Filmforum

Het is enigszins verslavend moet ik zeggen. :)

je hebt gelijk. Probeer nu wel allerlei ingangen tot mijn filmgeheugen te vinden (behalve deze draad, wat een lifesaver toch :).

hehe, ik heb hier ook een hoop vandaan idd. :)

jullie houden dat niet allemaal netjes in je agenda bij? :P (naast Oranje interlands-uitslagen , ik schaam me 'r een beetje voor)

Ik heb alles ingevoerd in imdb, die laten je een excelbestand exporteren waarmee je lekker kan kloten (mediaan uitrekenen, gemiddelde lengte van gekeken documentaires; veel is mogelijk). Door een film een cijfer te geven staat 'ie gelijk in je lijstje. Wel jammer dat je op imdb alleen ronde cijfers kan geven.

Zag trouwens Mitt Liv Som Hund. Hartstikke mooi. Heb weinig toe te voegen, het meeste is al gezegd. Behalve dan dat ik de film mooier vond omdat het jongetje in de hoofdrol een beetje lelijk was. Weet niet zo goed waarom.

gheh ja als Het Zakmes http://i.ytimg.com/vi/bdEzWsgfaEA/hqdefault.jpg
maar dan nog wat 'alledaagser' met zijn rare haar.

Monsieur Verdoux
Lef kun je Charlie Chaplin niet ontzeggen. In 1947 was hij ten slotte larger than life, en om juist dan een onsympathieke uiterst zakelijke vrouwenmoordenaar te spelen. Het is een waagstuk, maar het werkt wel. De intiteling meldt dat de film gebaseerd werd op 'een idee van Orson Welles'. Vraag me aan de ene kant af waar dat dan uit bestond ('Charlie je moet een serial killer spelen'?) maar wil het eigenlijk ook niet weten. Chaplin is duidelijk oud geworden, en zijn pluizig grijzende haardos is wit omkranst. Het lijken de hoorntjes van een duiveltje. Chaplin helpt dus dametjes om zeep, die hij eerst heeft opgejut om hun geld van de bankrekening te halen. Gepresenteerd als een 'comedy of murders' gebeurt er verder niet veel grappigs. De wereld van Monsieur Verdoux is eerder Ophuls-esque. De sterkste sequentie is wél ouderwets Chaplin, maar dan in het sentiment. De moordenaar pikt een 'straatkatje' (ze heeft ook letterlijk een kitten bij zich) op, om een nieuw moordmiddeltje op de testen. Eerst drinken de twee nog samen een wijntje, en babbelen over Schopenhauer (!) en het leven. De muziek zwelt aan, en... jawel, de moordenaar krijgt voor even een hart. Opnieuw is Chaplin echter dapper, als hij het meisje een paar scenes later opnieuw tegenkomt doet hij gewoon weer bot en nors.

Le Cercle Rouge
Mooi toeval dat ze van de week in Zaventem met miljoenen aan diamanten wegliepen. Le Cercle Rouge is Melville's heist-film, zakelijk en Samourai-koel, maar wel erg spannend. Je houdt er zelf bijna je adem er bij in, om zo het noodlot te beinvloeden. Misschien is het de oorverdovende stilte tijdens de roof in de juwelierszaak. (Schoenen uit!) Het is ook het lot dat 'tous les hommes' bijeen brengt. Alain Delon (met Herman Finkers-snor) wordt wegens 'goed gedrag' vrijgelaten uit de gevangenis maar is even daarvoor wél een nieuwe klus ingefluisterd door een bewaker. Een mysterieuze misdadiger (Volonté) ontsnapt 'op verplaatsing' uit de trein, en belandt in de kofferbak van Delon. Voor er veel woorden zijn gewisseld sluiten beide mannen een verstandhouding, bezegeld als de 'joker' in de kofferbak een akkefietje helpt op te lossen. De derde man wordt in Parijs gevonden. In een geweldig mooie, en plotselinge Herzogiaanse sequentie ligt oud-agent Yves Montand in een delirium, dat hij zelf aan de drank wijt, maar het behang zal niet geholpen hebben.... Het drietal wordt tegengewerkt door de meest intrigerende rol van de film. De Corsicaanse politie-inspecteur Mattei (zanger Bourvil, in het jaar van zijn dood) lijkt op een cynische Herman Koch, is enkel lief voor zijn katten, en eigenlijk gewoon weggelopen uit een Altman-film. Maar personages daargelaten, gaat het natuurlijk gewoon om plaatsen als de biljarthal, waar Delon gaat driebanden. Driebanden! Inclusief authentiek Studio Sport op zondagmiddag-shot.

The Paperboy
Deze had best een Razzie voor het slechtste scenario verdiend, juist omdat het zo zonde is dat alle goede zin en potentie niet wordt benut. Het is de Vloek van het Zuiden dacht ik ineens. In The Electric Mist van Tavernier, verzoop een tijdje terug ook al in de swamps. Misschien is de oplossing van Adaptation dan nog het slimst, door dat gedeelte van het verhaal volkomen over the top te trekken. Had hier ook best nog wat consequenter kunnen gebeuren, want John Cusack speelt als oversekste schurk de beste Nicholas Cage in zichzelf aan. Ook Nicole Kidman zet haar beste, eh, bovenbeentje voort als Pamele Anderson-achtige white trash met een voorkeur voor gevangenen. De sleaziest and most fucked up rol wordt vertolkt door Matthew McConnaughey, die hier zélf het kippetje mag spelen, zogezegd. Hij is weer fantastisch, als een journalist die Cusack uit de cel probeert te krijgen, maar gaandeweg langzaam wegzakt in Deliverance-achtige waanzin, en daarin zijn broertje Zac Efron meetrekt. In een onwaarschijnlijk rommelige structuur wordt dit verhaal verteld door The Maid (Macy Gray) die met haar beroemde rasperige stem het verhaal keer op keer onderbreekt. Voor een zinvolle spanningslijn kan zij echter ook niet zorgen, en zo is de aanvankelijk spectaculaire film het laatste half uur ineens doodsaai.

Le Cercle Rouge is subliem [zie ook hierboven]

Letterboxd heeft wel wat grappige bijeffecten. Nooit gerealiseerd hoeveel films ik van types als Barbet Schroeder en Wolfgang Petersen heb gezien. :) Maar ook dat de films op release worden gesorteerd terwijl je ze asynchroon kijkt zodat je opeens bewust wordt van tijdgenoten die je nooit zo hebt gezien. En je ziet heel mooi verschuivingen plaatsvinden (ook wat betreft filmposters :).

Le Cercle Rouge is subliem [zie ook hierboven]

zekers, hij stond niet voor niets als OMC-top op mijn kladbloklijstje

De ontmaagding van Eva van End (Michiel ten Horn, Nederland, 2012)
Regiedebuut gebaseerd op Todd Solondz’ Welcome to the dollhouse, zo lees ik. Maar verder zo Hollands als maar zijn kan. Nerdy, mollige tiener krijgt Duitse, ideale zoon te logeren. Niet alleen zij, maar het hele gezin raakt emotioneel op drift. De sfeer zwenkt van Van Warmerdam naar Schatjes en weer terug; de humor zwalkt van droogkomisch naar lomp. Verrassend is, dat de karakters niet karikaturaal blijven, maar ontwikkeling vertonen. Als artistiek product geen hoogvlieger, maar wel degelijk anderhalf uur onderhoudend en bij vlagen erg grappig. Persoonlijke favoriet: de gekromde Afrikadel die tegen het ‘happy’ einde op de bbq belandt.

dat klinkt erg tof, volgens mij nog niet zo lang geleden voor gepleit (dat de Nederlandse cinema zich éérst maar eens aan wat remakes waagt, door imitatio leert men ten slotte.)

V/H/S
Episodenfilm, found footage, horror. Soms redelijk geslaagd maar het format werkt niet zo (te veel vragen en onlogische zaken).

dat de Nederlandse cinema zich éérst maar eens aan wat remakes waagt, door imitatio leert men ten slotte.

Ja, maar dan eens wat anders dan die neo-grefo Solondz. Dat is gewoon een thuiswedstrijd.

neo-grefo Solondz

De Ontmaagding staat zonder twijfel in een lange traditie van oer-Hollandse cinema, maar donderpreken en paternale excommunicaties komen er niet in voor.

:D ja maar wat zegt de boobies-counter-test?

Misschien heb ik niet goed op zitten letten, maar geen blote boobies gezien. Iedereen geilt op die Duitse uitwisselstudent.

http://www.awknetworks.in/wp-content/uploads/2011/06/pass_fail1-300x267.jpg

overigens wekt ook De Wederopstanding van een Klootzak (met Yorick van Wageningen) wel enige verwachtingen.

http://www.impawards.com/intl/netherlands/2013/posters/de_wederopstanding_van_een_klootzak.jpg

Crossroads
Op Sonic Acts draaide deze film van Bruce Conner uit 1976. Enorme waterstofbomexplosies, gefilmd van ver en van grote hoogte met muziek van Terry Riley. Stemt tot enige nederigheid over onze beschaving. Ik bedoel, het homohuwelijk is mooi, maarre …

Into The Abyss
Werner Herzog legt ons ook een heftige morele kwestie voor. Hij interviewt een ter dood veroordeelde moordenaar van drie en de slachtoffers. De overlevende van de familie van de slachtoffers heeft al een hoeveelheid familieleden verloren dat je je echt afvraagt hoeveel pech een mens kan hebben. Toch hebben de daders ook verhalen, zonder dat Herzog nu de daad wil vergoelijken of verzachten. En dan zijn er nog de mensen die het vuile werk moeten doen. Ik blijf toch tegenstander van de doodstraf met alle begrip voor het standpunt van de zus en dochter van de slachtoffers. Indrukwekkend …

http://www.film1.nl/images/plaatjes/92144.jpg

En de overige Oscarwinnaars...

mijn pa was gister naar Amour en 'het deed 'm weinig', dus ik heb hem goed afgericht. Jammer dat ParaNorman de beste animatie niet won.

71 Fragmente einer Chronologie des Zufalls
Vanaf nu houd ik definitief staande dat de glaciation trilogy Haneke's beste werk is. Der Siebente Kontinent, Benny's Video, 71 Fragmente zijn Haneke'ss meest Oostenrijkse films, en ze vormen een onwaarschijnlijk beklemmend tijdsbeeld van het breukvlak van tachtig naar negentig. De laatste opflakkering van het negentiende eeuwse nationalisme schiet in de vorm van de Balkanoorlog op depressief stemmende journaalbeelden keer op keer langs. Het is een van de elementen die inzichtelijk maken waarom ook mensen in een welvarende stad als Wenen (ooit Habsburgs) een pistool pakken en anderen neer gaan maaien. It's a thin line. In stug afgebakende flitsen van scenes zien we de aanloop naar zo'n incident. Er is geen plot, dit is mozaïek om de mozaïek, gespiegeld in de beeldschermen van tv's en computer waar iedereen naar kijkt. (Haneke zag het allemaal aankomen.) De puzzelstukjes worden expres níet gelegd, zoals ín de film een katholiek tangram-puzzeltje tot frustraties lijkt. We zien een vroom echtpaar met een voor de regisseur bijzonder typerende diner-scene, een Roemeense zwerfjongen etend uit vuilnisbakken, een oude man mopperend en klagend ('tut mir leid das ich existier'), én de uiteindelijke dader. Eén van de cruciale scenes lijkt me de 'tafeltennismachine'. Een jongen oefent zijn slag terwijl de machine maar balletjes uit blijft spugen. Tsk tak, Tsk tak, tsk tak, eindeloos. Hypnotiserend, lukraak en langzaam doordraaiend.

Innocence
Het is met dit tweede deel van Ghost in the Shell als de vervolgen op Koyaanisqatsi. Als je de eerste leuk vond, kun je je weer wentelen in hetzelfde sfeertje, maar tegelijkertijd zit je er niet écht meer in. Het klikt intuïtief niet zo goed meer, tot op het punt dat de film iets belachelijks krijgt. Ik bedoel, het eerste half uurtje is een tekenfilm die Descartes, Gogol en Milton loopt de quoten erg stoer, maar ze blíjven maar bezig. Alsof er aanhalingstekens om de hele tekst hadden kunnen staan. Het verhaal is nog een graadje onnavolgbaarder dan het eerste deel en houdt zich onder meer bezig met de verschillen tussen mens, dier en object. Als de mensheid (dus 'leven') uit herinneringen bestaat, zouden die herinneringen dan ook niet gewoon door robots kunnen worden onthouden? We zien de breedgeschouderde cyborg uit het vorige deel weer, die ditmaal een menselijke partner heeft. Die laatste vreest (dus) voor zijn leven, maar daar heeft een cyborg natuurlijk geen last van. De rucksichtloosheid van de Frankenstein zorgt voor een paar hele gave actiescenes, dáárin is de film minstens zo goed als het eerste deel. Neem het slot: Een armada van naakte 'sexdroids'! Erotisch, melancholisch, technologisch, in een setting die een soort 3D in 2D probeert te renderen. Het blijft een bijzondere serie, dat is zeker.

Swing Time
Als ik twee musicals in één maand zie vind ik er al weinig meer aan, maar als er – net zoals nu – weer genoeg tijd is verstreken smelt ik. Híer zie ik waarom het duo Rogers/Astaire zo succesvol en geliefd was, ik zet er mijn top hat voor af. Misschien helpt het dat Rogers hier de geëmancipeerde veroveraar speelt en Astaire de twijfelende/onwillige prooi. Hij heeft namelijk al een dametje thuis zitten. Weggejaagd door 'Father.... in law' belandt Astaire bij de dansinstructrice Rogers. Waarmee het magic word 'dansen' is gevallen. Het begint klein, met voorzichtige pasjes in de oefenzaal, Rogers haast girl next door, met shampoo in d'r haar. Kortom een soort Since Left You van The Avalances. Anderhalf uur later is de film juist vol van grandeur met showorkesten, maffiamaatjes, en Rogers in een zeer gewaagde jurk. De romantische spanning wordt geduldig opgebouwd en culmineert behalve in een sensuele (en wereldberoemde) slotdans ook in een uiterst galante kus. De pogingen tot komedie tussendoor van een Hillary Clinton-look-a-like zijn overbodig. Curieus is nog de blackface-scene, die natuurlijk nét langskomt als ik denk: wow deze film is van vóór de Wereldoorlog, het is niet te geloven. Michael Jackson zal het schaduwrijke Man in the Mirror aspect van diezelfde Bojangles scene zeker gewaardeerd hebben.

Big Bang Love, Juvenila A
Een echte arthouse-film van Takashi Miike. Op Salon Indien wordt terecht de vergelijking met Lars von Trier getrokken. De summiere decors neigen naar Dogville, en het psychedelisch futuristische plot krijgt gaandeweg meer en meer van Melancholia. Depressies in een onbekende toekomst. Big Bang Love is een gevangenisfilm, maar zo gestileerd dat het eerder op die Italiaanse Shakespeare-variant van vorig jaar lijkt. In de Rashomon-achtige onderzoeksstructuur zien we tal van scenes steeds terugkomen. In een daarvan doen de jongens van de jeugdgevangenis 'de was', met hun voeten in een gigantische bak water zouden ze ook wijn aan het maken kunnen zijn. Het heeft iets sensueels, de film schiet dan ook heen en weer van knokpartijen naar tedere gesprekken en hints van homo-erotiek. Twee jongens sluiten een vriendschap, die eindigt met de dood van één van hen. Is het moord? Wie heeft het gedaan? Vragen als deze verschijnen letterlijk in beeld. De antwoorden zijn lange tijd raadselachtig, om niet te zeggen onnavolgbaar. De uiteindelijke oplossing blijkt opnieuw zowel grof als verknipt galant. Laten we het qua eindoordeel op 'interessant' houden.

Ik verwacht niet dat Amour me koud zal laten maar ik vrees dat ik het in het licht van Caché het wat magertjes zal gaan vinden.

>>Als ik twee musicals in één maand zie vind ik er al weinig meer aan, maar als er – net zoals nu – weer genoeg tijd is verstreken smelt ik.

Bekend gevoel!

Die Haneke ga ik checken.

Oh, ik zag dit weekend die film van Gomes: "Our beloved month of August". Ik zag Kiarostami, Hou Hsiao Hsien, Eric Rohmer en Weerasethakul. Ik zag, kortom, zo'n beetje de hele world cinema erin. Dat krijg je als je ambitieus bent. Genoten! Deze week "Tabu" doen.

Op Sonic Acts draaide deze film van Bruce Conner uit 1976.

oh, had ik dat geweten. :( Was al vroeg verbazingwekkend druk. Dit had wel hypnotiserende kwaliteiten al verbaasde ik me er steeds over dat die schepen gewoon heel bleven. Muziek was ook mooi, ik dacht "dit ga ik kennen" maar ik gokte op een of andere krautrock-collectief als Popol Vuh.
Verder trouwens veel mooie dingen gehoord die avond.

Met letterboxd toch voluit gegaan en nu al over 1100 films. Pfff. De slechte jaren '80 shit die je dan voor de volledigheid toch maar aanvinkt. :)

Ik zit nu op het niveau dat ik dingen gezien heb maar geen mening meer voor de geest heb, wellicht al een rating op zich. :)

De 400 mark komt in zicht …

nerds!

Oh, ik zag dit weekend die film van Gomes: "Our beloved month of August". Ik zag Kiarostami, Hou Hsiao Hsien, Eric Rohmer en Weerasethakul. Ik zag, kortom, zo'n beetje de hele world cinema erin. Dat krijg je als je ambitieus bent. Genoten!

mooizo :)

Hors Satan
Bruno Dumont blijft een speciale. Je moet een paar andere films van de man hebben gezien om Hors Satan te waarderen, denk ik. Het neigt wel weer naar batshit Flandres. Zelfde Noord-Frans locatie en gekke mensen. Wat helpt is dat de (natuur)beelden (in tegenstelling tot de mensen) erg fraai zijn. Dumont situeert de actie op één plek, met religie als enige onderwerp. Na een uiterst traag begin krijgt de film zo toch wat van een Turkse parabel. Dumont heeft een mystieke kant die je in West-Europa gewoon niet meer gewend bent. Behalve bij hem dus. Het hoofdpersonage is een markante kerel, met het uiterlijk van een gedrongen oude Italiaanse wielrenner. Hij lijkt zomaar uit het niets te zijn aan komen lopen. Sans toit ni loi. De man klopt op de deur, krijgt brood, en vertrekt weer naar zijn tentje. Als tegenprestatie helpt hij een meisje van haar kwelgeest af. Terwijl de politie een onderzoek opent, gaan de rituelen van het tweetal steeds meer opvallen. En waarom gaat het meisje er steeds meer als een spierwitte ondode bijlopen? Hier gebeuren diabolische dingen, met de man als satan van dienst. En nergens wordt dat duidelijker als in een uiterst ranzige (maar functionele) seksscene. Dumont houdt de horror-kaart tegen de borst, maar toch is de film Nosferatu-creepy.

Seven Beauties
Krankzinnige en zeer bijzondere film. La Vita e Bella van Roberto Benigni stond dus in een traditie! Ook hier belandt een schelm in een concentratiekamp, en kun je het ene moment schateren, om twee tellen later 100 naakte lijken op een hoop te zien liggen... Het begint al met een gedenkwaardig – nee – légendarisch intro. In een variatie op How I Learned To Stop Worrying and Love My Mom, pardon, The Bomb, croont en speecht een kerel bij beelden van fascistisch oorlogsgeweld. 'The ones who don't enjoy themselves even when they laugh. Oh yeah!'. Wat later zien we twee Italiaanse soldaten struinend door een Rijnlandschap. Ook Tarantino zal de film gezien hebben. De 'basterds' jatten salami van een oud dametje, bewonderen billen, en het hoofdpersonage doet nog een fantastische mandoline-imitatie. De mandoline brengt ons naar Napoli, waar de meest schalkse en grofste Little Big Man-scenes van de film zich afspelen. Akkefietjes met zussen die hoeren worden, en zelfgeilerij van het vrouwonvriendelijke hoofdpersonage. Gaandeweg de film komen echter steeds meer scenes uit het concentratiekamp (waar de 2 Italiaanse soldaten inmiddels gevangen zitten) en dan wordt de film, laat ons zeggen, fysieker. Nazi-zwijn krijgt hier een nieuwe betekenis. Die fases zijn minder interessant dan de flashbacks, waar bijvoorbeeld een rechtszaak héél galant wordt opgelost. Geen dialogen, psychedelische rock! Ik zei het, krankzinnig en bijzonder. En het slot (waar hetzelfde liedje terugkeert) is gewoon ouderwets melodramatisch fraai. 'Mama!'

Les Amants du Pont-Neuf
Ik had al zo'n vermoeden, maar toen Denis Lavant met een stijve over het strand begon te rennen was het duidelijk. Dit is één van die samenwerkingen met Leos Carax, vorig jaar samen goed voor het hoogtepuntje Holy Motors. Les Amants is al even wild en ambitieus. Carax is duidelijk iemand die zijn ideeën continu 'to the limit' pusht. Zo jatten de twee geliefden hier (naast Lavant speelt Binoche) op 14 juli een politiebootje. Kan, maar die waterski's zijn me een stap te ver. En dan te bedenken dat op diezelfde door vuurwerk begeleide avond een van de mooiste scenes zit. Uitgelaten dansend over de versleten brug waar het tweetal hun clochards-bestaan leidt. Ik wil maar zeggen: Carax verliest het kleinschalige soms te gretig uit het oog. Het eerste uurtje is het leukst. Lavant is vanzelfsprekend voortreffelijk als junkie, in een grimmig intro wordt zijn been er bijna afgereden als hij op straat ligt. Dit is een soort Crocodile (van Kim Ki-duk) maar dan minder gewelddadig. Een driehoeksverhouding van 2 mannen (één oud, één jong) met een meisje, sappelend bij een brug, inclusief onderwaterscenes. Vuur speelt ook een grote rol (zouden we alle elementen kunnen spotten?) want Lavant verdient zijn kostje als vuurspuwer. De tweede helft van de film krijgt het melodramatische personage van Binoche meer ruimte, en worden er fikse tijdssprongen gemaakt zonder dat de relatie uitkristalliseert.

Maar die schattige sprint over het strand vergeet je nooit meer hè? ;) (Les Amants...)

ook wel opgelucht dat na al die spam Seven Beauties op waarde is geschat (toch wel een risico film :)

ik was na 30 seconden al zo'n beetje verkocht.
(eh Seven Beauties dus :P)

Sukai kurora
Mysterieuze anime weer van Mamoru Oshii. Eigenlijk een van de weinige film waar het handig is om de synopsis eerste te lezen want je wordt, dat is op zich ook wel prettig, in het diepe gegooid. Ik dacht eerst dat het allemaal plaatsvond in een parallelle WOII maar uiteindelijk blijkt het in een toekomst te spelen waar Europese bedrijven luchtgevechten simuleren om de oorlogsneurose van de mens te blijven voeden. De film speelt zich af op een heel rustig vliegveld waar vooral Kildren opereren (plus Oshii's hond natuurlijk), volwassen die niet uit een soort tienerstaat kunnen ontsnappen. De eerste helft is zeer traag terwijl de tweede helft opeens heel raar wordt met allerlei laat-Cronenberg/Blade Runnerachtige vibes die wel fijn zijn maar de film niet helemaal kunnen redden. Het ziet er allemaal geweldig uit, Oshii heeft zich weer uitgeleefd in een toekomstig Polen (zie Avalon) maar het komt denk ik allemaal te laat op gang (bijvoorbeeld de late verschijning van de mysterieuze tegenstander van het andere bedrijf, de enige volwassene die aan de gevechten meedoet en nooit verslagen is of het vermoeden dat de herinneringen van de Kildren steeds opnieuw worden gebruikt).

Damsels in Distress
Als ik voorzichtig laveer kan ik misschien staande houden dat ik de langverwachte terugkeer van Whit Stillman leuk vind, maar het zal met hangen en wurgen zijn. Aanvankelijk leek me de film zelf verschrikkelijk. Rommelige keuzes in editing en cameravoering, en dan de personages. Irritante wichten. Gekromde tenen tot en met. Dat laatste is natuurlijk precies de bedoeling, en vanaf een Tarantino-waardige Zorro-anekdote begon ik er lol in te krijgen. Schrijven kan Stillman nog altijd. Tegelijkertijd is de film bijna te quotebaar, zodat ik nu niet weet welke witty wisecrack ik aan moet halen. De personages (er zijn er veel teveel) zijn pedant, maar de film is dat óók, en soms bijna gemakzuchtig. Inhoudelijk is het meidengroepje dat op de universiteit goede daden probeert te verrichten goed getroffen. De dametjes vormen een mooie complementaire eenheid onder leiding van Greta Gerwig. Greta is het enige 'ronde' character van de film, wat nogal vervreemdend uitpakt. Eén tragisch meisje steekt boven een massa van meligheid uit. Zo wordt het rare meisje nóg wat raarder. De jongens zijn oliedom ('I'm not gonna go around checking what color my eyes are!') of 'playboys/operators', althans volgens het Mike Leigh-meisje. Whit Stillman lijkt zo'n beetje de laatste man waarvan je een anale grap verwacht, en zit ie erin. Moeilijk.

Dans la Maison
Stuk leuker dan die meta-film van laatst met Jeremy Irons, waarvan The Words van de titel me alweer ontschoten waren. Dans la Maison is lichtvoetiger van toon, maar tegelijk geniepig sardonisch. Beide elementen komen samen in een prima hoofdpersonage: een Youp van 't Hek-achtige kereltje met konijnentanden. Mislukt als schrijver, nu literatuurleraar op het het Gustave Flaubert college, zodat hij er elke dag maar mee wordt geconfronteerd. Een broeierige leerling levert een perfect Proustiaans eerste opstel in, waarna de leraar een... 8.5 geeft. ('Geen spelfouten in elk geval.') Ondertussen ziet hij het talent wél, en begint hij de jongen aan te moedigen. Complicerende factor is dat de opstellen over het brijke en verveelde gezinnetje van een klasgenootje gaan, en de arme jongen als het ware 'in' dat gezin moet worden geduwd. Hoe ver ga je om je voyeuristische trekjes te bevredigen? Dat is zo'n beetje de hoofdvraag van de film. (En vanzelfsprekend vliegen we flink uit de bocht.) Mogelijke vervolgscenario's en drama's te over, na een tijdje verschijnt de leraar zelf ook ín het verhaal, en begint de jongen aan deel 2 van zijn mindfuck, waaraan ook de modern kunstzinnige vrouw van de leraar bijdraagt. Het laatste half uur is totale chaos en bewust mislukt. 'Je cherche mon fin'.

Last Days Here
Hier leren we dat er vier mensen vereist zijn om één verslaafde overeind te houden. Je zou er haast cynisch van worden, maar het mooie aan de Last Days Here is dat je denkt: zo hoort het, een mens is een mens. De zanger van Pentagram is de muziekdocu-loser in maximum overdrive. Het eerste half uur is haunting. Zacht uitgedrukt is Bobby Liebling een gestoorde zombie. Hij woont in de 'sub-basement' van zijn ouders ('I've been Peter Pan all my life') waarmee we bij het goede daden-team zijn aangeland. De ouders van de man zijn een docu op zichzelf. Moeder is excentriek, pa een rijke overheidsfunctionaris die een flink deel van de centjes in zoon's drugsverslaving heeft gestoken. Ja, het zijn 'enablers', maar het is duidelijk dat Bobby al jaren dood zou zijn zonder hen. Waar de ouders hun kind enkel op héél basaal niveau in leven kunnen houden is muziekfan Pellet de echte engel van dienst. De Lou Barlow-achtige kerel zoekt de zanger op, en weet het onmogelijke te bereiken. Bobby verlaat de kelder. Mooi is dat Bobby's (en niet Pellets!) karma meteen beloond wordt met een engel zoals de zanger ze zélf graag ziet. Een blond meisje. Het is bíjna sneu voor fanboy Pellet, die prompt aan de zijlijn belandt. Maar ja, als je ziet wat er na die eerste stap wordt bereikt. Ongelooflijk. Je zou voor minder hoop in de mensheid krijgen. Is Phil Anselmo trouwens een typetje van Hans Teeuwen?

I Walk Alone
Noirtje van eind jaren '40 waarin Burt Lancaster en Kirk Douglas tegenover elkaar staan, beide nog aan het begin van hun carriere. Op dat moment is Lancaster nog vooral 'fysiek' – hij kan beter niet teveel zeggen. Kirk Douglas is al erg sterk als gladjakker-slechterik. Hij speelt een kapitalist pur sang, die zijn vriend Lancaster met financiele trucs naait. Lancaster heeft aan het eind van de prohibition veertien jaar in de bak gezeten, en komt nu terug in de moderne wereld. Dingen in de nachtclubs gaan niet meer op die oude mob-manier, er zijn heuse aandeelhouders. Volgens Douglas althans. Burt Lancaster weigert de oprotpremie aan te nemen. Hij noemt het in zijn woede nog net geen 'jodenfooi', maar valt wél het bankmannetje van de club aan. Daarna trommelt ie potige kerels op. Als dat niet werkt is er nog altijd Lizabeth Scott als het nachtclubzangeresje. Zij máákt de film. Scott is prachtig in haar 'plainness'. Heur haar zit niet best, ze is mager, én haar personage is opvallend onzeker. In de opbloeiende romance met Lancaster heeft ze het aanvankelijk vooral over.... Douglas. ('Ik zal wel even duren voor ie uit mijn systeem is, one gets kinda used to people.') Het terugkerende themaliedje wat Scott zingt is ook galant. ('Laat ons geen tussendoortje zijn')

Phil is kandidaat voor de volgende dopehead/rockstar docu. :)

hahah. trv. BRO I GOT LIKE 5 SHIRTS OF PENTAGRAM BRO

elders las ik iemand die volkomen terecht zei "nou (na het zien van Last Days Here) heb ik nog meer respect voor Anvil"

Anvil zijn uiteindelijk gewoon brave huisvaders. Bobby lijkt iets te hebben waardoor mensen zeer vergevingsgezind blijven, da's wel fascinerend.

Charme en talent? Bobby moves like Jagger.

Promised land (Gus van Sant, Verenigde Staten, 2012)
Bewerking van een verhaal van Dave Eggers door Matt Damon en John Krasinski (bekend van The Office). Eigenlijk zou Damon ook de regie doen, maar uiteindelijk werd Gus van Sant daarvoor ingehuurd. Deze sterrenreünie an sich leverde al een Berlijnse eervolle vermelding op.
Het eerste deel is veelbelovend. Het begin is een likkebaardend mooie sequentie. Damon’s kop van onder water gefilmd. Boven de wasbak. In de spiegel. Damon die een handdoekje aanpakt van een bediende. Terugwandelt door een prachtig interieur. Gaat zitten in wat een sjiek restaurant blijkt. Een korte, krachtige dia- en later trialoog om expositie en personages erin te rammen. De Greyhound om het pastorale karakter te schetsen. De helicopterview voor het onvermijdelijke uitzoemmoment… Fe-no-me-naal!
De kwestie – gasbedrijven die contracten met (arme) boeren afsluiten om schaliegas te winnen – is zeer actueel. Uitvergroot tot een thema, zoals Krasinski zegt, over de ‘American identity’. Gaat de benutting van het land louter om gewin (of overleven) op de korte termijn? Of spelen er ook andere, duurzamer waarden mee?
Dit had een prachtige film kunnen worden. Met de gasbedrijven als Goliath en de boeren als David. Of als Asterix, of als Calimero, zo u wilt. Met een epische strijd die golft van doelkans naar doelkans, van umstrittene Tor-entscheidung naar Anschlusstreffer, naar een kampioenschap zonder winnaars het liefst. Helaas, dat werd het niet. Durfden Amerikaanse films maar eens als Griekse tragedies te eindigen. Of onbeslist.

Promised Land - Het slot is een enorme afknapper. Je voelt ‘m al een tijdje aankomen en dan gebeurt het ook nog. Alle thematiek opgeofferd aan een script dat zichzelf heel erg slim vindt.

Na het gezicht in het water in de eerste scène had ik minstens een half uur het idee dat in bijna elke scène water of een ander drinkbaar vocht nadrukkelijk in beeld was. Ik zat daarom dat hele eerste half uur te zoeken naar een mogelijke diepere achterliggende bedoeling.

Enige reden waarom Promised Land nog een beetje de moeite waard is: Frances McDormand.

Mogelijke dieper liggende bedoeling - Bij fracking wordt veel, heel veel, water gebruikt. En chemicaliën... Bij een script dat zichzelf heel slim vindt, is die verwijzing misschien niet eens te ver gezocht.

McDormand - Hear!

Of gewoon 'wassen in onschuld' natuurlijk.

Loulou
Zou Pialat wel eens een slechte film gemaakt hebben? Loulou heeft zijn gebruikelijke klasse. Dit keer richt de regisseur zich op twintigers en dertigers, maar erg volwassen gedragen ze zich niet. (En toevallig is Pialat een kei met jongelui, dus dat komt goed uit.) Lolita-meisje Isabelle Huppert leidt de cast. Ze had er al een hele carrière opzitten, maar toch lijkt ze jonger dan ooit. Haar hoofd is te groot voor het lijfje waarop het staat, maar ze blijft een sterke dame. In het begin van de film dumpt het Huppert haar gladjakker-vriendje, om recht in de handen van de kolossale Depardieu ('Loulou') te lopen. (Het contrast!) Hij vertegenwoordigt alles wat haar bourgeois leventje niet was. Onverzadigbaar genietend. (Bier, seks, matpartijen) Maar werken? Ho maar. Petty crime, pimpin' en jailtime, daaruit bestaat de man. En hij, zijn hele omgeving én de film doen er niet moeilijk over. Er zijn prachtige scenes met barflys, moedertjes, alles vol ongedwongen ongedwongenheid. Een van de laatste sequenties illustreert de kwaliteit. Depardieu neemt zijn meisje mee naar het platteland, voor een copieuze lunch met de famille. Rohmer is niet ver weg, maar dan gaat de hond achter een kip aan, en vervolgens een 'mec' achter een van Depardieu's matties. De jaloerse man is nog helemaal niet in beeld geweest, begint zijn actie dus volslagen in media res, en tóch landt hij in het verhaal als ware het een kussen veren. Het werkt allemaal achteloos.

Cry, the Beloved Country
Wonderlijke film. Lang was ik in de veronderstelling dat dit zo'n beetje de eerste grote Zuid-Afrikaanse film van na de Apartheid moest zijn. Amateuristische acteurs die een verzoenend verhaal vertellen. De overgeacteerde matigheid doet authentiek aan. Maar de film stamt uit 1952! (En is van de Hongaarse Brit Korda.) Dus het is gewoon klassiek acteren... Interessant is het verband met de Pistorius-zaak. Een jongen pleegt een moord, en blijft maar roepen 'Yes I am the killer, but I was afraid, I didn't mean to kill!' En dan is er dat gedicht waar ook de titel naar verwijst: 'Cry, the beloved country, for the unborn child that is the inheritor of our fear.' Het maakt dus weinig uit of het in Zuid-Afrika of het 1946 (wanneer het verhaal zich afspeelt) 1994, of 2013 is. Begeleid door prachtige beelden (want móói is het land natuurlijk wel) en zoete broodjes smerende muziek van John Barry zien we een zwarte plattelandspriester naar het grote Johannesburg reizen. Hij zoekt tal van familieleden op, wat in eerste instantie tot een aaneenschakeling van saaie scenes leidt. 'Hier is ze niet, zoek daar eens'. Maar dan vindt hij zijn zoon, die een blanke heeft gedood. Interessante gevangenisscenes zijn er niet, maar de rechtszaak leidt wel tot een dialoog tussen de twee vaders. Een spirituele en bijzonder vrome verwerking van schuldgevoelens van alle kampen.

Ruby in Paradise
Ruby is niet 'stranger than paradise', ze is juist heel lief en gewoon. Toch is er een kwalitatieve verwantschap met de klassieker van Jarmusch, al deed men daar niet meer dan lanterfanten. Ruby gaat op eigen benen staan, en moet (dus) aan de slag. Er zijn een paar scenes die niet onderdoen voor American Job. On the hustle in het spijkerharde Amerikaanse kapitalisme. Lakens vouwen met lieve allochtonen. Naast de baantjes zijn er de mannetjes, want Ruby zoekt zichzelf als vrouw. Aan de ene kant die moderne zelfstandigheid, aan de andere kant mannen die vinden dat zíj gewoon voor jou moeten zorgen. Het wringt, hoe belezen de boswachterjongen ook is. Hij is wel een vooruitgang na het zoontje van Ruby's bazin, die zijn enige zelfverdiende centjes in een compensatie-bak heeft gestoken. Maar de mooiste momenten zijn toch voor de dames onderling. De film zit vol lijzige, sluikse, peinzende meisjes. Zo heeft Ruby in prachtig buurmeisje, en wandelt ze met een collega over de verlaten winterse stranden van Tampa, Florida. In misschien wel de mooiste scene zit Ruby met haar bazin op een terrasje. De twee zijn op een conferentie spulletjes voor de winkel wezen shoppen, en zitten nu uit te puffen. Er wordt niet veel gezegd. Ruby kijkt om zich heen. Allemaal succesvolle burgerlijke mensen. Hoort ze hierbij? 'Am I doing a good job?'

Loulou slinger ik op de lijst. Ken je "Police" van Pialat ook? Zo eentje die je makkelijk over het hoofd ziet maar ondertussen heel goed.

ik merkte dat ik er eigenlijk maar belachelijk weinig heb gezien. (stuk of 4) Zet 'm op de lijst. (Waar bijvoorbeed Nous ne vieillirons pas ensemble ook nog op zwerft)

dat Ruby in Paradise kan ik in deze draad trouwens helemaal niet terugvinden, vreemd, het is er wel het typische Amerikaanse indiefilmpje voor.

Die heb ik je misschien een keer aangeraden in het reactiegedeelte onder een voorpagina-artikel.

nog beter (http://www.subjectivisten.nl/de_subjectivisten/2012/04/het-schaduwkabinet-week-16-2012.html) :) Gas, Food, Lodging inderdaad spot on.

Darling
John Schlesinger was er snel bij. Dit 'eerbetoon' aan hippe continentale Europese cinema van Het Dolce Vita-type maakte hij al in 1965. Volgens mij zag ik zelfs Mastroianni in een flits langs een Romeins terrasje flaneren. Ook het Frankrijk van de nouvelle vague (en de 'oh la la'-feestjes) wordt door het hoofdpersonage bezocht. Julie Christie speelt een typisch 'sterretje'. Ze heeft niet veel succes, maar wél de juiste vriendjes, en zo werkt ze zich omhoog via de literaire journalist Dirk Bogarde omhoog naar een heuse royalty. (De voetballers van die tijd, lijkt me.) Net als het meisje is de film Darling een beetje leeg. Het meisje dobbert als een blaadje op een rivier, just going Somewhere. Er zijn wat conflicten met Bogarde die naar interessant neigen, maar dan wordt een potentieel dramatisch momentje als een abortus weer in een paar keer 'knippen' afgedaan. Het leukst is de film ín het oppervlakkige. Schlesinger was op het gebied van homoseksualiteit natuurlijk een taboedoorbrekend regisseur, en er komt hier weer genoeg langs. Soms met zelfspot (Italiaanse gays op het strand) maar ook vinnig. In een plots ingelast pseudo-documentair stukje interviewt journalist Bogarde passanten, die klagen over de 'toegenomen homoseksualiteit in London'. 'But I guess one has to live with it.' Bogarde uit eigen ervaring: 'I suppose so.'

(Checkt de draad, ah nou eindig ik hetzelfde als OMC, behalve dat hij de film goed vond en ik niet.)

The Yellow Sea
Ook in de opvolger van The Chaser staat regisseur Na Hong-jin garant voor knotsgekke actie. Dit keer is het hoofdpersonage vooral zélf op de vlucht... Het begint nog betrekkelijk rustig, in China, waar – leermomentje - 'Joseon people' leven. (Koreanen in China.) Het is sappelen geblazen, en met mahjong kun je je schulden ook niet terugwinnen, zo blijkt. Dan heeft de tofste schurk de oplossing in huis: pleeg een moord voor me. In Korea. 'Maar zet een muts op.' (Anders val je zo op.) Aldaar aangekomen volgt de beste fase. Het hoofdpersonage lijdt kou wachtend op zijn slachtoffer, en eet diep in de nacht 'worstjes van stokjes'. Het luxe Koreaanse eten bevalt onze held duidelijk (en vormt een running gag). Er wordt ook met menselijk vlees gehakt, ik bespeurde een verbandje, en al snel loopt het hoofdpersonage met een 'extra duim' rond. Het is ná de moord (die hij uiteindelijk niet eens zelf hoeft te te plegen) dat de waanzin ontspoort. Oldboy-style, toch de invloedrijkste Koreaanse film ooit. Aanvankelijk heeft de 'fugitive' vooral last van trademark hilarisch domme agenten maar dan komt de rest van de Joseon-gang meedoen aan de jacht. Je krijgt het gevoel dat dit de cowboys/Alaskanen van Korea zijn. En ook zij eten als neanderthalers hele beesten met huid en haar op. Het overgebleven bot kan altijd nog dienen om iemand de hersens mee in te slaan!

Little Black Spiders
Dat er ook Belgische films van 'Nederlands' niveau bestaan weten we sinds Tot Altijd, en ook Little Black Spiders is op zijn best matig. Het valt nog mee dat er geen Hollandse subsidie-truus een paar regeltjes (en een schreeuwscene) mee komt doen, bijvoorbeeld in een van de rollen als leidsters. Een paar vrouwen runt een soort 'uitrusthuis' voor zwangere tienermeisjes. De leidsters kijken allemaal erg streng – alsof de regisseur constant riep: 'let op je mimiek!' - maar handelen verder amateuristisch, en niet eens in en in slecht. Dat maakt ze een fletse karikatuur van een karikaturale slechterik. Het groepsproces van de zwangere meisjes onderling loopt ook voor geen meter. Er gebeuren allemaal dramatische dingen (zelfmoordpogingen, hysterie-aanvallen) maar niemand die er verder iets om lijkt te geven. Tegelijkertijd moeten we geloven dat in deze lamlendige sfeer de meisjes ineens Wicker Man-achtige toneelstukjes uit gaan voeren... Gelukkig zijn de zonovergoten beelden van de rustieke omgeving en de muziek van John Parish nog wel de moeite waard. Richting slot focust de film wijselijk op 2 (in plaats van 10) meisjes, zodat het einde toch nog best sereen wordt. Terzijde, iets wat me vroeger als kind op vakantie en kijkend naar de Belgische tv ook al opviel: hebben alle Vlaamse meisjes zwoele lage stemmen?

Becky Sharp
Wat een merkwaardige lelijke kleuren dacht ik. Altijd gevaarlijk om iets technisch over een stokoude film op te merken, want Becky Sharp is nu juist een mijlpaal in de filmgeschiedenis. Het is de allereerste Technicolor-film. Vandaar dat de boel nog niet helemaal perfect was afgesteld. Over de inhoudelijke aspecten zwijgen de filmencyclopedien, terwijl dit toch een best aardige (alhoewel erg lawaaiige) klucht is van Mamoulian. Net als in zijn musical-meesterwerk Love Me Tonight wordt de adel met smaak belachelijk gemaakt. (Sterker nog, ze lijken er zelf nog het hardst om te moeten lachen.) 'Am I to sit here and be murdered with inattention?' In tegenstelling tot Love Me Tonight wordt er hier pas richting einde wat gezongen, als het hoofdpersonage (een gold digster) inmiddels weer terug in de goot is belandt en in een louche cabaret moet optreden. Leuker (en vooral 'wittier') is de eerste helft van de film, als een hele schare high society mannen om de hand van het blonde titelpersonage vechten. Becky zelf geef ze allemaal nét genoeg aandacht om ze aan het lijntje te houden. Of beter: om ze de bills te laten betalen. 'En wat krijg ik daar voor terug Becky?' 'Ik heb een goed woordje voor je gedaan, je wordt consul van Sierra Leone.' 'Maar dat zijn kannibalen!' 'I am sure they'll get to like you, bit by bit'.

Wegens chronisch gebrek aan tijd post ik tegenwoordig korte stukjes op mijn facebook-pagina, hetgeen natuurlijk voelt als een ultiem verraad aan subs en het forum. Maar ik wil het natuurlijk met alle plezier copy-pasten, want deze film is de moeite:

Portuguese director Miguel Gomes made my weekend some time ago with the innovative "Our beloved month of August". His follow up, "Tabu", is an entirely different movie. Shot in black and white, it tells the tale of a christian woman with a crazy neighbour, which after an hour becomes a movie about the crazy neighbour and the past she has lived. Gomes takes all the freedom he likes in narrative and form, shooting whole passages with no sound (that is how you relive the past in your head), and only a voice over, solemnly uttering formal, old-fashioned lines. "Tabu" is a film about the depth of a single human life, and about tragedy perhaps being better than nothing. I think Gomes is a major talent.

Wegens chronisch gebrek aan tijd post ik tegenwoordig korte stukjes op mijn facebook-pagina, hetgeen natuurlijk voelt als een ultiem verraad aan subs en het forum. Maar ik wil het natuurlijk met alle plezier copy-pasten, want deze film is de moeite:

doe dat, want ik heb geen Facebook. :)

+1 doe dat, want ik heb geen Facebook. :)

Miguel Gomes is zeker groot talent. Van de Portugese regisseurs is hij waarschijnlijk mijn huidige favoriet met Pedro Costa als goede tweede. Ik ben vergeten waar ik het heb gehoord (audiocommentaar?) of gelezen (Sight & Sound?), maar het schijnt dat er in Portugal louter arthousefilms gemaakt worden, meestal van het experimentele soort. Ik kan me in ieder geval geen grote publieksfilm uit dat land voor de geest halen.

dat zou zomaar kunnen, de eerste Portugese film die ik ooit zag was Transe en die was ongeveer zo arthouse as you can possibly get (psychedelica, bordelen, Russische gangsters, vreemde broertjes)

God Bless Ozzy Osbourne
The Osbournes maar nu clean en afgekickt. Een stuk minder trieste vertoning en nu waren ook de eerste kinderen en de oudste dochter met Sharon bereid mee te werken. Nog steeds een paar pijnlijke momenten, maar nu heb je daar wel veel meer begrip voor. Waar Bobby Liebling op zijn 54ste het huis uit gaat, gaat Ozzy na z'n zestigste nog voor een rijbewijs. Het is natuurlijk erg populair om te haten op iedereen behalve Ozzy zelf, terwijl hij toch echt degene is die er een potje van gemaakt heeft (en niet z'n vrouw).

ik neem aan dat hij daarna meteen een Batmobile kocht

:)

Maar zover reikt de docu niet.