Rock LIT.

Als tiener las ik in de bieb altijd Oor en NME. Al snel werd duidelijk dat Engelsen veel meer over muziek weten en meer humor hebben. Begin 1990 maak ik de overstap naar Melody Maker en de volgende 5 jaar koop ik als een verslaafde elke week dat blad (en leer ik alles uit mijn hoofd). Dan komt Britpop op en gaat MM naar de klote, vanaf dat moment lees ik af en toe The Wire als er een artikel over een fijne electronica gast in staat en elke maand The Face want die komen vaak verrassend uit de hoek op muziekgebied. De rest is Internet eigenlijk geworden.

Boeken. Ik ben dol op essaybundels van popschrijvers. Alleen op het moment is er niks nieuws dus ben ik Blissed Out maar weer een beetje aan het herlezen, mijn favoriete boek over muziek samen met More Brilliant Than The Sun van K.Eshun. Vorig jaar ook Vital Signs van Ian Penman eindelijk weten te bemachtigen. Ergens hoop ik stiekem dat er nog een keer een tweede bundel van Lester Bangs komt, iets met zijn verzamelde recensies of zo. Psychotic Reactions vond ik prachtig maar zoals wel vaker wordt beweerd (en Marcus ook toegeeft in de intro) is er veel weggelaten over muziek waar de oude Lester het meeste van uit zijn back ging (Miles, Mingus, P.Smith, Beefheart).

Andere favorieten:

Nightfever , een verzameling artikels uit The Face over dansmuziek 1980-1997 (hele mooie cover trouwens).

Ocean of sound van David Toop

The Dark Stuff van Nick Kent (met name dat briljante stuk over de Stones in de 70s)

Ascension - John Coltrane & his quest van Eric Nisenson

De moederneukende Miles Davis autobiografie

Patti Smith Complete

Eno - his music and the vertical color of sound van Eric Tamm

Ach en Lipstick Traces is toch erg amusant.

Laat ik nu als tiener precies hetzelfde doen. Verder lees ikzelf weinig nog van echt papier. Ik ben meer een internet lezer geworden, omdat ik zo betere info kan vinden. Vaak kan het in dingen als Oor of NME nooit echt diepgaand zijn, doordat zij een publiek van rock tot r&b moeten tevreden stellen. Op internet is het makkelijker om je in 1 ding te specialiseren, omdat er geen druk of uitgeef kosten zijn, die gedekt moeten worden. Het enige verrotte is, is dat je niet altijd dingen krijgt van de kwaliteit waar je op hoopt, dus lees ik toch nog vaak de papieren bladen er (gratis) bij.

Tegenwoordig: internet. vervolgens een hele tijd niets. Dan volgt The Wire. Via email de recensies van Vital (via Staalplaat). FAKE. Gonzo Circus. Van de andere in Nederland verschijnende bladen bekijk ik alleen wat gerecenseerd wordt; ik kan niet meer de moeite opbrengen de recensies daadwerkelijk te lezen. Zo af en toe een boek (de gebundelde versie van Bananafish, Arcana van John Zorn, Wish The World Away over American Music Club, Touching From A Distance, Our Band Could Be Your Life). Nieuwe Nederlandse bandjes spot ik via demorubrieken in LiveXS, Alles Op Tien, FRET. In Oor bekijk ik alleen de plaatjes.

Het verzamelde werk van Lester Bangs ligt nog op me te wachten.

De Oor is zeker geen topblad, maar zeker niet slecht. Het probleem is dat als je in Nederland een professioneel blad wilt maken je een beetje moet schipperen. The Strokes mogen ons zo ongeveer de strot uitkomen, dikke kans dat de gemiddelde Pinkpop bezoeker (ongeveer de doelgroep van Oor) er nog nooit van gehoord heeft. Ik hoor altijd veel nostalgisch gemekker over Opscene, maar dat was grotendeels zwart-wit, slecht geredigeerd en veel artikelen waren in amateuristische fanzine stijl geschreven. Wat ik zo zie van Wire geven ze teveel aandacht aan neuzelmuziek.

Ik denk dat elk blad wat een beetje wil verkopen moet schipperen. Melody Maker moest altijd joker-groepjes als Wonder Stuff, The Cure noemmaarop op de cover zetten om de verkoop te stimuleren, binnenin werd er dan over allerlei vaagheid geschreven.

The Wire eigenlijk precies hetzelfde. Die zetten vaak electronica artiesten op de cover omdat ze weten dat veel mensen daar graag over lezen. En dat werkt inderdaad: als knakkers als Carl Craig of Photek op de cover staan koop ik hem makkelijker dan als er zo'n Britse jazzbaard op de cover staat. Dat stijltje van The Wire begint me trouwens wel op de zenuwen te werken, lijkt wel alsof iedereen een Cursus David Toop Voor Beginners moet volgen voordat ze daar mogen schrijven (niks tegen Toop, prima schrijver, alleen epigonen hebben het toch net niet). Maar het ziet er sinds die re-styling wel erg mooi uit.

Anyone read these?

http://www.goodreads.com/book/show/18377990-yeah-yeah-yeah

St.-Etienne guy's epic history of pop since 1950(?)

Or Greil Marcus' new History of Rock and Roll in Ten Songs

Figured I'd start a thread since these books come fast and furious...tempted by both but don't know if I want to pull the trigger

Oops, didn't start a thread since I found this! Sorry...

Oh shit, this is in Dutch...

Oh skeit …

https://www.youtube.com/watch?v=4SqTTwVQwgc