Het schaduwkabinet: week 45 - 2012

Nederland beëdigd het kabinet tweemaal, de VS kiest eenmaal, maar wij heersen toch altijd met onze lijstjes uit het:

Schaduwkabinet

We luisterden naar: The Boats, Dez Mona, L’Étrangleuse, Glissando, Halls, So I’m An Islander, Tall Ships, Patrick Wolf, XXL, Ignatz, Köhn, Chicaloyoh, Alahuta, Sean Price, Eyvind Kang, Sunflare en White Suns. En gingen naar: Aura Noir.

beëdigt dus...

Savages @ Ekko
roffelende drums, doordenderende bas, galmende (Bauhaus-)gitaar, vinnige vocalen: de vier dames spelen postpunk uit het boekje... en tóch fris. Vooral in de tweede helft vond ik het erg overtuigend.
Liars @OT301
ook dit begint als iets uit de jaren '80 (maatje G. roept enthousiast: 'Fad Gadget!') maar het duurt niet lang of er dreunen house- en zelfs punkbeats. Muzikaal gezien best lekker, maar visueel een tegenvaller: de drie leugenbeesten staan continue in het donker, ten faveure van een onnodige filmprojectie. De grimassen van de slungelige zanger worden node gemist....

Al met en al een zéér goed gevuld concertweekend, met het al eerder gemelde Doomsday Student (in Winston Kingdom) als absolute topper.

ik zag Ken Stringfellow in de Mezz. ik weet niet of ie stoned was, of altijd warrig is, maar dat was het dus vooral. Hij begon met een 'rant' van 5 minuten, o.a. over zijn net nagezonden gitaar (Sandy). Diezelfde gitaar bleek voor het eind van het eerste nummer kaduuk, en een reservegitaar had ie niet bij. (Crew op zoek, Stringfellow een tijdje achter de piano.) Hij leek een voorkeur te hebben voor onversterkt zingen (waarom!?) en stond het halve concert voor in plaats van op het podium. Nieuwe liedjes degelijk, de anderhalf uur dat ik erbij was géén Posies, helaas.

zich

http://grooveshark.com/s/The+Way+It+Is+Live/3u25WQ?src=5

Bach Hornsby. :) ik vind 't stoer.

verrek die link klopt niet (not that anyone noticed)

lemme see

http://grooveshark.com/s/The+Way+It+Is/4PgnP3?src=5

Die Bruce toch...goed vingerwerk hoor.

De laatste van and you will know us by the trail of dead is best wel weer goed, met name de instrumentale gedeelten, die weer lekker als Sonic Youth in top (rock)vorm klinken.
En ik kan het schreeuw-zingen van Conrad Keely goed hebben, zonder direct onwenselijke associaties met een band als Linkin Park te krijgen en dat is best een verdienste ;)

@Ludo: ik moest het helaas(?) laten schieten, maar wat ik van The Posies live gezien hebt, begint het meestal wel gestruktureerd om door de inbreng van veel drank in een chaos te eindigen.

-t

Peter Buck - s/t
Na het afscheid van R.E.M. mag Buck doen waar 'ie zelf zin in heeft, en dat levert een nogal schizofrene maar geinspireerde lp op. Dat komt door de verschillende stijlen (folk, blues, pop, garagerock) en gastbijdragen van jan en alleman. Zonder pretenties en goed te pruimen, vooral 'Some Kind Of Velvet Sunday Morning', waar de bron er maar gewoon bij staat. Zo maakt Ome Lou Reed ze zelf niet meer. Alleen die rare effecten over die toch al rare stem van Buck, dat had niet gehoeven. Pluspunt: je hoort dat ze lol gehad hebben tijdens het maken van deze muziek. En hoor ik daar Mike Mills zingen in 'So Long Johnny', met honky-tonk piano? Gewoon op cd uitbrengen dit.

Nazoranai - s/t
Oren Ambarchi beleefde zo'n beetje zijn hoogste productie dit jaar. Haino en hij spelen ook mee op de dit jaar uitgebrachte trio-cd 'Imikuzushi' die een stuk intenser is dan deze dubbel-lp die vooral ingetogen is en traag en log voorbij trekt.

Toshio Hosokawa - Landscapes
Mooie ECM-uitgave met klassieke muziek van een leerling van de Koreaan Isang Yun. Westers Oosterse muziek, gecombineerd met sho.

Eyvind Kang - Grass
De laatste uitgaves van Tzadik staan altijd meteen op iTunes, maar het lijkt erop dat Sandy er tussenkwam dit keer. Nog geen 'Music and its Double' van Zorn dus. 'Grass' is erg minimaal, waar 'close listening' loont. Een subtiele strijkbeweging of aanslag op de toetsen van de piano, waarbij de stilte wordt benadrukt. Melodie is duidelijk ondergeschikt in het overgrote deel van de stukken, maar daarom niet minder bijzonder.

En tot slot nog een vermelding voor het mooie tweeluik met Peter Brotzman in The Wire, die eigenlijk niet wil praten, wars is van interpretaties van zijn werk, maar hier een uitzondering maakte. Het leverde een interviewsessie van 3 dagen op met transcriptie van 35,000 woorden, teruggebracht tot 2 lange artikelen.

@Ludo: ik moest het helaas(?) laten schieten, maar wat ik van The Posies live gezien hebt, begint het meestal wel gestruktureerd om door de inbreng van veel drank in een chaos te eindigen.

hij stond vooral wel in te nemen, tijdens de show viel het nog niet mee. In de grote zaal was ABBA Mania (!?) bezig, waarop Stringfellow natuurlijk een ABBA cover inzette en die snel weer afkapte met de woorden 'the drugs weren't thát good'
(Af en toe kwamen mannen met roze pruiken het cafe ingelopen, gedenkwaardig avondje wel)

vooraf

ik denk dat ie wel wat teleurgesteld was over de opkomst ook. (50 man ofzo) aangezien ze net het 10jarig bestaan vierde was het wel een mooie flashback naar het eerste jaar van de Mezz (goeie programmering, geen bezoekers)

Man o man wat is de laatste van Trail of Dead goed zeg!
Het beste nummer van de plaat is waarschijnlijk voor de meesten nu net de vuller van de plaat...
http://open.spotify.com/track/0K3kHeRNoOBSS8ot7rPc8H

CATATONIC

ok. wel wat te hard verder voor mij hoor. (My Vitriol, hoe zou het daar mee gaan, of Amusement Parks on Fire)