Marc Ribot is het prototype ‘musician’s musician’. Uiteenlopende artiesten als Solomon Burke, Lounge Lizards, Elvis Costello, Gavin Friday en vooral Tom Waits maakten hun betere platen maar al te vaak met deze New Yorkse jazz-gitarist in de gelederen. Componist en altsaxofonist John Zorn (die tijdens deze editie van het Holland Festival centraal staat) rekruteert Ribot ook al jarenlang voor zijn interessantste projecten. Ribots stijl varieert van weerbarstig tot lyrisch, terwijl de humor ook nooit ver weg is. Een prestatie, want de combinatie humor en jazz blijft een precaire zaak.Voor de aan Ribot verwante gitarist Eugene Chadbourne (net als Zorn en Ribot gerenommeerd inwoner van de New Yorkse downtown-jazz wereld) schreef Zorn in 1978 Book of Heads, 35 etudes voor solo-gitaar. Vooraf zette menigeen zich met die informatie schrap voor een avondvullend concert van atonale avantgarde-muziek. Waarschijnlijk wist Ribot dat dit zelfs voor de welwillende luisteraar teveel van het goede zou zijn. Daarom wisselde hij de fragmenten van Book of Heads steeds af met de joods-oriëntaalse jazz-composities die de berucht productieve Zorn voor twee groepen (Masada en Bar Kokhba) schreef. Deze publieksvriendelijke zet van Ribot leverde een wonderlijke, maar vooral ontroerende avond op. Vanaf de gloedvolle, akoestische versie van Bar Kokhba’s Sansanah hield Ribot de luisteraar volledig in zijn greep.Zorn spelen vereist een uitgebreid arsenaal aan gevonden voorwerpen. De geprepareerde piano van John Cage wordt hier vertaald naar vier elektrische gitaren en één akoestische. Noodzakelijke atributen: ballonnen, vijlen, pennen, strijkstokken, kortom: alles wat als plectrum of klank(mis)vormer kan worden benut. Dat levert muziek op die klinkt als exploderende insecten in een surrealistische jazzclub, waar Django Reinhardt en Wes Montgomery stijf van de LSD staan te duelleren op een steeds in een andere dimensie verdwijnend podium.Een avond Ribot en Zorn is een avond vol auditieve verrassingen. Zorn zelf verklaarde zeer content te zijn met de wijze waarop Ribot zich het voor Chadbourne geschreven werk eigen heeft gemaakt. Ribot is de ideale vertolker van Zorn: met een pen tussen de snaren brengt hij Aziatische klanken tot leven, terwijl een nagelvijl tussen de snaren Vaudeville-achtige deuntjes oplevert. Ook de wrijving van vrolijk gekleurde ballonnen of een natte vinger is integraal onderdeel van deze klankwereld.In de momenten van gedeconstrueerde lyriek is Zorn op zijn sterkst. Een merkwaardige paradox dient zich hierbij aan: de chaotische improvisaties uit Book of Heads vereisen steeds bij Ribot een leesbril voor de partituur, terwijl de weemoedig jazzy nummers van Masada (altijd vol even complexe als aangrijpende notenslingers) door de New Yorker volkomen intuïtief aan zijn gitaar worden ontlokt.Het is kortom bepaald lastig om een avond als ‘Ribot plays Zorn’ in taal te vangen waarmee de thuisblijver wat kan. Associaties als ‘de soundtrack van een door Salvador Dalí gemaakte Bugs Bunny-tekenfilm’ dringen zich op, maar kan de lezer daar wat mee? Laten we het er op houden dat Ribot het toch enigszins belegen festivalthema ‘De elektrische gitaar’ op overrompelende wijze invulling gaf. Volkomen uitgeput en met een gloeiend hoofd van inspanning was het na ruim twee uur weer over. De verlegen Ribot wilde nog wel één toegift doen, maar dat was het dan. Ontroerend en ontregelend!
© Het Parool, 11 juni 2003.
― Jaïr (jair), Thursday, 12 June 2003 06:25 (twenty years ago) link
en ja, of de lezer wat kan met Dat levert muziek op die klinkt als exploderende insecten in een surrealistische jazzclub, waar Django Reinhardt en Wes Montgomery stijf van de LSD staan te duelleren op een steeds in een andere dimensie verdwijnend podium. is inderdaad de vraag, maar het zet je in ieder geval aan 't denken & maakt nieuwsgierig! :)
― willem (willem), Friday, 13 June 2003 11:51 (twenty years ago) link
― Eric van Rees, Saturday, 14 June 2003 14:08 (twenty years ago) link
Wel heeft hij twee hele leuke cd's met de Cubanos Postizos opgenomen, hele melige, aangenaam oneerbiedige interpretaties van beroemde Cubanen zoals Arsenio Rodriguez en Beny More. Stukken beter te verteren dan die kaasplaat van Ry Cooder (Mambo Sinuendo).
Heel mooi is wat hij in het Bar Kokhba Ensemble van Zorn doet:-Bar Kokhba Ensemble (2cd)-Circle Maker (2cd)
En de Shoe String Symphonettes (Ribot is altijd erg goed in titels) cd is ook erg leuk, hoewel moeilijk verkrijgbaar. Verder is de cd met stukken van Ribots gitaardocent Frantz Casseus ook heel mooi: stukken voor klassiek gitaar. Sober en droevig, op een Caribische manier.
― Jaïr (jair), Tuesday, 17 June 2003 10:30 (twenty years ago) link
― willem (willem), Tuesday, 17 June 2003 10:46 (twenty years ago) link
― Jaïr (jair), Wednesday, 18 June 2003 11:22 (twenty years ago) link
New Ceramic Dog album is some of his best work. Powerful protest punk. Very siqq riffage.
https://www.youtube.com/watch?v=DBGgPRWu7cMhttps://www.youtube.com/watch?v=a3YLGEGswLE
― kurt schwitterz, Monday, 30 April 2018 19:44 (five years ago) link
lol you bumped the De Subjectivisten thread. But Ceramic Dog is great and massively slept on imo. Look forward to listening to this later.
― Fedora Dostoyevsky (man alive), Monday, 30 April 2018 20:16 (five years ago) link
lol oops
― kurt schwitterz, Monday, 30 April 2018 20:21 (five years ago) link
Hey, die HF-show was ik bij (ook bij de uitvoering van Aporias en natuurlijk de Naked Cityreünie). Herinner me inderdaad de gemoedelijke sfeer die ik op basis van Book Of Heads niet verwacht had (maar inmiddels weet ik dat dat óók bij Eugene Chadbourne hoort).
― Blaka Skapoe, Monday, 30 April 2018 20:27 (five years ago) link