen dan Jodorowsky, die het bijna schoolmeesterachtig aanpakt.

Geweldig om Pomesgranates in de bios te kunnen zien!

Terrestrial Verses heb ik op de lijst gezet.

De Nobelprijswinnaar
'Ik ben schrijver. Díe schrijver.' Nederland verdient meer films in kaurismakiaans zwart-wit. De privé-detective die hier halverwege opduikt kan zo bij de Leningrad Cowboys. Hollandse clichés zijn er vanaf het begin, de godverdommes vliegen na 3 minuten al in het rond (op de tieten is het langer wachten). Er wordt ook vrijwel continu uit de bruine fruitschaal gesnoept. Toch heeft de film ook smaak, dankzij een pianistische soundtrack van niemand minder dan John Zorn. Een goede Nederlandse film betekent: fout gerommel met een minderjarige. 'Wil je neuken? Wil je niet neuken?' De serieuze kern van het plot draait om een verwisseling. De ene schrijver zijn “dood” is de ander zijn brood. Alle lijntjes komen als een slecht boek bij elkaar. Goed? Neen, grappig? Absoluut. 'Stelletje boekenwurmen!'

Een goede Nederlandse film betekent:

nu noem ik 'm goed en later niet. Vervang door 'geslaagde'.

De Nobelprijswinnaar klinkt wel echt als Nederlandse film op zijn Nederlandst. Om het helemaal af te maken moet alle dialoog nog later zijn heropgenomen in een duidelijke studioakoestiek, terwijl de karakters bijvoorbeeld buiten staan.

Trembling Before G-d
Chassidische Joden en queer, het is uiteraard weer moeluk. Ik dacht net geleerd te hebben dat het probleem met masturbatie (of eigenlijk: masturbatie als oorzaak van álle problemen) iets van die ouwe Kellogg (van de cornflakes) was, maar hier ligt dat óok al niet lekker. Anyway, blijft sneu al zie ook bij sommige strengere rabbi’s toch wel enige worsteling. Deel van de John Zorn Filmworks-serie.

H6llb6nd6r
De eerste van de „Adams Family” en ook deze is een beetje Rob Zombie-achtig maar veel eh, sympathieker… Dochter die met haar moeder in een bos woont ontdekt de buiten- en binnenwereld, beetje coming of age maar dan met hekserij en gore.

Vampire Junction
Latere Jess Franco, ik bereidde me voor op het ergste. For a minute leek het toch nog wel wat te kunnen worden, in een intro vol psychedelische shots en een electro-akoestische tape-soundtrack. Helaas wordt het al snel weer typische Franco op z’n slechtst. De erotische (droom)scenes zijn saai, acteerprestaties te slecht voor woorden en ik vermoed dat de incidental music in de finale van zijn hand is met een soort elekronische-trompet-jazz(?) die het slechtste Residentswerk nog luisterbaar doet toeschijnen.

The Royal Hotel (Kitty Green, 2023, Filmhallen)
Twee Amerikaanse-zich-als-Canadees-voordoende meisjes (Julia Garland en Jessica Henwick) feesten iets te hard op vakantie in Australië en komen zonder geld te zitten. Een baantje als barkeeper in de titellocatie in de outback moet uitkomst bieden. De combinatie van eenzame mijnwerkers en heel veel alcohol blijkt alleen niet echt relaxt werken, om het maar met een understatement te zeggen. Mannen, ugh.

Dit is verre van de meest originele film wat betreft opzet en karakters. Bij de stamgasten heb je de vlotte aardige, die als snel iets te vlot en aardig wordt, de verlegen en gepeste frustratieopkropper en uiteraard de regelrechte barpsycho, alle drie aangemoedigd door een witte wijn hakkende, 'one of the boys' cougar. Maar de uitvoering is wat meer naturel Ken Loach-stijl en daarom geloofwaardiger dan meestal bij dit type film. Bij de aftiteling bleek de film ook gebaseerd op een documentaire over een dergelijke bar. Daarbij kun je de sterke acteerprestaties optellen. Naast de altijd overtuigende Garland zijn er ook Hugo Weaving, Babyteeth-ster Toby Wallace en James Frecheville uit die andere Aussie-topper, The Animal Kingdom. Al met al geen topfilm, maar wel het kijken waard.

Miracle Mile (Steve De Jarnatt, 1988, Eye Filmmuseum)
After Hours, maar dan in LA net voor de nucleaire apocalypse, en minstens net zo goed.

Met onaangekondigde introductie door de Nederlandse DP Theo van de Sande die in de buurt was en Eye had gebeld of er interesse was. Het leek er op of hij al zijn vrienden had uitgenodigd, want de zaal zat vol kunstsceneboomers waaronder Freek de Jonge.

Had ik wel willen zien, vond dat destijds een vreemde en originele film. Heel erg eighties.

Ja, ik zie nu ineens een soort 'pop-art surrealisme' stroming (strominkje?) in de eighties: After Hours, Vampire's Kiss, Miracle Mile. Allemaal top. Nog meer aanraders?

Ik denk meteen aan Paperhouse en Repo Man. Misschien zelfs Desperately Seeking Susan. En de Fransen met sowieso Subway, Diva en Mauvais Sang.

The Strange Vice of Mrs. Wardh (Sergio Martino, 1971, Eye Filmmuseum)
The Suspicious Death of a Minor (Sergio Martino, 1975, Eye Filmmuseum)
Martin Koolhoven & Ronald Simons programmeren een double bill van de Italiaanse regisseur en halen de man zelf naar Eye. Hij oogde nog fit en praatte ook graag, maar wel op een typische 'opa vertelt' rammelende manier. Hij leek wel een Amerikaanse presidentskandidaat.
Strange Vice is op en top een giallo: mooie beelden, zwart leren handschoenen, knalrood bloed, veel tieten, plot waar geen touw aan vast te knopen is en lachwekkende nagesynchroniseerde dialogen. Seventies swinger George Curro heeft de beste: ""My specialty is courting ladies in the presence of their husbands."
Maar Suspicious Death is de grote verrassing hier. De mooie beelden blijven, maar dit is geen giallo, maar een politie-actiefilm met wat humor. Beetje Hong Kong, veel Dirty Harry/French Connection met een redelijk solide plot voor dit soort film. Fantastische shootout op een achtbaan, een zowel komische als spectaculaire achtervolging met een afgeragde 2CV, geweldige soundtrack en Claudio Cassinelli is geweldig op dreef als cynische hardboiled politieman.

Invitation to a Suicide
De soundtrack was een van de redenen dat ik even genoeg had van Zorn maar de film is wel een van de betere met zijn muziek. Een zwarte comedy in de Poolse community die eigenlijk slaagt in wat De Nobelprijswinnaar probeerde te zijn. Low budget maar alleszins charmant.

Morte sospetta di una minorenne (The Suspicious Death of a Minor)
Deze kwam langs op m’n tijdlijn 😉 dus ook maar eens bekeken. Een uitstekende poliziottesco in navolging van Milano Calibro 9, inclusief de legendary barokke funksoundtrack (door een mij onbekende componist btw).

door een mij onbekende componist btw

Verantwoordelijk voor de openingstune van Curb Your Enthusiasm! (Volgens Wikipedia oorspronkelijk voor een Italiaanse film, toen gebruikt voor een reclame van een Amerikaanse bank, waar Larry David het hoorde.)

Bonnie & Clyde (Arthur Penn, 1967, Lab111)
Aardige, vlotte misdaadfilm die om de een of andere reden een wat mij betreft wat overdreven legendarische status heeft. Nogal sixties, zij het niet zo erg als de andere film die ik recent van Penn zag, The Chase. Gene Hackman steelt elke scene waar hij in zit, terwijl Estelle Parsons juist een stoorzender van jewelste is. Maar dat komt vooral door de rol, een buitengewoon stupide 'hysterisch stijf vrouwtje' stereotype.

Verantwoordelijk voor de openingstune van Curb Your Enthusiasm!

Dat dat een Italiaanse tune was wist ik wel maar ik dacht dat het Umiliani was… Oh well… Learning every day…

<i>Hollywood 'pop-art surrealisme' strominkje in de eighties</i>

Surrealisme was in het Hollywood van de jaren zeventig al te bespeuren bij b.v. Robert Altman (Brewster McCloud, Images, 3 Women) en Hal Ashby (Harold and Maude, Being There). Generatiegenoten van Scorsese waren in de jaren tachtig weleens surrealistisch bezig, zoals Francis Ford Coppola (Peggy Sue Got Married) en Woody Allen (Zelig, The Purple Rose Of Cairo).

1985 is een piekjaar.

Mogelijke kandidaten (van wisselende kwaliteit):
Pee-wee's Big Adventure (Tim Burton, 1985)
Static (Mark Romanek, 1985)
Trouble In Mind (Alan Rudolph, 1985)

Misschien past True Stories (David Byrne, 1986) ook in deze categorie.

Mislukte pogingen:
Crimewave (Sam Raimi, 1985) m.m.v. de Coen Brothers die in 1991 pop-art surrealistisch zouden toeslaan met Barton Fink
Into The Night (John Landis, 1985)

Crimewave kan ik me vaag nog herinneren als erg teleurstellend voor een samenwerking tussen Sam Raimi en de Coens. Heel hoog lach-of-ik-schiet kluchtgehalte toch? Wat dat betreft wel een soort voorganger van Drive-Away Dolls.

The First Omen
Lijkt aanvankelijk heel erg op Immaculate, Amerikaanse arriveert in Rome om zich bij de nonnen te voegen. Er is zelfs een tip to the hat aan de Italiaanse soundtrack. Maar overall is dit een betere film, het laatste overduidelijk linken aan de franchise is een beetje copout, maar ja, zal geholpen hebben met de financiering. Nell Tiger Free is ijzersterk als ontrafelaar van het mysterie en de mood en de special fx uitstekend.

Torture Garden
Wat brave Engelse classic horror waar in vijf circusgangers een lesje wordt geleerd.

Am I OK?
De coming out van een 32-jarige dame die op dames blijkt te vallen. Paar leuke grappen, charmante lead, een lach, een traan, gewoon prima vermaak.

Le Choc du futur
Lees op het moment Simon Reynolds' Futuromania (waarover ongetwijfeld meer binnenkort) en deze film past daar mooi bij. Uit 2019 alweer. 78 minuten en dat past wel goed bij deze "vibe-film" die eigenlijk meer symbolisch is dan een conventionele film met plot. La Jodorofsky ontwaakt en zet 'Supernature' op terwijl ze al rokend wat danst en achteloze spieroefeningen doet. So far, so Paris, maar al snel blijkt ze een thuisstudio te hebben. Kort samengevat gaat de film over het vinden van inspiratie (een Amerikaanse platenverzamelaarvriend op leeftijd komt even zijn nieuwe aankopen luisteren, Throbbing Gristle en Human League vind ze leuk, Suicide niet), uitstelgedrag en bijbehorend geldproblemen, technische problemen, een in de schoot geworpen speeltje en het maken van een nieuw nummer. Eigenlijk wil Ana house uitvinden, maar daar is net te vroeg voor (en de makers houden het wat dat betreft realistisch, misschien dat haar sound iets te vet is voor die tijd zonder professionele studio?) en wat vinden anderen van haar nieuwe nummer? Veel oog voor detail (de apparatuur, de fotokubus, de manier waarop Jodorofsky alleen echt Seventies wordt dankzij een Adjani-bril) en het zette me wel aan het denken over die periode en de rol van electronica (kom men iets horen aankomen?) Natuurlijk ontkwam ik niet aan de economische vraag: was zo'n setup enigszins betaalbaar in 1978?

So far, so Paris 👌

Invitation to a Suicide op de kijklijst gezet. Le Choc du Futur staat klaar voor ergens deze zomer.

Marty's After Hours-queeste op FB meegepakt, uiteraard noteerde ik vlijtig wat er langskwam. En ook hier nog wat nieuwe opgedaan. (Static!) Moest zelf ook al snel aan Into the Night denken, wat een waanzin.

Begonnen met het niet al te beste (krap 3 sterren denk ik):

Where's Poppa?
'You're such a silly boy.' De tagline op de poster van After Hours luidt: 'what if that date you thought would never end, didnt?' Als je 'date' door 'life' verandert, heb je deze film. George Segal zit opgescheept met zijn vreselijk demente schoonmoeder. Dat mens wil maar niet dood, wat voor Harold and Maude-achtige stunts onze boy ook uithaalt. De belegen humor uit de beginfase wordt nog versterkt door de entree van een 'nurse', een geile Mary Poppins. Een en ander deed me denken aan Mother van Albert Brooks (die ook zélf wat op Segal lijkt). De film wordt een stuk beter – en absurder en surrealistischer – na de entree van De Broer. Deze man brengt joodse stadshumor mee. Zieker dan ziek en zwarter dan zwart, met een opvallende rol voor verkrachting en een Afro-Amerikaanse street gang. Kíjk, dat moet je durven. 'Man, you pandering valuable running time.'

Klinkt als een, uh, interessante film.

Sullivan's Travels (Preston Sturges, 1941, Lab111)
Best leuk, maar komt eigenlijk niet over het geniale begin waarin op sneltreinvaart over film wordt gediscussieerd en vooral gegrapt. Veronica Lake heeft de ultieme klassieke filmster looks en lijkt een grote inspiratie voor Jessica Rabbit te zijn geweest. Verder hebben de Coens hier de titel O Brother, Where Art Thou vandaan, hoewel die film weinig van doen heeft met de film-in-de-film met een titel, wat een soort Steinbeck-verfilming moet zijn.

Only the River Flows (河边的错误) (Wei Shunjun, 2023, Rialto De Pijp)
Eén van de hoogtepunten, zo niet het hoogtepunt van het toch niet misselijke filmjaar 2024 tot nog toe. Een oud vrouwtje, in de buurt bekend als Opoe Vier, wordt vermoord en inspecteur Ma Zhe (Zhu Yilong) moet het oplossen. Verdachten komen en gaan, er komen meer lijken bij die er niets mee te maken hebben en toch weer wel, de assistent van Ma is plichtsgetrouw, maar niet bijster competent, zijn huwelijk loopt niet lekker en hij kan zijn oude onderscheiding niet vinden. Het is een Chinese giallo koortsdroom, maar dan gefilmd met het methodische en rustige van Finchers Zodiac in glorieus filmisch 16mm.

Les Amours d'Astrée et de Céladon
De laatste film van Rohmer is een mooie, artificiële film. Dit is immers een verfilming van een 17de eeuwse vertelling over Galliërs in de 5de eeuw zonder enige interesse in authenticiteit (dat Franse kasteel alleen al! :) Theatraal, pastoraal en literair maar ook heel snel gewoon een Rohmer met liefdesperikelen, drama, plannetjes en misverstanden. Herders, nimfen en druïden die in afgemeten zinnen spreken, het lijkt het recept voor een lange zit maar het blijkt allemaal vermakelijk, ook omdat iedereen heel mooi is. Tegen het einde wordt het zowaar nog gewoon geil wanneer het klassieke verkleden in vrouwenkleren voor allerlei verwarring zorgt.

The Beach Boys
Even Hell Has Its Heroes
De documentaire over the Beach Boys moet dealen met moeilijke episodes en het is gewoon allemaal te netjes. Dat later werk niet belicht wordt lijkt me logisch, maar de stuff over Smile gaat ook allemaal wat vluchtig ofzo. Dan liever de korrerige vibe van de docu over Dylan Carlson en zijn Earth. Zo’n beetje iedereen die met ’m gewerkt heeft wordt geïnterviewd. Soms, bij Bill Frisell met name, lijkt het wat random omdat je de link met Earth mist. Maar verder, issa vibe en dat past erg bij Earth.

I Saw the TV Glow
De vorige van Jane Schoenbrun was bijzonder en intrigerend maar ik denk dat deze een stap vooruit is. Beetje Lynchiaans, inclusief muzikale intermezzo’s, maar dan met moderne (indie) pop culture. Stilistisch heel sterk en hoewel het overduidelijk over „trans”-dingen gaat denk ik dat elke „misfit” er wel wat in herkent.

Mondo New York
Een blonde dame loopt door New York en ziet dingen. Kippen hebben het zwaar te verduren, er is standup comedy op straat, s&m, cabaret-achtige dingen, genderbending… verdomd interessant, maar gaat u verder.

The Devil’s Lover
Gothische erotica, degelijk, niet overdreven sleazy met blikvanger Rosalba Neri als saving grace, niet vervelend, maar beetje mid.

La Strada (Federico Fellini, 1954, Lab111)
De enige andere Fellini die ik ooit gezien had - en fantastisch vond - is 8½. Beetje een schok om van de problematiek van de sophisticated jetset nu ineens in een circusmelodrama met zielig clown (mevrouw Fellini!) te komen. Maar goed, na even inkomen blijkt toch wel een terechte klassieker te zijn, waar Fellini zowel eer betoont aan de genreconventies als er mee speelt. Normaal ben ik nooit pro-pesters, maar Il Motto heeft volkomen gelijk met hoe hij zijn ongetalenteerde bullebak van een collega Zampanò het bloed onder de nagels vandaan haalt.

Even Hell Has Its Heroes
Ik ook natuurlijk die Earth-docu. Dylan Carlson de "well-read red neck" met zijn vriendelijke, weemoedige ogen en ongeveer iedereen die ooit met hem heeft samengespeeld. Lange film, bijna twee uur, maar het kijkt lekker weg dankzij de prachtige 8MM-beelden die naadloos bij de hypnotische patronen van de muziek passen. Lekker veel Vies Amerika. De pratende hoofden worden slim ontweken, wel in beeld geïntroduceerd maar daarna gekoppeld aan vaak ongerelateerde of asynchrone beelden. De muziek is vanzelfsprekend goddelijk. Dus dacht ik: wat als je de praters weglaat, dan heb je de echt perfecte dromerige documentaire. Blijkt gewoon de bonus-disc te zijn van de Blu-ray!

Only the River Flows en Only the River Flows: op de lijst.

maar het blijkt allemaal vermakelijk, ook omdat iedereen heel mooi is.

:D (recenter dan ik dacht, ook). Een man uit een andere tijd, toch, Rohmer.

De documentaire over the Beach Boys moet dealen met moeilijke episodes en het is gewoon allemaal te netjes

*skipt*

Belgica
'Wa is da nu?' België op zijn Hollandst. De eerste tetjes zijn binnen een minuut binnen en ook de 'hodverdommes' laten niet lang op zich wachten. Seks, drugs en rock 'n roll beheersen het leven van twee Gentse broers. De ene een éénoog, de ander een stijfkop. Ze runnen café Belgica op coke en zijn het merendeel van de tijd volledig van de kook. De film drijft op de (geweldige) soundtrack van – hoe toepasselijk – de Dewaele brothers. De openingsavond van de vernieuwde club vormt – ook muzikaal - het hoogtepunt, met babylonesk blaasorkestje en een vocoder. Wat een decadentie. Slechte scenes zijn er ook zat. Het acteerwerk is even plat als de accenten. Door al het melodrama schoot me het tweede uur eindelijk te binnen wie de matige regisseur moest wezen: Felix van Groeningen. 'Ik ga je laten.'

Bleek 'm 7 jaar geleden al gezien te hebben. (Recensies langer, maar in wezen hetzelfde)

Gebeurt me steeds vaker (logisch): ouderdom + teveel films. Damn. Dan is het écht een verloren avond geweest, die maandag. ha.