Filmforum

Een andere kinderfilm is Fantastic Mr Fox, althans zo wordt de film van Wes Anderson in Pathé aangeprezen. De zaal was echter voor 99% gevuld met volwassenen, want de kids zaten massaal met hun 3D-brilletjes bij heel andere films. Of bij Wickie de Viking…

Geen nasynchronisatie hè? Heeft Where The Wild Things Are volgens mij ook aardig opgebroken. Maar mijn jongste is een Dahlhead dus die wilde hem sowieso zien. Maar ja, Wickie gaat voor. ;)

in Wickie de tekenfilm (heldenserie ja) zit een mannetje dat de hele tijd "vurrukkuluk" roept en da's net (de stem van) Pimmetje Fortuyn.

De geest van Pim waart weer eens rond.

LOL.

Dat 'vurrukkuluk' zit niet in de film, bedenk ik mij (wel het personage). De Linkse Kerk slaat weer toe!

Pim Fortuyn die "verrrukkulluk" roept, dan is je film meteen voor boven de 18.

gheheh.

Unmade Beds
Zeker geen Glue, de leuke broeierige (plakkerige?) debuutfilm van Alexis Dos Santos. Hij heeft een van die knapen daaruit naar Londen verscheept, waar de jongen in deze rol naar zijn vader zoekt. (En met meisjes aanpapt wat hem opmerkelijk makkelijk afgaat, voor het hobbit-Elijah Wood-achtige onderdeurtje dat ie is) Overigens dacht ik eerst dat zijn hele pa een verzinsel/fantasietje was. De man heet Anthony Hamilton, en ik dacht aan de soulzanger. Nu begint de jongen een makelaar te stalken, die dus later werkelijk zijn vader blijkt te zijn. Zou ook wel geinig zijn geweest als de jongen gewoon zijn vader-gevoelens op een willekeurige passant projecteerde. Parallel aan de jongen volgen we een Juno-meisje, zelfs Kimya Dawson zingt op de soundtrack in een van haar eerste scènes. Het meisje vertelt hoe ze een keer met een vriend zo'n pretpark/boerenerf doolhof betrad en zij linea recta naar de uitgang liep terwijl de jongen uren vast zat. "Ik moet bij elke afslag de juiste keuze hebben gemaakt." "Tegenwoordig heb ik 't gevoel dat ik ze daar allemaal heb opgebruikt'. De mooiste twee zinnen uit de hele film, die verder nogal gangbaar arty is, een iets realistische smoezeligere versie van L'Auberge Espagnole. Wel moet nog worden opgemerkt dat onze landgenoot Michiel Huijsman het alleraardigst doet, zijn pick-up poging van eerdergenoemde meisje is alleraardigst. En in bed met Deborah Francois, want zij speelt die rol, dat is ook een eer, nietwaar..

A Ma Soeur
Past in twee patronen. Uno: films geregisseerd door vrouwen zijn opvallend vaak seksueel zeer provocatief. Duo: een echte arthouse film heeft aan 't eind geweld dat uit de lucht komt vallen. A Ma Soeur begint heerlijk Frans met 2 zusjes die al wandelend in een vakantie-oord over jongens babbelen. Je moet ontmaagd worden door iemand waarvan je niet houdt zegt de kogelronde. De mooie windt jongens met gemak om d'r vinger, maar weet eigenlijk niet zo goed wat ze doet. Ze slaat een Italiaanse student aan de haak, die haar omschrijft als een meisje in een vrouwenlichaam, waaruit hij verder geen conclusies trekt en haar na veel aandringen (letterlijk/figuurlijk) anaal mag nemen. ("Als teken van liefde") Jaaa, dit is me het filmpje wel, vol absurdisme als de liters zoncreme waarmee het dikke meisje zich insmeert. Ondanks de expres totaal ongepaste vrolijke muziek is A Ma Soeur eigenlijk in- en in schrijnend en wie weet is het uiterst gewelddadige einde daar toch wel de logische conclusie van. Daar verandert de film definitief in een soort Mannen die Vrouwen Haten.

Mifune's Last Song
Superlieve Dogma-film. Een van de beste volgens Mark Cousins en ik ben het met 'm eens, ook al is het op zich makkelijk om een debiel op te voeren. Doen het altijd goed. Bijna een soort Rain Man eigenlijk, alleen dan. ehm. onintelligent en door ufo's geobsedeerd. Hoofdpersonage is zijn broer die terugkeert naar zijn ouderlijk huis omdat pa dood is en daar nu dus nog die halvegare verzorgd moet worden. Het prachtige aan de film is dat de "normale" broer eigenlijk ook terugvalt in gek gedrag. Hij heeft tien jaar lang de schijn opgehouden, is net getrouwd (hilarische huwelijksnacht met veel geschreeuw) maar eenmaal terug thuis is ie gewoon ook weer de mafketel die hij in die omgeving wel móest worden. Gelukkig is daar een hoertje (altijd goed) om het duo te redden. Liefde, vriendschap en zelfs het broertje van het hoertje (een eerste klas schoftje) weet zijn plek nog te vinden in deze omgeving waar alles kan. Gooi er een maffe flamenco-gitarist en later zelfs een voltallig Beirut-orkestje bij en je hebt een sympathieke film, die zich qua Deense galgenhumor netjes inhoudt.

De Battre Mon Coeur S'Est Arrete
De Rus. Als er op deze lastig getitelde film iets cruciaals is aan te merken is het dat personage wel. Het zal, Un Prophète indachtig, Audiard's fascinatie voor gangsters zijn. Maar met de entree van deze Minskov forceert hij de film een beetje, maakt het te groot en dramatisch. Het eerste half uur, misschien wel langer, is mijn enthousiasme echter grenzeloos. De magere Romain Duris speelt een intense rol die hem als gegoten zit. Hoef je bij hem ook nooit meer aan L'Auberge Espagnole te denken. Constant aan het goochelen met aanstekers, roffelen met zijn handen, koptelefoon op en af, kortom, gespannen alsof ie onder de coke zit. Bijpassende druggy muziek van The Kills en ook de favoriete eendagsvliegen van Télépopmusik (Breathe!) komen langs. Daarmee kan de film al niet meer stuk eigenlijk, zelfs zonder echt goede klassieke stukken, opmerkelijk genoeg. Het personage van Duris is een schematisch aangenaam, logisch product van zijn ouders. Moeder een neurotische klassiek pianiste, inmiddels dood, pa een verlepte vastgoedhandelaar, met een on-Franse, bijna Nederlandse kop, soort Jan Cremer. Aan het begin van de film zit Duris helemaal in pa's vaarwater. Hij en zijn maten doen in semi-crimineel vastgoed. Exemplarisch voor hun decadente bedrijfsvoering is hoe ze ergens het interieur slopen van een van hun eigen panden, zodat er geen krakers of asielzoekers in kunnen trekken. Later moet hij in een spannende scène zijn vader (gedwongen) te hulp schieten in een maffia-achtig betalingsconflict, uitgevochten in de keuken van een "Noord-Afrikaans" restaurant. Daar had het qua geweld bij moeten blijven, het heeft precies de smoezelige sfeer die bij deze sjacheraars past. Al die opgefoktheid, dat kan niet goed gaan en dus komt ondertussen moederlief terug in Duris' gedachten. Hij begint weer piano te spelen, iets wat hij ooit goed kon, maar jaren niet heeft gedaan. Natuurlijk gaat hij daar evengoed met eenzelfde fanatisme in als al zijn andere bezigheden. Hij vindt een Aziatische lerares, waarmee hij niet kan communiceren, wat voor pijnlijke en hilarische, maar (belangrijk) zeker geen romantische momenten zorgt. Again, roept ze keer op keer. Talentloos is hij echter niet en zo zou dit dus een film kunnen worden van een man die rust vindt in de muziek. Maar dan is daar dus de Rus. Een echte, extreem gevaarlijke upper-class crimineel. Dat weet Duris best, maar als pa zich in de nesten steekt gaat hij toch pocherig Minskov opzoeken. En dat heeft keiharde consequenties. Ook in het (daardoor noodzakelijke?) altijd zo jammerlijke "twee jaar later"-einde. En dáár is het dan weer jammer dat Audiard niet door weet te pakken, of zou hij dit einde al afdoende vinden om aan te tonen dat de piano zijn hoofdpersonage toch niet kan redden.<br>
Tot slot nog even een geinige terzijde. Op IMDB vraagt iemand naar de hoeveelheid seks in de film, iets wat bezorgde Amerikanen daar vaker doen, als ze met hun kinderen en andere aanverwanten de film willen kijken. Dat valt hier best mee, maar dan waarschuwt iemand terecht voor het aanwezige geweld. Weer een ander geeft daarop het volgende curieuze antwoord: Violence isn't awkward to watch with your family.<br>

The Roaring Twenties
Zelden een film gezien, waarin zo'n mislukte pompeuze voice-over zit. Het lijkt parodie, maar in de jaren '30 was dat soort gezwollen "In a world"-dramatiek wellicht normaal. Gelukkig duikt de verteller gaandeweg de film steeds minder op, want zijn aanwezigheid geeft de film ook wat episodisch. En dat terwijl het best een aardige film is. Met Cagney én Bogart! Klaarblijkelijk een gangbaar duo in de thirties, wist ik helemaal niet. En Cagney doodt Bogart altijd. De twee ontmoeten elkaar (en nog een andere soldaat, Jeffrey Lynn) in de Eerste Wereldoorlog. Bogart is een eikel, Lynn een broekie en Cagney droomt van zijn oude baantje in de garage en een meisje op een foto. In een fraai gedeelte keert Cagney na de Oorlog terug, maar zijn baantje is pleite en het meisje van de foto blijkt minderjarig. (Fantastische grijns van Cagney als hij dat doorkrijgt) Deze armoede-fase van de film is heel lief en fijn, maar dan ontpopt de eerst nog zo naïeve Cagney zich als gangster, die profiteert van de Prohibition en een drankbezorgservice met taxi's begint. Hier voelt het spel van Cagney af en toe een beetje routineus aan (na de film kapte ie ook een tijdje met gangsters) al kan hij wel weer lekker vilein uit de hoek komen. Lawaaiige spaghetti-eter! In de loop van het epos kruisen de paden van de drie soldaten elkaar, het inmiddels meerderjarig geworden meisje wordt ook nog onderwerp van conflict en uiteindelijk mag Cagney toch nog de heldenrol vervullen, wat hij in een fraai martelaarseinde heel goed doet. Op dat moment is ie verlepte zwerver! Hij blijft een held.

Platform
Toch wat te droog voor mijn smaak, maar wel geinig hoe zowel regisseur als kijker warm moeten draaien. Eerst brengt Zhang alleen maar statische shots, zo lijkt het, met dialogen van een afstandje, maar in de loop van de uren wordt zijn hand losser, wordt er ook steeds meer gedanst en komt de camera zowaar af en toe dichtbij. De eerste veertig minuten kostte het flink wat moeite om überhaupt te begrijpen waar het verhaal inzit, waar gaat dit om? Waar zitten ze nou over te vergaderen.? Jeugd in een uitzichtloos provinciestadje, dat is duidelijk. Gelukkig gaan ze vervolgens op tour met een dansgroepje en in dat gedeelte zitten ook de momenten die bijblijven. Een mijnwerker die hen achterna rent als ze vertrekken en zijn eerste loon geeft voor een familielid in de stad met de mededeling om nóoit terug te komen. Later sjokken 2 dansmariekes sip met hun groepsleider. Ze blijken een ongetwijfeld seksuele gunst voor de lokale partijleider te hebben moeten verleend, om aldaar op te treden. (Alsof er sowieso iemand komt kijken) Als je deze film ziet vraag je je af hoe China in hemelsnaam uit die apathie is weten te geraken. Misschien toch door de jeugd, die koste wat kost er iets van probeert te maken.

Cadena Perpetua
Volkomen obscure Mexicaanse film noir, die, zeldzaam voor het genre, veel minder ingewikkeld is dan het lijkt. Na het keiharde begin (een agent knalt iemand door het hoofd) lijkt er een film te ontstaan over dubbelgangers, of misschien een man met een gespleten persoonlijkheid en een aanplaksnor, maar dan blijkt de snor gewoon een flashback te zijn! ;) Die scenes, overigens de halve film ofzo, zijn wel het leukst, met de in de noir vereiste live-muziek, van zwoele latin-bandjes in nachtelijke cafés waar vrouwen zo geil zijn dat ze niet eens de dans willen afmaken, maar meteen in de koffer duiken. Dat diezelfde vrouw later voor de snor werkt en hij haar pooier is, is wel weer een beetje raar. De snor is naast pooier ook nog tasjesdief, die vaak zat wordt opgepakt door een dikke agent met een giga-sigaar. Die agent komt hij ook weer tegen in het "nu", als hij inmiddels zowaar voor een respectabele bank werkt. Wel als geldrunner en ophaler, dus daar komt zijn crimi-verleden misschien van pas bij intimidatietechnieken. De agent chanteert hem in een eindeloos lange saaie expositie-scene, een passage waarvan de film eigenlijk nooit meer hersteld. Niettemin wel mooi geschoten, echte jaren '70 look, denk Klute en denk Gene Hackman, waar de snor wel een beetje op lijkt.

Battre ook in weeklijstje trouwens.

Tip, vanavond om 20.30 uur op RTL 8
http://www.cinema.nl/films/1931952/little-miss-sunshine

The Bad And The Beautiful
Viel wat tegen en dat voor een film-in-film-film. Nou ja, meer een film over een producer, Kirk Douglas die zelf weinig te verwijten valt. Een minpunt zit eerder in de structuur, die eerst nog wel leuk Rashomon-achtig lijkt, drie mensen vertellen over de producer en waarom ze hem haten, maar later wat geforceerd wordt. Bovendien is de volgorde verkeerd. Het laatste "verhaal" is hoewel het zeer tragisch eindigt, is eigenlijk te lichtvoetig (het ís ook wel grappig) en zelfs enigszins onbelangrijk. Daarin figureert een pijprokende Texaanse sterauteur met 'een naughty mind' die met zijn dommige sexy huisvrouwtje naar Hollywood trekt om een script voor de producer te schrijven. De twee eerdere "back stories" zijn boeiender, over hoe de producer met een vriend de treden van Hollywood-faam beklimt (en hem dumpt) en hoe hij een actrice ontdekt, een labiele meid, die hij ook weer wat ongeloofwaardig, volkomen uit het niets, dumpt. De entree van een goofy dansende Gilbert Roland, als steracteur annex vrouwenliefhebber, is wel hilarisch.

Thieves Like Us
Ik dacht eerst, wat lief van Altman om eer te bewijzen aan Ray's They Live By Night, door de namen van de personages opnieuw te gebruiken. Maar toen begon het wel érg veel op die film te lijken. Het is inderdaad een nieuwe versie van dezelfde roman, geen remake, want Altman beweerde They Live By Night niet te kennen. Wat me zeer onwaarschijnlijk lijkt. Laatstgenoemde is tenslotte een magisch-naïeve klassieker. Altman's versie mag er ook zijn, naturalistisch zoals we van hem kennen. Het is alleen jammer van het keiharde Bonnie and Clyde-einde, wat voor zijn doen onorigineel is. Maar natuurlijk moest het wel tragisch eindigen in een shoot-out zoals al zulke films. (Public Enemies, Gun Crazy) Het is meer de verbeelding ervan die wat al te typisch seventies aanvoelt. De rest van de film is echter uitstekend en heerlijk traag. Het begint al met mannen in een bootje die vanuit de verte zijn gefilmd. Het blijken ontsnapten die een arme dommige taxi-chauffeur gebruiken om weg te komen. Er worden wat bankovervallen gepleegd, maar het gaat om de wacht-scenes waar de mannen tijd spenderen bij familie, in een gasstation en huisjes out in the country. Ze spelen met neefjes en nichtjes fanatiek en bankoverval na en de jongste van hen (een Buscemi-achtige Keith Carradine) papt aan met Shelley Duvall. Lekker knuffelen in bed en eindeloos radio luisteren. (Alle muziek komt van radio's) Merkwaardig is de Coca-Cola running gag, dat zeker in de tijd waarin het speelt net zijn introductie beleefde. Iedereen is er in elk geval verzot op.

L'Emploi Du Temps
Fijn, een film die beter en beter wordt, while goin'. Behalve dan helemaal aan 't eind. Men is weer eens te lief voor het hoofdpersonage, had best kunnen eindigen met een achterlaten auto waar een wanhopige vrouw over de telefoon tegen niemand praat, terwijl het hoofdpersonage op weg is naar de snelweg (of de trein, waar hij in het begin van de film al naar kijkt) om zich ervoor te werpen. Maar dan lijkt hij een nieuwe kans te krijgen, of is dat alleen in zijn hoofd? Blijven niettemin meer dan genoeg prachtscenes over om dat einde te, ehm, overleven. Zoals een Yol/The Way-achtige scene in de sneeuw, waarin de man met zijn vrouw wandelt, omkijkt en zij ineens verdwenen is en het even lijkt alsof hij haar vermoord heeft en dat gewoon zelf vergeten is. Helemaal aan 't eind komt de man naar huis, als zijn web van leugens allang is ingestort en de familie daar angstig en kwaad op hem zit te wachten. Beter en spannender dan de thuiskomst van Viggo Mortensen in History Of Violence. Waar gaat dit om namelijk (ik vergeet de simpele synopsis) Een man is ontslagen, verzwijgt dat en doet alsof ie een nieuwe baan heeft bij de VN. Maar voor die pose heeft ie geld nodig, hij begint een wat ongeloofwaardig piramide-spel met oude bekenden. Maar al snel heeft iemand hem door. En niet zomaar iemand! Het is natuurlijk geen toeval dat juist een small time crook, handelaar in troep en mede-oplichter hem binnen een paar seconden in een meeting in een hotel doorziet. Superrol van ene Serge Livrozet, een man met een zeer karakteristieke centenbak-kop, die, zou je bijna denken een versie van zichzelf speelt, want volgens imdb was dit zijn enige film tot op heden!

heh Lizeret blijkt inderdaad een real time crook! en in de film werd op ware gebeurtenissen gebaseerd (en die man doodde wel zijn familie)

Dat einde van L"emploi vond ik juist fantastisch. Ja, hij krijgt een nieuwe kans, maar zijn gezicht laat zien hoezeer hij daarop zit te wachten. Het houdt nooit op die ratrace. Kwam erg dichtbij, op momenten...

ja die verklaring las ik later ook nog op imdb. op zich acceptabel ja, maar voor mij volkomen onverwacht*. (Zijn vader is natuurlijk een heerlijk fout figuur)

*ik werd ook geergerd doordat de rip bruut afkapte nog voor de aftiteling (maar wel duidelijk het laatste shot verder)

The Left Handed Gun
Er zijn zoveel Billy The Kid-films, ze beginnen allemaal een beetje door elkaar te lopen, zeker aangezien Billy ook nog wat verwantschap vertoont met Jesse James. Zo is er ook hier een journalist/schrijver (Hurd Hatfield) die hijgerig achter de held aanloopt om pulpromannetjes over hem te pennen en te verkopen. (En later teleurgesteld in hem raakt) Het beste personage in de hele film trouwens, die verder nogal maf en theatraal is, met absurd spel en bizarre dialogen. Omdat de film gedeeltelijk in (New) Mexico speelt heeft het af en toe wel wat van Los Olvidados. Paul Newman speelt het schoffie The Kid en hij doet dat klierig, wat op zich wel weer een leuke nieuwe invalshoek is. Beetje stangen, ruzies uitlokken, bruiloften verstjeren. Hij steekt er ook zijn maten mee aan. Die wel meemoeten als The Kid op een nutteloze killing spree gaat.

Yankee Doodle Dandy
Je moet geen films kijken met Yankee in de titel, die in de jaren van WW2 zijn gemaakt. Dat wordt natuurlijk akelig patriottistisch! Het schijnt dat James Cagney de film wilde maken nadat er geruchten gingen dat ie een "commie" zou zijn. Het is leuk om de man die bekend werd in zijn gangster-rollen te zien dansen en zingen. Niet dat ie dat nou erg goed kan, maar de concentratie op zijn gezicht is onbetaalbaar. Hij heeft er duidelijk heel veel plezier in. De film behandelt secuur het leven van James M Cohan, een werkelijk bestaande showbizman, die vlak nadat hij de film nog had kunnen zien stierf. Hij werkt zich op van goedkope familierevues naar Broadway, waar hij het publiek voor zich inwint, met historische epi vol vlaggengezwaai. (En dat deed het dus in de jaren '40 ook weer goed) Wat mij betreft is alleen het Yankee Doodle Dandy-nummer geslaagd, dat heeft een Europese melancholie, met een verloren paardenrace. De rest van de film loopt over van zelfvertrouwen.

Tous Les Matins Du Monde
Film die eigenlijk alles zegt in het eerste half uur en daarna clichématig wordt. In de opening zien we een pafferig pruikengezicht (Gerard Depardieu nagenoeg onherkenbaar). Het is de oude Marin Marais (ik dacht eigenlijk Marais Marais, maar het blijft een leuke naam). De componist denkt terug aan zijn oude meester, Sainte Colombe, die zoveel beter was dan hij. (Een Salieri-achtige jalozie zullen we maar zeggen) Daar begint de film begeleid door permanente voice-over aan een flashback en vertelt het leven van Sainte Colombe, een kluizenaars-achtig figuur, die prachtig Viola Da Gamba speelt, zo goed dat hij af en toe tijdens het spelen ophoudt en we de muziek gewoon door horen gaan! Zijn vrouw overlijdt en dat komt ie niet te boven, in een mooi moment lopen de tranen over zijn wangen tijdens het spelen. Zijn lieftallige dochters behandelt ie slecht en het wordt pas echt erg als de jonge Marin Marais om les komt vragen. (Overigens gespeeld door Depardieu's zoon Guillaume, een leuk detail) Tot dan toe is Sainte Colombe nog redelijk geweest, maar de jonge Marais roept een absurde ongeloofwaardige woede in hem op en hoe lang de jongen ook rond blijft hangen, hij behandelt hem als stront. Dochterslief zijn wel blij met die knappe jongeman en ze bieden hun boezem aan. Later trekt Marais naar Versailles waar hij klaarblijkelijk (buiten beeld) in no time tot Gerard proporties wordt vetgemest. (Erg geinig) De film zelf lijkt echter alles in dat eerste half uur al te hebben gezegd en maakt daarna gewoon nog wat rondjes om de kerk met dezelfde emoties.

Grosse Point Blank
Gruwelijk lelijke titel natuurlijk en ook nog een flauwe woordgrap, want het hoofdpersonage is een seriemoordenaar die Blank heet. (En die terugkeert naar zijn geboorteplaats Grosse Point) Grosse Point Blank is een zwarte komedie/farce die, bijvoorbeeld in wat flauwe geweldsgrappen, uit de bocht vliegt, een beetje in de categorie Into the Night en Desperately Seeking Susan. Het enige probleem is dat daar de hoofdpersonages dingen overkomt, terwilj het hier dus om een seriemoordenaar gaat. Deze wordt gespeeld door John Cusack, die ook meepende aan het script, co-produceerde en zijn halve familie liet opdraven. Daarvan schittert met name Joan Cusack, die zeker in haar eerste scènes hilarisch is als zijn trouwe assistent op afstand. De twee zijn perfect op elkaar ingespeeld. Wat een vrouw. Cusack heeft een assignment back home, wat hij dan mooi kan combineren met een high school reunion en het opzoeken van een oude vlam (Minnie Driver). Die laatste werkt bij een radio station, iets waar de soundtrack van de film ook wel wat weg van heeft. Iedere 10 seconden een ander liedje. Het lijkt eerst een beetje teveel van het goeie, maar met Guns 'N Roses, Faith No More's We Care A Lot (ik dacht eerst de B52's) en die ultieme high school schuifel-deun van Pete Townsend wordt het toch echt leuk. Net zoals de uiteindelijk toch wel amusante film, zo krijgt Cusack op die reunie een baby in zijn handen gedrukt, waarna de 2 een halve minuut totaal scheel naar elkaar staren. Leip.

(het is Pointe trouwens)

High Sierra
Vroege noir die iets minder goed is dan ie lijkt, je moet 'm in je hoofd wat aanvullen. Zo kamperen de hoofdpersonages (tevens gangsters) hier in vakantiehuisjes, terwijl ze het juiste moment afwachten voor de heist. Zou goed kunnen zijn voor wat mooie Thieves Like Us-achtige sfeer-momenten, maar daar heeft Raoul Walsh geen zin en tijd in, hij wil acties en ruzies, al vindt Humphrey Bogart nog wel tijd om rustig een boterhammetje te smeren, ondertussen met Ida Lupino babbelend. Bogart zag er trouwens zelden zo cool uit als hier, lichtgrijzend als de wijze baas van de gang. (Een koddig dom en dus wat pijnlijk Afro-Amerikaans character noemt 'm ook letterlijk 'boss', maar dat zou ie vast bij alle blanken doen) Dat personage zadelt Bogart op met een hondje dat de evil eye heeft. Hij gaat eran! De heist zelf is niet zo boeiend en de beroemde achtervolging in de bergtoppen boeit me ook niet zo. Boeiender is het tussendoor-verhaallijntje met een Grapes of Wrath-achtige hicks-familie, die door Bogart op alle mogelijke manieren uit de brand worden geholpen. Zo betaalt hij een operatie voor het klompvoet van de schone dochter, die zich prompt als verwaand nest ontpopt en niet met hem wil trouwen. Het wicht! (Terwijl ze daar natuurlijk alle recht toe heeft en niks beloofd heeft, de film zet gehandicapten in een kwaad licht zo!)

A Room With A View
Dit is de derde Ivory/Merchant die ik zie, en de eerste waarvan ik het oorspronkelijke boek las. En prompt is deze de minste. Toeval? Howards End zal voor de liefhebbers van Forster's roman ook wel tegen zijn gevallen. A Room With A View is een degelijke versie, zeer (misschien wel te) gecomprimeerd, alles komt in minder dan 2 uur langs. Wat me vooral lichtjes tegenstond was de grappige sfeer. Natuurlijk is het boek een soort van satire, maar hier lijkt bijvoorbeeld Daniel Day-Lewis het er wel heel dik op te leggen als de snob die snobs haat (eigenlijk geen paradox) die met Helen Bonham Carter zou gaan trouwen, maar zij ziet meer in de jonge, voor haar milieu radicale, Emerson die ze in Florence is tegengekomen. Prachtig 'big hair' heeft ze trouwens. Een ander typerend personage is de reverend Beebe. In het boek dacht ik 'm ouder en van een ironische wijsheid. Hier is het een bijna cabaretesk figuur, als een soort combi van Peter Heerschop en de ijdele Antoine Bodar.

Silver Lode
Met actie volgepakte Western van nog geen 80 minuten. Zeer enerverend met nog best spectaculaire stunts met paarden en picknitafels. Zouden ze eigenlijk op tv moeten uitzenden, gewoon even tussendoor. Na die film van Boetticher, begin ik te denken dat westerns misschien juist wel goed werken als ze kortgehouden worden. Silver Lode mist een kansje op real time (zou in een remake kunnen) als het hoofdpersonage (John Payne) 2 uur krijgt om zijn onschuld te bewijzen. En dat op zijn bruiloft! De film duurt op dat moment nog 1 uur, dus had hem ook één uur gegeven! De glibberige en altijd goede Dan Duryea is hem op komen zoeken in het dorpje Silver Lode, waar ze net de 4 juli parade voorbereiden, met versieringen die, vast geen toeval, op schietschijven lijken. Payne probeert de bewijzen dat niet hij maar Duryea de schurk is, maar langzaam keert het dorp zich tegen hem, waar ie 't ook een beetje zelf naar maakt door in 't rond te schieten. Zo raakt ie de broer van de bruid, die 'm eerst nog zo hartstochtelijk steunde, die gaat ook op als een windvaantje. Misschien had onze held maar helemaal geen pistool moeten dragen, als martelaar. Silver Lode werd gemaakt als parabel op de McCarthy-jacht van valse beschuldigingen, maar ook meer in 't algemeen is het een aardige metafoor voor de uitsluiting en de haat voor De Ander.

Ik vind Room with a view geweldig en nog altijd veruit de beste Ivory/Merchant. Lichtvoetiger dan het ietwat dreinerige Howard's end en het overigens ook sterke Maurice. Iedereen komt weg met overacting wat mij betreft, maar ik kan inzien dat het niet voor iedereen geldt. Het hele idee van de "Engelsen leer je pas echt kennen in het buitenland", wat ook erg zit in "A passage to India" en het werk van Evelyn Waugh heeft me altijd verschrikkelijk aangetrokken en in dat genre vind ik A Room with a view: The film een huzarenstukje. En dan die jonge Bonham-Carter er nog bij...

nee doe mij maar The Remains of the Day ;) (geen Olaf-favoriet)

Ik heb ook niet zo heel veel met Anthony Hopkins. Als die verschijnt hoor ik altijd meteen een stemmetje dat zegt "Jaja, mensen, een Brits acteur, met baggage!"

Zombieland
Don't believe the hype, die je wil doen geloven dat dit een top-Hollywoodkomedie is. Erg standaard en voorspelbaar allemaal. De film wordt gered door Woody Harrelson en Bill Murray. Die doen weliswaar gewoon hun Woody Harrelson en Bill Murray ding - ze hebben niet eens de moeite gedaan Bill Murray een karakter te maken, hij speelt gewoon Bill Murray - maar daar kan je me altijd voor interesseren.

Mr. Deeds Goes To Town
Soort Being There avant la lettre, met het verschil dat de tuinman daar gewoon echt een idioot was en het Mr. Deeds-personage van Gary Cooper eerder boerenslim (in combinatie met een zekere sociale onhandigheid). Deeds erft een gigantische som geld, wat hem niet interesseert. Hij speelt liever tuba, op die momenten kan hij ten minste helder nadenken, en valt hem misschien een poëtische tekst voor een ansichtkaart in. (Hetzelfde beroep als die jongen in 500 Days Of Summer) Deeds wordt opgescheept met een pr-man, een hilarische rol van Lionel Stander, een echte New Yorker, die praat als Willem Defoe. Die kan om onduidelijke (nou ja plot-technisch handige) redenen niet verhinderen dat een toch vrij beroemde vrouwelijke reporter met hem aanpapt (en Deeds inpakt). Verloopt allemaal als verwacht, inclusief een rechtszaak. Win je toch weer een half uur speeltijd mee. De rechtszaak is overigens absurd, een vanzelfsprekend Oostenrijkse psycholoog wil bewijzen dat Deeds manisch-depressief is, en eigenlijk is hij vrij overtuigend. Dat dit verder geen reden hoeft te zijn om de arme kerel zijn centjes af te nemen, zodra hij communistische ideeën krijgt, spreekt vanzelf.

Fish Story
Deed me aan Cloud Atlas denken, de roman van David Mitchell. Niet dat ik me daar veel van herinner, maar volgens mij werden ook daar de meest onmogelijke verhalen met elkaar verbonden. Fish Story lijkt uit een grabbelton een paar scriptideeën te hebben gevist en die, als een soort scenariocursus, met elkaar te hebben verbonden. En het werkt nog best aardig ook. De gekke Japanner-humor helpt. Zo rijdt er in de opening een man in een rolstoel, tikt pesterig een rijtje fietsen om, om vervolgens kwiek uit de rolstoel te springen en 2 nerds in een platenzaak lastig te gaan vallen. Hebben ze soms niet gezien dat er een komeet aankomt? Ik dacht al wat is die zon raar en de stad verlaten. Het einde van de wereld nadert en wat doe je dan als popnerd, lekker plaatjes draaien. En laat nu net één van die platen de redding van de wereld zijn. Een lekker punk-deuntje, met een mooi melancholisch intro en een minuut pauze middenin, waar Black Sabbath-achtige mythen de ronde over doen. We zien het liedje ontstaan en een cruciale verbindende rol spelen tussen deze ketting van levens. Aan het eind wordt alles nog 'ns handzaam samengevat (zelden een film gezien waar dat zo noodzakelijk was) en keert de film zelfs even helemaal terug naar de bron van de titel van het liedje en krijgt de film (misschien door het plotselinge zwart-wit) zelfs iets Tarkovskiaans.

This Sporting Life
Eentje uit de Britse New Wave, die toch tekort schiet vergeleken met de Franse, maar wel haar eigen sfeer heeft. Meer theatraal en meer melodrama. This Sporting Life schetst het leven van een rugby-speler, een compromisloos vrij onsympathiek hoofdpersonage. Hard in het veld en driftig erbuiten, als hij maar tevergeefse pogingen blijft doen om zijn huisbazin te versieren. (Maar die zit vast in haar weduwe-zijn) De structuur van de film lijkt eerst heel boeiend, de rugby-speler heeft in een wedstrijd een hoop tanden verloren, moet bij de tandarts onder verdoving en begint dan in een koortsachtig dromen zijn leven te herinneren. O.a. hoe een Marcel van Dam-achtig oud baasje een trial voor hem regelt bij de club. Maar als hij dan weer in het 'nu' belandt gaat de film gewoon een hele tijd verder, het zijn gewoon flashbacks om de flashbacks zeg maar. (Terwijl je eigenlijk zou verwachten dat alles op een significante wijze dan bij elkaar komt) Het is ook in dat laatste half uur (van de dik 2 uur durende film) dat het verhaal wat begint te slepen. Weer een ruzie met de huisbazin, weer driftbuien. Als portret van Brits working class small town life is This Sporting Life echter best geslaagd. De dreigende kolencentrales op de achtergrond van het rugby-veld, als bewakers van een gevangenis.

An American In Paris
Het eerste wat opvalt is het kleine foutje in de intiteling. Er staat "Gene's Kelly's paintings" gemaakt door persoon X. Maar het zijn natuurlijk niet Kelly's schilderijen, het zijn die van zijn personage Jerry Mulligan. En dan zeggen ze dat je acteur en personage niet moet verwarren. Niet dat Kelly niet zijn Kelly-personage speelt. Alleen dan nu in Parijs. Hij verkoopt matige schilderijen op een straathoek, wordt dan ontdekt door een vrouwelijke mecenas, die in meer dan zijn werk is geinteresseerd. Kelly zelf ziet meer in een meisje waar hij zich in een cafe aan opdringt, de popperig perfecte Leslie Caron. Maar die heeft al een relatie met een of andere showbiz-ster. Allemaal genoeg redenen voor gedans en gezang, op leuke liedjes van Gershwin. Zeker in het midden-gedeelte is de film heel fraai en romantisch, en kun je ook duidelijk zien dat Woody zich hierdoor liet inspireren voor zijn musical Everyone Says I Love You. In het laatste gedeelte wordt een redelijke afhandeling van het plot maar vergeten voor een gigantisch fantasie ballet. Best indrukwekkend maar tegen die tijd geloof ik het wel een beetje met al dat getapdans!

Medium Cool
Vido en Olaf prezen 'm al in respectievelijk weblog en weeklijstje en dit is inderdaad een heerlijke film. Meesterwerkje zelfs. En volkomen onderschat, want in die paar naslagwerken die ik heb wordt ie niet genoemd. Er zit zóveel in Medium Cool en toch ontaardt de film niet in een totale wanboel. Sterker nog uit de schijnbare lukrake opvolging van scènes ontstáát iets. In het hart van de film zit een simpel verhaal van een man die een net naar Chicago verhuisde vrouw + haar zoontje ontmoet en vriendschap sluit. Het zoontje is duivenmelker, wat ik altijd al wel een lieve sport vind. Magische beelden van duiven vanaf het dak, flashbacks naar West-Virginia en briljante muziek van Mike Bloomfield die recht naar het hart gaat. Bijna als de Velvet Underground-achtige bluesplaten van Jandek. Maar Medium Cool zit ook vol politiek en sociale onrust. Eind jaren '60 moet wel de boeiendste tijd in de recente Amerikaanse geschiedenis zijn geweest, met hippies, protesten tegen Vietnam en de black power beweging. Het hoofdpersonage is camera-man en interviewt wat Afro-Amerikanen die mooie speeches houden. Een negroe is een invisible man, maar geef hem een geweer en hij wordt zichtbaar. Ofzoiets. Martin Luther King preekt ook nog op de tv. Voeg daar nog prachtige sequenties aan toe als een uitje van de camera-man met een andere scharrel, dat via een rolschaats-knok-wedstrijd vloeiend overgaat in een fraaie seksscène. Of jongetjes in een trein, heel gewoontjes. Werkelijk van alle markten thuis dus, dat mogen duidelijk zijn. Het einde dan nog als het zoontje verdwenen is en moeder na een date in haar fraaie knalgele cocktailjurkje door demonstraties struint. Spannend en prachtig.

Lola Montes
Laatste, meest ambitieuze film van Ophuls, die kort erna overleedt en daarvoor al gezeik had met de producers, die zijn werk verminkten. (Wat is dat toch altijd dat ambitieuze films door financiers worden verknald, ik bedoel ze hebben het geld er toch al ingestoken dus het is toch al te laat, pak dan door) De film is echter inmiddels gerestaureerd en op Criterion verschenen. Lola Montes is een superstilistische film, die wel erg kil blijft, maar op zich een geniale structuur heeft als huiswerk voor de filmnerds. Lola Montez, een werkelijk bestaande society girl uit de 19e eeuw, ziet haar leven verbeeld in een circus, waarin ze zelf de hoofdrol speelt. De mannenverslindster en schandaal-meid als circus-act, real life soap avant la lettre zeg maar. Circusmeester is Peter Ustinov, die de hele film lang met zo'n gezwollen overdreven stem blijft vertellen, nog irritanter dan een voice-over, maar passend bij zijn personage. In flashbacks die vanuit circus-scenes ontstaan zien we gescharrel met Liszt en een Beierse koning. Het is echter vooral het einde dat indruk maakt, eigenlijk vergelijkbaar met L'Emploi du Temps, ook hier lijkt men toe te werken naar een fatale klap, maar wordt het personage gespaard. Wat eigenlijk nog vernederender is.

Rio Bravo
Dit leek het eerste half uur magistraal als een epos met ensemble cast van Sergio Leone te worden. Het ís ook een klassieker natuurlijk, maar ontspoort gaandeweg in een komedie!? Ik kan het zelf nauwelijks geloven maar zou niet weten hoe je de film anders moet bekijken. Er zijn vanaf het begin al 2 overduidelijke comic relief karakters in de personen van een oude schietgrage bejaarde en een onderkruiperige Mexicaan. Vooral die laatste is irritant en zijn beste grap is nog als hij ergens in een kort flardje tekst "daar zit ie" even uit zijn overdreven accentje valt. Maar ook de hoofdpersonages worden eigenlijk steeds koddiger. De oude John Wayne die met een wel heel jong ding aanpapt en vooral Dean Martin, ja de zanger, die eerst tragisch lijkt te zijn als alcoholist met ontwenningsverschijnselen, maar zich gaandeweg hervindt en 't op een zingen zet. Dat laatste is wel leuk overigens, maar als gezegd het is dan inmiddels wel een western lite geworden waar de actiescenes van toeval aan elkaar hangen. Het verhaal is verder standaard als wat, een gevangene die bewaakt/bevrijdt moet worden en schurken en het wachten op de vermaledijde marshall. Begrijp me niet verkeerd, heb me best vermaakt.

nou Vido was wat kritischer over Medium Cool dan ik me herinnerde, maar hij was in elk geval wel geboeid ;)

Ik zit meer aan jouw kant qua medium cool geloof ik. Wij zijn het dan weer niet eens over This sporting life. Die vond ik beter. Ik vond het een genot om die jonge Finney te zien. Ken je "A taste of honey" trouwens? Zo niet, moet je hem eens proberen. Grote favoriet van Morrissey/Marr.

zal hem op de lijst zetten.

k vond het een genot om die jonge Finney te zien.
Finney?

The Loneliness of the Long Distance Runner is qua titel in elk geval ook wel fascinerend (niet gezien nog)

Iron Maiden geeft alvast de samenvatting. ;) [het leven van Alexander de Grote is ook verkrijgbaar]

https://www.youtube.com/watch?v=09-P_Lt6R00

Zelf nooit gezien ondanks inderdaad fascinerende titel (zelfde geldt ook voor Stranger in a Strange Land of Die Angst des Tormanns beim Elfmeter, die laatste kan gewoon nooit zo gaaf zijn als de titel.)

The Loneliness … vond ik altijd de indutter van Somewhere in Time.

De film is absoluut de moeite waard.

vond ik altijd de indutter van Somewhere in Time.

Ja, ook niet een van mijn favorieten.

die Angst des Tormanns beim Elfmeter

jaaa die is goed he :) de titel dan, ik wil 'm ook niet zien denk ik. Wilde alle Wenders' gaan kijken, maar de man is torrent-matig verrassend obscuur (naast de 5-6 grote die ik al zag) en als je dan iets vindt is het een niet ondertitelde aftandse vhs-rip.

The Loneliness … - wat Olaf zegt. Britse New Wave is natuurlijk lastig te vergelijken met de Franse variant, want: kitchen sink drama's. This Sporting Life = Richard Harris. Albert Finney zit in die andere klassieker: Saturday Night And Sunday Morning. Ook geen verkeerde film. Als iemand een goeie zuiplap kan spelen dan is het Finney wel.

Je hebt gelijk Vido! SN&SM, DAT is nog eens een film! Ja die vind ik beter dan sporting life.

http://www.theglowingedge.com/wp-content/uploads/2009/08/frank-booth.jpg

We hebben Genoten.

"Heineken? Fuck that shit!"

(misschien nu toch postuum The Last Movie heruitgebracht of zo?)

http://www.scene-stealers.com/wp-content/uploads/2008/05/rivers.jpg
eersteklas-eikel RIP

Natural Born Killers
Een vriend van mij zei dat je om dit te kunnen waarderen met een hoop drugs van de kaart moest zijn. En dat was ik niet. Toch zit er ook wel bijna een intrinsieke drugs-achtige hypnose in deze eindeloze orgie van geweld. Als een krankzinnige MTV-videoclip, in alle kleuren van de regenboog en beeldformaten. Ook de muziek is bijna een permanente megamix, het valt eerder op als er ergens een dialoogje zonder begeleiding klinkt dan mét. Qua muziek zijn er een paar Arabisch aandoende tracks (kunnen best van Peter Gabriel zijn) die het trance-effect nog maar 'ns benadrukken. Wat valt er verder nog over te zeggen. Een moderne Bonnie & Clyde op killing spree (gespeeld door Woody Harrelson en Juliette Lewis) een opening die The Killers eerst in zo'n diner en een geinige rol van Robert Downey als sensatie beluste Australische schock-doc-journalist. Hij schmiert lekker, maar Tommy Lee Jones overdrijft, maar de verleiding is o zo begrijpelijk in zo'n film.

The Great Gatsby
Alsof The Great Gatsby een glossy magazine was, zo ziet deze film eruit. Prachtige mensen, prachtige beelden en alles schittert en blinkt. Het werkt toch niet echt en maakt de film afstandelijk. (Al was het boek ook al lastig doordringbaar) De relatie-perikelen zijn me nu veel duidelijker en ook die elite en working class-tegenstellingen, maar uiteindelijk ontbreekt toch sfeer en goed neergezette karakters. Simpel voorbeeldje is als Carraway zijn vriendschap aan Gatsby betuigd, je 'm eigenlijk nauwelijks geloofd. Geen chemie tussen Redford en Waterston Dan is het andere vervelende paartje beter, met de altijd vreselijke en daardoor goeie Bruce Dern als Tom en zijn nerveuze vrouw, een bijna onherkenbare Mia Farrow. Ook nog redelijk geslaagd zijn de passages in wat je de "hel" van het verhaal kan noemen, het gebied rond de garage met het reclame-bord met de ogen. Als gezegd, uiterlijk goed, inhoudelijk minder. Het is aan de vader van Gatsby die op het laatst voor de begrafenis opduikt om de film eindelijk wat emotie mee te geven.

Diva
Een echte Vrolijke Frans... Een van de eerste vertegenwoordigers van de Cinema Du Look en zo'n typische alles-kan jaren '80 film, beetje de Franse Risky Business ook wel. Inclusief een McGuffin, of eigenlijk meerdere want het plot is gepast onnavolgbaar. Er zijn een paar cassette-tapes en allerhande schurken die erachteraan zitten. Iets teveel eigenlijk, de Taiwanezen hadden weg gekund. Op 1 van de tapes staat een illegale opname van de Diva (een sopraan) die weigert platen te maken. Dat zint haar bewonderaar niet, het duidelijk naar Antoine Doinel gemodelleerde hoofdpersonage, die op onduidelijke wijze heel wat apparatuur naar binnen weet te smokkelen. Maar dan is er nog een andere tape met veel gevoeligere informatie.En ook die belandt in zijn bezit! De moderne Doinel weet vriendschap te sluiten met de Diva, hoe dat kan is ook een raadsel want hij schoffeert haar eigenlijk in al zijn acties. (Hij jat ook nog d'r jurk) Maar de twee beleven wel een romantisch dagje, met Satie-begeleiding. Lekker smooth, laat dat maar aan Betty Blue-regisseur Beineix over. Die vindt bijvoorbeeld ook nog tijd voor een oeh lala opwaaiend Marilyn Monroe zomerjurk-grapje. Maar dit alles is nog maar 10% van de basis van het verhaal want er zijn ook nog corrupte agenten, onder wie een jonge Dominique Pinon (Jeunet-regular) die nog lelijker was toen ie jong was. (En grappig) Ander lief personage is een Thais kindmeisje, totaal geobsedeerd door seks en in de weer met appels en naaktfoto's, bijna als het meisje uit Het Leven Is Vurrukkuluk van Campert. En die sfeer heeft de film eigenlijk sowieso wel een beetje.

Nothing Personal
Ik vond Kan Door Huid Heen beter. Dat vrouwelijk hoofdpersonage ging dieper, Nothing Personal is veel meer een film die bestaat uit gaten, bewuste onduidelijkheden. Ik vond die vrouw (Lotte Verbeek) maar een beetje vervelend moet ik zeggen. Het begint als Wendy & Lucy zonder hond, maar voor we 't weten is het zwerven om en zit de vrouw in de tuin van Chris Rea te wroeten. Het zeewier heeft wel wat van, hoe noem je dat, filmrolletjes, waar ze films op schieten zeg maar. Wel toepasselijk. Rea en Verbeek weten de film wel te dragen, ondanks het minimalisme is het zeker niet saai, al vond ik het uitstapje naar de bewoonde wereld wat saai. (Ik had bijvoorbeeld eerst al niet door dat ze op een eiland zaten, en hoe is die vrouw daar dan gekomen) Het best geslaagd is het fraaie, bittere einde waar ook de poster op gebaseerd wordt. Of ook die 'nieuwe start'-scene daarna nog nodig was. Het lijkt me niet. Redelijke film wel, met aardige electronische muziek van Ethan Rose.

ondanks het minimalisme is het zeker niet saai, al vond ik het uitstapje naar de bewoonde wereld wat saai.

dat staat wat stom, laat ik er ik vond het wat overbodig van maken. eerst dacht ik b.v. ook dat Rea op zijn estate helemaal zelfvoorzienend was, maar later doet ie gewoon boodschappen. tja :)

Arabisch aandoende tracks (kunnen best van Peter Gabriel zijn

Uit het hoofd: qawwali (Pakistaanse religieuze zang) van Nusrat Fateh Ali Khan, wel op Real World dus je zit in de richting. :)

ah :) volgens mij klonk dat nummer bij de gevangenisopstand brruut :)

In de film werkte het wel, al is het allemaal wat kitscherig ja. En dat stoort me wel op die Real World plaat (Must Must). Dan liever z'n gewone werk … of de Sabri Bros. Of Sacred System's Nagual Site.

Pather Panchali
Eindelijk deze vroege Indiase klassieker gezien, "de beste Indiase film aller tijden". Nou schiet me even geen andere Indiase film te binnen, in Bollywood heb ik me nooit verdiept, maar Pather Panchali is in elk geval goed ja, bewust kabbelend als de Italiaanse neo-realisten. De film gaat veel minder over Apu, het zoontje, dan ik dacht. (Ik meende me iets te herinneren dat ie weg liep van huis) Maar dat zal wellicht later in de trilogie zijn. Hier zien we meer de alledaagse bezigheden van een armoedig gezin. Pa vertrekt om geld te verdienen, moeder houdt de kinderen met wat rijst nipt op de been en het oude tantetje dat bij hen inwoont klaagt wat af. (Even lief als aandoenlijk personage) Twee scènes blijven zeker bij, op een moment rennen de broer en zus van het gezin door wuivend graan om een stoomtrein te zien. Het heeft iets magisch, iets hoopvols. Onterecht zo blijkt later, want als pa eindelijk terugkomt zijn 2 van de gezinsleden naar gene zijde vertrokken en schreeuwt hij samen woordloos met zijn vrouw.

The Insect Woman
Zou in zijn tijd wel eens heel controversieel kunnen zijn geweest. Zeker in Japan. Als Ozu een overmatige interesse voor seks had gehad (en hoeren) zou hij deze film kunnen hebben maken. Het heeft die typische Japanse wat kille afstandelijkheid, maar ondertussen lurkt pa aan de tiet van dochterlief en meer van die dingen. De film bestrijkt een enorme hoeveelheid jaren, er zouden allerlei metaforen in zitten, waarvan de duidelijkste de cirkels zijn. De sterke vrouw van de titel heeft allerlei baantjes en affaires wordt hoer, verraadt dan haar hoerenmadam en wordt zelf de madam en wordt dan op haar beurt ook weer verraden. In het mooie einde lijkt in elk geval haar dochter in elk geval de cirkel te doorbreken.

L'Humanité
Hij kan het warempel dus wel die dekselse Bruno Dumont! Flandres slechtste film ooit, L'Humanité een van de beteren die ik dit jaar zag in elk geval. Ik heb geloof ik bij Memories of Murder wel 'ns gezegd dat ik van policiers houdt waar de crime maar een beetje zijdelings ertoe doet. L'Humanité voert dat tot in het ultieme door. We zien een naakt kinderlijkje, we zien het hoofdpersonage een agent, maar de eerste 40 minuten zien we enkel zijn gewone alledaagse handelingen. En dat werkt heerlijk. De loserige Momma's man met schuldig hoofd (zou hij die moord gewoon zelf hebben gepleegd) woont bij zijn moeder, in een volkswijkje. De straat is naar overgrootvader vernoemd, een beroemde schilder. De man loopt alsof hij een hersenbloeding heeft gehad en maakt een nogal dommige indruk, wat hem ook constant door jan en alleman wordt verweten. En toch, heel knap, gaandeweg de film weet de film toch de kracht van deze dolende ziel duidelijk te maken. Hij doet zijn uiterste best! Allereerst krijgen we al te horen dat hij ook zelf vrouw en kind is verloren (nauwelijks te geloven dat ie die ooit had) maar het is waarschijnlijk daardoor dat die crime hem zo aangrijpt. Ook zijn buurvrouw is afwisselend lastig en fascinerend voor hem. Zij heeft al een vriend, maar gedraagt zich (waarschijnlijk tegenover iedereen in het dorp) als een flirt. Dumont, de provocateur, kan zich dankzij haar uitleven in een overdaad aan expliciete seksscenes en op 't laatst wordt het helemaal bont met L'Origin du Monde (dat beroemde schilderij) taferelen. Er zijn ook genoeg werkelijk aangrjipende scenes, zo knuffelt de man een zielige Algerijnse drugsdealer en peinst hij minutenlang pijnlijk bij een schilderij in een museum (waar een tentoonstelling over zijn grootvader wordt ingericht) Mooiste sequentie is misschien wel de volgende. De vriend van de buurvrouw komt aangereden met de schoolbus, agent maant 'm kalm maar beslist tot stoppen, man in bus kaffert 'm uit, waarna ons hoofdpersonage naar huis gaat en met een zielige kop keyboard gaat staan spelen.

They Were Expendable
Ik heb John Ford-films vaak belachelijk gemaakt, maar ditmaal weet hij me toch redelijk te raken. En dat in een oorlogsfilm, zeker niet mijn genre. Het is voor Ford een zeer atypische film, maar sowieso totaal anders dan je bij een film verwacht die in de jaren '40 werd gemaakt (nog tijdens WW2) De Amerikanen worden namelijk in de pan gehakt! Ondanks allerlei landkaartjes en dergelijke blijft de campagne voor mij nogal onduidelijk, maar het is ook niet zo van belang. De Amerikanen vechten in de buurt van de Filippijnen tegen de Japanners, hoppen van eilandje naar eilandje en het bootjes-bataljon wat we volgen wordt kleiner en kleiner. Robert Montgomery en John Wayne spelen de leiders, de laatste is vrij sympathiek en zelfs knap voor zijn doen, maar Ford had meer met Montgomery (die werkelijk in oorlogen had gediend). Hoewel de actiescenes spectaculair zijn, alhoewel wel wat veel van hetzelfde gaat het om de tussen-scenes. Zo wordt een stervende soldaat opgevrolijkt en is er een prachtige romance tussen Wayne en een verpleegster (Donna Reed), zittend op een bankje in een zeebriesje, dromend van thuis. Op een of andere manier lijkt het MASH wel, er is ook hier wel wat tijd voor groepen. 'Wat voor soep is dit in godsnaam' 'Dat is afwaswater sergeant'.

Cabaret
Foutloze strakke musical natuurlijk. Hier iets over zeggen voelt volslagen overbodig. Door jong en oud gezien ten slotte. Zelfs Liza Minnelli ergert me niet! (Ze lijkt wel wat op die lieve vrouw uit The Shining zelfs) Op zijn beurt lijkt haar love interest Michael York op die knaap uit The Reader. En dan heb je nog een aristocraat met foute melksnor die wat naar Prins Bernhard gemodelleerd lijkt. Dé held van het verhaal is echter Joel Grey, de master of ceremonies. Wat een mimiek! Wat een kop! Money! Money! Eindelijk een sample van The Avalanches ontdekt. Het liedje met de aap is zo aandoenlijk. Hij maakt de film. Pracht laatste shot ook.

Cross Of Iron
Atypische Peckinpah, die zijn geweldslomo's eens in WW2-context inzette. Zijn fysieke gesteldheid was hopeloos, het geld raakte op, maar het is wel een behoorlijk geinspireerde, rare film. Het begint er al mee dat de hoofdpersonages Engels-sprekende nazi's zijn. Het woord Jood valt vanzelfsprekend nergens, waardoor je nog bijna met ze gaat sympathiseren in de campagne tegen de Russen. (Idi E Smotri achtige plaatjes, dooie jongetjes ook) Al het geknal en de ontploffingen wordt op een gegeven moment wat saai, maar James Coburn is vermakelijk als manische bataljon-leider, totaal cynisch, gezaghatend, die zich uiteindelijk tegen zijn oversten keert. (In het bataljon treffen we verder ook nog Ferry Mingelen aan, maar dit terzijde)

The Red House
Tip van Scorsese, die wel van het occulte houdt. Althans deze film lijkt lang een occulte mysterieuze sprookeslaag te bevatten, al is de uiteindelijke logische verklaring (moord) toch wat minder boeiend. Edward G Robinson is prima op zijn plek als boertje met een houten poot. Met zijn Roemeense hoofd tussen landarbeider en dictator. Hij heeft een aangenomen dochter (is al verdacht) die hij betutteld en overdreven beschermd. Ook zijn zus woont bij hun in. Zou de dochter een kind zijn van broer & zus? In elk geval doen de wildste geruchten in het dorp in de vallei de rondte en als er een jonge knecht bij hun komt werken begint dat te broeien en te koken. The Red House is, typisch voor Scorsese's voorkeuren, ook geinjecteerd met een flinke portie jeugdige erotiek (Netjes buiten beeld waarschijnlijk) Al in de eerste scene vraagt de verloofde aan haar jongen of ze gaan zwemmen en of hij zich alsjeblieft níet thuis al wil omkleden. De dorpsjongen en de dochter sluiten vriendschap ontdekken Tim Burtoniaanse geheimen in het nabijgelegen bos, inclusief opklinkend Danny Elfman-achtig engelengezang op de soundtrack. In het bos huist ook nog een Joran van der Sloot die meisjes op hun bek pakt en anders erop los schiet. Als de verklaringen voor het rare gedrag van de adoptievader tegen 't eind moeten worden gegeven in veel te lange exposities wordt de film wel wat komisch/belachelijk. Waarom laat de jongen ineens zijn dinnetje bij haar gekke pa achter? Nou om Robinson nog even te doen laten schitteren in zijn waanzin.

Micmacs A Tire-Lagot
Bijna grappig hoe z'n drukke, cartooneske, waanzinnige film tegelijkertijd zo leeg en saai kan zijn. En dat leeg is eigenlijk dubbel opvallend want dit moet eigenlijk een aanklacht tegen de wapenindustrie zijn. Daar komt weinig van terecht, in de veel te driftige opgepoetste stadskleurige sprookjeswereld die Jeunet hier weer oproept. Zijn Anton Pieck plaatjes sorteren geen effect meer, ergeren zelfs, misschien moet hij maar 'ns bij Caro langs, met een bloemetje voor een hernieuwde samenwerking. Micmacs is alleen leuk in het eerste kwartiertje, waar het hoofdpersonage wordt geïntroduceerd. Vader overlijdt door een man en het jongetje verandert in een apathische video clerk (Davy Boon) die The Big Sleep in Franse nasynchronisatie mee kan playbacken. Dan wordt hij uit het niets getroffen door een kogel, die 'm later nog door een collega wordt geschonken. Dit absurdisme werkt nog aardig, zo lijkt het bijvoorbeeld alsof hij niet kan praten en in gebarentaal en Chaplin-grollen communiceert met de wereld om hem heen. Later slaat ie dan alsnog aan het babbelen en belandt hij in een recycle-paradijsje van oude autobanden waar een team van geflipten hem bij staat in zijn, zoals gezegd, onduidelijke wraaktocht op de wapenindustrie. Het is tekenend dat de leukste grap iets met een een worst van doen heeft. Regular Pinon lokt een hond!

A Face In The Crowd
Kazan doet een soort Preston "Great McGinty' Sturges-imitatie, maar dan met een bittere saus. Hoe macht en roem je kapot maakt. A Face In The Crowd begint sfeervol in een dorpje in Arkansas waar een dame (Patricia Neal) op locatie een radio-programma maakt en ditmaal vanuit de gevangenis uitzendt. Daar vindt ze een zwerver (Andy Griffith) die de X-factor heeft een goeie shoutin' soulstem en ze geeft 'm zijn eigen show. Één probleem, de zwerver is eigenlijk al vanaf het begin een autoritaire egoïstische zak, dus die opmerking van macht corrumpeert geldt niet echt. Al wordt het wel van kwaad tot erger. Na de lokale radioshow volgt een opmars in showbiz richting tv, die dan net opkomt, inclusief Beatles-taferelen. Kazan is niet bang voor wat gewaagde scènes, de voormalige zwerver probeert alle vrouwen te versieren, inclusief lokale majorettes, waarvan hij de wedstrijd moet jureren. A Face In The Crowd is een echt epos, heeft ook wel de lengte, maar stipt toch een hoop dingen aan die niet helemaal uitgewerkt worden, de film haalt er bijvoorbeeld ook nog politiek bij ('mensen willen simpele slogans 'change' bijvoorbeeld) en er zitten simpelweg teveel personages in die wel belangrijk zíjn, maar nauwelijks vorm krijgen. Zo houdt Walter Matthau tot slot een fraaie cynische een speech tegen de inmiddels weer terug op aarde gekeerde zwerver, terwijl die speech eigenlijk door zijn ontdekker/manager en vriendin had moeten worden uitgesproken.

Quadrophenia
We are the Mods! We are the Mods! Opvallend eigenlijk dat de ouders zo flipten over deze jeugdstroming, ze kleden zich toch best strak en netjes. Gewelddadig en rellerig zijn de jongens natuurlijk wel. Quadrophenia is een heerlijke jeugdcultuurfilm, geschreven door de mannen van The Who. (Ik moet achteraf lezen dat het gewoon op hun dubbel-album is gebaseerd.... Doh!) Het begin lijkt ie echt geniaal te worden, doordat naast het gebral er ook nog een hoop melancholie en working class melancholie in zit. Twee zingende gasten (eigenlijk tegenpolen, 1 rocker, Winstone van Scum, ander mod) zingend in een badhuis. Een beetje Deep End zeg maar. Maar daarna wordt lange tijd ruim baan gemaakt voor de heerlijke soundtrack (o.a. van Who'er Entwistle) en feestjes en gedans. Niks mis mee hoor. Het rattige Cruijffiaanse hoofdpersonage lijkt de boel onder controle te hebben en hét mannetje te zijn, maar zijn roodharige meisje dumpt 'm en in een hilarische van Sting blijkt die laatste een conformist. En niet de stoerste Mod aller tijden. Dat breekt 't arme kereltje op en zo keert de droefheid in de vorm van melodrama toch nog terug. Jammer dat juist aan het eind de soundtrack wat voor de hand liggend wordt, met songs die letterlijk naar gebeurtenissen op het scherm verwijzen. Het eerste half uur is echter om te koesteren. Overigens is ook Timothy Spall nog even te zien in zijn debuutrolletje en hij doet 't meteen naturel.

Vader overlijdt door een man

mijn!

Ik heb op het blog dus een stukje gepost over A Serious Man, het meesterlijke eerbetoon aan zowel Kafka als de Thora van de gebroeders Coen.

^maar snel eens kijken dan.

One From The Heart
Altijd gehoopt dat deze film goed was, sinds ik via Audiogalaxy, lang, lang geleden, de soundtrack van Tom Waits tegenkwam. Die is nog veel belangrijker dan ik dacht, want One From The Heart is bijna een musical. Coppola was van plan een kleine film te maken, maar zoals dat gaat bij hem, rezen de kosten in no time weer de pan uit, omdat hij allerlei prachtige sets liet bouwen. Las Vegas is daardoor expres nep en vol warme kleuren. Zonder meer een van de geslaagde aspecten aan de film. (Looks én geluid dus) Inhoudelijk werkt de film eigenlijk maar tien minuten. We zien een paartje hun vijfjarig verlovingsfeest vieren. Ze zijn niet de jongste en knapste meer (voor Hollywood-begrippen dan he, dus zeg 35) en hun liefde voelt echt, inclusief geibbel. Maar ja, daar peur je geen plot uit, dus verlaat de dame (de langbenige Barbra Streisand-achtige aan het gezich kun je zien dat ze een comedienne is, Teri Garr) plotseling haar man (Frederic Forrest). Het voelt dan dus al verkeerd en je weet toch dat ze weer bij elkaar gaan komen, wat zo lang mogelijk uitgesteld wordt. (Waardoor ik als kijker toch weer ga hopen dat het misschien níet goedkomt) Beide beleven een avontuurtje, en op de achtergrond is Harry Dean Stanton nog wel grappig als Lou Reed-achtige wannabe womanizer.

Saturday Night and Sunday Morning
Is dát 'm nou? De stem klinkt bekend, is dan al oud eigenlijk. En jahoor daar staat de piepjonge Albert Finney in de fabriek te werken. Hij speelt in dit uitstekende kitchen sink drama een jonge blaaskaak, die van boozen houdt en verder wat neerkijkt op samenleving en domme collega's, van een van heeft hij de echtgenote al in bruiksleen. Het mooie aan dit kitchen sink drama is het ontbreken van melodrama, het is een rustige, realistische film, voor mij gesymboliseerd door de bezigheden van Finney met z'n mattie (Norman Rossington) met wie hij o.m. kaart en vist. In de loop van de film wordt Finney een ietsjepietsje ingekapseld, krijgt hij deksels op zijn neus en ontmoet hij een nieuw en jonger (en vrij) meisje. Hun eerste kus is zéér romantisch, als ze eerst al heel lang hebben zitten wachten tot haar oude moeke eindelijk de krant uit heeft en naar bed is gegaan.

I'm All Right Jack
Ik zat eerst te denken dat Peter Sellers wellicht alle belangrijke rollen speelde. Komt door zijn uitgestreken kop (ik herken 'm nooit zo goed) en vooral door de Kind Hearts & Coronets humor die hier ruimschoots aanwezig is. Zal best 'ns dezelfde studio kunnen zijn. Britse licht-satirische humor, die heel slim niet "links" of "rechts" is. Zowel de vakbonden als de elite worden gedist. Ian Carmichael speelt een oenig rijkeluiskindje dat in een fabriek aan de slag wil. Eerst als manager, maar dat wil niet lukken. (Er volgt een kleine ode aan Chaplinesk gedoe met machines) Dan suggereert een gewiekste oom dat hij maar onderaan de ladder moet beginnen. Daar maakt hij kennis met Sellers, de communistische vakbondsleider, alsmede diens rondborstige dochter. Carmichael snapt van de arbeiders-kolchoz-vertragingstactieken geen bal, doet van alles fout en wordt per ongeluk een held. Geinig? Ach, ik was 'm wel heel snel weer vergeten.

Prizzi's Honor
Rááre struikelende film van John Huston en da's altijd de moeite. Zo is me nu nog steeds niet duidelijk of ie het nou als komedie/parodie/spoof op maffiafilms als The Godfather had bedoelt, of het toch redelijk serieus is. Een beetje van beide waarschijnlijk. (Het einde is bijvoorbeeld hard en niet komisch) Oh ik zie dat IMDB toch ook comedy in de tags heeft. Klopt ook, bijvoorbeeld de bizarre rol van de oude Don, een reutelende smeerlap. (William Hickey) Hoofdrolspeler Jack Nicholson is zelf ook geinig, als naief figuur die zijn wijsheden uit magazines houdt en haast een autistische kijk op liefde heeft. Hij komt op een huwelijk een schone blonde dame tegen (Kathleen Turner) krijgt wat met haar, maar zij zit ook vuistdiep in double-crosses e.d. Sterker nog ze is een huurmoordenaar en toevallig ook de echtgenote van een man die Nicholson net over de kling heeft gejaagd: 'if he's so fucking smart, how come he's so fucking dead'. En da's nog maar het begin. Het ontbreekt Huston een beetje aan timing en tempo, maar ergens hoort dat erbij natuurlijk, als je toch een nep-epi maakt móet je wel beginnen met eindeloze bruiloften a la The Deer Hunter. Overigens bevat Prizzi's Honor ook een van de flauwste running gags ooit, bij elke reisscene zien we een vliegtuigje van links naar rechts vliegen (en omgekeerd op de terugweg)

Ja rare film, Prizzi's honor, door die onduidelijke toon, maar dat maakt het inderdaad juist heel intrigerend.

The Duellists
Hollywood-moguls zullen verrukt uit hun kalfslederen stoelen zijn opgeveerd. Wat een talent, die Ridley Scott. Als je met zo'n vaste hand, zo'n duur uitziend debuut kan maken. Straf! Alsof ie al jaren bezig was. (En hij was dan ook niet de jongste meer) The Duellists is gebaseerd op een verhaal van Conrad en vertelt over de vete tussen twee officieren uit het Franse (Napoleons)leger. Twee goede rollen van Keith Carradine en Harvey Keitel. De laatste herkende ik pas na een tijdje. Het kan aan de maffe Obelix-achtige vlechtjes hebben gelegen, maar misschien ook omdat hij uitstekend in een rol kan verdwijnen. Die vlechtjes en andere details (hoeden!) zijn trouwens tot in de puntjes verzorgd, zo schijnt dit de meest realistische zwaardvecht-film ooit te zijn. (Of is het meer schermen) Hoe dan ook, de officieren krijgen het om raadselachtige redenen aan de stok en vooral Keitel raakt totaal geobsedeerd. Elke mogelijkheid tot een duel grijpt hij aan. En dat zijn er veel. Het is daardoor dat de film na een tijdje een wel erg fragmentarisch karakter krijgt. Zappend van duel naar duel, in allerlei variaties, tegen allerlei achtergronden. Als altijd zijn het juist de tussenstukjes (de weinige die er zijn) die het mooist zijn. Carradine overleggend met een laconieke fluit-spelende vriend. Het laatste duel (met pistolen nog wel) is, zoals het hoort, het mooist. Prachtig laatste shot van Keitel vanaf een heuvel al peinzend uitkijkend op een schitterend rivierenlandschap.

Leave Her To Heaven
Een film noir in warme kleuren, dat is nog 'ns een paradox. De film is wat wankel, maar met de schurk zit het wel goed. Een echte femme fatale en meer dan dat, een krankzinnige feeks, door de helemaal dichtgeplamuurde ijskoude Gene Tierney gespeeld. Zij ziet er geen probleem in zielige gehandicapte jongetjes te laten verdrinken en meer van dat soort gruweldaden. En die arme oenige schrijver die ze in haar macht heeft, maar doorpennen aan zijn boeken. Die hij dan weer aan de verkeerde mensen opdraagt, lees: niet aan zijn vrouw! Zitten genoeg pijnlijk mooie scènes in, maar het is jammer dat dit alles weer 'ns in een rechtszaak moet eindigen. Eentje die nieuwe dieptepunten in ongeloofwaardigheid bereikt, met bijvoorbeeld een aanklager die op zijn zachtst gezegd een belangenconflictje heeft.

Harlan County U.S.A.
Matewan, maar dan in het echt. Schitterende antropologische documentaire, die magnifiek gebruik maakt van volksliedjes die kennelijk diep in de mijnwerkerscultuur zitten ingebakken. Iedereen houdt van zingen. Stukje interview, stukje zingen en dan weer terug naar de werkelijkheid. Een klein totaal vervallen mijndorpje is in staking, om lid te worden van een of andere vakbond. Maar dat zint de grote mijn company niet. De situatie duurt maanden en maanden, terwijl er continu spanning in de lucht hangt. Ingehuurde takinsbrekers ("Scabs") die door geweldloze demonstranten de weg wordt versperd. ("The Picket Line") en dan maar stoer met pistolen gaan zwaaien. Om Scab te worden moet je wel van provocatie en mensen opfokken houden. Ondertussen proberen de stakers de moed erin te houden, een eindeloze parade van schitterende, haveloze, tandeloze, ijzersterke vrouwen. Om te janken. De film vindt ook nog tijd voor wat achtergronden, zo blijken de vakbonden zelf ook maffioos corrupt. Uiteindelijk eindigt het met het onvermijdelijke geweld en een martelaar. Beelden die je niet snel vergeet. De regisseuse was een echte wetenschapper want eindigt met een wat overbodig kwartiertje dat de zaken nog wat breder trekt. Het begint er dan warempel op te lijken dat de gemiddelde mijnwerker 1 maand werkt en er 11 staakt. Maar terecht, want de uitbuiting is enorm en de omstandigheden hopeloos.

eigenlijk zegt 1 statistiekje alles in die Harlan County film

toegenomen winst van de mine company: +107%
stijging lonen mijnwerkers: +4%
stijging levenskosten: +7%