Filmforum

ik weet dat horror wat anders is dan een slechte film, maar toch Battlefield Earth (vandaag "featured article" op Wikipedia) lijkt me ook wel iets voor Arnout. Wansmaak, scientology, idiote camerastandpunten etc.
http://en.wikipedia.org/wiki/Battlefield_Earth_%28film%29

Hahaha
Nou horror is inderdaad iets anders dan een reteslechte film.
LOL

Ik wek misschien ten onrechte de indruk dat ik louter naar wanstaltige kolere films kijk, maar die horror marathon had ik al een geruime tijd geleden voorgenomen en de gelegenheid was er.

Laat ik mezelf dan ook maar gelijk wat 'goede smaak' toedichten met het melden dat ik gisteren Myazaki's Howling's Moving Castle heb gezien en deze op DVD wil hebben (Spirited Away bezit ik al).

Ik bezit daarentegen geen enkele horrorfilm op DVD (al is The Shining wel een goede kandidaat) en de horrortitels die ik de afgelopen dagen heb gezien zijn inmiddels allemaal al weer van harde schijf gewist en ik denk er niet aan er ook maar 1 op DVD te kopen.

Princess Mononoke is ook een goeie van Miyazaki. maar Spirited Away is en blijft de beste, denk ik.

Die heb ik ook op DVD, maar vind ik net te veel 'fantasy'-achtig, daar waar Spirited Away en Howling's Moving Castle het ouderwetse sprookjesgevoel (maar dan velen malen abstracter) oproepen.

Before the Devil Knows You're Dead van Sidney Lumet
Hier zal ik wel alleen in staan, maar ik vind dit beter dan No Country for Old Men. Broer Andy (Philip Seymour Hofmann) is rijk en intelligent, maar heeft de zaak opgelicht om zijn drugsverslaving te bekostigen, broer Hank (Ethan Hawke) is gewoon een loser met eeuwige geldnood, maar hij neukt wel Andy's vrouw (Marisa Tomei). Andy bedenkt een plan: we overvallen gewoon de juwelierszaak van pa & ma in de buitenwijk. Ik kan pa (Albert Finney) toch niet uitstaan. Oh, maar jij moet het doen, want mij kennen ze daar te goed. Hank verneukt het, ma (Rosemary Harris) dood, shit nog veel groter. De cast is perfect, met natuurlijk Hofmann en Finney in glansrollen. Misschien nog wel beter dan Lumets andere overvalklassieker Dog Day Afternoon.

wow dan moet ie wel heel goed zijn, ik ben nog altijd benieuwd. :) zal wel najaar worden.

Drowning By Numbers
Vreemd, absoluut een bijzondere en totaal geflipte film, maar desondanks was ik 'm 2 dagen later alweer totaal vergeten. Uiteindelijk zal de reden wel weer zoiets zijn als "het verhaal grijpt niet bij de keel". Geen medelijden met de (mannelijke) karakters, die toch allemaal lijden.
Drowning By Numbers is een soort kunstwerk dat in beweging komt. Het art design is magnifiek. Een Engels kuststadje vol sprookjesachtige figuren en kleuren. 3 vrouwen ontdoen zich gedurende de film van hun echtgenoten, waarbij ze (afgedwongen) hulp krijgen van Bernard Hill, de coroner (wat is dat eigenlijk in 't Nederlands, lijkschouwer?)
Ondertussen is er een fascinaties voor nummers, naakte lijven, insecten verzamelen en spelletjes.

Trust
2e Hal Hartley die ik zag. Altijd een moeilijke test. Nipt geslaagd, al werd ik afgeleid door 't feit dat mijn "dvd" in 't midden ineens een minuut of 5 oversloeg. Martin "Bert Koenders" Donovan, lijkt niet alleen op de minister, maar ook op een zwaar agressieve versie van Simon Grim uit Henry Fool. (Al heeft ie van de laatste dan de belezenheid)
Verder weet ik niet zo goed wat ik ervan moet denken. Misschien is het allemaal iets te "toneelstukkerig" voor me. Dialogen op een bankje enzo. De opening is in elk geval wel geniaal, met Maria en haar pa. (Was me in 2006 helemaal ontgaan trouwens dat die arme Adrianne Shelley dat jaar vermoord werd)
Uiteindelijk is Trust toch 'n beetje het verhaal van hoe 2 mislukte losers elkaar vinden en dan merken hoe dat effect heeft op je (voorheen) slacker-leven. Eerst kijk je principieel geen tv. Dan wel.
Daartussen hangt dan nog dat zijplotje met de gestolen baby en de mannen met hoeden en pijp waar ik niet mee uit de voeten kon, of me zelfs wat aan ergerde.

Casino Royale (1967)
Gekeken als Woody-completist.. Lang denk je.. Verrek zit ik dit te kijken voor 2 grappige minuten Woody.. Als hij als geheim agent Bond (zo heten ze allemaal) in Cuba voor een vuurpeleton staat. "You realize this means an angry letter to the Times!"
Maar goed dan duikt Woody aan 't slot weer op. Verrassend (maar niet zo grappig) Zoals de hele film niet leuk is. Maar ik houd al niet van de originele James Bond, laat staan een spoof die dan ook nog dik 2 uur duurt. Dan maar wat genieten van Herb Alpert, Burt Bacharach en Dusty Springfield. Op zich wordt 't kijkgenot nog wel iets vergroot door 't feit dat de Bond die ik daarvoor zag OOK Casino Royale was.. Alleen dan de serieuze versie.. Die hadden vast gewild dat ze die gekke Orson Welles als casino-slechterik in hun film hadden. (gehad) Wat een lelijk werkwoord, eigenlijk.

Misschien nog wel beter dan Lumets andere overvalklassieker Dog Day Afternoon. Een boute stelling. :-) Wat maakt Dog Day Afternoon dan minder goed?

RIP John Phillip Law, hoofdrolspeler in de coolste popartfilm DANGER: DIABOLIK
http://www.latimes.com/media/photo/2008-05/38860715.jpg

nieuwe filmsite:
http://thecultcorner.com

ziet er aardig uit. Iemand Gefangene Frauen ooit gezien? ;)

+ quizjes, maar ik suck behoorlijk.

(zo had ik in de horrorquiz slechts de vraag goed waar net door Arnout een interessant foto'tje werd gepost)

Aaltra
De Waalse versie van Draadstaal of Koot & Bie brengen 2 van hun typetjes naar het grote scherm. (Of zouden ze ALLEEN die typetjes op tv spelen, ik weet 't niet)
In 't begin had ik nog niet helemaal door dat 't een komedie was.. Een man op 't platteland, via webcam communicerend met een baan. Klaarblijkelijk is al tijden daar niet verschenen. Hij moet nu gaan. Springt in de auto, maar er rijdt zo'n slome tractor voor 'm met een oenige bolle + walkman erin. Hij mist de trein, rijdt terug en besluit die gast een lesje te leren. Eindresultaat: beiden belanden in een landbouwmachine van het merk Aaltra en vervolgens in een rolstoel.
Wat nu? De ene man is motorcrossfan en wil naar Namen om Stefan Everts te zien. De andere naar Finland (het is lang onduidelijk waarom)
Komen ze elkaar weer tegen natuurlijk. En trekken dan maar samen op.
Hier begint het Borat guerilla-film gedeelte, want ze gaan zich steeds asocialer gedragen. Op het circuit van Namen friet van een jongen stelen (de reacties van de mensen eromheen lijken echt) En als ze in Duitsland zijn al het bier van een vriendelijke familie opdrinken. Best grimlacherig geinig allemaal. En het einde is al even absurd als de rest van de film, met een kleine rol voor Aki Kaurismaki (wiens droge humor inderdaad wel gelijkenis vertoont)

The Apostle
Een van de beste religieuze films die ik ooit zag, al wordt het langzaam ook wel een soort propaganda, helaas. Precies wat er mis mee is. Opening is fabuleus, Robert Duvall (ook regie) rijdt met zijn moeder (June Carter Cash) langs een auto-ongeluk. Hij zet zijn dure bak stil en spoedt zich naar de stervende figuren in de auto om ze vergiffenis te schenken. Creepy en fascinerend. Vervolgens leren we dat deze "Sonny" niet echt een sympathiek figuur is. Zijn vrouw wil van 'm scheiden en is overduidelijk bang voor 'm. Overspel? Geweld? Zijn gospel-achtige shout-kerk wordt van 'm afgenomen (door z'n eigen vrouw nota bene) waarna Sonny nog even de nieuwe vriend vrouwlief met een honkbalknuppel in coma slaat. Hij vlucht, herdoopt zichzelf als E.F. The Apostle, ondertussen tegen zichzelf en God babbelend. Viavia belandt ie in een dorpje, waar hij natuurlijk meteen een nieuwe kerk begint, met aanstekelijk enthousiasme. Op dit moment verwacht ik dat langzaam zijn gewelddadige aard het verhaal weer in gaat kruipen, er zijn suggesties dat dit in aantocht is, maar nee hij blijft goed met een grote G. Alle vijand worden met liefde bedolven enzo. Als uiteindelijk (dat moest toch echt wel gebeuren) zijn verleden 'm inhaalt weet ik niet meer wat ik moet denken. Al blijft alleen al voor het spel van Duvall de film zeker de moeite.

As It Is In Heaven
Vreselijke film. En dan nog zit ik halverwege met waterige ogen als een vrouw die door haar man wordt geslagen een liedje zingt. Brr. Melodramatisch effectbejag. Of misschien kan ik gewoon niet met mijn eigen emoties dealen.
Dingen die mis zijn.. Het acteren van nagenoeg alle rollen, hoewel soms zo slecht dat 't weer bijna realistisch en leuk wordt. Het mooie "meisje" stampvoetend en briesend bij een ruzie met de dirigent. Dat meisje waarvan je vanaf minuut 1 weet dat we als het ware het recht hebben om 'r uit de kleren te zien, want ja Scandinavische film natuurlijk. Belangrijker het irritante anti-kerk plot. (Misschien was ik nog bij The Apostle met mijn gedachten) Het is in elk geval ergerlijk cliche, met intolerante priesters met pornoboekjes enzo

Don't Come Knocking
Altijd leuk, geen idee wie erin spelen, geen idee wie regisseert (geen intiteling) Begin is al leuk.. Het opnemen van een film. Hoera! Een cheesy western, de hoofdacteur is pleite en we zien 'm vluchten. Tot zover het film in film gedeelte. Acteur z'n gloriedagen liggen duidelijk achter 'm. Denk aan Bill Murray in Lost in Translation. Hij gaat terug naar z'n moeder die ie jaren niet heeft gezien en dan naar het dorp waar ie mogelijk een kind heeft. Ondertussen zien we Sarah Polley met 'n urn rondrijden. Dus het is duidelijk dat ze elkaar moeten ontmoeten (en dat ze zijn dochter is natuurlijk) Maar hij heeft ook nog 'n zoon. Die ontsteekt in hilarisch overdreven woeden terwijl zijn cartooneske alto-vriendinnetje om aandacht jengelt. Ondertussen zijn de financiers van de western natuurlijk niet blij en die sturen een knakker om 'm op te sporen. Nou ja, wat valt er over te zeggen.. Onderhoudend maar voorspelbaar.. En gedeelten rammelen. Voorbeeld: de zoon is door zijn moeder verteld dat zijn vader bij een groep acteurs hoorde die 't dorp ooit voor opnamen bezochten. Vervolgens hangt 't cafe waar ma werkt vol met posters van een film.. En hij trekt zijn conclusies niet? Of vraagt er maar naar?
Aftiteling: regie: Wim Wenders. Au, dan valt ie me nog meer tegen.
(En 't Judith (wie kent ze nog) lijkende rockmeisje bleek Fairuza Balk te wezen, die heb ik ook wel 'ns leuker gezien)

The Ipcress File
Klassieker, met geweldige soundtrack van John Barry ("zo worden ze niet meer gemaakt", zeg je dan. Ooit verdienstelijk gesampled door Mono, brittrippop band).

Le Samouraï
Beetje dezelfde hoek als die hierboven maar dan Frans met een overdaad aan stijl. De eerste gesproken tekst kwam wel als een breuk in de sfeer.

Vampyros Lesbos
Ook stijlvol maar dan anders. Sexy meiden, sexy soundtrack, occult sausje, vaag verhaal, alles wat een Jess Franco film moet hebben. Kan niet zeggen hoe het afsteekt tegen de rest van de andere twee die ik zag (Eugenie en Virgin Among The Living Dead) waren ook toppertjes, iets wat naar verluidt niet voor 's mans ganse oeuvre geldt.

Tropical Malady
Eh... ik weet het nog niet. Rrrraaaarrrr! Wel bedwelmend, die tweede helft. Die krekels gaan maar door... heeft wel iets, maar snappen?

De eerste gesproken tekst kwam wel als een breuk in de sfeer

goeie :) Ghost Dog van Jarmusch gezien? Ik zeg 't altijd natuurlijk, maar zo'n film die samen gezien allebei leuker van worden. (Als Deconstructing Harry <> Wild Strawberries)

op een of andere manier formuleer ik heel vaag vandaag, maar goed.

Ghost Dog heb ik zelfs de dvd én de soundtrack van liggen, misschien weer eens bekijken, hij schoot wel door 't hoofd (de film, niet de contract killer ;D).

Ghost Dog heb ik ook op DVD, moet ik nog maar eens een herkansing gaan geven, want eerlijk gezegd vond ik er de eerste keer niet veel aan.
Forrest Whitaker en Samurai vind ik een zeer ongelukkige combinatie...

ik moet alweer lachen bij de gedachte alleen al (Forrest de Samurai) :)
en z'n duifjes, heh. En die tekenfilmpjes op tv de hele tijd.

Batman Begins (2005, Christopher Nolan)

Op plaats 103 in IMDB's top 250.
Omschreven als de enige Batman film die de held echt eer aan doet.
Eindelijk los van de 'cartoony' vorm die vorige Batman films kenmerkten.
Batman als een donkere, gekwelde held.

Is dit dan een kwaliteit?
Was de cartoonachtige benadering van de andere delen dan een tekortkoming?

Wat zeker is dat het laatste beetje humor en relativering, in de vorm van bijvoorbeeld (Jack Nicholson's) The Joker en (Danny deVito's) The Penguin compleet is weggefiltert.
Blijft over een standaard actiefilm.
Ik kan er niets meer van maken.

Het klinkt waarschijnlijk onwaarschijnlijk maar ik ben tijdens de film in slaap gevallen en dat gebeurde niet met de in principe velen malen saaiere film die ik eergisteren zag, Stalker.

Stalker (1979, Andrei Tarkovsky)

Na een vruchteloze poging Solaris (origineel en Soderbergh's remake) op waarde te schatten ben ik uit nieuwsgierigheid Stalker maar eens gaan kijken.

Als ik de manier van filmen zou willen vergelijken met iets muzikaals dan kom ik uit op het neo-classicisme van een Arvo Pärt.
Repeterend, spiritueel, bij vlagen raak en prachtig.
Maar tegelijkertijd soms ook erg gemakkelijk, bijzonder langdradig en kitscherig.

De atmosfeer en suggestie van gevaar die Tarkovsky weet neer te zetten is bewonderenswaardig.
Met 'eenvoudige' middelen, te weten fraaie verstilde natuurshots gepaard gaand met een effectieve soundtrack weet hij een vervreemdende omgeving te creëren.

De filosofische gedachten van de schrijver, het cynisme van de wetenschapper en het (ogenschijnlijk) humane van de stalker geeft de film, naast de rituele handelingen de juiste weg in de Zone te bepalen, nog enig rationele structuur en houdt de film op de rails en laat de keuze van de personen om uiteindelijk niet de (wens)kamer in te gaan onvermijdelijk en de enige juiste zijn...al blijft een gevoel van anti-climax toch ook wel bestaan.

De film had voor mij hier mogen eindigen, maar doet het helaas niet, die telepatische gaven van dat dochtertje aan het einde hadden voor mij niet gehoeven, ietswat goedkoop...of ik begrijp het niet?

Is het een goede film?
Moeilijke vraag eigenlijk.
Ik was voor het grootste deel gefascineerd en de sfeer en enkele beelden lieten een blijvende indruk achter.
Maar sommige scenes waren ronduit saai en ik voelde me bij tijd en wijle ook voor de gek gehouden: er werd diepgang gesuggereerd met arty (weliswaar mooie) beelden gekoppeld aan mystiekerige muziek, maar uiteindelijk konden het net zo goed lege gebaren zijn...was dat ook zo?

Niettemin blijft de film nog steeds nazingen in mijn hoofd en dat kunnen niet veel films zeggen...

10 maanden terug zei ik bovenaan de draad over Stalker o.a.

De film heeft wel aan het slot weer wat teveel eindes. Nu is het einde alsnog een beetje Exorcist.

en da's inderdaad jammer. De stukken in 't veld en de algehele Tsjernobyl-sfeer zijn het beste. De meeste filosofien snap ik ook weinig van.

De telepathische gaven van het dochtertje rocken!!! Ik weet niet wat het betekent (zoiets van Stalker als maker van de nieuwe mens door te lang verblijf in De Zone?) maar het is prachtig. Anders was het zo'n flauwe cirkel van "we zijn het café nooit uit geweest hoor", zie Donald Duck als Pyromaan ("het was gelukkig maar een bizarre droom.")

Eigenlijk vind ik die symboliek van Stalker met De Schrijver en De Wetenschapper heel duf. Maar ja de treinreis naar De Zone en de droom van Stalker zijn twee van de mooiste momenten, zo niet de mooiste momenten, uit de geschiedenis van de film.

Voor mij is Stalker een engel, een tussenpersoon tussen het paradijs en de 'iron prison' (om een PK Dick aanduiding te gebruiken). In geen van beide werelden thuis, maar niet overmoedig genoeg om die kamer ook in te gaan.

Zou 'm eigenlijk nog eens moeten zien.

Solaris vond ik erg mooi, Solyaris moet ik ook nog zien.

(zo had ik in de horrorquiz slechts de vraag goed waar net door Arnout een interessant foto'tje werd gepost)

Ik had maar 2 vragen goed, inderdaad die over Hostel en over The Hills have Eyes, toevallig omdat ik Haute Tension pasgeleden ook nog heb gezien (wat mij weer doet denken aan de horrorfilms die ik nog moet bespreken...bummer)

Le Fond de l'air est rouge (Chris Marker, 1977). Sublieme ode aan de opkomst en teloorgang van nieuw links. 240 minuten maar dan heb je ook wat. In typische Marker stijl, met verschillende voice-overs, verschillende talen, associatieve beelden, retorisch, huiveringwekkend, euforisch, deprimerend. Veel intrigerende momenten, een interview met de jonge Fidel die heel veel zinnige dingen zegt, dan begint het te regenen en je ziet hem denken "nou moet ik blijven doorpraten anders ben ik een watje."); een bijeenkomst in Osaka waar stoïcijnse bedrijfsleiders een menigte confronteren die steeds bozer wordt (kwikvervuiling in de buurt met desastreuze gevolgen voor pasgeboren kinderen); de dochter van Allende die in Cuba een brief voorleest van haar vader waarna de voice-over stelt dat ze een paar jaar later zelfmoord pleegt. Veel mooie interviews, heel veel beelden van rellen en natuurlijk kan Marker niet laten om te eindigen met wat dierenleed (wolven die lekker laf uit een helikopter worden neergeschoten...zorgt wel voor een prachtige afsluitende zin.) Kortom, nog een meesterwerk (na La Jetée en Sans Soleil natuurlijk ;)

Sublieme ode aan de opkomst en teloorgang van nieuw links

hehe, ik las nieuwe links (as in die internet-dingen.. ik denk, WTF :)

Al die dode links, een waar slagveld, dat interweb, moet een film over te maken zijn. :)

LOL. Pak die camera Ludo! Soundtrack kan je zelf wel maken.

nou wat wel een project zou kunnen zijn, een verzameling van weblogs met maar 1 of 2 posts en die daarna alweer zijn opgegeven/opgeheven. :)

Le Fond de l'air est rouge heeft overigens een prachtig primitieve synthesizer soundtrack.

Como Agua Para Chocolate
Typisch Latijns Amerikaans sprookje. Magie, seks, eten, door elkaar. Werkt toch beter in een dikke pil van Marquez kan in 100 minuten film. Veerde bij de intiteling op voor de muziek van Leo Brower (Brouwer zullen ze bedoelen) De Cubaanse componist waar iedere gitarist wel 'ns wat van gespeeld heeft (ik heb de bladmuziek alweer tevoorschijn gehaald, maar 't blijft pittig) Zijn muziek hier wordt helaas door een midi-erig orkestje uitgevoerd.
En de film zelf? Ach, als een echte pageturner blijf je wel benieuwd hoe 't zal aflopen, zal 't meisje eindelijk de liefde van haar leven weten te krijgen (want zo simpel is 't in wezen) Toch verrassen de wendingen aan 't einde nog wel.

Fucking Amal
Had het grootser verwacht, melodramatischer misschien. Voor 'n "klassieker" bedoel ik, waar toch naar ik mij herinner vele helemaal ondersteboven van waren.
Moodysson lijkt in elk geval wel een realistisch beeld van de Zweedse dorpsjeugd te schetsen, met pestkoppen, gepesten die populair proberen te worden door mee te pesten en natuurlijk veel comazuipen. Dat als achtergrond voor 't verhaal van het lesbische meisje dat verliefd is op 't mooiste meisje van de klas. Kan dat wat worden? Kennelijk, al vind ik de film aan de korte kant om echt een goede opbouw van toenadering te schetsen. Nu lijkt het mooie meisje vooral geïnteresseerd uit rebellie, zie mij eens shockeren. Geinig detail is de woede die een flesje Robyn-parfum (jawel! was dat geen Pitchfork-favoriet) veroorzaakt. En Moodysson heeft filmfingerspitzengefuhl om haar in de aftiteling een liefdesliedje te laten zingen.

Play It Again, Sam
Vraag me af wat de rol van regisseur Herbert Ross hier was? En of die aan te wijzen is zeg maar, zijn invloed. Wat mij betreft het eerste echt geslaagde Woody-project, tuurlijk Take The Money heeft ook wel wat goede grappen, maar hier worden ze gecombineerd met een leuk/slim verhaaltje. Bogart natuurlijk, meesterlijk openingsshot van Woody in de bioscoop en Casablanca weerspiegelt in zijn bril. Oh was hij ook maar zoals Bogey. Zijn vrouw is pleite, dus proberen Keaton en Roberts hem aan een date te helpen. Dat zorgt natuurlijk voor stress, slapstick e.d. Met wat mij betreft als beste grap dat Woody (euh Allan) met 'n meisje in een dubieus cafe zit en wat Hell's Angels types aan 't intimideren slaan. Neemt eentje een slok van Allan's drankje.. *proest* Wat is dit? "Oh it's seven-up"
Als Allan uiteindelijk aan de vrouw is (wie zou dat toch zijn..) belandt het verhaal in een soort overdreven geheks/achtervolging , maar dat is alleen maar een manier om op 't vliegveld te komen natuurlijk. En daar is Casablanca weer. Prachtige ode (al was ik er de eerste draaibeurt niet zo kapot van, van Casablanca bedoel ik!)

The lost weekend (Wilder, 1945). Onzekere schrijver verzandt in alcoholism, daarmee zijn kansen op het schrijversbestaan en in de liefde vergooiend. Baanbrekende film (qua onderwerpkeuze) die gezegend is met voorbeeldige dialogen en memorabele quotes, waarvan ik er eentje (“One’s too many and a hundred is not enough”) herkende uit een liedje van The Blue Aeroplanes. Toch wringen er een paar dingen. Op de eerste plaats het einde. Als je anderhalf uur besteedt aan het schetsen van het onontkoombare lijden van een alcoholist, geeft het geen pas om met een deus ex machina de film positief te laten eindigen. Anno 1945 denk je “hm, ik weet het niet”, anno 2008 denk je “jeuzus flikker op”. Hollywood op zijn voorspelbaarst. Op de tweede plaats is het gewoon moeilijk een film over verslaving te maken. Verslaafde begint te zweten, ziekelijke zoektocht naar drugs, etc. Het is al gauw overdramatisch en clichématig (Soms doet een regisseur extra zijn best, dan krijg je die ellende van Requiem for a dream). Tel daarbij op dat Ray Milland weliswaar een oscar won voor zijn rol maar voor mij zelfs voor 1945 standaarden toch een beetje loopt te overacteren op zijn tijd. Staat tegenover dat er een aantal vindingrijke scenes inzitten. Met name de scene waarin de hoofdpersoon smachtend zit te kijken naar de toastende zangers in La Traviata is geestig. Maar nee, ik was hier niet weg van.

Dancer in the Dark (2000, Lars von Trier)

Ik had de film nog niet gezien.
Beter niet kunnen kijken.

De sombere dagdromen van een persoon met een borderline stoornis, of op zijn minst een lijder aan diepe zelfmedelijden en misantropie, gecultiveerd en vertaald naar een scenario.

"Dan zul je net zien, ben ik aardig en geef ik geld weg, wordt het tegen me gebruikt en word ik als dief neergezet...ja en dan vraagt ie me ook nog te doden en hangen ze me op, boehoe"

Doet me denken aan die andere film van hem:

"Dan zul je net zien, ben ik aardig en behulpzaam, wordt het tegen me gebruikt, wordt ik voor een verleidster uitgemaakt...ja en dan ga ik weg om niemand langer tot last te zijn...zul je net zien dat het niet lukt en gaan ze me verkrachten, boehoe"

Zucht...

Aha...het beruchte Donald Duck plot. :)

bij The Lost Weekend vond ik 't jammer dat ze niet gewoon op vakantie gingen (dat was toch het plan hmm)
Juist dat op vakantie gaan en je daar dan alsnog bezatten heeft iets Bukowksiaans.
bleef bij mij wel positief hangen verder, The Lost Weekend, maar eensch dat zit 'm toch voornamelijk in 't begin.

Living In Oblivion
Eentje in categorie film-in-film-films. En een erg leuke. Het verhaaltje komt zelf (tot 2x toe) weg met een wending/truc die eigenlijk categorisch verboden is ('t begint met een "d")
Steve Buscemi is (in de film) een regisseur, hij maakt een low budget film en alles gaat mis. Een oude rookmachine, een pathetische wannabe-hip-Hollywood-ster, een opstandige dwerg (Peter Dinklage's debuut) en meer van dat soort dingen. Vermakelijk en leerzaam. Ooit gehoord van roomtone bijvoorbeeld? Een van de mooiste momenten is als dat wordt opgenomen (2 minuten stilte dus om de stille geluidstrack "levend" te maken)

Auch Zwerge Haben Klein Angefangen
Wow. Wat die Werner Herzog zich toch allemaal in 't hoofd haalt. Of zou 't uit ooit hebben bestaan een werkkamp voor dwergen. Want dat is de surrealistische setting. De dwergen rebelleren als de baas weg is tegen 't gezag, in de vorm van een overgebleven dwerg (waarmee ik heel veel medelijden kreeg) Hij heeft een van de rebellerende dwergen als gijzelaar, maar 't maakt geen indruk op de andere, die 'm uitlachen, uitjouwen en kippen naar 'm smijten. Ja een hoop dierenleed ook, al zal de helft nep geweest zijn. Het doodgemepte varken bijvoorbeeld. Bij vlagen is 't geinig, maar ergens ook heel treurig.. De dwerg Hombre bijvoorbeeld, die constant lachend (Vido Liber verkoos die tot een van de meest evil laughs ever op zijn weblog) en wiebelend alles gadeslaat. En dan heb je nog blinde dwergen met bizarre brillen en houten stokken waarmee ze bij gevaar als idioot staan rond te slingeren. Wow.

Hawaii, Oslo
Ieder land zijn eigen Magnolia of Short Cuts, denk ik. Dit is de Noorse. Niet zo'n heel beste, al moet ik toegeven dat het symbolisme gemist had. (Witte veren die dwarrelen dat had de hint moeten zijn..) Dat symbolisme verklaart ook waarom het hoofdpersonage, een verzorger in een psychiatrische inrichting, maar niet echt levend wordt. Hij bekommert zich om 'n jongen, die op zijn 25e verjaardag hoopt dat zijn vriendin van 11 jaar terug komt opdagen. Die is ook op weg, maar raakt verstrikt in een tasjesroof door wat kinderen van wie de vader net dood is. En dat is dan natuurlijk nog maar de helft van alle plotlijntjes. Er is ook nog een Feist-achtige vrouw die een baby krijgt, waarmee dan wat is.. En een ambulancebroeder die bijna overal opduikt.. En ach. Dat allemaal aan elkaar gelast door shots van euh hoe heet zo'n psychedelische Geogaddi-"verrekijker"... ;)

The Waterdance
Geen goede film, maar op zich wel een interessante kijk op 't ziekenhuisdrama. Een schrijver (Eric Stoltz) belandt na een fietsongeluk op de afdeling verlamden: dwarslaesie/ruggengraat, zoiets. Het zou op dat moment een film kunnen worden over zijn glorieuze herstel.. Maar tis meer een film over de verhoudingen op zo'n superkleine afdeling en de verhouding tussen hem en zijn vriendin (het doet 't allemaal niet zo goed meer)
Op de afdeling zit o.a. Wesley Snipes, een praatjesmaker/fantast en een dikke gefrustreerde racist (William Forsythe) die hoopt een rechtszaak te winnen en rijk te worden. Die 2 zitten elkaar in de haren.. En natuurlijk komen tot elkaar. Ondertussen peinst de schrijver hoe het met zijn leven moet, soms zijn frustraties afreagerend op zijn vriendin (Helen Hunt) en daarna daar dan weer spijt van hebben. En dat is 't zo'n beetje, de afdeling beleeft wat micro-avonturen zowel binnen als buiten.. En langzaam wordt iedereen ontslagen (zonder dat ze nou zoveel vooruit zijn gegaan)

hoe heet zo'n psychedelische Geogaddi-"verrekijker"

LOL. Caleidoscoop.

ha :) sorry JW! ;)

(ik zat stroboscoop, gyroscoop, hmm)

waarheen, waarvoor.

http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/9/9e/Sydney_Pollack.jpg

veelzijdig mensch.

Zal hem met name blijven herinneren door die fantastische rol in Husbands and wives. Tootsie vind ik een draak en OUt of africa op zijn hoogst degelijk. Voor de rest van zijn films loop ik wat achter zie ik. The way we were heb ik vast al eens gezien. Romantiek met Redford en Streisand, dan begin ik niet meteen te watertanden...

Als ik moet kiezen dan ga ik voor They Shoot Horses, Don't They? Toch heb ik meer bewondering voor Sydney Pollack als acteur dan als regisseur. Meestal speelde hij zeer gedegen een advocaat of een directeur van een of ander bedrijf. Het lijstje doornemend op de IMDb valt het me op dat hij veel minder op het witte doek te zien is geweest dan ik me kan herinneren. Zijn meest interessante rollen waren wat mij betreft in ieder geval in Michael Clayton, Eyes Wide Shut, Husbands and Wives en The Player.

wat Vido zei.

ik heb wel zin om The Player weer 'ns te zien, hopen dat ie 'n keer in een lakse dvd versie in de ramsj ligt.

7,50 bij FAME in Amsterdam. Weet alleen niet of dat de versie met commentaar van Altman is.

(reageren binnen 1 minuut is zo nerdy, ik zou bijna een minuut wachten, oh tis toch gelukt denk ik)

maar bon, hij's 9 euro bij de Wehkamp, maar ook daar is 't niet uit te vissen of er commentaar is. (Als ie 4 euro was had 'm zo ook wel gekocht)

de commentaartrack bij Napoleon Dynamite was trouwens niet best (of had ik dat al gezegd) De regisseur, de hoofdrolspeler en de producer wisten gedrieen nauwelijks iets interessants te melden.. Het merendeel ging op aan gegein in de category "woah who made that noise" "you really not to eat Jared" etc.

not>need.

Farval Falkenberg (Ganslandt, 2006). Meanderende film over een stel jongens in een klein kustplaatsje die aan het einde van de middelbare school moeten nadenken over de volgende stap. Omschreven door Ludo als – effe zoeken - “typische arthouse-film” en ah, ook hij gebruikt het woord “meanderend”. Eenheid van sfeer en thematiek. We zien de jongens, vooral het centrale duo, vooral een beetje doelloos rondbanjeren in de natuur, zonder dat homo-erotiek de kop opsteekt. En ja, net als Ludo zag ik het een beetje aankomen. Maar dat deerde niet. Het gaat om de verbeelding en het gevoel, en als zodanig vond ik dit een heel verdienstelijke film. Beetje Moodysson meets Gus van Sant.

Beau travail (Denis, 1999). Interessante film over een groep soldaten die in de Golf van Dijbouti gestationeerd zijn en daar hun ding doen. Sergeant ziet zijn kansen om in het gevlij te komen van de bevelhebber stranden door de komst van een jonge, charismatische soldaat en dat nijpt hem tot noodgrepen. Wat die soldaten daar nu precies doen, joost mag het weten. Ze spenderen de dag met het doen van soldaten-onzin, meewarig gevolgd door de lokale bevolking. Oefeningen gaan de kant op van choreografie, en hier steekt wel homo-erotiek de kop op, al blijft het allemaal heel impliciet. Een fascinerend drama, waarin Denis zich niet te overduidelijk in de kaarten laat kijken. Waardoor de film van alles en nog wat is maar niets eenduidig.

Paranoia Park (van Sant, 2007). Skater is door een ongeluk verantwoordelijk voor de dood van een beveiligingsagent. Dat leidt tot een geconcentreerd stukje coming of age. Van Sant is geobsedeerd door high school kids, zo lijt het, en hij weet er goed mee uit de voeten. Paranoia park is in zekere zin nog losser dan Elephant, omdat het rechtlijnige verhaal ontbreekt en veel tijd wordt ingeruimd voor sfeerbeelden (gefilmd door Christopher Doyle) die het ontsnappen aan de werkelijkheid in de skate-wereld fraai vastleggen. De verstoring van die wereld door het ongeluk vindt ook zijn weerslag in de muziek: Vrolijk-met-een-randjemuziek (o.a. stuk uit een Fellini film). Het ongeluk fungeert zozeer als een kennismaking met de realiteit dat het welhaast aanvoelt als een symbool van volwassenwording. Waardoor zelfs de vraag ontstaat of die skater het niet allemaal gewoon verzint. Maar hier sta ik alleen in geloof ik...

De rest was bubblegum tot slappe hap:

Sunshine (Doyle, 2007). Prachtig vormgegeven onzin over een reis naar de zon die stervende is en een explosie kan gebruiken. Kortom, de mensheid staat op het spel. Jammer dat de ongeloofwaardigheid met schrede passen toeneemt naarmate de ontknoping dichterbij komt.

Yella (Petzold, 2007) TV-film-achtige film over gestalkede vrouw en haar ontwikkelingen in het professionele leven. Niet de moeite.
Ad lib night (Lee yoon-ki, 2006). Zuid-Koreaanse film over meisje dat door omstandigheden de rol aanneemt van de dochter van een man die op sterven ligt. Begint leuk, eindigt in een enorm saai familiedrama, waarvan alleen de laatste 3 minuten goed zijn. Ja sorry, dat is echt niet genoeg.

Flock of dodo’s (Olson, 2006). Als je een kritische film maakt over intelligent design en (a) de regisseur vindt het onzin, (b) de kijker vindt het onzin, maar de kijker is aan het einde van de rit toch een beetje op de hand van het intelligent design kamp, dan heb je het als documentaire-maker niet goed gedaan.

Nachtrit (Nechushtan, 2006). Zo godvergeten degelijk dat je zou willen dat we in een land woonden van kinderverkrachters, economische malaise en ongecontroleerde haat. Misschien dat er dan nog eens een interessante film gemaakt wordt.

a. het is paranoid park

b. de laatste scene van beau travail is inderdaad meesterlijk...

laatste 3 minuten, haha tis me wat.

einde van Nachtrit vond ik overdreven, maar dat had ik vast al 'ns gezegd.

Beau Travail op de lijst.

Farval Falkenberg meandert fijn, misschien wat teveel spielerei eromheen (tekeningetjes enzo iirc)

Mooi rijtje films, Olaf. Beau Travail is inderdaad een pareltje. Bizar dat deze film de Nederlandse bioscoop indertijd nooit heeft gehaald. Zag 'm zelf tijdens een speciale importvoorstelling in de Balie en had pas tijdens het kijken door waarom er zoveel mannelijke stelletjes in de zaal zaten.

Ik was eigenlijk wel benieuwd naar Yella n.a.v. de uitgebreide aandacht in Sight & Sound, maar die hoef ik dus niet te doen.

Gisteren zag ik ook Paranoid Park. Christopher Doyle is weer in topvorm. Zoals hij de kids in de film belicht zou ik ook heel graag belicht willen worden. Desnoods de hele dag. De soundtrack is geweldig. Er is geen originele filmmuziek aan te pas gekomen. Niet alleen horen we Nino Rota (m.n. uit Juliet of the Spirits) en de troostende stem van Elliott Smith, maar ook heerlijk knisperend abstracte folktronica van mij onbekende acts. Zo veranderd skaten in ballet.