Filmforum

Ah, Atlantic city staat bij mij in de download, en hard eight was een heel leuke film. Laat ik je stuk van de week lezen , als ik atlantic city heb gezien. En ja die springsteen associatie is ook ht eerste dt in mij opkomt.

:) Hard Eight is zeker niet slecht*, ik probeerde nog iets te zeggen over het acteren, maar had al zoveel woorden. Zowel Reilly als Hall zie je normaal in bijrollen en hier zijn ze dus 't belangrijkst en dat is toch niet super (wel acceptabel ofzo) Vraag me af of die Reilly wel 'ns een grotere rol heeft gespeeld.
Paltrow is wel heel geslaagd als hysterisch pruillipje :)

*Casino-films zijn sowieso wel een fijne depressieve setting.. The Cooler, Leaving Las Vegas.

Atlantic City
Hard Eight
Zie www.subjectivisten.nl

Eyes Wide Shut
Verbazingwekkende, verwarrende, extreem grillige en toch wel leuke film. Hij boeide me 2.5 uur, soms door ergernis, soms door werkelijk goeie moment.
't begin is waardeloos. Nicole Kidman :( ik was net positief over 'r gaan denken.. Het ligt misschien niet aan haar, eerst is ze "dronken" dan "stoned" en.. daar.. gaat.. ze.. vooral.. langzaam.. van.. praten.
Dan wordt Tommetje ineens jaloers (een far stretch, maar goed) en gaat ie de straat op. Tis nacht, tis paranoia, tis New York. ja hoor. After Hours! Misschien wel Kubrick's beste 45 minuten. Bezoekje aan de pianist, het hoertje en helemaal geniaal de kostuumwinkel (net als Meneer Ben die een ridderpak ging halen en in een fantasiewereld kwam)
Goed, dan komt ie dus bij het geheimzinnige feestje en gaat het langzaam mis. Het gezang in reverse is cool, maar wat er nou eigenlijk gebeurd is nou ja.. niks bijzonders toch ;) In elk geval ontbreekt ook daarna elk gevoel van gevaar in de film. Kubrick had het hele plot maar in 1 nacht moeten proppen, want nu gaat ie 's ochtends nog op onderzoek uit (nog wel aardig) en dan begint er nog een nacht.
De afwikkeling is verder ook totaal oninteressant.
Blijft de vraag: liepen de 2 modellen uit het openingsfeestje nou ook op het kinky feestje? :)

Gerry
de minste in van Sant's death trilogy. Wed er trouwens om dat het HEEL lastig is iemand te vinden die niet Elephant de beste van de 3 vindt.
Laatst stond er een zurig stukje in (natuurlijk) de Volkskrant, over de muziek van Arvo Part in Hollywood. Weet niet meer wat de strekking was, was het nou dat het luiheid was van de filmmakers, of toch ook een beetje een aanklaagt tegen de simpele muzak van Part. Ik vind 't in elk geval een kwaliteit van de gekke Est dat je zijn muziek overal onder kunt zetten en je krijgt altijd drama.
(Spiegel im Spiegel en Fur Alina zitten in deze film)
Wie Gerry toch wil proberen moet 1 uur doorzetten voor de laatste betere 40 minuten. Casey Affleck en Matt Damon maken een wandeling in Alaska (dacht ik, tis Argentinie) goed, ze verdwalen en het is een soort toendra-woestijn ding en ze hebben niks bij. Lijden dus. na 1 uur komt dan eindelijk de muziek van Part terug wat meteen diepte geeft (zonder muziek lukte dat niet) ze gaan 'n beetje trippen, wanhopig proberen te herinneren hoe ze met de auto zijn gereden.

Verbazingwekkende, verwarrende, extreem grillige en toch wel leuke film. Hij boeide me 2.5 uur, soms door ergernis, soms door werkelijk goeie moment.'t begin is waardeloos.

Exact. :) Las ooit een recensie waarin half voor de grap werd geopperd dat die hele film over Cruise's homoseksualiteit gaat. Was het er niet mee oneens. :)

Zelf zag ik voor het eerst in jaren dankzij de DVD-ruilbeurs New Rose Hotel van Abel Ferrara. Destijds onterecht afgekraakte film want Ferrara's beste na The Addiction en Bad Lieutenant. Hele goede SF verfilming want geloofwaardige nabije toekomst, zonder digitale effecten en een paar suggestieve stadsbeelden die je de rest wel doet invullen. Asia Argento's indrukwekkende longen en extreem katholieke gezicht maken de boel verder af.

Tom Cruise als huisarts (die ook nog eens marihuana rookt) is ook een nieuw wereldrecord ongeloofwaardig :)

wel grappig dat de (prima) regisseurs Sydney Pollack en Todd Field een belangrijke rol spelen. (al was de laatste misschien nog niet aan die carriere begonnen)

The Story of Qiu Ju
De letterlijke vertaling van de Chinese titel is nog simpeler/leuker. Qui Ju goes to court. Dat is wat 't is. Een soort van fabel-structuur. Qui Ju = een simpele vrouw van 't Chinese boerenland. De lokale opperkameraad kickt haar man op een plek waar dat niet zou moeten en zij gaat op zoek naar gerechtigheid (een "explanation" zegt ze steeds) De hoogwaardigheidsbekleders zijn allemaal heel aardig (het ruikt naar propaganda) en hebben zelfs zelfspot ("ik ben alleen maar goed voor het terugvinden van koeien") De vrouw maakt zo nog wat mee, want ze gaat naar de grote stad waar ze natuurlijk wordt afgezet. Ze is trouwens niet alleen, de hele film vergezelt haar zwijgende zusje haar, of is 't nou schoonzusje, die dan weer familie (zus/dochter/vrouw?) is van de "dader".
Hoe dan ook, schattige film, leuke couleur locale, het leven is goed in China, ondanks al die moeilijkheden. Leukste moment: vrouw laat een klaag/dreigbrief schrijven door een oud mannetje, die al eeuwen daar lijkt te zitten, maar trots verteld dat ie al 16(!!) brieven heeft geschreven.

Le Genou de Claire
Lees net dat ie uit 1970 komt, maar als 't 1990 was had ik 't ook geloofd, Fransen en hun seksfilosofietjes verander niet (en zijn in zekere zin toch ook wel modern)
Een man zit in een vakantieoord, een vriendin is schrijfster en wil inspiratie dus zij praat 'm een beetje in een affaire met een Lolita-meisje dat daar rondloopt (dacht overigens dat het dezelfde actrice was als die uit La Vie Revee Des Anges, maar da's dus een hele andere tijd)
Maar goed het meisje durft (zoals de schrijfster voorspelde) niet echt, waarna de man zich op haar zusje richt (een meer conventionele schoonheid met heeeele lange benen en heeeeeeeele korte rokjes/broekjes)
Zij wil natuurlijk niet, maar hij kan wraak nemen. Wat ie dan achteraf in een nieuw filosofietje rechtlult.
Ach, wel vermakelijke. Roehmer heeft natuurlijk meer van die zedenschetsen, L'amour de l'apres-midi (oid) schijnt ook goed te zijn..

Even Cowgirls Get The Blues
Dacht met een vroege Todd Solondz te maken te hebben. Zou in 't begin nog wel even gekund hebben, een gestoorde suburban familie.. Alleen dan blijkt het meisje hele grote duimen (jawel) te hebben. Da's wel erg "goofy". Intiteling is inmiddels zo'n beetje afgelopen et voila regisseur: Gus van Sant jr. (junior?!)
Dit is er een in de lijn van My Own Private Idaho en ik vat de humor van die man gewoon niet.
Meisje groeit op. Wordt Uma Thurman, met duimen kan je heel goed liften (haha.....) en dus doet ze dat. Ze heeft maffe homo-vriendjes en viavia komt ze bij een ranch, waar allemaal cowgirls zitten. (potten dus, onder wie kd lang die de soundtrack deed) Je kunt meer met een grote duim blijkt dan o.a. Tsja.

Atlantic city (Malle, 1980). Zie ook het stuk van Ludo op subs. Het soort film waarin de setting een extra personage vormt. Een vervallen stad, prooi gevallen aan de commercie, waar eenieder iets van geluk of schoonheid probeert te ontdekken. Art direction is eenvoudig maar oh zo effectief. Vergane glorie, gepersonifieerd in verscheidene karakters, waaronder gangster-weduwe Grace, een soort Dickensiaanse Miss Havisham die door binnen te blijven liever de herinnering aan het Atlantic City van vroeger hoog weet te houden. Ik vond het einde een beetje drammerig, alsof er een angst bestaat dat de kijker het niet goed begrijpt. Waardoor je toch weer heel eventjes het gevoel krijgt dat Europeanen in de VS nooit carte blanche krijgen. Maar de moeite waard. Op naar My dinner with André.

El Espiritu de la Colmena (a.k.a. The spirit of the beehive/Erice, 1973). 1940, Franco heeft de burgeroorlog gewonnen. Deze achtergrond is in deze film amper zichtbaar, maar alles in deze film lijkt een commentaar. In een klein dorpje zien twee dochtertjes van een imker in het buurthuis de film Frankenstein. Dat triggert een kennismaking met gevaar en het kwaad die een onafwendbare aantrekkingskracht beginnen te vormen. De ene zus maakt de andere zus wijs dat Frankensteijn in de buurt woont, als een geest. De jongere zus gaat op onderzoek uit. De mensheid als een bijennest met zijn eigen onoverkoombare natuurwetten. .Er zit een Bergmaniaanse spartaansheid in, maar het geheel is ongrijpbaarder, poetischer.Een werkelijk prachtig grofkorrelig geschoten film die er in slaagt een eenvoudige thematiek filmisch diepgang te verschaffen. Het valt amper na te vertellen, maar je moet het wel zien.

El Espiritu de la Colmena

hmm nice. op de lijst.

waaronder gangster-weduwe Grace, een soort Dickensiaanse Miss Havisham die door binnen te blijven liever de herinnering aan het Atlantic City van vroeger hoog weet te houden

Aart Staartjes/Joost Prinsen in Klokhuis-typetje, vond ik dat. En die arme Burt maar commanderen ;)

ik heb ook weer een Malle gezien, het fraaie Au Revoir Les Enfantas, waarover later meer.

Training Day
"Deze negers komen hard, zo hard." :)

En als de LAPD-corruptie je in Training Day nog niet hard genoeg was, kun je altijd nog Street Kings (David Ayer, 2008) checken. Keanu Reeves gaat over vele lijken en is toch, wonder o wonder, the good guy.

Kweenie of ik 'm zo goed vond, vermakelijk. Of ik het nog harder wil..

En Keanu Reeves en hard? :)

Harder dan hard zelfs.

@Ludo: Bij Eric Rohmer kies ik voor Ma Nuit Chez Maud (1969) en vooral voor Le Rayon Vert (1986), omdat actrice Marie Rivière daarin zo herkenbaar somber is.

The Spirit Of The Beehive moet ik ook al heel lang ’s een keer gaan zien, maar ik heb me de afgelopen weken eerst zoet gehouden met Tussenstand (goede acteurs zijn het halve werk), The Nines (mysterieuze soort van thriller met drie keer Ryan Reynolds als hoofdrolspeler en drie keer Ryan Reynolds als de zwakste schakel), Once (waarvan ik me pas later bedacht dat het eigenlijk gewoon een musical is), The Darjeeling Limited (nog steeds vorm boven inhoud, maar wel nog steeds mooie vorm boven inhoud), The Quiet Earth (het einde der tijden in Nieuw Zeeland – een goed en vooral goedkoop alternatief voor I Am Legend) en Before The Devil Knows You’re Dead.

Is eric Rohmer een lente-regisseur? Had er toevallig net een serie van zijn films binnengehaald (waaronder Le rayon vert) toen Ludo er ook in begon te duiken. Ma nuit chez Maud staat genoteerd. Ik ga ook die seizoenenfilms weer es doen. Maar eerst nog even Malle (Le Souffle au Coeur).

Vrij Nederland doet "De 5 beste bankovervallen in de filmgeschiedenis" (volgens Max Porcelijn)

hij komt met:
1)Heat
2)Raising Arizona
3)Dog Day Afternoon
4)Bonnie and Clyde
5)Gun Crazy

3 lijkt mij nummer 1.. Gun Crazy is interessant, iemand die ooit gezien? Een bankoverval waar de camera gewoon bij de man in de vluchtauto blijft en de mensen op straat denken dat 't werkelijk een bankoverval is.

En wie nog andere heeft roept maar.. Ik zeg Blue Collar.
En Raising Arizona zou ik vervangen door Take the Money and Run.
"Does this look like gub or gun?" :)

En dan heb je nog Inside Man (op zich een leuke truc om zo de bank uit te wandelen) en The Lookout (niks an)

Er is nogal een verschil tussen de 5 beste bankovervallen in de filmgeschiedenis en de 5 beste films met een bankoverval. Maar goed. Dog day afternoon zou ook mijn nummer 1 zijn. Ken ik heat? Ja die ken ik. Best een goede film maar memorabel? Kan me overigens niet herinneren dat er in raising arizona een bankoverval zit. Er wordt toch een kind gestolen? Andere leuke films met bankoverval:

- The hot spot
- Wild at heart
- Out of sight

van de beschrijving kreeg ik wel weer 'ns zin om Heat te zien, alhoewel behoudens die opening (massaal vuurgevecht op straat) het niet zo'n bijzondere film is.

ik vind een juwelenkraak eigenlijk ook wel een soort bankoverval ;) met gepuzzel op zo'n kluis.. > Du rififi chez les hommes

Gun Crazy is een voorloper van Bonnie and Clyde. Het camerawerk oogt zeer vooruitstrevend voor 1949 en de outfits van bad girl Peggy Cummins zijn übercool. Aanrader.

Zo op het eerste gezicht ga ik ook voor Dog Day Afternoon, al is de centrale overval in Heat een adembenemend vuurgevecht. Detail: achter het stuur van de vluchtauto zit acteur Dennis Haysbert, de latere Amerikaanse president van 24.

In Raising Arizona zit een klungelige bankoverval door de twee uitgebroken gevangenen. Ik zou die film, in navolging van Ludo, overigens ook vervangen voor Take The Money And Run waarin meerdere memorabele overvallen zitten.

Andere kandidaten voor de beste bankovervallen (in willekeurige volgorde):
The Wild Bunch, Reservoir Dogs (de nasleep van een overval), Le Cercle Rouge (meer een juwelenroof a la Rififi), Crime Wave (die uit 1954 met o.a. een hele jonge Charles Bronson als een van de bad guys en Sterling Hayden als keiharde detective), Wild At Heart (met bloederig einde en een gelukkige hond) en Dillinger (uit 1945 waarbij scènes van de bankoverval zijn ‘geleend’ uit You Only Live Once uit 1937). Guilty pleasure: Killing Zoe.

Ook een mooie: de ongewapende overval van George Clooney in Out Of Sight

Jack Foley: Is this your first time being robbed?
[Loretta nods]
Jack Foley: You're doing great

Als je nou overval in het algemeen neemt, dan toch wel The Killing.

en ja die Out of Sight is ook erg goed.

Saibogujiman kwenchana (Chan-wook Park, 2006) of wel met de wat duffe internationale titel I'm a Cyborg, But That's Okay. Eerste film van Park na zijn wraak trilogie is iets minder sadistisch/gewelddadig (maar nog niet helemaal vrij van nare momenten) en iets luchtiger. Of lijkt dat laatste maar? Meisje denkt dat ze een killer cyborg is en komt in een gesticht terecht. Meestal een goede omgeving voor een film en er zitten inderdaad weer wat memorabele gekken bij. Zat halverwege een beetje van "waar gaat dit nou allemaal heen" en dan kom je er achter dat het een erg originele film is over anorexia. Was erg gecharmeerd van de grootmoeder die steeds aan de cyborg probeert te vertellen wat het doel van het bestaan is. Nou ja, duidelijk niet na te vertellen dit. :)

Au revoir, les enfants
In de Vrij Nederland stond onder het motto van Stalin "1 dode is een tragedie, 1 miljoen is een cijfer" een overlevingsverhaal uit de 2de wereldoorlog.
Deze film is er ook een, zonder gruwelijkheid of enig effectbejag is het een van de beste films die ik ooit over die oorlog heb gezien. Malle wist waarover hij 't had, want het hoofdpersonage is een alterego. Een jongen uit een rijk gezin, die in de oorlog bij de paters in een rijke kostschool zit. Het leven gaat z'n gangetje, totdat daar wat mysterieuze jongens (met zwart haar) in de klas komen.. Jaa.. de rest valt te raden, maar ach. Er ontstaat natuurlijk een vriendschap etc. Pijnlijke scene in een restaurant (verboden voor joden) waar de collabo's langskomen om eens even te checken of er geen ongewenste personen zijn. Wat een varkens zijn dat. Maar uiteindelijk is de Judas een heel ander (al even tragisch) figuur.

Gas, Food Lodging
Schijnt tegenwoordig vooral bekeken te worden door fans van J Mascis. Hij verzorgt de soundtrack (redelijk) en (veel leuker) een cameo, helemaal aan 't end. (als de stonede idioot die hij is) Die cameo knoopt wat losse eindjes op dood(!)simpele manier aan elkaar, da's dan weer wel jammer.
Fairuza Balk speelt een Avril Lavigne-meisje van een jaar of 14 die vanuit een Nieuwe Mexicaanse trailer droomt van een beter leven. Ze gaat naar de matinee met Spaanse films en ze vindt dat haar moeder aan de man moet. Haar zus (Ione Skye van Say Anything) is rebelser en hangt vooral rond met jongens die haar na gebruik al snel weer dumpen.. Tot ze een Engelse geologist vindt. Fairuza sluit ondertussen vriendschap met een Mexicaan en haar moeder met een oenige satelliet-tv-verkoper. Eh tsja, niet echt een film om na te vertellen, maar tis allemaal wel lief.

Napoleon Dynamite
Adje's favorite dvd, maar Napoleon lijkt ook wel wat op Arnon Grunberg. Had 'm al 'n keer gezien.. Het is geen Clerks, die ook een 2e keer hilarisch is, zeker de eerste helft denk ik hmm valt tegen, maar daarna komt er toch een soort van emotioneel verhaaltje op gang, uitmondend in een geniaal dansje op de tonen van Jamiroquai.
Jammer dat Tina Majorino (de love interest) nou hierna niet wat andere rollen kreeg, zeker niet genoeg conventionele schoonheid, zucht.

Thumbsucker
Geregisseerd door Mike Mills! de R.E.M. bassist!?!? Nee.. jammer 'n andere.
Of gelukkig want tis toch een warrige film. Begint al meteen, emokid zit in de problemen, depressief, zuigt duim, oh oh oh wat is zijn leven slecht en vervolgens zit ie binnen 5 minuten te zoenen met een leuk meisje.. Jaaaa.
In de miscast-draad was de naam van Keanu Reeves favoriet.. Liefhebbers opgelet, hier speelt hij een *tromgeroffel* orthodontist!!! Die gelooft in hippie-dingen als "je totemdier". haha. nou ja, tis absurd bedoeld, geloof ik, dus hij mag dit keer blijven.
Meer realistisch is dan weer het gedeelte van 't verhaal, rond 't gezinnetje van emokid. Zijn pa is Theodor Holman, de American Football-versie, moeder is Tilda Swinton, die ook niet tevreden is met 'r leven.. En heel aardig geschreven, het broertje probeert normaal te zijn.(ter compensatie)

(oh de moraal van Thumbsucker komt neer op: gebruik geen Ritalin, maar rook weed :) )

I'm a Cyborg, But That's Okay

Work all night and work all day?

Gas food lodging! Ja die was fijn...

Starting out in the evening (Wagner, 2007). Schrijver bezig aan zijn laatste boek krijgt bezoek van een ijverige studente die haar master-scriptie aan hem wil wijden en de schrijver uiteindelijk iets teveel excitement voor zijn eigen goed bezorgd. Een soort Venus voor academici. Met veel goede bedoelingen gebracht drama waarvan het onduidelijk is wat uiteindelijk de cliché-prijs opstrijkt: de dialogen die de dramatische ontwikkelingen voortslepen, of de pianodeuntjes die de soundtrack voortslepen.

There will be blood (Anderson, 2007). Hier is al veel over gezegd, maar niet in dit forum gek genoeg. Ik heb genoten, de drie uur vlogen voorbij. De eerste 20 minuten, bijna woordeloos zijn virtuoos. Ik had verwacht dat het tweede deel de voorspelbare downfall van de oliebaron zou laten zien. Waar, maar uiteindelijk toch nog een paar vondsten. En de toon blijft wonderlijk licht. Film die je doet geloven dat cinema ook werkelijk progressie kan maken. Leg dit eens naast Giant, een andere olie-epos met klassieke allure en turf van beide films eens de overbodige scenes. Dat wint There will be blood op zijn sloffen.

Le Souffle au Coeur (Malle, 1971). Sterke coming of age film met de 15-jarige Laurent die graag van bil wil, misgrijpt en eigenlijk nog iets teveel moederskindje is. Moeder is een wulpse vrouw die de geneugten ook buiten het huwelijk zoekt, uitmondend in een nogal controversieel laatste kwartiertje. Malle is niet voor één gat te vangen deze film is weer compleet anders dan de andere die ik van hem zag. De enige rode draad is dat hij weer goed is. Dit lijkt me typisch iets voor Ludo (als die hem al niet gezien heeft).

Le rayon vert (Rohmer, 1986). Tip van Vido en ik begrijp waarom: dit is gewoon mumblecore voor thirty-somethings! Delphine snakt naar vakantie maar resigenoot belt op het laatste moment af. Dat triggert een tocht op zoek naar geluk die voert langs de krochten van de eenzaamheid. Een gezwollen beschrijving van een zeer alledaags en daardoor inderdaad heel herkenbaar gefilmd beeld van iemand met de ziel onder de arm. Typische Franse praatfilm, zou mijn moeder zeggen. Ja, maar daar zitten ook goeie tussen.

Help me eros (Lee Kang-Sheng. 2007). Aan het begin van de film zien we hoe een kok de vinnen van een vis afschraapt, een suk fileert, hem op een bord drappeert en er wat saus overgooit. De vis wordt nog happend naar adem opgediend. Opgeteld bij de wetenschap dat Lee Kang-Sheng als acteur meninge hoofdrol heeft vertolkt in films van Tsai Ming-Liang en je weet dat er ook de nodige mensen naar adem zullen happen. Lee trekt de lijn door van de vroegere film van zijn leermeester, doet dat kundig en incorporeert op een gedoseerde manier ook nog een beetje de gekte uit het recentere The wayward cloud. The best of Tsai Ming Liang? Hm, een degelijke film die de mistroostige eenheid van Tsai’s beste werk ontbeert.

Le mépris (Godard, 1963) Ja ja, en zo gebeurt het toch nog. Olaf moet concluderen dat Godard toch een film heeft gemaakt die gewoon, eehm, heel goed is. En ik weet ook waarom: dit is gewoon Antonioni-territory :) Een gedoemde relatie en twee mensen die uiteindelijk ronddolen in een veel te groot landschap. Bardot is de echtgenote de opeens niet meer houdt van haar man Piccoli. Laatste zit daardoor gevangen: hij kan het niet negeren en hij kan niet al te boos worden. Dus broeit de film tot aan het einde, waarbij je als kijker Bardot de nodige rotschoppen wilt verkopen. De muziek doet ook zijn ding. De gezwollen themamelodie van George Delerue wordt op zoveel ondramatische momenten ingezet, dat je de bui al vroeg ziet hangen. Nou vooruit, we proberen Pierrot Le Fou nog, met die vreselijke Belmondo...

La graine et le mulet (Kechiche, 2007). Ja dit is niet niet slecht. Aal is het niet de beste Franse film van de afgelopen tien jaar (een uitspraak waar de Uitloper mee adverteert). Film schetst het beeld van een oudere migrant, Slimane (Habib Boufares), die overbodig wordt op de scheepswerf en zich daarnaast nogal lijdzaam tussen twee families beweegt: die van zijn eerste en die van zijn tweede vrouw. Het eerste half uur is een levensecht portret van het familieleven en is een beetje als goede seks: je komt er doodop maar voldaan uit. Daarna begint het verhaal te lopen. De man wil een couscousrestaurant beginnen op een boot en wordt daarbij vooral geholpen door de dochter van zijn tweede vrouw, Rym (Hafsia Herzi). Zonder al teveel te verraden: het verhaalverloop lijkt ontzettend veel op de allereerste aflevering van Fawlty Towers, het openingsdinner, maar dan met meer drama. Er zit veel in de film om enorm van te genieten en de magistrale rol van Herzi mag niet onvermeld blijven. Maar ik ben het in dit geval eens met de kritiek dat de film op momenten te lang is. Sfeerschetsen kunnen me vaak niet lang genoeg duren, maar hier zitten ze de dramatiek soms overduidelijk in de weg. Dat is jammer, want La graine et le mulet had een regelrechte parel kunnen worden.

Hearts and minds (Davis, 1974). Oscar winning en schokkende documentaire over de Vietnam-oorlog. De titel refereert naar de gevleugelde woorden die declameren dat je deze oorlog niet kan winnen zonder de hearts and minds van de mensen te winnen. Dat idee wordt uiteraard steeds belachelijker naarmate we meer Amerikaanse soldaten zien die dorpjes in brand steken en Amerikaanse piloten aan het woord krijgen die toegeven een kick te krijgen uit de bombardementen. De mannen van de werkvloer breken uiteindelijk. Waardoor uiteindelijk de man in het pak, generaal Westmoreland, de kroon spant met zijn "the Oriental does not put the same high price on life as does the Westerner." Het enige dat de documentaire minder schokkend maakt voor een kijker in 2008 is dat we de beelden inmiddels in vele varianten kennen. De geschiedenis herhaalt zich as we speak in Irak, waardoor Hearts and minds een tijdloos document blijkt.

Sterke coming of age film met de 15-jarige Laurent die graag van bil wil, misgrijpt en eigenlijk nog iets teveel moederskindje is....
Dit lijkt me typisch iets voor Ludo

en bedankt ;) ok, gisteren nog Risky Business gezien (waarover later) Op de lijst dan :)

The others (Amenabar, 2001). Aardig.

Risky Business
't zou niet moeten kunnen werken en 't werkt toch. Absurde botsingen van stijlen, zo heb ik 't graag. (Buiten het feit dat dit weer in 't 15-jarige wil van bil gaan-genre is)
Risky Business is in feite niets meer dan een flauwe tienerkomedie, niet voor niets loopt een van die figuren uit Revenge of the Nerds er rond. (Curtis Armstrong) Ook Bronson "Zlatan Ibrahimovic" (van After Hours en True Romance) is aanwezig.
Maar goed, die tienerkomedie wordt versneden met trippy beelden en bijpasssende Steve Reichiaanse motiefjes (van Tangerine Dream, errug goed op dreef hier)
Seks in een metro in slow motion, dat soort dingen.
Verder is 't natuurlijk vooral een Tom Cruise-vehikel. (in volgens iemand op IMDB "his only likeable rol") Hij is alleen thuis, belt een escortmeisje, die met 'm naar bed gaat, zonder 'm vooraf te laten betalen (yeah right) Vervolgens heeft ie niet genoeg geldt en jat ze maar de absurde mcguffin van diesnt, een kristallen ei dat op de schoorsteen stond. En daar begint de ellende :)

Destry Rides Again
James Stewart als pacifistische hulpsheriff. (In werkelijkheijd was hij natuurlijk een keiharde Nixon/Reagan-hardliner :( )
maar goed, op 't scherm is ie natuurlijk altijd sympathiek.. Hij vecht in deze komedie-western (Mel Brooks bestudeerd 'm vast voor Blazing Saddles) een robbertje met Marlene Dietrich. (die ook nog wat liedjes zingt)
Vermakelijk maar vergeetbaar. De running gag rond de anekdotes van Destry zijn wel leuk ("I once had a friend that")
Ergens anders praat ie als Bruce Willis.. "You stay out of trouble oid" Destry: Trouble is my business.
En ineens is daar ook nog een best zielige sterfscene..!?

What's New Pussycat
Woody-woensdag maar weer. Woody was zelf niet tevreden over deze komedie, maar ach dat issie nooit, al heeft ie hier gelijk. Hak en smijt-werk en een eindeloze parade van knappe vrouwen. ("She's got a PHD") Austin Powers eigenlijk, met types als Dr Fritzi Fassbinder (Sellers), de psycholoog.
Script zit nog niet zo slecht in elkaar, best geinig hoe alle karakters (veel te veel zijn dat er wel) aan 't eind bij elkaar komen in een hotel. (En uiteindelijk een potje gaan karten)
En de politie erachteraan maar eerder "If you're afraid, call the police, they got a very firm policy on murderers" :) Ofzoiets.

Deliverance (Boorman, 1972)

http://www.proteinpower.com/drmike/wp-content/uploads/2006/12/deliverance.JPG

Breaker' Morant
Een film over de Boer-oorlog, door Australiers?! Huh? Nee, logisch want de Australiers zaten natuurlijk in 't grote Britse empire en knapten hier de vuile klusjes op voor de Britten. Vervolgens vegen de Britten hun eigen straatje schoon door wat Australiers aan te klagen wegens oorlogsmisdaden en ze te "court martiallen". Rechtbankdrama dus waar een onervaren advocaat de paar soldaten probeert te redden (en aan te tonen dat ze alleen maar orders van hoger opvolgden)
Boeiende film over politieke spelletjes.

Dogville
al 10x aan begonnen, vaak op tv, nooit afgezien. Nu wel. Vooral bewondering voor 't script. Een mooie "parabel", hoe krijgt hij 't bedacht. De bekende lijnen op de vloer werken eigenlijk ook prima, zo zag ik een scene in Howards End (hieronder) die me aan de film liet denken, inclusief natuurlandschap wat er helemaal niet was.
Wel een erg lange film natuurlijk en op zich dat procede van vrouw in vernieling is ook oh zo bekend van Von Trier. (ok, ok, dit keer is er wraak, wat trouwens nog provocatiever had gekund als ze het hele dorp tegen een muur hadden laten staan, a la de nazi's zeg maar)

Howards End
Atonement meets Austen. Boekverfilming van een roman van Forster. Een goeie denk ik, zonder het boek gelezen te hebben. Het eerste uur is echt fantastisch. 3 verhalen door elkaar, 3 klassen. (steenrijk, beetje rijk en aristocratisch en arme middenklasse)
Daarna komen die bijelkaar en wordt het minder literair en meer Austen. Emma Thompson heeft de Oscar-winnender hoofdrol en dat is volkomen terecht: geweldig tof mensch :) Ze speelt een eindeloos babbelende (maar in wezen eenzame) vrouw, die voor haar wat maffe zus en broer probeert te zorgen. Ze ziet een uitweg door te trouwen met een steenrijke man (Anthony Hopkins) maar dan komen er alleen maar meer problemen, vooral dankzij haar zusje (Helen Bonham Carter) die wat arme mensen de familie "insleept".

Nikita
Geloof dat ik destijds Leon van Besson ook al kraakte. Dat zal best terecht zijn, maar vergeleken hiermee is 't 'n pareltje.
Nikita is vernoemd naar het liedje, nogal vreemd als ze 20 jaar is en de film, zover ik kon zien, in de jaren '80 speelt. Of 't moet een vreemde parallele dimensie zijn. Nikita is een junk die een agent afknalt, dan wordt ze ontvoerd door de geheime dienst en wordt ze getraind tot, nou ja, geheim agente dus. Hallo Bourne! Maar ook hallo Pygmalion, want ze moet een dametje worden. Mislukt faliekant, als ze eenmaal is vrijgelaten kan ze niet eens normaal boodschappen doen..
Dan beginnen de taakjes als huurmoordenaar, 1 goede scene als ze met vriendlief op vakantie in Venetie is en vanuit de badkamer iemand moet snipen. Maar verder is 't chaotisch, onduidelijk en zelfs saai. Uiteindelijk belandt ze in een lastige klus en duikt Reno (Leon dus) nog even op, al heet hij hier Victor. (en bedacht Bessons waarschijnlijk dat hij nog een huurmoorderaar rond hem moest maken)

Twee hagiografieën:

Noam Chomsky – Rebel without a pause Docu over Chomsky in het lezingencircuit, aan het woord over de buitenlandpolitiek van de VS en de media in dat land. De bekende riedels, maar god, ik hoor die man zo graag praten. Grijze broek, grijze trui en grijs haar, maar een kleurrijke eruditie.

Sophia Scholl: Die letzten Tagen (Rothemund, 2005) Tijd van het jaar he. Studente die met haar broer de kern vormt van verzetsgroep Die weisse Rose en folders verspreid tegen het nazisme net voor de downfall in 1943 wordt opgepakt en na een lang verbaal gevecht met haar ondervrager door rechter Roland Freisler ter door veroordeeld. Sophie is goed (heeft ook dr naam nog mee), de nazi’s zijn slecht en het is best vermakelijk om es effe lekker anderhalf uur te sympathiseren met de kant van het morele gelijk. En als je denkt dat die rechter een compleet over the top persiflage is van een nazi-rechter, kijk dan even op wikipedia. Gat, wat een engerd...

En een anti-hagiografie...

The trials of Henry Kissinger (Gibney, Jarecki, 2002). Docu die beweert dat Henry Kissinger een oorlogscrimineel is. Dat wisten we al maar het was aardig om al die misdaden eens op een rijtje te hebben.

Conte de Automne (Rohmer, 1986). Herfst-episode van zijn seizoenenfilms. Over een vrouw met wijngard die nodig aan de man moet en door twee vriendinnen tegelijk wordt geholpen. En dat loopt allemaal nog net goed af. Lichtvoetig, invoelbaar en een hele hoop gepraat. Heel aardig, maar in vergelijk met Le rayoin vert een lichtgewicht.

The Savages (Jenkins, 2007). Ik zou zweren dat het van de maker was van You can count on me, waarschijnlijk mede door de aanwezigheid van Laura Linney. Zij speelt hier een dochter van een beginnend demeterende bejaarde vader die naar een tehuis moet en met haar broer (Philip Seymour-Hoffmann) dit allemaal probeert te regelen zonder haar eigen leven uit de rails te laten lopen. Ook Seymour-Hoffmann heeft zijn zaakjes niet echt op orde. Degelijk drama dat uiteindelik vooral ja, enorm degelijk is. Alles keurig binnen de randjes, redelijk effectief, maar nogal saai. Desalniettemin (of juist daardoor) bewierookt in de VS. De enige die het de moeite waard maar is Seymour-Hoffman. Dat wordt zo langzamerhand een hele grote.

Sophia Scholl: Die letzten Tagen

nog microfoons gezien? (knipoog naar Vido)

ah top drietje Seymour-Hoffman? naah, maar dit dan.. herinnert u zich PS Hoffman in The Talent Mr Ripley? Twister? The Big Lebowski?

hij heeft nog wel een paar grote rollen nodig vind ik, zijn lijstje zo bekijkend. (ok Magnolia, Capote, Happiness, Love Liza)

Koninginnedag.
Een vrolijke zonnige dag.
Een perfecte dag om een horror marathon te beginnen dacht ik zo.

Sinds kort in het bezit van een nieuwe iMac die voor de verandering wel alles kan afspelen wat mijn oude, 1e genaratie iMac Bondi niet trok (met haar magere 230Mb aan RAM en 6Mb aan videogeheugen).
Geen excuses meer, downloaden en kijken met die handel.
Lange leve torrents.

Wat stond er zoal op het lijstje:

De Saw-reeks, die ik nog niet gezien had.

The Hills have Eyes deel 1 en 2

Cannibal Holocaust.

De befaamde Guinea Pig reeks:
- The Devil's Experiment
- Flower of Flesh and Blood
- He Never Dies
- Mermaid in a Manhole
- Android of Notre Dame
- Devil Woman Doctor

Dan ook maar gelijk:
August Underground
en
August Underground Mordum

En tenslotte:
The last Horror Movie.

Reviews volgen.

Saw 1 t/m4
Een gestoorde, terminaal zieke man John Kramer, aka "Jigsaw" heeft een unieke variant op Ramse Shaffy's levensmotto "Mens durf te leven" gevonden: hij dwingt mensen te leven.
Bevrijden zijn slachtoffers zich niet op tijd uit zijn ingenieus gemaakt martelwerktuigen dan sterven ze een gruwelijke dood.
Is hij een seriemoordenaar?
Welnee, het is een filosoof.
Hadden ze geen drugsverlaving gehad, slikten ze geen anti-depressiva of werden ze niet verteerd door verdriet dan waren ze nooit zijn slachtoffer geworden.
Ontsnappen is bovendien een koud kunstje, snijdt bijvoorbeeld gewoon je oog open om het sleuteltje van het slot te vinden.
Big deal.
Toch?

Saw 1 en 2 zijn zeker geslaagde films te noemen.
De bizarre martelwerktuigen roepen weerzin op en zijn tegelijkertijd fascinerend.
Er zit vaart in de films, geen 'dode' momenten met onzinnig geklets, het is aan een stuk door entertaining.
De ontknoping van beide delen is verrassend.

Saw 3 en 4 zijn vervelend.
De verzadiging begint op te spelen en om alles origineel te houden werd besloten er allemaal nog gekkere en ingewikkeldere plottwists aan te geven.
Deel 4 heeft heel veel flashbacks nodig om dingen te duiden en dan ben ik al lang afgehaakt.
Bovendien slaat het dan al lang nergens meer op.

Op het imdb forum van deze films zijn er nogal wat mensen die zich wel kunnen vinden in de beweegreden en methodes van deze John Kramer en hem stellig niet als moordenaar zien.
Die Amerikanen toch, raar volkje.

toch typisch, die Guinea Pig reeks is (volgens Wikipedia) opnieuw uitgebracht op dvd in 2 landen.. VS.. en Nederland :)

The Hills have Eyes

Ergens in de woestijn van New Mexico, waar in de jaren 50 vorige eeuw het Amerikaanse leger experimenten heeft gedaan met nucleaire wapens, huizen, diep verscholen van de buitenwereld overlevenden, wetende: door nucleaire straling en inteelt misvormde lelijkerds die een grote passie voor mensenvlees bezitten.

Had "Big Bob" Carter, die samen met zijn vrouw, zoon, schoonzoon en twee dochters en van plan is te camperen in de woestijn, dit geweten dan waren ze naar Disneyland gegaan, ongetwijfeld.

Getipt door een voorkomende eigenaar van een benzinepomp neemt het gezinnetje een 'short cut' en zodra de banden onder de wagen knappen door geniepige metalen spikes die over de weg zijn gelegd weet je dat het gezin in hele diepe shit zit.

De film is een remake van Wes Craven's gelijknamige film uit 1977 en overtreft deze in elk opzicht.
Het is spannender, enger, gruwelijker (kick-ass special effects) en ook sferischer; het jaren 50 "dummy" stadje, waar het Amerikaanse leger haar nucleaire proeven gedaan heeft ziet er heel naar uit.

Hoogtepunt van de film is wanneer de schoonzoon, een 'lefty' en tegenpool van oud politieagent "Big Bob" Carter volledig uit zijn plaat gaat met een honkbalknuppel en bijl.

The Hills have Eyes II

Het Amerikaanse leger heeft haar experimenten in de woestijn hervat.
Hadden ze beter niet kunnen doen.

Meer van hetzelfde.
Obligate schrikeffecten, één voor één voor een vallen de soldaatjes ten prooi.
Bleh
Overslaan deze film.

Had "Big Bob" Carter, die samen met zijn vrouw, zoon, schoonzoon en twee dochters en van plan is te camperen in de woestijn, dit geweten dan waren ze naar Disneyland gegaan, ongetwijfeld.

LOL

benzinestations, hmm, doet me denken aan een vaag Zwarte Beertjes boekje wat ik een decennium terug las.. Over een stel dat door de woestijn rijdt, bij een pomp komt en in een kooi gevangen wordt gezet om als mensenvlees te dienen. :)

Cannibal Holocaust (1980, Ruggero Deodato)

Een antropoloog trekt naar de binnenlanden van het Amazone regenwoud om een groepje documentairemakers te vinden, die bij het filmen van inheemse stammen spoorloos zijn verdwenen.
Hij vind de crew niet terug en komt gaandeweg tot de conclusie dat ze het mogelijk niet overleefd hebben, dit wordt, weer terug gekomen in de VS, op indringende wijze bewaarheid na het zien van de filmrollen die in het regenwoud achtergelaten waren.

Er is veel over deze film geschreven en veel negatief.
De regisseur was kort na de premiere opgepakt wegens obsceniteit.
Erger nog: geruchten gingen dat sommige acteurs echt gedood waren.
Deodato moest bewijzen, om levenslang te voorkomen, dat niemand vermoord was en deed dit door alle acteurs levend en wel te tonen voor de camera van een Italiaans televisieprogramma.
Dit was voor het gerechtshof genoeg bewijs.
Wat wel zeker is dat zes beesten echt voor de camera gedood zijn.
(Meer hierover op Wikipedia: http://en.wikipedia.org/wiki/Cannibal_Holocaust)

Over het dierenleed kan ik kort zijn.
Zodra ik een beest in beeld zag zette ik het geluid af en skipte ik vooruit, hopende op een goede timing van mijn kant, onderwijl televisie kijkend.
Omdat het koninginnedag was wisselden beelden regelmatig; van spartelende dikke schildpadvoeten in een zwaaiend handje en glimlach van Beatrix.
En veel hoedjes.

Het gevonden filmmateriaal toont hoe de westerse documentairemakers zich misdragen; zich o.a. uitleven op inheemse beesten, mensen van een stam samendrijven in een hutje, deze in de fik zetten om daarmee een stammenoorlog te ensceneren etc.

De film levert kritiek op dit wangedrag in de persoon van Harold Monroe, de antropoloog die de film uit de Amazone heeft teruggebracht.
Hij gebiedt de producente van een televisiestation de film niet te tonen aan een televisiepubliek.
De producente wil hier aanvankelijk niets van weten, maar na het zien van de verkrachting van een inheemse en de gruwelijke dood van de documentairemakers zelf wordt de opdracht gegeven de film te vernietigen.

Het materiaal oogt heel authentiek en geloofwaardig, wat het allemaal zeer schokkend maakt.
De dood van een van de documentairemakers ziet er zó echt uit dat ik de aanklacht wegens moord tegen Deodato wel kan begrijpen.
Maar de realistische cinéma vérité wijze van filmen alléén maakt de film niet bijzonder.
August Underground en vervolg August Underground Mordum bijvoorbeeld, die een soortgelijk, maar nog extremere wijze van hyperrealisme beoefenen, falen wat mij betreft.
Omdat ik er als kijker zo dicht op zit ga ik zelf de distantie opzoeken, heel scherp kijken naar wat er niet echt en ongeloofwaardig is.

Bij Cannibal Holocaust zorgt de muziek voor de gewenste distantie, de toegevoegde, niet aan het gevonden filmmateriaal behorende klankkleur is tegelijkertijd een waarschuwer, een versterker van het besef dat het getoonde fragment heel schokkend is, als een afleider, het ontneemt voor een groot deel een heel kritische blik.
En de muziek is goed.

De film waarderend op grote schaal, in het licht van de hele filmhistorie, levert ie voor mij een onvoldoende op.
Het is nogal hypocriet om in de film (in de persoon van de antropoloog) de misdragingen van de filmcrew te veroordelen en tegelijkertijd er alles aan doen om deze gruwelijkheden zo gedetailleerd en realistisch mogelijk weer te geven.
In het licht van het horror en slasher genre verdient de film echter een dikke voldoende.

Cannibal Holocaust is een totale klassieker. Maar als ik het me goed kan herinneren is voor distantie niet meer nodig dan te beseffen dat de filmcrew zelf gefilmd wordt. ;) Net die ene stap die Blair Witch Project bijvoorbeeld wel maakt (en die nieuwe film die ik nog niet heb gezien, Cloverfield?)

Ik vind die film moreel interessant. De manier waarop de inheemsen worden neergezet is twijfelachtig, terwijl Deodato het tegelijk voor ze opneemt en ze wraak laat nemen op die nare blanken. Het is idd nog realistisch genoeg aan het eind om verontrustend te zijn (wat je van ripoffs Cannibal Ferox en Emmanuelle & The Last Cannibals niet kan zeggen). Dat er beesten worden geslacht, tja, het is niet fraai (en grotendeels niet nodig voor het verhaal), maar het is gebeurd. Wegkijken doe ik dan niet, er worden dagelijks beesten vermoord, sommige zelfs voor mij.

August Underground's Mordum is smakeloos en vooral saai.

Ju Dou
van de regisseur van The Story of Qiu Ju, en ook hier is weer de hoofdrol voor de schone Gong Li (zij is Ju Dou)
Qiu Ju wint op nagenoeg alle fronten. Al zijn de beelden hier wel af en toe buitenaards mooi. Technicolor, een oude katoen (of zijde?) weverij.. verf, water.. vuur, en bezwete lichamen.
Verhaaltje is even simpel als moralistisch (als een fout oud sprookje)
oude man koopt vrouw, oude man heeft geadopteerde zoon, oude man slaat vrouw (hij is kwaad want zelf impotent) natuurlijk krijgen zoon en vrouw wat. Een kind zelfs. Man ontdekt dit, krijgt moordneigingen.. Maar dan blijkt het kind op zijn hand te zijn een klein horrorduiveltje, want ja het was dan ook een verboden, verkeerde relatie. Tsja.

Black Robe
Een film die als het tegenzat 3 uur had geduurd, maar nu z'n punt in 100 minuten wel weet te maken. Fijn. Quebec begin 17e eeuw. De Fransen praten Engels, maar verder is 't wel behoorlijk realistisch naar 't schijnt. Priesters en indianen daar gaat het om. De priesters komen om te bekeren en varen met wat omgekochte indianen naar een verafgelegen nederzetting. Bootjes in de wildernis, hallo Werner Herzog. En dan natuurlijk moordzuchtige indianen die de "Black Robes" voor demonen aanzien. Ondertussen volgt de film 2 lijnen, de twijfel van 1 priester aan 't nut van dit alles, en hoe zijn jongere kompaan met een Pocahontas-meisje aanpapt. Interessant als geschiedenislesje.

Crazy Love
Ik denk dat ik alle films die op werk van Bukowski zijn ge-ent, hiermee gezien heb. (Storie di Ordinaria Folla, Barfly en Factotum)
Dit is de minste, maarrr (dodelijk) op zich vind ik 't wel een sympathiek dat 't een Vlaamse film is. (ook in 't Vlaams dus) Zo krijgt het iets Ex-drummers. Crazy Love is een film in 3-en waar het typische Bukowski-karakter pas aan 't slot opgevoerd wordt. Daarvoor is ie piepjong (en leert een oudere jongen hem vanalles over "vogelen") en iets ouder (en vol gruwelijk acne, gepast walgelijk)
In het 3e deel is ie de zuipschuit die samen met 'n Bela Lugosi-achtige vriend een lijk jat. Van een vrouw. Een mooie vrouw. De beste vrouw die ie ooit heeft gehad. (Hemmerechts zou niet blij zijn)
Zolang er niet gepraat wordt is Crazy Love prima, de dialogen zijn helaas zeer krakkemikkig.

Heb een stuk op subs gezet over mumblecore.

Ludo, wat zijn de beste Bukowski erfilmingen? Is er iets beter dan Barfly?

Barfly is goed, beter dan Factotum.. Maar Storie Di Ordinaria Folla is minstens zo interessant. Weet niet of "goed" het juiste woord is. Maar niet te missen.

op mijn weblog schreef ik (vrij negatief, maar ik denk altijd milder over films hoe langer geleden ik ze gezien heb)

Deze film van Ferreri stamt uit de jaren '70, heeft iets Europees over zich, ook al is ie in 't Engels met Amerikaanse acteurs opgenomen. Waar de andere Bukowski films nog vrij braaf waren draait deze vooral om sleazy seks. (Komt het door de jaren '70? Soms lijken films uit die tijd het meest gewaagd) Bukowski's alter-ego wordt gespeeld door de iets te gemoedelijke olijke Ben "Lex Goudsmit" Gazzara. Deze rand in de eerste minuten al een minderjarige aan en speelt vervolgens sadomasochistische spelletjes met een vrouw die hij bij een bushalte was tegengekomen. Best komisch, maar al snel ook wat saai. "Gelukkig" is daar nog een ander plotlijntje met een depressieve zichzelf toetakelende prostituee. Al, deed dat me ook niet zoveel. Wel een hilarisch einde waarin het nut van poëzie wordt bewezen. Net als in alle Bukowski films maken we een full circle en is de man weer terug bij af.. Hij komt weer een jong meisje tegen die uit de kleren gaat in ruil voor poëzie. Hoera.

http://www.imdb.com/name/nm0001977/
er zijn naast die 4 nog wel meer op Bukowski geinspireerde films, natuurlijk.. (4 zou ook wel erg weinig zijn)

Factotum vond ik dus echt niet te harden. Ah ja, die met Gazzara. Ook met Ornella toch!?

jep, alhoewel ene Katya Berger meer indruk op me maakte ;)

ik mag Matt Dillon wel, maar inderdaad Barfly wint 't op alle fronten (Faye Dunaway! Rauwer, coherenter en in mooiere kleuren geschoten)

en wat betreft mumblecore, heb ik nog niets van gezien, dus kan iemand (Olaf, Vido, etc.) een top drietje <i>mumbles</i> doen, dan gaan die op de lijst voor de verre toekomst. :)

En is er ooit een mumblecore film in de Nederlandsche bios geweest vroeg ik me ineens af..

en omdat ik van hattricks houd, Olaf, wat vind je van The Usual Suspects? Ik probeer nog altijd een medestander te vinden voor 't feit dat het niet zo'n heel erg goeie film is. (al wilfend door mijn oude log las ik weer Vido's vurige pleidooi voor de genialiteit ervan. :)

ZOveel mumblecore heb ik nou ook weer niet gezien (en misschien is er ook niet zoveel, al hangt het af van je definitie) maar voorlopig zijn het gewoon de films van Bujalski en Katz wat mij betreft (mutual appreciation, funny haha, Quiet city & dance party USA). Degene die de meeste lof krijgen, zijn ook de beste (is ook weleens anders). LOL is wel aardig, puffy chair is niemendalletje. Ik zag van de week nog In between days, thematisch nauw verwant en wel aardig.

Usual suspects, dat is tien jaar geleden niet? Ik vond hem toen wel goed en verrassend enzo. Maar had in die tijd veel meer met LA confidential.

Ik probeer nog altijd een medestander te vinden voor 't feit dat het niet zo'n heel erg goeie film is

Hier heb je hem dan. :)Niet heel erg goed inderdaad. Aardig met goede momenten. Een van de betere rollen van Benicio Del Toro. Maar Gabriel Byrne, Pete Postwhistlewhastle en vooral Chazz Palminteri kan ik sowieso niet uitstaan. Die muur aan het einde is dan weer wel erg goed. Eigenlijk een vrij goed doordachte B-film.

Die muur is ook het enige dat ik me echt herinner van die film.