Filmforum

Deliverance (Boorman, 1972)

http://www.proteinpower.com/drmike/wp-content/uploads/2006/12/deliverance.JPG

Breaker' Morant
Een film over de Boer-oorlog, door Australiers?! Huh? Nee, logisch want de Australiers zaten natuurlijk in 't grote Britse empire en knapten hier de vuile klusjes op voor de Britten. Vervolgens vegen de Britten hun eigen straatje schoon door wat Australiers aan te klagen wegens oorlogsmisdaden en ze te "court martiallen". Rechtbankdrama dus waar een onervaren advocaat de paar soldaten probeert te redden (en aan te tonen dat ze alleen maar orders van hoger opvolgden)
Boeiende film over politieke spelletjes.

Dogville
al 10x aan begonnen, vaak op tv, nooit afgezien. Nu wel. Vooral bewondering voor 't script. Een mooie "parabel", hoe krijgt hij 't bedacht. De bekende lijnen op de vloer werken eigenlijk ook prima, zo zag ik een scene in Howards End (hieronder) die me aan de film liet denken, inclusief natuurlandschap wat er helemaal niet was.
Wel een erg lange film natuurlijk en op zich dat procede van vrouw in vernieling is ook oh zo bekend van Von Trier. (ok, ok, dit keer is er wraak, wat trouwens nog provocatiever had gekund als ze het hele dorp tegen een muur hadden laten staan, a la de nazi's zeg maar)

Howards End
Atonement meets Austen. Boekverfilming van een roman van Forster. Een goeie denk ik, zonder het boek gelezen te hebben. Het eerste uur is echt fantastisch. 3 verhalen door elkaar, 3 klassen. (steenrijk, beetje rijk en aristocratisch en arme middenklasse)
Daarna komen die bijelkaar en wordt het minder literair en meer Austen. Emma Thompson heeft de Oscar-winnender hoofdrol en dat is volkomen terecht: geweldig tof mensch :) Ze speelt een eindeloos babbelende (maar in wezen eenzame) vrouw, die voor haar wat maffe zus en broer probeert te zorgen. Ze ziet een uitweg door te trouwen met een steenrijke man (Anthony Hopkins) maar dan komen er alleen maar meer problemen, vooral dankzij haar zusje (Helen Bonham Carter) die wat arme mensen de familie "insleept".

Nikita
Geloof dat ik destijds Leon van Besson ook al kraakte. Dat zal best terecht zijn, maar vergeleken hiermee is 't 'n pareltje.
Nikita is vernoemd naar het liedje, nogal vreemd als ze 20 jaar is en de film, zover ik kon zien, in de jaren '80 speelt. Of 't moet een vreemde parallele dimensie zijn. Nikita is een junk die een agent afknalt, dan wordt ze ontvoerd door de geheime dienst en wordt ze getraind tot, nou ja, geheim agente dus. Hallo Bourne! Maar ook hallo Pygmalion, want ze moet een dametje worden. Mislukt faliekant, als ze eenmaal is vrijgelaten kan ze niet eens normaal boodschappen doen..
Dan beginnen de taakjes als huurmoordenaar, 1 goede scene als ze met vriendlief op vakantie in Venetie is en vanuit de badkamer iemand moet snipen. Maar verder is 't chaotisch, onduidelijk en zelfs saai. Uiteindelijk belandt ze in een lastige klus en duikt Reno (Leon dus) nog even op, al heet hij hier Victor. (en bedacht Bessons waarschijnlijk dat hij nog een huurmoorderaar rond hem moest maken)

Twee hagiografieën:

Noam Chomsky – Rebel without a pause Docu over Chomsky in het lezingencircuit, aan het woord over de buitenlandpolitiek van de VS en de media in dat land. De bekende riedels, maar god, ik hoor die man zo graag praten. Grijze broek, grijze trui en grijs haar, maar een kleurrijke eruditie.

Sophia Scholl: Die letzten Tagen (Rothemund, 2005) Tijd van het jaar he. Studente die met haar broer de kern vormt van verzetsgroep Die weisse Rose en folders verspreid tegen het nazisme net voor de downfall in 1943 wordt opgepakt en na een lang verbaal gevecht met haar ondervrager door rechter Roland Freisler ter door veroordeeld. Sophie is goed (heeft ook dr naam nog mee), de nazi’s zijn slecht en het is best vermakelijk om es effe lekker anderhalf uur te sympathiseren met de kant van het morele gelijk. En als je denkt dat die rechter een compleet over the top persiflage is van een nazi-rechter, kijk dan even op wikipedia. Gat, wat een engerd...

En een anti-hagiografie...

The trials of Henry Kissinger (Gibney, Jarecki, 2002). Docu die beweert dat Henry Kissinger een oorlogscrimineel is. Dat wisten we al maar het was aardig om al die misdaden eens op een rijtje te hebben.

Conte de Automne (Rohmer, 1986). Herfst-episode van zijn seizoenenfilms. Over een vrouw met wijngard die nodig aan de man moet en door twee vriendinnen tegelijk wordt geholpen. En dat loopt allemaal nog net goed af. Lichtvoetig, invoelbaar en een hele hoop gepraat. Heel aardig, maar in vergelijk met Le rayoin vert een lichtgewicht.

The Savages (Jenkins, 2007). Ik zou zweren dat het van de maker was van You can count on me, waarschijnlijk mede door de aanwezigheid van Laura Linney. Zij speelt hier een dochter van een beginnend demeterende bejaarde vader die naar een tehuis moet en met haar broer (Philip Seymour-Hoffmann) dit allemaal probeert te regelen zonder haar eigen leven uit de rails te laten lopen. Ook Seymour-Hoffmann heeft zijn zaakjes niet echt op orde. Degelijk drama dat uiteindelik vooral ja, enorm degelijk is. Alles keurig binnen de randjes, redelijk effectief, maar nogal saai. Desalniettemin (of juist daardoor) bewierookt in de VS. De enige die het de moeite waard maar is Seymour-Hoffman. Dat wordt zo langzamerhand een hele grote.

Sophia Scholl: Die letzten Tagen

nog microfoons gezien? (knipoog naar Vido)

ah top drietje Seymour-Hoffman? naah, maar dit dan.. herinnert u zich PS Hoffman in The Talent Mr Ripley? Twister? The Big Lebowski?

hij heeft nog wel een paar grote rollen nodig vind ik, zijn lijstje zo bekijkend. (ok Magnolia, Capote, Happiness, Love Liza)

Koninginnedag.
Een vrolijke zonnige dag.
Een perfecte dag om een horror marathon te beginnen dacht ik zo.

Sinds kort in het bezit van een nieuwe iMac die voor de verandering wel alles kan afspelen wat mijn oude, 1e genaratie iMac Bondi niet trok (met haar magere 230Mb aan RAM en 6Mb aan videogeheugen).
Geen excuses meer, downloaden en kijken met die handel.
Lange leve torrents.

Wat stond er zoal op het lijstje:

De Saw-reeks, die ik nog niet gezien had.

The Hills have Eyes deel 1 en 2

Cannibal Holocaust.

De befaamde Guinea Pig reeks:
- The Devil's Experiment
- Flower of Flesh and Blood
- He Never Dies
- Mermaid in a Manhole
- Android of Notre Dame
- Devil Woman Doctor

Dan ook maar gelijk:
August Underground
en
August Underground Mordum

En tenslotte:
The last Horror Movie.

Reviews volgen.

Saw 1 t/m4
Een gestoorde, terminaal zieke man John Kramer, aka "Jigsaw" heeft een unieke variant op Ramse Shaffy's levensmotto "Mens durf te leven" gevonden: hij dwingt mensen te leven.
Bevrijden zijn slachtoffers zich niet op tijd uit zijn ingenieus gemaakt martelwerktuigen dan sterven ze een gruwelijke dood.
Is hij een seriemoordenaar?
Welnee, het is een filosoof.
Hadden ze geen drugsverlaving gehad, slikten ze geen anti-depressiva of werden ze niet verteerd door verdriet dan waren ze nooit zijn slachtoffer geworden.
Ontsnappen is bovendien een koud kunstje, snijdt bijvoorbeeld gewoon je oog open om het sleuteltje van het slot te vinden.
Big deal.
Toch?

Saw 1 en 2 zijn zeker geslaagde films te noemen.
De bizarre martelwerktuigen roepen weerzin op en zijn tegelijkertijd fascinerend.
Er zit vaart in de films, geen 'dode' momenten met onzinnig geklets, het is aan een stuk door entertaining.
De ontknoping van beide delen is verrassend.

Saw 3 en 4 zijn vervelend.
De verzadiging begint op te spelen en om alles origineel te houden werd besloten er allemaal nog gekkere en ingewikkeldere plottwists aan te geven.
Deel 4 heeft heel veel flashbacks nodig om dingen te duiden en dan ben ik al lang afgehaakt.
Bovendien slaat het dan al lang nergens meer op.

Op het imdb forum van deze films zijn er nogal wat mensen die zich wel kunnen vinden in de beweegreden en methodes van deze John Kramer en hem stellig niet als moordenaar zien.
Die Amerikanen toch, raar volkje.

toch typisch, die Guinea Pig reeks is (volgens Wikipedia) opnieuw uitgebracht op dvd in 2 landen.. VS.. en Nederland :)

The Hills have Eyes

Ergens in de woestijn van New Mexico, waar in de jaren 50 vorige eeuw het Amerikaanse leger experimenten heeft gedaan met nucleaire wapens, huizen, diep verscholen van de buitenwereld overlevenden, wetende: door nucleaire straling en inteelt misvormde lelijkerds die een grote passie voor mensenvlees bezitten.

Had "Big Bob" Carter, die samen met zijn vrouw, zoon, schoonzoon en twee dochters en van plan is te camperen in de woestijn, dit geweten dan waren ze naar Disneyland gegaan, ongetwijfeld.

Getipt door een voorkomende eigenaar van een benzinepomp neemt het gezinnetje een 'short cut' en zodra de banden onder de wagen knappen door geniepige metalen spikes die over de weg zijn gelegd weet je dat het gezin in hele diepe shit zit.

De film is een remake van Wes Craven's gelijknamige film uit 1977 en overtreft deze in elk opzicht.
Het is spannender, enger, gruwelijker (kick-ass special effects) en ook sferischer; het jaren 50 "dummy" stadje, waar het Amerikaanse leger haar nucleaire proeven gedaan heeft ziet er heel naar uit.

Hoogtepunt van de film is wanneer de schoonzoon, een 'lefty' en tegenpool van oud politieagent "Big Bob" Carter volledig uit zijn plaat gaat met een honkbalknuppel en bijl.

The Hills have Eyes II

Het Amerikaanse leger heeft haar experimenten in de woestijn hervat.
Hadden ze beter niet kunnen doen.

Meer van hetzelfde.
Obligate schrikeffecten, één voor één voor een vallen de soldaatjes ten prooi.
Bleh
Overslaan deze film.

Had "Big Bob" Carter, die samen met zijn vrouw, zoon, schoonzoon en twee dochters en van plan is te camperen in de woestijn, dit geweten dan waren ze naar Disneyland gegaan, ongetwijfeld.

LOL

benzinestations, hmm, doet me denken aan een vaag Zwarte Beertjes boekje wat ik een decennium terug las.. Over een stel dat door de woestijn rijdt, bij een pomp komt en in een kooi gevangen wordt gezet om als mensenvlees te dienen. :)

Cannibal Holocaust (1980, Ruggero Deodato)

Een antropoloog trekt naar de binnenlanden van het Amazone regenwoud om een groepje documentairemakers te vinden, die bij het filmen van inheemse stammen spoorloos zijn verdwenen.
Hij vind de crew niet terug en komt gaandeweg tot de conclusie dat ze het mogelijk niet overleefd hebben, dit wordt, weer terug gekomen in de VS, op indringende wijze bewaarheid na het zien van de filmrollen die in het regenwoud achtergelaten waren.

Er is veel over deze film geschreven en veel negatief.
De regisseur was kort na de premiere opgepakt wegens obsceniteit.
Erger nog: geruchten gingen dat sommige acteurs echt gedood waren.
Deodato moest bewijzen, om levenslang te voorkomen, dat niemand vermoord was en deed dit door alle acteurs levend en wel te tonen voor de camera van een Italiaans televisieprogramma.
Dit was voor het gerechtshof genoeg bewijs.
Wat wel zeker is dat zes beesten echt voor de camera gedood zijn.
(Meer hierover op Wikipedia: http://en.wikipedia.org/wiki/Cannibal_Holocaust)

Over het dierenleed kan ik kort zijn.
Zodra ik een beest in beeld zag zette ik het geluid af en skipte ik vooruit, hopende op een goede timing van mijn kant, onderwijl televisie kijkend.
Omdat het koninginnedag was wisselden beelden regelmatig; van spartelende dikke schildpadvoeten in een zwaaiend handje en glimlach van Beatrix.
En veel hoedjes.

Het gevonden filmmateriaal toont hoe de westerse documentairemakers zich misdragen; zich o.a. uitleven op inheemse beesten, mensen van een stam samendrijven in een hutje, deze in de fik zetten om daarmee een stammenoorlog te ensceneren etc.

De film levert kritiek op dit wangedrag in de persoon van Harold Monroe, de antropoloog die de film uit de Amazone heeft teruggebracht.
Hij gebiedt de producente van een televisiestation de film niet te tonen aan een televisiepubliek.
De producente wil hier aanvankelijk niets van weten, maar na het zien van de verkrachting van een inheemse en de gruwelijke dood van de documentairemakers zelf wordt de opdracht gegeven de film te vernietigen.

Het materiaal oogt heel authentiek en geloofwaardig, wat het allemaal zeer schokkend maakt.
De dood van een van de documentairemakers ziet er zó echt uit dat ik de aanklacht wegens moord tegen Deodato wel kan begrijpen.
Maar de realistische cinéma vérité wijze van filmen alléén maakt de film niet bijzonder.
August Underground en vervolg August Underground Mordum bijvoorbeeld, die een soortgelijk, maar nog extremere wijze van hyperrealisme beoefenen, falen wat mij betreft.
Omdat ik er als kijker zo dicht op zit ga ik zelf de distantie opzoeken, heel scherp kijken naar wat er niet echt en ongeloofwaardig is.

Bij Cannibal Holocaust zorgt de muziek voor de gewenste distantie, de toegevoegde, niet aan het gevonden filmmateriaal behorende klankkleur is tegelijkertijd een waarschuwer, een versterker van het besef dat het getoonde fragment heel schokkend is, als een afleider, het ontneemt voor een groot deel een heel kritische blik.
En de muziek is goed.

De film waarderend op grote schaal, in het licht van de hele filmhistorie, levert ie voor mij een onvoldoende op.
Het is nogal hypocriet om in de film (in de persoon van de antropoloog) de misdragingen van de filmcrew te veroordelen en tegelijkertijd er alles aan doen om deze gruwelijkheden zo gedetailleerd en realistisch mogelijk weer te geven.
In het licht van het horror en slasher genre verdient de film echter een dikke voldoende.

Cannibal Holocaust is een totale klassieker. Maar als ik het me goed kan herinneren is voor distantie niet meer nodig dan te beseffen dat de filmcrew zelf gefilmd wordt. ;) Net die ene stap die Blair Witch Project bijvoorbeeld wel maakt (en die nieuwe film die ik nog niet heb gezien, Cloverfield?)

Ik vind die film moreel interessant. De manier waarop de inheemsen worden neergezet is twijfelachtig, terwijl Deodato het tegelijk voor ze opneemt en ze wraak laat nemen op die nare blanken. Het is idd nog realistisch genoeg aan het eind om verontrustend te zijn (wat je van ripoffs Cannibal Ferox en Emmanuelle & The Last Cannibals niet kan zeggen). Dat er beesten worden geslacht, tja, het is niet fraai (en grotendeels niet nodig voor het verhaal), maar het is gebeurd. Wegkijken doe ik dan niet, er worden dagelijks beesten vermoord, sommige zelfs voor mij.

August Underground's Mordum is smakeloos en vooral saai.

Ju Dou
van de regisseur van The Story of Qiu Ju, en ook hier is weer de hoofdrol voor de schone Gong Li (zij is Ju Dou)
Qiu Ju wint op nagenoeg alle fronten. Al zijn de beelden hier wel af en toe buitenaards mooi. Technicolor, een oude katoen (of zijde?) weverij.. verf, water.. vuur, en bezwete lichamen.
Verhaaltje is even simpel als moralistisch (als een fout oud sprookje)
oude man koopt vrouw, oude man heeft geadopteerde zoon, oude man slaat vrouw (hij is kwaad want zelf impotent) natuurlijk krijgen zoon en vrouw wat. Een kind zelfs. Man ontdekt dit, krijgt moordneigingen.. Maar dan blijkt het kind op zijn hand te zijn een klein horrorduiveltje, want ja het was dan ook een verboden, verkeerde relatie. Tsja.

Black Robe
Een film die als het tegenzat 3 uur had geduurd, maar nu z'n punt in 100 minuten wel weet te maken. Fijn. Quebec begin 17e eeuw. De Fransen praten Engels, maar verder is 't wel behoorlijk realistisch naar 't schijnt. Priesters en indianen daar gaat het om. De priesters komen om te bekeren en varen met wat omgekochte indianen naar een verafgelegen nederzetting. Bootjes in de wildernis, hallo Werner Herzog. En dan natuurlijk moordzuchtige indianen die de "Black Robes" voor demonen aanzien. Ondertussen volgt de film 2 lijnen, de twijfel van 1 priester aan 't nut van dit alles, en hoe zijn jongere kompaan met een Pocahontas-meisje aanpapt. Interessant als geschiedenislesje.

Crazy Love
Ik denk dat ik alle films die op werk van Bukowski zijn ge-ent, hiermee gezien heb. (Storie di Ordinaria Folla, Barfly en Factotum)
Dit is de minste, maarrr (dodelijk) op zich vind ik 't wel een sympathiek dat 't een Vlaamse film is. (ook in 't Vlaams dus) Zo krijgt het iets Ex-drummers. Crazy Love is een film in 3-en waar het typische Bukowski-karakter pas aan 't slot opgevoerd wordt. Daarvoor is ie piepjong (en leert een oudere jongen hem vanalles over "vogelen") en iets ouder (en vol gruwelijk acne, gepast walgelijk)
In het 3e deel is ie de zuipschuit die samen met 'n Bela Lugosi-achtige vriend een lijk jat. Van een vrouw. Een mooie vrouw. De beste vrouw die ie ooit heeft gehad. (Hemmerechts zou niet blij zijn)
Zolang er niet gepraat wordt is Crazy Love prima, de dialogen zijn helaas zeer krakkemikkig.

Heb een stuk op subs gezet over mumblecore.

Ludo, wat zijn de beste Bukowski erfilmingen? Is er iets beter dan Barfly?

Barfly is goed, beter dan Factotum.. Maar Storie Di Ordinaria Folla is minstens zo interessant. Weet niet of "goed" het juiste woord is. Maar niet te missen.

op mijn weblog schreef ik (vrij negatief, maar ik denk altijd milder over films hoe langer geleden ik ze gezien heb)

Deze film van Ferreri stamt uit de jaren '70, heeft iets Europees over zich, ook al is ie in 't Engels met Amerikaanse acteurs opgenomen. Waar de andere Bukowski films nog vrij braaf waren draait deze vooral om sleazy seks. (Komt het door de jaren '70? Soms lijken films uit die tijd het meest gewaagd) Bukowski's alter-ego wordt gespeeld door de iets te gemoedelijke olijke Ben "Lex Goudsmit" Gazzara. Deze rand in de eerste minuten al een minderjarige aan en speelt vervolgens sadomasochistische spelletjes met een vrouw die hij bij een bushalte was tegengekomen. Best komisch, maar al snel ook wat saai. "Gelukkig" is daar nog een ander plotlijntje met een depressieve zichzelf toetakelende prostituee. Al, deed dat me ook niet zoveel. Wel een hilarisch einde waarin het nut van poëzie wordt bewezen. Net als in alle Bukowski films maken we een full circle en is de man weer terug bij af.. Hij komt weer een jong meisje tegen die uit de kleren gaat in ruil voor poëzie. Hoera.

http://www.imdb.com/name/nm0001977/
er zijn naast die 4 nog wel meer op Bukowski geinspireerde films, natuurlijk.. (4 zou ook wel erg weinig zijn)

Factotum vond ik dus echt niet te harden. Ah ja, die met Gazzara. Ook met Ornella toch!?

jep, alhoewel ene Katya Berger meer indruk op me maakte ;)

ik mag Matt Dillon wel, maar inderdaad Barfly wint 't op alle fronten (Faye Dunaway! Rauwer, coherenter en in mooiere kleuren geschoten)

en wat betreft mumblecore, heb ik nog niets van gezien, dus kan iemand (Olaf, Vido, etc.) een top drietje <i>mumbles</i> doen, dan gaan die op de lijst voor de verre toekomst. :)

En is er ooit een mumblecore film in de Nederlandsche bios geweest vroeg ik me ineens af..

en omdat ik van hattricks houd, Olaf, wat vind je van The Usual Suspects? Ik probeer nog altijd een medestander te vinden voor 't feit dat het niet zo'n heel erg goeie film is. (al wilfend door mijn oude log las ik weer Vido's vurige pleidooi voor de genialiteit ervan. :)

ZOveel mumblecore heb ik nou ook weer niet gezien (en misschien is er ook niet zoveel, al hangt het af van je definitie) maar voorlopig zijn het gewoon de films van Bujalski en Katz wat mij betreft (mutual appreciation, funny haha, Quiet city & dance party USA). Degene die de meeste lof krijgen, zijn ook de beste (is ook weleens anders). LOL is wel aardig, puffy chair is niemendalletje. Ik zag van de week nog In between days, thematisch nauw verwant en wel aardig.

Usual suspects, dat is tien jaar geleden niet? Ik vond hem toen wel goed en verrassend enzo. Maar had in die tijd veel meer met LA confidential.

Ik probeer nog altijd een medestander te vinden voor 't feit dat het niet zo'n heel erg goeie film is

Hier heb je hem dan. :)Niet heel erg goed inderdaad. Aardig met goede momenten. Een van de betere rollen van Benicio Del Toro. Maar Gabriel Byrne, Pete Postwhistlewhastle en vooral Chazz Palminteri kan ik sowieso niet uitstaan. Die muur aan het einde is dan weer wel erg goed. Eigenlijk een vrij goed doordachte B-film.

Die muur is ook het enige dat ik me echt herinner van die film.

Het is me nog niet helemaal duidelijk wat mumblecore onderscheidt van de slacker film.

Factotum vond ik wel redelijk. Beetje langdradig, maar de geest van Buwkowski - de cynische zelfdestructieve klootzak die stiekem eigenlijk wel gelijk heeft - hadden ze goed te pakken.

Die muur in The Usual Suspects vond ik nou net het minste. Dit soort thrillers draait voor mij om de sfeer, de uiteindelijke plotafwikkeling is sowieso al bijzaak en zo een konijn uit de hoge hoed als die muur vind ik flauw.

Hier heb je hem dan.

jeuh!

mutual appreciation, funny haha, Quiet city & Dance party
staan genoteerd.

Wat betreft mumblecore sluit ik me aan bij de tips van Olaf. Nederlandse mumblecore bestaat (nog) niet. We hebben in NL wel veel goede en slechte films waarin veel geouwehoerd wordt, maar die gaan meestal over tobbende dertigers en veertigers.

N.a.v. de eerder deze week genoemde remake van The Hills Have Eyes uit 2006: hieronder de overeenkomsten tussen een personage uit deze film en Rubber Johnny van clipmaker Chris Cunningham.
http://www.xs4all.nl/~gert01/hillshaveeyes.jpg http://www.xs4all.nl/~gert01/rubber2.jpg

Een van de bijzondere aspecten aan The Usual Suspects is dat de vertelling (in dit geval ‘de mythe’) een van de hoofdpersonages is. Misschien dat deze uitstekende uitgave van het BFI critici nog van gedachten kan doen veranderen.

No Country for old Men (2007, Coen brothers)

Het is waar wat ze zeggen en ik ga er niet veel meer over zeggen.
Geweldige film.
Ondanks dat dit de allereerste Coen brothers film is die ik gezien heb die bloedserieus is, zonder knipooog; er valt werkelijk niets te lachen in deze film.

Javier Bardem speelt met afstand de engste (en meest serieus te nemen psychopaat) die ik ooit in een film ben tegengekomen.
De spanning, weerzin en angst tijdens het kijken van deze film was velen malen groter dan het goedkope effect bejag in het rijtje horror films die ik tijdens mijn horror-marathon heb gezien (...en waar ik nog steeds vervolg-recensies voor moet schrijven)

The Heartbreak Kid (2007, Farelli Brothers)

Ik ben een groot liefhebber van Ben Stiller.
Speelt wel altijd dezelfde rol als goedbedoelende, een met aan grenzeloze redelijkheid gevulde pechvogel (in comedy films tenminste) en hij stelt dit keer ook niet teleur.

Als Eddie Cantrell trouwt hij Lila (Malin Akerman), ogenschijnlijk een droomvrouw, maar op weg naar de bestemming van de huwelijksreis krijgt hij al zijn bedenkingen.

The Farelli Bothers hebben met "There's something about Mary" (met hilarische rol van Matt Dillon) een van de leukste comedy's gemaakt.
The Heartbreak Kid komt het eerste half uur dicht in de buurt, maar verzand dan al snel in clichés en voorspelbare ellendige situaties.
Niettemin was het anderhalf uur aangenaam besteed.

Spiderman 3 (2007, Sam Raimi)

Als ik al een liefhebber van comicbook actiiehelden ben (niet dus) dan is Spiderman wel mijn favoriet.
En al helemaal als een likeable persoon als Tobey Maguire de held speelt.
Kirsten Dunst, het leukste Hollywood meisje, als Spidermans liefje is ook weer van de partij.

Net als in de vorige delen kan er weer gelachen worden om die goeiige Maguire, ditmaal als hij, onder de invloed van kwade krachten, tijdelijk verlost is van zijn onzelfzuchtige heldenmoraal en hij een 'cool dude' uithangt.
En had ik Kirsten Dunst al genoemd?

Sam Raimi is een begaafd actiefilm regiseur.
Denk aan het (nogal ondergewaardeerde) The Quick and the Dead, A Simple Plan en de beste horrorfilms van de jaren 80: The Evil Dead 1 en 2
Een constante kwaliteit (lees:degelijkheid) die de Spidermanreeks ook kenmerkt.
Het zijn geen films die ik zo nodig op dvd moet hebben, ook al zijn het stuk voor stuk visuele hoogstandjes.
Maar als een van Raimi's films op tv komt dan moet alles daar voor wijken, omdat het zulk lekkere tijdverdrijf is.

N.a.v. de eerder deze week genoemde remake van The Hills Have Eyes uit 2006: hieronder de overeenkomsten tussen een personage uit deze film en Rubber Johnny van clipmaker Chris Cunningham.

Ja idd, de gelijkenissen zijn frapant, maar Rubber Johnny is natuurlijk veel enger.

Hostel 1 en 2 (2005 en 2007, Eli Roth)

Twee Amerikaanse bagpackers maken een tripje door Europa.
Apenstoned in Amsterdam, waar de Nederlandse chicks toch niet zo gewillig zijn als ze gehoopt hadden, hebben ze wel oor voor de gouden tip van een Russische jongen: in Bratislava is een overvloed aan gewillige lekkere wijven.
De oversekste Ijslandse vriend van de twee laat zich dit niet twee keer zeggen en in een volgend shot zie je de drie in de trein zitten op weg naar luilekkerland.

En inderdaad, er is niets te veel gezegd, nog maar net aangekomen worden ze al door twee chicks uitgenodigd naar de spa te gaan.
http://img.skitch.com/20080511-k7q9cpiknf2w1b4nu3nn74wp9x.jpg
En gaan ze dezelfde avond nog van bil...niet wetende dat deze wippartij uiteindelijk in natura uitbetaald gaat worden: als martelvlees voor rijke mensen, zin in een verzetje.

Smakeloos en over the top = (vertaald in horror begrippen:) geweldig!
De wraakactie van een overlevende aan het einde geeft veel voldoening.

Deel 2 is ook best te pruimen hoor.
Naast de slachtoffers maken we kennis met twee potentiële beulen, die zojuist de 'vleesveiling' gewonnen hebben en op weg zijn naar Bratislava.
Nog smakelozer en nog meer over the top is niet noodzakelijk gelijk aan "geweldig", maar het komt aardig in de buurt :)
Hoogtepunt van de film: de geweldige Slovaakse volksmuziek.

nu moeten we een NSFW waarschuwing voor de draad gaan zetten ;)

Closely Observed Trains
Legendarische (?) Tsjechoslowaakse film. Ik vind 't voorlopig net geen klassieker, maar tis absoluut een absurde quirky feel-good film. Om de negatieve punten uit de weg te ruimen, de scenes zijn wel heel kort, het plot neemt hele rare bochten en (logischerwijs daaruit volgend misschien) het einde is ook WTF!?
Het draait om een stationnetje in WOII, de held van het verhaal is een jonge, luie, dommige (Forrest Gump-achtige) medewerker. Samen met collega's lummelt hij wat rond, hebben 't over vrouwen, of denken eraan, terwijl ondertussen de treinen langskomen (met joden?)
Lijkt nog wel even een serieuze film te worden als er bijna uit het niets een zelfmoordpoging volgt.. Maar wat is de reden? Premature ejaculatie! De rest moet men zelf maar zien, al noem ik ook nog even een behoorlijk erotische stempel-scene. :) (De regisseur mocht van de Sovjets daarna jaren geen film meer maken)

Affliction
Nick Nolte die verbazingwekkend veel op Jack Nicholson lijkt. Zeg maar de Nicholson in The Shining die langzaam doordraait. Nolte is een gescheiden agent, die nauwelijks met zijn dochter op kan schieten en worstelt met drank, zijn vader (met losse handjes) en.. nou ja het leven an sich. Hij denkt op een gegeven moment een moord op te spoor te komen en ontpopt zich als een onvoorspelbare gewelddadig figuur (net als zijn vader vroeger, precies het punt wat de film wil maken)
Dit punt wordt in een aardige constructie verteld door Willem Defoe, de verteller, die maar heel even in 't verhaal voorkomt. Slim gedaan.

Metropolitan
Een must-see. Vond Grunberg ook toen hij een tijd terug een artikel in VN schreef over de 3 films van Whit Stillman. (Die toch wel errug langzaam werkt dan)
Metropolitan was zijn debuut.. Typische New Yorkse praat-film, sommige grapjes lijken zelfs letterlijk van Allen geleend ("playing poker with an exhibitionist somehow takes the excitement away")
In 't begin van de film belandt Tom op een upper-class feestje, van de college students in hun eerste jaar. Hij is zelf bepaald niet rijk en blijft zeggen dat 't eigenlijk niks voor 'm is (Om te provoceren doet ie zich voor als socialist, zoals iedereen wel een masker op heeft)
Uiteindelijk komt hij echter elke avond op de feestjes/bijeenkomsten, dus wie weet was ie gewoon eenzaam.
Het mooie aan Metropolitan is simpelweg dat (maarliefst) 4 a 5 personages diepgang hebben. Enige minpuntje wat ik kan bedenken is een actie van Tom aan 't einde met een stukje antiek speelgoed.

Who's That Knocking At My Door (I Call First)
Nou dat waren ze dus wat betreft Scorsese. De fictiefilms. Dit was zijn speelfilmdebuut. En het is een warboel. Niet vreemd want de opnamen duurden jaren. Constante aanpassingen (zie de titel al)
De thema's van Scorsese zijn er natuurlijk: macho's, Italianen (is dat hetzelfde), schuld en boete en katholicisme. In eerste instantie lijkt 't echter een ode aan de Franse meesters, olijke geweldadigheid en gebabbel OVER films. (John Wayne met name) Plot is ongeveer zoiets: Keitel is een nietsnut, trapt rotzooi met vrienden, heeft meisje, meisje blijkt lang geleden verkracht, hij kan dat niet handlen. Scorsese grijpt de film vooral om minutenlang zijn favoriete liedjes (The Doors - The End) te draaien ondertussen wat te goochelen met beelden. (o.a. een zeer fraaie seksscene, die eigenlijk een fantasie is, overigens zo lees ik nu opgenomen in Amsterdam. Wat ik wel zag is dat Keitel gedurende de film van piepjong naar een stuk ouder gaat en terug haha.
Nou ja, interessant voor filmnerds)

Slecht nieuws: het filmhuis waar ik mijn filmvorming heb gehad zit in de problemen. Het culturele klimaar in Den Helder is dusdanig schraal dat een films als 'No Country for Old Men' en 'The Kite Runner' er gelden als filmhuismateriaal.

August Underground (2001, Fred Vogel)
August Underground Mordum (2003, Jerami Cruise)

Beide films proberen de kijker te schokken met naar het lijkt werkelijke snuff beelden, moord- en martelpraktijken gemaakt met een homevideocam om het allemaal hyperrealistisch te laten lijken.

Het realisme is inderdaad bij tijd en wijlen zeer groot en het acteerwerk, als je het al acteerwerk kunt noemen, draagt daar aan bij.
Kijk een willekeurig Youtube filmpje van infantiele Amerikaanse pubers en je krijgt een idee hoe de personen voor de camera reageren en praten.
Natuurlijk is er een verschil met de Youtube filmpjes, in August Underground (Mordum) hebben we te maken met gestoorde psychopaten, dus wordt er ook vooral veel geschreeuwd en hysterisch gelachen.

Veel onsmakelijke en groffe beelden vliegen je om de oren.
Wat te denken van een gedood jong meisje dat in een badkuip geneukt wordt?
Of de stront van een slachtoffer dat gesmeerd wordt in een open wond, vagina en mond?

Nee dit had ik niet willen zien.
Maar ik ervaarde het ook weer niet als heel schokkend.
Dit komt waarschijnlijk omdat ik al direct een grote weerzin voelde jegens de moordenaars.
Het zijn vervelende lui met een nihilistische instelling en die alles behalve zichzelf belachelijk vinden.
Er komt geen zinnig woord of gedachte uit hun domme koppen, zitten voortdurend debiel te lachen en onzinnig commentaar te leveren over van alles en nog wat.
(Waren ze getekend door de animator van Beavis en Butthead dan viel er misschien nog wat te lachen...maar helaas)
Je kunt ze moeilijk serieus nemen en feitelijk boezemen ze je daarom ook geen angst in.

Guinea Pig, Flowers of Flesh and Blood is minstens zo gruwelijk, maar veel effectiever en indringender omdat je direct een angst en morbide repect voelt voor de slachter.
De engerd, hoe ziek ook, heeft tenminste nog een gevoel voor esthetiek en een daaruit voortkomende bedoeling met zijn slachtpartijtjes.
De man is een liefhebber, getuige het galerijte dat hij toont aan het einde van de film, en onder het genot van een goed glas wijn valt er met hem zeker een onderhoudend gesprek te voeren.

Niet de infantiele psychopaatjes in August Underground (Mordum).
De scenes waarin niet gemoord wordt zijn dan ook stomvervelend en bloedjesaai, dus ergens zit je te smachten op wat actie en dat die actie dan vervolgens grof en onsmakelijk is neem je dan maar voor lief.

Een andere reden dat ik het allemaal niet als schokkend ervaarde is omdat alles met een homevideocam gefilmd is en je er bovenop zit.
Ik ben dan geneigd zelf de distantie op te zoeken, wat de meest schokkende beelden gelijk reduceert tot een "goed gedaan" en "ziet er best echt uit".

Wie toch nieuwsgierig geworden is: bereid je maar voor op diepe spijt van de verloren tijd en de ranzigheid die je hebt aanschouwd.

Er is geen edit functie he?

Nog een belangrijke reden waarom het niet schokkend is:
Je hebt de slachtoffers niet zien rennen voor hun leven, zijn al gevangen en toegetakeld en een ontsnappingsmogelijkheid is er niet.
Je hebt je als kijker dus in wezen al neergelegd dat ze gedood gaan worden.

Er zit geen verhaal in idd, en als je weet dat het niet echt is faalt dat snuff effect ook (wat ik me daar van voor kan stellen zonder ook maar de geringste behoefte te hebben iets dergelijks ooit te zien), hoe cheap je het er ook uit laat zien.

Blijft hooguit 'onsmakelijk' over, maar vooral saai.

Funny Games US (2007, Michael Haneke)

Een exacte remake van zijn Duitstalige film uit 1997 die ik nooit gezien heb.

*spoilers volgen*
Ze komen er mee weg.
Godallemachtig wat ik graag gehad dat een Hollywood film was...de vergelding op die pedante klootzakjes blijft helaas uit.
Wat weet deze film een woede op te roepen zeg :)

Over schokkend en onsmakelijk gesproken bij August Underground...Funny Games topt de smakeloze weerzinwekkendheid van AU velen malen en dat door uitgerekend helemaal geen gore te laten zien.

Je ziet een gezinnetje getreiterd worden door twee verveelde rijkeluiszoontjes tot een punt dat duidelijk wordt dat de twee ook niet vies zijn van moord.
Maar voortdurend hoop je en verwacht je eigenlijk dat de zaken keren, dat het gezinnetje terugslaat en de klootzakken een lesje leert.
Je verwacht dit om de volgende redenen:
- De film is een verzorgd uitziende Amerikaanse productie(van August Underground verwacht je niets anders dan vunzigheid)
- Er is een kind bij betrokken en kinderen laten vermoorden in Amerikaanse films is not done.
- De moeder wordt gespeeld door Naomi Watts en de vader door Tim Roth, bekende acteurs die een Amerikaans publiek niet graag ziet 'verliezen'
- De moordenaars zien er uit als onuistaanbare verwende natballen en zijn dat ook, personages die sowieso een (hardhandig) lesje in nederigheid verdienen.

Ze komen er mee weg.

Zo wordt pijnlijk duidelijk dat er voor een film om schokkend te zijn en impact te genereren veel meer voor nodig is dan een louter tonen van gore beelden, hoe realistisch deze beelden dan ook mogen zijn.

Die hele handheld/videocam manier van filmen, waar Dogma mee gestart is, heeft mij ook nooit echt overtuigd.
Hoe goed een film als Festen bijvoorbeeld ook mag zijn, in haar directheid en dicht op het onderwerp zitten, een visueel veel afstandelijkere film als Ang Lee's The Ice Storm, waarin personages soms louter als film stills behandeld worden, emoties bijna tot gebaren alleen gecultiveerd lijken, raakt mij veel en veel meer.
Hoe dichterbij, hoe meer afstand ik bij een film neem/ervaar en andersom.

ik weet dat horror wat anders is dan een slechte film, maar toch Battlefield Earth (vandaag "featured article" op Wikipedia) lijkt me ook wel iets voor Arnout. Wansmaak, scientology, idiote camerastandpunten etc.
http://en.wikipedia.org/wiki/Battlefield_Earth_%28film%29

Hahaha
Nou horror is inderdaad iets anders dan een reteslechte film.
LOL

Ik wek misschien ten onrechte de indruk dat ik louter naar wanstaltige kolere films kijk, maar die horror marathon had ik al een geruime tijd geleden voorgenomen en de gelegenheid was er.

Laat ik mezelf dan ook maar gelijk wat 'goede smaak' toedichten met het melden dat ik gisteren Myazaki's Howling's Moving Castle heb gezien en deze op DVD wil hebben (Spirited Away bezit ik al).

Ik bezit daarentegen geen enkele horrorfilm op DVD (al is The Shining wel een goede kandidaat) en de horrortitels die ik de afgelopen dagen heb gezien zijn inmiddels allemaal al weer van harde schijf gewist en ik denk er niet aan er ook maar 1 op DVD te kopen.

Princess Mononoke is ook een goeie van Miyazaki. maar Spirited Away is en blijft de beste, denk ik.

Die heb ik ook op DVD, maar vind ik net te veel 'fantasy'-achtig, daar waar Spirited Away en Howling's Moving Castle het ouderwetse sprookjesgevoel (maar dan velen malen abstracter) oproepen.

Before the Devil Knows You're Dead van Sidney Lumet
Hier zal ik wel alleen in staan, maar ik vind dit beter dan No Country for Old Men. Broer Andy (Philip Seymour Hofmann) is rijk en intelligent, maar heeft de zaak opgelicht om zijn drugsverslaving te bekostigen, broer Hank (Ethan Hawke) is gewoon een loser met eeuwige geldnood, maar hij neukt wel Andy's vrouw (Marisa Tomei). Andy bedenkt een plan: we overvallen gewoon de juwelierszaak van pa & ma in de buitenwijk. Ik kan pa (Albert Finney) toch niet uitstaan. Oh, maar jij moet het doen, want mij kennen ze daar te goed. Hank verneukt het, ma (Rosemary Harris) dood, shit nog veel groter. De cast is perfect, met natuurlijk Hofmann en Finney in glansrollen. Misschien nog wel beter dan Lumets andere overvalklassieker Dog Day Afternoon.

wow dan moet ie wel heel goed zijn, ik ben nog altijd benieuwd. :) zal wel najaar worden.

Drowning By Numbers
Vreemd, absoluut een bijzondere en totaal geflipte film, maar desondanks was ik 'm 2 dagen later alweer totaal vergeten. Uiteindelijk zal de reden wel weer zoiets zijn als "het verhaal grijpt niet bij de keel". Geen medelijden met de (mannelijke) karakters, die toch allemaal lijden.
Drowning By Numbers is een soort kunstwerk dat in beweging komt. Het art design is magnifiek. Een Engels kuststadje vol sprookjesachtige figuren en kleuren. 3 vrouwen ontdoen zich gedurende de film van hun echtgenoten, waarbij ze (afgedwongen) hulp krijgen van Bernard Hill, de coroner (wat is dat eigenlijk in 't Nederlands, lijkschouwer?)
Ondertussen is er een fascinaties voor nummers, naakte lijven, insecten verzamelen en spelletjes.

Trust
2e Hal Hartley die ik zag. Altijd een moeilijke test. Nipt geslaagd, al werd ik afgeleid door 't feit dat mijn "dvd" in 't midden ineens een minuut of 5 oversloeg. Martin "Bert Koenders" Donovan, lijkt niet alleen op de minister, maar ook op een zwaar agressieve versie van Simon Grim uit Henry Fool. (Al heeft ie van de laatste dan de belezenheid)
Verder weet ik niet zo goed wat ik ervan moet denken. Misschien is het allemaal iets te "toneelstukkerig" voor me. Dialogen op een bankje enzo. De opening is in elk geval wel geniaal, met Maria en haar pa. (Was me in 2006 helemaal ontgaan trouwens dat die arme Adrianne Shelley dat jaar vermoord werd)
Uiteindelijk is Trust toch 'n beetje het verhaal van hoe 2 mislukte losers elkaar vinden en dan merken hoe dat effect heeft op je (voorheen) slacker-leven. Eerst kijk je principieel geen tv. Dan wel.
Daartussen hangt dan nog dat zijplotje met de gestolen baby en de mannen met hoeden en pijp waar ik niet mee uit de voeten kon, of me zelfs wat aan ergerde.

Casino Royale (1967)
Gekeken als Woody-completist.. Lang denk je.. Verrek zit ik dit te kijken voor 2 grappige minuten Woody.. Als hij als geheim agent Bond (zo heten ze allemaal) in Cuba voor een vuurpeleton staat. "You realize this means an angry letter to the Times!"
Maar goed dan duikt Woody aan 't slot weer op. Verrassend (maar niet zo grappig) Zoals de hele film niet leuk is. Maar ik houd al niet van de originele James Bond, laat staan een spoof die dan ook nog dik 2 uur duurt. Dan maar wat genieten van Herb Alpert, Burt Bacharach en Dusty Springfield. Op zich wordt 't kijkgenot nog wel iets vergroot door 't feit dat de Bond die ik daarvoor zag OOK Casino Royale was.. Alleen dan de serieuze versie.. Die hadden vast gewild dat ze die gekke Orson Welles als casino-slechterik in hun film hadden. (gehad) Wat een lelijk werkwoord, eigenlijk.

Misschien nog wel beter dan Lumets andere overvalklassieker Dog Day Afternoon. Een boute stelling. :-) Wat maakt Dog Day Afternoon dan minder goed?

RIP John Phillip Law, hoofdrolspeler in de coolste popartfilm DANGER: DIABOLIK
http://www.latimes.com/media/photo/2008-05/38860715.jpg

nieuwe filmsite:
http://thecultcorner.com

ziet er aardig uit. Iemand Gefangene Frauen ooit gezien? ;)

+ quizjes, maar ik suck behoorlijk.

(zo had ik in de horrorquiz slechts de vraag goed waar net door Arnout een interessant foto'tje werd gepost)

Aaltra
De Waalse versie van Draadstaal of Koot & Bie brengen 2 van hun typetjes naar het grote scherm. (Of zouden ze ALLEEN die typetjes op tv spelen, ik weet 't niet)
In 't begin had ik nog niet helemaal door dat 't een komedie was.. Een man op 't platteland, via webcam communicerend met een baan. Klaarblijkelijk is al tijden daar niet verschenen. Hij moet nu gaan. Springt in de auto, maar er rijdt zo'n slome tractor voor 'm met een oenige bolle + walkman erin. Hij mist de trein, rijdt terug en besluit die gast een lesje te leren. Eindresultaat: beiden belanden in een landbouwmachine van het merk Aaltra en vervolgens in een rolstoel.
Wat nu? De ene man is motorcrossfan en wil naar Namen om Stefan Everts te zien. De andere naar Finland (het is lang onduidelijk waarom)
Komen ze elkaar weer tegen natuurlijk. En trekken dan maar samen op.
Hier begint het Borat guerilla-film gedeelte, want ze gaan zich steeds asocialer gedragen. Op het circuit van Namen friet van een jongen stelen (de reacties van de mensen eromheen lijken echt) En als ze in Duitsland zijn al het bier van een vriendelijke familie opdrinken. Best grimlacherig geinig allemaal. En het einde is al even absurd als de rest van de film, met een kleine rol voor Aki Kaurismaki (wiens droge humor inderdaad wel gelijkenis vertoont)

The Apostle
Een van de beste religieuze films die ik ooit zag, al wordt het langzaam ook wel een soort propaganda, helaas. Precies wat er mis mee is. Opening is fabuleus, Robert Duvall (ook regie) rijdt met zijn moeder (June Carter Cash) langs een auto-ongeluk. Hij zet zijn dure bak stil en spoedt zich naar de stervende figuren in de auto om ze vergiffenis te schenken. Creepy en fascinerend. Vervolgens leren we dat deze "Sonny" niet echt een sympathiek figuur is. Zijn vrouw wil van 'm scheiden en is overduidelijk bang voor 'm. Overspel? Geweld? Zijn gospel-achtige shout-kerk wordt van 'm afgenomen (door z'n eigen vrouw nota bene) waarna Sonny nog even de nieuwe vriend vrouwlief met een honkbalknuppel in coma slaat. Hij vlucht, herdoopt zichzelf als E.F. The Apostle, ondertussen tegen zichzelf en God babbelend. Viavia belandt ie in een dorpje, waar hij natuurlijk meteen een nieuwe kerk begint, met aanstekelijk enthousiasme. Op dit moment verwacht ik dat langzaam zijn gewelddadige aard het verhaal weer in gaat kruipen, er zijn suggesties dat dit in aantocht is, maar nee hij blijft goed met een grote G. Alle vijand worden met liefde bedolven enzo. Als uiteindelijk (dat moest toch echt wel gebeuren) zijn verleden 'm inhaalt weet ik niet meer wat ik moet denken. Al blijft alleen al voor het spel van Duvall de film zeker de moeite.

As It Is In Heaven
Vreselijke film. En dan nog zit ik halverwege met waterige ogen als een vrouw die door haar man wordt geslagen een liedje zingt. Brr. Melodramatisch effectbejag. Of misschien kan ik gewoon niet met mijn eigen emoties dealen.
Dingen die mis zijn.. Het acteren van nagenoeg alle rollen, hoewel soms zo slecht dat 't weer bijna realistisch en leuk wordt. Het mooie "meisje" stampvoetend en briesend bij een ruzie met de dirigent. Dat meisje waarvan je vanaf minuut 1 weet dat we als het ware het recht hebben om 'r uit de kleren te zien, want ja Scandinavische film natuurlijk. Belangrijker het irritante anti-kerk plot. (Misschien was ik nog bij The Apostle met mijn gedachten) Het is in elk geval ergerlijk cliche, met intolerante priesters met pornoboekjes enzo

Don't Come Knocking
Altijd leuk, geen idee wie erin spelen, geen idee wie regisseert (geen intiteling) Begin is al leuk.. Het opnemen van een film. Hoera! Een cheesy western, de hoofdacteur is pleite en we zien 'm vluchten. Tot zover het film in film gedeelte. Acteur z'n gloriedagen liggen duidelijk achter 'm. Denk aan Bill Murray in Lost in Translation. Hij gaat terug naar z'n moeder die ie jaren niet heeft gezien en dan naar het dorp waar ie mogelijk een kind heeft. Ondertussen zien we Sarah Polley met 'n urn rondrijden. Dus het is duidelijk dat ze elkaar moeten ontmoeten (en dat ze zijn dochter is natuurlijk) Maar hij heeft ook nog 'n zoon. Die ontsteekt in hilarisch overdreven woeden terwijl zijn cartooneske alto-vriendinnetje om aandacht jengelt. Ondertussen zijn de financiers van de western natuurlijk niet blij en die sturen een knakker om 'm op te sporen. Nou ja, wat valt er over te zeggen.. Onderhoudend maar voorspelbaar.. En gedeelten rammelen. Voorbeeld: de zoon is door zijn moeder verteld dat zijn vader bij een groep acteurs hoorde die 't dorp ooit voor opnamen bezochten. Vervolgens hangt 't cafe waar ma werkt vol met posters van een film.. En hij trekt zijn conclusies niet? Of vraagt er maar naar?
Aftiteling: regie: Wim Wenders. Au, dan valt ie me nog meer tegen.
(En 't Judith (wie kent ze nog) lijkende rockmeisje bleek Fairuza Balk te wezen, die heb ik ook wel 'ns leuker gezien)

The Ipcress File
Klassieker, met geweldige soundtrack van John Barry ("zo worden ze niet meer gemaakt", zeg je dan. Ooit verdienstelijk gesampled door Mono, brittrippop band).

Le Samouraï
Beetje dezelfde hoek als die hierboven maar dan Frans met een overdaad aan stijl. De eerste gesproken tekst kwam wel als een breuk in de sfeer.

Vampyros Lesbos
Ook stijlvol maar dan anders. Sexy meiden, sexy soundtrack, occult sausje, vaag verhaal, alles wat een Jess Franco film moet hebben. Kan niet zeggen hoe het afsteekt tegen de rest van de andere twee die ik zag (Eugenie en Virgin Among The Living Dead) waren ook toppertjes, iets wat naar verluidt niet voor 's mans ganse oeuvre geldt.

Tropical Malady
Eh... ik weet het nog niet. Rrrraaaarrrr! Wel bedwelmend, die tweede helft. Die krekels gaan maar door... heeft wel iets, maar snappen?

De eerste gesproken tekst kwam wel als een breuk in de sfeer

goeie :) Ghost Dog van Jarmusch gezien? Ik zeg 't altijd natuurlijk, maar zo'n film die samen gezien allebei leuker van worden. (Als Deconstructing Harry <> Wild Strawberries)