Filmforum

komtie:

http://www.verjaardagsregister.com/images/joppen/12934685901_1.jpg

Spot on, heel grappig.

maar ga je deel 4,5,6 of nee, deel 0.1, 0.2 en 0.3 ook kijken...

in mijn herinnering is het origineel derde deel het beste, zag ik voor het eerst op een middagje na school, gewoon op tv, en dat is ook eigenlijk het niveau, ietwat gewelddadige namiddag-kinderserie.

Ik ben waarschijnlijk 1 van de weinige mannen die de Star Wars serie niet trekt.
Het is me nog niet gelukt een film uit te kijken, dit soort helden/fantasy en science fiction epossen kan ik alleen maar waarderen in animatie/manga vorm.

The empire strikes back (1980). Veruit de beste van de drie. Verhaal-technisch zit hier het hart van de trilogie en, hoewel het allemaal onschuldig vermaak blijft, is dit het donkerste deel. Het eindigt ook niet helemaal jofel. Ook is het de spannendste. Maar wat deze vooral het beste maakt, is dat hij gewoon het meest iconisch is. Je zou kunnen zeggen dat dit zo’n beetje het ijkpunt is van science fiction in Amerikaanse cinema. De ‘imperial walkers’ komen bijvoorbeeld uit dit deel:

http://www.daviddylanthomas.com/wp-content/uploads/blog/atop50action/atat.jpg

Ze lopen een beejte houterig voor hedendaagse maatstaven, maar dat deert niet. Het is zelfs wel charmant, en ze worden er niet minder iconisch door.

Return of the Jedi (1983). Een teleurstelling na Empire. Op de eerste plaats is het allemaal veel te correct. Die hele trologie staat natuurlijk stijf van de christelijke symboliek, maar op een of andere manier wordt het hier pas ergerlijk, met de Grote Zondaar die net voor zijn einde nog even van gedachte verandert. Ook de bezetting. We hadden al een vrouw aan boord van ons sterrenteam, en een homo (een goudgelaagde robot), ook de zwarte medemens uit het vorige deel schuift nu aan. Daarnaast wordt overigens hard gewerkt aan de sociale acceptatie van de liliputtende medemens: ze worden en masse ingezet, ditmaal in guitige berenpakjes. Jedi is vooral een avonturenfilm voor kinderen, de iconiciteit is weg. Vooral in de eerste (overigens zwakke) helft passeren allemaal rare wezens de revue die we al veel te veel uit andere films kennen en allemaal ingehaald zijn door de tijd. Kun je van de imperial walkers niet zeggen. Om een voorbeeld te geven van hoe eng het wordt:

http://25.media.tumblr.com/tumblr_ldkavxPw4G1qc823io1_500.jpg

Een blauwe olifant! Die waarschijnlijk zou rennen voor zijn leven als er een teletubbie binnenkomt.

En dat is toch wel een beetje het gevoel dat ik overhoudt aan de trilogie. Vermakelijk, hier en daar visueel iconisch, maar je kunt breindood zijn en last hebben van chronische incontinentie, en het verhaal nog uitstekend volgen. De groteske thematiek wordt nergens invoelbaar, blijft cartoonesk, en al helemaal niet gelaagd. Voor bubblegumvermaak die de strijd tussen goed en kwaad en de diffuse schakeringen ertussen op een interessantere manier uitwerkt wijke men uit naar Buffy the Vampire Slayer.

Star Wars moet je zien wanneer je 10 bent...bij voorkeur in de periode zelf. Kan me er zelfs niets bij voorstellen maar het moet raar zijn om die films voor het eerst in 2011 te zien. :) Zelf ben ik ook van Empire maar wel incl de helft bij Jabba the Hut in RoJ. En natuurlijk originele versies he, niet die remixes.

Dit maakt veel meer indruk als je 10 bent inderdaad :) Maar dat geldt toch minder voor die films van Spielberg denk ik. Close encounters en E.T., daar kun je als volwassen kijker nog van alles mee. Nu zit je toch een beetje te wachten op wat erudiete gelaagdheid omdat het gevoelsmatig achterblijft bij die Spielberg-films.

Over die originele versie en remixes: Het maakt als beginnend kijker geen bal uit. Qua inhoudelijke veranderingen stellen de verschillen weinig voor. Ik heb het half-half gedaan, om die vergelijking te kunnen maken. Die nieuwe versies zijn frisser, doen het lekkerder op de HD kleurenbak, maar er is iets aan de esthetiek van die vale jaren 80 kleuren waar ik de appeal volkomen van zie. Die imperial warriors zien er veel en veel beter uit in de originele versie, ook echter. Als alles wordt ingekleurd, zit je toch eerder te vergelijken met Total Recall.

E.T. vond ik als 10-jarige al kut. :)

die vale jaren 80 kleuren

Exact. :) Overigens heb ik er niets op tegen dat wat special fx zijn opgepoetst hoor, die schaduwen en ontploffingen in met name Return of the Jedi zijn in de ov vrij slecht, dat zag je toen al. Maar al die extra monsters, scènes met digi-Jabba, Greedo-shoots-first. Nigga please.

Je hebt overigens zo'n King of Kong-achtige docu die gaat over George Lucas, Star Wars en de rabiate fans. Voor de liefhebber, het was mij een beetje te spooky: http://vimeo.com/14623364

Ah, ik ga es eens te pakken krijgen. Hoe spookier hoe beter. Ga ook die film van Mel Brooks weer bekijken. Ik betrapte me er bij het kijken steeds op dat ik vragen zat te stellen die Brooks ook stelt. Zoals: waarom moet personeel dat achter een of ander bedieningspaneel zit een helm op die een parodie lijkt op de helm van Darth Vader (wiens helm weer een parodie is op een nazi-helm)?

Als taalkundige was ik nogal gegrepen door de grammatica van Yoda. Ben er nog steeds niet uit of die nu enige regelmaat vertoont. Op het ene moment dacht ik het is Oud-Engels/IJslands, even later dacht ik het is Niuean. Uiteindelijk heb ik het opgegeven. Het is een zooitje.

Elisa, Vida Mía
Snel na Cría Cuervos maakte Saura deze nog veel ingewikkeldere film, Ana Torrent flitst ook hier nog even langs, als de jongere versie van het hoofdpersonage. Het valt mee dat de uitstekende (vermoedelijk nooit beter dan hier) breekbare Geraldine Chaplin ook die rol niet zelf speelde, want in deze onnavolgbare filmgeschiedenis loopt alles door elkaar. (En doet ze het op een gegeven moment met haar vader, Fernando Rey) Het begint nochtans nog simpel met een auto die tergend langzaam over de weg komt aanrijden. (Ik had wekenlang geen Europese arthouse-film gezien en slaakte toch een tevreden 'ah thuis'-zucht.) Een familie bezoekt (o)pa (Rey dus) met wie het fysiek niet zo goed gaat. Maar ook Geraldine lijkt van slag, ze vermoedt relatieproblemen bij zus, maar dat is toch vooral projectie van haar eigen mentale leven. Vader merkt het ook, en laat haar bij hem logeren. De twee hebben elkaar jaren niet gezien en Geraldine heeft genoeg te vragen. Vooral over scheidingsperikelen. Na een tijdje laat pa haar een steen langs de weg zien. Een monument voor een dode vrouw die hij daar ooit vond. Heeft hij het zelf gedaan, denk je. Maar later worden er nog veel Tarskovksyaansere suggesties gewekt, een momentje dacht ik (komt ie weer) dat het dochter Geraldine was die daar ooit stierf. En dat bezoekje nu slechts een overpeinzing is van een oude man die zijn leven op schrift stelt. Wonderlijke film, waarin ook nog een Spaanse meisjesklas op de nonnetjeschool schittert in een meta-toneelstuk. (Het kordate meisje met het bizarste stemmetje mag zeer terecht het meest zeggen.) Te moeilijk om voluit te tippen, maar zonder meer boeiend.

Sad Vacation
Dit is een vervolg! Ik dacht al zoiets in het volgepropte intro, met een paar pittige gangster-scenes die lang uit de toon lijken te vallen, voor wat aanvankelijk volgt. Er is zelfs de suggestie van western-sfeer o.a. door een Morricone-poing-instrumentje, en ja het draait ook om wraak met een Fistful of Yens. Maar wel in compleet urbane Japanse setting. Een man werkt als chauffeur (hij rijdt zowel met diva's als met illegale gesmokkelde Chinese kinderen) terwijl hij een enorme grudge tegen zijn moeder koestert. (Die is vertrokken, hem achterlatend met dronken depressieve pa.) Parallel hieraan is een jong meisje weggelopen van huis, en die belandt in dezelfde kringen van misfits en bestelbus-chauffeurs. Hmm. Dit vangt de film eigenlijk volstrekt niet, eigenlijk is dit zo'n onnavolgbaar Koreaanse film, maar dan met Japanners. Zo zit er eigenlijk volkomen losstaand een hilarische scene in van 2 komische zij-figuren, die onder meer kibbelen over het gebruik van het woord 'pen pal'. Tegelijkertijd wordt de film in de loop van de 2 uur wel steeds cynischer en pijnlijker. Tenten, de botte afslag. Moord, en verkrachting van een gestoorde worden niet geschuwd.

La Pianiste
Een van die zeldzame keren dat ik de internationale titel mooier vind: The Piano Teacher. Dat autoritaire aspect (en het omgekeerde) speelt toch wel een cruciale rol dunkt mij. Het personage van Huppert is ook meer lerares dan nog zelf pianiste, die carrièrekans is voorbij, al gelooft haar moedertje er nog in. (Moeders zijn alomtegenwoordig pushy in deze film) Maar goed, dit is eerst en vooral een mooie tour de force van Huppert. Daar steekt haar tegenspeler Benoit Magimel toch wat bleekjes bij af. Maar ok, wat wil je. Hij wordt op een voorspelmiddagje verliefd op de mysterieuze piano-lerares, en krijgt dan het deksel op de neus. Zou deze film nou geliefd zijn in de sm-scene? ;) Wat mij betreft zitten de pijnlijkste en mooiste momenten vóór de boel totaal uit de hand loopt. Au, ik zei hand. De pianolerares in een sexcabine (oh wat het internet toch allemaal kapot heeft gemaakt!) voorzichtig ruikend aan een weggegooide tissue van de bezoeker ervoor. Zelfs haar kalme automutilatie krijgt iets teders. (Zou von Trier nooit voor elkaar krijgen!) En natuurlijk is daar dus die gruwelijke moeder. Samen met dochter in bed. Het is dat de Weense film in het Frans wordt gesproken (voor Huppert, het werkt ook als vervreemdend effect) maar ik verwachtte toch: 'Es stinnkt'. Import/Export-achtige ellende op elitair niveau.

The Resurrection of the Little Match Girl
Mijn Blackbook bejubelt deze actiesatire (en 'de beste Koreaanse regisseur ooit', Sun-woo Jang) op aanstekelijke wijze, en geeft hoog op van het Mackerel-wapen. (Dat pas werkt als je gelóóft dat het pistool een vis is). Is ook wel een goeie al klinkt ook héél erg Hitchhiker's Guide-achtig, dus zo origineel is het nou ook weer niet. De rest van de film is makkelijk te omschrijven als de Koreaanse Scott Pilgrim, elk game-genre wordt wel eer bewezen (zelfs van die stokoude race-spelletjes waar de auto's over de weg glijden). Toch mist de film lichtvoetigheid, en vervangt die door keiharde Koreaanse kogelregens en andere Sympathy for Lady Vengeance-achtige uitspattingen. De actiescenes zijn fenomenaal en doen sterk aan The Matrix denken (en die kwam láter uit). Maar de film voert (als een echt computerspel, dat wel) zoveel (eind)bazen op dat het al snel een vermoeiende chaos wordt. En dat terwijl het uitgangspunt nog zo ontzettend mooi is (en tótaal wordt verknald, in every sense of the word). The Game die hier gespeeld wordt houdt namelijk in dat de deelnemers ervoor moet zorgen dat een moderne versie van Het Meisje met de Zwavelstokjes doodvriest (ze mag niet gered worden om prostituee te worden bijvoorbeeld!) terwíjl ze aan jou denkt! Kom er maar op. (En ze verkoopt hier aanstekers!) Duidelijk een hoop goede ideeën, maar wat blijft er weinig van over.

Kun je mij het file-tje sturen van elisa vida mia? Jij vindt weer eens wat ik niet krijg gevonden (of ik ben recentelijk vergeten te zoeken...)!

Sad vacation een vervolg, waarop? Eureka? Je zou ook Eli, Eli, Lema Sabachthani? eens moeten proberen. Ik heb ooit het begin gezien (voordat mijn computer crashte, niet gerelateerd). Gaat over geluidstechnici die allemaal rare geluiden opnemen. Of zoiets. Vond ik wel wat voor jou.

ik schrijf 'm op.

Sad Vacation is een vervolg op Eureka. ook wel interessant trouwens dat Sad Vacation gebaseerd is op een roman die de regisseur zelf schreef (beetje Claudel-stijl) hetzelfde zal ook wel voor Eureka gelden dan.

dat Eureka duurt trouwens 217 minuten, dus ik pas:
http://www.imdb.com/title/tt0243889/

Ik vond Eureka wel de moeite. Minstens zo goed als Sad Vacation. Maar die laatste heeft Aoi Miyzaki.. (Nana gezien?).

Oh wacht, ze zit ook in Eureka. Geen excuses meer :)

met Japan kan ik nog wel even door zo te horen, Nana ziet er alvast tof uit. en een schappelijke 113 min

Het is cutesy-putesy hoor, maar het is met een band. Altijd leuk.

Hahaha (Hong Sang-soo, 2010)
Na het zeer geslaagde experiment met vertelperspectieven (in Virgin stripped bare by her bachelors, Tale of cinema en Woman is the future of man) sloeg Hong-Sang-soo een wat conventionelere richting in, en verstevigde hij met lichtvoetige komedies zijn positie als vooraanstaand verteller van hedendaagse relaties in Zuid-Korea. Toch stonden deze films altijd een beetje in de schaduw van hun gedurfdere voorgangers. Op de beste momenten in Woman at the beach, Like you know it all en Oki’s movie kwam hij in de buurt van Woody Allen en wist hij met een grote losheid pijnlijke maar rake scènes neer te zetten die aan de oppervlakte geestig zijn maar waar een voelbare melancholie onderzit. Op de slechtste momenten kabbelde het vooral een eind weg en verlangde je als kijker af en toe terug naar de vroegere experimenten. Inmiddels kunnen we deze films kwalificeren als tussenfilms, voorstudies van wat hopelijk allemaal nog komen gaat, want Hahaha is een regelrechte voltreffer. Gebleven is de kabbelende stijl, de pijnlijke scènes, de onderhuidse melancholie, maar nooit tevoren wist hij met zijn geijkte thema’s deze diepte te bereiken. Voor het eerst is er bittere ernst voelbaar, zonder dat je die ziet. Hoe minder je weet, hoe meer je ziet, is het centrale motto. En dat weerhoudt stelletjes ervan zich teveel in elkaar te verdiepen. Om het spannend te houden, heet het dan. Het leed dat dit veroorzaakt ziet de kijker gaandeweg groeien, maar de personages lopen hun ondergang met open ogen tegemoet. De karakters lijken net zozeer hun best te doen om zichzelf te overtuigen als de ander. En de kijker denkt er het zijne van. Prachtige, diepzinnige film van een topcineast die eindelijk zijn draai gevonden lijkt te hebben.

oh die heb ik nog niet geprobeerd, dan maar gewoon bij deze beginnen dus.

The Sun
Vermoedelijk het meest indrukwekkende deel uit Sokurov's as van het kwaad-trilogie, met portretten van Stalin, Hitler én de zonnekeizer Hirohito. Die laatste is misschien wel het meest intrigerend (en het minst schuldig, groot vraagteken). De film schildert de man in elk geval af als een wereldvreemde snuiter, sterker nog zijn onderdanen zíen hem niet eens als iemand van de wereld. Hoezeer hij ook verklaart (tegen een kamerheer) dat hij een lijf heeft, zoals iedereen. Maar voor de Japanners is hij werkelijk een god. Tegelijkertijd is de man een groot kind, die zijn dagen in een Hitleriaanse bunker eigenlijk grotendeels aan hobbies besteedt. In de vroege ochtend schrijft wat haiku's, met een bijna tastbaar inktpad, Sokurov brengt de dingen hier fenomenaal tot leven. En 's middags bestudeert de keizer een schelpdier. Maar de Amerikanen komen. Zíjn er al, en die brengen dan weer chocoladerepen mee. (Ook die worden weer vol kinderlijke verwondering opengepeld, al prefereren de paleisbewoners toch rijstkoekjes.) Maar de mooiste sequentie is buiten het bunker-paleis. De keizer poserend voor fotograferen die in hem (niet geheel onterecht) een Charlie Chaplinesk figuur zien. En dan moet ie (een beetje angstig) met de Amerikanen mee, weg van het bloemenparadijs, door een totaal kapotgeschoten stad. (Zo donkergrijs dat de auto niet meer is dan een lichtbundel, echt magisch, en vergelijkbaar met die scene in Empire of the Sun waarin het rijke gezin door arm en kapot Shanghai rijdt.) Op het Amerikaanse hoofdkwartier wacht Generaal MacArthur met sigaren. Dat is minste passage, de acteur die MacArthur speelt doet het net iets te Amerikaans, zoals alle Amerikanen wat overdreven zijn. (Al moeten ze ergens ook die indruk hebben gewekt in de ogen van de keizer.) Maar veel aangrijpender en persoonlijker is later de aankomst van de ongemakkelijk verlegen keizerin en de begroeting van de keizer. Een ontmoeting als van 2 slakken. Teer en ondoorgrondelijk.

Cafe Lumiere
Het wordt me duidelijk dat ik Hsien het beste vind als ie zich buiten Taiwan begeeft, denk aan Parijs, maar in dit geval Japan, al heeft hij zijn best gedaan om er nog wat Taiwan in te smokkelen. (Een Taiwanees vriendje dat buiten beeld blijft, en een Taiwanees-Japans-Chinese componist speelt een rol om de personages in beweging te houden.) Ik ga niet zeggen 'het plot voortbewegen', want dat is er niet. En waarom het meisje in de film onderzoek doet naar deze componist blijft ook onduidelijk (ze is zeker geen studente.) Maar even opnieuw beginnen. Cafe Lumiere is eerst en vooral een hartverwarmende ode aan Ozu (die ik bijna leuker vind ín odes, vreemd genoeg.) Zelfde soort shots, en ook dat Tokyo Story-thema van ouders die ouder worden (tja, dat doen ze) en hun kinderen op komen zoeken. Prachtig humaan, met de archetypische zwijgende vader. Maar het allermooist aan deze film is de platonische liefde tussen het meisje Yoko en haar nerdy vriendje. De jongen runt een boekwinkel én is audiofiele treinspotter. (Eindeloos veel heerlijke shots van treinen dus, zowel van binnen al reizend, en buiten.) De film eindigt met een plaatje waar ik uren naar zou kunnen kijken. Maar goed, die innige vriendschap dus, het meisje wil het duidelijk platonisch houden, maar voor de jongen is het (zoals voor alle jongens) toch een beetje edgy. Hij dropt genoeg hints, maar gelukkig gebeurt daar niets mee. Het blijft fragiel. Bovendien is het meisje al zwanger! (Wat net als haar componistenprojectje nauwelijks wordt benadrukt.) Gottegot, je kan er 1000 woorden over tikken, maar uiteindelijk gaat het om het gevoel dat je al de mensen hier in de film een knuffel wil geven. En het aftitelingsliedje (gezongen/gesproken door de hoofdrolspeelster, een popster in Japan) is ook al zo lief. Beste Hsien!

Le Beau Mariage
Het meisje hier daarentegen roept dan alleen weer alleen maar haat op. Een bewussie van Rohmer, in dit deel uit zijn komedie-serie. (Komedie is een zeer groot woord, maar inderdaad voor zijn doen lichtvoetig, met zelfs wat popcornige electro-deuntjes!) Een kordaat petit brunettetje (ik moest al aan Yvonne Kroonenberg denken!!!) bedenkt op een dag te gaan trouwen. Met wie weet ze nog niet, maar trouwen gaat ze. En als het kind iets in haar hoofd heeft moet het gebeuren. Ze zet het allemaal akelig vol van gedroomd vertrouwen uiteen tegen haar blonde hockeymeisje-vriendin, en die heeft nog wel een neef voor d'r. Neef is advocaat, corpsbal en maar een nerveuze lafbek, want hij laat zich de attenties ongemakkelijk welgevallen, zonder hints te droppen van vóór of tégen deze affectie. Dus droomt het meisje groter en groter, wachtend op een telefoontje, en hem dan maar weer zelf bellend, geen enkele smoes accepterend. Dat resulteert in uiterst pijnlijke taferelen, waar nauwelijks naar te kijken valt, voor deze romanticus. Maar dan komt de meesterzet van Rohmer. Aan het einde heeft de advocaat dan eindelijk moed voor de waarheid verzamelt en wordt het irritante wicht verbaal, nou ja, vernederd bijna! En wat denk je, krijg je tóch bijna medelijden met het pruillipje.

zonder hints te droppen van vóór of tégen deze affectie

ik zeg het verkeerd, hij durft het niet helder te stellen, maar het meisje wil het ook níet zien natuurlijk, dat hij geen moment voor haar toenadering openstaat.

(doe me toch maar een depri-Rohmer trouwens, als die Le Vert eh nogwat film)

Morocco
Ik grasduinde door het thirties-gedeelte uit mijn Blackbook of Movies, en noteerde er een hele zwik. Morocco is het oudste (1930) en eerlijk gezegd nu niet bepaald een briljante start van 'dat cinefiele vodje aantekeningen'. Marlene Dietrich, ik zal er nooit wat in gaan zien, en dan was ze hier ook zeker nog niet op de toppen van haar kunnen. Haar stem is nog niet rokerig sexy zoals later (en zelfs gewoon matig) en haar acteren is ook niet best, wat niet zo vreemd is want ze sprak geen woord Engels, elke regel moest haar fonetisch worden voorgezegd. Logisch dus dat de beste (en beroemdste) scène uit een nightclub-act bestaat. Marlene komt op in broekpak, en verzekert zich zodoende van een lesbische fanbasis tot het einde der tijden, zeker als ze een vrouw vol op de mond kust (1930 he mensen) terwijl haar tegenspeler Gary Cooper koket met de ogen knippert en een bloemetje achter zijn oor steekt. Jaja! De rest van Morocco swingt heel wat minder, en is zelf opvallend arthouse-stil, ook door het nagenoeg ontbreken van een orkest-soundtrack. Twee mannen strijden om de gunsten van Marlene (een rijke koloniaal en een legionnaire) maar een echt verbaal bitchfest wordt het helaas niet. Ze hebben zelfs eindeloos veel respect voor elkaar. Toch een beetje saai zo.

Big Night
Volgens mij ooit door Annet Malherbe laten zien in Zomergasten, een fijne kookfilm, al lijkt me het klapstuk, een Timpani, helemaal niet lekker. (Enorm pasta-ding met korstje en inhoud.) Bizar off-topic maar door de nostalgische ode aan de Italiaanse cultuur (geïmporteerd naar de States van de fifties) kreeg ik ineens het idee dat de Drie Grote Wielerrondes eigenlijk elk jaar van plek zouden moeten wisselen. De Italianen verdienen best een avond-etappe, zeg maar. En ze hebben ook sentimentele liedjes. Twee Italiaanse broers (Primo en Segundo) runnen een culinair geniaal restaurant, zonder klandizie, want die willen, 'how do you call it', 'ot dogs'. Ian Holm heeft wel een ideetje: 'ik nodig mijn goede vriend de crooner uit.' Hij barst sowieso van de ideeen, die Holm, en geeft hier weer een aanstekelijk masterclassje in acteren, in dit geval extatisch enthousiast, totaal overdreven. En dat past hier prima. Toffe kerel. De grote nacht wordt natuurlijk zowel Felliniaans gezellig als een mislukking (met o.a. polonaise en het oplaten stijgen van servetjes, door er de hens in te zetten.) Aan 't eind mag love interest Minnie Driver nog even oogverblindend (en in feite totaal overbodig) Sophia Loreniaans als een meermin uit zee tevoorschijn komen, en blijft er berusting onder het genot van een eenvoudig gebakken eitje. (Dat was de slotscene die Malherbe aanstipte, zeer terecht) Fraaie slotfilm die nog wel wat dieper had mogen (en ook kunnen) gaan. Marc Anthony heeft trouwens nog een nerdy zwijgend bijrolletje als manusje-van-alles-ober. Geweldig lilluk kereltje eigenlijk voor een superster die tot eergisteren met J. Lo was getrouwd. Maakt hem juist sympathiek. Heden ten dage heeft ie en film noir-hoofd, al is zijn acteercarriere geloof ik nooit van de grond gekomen, betere dingen te doen ongetwijfeld.

The War of the Roses
Het verschil met het veel leukere Throw Momma Off The Train (ten slotte ook een black comedy onder regie van De Vito) is simpel; daar is alles over the top en niet serieus te nemen, terwijl het hart van dit verhaal (een keiharde huwelijkscrisis) eigenlijk toch tragisch is. Zo erg valt er niet om te lachen. Een film die zodoende op 2 gedachten hinkt. Om eindelijk uit te komen op een vreemd soort tragische versie van Home Alone (in dit geval dan Home Alone Together)-slapstick-waanzin, met inzet van elk mogelijk wapen (inclusief honden, katten, auto's en pate). Al typende denk ik, misschien is het probleem simpel, Michael Douglas ziet er hier wel hilarisch uit, en komiek is ie toch niet. Kathleen Turner als zijn eega die zijn leven (en vice versa) kapot maakt, evenmin.

Three Businessmen
Gelukkig hij kan het nog wel, Walker was niet best. Maar dit is weer een beminnelijk gekke Alex Cox-film, niet in geringe mate dankzij hem zelf, in een van de 2 hoofdrollen. (De derde zakenman verschijnt pas heel laat, voor een bijbelse grap.) Alex Cox heeft een expressieve kop ergens tussen Postbode Siemen en David Lynch waarmee hij aanstekelijk zijn dédain voor zijn opgedrongen zakentrip-kompaan kan uitdrukken. Dat is dan weer een Danny De Vito mannetje (met een vleugje Nicholas Cage) en een archetypische Amerikaan vol aanstekelijk stupide theorietjes en zelfvertrouwen (en af en toe een panic attack). De twee zakenmannen ontmoeten elkaar in een opvallend leeg hotel-restaurant, in het mooiste shot van de film loopt de dikke Amerikaan naar de keuken waar de camera een cirkel maakt om weer terug bij hem uit te komen, waar inmiddels zijn tafelgast zich inmiddels bij hem heeft gevoegd. Later blijkt het hotel (creepy Barton Fink-stijl) uberhaupt nogal leeg. Zelfs de Djokovic-achtige desk clerk is pleite. De zakenmannen gaan de straat op, op zoek naar wat eten. Maar dat is zo eenvoudig nog niet. Iedere lezer weet dat ik gek ben op die After Hours wandering-films, dus ook deze vind ik wederom (hoewel in feite niet meer dan een nog geen 80 minuten durend niemendalletje) zeer vermakelijk. Thee Businessmen drijft op 1 surrealistische grap, die ik toch verdomd laat door had, grappig hoe lang je goedgelovig blijft, zolang de personages dat ook zijn.

Bus Stop
Yi-haaa! Een tijdje is dit best vermakelijke maar superflauwe hilbilly-onzin, met Marilyn Monroe als begeerd object, die kostte wat kost moet worden binnengehaald. Don Murray als de boerenkinkel maagdelijke rodeo-jongen, die nog nooit van de boerderij is geweest, weet daar maar 1 manier voor. Níet opgeven, behandelen als een rund, desnoods lasso je ze naar d'r bruiloft, hoe hard ze ook tegenstribbelt. Ook de bijrollen doen vrolijk mee met de geintjes ten koste van het vrouwelijk geslacht; twee journalisten (van 'Life Magazine') fotograferen het achterwerk van Monroe, die juist in d'r tasje naar d'r lipstick zoekt, om goed op de foto te komen. Maar het einde maakt het echt te bont, natuurlijk moet 'het meisje' ondanks dat ze de hele film keihard 'NEE' heeft geroepen, toch veroverd worden, en hoe krijgt het script haar dan zover? Door haar te confronteren met haar "sletterige" verleden, ze mag haar handjes verdilleme wel dichtknijpen dat er nog ie-mand iets met haar wil! Nu wil ik verder niet de internet-ridder die fictieve ladies in distress beschermt uithangen hoor, zo vond ik zelf natuurlijk het serveerstertje Hope Lange (haar debuut, trouwde na de opnamen grappig genoeg uit vrije wil met Murray) weer erg leuk. (Leuker dan Monroe zelfs, die hier nogal wit geschminkt rondloopt.) Twee andere beelden die bijblijven zijn de rauwe hamburgers die Don Murray op eigen verzoek geserveerd krijgt, en de sit-ups die ie doet. De man was fit! Niet eens een sixpack maar, káársrecht, beter dan Bale in American Psycho.

A River Runs Through It
Op ILX staat een poll over Redford's films en die man zijn status (ik dacht ook meteen van ah interessant) is in feite qua regisseren alleen op Ordinary People (geweldig) en Quiz Show (bijna geweldig) gebaseerd. Prima boekverfilmingen, daarom ook deze maar gekeken. Valt tegen. Ik weet niet hoeveel van de voice-over rechtstreeks uit het autobiografische verhaal van Norman Mclean is overgenomen, maar ik vond 'm matig. Ook in taal bedoel ik. Beetje pseudo-literair zelfs. Als het hoofdpersonage een liefdesgedicht pent schrijft hij ook 'de maan schijnt en ik denk aan jou'. Nou ja zoiets dan. A River Runs Through It moet het hebben van 2 dingen; fenomenaal mooie beelden van Montana (nóóit geweten dat die staat zo mooi was, zo bossig ook,) en de Koyaanisqatsi-achtige activiteit van het vliegvissen. De lijnen zwiepend boven het water, het heeft iets magisch. Een priester leert het zijn 2 zonen, waarvan er 1 een respectabel professor wordt (met een nogal Picasso-achtig verwrongen hoofd (Craig Sheffer, ik zou haast zeggen aangenaam lelijk) én de jonge wildebras, gespeeld door Brad Pitt, hier nog geen twintig en je ziet dat ie groot gaat worden. De oudere broer bekommert zich om de uitspattingen van de jongere, maar bewondert hem stiekem ook. Daar had de hele film over moeten gaan, hun laatste vistripje, maar nu is er ook nog de verplichte romance, en, zoals ik al veel te veel voice-over. Een ding moet ik de film nagegeven, ze wint aan kracht richting het einde, en door de tijd (dit speelt zich allemaal af in 1920 ofzo) en door het gevoel van 'gloom and doom', krijgt het nog wat van een ruraal Great Gatsby ook! (Met andere woorden, het boek zal echt wel goed zijn)

This Gun For Hire
Veronica Lake! Wat een coole, nonchalante dame is het toch. Ze schittert in deze amusante noir, gebaseerd op een boek ('this pulpromannetje voor cash') van Graham Greene. Ik vond dit eigenlijk een vrij komische film, ondanks dat Alan Ladd (de werkelijke hoofdrolspeler) een Thomas van Luyn-achtig creepy mannetje is, die moordt en nietsvermoedende dames slaat (wat is dat voor thema dit postje zeg, jezus.) Hij is huurmoordenaar (overigens zo blijkt, omdat zijn tante hem als jongetje sloeg, tja, het ís een verklaring). Hij raakt gemixt in een plotje rond poison gas, double crosses in nachtclubs, kortom the usual. Maar toch alles lijkt een lichte touch te hebben, de evil genius behind alles is bijvoorbeeld net die Mr Dawes uit Mary Poppins (de stokstokoude bankdirecteur, ook hier is het oudje immobiel, en consequent koekjes in de melk soppend). Veronica Lake verschijnt zelf ten tonele met een gezongen goochel-act, de kaarten komen later nog van pas. Een dikzak impresario toont zich tevreden en neemt haar mee naar LA, waar zich zo alle personages verzamelen. De assistent van de impresario kerel is dan trouwens weer net Erik van Muiswinkel. (En hij helpt met sardonisch plezier met het afvoeren van bewusteloze dames) Het einde is dan weer wel behoorlijk serieus en hard, en ik moet toegeven, ik zat eigenlijk op het foute spoor hier hoor.

This Gun For Hire - die moordt en nietsvermoedende dames slaat

Films zonder een klap in het gezicht zijn zeldzaam. Ik weet niet of ik deze link al eerder heb gepost, maar hij blijft leuk:

<iframe width="425" height="349" src="http://www.youtube.com/embed/f9p2R-2qKhg"; frameborder="0" allowfullscreen></iframe>

Dan maar op de ouderwetse manier: Glove, Actually - An Ode to Cinema's Greatest Slaps

Gewoon de link plakken, geen code (noch de embed code), dan werkt 't.

https://www.youtube.com/watch?v=f9p2R-2qKhg

… en die ouderwetse manier werkte ook al niet btw. ;)

mooi. :)

come on do it proper with the back of the right hand.

waar komt 5.05 ook alweer uit? moet wel een over the top actiefilm zijn. FIGHT FIGHT FIGHT (slap slap)

Ratatouille is ook leuk in deze (hij slaat zichzelf) en toch bizar hoe die Deer Hunter scene er toch altijd weer uitspringt.

overigens vind ik de titel van This Gun For Hire, zoals vaker bij films noirs, wel weer totaal generiek. Waarom nou niet iets als A Trace of Cards.

(of iets met gasmaskers, cruciaal in de laatste fase)

Alan Ladd en Veronica Lake waren trouwens het ideale filmpaar, Alan Ladd was iets van 1.60 en Veronica Lake 1.50, maar in de film merk je dat totaal niet. :)

waar komt 5.05 ook alweer uit?
Ed Harris in een oceaanblauwe omgeving, dat moet wel The Abyss zijn. Volgens mij zit alle actie uit die film samengebald in deze scène.

gelukkig :) hoef ik 'm niet te kijken. (is van Cameron, dus sowieso nono)

The Abyss is fantastisch (niet the Director's Cut overigens, maar goed dat is in 99% van de gevallen zo)...het samen met Terminator II het enige werk van Cameron wat je echt moet zien (de rest is voor de liefhebber hè).

surely bedoel je Terminator I (discussie met een baard ;) )

LOL. Nee. Bovendien is 3 het beste (maar dat is mijn ding...en die is niet van Cameron.)

The Whales of August
Aardig eerbetoon van Lindsay Anderson aan twee legendarische diva's. Bette Davis en Lilian Gish. Met name de laatste schittert hier, ze straalt zelfs op haar 93(!)e een ongelofelijke kracht uit, ém, nog bizarder zou ik haast zeggen, heeft nog altijd dat lieve popperige silent movies hoofdje, want Gish speelde dus al de hoofdrol in Birth of A Nation (zo'n beetje de geboorte van de film!) en dat is dus een jaartje of 70 eerder. Bette Davis heeft hier een toepasselijke bitchy rol, maar ook een vermoeiende. Ze blijft maar zeuren. Ik vind dat Lindsay Anderson (of het script dus) best wat sentimenteler had mogen zijn, ik bedoel we hebben het hier over een niemendalletje van 2 kibbelende zusjes, die o.a. ruziën over het aanbrengen van een nieuwe ruit ('zijn we toch te oud voor') en een geflopte Russische baron die komt dineren. De baron wordt wel op de juiste manier neergezet vind ik, een tikje tragisch en toch lichtvoetig en frivool. (Prima werk van Vincent Price met Werner Herzog-accentje). Maar verder is het dus vooral een feestje van Gish, rondscharrelend, tegen zichzelf pratend, en hopend dat de walvissen nog eens langs komen zwemmen, zoals ze in hun jeugd deden. Maar komen ze? Ik zei 't al, deze film is no nonsense.

Sixteen Candles]
Toch wel de minste van de John Hughes high school-classics met muze Molly Ringwald. Over Ringwald valt hier weer weinig te klagen, al is ook haar rol nogal plat. (Moeten wij geloven dat ze op aandringen van een nerd binnen een paar minuten haar slipje uit doet, ook al is het slechts om de arme geek een weddenschap te laten winnen?) En dan zijn de dialogen tussen geek Michael Hall (later ook in de Breakfast Club) en zijn love interest (althans in zijn ogen!) nog subtiel, de volledige familie (inclusief grootouders) van Ringwald is hopeloos flauw. En onder dat niveau duikt dan ook nog een malle Chinees, een zo racistisch stereotype dat je je in het King Kong uit de jaren '20 waant. Ik probeer te bedenken waar dan nog wel om te lachen viel, want zo slecht was 't nou ook weer niet hoor, het blijft Hughes zijn forte ten slotte, wat sfeer op dansfeestjes met muurbloempjes kan ie wel maken. De nerd vriendjes van de Geek dan nog even noemen, met John Cusack (die later dus nog flink promotie zou maken), die enkel aan ufo's denken en leipe brillen dragen. Díe zijn best geinig.

Shaft
De eerste vijf minuten en de laatste drie minuten, die zijn geniaal. Precies dus waar de beroemde tune klinkt. Ik vond er eigenlijk verrassend weinig liedjes van Isaac Hayes in zitten, maar waar ie opduikt is het raak hoor. Als Shaft op het laatst dan eindelijk door het raam vliegt om het ontvoerde meisje te redden bijvoorbeeld, als ik zeven jaar was zou ik enthousiast op mijn bed gaan springen ofzo, Shaft de king of cool, saves the day! Zoiets. Who is the black private dick that has sex with all the chicks? SHAFT! Eigenlijk is dat alles wat je van de film moeten weten, en in zekere zin ook alles wat de film zélf weet, want het uur tussen opening en einde is eigenlijk een onnavolgbaar rommeltje (en eigenlijk een beetje tegenvallend) Waarom heeft Shaft verdilleme een partner nodig? Hij kan het toch best alleen af. Dit had veel meer Night Moves moeten en kunnen zijn. De leukste scène is nu in de bar, Shaft heeft meteen een mooie dame aan de broek hangen en ontmaskerd ondertussen een paar maffiosi.

Le Pont des Arts
Het eerste uur begon ik mezelf hier vermanend toe te spreken dat ik mijn klassieke gitaarstudie hobby (en zeker het 'notenlezen') al jaren heb laten versloffen, ik bedoel ik zit altijd maar eigen werk te pingelen, ik zou Monteverdi moeten spelen! En ik zou sowieso het werk van Monteverdi moeten horen. Amoooor amooor. Geweldig gebruikt in dat eerste uur, de film gaat dan ook over muzikanten die eh dat instuderen. En met name dan een jonge zangeres, die twijfelt en twijfelt, en je weet hoe dat eindigt, denkende aan Amy Winehouse. Ook in het parallel-verhaal zit een bleeke jongeling, een Thomas Dekker-achtig kereltje, die nergens het nut van in zit. (Niet geholpen door een college, waar de bespottelijke docente enkel zwijgt om de kracht van een of andere schrijver 'aan te tonen'). Dat is trouwens het rare paradoxale van de film, aan de ene kant wordt kunst keihard belachelijk gemaakt (bijvoorbeeld met een pijnlijk harde maar stiekem toch erg grappige boertige dirigent), en tegelijkertijd proef je ook een enorme liefde voor L'art. De film plant zodoende allerlei filosofische noties; kun je over kunst wel íets zeggen zonder pretentieus te worden, bijvoorbeeld. Ook zijn er heel wat tegeltjes: als je geen plek in de samenleving hebt kijk je in de spiegel en zie je niets. Maar dan begint het tweede uur van de film, volgt er tragedie (Amoooor amooor terwijl het gas loopt, het hakt erin) maar schiet de film toch door in het pretentieuze (voor mijn gevoel). Weg van het theatraal gestileerde droge Jaoui-achtige begin, die een soort volkse versie van deze film maakte met Les Gout des Autres (daar zongen ze ook al Monteverdi, opmerkelijk genoeg).

Der Golem
Fraaie 'stomme' film naar het klassieke Joodse verhaal. Wat wat bescheidener van opzet dan Faust of Metropolis maar nog steeds is het fascinerend te zien hoe men toen al op de special fx dook met een creatief enthousiasme.

Drag Me To Hell
Met die special fx zit het in deze ook meer dan snor. Van de maker van Evil Dead en zeker van dezelfde orde. Dwz, deel 1 en 2, dus niet té melig hoewel het regelmatig zo over-the-top is dat het toch grappig wordt (if you're into that kind of thing).

Le orme
The Fifth Chord is een van de mooiere giallo's en deze van dezelfde regisseur (Bazzoni) is ook weer een hoogtepunt in het genre. Wat deze film nog beter maakt is de verstikkende sfeer. Onder begeleiding van Piovani's melancholische score draait hoofdrolspeelster Bolkan op een eiland langzaam door.

oh ja Giornata nera per l'ariete, nog eens een zoektochtje wagen.

The Fifth Cord zegt IMDb trouwens, het perfecte vijfde akkoord zou ook mooi zijn, maar ze bedoelen wat anders dan het muzikale, neem ik aan.

Oh, ja, tikfoutje. :)

0 seeds, 0 peers overal, meh :>/

als jij m ergens weet houd ik me aanbevolen

De Dvd moet deze week wel binnenkomen. :)

(Ik heb al wat gevonden, check ur mail soon)

Vreemd, m'n Filesonic acct is ineens niet meer geldig …

Dan kan je 'm net zo goed zelf ff downen: zie hier … (letitbit gaat nogal langzaam maar is betere kwaliteit wellicht)

grazie!

Ah, nu werkt m'n account weer. Die kleinere rip is nu onderweg via wetransfer, dit is wel de Italiaanse dus zelf ff subs scoren.

dit is wel de Italiaanse dus zelf ff subs scoren.

ik vind voorlopig alleen Tsjechische :) misschien maar even die 1.36 gig versie proberen, wie weet dat ze daar hardcoded zijn

Of de Engelse dub, die heb ik destijds gezien.

'Origineel' is toch vaag, die Le orme was Italiaans maar je ze aan de mond dat Bolkan Engels heeft gesproken.

die van letitbit bleek trouwens Russisch, ha! (zelfs de intiteling wordt braaf voorgelezen) :) ik zal nog wel eens een andere giallo kijken ;)

Ik kan 'm wel hardcoded ripped (als de Engelse dub al niet niet op de dvd staat, nog niet echt goed bekeken gisteravond).

Ik bedenk me dat ik eigenlijk niet eens weet of ie nog op m'n hd staat, kan zijn dat ie er nog staat ivm The Making Of … die erbij zat maar die ik nog niet had bekeken … check ik vanavond ook nog ff.

Hier wel Le orme …

The Fifth Cord op het label Blue Underground is in het Engels. In de meeste van dit soort Italiaanse films is aan de lipbewegingen van de meeste acteurs te zien dat Engels de voertaal is.

Te oordelen aan de stills lijkt me Footprints On The Moon een interessante bizarre film, met zowel die enge kop van Klaus Kinski als het roodharige meisje dat ook opduikt in cultklassiekers Bay Of Blood, Profondo Rosso en Flesh For Frankenstein.

De laatste ken ik niet, maar het lijkt niet echt op die andere twee al is dit ook een giallo. En stel je niet te veel voor van die Kinski rol. :)