Filmforum

mooi :)

Als die sessies voorbij zijn, schrijft Leigh wel degelijk een scenario dat vervolgens woord voor woord gevolgd wordt. Tijdens de opnamen is dus van improvisatie geen sprake meer.

ja zoiets moest wel, zo precies konden ze gewoon niet al improviserend zijn.

nog even wat dingen over Safar e Ghandehar:
*het verband dat er ontstaat tussen jongetjes die al heen en weer buigend de Koran reciteren en even later hoe vrouwen de was doen op identieke wijze.

*en het absurde idee dat ik een tijd terug Irina Palm zag waar ze bepaalde dingen door een gat in de muur staken ;) en in Aghanistan onderzoekt de dokter een vrouw door haar bijvoorbeeld haar mond bij zo'n gat te laten houden.. Tsja.

The Toxic Avenger is bagger zoals bagger bedoeld is.

Iets te nadrukkelijk als bagger bedoeld, naar mijn zin.

De oudere Fantômasen zijn vast beter, maar ik kon het niet laten een Louis de Funès box mee te nemen uit DVD-Valley en daar sprak deze me het meest van aan. :)

En Ludo met snel door naar de échte Makhmalbaf meesterwerken, niet dit aardige tussendoortje.

noem 'r 'ns 1 dan gaat die op de lijst.

vertel ik nog even dat de Amerikaanse dokter werd gespeeld door een werkelijk overgelopen Amerikaan, die nog voor de Iraanse regering huurmoordenaar was. woah.

Haha, da's dan echt weer zo'n Makhmalbaf geintje, die vroeg voor Nun va Goldoon (Moment of Innocence, tip 1) de agent die hij had neergestoken tijdens de revolutie om zichzelf te spelen. Check ook Selam Cinema, Bicycleran (The Cyclist) en Gabbeh.

En Abbas Kiarostami's Nema-ye Nazdik (Close-Up) die erg Makhmalbafs is in z'n verwarrende mix van echt en nep en ook over hem gaat min of meer.

De films van dochter Samira zijn ook mooi (Sib/The Apple).

dank Martijn, Close-Up staat al op de lijst (voorlopig onvindbaar)

die andere van Makhmalbaf zullen tzt aan bod komen, Nun va Goldoon genoteerd.

Close-up (torrent) (wat dus geen Makhmalbaf is).

Helaas niet hier vinden (al staat er veel, vandaar toch als terzijde).

Ik heb Close-up al binnen zelfs. Gisteravond in azureus gestopt via die link (iraniantorrents?) van Martijn. Die overigens een aantal aardige torrent-urls heeft. Weet iemand een goede franse - met ondertitels?

Aha, Close-up, mijn favoriete Kiarostami. Vergeet na afloop ook niet de grappige korte film Opening Night Of Close-Up van Nanni Moretti.

Aha, Close-up, mijn favoriete Kiarostami

daarom stond ie er ook waarschijnlijk. :)

wat betreft ondertitels. Zo jammer dat ik niet ook nog Frans en Spaans spreek. :) (L'Horloger de Saint-Paul verdilleme, welke Fransoos maakt daar 'ns een Engelse vertaling van)

Kicking and Screaming
De versie van Baumbach, er is ook nog een film rond Will Ferrell met dezelfde titel.
Deze Baumbach heeft eenzelfde setting als bratpack pseudo-klassieker St. Elmo's Fire, maar ie een stuk beter. Zo moeilijk was dat ook niet trouwens.
Een groep slackerige twintigers, net afgestudeerd en nu in een quarter-life-crisis. Ze lummelen, wensten dat ze al gepensioneerd waren en hangen in een cafe waar Eric Stoltz, een eeuwige student als barman werkt.
Ik heb 't gevoel dat deze beter zou worden als ik 'm nog een keer zou bekijken, een erg subtiele film, met kleine humor en geintjes die op papier niet na te vertellen zijn. Wat nu het meest bijblijft is het fraaie einde, waarin een van de personages zijn liefde aan een meisje betuigt, op zeer originele wijze, terwijl zij schattig lacht met haar beugel.
(En "Bad Reputation" van Freedy Johnston, volgt daarna perfect in de aftiteling)

Jude
De ironie van 't internet. Heb je 'm eindelijk gevonden, blijkt het achteraf de gecensureerde tv-versie te zijn. Dus zonder de beruchte baarscene. Nou ja die dingen zenden ze tegenwoordig om 10 uur 's ochtends op SBS uit, natuurlijk.
Las lang geleden 2 boeken van Hardy, waaronder deze. Vond ik toen verdraaid ingewikkeld, waardoor ik de veel lieflijkere/meer pastorale andere (Under the Greenwood Tree) op mijn boekenlijst gooide. Het is bijna onmogelijk die intense sfeer van Hardy in een film te krijgen en Winterbottom slaagt er niet in. Het is te lang geleden, maar toch het boek was ZO intens, duister, Arabella, de eerste vrouw van Jude (Eccleston) leek daar wel een heks.
Het enige moment dat de film daaraan tipt is tijdens een processie van universiteitmannen, al die zwarte hoeden door Christminster.. Jude wil er zo graag bijhoren, maar ze accepteren 'm niet. Een eng beeld.
Maar de film gaat verder natuurlijk vooral over hoe hij en z'n nichtje Sue (Kate Winslet) om elkaar heen draaien, op 't irritante af.

Close-Up
Meta-humor van Kiarostami. Een man doet zich voor als de regisseur Makhmalbaf, in feite omdat hij ook een bekende regisseur zou willen zijn en zich zo beter voelt. Bedrog komt al snel uit, waarna Kiarostami hem op gaan zoeken. (je denkt huh is dit nou een documentaire, maar 't zal allemaal in scene zijn gezet) Vervolgens wordt er heel, heel veel gepraat. In de rechtszaal voornamelijk, waar de verdachte zijn daden op saaie toon verklaart. Heb altijd 't idee dat Farsi een taal is waarbij je heel veel woorden nodig hebt om weinig te zeggen. (Misschien dat Kader Abdolah daarom zo raar praat) Hoe dan ook, Kiarostami had wat meer moeten laten zien, nu blijft het bij een fascinerend gegeven en een geinig bijna Kafkaesk proces. Het einde is trouwens wel magistraal, u kunt raden wie er dan opduikt.

je denkt huh is dit nou een documentaire, maar 't zal allemaal in scene zijn gezet

of toch niet...

Ah ja, Jude the Obscure, die arme jongen die de muren van de universiteit metselt... Qua Hardy vind ik Polanski's Tess nog altijd onovertroffen, juist omdat het rijk aan sfeer is zonder Hardy's tragiek uit het oog te verliezen. Dit weekend gaan we goddomme weer eens aan de cinema. Sta al twee weken droog.

He, Schelsinger heeft Far from the madding crowd gedaan, met Julie Christie! Vanavond es op zoek.

ik keek Kicking and Screaming en het werd 3-0
ik keek Lovely and Amazing en het werd 4-1

kortom, ik heb nog even tellen.. 4 films nodig met eenzelfde soort titel. Help me out :) dacht zelf aan Love and Death maar die had ik al gezien natuurlijk.
(hoewel tegen Roemenie is 't niet noodzakelijk, maar je moet de flow niet verbreken)

Hell house (Rattiff, 2001). Wel aardige docu over een fenomeen in Amerika: Creëer tijdens halloween een huis waar je vrijwilligers scenes laat spelen die het slechtste van de mens laten zien om ze zo te bekeren tot het christendom. Zoals te verwachten zijn de toneelstukjes weinig subtiel en is het behoorlijk lachen om hoe homo’s en verslaafden er vanaf komen. Het meisje dat ge-gangraped wordt had beter moeten weten: wie gaat er nu uit in een disco, waar je zo een partydrug in je glas hebt. Lachen, maar eigenlijk heel triest natuurlijk.

The bandwagon (Minelli, 1953). De laatste van de grote MGM musicals en een ode aan het genre die zo aanstekelijk werkt dat zelfs een non-adept als ik overstag gaat. Film begint als een poging een cast en director bij elkaar te krijgen die het genre van de musical weer nieuw leven moet inblazen (lekker meta) en eindigt, zonder verhaal, met een paar musicalscenes, waarvan het slotstuk (“The girl hunt”) het meest imponneert.

Cronica de una fuga (Caetano, 2005). Viel me heel erg tegen. Heel erg allemaal hoe burgers door de politie van het militaire bewind in Argentinië worden vastgehouden en gemarteld, maar ik wezen is het gewoon een “wel aardige” ontsnappingsfilm die ondanks de politieke beladenheid maar niks meer wil worden.

Alexandra (Sokurov, 2007). Grootmoeder bezoekt kleinzoon die als officier is gelegerd in een compound te Tsjetsjenië. Met een ogenschijnlijk grote stoicijnsheid loopt grootmoeder tussen de soldaten door wie ze zich niet teveel laat pamperen of wijsmaken. Zonder angst loopt ze de compound af om naar de markt te gaan, waar ze in een tot gort geschoten dorpje bevriend raakt met een leeftijdgenote. Een verschrikkelijk eenvoudige film met een dito doeltreffendheid. Sokurov toont de armetierigheid van alle kanten. De russen horen daar niet, is een redelijk impliciete boodschap, maar in feite is iedereen verdoemd te rotten in de hitte. Heel geslaagd, origineel, niet groots.

Shengxia Guangnian (a.k.a. Eternal summer, Chen, 2006). Driehoeksverhouding van drie tieners met een homoseksueel component. Openhartig voor een Taiwanese film, maar slaapverwekkend voorspelbaar en sentimenteel.

Au hasard Balthazar (Bresson, 1966). Ik weet nog steeds niet wat ik nou precies van Bresson moet vinden, maar interessant is het wel. Mondriaanse rechtlijnigheid in een film waarin de mensheid wordt bezien vanuit het gezichtspunt van een ezel. De ezel gaat van eigenaar naar eigenaar en moet zich het een en ander laten welgevallen. Parallel met het leven van de ezel loopt het leven van Marie, die evenveel moeite heeft haar leven te dicteren. Bresson doet er alles aan om de kijker niet in staat te stellen de karakters eenduidig neer te zetten. Marie is in wezen goed, maar lijkt zich uiteindelijk niet bovenmatig voor onze ezel te interesseren. Onze ezel wordt van de dood gered door een landloper/dronkaard, die vervolgens ook niet zo aardig is voor het beest. Kortom, de karakters zijn uit het leven gegrepen. Film staat stijf van de christelijke symboliek en Bresson maakt van de ezel een heilige, waardoor de kracht van het christelijk lijden uiteindelijk het centrale thema vormt. Wat me het meest bekoort is de cinematografie. Zeer zorgvuldige kadrering, veelal op de grond of torso’s gericht, en non-verbale verhaalclues maken Bressons stijl heel herkenbaar. Maar net als Pickpocket laat de film me nogal onberoerd. Teveel goede smaak, iets te academisch, dat gevoel overheerst bij mij. Maar wel heel genietbaar. En dat heel veel mensen Au hasard Balthasard heel erg saai vinden (waaronder Bergman) begrijp ik niet goed. Schuld, boete, goed en kwaad, alle grote thema’s zitten in bijna elke scene. Er gebeurt eerder teveel.

Visions of light: the art of cinematography (Samuel et al 1993). Prachtige en heel leerzame docu over de directors of photography en cameramensen die een sturende rol hebben gespeeld in de Amerikaanse cinema vanaf het begin totaan de negentiger jaren. Heel inzichtgevend, en je gaat met andere ogen kijken. Tjokvol interessante observaties. Ik zal niets verklappen, gewoon kijken. Vette aanrader.

oeh die laatste gaat op de lijst.

Bresson = Mouchette! Mouchette! Mouchette! natuurlijk. maar die had je al 'ns gezien :) en bij Au Hasard had ik destijds toch 't idee dat 90% van de christelijke symboliek langs me heen ging. Behalve dan de ezel zelf natuurlijk (heeft Guus Meeuwis nog 'ns een liedje over geschreven)

Apocalypse Now Redux
De eerste keer keek ik op tv, met reclameblokken en een ferm vooroordeel nl. die van "oh, weer zo'n 'nam film". Maar deze film gaat helegaar niet over Vietnam, zoals Stalker niet over Чернобыль gaat. Drie uur blijft een hele zit, maar het is dan ook een film van formaat.

Alice in Acidland
Soort van educatieve film, in zwartwit zien we Alice afglijden onder invloed van haar lesbische vriendin met losse moraal en voor je het weet is ze een hippie "inclusief kralen en mocassins". Er wordt ondanks de strenge voiceover uitgebreid de tijd genomen om hun sexuele uitspatting te volgen om dan ineens, bij haar eerste LSD trip open te breken in en full colour trip vol vrouwelijk naakt... tot ze uiteindelijk in een dwangbuis zit... vrij bizar allemaal. De vermanende, moraliserende voiceover en wat je ziet zijn volledig in tegenspraak.

Mondo Bizarro
Nog zoiets raars, een 'docu' over the rariteiten van onze aardkloot: voodoo in Nassau, mensenhandel in Libanon en Duitsers die met volle teugen genieten van een toneelstuk over Nazi-Duitsland... en gluren in paskamers door een eenzijdige spiegel. Volstrekt onduidelijk wat de makers wilden aantonen hiermee. Het is hardstikke nep, maar ook vrij belachelijk en over de top. Bizar, dus.

Visions of light: the art of cinematography

Staat in de download :)

Maar er komt geen bitje binnen...niemand wil seeden :(

Les diaboliques (Clouzot, 1955). Staat te boek als de beste film die Hitchcock nooit maakte en het is inderdaad een lekkere mindfuck. Vrouw en minnares van directeur van een kostschool hebben allebei meer dan genoeg van hem en besluiten hem te vermoorden. Alles gaat goed maar dan gebeurt het onverwachte: het lijk wordt niet gevonden, waardoor de zenuwen op klappen staan. Aangezien er sindsdien nogal wat mindfuck-films gemaakt zijn, komt de aap niet uit een onbekende mouw zetten, maar dan zit er nog een mindfuckje achteraan. Maar afgezien daarvan is het een verschrikkelijk onderhoudende film. Vermakelijke discussie op het IMDB-forum met mensen die toch vooral een verklaring met spoken willen, en mensen die precies het tegenovergestelde concluderen uit het slot.

The atomic cafe (Rafferty et al, 1982). Docu die een beeld schetst van de atomic era, 40-60’er jaren, louter gebruikmakend van oude footage en zonder commentaarstem. Footage is heel divers. Nieuws-items, polygoon-achtige dingen, legerinstructiefilms en veel propaganda/informatiefilmpjes van de overheid. Het is lachen, gieren brullen, ware het niet dat het onderwerp zo macaber is en het gevaar in die tijd onvoldoende onderkend werd. Goed, een atoombom is best heavy, maar wat overheerst in de fifties is het optimisme en het geloof in vooruitgang. Waardoor het nog betrekkelijk makkelijk lijkt het publiek gerust te stellen. Als er een bom valt, “just duck and dive”, aldus het schildpadje in de cartoon. Haast vertederend.

het gezeul met dat lijk rond het bad (2 eigenlijk he, maar bedoelde hier die in 't pensionnetje) is zo euh sfeervol in Les Diaboliques :)

Dune
Ik dacht dat ik ooit had opgepikt dat de extended version wat beter te volgen was, dus om alles van David Lynch gezien te hebben die maar gekeken. Blijkt het een Alan Smithee film te zijn ;) ;)
Logisch dat Lynch er niets meer mee te maken wilde hebben, wat een waardeloze film. Duurt uren en is toch nog totaal fragmentarisch, geen enkele vorm van spanningsopbouw, van duidelijk besef van strijd/vijanden/goed & slecht. Zelfs het "eindgevecht" (met Sting) is potsierlijk, zoals alles dat is. Kyle MacLachlan was later nog zo leuk in Blue Velvet maar hij heeft hier de charme van een corpsbal. Wel geinig dat ie dan zich Muad'Dib noemt en een Jihad begint vanuit de woestijn.

Lovely & Amazing
Sympathieke film rond drie vrouwen en 1 meisje. De oudste is de blanke moeder van 2 dochters van in de dertig en heeft een dik zwart meisje geadopteerd. Moeder is zelf 'n beetje mollig en ondergaat een liposuctie, waar ze later spijt van heeft. Haar dochters hebben zo hun eigen problemen, een (Catherine Kenner, ergens tussen Claudia de Breij en Martha Wainwright) zit in een relatiecrisis en papt aan met de piepjonge Jake Gyllenhaal, de ander, Emily Mortimer is erg onzeker over haar uiterlijk en hoe dit haar acteercarrière zou beïnvloeden. (Seksistisch gezien is ze inderdaad hier eng dun a la Ashlee Simpson, terwjil ze een paar jaar later zo knap zou zijn in Dear Frankie)
Qua verhaal zit er niet veel lijn in, maar als slices of life zeker geslaagd en levensecht.

The Opposite of Sex
Ja die voice-over hè. Ricci als homofobische redneck irriteert expres en dat is ook wel 'ns geinig. Ze houdt de kijker rustig dubbel voor de gek. Bij een scène denk je: 't zal toch niet.. en dan wrijft ze dat er nog even in.. Weer later denk je, "cool het gebeurt toch, en dan lacht ze je toch weer uit. Of meta-grappen als "voor al de meisjes die nu met 'n jongen in de bios zitten, als hij net 'n grap - tijdens een homoseksuele kusscene- heeft gemaakt, zit ie nog in de closet. Ook leuk om Lyle Lovett te zien, de country-zanger waarvan ik laatst nog een geinig plaatje hoorde. Inderdaad een goeie ouwe filmkop om een verlepte sheriff te spelen. Heck, Martin Donovan (van Trust) loopt ook nog rond. Hoop geinige personages dus, maar als film is 't plot toch wel erg far out.

The Dead
Laatste film van John Huston, gepaste titel dus. Hij waagt zich aan James Joyce's The Dubliners. Al denk ik dat het 1 segment is, tis lang geleden dat ik die bundel las. Kleine poetische film. Ierland begin 1900, een feestje voor wat wat midden/upper-klasse mensen. Beetje musiceren, beetje reciteren, wat dansen. Dan een diner, waarna eentje een speech houdt. Komt er iets bijzonders a la Festen? Nee, het is meer een algemeen gevoel van weemoed waar de film op mikt en wat ook de personages bevangt. Een kerstfilm die zich begin januari afspeelt, een overpeinzing over de vergankelijkheid van alles. Geen tranen in de ogen, maar wel een fijne film.

geen enkele vorm van spanningsopbouw, van duidelijk besef van strijd/vijanden/goed & slecht.

Ik vond die Harkonnen met zijn vieze puisten en lieve jongetjes ontloppen toch wel echt slecht hoor. ;)

Blijf erbij dat je deze film moet zien als je 13 bent in de bioscoop. Je hebt geen flauw idee wie David Lynch is en dan krijg je dit soort shit over je heen. Een chaos maar toch: die Navigator die door leernichten wordt vervoerd, de dromen, die rare blokpakken, Sean Young en Virginia Madsen (al vond ik destijds Fransesca Annis de allermooiste)...de soundtrack van Toto. Alleen Sting in die belachelijke vleugelslip was destijds echt traumatisch. :)

Goh ja The dead, die moet ik maar weer eens zien. Wat een verhaal, en wat een emotionele (doch literaire) mokerslag aan het einde, waar de engelsen het woord epiphany dan voor gebruiken. Ik vind overigens dat het boek dat einde wel veel beter doet dan de film. Maar goed...

het boek is altijd beter, behalve als Hitchcock weer 'ns een pulpboekie had opgekocht ;)

wel knap van The Dead ja, het is zeer literair en toch echt/geloofwaardig, verdraaid lastig in een plat medium als film.

de soundtrack van Toto

oh ja dat vergat ik nog.. 3 (DRIEEEE) uur lang CONSTANT orkestmeuk. Ik bedoel, CONSTANT. dat smeert alles dicht en verknalt nog meer van de spanning.. En dan af en toe Toto, die absurd ver naar de achtergrond zijn gemixt. Net of je een orkest hoort en ergens in de garage naast de concertzaal oefent een bandje.

Wat een film :) Harkonnen.. die zwevende oom uit Mary Poppins :) Die hele Harkonnen-clan is net het Poolse voetbalteam anyway.

The Dead, de enige geweldige Joyce-verfilming, al komt Ulysses van Joseph Strick uit 1967 een heel eind in de goede richting. The Opposite Of Sex was volgens mij de laatste film van Ricci die nog te pruimen is. Van de dit weekend alhier genoemde Bresson zijn onlangs weer enkele titels op dvd uitgebracht via Articifial Eye: A Man Escaped (of, in het lange Frans: Un condamné à mort s'est échappé ou Le vent souffle où il veut) (1956), Lancelot Du Lac (1974) en Le Diable Probablement (1977). Nu nog de tijd zien te vinden om dat allemaal te gaan bekijken…

afraders
The Happening (M. Night Shyamalan, 2008) – alweer een mislukking van de maker van The Sixth Sense. Hij stelt ons inlevingsvermogen zwaar op de proef en probeert de spanning er in te houden met een falende suspension of disbelief. De hoofdrolspelers kunnen net zo weinig met de stroeve dialogen als de bijrolspelers. Het beetje humor is pijnlijk onleuk, zoals b.v. in het geval van de man met baard die heel suf uit zijn ogen kijkt, met planten praat en ondanks zijn groene praatjes watertandt bij het woord hot dogs. Actrice Zooey Deschanel denkt het te redden door extra met haar Bambi-ogen te rollen en onderwijzer Mark Wahlberg acteert alsof hij minderjarig is. Volgens de innerlijke logica van het verhaal hadden beide personages halverwege al dood neer moeten vallen, maar om een of andere duistere reden gebeurt dat niet. Helaas.

Leatherheads (George Clooney, 2008) – een niemendalletje van Clooney. Als dit een poging was de kostuumfilms van de Coen-broertjes te benaderen (Hudsucker Proxy of O Brother, inclusief dikke man) dan faalt hij behoorlijk. Screw screwballs.

Illegal (Lewis Allen, 1955) – de enige noir uit de uitgebreide boxen van Warner waarbij ik moeite had de aandacht er bij te houden. Dat ligt niet aan hoofdrolspeler Edward G. Robinson, maar aan het feit dat dit rechtbankdrama helemaal geen noir is. Op de commentaartrack laat actrice Nina Foch niets heel van de film en geeft ze de schuld aan de stijve regie en het levenloze acteren van zowel hoofdrolspelers als figuranten (inclusief zijzelf). Ze heeft helemaal gelijk. Illegal komt geen moment tot leven.

aanraders
Funny Bones U.S. - (Michael Haneke, 2008) – overbodige remake waarbij ik desondanks toch weer zat te trillen op mijn stoel.

The 9th Company (Fyodor Bondarchuk, 2005) – een Russische oorlogsfilm over jonge soldaten in het Afghanistan van 1988 heeft dezelfde structuur als Full Metal Jacket, maar is natuurlijk niet zó goed. Daarvoor wordt door sommige acteurs iets teveel overgeacteerd en zijn verhaalelementen en filmtechnieken (b.v. het springerige beeld uit Saving Private Ryan) te bekend. Bij een Russische blockbuster vreesde ik van tevoren Rambo-praktijken, maar de toon wordt, naarmate we de laatste veldslag naderen, steeds ernstiger en het oorlogsgeweld wordt nergens als heroïsch uitgebeeld.

The Orphanage (J.A. Bayona, 2006) – in voormalig, afgelegen kindertehuis raakt vrouw haar zoontje kwijt in thriller met griezelelementen. De horror voelt iets te vertrouwd aan (denk aan The Innocents, The Others), maar als thriller blijft The Orphanage overeind. Ik was in ieder geval door de ontknoping verrast.

Il Y A Longtemps Que Je T’Aime (Philippe Claudel, 2007) – een Frans drama waar je zo min mogelijk (het liefst helemaal niets) van tevoren over moet weten. Juliette (Kristin Scott Thomas) komt voor onbepaalde tijd bij haar zus wonen en net als de kijker vraagt de directe omgeving zich af wat voor geheim de vrouw met zich meedraagt. Een onopgemaakte Thomas speelt een introvert en afstandelijk personage waar je de hele film in geïnteresseerd blijft. Grappig om te zien hoe het Engelse accent van Thomas in het script wordt verklaard.

Year Of The Dog (Mike White, 2007) – Amerikaanse zwarte komedie met bekend semi-indiegevoel over eenzaamheid en vervreemding in suburbia. Peggy (Molly Shannon) leeft alleen met haar hondje en raakt het spoor bijster als het beestje vergiftigd raakt en sterft. Ze vindt in haar familie en op het werk geen begrip en draait geleidelijk aan door. Als regisseur Mike White geen mededogen had gekend voor zijn hoofdpersonage, had dit net zo goed een film van Todd Solondz kunnen zijn. Zover komt het gelukkig niet. In de bijrollen onder meer John C. Reilly, Laura Dern en Peter Sarsgaard.

Aangezien mijn modem thuis het weer doet, staan hier ook enkele aanraders.

Ah een onderverdeling is aanraders en afraders (aangevuld wellicht met "tijd over") is wel een idee. Draait veel degelijk Frans in de bios op het moment he (Ook un baiser s'il vous plait). Maar es mijn voordeel mee doen. Funny bones U.S. was inderdaad een betere titel geweest... :)

O ja, ook nog Glitter gezien. Sentimentele crap, maar volgens mij haten een hoop peeps er extra op omdat je gewoon moet haten op Mariah Carey. Misschien kijk ik te veel 'b-films' maar haar acteren vond ik bijvoorbeeld niet overdreven slecht.

hoe vond je Glitter vergeleken met Crossroads? ;) Ik ken mensen die die laatste best goed vonden...

Pfoeh, ik heb 'm geloof ik wel gezien. Niet echt iets wat blijft hangen. :D

Over een jaar weet ik ook niet veel meer van Glitter, vermoed ik.

Funny Bones. Haha, heb in tijden niet meer zo hard om mezelf moeten lachen. ;-)

Wat Franse films betreft: Paris hoort in het rijtje afraders thuis. Misschien dat ik daar later (zonder typfouten) nog op terug kom.

"The Opposite Of Sex was volgens mij de laatste film van Ricci die nog te pruimen is."

Als liefhebber en verdediger van late Waters moet ik toch even opkomen voor Pecker (Monster heb ik zelf niet gezien, maar die is toch ook goed?)

Pecker vind ik zelf nogal mwoah (maar ben dan ook geen fan van Waters) en Monster is toch voornamelijk de film Charlize Theron. Maar inderdaad, het kan nog erger, met Speed Racer als meest recente dieptepunt.

Zelf was ik enthousiaster over The Savages (Tamara Jenkins, 2007) dan Olaf (zie 5 mei 2008 18:10 uur). Je kunt de film degelijk noemen, maar saai gaat me iets te ver. De scherpe observaties zijn regelmatig erg (pijnlijk) grappig. Philip Seymour Hoffman is zeker op dreef, maar vergeet niet de knappe rol van Philip Bosco als de dementerende vader Lenny. Hij heeft ook nog eens de beste grappen.

Mij zei de naam eigenlijk niks, maar liefhebbers van klassieke musicals en van mooie benen betreuren de dood van Cyd Charisse, meerdere malen tegenspeelster van Gene Kelly en Fred Astaire.
http://imagecache2.allposters.com/images/pic/MMPH/174781~Cyd-Charisse-Posters.jpg

De minutenlange danssequentie uit Singin' In The Rain, waarin Cyd Charisse danst met Gene Kelly, is een schoonheid. En ik houd eigenlijk helemaal niet van musicals. Kun je nagaan.

Ga er lekker voor zitten: hier en hier (waarin Charisse roken tot kunst verheft).

Uit The Band Wagon (hierboven beschreven):

http://youtube.com/watch?v=yuJxYmJlEHY
http://youtube.com/watch?v=duLFwcsc6Nc

Ja, oprecht van genoten...Word ik oud?

Dat eerste filmpje heeft Michael Jackson goed bestuurd voor Smooth Criminal...

"Ja, oprecht van genoten...Word ik oud?"

Nee. De vraag is eerder: waar is het fout gegaan met de musical als kunstvorm? Is het allemaal de schuld van Andrew Lloyd Webber?

Reversal of Fortune
Vreemde "achter de schermen van een rechtzaak"-film. Een steenrijke vrouw raakt in coma (Glenn Close, die de voice-over doet) haar man (Jeremy Irons) is de verdachte later veroordeelde. Enter de advocaat Ron Silver. Of advocaat, hij is eigenlijk professor en hij schakelt studenten in om 'm te helpen. Als praktijk-opdracht ofzo, hij lijkt 't altijd te doen. Zo zoeken ze naar ingangen in een heropening van de zaak die hopeloos lijkt, terwijl ze basketballen e.d. Eindeloze theorien a la Rashomon en typisch zo'n film waar we de waarheid nooit krijgen te weten, net als in 't echt want 't is een "waargebeurd verhaal". Echt goed vond ik 'm niet, onderhoudend voor zolang het duurde, maar niemand is echt sympathiek, zelfs de kinderen hebben iets verdachts.

Pat Garrett & Billy The Kid
Peckinpah in zijn gebruikelijke nihilistische stijl. Was er niet voor in de stemming. Ik denk dat hij mikt op een uitzichtloze geweldspiraal die een soort treurigheid bij de kijker op moet roepen. Voor mij zat dat in 1 scene, waar een van Pat's handlangers wordt getroffen door een kogel, nog wat rondstrompelt, terwjil zijn vrouw huilend naar 'm kijkt. (Tegen een fraaie achtergrond van bergen enzo) En dan te bedenken dat die man alleen maar met Pat (de Sheriff) meeging omdat die 'm wat geld betaalde. Het Wilde Westen is hard, denk ook aan de arme kippen die worden afgeknald in de beroemde openingsscene, fraaie muziek daar van Bob Dylan, die ook een rol speelt. Hij lijkt overal al ginnegappend bij aanwezig te zijn, beetje irritant. Ik las dat Peckinpah groot werd met Revisionistische Westerns: meer anti-helden, check. Maar ook een prominentere rol voor sterke vrouwen. Die heb ik niet gezien, de talrijke dames zijn meestal naakt, hebben nagenoeg geen tekst en bieden zich gewillig aan (of worden gedwongen)

Shara
Boeiende vertelling, hermetisch als Japan zelf. In de opening zien we 2 jongens spelen en rennen door pittoreske straatjes en steegjes. Er luiden omineuze bellen, alles wijst op horror. En dat klopt in zekere zin, want een van de jongens verdwijnt. Flash forward naar jaren later. De jongen is nog altijd pleite en we zien zijn familie proberen door te leven. Pa is vooral bezig met het organiseren van een straatfestival, ma is zwanger (van een vervanger?) en de jongen schildert. Dan wordt de andere jongen gevonden, althans dat horen we. We zien 'm niet, we zien de familie hem niet identificeren. Heel apart. Het leven gaat gewoon weer door, de jongen beleeft wat met een buurmeisje en dan is daar dat dansfestival en bevalling als catharsis. Als de bevalling zover is, rennen de jongen en het meisje op dezelfde wijze door de straatje als de opening. Een mooie cirkel.

Ludo, wat aanvullende info over Shara graag. Regisseur? Jaar?

Ah, Sharasoyju...

http://www.imdb.com/title/tt0363060/

regie: Naomi Kawase, 2003

online te vinden via Avaxhome, ik had de 1cd versie gedownload, zou ik afraden, het beeld was maar matig. Op dezelfde pagina is ook een 2cd-versie te vinden, wie weet is die beter.

ik dacht ik noem bij de internationale titel ;)

ergens zegt de jongen (dacht ik) Shara! Shara! Wat dan "het is niet waar" zou moeten betekenen.. Maar ik geloof dat het in werkelijkheid gewoon de naam van het straatfeest is (en ik 't Japans verkeerd "verstond")

www.reverseshot.com

goeie filmsite, vond ik toevallig via:
http://www.reverseshot.com/article/woman_under_the_influence

Eraserhead
Het verhaal is chaotisch/onnavolgbaar/associatief, zou iemand het wél snappen? Maar daar gaat het natuurlijk helemaal niet om in Lynch's langspeeldebuut. In een industrieel landschap, waar constant machines klinken loopt Jack Nance rond, met z'n bekende bizarre kapsel. Zijn meisje blijkt een wezentje te hebben gebaard, een soort E.T. avant la lettre. Die krijst constant. Vriendin (in een rol die ook wel door Laura Dern had kunnen worden vertolkt, ik bedoel een typisch Lynch-meisje) draait door, zit Nance met dat beessie. Net als E.T. wordt "het" dan ook nog ziek, begint Alien-trekjes te vertonen. En uiteindelijk is er nog iets met koppen en gummen. Bijzondere trip.

Guernsey
Meteen weer vergeten. Tijdens de film vermaakte ik me door wat op gitaar erbij te pingelen, excuses aan de regisseur die natuurlijk bewust geen muziek had gebruikt, maar zo kon ik me toch beter concentreren. Een vrouw (Maria Kraakman) wordt geconfronteerd met een zelfmoord, raakt daardoor logischerwijs van slag en ze begint ook nog eens te vermoeden dat haar man (Fedja van Huet in een goeie sukkelige rol) vreemdgaat. Dan zijn er nog wat minder boeiende perikelen met pa, die zijn prachtvilla verkoopt en met zijn importbruid naar Guernsey wil verhuizen.

Rosencrantz and Guildenstern Are Dead
Ook leuk als je Hamlet niet 1,2,3 paraat hebt. Rosencrantz and Guildenstern zijn 2 klunzen van Clerks-achtige melige proporties, die op weg zijn naar het kasteel van Hamlet omdat die gek is geworden. Onderweg komen ze een bloederig theatergezelschap tegen dat wel 'ns een voorstelling geven, dan raakt alles in een stroomversnelling, onnavolgbaar absurdisme, constante woordspelletjes, filosofische discussies en Guildenstern (of was het nou Rosencrantz) die perpetuum mobiles en andere gadgets knutselt, die op het moment supreme de mist ingaan.

Last Resort
Korte asielzoekersfilm. Een Russische vrouw komt met haar zoontje naar Engeland, de man op wie ze verliefd is zou op 'r wachten op 't vliegveld. Nee dus. Ze belandt in de bekende Kafkaeske mallemolen, waar ze dan maar claimt dat ze politiek vluchteling is.. Maar die procedure gaat wel een jaar duren, als ze dan later die verklaring wil intrekken, kost zelfs dat weer maanden. In het asielzoekerscentrum, dat op (?) een verlaten pretpark ligt maakt ze kennis met Alfie, een manusje van alles, bingo-oproeper, ex-crimineel/vechterbaas, all in all een Mike Leigh-achtig vriendelijk figuur, die zich om haar bekommert. Dat wordt een rechte lijn richting liefde natuurlijk, maar toch niet helemaal, zonder dat er nou veel verbazends gebeurd. Interessant (eigenlijk wrang logisch) is dat rond zo'n centrum gladjakkers rondhangen, die de mooie vrouw al snel in 't oog hebben en 'r de webcamsex-industrie in, eh, lozen.

"Eraserhead"

Na een half uur afgehaakt, wegens saai en irritante soundtrack.

"Guernsey"

Met scene bij mij in de straat! (Als Kraakman achter dat muurtje van Huêt bespiedt.) Ik mocht de film wel, maar ik ben ook liefhebber van loodzwaar drama uit de calvinistische school.

Met scene bij mij in de straat!

wist ik :) of beter, ik wist dat 't ergens zat, maar wist niet waar. Al zou het wel niet die villa zijn. ;)

ik dacht de film ook best te mogen, tot ik een dag later minuten moest nadenken welke film ik ook alweer had gekeken.

Marketa Lazarová (Frantisek Vlásil, 1967) – met de grappige recensie in de Filmkrant in gedachten had ik een ondoordringbare film verwacht. De recensent was blijkbaar vergeten de ondertiteling in te schakelen, want het Tsjechische epos is prima te volgen. Marketa Lazarová is meer lineair verteld dan Andrei Roeblev van Tarkovski en niet zo fragmentarisch als je op het eerste gezicht zou denken. De episodes volgen elkaar netjes in chronologische volgorde op. Binnen die episodes wordt wel eens met tijd gehusseld, maar daar draait de getrainde filmkijker zijn hand niet voor om. Kort gezegd gaat de film over een flink uit de hand gelopen, middeleeuwse burenruzie tussen de clan van twee broers en die van de vader van het jonge, vrouwelijke titelpersonage. Het gaat mis na de overval van de broers op een Saksische koets. De Saksen sturen een klein legertje naar de vervallen dorpjes om een ontvoerde zoon te bevrijden en op wrede wijze orde op zaken te stellen. De strijd wordt gadegeslagen door wolven en arenden en vastgelegd in beeldschoon en haarscherp Cinemascopeformaat. De toelichting in het boekje bij de dvd schrijft treffend dat je als toeschouwer de gebeurtenissen ervaart als een westerling die met de tijdmachine bruusk de Middeleeuwen in is gesmeten en niet meer kan doen dan 159 minuten ademloos toekijken. De beste Tsjechische fillm ooit gemaakt? Zou best wel eens zo kunnen zijn.

die Rubynogwat (ik kan het niet eens spelen, zie ergens een jaar terug in deze draad) ging me ook de pet te boven, maar dit klinkt als een uitdaging, op de lijst dus. Maar hij kan toch niet beter zijn dan het knotsgekke Closely Observed Trains. Hmm ook I Served The King of England nog 'ns zien :)