Filmforum

Nou KAD werkt weer en ik heb een server gevonden van redelijke omvang waar ik me uberhaupt kan aanmelden. Miljoenen zwerven nu naar alternatieve servers natuurlijk, het is een zooi. Maar goed, de grootste paniek is inmiddels de tent uit. Maar zoals vroeger....;-)

Lifespan, een filosofische thriller uit 1974 met Klaus Kinski. Gedraaid in Nederland (Amsterdam) met molens enzo, maar ook coryfeeën als Rudi Falkenhagen en Sacco van der Made. Muziek van Terry Riley en eigenlijk gewoon een prima film, hooguit de 'double helix bondage' scene maakt het een beetje b-filmerig, maar onnodig bloot is natuurlijk ook gewoon een prima Nederlandse traditie. :)

L’Eclisse (Antonioni, 1962). Het “meer van hertzelfde”-gevoel lag hier zeker op de loer, maar het heeft me gek genoeg niet besprongen. Weer een fijne meanderende film die in feite begint waar La Notte eindigt: met een getroubleerd stel. In L’eclisse verlaat de vrouw haar partner en gaat in de rest van de film op zoek. Meer naar zichzelf dan naar een partner, zo blijkt, want de halfslachtigehid waarmee Monica Vitti uiteindelijk aanlegt met Alain Delon getuigt van weinig daadkracht. Ik vond dit een bij vlagen moeilijk te duiden film (zo internet eens af), de moeilijkste van de trilogie eigenlijk, en naar de betekenis van nogal wat symboliek en traag geschoten overzichts-sequenties bleven voor mij obscuur. Soms werken ze compleet gevoelsmatig en uiterst doeltreffend, op andere momenten verwarren ze slechts Toch kon dat de pret niet drukken. Duidelijk is voor mij dat Vitti, gefilmd als vertoevend in een nogal kille en hypermoderne buitenwijk, botst met de in een klassiek appartement vertoevende Delon. Hij zit in het geld, zij in de talen. Deze contrasten zorgen ervoor dat de suggestie van een veranderende moraal en man-vrouw verhoudingen – en hun verstorende invloed op relaties - steeds sluimert maar nooit het etiket van de film wordt. Die blijft daardoor ongrijpbaar en universeel. Het heeft echt geholpen dat ik de (vermeende) trilogie achter elkaar heb gezien. Alhoewel ik op dit moment L’avventura zelfs veruit de minste vond, vraag ik me af of een zekere gewenning aan Antonioni’s stijl niet gewoon vereist is.
À Bout de Souffle (Godard, 1960). Deze zag ik tijdens mijn studie ooit en ik vond er geen klap aan. Ik vroeg me af of het zien van een stuk of zes films van Wong Kar-Wai enige invloed zou hebben op mijn perceptie. Mja, maar niet heel veel. De raakvlakken zijn duidelijk (vgl. Days of being wild) en er zijn zeker dingen waar ik van geniet. De sfeer, ja de sfeer werkt aanstekelijk. Ik hou van de camera en de korrel waarmee de film is geschoten, ben gevoelig voor de jazz-score, en het helpt dat Parijs de plaats van handeling is. En ik ben zeker te porren voor een film over een stel dat maar een beetje rondhangt en vooral praat. Alleen denk ik tijdens deze film veel te vaak “Jongens, jongens wat een aftands gekeuvel!” Belmondo vind ik eigenlijk ook maar een irritant, charisma-loos ventje. Nou, dan is een portie existentialisme écht dodelijk. Het vreemde is dat ik de dialogen in films van Bergman en Antonioni prima trek, terwijl die beduidend zwaarder zijn aangezet. Sterker, À Bout de Souffle is bij herbezien bepaald lichtvoetig te noemen. Maar nee, ik blijf dit toch erg overschat vinden.

Throne of blood (Kurosawa, 1957). Een verfilming van MacBeth die redelijk trouw blijft aan het originele verhaal zeker gezien de omzetting naar de context van Japanse krijgsheren. Zoals altijd moet ik eerst effe wennen aan de schreeuwende Japanners en word ik daarna accuut op sleeptouw genomen door Kurosawa. Prachtig geschoten, dan weer esoterisch met veel mist, dan weer uiterst vitaal. IK heb hier nog twee Kurosawa’s liggen, allebei over mensen die elkaar te lijf gaan. Die moet ik zeker niet achter elkaar zien. Dan krijg ik teveel een “meer van hetzelfde”-gevoel. Nog een argument waarom Ikiru wellicht zijn meest bijzondere film is.

A Bout de Souffle: leuk begin, leuk meisje verder weinig an.

Throne of Blood: vond ik ook erg goed, maar die in film in kleur (even titel kwijt) was nog gaver. (Ran denk ik)

Simpson - The Movie: Leuk vermaak, maar je hebt het gevoel dat de schrijvers een vernietigende sociale satire in de pen hebben, maar die achterhouden omdat ook 8-jarigen het leuk moeten vinden. Dus plakt Homer maar weer eens zijn handen in zijn kruis.
Tom Hanks is wel in mijn achting gestegen.

Ik heb drie woorden voor the Simpsons EN Southpark: Beavis and Butthead

This is England (Meadows, 2006). Engeland heeft een sterke traditie van sociaal bewogen cinema en die is het laatste jaar enorm zichtbaar. London to Brighton was goed, Red road beter, en This is England nog beter. De film speelt in 1983 en handelt over de dunne lijn tussen ska- en skinheads in de buitenwijken van Nottingham. Daar zien we een clubje 80s uitgedoste vrienden een jong knulletje in de groep opnemen die op school maar wordt gepest. Met een enorme vaart en overtuiging schetst Meadows de groeiende vriendschappen, die zeer onder druk komen te staan als bullebal Combo terugkeert uit de bak en de eerste tekenen van racisme zichtbaar worden. Dit moment wordt gemarkeerd door de stem van Combo die een fout verhaal zit te vertellen, weg te draaien en de muziek te laten aanzwellen. Klinkt pathetisch, het werkt subliem. Na dat moment splitst de groep zich in de gematigden en de groep die bereid is te vechten. Ons ventje kiest voor het laatste, om de dood van zijn vader (gestorven in de Falkland oorlog) zin te geven. This is England is niet foutloos. Extreem-rechts is een eenvoudige consequentie van armoede en frustratie en als je even nadenkt weet je wel beter, dat wordt in het pathetische slot duidelijk gemaakt. Maar verder vertoont de film weinig sporen van gemaktzucht en vooral een enorme gelaagdheid. Iedereen is een mens en de kijker kan meevoelen met de foute karakters. En met ze lachen, want Meadows vergeet de humor niet. De scene waarin Combo gezellig een jointje zit te roken met een Pakistani, babbelend over soulmuziek, is één zo’n memorabel moment. Aanrader.

vraag ik me af of een zekere gewenning aan Antonioni’s stijl niet gewoon vereist is.

Denk het wel, en met de jaren zal dat, heb ik het idee, steeds moeilijker worden. Maar ik denk ook dat L’avventura gewoon de minste is van de trilogie. Wat ik erg vond helpen was dit boek, hele mooie, gedegen analyses van al zijn films (ooit voor bijna niks gekocht, zie nu $45 waard? Nah ja.) Prachtig moment blijft trouwens Delon die de telefoon geirriteerd opneemt. :)

A Bout de Souffle, wat Ludo zegt. Ongetwijfeld destijds een ontzettende eye-opener, maar hij heeft daarna zoveel gavere films gemaakt.

"Pronto, pronto!!" Ja toen moest ik wel schaterlachen. Wat is dat toch met dat stukje hout? Vitti is ook geintrigeerd door vliegtuigen en wolken. Dingen zonder houvast? God, je zou jezelf identificeren met een stukje drijfhout...

Wat is dat toch met dat stukje hout?

Jaaaa, dat is me niet bijgebleven (moet ik even nalezen of opnieuw eens kijken die film) itt de electronische soundtrack, de beurs die zonder mensen lijkt te functioneren en dat briljante, briljante einde natuurlijk.

Farval Falkenberg
In zekere zin een typische arthouse-film, met een meanderend plot, schokkerige camerabeelden die random inzoomen enzo.. mooie muziek (melancholische glitchy electronica, vast ook wel met een gitaartje, even kwijt) Maar goed.. de plot draait om een groepje vrienden uit Falkenberg, een Zweeds stadje waar niks gebeurd. Ze worden ouder en ze komen er niet weg. Sommigen hebben er vrede mee maar de voice-over niet. Typisch arthouse komt er dan een wapen tevoorschijn en de film heeft daarvoor zo fraai een vreedzame sfeer geschetst dat het brute (zeer kortstondige) geweld er echt even inhakt. Daarna ook nog nooit zulke melancholische beelden gezien van een rijtje caravans!

Caddyshack
Wat..is..dit. Stond op een van die 100 lijstjes die hier slingeren. Waarom weet ik niet, misschien dat de tipgever het zo slecht vond dat het goed werd. Bill Murray, Chevy Chase en de best grappige Rodney Dangerfield. Hoofdpersonage is echter een caddy die niet weet wat ie met zijn leven moet. Hij wil naar college, maar heeft geen geld. Probeert daarom maar wat geld los te peuteren bij de rijke golfers. Maar god, wat een eikel. Voorbeeldje: hij heeft een leuk Schots vriendinnetje (accent lijkt trouwens eerder Duits) maar duikt wel met een of ander nichtje van zo'n rijke golfer het bed in. Worden ze betrapt door diezelfe golfer (een rechter) waarna hij prompt de schuld geeft aan dat nichtje. Thanks a lot. Alsof ie zelf de gevolgen niet kon inschatten en het risico bewust kon nemen.
Maar dan heeft deze komedie, die begint als een familiekomedie met Bill Murray die op marmotten (of mollen whatever) jaagt ("in the words of Jean-Paul Sartre:.. au revoir") al een afslag genomen richting volwassenenpubliek met wat verrassende naaktscenes. (nou ja, nou ja) Maar toch dat botst ook ineens gigantisch, vind ik dan.

Hollywood Ending
Matige Woody-film. Vooral dankzij hemzelf, in Broadway Danny Rose acteerde ie prima. Hier doet ie zijn best echt niet om een regisseur die plotseling blind wordt neer te zetten. Ook zijn tegenspelers gooien er met de pet naar. Tekenend is nog het zijplotje met Mark Webber dat een heel groot "was dit nodig" geweest. Film had best in 85 minuten gekund ipv 112 o.i.d. Wel geinig zijn de meta-grapjes, de blinde regisseur maakt natuurlijk een slechte film, maar ja Frankrijk, daar wordt ie binnengehaald als een genie. (En zo zijn er nog wel meer grappen die naar Woody's verleden lijken te verwijzen) Niettemin allemaal wat inspiratieloos.

Volgens mij alleen The curse of the jaded scorpion nog, he Ludo, en dan heb je alle matige Woody Allen gehad...;-) Farval Falkenberg klinkt wel interessant.

zou goed kunnen ja, al houd ik mijn hart vast bij Celebrity en Everyone Says I Love You.. maar wie weet verrassen die wel.

Farval Falkenberg is wel de moeite, duurt gelukkig ook niet lang nog geen anderhalf uur.

Everyone... is harstikke leuk! Charmante musical waarin niemand kan zingen of dansen. Schitterende rol van Tim Roth als ex-gevangene. Celebrity is de enige film die ik nooit van hem gezien heb. Oh wacht, Alice...

oh ja die musical volgens mij ook met Julia Roberts.. we'll see.
Ik ben er net achter dat ik toch die Twin Peaks tv-serie moet kijken. (Als Merry Pierce-sample-maniac)

La tarantola dal ventre nero, een magnifieke giallo met een van de beste Morricone soundtracks ooit.

Everyone Says I Love You.. - wat Olaf zegt. Over Celebrity had ik zoveel slechte berichten gelezen dat-ie uiteindelijk ontzettend mee bleek te vallen. En dan te bedenken dat ik heel erg slecht tegen Kenneth Branagh kan die in deze film de hoofdrol speelt en daarbij heel erg op Woody Allen probeert te lijken. Van Allen ‘moet’ ik nog een paar van zijn serieuze films doen zoals Alice en September. Om een of andere reden zie ik daar best wel tegen op.

Vanwege aanhoudende griep valt mijn vakantieperiode ondertussen al een week lang in duigen. Tussen de paracetamol door heb ik in ieder geval nog wat klassieke noir gezien waaronder Gun Crazy (een oerversie van Bonny and Clyde uit 1950) en Crime Wave (gemaakt in 1952 met een geweldige Sterling Hayden als cynische detective en een hele jonge Charles Bronson die toen nog geen Bronson heette – Stanley Kubrick heeft heel goed naar Crime Wave gekeken voordat hij The Killing ging draaien). Deze week ook ontdekt welke beroemdheid een ramp is tijdens audiocommentaar: James Ellroy, een luide macho blaaskaak die bij Crime Wave onophoudelijk en hard in de microfoon hijgt en gromt wanneer ouderwetse Los Angeles-architectuur en mooie actrices in beeld komen. Wat een irritante gast is dat, zeg.

Iklimler (Ceylan, 2006). Na Antonioni blijf ik nog effe hangen bij de problematische stelletjes, want ook met Isa en Bahar gaat het niet goed in deze beste film van Ceylan die ik tot nu toe zag.. Vido schreef hier al een fraai stuk over, waar ik mij goed in kon vinden, al vind ik zijn karakterisering van Isa als een ‘mannelijke lapzwans’ te sterk. Hij doet toch eigenlijk niet bijster veel verkeerd en het is meer de incompatibiliteit tussen de twee die fataal blijkt. Waar die incompabiliteit dan in schuilt: in de allerkleinste details, die details die zelfs moeilijk onder woorden te brengen zijn, maar die Ceylan met zijn camera heel erg sterk weet te vangen. Tijdens een wederzien is één ogenschijnlijk onschuldige opmerking genoeg om Bahar teleur te stellen en er geen heil meer in te zien. Sterke studie vond ik dit, die me op één of andere manier heel Frans aandeed. Un coeur en hiver, dat soort films. ZO wordt het gaandeweg toch weer een mooi filmjaar hoor.
Aguirre, God of Wrath (Herzog, 1972). Aangekomen in Peru horen de Spanjaarden van het vermeede bestaan van Eldorado, een oase van rijkdom ergens in de jungle. De expeditie die er te water heen tijgt krijgt te maken met interne strubbelingen, waarbij Aguirre (een sterke rol van Klaus Kinski) steeds meer gaat lijden aan grootheidswaanzin. Ondertussen worden de expeditieleden stelselmatig geveld door Indianen-pijlen vanaf de kade. Redelijk low budget geschoten, hetgeen een verrassing is, aangezien je dit soort films uit de Hollywood-fabriek verwacht. Geen geld betekent meestal op je zolderkamer getroubeerde stelletjes filmen. Na een tijdje is die verrassing er een beetje af en dan rest er een vrij rechtlijnig verhaal over een gek, waar je met een beetje goede wil best de dictators uit het vorige millennium in kunt zien. Alom geprezen als een meesterwerk (nummer 78 van de top honderd allertijden), vanwege de nauwkeurige ontrafeling van een machtswellusteling, een welhaast surrealistische trip langs de krochten van de menselijke slechtheid, bladiblah. Ach, leuk begin, goed einde, de rest kabbelt en doet zijn ding. Niet onaardig.

@Omar:
Ken je deze: http://www.youtube.com/watch?v=8vP5lFly5Ss

Nee, die kende ik nog niet. Mooi gesproken Scorcese. :) Moet inderdaad wel raar zijn geweest om al die films achter elkaar te zien uit komen. Krijg ook meteen zin om die films weer te zien.

Dondurmam Gaymak, een lichtvoetige Turkse komedie over een licht ontvlambare ijsboer in een dorp, wiens brommer wordt gestolen. Het is een film die niet echt voor buiten Turkije is bedoeld, je mist wel eens een grap als buitenstaander, maar d'r blijft genoeg over om plezier aan te beleven. Onderliggend thema is de modern vs. traditie discussie, beetje zoals Samira Makhmalbaf's Sib maar dan voor te lachen.

...en de muziek is van Baba Zula. :)

The Fountain dus. Laat ik maar weer de "interessante mislukking" afstoffen. Die rare mix van Spaans katholieke conquistadores mystiek met kosmisch boeddhisme en stervende sterren ben ik op zich wel gevoelig voor. Maarrr, er is weer zo'n overdaad aan digitale effecten (de vloek van de hedendaagse film) dat er een soort pompeuze new age kitsch overblijft. Aronofsky bewijst eigenlijk weer dat hij gewoon niet zo'n goede regisseur is.

Miami Vice
Het idee vooraf was: "Het ziet er ongetwijfeld cool uit, maar verder zal het wel niks zijn." Maar het is beter. Ten eerste ziet het er nog veel cooler uit dan je denkt dat het er uit zal zien, vooral omdat Mann heeft doorgefilmd terwijl een orkaan op Miami afkwam. Dat geeft schitterende luchten, waaiende palmbomen en onweersbuien. Maar het het is ook een lekker rauwe politiefilm over agenten die op het randje van het zelf misdadiger zijn balanceren, gelukkig nu eens zonder slapstick, ironie of symboliek gebracht. Groot minpunt is wel de dialoog, die soms tenenkrommend slecht is. Gelukkig zijn Crockett en Tubbs mannen van "geen daden, maar woorden".

Groot minpunt is wel de dialoog, die soms tenenkrommend slecht is.

...en voor 90% door de telefoon wordt gesproken. ;)

Maar eerlijk is eerlijk, die film ziet er goed uit (maar dat is het minste wat je mag verwachten van Mann.)

een van de minste Manns vond ik.. maar ik ken de serie ook niet, misschien heb je daar wat van nodig (om te reminiscen ofzo)

Is er trouwens een manier om snel te achterhalen wat te encoding van een .srt bestand is? Ik heb İklimler gedownd incl. een srt-file, maar de ondertiteling verschijnt niet en ze zeggen zo weinig in het begin. Ja, een woord wat ik toevallig wél weet: "Bahar", wat "lente" betekent, maar in dit geval een naam is, al dan niet toevallig. :)

Anyway, ik heb keus uit twintig encodings maar om de ruim eerste 10 minuten nou 20 twintig keer te bekijken...

En weet iemand toevallig of harddisc recorders met dvd-r voorzieningen om kunnen gaan met subtitel files? Mijn vader heeft zo'n ding en die is denk ik ook wel geïnteresseerd in sommige zaken die ik gedownload heb dus ik wil een dvd'tje voor 'm branden.

...en voor 90% door de telefoon wordt gesproken. ;)

Lijkt me op zich niet onrealistisch in de drugssmokkel.

een van de minste Manns vond ik..

Mwoah. Heat heeft een beter verhaal, maar Miami Vice heeft meer atmosfeer.

maar ik ken de serie ook niet

Ik ook niet. Mocht hem niet zijn van mijn ouders, net als The A-Team. Verderfelijk Amerikaanse geweldsporno.

ik vond Collateral van de Michael Manns die ik zag het beste, maar eerlijk gezegd sowieso een regisseur die minder geniaal is dan ik eerst dacht.

wat betreft .srt files, ik weet niet zo goed wat je met encoding bedoelt eigenlijk. ik weet wel dat het in hele klus is altijd, geeft je echt het gevoel dat je moeite moet doen om illegaal een filmpje te kijken. ;)

om te checken of het ding werkt, open je 't gewoon in kladblok, zoekt een moment op waar veel tekst is. laadt het ding in windows media player + vobis sub-programmatje of VLC mediaplayer, spoelt naar dat moment en checkt of 't werkt. en dan begint het dus.. loopt 't niet synchroon kun je handmatig gaan zitten schuiven (aargh) of gewoon een ander bestand zoeken. en dan vind je er een die werkt en dan blijkt English learned in the pitcoal mines :)

VLC voor Mac ondersteunt geen subs. :(

Ik weet nooit of ie het met spoelen wel oppikt, maar ik ga het eens proberen. Nog wel iets anders bedacht: openen in Textedit, kladblok voor Mac, en gewoon bewaren, als UTF-8 o.i.d.. Txt veranderen in .srt et voila.

Illegaal, illegaal, veel van de films die ik zou zijn niet te krijgen, in ieder geval niet met een ondertiteling die ik kan lezen.

L'Assassino è costretto ad uccidere ancora, weer een prachtige giallo, met de gebruikelijke elementen: slicke jaren zeventig styling, vrouwelijk schoon, wreed geweld en een geweldige soundtrack.

Козият рог, een Bulgaars epos uit 1971 (waarvoor ik de encoding op Central European moest zetten, nog enigszins logisch. De ondertitelaar was een gevalletje pitcoal mines, maar goed, de inzet wordt evengoed hogelijk gewaardeerd). In zeventiende-eeuws Bulgarije ziet een jong meisje haar moeder verkracht worden door de Osmaanse overheersers. Vaderlief komt thuis en steekt de boel in de hens en besluit een echte van zijn dochter maken. Dit is geen wereld voor vrouwen. Na negen jaar trainen traceren ze de daders en leggen ze er een aantal om. Dan beginnen vrouwelijke gevoelens de jonge meid toch parten te spelen als ze verliefd wordt op een schaapherder.

...besluit een echte vent van zijn dochter maken...

Sja, ondertitels... Uiteindelijk heb ik maar bij 5 procent moeite de odertitels te krijgen. Maar ik heb inmiddels ook wel wat dingen geleerd natuurlijk:-) (1) Ga geen recente niet-engelse arthouse downloaden als je niet meteen ondertitels met dezelfde naam ziet. Kans dat de beunhazen al bezig zijn geweest is te gering. Ik weet nog dat de ondertitels van Volver pas maandenlang na de eerste downloads voorradig waren, zeker als je de tekst wilde herkennen als engels (2) Franse films ondertiteld krijgen is haast moeilijk dan Ghanees lijkt wel. Check ik altijd vooraf of die ondertitels bestaan. Aziatisch is nooit een probleem. Kloofy.net verdient een Nobel-prijs. (4) Handmatig verschuiven wil ik wel 5 minuten proberen, en werkt ook wel af en toe. Skimmen en stretchen begin ik niet meer aan. Werkt haast nooit en je zit een half uur te schelden.

Zeg, doen ondertitles met extensie .sub het eigenlijk op VLC? Ik heb die nog nooit aan de praat gekregen geloof ik.

Goed, verder met de tweede helft van Coeurs (Resnais)..

The 39 Steps
Hitchcock heeft me nog nooit echt weten te overtuigen. 'The Master of Suspense' is meer de meester van het volkomen ongeloofwaardige plot. Deze uit 1935, zijn doorbraak in Engeland, is zelfs voor zijn begrippen belachelijk. Gelukkig excelleert Robert Donat in de hoofdrol als zo'n typisch vooroorlogse playboy die alleen whiskey drinkt en alleen praat in snedige oneliners.

...waarbij Aguirre (een sterke rol van Klaus Kinski)

De man is verschrikkelijk in die film.
Doet niks, helemaal niks.
Staat wankel op zijn beentjes (het gewicht van het harnas is kennelijk te zwaar - als ie al staat, meestal leunt ie ergens tegen aan) en kijkt alleen maar voortdurend met een achterdochtige en waanzinnige blik, van begin tot einde van de film.
Ik krijg sterk de indruk dat het geen acteren van Kinsky was, maar een minachting en achterdocht voor Herzog en de filmcrew.

De film is wel fascinerend verder, maar die Kinski is echt een lachertje

Kinski werd toch constant met een pistool onder schot gehouden door Herzog? vandaar.. :) (verder heb Arnout gelijk)

"Zeg, doen ondertitles met extensie .sub het eigenlijk op VLC? "
meen van niet. als het geen .srt is probeer ik het meestal al niet.

en wat betreft Hitchcock, ik vind zijn films bijna altijd goed, maar dat Suspense dat zie ik niet, misschien dat ze in die andere tijden WEL razendspannend zijn geweest, maar dat valt ook lastig te geloven. (Maar ik moet The Birds nog zien.. :P)

The Man Who Knew Too Much is toch echt spannend. Okay, ik was 10 toen ik die zag, dus misschien is die nu ook saai. :(

De man is verschrikkelijk in die film.
Doet niks, helemaal niks.

Beetje hangen in een harnas is wel precies wat dat personage, en de film, nodig heeft anders. Dat had die Kinski goed gezien!

The Devil's Sword, martial arts uit Indonesië. Kan zich meten met meer fantasy-achtige Shaw Brothers films. Grappig hoe ook hier de soundtrack aan black metal elektronica doet denken, vroeg Mortiis werk deze keer.

Death proof (Tarantino, 2006). Toch weer die nieuwsgierigheid die me doet besluiten effe uit te checken wat die man nou weer gemaakt heeft. Films die je gauw vergeet, dat imago heeft Tarantino bij mij inmiddels. Kill Bill, daar gingen een hoop mensen dood vanwege de wraak he. Maar verder, geen idee. Death proof zal minstens zo snel uit mijn systeem zijn. Bovendien ben ik waarschijnlijk de enige westerling die geen stijve lul (ja, laten we die term maar gewoon gebruiken) krijgt van lapdances en car chases. Waardoor het me wederom niet licht valt te moeten toegeven dat die ene keer kijken wel heel vermakelijk was. Je zou hem bijna vergeven dat hij in de aftiteling het goddelijke Laisse tomber les filles inzet om deze pulp mee te eindigen.

Hiroshima, mon amour (Resnais, 1959). Het blijft trial & error voor mij, die nouvelle vague. Beroemde film over een Franse vrouw die het aanlegt met een Japanse man en tijdens de 24 uur voor haar terugvlucht gedwongen wordt haar herinneringen aan haar grote liefde (een Duitse soldaat tijdens de bezetting) her te beleven. Een mens vergeet wat hij niet wil vergeten, terwijl de herinneringen die we hebben maken tot wat we zijn. Zoiets. De rol van Hiroshima is me niet volledig duidelijk, maar er wordt wel terloops een parallel gelegd met de liefde. Het begint met een knal, maar al snel is er de angst voor onverschilligheid. En uiteindelijk vergeet je dat het gebeurd is. Ik hoop van harte dat het gelaagder is dan dit, want zo potsierlijk kan het toch niet zijn. Of wel? De film loopt over van de houterige, literaire en dikwijls groteske dialogen die de film meer tot een poëtische verhandeling maken dan tot een narratief geheel. Heel emotionele film die bij mij het tegenovergestelde weet te bereiken. Een film die, zo vermoed ik stilletjes, meer voor complex wordt aangezien vanwege de vorm dan vanwege wat hij daadwerkelijk te vertellen heeft. Niks voor mij, dit.

Coeurs (Resnais, 2006). Film over mensen van middelbare leeftijd die dolend zijn op relationeel vlak en daarbij niet erg bedreven zijn in het laten zien wat hun beweegt. Sterke stukken worden afgewisseld met langdradige stukken. De onderhuidse toon is serieus, maar aan het oppervlak is het een luchtige film. De film is op zijn best als hij zijn karakters alleen toont. Als het grappig bedoeld wordt, isw het niet grappig meer. Niet onaardig, maar wat wisselvallig en lang. Zo zag ik nog nooit een film van Resnais, zo zie je er twee in een weekend. Ik moet Marienbad, maar ik vermoed dat dit niet helemaal een regisseur naar mijn hand is.

The Ladykillers
Wel erg luchtige komedie van de gebroeders Coen. Raar ouderwets soort humor ook.

Pickpocket (Bresson, 1959). Angry young man wordt bevangen door zakkenrollen en flirt openlijk met de politie. Ondertussen heeft hij weinig aandacht voor (a) zieke moeder (b) haar leuke buurvrouw. Het verhaal achter het verhaal is van religieuze aard, en het lijkt alsof onze protagonist zoekt naar openlijke boetedoening. Van Bresson is ooit gezegd dat hij beter over films kon vertellen dan films maken. Van zijn academische benadering van het medium had ik tijdens Mouchette geen last, maar bij deze begrijp ik wel een beetje wat men bedoelt. Pickpocket is een interessante, zorgvuldig geconstrueerde, maar ook wat stijve, emotieloze film die via logische stappen zijn punt maakt. Bressons stijl is een cinematografische variant van de nieuwe zakelijkheid, zou je kunnen zeggen. Ik kan me dan ook levendig voorstellen dat Bresson heeft zitten wenen bij de rechtlijnigheid van Pickpocket, zoals Mondriaan voor zijn Victor Boogie Woogie, maar zover gaat het bij mij niet.
Das Boot (Petersen, 1981). Man, was ik hier aan toe, na Resnais en Bresson. Director’s cut van 3 en een half uur en ik heb aan één stuk door geboeid zitten kijken.

Das Boot is hier thuis ingeslagen als een torpedo. Sterk script, vreselijk inventief geschoten. Het is anno 2007 een redelijk conventionele oorlogsfilm (en je kent een aantal verhaallijnen uit andere films), maar het is zo voorbeeldig gedaan. Ja, heel sterk.

Trois Couleurs: Blue
volgens Ebert de beste films ooit.. nou ja, zoiets. Was benieuwd waar het om moest draaien. Fascinerend begin. Auto-ongeluk. Wordt het een mysterie? (Met dat jongetje dat naar het wrak gaat) Nee, het is een emotie-verwerkings-film met Juliette Binoche als vrouw van de dode componistenvrouw. En tsja, dan dus heel veel blauwe shots. En natuurlijk een hoofdrol voor -vreselijke- klassieke muziek. Da's jammer en verder weet ik 't nog niet, eerst de andere delen maar 'ns zien.

Force of Evil
Deze is in elk geval wel erg leuk. Dacht dat Vido er op zijn log over schreef, maar kon het niet terugvinden. Hoe dan ook.. Ene Beatrice Pearson steelt de show (waar is dat plaatje van een burlend hert) Wat een ster! Vervolgens blijkt ze maar in 2 films te hebben gespeeld. (En inmiddels 87 te zijn) Maar goed, dit is een korte film noir die eigenlijk constant moet hollen om zoals de scenarioboekjes dat zeggen Expositie te geven. De kijker (of ik althans) balanceert constant op het randje van de draad kwijtraken. Het plot draait om een loterij-zwendel, hoofdrol is voor John Garfield als louche advocaat/maffiamaatje, waar ie nou werkelijk op uit is, weet ik niet. Geld? Vergeving van zijn broer die zich kapot voor hem heeft gewerkt tijdens hun jeugd. Nou ja, absoluut een aanrader, ook dankzij de muziek van David Raksin.

Death Proof
Olav en ik zagen beiden waarschijnlijk dat deze film beschikbaar was... Ik had achteraf spijt dat ik niet gewacht had op Grindhouse (verwarrend allemaal) want die staat in de IMDB lijst en de 2 afzonderlijke delen niet. Wat een gedoe. Dit is Tarantino op zijn eenvoudigst. Popcornvermaak, goed voor een zesje. De lapdance is aardig (het concept staat me alleen niet aan) maar erotischer was het moment dat stuntvrouw Zoey Bell op een auto hangt en haar truitje langzaan naar boven kruipt. Maar goed....
Eh deze film is dus zelf OOK weer in 2 gedeelten. Eerste gedeelte is leuker, met veel oeverloos geklep in een cafeetje. Meer sfeer. (hier is de film trouwens expres "beschadigd" wat NIET werkt dankzij het driftige ge-sms, dat past gewoon niet in een kapotte film, die jukebox dan weer wel)
Deel 2 wordt in eerste instantie verknald door a) Het Nieuw-Zeelandse mate accent van die Zoey.. en nog veel erger het stereotype zwarte-cliche dat neergezet wordt door ik weet even niet wie. "Get your black ass in the car bitch!"
Maar goed de stunt + achtervolging vergoedt wel wat.

Naqoyqatsi
minste deel uit de trilogie. Regisseur Reggio in de weer met heel veel.. HEEL VEEL kleurenfilters.. en computers enzo. Gaap. De slo-mo sportfragmenten zijn wel stoer, maar dat wist Riefenstahl volgens mij ook al. (En je kunt ook de tv aanzetten)

Kieslowski, blijf ik een haat-liefde verhouding mee hebben. Nogal oververtegenwoordigd in de beste niet-amerikaanse films allertjden (http://eddieonfilm.blogspot.com/2005/12/foreign-art.html). Ga daar deze week eens wat van doen. Godard toch effe wat meer van proberen (mepris, pierrot le fou), Rossellini, Tati (visuele humor, ik houd mijn hart vast..). Zal vanavond nog kijkverslagen doen van The puffy chair, en van The diving bell & the butterfly.

Die eerste kon net door de beugel, de tweede ging het al mis, dus Naqoyqatsi kan ik wel overslaan. :)

Le Scaphandre et le papillon (Schnabel, 2007). Draait vreemd genoeg onder een engelse titel in de Nederlandse bioscopen (The diving bell and the butterfly) en kreeg vijfsterren-recensies in de kranten alhier. Het is het verhaal van de hoofdredacteur van het Franse Elle, Jean-Dominic Bauby, die een beroerte krijgt en daarna alleen nog zijn linkeroog kan bewegen. Daarmee is hij echter in staat een boek te dicteren. Inderdaad, waarom zou een mens daarvoor naar de bioscoop tijgen? Wel, omdat het gegeven van een film nooit een reden moet zijn om wel of niet te gaan. En omdat dit gewoon een goede film is. Goed, het is zielig, schrijnend en noem maar op, maar Schnabel is in staat uit deze materie een humorvolle maar niettemin oprechte film te maken die recht doet aan de gesteldheid van de protagonist en toch een boeiende kijkervaring oplevert. Schnabel heeft het gegeven namelijk aangegrepen om een ode aan het leven te maken: het leven bezien door iemand die opnieuw gaat kijken en die het maximale gaat halen uit zijn verbeeldingskracht. Dat wordt ons met met zorg en dito verbeeldingskracht getoond, waardoor de film de anectotiek van een tragisch gehandicapte geheel en al overstijgt. Geen meesterwerk, wel een hele sterke film.

Duska (Stelling, 2007). Filmcriticus Bob is aangekomen in de herfst van zijn leven en slijt zijn tijd met films kijken, zich vergapen aan het kassameisje van de bioscoop en met een poging tot het schrijven van een script. Als hij het kassameisje in zijn woning heeft, krijgt hij bezoek van de Rus Duska, een hele hele vage kennis, waarmee niet valt te comminiceren en die alleen maar in de weg zit. Duska is een prachtig geschoten film waarin goed en ingetogen wordt geacteerd. Ook hou ik wel van films waarin weinig wordt gepraat en het verhaal met andere middelen wordt voortgestuwd. Als in een film van Kaurismäki iemand eindelijk begint te praten, dan gebeurt er wat. [Duska is echter in alle opzichten een hele vervelende film. Zo gauw Duska verschijnt begint de clownerie, en de flauwe en clichématige kwinkslagen vliegen om je oren. Duska doet veel suiker in zijn koffie. Duska zegt `ziezo`, etc. Kortom, niet alleen Bob ergert zich kapot. Schop die vent het huis uit, dacht ik, en bespaar ons deze gesubsidieerde kul. Bob en Duska zijn twee personages die me geen moment interesseren. Als Bob tegenover het kassameisje (waarschijnlijk aanwezig om een natte droom van de regisseur te doen uitkomen) uit gaat leggen hoe hij Duska kent, is er even de hoop op verdieping, een wending die hun relatie in een ander daglicht gaat stellen. Helaas, de flashback brengt ons meer van hetzelfde, en een nieuwe lading flauwe grappen. Ik heb nog even gepoogd de film wat allegorisch in te vullen (Duska als het geweten van Bob, of zo), maar dat komt ook niet van de grond. De ongeloofwaardige plotwending in het laatste half uur zal ik u besparen. Duska is een hopeloos ouderwetse en veel te lange film, waarmee Stelling de aansluiting met de internationale elite definitief uit het zicht verliest. Ik hoop niet dat deze openingsfilm van het Nederlands Filmfestival de toon zet. En ik ben benieuwd in hoeverre de kranten morgen Stelling in bescherming nemen.

Woman in the Dunes
Grappig, de beschrijving van Olaf is heel accuraat, maar ik had iets heel anders verwacht. Iets vrolijkers.. En in kleur (!?) Dit is een zwart-wit film met een Roald Dahliaans uitgangspunt. Beetje creepy zelfs. Je wordt vriendelijk een huis in een kuil ingegooid en dan blijk je daar vast te zitten. Wat ik niet snapte was dat de dorpsbewoners de weduwe die er woont steeds een oude vrouw noemen, terwijl ze dat helemaal niet is. Verder leek het einde wel wat op het boek De Woestijn van de Tartaren, je komt in een situatie die je helemaal niet fijn vindt, maar als je er maar lang genoeg inzit lukt het niet meer weg te geraken.

Breaking Away
Een wielrenfilm!? Nou ja zoiets.. 4 slackers in Indianapolis hangen rond gedurende zomer. Een crimineel, een geek, een onderdeurtje met trouwplannen en het hoofdpersonage de wielrenner met een voorliefde voor all things Italian. Hij droomt en voert verder geen zak uit, maar belandt toch in een soort van avontuur als hij een meisje op de mouw speldt dat hij werkelijk Italiaans is. (Waar ze wel voor valt) Nou ja typisch feel-good nostalgie filmpje, met een vader die zijn zoon begint te accepteren. De slotwedstrijd is trouwens curieus.. Ooit gehoord van estafette-wielrennen? Hier te zien.. Op een racecircuit.
Daarvoor is er nog een "normale" wielerwedstrijd, waar het hoofdpersonage's favoriete Italiaanse team meedoet. Wat geheel realistisch valsspelers blijken te zijn. (Geen doping though..)

Stardust Memories
Zoo, wat een geconcentreerde whirlpool van ideen. Woody gooit weer even al zijn thema's door elkaar en het werkt. Maar na te vertellen lijkt het me niet. Hij verwijst naar zichzelf, naar andere films (Arsenic and Old Lace b.v.) Hij worstelt met beroemd zijn (de film maakt heel inzichtelijk hoe vervelend dat eigenlijk is) Maar tegelijk herinner ik me een teletekst-berichtje van een tijdje terug. Woody kwam in Antwerpen ofzo klarinet spelen en eiste toen een enorme limo die op weg van het vliegveld naar de concertzaal NIET door tunnels mocht rijden. (En zo nog 100 eisen) Als je maar lang genoeg in de showbiz zit wordt je zelf gek waarschijnlijk.

Breaking Away. Is dat zo'n jaren '70 film? (want dat is de enige film over wielrennen die ik me kan herinneren. :)

ja dat is 'm vast. Een jonge (en zeer gespierde, de halve film speelt zich af in een soort mijnschacht creek) Dennis Quaid speelt de crimineel/vechtersbaas en Jackie Earle Haley is het kleine mannetje.