Age Ain't Nuthin' But A Number?

Ik heb het idee dat die generatiekloof wel veranderd is. Hij is lang niet zo heftig als in de jaren 60 en 70 denk. Niemand kijkt op van een dertiger die nog op Pig Destroyer of 50 Cent stuitert, volgens mij wordt die grens steeds een stukje opgeschoven, misschien verdwijnt ie wel helemaal binnenkort.

Vraag me wel af waarom bijvoorbeeld nu-metal me niet grijpt.. ben ik te oud? Neuh, trek andere, minstens zo hedendaagse, metal prima.

Hopelijk kan ik als ik ouder ben ook nog 'ongebreideld enthousiast' zijn. :)

Dat gezegd hebbend: Stuart Maconie is 42 (geloof ik), John Peel (dus) 65 en een aantal van mijn favoriete Subs en muziek-loggers net halverwege de twintig. Het is dus ook weer niet zaligmakend.

Maar nu heb je dat toch niet meer nodig / geen behoefte meer aan?
Als 15-jarige had ik ook vrij weinig gehad aan een 15-jarige popjournalist ja, dat geef ik toe. Maar gelukkig zijn die er ook vrij weinig.

@ Willem: Welcome to the Machine van PF vind ik het duidelijkste voorbeeld.

anyway, de manier waarop ik destijds nieuwe muziek duidde is niet anders dan hoe ik dat nu doe. sterker nog, ik vind eigenlijk dat wanneer je een Franz Ferdinand - leuke band hoor - niet in de historische context kunt plaatsen je beter geen popjournalist kunt zijn.

Back on-topic:
ik vind eigenlijk dat wanneer je een Franz Ferdinand - leuke band hoor - niet in de historische context kunt plaatsen je beter geen popjournalist kunt zijn.

is natuurlijk niet in tegenspraak met:
voor je 't weet tik je een recensie over pakweg Franz Ferdinand waarin je betoogt dat ze niets anders doen dat wat Talking Heads al eerder deed, en je de opgewondenheid niet begrijpt.

Het kunnen plaatsen in historische context is uiteraard een pré, nee, een vereiste. Maar dan met een zuur gezicht beweren dat het daarom dus maar niks is, betekent dat je ze niet in de huidige context kunt plaatsen, en dat je de tijdsgeest niet (meer) aanvoelt.

Je kunt het als oudere popjournalist wat dat betreft moeilijk goed doen:
leuk dat je op basis van je gevorderde leeftijd nieuwe ontwikkelingen in historisch perspectief kunt plaatsen, maar het gaat mis als je daarom niet meer opgewonden kunt raken over bandjes die in jouw ogen alleen maar dingen recyclen die jij van vroeger al kende.
Omgekeerd is het óók wat pathetisch als je na al die jaren nog stééds ondersteboven raakt van elk gitaarbandje dat op de scene verschijnt. dan zou je weer kunnen zeggen dat je je niet erg ontwikkeld hebt.

100% eens. Niemand heeft er wat aan als een recensie door een niet-deskundige (dat deskundige klinkt gewichtiger dan ik bedoel) is geschreven.

Overigens vind ik recensies zelden nuttig - ik wil toch de plaat horen

En dat oudere rockers/schrijvers soms wat krampachtig overkomen is absoluut waar, maar ik ben het niet eens met de stelling dat rock/pop gemaakt moet worden door jonge mannen.

Die jazz- en dansrecensies vind ik juist het best, want ik houd niet van jazz en ik koop geen platen voor de dansvloer. Die recensies zouden dus wel eens geschreven kunnen zijn door mensen 'zoals ik' en met mijn behoeften in het achterhoofd.

Ik heb niks aan een recensie van een dancenummer door een dans-ingewijde, ik wil weten van medeliefhebbers van pop en indie welke dansplaatjes ook voor mij leuk zijn.
'Echte' 2step/UK garage-kenners schijnen "Babycakes" van 3 Of A Kind maar niks te vinden, maar wat heb ik aan hun mening?

Dat is ook het mooie aan popjournalistiek op het internet: daar heb je mensen die vanuit mijn belevingswereld schrijven.

ik vind eigenlijk dat wanneer je een Franz Ferdinand - leuke band hoor - niet in de historische context kunt plaatsen je beter geen popjournalist kunt zijn.

Weet ik niet, Theo. Is dat kennis die je moet bezitten of moet je dat altijd in een recensie zeg maar opschrijven? Ik heb het wel een beetje gehad met dat soort genealogie-als-recensie. Mag wel maar iedereen draait vervolgens hetzelfde verhaal af. SAAAAAAAAAIIII. Dan liever eens wat non-cynische liefdesverklaringen, etc. etc. En vooral geen gebruik van de term hoekig meer. Ik krijg daar inmiddels een beetje de schijterij van.

vinger, zere plek.

Jaja, natuurlijk. Maar er zijn ook jazzplaten (niet veel hoor, het dansvoorbeeld was beter) die ik eventueel zou kunnen pruimen. daarbij heb ik niks aan de mening van een jazzkenner (die zou het wel eens slappe hap kunnen vinden of zo). Liever die van iemand die zich (net als ik) alleen met pop bezighoudt en 1x per 3 jaar iets jazzys consumeert.

Zo viel een jaar of wat terug de naam 'Two Banks of Four' op wat weblogs. Luba noemde dat jazz. Mijn John Zorn-verslindende werkcollega noemde het vervelende crossover-danspop.
Ik vond het leuk.

Als je overtuigend weet over te brengen dat het inderdaad niet veel meer dan recyclen behelst, heb ik daar geen moeite mee.

Vind je het omgekeerd ook waardevol/interessant - recensie van pop of indie door een dance-ingewijde?

Of een recensie van een Kane fan over de nieuwste belle & sebastian?

Of een recensie van een Kane fan over de nieuwste belle & sebastian?

Nee, natuurlijk niet. Het gaat er om dat ik me kan identificeren met de schrijver, dat ik weet/snap/voel waar hij/zij 'vandaan komt' (Anglicisme).

Ik vind dat namelijk wel interessant, omdat dat mij een beter begrip/inzicht geeft in mijn muzieksmaak. Alhoewel ik eigenlijk niet direct een voorbeeld kan geven hoe dat dan werkt, dat inzicht en begrip. Het is in ieder geval niet louter als bevestiging (vooropgesteld dan dat de Kane recensent de Belle & Sebastian kraakt).

Smaak is toch te persoonlijk om dat te kunnen laten werken. Ik ken weinig death metal fans die me iets zinnigs kunnen zeggen over de nieuwe releases op In the Red die ik moet kopen.

Wel tellen de jaren die een popjournalist werkt. Popjournalisten verzuren niet zozeer door het feit dat bands en trends zich herhalen, maar eerder door de marketingplannen van platenmaatschappijen en uitgeverijen.

Sommige popjournalisten hebben geluk en kunnen schrijven wat ze willen, anderen hebben minder geluk en moeten rekening houden met financiele belangen. En daar kan je zuur en oud van worden.

Back to topic: moet een jonge band geinterviewd worden door een jonge man? Zelf word ik gek van opdrachten waarbij ik vrouwelijke artiest moet interviewen omdat ik een vrouw ben. Alsof dat bepaalde nieuwe inzichten oplevert. Ja, het inzicht dat vrouwen onderling grof praten over seks.

Sommige popjournalisten hebben geluk en kunnen schrijven wat ze willen, anderen hebben minder geluk en moeten rekening houden met financiele belangen. En daar kan je zuur en oud van worden.

Dat is natuurlijk niet een probleem waar je als lezer rekening mee moet houden. Zuur? Dan lees ik de journalist (c.q. het blad) in kwestie niet meer. (Journalisten die verzuren door marketingplannen van platenmaatschappijen en uitgeverijen zijn natuurlijk buitengewoon sneu.)

Da's het enige dat Jim DeRogatis prat op kan gaan, want talent zeker niet.

;-)

Dat impliceert dat iemand die van klassieke muziek houdt niet van rock zou houden; te kort door de bocht lijkt mij.

En natuurlijk heb je als lezer niets te maken met mogelijke redenen waarom journalisten verzuren. Misschien was mijn opmerking wel niet bedoeld voor lezers, MartijnG ;-). Het is wel iets, zoals Guuz in zijn eerste posting aangaf, waar je over na kan denken. Misschien heeft het niets met muziek te maken maar meer met het werk of is het combinatie van dingen.

Ieder weldenkend popjournalist stelt zich de vraag hoe lang hij of zij op deze wijze wil werken. En dat is een terechte vraag en leuk dat Guuz leeftijd ter discussie durft te stellen. Dat vervalt in een discussie over "wie is de perfecte recensent voor mij" is een andere zaak.

Juist dat wilde ik benadrukken !

Zullen we dat eens omdraaien. Juist bij interviews moet je iets hebben met het genre.

Monique, excuses ik trachtte te citeren van CS maar dat kwam niet over (waar haalt eenieder toch die italics vandaan?)

"en dan" is dus onzin.

Laten we maar weer met de openingspost beginnen want alles dwaalt af:

"Genieten van muziek (welk genre dan ook) is natuurlijk niet leeftijdgebonden"

Waar! Goed kunnen schrijven is ook niet leeftijdsgebonden. Inhoudelijk goed kunnen schrijven evenmin.

Wordt de waarde van een recensent overigens niet overschat? Wat vindt meer plaats: beschrijven wat ten gehore wordt gebracht door een band of beschrijven wat je hoort? Ik ben meer geïnteresseerd in de eerste variant want het staat los van smaak, leeftijd en dergelijke. De mening van een recensent interesseert me helemaal niets. Hester Carvalho in NRC doet dat heel goed.

Dat is makkelijker lijkt mij want als je het goed doet laat je de groep het woord doen.
een generalisatie die niet opgaat dunkt me. hoe je een interview het best kunt aanpakken (met het beste resultaat als uitkomst) hangt heel sterk af van de band én van het moment. doorgaans ben ik het zelfs totaal oneens met de uitspraak: als je het goed doet haal je iets uit je interviewpartner dat er wel in zit maar waarover die niet zou gaan praten. nee goed interviewen is juist geen eenrichtingsverkeer.

Voor mij werkt het toch. De mensen die ik lees brengen mij regelmatig bij leuke muziek buiten mijn hoofd genre.

Het is toch wel duidelijk dat geen enkele recensie objectief is maar gewoon een mening.

En juist daarom doet de leeftijd er wel toe. Een mening is pas waardevol (voor een lezer) als die weet van wie die mening komt.
De mening van een 20-jarige is dan ook niet hetzelfde als die van een 40-jarige (welke van de twee je dan ook waardevoller vindt).

nee goed interviewen is juist geen eenrichtingsverkeer.

neen, het is een kortstondige relatie. wat de meeste interviewers niet goed kunnen: luisteren (en inspelen op wat gezegd wordt).

Het proberen levert toch een beter stukje tekst op.

"hoe je een interview het best kunt aanpakken (met het beste resultaat als uitkomst) hangt heel sterk af van de band én van het moment. doorgaans ben ik het zelfs totaal oneens met de uitspraak: als je het goed doet haal je iets uit je interviewpartner dat er wel in zit maar waarover die niet zou gaan praten. nee goed interviewen is juist geen eenrichtingsverkeer"

Eens alleen zitten weinig mensen op die vorm van zelfbevrediging van interviewers te wachten.

Als dat al waar is, is Carvalho een bijzonder slechte recensent. Een recensie is eens en vooral bedoeld om een mening over muziek (of concert, of boek, of gehaktballen) in te poneren, 't is geen consumenteninformatie. Recenseren is te allen tijd een mening geven - het is ook tamelijk onzinnig om te melden dat je niet geinteresseerd bent in de mening van de recensent. Natuurlijk wel, waarom lees je die stukjes dan? Vanwege de beschrijving van het genre? Daar zit duiding, dus een mening in verborgen.
Platen kopen (of selecteren in de winkel, eignelijk) is recenseren voor jezelf. Ik daag Menno uit om te verklaren waarom hij de laatste plaat die hij kocht heeft aangeschaft, zónder daarbij in kwalificaties als goed, slecht of lekker te vervallen.

Inzake Menno's opmerking over interviews - een goed gesprek met jou, bestaat dat ook uit "Menno, Menno, Menno" en daarna "But enough about me, what do you think about me?"

guuz heeft gelijk, wat een onzin is dit.

Daarom lees ik recensies (en om me lekker te ergeren aan die sukkels die er niks van snappen natuurlijk :).

Dat is het wel en daarom lees ik het zelden.

"Recenseren is te allen tijd een mening geven - het is ook tamelijk onzinnig om te melden dat je niet geinteresseerd bent in de mening van de recensent. Natuurlijk wel, waarom lees je die stukjes dan?"

Ik ben niet geínteresseerd in de mening van veel recensenten. Dat is wat anders dan dat je in een recensie geen mening zou mogen geven. Ik gaf aan dat de recensie wel een nuttig doel heeft (onder de aandacht brengen van iets wat anders mogelijk onbekend blijft maar de vorm waar het in gebeurt stoort me. Teveel narcisme.

"Inzake Menno's opmerking over interviews - een goed gesprek met jou, bestaat dat ook uit "Menno, Menno, Menno" en daarna "But enough about me, what do you think about me?"

Nee ik hoop dat nu wel duidelijk is?

Recensies dienen in hun huidige vorm voor mij en ongetwijfeld ook voor anderen een beperkt doel. Interviews wel wat meer daar je daar meer de band laat vertellen. In iets anders ben ik niet echt geïnteresseerd. Ontaard al snel in zelfverheerlijking. Stomme superlatieven en "kapstokken" komen te vaak te voorschijn.

"Ik daag Menno uit om te verklaren waarom hij de laatste plaat die hij kocht heeft aangeschaft, zónder daarbij in kwalificaties als goed, slecht of lekker te vervallen."

De laatste plaat die ik kocht was van cheval de frise na ze te hebben zien optreden. De muziek was complex; ik dacht dat moet ik nog eens luisteren.

"Je bent heus je individualiteit nog niet kwijt als je eens een cd'tje gaat luisteren omdat je in een recensie hebt gelezen dat ie de moeite waard is, al is dat slechts een mening

Klopt, maar dat is ook niet het probleem.

Het is mij opgevallen dat ik tot nu veel opmerkingen heb gelezen over het nut van recensies en interviews (muziek) waarbij met name de rol van de journalist bepalend is. Vreemd dat dit laatste tot nu toe slechts wordt uitgesproken door de journalisten zelf. Ze maken zichzelf mogelijk belangrijker dan ze in werkelijkheid zijn. Laat het belang eens staven vanuit iemand anders dan jezelf (ik doe maar een gek voorstel: de gebruiker?) Ik ben benieuwd naar de uitkomsten. Ik dacht aan een enquete of zoiets.

Ik wil wel eens een voorbeeld zien van wat je bedoelt.

Hoewel er zeker journalisten zijn die erg vol van zich zelf zijn weet ik ook dat sommige 'gebruikers' al erg snel geshockeerd zijn door de kennis van een ander.

Als gebruiker ben ik geïnteresseerd in de mening van anderen, die van vrienden maar ook van 'deskundigen'. Zowel in muziek alswel andere dingen.

(@ Menno, voor het hoe en waarom van cursief om te citeren, zie de faq)

Waarom vraag je het dan? Het was inderdaad een interview.

Wat zegt dat over deze band, Menno? Dat ze zich iets aantrekken van 'press and reviews', of dat ze gewoon wat content voor de site nodig hadden? Of zou Frenetic, zónder overleg met CdF (de húfters!) er die link aan hebben toegevoegd?

Het boeit me niet zoveel wie wat en wanneer dat heeft gedaan. Het zal wel een doel hebben maar het is niet echt aan mij besteed. Het mp3'tje dat er te vinden is spreekt meer dan al dat gewauwel van die journalisten. Je dacht toch niet dat ik bands prefereer die zich niet laten recenseren? (indien mogelijk) Doet me eerlijk gezegd niet zoveel.

Maar die frenetic site (met een mp3) is een mooi voorbeeld van een medium dat alle recensies ook voor anderen overbodig zou moeten maken?

Nu is dat niet zo raar, aangezien het meestal gaat om een stel twintigers dat hun school nooit heeft afgemaakt; raar is dat desondanks hele tijdschriften worden volgeschreven met hun ongeinformeerde meningen en 13-in-een-dozijnverhalen.

Wat ik zo irritant vind de laatste tijd is dat iedereen steeds dezelfde vragen stelt (niet alleen bij muziek maar ook sport), gewoon om het ook maar eens te hebben gevraagd, als een soort verplichting (met als resultaat hetzelfde verplichte antwoord).

@ steeds terugkerende vragen: Ivo Niehe is de koning! "Er was een grappig verhaal met een struisvogel, geloof ik?" Waarop de ondervraagde dat voor de tiende keer vertelt. "Uw zoontje zei eens iets interessants, meen ik me te herinneren? Iets over films? Waardoor u op een idee kwam?"

En dat iedereen, ook als een soort verplichting, steeds dezelfde artiesten interviewt. Als je met tien collega's op een persdag mag komen opdraven dan moet je wel een Buitengewoon Geniaal Schrijver zijn wil je dan nog iets toe kunnen voegen. Blijf dan gewoon lekker thuis, schrijf een essay over de band. Of bel een andere band op.

(Niet meteen allemaal gaan happen dat deze reactie niets toevoegt aan wat ik een week terug zie in de Opscene-discussie ;) )

Wat dus meteen al boeiender is. Ideeën van anderen zijn altijd beter dan géén ideeën. (En beter dan eigen ideeen, want die ken ik al).

Popmusici kúnnen interessant zijn omdat ze een leven leiden dat afwijkt van het gemiddelde: een mate van beroemdheid, de wereld rondreizen, de grote druk die op ze ligt, vaak drugs, drank etc, door de passie/het toeval/de domheid waardoor ze popmuzikant zijn geworden, en vooral omdat het fascinerend is om achter het gordijn van het podium te kunnen kijken.

Dat waren die 13-in-een-dozijnverhalen waar ik op doelde.

Natuurlijk kan iemand zonder opleiding best interessante ideeen hebben, maar mensen mét opleiding kunnen ze meestal beter verwoorden.

Al zijn de opleidingen van sommige mensen weer zo hoog, dat hun begrip van zinsstructuur ver boven de mijne uitstijgt - en dan gaat het dus ook mis. Case in point: dat maakt die ideeen niet interessanter dan die van een laag opgeleid iemand vertelt hoe het allemaal in elkaar zit, of niet natuurlijk

@cs: ja, dat zijn mooie thema's. Maar bij de meeste artiesten is toch niet meer te halen dan "nou ja, we konden niks anders" of "nou ja, dit vonden we leuker dan de kunstacademie".

Dat is dus mijn grootste probleem met het pop-interview: ik vind het onderwerp niet interessant. En zelfs bij bandjes waar een leuk verhaal achter zit, lees ik daar liever een essay over dan een vraaggesprek. Sue me.

Vasquesz, ben jij soms jong/naief genoeg om nog niet teleurgesteld te zijn in de resultaten van je eigen academische opleiding? :-)

Nee, ik ben oud en cynisch.
Bovendien: ik geef onderwijs aan eerste- en tweedejaarsstudenten.*
Ik weet echt wel dat opleiding niet 1-op-1 loopt met interessante ideeën. Maar daar ging het dus niet om.

*vervang naar eigen inzicht 'bovendien' in deze zin door 'want' of 'desondanks' :-)