Filmforum

Al die dode links, een waar slagveld, dat interweb, moet een film over te maken zijn. :)

LOL. Pak die camera Ludo! Soundtrack kan je zelf wel maken.

nou wat wel een project zou kunnen zijn, een verzameling van weblogs met maar 1 of 2 posts en die daarna alweer zijn opgegeven/opgeheven. :)

Le Fond de l'air est rouge heeft overigens een prachtig primitieve synthesizer soundtrack.

Como Agua Para Chocolate
Typisch Latijns Amerikaans sprookje. Magie, seks, eten, door elkaar. Werkt toch beter in een dikke pil van Marquez kan in 100 minuten film. Veerde bij de intiteling op voor de muziek van Leo Brower (Brouwer zullen ze bedoelen) De Cubaanse componist waar iedere gitarist wel 'ns wat van gespeeld heeft (ik heb de bladmuziek alweer tevoorschijn gehaald, maar 't blijft pittig) Zijn muziek hier wordt helaas door een midi-erig orkestje uitgevoerd.
En de film zelf? Ach, als een echte pageturner blijf je wel benieuwd hoe 't zal aflopen, zal 't meisje eindelijk de liefde van haar leven weten te krijgen (want zo simpel is 't in wezen) Toch verrassen de wendingen aan 't einde nog wel.

Fucking Amal
Had het grootser verwacht, melodramatischer misschien. Voor 'n "klassieker" bedoel ik, waar toch naar ik mij herinner vele helemaal ondersteboven van waren.
Moodysson lijkt in elk geval wel een realistisch beeld van de Zweedse dorpsjeugd te schetsen, met pestkoppen, gepesten die populair proberen te worden door mee te pesten en natuurlijk veel comazuipen. Dat als achtergrond voor 't verhaal van het lesbische meisje dat verliefd is op 't mooiste meisje van de klas. Kan dat wat worden? Kennelijk, al vind ik de film aan de korte kant om echt een goede opbouw van toenadering te schetsen. Nu lijkt het mooie meisje vooral geïnteresseerd uit rebellie, zie mij eens shockeren. Geinig detail is de woede die een flesje Robyn-parfum (jawel! was dat geen Pitchfork-favoriet) veroorzaakt. En Moodysson heeft filmfingerspitzengefuhl om haar in de aftiteling een liefdesliedje te laten zingen.

Play It Again, Sam
Vraag me af wat de rol van regisseur Herbert Ross hier was? En of die aan te wijzen is zeg maar, zijn invloed. Wat mij betreft het eerste echt geslaagde Woody-project, tuurlijk Take The Money heeft ook wel wat goede grappen, maar hier worden ze gecombineerd met een leuk/slim verhaaltje. Bogart natuurlijk, meesterlijk openingsshot van Woody in de bioscoop en Casablanca weerspiegelt in zijn bril. Oh was hij ook maar zoals Bogey. Zijn vrouw is pleite, dus proberen Keaton en Roberts hem aan een date te helpen. Dat zorgt natuurlijk voor stress, slapstick e.d. Met wat mij betreft als beste grap dat Woody (euh Allan) met 'n meisje in een dubieus cafe zit en wat Hell's Angels types aan 't intimideren slaan. Neemt eentje een slok van Allan's drankje.. *proest* Wat is dit? "Oh it's seven-up"
Als Allan uiteindelijk aan de vrouw is (wie zou dat toch zijn..) belandt het verhaal in een soort overdreven geheks/achtervolging , maar dat is alleen maar een manier om op 't vliegveld te komen natuurlijk. En daar is Casablanca weer. Prachtige ode (al was ik er de eerste draaibeurt niet zo kapot van, van Casablanca bedoel ik!)

The lost weekend (Wilder, 1945). Onzekere schrijver verzandt in alcoholism, daarmee zijn kansen op het schrijversbestaan en in de liefde vergooiend. Baanbrekende film (qua onderwerpkeuze) die gezegend is met voorbeeldige dialogen en memorabele quotes, waarvan ik er eentje (“One’s too many and a hundred is not enough”) herkende uit een liedje van The Blue Aeroplanes. Toch wringen er een paar dingen. Op de eerste plaats het einde. Als je anderhalf uur besteedt aan het schetsen van het onontkoombare lijden van een alcoholist, geeft het geen pas om met een deus ex machina de film positief te laten eindigen. Anno 1945 denk je “hm, ik weet het niet”, anno 2008 denk je “jeuzus flikker op”. Hollywood op zijn voorspelbaarst. Op de tweede plaats is het gewoon moeilijk een film over verslaving te maken. Verslaafde begint te zweten, ziekelijke zoektocht naar drugs, etc. Het is al gauw overdramatisch en clichématig (Soms doet een regisseur extra zijn best, dan krijg je die ellende van Requiem for a dream). Tel daarbij op dat Ray Milland weliswaar een oscar won voor zijn rol maar voor mij zelfs voor 1945 standaarden toch een beetje loopt te overacteren op zijn tijd. Staat tegenover dat er een aantal vindingrijke scenes inzitten. Met name de scene waarin de hoofdpersoon smachtend zit te kijken naar de toastende zangers in La Traviata is geestig. Maar nee, ik was hier niet weg van.

Dancer in the Dark (2000, Lars von Trier)

Ik had de film nog niet gezien.
Beter niet kunnen kijken.

De sombere dagdromen van een persoon met een borderline stoornis, of op zijn minst een lijder aan diepe zelfmedelijden en misantropie, gecultiveerd en vertaald naar een scenario.

"Dan zul je net zien, ben ik aardig en geef ik geld weg, wordt het tegen me gebruikt en word ik als dief neergezet...ja en dan vraagt ie me ook nog te doden en hangen ze me op, boehoe"

Doet me denken aan die andere film van hem:

"Dan zul je net zien, ben ik aardig en behulpzaam, wordt het tegen me gebruikt, wordt ik voor een verleidster uitgemaakt...ja en dan ga ik weg om niemand langer tot last te zijn...zul je net zien dat het niet lukt en gaan ze me verkrachten, boehoe"

Zucht...

Aha...het beruchte Donald Duck plot. :)

bij The Lost Weekend vond ik 't jammer dat ze niet gewoon op vakantie gingen (dat was toch het plan hmm)
Juist dat op vakantie gaan en je daar dan alsnog bezatten heeft iets Bukowksiaans.
bleef bij mij wel positief hangen verder, The Lost Weekend, maar eensch dat zit 'm toch voornamelijk in 't begin.

Living In Oblivion
Eentje in categorie film-in-film-films. En een erg leuke. Het verhaaltje komt zelf (tot 2x toe) weg met een wending/truc die eigenlijk categorisch verboden is ('t begint met een "d")
Steve Buscemi is (in de film) een regisseur, hij maakt een low budget film en alles gaat mis. Een oude rookmachine, een pathetische wannabe-hip-Hollywood-ster, een opstandige dwerg (Peter Dinklage's debuut) en meer van dat soort dingen. Vermakelijk en leerzaam. Ooit gehoord van roomtone bijvoorbeeld? Een van de mooiste momenten is als dat wordt opgenomen (2 minuten stilte dus om de stille geluidstrack "levend" te maken)

Auch Zwerge Haben Klein Angefangen
Wow. Wat die Werner Herzog zich toch allemaal in 't hoofd haalt. Of zou 't uit ooit hebben bestaan een werkkamp voor dwergen. Want dat is de surrealistische setting. De dwergen rebelleren als de baas weg is tegen 't gezag, in de vorm van een overgebleven dwerg (waarmee ik heel veel medelijden kreeg) Hij heeft een van de rebellerende dwergen als gijzelaar, maar 't maakt geen indruk op de andere, die 'm uitlachen, uitjouwen en kippen naar 'm smijten. Ja een hoop dierenleed ook, al zal de helft nep geweest zijn. Het doodgemepte varken bijvoorbeeld. Bij vlagen is 't geinig, maar ergens ook heel treurig.. De dwerg Hombre bijvoorbeeld, die constant lachend (Vido Liber verkoos die tot een van de meest evil laughs ever op zijn weblog) en wiebelend alles gadeslaat. En dan heb je nog blinde dwergen met bizarre brillen en houten stokken waarmee ze bij gevaar als idioot staan rond te slingeren. Wow.

Hawaii, Oslo
Ieder land zijn eigen Magnolia of Short Cuts, denk ik. Dit is de Noorse. Niet zo'n heel beste, al moet ik toegeven dat het symbolisme gemist had. (Witte veren die dwarrelen dat had de hint moeten zijn..) Dat symbolisme verklaart ook waarom het hoofdpersonage, een verzorger in een psychiatrische inrichting, maar niet echt levend wordt. Hij bekommert zich om 'n jongen, die op zijn 25e verjaardag hoopt dat zijn vriendin van 11 jaar terug komt opdagen. Die is ook op weg, maar raakt verstrikt in een tasjesroof door wat kinderen van wie de vader net dood is. En dat is dan natuurlijk nog maar de helft van alle plotlijntjes. Er is ook nog een Feist-achtige vrouw die een baby krijgt, waarmee dan wat is.. En een ambulancebroeder die bijna overal opduikt.. En ach. Dat allemaal aan elkaar gelast door shots van euh hoe heet zo'n psychedelische Geogaddi-"verrekijker"... ;)

The Waterdance
Geen goede film, maar op zich wel een interessante kijk op 't ziekenhuisdrama. Een schrijver (Eric Stoltz) belandt na een fietsongeluk op de afdeling verlamden: dwarslaesie/ruggengraat, zoiets. Het zou op dat moment een film kunnen worden over zijn glorieuze herstel.. Maar tis meer een film over de verhoudingen op zo'n superkleine afdeling en de verhouding tussen hem en zijn vriendin (het doet 't allemaal niet zo goed meer)
Op de afdeling zit o.a. Wesley Snipes, een praatjesmaker/fantast en een dikke gefrustreerde racist (William Forsythe) die hoopt een rechtszaak te winnen en rijk te worden. Die 2 zitten elkaar in de haren.. En natuurlijk komen tot elkaar. Ondertussen peinst de schrijver hoe het met zijn leven moet, soms zijn frustraties afreagerend op zijn vriendin (Helen Hunt) en daarna daar dan weer spijt van hebben. En dat is 't zo'n beetje, de afdeling beleeft wat micro-avonturen zowel binnen als buiten.. En langzaam wordt iedereen ontslagen (zonder dat ze nou zoveel vooruit zijn gegaan)

hoe heet zo'n psychedelische Geogaddi-"verrekijker"

LOL. Caleidoscoop.

ha :) sorry JW! ;)

(ik zat stroboscoop, gyroscoop, hmm)

waarheen, waarvoor.

http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/9/9e/Sydney_Pollack.jpg

veelzijdig mensch.

Zal hem met name blijven herinneren door die fantastische rol in Husbands and wives. Tootsie vind ik een draak en OUt of africa op zijn hoogst degelijk. Voor de rest van zijn films loop ik wat achter zie ik. The way we were heb ik vast al eens gezien. Romantiek met Redford en Streisand, dan begin ik niet meteen te watertanden...

Als ik moet kiezen dan ga ik voor They Shoot Horses, Don't They? Toch heb ik meer bewondering voor Sydney Pollack als acteur dan als regisseur. Meestal speelde hij zeer gedegen een advocaat of een directeur van een of ander bedrijf. Het lijstje doornemend op de IMDb valt het me op dat hij veel minder op het witte doek te zien is geweest dan ik me kan herinneren. Zijn meest interessante rollen waren wat mij betreft in ieder geval in Michael Clayton, Eyes Wide Shut, Husbands and Wives en The Player.

wat Vido zei.

ik heb wel zin om The Player weer 'ns te zien, hopen dat ie 'n keer in een lakse dvd versie in de ramsj ligt.

7,50 bij FAME in Amsterdam. Weet alleen niet of dat de versie met commentaar van Altman is.

(reageren binnen 1 minuut is zo nerdy, ik zou bijna een minuut wachten, oh tis toch gelukt denk ik)

maar bon, hij's 9 euro bij de Wehkamp, maar ook daar is 't niet uit te vissen of er commentaar is. (Als ie 4 euro was had 'm zo ook wel gekocht)

de commentaartrack bij Napoleon Dynamite was trouwens niet best (of had ik dat al gezegd) De regisseur, de hoofdrolspeler en de producer wisten gedrieen nauwelijks iets interessants te melden.. Het merendeel ging op aan gegein in de category "woah who made that noise" "you really not to eat Jared" etc.

not>need.

Farval Falkenberg (Ganslandt, 2006). Meanderende film over een stel jongens in een klein kustplaatsje die aan het einde van de middelbare school moeten nadenken over de volgende stap. Omschreven door Ludo als – effe zoeken - “typische arthouse-film” en ah, ook hij gebruikt het woord “meanderend”. Eenheid van sfeer en thematiek. We zien de jongens, vooral het centrale duo, vooral een beetje doelloos rondbanjeren in de natuur, zonder dat homo-erotiek de kop opsteekt. En ja, net als Ludo zag ik het een beetje aankomen. Maar dat deerde niet. Het gaat om de verbeelding en het gevoel, en als zodanig vond ik dit een heel verdienstelijke film. Beetje Moodysson meets Gus van Sant.

Beau travail (Denis, 1999). Interessante film over een groep soldaten die in de Golf van Dijbouti gestationeerd zijn en daar hun ding doen. Sergeant ziet zijn kansen om in het gevlij te komen van de bevelhebber stranden door de komst van een jonge, charismatische soldaat en dat nijpt hem tot noodgrepen. Wat die soldaten daar nu precies doen, joost mag het weten. Ze spenderen de dag met het doen van soldaten-onzin, meewarig gevolgd door de lokale bevolking. Oefeningen gaan de kant op van choreografie, en hier steekt wel homo-erotiek de kop op, al blijft het allemaal heel impliciet. Een fascinerend drama, waarin Denis zich niet te overduidelijk in de kaarten laat kijken. Waardoor de film van alles en nog wat is maar niets eenduidig.

Paranoia Park (van Sant, 2007). Skater is door een ongeluk verantwoordelijk voor de dood van een beveiligingsagent. Dat leidt tot een geconcentreerd stukje coming of age. Van Sant is geobsedeerd door high school kids, zo lijt het, en hij weet er goed mee uit de voeten. Paranoia park is in zekere zin nog losser dan Elephant, omdat het rechtlijnige verhaal ontbreekt en veel tijd wordt ingeruimd voor sfeerbeelden (gefilmd door Christopher Doyle) die het ontsnappen aan de werkelijkheid in de skate-wereld fraai vastleggen. De verstoring van die wereld door het ongeluk vindt ook zijn weerslag in de muziek: Vrolijk-met-een-randjemuziek (o.a. stuk uit een Fellini film). Het ongeluk fungeert zozeer als een kennismaking met de realiteit dat het welhaast aanvoelt als een symbool van volwassenwording. Waardoor zelfs de vraag ontstaat of die skater het niet allemaal gewoon verzint. Maar hier sta ik alleen in geloof ik...

De rest was bubblegum tot slappe hap:

Sunshine (Doyle, 2007). Prachtig vormgegeven onzin over een reis naar de zon die stervende is en een explosie kan gebruiken. Kortom, de mensheid staat op het spel. Jammer dat de ongeloofwaardigheid met schrede passen toeneemt naarmate de ontknoping dichterbij komt.

Yella (Petzold, 2007) TV-film-achtige film over gestalkede vrouw en haar ontwikkelingen in het professionele leven. Niet de moeite.
Ad lib night (Lee yoon-ki, 2006). Zuid-Koreaanse film over meisje dat door omstandigheden de rol aanneemt van de dochter van een man die op sterven ligt. Begint leuk, eindigt in een enorm saai familiedrama, waarvan alleen de laatste 3 minuten goed zijn. Ja sorry, dat is echt niet genoeg.

Flock of dodo’s (Olson, 2006). Als je een kritische film maakt over intelligent design en (a) de regisseur vindt het onzin, (b) de kijker vindt het onzin, maar de kijker is aan het einde van de rit toch een beetje op de hand van het intelligent design kamp, dan heb je het als documentaire-maker niet goed gedaan.

Nachtrit (Nechushtan, 2006). Zo godvergeten degelijk dat je zou willen dat we in een land woonden van kinderverkrachters, economische malaise en ongecontroleerde haat. Misschien dat er dan nog eens een interessante film gemaakt wordt.

a. het is paranoid park

b. de laatste scene van beau travail is inderdaad meesterlijk...

laatste 3 minuten, haha tis me wat.

einde van Nachtrit vond ik overdreven, maar dat had ik vast al 'ns gezegd.

Beau Travail op de lijst.

Farval Falkenberg meandert fijn, misschien wat teveel spielerei eromheen (tekeningetjes enzo iirc)

Mooi rijtje films, Olaf. Beau Travail is inderdaad een pareltje. Bizar dat deze film de Nederlandse bioscoop indertijd nooit heeft gehaald. Zag 'm zelf tijdens een speciale importvoorstelling in de Balie en had pas tijdens het kijken door waarom er zoveel mannelijke stelletjes in de zaal zaten.

Ik was eigenlijk wel benieuwd naar Yella n.a.v. de uitgebreide aandacht in Sight & Sound, maar die hoef ik dus niet te doen.

Gisteren zag ik ook Paranoid Park. Christopher Doyle is weer in topvorm. Zoals hij de kids in de film belicht zou ik ook heel graag belicht willen worden. Desnoods de hele dag. De soundtrack is geweldig. Er is geen originele filmmuziek aan te pas gekomen. Niet alleen horen we Nino Rota (m.n. uit Juliet of the Spirits) en de troostende stem van Elliott Smith, maar ook heerlijk knisperend abstracte folktronica van mij onbekende acts. Zo veranderd skaten in ballet.

'veranderd' met een 't' uiteraard.

Bernard Parmegiani's Dedans-Dehors, da's geen folktronica maar magnifieke elektro-akoestiek (acousmatic).

Tenminste, dat is bij één scene gebruikt, hoorde ik. Ik moet de film nog zien.

Elektro-akoestiek (acousmatic) is ook goed :-) Er is een track te horen die ergens tussen Lali Puna en Oval zit. Ik kon daar zo snel even geen betere omschrijving van geven.

Oval...hoe hip (alhoewel, dat zit al jaren onder die ene Armani reclame, maar goed, toch wel cool.)

Lone Star
Tijdens de intiteling dacht ik dat het een Western-parodie zou worden. Lettertype, muziekje, Frances McDormand (die uiteindelijk inderdaad een soort van komische bijrol heeft) wees allemaal in die richting. Openingsshot, je verwacht stoere mannen, die op paarden aan komen stormen tussen de cacti, maar we zien twee mannen van middelbare leeftijd, 1 oefent plantenkunde, de ander is met zo'n beep-ding op zoek naar kogels. Wat vindt hij? Natuurlijk, een lijk. De sheriff (Chris Cooper) komt poolshoogte neemte en daar begint het serieuze werk. Hij heeft al snel het vermoeden dat het z'n corrupte voorganger was.. En met diens verdwijning heeft mogelijk zijn vader te maken (die ook al sheriff was en nog legendarisch ook, denk aan Destry Rides Again)
Een simpele speurtocht/detective wil de film echter niet zijn, als ensemble-film moet er (vanzelfsprekend lijkt 't bijna) ook wat gezegd worden over raciale verhouding. Texas border town met een legerbasis, dat betekent Hispanics die illegale arbeid leveren en Afro-Americans die in het leger dienen. Al deze mensen kruisen 't pad van de sheriff, die ondertussen over zijn eigen verleden en dat van zijn vader nadenkt. Die flashback zijn trouwens zeer fraai verzorgd, shots die langzaam verglijden op iets wat zich afspeelde op dezelfde locatie en weer terug. Kortom, boeiende film.

Les Glaneurs et la Glaneuse
Zie de Subs-frontpagina.

Everything You Always Wanted To Know About Sex*
(*but were afraid to ask)
Bedacht me heel nerdy dat ik die volgens mijn grote vriend IMDB nog niet gezien had. Nonsens natuurlijk, maar dan in elk geval niet de laatste jaren. Helaas, hij blijft niet-grappig. Toch opvallend eigenlijk. Eigenlijk net zo ongrappig als de "Fool" in de eerste sketch, die met aphrodisiacs in de weer gaat. Stond op het verkeerde been bij die Italiaanse sketch, is 't nou de bedoeling dat 't grappig is zonder ondertitels? Het zal wel helemaal nep zijn dat taaltje. Wel leuk is de tv-show satire, met de rabbi en zijn varkensvleesetende echtgenote. Menno Buch avant la lettre. En dan is daar natuurlijk nog die bekende Woody als sperma-cel sketch, die ook lang niet zo grappig was als ik me herinnerde. Beter geschikt voor giechelende tienjarigen waarschijnlijk.
Eigenlijk vond ik nog 't geinigst te weten te komen dat het (of nou ja de tussentitels) op een werkelijk (ongetwijfeld serieus) boek is gebaseerd.

(het Italiaans is 4 real ben ik inmiddels achter)

Funny games U.S. (Haneke, 2007) Beter dan het origineel, zover ik me kan herinneren, al was het origineel iets klinischer. Kan ook door dat \Duits komen. Ik heb deze film altijd opgevat als een beperkte meticuleus uitgewerkte exercitie, en daardoor niet te vergelijken met reguliere films. In zekere zin is Funny Games volstrekt complementair aan een doorsnee (gewelds)film: Het laat alleen zien wat doorgaans weggelaten wordt. Het laat geen geweld zijn maar het lijden. Het rolt niet van het ene in het andere spektakel, het is eerder saai. Dat saaie is een gevolg van het vooropgezette doel, een logische consequentie van de focus op het lijden en daardoor inherent aan de exercitie. De film MOET welhaast saai zijn om zijn punt te kunnen maken. Daar kun je graag naar kijken of niet, als een exercitie in film over geweld is Funny Games erg interessant, al is het maar omdat het iets probeert. Het belangrijkste dat je Haneke zou kunnen verwijten: Had het niet subtieler gekund? Maar ook hier kun je Haneke verdedigen: het is in de oppervlakkige uiterlijkheden (het non-subtiele, de stijlkenmerken van een thriller) dat Funny Games op een plagerige manier mainstream doet, om dat vervolgens met de inhoud teniet te doen. Een andere sluimerende vraag is hoe diepzinnig het statement nu eigenlijk is, maar dat is uiteindelijk misschien niet zo belangrijk, omdat Funny Games als experiment nogal alleen staat en dus nauwelijks concurrentie geniet van films die het noemenswaardig diepzinniger doen. A history of violence, alsmede The unforgiven, doen dat bijvoorbeeld niet subtieler naar mijn mening. Maar ik houd me aanbevolen voor tips.

The End Of Violence van Wim Wenders misschien? Heb hem net als Funny Games niet gezien, want ik heb het niet zo op moralistische films over geweld (dat heb je als weldenkend mens niet nodig. ;)

La Science des Rêves (2006, Michel Gondry).
Was al heel lang van plan om deze te zien, want die titel vond ik wel geil. Viel op een of andere manier toch tegen. Te langdradig, stuurloos en die Stéphane is een ontzettende pannenkoek. Wel te gekke houtje-touwtje special effects en Charlotte Gainsbourg word ik toch altijd erg dromerig van, zeker als ze van die slonzige truien draagt.

Burden Of Dreams
Die bekende docu over Fitzcarraldo dus, of hoe alles mis kan gaan, oorlogen tussen landen/stammen en cast. Werner Herzog zoekt 't natuurlijk ook wel 'n beetje op, als ie koppig in de middle of nowhere gaat zitten. Eten moest van duizenden kilometers met vliegtuigen worden ingevlogen.
Als behind the scenes docu, zonder meer geslaagd. Maar de film op zichzelf beoordelend, had ik 't leuker gevonden als de regisseur minder fly on the wall-tactieken had gebruikt, maar ook zichzelf in beeld op zou voeren, hij zat er tenslotte ook. Lijkt me ook meer in de geest van Herzog, stennis schoppen enzo. :)

L'Enfant
Weer een mooi eenvoudig verhaal van de Dardenne-broers, we mogen wel jaloers op ze zijn, zulke cinema heb je nou nooit in Nederland, lijkt het. Misschien heb je er van die desolate Waalse steden als Seraing voor nodig. L'Enfant deed me niet zoveel als Le Fils, laten we 't gedeeltelijk op 't conto van Olivier Gourmet schuiven, die hier ook nog even is te zien.
Jong stelletje krijgt kind, verkoopt kind, meisje flipt logischerwijs,de criminele jongen probeert te redden wat er te redden valt, maar 't wil niet echt meer lukken. Hij flippert ook liever, als groot kind.
Beste scene is helaas niet de (voor de karakters) emotionele eindscene, maar het moment dat de jongen samen met een van zijn jonge vriendjes voor de politie op de vlucht in een ijskoude rivier moet "schuilen".

Nobody's Fool
Gechargeerd gezien een opgewekte versie van Affliction. Ook hier een klein Amerikaans stadje in de winter met projectontwikkelaars die er wat van willen maken en ook hier een hoofdpersonage (Paul Newman) die worstelt met in alcohol gedrenkte familiebanden en verwante mislukkingen.
Alleen is dit dus een Thanksgiving/Kerstmas-film met een sympathieke ster als Newman, dus als ie doordraait is 't eerder grappig. (Met als katalysator een jonge Philip Seymour Hoffman als overijverige agent)
Over de gehele linie een fijne film, met lekker sentimentele muziek van Howard Shore (het openingsthema alleen al) en een hele rits aan goede bijrollen, waaronder Melanie Griffith en Bruce Willis.

Lucky Break
Even doorbijten 't eerste kwartier. Daar zijn de dialogen slap, de grappen slecht, de slechterik afgezaagd en realiseer je je dat je 't einde al weet. Voorspelbare hap, maar als de film is warmgedraaid wordt 't toch nog gezellig. James Nesbitt is een niet al te beste bankovervaller. Hij belandt in de gevangenis en daaruit gaat natuurlijk ontsnapt worden. De gevangenis lijkt trouwens meer een commune, het regime stelt niet veel voor. Zo houdt de directeur bijzonder veel van musical, waardoor er bij Nesbitt een lampje gaat branden. Jep, de gevangen (onder wie ook Timothy Spall en Bill Nighy) gaan op de planken staan, maar hebben vanzelfsprekend een dubbele agenda. Duh. En dan is daar nog de schoonste der Engelse actrices: Olivia Williams, als reclasseringsmedewerker of hoe noem je zoiets.
Als er dan uiteindelijk gezongen wordt, aarzelend en een tikkie vals, smelt ik toch, nou ja, 'n beetje.

Les Roseaux Sauvages
Interessante (bijzondere zou te positief zijn) film van Techine, van wie ik nog niets had gezien. Verdraaid lastig uit te leggen wat er nou precies gebeurd. Frankrijk, jaren '60. Francois (olijk en opgewekt als die gast in Gregory's Girl) en Maite (Elodie Bouchez, later van La Vie Revee des Anges) zijn een stelletje. Puur platonisch, want Francois ontdekt dankzij een stoere boerenjongen-klasgenoot zijn homoseksualiteit. Blijkt niet zo'n probleem te zijn voor Maite, die jongens toch maar eng zegt te vinden.
Er is ook nog een nieuwe klasgenoot, een - recht uit het leven gegrepen, ik ken minstens 2 van zulke types - mysterieuze jongen die Algerije uit moest vluchten en het nieuws over de onafhankelijksheidsoorlog driftig volgt.
Nadat de film heel lang gekabbeld heeft, is 't aan het fraaie einde ineens raak met op micro-schaal grote gebeurtenissen.

Persuasion
De goeie versie, althans die ik bedoelde te kijken een paar maanden terug. Er is er trouwens nog een, maar die laten we mooi zitten.
Typisch gevalletje van verkeerde volgorde waarschijnlijk. De 2007 versie was simpeler, melodramatischer, met knappere mensen, kortom de popcorn-versie. Deze is bijna letterlijk donkerder (alles werd in natuurlijk licht opgenomen) En eindeloos subtieler. Vreemd genoeg ook ingewikkelder, het verhaal verwarde me. Deze zal zich wel wat beter aan Austen's boek hebben gehouden.
1 voorbeeldje: als het moment suprème komt en Anne achter Captain Wentworth aan "moet" staat hij hier gewoon op 'r te wachten. Terwijl in de recente versie de hysterische Anne eerst al panikerend een flink stuk moet rennen om 'm in te halen. Toch spannender.

The Front
Alleraardigst hoor, maar niet geslaagd als komedie en ook niet als drama. Het tijdperk McCarthy blijft te absurd voor woorden, zoals Woody ergens zegt "het is maar een senator". Woody aka Howard Princen, is gefascineerd door geld, jammer dat ie er altijd de mist mee ingaat. Dan vraagt een vriend die op "Hannessy's" zwarte lijst staat om een gunst. Hij levert zijn scripts in onder Howard's naam. Dat levert de voorspelbare problemen op als 1)een meisje verliefd op hem wordt dankzij zijn geweldige werk 2) als er "rewrites" nodig zijn. Voor de dramatische toon zorgt de in en treurige Hecky Brown (Zero Mostel), die al vrolijk zingend in de put belandt. Hij heeft de fraaiste scenes, beiden in een hotel.
Het einde is wat teleurstellend, als Princen dan eindelijk zelf voor de commissie moet verschijnen. Te weinig vuurwerk.

Vera Drake
Tijdens het kijken bijzonder van onder de indruk, IS ook een goeie film, al vond ik achteraf dat Drake misschien iets te engelachtig was en iets te lang in 't laatste gedeelte bleef janken. Dat had sneller gemoeten.
Drake is een naief/simpel figuur die voor iedereen zorgt, ook voor ook de young girls die en abortus nodig hebben, op de manier die we inmiddels ook van 4 Months kennen. Haar eigen gezinnetje is prachtig met levensechte types als de onzekere dochter en een geweldige rol van Daniel Mays als zoon.
Tuurlijk gaat het dan mis, de politie en de hele mikmak en vraag ik me af wat er met de vrouw gebeurde die de abortussen regeld. Dat lijntje blijft helaas open. Het schijnt dat alle teksten geïmproviseerd waren, wat nauwelijks te geloven is, des te knapper dus.

Omagh
Bomaanslagen en kapingen, veel interessanter dan "gewone" oorlogen. Vind Paul Greengrass ook (zie United 93) zie deze, die hij meeschreef en produceerde. Geen al te beste film, maar wel een schokkende aanslag natuurlijk. Moet altijd denken aan die beroemde foto dat je een winkelstraat ziet met wandelende mensen en dan zijn bij sommigen de gezichten onherkenbaar gemaakt. Dood. Uit deze film leren we dat zo toch al niet helemaal op hun gemak moeten hebben kunnen wandelen daar, want er was wel een misleidende waarschuwing en de politie had de straat waar de bom zou hebben moeten staan (expres verkeerd?) geëvacueerd. De aanslag zit vroeg in de film, het gaat om de nasleep, die zoals altijd in dat Noord-Ierse conflict uit doofpotten lijkt te bestaan. Een vader van slachtoffer, die op Bertus Hendrinks lijkt, zoekt terwijl de frustratie binnen zijn gezin oploopt gerechtigheid. (want de politie is niet van plan de daders aan te pakken, wegens mogelijke verstoring van het vredesproces)

California Suite
Matige ensemble-film rond mensen in een hotel. Er is een verhaaltje rond de gescheiden Alvin Alda (die verrassend veel op Viggo Mortensen lijkt) en Jane Fonda, die met wisecracks kibbelen om hun kind. Alleen wisecracks werken niet zo leuk in de zon. Dan zijn 2 echtparen op vakantie met als echtgenoten Bill Cosby en Richard Pryor die elkaar in alles proberen af te troeven. (extreem flauw) Leuker is het verhaaltje rond een joodse vijftiger die met een hoertje wordt opgezadeld door zijn broer. Tot slot Michael Caine en Maggie Smith, hij gortdroge op zijn minst biseksuele antiekdealer, zij actrice genomineerd voor een Oscar. Smith won voor die rol zowaar echt een Oscar, het is ook wel de beste, maar de film is een inspiratieloos geheel, kan me niet voorstellen dat het originele toneelstuk wel leuk was. Dorpstheater.

Safar E Ghandehar
Bijna surrealistische, plotseling eindigende film, maar Afghanistan is ook een surrealistisch land natuurlijk. Kunstbenen met parachutes uit de lucht en Poolse (?) Rode Kruis-verpleegsters in the middle of nowhere. Een vrouw reist naar Afghanistan, ondertussen in voice-over vertellend waarom (even dacht ik dat 't een documentaire was) Haar zus dreigt zelfmoord te plegen, d'r benen is ze kwijtgeraakt bij een poging uit Afghanistan te vluchten. De vrouw moet naar Kandahar, maar dat zal lastig blijven. De Taliban zijn net aan de macht en de situatie is vrijwel hopeloos. Meest vreemde figuur die ze tegenkomt is de Amerikaan die in de jaren '80 in Afghanistan is beland en nu als leek als dokter werkt.

Zaterdag voor het eerst (een deel) Spetters gekeken. Daar is de Nederlandse Film nooit meer boven op gekomen, nietwaar? Wat een instant-depressie: grefo's, motorcross, Luv op de radio, impotentie, koude kroketten, "en nou betalen, GODverDOMME!!!" en het permanentje van Stoutendijk.

Goed man, Nederlandse cultuur om een partij voor op te richten. :)

Ik zag Fantomas (vermakelijke gemenerikenfilm met Louis de Funès), Jazz is my religion (Jules Deelder aan 't woord en ik vermaak me wel) en The Toxic Avenger (te bewust van z'n b-film status om echt leuk te zijn, beetje hoog gehalte pubergedoe a la Porky's e.d.).

haha, Fantomas met die briljante achtervolging.

Van Jazz Is My Religion vergeet ik niet zo snel de excursie van Deelder langs de bunkers aan het Hollandsche strand samen met Johnny Lion en een Duitse helm. The Toxic Avenger is bagger zoals bagger bedoeld is. <snob mode>Fantomas ken ik alleen in de versie uit 1913-14 </snob mode>.

@Ludo: Vera Drake - Het schijnt dat alle teksten geïmproviseerd waren, wat nauwelijks te geloven is, des te knapper dus.

Bijna waar :-). De werkmethode van Mike Leigh is vermaard en inderdaad gebaseerd op soms maandenlange improvisatiesessies waarbij de acteurs en actrices samen met de regisseur hun personages ontwikkelen en het verhaal vormgeven. Als die sessies voorbij zijn, schrijft Leigh wel degelijk een scenario dat vervolgens woord voor woord gevolgd wordt. Tijdens de opnamen is dus van improvisatie geen sprake meer.

Er is dit jaar bij uitgeverij Faber and Faber een zeer inzichtelijk boek verschenen waarin Leigh vertelt over zijn werkmethoden: Mike Leigh On Mike Leigh. Daarin vertelt hij onder meer over het moment tijdens een tien uur durende improvisatie ter voorbereiding op de scène waarin Vera Drake wordt gearresteerd. Pas op het laatste moment kregen de andere acteurs te horen wat Vera Drake in haar vrije tijd allemaal uitspookte. De overige acteurs waren daardoor daadwerkelijk verbijsterd en in shock.

mooi :)

Als die sessies voorbij zijn, schrijft Leigh wel degelijk een scenario dat vervolgens woord voor woord gevolgd wordt. Tijdens de opnamen is dus van improvisatie geen sprake meer.

ja zoiets moest wel, zo precies konden ze gewoon niet al improviserend zijn.

nog even wat dingen over Safar e Ghandehar:
*het verband dat er ontstaat tussen jongetjes die al heen en weer buigend de Koran reciteren en even later hoe vrouwen de was doen op identieke wijze.

*en het absurde idee dat ik een tijd terug Irina Palm zag waar ze bepaalde dingen door een gat in de muur staken ;) en in Aghanistan onderzoekt de dokter een vrouw door haar bijvoorbeeld haar mond bij zo'n gat te laten houden.. Tsja.

The Toxic Avenger is bagger zoals bagger bedoeld is.

Iets te nadrukkelijk als bagger bedoeld, naar mijn zin.

De oudere Fantômasen zijn vast beter, maar ik kon het niet laten een Louis de Funès box mee te nemen uit DVD-Valley en daar sprak deze me het meest van aan. :)

En Ludo met snel door naar de échte Makhmalbaf meesterwerken, niet dit aardige tussendoortje.

noem 'r 'ns 1 dan gaat die op de lijst.

vertel ik nog even dat de Amerikaanse dokter werd gespeeld door een werkelijk overgelopen Amerikaan, die nog voor de Iraanse regering huurmoordenaar was. woah.

Haha, da's dan echt weer zo'n Makhmalbaf geintje, die vroeg voor Nun va Goldoon (Moment of Innocence, tip 1) de agent die hij had neergestoken tijdens de revolutie om zichzelf te spelen. Check ook Selam Cinema, Bicycleran (The Cyclist) en Gabbeh.

En Abbas Kiarostami's Nema-ye Nazdik (Close-Up) die erg Makhmalbafs is in z'n verwarrende mix van echt en nep en ook over hem gaat min of meer.

De films van dochter Samira zijn ook mooi (Sib/The Apple).

dank Martijn, Close-Up staat al op de lijst (voorlopig onvindbaar)

die andere van Makhmalbaf zullen tzt aan bod komen, Nun va Goldoon genoteerd.

Close-up (torrent) (wat dus geen Makhmalbaf is).

Helaas niet hier vinden (al staat er veel, vandaar toch als terzijde).

Ik heb Close-up al binnen zelfs. Gisteravond in azureus gestopt via die link (iraniantorrents?) van Martijn. Die overigens een aantal aardige torrent-urls heeft. Weet iemand een goede franse - met ondertitels?

Aha, Close-up, mijn favoriete Kiarostami. Vergeet na afloop ook niet de grappige korte film Opening Night Of Close-Up van Nanni Moretti.