Filmforum

wat Vido zei.

ik heb wel zin om The Player weer 'ns te zien, hopen dat ie 'n keer in een lakse dvd versie in de ramsj ligt.

7,50 bij FAME in Amsterdam. Weet alleen niet of dat de versie met commentaar van Altman is.

(reageren binnen 1 minuut is zo nerdy, ik zou bijna een minuut wachten, oh tis toch gelukt denk ik)

maar bon, hij's 9 euro bij de Wehkamp, maar ook daar is 't niet uit te vissen of er commentaar is. (Als ie 4 euro was had 'm zo ook wel gekocht)

de commentaartrack bij Napoleon Dynamite was trouwens niet best (of had ik dat al gezegd) De regisseur, de hoofdrolspeler en de producer wisten gedrieen nauwelijks iets interessants te melden.. Het merendeel ging op aan gegein in de category "woah who made that noise" "you really not to eat Jared" etc.

not>need.

Farval Falkenberg (Ganslandt, 2006). Meanderende film over een stel jongens in een klein kustplaatsje die aan het einde van de middelbare school moeten nadenken over de volgende stap. Omschreven door Ludo als – effe zoeken - “typische arthouse-film” en ah, ook hij gebruikt het woord “meanderend”. Eenheid van sfeer en thematiek. We zien de jongens, vooral het centrale duo, vooral een beetje doelloos rondbanjeren in de natuur, zonder dat homo-erotiek de kop opsteekt. En ja, net als Ludo zag ik het een beetje aankomen. Maar dat deerde niet. Het gaat om de verbeelding en het gevoel, en als zodanig vond ik dit een heel verdienstelijke film. Beetje Moodysson meets Gus van Sant.

Beau travail (Denis, 1999). Interessante film over een groep soldaten die in de Golf van Dijbouti gestationeerd zijn en daar hun ding doen. Sergeant ziet zijn kansen om in het gevlij te komen van de bevelhebber stranden door de komst van een jonge, charismatische soldaat en dat nijpt hem tot noodgrepen. Wat die soldaten daar nu precies doen, joost mag het weten. Ze spenderen de dag met het doen van soldaten-onzin, meewarig gevolgd door de lokale bevolking. Oefeningen gaan de kant op van choreografie, en hier steekt wel homo-erotiek de kop op, al blijft het allemaal heel impliciet. Een fascinerend drama, waarin Denis zich niet te overduidelijk in de kaarten laat kijken. Waardoor de film van alles en nog wat is maar niets eenduidig.

Paranoia Park (van Sant, 2007). Skater is door een ongeluk verantwoordelijk voor de dood van een beveiligingsagent. Dat leidt tot een geconcentreerd stukje coming of age. Van Sant is geobsedeerd door high school kids, zo lijt het, en hij weet er goed mee uit de voeten. Paranoia park is in zekere zin nog losser dan Elephant, omdat het rechtlijnige verhaal ontbreekt en veel tijd wordt ingeruimd voor sfeerbeelden (gefilmd door Christopher Doyle) die het ontsnappen aan de werkelijkheid in de skate-wereld fraai vastleggen. De verstoring van die wereld door het ongeluk vindt ook zijn weerslag in de muziek: Vrolijk-met-een-randjemuziek (o.a. stuk uit een Fellini film). Het ongeluk fungeert zozeer als een kennismaking met de realiteit dat het welhaast aanvoelt als een symbool van volwassenwording. Waardoor zelfs de vraag ontstaat of die skater het niet allemaal gewoon verzint. Maar hier sta ik alleen in geloof ik...

De rest was bubblegum tot slappe hap:

Sunshine (Doyle, 2007). Prachtig vormgegeven onzin over een reis naar de zon die stervende is en een explosie kan gebruiken. Kortom, de mensheid staat op het spel. Jammer dat de ongeloofwaardigheid met schrede passen toeneemt naarmate de ontknoping dichterbij komt.

Yella (Petzold, 2007) TV-film-achtige film over gestalkede vrouw en haar ontwikkelingen in het professionele leven. Niet de moeite.
Ad lib night (Lee yoon-ki, 2006). Zuid-Koreaanse film over meisje dat door omstandigheden de rol aanneemt van de dochter van een man die op sterven ligt. Begint leuk, eindigt in een enorm saai familiedrama, waarvan alleen de laatste 3 minuten goed zijn. Ja sorry, dat is echt niet genoeg.

Flock of dodo’s (Olson, 2006). Als je een kritische film maakt over intelligent design en (a) de regisseur vindt het onzin, (b) de kijker vindt het onzin, maar de kijker is aan het einde van de rit toch een beetje op de hand van het intelligent design kamp, dan heb je het als documentaire-maker niet goed gedaan.

Nachtrit (Nechushtan, 2006). Zo godvergeten degelijk dat je zou willen dat we in een land woonden van kinderverkrachters, economische malaise en ongecontroleerde haat. Misschien dat er dan nog eens een interessante film gemaakt wordt.

a. het is paranoid park

b. de laatste scene van beau travail is inderdaad meesterlijk...

laatste 3 minuten, haha tis me wat.

einde van Nachtrit vond ik overdreven, maar dat had ik vast al 'ns gezegd.

Beau Travail op de lijst.

Farval Falkenberg meandert fijn, misschien wat teveel spielerei eromheen (tekeningetjes enzo iirc)

Mooi rijtje films, Olaf. Beau Travail is inderdaad een pareltje. Bizar dat deze film de Nederlandse bioscoop indertijd nooit heeft gehaald. Zag 'm zelf tijdens een speciale importvoorstelling in de Balie en had pas tijdens het kijken door waarom er zoveel mannelijke stelletjes in de zaal zaten.

Ik was eigenlijk wel benieuwd naar Yella n.a.v. de uitgebreide aandacht in Sight & Sound, maar die hoef ik dus niet te doen.

Gisteren zag ik ook Paranoid Park. Christopher Doyle is weer in topvorm. Zoals hij de kids in de film belicht zou ik ook heel graag belicht willen worden. Desnoods de hele dag. De soundtrack is geweldig. Er is geen originele filmmuziek aan te pas gekomen. Niet alleen horen we Nino Rota (m.n. uit Juliet of the Spirits) en de troostende stem van Elliott Smith, maar ook heerlijk knisperend abstracte folktronica van mij onbekende acts. Zo veranderd skaten in ballet.

'veranderd' met een 't' uiteraard.

Bernard Parmegiani's Dedans-Dehors, da's geen folktronica maar magnifieke elektro-akoestiek (acousmatic).

Tenminste, dat is bij één scene gebruikt, hoorde ik. Ik moet de film nog zien.

Elektro-akoestiek (acousmatic) is ook goed :-) Er is een track te horen die ergens tussen Lali Puna en Oval zit. Ik kon daar zo snel even geen betere omschrijving van geven.

Oval...hoe hip (alhoewel, dat zit al jaren onder die ene Armani reclame, maar goed, toch wel cool.)

Lone Star
Tijdens de intiteling dacht ik dat het een Western-parodie zou worden. Lettertype, muziekje, Frances McDormand (die uiteindelijk inderdaad een soort van komische bijrol heeft) wees allemaal in die richting. Openingsshot, je verwacht stoere mannen, die op paarden aan komen stormen tussen de cacti, maar we zien twee mannen van middelbare leeftijd, 1 oefent plantenkunde, de ander is met zo'n beep-ding op zoek naar kogels. Wat vindt hij? Natuurlijk, een lijk. De sheriff (Chris Cooper) komt poolshoogte neemte en daar begint het serieuze werk. Hij heeft al snel het vermoeden dat het z'n corrupte voorganger was.. En met diens verdwijning heeft mogelijk zijn vader te maken (die ook al sheriff was en nog legendarisch ook, denk aan Destry Rides Again)
Een simpele speurtocht/detective wil de film echter niet zijn, als ensemble-film moet er (vanzelfsprekend lijkt 't bijna) ook wat gezegd worden over raciale verhouding. Texas border town met een legerbasis, dat betekent Hispanics die illegale arbeid leveren en Afro-Americans die in het leger dienen. Al deze mensen kruisen 't pad van de sheriff, die ondertussen over zijn eigen verleden en dat van zijn vader nadenkt. Die flashback zijn trouwens zeer fraai verzorgd, shots die langzaam verglijden op iets wat zich afspeelde op dezelfde locatie en weer terug. Kortom, boeiende film.

Les Glaneurs et la Glaneuse
Zie de Subs-frontpagina.

Everything You Always Wanted To Know About Sex*
(*but were afraid to ask)
Bedacht me heel nerdy dat ik die volgens mijn grote vriend IMDB nog niet gezien had. Nonsens natuurlijk, maar dan in elk geval niet de laatste jaren. Helaas, hij blijft niet-grappig. Toch opvallend eigenlijk. Eigenlijk net zo ongrappig als de "Fool" in de eerste sketch, die met aphrodisiacs in de weer gaat. Stond op het verkeerde been bij die Italiaanse sketch, is 't nou de bedoeling dat 't grappig is zonder ondertitels? Het zal wel helemaal nep zijn dat taaltje. Wel leuk is de tv-show satire, met de rabbi en zijn varkensvleesetende echtgenote. Menno Buch avant la lettre. En dan is daar natuurlijk nog die bekende Woody als sperma-cel sketch, die ook lang niet zo grappig was als ik me herinnerde. Beter geschikt voor giechelende tienjarigen waarschijnlijk.
Eigenlijk vond ik nog 't geinigst te weten te komen dat het (of nou ja de tussentitels) op een werkelijk (ongetwijfeld serieus) boek is gebaseerd.

(het Italiaans is 4 real ben ik inmiddels achter)

Funny games U.S. (Haneke, 2007) Beter dan het origineel, zover ik me kan herinneren, al was het origineel iets klinischer. Kan ook door dat \Duits komen. Ik heb deze film altijd opgevat als een beperkte meticuleus uitgewerkte exercitie, en daardoor niet te vergelijken met reguliere films. In zekere zin is Funny Games volstrekt complementair aan een doorsnee (gewelds)film: Het laat alleen zien wat doorgaans weggelaten wordt. Het laat geen geweld zijn maar het lijden. Het rolt niet van het ene in het andere spektakel, het is eerder saai. Dat saaie is een gevolg van het vooropgezette doel, een logische consequentie van de focus op het lijden en daardoor inherent aan de exercitie. De film MOET welhaast saai zijn om zijn punt te kunnen maken. Daar kun je graag naar kijken of niet, als een exercitie in film over geweld is Funny Games erg interessant, al is het maar omdat het iets probeert. Het belangrijkste dat je Haneke zou kunnen verwijten: Had het niet subtieler gekund? Maar ook hier kun je Haneke verdedigen: het is in de oppervlakkige uiterlijkheden (het non-subtiele, de stijlkenmerken van een thriller) dat Funny Games op een plagerige manier mainstream doet, om dat vervolgens met de inhoud teniet te doen. Een andere sluimerende vraag is hoe diepzinnig het statement nu eigenlijk is, maar dat is uiteindelijk misschien niet zo belangrijk, omdat Funny Games als experiment nogal alleen staat en dus nauwelijks concurrentie geniet van films die het noemenswaardig diepzinniger doen. A history of violence, alsmede The unforgiven, doen dat bijvoorbeeld niet subtieler naar mijn mening. Maar ik houd me aanbevolen voor tips.

The End Of Violence van Wim Wenders misschien? Heb hem net als Funny Games niet gezien, want ik heb het niet zo op moralistische films over geweld (dat heb je als weldenkend mens niet nodig. ;)

La Science des Rêves (2006, Michel Gondry).
Was al heel lang van plan om deze te zien, want die titel vond ik wel geil. Viel op een of andere manier toch tegen. Te langdradig, stuurloos en die Stéphane is een ontzettende pannenkoek. Wel te gekke houtje-touwtje special effects en Charlotte Gainsbourg word ik toch altijd erg dromerig van, zeker als ze van die slonzige truien draagt.

Burden Of Dreams
Die bekende docu over Fitzcarraldo dus, of hoe alles mis kan gaan, oorlogen tussen landen/stammen en cast. Werner Herzog zoekt 't natuurlijk ook wel 'n beetje op, als ie koppig in de middle of nowhere gaat zitten. Eten moest van duizenden kilometers met vliegtuigen worden ingevlogen.
Als behind the scenes docu, zonder meer geslaagd. Maar de film op zichzelf beoordelend, had ik 't leuker gevonden als de regisseur minder fly on the wall-tactieken had gebruikt, maar ook zichzelf in beeld op zou voeren, hij zat er tenslotte ook. Lijkt me ook meer in de geest van Herzog, stennis schoppen enzo. :)

L'Enfant
Weer een mooi eenvoudig verhaal van de Dardenne-broers, we mogen wel jaloers op ze zijn, zulke cinema heb je nou nooit in Nederland, lijkt het. Misschien heb je er van die desolate Waalse steden als Seraing voor nodig. L'Enfant deed me niet zoveel als Le Fils, laten we 't gedeeltelijk op 't conto van Olivier Gourmet schuiven, die hier ook nog even is te zien.
Jong stelletje krijgt kind, verkoopt kind, meisje flipt logischerwijs,de criminele jongen probeert te redden wat er te redden valt, maar 't wil niet echt meer lukken. Hij flippert ook liever, als groot kind.
Beste scene is helaas niet de (voor de karakters) emotionele eindscene, maar het moment dat de jongen samen met een van zijn jonge vriendjes voor de politie op de vlucht in een ijskoude rivier moet "schuilen".

Nobody's Fool
Gechargeerd gezien een opgewekte versie van Affliction. Ook hier een klein Amerikaans stadje in de winter met projectontwikkelaars die er wat van willen maken en ook hier een hoofdpersonage (Paul Newman) die worstelt met in alcohol gedrenkte familiebanden en verwante mislukkingen.
Alleen is dit dus een Thanksgiving/Kerstmas-film met een sympathieke ster als Newman, dus als ie doordraait is 't eerder grappig. (Met als katalysator een jonge Philip Seymour Hoffman als overijverige agent)
Over de gehele linie een fijne film, met lekker sentimentele muziek van Howard Shore (het openingsthema alleen al) en een hele rits aan goede bijrollen, waaronder Melanie Griffith en Bruce Willis.

Lucky Break
Even doorbijten 't eerste kwartier. Daar zijn de dialogen slap, de grappen slecht, de slechterik afgezaagd en realiseer je je dat je 't einde al weet. Voorspelbare hap, maar als de film is warmgedraaid wordt 't toch nog gezellig. James Nesbitt is een niet al te beste bankovervaller. Hij belandt in de gevangenis en daaruit gaat natuurlijk ontsnapt worden. De gevangenis lijkt trouwens meer een commune, het regime stelt niet veel voor. Zo houdt de directeur bijzonder veel van musical, waardoor er bij Nesbitt een lampje gaat branden. Jep, de gevangen (onder wie ook Timothy Spall en Bill Nighy) gaan op de planken staan, maar hebben vanzelfsprekend een dubbele agenda. Duh. En dan is daar nog de schoonste der Engelse actrices: Olivia Williams, als reclasseringsmedewerker of hoe noem je zoiets.
Als er dan uiteindelijk gezongen wordt, aarzelend en een tikkie vals, smelt ik toch, nou ja, 'n beetje.

Les Roseaux Sauvages
Interessante (bijzondere zou te positief zijn) film van Techine, van wie ik nog niets had gezien. Verdraaid lastig uit te leggen wat er nou precies gebeurd. Frankrijk, jaren '60. Francois (olijk en opgewekt als die gast in Gregory's Girl) en Maite (Elodie Bouchez, later van La Vie Revee des Anges) zijn een stelletje. Puur platonisch, want Francois ontdekt dankzij een stoere boerenjongen-klasgenoot zijn homoseksualiteit. Blijkt niet zo'n probleem te zijn voor Maite, die jongens toch maar eng zegt te vinden.
Er is ook nog een nieuwe klasgenoot, een - recht uit het leven gegrepen, ik ken minstens 2 van zulke types - mysterieuze jongen die Algerije uit moest vluchten en het nieuws over de onafhankelijksheidsoorlog driftig volgt.
Nadat de film heel lang gekabbeld heeft, is 't aan het fraaie einde ineens raak met op micro-schaal grote gebeurtenissen.

Persuasion
De goeie versie, althans die ik bedoelde te kijken een paar maanden terug. Er is er trouwens nog een, maar die laten we mooi zitten.
Typisch gevalletje van verkeerde volgorde waarschijnlijk. De 2007 versie was simpeler, melodramatischer, met knappere mensen, kortom de popcorn-versie. Deze is bijna letterlijk donkerder (alles werd in natuurlijk licht opgenomen) En eindeloos subtieler. Vreemd genoeg ook ingewikkelder, het verhaal verwarde me. Deze zal zich wel wat beter aan Austen's boek hebben gehouden.
1 voorbeeldje: als het moment suprème komt en Anne achter Captain Wentworth aan "moet" staat hij hier gewoon op 'r te wachten. Terwijl in de recente versie de hysterische Anne eerst al panikerend een flink stuk moet rennen om 'm in te halen. Toch spannender.

The Front
Alleraardigst hoor, maar niet geslaagd als komedie en ook niet als drama. Het tijdperk McCarthy blijft te absurd voor woorden, zoals Woody ergens zegt "het is maar een senator". Woody aka Howard Princen, is gefascineerd door geld, jammer dat ie er altijd de mist mee ingaat. Dan vraagt een vriend die op "Hannessy's" zwarte lijst staat om een gunst. Hij levert zijn scripts in onder Howard's naam. Dat levert de voorspelbare problemen op als 1)een meisje verliefd op hem wordt dankzij zijn geweldige werk 2) als er "rewrites" nodig zijn. Voor de dramatische toon zorgt de in en treurige Hecky Brown (Zero Mostel), die al vrolijk zingend in de put belandt. Hij heeft de fraaiste scenes, beiden in een hotel.
Het einde is wat teleurstellend, als Princen dan eindelijk zelf voor de commissie moet verschijnen. Te weinig vuurwerk.

Vera Drake
Tijdens het kijken bijzonder van onder de indruk, IS ook een goeie film, al vond ik achteraf dat Drake misschien iets te engelachtig was en iets te lang in 't laatste gedeelte bleef janken. Dat had sneller gemoeten.
Drake is een naief/simpel figuur die voor iedereen zorgt, ook voor ook de young girls die en abortus nodig hebben, op de manier die we inmiddels ook van 4 Months kennen. Haar eigen gezinnetje is prachtig met levensechte types als de onzekere dochter en een geweldige rol van Daniel Mays als zoon.
Tuurlijk gaat het dan mis, de politie en de hele mikmak en vraag ik me af wat er met de vrouw gebeurde die de abortussen regeld. Dat lijntje blijft helaas open. Het schijnt dat alle teksten geïmproviseerd waren, wat nauwelijks te geloven is, des te knapper dus.

Omagh
Bomaanslagen en kapingen, veel interessanter dan "gewone" oorlogen. Vind Paul Greengrass ook (zie United 93) zie deze, die hij meeschreef en produceerde. Geen al te beste film, maar wel een schokkende aanslag natuurlijk. Moet altijd denken aan die beroemde foto dat je een winkelstraat ziet met wandelende mensen en dan zijn bij sommigen de gezichten onherkenbaar gemaakt. Dood. Uit deze film leren we dat zo toch al niet helemaal op hun gemak moeten hebben kunnen wandelen daar, want er was wel een misleidende waarschuwing en de politie had de straat waar de bom zou hebben moeten staan (expres verkeerd?) geëvacueerd. De aanslag zit vroeg in de film, het gaat om de nasleep, die zoals altijd in dat Noord-Ierse conflict uit doofpotten lijkt te bestaan. Een vader van slachtoffer, die op Bertus Hendrinks lijkt, zoekt terwijl de frustratie binnen zijn gezin oploopt gerechtigheid. (want de politie is niet van plan de daders aan te pakken, wegens mogelijke verstoring van het vredesproces)

California Suite
Matige ensemble-film rond mensen in een hotel. Er is een verhaaltje rond de gescheiden Alvin Alda (die verrassend veel op Viggo Mortensen lijkt) en Jane Fonda, die met wisecracks kibbelen om hun kind. Alleen wisecracks werken niet zo leuk in de zon. Dan zijn 2 echtparen op vakantie met als echtgenoten Bill Cosby en Richard Pryor die elkaar in alles proberen af te troeven. (extreem flauw) Leuker is het verhaaltje rond een joodse vijftiger die met een hoertje wordt opgezadeld door zijn broer. Tot slot Michael Caine en Maggie Smith, hij gortdroge op zijn minst biseksuele antiekdealer, zij actrice genomineerd voor een Oscar. Smith won voor die rol zowaar echt een Oscar, het is ook wel de beste, maar de film is een inspiratieloos geheel, kan me niet voorstellen dat het originele toneelstuk wel leuk was. Dorpstheater.

Safar E Ghandehar
Bijna surrealistische, plotseling eindigende film, maar Afghanistan is ook een surrealistisch land natuurlijk. Kunstbenen met parachutes uit de lucht en Poolse (?) Rode Kruis-verpleegsters in the middle of nowhere. Een vrouw reist naar Afghanistan, ondertussen in voice-over vertellend waarom (even dacht ik dat 't een documentaire was) Haar zus dreigt zelfmoord te plegen, d'r benen is ze kwijtgeraakt bij een poging uit Afghanistan te vluchten. De vrouw moet naar Kandahar, maar dat zal lastig blijven. De Taliban zijn net aan de macht en de situatie is vrijwel hopeloos. Meest vreemde figuur die ze tegenkomt is de Amerikaan die in de jaren '80 in Afghanistan is beland en nu als leek als dokter werkt.

Zaterdag voor het eerst (een deel) Spetters gekeken. Daar is de Nederlandse Film nooit meer boven op gekomen, nietwaar? Wat een instant-depressie: grefo's, motorcross, Luv op de radio, impotentie, koude kroketten, "en nou betalen, GODverDOMME!!!" en het permanentje van Stoutendijk.

Goed man, Nederlandse cultuur om een partij voor op te richten. :)

Ik zag Fantomas (vermakelijke gemenerikenfilm met Louis de Funès), Jazz is my religion (Jules Deelder aan 't woord en ik vermaak me wel) en The Toxic Avenger (te bewust van z'n b-film status om echt leuk te zijn, beetje hoog gehalte pubergedoe a la Porky's e.d.).

haha, Fantomas met die briljante achtervolging.

Van Jazz Is My Religion vergeet ik niet zo snel de excursie van Deelder langs de bunkers aan het Hollandsche strand samen met Johnny Lion en een Duitse helm. The Toxic Avenger is bagger zoals bagger bedoeld is. <snob mode>Fantomas ken ik alleen in de versie uit 1913-14 </snob mode>.

@Ludo: Vera Drake - Het schijnt dat alle teksten geïmproviseerd waren, wat nauwelijks te geloven is, des te knapper dus.

Bijna waar :-). De werkmethode van Mike Leigh is vermaard en inderdaad gebaseerd op soms maandenlange improvisatiesessies waarbij de acteurs en actrices samen met de regisseur hun personages ontwikkelen en het verhaal vormgeven. Als die sessies voorbij zijn, schrijft Leigh wel degelijk een scenario dat vervolgens woord voor woord gevolgd wordt. Tijdens de opnamen is dus van improvisatie geen sprake meer.

Er is dit jaar bij uitgeverij Faber and Faber een zeer inzichtelijk boek verschenen waarin Leigh vertelt over zijn werkmethoden: Mike Leigh On Mike Leigh. Daarin vertelt hij onder meer over het moment tijdens een tien uur durende improvisatie ter voorbereiding op de scène waarin Vera Drake wordt gearresteerd. Pas op het laatste moment kregen de andere acteurs te horen wat Vera Drake in haar vrije tijd allemaal uitspookte. De overige acteurs waren daardoor daadwerkelijk verbijsterd en in shock.

mooi :)

Als die sessies voorbij zijn, schrijft Leigh wel degelijk een scenario dat vervolgens woord voor woord gevolgd wordt. Tijdens de opnamen is dus van improvisatie geen sprake meer.

ja zoiets moest wel, zo precies konden ze gewoon niet al improviserend zijn.

nog even wat dingen over Safar e Ghandehar:
*het verband dat er ontstaat tussen jongetjes die al heen en weer buigend de Koran reciteren en even later hoe vrouwen de was doen op identieke wijze.

*en het absurde idee dat ik een tijd terug Irina Palm zag waar ze bepaalde dingen door een gat in de muur staken ;) en in Aghanistan onderzoekt de dokter een vrouw door haar bijvoorbeeld haar mond bij zo'n gat te laten houden.. Tsja.

The Toxic Avenger is bagger zoals bagger bedoeld is.

Iets te nadrukkelijk als bagger bedoeld, naar mijn zin.

De oudere Fantômasen zijn vast beter, maar ik kon het niet laten een Louis de Funès box mee te nemen uit DVD-Valley en daar sprak deze me het meest van aan. :)

En Ludo met snel door naar de échte Makhmalbaf meesterwerken, niet dit aardige tussendoortje.

noem 'r 'ns 1 dan gaat die op de lijst.

vertel ik nog even dat de Amerikaanse dokter werd gespeeld door een werkelijk overgelopen Amerikaan, die nog voor de Iraanse regering huurmoordenaar was. woah.

Haha, da's dan echt weer zo'n Makhmalbaf geintje, die vroeg voor Nun va Goldoon (Moment of Innocence, tip 1) de agent die hij had neergestoken tijdens de revolutie om zichzelf te spelen. Check ook Selam Cinema, Bicycleran (The Cyclist) en Gabbeh.

En Abbas Kiarostami's Nema-ye Nazdik (Close-Up) die erg Makhmalbafs is in z'n verwarrende mix van echt en nep en ook over hem gaat min of meer.

De films van dochter Samira zijn ook mooi (Sib/The Apple).

dank Martijn, Close-Up staat al op de lijst (voorlopig onvindbaar)

die andere van Makhmalbaf zullen tzt aan bod komen, Nun va Goldoon genoteerd.

Close-up (torrent) (wat dus geen Makhmalbaf is).

Helaas niet hier vinden (al staat er veel, vandaar toch als terzijde).

Ik heb Close-up al binnen zelfs. Gisteravond in azureus gestopt via die link (iraniantorrents?) van Martijn. Die overigens een aantal aardige torrent-urls heeft. Weet iemand een goede franse - met ondertitels?

Aha, Close-up, mijn favoriete Kiarostami. Vergeet na afloop ook niet de grappige korte film Opening Night Of Close-Up van Nanni Moretti.

Aha, Close-up, mijn favoriete Kiarostami

daarom stond ie er ook waarschijnlijk. :)

wat betreft ondertitels. Zo jammer dat ik niet ook nog Frans en Spaans spreek. :) (L'Horloger de Saint-Paul verdilleme, welke Fransoos maakt daar 'ns een Engelse vertaling van)

Kicking and Screaming
De versie van Baumbach, er is ook nog een film rond Will Ferrell met dezelfde titel.
Deze Baumbach heeft eenzelfde setting als bratpack pseudo-klassieker St. Elmo's Fire, maar ie een stuk beter. Zo moeilijk was dat ook niet trouwens.
Een groep slackerige twintigers, net afgestudeerd en nu in een quarter-life-crisis. Ze lummelen, wensten dat ze al gepensioneerd waren en hangen in een cafe waar Eric Stoltz, een eeuwige student als barman werkt.
Ik heb 't gevoel dat deze beter zou worden als ik 'm nog een keer zou bekijken, een erg subtiele film, met kleine humor en geintjes die op papier niet na te vertellen zijn. Wat nu het meest bijblijft is het fraaie einde, waarin een van de personages zijn liefde aan een meisje betuigt, op zeer originele wijze, terwijl zij schattig lacht met haar beugel.
(En "Bad Reputation" van Freedy Johnston, volgt daarna perfect in de aftiteling)

Jude
De ironie van 't internet. Heb je 'm eindelijk gevonden, blijkt het achteraf de gecensureerde tv-versie te zijn. Dus zonder de beruchte baarscene. Nou ja die dingen zenden ze tegenwoordig om 10 uur 's ochtends op SBS uit, natuurlijk.
Las lang geleden 2 boeken van Hardy, waaronder deze. Vond ik toen verdraaid ingewikkeld, waardoor ik de veel lieflijkere/meer pastorale andere (Under the Greenwood Tree) op mijn boekenlijst gooide. Het is bijna onmogelijk die intense sfeer van Hardy in een film te krijgen en Winterbottom slaagt er niet in. Het is te lang geleden, maar toch het boek was ZO intens, duister, Arabella, de eerste vrouw van Jude (Eccleston) leek daar wel een heks.
Het enige moment dat de film daaraan tipt is tijdens een processie van universiteitmannen, al die zwarte hoeden door Christminster.. Jude wil er zo graag bijhoren, maar ze accepteren 'm niet. Een eng beeld.
Maar de film gaat verder natuurlijk vooral over hoe hij en z'n nichtje Sue (Kate Winslet) om elkaar heen draaien, op 't irritante af.

Close-Up
Meta-humor van Kiarostami. Een man doet zich voor als de regisseur Makhmalbaf, in feite omdat hij ook een bekende regisseur zou willen zijn en zich zo beter voelt. Bedrog komt al snel uit, waarna Kiarostami hem op gaan zoeken. (je denkt huh is dit nou een documentaire, maar 't zal allemaal in scene zijn gezet) Vervolgens wordt er heel, heel veel gepraat. In de rechtszaal voornamelijk, waar de verdachte zijn daden op saaie toon verklaart. Heb altijd 't idee dat Farsi een taal is waarbij je heel veel woorden nodig hebt om weinig te zeggen. (Misschien dat Kader Abdolah daarom zo raar praat) Hoe dan ook, Kiarostami had wat meer moeten laten zien, nu blijft het bij een fascinerend gegeven en een geinig bijna Kafkaesk proces. Het einde is trouwens wel magistraal, u kunt raden wie er dan opduikt.

je denkt huh is dit nou een documentaire, maar 't zal allemaal in scene zijn gezet

of toch niet...

Ah ja, Jude the Obscure, die arme jongen die de muren van de universiteit metselt... Qua Hardy vind ik Polanski's Tess nog altijd onovertroffen, juist omdat het rijk aan sfeer is zonder Hardy's tragiek uit het oog te verliezen. Dit weekend gaan we goddomme weer eens aan de cinema. Sta al twee weken droog.

He, Schelsinger heeft Far from the madding crowd gedaan, met Julie Christie! Vanavond es op zoek.

ik keek Kicking and Screaming en het werd 3-0
ik keek Lovely and Amazing en het werd 4-1

kortom, ik heb nog even tellen.. 4 films nodig met eenzelfde soort titel. Help me out :) dacht zelf aan Love and Death maar die had ik al gezien natuurlijk.
(hoewel tegen Roemenie is 't niet noodzakelijk, maar je moet de flow niet verbreken)

Hell house (Rattiff, 2001). Wel aardige docu over een fenomeen in Amerika: Creëer tijdens halloween een huis waar je vrijwilligers scenes laat spelen die het slechtste van de mens laten zien om ze zo te bekeren tot het christendom. Zoals te verwachten zijn de toneelstukjes weinig subtiel en is het behoorlijk lachen om hoe homo’s en verslaafden er vanaf komen. Het meisje dat ge-gangraped wordt had beter moeten weten: wie gaat er nu uit in een disco, waar je zo een partydrug in je glas hebt. Lachen, maar eigenlijk heel triest natuurlijk.

The bandwagon (Minelli, 1953). De laatste van de grote MGM musicals en een ode aan het genre die zo aanstekelijk werkt dat zelfs een non-adept als ik overstag gaat. Film begint als een poging een cast en director bij elkaar te krijgen die het genre van de musical weer nieuw leven moet inblazen (lekker meta) en eindigt, zonder verhaal, met een paar musicalscenes, waarvan het slotstuk (“The girl hunt”) het meest imponneert.

Cronica de una fuga (Caetano, 2005). Viel me heel erg tegen. Heel erg allemaal hoe burgers door de politie van het militaire bewind in Argentinië worden vastgehouden en gemarteld, maar ik wezen is het gewoon een “wel aardige” ontsnappingsfilm die ondanks de politieke beladenheid maar niks meer wil worden.

Alexandra (Sokurov, 2007). Grootmoeder bezoekt kleinzoon die als officier is gelegerd in een compound te Tsjetsjenië. Met een ogenschijnlijk grote stoicijnsheid loopt grootmoeder tussen de soldaten door wie ze zich niet teveel laat pamperen of wijsmaken. Zonder angst loopt ze de compound af om naar de markt te gaan, waar ze in een tot gort geschoten dorpje bevriend raakt met een leeftijdgenote. Een verschrikkelijk eenvoudige film met een dito doeltreffendheid. Sokurov toont de armetierigheid van alle kanten. De russen horen daar niet, is een redelijk impliciete boodschap, maar in feite is iedereen verdoemd te rotten in de hitte. Heel geslaagd, origineel, niet groots.

Shengxia Guangnian (a.k.a. Eternal summer, Chen, 2006). Driehoeksverhouding van drie tieners met een homoseksueel component. Openhartig voor een Taiwanese film, maar slaapverwekkend voorspelbaar en sentimenteel.

Au hasard Balthazar (Bresson, 1966). Ik weet nog steeds niet wat ik nou precies van Bresson moet vinden, maar interessant is het wel. Mondriaanse rechtlijnigheid in een film waarin de mensheid wordt bezien vanuit het gezichtspunt van een ezel. De ezel gaat van eigenaar naar eigenaar en moet zich het een en ander laten welgevallen. Parallel met het leven van de ezel loopt het leven van Marie, die evenveel moeite heeft haar leven te dicteren. Bresson doet er alles aan om de kijker niet in staat te stellen de karakters eenduidig neer te zetten. Marie is in wezen goed, maar lijkt zich uiteindelijk niet bovenmatig voor onze ezel te interesseren. Onze ezel wordt van de dood gered door een landloper/dronkaard, die vervolgens ook niet zo aardig is voor het beest. Kortom, de karakters zijn uit het leven gegrepen. Film staat stijf van de christelijke symboliek en Bresson maakt van de ezel een heilige, waardoor de kracht van het christelijk lijden uiteindelijk het centrale thema vormt. Wat me het meest bekoort is de cinematografie. Zeer zorgvuldige kadrering, veelal op de grond of torso’s gericht, en non-verbale verhaalclues maken Bressons stijl heel herkenbaar. Maar net als Pickpocket laat de film me nogal onberoerd. Teveel goede smaak, iets te academisch, dat gevoel overheerst bij mij. Maar wel heel genietbaar. En dat heel veel mensen Au hasard Balthasard heel erg saai vinden (waaronder Bergman) begrijp ik niet goed. Schuld, boete, goed en kwaad, alle grote thema’s zitten in bijna elke scene. Er gebeurt eerder teveel.

Visions of light: the art of cinematography (Samuel et al 1993). Prachtige en heel leerzame docu over de directors of photography en cameramensen die een sturende rol hebben gespeeld in de Amerikaanse cinema vanaf het begin totaan de negentiger jaren. Heel inzichtgevend, en je gaat met andere ogen kijken. Tjokvol interessante observaties. Ik zal niets verklappen, gewoon kijken. Vette aanrader.

oeh die laatste gaat op de lijst.

Bresson = Mouchette! Mouchette! Mouchette! natuurlijk. maar die had je al 'ns gezien :) en bij Au Hasard had ik destijds toch 't idee dat 90% van de christelijke symboliek langs me heen ging. Behalve dan de ezel zelf natuurlijk (heeft Guus Meeuwis nog 'ns een liedje over geschreven)

Apocalypse Now Redux
De eerste keer keek ik op tv, met reclameblokken en een ferm vooroordeel nl. die van "oh, weer zo'n 'nam film". Maar deze film gaat helegaar niet over Vietnam, zoals Stalker niet over Чернобыль gaat. Drie uur blijft een hele zit, maar het is dan ook een film van formaat.

Alice in Acidland
Soort van educatieve film, in zwartwit zien we Alice afglijden onder invloed van haar lesbische vriendin met losse moraal en voor je het weet is ze een hippie "inclusief kralen en mocassins". Er wordt ondanks de strenge voiceover uitgebreid de tijd genomen om hun sexuele uitspatting te volgen om dan ineens, bij haar eerste LSD trip open te breken in en full colour trip vol vrouwelijk naakt... tot ze uiteindelijk in een dwangbuis zit... vrij bizar allemaal. De vermanende, moraliserende voiceover en wat je ziet zijn volledig in tegenspraak.

Mondo Bizarro
Nog zoiets raars, een 'docu' over the rariteiten van onze aardkloot: voodoo in Nassau, mensenhandel in Libanon en Duitsers die met volle teugen genieten van een toneelstuk over Nazi-Duitsland... en gluren in paskamers door een eenzijdige spiegel. Volstrekt onduidelijk wat de makers wilden aantonen hiermee. Het is hardstikke nep, maar ook vrij belachelijk en over de top. Bizar, dus.

Visions of light: the art of cinematography

Staat in de download :)

Maar er komt geen bitje binnen...niemand wil seeden :(

Les diaboliques (Clouzot, 1955). Staat te boek als de beste film die Hitchcock nooit maakte en het is inderdaad een lekkere mindfuck. Vrouw en minnares van directeur van een kostschool hebben allebei meer dan genoeg van hem en besluiten hem te vermoorden. Alles gaat goed maar dan gebeurt het onverwachte: het lijk wordt niet gevonden, waardoor de zenuwen op klappen staan. Aangezien er sindsdien nogal wat mindfuck-films gemaakt zijn, komt de aap niet uit een onbekende mouw zetten, maar dan zit er nog een mindfuckje achteraan. Maar afgezien daarvan is het een verschrikkelijk onderhoudende film. Vermakelijke discussie op het IMDB-forum met mensen die toch vooral een verklaring met spoken willen, en mensen die precies het tegenovergestelde concluderen uit het slot.

The atomic cafe (Rafferty et al, 1982). Docu die een beeld schetst van de atomic era, 40-60’er jaren, louter gebruikmakend van oude footage en zonder commentaarstem. Footage is heel divers. Nieuws-items, polygoon-achtige dingen, legerinstructiefilms en veel propaganda/informatiefilmpjes van de overheid. Het is lachen, gieren brullen, ware het niet dat het onderwerp zo macaber is en het gevaar in die tijd onvoldoende onderkend werd. Goed, een atoombom is best heavy, maar wat overheerst in de fifties is het optimisme en het geloof in vooruitgang. Waardoor het nog betrekkelijk makkelijk lijkt het publiek gerust te stellen. Als er een bom valt, “just duck and dive”, aldus het schildpadje in de cartoon. Haast vertederend.

het gezeul met dat lijk rond het bad (2 eigenlijk he, maar bedoelde hier die in 't pensionnetje) is zo euh sfeervol in Les Diaboliques :)

Dune
Ik dacht dat ik ooit had opgepikt dat de extended version wat beter te volgen was, dus om alles van David Lynch gezien te hebben die maar gekeken. Blijkt het een Alan Smithee film te zijn ;) ;)
Logisch dat Lynch er niets meer mee te maken wilde hebben, wat een waardeloze film. Duurt uren en is toch nog totaal fragmentarisch, geen enkele vorm van spanningsopbouw, van duidelijk besef van strijd/vijanden/goed & slecht. Zelfs het "eindgevecht" (met Sting) is potsierlijk, zoals alles dat is. Kyle MacLachlan was later nog zo leuk in Blue Velvet maar hij heeft hier de charme van een corpsbal. Wel geinig dat ie dan zich Muad'Dib noemt en een Jihad begint vanuit de woestijn.

Lovely & Amazing
Sympathieke film rond drie vrouwen en 1 meisje. De oudste is de blanke moeder van 2 dochters van in de dertig en heeft een dik zwart meisje geadopteerd. Moeder is zelf 'n beetje mollig en ondergaat een liposuctie, waar ze later spijt van heeft. Haar dochters hebben zo hun eigen problemen, een (Catherine Kenner, ergens tussen Claudia de Breij en Martha Wainwright) zit in een relatiecrisis en papt aan met de piepjonge Jake Gyllenhaal, de ander, Emily Mortimer is erg onzeker over haar uiterlijk en hoe dit haar acteercarrière zou beïnvloeden. (Seksistisch gezien is ze inderdaad hier eng dun a la Ashlee Simpson, terwjil ze een paar jaar later zo knap zou zijn in Dear Frankie)
Qua verhaal zit er niet veel lijn in, maar als slices of life zeker geslaagd en levensecht.

The Opposite of Sex
Ja die voice-over hè. Ricci als homofobische redneck irriteert expres en dat is ook wel 'ns geinig. Ze houdt de kijker rustig dubbel voor de gek. Bij een scène denk je: 't zal toch niet.. en dan wrijft ze dat er nog even in.. Weer later denk je, "cool het gebeurt toch, en dan lacht ze je toch weer uit. Of meta-grappen als "voor al de meisjes die nu met 'n jongen in de bios zitten, als hij net 'n grap - tijdens een homoseksuele kusscene- heeft gemaakt, zit ie nog in de closet. Ook leuk om Lyle Lovett te zien, de country-zanger waarvan ik laatst nog een geinig plaatje hoorde. Inderdaad een goeie ouwe filmkop om een verlepte sheriff te spelen. Heck, Martin Donovan (van Trust) loopt ook nog rond. Hoop geinige personages dus, maar als film is 't plot toch wel erg far out.

The Dead
Laatste film van John Huston, gepaste titel dus. Hij waagt zich aan James Joyce's The Dubliners. Al denk ik dat het 1 segment is, tis lang geleden dat ik die bundel las. Kleine poetische film. Ierland begin 1900, een feestje voor wat wat midden/upper-klasse mensen. Beetje musiceren, beetje reciteren, wat dansen. Dan een diner, waarna eentje een speech houdt. Komt er iets bijzonders a la Festen? Nee, het is meer een algemeen gevoel van weemoed waar de film op mikt en wat ook de personages bevangt. Een kerstfilm die zich begin januari afspeelt, een overpeinzing over de vergankelijkheid van alles. Geen tranen in de ogen, maar wel een fijne film.

geen enkele vorm van spanningsopbouw, van duidelijk besef van strijd/vijanden/goed & slecht.

Ik vond die Harkonnen met zijn vieze puisten en lieve jongetjes ontloppen toch wel echt slecht hoor. ;)

Blijf erbij dat je deze film moet zien als je 13 bent in de bioscoop. Je hebt geen flauw idee wie David Lynch is en dan krijg je dit soort shit over je heen. Een chaos maar toch: die Navigator die door leernichten wordt vervoerd, de dromen, die rare blokpakken, Sean Young en Virginia Madsen (al vond ik destijds Fransesca Annis de allermooiste)...de soundtrack van Toto. Alleen Sting in die belachelijke vleugelslip was destijds echt traumatisch. :)

Goh ja The dead, die moet ik maar weer eens zien. Wat een verhaal, en wat een emotionele (doch literaire) mokerslag aan het einde, waar de engelsen het woord epiphany dan voor gebruiken. Ik vind overigens dat het boek dat einde wel veel beter doet dan de film. Maar goed...