Filmforum

Het is me nog niet helemaal duidelijk wat mumblecore onderscheidt van de slacker film.

Factotum vond ik wel redelijk. Beetje langdradig, maar de geest van Buwkowski - de cynische zelfdestructieve klootzak die stiekem eigenlijk wel gelijk heeft - hadden ze goed te pakken.

Die muur in The Usual Suspects vond ik nou net het minste. Dit soort thrillers draait voor mij om de sfeer, de uiteindelijke plotafwikkeling is sowieso al bijzaak en zo een konijn uit de hoge hoed als die muur vind ik flauw.

Hier heb je hem dan.

jeuh!

mutual appreciation, funny haha, Quiet city & Dance party
staan genoteerd.

Wat betreft mumblecore sluit ik me aan bij de tips van Olaf. Nederlandse mumblecore bestaat (nog) niet. We hebben in NL wel veel goede en slechte films waarin veel geouwehoerd wordt, maar die gaan meestal over tobbende dertigers en veertigers.

N.a.v. de eerder deze week genoemde remake van The Hills Have Eyes uit 2006: hieronder de overeenkomsten tussen een personage uit deze film en Rubber Johnny van clipmaker Chris Cunningham.
http://www.xs4all.nl/~gert01/hillshaveeyes.jpg http://www.xs4all.nl/~gert01/rubber2.jpg

Een van de bijzondere aspecten aan The Usual Suspects is dat de vertelling (in dit geval ‘de mythe’) een van de hoofdpersonages is. Misschien dat deze uitstekende uitgave van het BFI critici nog van gedachten kan doen veranderen.

No Country for old Men (2007, Coen brothers)

Het is waar wat ze zeggen en ik ga er niet veel meer over zeggen.
Geweldige film.
Ondanks dat dit de allereerste Coen brothers film is die ik gezien heb die bloedserieus is, zonder knipooog; er valt werkelijk niets te lachen in deze film.

Javier Bardem speelt met afstand de engste (en meest serieus te nemen psychopaat) die ik ooit in een film ben tegengekomen.
De spanning, weerzin en angst tijdens het kijken van deze film was velen malen groter dan het goedkope effect bejag in het rijtje horror films die ik tijdens mijn horror-marathon heb gezien (...en waar ik nog steeds vervolg-recensies voor moet schrijven)

The Heartbreak Kid (2007, Farelli Brothers)

Ik ben een groot liefhebber van Ben Stiller.
Speelt wel altijd dezelfde rol als goedbedoelende, een met aan grenzeloze redelijkheid gevulde pechvogel (in comedy films tenminste) en hij stelt dit keer ook niet teleur.

Als Eddie Cantrell trouwt hij Lila (Malin Akerman), ogenschijnlijk een droomvrouw, maar op weg naar de bestemming van de huwelijksreis krijgt hij al zijn bedenkingen.

The Farelli Bothers hebben met "There's something about Mary" (met hilarische rol van Matt Dillon) een van de leukste comedy's gemaakt.
The Heartbreak Kid komt het eerste half uur dicht in de buurt, maar verzand dan al snel in clichés en voorspelbare ellendige situaties.
Niettemin was het anderhalf uur aangenaam besteed.

Spiderman 3 (2007, Sam Raimi)

Als ik al een liefhebber van comicbook actiiehelden ben (niet dus) dan is Spiderman wel mijn favoriet.
En al helemaal als een likeable persoon als Tobey Maguire de held speelt.
Kirsten Dunst, het leukste Hollywood meisje, als Spidermans liefje is ook weer van de partij.

Net als in de vorige delen kan er weer gelachen worden om die goeiige Maguire, ditmaal als hij, onder de invloed van kwade krachten, tijdelijk verlost is van zijn onzelfzuchtige heldenmoraal en hij een 'cool dude' uithangt.
En had ik Kirsten Dunst al genoemd?

Sam Raimi is een begaafd actiefilm regiseur.
Denk aan het (nogal ondergewaardeerde) The Quick and the Dead, A Simple Plan en de beste horrorfilms van de jaren 80: The Evil Dead 1 en 2
Een constante kwaliteit (lees:degelijkheid) die de Spidermanreeks ook kenmerkt.
Het zijn geen films die ik zo nodig op dvd moet hebben, ook al zijn het stuk voor stuk visuele hoogstandjes.
Maar als een van Raimi's films op tv komt dan moet alles daar voor wijken, omdat het zulk lekkere tijdverdrijf is.

N.a.v. de eerder deze week genoemde remake van The Hills Have Eyes uit 2006: hieronder de overeenkomsten tussen een personage uit deze film en Rubber Johnny van clipmaker Chris Cunningham.

Ja idd, de gelijkenissen zijn frapant, maar Rubber Johnny is natuurlijk veel enger.

Hostel 1 en 2 (2005 en 2007, Eli Roth)

Twee Amerikaanse bagpackers maken een tripje door Europa.
Apenstoned in Amsterdam, waar de Nederlandse chicks toch niet zo gewillig zijn als ze gehoopt hadden, hebben ze wel oor voor de gouden tip van een Russische jongen: in Bratislava is een overvloed aan gewillige lekkere wijven.
De oversekste Ijslandse vriend van de twee laat zich dit niet twee keer zeggen en in een volgend shot zie je de drie in de trein zitten op weg naar luilekkerland.

En inderdaad, er is niets te veel gezegd, nog maar net aangekomen worden ze al door twee chicks uitgenodigd naar de spa te gaan.
http://img.skitch.com/20080511-k7q9cpiknf2w1b4nu3nn74wp9x.jpg
En gaan ze dezelfde avond nog van bil...niet wetende dat deze wippartij uiteindelijk in natura uitbetaald gaat worden: als martelvlees voor rijke mensen, zin in een verzetje.

Smakeloos en over the top = (vertaald in horror begrippen:) geweldig!
De wraakactie van een overlevende aan het einde geeft veel voldoening.

Deel 2 is ook best te pruimen hoor.
Naast de slachtoffers maken we kennis met twee potentiële beulen, die zojuist de 'vleesveiling' gewonnen hebben en op weg zijn naar Bratislava.
Nog smakelozer en nog meer over the top is niet noodzakelijk gelijk aan "geweldig", maar het komt aardig in de buurt :)
Hoogtepunt van de film: de geweldige Slovaakse volksmuziek.

nu moeten we een NSFW waarschuwing voor de draad gaan zetten ;)

Closely Observed Trains
Legendarische (?) Tsjechoslowaakse film. Ik vind 't voorlopig net geen klassieker, maar tis absoluut een absurde quirky feel-good film. Om de negatieve punten uit de weg te ruimen, de scenes zijn wel heel kort, het plot neemt hele rare bochten en (logischerwijs daaruit volgend misschien) het einde is ook WTF!?
Het draait om een stationnetje in WOII, de held van het verhaal is een jonge, luie, dommige (Forrest Gump-achtige) medewerker. Samen met collega's lummelt hij wat rond, hebben 't over vrouwen, of denken eraan, terwijl ondertussen de treinen langskomen (met joden?)
Lijkt nog wel even een serieuze film te worden als er bijna uit het niets een zelfmoordpoging volgt.. Maar wat is de reden? Premature ejaculatie! De rest moet men zelf maar zien, al noem ik ook nog even een behoorlijk erotische stempel-scene. :) (De regisseur mocht van de Sovjets daarna jaren geen film meer maken)

Affliction
Nick Nolte die verbazingwekkend veel op Jack Nicholson lijkt. Zeg maar de Nicholson in The Shining die langzaam doordraait. Nolte is een gescheiden agent, die nauwelijks met zijn dochter op kan schieten en worstelt met drank, zijn vader (met losse handjes) en.. nou ja het leven an sich. Hij denkt op een gegeven moment een moord op te spoor te komen en ontpopt zich als een onvoorspelbare gewelddadig figuur (net als zijn vader vroeger, precies het punt wat de film wil maken)
Dit punt wordt in een aardige constructie verteld door Willem Defoe, de verteller, die maar heel even in 't verhaal voorkomt. Slim gedaan.

Metropolitan
Een must-see. Vond Grunberg ook toen hij een tijd terug een artikel in VN schreef over de 3 films van Whit Stillman. (Die toch wel errug langzaam werkt dan)
Metropolitan was zijn debuut.. Typische New Yorkse praat-film, sommige grapjes lijken zelfs letterlijk van Allen geleend ("playing poker with an exhibitionist somehow takes the excitement away")
In 't begin van de film belandt Tom op een upper-class feestje, van de college students in hun eerste jaar. Hij is zelf bepaald niet rijk en blijft zeggen dat 't eigenlijk niks voor 'm is (Om te provoceren doet ie zich voor als socialist, zoals iedereen wel een masker op heeft)
Uiteindelijk komt hij echter elke avond op de feestjes/bijeenkomsten, dus wie weet was ie gewoon eenzaam.
Het mooie aan Metropolitan is simpelweg dat (maarliefst) 4 a 5 personages diepgang hebben. Enige minpuntje wat ik kan bedenken is een actie van Tom aan 't einde met een stukje antiek speelgoed.

Who's That Knocking At My Door (I Call First)
Nou dat waren ze dus wat betreft Scorsese. De fictiefilms. Dit was zijn speelfilmdebuut. En het is een warboel. Niet vreemd want de opnamen duurden jaren. Constante aanpassingen (zie de titel al)
De thema's van Scorsese zijn er natuurlijk: macho's, Italianen (is dat hetzelfde), schuld en boete en katholicisme. In eerste instantie lijkt 't echter een ode aan de Franse meesters, olijke geweldadigheid en gebabbel OVER films. (John Wayne met name) Plot is ongeveer zoiets: Keitel is een nietsnut, trapt rotzooi met vrienden, heeft meisje, meisje blijkt lang geleden verkracht, hij kan dat niet handlen. Scorsese grijpt de film vooral om minutenlang zijn favoriete liedjes (The Doors - The End) te draaien ondertussen wat te goochelen met beelden. (o.a. een zeer fraaie seksscene, die eigenlijk een fantasie is, overigens zo lees ik nu opgenomen in Amsterdam. Wat ik wel zag is dat Keitel gedurende de film van piepjong naar een stuk ouder gaat en terug haha.
Nou ja, interessant voor filmnerds)

Slecht nieuws: het filmhuis waar ik mijn filmvorming heb gehad zit in de problemen. Het culturele klimaar in Den Helder is dusdanig schraal dat een films als 'No Country for Old Men' en 'The Kite Runner' er gelden als filmhuismateriaal.

August Underground (2001, Fred Vogel)
August Underground Mordum (2003, Jerami Cruise)

Beide films proberen de kijker te schokken met naar het lijkt werkelijke snuff beelden, moord- en martelpraktijken gemaakt met een homevideocam om het allemaal hyperrealistisch te laten lijken.

Het realisme is inderdaad bij tijd en wijlen zeer groot en het acteerwerk, als je het al acteerwerk kunt noemen, draagt daar aan bij.
Kijk een willekeurig Youtube filmpje van infantiele Amerikaanse pubers en je krijgt een idee hoe de personen voor de camera reageren en praten.
Natuurlijk is er een verschil met de Youtube filmpjes, in August Underground (Mordum) hebben we te maken met gestoorde psychopaten, dus wordt er ook vooral veel geschreeuwd en hysterisch gelachen.

Veel onsmakelijke en groffe beelden vliegen je om de oren.
Wat te denken van een gedood jong meisje dat in een badkuip geneukt wordt?
Of de stront van een slachtoffer dat gesmeerd wordt in een open wond, vagina en mond?

Nee dit had ik niet willen zien.
Maar ik ervaarde het ook weer niet als heel schokkend.
Dit komt waarschijnlijk omdat ik al direct een grote weerzin voelde jegens de moordenaars.
Het zijn vervelende lui met een nihilistische instelling en die alles behalve zichzelf belachelijk vinden.
Er komt geen zinnig woord of gedachte uit hun domme koppen, zitten voortdurend debiel te lachen en onzinnig commentaar te leveren over van alles en nog wat.
(Waren ze getekend door de animator van Beavis en Butthead dan viel er misschien nog wat te lachen...maar helaas)
Je kunt ze moeilijk serieus nemen en feitelijk boezemen ze je daarom ook geen angst in.

Guinea Pig, Flowers of Flesh and Blood is minstens zo gruwelijk, maar veel effectiever en indringender omdat je direct een angst en morbide repect voelt voor de slachter.
De engerd, hoe ziek ook, heeft tenminste nog een gevoel voor esthetiek en een daaruit voortkomende bedoeling met zijn slachtpartijtjes.
De man is een liefhebber, getuige het galerijte dat hij toont aan het einde van de film, en onder het genot van een goed glas wijn valt er met hem zeker een onderhoudend gesprek te voeren.

Niet de infantiele psychopaatjes in August Underground (Mordum).
De scenes waarin niet gemoord wordt zijn dan ook stomvervelend en bloedjesaai, dus ergens zit je te smachten op wat actie en dat die actie dan vervolgens grof en onsmakelijk is neem je dan maar voor lief.

Een andere reden dat ik het allemaal niet als schokkend ervaarde is omdat alles met een homevideocam gefilmd is en je er bovenop zit.
Ik ben dan geneigd zelf de distantie op te zoeken, wat de meest schokkende beelden gelijk reduceert tot een "goed gedaan" en "ziet er best echt uit".

Wie toch nieuwsgierig geworden is: bereid je maar voor op diepe spijt van de verloren tijd en de ranzigheid die je hebt aanschouwd.

Er is geen edit functie he?

Nog een belangrijke reden waarom het niet schokkend is:
Je hebt de slachtoffers niet zien rennen voor hun leven, zijn al gevangen en toegetakeld en een ontsnappingsmogelijkheid is er niet.
Je hebt je als kijker dus in wezen al neergelegd dat ze gedood gaan worden.

Er zit geen verhaal in idd, en als je weet dat het niet echt is faalt dat snuff effect ook (wat ik me daar van voor kan stellen zonder ook maar de geringste behoefte te hebben iets dergelijks ooit te zien), hoe cheap je het er ook uit laat zien.

Blijft hooguit 'onsmakelijk' over, maar vooral saai.

Funny Games US (2007, Michael Haneke)

Een exacte remake van zijn Duitstalige film uit 1997 die ik nooit gezien heb.

*spoilers volgen*
Ze komen er mee weg.
Godallemachtig wat ik graag gehad dat een Hollywood film was...de vergelding op die pedante klootzakjes blijft helaas uit.
Wat weet deze film een woede op te roepen zeg :)

Over schokkend en onsmakelijk gesproken bij August Underground...Funny Games topt de smakeloze weerzinwekkendheid van AU velen malen en dat door uitgerekend helemaal geen gore te laten zien.

Je ziet een gezinnetje getreiterd worden door twee verveelde rijkeluiszoontjes tot een punt dat duidelijk wordt dat de twee ook niet vies zijn van moord.
Maar voortdurend hoop je en verwacht je eigenlijk dat de zaken keren, dat het gezinnetje terugslaat en de klootzakken een lesje leert.
Je verwacht dit om de volgende redenen:
- De film is een verzorgd uitziende Amerikaanse productie(van August Underground verwacht je niets anders dan vunzigheid)
- Er is een kind bij betrokken en kinderen laten vermoorden in Amerikaanse films is not done.
- De moeder wordt gespeeld door Naomi Watts en de vader door Tim Roth, bekende acteurs die een Amerikaans publiek niet graag ziet 'verliezen'
- De moordenaars zien er uit als onuistaanbare verwende natballen en zijn dat ook, personages die sowieso een (hardhandig) lesje in nederigheid verdienen.

Ze komen er mee weg.

Zo wordt pijnlijk duidelijk dat er voor een film om schokkend te zijn en impact te genereren veel meer voor nodig is dan een louter tonen van gore beelden, hoe realistisch deze beelden dan ook mogen zijn.

Die hele handheld/videocam manier van filmen, waar Dogma mee gestart is, heeft mij ook nooit echt overtuigd.
Hoe goed een film als Festen bijvoorbeeld ook mag zijn, in haar directheid en dicht op het onderwerp zitten, een visueel veel afstandelijkere film als Ang Lee's The Ice Storm, waarin personages soms louter als film stills behandeld worden, emoties bijna tot gebaren alleen gecultiveerd lijken, raakt mij veel en veel meer.
Hoe dichterbij, hoe meer afstand ik bij een film neem/ervaar en andersom.

ik weet dat horror wat anders is dan een slechte film, maar toch Battlefield Earth (vandaag "featured article" op Wikipedia) lijkt me ook wel iets voor Arnout. Wansmaak, scientology, idiote camerastandpunten etc.
http://en.wikipedia.org/wiki/Battlefield_Earth_%28film%29

Hahaha
Nou horror is inderdaad iets anders dan een reteslechte film.
LOL

Ik wek misschien ten onrechte de indruk dat ik louter naar wanstaltige kolere films kijk, maar die horror marathon had ik al een geruime tijd geleden voorgenomen en de gelegenheid was er.

Laat ik mezelf dan ook maar gelijk wat 'goede smaak' toedichten met het melden dat ik gisteren Myazaki's Howling's Moving Castle heb gezien en deze op DVD wil hebben (Spirited Away bezit ik al).

Ik bezit daarentegen geen enkele horrorfilm op DVD (al is The Shining wel een goede kandidaat) en de horrortitels die ik de afgelopen dagen heb gezien zijn inmiddels allemaal al weer van harde schijf gewist en ik denk er niet aan er ook maar 1 op DVD te kopen.

Princess Mononoke is ook een goeie van Miyazaki. maar Spirited Away is en blijft de beste, denk ik.

Die heb ik ook op DVD, maar vind ik net te veel 'fantasy'-achtig, daar waar Spirited Away en Howling's Moving Castle het ouderwetse sprookjesgevoel (maar dan velen malen abstracter) oproepen.

Before the Devil Knows You're Dead van Sidney Lumet
Hier zal ik wel alleen in staan, maar ik vind dit beter dan No Country for Old Men. Broer Andy (Philip Seymour Hofmann) is rijk en intelligent, maar heeft de zaak opgelicht om zijn drugsverslaving te bekostigen, broer Hank (Ethan Hawke) is gewoon een loser met eeuwige geldnood, maar hij neukt wel Andy's vrouw (Marisa Tomei). Andy bedenkt een plan: we overvallen gewoon de juwelierszaak van pa & ma in de buitenwijk. Ik kan pa (Albert Finney) toch niet uitstaan. Oh, maar jij moet het doen, want mij kennen ze daar te goed. Hank verneukt het, ma (Rosemary Harris) dood, shit nog veel groter. De cast is perfect, met natuurlijk Hofmann en Finney in glansrollen. Misschien nog wel beter dan Lumets andere overvalklassieker Dog Day Afternoon.

wow dan moet ie wel heel goed zijn, ik ben nog altijd benieuwd. :) zal wel najaar worden.

Drowning By Numbers
Vreemd, absoluut een bijzondere en totaal geflipte film, maar desondanks was ik 'm 2 dagen later alweer totaal vergeten. Uiteindelijk zal de reden wel weer zoiets zijn als "het verhaal grijpt niet bij de keel". Geen medelijden met de (mannelijke) karakters, die toch allemaal lijden.
Drowning By Numbers is een soort kunstwerk dat in beweging komt. Het art design is magnifiek. Een Engels kuststadje vol sprookjesachtige figuren en kleuren. 3 vrouwen ontdoen zich gedurende de film van hun echtgenoten, waarbij ze (afgedwongen) hulp krijgen van Bernard Hill, de coroner (wat is dat eigenlijk in 't Nederlands, lijkschouwer?)
Ondertussen is er een fascinaties voor nummers, naakte lijven, insecten verzamelen en spelletjes.

Trust
2e Hal Hartley die ik zag. Altijd een moeilijke test. Nipt geslaagd, al werd ik afgeleid door 't feit dat mijn "dvd" in 't midden ineens een minuut of 5 oversloeg. Martin "Bert Koenders" Donovan, lijkt niet alleen op de minister, maar ook op een zwaar agressieve versie van Simon Grim uit Henry Fool. (Al heeft ie van de laatste dan de belezenheid)
Verder weet ik niet zo goed wat ik ervan moet denken. Misschien is het allemaal iets te "toneelstukkerig" voor me. Dialogen op een bankje enzo. De opening is in elk geval wel geniaal, met Maria en haar pa. (Was me in 2006 helemaal ontgaan trouwens dat die arme Adrianne Shelley dat jaar vermoord werd)
Uiteindelijk is Trust toch 'n beetje het verhaal van hoe 2 mislukte losers elkaar vinden en dan merken hoe dat effect heeft op je (voorheen) slacker-leven. Eerst kijk je principieel geen tv. Dan wel.
Daartussen hangt dan nog dat zijplotje met de gestolen baby en de mannen met hoeden en pijp waar ik niet mee uit de voeten kon, of me zelfs wat aan ergerde.

Casino Royale (1967)
Gekeken als Woody-completist.. Lang denk je.. Verrek zit ik dit te kijken voor 2 grappige minuten Woody.. Als hij als geheim agent Bond (zo heten ze allemaal) in Cuba voor een vuurpeleton staat. "You realize this means an angry letter to the Times!"
Maar goed dan duikt Woody aan 't slot weer op. Verrassend (maar niet zo grappig) Zoals de hele film niet leuk is. Maar ik houd al niet van de originele James Bond, laat staan een spoof die dan ook nog dik 2 uur duurt. Dan maar wat genieten van Herb Alpert, Burt Bacharach en Dusty Springfield. Op zich wordt 't kijkgenot nog wel iets vergroot door 't feit dat de Bond die ik daarvoor zag OOK Casino Royale was.. Alleen dan de serieuze versie.. Die hadden vast gewild dat ze die gekke Orson Welles als casino-slechterik in hun film hadden. (gehad) Wat een lelijk werkwoord, eigenlijk.

Misschien nog wel beter dan Lumets andere overvalklassieker Dog Day Afternoon. Een boute stelling. :-) Wat maakt Dog Day Afternoon dan minder goed?

RIP John Phillip Law, hoofdrolspeler in de coolste popartfilm DANGER: DIABOLIK
http://www.latimes.com/media/photo/2008-05/38860715.jpg

nieuwe filmsite:
http://thecultcorner.com

ziet er aardig uit. Iemand Gefangene Frauen ooit gezien? ;)

+ quizjes, maar ik suck behoorlijk.

(zo had ik in de horrorquiz slechts de vraag goed waar net door Arnout een interessant foto'tje werd gepost)

Aaltra
De Waalse versie van Draadstaal of Koot & Bie brengen 2 van hun typetjes naar het grote scherm. (Of zouden ze ALLEEN die typetjes op tv spelen, ik weet 't niet)
In 't begin had ik nog niet helemaal door dat 't een komedie was.. Een man op 't platteland, via webcam communicerend met een baan. Klaarblijkelijk is al tijden daar niet verschenen. Hij moet nu gaan. Springt in de auto, maar er rijdt zo'n slome tractor voor 'm met een oenige bolle + walkman erin. Hij mist de trein, rijdt terug en besluit die gast een lesje te leren. Eindresultaat: beiden belanden in een landbouwmachine van het merk Aaltra en vervolgens in een rolstoel.
Wat nu? De ene man is motorcrossfan en wil naar Namen om Stefan Everts te zien. De andere naar Finland (het is lang onduidelijk waarom)
Komen ze elkaar weer tegen natuurlijk. En trekken dan maar samen op.
Hier begint het Borat guerilla-film gedeelte, want ze gaan zich steeds asocialer gedragen. Op het circuit van Namen friet van een jongen stelen (de reacties van de mensen eromheen lijken echt) En als ze in Duitsland zijn al het bier van een vriendelijke familie opdrinken. Best grimlacherig geinig allemaal. En het einde is al even absurd als de rest van de film, met een kleine rol voor Aki Kaurismaki (wiens droge humor inderdaad wel gelijkenis vertoont)

The Apostle
Een van de beste religieuze films die ik ooit zag, al wordt het langzaam ook wel een soort propaganda, helaas. Precies wat er mis mee is. Opening is fabuleus, Robert Duvall (ook regie) rijdt met zijn moeder (June Carter Cash) langs een auto-ongeluk. Hij zet zijn dure bak stil en spoedt zich naar de stervende figuren in de auto om ze vergiffenis te schenken. Creepy en fascinerend. Vervolgens leren we dat deze "Sonny" niet echt een sympathiek figuur is. Zijn vrouw wil van 'm scheiden en is overduidelijk bang voor 'm. Overspel? Geweld? Zijn gospel-achtige shout-kerk wordt van 'm afgenomen (door z'n eigen vrouw nota bene) waarna Sonny nog even de nieuwe vriend vrouwlief met een honkbalknuppel in coma slaat. Hij vlucht, herdoopt zichzelf als E.F. The Apostle, ondertussen tegen zichzelf en God babbelend. Viavia belandt ie in een dorpje, waar hij natuurlijk meteen een nieuwe kerk begint, met aanstekelijk enthousiasme. Op dit moment verwacht ik dat langzaam zijn gewelddadige aard het verhaal weer in gaat kruipen, er zijn suggesties dat dit in aantocht is, maar nee hij blijft goed met een grote G. Alle vijand worden met liefde bedolven enzo. Als uiteindelijk (dat moest toch echt wel gebeuren) zijn verleden 'm inhaalt weet ik niet meer wat ik moet denken. Al blijft alleen al voor het spel van Duvall de film zeker de moeite.

As It Is In Heaven
Vreselijke film. En dan nog zit ik halverwege met waterige ogen als een vrouw die door haar man wordt geslagen een liedje zingt. Brr. Melodramatisch effectbejag. Of misschien kan ik gewoon niet met mijn eigen emoties dealen.
Dingen die mis zijn.. Het acteren van nagenoeg alle rollen, hoewel soms zo slecht dat 't weer bijna realistisch en leuk wordt. Het mooie "meisje" stampvoetend en briesend bij een ruzie met de dirigent. Dat meisje waarvan je vanaf minuut 1 weet dat we als het ware het recht hebben om 'r uit de kleren te zien, want ja Scandinavische film natuurlijk. Belangrijker het irritante anti-kerk plot. (Misschien was ik nog bij The Apostle met mijn gedachten) Het is in elk geval ergerlijk cliche, met intolerante priesters met pornoboekjes enzo

Don't Come Knocking
Altijd leuk, geen idee wie erin spelen, geen idee wie regisseert (geen intiteling) Begin is al leuk.. Het opnemen van een film. Hoera! Een cheesy western, de hoofdacteur is pleite en we zien 'm vluchten. Tot zover het film in film gedeelte. Acteur z'n gloriedagen liggen duidelijk achter 'm. Denk aan Bill Murray in Lost in Translation. Hij gaat terug naar z'n moeder die ie jaren niet heeft gezien en dan naar het dorp waar ie mogelijk een kind heeft. Ondertussen zien we Sarah Polley met 'n urn rondrijden. Dus het is duidelijk dat ze elkaar moeten ontmoeten (en dat ze zijn dochter is natuurlijk) Maar hij heeft ook nog 'n zoon. Die ontsteekt in hilarisch overdreven woeden terwijl zijn cartooneske alto-vriendinnetje om aandacht jengelt. Ondertussen zijn de financiers van de western natuurlijk niet blij en die sturen een knakker om 'm op te sporen. Nou ja, wat valt er over te zeggen.. Onderhoudend maar voorspelbaar.. En gedeelten rammelen. Voorbeeld: de zoon is door zijn moeder verteld dat zijn vader bij een groep acteurs hoorde die 't dorp ooit voor opnamen bezochten. Vervolgens hangt 't cafe waar ma werkt vol met posters van een film.. En hij trekt zijn conclusies niet? Of vraagt er maar naar?
Aftiteling: regie: Wim Wenders. Au, dan valt ie me nog meer tegen.
(En 't Judith (wie kent ze nog) lijkende rockmeisje bleek Fairuza Balk te wezen, die heb ik ook wel 'ns leuker gezien)

The Ipcress File
Klassieker, met geweldige soundtrack van John Barry ("zo worden ze niet meer gemaakt", zeg je dan. Ooit verdienstelijk gesampled door Mono, brittrippop band).

Le Samouraï
Beetje dezelfde hoek als die hierboven maar dan Frans met een overdaad aan stijl. De eerste gesproken tekst kwam wel als een breuk in de sfeer.

Vampyros Lesbos
Ook stijlvol maar dan anders. Sexy meiden, sexy soundtrack, occult sausje, vaag verhaal, alles wat een Jess Franco film moet hebben. Kan niet zeggen hoe het afsteekt tegen de rest van de andere twee die ik zag (Eugenie en Virgin Among The Living Dead) waren ook toppertjes, iets wat naar verluidt niet voor 's mans ganse oeuvre geldt.

Tropical Malady
Eh... ik weet het nog niet. Rrrraaaarrrr! Wel bedwelmend, die tweede helft. Die krekels gaan maar door... heeft wel iets, maar snappen?

De eerste gesproken tekst kwam wel als een breuk in de sfeer

goeie :) Ghost Dog van Jarmusch gezien? Ik zeg 't altijd natuurlijk, maar zo'n film die samen gezien allebei leuker van worden. (Als Deconstructing Harry <> Wild Strawberries)

op een of andere manier formuleer ik heel vaag vandaag, maar goed.

Ghost Dog heb ik zelfs de dvd én de soundtrack van liggen, misschien weer eens bekijken, hij schoot wel door 't hoofd (de film, niet de contract killer ;D).

Ghost Dog heb ik ook op DVD, moet ik nog maar eens een herkansing gaan geven, want eerlijk gezegd vond ik er de eerste keer niet veel aan.
Forrest Whitaker en Samurai vind ik een zeer ongelukkige combinatie...

ik moet alweer lachen bij de gedachte alleen al (Forrest de Samurai) :)
en z'n duifjes, heh. En die tekenfilmpjes op tv de hele tijd.

Batman Begins (2005, Christopher Nolan)

Op plaats 103 in IMDB's top 250.
Omschreven als de enige Batman film die de held echt eer aan doet.
Eindelijk los van de 'cartoony' vorm die vorige Batman films kenmerkten.
Batman als een donkere, gekwelde held.

Is dit dan een kwaliteit?
Was de cartoonachtige benadering van de andere delen dan een tekortkoming?

Wat zeker is dat het laatste beetje humor en relativering, in de vorm van bijvoorbeeld (Jack Nicholson's) The Joker en (Danny deVito's) The Penguin compleet is weggefiltert.
Blijft over een standaard actiefilm.
Ik kan er niets meer van maken.

Het klinkt waarschijnlijk onwaarschijnlijk maar ik ben tijdens de film in slaap gevallen en dat gebeurde niet met de in principe velen malen saaiere film die ik eergisteren zag, Stalker.

Stalker (1979, Andrei Tarkovsky)

Na een vruchteloze poging Solaris (origineel en Soderbergh's remake) op waarde te schatten ben ik uit nieuwsgierigheid Stalker maar eens gaan kijken.

Als ik de manier van filmen zou willen vergelijken met iets muzikaals dan kom ik uit op het neo-classicisme van een Arvo Pärt.
Repeterend, spiritueel, bij vlagen raak en prachtig.
Maar tegelijkertijd soms ook erg gemakkelijk, bijzonder langdradig en kitscherig.

De atmosfeer en suggestie van gevaar die Tarkovsky weet neer te zetten is bewonderenswaardig.
Met 'eenvoudige' middelen, te weten fraaie verstilde natuurshots gepaard gaand met een effectieve soundtrack weet hij een vervreemdende omgeving te creëren.

De filosofische gedachten van de schrijver, het cynisme van de wetenschapper en het (ogenschijnlijk) humane van de stalker geeft de film, naast de rituele handelingen de juiste weg in de Zone te bepalen, nog enig rationele structuur en houdt de film op de rails en laat de keuze van de personen om uiteindelijk niet de (wens)kamer in te gaan onvermijdelijk en de enige juiste zijn...al blijft een gevoel van anti-climax toch ook wel bestaan.

De film had voor mij hier mogen eindigen, maar doet het helaas niet, die telepatische gaven van dat dochtertje aan het einde hadden voor mij niet gehoeven, ietswat goedkoop...of ik begrijp het niet?

Is het een goede film?
Moeilijke vraag eigenlijk.
Ik was voor het grootste deel gefascineerd en de sfeer en enkele beelden lieten een blijvende indruk achter.
Maar sommige scenes waren ronduit saai en ik voelde me bij tijd en wijle ook voor de gek gehouden: er werd diepgang gesuggereerd met arty (weliswaar mooie) beelden gekoppeld aan mystiekerige muziek, maar uiteindelijk konden het net zo goed lege gebaren zijn...was dat ook zo?

Niettemin blijft de film nog steeds nazingen in mijn hoofd en dat kunnen niet veel films zeggen...

10 maanden terug zei ik bovenaan de draad over Stalker o.a.

De film heeft wel aan het slot weer wat teveel eindes. Nu is het einde alsnog een beetje Exorcist.

en da's inderdaad jammer. De stukken in 't veld en de algehele Tsjernobyl-sfeer zijn het beste. De meeste filosofien snap ik ook weinig van.

De telepathische gaven van het dochtertje rocken!!! Ik weet niet wat het betekent (zoiets van Stalker als maker van de nieuwe mens door te lang verblijf in De Zone?) maar het is prachtig. Anders was het zo'n flauwe cirkel van "we zijn het café nooit uit geweest hoor", zie Donald Duck als Pyromaan ("het was gelukkig maar een bizarre droom.")

Eigenlijk vind ik die symboliek van Stalker met De Schrijver en De Wetenschapper heel duf. Maar ja de treinreis naar De Zone en de droom van Stalker zijn twee van de mooiste momenten, zo niet de mooiste momenten, uit de geschiedenis van de film.

Voor mij is Stalker een engel, een tussenpersoon tussen het paradijs en de 'iron prison' (om een PK Dick aanduiding te gebruiken). In geen van beide werelden thuis, maar niet overmoedig genoeg om die kamer ook in te gaan.

Zou 'm eigenlijk nog eens moeten zien.

Solaris vond ik erg mooi, Solyaris moet ik ook nog zien.

(zo had ik in de horrorquiz slechts de vraag goed waar net door Arnout een interessant foto'tje werd gepost)

Ik had maar 2 vragen goed, inderdaad die over Hostel en over The Hills have Eyes, toevallig omdat ik Haute Tension pasgeleden ook nog heb gezien (wat mij weer doet denken aan de horrorfilms die ik nog moet bespreken...bummer)

Le Fond de l'air est rouge (Chris Marker, 1977). Sublieme ode aan de opkomst en teloorgang van nieuw links. 240 minuten maar dan heb je ook wat. In typische Marker stijl, met verschillende voice-overs, verschillende talen, associatieve beelden, retorisch, huiveringwekkend, euforisch, deprimerend. Veel intrigerende momenten, een interview met de jonge Fidel die heel veel zinnige dingen zegt, dan begint het te regenen en je ziet hem denken "nou moet ik blijven doorpraten anders ben ik een watje."); een bijeenkomst in Osaka waar stoïcijnse bedrijfsleiders een menigte confronteren die steeds bozer wordt (kwikvervuiling in de buurt met desastreuze gevolgen voor pasgeboren kinderen); de dochter van Allende die in Cuba een brief voorleest van haar vader waarna de voice-over stelt dat ze een paar jaar later zelfmoord pleegt. Veel mooie interviews, heel veel beelden van rellen en natuurlijk kan Marker niet laten om te eindigen met wat dierenleed (wolven die lekker laf uit een helikopter worden neergeschoten...zorgt wel voor een prachtige afsluitende zin.) Kortom, nog een meesterwerk (na La Jetée en Sans Soleil natuurlijk ;)

Sublieme ode aan de opkomst en teloorgang van nieuw links

hehe, ik las nieuwe links (as in die internet-dingen.. ik denk, WTF :)

Al die dode links, een waar slagveld, dat interweb, moet een film over te maken zijn. :)

LOL. Pak die camera Ludo! Soundtrack kan je zelf wel maken.

nou wat wel een project zou kunnen zijn, een verzameling van weblogs met maar 1 of 2 posts en die daarna alweer zijn opgegeven/opgeheven. :)

Le Fond de l'air est rouge heeft overigens een prachtig primitieve synthesizer soundtrack.

Como Agua Para Chocolate
Typisch Latijns Amerikaans sprookje. Magie, seks, eten, door elkaar. Werkt toch beter in een dikke pil van Marquez kan in 100 minuten film. Veerde bij de intiteling op voor de muziek van Leo Brower (Brouwer zullen ze bedoelen) De Cubaanse componist waar iedere gitarist wel 'ns wat van gespeeld heeft (ik heb de bladmuziek alweer tevoorschijn gehaald, maar 't blijft pittig) Zijn muziek hier wordt helaas door een midi-erig orkestje uitgevoerd.
En de film zelf? Ach, als een echte pageturner blijf je wel benieuwd hoe 't zal aflopen, zal 't meisje eindelijk de liefde van haar leven weten te krijgen (want zo simpel is 't in wezen) Toch verrassen de wendingen aan 't einde nog wel.

Fucking Amal
Had het grootser verwacht, melodramatischer misschien. Voor 'n "klassieker" bedoel ik, waar toch naar ik mij herinner vele helemaal ondersteboven van waren.
Moodysson lijkt in elk geval wel een realistisch beeld van de Zweedse dorpsjeugd te schetsen, met pestkoppen, gepesten die populair proberen te worden door mee te pesten en natuurlijk veel comazuipen. Dat als achtergrond voor 't verhaal van het lesbische meisje dat verliefd is op 't mooiste meisje van de klas. Kan dat wat worden? Kennelijk, al vind ik de film aan de korte kant om echt een goede opbouw van toenadering te schetsen. Nu lijkt het mooie meisje vooral geïnteresseerd uit rebellie, zie mij eens shockeren. Geinig detail is de woede die een flesje Robyn-parfum (jawel! was dat geen Pitchfork-favoriet) veroorzaakt. En Moodysson heeft filmfingerspitzengefuhl om haar in de aftiteling een liefdesliedje te laten zingen.

Play It Again, Sam
Vraag me af wat de rol van regisseur Herbert Ross hier was? En of die aan te wijzen is zeg maar, zijn invloed. Wat mij betreft het eerste echt geslaagde Woody-project, tuurlijk Take The Money heeft ook wel wat goede grappen, maar hier worden ze gecombineerd met een leuk/slim verhaaltje. Bogart natuurlijk, meesterlijk openingsshot van Woody in de bioscoop en Casablanca weerspiegelt in zijn bril. Oh was hij ook maar zoals Bogey. Zijn vrouw is pleite, dus proberen Keaton en Roberts hem aan een date te helpen. Dat zorgt natuurlijk voor stress, slapstick e.d. Met wat mij betreft als beste grap dat Woody (euh Allan) met 'n meisje in een dubieus cafe zit en wat Hell's Angels types aan 't intimideren slaan. Neemt eentje een slok van Allan's drankje.. *proest* Wat is dit? "Oh it's seven-up"
Als Allan uiteindelijk aan de vrouw is (wie zou dat toch zijn..) belandt het verhaal in een soort overdreven geheks/achtervolging , maar dat is alleen maar een manier om op 't vliegveld te komen natuurlijk. En daar is Casablanca weer. Prachtige ode (al was ik er de eerste draaibeurt niet zo kapot van, van Casablanca bedoel ik!)

The lost weekend (Wilder, 1945). Onzekere schrijver verzandt in alcoholism, daarmee zijn kansen op het schrijversbestaan en in de liefde vergooiend. Baanbrekende film (qua onderwerpkeuze) die gezegend is met voorbeeldige dialogen en memorabele quotes, waarvan ik er eentje (“One’s too many and a hundred is not enough”) herkende uit een liedje van The Blue Aeroplanes. Toch wringen er een paar dingen. Op de eerste plaats het einde. Als je anderhalf uur besteedt aan het schetsen van het onontkoombare lijden van een alcoholist, geeft het geen pas om met een deus ex machina de film positief te laten eindigen. Anno 1945 denk je “hm, ik weet het niet”, anno 2008 denk je “jeuzus flikker op”. Hollywood op zijn voorspelbaarst. Op de tweede plaats is het gewoon moeilijk een film over verslaving te maken. Verslaafde begint te zweten, ziekelijke zoektocht naar drugs, etc. Het is al gauw overdramatisch en clichématig (Soms doet een regisseur extra zijn best, dan krijg je die ellende van Requiem for a dream). Tel daarbij op dat Ray Milland weliswaar een oscar won voor zijn rol maar voor mij zelfs voor 1945 standaarden toch een beetje loopt te overacteren op zijn tijd. Staat tegenover dat er een aantal vindingrijke scenes inzitten. Met name de scene waarin de hoofdpersoon smachtend zit te kijken naar de toastende zangers in La Traviata is geestig. Maar nee, ik was hier niet weg van.

Dancer in the Dark (2000, Lars von Trier)

Ik had de film nog niet gezien.
Beter niet kunnen kijken.

De sombere dagdromen van een persoon met een borderline stoornis, of op zijn minst een lijder aan diepe zelfmedelijden en misantropie, gecultiveerd en vertaald naar een scenario.

"Dan zul je net zien, ben ik aardig en geef ik geld weg, wordt het tegen me gebruikt en word ik als dief neergezet...ja en dan vraagt ie me ook nog te doden en hangen ze me op, boehoe"

Doet me denken aan die andere film van hem:

"Dan zul je net zien, ben ik aardig en behulpzaam, wordt het tegen me gebruikt, wordt ik voor een verleidster uitgemaakt...ja en dan ga ik weg om niemand langer tot last te zijn...zul je net zien dat het niet lukt en gaan ze me verkrachten, boehoe"

Zucht...

Aha...het beruchte Donald Duck plot. :)

bij The Lost Weekend vond ik 't jammer dat ze niet gewoon op vakantie gingen (dat was toch het plan hmm)
Juist dat op vakantie gaan en je daar dan alsnog bezatten heeft iets Bukowksiaans.
bleef bij mij wel positief hangen verder, The Lost Weekend, maar eensch dat zit 'm toch voornamelijk in 't begin.

Living In Oblivion
Eentje in categorie film-in-film-films. En een erg leuke. Het verhaaltje komt zelf (tot 2x toe) weg met een wending/truc die eigenlijk categorisch verboden is ('t begint met een "d")
Steve Buscemi is (in de film) een regisseur, hij maakt een low budget film en alles gaat mis. Een oude rookmachine, een pathetische wannabe-hip-Hollywood-ster, een opstandige dwerg (Peter Dinklage's debuut) en meer van dat soort dingen. Vermakelijk en leerzaam. Ooit gehoord van roomtone bijvoorbeeld? Een van de mooiste momenten is als dat wordt opgenomen (2 minuten stilte dus om de stille geluidstrack "levend" te maken)

Auch Zwerge Haben Klein Angefangen
Wow. Wat die Werner Herzog zich toch allemaal in 't hoofd haalt. Of zou 't uit ooit hebben bestaan een werkkamp voor dwergen. Want dat is de surrealistische setting. De dwergen rebelleren als de baas weg is tegen 't gezag, in de vorm van een overgebleven dwerg (waarmee ik heel veel medelijden kreeg) Hij heeft een van de rebellerende dwergen als gijzelaar, maar 't maakt geen indruk op de andere, die 'm uitlachen, uitjouwen en kippen naar 'm smijten. Ja een hoop dierenleed ook, al zal de helft nep geweest zijn. Het doodgemepte varken bijvoorbeeld. Bij vlagen is 't geinig, maar ergens ook heel treurig.. De dwerg Hombre bijvoorbeeld, die constant lachend (Vido Liber verkoos die tot een van de meest evil laughs ever op zijn weblog) en wiebelend alles gadeslaat. En dan heb je nog blinde dwergen met bizarre brillen en houten stokken waarmee ze bij gevaar als idioot staan rond te slingeren. Wow.

Hawaii, Oslo
Ieder land zijn eigen Magnolia of Short Cuts, denk ik. Dit is de Noorse. Niet zo'n heel beste, al moet ik toegeven dat het symbolisme gemist had. (Witte veren die dwarrelen dat had de hint moeten zijn..) Dat symbolisme verklaart ook waarom het hoofdpersonage, een verzorger in een psychiatrische inrichting, maar niet echt levend wordt. Hij bekommert zich om 'n jongen, die op zijn 25e verjaardag hoopt dat zijn vriendin van 11 jaar terug komt opdagen. Die is ook op weg, maar raakt verstrikt in een tasjesroof door wat kinderen van wie de vader net dood is. En dat is dan natuurlijk nog maar de helft van alle plotlijntjes. Er is ook nog een Feist-achtige vrouw die een baby krijgt, waarmee dan wat is.. En een ambulancebroeder die bijna overal opduikt.. En ach. Dat allemaal aan elkaar gelast door shots van euh hoe heet zo'n psychedelische Geogaddi-"verrekijker"... ;)

The Waterdance
Geen goede film, maar op zich wel een interessante kijk op 't ziekenhuisdrama. Een schrijver (Eric Stoltz) belandt na een fietsongeluk op de afdeling verlamden: dwarslaesie/ruggengraat, zoiets. Het zou op dat moment een film kunnen worden over zijn glorieuze herstel.. Maar tis meer een film over de verhoudingen op zo'n superkleine afdeling en de verhouding tussen hem en zijn vriendin (het doet 't allemaal niet zo goed meer)
Op de afdeling zit o.a. Wesley Snipes, een praatjesmaker/fantast en een dikke gefrustreerde racist (William Forsythe) die hoopt een rechtszaak te winnen en rijk te worden. Die 2 zitten elkaar in de haren.. En natuurlijk komen tot elkaar. Ondertussen peinst de schrijver hoe het met zijn leven moet, soms zijn frustraties afreagerend op zijn vriendin (Helen Hunt) en daarna daar dan weer spijt van hebben. En dat is 't zo'n beetje, de afdeling beleeft wat micro-avonturen zowel binnen als buiten.. En langzaam wordt iedereen ontslagen (zonder dat ze nou zoveel vooruit zijn gegaan)