Het schaduwkabinet: week 28 - 2009

Graceland, Neverland en Nederland, ze hebben allen een koning gekend. The King, The King Of Pop en de koning van het poldermodel. Sowieso voelen wij ons al een koning te rijk met onze lijstjes uit het:

Schaduwkabinet

We luisterden naar: Jon Hassell, Broken Records, Secret Chiefs 3: Traditionalists, Danny Norbury, Jasper TX, Anni Hogan, The Horse Company, The Maccabees, Hayko Cepkin en Emir Hot. En keken naar: Minnie And Moskowitz.

Vorige week voor de verandering maar weer eens naar een bandje wezen kijken dat ik al twintig jaar niet had gezien: Anthrax in de Melkweg. Inmiddels twee zangers en een paar gitaristen verder, maar wel nog (of weer) met bassist Frank Bello, drummer Charlie Benante en uiteraard Scott “NOT” Ian. Overigens betrof het een soort van metalcore-voor-alle-leeftijden package-avondje dat al vóór zessen begon, op een doordeweekse dag. Opener August Burns Red is van de jongste garde en had ik graag willen zien, maar helaas, dat moet dan maar in oktober in het voorprogramma van Bring Me The Horizon. Ik had gemikt op God Forbid, maar dat bleek al lang en breed klaar toen ik binnenkwam, dus het ‘begon’ met het uitzitten van een change-over van an-der-half uur voor een band waar ik totaal niet op zat te wachten (DevilDriver, het saaie harde werkers bandje van ex-Coal Chamber zanger). Om tien uur eindelijk Anthrax. De enthousiaste verhalen waren al vooruitgesneld vanuit Graspop en we werden niet teleurgesteld. Openingstrits: De vroeger volgens mij altijd laat in de set gespeelde kraker “Indians”, de Joe Jackson cover “Got The Time” (één van mijn favorieten) en “Madhouse”, dat in al zijn meeschreeuwglorie meteen voor kleffe taferelen zorgt met mijn onbekende maar desalniettemin nogal knuffelig aangelegde buurman. Wel gezellig hoor, maar vervolgens toch maar even de maten wat verder naar voren opgezocht. Anthrax maakt er dus een heerlijke greatest hits-show van en de nieuwe zanger Dan Nelson is een prima frontman die zich zonder schroom het klassieke repertoire eigen maakt; heb niet zo op z’n stem gelet verder. Enige minpunt is dat Spreading The Disease er nogal bekaaid vanaf komt; geen “Gung-ho”, geen “Stand or Fall”. Wel nog een bro-hug van mijn nieuwe beste vriend die na afloop vanuit het niets toch ineens weer met open armen voor m’n neus staat. Goede tijden. Ook al omdat mijn minst favoriete popzaal (The Max) gelukkig eens niet overvol - en de hel voor kleine mensen - was, zoals meestal als ik er ben (Lily Allen, Katy Perry, My Morning Jacket).

De volgende dag Schotse gezelligheid bij Mogwai in het Patronaat, de aftrap van de ZwaarMooiWeer-week aldaar, die ons vanavond nog Neurosis, en morgen en overmorgen 65daysofstatic en YWKUBTtrailofdead gaat brengen. Voorprogramma is Tim Exile, een nieuwe ster aan het WARP-firmament. Via een enorm projectiescherm kunnen we hem voortdurend op zijn razendsnelle vingers kijken, wat gelukkig voor de nodige afleiding van zijn wat stijve presentatie (denk Tim Henman) zorgt. Hij kan zelf niet echt dansen en trekt nogal wat gezichten (“oei, die had ik er best wat minder hard in mogen knallen”) die de betrokkenheid van het toch al wat meer rockerig aangelegde publiek niet bevorderen; lijkt ook af en toe in zichzelf te praten. Naast hakkelende beats en improvisatie met deels ook aan het publiek onttrokken stemsamples zingt Exile ook een paar nummers ‘echt’. Of hij met een autotuner o.i.d. werkt weet ik niet, maar hij weet toonhoogtetechnisch knap zijn weg te vinden in de abstracte electronica. Het komt over als Jamie Lidell die in plaats van Al Green voor Phil Oakley gaat, met een hoog eighties dramagothqueen-gehalte. Een op zijn minst boeiend optreden, al duurt het wel iets te lang (drie kwartier, schat ik).
Met Mogwai ben ik niet zo bekend, altijd meer Aereogramme-fan geweest; had ze ook nog nooit live gezien. Direct gefascineerd door de bassist, echt zo’n typische doodgewone, zwijgzame, coole, lange, stuurse, tondeuzegebruikende viersnarenplukker waarvan er tienduizenden moeten rondlopen op de wereld, en die volgens mij altijd stiekum het meeste plezier van allemaal hebben. Kan ik echt uren naar kijken, dat soort gasten, heerlijk. Ze hebben wel een vrij matige drummer trouwens, die net niet minimalistisch genoeg speelt om zijn onvermogen te verbloemen. Verder zwaar onder de indruk, anderhalf uur lang. Achteraf hoor ik klachten van de kenners dat ze zich al jaren niet meer ontwikkelen en dat we het nu wel weten, maar dat geldt dus als Mogwain00b gelukkig niet voor mij. Ik hoor gewoon een enorm goed ingespeelde band die zijn zelfverzonnen ding doet, namelijk dynamiek dusdanig uitbuiten dat je geen behoefte meer hebt aan liedjes. De kilt&Celticshirt-brigade in de zaal laat zich uiteraard ook niet onbetuigd, bijvoorbeeld door de als spreekstalmeester fungerende gitarist toe te schreeuwen dat het hoog tijd is om z’n kale haar weer eens grondig te millimeteren. Ze blijken, als ik ze bij de bar tegen het lijf loop, dan weer wel zwaar onder de indruk van mijn rossige baard; een mooier compliment kan je van een Schot toch niet krijgen!

Ik heb nooit de Explosions In The Sky voorkeur boven Mogwai begrepen...zij kwamen toch met dat specifieke geluid. Hetzelfde heb ik met mensen die weglopen met M83....ga gewoon My Bloody Valentine luisteren! Zo opa heeft gesproken :-)

Bij Neurosis gisteren (erg fijn) stond op verzoek van de band de airco uit, wat mij doet afvragen of het Patronaat, als een band ooit eens gaat eisen dat er gerookt mag worden in de zaal, net zo gemakkelijk de arboregels links laat liggen.

Het album van Tim Exile is ook een aanrader, abstract, over the top, liedjes - alles in één!

M83 en MBV zijn wat mij betreft compleet verschillend en verdragen elkaar prima in zowel cd-kast als spelert.

Het ging me er meer om dat er van M83 -zeker op hun eerste plaat- werd gezegd dat ze allemaal nieuwigheden brachten terwijl de kern van hun geluid gewoon MBV was...

Eerste NSJ verslagje op tv. Wat godsnakend veilig allemaal weer. Artiesten die er elk jaar staan en elk jaar met hun giechel op tv zijn gewoon weer op tv. Na de eindeloze stroom stukjes over artist-in-residence John Zorn die begin jaren negentig al cliché waren maar in ieder geval nog enigszins up-to-date (de grootste blunder, sorry, op Kindamuzik met de curieuze zinsnede "Erg bijzonder is zijn multiculturele project Bar Kokhba, waarin Zorn zich Arabsiche muziek eigen maakt." en die curiositeit komt niet door de tikfout) zullen ze daar ook wel weer ruimschoots omheen laveren, want dat kan het NPS-publiek niet handelen natuurlijk. 'Moeilijke muziek' The Dreamers en Bar Kokhba, dat worden zapmomenten!

/rant

:)

natuurlijk is elke nu-gaze band schatplichtig aan mbv, maar behalve op de eerste platen is m83 nauwelijks een mbv-kloon te noemen. overigens luister ik liever naar before the dawn heals us dan naar loveless, of vloek ik dan heel hard ik de kerk?