Filmforum

geen enkele vorm van spanningsopbouw, van duidelijk besef van strijd/vijanden/goed & slecht.

Ik vond die Harkonnen met zijn vieze puisten en lieve jongetjes ontloppen toch wel echt slecht hoor. ;)

Blijf erbij dat je deze film moet zien als je 13 bent in de bioscoop. Je hebt geen flauw idee wie David Lynch is en dan krijg je dit soort shit over je heen. Een chaos maar toch: die Navigator die door leernichten wordt vervoerd, de dromen, die rare blokpakken, Sean Young en Virginia Madsen (al vond ik destijds Fransesca Annis de allermooiste)...de soundtrack van Toto. Alleen Sting in die belachelijke vleugelslip was destijds echt traumatisch. :)

Goh ja The dead, die moet ik maar weer eens zien. Wat een verhaal, en wat een emotionele (doch literaire) mokerslag aan het einde, waar de engelsen het woord epiphany dan voor gebruiken. Ik vind overigens dat het boek dat einde wel veel beter doet dan de film. Maar goed...

het boek is altijd beter, behalve als Hitchcock weer 'ns een pulpboekie had opgekocht ;)

wel knap van The Dead ja, het is zeer literair en toch echt/geloofwaardig, verdraaid lastig in een plat medium als film.

de soundtrack van Toto

oh ja dat vergat ik nog.. 3 (DRIEEEE) uur lang CONSTANT orkestmeuk. Ik bedoel, CONSTANT. dat smeert alles dicht en verknalt nog meer van de spanning.. En dan af en toe Toto, die absurd ver naar de achtergrond zijn gemixt. Net of je een orkest hoort en ergens in de garage naast de concertzaal oefent een bandje.

Wat een film :) Harkonnen.. die zwevende oom uit Mary Poppins :) Die hele Harkonnen-clan is net het Poolse voetbalteam anyway.

The Dead, de enige geweldige Joyce-verfilming, al komt Ulysses van Joseph Strick uit 1967 een heel eind in de goede richting. The Opposite Of Sex was volgens mij de laatste film van Ricci die nog te pruimen is. Van de dit weekend alhier genoemde Bresson zijn onlangs weer enkele titels op dvd uitgebracht via Articifial Eye: A Man Escaped (of, in het lange Frans: Un condamné à mort s'est échappé ou Le vent souffle où il veut) (1956), Lancelot Du Lac (1974) en Le Diable Probablement (1977). Nu nog de tijd zien te vinden om dat allemaal te gaan bekijken…

afraders
The Happening (M. Night Shyamalan, 2008) – alweer een mislukking van de maker van The Sixth Sense. Hij stelt ons inlevingsvermogen zwaar op de proef en probeert de spanning er in te houden met een falende suspension of disbelief. De hoofdrolspelers kunnen net zo weinig met de stroeve dialogen als de bijrolspelers. Het beetje humor is pijnlijk onleuk, zoals b.v. in het geval van de man met baard die heel suf uit zijn ogen kijkt, met planten praat en ondanks zijn groene praatjes watertandt bij het woord hot dogs. Actrice Zooey Deschanel denkt het te redden door extra met haar Bambi-ogen te rollen en onderwijzer Mark Wahlberg acteert alsof hij minderjarig is. Volgens de innerlijke logica van het verhaal hadden beide personages halverwege al dood neer moeten vallen, maar om een of andere duistere reden gebeurt dat niet. Helaas.

Leatherheads (George Clooney, 2008) – een niemendalletje van Clooney. Als dit een poging was de kostuumfilms van de Coen-broertjes te benaderen (Hudsucker Proxy of O Brother, inclusief dikke man) dan faalt hij behoorlijk. Screw screwballs.

Illegal (Lewis Allen, 1955) – de enige noir uit de uitgebreide boxen van Warner waarbij ik moeite had de aandacht er bij te houden. Dat ligt niet aan hoofdrolspeler Edward G. Robinson, maar aan het feit dat dit rechtbankdrama helemaal geen noir is. Op de commentaartrack laat actrice Nina Foch niets heel van de film en geeft ze de schuld aan de stijve regie en het levenloze acteren van zowel hoofdrolspelers als figuranten (inclusief zijzelf). Ze heeft helemaal gelijk. Illegal komt geen moment tot leven.

aanraders
Funny Bones U.S. - (Michael Haneke, 2008) – overbodige remake waarbij ik desondanks toch weer zat te trillen op mijn stoel.

The 9th Company (Fyodor Bondarchuk, 2005) – een Russische oorlogsfilm over jonge soldaten in het Afghanistan van 1988 heeft dezelfde structuur als Full Metal Jacket, maar is natuurlijk niet zó goed. Daarvoor wordt door sommige acteurs iets teveel overgeacteerd en zijn verhaalelementen en filmtechnieken (b.v. het springerige beeld uit Saving Private Ryan) te bekend. Bij een Russische blockbuster vreesde ik van tevoren Rambo-praktijken, maar de toon wordt, naarmate we de laatste veldslag naderen, steeds ernstiger en het oorlogsgeweld wordt nergens als heroïsch uitgebeeld.

The Orphanage (J.A. Bayona, 2006) – in voormalig, afgelegen kindertehuis raakt vrouw haar zoontje kwijt in thriller met griezelelementen. De horror voelt iets te vertrouwd aan (denk aan The Innocents, The Others), maar als thriller blijft The Orphanage overeind. Ik was in ieder geval door de ontknoping verrast.

Il Y A Longtemps Que Je T’Aime (Philippe Claudel, 2007) – een Frans drama waar je zo min mogelijk (het liefst helemaal niets) van tevoren over moet weten. Juliette (Kristin Scott Thomas) komt voor onbepaalde tijd bij haar zus wonen en net als de kijker vraagt de directe omgeving zich af wat voor geheim de vrouw met zich meedraagt. Een onopgemaakte Thomas speelt een introvert en afstandelijk personage waar je de hele film in geïnteresseerd blijft. Grappig om te zien hoe het Engelse accent van Thomas in het script wordt verklaard.

Year Of The Dog (Mike White, 2007) – Amerikaanse zwarte komedie met bekend semi-indiegevoel over eenzaamheid en vervreemding in suburbia. Peggy (Molly Shannon) leeft alleen met haar hondje en raakt het spoor bijster als het beestje vergiftigd raakt en sterft. Ze vindt in haar familie en op het werk geen begrip en draait geleidelijk aan door. Als regisseur Mike White geen mededogen had gekend voor zijn hoofdpersonage, had dit net zo goed een film van Todd Solondz kunnen zijn. Zover komt het gelukkig niet. In de bijrollen onder meer John C. Reilly, Laura Dern en Peter Sarsgaard.

Aangezien mijn modem thuis het weer doet, staan hier ook enkele aanraders.

Ah een onderverdeling is aanraders en afraders (aangevuld wellicht met "tijd over") is wel een idee. Draait veel degelijk Frans in de bios op het moment he (Ook un baiser s'il vous plait). Maar es mijn voordeel mee doen. Funny bones U.S. was inderdaad een betere titel geweest... :)

O ja, ook nog Glitter gezien. Sentimentele crap, maar volgens mij haten een hoop peeps er extra op omdat je gewoon moet haten op Mariah Carey. Misschien kijk ik te veel 'b-films' maar haar acteren vond ik bijvoorbeeld niet overdreven slecht.

hoe vond je Glitter vergeleken met Crossroads? ;) Ik ken mensen die die laatste best goed vonden...

Pfoeh, ik heb 'm geloof ik wel gezien. Niet echt iets wat blijft hangen. :D

Over een jaar weet ik ook niet veel meer van Glitter, vermoed ik.

Funny Bones. Haha, heb in tijden niet meer zo hard om mezelf moeten lachen. ;-)

Wat Franse films betreft: Paris hoort in het rijtje afraders thuis. Misschien dat ik daar later (zonder typfouten) nog op terug kom.

"The Opposite Of Sex was volgens mij de laatste film van Ricci die nog te pruimen is."

Als liefhebber en verdediger van late Waters moet ik toch even opkomen voor Pecker (Monster heb ik zelf niet gezien, maar die is toch ook goed?)

Pecker vind ik zelf nogal mwoah (maar ben dan ook geen fan van Waters) en Monster is toch voornamelijk de film Charlize Theron. Maar inderdaad, het kan nog erger, met Speed Racer als meest recente dieptepunt.

Zelf was ik enthousiaster over The Savages (Tamara Jenkins, 2007) dan Olaf (zie 5 mei 2008 18:10 uur). Je kunt de film degelijk noemen, maar saai gaat me iets te ver. De scherpe observaties zijn regelmatig erg (pijnlijk) grappig. Philip Seymour Hoffman is zeker op dreef, maar vergeet niet de knappe rol van Philip Bosco als de dementerende vader Lenny. Hij heeft ook nog eens de beste grappen.

Mij zei de naam eigenlijk niks, maar liefhebbers van klassieke musicals en van mooie benen betreuren de dood van Cyd Charisse, meerdere malen tegenspeelster van Gene Kelly en Fred Astaire.
http://imagecache2.allposters.com/images/pic/MMPH/174781~Cyd-Charisse-Posters.jpg

De minutenlange danssequentie uit Singin' In The Rain, waarin Cyd Charisse danst met Gene Kelly, is een schoonheid. En ik houd eigenlijk helemaal niet van musicals. Kun je nagaan.

Ga er lekker voor zitten: hier en hier (waarin Charisse roken tot kunst verheft).

Uit The Band Wagon (hierboven beschreven):

http://youtube.com/watch?v=yuJxYmJlEHY
http://youtube.com/watch?v=duLFwcsc6Nc

Ja, oprecht van genoten...Word ik oud?

Dat eerste filmpje heeft Michael Jackson goed bestuurd voor Smooth Criminal...

"Ja, oprecht van genoten...Word ik oud?"

Nee. De vraag is eerder: waar is het fout gegaan met de musical als kunstvorm? Is het allemaal de schuld van Andrew Lloyd Webber?

Reversal of Fortune
Vreemde "achter de schermen van een rechtzaak"-film. Een steenrijke vrouw raakt in coma (Glenn Close, die de voice-over doet) haar man (Jeremy Irons) is de verdachte later veroordeelde. Enter de advocaat Ron Silver. Of advocaat, hij is eigenlijk professor en hij schakelt studenten in om 'm te helpen. Als praktijk-opdracht ofzo, hij lijkt 't altijd te doen. Zo zoeken ze naar ingangen in een heropening van de zaak die hopeloos lijkt, terwijl ze basketballen e.d. Eindeloze theorien a la Rashomon en typisch zo'n film waar we de waarheid nooit krijgen te weten, net als in 't echt want 't is een "waargebeurd verhaal". Echt goed vond ik 'm niet, onderhoudend voor zolang het duurde, maar niemand is echt sympathiek, zelfs de kinderen hebben iets verdachts.

Pat Garrett & Billy The Kid
Peckinpah in zijn gebruikelijke nihilistische stijl. Was er niet voor in de stemming. Ik denk dat hij mikt op een uitzichtloze geweldspiraal die een soort treurigheid bij de kijker op moet roepen. Voor mij zat dat in 1 scene, waar een van Pat's handlangers wordt getroffen door een kogel, nog wat rondstrompelt, terwjil zijn vrouw huilend naar 'm kijkt. (Tegen een fraaie achtergrond van bergen enzo) En dan te bedenken dat die man alleen maar met Pat (de Sheriff) meeging omdat die 'm wat geld betaalde. Het Wilde Westen is hard, denk ook aan de arme kippen die worden afgeknald in de beroemde openingsscene, fraaie muziek daar van Bob Dylan, die ook een rol speelt. Hij lijkt overal al ginnegappend bij aanwezig te zijn, beetje irritant. Ik las dat Peckinpah groot werd met Revisionistische Westerns: meer anti-helden, check. Maar ook een prominentere rol voor sterke vrouwen. Die heb ik niet gezien, de talrijke dames zijn meestal naakt, hebben nagenoeg geen tekst en bieden zich gewillig aan (of worden gedwongen)

Shara
Boeiende vertelling, hermetisch als Japan zelf. In de opening zien we 2 jongens spelen en rennen door pittoreske straatjes en steegjes. Er luiden omineuze bellen, alles wijst op horror. En dat klopt in zekere zin, want een van de jongens verdwijnt. Flash forward naar jaren later. De jongen is nog altijd pleite en we zien zijn familie proberen door te leven. Pa is vooral bezig met het organiseren van een straatfestival, ma is zwanger (van een vervanger?) en de jongen schildert. Dan wordt de andere jongen gevonden, althans dat horen we. We zien 'm niet, we zien de familie hem niet identificeren. Heel apart. Het leven gaat gewoon weer door, de jongen beleeft wat met een buurmeisje en dan is daar dat dansfestival en bevalling als catharsis. Als de bevalling zover is, rennen de jongen en het meisje op dezelfde wijze door de straatje als de opening. Een mooie cirkel.

Ludo, wat aanvullende info over Shara graag. Regisseur? Jaar?

Ah, Sharasoyju...

http://www.imdb.com/title/tt0363060/

regie: Naomi Kawase, 2003

online te vinden via Avaxhome, ik had de 1cd versie gedownload, zou ik afraden, het beeld was maar matig. Op dezelfde pagina is ook een 2cd-versie te vinden, wie weet is die beter.

ik dacht ik noem bij de internationale titel ;)

ergens zegt de jongen (dacht ik) Shara! Shara! Wat dan "het is niet waar" zou moeten betekenen.. Maar ik geloof dat het in werkelijkheid gewoon de naam van het straatfeest is (en ik 't Japans verkeerd "verstond")

www.reverseshot.com

goeie filmsite, vond ik toevallig via:
http://www.reverseshot.com/article/woman_under_the_influence

Eraserhead
Het verhaal is chaotisch/onnavolgbaar/associatief, zou iemand het wél snappen? Maar daar gaat het natuurlijk helemaal niet om in Lynch's langspeeldebuut. In een industrieel landschap, waar constant machines klinken loopt Jack Nance rond, met z'n bekende bizarre kapsel. Zijn meisje blijkt een wezentje te hebben gebaard, een soort E.T. avant la lettre. Die krijst constant. Vriendin (in een rol die ook wel door Laura Dern had kunnen worden vertolkt, ik bedoel een typisch Lynch-meisje) draait door, zit Nance met dat beessie. Net als E.T. wordt "het" dan ook nog ziek, begint Alien-trekjes te vertonen. En uiteindelijk is er nog iets met koppen en gummen. Bijzondere trip.

Guernsey
Meteen weer vergeten. Tijdens de film vermaakte ik me door wat op gitaar erbij te pingelen, excuses aan de regisseur die natuurlijk bewust geen muziek had gebruikt, maar zo kon ik me toch beter concentreren. Een vrouw (Maria Kraakman) wordt geconfronteerd met een zelfmoord, raakt daardoor logischerwijs van slag en ze begint ook nog eens te vermoeden dat haar man (Fedja van Huet in een goeie sukkelige rol) vreemdgaat. Dan zijn er nog wat minder boeiende perikelen met pa, die zijn prachtvilla verkoopt en met zijn importbruid naar Guernsey wil verhuizen.

Rosencrantz and Guildenstern Are Dead
Ook leuk als je Hamlet niet 1,2,3 paraat hebt. Rosencrantz and Guildenstern zijn 2 klunzen van Clerks-achtige melige proporties, die op weg zijn naar het kasteel van Hamlet omdat die gek is geworden. Onderweg komen ze een bloederig theatergezelschap tegen dat wel 'ns een voorstelling geven, dan raakt alles in een stroomversnelling, onnavolgbaar absurdisme, constante woordspelletjes, filosofische discussies en Guildenstern (of was het nou Rosencrantz) die perpetuum mobiles en andere gadgets knutselt, die op het moment supreme de mist ingaan.

Last Resort
Korte asielzoekersfilm. Een Russische vrouw komt met haar zoontje naar Engeland, de man op wie ze verliefd is zou op 'r wachten op 't vliegveld. Nee dus. Ze belandt in de bekende Kafkaeske mallemolen, waar ze dan maar claimt dat ze politiek vluchteling is.. Maar die procedure gaat wel een jaar duren, als ze dan later die verklaring wil intrekken, kost zelfs dat weer maanden. In het asielzoekerscentrum, dat op (?) een verlaten pretpark ligt maakt ze kennis met Alfie, een manusje van alles, bingo-oproeper, ex-crimineel/vechterbaas, all in all een Mike Leigh-achtig vriendelijk figuur, die zich om haar bekommert. Dat wordt een rechte lijn richting liefde natuurlijk, maar toch niet helemaal, zonder dat er nou veel verbazends gebeurd. Interessant (eigenlijk wrang logisch) is dat rond zo'n centrum gladjakkers rondhangen, die de mooie vrouw al snel in 't oog hebben en 'r de webcamsex-industrie in, eh, lozen.

"Eraserhead"

Na een half uur afgehaakt, wegens saai en irritante soundtrack.

"Guernsey"

Met scene bij mij in de straat! (Als Kraakman achter dat muurtje van Huêt bespiedt.) Ik mocht de film wel, maar ik ben ook liefhebber van loodzwaar drama uit de calvinistische school.

Met scene bij mij in de straat!

wist ik :) of beter, ik wist dat 't ergens zat, maar wist niet waar. Al zou het wel niet die villa zijn. ;)

ik dacht de film ook best te mogen, tot ik een dag later minuten moest nadenken welke film ik ook alweer had gekeken.

Marketa Lazarová (Frantisek Vlásil, 1967) – met de grappige recensie in de Filmkrant in gedachten had ik een ondoordringbare film verwacht. De recensent was blijkbaar vergeten de ondertiteling in te schakelen, want het Tsjechische epos is prima te volgen. Marketa Lazarová is meer lineair verteld dan Andrei Roeblev van Tarkovski en niet zo fragmentarisch als je op het eerste gezicht zou denken. De episodes volgen elkaar netjes in chronologische volgorde op. Binnen die episodes wordt wel eens met tijd gehusseld, maar daar draait de getrainde filmkijker zijn hand niet voor om. Kort gezegd gaat de film over een flink uit de hand gelopen, middeleeuwse burenruzie tussen de clan van twee broers en die van de vader van het jonge, vrouwelijke titelpersonage. Het gaat mis na de overval van de broers op een Saksische koets. De Saksen sturen een klein legertje naar de vervallen dorpjes om een ontvoerde zoon te bevrijden en op wrede wijze orde op zaken te stellen. De strijd wordt gadegeslagen door wolven en arenden en vastgelegd in beeldschoon en haarscherp Cinemascopeformaat. De toelichting in het boekje bij de dvd schrijft treffend dat je als toeschouwer de gebeurtenissen ervaart als een westerling die met de tijdmachine bruusk de Middeleeuwen in is gesmeten en niet meer kan doen dan 159 minuten ademloos toekijken. De beste Tsjechische fillm ooit gemaakt? Zou best wel eens zo kunnen zijn.

die Rubynogwat (ik kan het niet eens spelen, zie ergens een jaar terug in deze draad) ging me ook de pet te boven, maar dit klinkt als een uitdaging, op de lijst dus. Maar hij kan toch niet beter zijn dan het knotsgekke Closely Observed Trains. Hmm ook I Served The King of England nog 'ns zien :)

Closely observed trains: ik was een half jaar geleden halverwege toen ik de griep kreeg. Nog maar eens proberen, dacht ik, toen Ludo er vervolgens over schreef. Eerste half uur was nogal elusive.

Even een mailtje tussendoor op deze plek (om geen slapende honden wakker te maken). Ik zie dat de zielige Amerikanen elders weer bezig zijn op ons forum. Een paar maanden geleden heb ik de moderator van ILX gemaild met het verzoek de stoorzenders te blokkeren. Dat bleek te helpen, want daarna was het een tijdje opvallend rustig alhier. Misschien dat een van jullie deze keer via i✧✧.moderat✧✧✧@gm✧✧✧.c✧✧ het vriendelijke verzoek kan versturen om opnieuw de snotneuzen te weren? Zelf heb ik daar nu even niet de tijd of energie voor. Alvast bedankt!

Het mailadres is er beetje beroerd uitgekomen, maar je vindt het contactadres via de link FAQ bovenaan deze pagina.

moeten we niet tolerant zijn als Nederlanders? ;)

Nee.

(ze lijken in elk geval weer verdwenen voorlopig)

Ben X
Pas tijdens de film, maar voordat het gezegd werd ;), snapte ik 'm. Ben X.. Ben niks. Het is overal over deze film opgezocht, maar waarom Filmfan-presentator (met al zijn ervaring!) Nic Balthazar, de hoofdrol door een man liet spelen die zo'n beetje 2x zo oud is als het personage is een raadsel. Sommige shots kunnen nog, maar de meeste. Het verhaal is van dik hout, een autistische jongen leeft in een fantasy-game wereld, waarvoor ze een echt spel gebruikten, wat (dus) heel fraai uitpakt. De jongen wordt gepest en zint op wraak, je denkt hij gaat de hele school afknallen, maar tis wat subtieler. 2 major plot twists eentje (rond een schoon meiske) voorspelbaar, de andere ("z'n Endgame") werkt wel. Rond het meisje zit ook de allerbeste scene, de enige waar je op 't puntje van de stoel zit. Het meisje (dat hij kent uit virtuele wereld) komt 'm opzoeken met de trein, hij ziet 'r maar durft 'r niet aan te spreken en gaat dan maar naast haar zitten als ze weer de trein naar huis neemt. Zo is ie toch nog even bij haar.

Die Falscher
Onwaarschijnlijke Oscar-winnar, zeker geen slechte film maar in die miljoen buitenlandse films zat vast wel 'n betere. Rare categorie ook eigenlijk, als je nou heel fraai camerawerk hebt in een buitenlandse film, kun je dan eigenlijk alsnog de camera-Oscar winnen..? En wat als ze in India een Engelstalige film maken..Het gegeven van die Falscher is wel interessant, een groep joodse drukkers, grafici en oplichters wordt door de nazi's gevangen genomen om vervolgens geld te gaan vervalsen. Voordat het zover is zien we het hoofdpersonage, een meesteroplichter met een uiterlijk ergens tussen Robert De Niro en Freek De Jonge, hij rommelt wat aan in 't Berlijn van de jaren '30. Maar deze fase duurt veel te kort, zoals de film maar weigert echt diepgang te krijgen. Zelfs het hoofd-dilemma, moeten ze de nazi-machine blijven "financieren" of moeten ze tot sabotage overgaan, lost uiteindelijk zichzelf (wel realistisch) op.. Je rekt 't gewoon zolang je kan, maar uiteindelijk ben je toch opportunistisch genoeg om eerst jezelf maar in leven te houden.

Ober
Als dit een werkelijk geslaagde film (hij is best grappig hoor) was geweest was dit meta-verhaal op elk niveau goed. Dat wil zeggen, goed op 't niveau van het script dat in de film geschreven wordt door een scenarioschrijver, maar ook op het niveau waar de scenarioschrijver met zijn vriendin kibbelt en ook op 't bizarre niveau waar de personages verhaal komen halen bij 'm, als ze 't ergens niet mee eens zijn. Hier wordt geen verklaring voor gegeven, wat wel jammer is, dan voelde Stranger Than Fiction toch logischer. Er is nog een vierde niveau, wat als de schrijver niet alleen het "gewone" verhaal bedenkt, maar ook in zijn script zet dat de personages merken dat ze gestuurd worden.. Wat voor mogelijkheden zou je dan nog hebben. Nou ja zou wat ingewikkeld worden misschien. Al dacht ik op 't allerlaatst waarin de schrijver aan 't hoofdpersonage belooft dat alles nog goed komt, het personage zou zeggen "Je mag wel opschieten we hebben nog maar 5 minuten" (Of je mag wel opschieten je zit al op pagina 90 en je wilde onder de 100 pagina's blijven!)

Het is overal over deze film opgezocht

al gezegd.

Er is nog een vierde niveau, wat als de schrijver niet alleen het "gewone" verhaal bedenkt, maar ook in zijn script zet dat de personages merken dat ze gestuurd worden..

nou ja ze merken natuurlijk wel wat er gebeurd, de grote lijn althans. Ik bedoel meer dat de schrijver zichzelf ook nog script.

Een van de leukste vondsten in Ober vond ik het moment waarop de ober tegen een grote vogelkooi wordt geslagen, waarna hij duizelig op de grond ligt en (net als in een tekenfilm) de vogeltjes rondom zijn hoofd vliegen.

"Rare categorie ook eigenlijk, als je nou heel fraai camerawerk hebt in een buitenlandse film, kun je dan eigenlijk alsnog de camera-Oscar winnen..?"

Ja, maar het is wel lastig, want om genomineerd te worden heb je de stemmen nodig van de cameramensen van de Academy, die allemaal in Hollywood zitten.

Wat ik altijd intrigerend aan Van Warmerdam vind is dat hij zijn Vrouwen altijd zo...geil weet te brengen. :) Ik weet niet, er zit een of andere Latijn in die man gevangen.

1 CITIZEN KANE
2 THE GODFATHER
3 CASABLANCA
4 RAGING BULL
5 SINGIN' IN THE RAIN
6 GONE WITH THE WIND
7 LAWRENCE OF ARABIA
8 SCHINDLER'S LIST
9 VERTIGO
10 THE WIZARD OF OZ

haha

Een van de leukste vondsten in Ober vond ik het moment waarop de ober tegen een grote vogelkooi wordt geslagen, waarna hij duizelig op de grond ligt en (net als in een tekenfilm) de vogeltjes rondom zijn hoofd vliegen

krek gemist, vogeltjes in de kooi wel gezien, nog maar 'ns doorzappen dan. Als die Japanse schurk door Beat Takeshi was gespeeld had ik de film natuurlijk wel een meesterwerk gevonden ;)

wat betreft vrouwen, Thekla Reuten is inderdaad wel eh interessant, haar naakte achterkant zit er totaal anders uit dan je van voren zou verwachten!

Zeg, heeft iemand Southland Tales al gezien? Film lijkt behoorlijk polariserend te werken onder Amerikaans journaille. Voordat ik aan die apocalyptische film van 2,5 uur met bufffy the vampire slayer begin, wil ik wel enige garantie...

Southland Tales nog niet gezien. Hopelijk duikt daar binnenkort een Britse importversie van op, want de film draaide daar al december vorig jaar. Ik ga ´m zeker zien, omdat ik benieuwd ben waar Richard Kelly mee aankomt na Donnie Darko.

http://www.avclub.com/content/node/70916/print/

"With Southland Tales, Kelly offers not just a movie but a mind-melting multi-media experience, a vast, sprawling, absurd universe to get lost in, complete with three, count ‘em three, graphic novel prequels (Part One: Two Roads Diverge, Part Two: Fingerprints, Part Three: The Mechanicals). I suspect that the film will probably make more sense to people who’ve read the graphic novels, though I imagine that complete comprehension of something as wiggy and abstract as Southland Tales is pretty much impossible, even to Kelly himself. Such is the mystery of art. And mind-boggling self-indulgence."

It’s as if Kelly jotted down every surreal image and crackpot idea he could think of, combined it with his dream journal, then decided that they were strong enough that he could simply film his dreams and notes without going through the trouble of channeling them into a coherent, lucid narrative with a beginning, a middle, and an end. Watching Southland Tales is like invading someone else’s dream, with all the good, bad, and disorientation that entails.

ust a few weeks after its release, Southland Tales was playing on exactly one screen in my city. Then again, I live and work in a Podunk one-horse town called Chicago, so it’s possible it’s playing more extensively elsewhere. There were exactly three other people in the theater when the film began. 40 minutes later, a full fourth of the audience (i.e. one dude) walked out never to return, a cloud of confusion and disappointment visible above his head. You could cut the lunacy with a knife: I literally could have stripped off all my clothes and somersaulted down the aisle screeching the lyrics to “Umbrella” while watching Southland Tales, secure in the knowledge that my actions would constitute merely the second craziest thing happening in the theater at any given moment.

hee hadden de kranten 't niet jaaaren geleden al over die film. Ik dacht dat het een lost project was geworden inmiddels. :) Ook wel benieuwd.

de vogelgrap in Ober is trouwens ERRUG subtiel Vido. :)

Thekla Reuten? Die was wel okay maar ik bedoelde natuurlijk Lyne Renée (Stella). ;)

ik houd gewoon van meisjes met brillen denk ik ;)

Twin Peaks: Fire Walk With Me
Mijn "mentale" verzameling Lynch-films is hiermee compleet. Tsja, wat zal ik van deze zeggen. Als ik 't goed begrepen heb viel ie bij liefhebbers van de serie ook al tegen. En ik heb de serie niet eens gezien. Alleen het eerste half uur is de moeite. Een agent komt naar een stadje om een moord te onderzoeken, hij wordt opgezadeld met een sukkelig hulpje en dan maar kijken waar ze clues kunnen vinden. Op trailerparken waar Harry Dean Stanton de baas is, of onder nagels. Misschien ligt de oplossing al in de gecodeerde dans die hun dove baas (Lynch himself, die schreeuwt als en lijkt op van Gaal) liet uitvoeren. Daarna flasht de film voorwaarts naar een nieuwe moord in the making. Nu volgen we we vooral het meisje, dat onnavolgbaar doortript op cocaine en trauma's. Alhoewel onnavolgbaar? Zit er uiteindelijk toch gewoon een simpel incest-verhaal onder.

Léolo
Een van de 2 films die de tragische verongelukte Jean-Claude Lauzon maakte. Het deed me denken aan Running With Scissors en het opgroeien in Quebec-tintje heeft wat van C.R.A.Z.Y. Maar denk toch vooral aan een iets geslaagdere versie van de eerste. Met een net als in Breaking Away met een door Italie (Italiaanse meisjes vooral) geobsedeerde jongen in een compleet bizarre familie, die ieder ook zo hun eigen obsessies hebben (voor o.a. poepen, spieren kweken en het oraal laten verwijderen van teennagels) Film heeft sowieso een paar hilarische seks-scenes. Wie de appeltaart in American Pie al ver vond gaan, deze film heeft ook een mooie techniek. Ondertussen vlucht het jongetje in poetische gedachten, die eindeloos op voice-over worden voorgelezen. Doet hij dat nou als hij oud is? Of toch een oude zwerver die zijn schrijfsels uit de prullenmand vist.

Daratt
Eenvoudig en sterk verhaal. Deed me aan Le Fils en The Assistant denken. In The Assistant overvalt een Italiaans crimineeltje een Joodse kruidenier.. Hij krijgt spijt en komt terug en gaat voor de man werken. (Zonder dat z'n baas weet dat hij 't was) Hier gaat een plattelandsjongen uit Tsjaad, nadat een algehele amnestie voor burgeroorlogmisdadigers is afgekondigd naar de grote stad. Hij zoekt en vindt de moordenaar van zijn dader en gaat voor 'm in de bakker werden. De man heeft niets door en begint 'm als zijn zoon te zien. Simpele spanningsopbouw, hoe gaat dit aflopen, nou op effectieve wijze. Het is een stille film, ook omdat de baas van de bakkerij nagenoeg geen stem meer heeft nadat zijn keel in de oorlog was doorgesneden. Uiteindelijk was ik dan ook blij dat de oplossing niet talig was, maar puur op de kracht van beeld en geluid tot stand kwam.

Mallrats
Na Clerks kwam Kevin Smith hiermee. In kleur, een budget voor wat stunts en natuurlijk wat tieten, op een of andere manier voel je dat aankomen vanaf minuut 1. Clerks was een praatfilm, dit ook nog wel natuurlijk, maar er is toch meer actie, wat al snel wat minder grappig is. Wederom draait het om een discussierend duo, 2 lummels die op dezelfde dag gedumpt worden door hun vriendinnetjes, al was het maar omdat ze meer van Sega computers houden. Wat te doen? Nou, naar de "mall" natuurlijk, al was het maar om de Truth or Date quizshow te saboteren, waar een van de meisjes aan meedoet. Ze zoeken hulp bij Silent Boy en Jay, maar dat is natuurlijk vragen om chaos. Verhaaltje is voorspelbaar (ik zei quizshow!) maar het scenario zit goed in elkaar. Silent Bob, bijvoorbeeld, is bezig met Starswars evil powers en die komen natuurlijk aan 't eind nog van pas.

Hij zoekt en vindt de moordenaar van zijn dader

vader natuurlijk.

Be kind rewind (Gondry, 2008). Cute! Gondry zet zijn charmante anti-geliktheid uit The science of sleep voort in een verhaal over een videostore waar alle cassettes gewist worden. Personeel besluit films zelf opnieuw op te nemen, hetgeen een succes wordt. Zo innemend gedaan en met zo’n onschuldige en hartverwarmende boodschap dat je het Gondry vergeeft dat het verhaal nauwelijks meer is dan het centrale idee. Doordat ongeloofwaardige ontwikkeling op ongeloofwaardige ontwikkeling wordt gestapeld onstaat een soort sprookje. Check ook de zeer inventieve website (www.bekindmovie.com) en Vido’s site voor een recensie.

The blessing bell (Hiroyuki Tanaka, 2002). Werkloze man strompelt wat door de stad en heeft een aantal ontmoetingen met mensen die levensmoe zijn of problemen hebben van dat niveau. Ergens tussen neus en lippen door redt hij een kind uit een brandend gebouw, wint hij een loterij, etc. Af en toe een arty tsai ming liang shot van een minuut waarin niets gebeurt. En aan het einde loopt hij het hele parcours weer terug. Kapot geërgerd.

The machinist (Anderson, 2004). Kan me wel vinden in Ludo’s stuk op de subs-site. Je verwacht meer verrassingen, die vervolgens uitblijven. Heb me wel goed vermaakt en het is redelijk spannend.

Pierrot le fou (Godard, 1965). Aangemoedigd door Le mépris, die als een totale verrassing insloeg, besloot ik nog eens een Godard te proberen. De eerste gedachte is dat een film met Anna Karina in technicolor wel een meesterwerk moet zijn, maar dan hebben we buiten de regisseur gerekend. Want die begint alweer vroeg met zijn eeuwige ge-metagrap. Jaja, dit is cinema, da’s niet echt he, dus hier komt weer een scherm-doorbrekende kwinkslag. Het wil er bij mij niet in dat ik dit in 1965 wel leuk had gevonden. Spelen met het medium prima, maar mag het iets minder niveau onderbroek? Hetgeen ook geldt voor de niet-metagrappen. Af en toe een stukje politiek gewauwel en we dreigen weer naar het niveau Weekend af te dalen. Zo erg wordt het niet, maar ik heb me weer ouderwets zitten ergeren. En Jean Paul Belmondo is de Keanu Reeves van de nouvelle vague. En dan lelijk.

Verder nog director’s cut van Amadeus zitten kijken op tv. Ik blijf het enerverend vinden. Met name de scenes waarin Salieri zijn bewondering uit. Hij wil Wolfgang het liefst de andere wereld in helpen, maar gevraagd naar een mening: hij kan het niet over zijn hart verkrijgen tegen Wolfgang te liegen. Mooi.

En ik heb de eerste helft (80 minuten) gedaan van het breed bejubelde Colossal Youth, Portugese docu-sort-of-film over onderkant vd Portugese samenleving. Moet bekennen dat ik het behoorlijk saai vond. Als er iemand is die weet dat ik enorm beloond ga worden na het kijken van deel twee, dan hoor ik het wel.

Kapot geërgerd