Het schaduwkabinet: week 45 - 2011

De Grieken moeten om uit de schulden te komen gewoon net als in Nepal toeristen laten crashen en vervolgens voor gigantische bedragen hulp bieden. Minder onlogisch zijn onze lijstjes uit het:

Schaduwkabinet

We luisterden naar: Ben Frost & Daníel Bjarnason, I Like Trains, Joker, Larkian & Yellow6 en Erkin Koray. En keken naar: Neds. En lazen: Metalion, The Slayer Mag Diaries.

dit wordt vet,
The Black Keys - Lonely Boy
Catchy, up-tempo liedjes, daar stonden er op de vorige cd niet zoveel. Ik hoop dat de hele cd 'El Camino' zo goed is. Oh ja, en die tekst, die is me raak.

Atlas Sound - Parallax
Ik hoor weinig verschil met zijn bandje Deerhunter, maar Bradfod Cox mag van mij zoveel cd's uitbrengen als ie wil per jaar, of desnoods op zijn blog zetten, ik vind het allemaal te pruimen. Hij verstopt zijn stem niet meer achter lagen noise, maar durft zelfs te croonen. En omdat het zijn eigen feestje is, staan er op het eind twee geluidscollage's. Opvallend ook weer die knipogen naar de '60s, zoals 'Mona Lisa' dat van The Kinks zou kunnen zijn.

Real Estate - Days
Heel erg The Shins en The Feelies, en een beetje vroege R.E.M., en je hebt Real Estate. Eerste helft is prachtig, tweede helft automatische piloot.

Jeffrey Lewis live
Soms kun je beter geen liedjes luisteren van de artiest voordat je 'm live gaat zien, en dat geldt heel erg voor Lewis. Hij heeft namelijk niet een hele mooie stem, zijn liedjes zijn niet heel bijzonder (en knap is ie ook niet, we hebben hier te maken met een echte anti-held). Maar hij heeft wel humor en kan heel goed tekenen, wat hij dan ook goed uitbuit door zijn stripboeken aan te prijzen op het podium tussen zijn cynische en soms ontroerend mooie liedjes door. Zijn a-capella versie van Jeff Buckley's 'Mojo Pin' (met psychedelische striptekeningen over Black Beauty, een paard uiteraard) is een hoogtepunt. Dat komt niet over op een cd. Lewis heeft het naar zijn zin en dat slaat over op het publiek.

Blo - Dance in a Circle
'Chant to Mother Earth' van deze band is een hoogtepunt op de compilatie 'Nigeria Special'. Een gitarist die heerlijk over z'n nek gaat over een hypnotiserende groove, en lekker veel reverb. 'Dance in a Circle' (zie Spotify) biedt meer moois. 'Take him to the edge' klinkt op z'n James Browns in het nummer 'The Preacherman', met prachtig accent. Beter goed gejat dan slecht zelf verzonnen moeten ze gedacht hebben. 'If you take here away from me I lose da wife', ook geen speld tussen te krijgen.

Miles Davis Quintet - The Bootleg Series: Live in Europe pt.1
Vijf verschillende sets, verdeeld over drie cd's en een dvd. Het geluid is mono, en de contrabaspartijen mag je er zelf bij verzinnen want vaak niet te horen. Tot zover de kritiek, want dit is genieten, van de eerste tot de laatste seconde. Het mooist is de dvd, met prachtige close-ups van de individuele muzikanten. Davis grijnst als hij het podium opkomt, en gelijk heeft 'ie want het niveau is zo hoog dat de toenmalige concurrentie het nakijken had. En hoewel de nummers bijna elke set hetzelfde zijn, klinken ze nooit hetzelfde. Want elk moment kan de muziek een andere kant opgaan, en de band speelt met zoveel zelfvertrouwen dat gewoon alles lukt wat ze proberen.

Jim O'Rourke - Old News Vol. 6
Weinig melodie te bekennen, maar wel een spannend gebeuren, vier plaatkanten lang. Toch bekruipt me een beetje het gevoel dat hier het handboek 'hoe maak ik onderhoudende musique concrete' wat plichtmatig doorlopen wordt. Dan toch liever de herkansing van 'Indeed' met Oren Ambarchi, die nu ineens wel heel goed bevalt. Soms hebben dingen wat meer tijd nodig.

Wilco - Ashes of American Flags (dvd)
Omdat ik ze live dit keer niet ga zien, als troost maar de dvd gekocht van een tijdje terug. Wilco op tour in de V.S., bijna een prachtige road-movie langs historische plekken zoals in New Orleans, waar een lokale brass-band mee mag komen doen. Een gewichtige Jeff Tweedy die klinkt als Brian Eno (het fragment heet 'Blah-blah-blah'), een bassist die kiekjes neemt met een Polaroid-camera van vuilnisvaten, een drummer die zich suf repeteert, gitarist Nels Cline die zichzelf whiplash bezorgt door idioot veel te spelen, welkom in de wereld van Wilco. Oh ja, en de muziek, die is ook erg goed. Met mp3-download.

Philco Fiction - Take It Personal

Ik mag als de timing en mijn fysieke staat het toestaat graag in de nacht van donderdag op vrijdag altijd graag luisteren naar Beneath The Surface, de online radioshow van Bella Union-baas Simon Raymonde. Fijne smaak heeft de beste man. Hangt tijdens de uitzending zelf altijd ook rond in de bijbehorende oldskool chatbox (gemiddeld aantal bezoekers: 15 man). Simon weet menigeen altijd weer te verrassen met zijn keuzes. Voorlopig is het mooiste onbekende pareltje waar hij dit jaar mee op de proppen kwam het wonderschone "Finally" van het Noorse trio Philco Fiction. Ik was meteen verkocht. Hoe te omschrijven? 'Throw Lykke Li, The Knife, The XX and Regina Spektor in a blender', las ik ergens. Vond ik een beetje te algemeen, maar het zit wel in die richting. Wat een prachtige diepe-fjorden-met-mistflarden-melancholie in die stem van Turid Solberg ook! "Help" was de tweede single die ik hoorde en die ging wat meer The Knife-kant op, maar deed vooral naar nog meer smaken. Album "Take It Personal" toont aan dat die twee nummers goede voorbodes waren. Mocht u een voor de hand liggende naam in dit stukje gemist hebben dan is dat uiteraard Bjork. En als ik naar Philco Fiction luister dan weet ik wat ik tegenwoordig bij haar mis: haar ongeforceerde en ongebreidelde componeer-zucht ten tijde van Homogenic en Vespertine. Ook hier wordt vrolijk genre-gehopt van dansbare pop tot gritty jazz en filmsoundtracks.

Hmmm.. da's best een lang stukje geworden... ongetwijfeld meer hierover in mijn jaarlijst... ;)

Hier de fraaie clip met huiselijke jaren 80 homevideos bij "Finally":
https://www.youtube.com/watch?v=1up-60MaPao

Real Estate - Days
Heel erg The Shins en The Feelies, en een beetje vroege R.E.M., en je hebt Real Estate. Eerste helft is prachtig, tweede helft automatische piloot.

Ik vind het vooral vroege R.E.M. in sfeer, het geluid klopt in ieder geval helemaal, maar het beklijft me allemaal net niet, misschien moet ik het vaker horen.
Younger than Yesterday vind ik wel mooi.

http://www.wnproductions.nl/mailing/UserFiles/Image/Andy_Tielman2008%281%29.jpg

of

http://lh6.ggpht.com/-0p_b3r32G-E/SsNaP4Mv6HI/AAAAAAAAQ5c/x0Sznn3cNjc/flyer_tielman_260909.jpg

RIP

Happy Nigel Tufnel Day! (T-man zou 't vast ook kunnen waarderen, RIP)

https://www.youtube.com/watch?v=ll7rWiY5obI

In zo'n twee uur geeft de vernieuwde band in een allesbehalve uitverkochte zaal misschien wel het beste concert ooit op Nederlandse bodem.

Sven Schlijper op de Smashing Pumpkins. zou ie dat werkelijk menen, of bedoelt ie het beste concert van de Pumpkins (wat bijna even opmerkelijk zou zijn :P)

http://www.kindamuzik.net/live/smashing-pumpkins/the-smashing-pumpkins/22246/

Ik denk dat hij het laatste bedoelt Ludo :)

(al weet ik wel dat hij er ontzettend veel gezien heeft, van de Pumpkins in Nederland)

(Beste concert van Billy Corgan dan...)

Ik zat in 1994 op Listessa, de Smashing Pumpkins e-mail list (lol) en daar was de heer Schlijper ook present.

Ben er uiteraard niet geweest, maar het beste concert van de Pumpkins in Nederland? Hmmm. En Andre otm.

op zich is het natuurlijk wel lief zulk stug volgehouden fanboyism. en dat klinkt dan weer ironiserend ofzo, maar echt, respect :)

Ik zag Lou Reed en Metallica bij Jools, en de Lulu nummers vond ik helemaal niet zo slecht als iedereen behalve de Wire zegt. Zal het niet snel opzetten wat ik ben geen fan van Lou Reed, maar ik vond het niet zo slecht klinken om van de slechtste plaat ooit te spreken. Dat ouwe Reed nummer White Light/White Heat was dan weer echt niet om aan te horen, niet in de laatste plaats door dat gelal van Reed zelf.

Die recensie in de Wire, ik las 'm gisteravond in bed dus dat kan m'n indruk beïnvloed hebben, kwam op mij net zo dubbelzinnig over als het hele circus dat dat album uiteindelijk geworden is (nou ja, het is als circus geboren, waarschijnlijk). Tot hij op de teksten in gaat nam ik hem serieus maar op het moment dat de recensent "I dreamt of breezes going through the treeses" één van de tekstuele hoogtepunten uit Reed's carrière noemt (ik citeer even uit m'n hoofd) begon ik de recensie terug te lezen om te kijken of ik meer aanwijzingen kon vinden dat we hier met dubbelzinnig afzeiken te maken hebben.

Nog eens herlezen en ja, het zou idd best een spoof kunnen wezen …

In het licht van Hetfields recente teksten is het sowieso geniaal echter. :)