Filmforum

Maria Larssons eviga ögonblick (Jan Troell, Zweden, 2008)
Familiekroniek van een arbeidersgezin, rustig verteld en fraai verfilmd door de laatste levende mastodont van de Zweedse cinema: Jan Troell. Tegen de achtergrond van het verhaal van het gezin Larsson ontrollen zich gebeurtenissen op wereldschaal: het socialisme, de Eerste Wereldoorlog, de mechanisatie en, niet in de laatste plaats, de opkomst van de fotografie. Hoewel het verhaal verteld wordt door haar dochter Maja is moeder Maria de ware hoofdpersoon. Zij heeft behalve een onbehouwen, vaak dronken echtgenoot, zeven kinderen en een Singer-naaimachine als door toeval een, met een prijsvraag gewonnen, fototoestel. Geholpen door de plaatselijke fotograaf Sebastian legt Maria bepalende momenten voor eeuwig op de gevoelige plaat vast in een op hol geslagen tijdperk.

The Country Teacher
Koste wat kost vermijden en een kandidaatje voor slechtste film van het jaar. Het wordt nooit wat tussen mij en die Tsjechen. (Zouden de Slowaken niet ook eens met een filmpje kunnen komen?) Het dorpje waar dit zich afspeelt mag dan nog redelijk pittoresk zijn, zelfs het licht heeft een onuitstaanbare neppe lelijkheid. Zat me af te vragen of dat nou een amateuristische kunstlicht-belicht fout was, of dat ze goedkoop met natuurlicht licht hadden gefilmd, het is wel iets voor films dat natuurlijk licht er nep uit zou zijn en kunstlicht niet. Een leraar van rond de dertig komt naar een dorpje om daar les te geven. De schooldirecteur verbaasd zich over hem, hier heeft hij toch niets te zoeken? Wel dus. De beste man, die worstelt met zijn homoseksualiteit zoekt zichzelf. Hij woont in bij een alleenstaande moeder met twee debiele rode Pippi Langkous-staartjes. Misschien moeten die symboliseren dat ze zich nog jong voelt. Haar maffe personage valt echter in 't niet bij een vriend van de leraar die halverwege opduikt. Deze pafferige headhunter rijdt in dure sportauto, heeft een blik dommer dan Napoleon Dynamite en een belachelijke zonnebril. Zou 't allemaal grappig bedoeld zijn? De rest van de film is echter nogal serieus. Leraar komt in problemen als hij de lokale posterboy heeft bepoteld, maar in een doorzichtige symboliek die eerder dit jaar ook al bij Tulpan te zien is, komt alles nog goed. Koeien bevallen al net zo onhandig als schapen, zo blijkt.

The Taking Of Pelham 1 2 3
Vreemd, vooraf voel ik altijd een vrolijk enthousiasme voor die Hollywood-blockbusters. Entertainment! En dat is 't ook, maar uiteindelijk heeft 't veel meer 'nut' (au!) een wat intellectuelere film te kijken, want die blijft ten minste hangen. Taking of Pelham heeft zonder meer die kortstondige Hollywood-tover, maar vijf minuten na afloop raakt ie behalve typisch genoeg wat negatieve aspecten snel uit beeld. Het scenario van Pelham is in elk geval echt wel leuk, een metro-kaping met gewiekste motieven. De bijrol cast is semi-intellectueel, met James Gandolfini als rijke gedesillusioneerde burgemeester. (Prachtig cynisme trouwens dat de rijkste man van New York ook de burgemeester is, ik bedoel nu in 't echt) Een grijzende Turturro is een gijzel-expert van de politie. Maar dan, de hoofdrollen. Denzel Washington is prima als de good guy, maar in dit soort films is de slechterik veel belangrijker. En daar treffen we John Travolta, die in 't begin nog wel even cool lijkt met zijn zonnebril, maar toch de zwakste schakel vormt. Het is ook geen eenvoudig personage, is hij nou een getatoeëerde schurk of toch meer een witteboordencrimineel? Het lukt 'm niet die twee te verenigen in iets geloofwaardigs. Ik zou zelf hem een wat 'netter' uiterlijk gegeven, zijn stoerheid is toch maar een heel dun laagje. Travolta eist vanzelfsprekend geld, of hij gaat passagiers afknallen, wat voor de grootste en meest absurde ongeloofwaardigheid zorgt. De politie wil kennelijk tijd winnen en wekt werkelijk de indruk dat ze die 10 miljoen bij automaten met een limiet van 2000 euro per automaat moet gaan pinnen. En dat is nog maar 't begin, want als ze dan eindelijk 't geld hebben beginnen ze aan een tocht met gierende sirenes door NY, en het duurt minstens een half uur voor ze eindelijk op de crime scene zijn gearriveerd. Iedere rij-ervaring ontbreekt blijkbaar (Tomtom anyone?) en er gebeuren tal van ongelukken, een straat afzetten IS ook lastig. Was er soms geld over voor auto's die door de lucht vliegen? Bijna net zo belachelijk als 't meisje die vanuit haar slaapkamer webcam-contact heeft met haar vriendje in de trein, hoewel ze ziet dat er een kaping aan de gang is en de jongen zachtjes moet praten EIST ze van 'm dat ie op DAT moment zegt dat ie van haar houdt. (Ok, dat MOET wel komisch bedoeld zijn)

Looking For Eric
Arme Cantona, een van de grootste Franse voetballer en die knakkers halen pas prijzen op nadat ie in 1997 met pensioen ging. Gelukkig houdt Cantona altijd zijn cool. (Tenzijn een fan.. etc) Zijn rol is hier wat kleiner dan ik verwachtte, althans qua screentime. Hij inspireert met z'n bekende tegeltjes al jointjes rokend de postbode tot actie. (Door de bruingrijze krulletjes zat ik de hele tijd aan Spinvis te denken, die ook Erik heet en postbode was!) De postbode heeft een nogal chaotisch gezin met een witte en een zwarte zoon en een uit huis wonende dochter. Van drie verschillende moeders, of wellicht is er een gewoon aan komen lopen? Dat heeft de postbode dan nog wel voor elkaar gekregen, ondanks zijn bindingsangst en andere neuroses. Erg leuk is de scène als hij met postbodes-collegae een zelfhulpgroep-sessie houdt, iets waar de film compleet normaal en serieus over doet, wat wel eens aangenaam is. Dankzij zijn voetbalgoeroe volgt er toenadering en verwerking, wat wil je anders in een feel-good film. Vooraf had ik veel negatieve geluiden gehoord over 't criminele zij-plotje, maar heel lang vind ik dat juist wat toevoegen. Spices it up, zeg maar. Maar inderdaad, Ken Loach (still not likin' police en zeker geen Britse) vliegt alsnog even gigantisch de bocht uit, om nog even een overbodige laatste drempel op te werpen. Het klopt ook niet helemaal, want aan 't einde lijkt het erop dat we die 'gevaarlijke crimineel' nou toch ook weer niet zo serieus moeten nemen. Het is meer de lokale praatjesmaker. Dat past dan ook weer beter bij het hilarische en zeer geslaagde einde. Absurdisme van de bovenste plank!

Country teacher: eens. Vol goede bedoelingen maar nee... Maar Ludo, heb je The fireman's ball gezien van Forman? Mijn favoriete Tsjechische film. En Loves of a blonde? Dat waren twee geslaagde tsjechen voor mij. Ik heb ook nog ergens een lijstje liggen van een Tsjechische vriend. Nog niet aan toegekomen.

Looking for Eric: Ik was zeer underwhelmed. Plichtmatige Loach waarvan je de dramatische lijn na 2 scenes kon voorspellen. het is echt teveel herhaling. Het enige dat anders is, is de vorm. Scenes met Cantona, leuk. Verder dacht ik vooral: dit gaat helemaal niet meer over de onderklasse, daar is het - zoals gezegd - veel te plichtmatig voor. Ik vond Fish tank vele malen beter. Die kan ik ook wel echt aanraden (al is het bepaald ook weer niet het meesterwerk dat de Volkskrant erin zag). Is van de maakster van het uitstekende Red Road.

oh ja Fish Tank, benieuwd naar. Looking For Eric is zeker niet de beste Loach, (even snel nazoeken wat ik van die man gezien heb, niet al teveel) van zijn laatste 3 is Looking For Eric de beste, dat zeker. Maar Kes en Ladybird, Ladybird zijn weer beter dan Eric.

Loves of a Blonde gezien en meer zeg ik niet ;) Maar die andere zal ik op de lijst zetten, in Forman heb ik nog wel wat vertrouwen.

Brute Force
Gevangenis-noir van Dassin, van degelijk niveau maar niet in de buurt van zijn meesterwerken The Naked City en Rififi Chez Les Hommes. Een groepje gevangenen zit samen op een cel en Burt Lancaster heeft dat nou wel gezien. Hij wil ontsnappen. Omdat dat eigenlijk ethisch niet verantwoord is krijgen we flashbacks te zien waarin wordt bewezen dat iedere gevangene best goeie kerels zijn. Lancaster bijvoorbeeld is verliefd op een ziek meisje dat niet meer kan lopen en een operatie nodig heeft. Heel erg veel hebben ze ook weer niet op hun kerfstock. Waarom dan niet wachten tot die paar jaar om zijn? Reden: de fantastische sadistische gevangenis-opzichter gespeeld door Hume Cronyn. Hij bekend ergens letterlijk te geilen op 't censureren van de brieven en 't liefst haalt hij zijn lichtgekrulde wapenstok tevoorschijn om die eens zachtjes en liefdevol te strelen. Ook een homoseksuele subtext ontbreekt niet als hij gekleedt in slechts een hempie opera luistert vlak voor 't aftuigen van een gevangene. Zijn dienstpet heeft ook wel wat decadent nazistisch/romeins/fascistisch, hoe je 't wel noemen. Hij maakt de film. Het einde is behoorlijk indruwekkend en zeker voor een jaren '40 film bloedig en bruut. Karst T.-achtige toestanden!

Synecdoche, New York
(ook in weeklijstje, hoe ouder Hoffman in de film wordt hoe meer ie op de jonge Benjamin Button begint te lijken trouwens)
Charlie Kaufman was tot deze film waarschijnlijk de enige beroemde scenarist. Noem er nog maar eens een, die niet ook regisseert, of eerder al bekend romanschrijver was. Scenaristen zijn toch altijd anonieme krachten, ondergewaardeerd ook, ongetwijfeld. Toch lijkt me Kaufman geen figuur die naar aandacht hunkert, laat staan beroemdheid. Hij zal dus zijn redenen hebben gehad om zelf Synecdoche, New York te regisseren. Wellicht was 't ambitieuze 8 1/2-achtige script hem te persoonlijk, kon hij er soms alleen zelf wijs uit? Of zou 't toch gewoon toeval zijn geweest, want in eerder stadium zou Spike Jonze nog regisseren, die nu slechts produceerde. Hoe het ook zit een succes is 't niet. Een flop als het extreem melige Human Nature is de film zeker niet, maar vergeleken met Eternal Sunshine of the Spotless Mind (romantisch), Adaptation (actie) en Being John Malkovich (bizar) is Synecdoche zonder meer de minste van het vergelijkbare kwartet. Zo'n film waarvan men zegt dat je hem twee keer moet zien, maar waar haal je de zin voor nog een keer vandaan? De cast is nochtans hoopgevend, een indrukwekkende parade van steractrices. Catherine Keener, Samantha Morton, Emily Watson, Dianne Wiest, Michelle Williams en Jennifer Jason Leigh zijn de vrouwen in de wereld van Philip Seymour Hoffman. Hij speelt een neurotische, fobische (en dus) ongezonde toneelregisseur. De eerste vijfenveertig minuten vliegen nog betrekkelijk vermakelijk om. Er zijn ogenblikkelijk vloeiende cuts die bewijzen dat het personage van Hoffman (en daarmee de film) een nogal vreemd tijdsbesef heeft. Een pak melk wordt uit de koelkast getrokken en het is alweer maanden later. Hoffman wordt verlaten door z'n vrouw (Keener) die ook hun dochter en stonede vriendin Leigh mee naar Berlijn neemt. Hoffman rommelt wat met Morton, het meisje van de theaterticketverkoop. Het kaartenhuis van de film begint in te storten als Hoffman dan eindelijk begint aan het 'stagen' van zijn nieuwste project. Ik begon me al af te vragen waar 't bleef. Met een geniëntoelage (The Savages!) kan Hoffman een grote hal kopen, waar hij zijn eigen leven begint na te bouwen. Dit idee werd elders vergeleken met Gondry's clip voor Björk's Bachelorette. En daar zit precies de crux. Die clip krijgt in vier minuten voor elkaar wat hier een dik uur ontbreekt. Magie! En toegegeven, ook een beetje duidelijkheid. Al snel valt er geen touw meer aan vast te knopen waar Hoffman mee bezig is. De bedoeling zou je kunnen zeggen, maar wat koop je daarvoor. Steeds vaker is soundtrack-componist Jon Brion nodig om de boel met muzikale stroop te binden, of zelfs emotionele betekenis te geven. Soms gaat het goed, er is een moment dat Hoffman de liefde bedrijft met weer een andere vlam (Williams) als er een menselijke schaduw langs de ramen glijdt en de telefoon gaat. Hoffman neemt op, luistert een seconde of vijf en hangt weer op. Zij vraagt wat er aan de hand is en Hoffman begint te vertellen over zijn vader. (Die dood is) Hij vertelt en vertelt, veel meer dan ooit in die vijf seconden gezegd kan worden. Surreëel en theatraal. De film had er nog zeker vijf (wat het is Kaufman, tien!) van zulke scènes nodig om echt geslaagd te zijn.

Men Who Hate Women
Daar kun je eventueel nog Millennium Part 1 voorzetten, naar de detectivereeks waarop dit gebaseerd is. In Amerika heet de film The Girl With The Dragon Tattoo, deze professioneel hacker gespeeld door Noomi Rapace is inderdaad wel het meest opvallend aan de film. Eerst nog even zeiken, de meid wordt geintroduceerd als stoere lesbo, maar later krijgt ze dan alsnog wat met het andere hoofdpersonage gespeeld door Michael Nyqvist. Jammer en clichematig, misschien is 't allemaal spel van haar (want zo gewiekst is ze wel) maar veel eerder lijkt de film te suggereren dat ze slechts lesbisch is omdat ze mannen haat! Vond ik wat flauw. Het detective-verhaaltje is verder weinig verrassend. Er is een rijke oude man die een jarenoude zaak laat heropenen door een onderzoeksjournalist, het heeft wat te doen met grootkapitaal en (gaap) nazi's, daar zal er dus wel een schuldig van zijn hè. Nyqvist maakt in zijn onderzoek maar langzaam vorderingen tot hij de hulp krijgt van Rapace die een bepaalde code meteen doorheeft. (De nieuwe Mountain Goats-plaat ZOU een hint kunnen zijn) Zodra de twee dichter bij 't vuur komen wordt 't gevaarlijker en vraag je je af waarom ze niet snel een prive-bodyguard inhuren. (Je gaat in elk geval niet in je eentje joggen in een groot leeg bos, dat in 't bezit is van een van de nazi's) Rapace is zowel in heden als verleden een getraumatiseerd meisje, iets wat we helaas in flashback zien. Ergens zegt Nyqvist: ik weet helemaal niks van je. Had graag gezien dat dat ook voor de kijker had gegolden.

500 Days Of Summer
Als je een zwik van die mumblecore-films hebt gezien is dit toch minder verfrissend dan als je recht van de romcoms komt. 500 Days of Summer doet fanatiek alsof het een meer realistisch liefdesverhaal is, maar het blijft nog behoorlijk gestillerd. Sowieso een vorm boven inhoud-film, het duo Gordon-Levitt (Mysterious Skin) en Deschanel heeft een paar honderd dagen een relatie, maar door al de tijdssprongen, zijsprongen en observaties komt die eigenlijk nergens tot leven. Pas als het misgaat wordt de film behoorlijk goed. Hoewel Deschanel de hele tijd open kaart heeft gespeeld komt ze toch wat egoistisch op z'n minst hedonistisch over, iets wat Gordon-Levitt haar gelukkig ook voor de voeten werpt. Maar ja, het meisje zal wel bindingsangst hebben. Niet dus blijkt aan 't eind als Levitt helemaal in de put raakt en natuurlijk glorieus eruit komt. Het einde is weer 'ns iets te uitgesmeerd, eerst is 't mooi melancholisch, maar da's geen manier om een in the end toch lieve film te eindigen, dus nog 1 optimistische scène erbij. Maar dan volgt er nóg een en dat is vooral een flauw woordgrapje. Oh ja, de muziek is vanzelfsprekend hip met bijvoorbeeld een lollig Belle & Sebastian geintjen en Spoon enzo. Ik begrijp eindelijk dat ik als vijftienjarige popnerd gewoon te vroeg bij de Smiths was. Had moeten wachten tot ik 25 was en er dan in de lift meisjes mee versieren!

Autumn Ball
En Estland kan van de films around the world lijst. Mooi landje, mooie film, dus daarom leuk om eens te zien. Maar dat is dan ook alles. Film draait om mensen die nog in een oude Sovjet-flat wonen. Het vreemde is, het gebouw is nogal armoedig, maar de bewoners maken vooral een rijke en verveelde/vervelende indruk. Nare hipsters met relatieproblemen. Pas na een tijdje komen er wat personages bovendrijven die wel wat sympathie verdienen. Zo is er een simpele receptionist (inclusief zo'n pakkie) die zijn vrije tijd voornamelijk besteedt aan het versieren/verwennen van dames met zijn Peter Steeliaanse derde been. De statistieken houdt hij netjes bij in een schriftje. Als hij dan eindelijk eens meer denkt te vinden dan zo maar een vluggertje, brengt hij ontbijt op bed. Dat is in het laatste kwart van de film en zo'n beetje het eerste liefdevolle gebaar van wie dan ook in de film. Een oude (eenzame?) man die geinig met een opwindbaar aapje speelt op z'n keukentafel ontpopt zich razendsnel als pedofiel. Behoorlijk doffe ellende allemaal en het mist toch grotendeels de relativerende humor van een Kaurismaki. (Waar ik dit in de Volkskrant mee vergeleken zag worden) De soundtrack werkt wel, zelfs met de voor de hand liggende ambient/postrock van Godspeed You Black Emperor. (Wat in een film bijna TE logisch lijkt)

Up
De Wall-E van dit jaar? Animatie met een hart die zowel jong als oud aanspreekt. Had lang het idee dat Up als geheel beter was, waar Wall-E de mooiste afzonderlijke scènes had, maar nu denk ik toch dat je voor Wall-E zou moeten kiezen. Up heeft wel het al overal geroemde intro, met een leven vol dromen wat voorbij gaat voor je er erg in hebt. De oude man is een prachtpersonage, maar met ieder personage wat er daarna bijkomt wordt de film cartoonesker. (De kleintjes zullen geen bezwaar hebben) De padvinder waarmee ie mee op reis gaat kan er ook nog mee door, maar als ze dan in jeugddroom Paradise Falls aangekomen zijn worden ze al snel omsingeld door pratende honden. Pratende honden!? Nou ja, de beesten hebben een machinetje die hun gedachten in taal omzet, wat nog wel redelijk komisch uitpakt af en toe. De honden hebben het over een 'young male man' en een oude die naar pruimen ruikt. Ze kunnen dan wel 'praten' ze blijven dom, lijkt eerst, maar vervolgens blijken ze eten te kunnen koken en later zelfs vliegtuigen te besturen. Dat gaat toch echt te ver. Er zit eigenlijk teveel actie in dat laatste gedeelte en Paradise Falls is eigenlijk ook niet eens zó mooi.

Gigante
Een van de leukere films van het jaar. Uit Uruguay! Heeft geen verpletterende diepgang, maar is qua boy meets girls-verhaal wel tig keer leuker dan 500 Days of Summer. Je hoeft eigenlijk maar vijf minuten te zien om te weten dat ook de rest van de anderhalf uur een fantastische menslievendheid zal hebben. Een soort Me and You and Everyone We Know (maar wel met een mindere soundtrack en minder inventief) Gigante is Jara, nachtwaker in een supermarkt, sympathiek fan van Biohazard, Motorhead en Metallica en een all around good guy. Het mooie is dat hij ondanks zijn GVR-achtige sullige indruk niet echt een totale loser is en ook niet dom. Hij pikt bijvoorbeeld bepaalde trucjes op van tv. In eerste instantie lijkt hij ook wel tevreden met zijn leventje. Zijn beste vriend is zijn neefje, met wie hij Playstationt. En verder lijkt hij vooral voor werk te leven, want in het weekend is hij uitsmijter in een club/rockhol. Maar dan ontdekt hij op de bewakingscamera een meisje. En hij begint haar te stalken. Alleen in films kan dat een liefdevolle en compleet ongevaarlijke geste zijn. Zomaar twee opeenvolgende momenten die de eindeloze goedheid van de man illustreren. Scene 1: op z'n werk vraagt iemand om een vuurtje. Hij zegt dat ie niet rookt, maar natuurlijk heeft hij wel een aansteker bij. Scene 2: na het werk loopt hij nu met z'n neefje achter het droommeisje aan. Waarom achtervolgen we haar vraagt die hem. "Gaat je niks aan!" (Terwijl hij hem dus wel gewoon meeneemt)

En Estland kan van de films around the world lijst. Mooi landje, mooie film,

ik was niet wakker (de rest van het stukje maakt het wel duidelijk, Mooi landje, mooie taal!

Gigante was inderdaad erg leuk! Vertoont overigens qua inhoud (en qua titel) sterke overeenkomsten met het prachtige Heavy (van James Mangold, 1995). Qua Up: kan niet tippen aan de vorigen, is toch heel erg leuk (en erg aandoenlijk, zoals Vido opmerkt), maar ik vond die halsbanden van die pratende honden voor een Pixar-film een enorm gekunsteld idee. En van Autumn Ball mag je weer een torrentje doen Ludo! Wel gezocht, niet gevonden.

Zoals je ziet, ik zie wel dingen, maar vind de tijd niet om erover te schrijven...

The Killers
Dit (It's Not All Black and White: ILX's Top 75 Films of the 1940s) is wel een leuke draad. The Killers haalt er niet zo heel veel punten, het is dan ook een van de mindere klassieke (= forties) film noirs die door het Amerikaanse national film registry, eh, daarin zijn opgenomen. Maar dan heb je 't over klassiekers en zelfs een minor klassieker is nog een prima film, wat dus ook geldt voor Hemingway's The Killers. Zijn korte verhaal diende als uitgangspunt voor de eerste paar scènes, waar 2 huurmoordenaars zo'n typische diner/lunch trailer bezoeken. Meteen een beklemmende sfeer, met de gemeen-jolige killers. Ze zijn op zoek naar Burt Lancaster, die hier debuteerde. Wat heeft die man toch het hoofd van een trieste clown. (Hij werkte dan ook eerder als acrobaat in het circus!) Lancaster wordt omgelegd, waarna de hoofdmoot begint. Een verzekeringsmannetje gaat op onderzoek waarom deze simpele pompbediende het slachtoffer is van een professionele afrekening. Zo begint de film eigenlijk bizar veel op Citizen Kane te lijken. Exact dezelfde structuur. Een dooie in 't begin, die ook nog een raadselachtige clue achterlaat. (Hier een groene zakdoek) En zijn leven vertelt door bekenden die zich episoden uit zijn leven herinneren. Zit echt perfect in elkaar, qua structuur. De verzekeringsagent trekt door een leven, van bokswedstrijden naar rijke feestjes, heists, femme fatales, de achtertuin van een politie-agent en een kamermeisje dat 2500 dollar uit de levensverzekering krijgt. Je zou zeggen; daar houdt het belang toch op voor de maatschappij, maar op een bepaald moment wordt de suggestie gewekt dat de verzekeringsmij geen problemen heeft om crimineel geld in beslag te nemen. (Waarom zou de man anders eindeloos op onderzoek gaan?)

The Brothers Bloom
Er is geen film die ik dit jaar graag (en uit alle macht) goed had willen vinden als deze. The Brothers Bloom moest de Darjeeling Limited van dit jaar worden. Adrien Brody is ook hier aanwezig, Rian Johnson - die alleraardigst debuteerde met Brick - schrijft en regisseert, Mark Ruffalo en Rachel Weisz zijn altijd prima en wat er van de plot doorsijpelde voorspelde ook veel fijns. Broers die bebolhoede oplichters zijn, eentje Stephen (Ruffalo) op zoek naar de beste con en anders wel naar de beste kaarttruc aller tijden. De ander, Bloom (Brody), de twijfelaar die genoeg van dit bij elkaar gefantaseerde leventje heeft. Eén probleempje, de recensies die ik vooraf las waren hooguit gematigd enthousiast, forum-regular (en eens een Subjectivist altijd een Subjectivist) <a href="http://www.xs4all.nl/~gert01/brothersbloom.html";>Vido Liber</a> was zelfs zeer negatief. En ondanks mijn fanatieke goede wil zit ik daar wat tussenin. The Brothers Bloom begint nog prima, met de schelmse vrolijkheid die een con film nodig heeft. Twee verweesde broertjes die van gezin naar gezin trekken, ondertussen kattenkwaad uithalend. Hun eerste con heeft precies de juiste sprookjesachtige sfeer, met een "mysterieuze" grot en uiteindelijk een gewiekst verdiende stapel bankbiljetten. Zo hoort het. De film switcht naar volwassen tijden, waar kortstondig een eerste probleem opduikt. Eigenlijk heeft Brody veel meer présence en natuurlijk overwicht dan Ruffalo. Ja, zelfs met de melancholie die in Brody's kop geramd zit. Maar Ruffalo is hier de baas, de 'createur' en het kost hem ongeveer een halve film om dat te laten overtuigen. Brody zit vanaf het begin in een identiteitscrisis wat onmiddellijk voor een aardige scène op een bankje in de vroege morgen zorgt. Brody vertrekt naar Montenegro om de dingen op een rijtje te zitten, iets wat ie gedurende teveel tijdssprongen een paar keer doet. En elke keer moet hij weer uit Montenegro worden opgevist om de haperende plot verder te doen gaan. Zonde. Stephen, die duidelijk veel van zijn broer houdt, plant, samen met z'n zwijgende totaal niet-grappige Japanse assistent annex explosieven-expert Bang Bang (Rinko Kikuchi) nog een laatste, groots opgezette con, waarmee alles dan afgelopen moet zijn. Hier komt Rachel Weisz (Penelope) in beeld, als steenrijke verveelde jongedame met een gigantische hoeveelheid hobby's, maar zonder leven. Zij valt na wat doorzetten van Brody's kant voor zijn charmes en vertrekt met de broertjes op een boot naar Europa. Op de boot vraagt Brody haar ten dans en verdwijnt even om bij de band het verzoekje Bolero in te dienen. Ineens verandert het licht en in een scène die aan de boot der doden scène uit Woody Allen's Scoop doet denken verschijnt er een (zogenaamd) Belgische antiekhandelaar, die het een en ander over de broertjes verklapt. Als je het verklappen kunt noemen, want vanzelfsprekend is hij ook gewoon ingehuurd, in het verhaal uit de hoed van Stephen. De film had veel meer van dat soort surrealistische scènes kunnen gebruiken. Ik bedenk me dat ik eigenlijk iets vergelijkbaars over Synecdoche, New York zei. Het cruciale probleem van deze film is uiteindelijk een zekere kilheid. Die zit al vanaf het begin in de belichting, de film heeft vrij schelle heldere kleuren, terwijl alles gewoon in een donkergoudbruinrood nostalgisch licht had moeten baden. De look is nu te serieus, dat geldt voor Praag waar een groot gedeelte van de con zich afspeelt, maar al helemaal voor 't einde in Rusland. Daar schieten inmiddels gangsters met machinegeweren op de helden, wat deze kijker doet hoofdschudden. Waar is de schwung uit het begin! Dit is toch geen maffia-film! Johnson had beter naar Le Voleur van Malle moeten kijken, waar de dief (toch ook een soort con artist) eveneens gevaar loopt maar de film z'n huppelende lichtheid consequent behoudt. Uiteindelijk wil ik Johnson, ten slotte wel een inventief en ambitieus scenarioschrijver, dat nog wel vergeven. Al die gewelddadigheid en explosies zorgt uiteindelijk wel voor een mooi en bitter einde, tussen feit en fictie, precies zoals Stephen zou willen. Dat kan de film echter niet meer volledig redden.<br>

Coraline
Vergeet Up maar, dit is de beste animatie-film van het jaar . (Wel in een totaal ander genre) Dit is eigenlijk totaal niet kindvriendelijk, met een best beklemmend uitgangspunt. Wat als je een deurtje vindt in je huis, dat naar een identiek huis leidt, op twee punten na. Alles is beter! En de aanwezigen hebben knopen als ogen. De blauwharige heldin Coraline vindt zo'n deurtje, en ze is maar wat blij want haar echte ouders, die niet in en in slecht zijn, maar volkomen ongeïnteresseerd in haar door hun drukke bezigheden, wat juist "spannender" is. Haar knopen-ouders geven haar echter eetbaar voedsel en halen allerlei magie uit de kast om indruk op haar te maken. Na aanvankelijke aarzeling raakt ze enthousiast, waarna naald & draad en knopen tevoorschijn komt. Je vindt ons toch lief! Prik die ogen uit, de naald is zo scherp, het doet geen pijn. Erg goed bedacht en het heeft tot dat punt ook allemaal iets diepzinnigs. Freudiaans, existentialistisch, als je je best doet zou je er vast dat soort woorden en metaforen op kunnen plakken en in kunnen zien. Schiet me nu te binnen, bijvoorbeeld de naald als symbool voor drugs die je een rooskleurige blik geven, waarna je jezelf niet meer bent maar een zombie van je echte zelf. Maar Coraline is wijs en ze wil dus ontsnappen en dus begint het iets minder actiegedeelte, waar de film letterlijk een computerspelletje dreigt te worden, 'zoek 3 roden stenen' en als je 10 stappen loopt ben je de wereld rond en ben je weer bij het begin. Een plaatselijke kat mag (iets teveel) schitteren en blijkt redder in nood, waarna de film om lijkt. Maar dat kan niet want haar lokale buurjongetje moet ook nog een goede daad verrichten, en zo geschiedt.

Sunshine Cleaning
Geen Frozen River, al is dit dan ook aardig geslaagde Amerikaanse arthouse vanuit een vrouwelijk oogpunt. (Geregisseerd door een dame en met de focus ook op vrouwen) Hier spelen Emily Blunt en Amy Adams 2 zusjes. Die laatste is favoriet sinds Junebug, al zou ze die rol wel eens nooit meer kunnen overtreffen. Ze doet het hier in elk geval wel beter dan Blunt, die wat moeite heeft om een working class meid neer te zetten. Ziet er toch teveel actrice doorheen en minder echte mensch, waar Frozen River dus beter was. Ook jammer eigenlijk dat het key element van het plot in de film gesuggereerd wordt door een man, had het niet leuker geweest als het duo het zelf had 'bedacht'. Deze man, quarterback en agent en ex van het personage van Adams, al is ze nog steeds zijn bijvrouw, zegt dat ze een bedrijfje in crime scene cleaning moeten beginnen. Daar zit geld in. In eerste instantie staan ze nog in een hempje bloedsporen weg te schrobben (hoe dom kun je zijn) maar al snel wordt de zaak professioneel aangepakt en stroomt het geld binnen. Tijd voor wat obstakels en een familiecrisis, in flashbacks ook nog even een traumaatje dat verbonden is met het huidige nieuwe baantje. Aardige bijrollen wel voor vader Alan Arkin, die zijn hele leven al aan het hosselen is in handeltjes die uiteindelijk niks opleveren en Clifton Collins als eenarmige (arm op zijn rug) verkoper in een stofzuiger en ander poetsbenodigheden-winkel. Het einde is wat geforceerd goed en sentimenteel met volwassenen die via een walkie talkie met de hemel praten.

The Killers in de versie van Don Siegel uit 1964 bevat, naar men zegt, de beste acteerprestatie van Ronald Reagan. Als bad guy, welteverstaan.

Heb je Coraline in 2D of 3D gezien? In de winkel is een 3D-versie verkrijgbaar. Zou dat thuis voor de buis net zo goed werken als op het grote doek? vraag ik mij af.

Coraline 2d ja, maar eigenlijk wel leuk om eens thuis te proberen ja, vraag me af of als je 'm bij de videotheek leent je er dan zo'n brilletje bij krijgt. En eigenlijk heb je er meer nodig natuurlijk, zulke films kijk je niet in je eentje.

oh deed Reagan mee? oh da's een andere Killers. jammer. :) (remake zeker?)

Pranzo di ferragosto (Gianni di Gregorio, Italië, 2008)
Als een scriptschrijver en co-regisseur van Gomorra debuteert, verwacht je van alles, maar niet deze vriendelijke, melancholieke komedie. Di Gregorio neemt niet alleen het script, de regie en de hoofdrol voor zijn rekening. Ook is de film gedraaid in zijn ouderlijk huis en deels gebaseerd op zijn eigen leven.
Het is Maria-Tenhemelopneming, hartje augustus in Trastevere, het Amsterdam-Noord van Rome. Iedere stadsbewoner vlucht de stad uit, behalve Gianni, want die moet voor zijn hoogbejaarde moeder zorgen. De huisbaas en de huisarts, twee andere moederskindjes van middelbare leeftijd, zien hun kans schoon om hun eigen mama's een weekend te dumpen. Gianni kwijt zich van zijn verzorgende taken door zich de gekoelde Chablis goed te laten smaken.

Ja Pranzo wil ik graag zien... Ik zit inmiddels diep in seizoen 5 van Buffy. Van het weekend gaan we weer eens cinema doen. Oh ja Tulpan nog gezien, hierboven al gespot door Ludo. VPRO zondagmiddagfilm met een oorspronkelijk stukje humor. Leuk gedaan.

jep die humor in Tulpan tilt 'm (m.i.) echt uit boven wereldwinkelohwatsneu-film

Towelhead
Nou die Sam Mendes weet van aanpoten de laatste tijd, dacht ik. Eerst al Revolution Road en die komedie samen met Eggers en nu dit. Towelhead is een herkauwing van zijn aloude provocatieve American Beauty-thema's. 'Underage sexuality', pedofilie, een maffe marinier, het is allemaal erg bekend. Zelfs huiscomponist Thomas Newman is weer ingehuurd. Blijkt het een film van Alan Ball te wezen! (Die zelf bekend is van Six Feet Under enzo) Het neigt echt naar plagiaat, maar dat wil niet zeggen dat Towelhead geen geinige film is. De film steekt zich fanatiek in het ene na het andere wespennest. Ook racisme speelt nog een rol op de achtergrond, omdat de lolita van de film half-Libanees is. Zij gaat ten tijde van Golfoorlog 1 (het had net zo goed 2 kunnen wezen) bij haar pa in Houston wonen. Pa kan symbool staan voor zowel de goede als de slechte eigenschappen van de film. In feite is de man een enorme autoritaire karikatuur met Freddie Mercuriaanse snor. Er zijn genoeg momenten waarop het totaal niet werkt, maar elders is ie weer ontzettend grappig. Zoals op een mislukt kerstfeestje waarin hij zijn ex (en moeder van lolita) zoals aangekondigd geen kado geeft en zij heel beledigd is. Ondertussen ontdekt lolita haar buurman (Aaron Eckhart) die zijn handjes bepaalt niet thuislaat. Het wringt allemaal wel hoor, kun je nou echt gaan zitten lachen om pedofilie en aanverwante zaken?

O' Horten
Noorse arthouse die zich eerst in gortdroge vermomming steekt, maar stiekem toch mysterieus en magisch wil zijn. Dat gebeurt bijna op te subtiele wijze, maar langzaamaan maar zeker werkt het toch wel redelijk. Het is een goed jaar voor fans van treinen en pensionerende machinisten, net als in 35 Rhums speelt dat ook hier een prominente rol. De oude Odd Horten (waar de titel op slaat weet niemand) gaat met pensioen. Hij is een eenzame man, die het nu zonder ritme moet doen, enkel zijn dagelijkse maaltijd in een restaurant dat aan het werk van Alex van Warmerdam doet denken blijft bestaan. Hij begint rond te dwalen en heeft ontmoetingen met een jongetje in een slaapkamer (de zoon die hij nooit heeft gehad?) een vrouw in een sigarenzaak (de vrouw die hij nooit had) en een getikte ouwe alcholistische kerel, die hij in de goot vindt en die zegt diplomaat te zijn geweest. (De vriend die hij nooit had) De kerel verklapt dat hij met zijn ogen dicht nog kan zien, een Roald Dahliaans idee (a la het Wonderlijke Verhaal van Hendrik Meier) Hij stelt voor een nachtelijke rit per auto te maken, met een muts over zijn hoofd. Het lukt inderdaad redelijk, maar in typische stijl voor de soms wat te subtiele film is het ook weer overdreven goed hoe hij aarzelend en zachtjes rijdend de auto bestuurt. Het is maar een film jongens, daar kan alles. Helemaal aan het eind vinden we Horten terug bovenaan een skischans, iets wat hij nooit heeft gedaan, omdat ie niet durfde, tot ongenoegen van zijn moeder die er juist goed in was. Hij twijfelt, zet aan, en vliegt naar zijn dood. Althans, dat zou ik denken, het scherm gaat op zwart, en dan volgen nog twee scènes, die, gelukkig, ook wel weer als metafoor zijn op te vatten.

In The Electric Mist
Zoals Vido al zei (ik ben koppig he) een zeer matige film, heck een van de slechtere van het jaar. Begon me af te vragen of het boek waarop dit gebaseerd is soms heel dik zou zijn. Een vuistdikke roman waarvan nu al die gebeurtenissen in 100 minuten zijn gepropt. Het zijn er veel te veel, en meer dan de helft lijkt het verhaal totaal niet vooruit te helpen. Tommy Lee Jones is een detective, die ongeveer tegelijk twee lijken vind. Een stokoude in een moeras, mogelijk van een neger jaren geleden ontsnapt uit de gevangenis, de ander van een jong meisje. En in die laatste categorie volgen er meer. Het onderzoeksplot hier is het meest dramatisch van alles wat er gebeurd. Onnavolgbaar, en uiteindelijk worden de twee zaken op krakkemikkige wijze nog aan elkaar gebonden. (Met een totaal interessante dader en dus een saaie oplossing) Tommy Lee verdenkt eerst John Goodman als rijke en vooral louche zakenman, die siliconenmeisjes om zich heen verzamelt. Het is een spoiler, maar soit, je moet 'm toch niet zien, die Goodman blijkt er niks mee te maken te hebben en is eigenlijk volslagen overbodig. Had ik al gezegd dat Jones alcoholist is? Vandaar dat ie ook nog visionen heeft van een generaal (Levon Helm!!) uit de Amerikaanse burgeroorlog, die hem cryptische tips geeft. Over cryptische tips gesproken, er is ook weer zo'n typische southern neger annex ziener die al tokkelend op zijn gitaar wijsheden mompelt. Hoe cliche wil je het hebben. Dan waren de keren dat John Sayles het cajun-zuiden bezocht toch wat geslaagder. Als er al een half uur oid om is wordt Jones ineens opgezadeld met een FBI-agente, een prachtvrouw (om niet te zeggen babe ;) ) maar acteren kan ze niet en ze hangt er de hele film maar wat bij, tot ze op 't laatst even nodig is.

Pranzo Di Ferragosto bewijst dat schoonheid soms zit in de meest eenvoudige situaties. Verrassend prettige film.

@Olaf: als je toch gezwicht bent voor tv-series zal en moet je zeker ook aan The Wire. Ik ben zelf eigenlijk helemaal niet dol op tv, maar dit is fascinerend goed gemaakt. Ik ben vorige maand begonnen en op dit moment bij serie 2, aflevering 4, dus ik ben op z’n minst tot en met begin voorjaar 2010 hooked.

http://i47.tinypic.com/iwtzck.jpg

zomaar een mooi plaatje uit een noir die ik zag.

IDFA 2009, tot zover
Colony
liefdevol portret van Quaker achtige Californische familie waarvan de jongste zonen ondanks 'colony colapse disorder' (een mysterieuze dodelijke bijenziekte die de Amerikaanse populatie met 1/3 heeft gedecimeerd zonder dat men weet waardoor) een bestaan proberen op te bouwen als imkers. Prachtig geschoten, en een vrijwel volmaakte balans tussen vorm en inhoud. Iets te lang wellicht.
The manuscripts of Timbuktu
teleurstellende film waarin de titel absoluut geen recht doet aan de inhoud, want over die manuscripten kom je vrijwel niks te weten. Warrige montage, resulterend in een fataal ontbreken van ritme in de vertelling. Zo'n gigantisch actueel onderwerp (de niet-westerse bronnen van de westerse wetenschapsgeschiedenis) verdient meer dan deze aan alle kanten ramelende promotiefilm voor een Zuid Afrikaans heritage project in Timboektoe. De geacteerde historische scene's zijn helemaal tenenkrommend. Hoe kwam deze in hemelsnaam door de selectie? Vraag ik me onwillekeurig af. Surfend op de nog immer aantrekkelijk mystiek van 'Timboektoe', I guess.
Moeder Dao de schildpadgelijkende
Destijds maakte deze 'documentaire vertelling', een montage uit nitraatfilmarchieven over Neerlands trots in de oost, een diepe indruk. Vijftien jaar later nogmaals geheel onder de bekoring van deze prachtige film (en de meer dan prachtige geluidssculptuur onder de beelden). De fragmenten zijn destijds (tussen 1912 en 1930) allemaal geschoten vanuit een volstrekt koloniale intentie, als propagandatool. Maar wat Vincent Monnikendam met zijn monikkenwerk (zes jaar lang zeefde hij bijna 300.000 meter nitraatfilm uit) voor elkaar krijgt is nu echt met recht 'subliem' te noemen. Al die propagandabronnen wist hij te sublimeren in een kunstwerk in beelden waarin je de schellen van de ogen vallen als Nederlander. Mocht er nog enige twijfel zijn of Nederland wel tot het standaardrijtje der koloniale mogendheden mag behoren, dan moet je deze film zien. Sterker nog: het zou verplichte kost op de middelbare scholen moeten zijn. Moeder Dao toont het allemaal met een ontluisterende helderheid: Hollandse bedrijvigheid, waarbij alle grondstoffen met inzet van de natives keurig gebundeld naar Nederland worden gestuurd, de krankzinnige anomalie van onze hoogblonde edelgermaanse aanwezigheid in die natuurrijkdom, onder die gracieuze 'inboorlingen', het is allemaal bijna te pijnlijk om onder ogen te komen. Maar naast die tenenkrommende evidenties is Monnikendam gelukkig ook wijs genoeg om steevast alleen maar te tonen; prachtige sequenties te bouwen (met bronnen die daar helemaal niet voor bedacht waren) die het allemaal laten zien, in plaats van in te zetten op het genereren van louter verontwaardiging die toch ook bepaald voor de hand zou liggen. Wat een schitterend meesterwerk, en waarom is die man niet direct daarna weer met adequate middelen een beeldarchief ingestuurd?
Morgen nog naar Videocrazy en Jaffa - the orange clockwork (waarvan de regisseur Mother Dao uitkoos als een van de tien meest belangwekkende films ever, vandaar de hertoning).

IDFA '09
Videocracy
Geen slechte impressie over de doldrieste lsd operette waarmee Berlusconi zijn land sinds jaar en dag in een gloed van borsten zet. Toch ook onbevredigend, omdat de maker heel veel laat zien, maar weinig weet te verklaren, laat staan zichzelf de vraag stelt hoe een dergelijke boef zich verhoudt tot de parlemantaire democratie die Europa, althans in naam, zegt te eren. Bovendien verliest de maker zich volkomen in een zijlijn: Fabrizio Coronsa, een societyfotograaf met Scarface ambities. Die verhaallijn begint veelbelovend ronkend met een introductie als ware de paparazzi de luizen in de pels van Berlusconi zouden zijn, maar dat blijkt later toch niet echt het geval, want ook de werkjes van de paparazzo worden door Berlusconi moeiteloos opgekocht en ingezet in zijn eigen media. Corona als verklarende verhaallijn verdwijnt dan ook enigszins als anticlimax uit dit verhaal. Ik had ook persoonlijk moeite met de stylering van deze film met veel maffia-viool-arrangementen: ligt voor de hand, is misschien zelfs terecht, maar tegelijkertijd verhult het ook enigszins de (tekortschietende) verklaringskracht van Videocrazy voor het fenomeen Berlusconi. Na afloop discussierend met mijn nichtje, die de Italiaanse cultuur veel grondiger dan ik en bovendien van binnenuit kent, vroeg ik me ineens af: hoe kan een land met een dergelijke cultuurgeschiedenis zichzelf zo verlagen? Zowaar was de q&a na afloop ook interessant, want de maker draaide de frase van Hannah Arendt treffend om: voor deze film vroeg hij zich als motivatie af in hoeverre de banaliteit het kwaad belichaamt. Maar uitgerekend deze vraag beantwoord hij eigenlijk welbeschouwd helemaal niet. Normaal gesproken vind ik het juist bewonderenswaardig als een filmer slechts vooral wil tonen, en de interpretatie aan de kijker laat. Maar die blote tietenparade van Berlusconi's televisiezenders begint al snel te vervelen en is vooral bizar, zonder meer. Hoe kan een heel land voor dergelijke onzin vallen? Terwijl de film zo pijnlijk raak begint met de allereerste uitzending van Berlusconi uit 1976: een blote tietenshow waarbij de kijker thuis kon bepalen wanneer welk kledingstuk dient te worden uitgetrokken. Persoonlijke conclusie: de ellende begon dus met commerciele zenders naast de publieke omroep. Maar die lijn wordt nergens uitgewerkt.
Jaffa, the orange clockwork
'Oranges are not the only fruit' dacht ik al na twintig minuten. Het was nochtans een geniaal idee: de recente geschiedenis van het meest getroubleerde land in het midden oosten, getekend aan de hand van een iconisch stuk fruit: de Jaffa sinaasappel. Helaas verloor de filmer zich volkomen in de overdaad aan reclame en propagandafilmpjes van weleer. Bovendien maakt hij de onsterfelijke fout om na een aantal interessante sequenties ook nog eens even filmtheoretici aan het woord te laten om te duiden wat we zojuist hebben gezien. Waarna academische blurb iedere vaart en kracht uit de film aan het zicht onttrekt.
Het bronmateriaal is op zich prima, soms zelfs zeer de moeite: vintage sovjet-style agitprop, met veel hemelwaarts reikhalzende arbeiders op stoere tractoren en ostentatief blije sinaasappelenplukkende vrouwen, verwikkeld in een conscientieuze reidans.
Het zegt alleen uiteindelijk in de gekozen volgorde van de maker bijzonder weinig allemaal. Eindeloze herhaling ook, waar was de scenarioschrijver? Zoals een toevallige passant getergd uitriep bij het verlaten der Tuschinski 1: 'ik weet in ieder geval 1 gezelschap dat deze film vreugdevol zal verwelkomen: de internationale vakbond van sinaasappelentelers.'
de zeggingskracht van deze film is buiten dit gezelschap, vrees ik, beperkt.
En wederom, het is flauw om het op te merken, maar toch: waarom all the pomp and circumstance rond zo'n middelmatige film op het IDFA, het grootste documentaire festival ter wereld?

Phantom Lady
(Dat plaatje wat ik hierboven postte kwam hiervandaan)
Na The Killers van vorige week alweer een noir van Siodmak. Phantom Lady begint bijzonder fascinerend, een man zit eenzaam te wezen in een bar, probeert dan twee theaterkaartjes te slijten aan een dame, die hij uiteindelijk meeneemt. De dame wil haar naam niet zeggen en de man gaat naar huis, waar hij drie mannen aantreft. Deze mannen identificeren zich niet, maar blijken agenten. En zijn echtgenote (niet die vrouw van eerder dus!) is dood. In een prachtscene die recht uit een toneelstuk lijkt te komen wordt de vrouw buiten beeld weggedragen, het hoofdpersonage exlameer iets van 'zie hoe heur haar de grond raakt', terwijl de drie agenten die al even toneel-achtige teksten hebben hem langzaam insluiten. Heel anders dan your usual noir. Daarna gaat de film op meer gangbare voet verder, de rechtszaak is een vluggertje, man zit in de cel, waarin zijn secretaresse in eerste instantie nog de enige is die in zijn onschuld gelooft. Al was het maar omdat ze tot over zijn oren verliefd is. Zij is recht weggelopen uit de films van Truffaut, die ook graag vrouwen opvoerde die ondanks hun zelfstandigheid en stoerheid uiteindelijk alleen maar om de baas geven. In een van de beroemdste scènes van de film bezoekt het meiske de nog altijd draaiende theatershow uit het begin, ze versiert de lokale drummer (weirdo Elisha Cook, bekend van The Maltese Falcon) die haar meetroont naar een louche club, waar hij zo fanatiek drumt dat het eerder op rukken lijkt en haar al doende een muzikaal orgasme bezorgt. (Geen grapje!) De uiteindelijke oplossing van het plot is wat onhandig, ik vraag me af of de getuige die gezocht wordt in een rechtszaal geaccepteerd zou worden. Voor een mooie scène zorgt ze nog wel, net zoals de beelden, die hypergestileerd zijn. Zie plaatje.

The Private Lives Of Pippa Lee
Lijkt heel in 't begin nog wat te worden, maar uiteindelijk een film die vooral leeg aanvoelt. Een voice-over die over het verleden reminicscet is niet zo erg, maar zodra het heden wordt bereikt begint dat altijd te wringen. (Zeker als de toon nog steeds wijs blijft) De vertelster is Pippa Lee een vrouw van een jaartje of 40 die met een veel oudere rijkere man is getrouwd (Alan Arkin, die veel beter acteerde in Sunshine Cleaning) De vrouw kende een gedenkwaardige jeugd met een moeder die net als Herman Brood haar dagelijkse medicijnen in neemt en sowieso nogal een manische indruk maakt. Als puber gaat ze er vandoor, waar ze bij een lesbo-tante belandt, wiens dinnetje (Julianne Moore) het jonge ding inwijdt in sm-fotografie. Ze blijft een free spirit tot ze Arkin aan de haak slaat, die als in Pygmalion haar opvoedt. (Vader was in haar jeugd priester en totaal onzichtbaar) In het nu zijn de twee naar een of andere bejaarden-suburb verhuisd, waar zij zich verveeld, last krijgt van psychische kwaaltjes en met Keanu Reeves aanpapt. (Die daar versgescheiden terug bij zijn ouders is ingetrokken en een supermarktje werkt, helaas geen verwijzing naar Clerks) Problemen met de film zijn o.a. een wat vervelend overdreven traumaatje wat in het huwelijk ook nog een rol moet spelen en het feit dat bijna alle figureren op Pippa na totaal vlak blijven, iets wat met name geldt voor de twee dorky kinderen die 't echtpaar heeft. Winona Ryder speelt trouwens ook nog een hysterische rol.

Tokyo Sonata
Is tachtig minuten lang een prima film over het tergend langzame demasque van een Japanse vader, die ontslagen is en de schijn ophoudt, door te doen alsof hij nog gewoon naar zijn werk gaat. Uiteindelijk wordt hij dan natuurlijk toch betrapt en geconfronteerd met z'n talrijke gebreken, dondert zijn zoontje dankzij hem van de trap en is 't dieptepunt wel bereikt. Zijn er twee opties, dit dieptepunt is de loutering en de slotscène geeft een sprankje hoop. Of we eindigen op depressieve toon met een familie die volledig uit elkaar is gevallen. Helaas, Tokyo Sonata gaat nog veertig (!) minuten door met na de arthouse van het begin een totaal ander plot met bizarre trekjes. Het moment waar alles misgaat is zo makkelijk vast te pinnen dat het lachwekkend is. Vrouw en man komen na zijn bekentenis van werkloosheid elkaar tegen in een warenhuis waar hij voor een uitzendbureau als schoonmaker werkt. Hij schaamt zich enorm (is dat dan erger dan werkloos zijn?) en roept 'het is niet wat het lijkt'. Er verschijnt een tussentitel: 3 uur eerder. Een maf sprongetje terug, de eerste in de film. Wat blijkt, de vrouw is ineens ontvoerd. (Je zou denken dat is dan haar man, een wraakactie ofzo, maar het blijkt een ander) De man heeft ondertussen in de warenhuistoiletten een envelop geld gevonden. Of zou ie die stiekem toch thuis gejat hebben? Allerlei nieuwe elementen, die bij elkaar zou moeten worden gebracht zou je denken. Maar niks daarvan, ieder gaat zijn eigen weg en niks grijpt meer echt in elkaar. Dan waren de pijnlijke familie-registraties uit het begin toch heel wat interessanter. Belangrijke rol is er trouwens voor de jonge zoon van het gezin, die ineens bedenkt piano te willen spelen en een waar genie blijkt te zijn. (Zou dat echt nog voorkomen op je 12e) Hij geeft aan het slot een Debussy-uitvoering, die als ie recht na die eerste 80 minuten was geplakt vast heel wat aangrijpender was geweest.

Rudo Y Cursi
(grotendeels een excuus om wat voetbalherinneringen op te halen, de film is wel geinig, meer niet, ook in weeklijstje dus, als dit te veel is ;))
Laat ons nadenken over sport in films. In film noirs wordt vaak gebokst en geworsteld, vechtsporten zijn vanzelfsprekend altijd een goed beginpunt voor wat vette actie. Je kunt straatgevechten ook best als sport rekenen, zeker als erop gegokt wordt, zie daarvoor recent nog Dito Montiel's Fighting. Met Hollywood als hofleverancier spreekt ook een grote Amerikaanse sport als honkbal een woordje mee met Eight Men Out, Field of Dreams en het fantastische Bad News Bears. Maar voetbal... Het lijkt een zeldzaamheid. Mij schiet niet veel meer te binnen dan wat jeugdfilms, onzin als Shaolin Soccer en achtergrondvulling (vaak meisjes) in Amerikaanse films als 500 Days Of Summer. Dan hebben we 't over fictie. Als ik één video, naar een onbewoond eiland mee zou nemen zou ik meteen kiezen voor De Mooiste Doelpunten van het WK '94. Eens in de zoveel jaar kijk ik 'm weer, de cheesy synthesizer-muziek (waarschijnlijk recht uit een of andere goedkope database geplukt) en Evert ten Napel's 'legendarische' retorische vraag als opener. "Wat is er mooier dan het scoren van een doelpunt?" Het WK '94 was het eerste grote voetbaltoernooi dat ik echt met interesse volgde, met in de openingswedstrijd de zelden aanwezige Bolivianen, sterren als Hagi en Roger Milla, die 'stokoud' nog een goaltje maakt en als gastland de VS, inmiddels best een aardig team, dat een team excentriekelingen opgesteld met types als Lalas en paardenstaart Tony Meola. Evert: "Tony Meola weet wat de kracht van de Zwitser is en tóch gaat die bal erin!" Ben de naam van die vrije trappen-specialist helaas kwijt, een wat rossig type. Dan had je natuurlijk nog Jonk die na een doelpunt stilstaat en bescheiden zijn arm de lucht insteekt en de held der helden Jorge Campos die op de videocassette in een kort 'keepers zijn ook goed hoor'-blokje helaas maar eventjes langskomt. Het WK '94 is ook het toernooi van Andres Escobar en daar is dan eindelijk een bruggetje naar de film van deze week. De Columbiaan werd na zijn eigen doelpunt en daaruit volgende uitschakeling terug thuis omgelegd. De toedracht is nooit helemaal helder geworden, maar dat het iets te maken had met schimmige goksyndicaten verbonden met drug lords zit er dik in. De ouderwets besnorde Rudo (Diego Luna) een van de twee broers waar deze film om draait, roept vergelijkbare problemen over zichzelf af, door aan 't snuiven en gokken te slaan, waarna er nog maar een manier is om zijn hachje te redden. Niet het maken van een eigen goal, maar als keeper een Grobbelaartje doen, dat komt uiteindelijk toch op hetzelfde neer. Waarmee ik niet wil suggereren dat Escobar het expres deed... Rudo Y Cursi speelt in deze eeuw, maar in het dorpje waar de film begint lijkt het eerder dertig jaar eerder. Het is eigenlijk jammer dat dat niet zo is, want de film had best wat feel good nostalgie kunnen gebruiken en wat hitjes bovendien. Juist slechte muziek speelt een rol, want het andere broertje, Cursi, gespeeld door Gael García Bernal, is een fanatiek en bijzonder slecht zanger. Sterker nog, de boerenpummel/babbelkous is nauwelijks geïnteresseerd in het edele voetbalspel. Jammer toch als mensen hun passie en hun talent door elkaar halen, verzucht de voice-over van een slinkse voetbalscout (Guillermo Francella) die in zorgvuldige tegeltjes praat, waar hij waarschijnlijk jarenlang op heeft zitten broeden. In een geinig moment zien we 'm een van de voice-overs ook on screen weer vol enthousiasme vertellen. Deze Mexicaanse Lemic ontdekt de twee broertjes op een dor veld in 't binnenland en brengt ze uiteindelijk allebei naar de Mexico City, ondertussen percentages uitdelend en opstrijkend. De film volgt verder een voorspelbaar procédé van vermaak op weg naar de top, om daar eenzaamheid aan te treffen en de downfall begint, waarna uiteindelijk een best mooie cirkel wordt gemaakt, terug naar de ultieme loterij van het voetbal, de 'pienantie'. Prijzenswaardig cynisch is het zij-plot waarin de familie, eerst gematigd tevreden met de plotseling betrekkelijk rijke broertjes, al snel (en zonder blikken of blozen) een nog aangenamer financier van goederen en huizen vindt. Inderdaad, de drug lords.

Phantom Lady is bij dezen besteld. Alleen al vanwege die mooie foto.

Een serieuze versie van Rudo Y Cursi (maar dan over honkbal) is Sugar, van de regisseur van Half Nelson. Prettige film, ook al wordt er iets teveel om het grote drama heen gedraaid.

Lèvres de Sang (Rollin) en Lekce Faust (Švankmajer), allebei uitnodigend om snel nog 'ns te kijken, mooie plaatjes maar geen heldere verhalen. Bij Rollin zit dat er waarschijnlijk ook niet echt in.

Salon Indien had laatst een paar artikelen over die Svankmajer (http://www.salonindien.nl/?s=svankmajer)

Phantom Lady is zijn geld wel waard, voor een minor noir genoeg gedenkwaardigs. Hooguit een wat vlakke hoofdrol/hoofdverdachte (maar oh ja die gast zit de hele tijd in de bak, dus wat maakt 't eigenlijk uit)

Sugar gaat op de lijst, dacht dat die gast van Half Nelson buiten dat alleen wat hiphopdocu's had gedaan.. (Met Rhymefest enzo, die ook bij de extras van de Half Nelson dvd zit met een videoclip)

Fleck and Boden have since co-written and co-directed the 2008 film Sugar, which premiered at the 2008 Sundance Film Festival, about a 19 year-old Dominican who immigrates to the United States to play minor league baseball. The two wrote the screenplay after researching about many Dominican immigrants who arrive in America to play in minor league towns, saying: "The stories we heard were so fascinating that it became what we were writing before we'd even decided it was our next project".[7]

klinkt goed, zoiets zou je ook met Brazilianen in 't voetbal kunnen doen. Die zitten overal van de Faeroer tot Oezbekistan.

Alice is de volgende op het programma, dus dan heb ik de klassiekers wel gehad, volgens die stukkies. :)

die Alice heb ik geloof ik heel heel lang geleden in een achterafbiosje gezien, een gepaste smoezelige locatie voor een bizarre en in mijn herinnering best grove versie. :)

Knowing
Een avondje wansmaak ter vermaak. Knowing zou eerst geregisseerd worden door Richard Kelly, die dan nog een flop als, goh hoe heette die film ook alweer van hem... Knowing is in elk geval wat makkelijker te volgen en betrekkelijk effectief. Maar het uitgangspunt blijft het enige wat echt interessant is. Wat als je voor de deur van je basisschool een 'time capsule' in de grond stopt met kindertekeningen en er dan 50 jaar later eentje vol cijfers uitkomt. Pa Nicholas Cage bekijkt het eens aandachtig. Wat!? 9/11 Hij gaat meteen googlen. Oh ja, die aanslagen met 2168 doden (ofzo) en dat getal staat er ook. Neeee. Dat wordt een doorwaakt nachtje. Wie heeft dat papiertje in die capsule gestopt. Wat voor paranormaal genie? Het is spijtig dat Knowing er aliens bijhaalt (is de film soms gefinancierd door scientology) Ze lijken gevaarlijk, maar het blijken een soort engelen! (Waarom doen ze dan eerst zo spooky!?) Het einde der tijden nadert en dat zorgt voor een waanzinnig einde. Dat zadelt Cage namelijk op met het dilemma: laat ik mijn zoontje ten hemel stijgen voor 'the reckoning'.

Somers Town
Er klopt nagenoeg niets aan deze film en toch is het een zeer sympathiek werk, niveau afstudeerfilm. Volledig gefinancierd door Eurostar trouwens. Een kunstzinnige reclame-spot van een uur dus, grotendeels zwart-wit met een Eurostar-einde in kleur! Een Poolse jongen woont met zijn pa in Londen. Pa werkt als bouwvakker, maar de jongen verveeld zich, hij struint wat over straat waar hij een This Is England-achtig straatschoffie tegenkomt. (Geen toeval want dat is ook een film van Shane Meadows) Ze sluiten een onwaarschijnlijke vriendschap, die nergens geloofwaardig wordt. De Pool is een zijig kunstzinnig type terwijl het schoffie een praatjesmaker is. De Pool fotografeert en heeft al een hele stapel foto's van een Franse serveerster uit een nabijgelegen cafeetje. Het schoffie is ook meteen verliefd. Dan volgt DE scene die de film de moeite maakt, a la Butch & The Sundance Kid en Bacharach. Er klinkt een Britpop-liedje en de twee gastjes halen het meisje op met gevonden rolstoel van haar werk en rijden haar naar huis. Supersentimenteel en superromantisch natuurlijk. En bij voltooiing van de missie krijgen ze allebei een zoen. Dan is het materiaal van de regisseur zo'n beetje op. Verzint hij een ergerlijke twist en doet hij die scene aan 't eind nog een keer over. In Parijs natuurljik! Na eerst met de trein zijn gegaan. Op dat moment wordt het wel erg ongeloofwaardig. (Het Liv Tyler-meisje zou beter moeten weten dan die jongens het hoofd op hol brengen) Toch was er wel een oplossing geweest, het slottreinreisje (in Super-8 kleur dus) had gewoon niet meer 'in character' moeten zijn, maar de acteurs. By the way, ik had bijna voor het eerst wat mp3's gekocht. Vond de soundtrack op een site voor 15 cent per nummer. Zou minder dan een dollar in totaal worden, da's nou eindelijk een acceptabele prijs voor mp3's. Ik schrijf me in en denk.. Waar blijft toch dat addertje. En jahoor, je moest minimaal 15 dollar in je online kluisje storten. Laat maar. Inmiddels binnen via torrent. Tja!

Away We Go
Wel Sam Mendes, maar niks van Towelhead of zijn eerdere stiel, komt natuurlijk omdat Eggers het scenario schreef (met z'n vrouw geloof ik) Dat is trouwens wel bijzonder onambitieus van structuur, als je zijn romans in gedachten houdt. Echt grappig is 't trouwens ook al niet, er zijn zelfs een paar tenenkrommende momenten. Al zijn die vast de bedoeling. (Maggie Gyllenhaal speelt bijvoorbeeld een zweverig type, Vashti Bunyan op de stereo en NO STROLLERS) Een koppeltje 'fuck-ups' (John Krasinski en Maya Rudolph) gaat op reis, nu een eerste baby op komst is en grootouders naar Antwerpen vertrekken. (Da's al bijna Breda, dat wil ik ook nog een keer in een Hollywood film zien hoorrr) Ze bezoeken vage kennissen en familie, eerst lijkt het nogal melig te worden, maar gaandeweg weet Eggers toch nog wel wat aardige scènes neer te zetten. Een vriendin danst in trance op Lou Reed om een paal ('amateur night') en har man zegt: 'she just had her fourth miscarriage'. De broer van het hoofdpersonage is door zijn vrouw in de steek gelaten en maakt zich zorgen om zijn dochter, met hem is de kans ineens gigantisch geworden dat ze een introvert type wordt, sipt hij. Het stelletje waar het om gaat houdt ondertussen heel van elkaar en dat blijft zo. Geen crises die ongeloofwaardig opgelost moeten worden. Gewoon kabbel de kabbel, ook wel eens leuk.

met hem alleen (als ouder) is de kans ineens gigantisch geworden dat ze een introvert type wordt, sipt hij

De 50 beste films van dit decennium, volgens Time Out New York. Op nummer 1: Mulholland Drive (2001)

Er staan een paar dubieuze keuzes tussen, waaronder Femme Fatale (2002). Plus een handjevol films die ik nog niet gezien heb, zoals Turning Gate (2002), Five Dedicated To Ozu (2003), Kings And Queen (2004), The Mad Songs Of Fernanda Hussein (2001) en de documentaire Domestic Violence (2001). Zit daar nog verplichte kost tussen? En wat is jouw favoriete film van de jaren nul?

Gelijkspel Inland Empire en 2046.

Oh god, dat betekent dat ik wellicht voor subs ook zo'n monsterlijk lange lijst moet aanleggen van films, die rangschikken en motiveren. The horror, the horror...

ook stom bij films had ik er nog niet eens over nagedacht, alsof daar het decennium niet eens om voor was. hmm maar misschien is dat nog wel overzichtelijker na te gaan via imdb databases dan muziek (ehh da's gewoon een kwestie van kwantiteit natuurlijk)
van 't weekend maar 'ns naar kijken. een top 10 zonder 2009 erbij (want dat komt later) zou moeten kunnen.

ik heb er een stuk of 15 van die Time Out lijst niet gezien. wow. maarreh die kerstfilm met Deneuve op 8, alsjeblieft zeg. De Palma's Femme Fatale stond al op mijn to see-lijst, maar dacht dat dat niet serieus te nemen raunchy b-film vermaak was. Verder moeten Songs of the Second Floor, YiYi en Claire Denis' Friday Night zeker nog gezien worden.

Femme Fatale ziet er gelikt uit, zoals te verwachten bij een De Palma, maar de belangrijkste ommezwaai in de plot is beneden peil.

YiYi is prachtig. Denk overigens dat het aandeel Aziatisch groter had gemoeten. Waar is Hou, of Tsai ming liang? Overigens is het ontbreken van de Coen brothers een veel grotere verrassing voor een amerikaans lijstje. Toch staan er verrassende overlappignen in met wat ik zelf zou kiezen (Lilja 4-ever, Before sunset). Ook pijnlijk om te moeten constateren dat Woody Allen al tien jaar geen grootse film meer heeft gemaakt. Anti-komedie Match point komt nog het dichtst in de buurt.

Het ontbreken van de Coens is inderdaad een verrassing. Geen No Country For Old Men, maar wel The 40-Year-Old Virgin (!)

goed ik heb een voorselectie van 150 titels geloof ik... :P

Opvallend dat Spirited Away zo hoog staat, ik dacht dat animatiefilms nooit echt serieus genomen werden.
Geweldige film inderdaad, maar als je ziet welke film ook de lijst gehaald hebben...

Mulholland drive op 1?
Als het plot je duidelijk wordt wint de film wel echt aan kracht, toegegeven, maar het maakt hem nog geen meesterwerk.
The 40 year old virgin?
Miami Vice?
Of Punch Drunk Love? weliswaar een leuke film, maar een meesterwerk? Kom op zeg!

*Omar wordt langzaam wakker en ziet vanuit zijn linkerooghoek wat er nu weer over punch-drunk love wordt gezegd*

Huh? :) Wat er over Mulholland Drive wordt gezegd misschien, maar Punch Drunk Love heb ik niet zo'n uitgesproken mening over (denk ik, of had ik die ooit?) Vond het wel aardige poging tot indie-achtigheid met inzet van normaliter onuitstaanbare acteur, maar dat is het wel zo ongeveer.

Ik ga een poging tot een top-10 doen uit de losse pols weliswaar en de eerste drie vind ik gewoon even goed.

1. Inland Empire
2046
The New World
4. Waking Life
5. The Atrocity Exhibition
6. Mulholland Drive
7. Being John Malkovich
8. Lost in Translation
9. Hauru no ugoku shiro (Howl's Moving Castle, bitches!)
10 Code 46

zoiets...

ik heb iets van een top 35 af! (beetje bizar getal) jawel. beetje lafjes lijstje vind ik zelf, maar wel in the process om over elk van die filmpjes wat te pennen. dus dat komt tzt wel online. :)

Being John Malkovich is van '99..

Being John Malkovich is van '99..

Joh, zo oud alweer? (in Nederland releasedatum 30 maart 2000, lees ik ;)

Nou dan maar alles opschuiven en Ying xiong op 10 (Hero, weet je wel.)

István Szabó: Oberst Redl (1985), Hanussen (1988).
in de movietheek kwam ik er ineens achter dat een van mijn lievelingsfilms (Mephisto, 1981) onderdeel is van een trilogie.
het tweede deel kon me gisteravond wat minder bekoren (schets naar waargebeurd verhaal van een homoseksuele kolonel uit de dubbelmonarchie die later carriere maakte als spion, ontbeert de spanning van de andere twee delen en is vooral traag, in plaats van traag en onheilszwanger), maar Hanussen is minstens zo indrukwekkend als Mephisto.
Klaus Schneider, wederom Klaus Maria Brandauer op de toppen van zijn kunnen, raakt in WO1 gewond aan zijn hoofd en maakt kort daarna carriere als toekomstvoorspeller in de varietewereld van Wenen. Onder zijn artiestennaam Hanussen klimt hij via Duitse steden op tot de decadente theaterwereld van Berlijn in de jaren dertig. Aldaar zegt hij aanvankelijk zich niet met politiek te willen inlaten, maar tijdens een persconferentie wordt hij door de media overgehaald om toch een politieke uitspraak te doen: dan voorziet hij de machtsovername van Hitler als rijkskanselier en later de rijksdagbrand ('Feuerrot is der Himmel ueber Berlin!' gilt Hanussen in een zeer aangrijpende scene).
In alledrie de rollen gaat het over de uiterst subtiele mechaniekjes rond ijdelheid en macht, integriteit en corruptie. KM Brandauer overrompeld vooral omdat hij zo verleidelijk charmeert, en dan terwijl hij steeds verder afdrijft van zijn moraal de radeloosheid in zijn gezichtsuitdrukking weet te leggen. Bijzonder fraai ook hoe witgeblakerd licht een visueel motief vormt in deze triologie: nabij de immoraliteit verdwijnt alles in een nietsontziende leegte die pijn doet aan het netvlies van de kijker. Letterlijk filosofisch materiaal waar je je als een nitraatfilm aan kunt branden. Moest ook vaak denken aan Inglorious Basterds en Das Weise Band, die als even naargeestige ervaringen meer dan me lief is naar boven kwamen drijven bij het bekijken van Brandauer.
Wat deze trilogie werkelijk onthutsend maakt is drievoudig: 1. het is allemaal eergisteren gebeurd, zo nabij, 2. er is niets wezenlijks veranderd in de huidige 'democratie' en 3. ik ben er persoonlijk niet van overtuigd dat dit nooit weer kan gebeuren.
Bij de steeds harder brullende nazi's moest ik helaas ook aan het walgelijkste woord van 2009 denken: kopvoddentaks. Deze overgevoeligheid schijnt tegenwoordig a sure sign of membership van de linkse kerk te zijn, maar ik krijg die analogie toch niet uit mijn hoofd.

Er zijn gewoon een paar akelige paralellen, maar ik weet ook nog steeds niet of uitspreken ervan nou goed is of slecht is. Het lijkt koren op de molen voor Wilders' slachtofferrol maar ja, ze zijn er. Misschien gewoon een ander, minder gevoelig liggend, regime kiezen. :)

Viel gisteren in Skin, had ik al gezien en hoewel een opeenstapeling van misschien erg veel toevalligheden op elkaar toch weer niet drooggehouden. Met dank aan de acteerprestaties van Buisman en De Hoog.

Ook Anvil! herbekeken, van dvd (wat is het toch bloedirritant om 5 minuten trailers te móeten kijken voor de film begint, als bedankje voor het braaf kopen van de dvd), en die was de tweede keer nog net zo mooi.

Verder: The Wicker Man en Александр Невский (Alexandr Nevski), twee zeer verschillende klassiekers, de Eisenstein film vooral educatief als een stukje filmhistorie, de eerste erg fraai en verrassend genoeg bijna een musical en toch zeer geslaagd.

They Drive By Night
En alweer wordt daar een noi-pareltje opgedoken. Alhoewel noir. In het eerste uur is dit een mengeling van truckerfilm (als dat genre zou bestaan) en komedie. En beide elementen zijn zeer geslaagd. De film maakt op bijna didactisch verantworode wijze duidelijk hoe het leven van een trucker is in de thirties/forties. (En je kunt je afvragen of het tegenwoordig zoveel anders gaat) Vrachtjes ophalen, 's nachts terwijl je bijna in slaap valt doorkachelen om op tijd te zijn, afgezet worden door de bazen en dromen van genoeg verdiensten om voor jezelf te kunnen beginnen, maar daar heb je een vrachtwagen voor nodig, DUS leen je geld wat je niet afbetaald krijgt, dat werk. Het komedie-aspect is zo mogelijk nog geslaagder. Een spervuur van zeer grappige one-liners, seksistische opmerkingen over en weer (ook de vrouwen staan hun mannetje wel) George Raft en Humphry Bogart, die nagenoeg dezelfde stem hebben, zijn zeer geloofwaardig als twee hosselende trucker-broers. Bogart heeft een vrouw thuis, die graag kinderen wil, maar daar is geen geld voor. Raft versierd in de loop van de film een stoere serveerster. (Ann Sheridan) Die laatste heeft echter concurrentie van niemand minder dan een jonge Ida Lupino, de vrouw van een melige bovenbaas (een vriendelijke man die wil voor zichzelf is begonnen) In de eerste scene dat we de vrouw zien zit ze op zijn bureau als Raft binnenkomt. Ze kijkt hem aan met een mengeling van geilheid en de omhooggevallen hautain van een meisje uit Wassenaar. Killing! Een van Lupino's meest gedenkwaardige rollen. Na een uur denk ik, dit is toch geen noir, eens denken, wat zou er kunnen gebeuren. Overspel (oh ja daar waren toch al wat hints van) en moord natuurlijk. Komt allemaal voor de bakker. Ik vond het eerste uur stiekem beter, maar het blijft een prima film hoor.

Funny People
(ook in weeklijstje)
Een groot fan van Judd Apatow zal ik nooit worden, maar met Funny People komt hij ambitieus uit de hoek en dat valt zeer te waarderen. Funny People duurt liefst tweeënhalf uur, veel te lang natuurlijk voor iets wat uiteindelijk toch op een verknipte relatiekomedie uitdraait. De meanderende (ook wel persoonlijke) 'fuck off ik doe gewoon waar ik zin in heb'-mentaliteit is echter toch wel stoer en gewaagd. Apatow kan een potje breken bij de studiobonzen. Knocked Up en The 40-Year-Old Virgin brachten ongetwijfeld bakken met geld binnen en dan hebben we 't nog niet over de films die hij schreef en/of produceerde. Funny People eerste vijf minuten zijn ironisch genoeg meteen de beste van het hele epos. Over de intiteling zien we in gruizige beelden Adam Sandler met wat vrienden wat prank calls plegen, cut naar een (zogenaamd) oudere en wijzere versie van de man in een enorme villa. Hij zwemt wat baantjes en vertrekt. Paul McCartney zingt: 'Say it for goodness sake, it will be a great day'. Mensen op straat adoreren de comedian, willen met hem op de foto, vragen om handtekeningen. Alleen de paparazzi ontbreken vreemd genoeg, zoals ze in de hele film niet bij de pinken zijn. Sandler bereikt plaats van bestemming, schuift aan achter een bureau en de dokter vertelt hem dat hij terminaal ziek is. Vier woorden: Man on the Moon.  Wat Apatow natuurlijk ook weet. Hij zadelt Sandler eerst op met regular Seth Rogen, als ingehuurde vriend (en slechte stand-up comedian) voor de vereenzaamde en arrogante celebrity. Na een fijn eerste uurtje met qua ziekteverschijnselen al verdacht weinig munitie (één montage) komt de wending. Makkelijk te raden, maar ook daarna zat ik nog cru te denken: laat 'm alsjeblieft alsnog sterven! Funny People verandert ondertussen, als gezegd, in een chaotische relatiekomedie, met Sandler die in zijn tweede (of laatste) kans-leven terug wil naar zijn eerste echte liefde, die opgescheept zit met Aussie zakenmannetje Eric Bana. Een afgrijselijk ongrappige rol. De film is op dat moment al door de hoeven gezakt met als een van de dieptepunten een absurde cameo van Eminem. Hij lijkt een wassen pop van zichzelf. Sander op zijn beurt doolt rond als Ben Stiller in een waardeloos vehikel en Seth Rogen's non-acteren en lage lachje worden ook weer in ras tempo onuitstaanbaar. En dat terwijl ik hem in het eerste uur voor het eerst sympathiek vond. Het klinkt wat raar en misschien is het een gevalletje heel snel tevreden, maar die eerste geniale minuten, die echt nog wel even nawerken zijn voor mij genoeg. Dat is toch wat uiteindelijk blijft hangen. Goede soundtrack ook met bijvoorbeeld James Taylor op een MySpace-schnabbel en Rogen die een cheer up play-list samenstelt en daar met Warren Zevon's Keep Your Heart aankomt. Te confronterend voor de comedian, die liever zelf mensen met ranzigheden provoceert, zoals de intiteling al illustreerde. Hij waagt zich  nog even aan internetdaten. Meisje vertelt enthousiast dat ze vaker JDate. "Wat is dat dan?" "Een database vol Joodse singles." "I thought Jewish people didn't like to be on lists..."

Public Enemies
Oh dus daar heeft Dilinger Escape Plan die naam vandaan. Johnny Deep speelt Dilinger, de bankovervaller en ontsnappingsartiest. Hij zou in de thirties (de depressie-tijd) een held van de gewone man zijn geweest, maar deze vlakke film roept weinig sympathie voor hem op. Ik las eens dat toen hij dan eindelijk gepakt (= afgeknald) werd 'groupies' bebloede lappen van zijn blouse meenemen. (Of was 't nou zijn zakdoek) Dat is hier al niet te zien. Het einde is desalniettemin best gedenkwaardig, Michael Mann is dan ook geen amateur in spanningsopbouw. Christian Bale is de federaal agent die Dilinger achterna zit en in die rol maakt hij meer indruk dan Depp. Al zijn z'n Texaanse hard-boiled hulpjes ook wel stoer. (Met name Stephen Lang) Een andere aardige scene is een klopjacht in het bos. Er is niemand die geweerschoten zo in your face laat knallen en galmen als Mann. Lekker bruut wel, maar verder toch een weinig memorabele period piece.

Fifty Dead Men Walking
Aha, mijn favoriete conflict. The Troubles. Fifty Dead Men is niet super, maar de moeite waard omdat het eindelijk een film is die een voorkeur voor de unionisten lijkt te hebben. In dit soort films zijn de underdogs van de IRA toch altijd de helden, met de Britten als koloniale agressors. Die ze vast ook wel zijn, al las ik wel dat de unionisten in de 'counties' van Noord-Ierland toch echt in de (ruime) meerderheid zijn. Het zijn de jaren '80, jonge schoffies hangen op straat, dealing and wheeling. De IRA wordt afgeschilderd als martelende katholieke jihadi's, die de buurten terroriseren als een soort gedachtenpolitie. Hoofdpersonage (en small time crook) Martin McGartland trekt zich daar weinig van aan, wat hem het respect oplevert van Ben Kingsley, gave verweerde kop in de beste rol van de film, die een Britse 'handler' speelt. (Een man op zoek naar mensen die voor hem kunnen spioneren) Hij ziet McGartland als een uitstekende IRAt en weet hem op de een of andere manier te overtuigen. Hij rolt er als vanzelf in. Een wat moeizaam aspect aan de film, waarom zou zo'n laconiek figuur eigenlijk zijn leven riskeren en zijn maten verraden. Hij lijkt nergens in de film overtuigd van de goede zaak. Echt undercover doen ze ook niet, bij de geboorte van zijn baby komt Kingsley gewoon op visite in het ziekenhuis (en wordt bijna betrapt) en de IRA-maten beginnen zich na een tijdje ook af te vragen waar de informant toch zo'n mooi huis met mooie spulletjes van betaald. Op dat moment is het allang te laat en wordt McGarland een dead men walking die door zijn acties er een stuk of vijftig heeft gered (zie titel)

Treeless mountain: met liefde gemaakte film van de regisseuse die ook het aimabele "In between days" maakte. Gaat over een jong stel kinderen waarmee heen en weer gesold wordt als moeder ervandoor gaat om haar huwelijk te redden. Thematisch nauw verwant aan "Nobody knows" van Koreeda en daarbij tevens nogal in het niets vallend. Maar ja, "Nobody knows" was dan ook een van de beste films van het aflopende decade (ja, mijn handen beginnen te jeuken!).

Terribly happy: Scandinavische film die een moeilijk eerste drie kwartier (al te doorzichtige en tevens wat ongeloofwaardige 'gekke' arthouse) weet te compenseren in de tweede helft door van ongeloofwaardigheid een sport te maken. Het is een beetje Lynch meets Kaurismaki. Sympahtiek, maar een beetje dezelfde Scandinavische gekunsteldheid waardoor ik Adam's apples destijds ook niet zo trok.

Milliennium: men who hate women: Ja en nee. Zat toch 2,5 uur geboeid te kijken, want het verhaal is behoorlijk spannend en houd je bij de les. Maar er rammelen toch wel een paar dingetjes. De ongeloofwaardige fysieke relatie die zich ontwikkelt tussen de hoofdpersonen (typisch zo'n literair "moetje" dat je bijvoorbeeld ook aantreft in Marcel Mörings "In Babylon"). Daarnaast is het weer zo'n film waarin de lesbienne weliswaar aan de goede kant staat maar toch heel opzichtig een verknipt persoon is. Ik dacht dat we Hollywoods 80er jaren nu toch wel achter ons hadden gelaten.

Maar ja, "Nobody knows" was dan ook een van de beste films van het aflopende decade (ja, mijn handen beginnen te jeuken!).

jaa hij staat op eh 15 ofzo bij mij, stukkie voor 60% af, komt wel in de loop van deze of volgende week.

Terribly Happy > Adam's Apples, ai dat voorspelt weinig, maar Lynch meets Kaurismaki dan weer wat meer.

en verder otm wat betreft Men Who Hate Women.

Terribly Happy kan geen kwaad als tussendoortje. Al wil ik ook weer niet teveel tijd aan tussendoortjes besteden. Een reden waarom ik nog steeds niet naar het Noorse North (Rune Denstad Langlo, 2009) ben geweest. Gisteren wel in sneeuwsferen beland dankzij Downhill Racer (Michael Ritchie, 1969), een karakterstudie over een egocentrische Amerikaanse alpineskiër (Robert Redford). Gene Hackman doet ook mee (als coach). Redford maakte drie jaar later met dezelfde regisseur The Candidate, een politieke film met vergelijkbare trekjes.

Ik was ook verbaasd over de vele sterren die Millennium dit jaar in de filmpers kreeg. Wat Olaf zegt: zeer onderhoudend en ondanks de lengte toch niet te lang, maar is dit nu echt zo heel bijzonder? Een paar weken geleden zag ik de Franse thriller MR 73 (Olivier Marchal, 2008) dat min of meer in dezelfde hoek zit, maar met interessantere personages en een beklemmendere sfeer. Het helpt natuurlijk dat Daniel Auteuil de hoofdrol speelt en dat Philippe Nahon (de paardenslager uit Seul Contre Tous) zo’n angstwekkende kop heeft.

vido,
hoe is de kwaliteit van die All Towmorrows Parties dvd? zijn die live-beelden en geluid een beetje te pruimen?

Volgens The Wire moet je erbij geweest zijn.

@ Martijn..dat probleem heb ik met alle concert-dvd's...