Filmforum

The Strange Vice of Mrs. Wardh (Sergio Martino, 1971, Eye Filmmuseum)
The Suspicious Death of a Minor (Sergio Martino, 1975, Eye Filmmuseum)
Martin Koolhoven & Ronald Simons programmeren een double bill van de Italiaanse regisseur en halen de man zelf naar Eye. Hij oogde nog fit en praatte ook graag, maar wel op een typische 'opa vertelt' rammelende manier. Hij leek wel een Amerikaanse presidentskandidaat.
Strange Vice is op en top een giallo: mooie beelden, zwart leren handschoenen, knalrood bloed, veel tieten, plot waar geen touw aan vast te knopen is en lachwekkende nagesynchroniseerde dialogen. Seventies swinger George Curro heeft de beste: ""My specialty is courting ladies in the presence of their husbands."
Maar Suspicious Death is de grote verrassing hier. De mooie beelden blijven, maar dit is geen giallo, maar een politie-actiefilm met wat humor. Beetje Hong Kong, veel Dirty Harry/French Connection met een redelijk solide plot voor dit soort film. Fantastische shootout op een achtbaan, een zowel komische als spectaculaire achtervolging met een afgeragde 2CV, geweldige soundtrack en Claudio Cassinelli is geweldig op dreef als cynische hardboiled politieman.

Invitation to a Suicide
De soundtrack was een van de redenen dat ik even genoeg had van Zorn maar de film is wel een van de betere met zijn muziek. Een zwarte comedy in de Poolse community die eigenlijk slaagt in wat De Nobelprijswinnaar probeerde te zijn. Low budget maar alleszins charmant.

Morte sospetta di una minorenne (The Suspicious Death of a Minor)
Deze kwam langs op m’n tijdlijn 😉 dus ook maar eens bekeken. Een uitstekende poliziottesco in navolging van Milano Calibro 9, inclusief de legendary barokke funksoundtrack (door een mij onbekende componist btw).

door een mij onbekende componist btw

Verantwoordelijk voor de openingstune van Curb Your Enthusiasm! (Volgens Wikipedia oorspronkelijk voor een Italiaanse film, toen gebruikt voor een reclame van een Amerikaanse bank, waar Larry David het hoorde.)

Bonnie & Clyde (Arthur Penn, 1967, Lab111)
Aardige, vlotte misdaadfilm die om de een of andere reden een wat mij betreft wat overdreven legendarische status heeft. Nogal sixties, zij het niet zo erg als de andere film die ik recent van Penn zag, The Chase. Gene Hackman steelt elke scene waar hij in zit, terwijl Estelle Parsons juist een stoorzender van jewelste is. Maar dat komt vooral door de rol, een buitengewoon stupide 'hysterisch stijf vrouwtje' stereotype.

Verantwoordelijk voor de openingstune van Curb Your Enthusiasm!

Dat dat een Italiaanse tune was wist ik wel maar ik dacht dat het Umiliani was… Oh well… Learning every day…

<i>Hollywood 'pop-art surrealisme' strominkje in de eighties</i>

Surrealisme was in het Hollywood van de jaren zeventig al te bespeuren bij b.v. Robert Altman (Brewster McCloud, Images, 3 Women) en Hal Ashby (Harold and Maude, Being There). Generatiegenoten van Scorsese waren in de jaren tachtig weleens surrealistisch bezig, zoals Francis Ford Coppola (Peggy Sue Got Married) en Woody Allen (Zelig, The Purple Rose Of Cairo).

1985 is een piekjaar.

Mogelijke kandidaten (van wisselende kwaliteit):
Pee-wee's Big Adventure (Tim Burton, 1985)
Static (Mark Romanek, 1985)
Trouble In Mind (Alan Rudolph, 1985)

Misschien past True Stories (David Byrne, 1986) ook in deze categorie.

Mislukte pogingen:
Crimewave (Sam Raimi, 1985) m.m.v. de Coen Brothers die in 1991 pop-art surrealistisch zouden toeslaan met Barton Fink
Into The Night (John Landis, 1985)

Crimewave kan ik me vaag nog herinneren als erg teleurstellend voor een samenwerking tussen Sam Raimi en de Coens. Heel hoog lach-of-ik-schiet kluchtgehalte toch? Wat dat betreft wel een soort voorganger van Drive-Away Dolls.

The First Omen
Lijkt aanvankelijk heel erg op Immaculate, Amerikaanse arriveert in Rome om zich bij de nonnen te voegen. Er is zelfs een tip to the hat aan de Italiaanse soundtrack. Maar overall is dit een betere film, het laatste overduidelijk linken aan de franchise is een beetje copout, maar ja, zal geholpen hebben met de financiering. Nell Tiger Free is ijzersterk als ontrafelaar van het mysterie en de mood en de special fx uitstekend.

Torture Garden
Wat brave Engelse classic horror waar in vijf circusgangers een lesje wordt geleerd.

Am I OK?
De coming out van een 32-jarige dame die op dames blijkt te vallen. Paar leuke grappen, charmante lead, een lach, een traan, gewoon prima vermaak.

Le Choc du futur
Lees op het moment Simon Reynolds' Futuromania (waarover ongetwijfeld meer binnenkort) en deze film past daar mooi bij. Uit 2019 alweer. 78 minuten en dat past wel goed bij deze "vibe-film" die eigenlijk meer symbolisch is dan een conventionele film met plot. La Jodorofsky ontwaakt en zet 'Supernature' op terwijl ze al rokend wat danst en achteloze spieroefeningen doet. So far, so Paris, maar al snel blijkt ze een thuisstudio te hebben. Kort samengevat gaat de film over het vinden van inspiratie (een Amerikaanse platenverzamelaarvriend op leeftijd komt even zijn nieuwe aankopen luisteren, Throbbing Gristle en Human League vind ze leuk, Suicide niet), uitstelgedrag en bijbehorend geldproblemen, technische problemen, een in de schoot geworpen speeltje en het maken van een nieuw nummer. Eigenlijk wil Ana house uitvinden, maar daar is net te vroeg voor (en de makers houden het wat dat betreft realistisch, misschien dat haar sound iets te vet is voor die tijd zonder professionele studio?) en wat vinden anderen van haar nieuwe nummer? Veel oog voor detail (de apparatuur, de fotokubus, de manier waarop Jodorofsky alleen echt Seventies wordt dankzij een Adjani-bril) en het zette me wel aan het denken over die periode en de rol van electronica (kom men iets horen aankomen?) Natuurlijk ontkwam ik niet aan de economische vraag: was zo'n setup enigszins betaalbaar in 1978?

So far, so Paris 👌

Invitation to a Suicide op de kijklijst gezet. Le Choc du Futur staat klaar voor ergens deze zomer.

Marty's After Hours-queeste op FB meegepakt, uiteraard noteerde ik vlijtig wat er langskwam. En ook hier nog wat nieuwe opgedaan. (Static!) Moest zelf ook al snel aan Into the Night denken, wat een waanzin.

Begonnen met het niet al te beste (krap 3 sterren denk ik):

Where's Poppa?
'You're such a silly boy.' De tagline op de poster van After Hours luidt: 'what if that date you thought would never end, didnt?' Als je 'date' door 'life' verandert, heb je deze film. George Segal zit opgescheept met zijn vreselijk demente schoonmoeder. Dat mens wil maar niet dood, wat voor Harold and Maude-achtige stunts onze boy ook uithaalt. De belegen humor uit de beginfase wordt nog versterkt door de entree van een 'nurse', een geile Mary Poppins. Een en ander deed me denken aan Mother van Albert Brooks (die ook zélf wat op Segal lijkt). De film wordt een stuk beter – en absurder en surrealistischer – na de entree van De Broer. Deze man brengt joodse stadshumor mee. Zieker dan ziek en zwarter dan zwart, met een opvallende rol voor verkrachting en een Afro-Amerikaanse street gang. Kíjk, dat moet je durven. 'Man, you pandering valuable running time.'

Klinkt als een, uh, interessante film.

Sullivan's Travels (Preston Sturges, 1941, Lab111)
Best leuk, maar komt eigenlijk niet over het geniale begin waarin op sneltreinvaart over film wordt gediscussieerd en vooral gegrapt. Veronica Lake heeft de ultieme klassieke filmster looks en lijkt een grote inspiratie voor Jessica Rabbit te zijn geweest. Verder hebben de Coens hier de titel O Brother, Where Art Thou vandaan, hoewel die film weinig van doen heeft met de film-in-de-film met een titel, wat een soort Steinbeck-verfilming moet zijn.

Only the River Flows (河边的错误) (Wei Shunjun, 2023, Rialto De Pijp)
Eén van de hoogtepunten, zo niet het hoogtepunt van het toch niet misselijke filmjaar 2024 tot nog toe. Een oud vrouwtje, in de buurt bekend als Opoe Vier, wordt vermoord en inspecteur Ma Zhe (Zhu Yilong) moet het oplossen. Verdachten komen en gaan, er komen meer lijken bij die er niets mee te maken hebben en toch weer wel, de assistent van Ma is plichtsgetrouw, maar niet bijster competent, zijn huwelijk loopt niet lekker en hij kan zijn oude onderscheiding niet vinden. Het is een Chinese giallo koortsdroom, maar dan gefilmd met het methodische en rustige van Finchers Zodiac in glorieus filmisch 16mm.

Les Amours d'Astrée et de Céladon
De laatste film van Rohmer is een mooie, artificiële film. Dit is immers een verfilming van een 17de eeuwse vertelling over Galliërs in de 5de eeuw zonder enige interesse in authenticiteit (dat Franse kasteel alleen al! :) Theatraal, pastoraal en literair maar ook heel snel gewoon een Rohmer met liefdesperikelen, drama, plannetjes en misverstanden. Herders, nimfen en druïden die in afgemeten zinnen spreken, het lijkt het recept voor een lange zit maar het blijkt allemaal vermakelijk, ook omdat iedereen heel mooi is. Tegen het einde wordt het zowaar nog gewoon geil wanneer het klassieke verkleden in vrouwenkleren voor allerlei verwarring zorgt.

The Beach Boys
Even Hell Has Its Heroes
De documentaire over the Beach Boys moet dealen met moeilijke episodes en het is gewoon allemaal te netjes. Dat later werk niet belicht wordt lijkt me logisch, maar de stuff over Smile gaat ook allemaal wat vluchtig ofzo. Dan liever de korrerige vibe van de docu over Dylan Carlson en zijn Earth. Zo’n beetje iedereen die met ’m gewerkt heeft wordt geïnterviewd. Soms, bij Bill Frisell met name, lijkt het wat random omdat je de link met Earth mist. Maar verder, issa vibe en dat past erg bij Earth.

I Saw the TV Glow
De vorige van Jane Schoenbrun was bijzonder en intrigerend maar ik denk dat deze een stap vooruit is. Beetje Lynchiaans, inclusief muzikale intermezzo’s, maar dan met moderne (indie) pop culture. Stilistisch heel sterk en hoewel het overduidelijk over „trans”-dingen gaat denk ik dat elke „misfit” er wel wat in herkent.

Mondo New York
Een blonde dame loopt door New York en ziet dingen. Kippen hebben het zwaar te verduren, er is standup comedy op straat, s&m, cabaret-achtige dingen, genderbending… verdomd interessant, maar gaat u verder.

The Devil’s Lover
Gothische erotica, degelijk, niet overdreven sleazy met blikvanger Rosalba Neri als saving grace, niet vervelend, maar beetje mid.

La Strada (Federico Fellini, 1954, Lab111)
De enige andere Fellini die ik ooit gezien had - en fantastisch vond - is 8½. Beetje een schok om van de problematiek van de sophisticated jetset nu ineens in een circusmelodrama met zielig clown (mevrouw Fellini!) te komen. Maar goed, na even inkomen blijkt toch wel een terechte klassieker te zijn, waar Fellini zowel eer betoont aan de genreconventies als er mee speelt. Normaal ben ik nooit pro-pesters, maar Il Motto heeft volkomen gelijk met hoe hij zijn ongetalenteerde bullebak van een collega Zampanò het bloed onder de nagels vandaan haalt.

Even Hell Has Its Heroes
Ik ook natuurlijk die Earth-docu. Dylan Carlson de "well-read red neck" met zijn vriendelijke, weemoedige ogen en ongeveer iedereen die ooit met hem heeft samengespeeld. Lange film, bijna twee uur, maar het kijkt lekker weg dankzij de prachtige 8MM-beelden die naadloos bij de hypnotische patronen van de muziek passen. Lekker veel Vies Amerika. De pratende hoofden worden slim ontweken, wel in beeld geïntroduceerd maar daarna gekoppeld aan vaak ongerelateerde of asynchrone beelden. De muziek is vanzelfsprekend goddelijk. Dus dacht ik: wat als je de praters weglaat, dan heb je de echt perfecte dromerige documentaire. Blijkt gewoon de bonus-disc te zijn van de Blu-ray!

Only the River Flows en Only the River Flows: op de lijst.

maar het blijkt allemaal vermakelijk, ook omdat iedereen heel mooi is.

:D (recenter dan ik dacht, ook). Een man uit een andere tijd, toch, Rohmer.

De documentaire over the Beach Boys moet dealen met moeilijke episodes en het is gewoon allemaal te netjes

*skipt*

Belgica
'Wa is da nu?' België op zijn Hollandst. De eerste tetjes zijn binnen een minuut binnen en ook de 'hodverdommes' laten niet lang op zich wachten. Seks, drugs en rock 'n roll beheersen het leven van twee Gentse broers. De ene een éénoog, de ander een stijfkop. Ze runnen café Belgica op coke en zijn het merendeel van de tijd volledig van de kook. De film drijft op de (geweldige) soundtrack van – hoe toepasselijk – de Dewaele brothers. De openingsavond van de vernieuwde club vormt – ook muzikaal - het hoogtepunt, met babylonesk blaasorkestje en een vocoder. Wat een decadentie. Slechte scenes zijn er ook zat. Het acteerwerk is even plat als de accenten. Door al het melodrama schoot me het tweede uur eindelijk te binnen wie de matige regisseur moest wezen: Felix van Groeningen. 'Ik ga je laten.'

Bleek 'm 7 jaar geleden al gezien te hebben. (Recensies langer, maar in wezen hetzelfde)

Gebeurt me steeds vaker (logisch): ouderdom + teveel films. Damn. Dan is het écht een verloren avond geweest, die maandag. ha.