Filmforum

De Heineken Ontvoering
Beetje half-assed, omdat het aspect waargebeurd wordt ondermijnd door bekende namen en fictieve karakters. Onderhoudend – Hauers relatie met zijn vrouw is mooi – maar voor Holleeder (wink wink nudge nudge) noch de anderen krijg je ook maar een greintje sympathie. En wat een standaardscore van Holkenborg.

Brick
Film noir op een high school, het is een beetje gek. Het overstijgt de gimmick ternauwernood.

Black Christmas
Officieel de eerste slasher en een goeie ook. Niet los gaan in gore maar spannend en rijk aan sfeer. En leuk ook, een telefoontje tracen in de seventies. :)

Indie Game The Movie
'If you don't see a vulnerability in somebody, you're probably not relating to them on a very personal level.' Prachtquote van een van de computerspelletjesprogrammeurs uit deze docu. Jonathan Blow heeft 'het' al gemaakt, maar is het type controlfreak dat eigenlijk ook zijn eigen succes wil regisseren. Hoe, wanneer, en waarom. Heeft ie met zijn centjes nou zijn voorhoofd laten botoxen? Intens mannetje. De 3 andere, meer aimabele game designers zijn nog een paar stappen verwijderd van de centjes. Op zichzelf zijn de taferelen bekend van alle artiesten aller tijden. Paniekaanvallen, woede, en nachtenlang doorwerken. Ze praten ook allemaal in het gangbare 'ik ben een auteur'-kader. Die indiegames hebben door de retro-feel een dubbele betekenislaag. Ze gaan ook nog óver computerspelletjes spelen. Dat maakt ze als vanzelf persoonlijker en liefdevoller dan het 'grote werk'. Wat gaming van andere kunstvormen onderscheidt is (natuurlijk) hun interactiviteit. Dat maakt iedere speelbeurt een soort concert 2.0. De artiest zet wel de parameters uit, maar hij moet zijn 'klant' een 'gitaar' in handen geven, en dan maar hopen dat het goed gaat. Het testen van een eerste speelbare demo op een beurs, illustreert fraai de zenuwslopendheid van dit gegeven.

In The Fog
Ik heb de halve film aan My Joy gedacht, de vorige film van regisseur Sergei Loznitsa. Die kwam de perfectie daar toch wel akelig dichtbij. Het is nauwelijks te geloven dat de film zo soepel over zowel een moderne trucker als de Tweede Wereldoorlog kan gaan. In The Fog is een wat 'gewonere' oorlogsfilm. De film doet wél aan flashbacks, maar deze verklaren op vrij klassieke wijze hoe de drie hoofdpersonages in hun situatie zijn belandt. Een zekere parabel-metafysica kan de film echter wederom niet ontzegd worden. Verlossing, schuld en boete in de mist. Zeker het eerste half uur is van hoog niveau. Sjokkend richting het noodlot. De Duitsers die de boel in Belarus overnemen, en dan plots een 'cut' naar twee mannen op een paard. Eentje broeit als Michael Shannon, de ander een beetje dommig. Aanvankelijk is niet duidelijk wat ze precies in hun schild voeren en aan welke kant ze staan, maar dat soort grenzen zijn toch al fluïde. De man die ze met een bezoekje 'vereren' ziet de bui in elk geval wél hangen en vraagt: 'moet ik een schep meenemen'. In The Fog is – natuurlijk – geen gewone wraak of verzetsfilm. En gedurende de film steunen de 3 mannen in steeds wisselende 'constellaties' op elkaar. Soms letterlijk. Met de sfeer zit het goed, de nazi is creepy, en het einde is raak, en toch bleven de personages wat 'verstopt'.

The Butler
Lee Daniels kijkt niet op een celebrity meer of minder. Mariah Carey is 'r weer, en ook Lenny Kravitz draaft op, maar zelfs met de namen van hun personages erbij kan ik ze me niet voor de geest halen. Dat krijg je in een film die 80 jaar bestrijkt. Van zwarte slaven naar een zwarte president in één leven: dat van een authentieke 'house nigger' in het, kuch, Witte Huis. De man (Forrest Whitaker) heeft zich als elke goede butler gespecialiseerd in 'wegcijferen' en doet dat ook thuis. Ik zie het potentiële drama, met een serviele zwarte die de witteman dient terwijl ondertussen de blackpower losbarst, maar door de ongelofelijk sentimentele clichés is het moeilijk meeleven met het gezin van de butler. Vrouwlief (Oprah Winfrey, celebrities he) raakt een beetje aan de drank en een beetje aan de minnaar, zonder dat daar echt tijd voor is. Een andere zoon wordt politiek actief (de scenes bij Malcolm X zijn hilarisch hipsterig) en de andere zoon moet het Vietnamese akkefietje uit die tijd op de meest voor de hand liggende (!) manier bestrijken. Ironisch gekregen krijgen zodoende vooral een handjevol witte acteurs de kans om lekker te schmieren, in een opeenvolgende reeks van presidenten. John Cusacks eerste 2 regeltjes als Nixon zijn heerlijk, maar prompt lijkt iedereen zich te realiseren dat er al zóveel films over Nixon zijn gemaakt....

De Bende Van Oss
Ah gelukkig, er wordt weer geneukt. :) Verder vooral een orgie van geweld en dat grijsfilter maakt 't wat gekunsteld.

The Human Centipede II
In deel een gebeurde het tenminste nog steriel, de astmatische fanboy in deel twee pakt het kwantitatief ambitieuzer (10 personen) aan maar chirurgisch is het behelpen, met keukengerei en gaffertape in een afgetrapte fabriekshal. Mocht je na het eerste deel denken: kan het nog erger? Ja, het kan nog erger. Gedurende het in zwartwit (genade!) geschoten deel twee denk je ook nog eens regelmatig, wow, het kan dus nóg erger.

en daarna kalkoen, I presume? :P

Hehe, Steven Smegma zou 'm moeten recenseren, er werd wel e.e.a. 'als een ware facial op de neusbrug beboerd', zoals ie laatst in de Incubate-grind-recensie schreef. :)

hahahaha. heel goed :)

Todo modo
De boodschap van Indagine su un cittadino al di sopra di ogni sospetto, ook van regisseur Elio Petri, was universeler. In Todo modo wordt heel specifiek de politiek van Italië destijds (en sommigen zeggen nu nog) behandeld. De hoofdrolspeler is de christendemocraat Aldo Moro, al wordt de naam niet genoemd, die 2 jaar later werd vermoord. De film is visueel weer adembenemend door een geweldige locatie en de sfeer is koortsachtig dus nog steeds uitstekend te bekijken en sommige aspecten zijn ook universeel (ongezonde invloed van de kerk op de politiek, Vrijmetselaars en hun puzzeluurtjes, etc.), maar je houdt het gevoel dat een Italiaan er meer uit haalt.

他人の顔 (The Face of Another)
Een man zonder gezicht krijgt een nieuw aangemeten en ziet de wereld uit een nieuw perspectief. Een filosofische film over identiteit maar door meerdere referenties aan Duitsland wijzen ook naar een trauma van de WW2. Dit alles is prachtig vormgegeven (dat kantoor van de psychiater!) inclusief een fraaie soundtrack van Takemitsu. Bijzondere film die gelijk vraagt om herbekijken (iets waar ik nog veel te weinig aan doe).

Christine
Simple and plain, good ol' American horror.

Sugar Hill
Blaxploitation met zombies, voodoo! "Sugar" neemt wraak op de moordenaars van haar lover en krijgt hulp van Baron Samedi en zijn ondoden. Ik had lage verwachtingen maar het was best leuk.

20 Feet From Stardom
Nu al een megahit onder alle Top 2000-fans, me dunkt. Echt een feel good-kerstfilm: hits en sentiment, met de underdog in de hoofdrol. Een stoet aan grote namen bejubelt achtergrondvocalisten, onder meer Springsteen en Sting draven op. Het is leuk om Mick Jagger eens als het oude mannetje dat ie is te zien. Hij deed 'het' met één van de Ikettes, want het bleef natuurlijk niet bij zingen! De tragiek van de 'ster' op de achtergrond is dat die ook best fel zou willen schijnen. De 'echte sterren' peinzen waarom het succes toch uitbleef bij zulke grote stemmen. 'Too fat', is een van de simpelere verklaringen. (En vaak een ware, vrees ik.) Looks gaan voor de kwaliteit in de popbiz, 'duh'. 20 Feet From Stardom is echter nog wel wat meer dan het rise & fall-verhaal, dat er met Darlen Love gewoon inzit. De film schittert ook met black power (en is daarin veel beter dan The Butler). De achtergrondzangeressen zijn ten slotte vrijwel zonder uitzondering black powerhouses, die het shouten in de kerk leerden. Tot slot draagt 20 Feet eigenlijk de hele popmuziek ten grave. De creativiteit was 'r in de sixties, de explosie van muzikale megalomanie in de seventies en eighties. Daarna worden de achtergrondzangeressen langzaam overbodig... En mogen ze enkel nog bij de grijze dino's op hun zoveelste tournee opdraven.

Wreck-It Ralph
Indie Game: The Blockbuster Movie. 'They're calling us retro, I guess that means we're old, but cool', concludeert Ralph. De 'bewoners' van een arcadehal hebben het maar lastig in hun survival of the fittest. Dit is Computer Game Story en net als toys kun je zomaar uit de gratie vallen. Genoeg ruimte voor nerd referenties natuurlijk ((Pacman, Frogger, Robotnik...) al miste ik Larry. I know, dat kán niet in een Disney-film, maar er is wel ruimte voor de barflies van Tapper én geweld uit moderne HD-games. Wreck-It Ralph en Fix-It Felix zijn de Mario Bros-achtige hoofdpersonages. De ene is de bad guy en depressed, de andere good en oppervlakkig. Als Ralph 'r uit pure ellende vandoor gaat ('he's gone turbo!') belandt hij in een rose variant van Mario Kart. Daar treft hij een ander lastpak, een glitch' met de stem van Sarah Silverman. 'Als je een vriendje hebt, waarmee je alles kunt delen' is het oude Disney-sentiment, en het is best een geslaagd tweetal. Door de snoepwereld is er plaats voor wat gewiekste production placements ('drowning in nesquick sand!' is een goeie) maar de allerleukste grap zit helemaal aan het begin van de film. De slechteriken komen bij elkaar op 'bed anon', en stellen dapper hun mantra: I'm bad, and that's good, I will never be good and that's not bad!

The Innocents
Klassieke Engelse spookhuisfilm, zo gotisch als wat. Dankzij Truman Capote vertoont de film ook Faulkneriaanse trekjes. Het zuiden van Engeland wordt zo haast het zuiden van de States. To Kill A Mockingbird de Freudiaanse horror-versie. Deborah Kerr (een 'repressed' vicar's daughter) komt op een estate werken. Behoudens een huishoudster en de twee kids is het er leeg. Or is it? Al meteen ziet de gouvernante een man op het dak staan, in een fraai shot dat The Game later nog eens leende. Kerr begint te puzzelen – en doet dat wel heel expliciet met een hoop expositie – en begint al snel te denken dat de kinderen iets met de geestverschijningen te maken hebben. Bevlekte onschuld, zullen we maar zeggen, want The Innocents is voor een sixties-film eigenlijk best erotisch en gewaagd. Kate Bush schreef er nog eens een liedje over. (The Infant Kiss...) The Innocents is eerder tragisch dan spannend, en af en toe wel wat rommelig. Maar de etherische, bijna doorzichtige sfeer van het huis is knap gemaakt. En de regressietherapie is indringen. De arme gouvernante probeert dapper een traumaverwerkingsessie te organiseren, maar gaat dit uiteindelijk niet gewoon over haar eigen angsten?

Stratosphere Girl
De makers van deze film baalden enorm óf ze waren heel gewiekst. Een jaartje na Lost In Translation kwamen ze met een identieke film. Scarlett Johansson-modelmeisje dwaalt door Tokyo. Het beroemde openingsshot van Lost in Translation is hier, eh, uitgespreid over 90 minuten, want het achttienjarige meisje belandt in een 'hostess'-baantje. Een goed excuus voor heel veel mooie meisjes (waaronder Tara Elders) in heel weinig 'kleedjes'. De Japanners houden van jong en blank, en de club voldoet eraan. De 'stratosphere girl' is een manga-liefhebber, dus vindt het allemaal even spannend en leuk. Ze denkt een mysterieuze verdwijning op het spoor te zijn, en slaat al tekenend aan het fantaseren. Filip Peeters heeft een amusante, Porgy Franssen-achtige nonsens rol als de mogelijke slechterik. 'A pen friend hm, that still exists?!' Doordat we het verhaal via geslaagde striptekeningen tot leven zien komen is het niet geheel duidelijk wat waar is, en wat enkel in het hoofd van het meisje gebeurt. Heel diep lijken de makers daar verder ook niet over nagedacht te hebben. Aan budget ontbrak het ze niet, want Nils Petter Molvaer schreef de soundtrack, en Blonde Redhead doet ook mee.

zowaar eens een keer op tijd

http://www.subjectivisten.nl/de_subjectivisten/2013/12/cinema-in-2013-ludo.html

heb ik morgen de hele dag om huiswerk te noteren ;)

ben ik ineens benieuwd of ik Martijn B kan pushermannen tot het schrijven van een filmjaaroverzichtje? :)

Hah, nou heb ik dit jaar zowaar een aantal recente films gezien, maar ik moet me eerst eens op muziek storten.

Wreck-It Ralph
Ja, die was bijna vergeten, goeie tip voor een oudejaarsavond. Mij weer iets te wink-wink voor volwassenen (je ziet ook dat AA erg groot is in Hollywood) en in de Amerikaanse tekenfilm blijft men wel erg hangen in steeds dezelfde individu vs het systeem trip. Maar wel vermakelijk en aantal coole vondsten. Alleen die stem van Sarah Silverman, een soort helium Demi Moore, hoe irritant wil je het hebben (okay, dat figuur zelf was ook rete-irritant).

City Of Ember
De betere kinderfilm dit. Nog een uit de "films die je vergeten bent te kijken" lijst. Aan de vooravond van een wereldramp wordt een ondergrondse stad gebouwd die vervolgens afgesloten raakt van de rest van de wereld. Door de tijd heen vergeet men het hoe en waarom en blijft men braaf ondergronds leven. De stad begint echter gebreken te vertonen en sommige inwoners vragen zich af of er meer bestaat. Aparte, ik zou bijna zeggen Europese kinderfilm met mooi uitgedachte technologieën en sociale conventies. Bill Murray doet onderkoeld zijn ding als discutabele burgemeester maar ook wat betreft plot worden veel conventies genegeerd, oftewel goed vs kwaad wordt minder belangrijk dan de zoektocht.

had je deze al gezien? http://www.imdb.com/title/tt0095709/

dat stemmetje van Sarah Silverman was inderdaad vrij... expressief. dacht een tijdje dat het Cameron Diaz was. (waarom weet ik eigenlijk niet.)

(want dat is Tarkovsky als betere kinderfilm, wat mij betreft)

Ja, die is geweldig. Weet alleen niet of het een echte kinderfilm is. :) Is 'Hanna' eigenlijk een beetje geschikt voor de beginnende tiener? [zie dat de hoofdrolspeelster uit City of Ember daar ook in speelt]

Greenberg
Zat ik ook al minstens een half jaar tegen aan te hikken. Ben Stiller altijd geknipt geweest voor dit soort rollen, maar die duffe komedies zullen wel beter betalen. Ergens je typische indie "geknakte zielen dolen door het moderne leven", alleen is het allemaal net wat herkenbaarder, niet alleen de issues maar ook die rommelige interieurs enzo. Dankzij Harris Savides met zijn "jaren 70 licht" ook een de prettigste films om naar te kijken. Een punt van kritiek: teveel muziek. Dit is nou een typische film voor de Éric Rohmer manier van muziek in film al was het omdat de personages al genoeg met muziek bezig zijn in hun leven (nu krijg je weer dat plamuureffect.) Wel mooi gebruik van Gainsbourgs 'Melody' tegen het einde.

Zie net dat Savides twee jaar geleden is overleden. :(

Death Race 2000
Hah, een vliegende start van 2014. Proto-Carmageddon, door en door Amerikaanse racefilm. Coole auto's, morbide humor, Sly Stallone voor ie beroemd werd, topvermaak.

Auch Zwerge haben klein angefangen
Van Herzog zag ik volgens mij alleen nog Nosferatu van de speelfilms (verder alleen documentaires). Goed begin, dit is toch wel een behoorlijk vreemde film. Al zijn hangups zijn al vertegenwoordigd (gruwelijke chaos en die vreselijke natuur), maar het is in een behoorlijke 'WTF?!' vorm gegoten die om allerlei redenen nu niet meer door de beugel kan.

The Hangover II
Net als Maassens eindejaarsconference: soms grappig maar ook van 'tja' en 'ach' …

re OMC: ah mooizo. Hanna kan wel volgens mij. gewoon een soort meisje op een Bourne-missie met vrij neppig (maar wel veel) geweld en wat schmierende slechteriken. ik zeg 11+

vond het einde van Greenberg zelfs een beetje doorgesnoven Shampoo Ashby :)

Auch Zwerge met de stokken'maaiende' blinden. ghehehe. wat een film.

Super Fly
'I'm your mummy, I'm your daddy, I'm your pusherman.' Zoals elke toffe blaxploitation-film is Super Fly afwisselend geweldig en geweldig slecht. Ik weet dat je het hier niet in een plot hoeft te zoeken, maar waar de warrigheid aanvankelijk nog een Cassavetes-charme heeft, wordt het later wel erg bruusk. Op dat moment heeft iemand de supergoede lp van Curtis Mayfield ook gewoon opnieuw opgezet, volgens mij komen alle liedjes 2x langs, als het niet vaker is. Ron O'Neal speelt de hoofdrol als een light skinned negro die genoeg krijgt van de cokebiz. (Letterlijk en figuurlijk.) Zowel vriend als vijand geeft 'm te kennen dat ie 'nergens anders voor geschikt is', maar de man droomt in zijn heerlijk uitzinnige pakken van een beter leven. (Dat dan zowel minder als meer wit bevat...) O'Neal 'sport' een geweldige Nick Cave snor (hij lijkt sowieso wel een beetje), draagt bijzondere hoeden, en snuift coke van kokette lepeltjes. (Hoe oncool is die drug eigenlijk.) De dialogen zijn even stoer als komisch. Gangstarap, maar met een flinke dosis zelfspot. Een vroeg hoogtepunt buiten coke-akkefietjes is een uitgebreide liefdesscène in bad. Het hele scherm wordt gevuld met huid, zonder dat er nu veel te zien is. De 'cut' naar een orgastisch gillende politiesirene is een pracht van een poëtische climax.

Pineapple Express
'Fuck Jeff Goldblum, maaaahn'. Pinexapple Express is best een geinige stonerfilm, maar zoals veel van dit soort Amerikaanse komedies wil het uiteindelijk geen stonerfilm blijven. Wat wel gewoon had gemoeten. James Franco (in een Steve Cooganeske rol) introduceert een nieuwe wietsoort bij zijn vaste klant Seth 'nee he, hij weer' Rogen. 'This is the dopest dope you've ever smoked'. 'Smell it... God's vagina'. In het appartementje van de dealer zijn de rants prima, onder meer over urban designers, maar zodra Seth met de Pinexapple Express (die nieuwe wietsoort dus) buiten rondkart is het snel gedaan met de goede grappen. Rogen is getuige van een moord ('what an adorable little cop') en even later worden de twee kompanen in kush achterna gezeten door de halve stad. Rogen is nog wel te tolereren zolang hij zijn mond houdt, maar na een uur roept zijn 'stemmetje' weer enkel weerzin op. Hangt alles dus af van James Franco, en die houdt met zijn surfer-nonsens de film nog wel redelijk op de been. Nou ja óp de been... In een van de beter fysieke grappen plant hij zijn been in een autoruit. De ene achtervolging leidt tot de volgende, en het crescendo van steeds bruter wapengekletter kan weer beginnen. Het is altijd hetzelfde. Waren ze maar op die bank blijven zitten, 'watching shit on the internet'. Alhoewel: 'you just got killed by a Daewoo Lanos, motherfucker!'

Simon Killer
Goed begin weer. Después de Lucia deed me al aan Afterschool van Antonio Campos denken, en nu blijkt de man zelf ook gewoon weer een prima film te hebben afgeleverd. Ook in de filmbiz is het maar een kwestie van pr en distributie of je de aandacht weet te krijgen die je verdiende. Je mag Campos voorlopig onderschat noemen, en dan moet je maar hopen dat ie nóg beter kan, anders is het helemaal zonde geweest. Voor Nederland is Simon Killer bijzonder interessant, omdat het hoofdpersonage overduidelijk op Joran van der Sloot is gebaseerd. Jonge gozer is charmant met de meisjes, maar van binnen een koude psychopaat. Toch hangt er een zweem van slachtoffer om deze gasten. Had iemand eerder in moeten grijpen? Waarom kwam Joran toch uiteindelijk weer in een situatie waarin de knoppen doorsloegen, dat soort dingen... Simon zoekt zijn heil in Parijs, na zijn graduation. (Of zijn afstuderen één van zijn vele leugens is blijft onduidelijk.) Hij briest door de Parijse straten vol opgekropte lust en frustratie. Simon Killer is een duister-geile film, een Eyes Wide Shut. Niet zo vreemd dat Simon in het bordeel belandt. De sfeer is zwoel met weerhaakjes, en even later zit Simon bij een lief hoertje thuis. De twee doen een van de leukste dansjes van het filmjaar (let op hoe het meisje zich even 'in the mood' moet denken) maar de kijker ziet de Keane-waanzinwolken allang opdoemen. Antonio Campos als de nieuwe Lodge Kerrigan. Mooi.

vond het einde van Greenberg zelfs een beetje doorgesnoven Shampoo Ashby :)

Ha! Inderdaad, maar dan met tussendoor de afwas doen. Het is sowieso een film die wel blijft hangen, vraag me bijvoorbeeld af of de vaak opgehemelde kritiek van Greenberg op die twintigers wel terecht is of zou oud als de weg naar Athene. En nog zo een paar dingen.

Vraag me af hoe het nu verder moet met de stonerfilm nu legalisatie in VS een kwestie van tijd is. Krijg je dan een hausse of is de lol er dan vanaf?

Greenberg heeft veel muziek, maar daar zit wel een schattig schuchtere uitvoering tussen van Judee Sills There's A Rugged Road door Greta Gerwig, inclusief effectief dolly shot in de richting van Ben Stiller. En daarna meteen Galaxie 500 op de soundtrack. Dan hoor je mij niet klagen.

https://www.youtube.com/watch?v=Hphhz5U08EE

Short Eyes
Een pedo komt in de gevangenis en de ontvangst van zijn medegevangenen is niet hartelijk. Grimmig beeld van het gevangenisleven. Ik had door de soundtrack van Curtis Mayfield en de Camp Lo referenties iets funkiers verwacht, maar het is een sterke film over de mensonterendheid van het systeem.

Frances Ha
Niet direct mijn genre maar de hoofdrolspeelster is dan wel een beetje gek maar niet irritant. Dit had namelijk heel irritant kunnen worden, met allemaal rare mensen die rare dingen doen waar ik niet mee kan relaten. Nu is het wel raar maar charmant raar waardoor ik me prima vermaakt heb.

*ffieuw* ;)

Frozen

Op verzoek van jarige dochter voor het eerst in jaren weer eens in een bioscoopstoel gezeten. (Normaal ga ik op vinyljacht als de rest naar de film is.) Na twee uur voelden mijn knieën nog best redelijk aan. Het was een 3D film. In the old days, toen er van die plaatjes in rood en groen in de Kijk verschenen zag ik het al niet, en nu kreeg ik ook het gevoel dat de helft langs mij heen ging. Het kwam wel aan, maar dan in de vorm van licht misselijke gevoelens en onscherpe beelden. (Ik had de bril op.) Het voorfilmpje met een jaren dertig platte zwartwitte Mickey Mouse die door het bioscoopscherm scheurde en daar als moderne gekleurde 3D-variant uit tevoorschijn kwam werkte beter. De hoofdrolspeelsters barstten wel erg vaak in gezang uit, met een musicalachtige samenzang als dieptepunt. Het was nagesynchroniseerd dus ik kon geen disneyprinsesjes aan de stem herkennen. Als die überhaupt van elkaar te onderscheiden zijn voor niet-specialisten.

(Ik had de bril op.)

ghehehe

Hanna
Onzin-trip. De Duitse lulligheid werd wel erg goed gevangen met die drie fouterikken in dat busje. Redelijk goeie intro tot het domme actiewerk voor de kids, al doet Leon dat vele malen beter. Het moet maar eens gezegd worden: wat is Cate Blanchett eigenlijk irritant. Eric Bana overigens ook (man, ooit was je Chopper, nu ben je Droopy.)

To the Wonder
Wat een dramatische trailer heeft deze film. Zet je compleet op het verkeerde been. Dit was weer verfrissend anders. Malick, je weet toch? Niemand kan mooier filmen. En check die schildpad. De Française werd ik overigens binnen 5 minuten erg zenuwachtig van, zit eens stil vrouw! En waarom Tattoo Ben die veel leukere Rachel McAdams laat zitten kon ik ook niet bij (alhoewel, ik zou toch wel even moeten slikken als een vrouw opeens zegt dat ze met je wil bidden.) Was verder erg te spreken over het feit dat hele gesprekken niet te horen zijn (volgens mij zegt Affleck uiteindelijk tien zinnen in de hele film) en dat welhaast Herzog/Korine-achtige motief rond Bardem ("I know you're in there, loverboy!" Geweldig.)

The House Of The Devil
Ik dacht even: o jee, tv-film-horror, maar het valt alleszins mee. Goeie atmosfeer, neemt wel erg de tijd om op te bouwen maar wel met gevoel voor stijl en respect voor de klassiekers gemaakt. En he, die blonde, da's toevallig, Frances Ha!

Le spie vengono dal semifreddo (Dr. Goldfoot and the Girl Bombs)
Dr. Goldfoot (Vincent Price) ruimt generaals op met robots die eruit zien als mooie jonge meiden. Bij een kus ontploffen ze. Idiote film, hoog slapstick gehalte door een dom Italiaans duo, niet erg grappig. Ongetwijfeld inspiratie voor Austin Powers, waar ik ook al geen hoge pet van op hem maar evengoed nog beter aan te zien dan dit. En dat voor een Bava.

To The Wonder - Was verder erg te spreken over het feit dat hele gesprekken niet te horen zijn

Op verzoek van de regisseur werden veel van dit soort dialogen in de Nederlandse bioscopen niet ondertiteld.

Dat hoort dan inderdaad. :) Overigens mooi interview met Emmanuel Lubezki over To the Wonder en over wat er zoal bij komt kijken om met Malick een film te maken (sowieso een goed tijdschrift).

Fruitvale Station
Indrukwekkend verhaal van de laatste dag van een afro-amerikaanse jongen in Oakland. Beetje sentimenteel misschien maar toch erg mooi en met recente gebeurtenissen in Den Haag in 't achterhoofd helemaal geen ver van m'n bed.

Invasion of the Bee Girls
Even wat lichters: op het eerste gezicht verwacht je iets als de Girl Bombs maar dit is wel veel beter. Een even mooie als boosaardige bijenonderzoekster die de locale dames ombouwt tot queenbees om de mannen tijdens de daad van hun leven te beroven. Een meesterwerk niet maar wel a nice B-movie (pun intended).

The Gatekeepers
Pijnlijke geschiedenisles. Het lijkt wel alsof Israëli's grootste overwinning (die in de Six Day War) tegelijkertijd ook haar einde zal zijn. Na die oorlog werd Israël (definitief?) een koloniale mogendheid, en dat blijft niet goed gaan. Als zelfs een havik van de veiligheidsdienst Shin Bet over 'we gedragen ons als nazi's' begint... (Hij schrikt er zelf wel van.) The Gatekeepers laat de mannen van Shin Bet hun activiteiten beschrijven. Het ritselen, het martelen, en de huidige 'pc war'. De succesjes worden verlekkerd opgedist – vergelijkbaar met Bigelows OBL-film – maar op de meeste episodes is het lastig trots zijn. Politici tonen zelden de moed die nodig is om tot een tweestaten-oplossing te komen, en als ze het wel doen (Rabin) worden ze door 'a punk who could hardly shoot' afgemaakt. Religie staat er in beide kampen weer eens zwaar gekleurd op. Fundi's geven niks om mensenlevens, of om de staat van deze wereld. De dood of de gladiolen. En ondanks alle mankracht en money kon Shin Bet het blijkbaar niet helpen. Zo rest slechts een bittere nasmaak, want de Shin Betters mogen dan fijn links lullen, ze zaten wel jarenlang in een positie om iets aan de situatie te veranderen. Zoals eentje het stelt: 'iets wél doen' (lees het conflict voortzetten) is makkelijker dan iets níet doen. Iemand haten is makkelijker dan van iemand houden.

China Gate
Samuel Fuller werd wel eens voor fascist uitgemaakt, maar tot op heden had ik daar geen aanwijzingen voor Compromisloos en cynisch, ja dat wel. China Gate is echter inderdaad nogal Geen Stijlloos stoer. Als altijd is de film written, produced and directed by Fuller zelf, dus we kunnen het niet op Hollywood gooien dat de film begint met een uitgebreide bejubeling van het Franse kolonialisme in Azië. De Fransen zorgden (zo horen wij) voor de bloei van het achterlijke Azië, en het waren de agressieve Japanners die daar een einde aan maakten. Daarna wordt elke kans aangegrepen om de 'commies' te dissen in contrast met de humane Amerikanen... Aan het eind van de film zijn er van de hele troep hoofdpersonages ook slechts yanks over! (Onder meer door... wat Aziatische zelfopoffering.) Genoeg gemopperd, want het is niet zo dat Fuller ineens slecht is geworden in zijn favoriete genre. Er flippen hier weer soldaten, en het gesjacher en onderling gedonder is weer fijn. Nat King Cole speelt een verrassende rol. Zonder pet ziet ie eruit als een serviele Afro-American, maar mét is hij een vervaarlijke, grimmige actieheld. Enkel wat battle scars ontbreken. Ik begon Seal al in een remake te zien. Cole zingt trouwens ook nog een fraai liedje. Een Casablanca is het daarmee niet geworden.

Straight Time
Moest wel een beetje om mezelf lachen. In Silver Linings Playbook redt een bloedmooie meid de 'deviant', en vond ik dat maar irritant. In Straight Time lijkt echter hetzelfde te gebeuren. Is het dan ineens wel oké als we een gouden haast Franse seventies Hollywood-film zien? (Ja!) Dustin Hoffman komt in scene één uit de gevangenis en dwaalt door L.A. De ochtend erna meldt hij zich bij de reclassering. Hij krijgt meteen een veeg uit de pan van de heerlijke 'pig' M. Emmet Walsh. Het is het begin van het niet te winnen gevecht tegen 'the man' én het oude leven. Het eerste half uur is van Altman-klasse vol alledaagse rommeligheid. Dustin op bezoek bij een oude kompaan, wiens vrouw (Kathy Bates) níet op hem zit te wachten. De twee oude vrienden slepen met een matrasbodem om Dustin's nieuwe kamertje aangenamer te maken. Het knappe meisje komt ook als vanzelf. Theresa Russell is op en top seventies (de broeken!) en het geflirt en het eerste handje onder tafel zijn heerlijk romantisch. Schrijnend mooi is de omineuze aarzeling van de ex-convict. Hij durft het zelf nauwelijks te geloven. Kan het werkelijk zó goed gaan? Nee dus. De glazen wand 'valt' er letterlijk weer tussen, en Straight Time wordt weer Crime Time. Harry Dean Stanton draaft op voor de spannende heists, en Ulu Grosbard doet zijn beste Dassin.

A Field In England
'You shall not escape the field. 'Then I shall become the field!' Wheatley weet van doorwerken, en vroeg of laat zal hij van een interessante regisseur in een goede veranderen. A Field In England is zonder meer een stapje in de juiste richting. Britse films die zich in de tijd van Cromwell afspelen zijn eigenlijk te zeldzaam. (Een verdrongen episode misschien?) De middeleeuwen zijn net voorbij, maar om nou te zeggen dat er hier sprake is van de renaissance. Veel fysieke grappen over constipatie, een heuse 'soa-test', en natuurlijk een hoop vrome rituelen. 'If wishes were horses, beggars would ride.' De film zit vol fraai geformuleerde 'Shakespeariaanse' beledigingen. 'Damn your impudence, you obsequious little turd!' Een groepje kerels wordt door de Voorzienigheid bij elkaar gebracht in een open veld. Twee kerels zijn 'hooggeleerd' – wat wil zeggen dat ze alchimistische dan wel astrologische bedoelingen hebben – de rest is voetvolk dat nog nooit een blik naar boven heeft geworpen. ('My balls scream like harpies.') De hoogste pief (zeg de Witchfinder General) meent dat er een schat in het veld ligt, en de manier om deze te vinden is nogal... anders. De domste kerel loopt erbij als Klaus Kinski in een Herzog-film, en die sfeer heeft de film zeker. Paddestoelen zorgen voor Wicker Man-psychedelica, maar ik miste een momentje van kleur...

Twee staten is imo helemaal geen oplossing, eerder een recept for meer conflict (zoals de afgelopen 50 jaar wel gezien),, om te kunnen kijven heb je twee partijen nodig. Israël gaat er prat op erg multiculti te zijn, laat 't maar 'ns zien.

Maar ik ben wel gefascineerd door dat land, wat zijn bijvoorbeeld Palestijnen? Er wonen Arabieren in Israël die geen problemen veroorzaken, zijn Palestijnen simpelweg dwarsliggers? Probleem bij een staat is dan weer al de verdreven Palestijnen natuurlijk. Zo'n Shimon Peres ziet geen apartheid omdat er Arabische universiteiten zijn bijvoorbeeld. Sadeghi heeft een fraaie documentaire over (Joodse) Iraniërs in Israël (staat op Uitzendinggemist).

De politieke verhoudingen zijn nu erg aan het veranderen nu Amerika andere geopolitieke interesses begint te krijgen nu Assad blijft zitten, er gepraat wordt met Rohani, Poetin niet meer valt weg te zetten als een homofobe clown, Netanyahu zich als een boze kleuter gedraagt en Saoedi Arabië de paria in de regio lijkt te worden. :)

ik heb er verder geen verstand van (zo daar heb ik me weer makkelijk vanaf gemaakt) maar heb altijd gedacht dat Israel vroeg of laat wel 'implodeert' omdat er zoveel Arabisch-Israelische staatsburgers zijn. dat hele Joodse staat-verhaal valt toch niet vol te houden, en daarom kunnen ze inderdaad beter voor de multiculti oplossing gaan. (maar ik zie het niet snel gebeuren hoor.) in elk geval zal er geen oplossing in wat voor vorm komen zolang ik weet niet hoeveel Palestijnen in die 2 strookjes in een soort economisch kleingehouden gebied met muren eromheen leven.

Nee, die situatie is onhoudbaar (No justice, no peace). Ik heb me het afgelopen jaar na een Joods stel te logeren hebben gehad wel verbaasd over hoe weinig ik zelf wist. :)

>>en Ulu Grosbard doet zijn beste Dassin

Is weer een mooie 'cinemaforisme'. Ja, heerlijke fim.

mooi!

:)

beste scene - ik zei het al maar ach - die scene terug in de gevangenis, dat zijn nieuwe vriendinnetje op bezoek komt. een vernederde, hopeloze en hulpeloze Dustin, zonder het te uit te spreken, GA ALSJEBLIEFT WEG.

Nee, die situatie is onhoudbaar (No justice, no peace). Ik heb me het afgelopen jaar na een Joods stel te logeren hebben gehad wel verbaasd over hoe weinig ik zelf wist. :)

maar heb je een uitnodiging staan voor een tegenbezoekje? ;) want ik zie al een mooi muzikaal reisverslag, eh, opdoemen.

Nou, da's een ingewikkeld verhaal en bovendien wonen ze niet in Israël, het was een Amerikaans-Braziliaans stel, woonachtig in Amerika. Zij had wel lang in een kibboets gewoond.

o.a. Simon killer

re MB: ah nee Amerika dat kennen we nou wel ;)

en oh ja... Zin. *chuckles* better prepare. Muntthee!

Petal dance (Hiroshi Ishikawa, 2013)

Before Midnight
Mooie locatie (Griekenland), wordt er niet optimaal gebruik van gemaakt: een groot deel van de film is opgenomen op een hotelkamer zonder ramen. Nog onbegrijpelijker is dat het stel waar de film om draait werkelijk geen moment hun mond kunnen houden, wat steeds op ruzie uitloopt. Als er dan eindelijk een fles wijn opgetrokken wordt, wordt er niet gedronken, maar verder geruzied. Gek dat de acteur in kwestie geen droge keel heeft na al dat geruzie. Had meer in gezeten in deze film.

Frances Ha
Alles wat Ludo zei. Die dialogen ook: 'Op je blog ben je zo anders´. ´Ik wil niet dat mijn moeder depressieve dingen over me leest´.

Dan is dit een must voor je:

https://www.youtube.com/watch?v=RIHRFx-OSc0

Wat een vreselijk charmante, erudiete en grappige mensen. Wou dat het mijn vrienden waren.

After Hours óók nog. :)

'Op je blog ben je zo anders´. ´Ik wil niet dat mijn moeder depressieve dingen over me leest´.

hihi oh ja.

Room 237
'What ís in room 237?' 'Whatever you say Lloyd, whatever you say.' De Zizek-methode op één film toegepast, door wat internet-afficionados. Ja things go batshit insane. Religie 'shinet' door afwezigheid, maar de andere gebruikelijke web-denkramen zijn aanwezig. (Nazi's, seks, cijfers.) Geen van de geschetste theorietjes over 'de waarheid achter' The Shining overtuigt afzonderlijk, maar bij elkaar bewijzen ze moeiteloos dat Kubrick een belachelijk slim genie was. De film fokt zonder meer met diepe angsten. De genocide op de indianen- en holocaust-theorie vertonen raakvlakken en lijken me nog enigszins plausibel. Het hotel staat ten slotte op een indian burial ground en Kubrick was ook werkelijk van plan een film over de holocaust te maken. Het maanlandings-verhaal daarentegen... Room 237 is het leukst op het meta-niveau. Het zoeken naar clous, het eindeloos staren naar beelden. Frame voor frame. Alsof je in het spookhotel gaat wonen. Zo wordt Room 237 bijna net zo creepy en spannend als de echte film. The devil is in the details. Mooiste moment: een van de geïnterviewden wordt onderbroken door zijn jengelende zoon. Hij legt later zelf het verbandje. Leukste verrassing: de fijne seventies-synths soundtrack blijkt in de aftiteling van Jonathan Snipes. Een kerel die ooit nog alle sporen van mijn debuut-album redde – mijn pc was te traag geworden – en vanuit Los Angeles naar Breda stuurde. Dan ben je een goed mens.

Antiviral
Soms lijken alle mensen in de kunst-sector een beroemde pa of ma te hebben. Valt me op Wikipedia echt vaak op. Maar aan de andere kant, je maakt waarschijnlijk ook een vliegende start in de zuivelhandel, als je van de melkboer bent... Brandon Cronenberg is de zoon van David en dat is te merken ook. Intellectuele body horror leeft! Smakelijk onsmakelijk, vol goede ideetjes, die nog net niet helemaal op een coherente manier tot één verhaal zijn gesmeed. (Het is Brandons debuut.) Met het design zit het al wel helemaal goed. Lijkbleke mensen dwalen door klinische kaders, terwijl ze gruwelijke dingen doen. Het bloed is zo rood dat het zwart wordt, en het vleugje vampirisme wordt aan het slot alsnog expliciet gemaakt. Daarvóór is de film vooral een rommelige satire op de steeds verder voortschrijdende celebrity cultuur. Er wordt niet eens meer verteld waarom de mensen beroemd zijn, ze 'zijn' het gewoon. En de fans willen het liefst met ze versmelten. Hoe kan dat nu beter dan met een virusje? 'She's more than perfect', 'more than human', kreunt Caleb Jones terwijl hij injecties bacteriën verkoopt. Hij neemt er zelf ook wel eens eentje, maar niet omdat ie zo'n grote fan is... Brandon verluchtigt het verhaal dat (vanzelfsprekend!) misselijkmakend ontspoord met wat kantoorhumor. 'Catch you later!'

What Richard Did
Elke film ná Simon Killer met hetzelfde onderwerp zou tegenvallen, dus What Richard Did is de klos. (Al vormen ze – zoals Vido Liber signaleerde – wel een mooie double bill.) Richard lijkt een Prince William/Harry-achtige goeiige kerel, en zijn leven is haast ergerlijk geslaagd. Dat maakt zijn daad irritanter, en hemzelf een stuk minder interessant. De film speelt zich af in een dure buitenwijk van Dublin. Paradijselijke bungalow-villa's en veel groen zijn de setting voor eindexamen-feestjes. De jongens zijn allemaal breednekkig opgetrainde rugbyspelers. Niet al te snugger, maar volkomen zeker van zichzelf; geslaagde puberhaantjes. De mooie meisjes zwermen eromheen, terwijl de mannetjes erom vechten. What Richard Did wordt op zijn beste in de korte sequentie dat Richard een nieuw vriendinnetje maakt. Ze liggen buiten op een campingbed, en delen wat momentjes. Richard vindt het echter niet genoeg. 'Je was stilletjes vanavond', zegt hij als hij het meisje aan zijn ouders heeft voorgesteld. Het is een verwijt dat hij ook aan zichzelf zou kunnen maken. What Richard Thinks blijft onduidelijk, zonder dat de makers er een soort 'tienercode'-mysterie mee weten op te roepen. Iets wat bijvoorbeeld in Simon Werner A Disparu wel lukte. De film is te lief voor Richard. Op de paar momenten dat zijn schulp dreigt te worden opengebroken (als de crisis inmiddels in volle gang is) knalt de film er snel een pianomuziekje doorheen.

Is er overigens een film die door de jaren heen zoveel aan status heeft gewonnen als The Shining? Ik weet niet of het in Room 237 ter sprake komt maar in 1980 werd het als een mislukking gezien (net als Blade Runner een film die is gered door VHS.) Toevallig zit ik zelf net in de materie omdat mijn dochter als King-adept-in-de-dop zwaar beledigd was door de film. Ben daarna gedwongen om de mini-serie uit 1997 te kijken en zorgt wel voor een mooie case over interpretatie, vrijheid, auteur vs regisseur, etc. Was verbaasd dat 2/3 van die serie best wel goed is, minder virtuoos camerawerk vanzelfsprekend en vooral Steven Weber die de ondankbare taak heeft om Jack Torrance te spelen doet dat eigenlijk veel subtieler dan Jack/Jack (derde deel zwabbert vreemd genoeg richting moralisme, je ziet opeens ook dat televisieconventies in VS best radicaal zijn veranderd de laatste jaren.)

Arthur
Romantische komedie over verwend joch dat om zaken met een bitch moet trouwen maar verliefd wordt op een ander. Niks revolutionairs maar toch leuk als je Russell Brands eloquentie en humor kunt waarderen en ik wordt achtervolgd door Greta Gerwig geloof ik. :)

Frank en Eva
Slettebak Frank en zwangere Eva living apart together in Amsterdam van begin jaren zeventig. Heel erg jaren zeventig dus, veel bloot maar net iets meer om 't lijf dan een echte skin flick, ondanks aanwezigheid van Sylvia Kristel en de borsten van Gé Braadslee.

Pineapple Express
Stonercomedy, als nietroker toch wel te genieten omdat ik het soort melige dialogen nuchter toch wel grappig vind, al duurt ie minstens een half uur te lang.

Because Of The Cats
Een bende verwende nesten uit Bloemendaal wordt op de hielen gezeten door de politie, de nogal onsmakelijke verkrachtig in het begin is gelukkig niet representatief voor de hele film. Aardige detective met een rare soundtrack van Ruud van Hemert.