Filmforum

(ze lijken in elk geval weer verdwenen voorlopig)

Ben X
Pas tijdens de film, maar voordat het gezegd werd ;), snapte ik 'm. Ben X.. Ben niks. Het is overal over deze film opgezocht, maar waarom Filmfan-presentator (met al zijn ervaring!) Nic Balthazar, de hoofdrol door een man liet spelen die zo'n beetje 2x zo oud is als het personage is een raadsel. Sommige shots kunnen nog, maar de meeste. Het verhaal is van dik hout, een autistische jongen leeft in een fantasy-game wereld, waarvoor ze een echt spel gebruikten, wat (dus) heel fraai uitpakt. De jongen wordt gepest en zint op wraak, je denkt hij gaat de hele school afknallen, maar tis wat subtieler. 2 major plot twists eentje (rond een schoon meiske) voorspelbaar, de andere ("z'n Endgame") werkt wel. Rond het meisje zit ook de allerbeste scene, de enige waar je op 't puntje van de stoel zit. Het meisje (dat hij kent uit virtuele wereld) komt 'm opzoeken met de trein, hij ziet 'r maar durft 'r niet aan te spreken en gaat dan maar naast haar zitten als ze weer de trein naar huis neemt. Zo is ie toch nog even bij haar.

Die Falscher
Onwaarschijnlijke Oscar-winnar, zeker geen slechte film maar in die miljoen buitenlandse films zat vast wel 'n betere. Rare categorie ook eigenlijk, als je nou heel fraai camerawerk hebt in een buitenlandse film, kun je dan eigenlijk alsnog de camera-Oscar winnen..? En wat als ze in India een Engelstalige film maken..Het gegeven van die Falscher is wel interessant, een groep joodse drukkers, grafici en oplichters wordt door de nazi's gevangen genomen om vervolgens geld te gaan vervalsen. Voordat het zover is zien we het hoofdpersonage, een meesteroplichter met een uiterlijk ergens tussen Robert De Niro en Freek De Jonge, hij rommelt wat aan in 't Berlijn van de jaren '30. Maar deze fase duurt veel te kort, zoals de film maar weigert echt diepgang te krijgen. Zelfs het hoofd-dilemma, moeten ze de nazi-machine blijven "financieren" of moeten ze tot sabotage overgaan, lost uiteindelijk zichzelf (wel realistisch) op.. Je rekt 't gewoon zolang je kan, maar uiteindelijk ben je toch opportunistisch genoeg om eerst jezelf maar in leven te houden.

Ober
Als dit een werkelijk geslaagde film (hij is best grappig hoor) was geweest was dit meta-verhaal op elk niveau goed. Dat wil zeggen, goed op 't niveau van het script dat in de film geschreven wordt door een scenarioschrijver, maar ook op het niveau waar de scenarioschrijver met zijn vriendin kibbelt en ook op 't bizarre niveau waar de personages verhaal komen halen bij 'm, als ze 't ergens niet mee eens zijn. Hier wordt geen verklaring voor gegeven, wat wel jammer is, dan voelde Stranger Than Fiction toch logischer. Er is nog een vierde niveau, wat als de schrijver niet alleen het "gewone" verhaal bedenkt, maar ook in zijn script zet dat de personages merken dat ze gestuurd worden.. Wat voor mogelijkheden zou je dan nog hebben. Nou ja zou wat ingewikkeld worden misschien. Al dacht ik op 't allerlaatst waarin de schrijver aan 't hoofdpersonage belooft dat alles nog goed komt, het personage zou zeggen "Je mag wel opschieten we hebben nog maar 5 minuten" (Of je mag wel opschieten je zit al op pagina 90 en je wilde onder de 100 pagina's blijven!)

Het is overal over deze film opgezocht

al gezegd.

Er is nog een vierde niveau, wat als de schrijver niet alleen het "gewone" verhaal bedenkt, maar ook in zijn script zet dat de personages merken dat ze gestuurd worden..

nou ja ze merken natuurlijk wel wat er gebeurd, de grote lijn althans. Ik bedoel meer dat de schrijver zichzelf ook nog script.

Een van de leukste vondsten in Ober vond ik het moment waarop de ober tegen een grote vogelkooi wordt geslagen, waarna hij duizelig op de grond ligt en (net als in een tekenfilm) de vogeltjes rondom zijn hoofd vliegen.

"Rare categorie ook eigenlijk, als je nou heel fraai camerawerk hebt in een buitenlandse film, kun je dan eigenlijk alsnog de camera-Oscar winnen..?"

Ja, maar het is wel lastig, want om genomineerd te worden heb je de stemmen nodig van de cameramensen van de Academy, die allemaal in Hollywood zitten.

Wat ik altijd intrigerend aan Van Warmerdam vind is dat hij zijn Vrouwen altijd zo...geil weet te brengen. :) Ik weet niet, er zit een of andere Latijn in die man gevangen.

1 CITIZEN KANE
2 THE GODFATHER
3 CASABLANCA
4 RAGING BULL
5 SINGIN' IN THE RAIN
6 GONE WITH THE WIND
7 LAWRENCE OF ARABIA
8 SCHINDLER'S LIST
9 VERTIGO
10 THE WIZARD OF OZ

haha

Een van de leukste vondsten in Ober vond ik het moment waarop de ober tegen een grote vogelkooi wordt geslagen, waarna hij duizelig op de grond ligt en (net als in een tekenfilm) de vogeltjes rondom zijn hoofd vliegen

krek gemist, vogeltjes in de kooi wel gezien, nog maar 'ns doorzappen dan. Als die Japanse schurk door Beat Takeshi was gespeeld had ik de film natuurlijk wel een meesterwerk gevonden ;)

wat betreft vrouwen, Thekla Reuten is inderdaad wel eh interessant, haar naakte achterkant zit er totaal anders uit dan je van voren zou verwachten!

Zeg, heeft iemand Southland Tales al gezien? Film lijkt behoorlijk polariserend te werken onder Amerikaans journaille. Voordat ik aan die apocalyptische film van 2,5 uur met bufffy the vampire slayer begin, wil ik wel enige garantie...

Southland Tales nog niet gezien. Hopelijk duikt daar binnenkort een Britse importversie van op, want de film draaide daar al december vorig jaar. Ik ga ´m zeker zien, omdat ik benieuwd ben waar Richard Kelly mee aankomt na Donnie Darko.

http://www.avclub.com/content/node/70916/print/

"With Southland Tales, Kelly offers not just a movie but a mind-melting multi-media experience, a vast, sprawling, absurd universe to get lost in, complete with three, count ‘em three, graphic novel prequels (Part One: Two Roads Diverge, Part Two: Fingerprints, Part Three: The Mechanicals). I suspect that the film will probably make more sense to people who’ve read the graphic novels, though I imagine that complete comprehension of something as wiggy and abstract as Southland Tales is pretty much impossible, even to Kelly himself. Such is the mystery of art. And mind-boggling self-indulgence."

It’s as if Kelly jotted down every surreal image and crackpot idea he could think of, combined it with his dream journal, then decided that they were strong enough that he could simply film his dreams and notes without going through the trouble of channeling them into a coherent, lucid narrative with a beginning, a middle, and an end. Watching Southland Tales is like invading someone else’s dream, with all the good, bad, and disorientation that entails.

ust a few weeks after its release, Southland Tales was playing on exactly one screen in my city. Then again, I live and work in a Podunk one-horse town called Chicago, so it’s possible it’s playing more extensively elsewhere. There were exactly three other people in the theater when the film began. 40 minutes later, a full fourth of the audience (i.e. one dude) walked out never to return, a cloud of confusion and disappointment visible above his head. You could cut the lunacy with a knife: I literally could have stripped off all my clothes and somersaulted down the aisle screeching the lyrics to “Umbrella” while watching Southland Tales, secure in the knowledge that my actions would constitute merely the second craziest thing happening in the theater at any given moment.

hee hadden de kranten 't niet jaaaren geleden al over die film. Ik dacht dat het een lost project was geworden inmiddels. :) Ook wel benieuwd.

de vogelgrap in Ober is trouwens ERRUG subtiel Vido. :)

Thekla Reuten? Die was wel okay maar ik bedoelde natuurlijk Lyne Renée (Stella). ;)

ik houd gewoon van meisjes met brillen denk ik ;)

Twin Peaks: Fire Walk With Me
Mijn "mentale" verzameling Lynch-films is hiermee compleet. Tsja, wat zal ik van deze zeggen. Als ik 't goed begrepen heb viel ie bij liefhebbers van de serie ook al tegen. En ik heb de serie niet eens gezien. Alleen het eerste half uur is de moeite. Een agent komt naar een stadje om een moord te onderzoeken, hij wordt opgezadeld met een sukkelig hulpje en dan maar kijken waar ze clues kunnen vinden. Op trailerparken waar Harry Dean Stanton de baas is, of onder nagels. Misschien ligt de oplossing al in de gecodeerde dans die hun dove baas (Lynch himself, die schreeuwt als en lijkt op van Gaal) liet uitvoeren. Daarna flasht de film voorwaarts naar een nieuwe moord in the making. Nu volgen we we vooral het meisje, dat onnavolgbaar doortript op cocaine en trauma's. Alhoewel onnavolgbaar? Zit er uiteindelijk toch gewoon een simpel incest-verhaal onder.

Léolo
Een van de 2 films die de tragische verongelukte Jean-Claude Lauzon maakte. Het deed me denken aan Running With Scissors en het opgroeien in Quebec-tintje heeft wat van C.R.A.Z.Y. Maar denk toch vooral aan een iets geslaagdere versie van de eerste. Met een net als in Breaking Away met een door Italie (Italiaanse meisjes vooral) geobsedeerde jongen in een compleet bizarre familie, die ieder ook zo hun eigen obsessies hebben (voor o.a. poepen, spieren kweken en het oraal laten verwijderen van teennagels) Film heeft sowieso een paar hilarische seks-scenes. Wie de appeltaart in American Pie al ver vond gaan, deze film heeft ook een mooie techniek. Ondertussen vlucht het jongetje in poetische gedachten, die eindeloos op voice-over worden voorgelezen. Doet hij dat nou als hij oud is? Of toch een oude zwerver die zijn schrijfsels uit de prullenmand vist.

Daratt
Eenvoudig en sterk verhaal. Deed me aan Le Fils en The Assistant denken. In The Assistant overvalt een Italiaans crimineeltje een Joodse kruidenier.. Hij krijgt spijt en komt terug en gaat voor de man werken. (Zonder dat z'n baas weet dat hij 't was) Hier gaat een plattelandsjongen uit Tsjaad, nadat een algehele amnestie voor burgeroorlogmisdadigers is afgekondigd naar de grote stad. Hij zoekt en vindt de moordenaar van zijn dader en gaat voor 'm in de bakker werden. De man heeft niets door en begint 'm als zijn zoon te zien. Simpele spanningsopbouw, hoe gaat dit aflopen, nou op effectieve wijze. Het is een stille film, ook omdat de baas van de bakkerij nagenoeg geen stem meer heeft nadat zijn keel in de oorlog was doorgesneden. Uiteindelijk was ik dan ook blij dat de oplossing niet talig was, maar puur op de kracht van beeld en geluid tot stand kwam.

Mallrats
Na Clerks kwam Kevin Smith hiermee. In kleur, een budget voor wat stunts en natuurlijk wat tieten, op een of andere manier voel je dat aankomen vanaf minuut 1. Clerks was een praatfilm, dit ook nog wel natuurlijk, maar er is toch meer actie, wat al snel wat minder grappig is. Wederom draait het om een discussierend duo, 2 lummels die op dezelfde dag gedumpt worden door hun vriendinnetjes, al was het maar omdat ze meer van Sega computers houden. Wat te doen? Nou, naar de "mall" natuurlijk, al was het maar om de Truth or Date quizshow te saboteren, waar een van de meisjes aan meedoet. Ze zoeken hulp bij Silent Boy en Jay, maar dat is natuurlijk vragen om chaos. Verhaaltje is voorspelbaar (ik zei quizshow!) maar het scenario zit goed in elkaar. Silent Bob, bijvoorbeeld, is bezig met Starswars evil powers en die komen natuurlijk aan 't eind nog van pas.

Hij zoekt en vindt de moordenaar van zijn dader

vader natuurlijk.

Be kind rewind (Gondry, 2008). Cute! Gondry zet zijn charmante anti-geliktheid uit The science of sleep voort in een verhaal over een videostore waar alle cassettes gewist worden. Personeel besluit films zelf opnieuw op te nemen, hetgeen een succes wordt. Zo innemend gedaan en met zo’n onschuldige en hartverwarmende boodschap dat je het Gondry vergeeft dat het verhaal nauwelijks meer is dan het centrale idee. Doordat ongeloofwaardige ontwikkeling op ongeloofwaardige ontwikkeling wordt gestapeld onstaat een soort sprookje. Check ook de zeer inventieve website (www.bekindmovie.com) en Vido’s site voor een recensie.

The blessing bell (Hiroyuki Tanaka, 2002). Werkloze man strompelt wat door de stad en heeft een aantal ontmoetingen met mensen die levensmoe zijn of problemen hebben van dat niveau. Ergens tussen neus en lippen door redt hij een kind uit een brandend gebouw, wint hij een loterij, etc. Af en toe een arty tsai ming liang shot van een minuut waarin niets gebeurt. En aan het einde loopt hij het hele parcours weer terug. Kapot geërgerd.

The machinist (Anderson, 2004). Kan me wel vinden in Ludo’s stuk op de subs-site. Je verwacht meer verrassingen, die vervolgens uitblijven. Heb me wel goed vermaakt en het is redelijk spannend.

Pierrot le fou (Godard, 1965). Aangemoedigd door Le mépris, die als een totale verrassing insloeg, besloot ik nog eens een Godard te proberen. De eerste gedachte is dat een film met Anna Karina in technicolor wel een meesterwerk moet zijn, maar dan hebben we buiten de regisseur gerekend. Want die begint alweer vroeg met zijn eeuwige ge-metagrap. Jaja, dit is cinema, da’s niet echt he, dus hier komt weer een scherm-doorbrekende kwinkslag. Het wil er bij mij niet in dat ik dit in 1965 wel leuk had gevonden. Spelen met het medium prima, maar mag het iets minder niveau onderbroek? Hetgeen ook geldt voor de niet-metagrappen. Af en toe een stukje politiek gewauwel en we dreigen weer naar het niveau Weekend af te dalen. Zo erg wordt het niet, maar ik heb me weer ouderwets zitten ergeren. En Jean Paul Belmondo is de Keanu Reeves van de nouvelle vague. En dan lelijk.

Verder nog director’s cut van Amadeus zitten kijken op tv. Ik blijf het enerverend vinden. Met name de scenes waarin Salieri zijn bewondering uit. Hij wil Wolfgang het liefst de andere wereld in helpen, maar gevraagd naar een mening: hij kan het niet over zijn hart verkrijgen tegen Wolfgang te liegen. Mooi.

En ik heb de eerste helft (80 minuten) gedaan van het breed bejubelde Colossal Youth, Portugese docu-sort-of-film over onderkant vd Portugese samenleving. Moet bekennen dat ik het behoorlijk saai vond. Als er iemand is die weet dat ik enorm beloond ga worden na het kijken van deel twee, dan hoor ik het wel.

Kapot geërgerd

Colossal Youth a.k.a. Juventude Em Marcha zag ik helaas in Rotterdam in 2007. Die 80 minuten is al veel te veel. Zelfs mijn favoriete filmblad Sight & Sound schrijft lyrisch over deze film, terwijl ze er meestal nooit naast zitten. Zie hier een verslag uit 2007.

Ah dank Vido. Grappig stukje. Ja, ik ben dus ook een wegloper.

My Blueberry Nights
Kan ik me ook aansluiten bij de algemene consesus hierover: mislukt. Het enige leuke is dat je merkt, oh ja da's dus van de maker van Chungking Expres. Een veel betere film natuurlijk, met personages die echt leven. Het is niet de schuld van Norah Jones maar haar rondreizen leek me toch wat doelloos en de ontmoetingen die ze heeft boeien ook al nauwelijks (alcoholistische agent enzo) Het gedeelte rond Portman die in casino's gokt is helemaal afgezaagd. Nee, wat mij betreft was de hele film in het cafeetje van Jude Law gebleven, wie weet dat daar nog een mooi verhaal zat van 90 minuten. Ook nog geinig: de cameo van Cat Power, die ook het leukste liedje aan de soundtrack bijdraagt (the Greatest)

Next Stop Wonderland
Je zou 't niet zeggen, maar deze is van de maker van The Machinist (Brad Anderson) Hier serveert ie een niet al te beste romantische komedie. We zien de levens van een vrouw en een man, die elkaar af en toe kruisen, zonder dat ze in gesprek raken oid. (Wij weten dan hoe 't afloopt) De vrouw Hope Davis wordt door haar dominante moeder opgezadeld met een contactadvertentie en praat met een eindeloze reeks losers. De man wil hogerop en studeert als een gek, maar dat wordt weer 'ns niet op waarde geschat. Voor de liefhebbers is Ps Hoffman nog aanwezig, als milieu-activist/het ex-vriendje van Hope Davis

Reprise
Drama rond twee Noorse twintigers die beide schrijfambities hebben. De een wordt bij poging 1 gepubliceerd, maar raakt vervolgens in een psychose. De ander wordt afgewezen, maar geeft 't niet op en weet uiteindelijk ook een roman uitgegeven te krijgen. Ondertussen volgen we hun vriendenscene, waarin zij 2 rijkeluiskindjes zijn in een wereld van punkers. De voice-over heeft het vooral over "what if" scenario's.. En de psychose-jongen neemt zelfs letterlijk zijn vriendin opnieuw mee naar Parijs om alles nog 'n keer te beleven. Subtiele, best verwarrende film met een mooie bijrol van een kluizenaarachtige schrijvers die beide jongens bewonderd wordt.

oh Olaf vond My Blueberry Nights best goed zie ik nu.. :) film deed me eigenlijk denken aan een fraai geschoten reclamespot voor een hip mobieltje, of een duur automerk.

Wristcutters: A Love Story (Goran Dukic, 2006) – lachen om zelfmoord – het kan/mag dus. Zia (Patrick Fugit) ruimt in de openingsscène zijn kamer op, snijdt zijn polsen door en belandt in een wereld vol voormalige zelfmoordenaars. Hij trekt op met de simpele, maar sympathieke Rus Eugene (Shea Whigham) wiens zelfmoordfamilie voor een knus en gezellig huis zorgt. Als Zia verneemt dat zijn ex-vriendin vlak na zijn dood zichzelf ook van kant heeft gemaakt, en dus ook in zijn nieuwe wereld aanwezig is, trekt hij er met Eugene op uit om haar te vinden. Onderweg pikken ze liftster Mikal (Shannyn Sossamon) op. Haar reisdoel is erachter te komen wie de people in charge zijn, want ze beweert helemaal geen zelfmoord gepleegd te hebben en niet thuis te horen in het kleurloze en humorloze oord. Wristcutters is een zwartkomische road movie door een grauw woestijnlandschap waar niemand meer kan lachen. De zotheid loopt na driekwart ietwat uit de klauwen wanneer het trio ’s nachts bijna meneer Kneller (Tom Waits) overrijdt en ze terecht komen in zijn bizarre kleine commune vol wonderen en wonderlijke mensen. Het derde en laatste bedrijf van de film valt wat tegen, maar verder valt er redelijk vaak te gniffelen. De leukste running gag is de ruimte onder de passagiersstoel, voor in de auto van Eugene, waar alles wat je uit je handen laat glippen (zonnebrillen, aanstekers, etc.) verdwijnt alsof opgezogen door een zwart gat onder bevindt. Op de soundtrack vanzelfsprekend veel zelfmoordmuziek, waaronder de klassieker Gloomy Sunday en tracks van Joe Meek en Joy Division.

>>oh Olaf vond My Blueberry Nights best goed zie ik nu.. :)

Ach goed, gezien de omstandigheden was het een meevaller en het zag er gelikt uit. Reprise is natuurlijk wel 8 keer beter.

Reprise vond ik stiekem toch wel verdraaid ingewikkeld, volgens mij ben ik in 't algemeen niet zo van de Scandinavische films. (niet dat ie niet beter was dan Blueberry)

Als Scandinavisch je niet ligt, kun altijd nog Tsjechisch proberen. :-)

Valerie And Her Week Of Wonders / Valerie A Týden Divu (Jaromil Jires, 1970) – Tsjechisch vampiersprookje in Eftelingdecor. De ontluikende seksualiteit van de dertienjarige Valerie (Jaroslava Schallerová) wordt gecorrumpeerd door kerk en familie wanneer een als monnik verklede grootvader zijn tanden in haar nek en die van grootmoeder probeert te steken. Haar broer en twee magische oorbellen zorgen voor bescherming. De wonderlijke vertelling is danig allegorisch en bomvol soms obscure symbolen, gedeeltelijk om de censuur om de tuin te leiden. Wat betreft sfeer zit de film ergens tussen Nosferatu en The Wicker Man. Voor wat het waard is: Bright Lights After Dark zette de film vorige maand in het rijtje Ten Best Exploitation Films.

Dezelfde website maakte gisteren overigens bekend dat er in het filmarchief van Buenos Aires verloren gewaande scènes zijn gevonden van Metropolis van Fritz Lang, zodat we nu definitief kunnen beschikken over de complete versie.

De ontluikende seksualiteit van de dertienjarige Valerie (Jaroslava Schallerová) wordt gecorrumpeerd door kerk en familie wanneer een als monnik verklede grootvader zijn tanden in haar nek en die van grootmoeder probeert te steken

hubba hubba :)

heeft iemand ooit een remake van Metropolis proberen te maken, het lijkt me voor een Tim Burton of zelfs Spielberg eigenlijk een fantastische uitdaging om die wereld opnieuw te scheppen (die decors zijn zo geniaal) en dan dit keer met dialogen natuurlijk. :)

zijn er nou eigenlijk geen Nederlandse filmblaadjes die ons 'ns om een mening kunnen bellen/of lijstjes, lijstjes..

In a Lonely Place
Goed, maar niet verpletterend goed, zoals ik had gehoopt. Terwijl de film tegelijkertijd echt niets fouts doet. Films over scenarioschrijvers, altijd leuk (Sunset Blvd, Adaptation, Barton Fink, of nee Fink was dat een "gewone" schrijver hmm) Hoe dan ook.. Bogart is een scenarioschrijver, hij moet een boek bewerken, maar is te lui om 't te lezen. Neemt daarom maar een meissie (Martha Stewart, die heel erg lief/overdreven haar best doet) mee naar huis, die begint te vertellen. Beste grap: "and there's all kinds of little plots and twists I left out" Bogart droogjes: thank you. Vervolgens vertrekt 't meisje en 1 seconde later staat er een agent voor de deur. Daar had de film wat meer tijd moeten nemen, niet om te laten zien wat Bogart doet, of het meisje (dat zou alles verknallen) Maar gewoon de agent die aan komt rijden, vroeg in de ochtend. Ok, minor detail. Het meisje is dus, inderdaad, vermoord en Bogart is verdachte numero 1. Gelukkig is daar buurvrouw Gloria Grahame die 'm bij de politie weet vrij te pleiten, waarna de vonken overslaan. Hier begint het ware Hitchcockiaanse gedeelte, ze hebben dan wel wat, langzaam blijkt hoe gewelddadig hij is. Zou ie dan toch? Het originele einde voorzag in een absoluut Hitchcock-einde, de consequentie van de opgebouwde stress, Bogart met z'n handen om d'r nek. en meer dan dat. Maar Nicholas Ray koos terecht voor een iets subtielere afslag.

Mar Adentro
Hmm hoe heette die Franse film van laatst ook alweer waar een man in een revalidatie-proces belandt.. Oh ja, Diving Bell. Dit is er een in die tearjerker-categorie. Ik heb er niks mis mee. Javier Berdem ligt bijna 30 jaar verlamd in bed en wil dood. Euthanise, da's lastig in Spanje, dus zijn er processen e.d. Door zijn tv-appearances krijgt hij een aanbidster en weer 'n andere vrouw is ook wel in hem geinteresseerd (en hij in haar) In de enige echt goeie scene, ver over de grens van sentimentaliteit heen, maar wat geeft 't in zo'n film, fantaseert hij hoe hij het raam uitvliegt en haar op 't strand vindt. Ondertussen klinkt Nessun Dorma van Puccini. Jaa, dat werkt altijd natuurlijk.

Edmond
Door Vido ergens hierboven getipt als zijnde een soort After Hours. Heeft ie gelijk an, al is 't nog meer Eyes Wide Shut (die ik toen geloof ik net gezien had) In After Hours belandt die gast in een bizarre nachtmerrie vanuit iets positiefs(hij heeft een date) in Eyes Wide Shut en ook hier is 't vanuit een negatieve emotie. Dus wordt 't nog erger. Edmond (William Macy) is kantoorslaaf en besluit om eindelijk zijn vrouw te verlaten. Interessant genoeg (moest haast expres zijn) lijkt zijn echtgenote in de scene waarin zij geïntroduceerd wordt een prostituee. Zo ongemmakelijk is hun omgang. Maar daar gaat ie Edmond later pas naartoe (denk weer aan Eyes Wide Shut) als hij de rosse buurt opzoekt, voor peepshows (hij begrijpt er niets van "kan ik je niet aanraken") pawnshops en ander gehossel. Edmond wordt steeds opgefokter, chagrijniger, racistischer en de geweldsspiraal eindigt waar ie altijd eindigt. Een hele hoop bloed. Dan merken we dat de film eigenlijk op een toneelstuk is gebaseerd voor een smart-ass-einde in de gevangenis. Aan de flauwe kant.

Chasing Amy
Ik zou het geen komedie durven noemen. Kevin Smith introduceert wederom zijn door comics (en natuurlijk seks) geobsedeerde helden. Twee tekenaars, die nu ook zelf over Rosencranzts en Guildenstern beginnen, zijn al jaren vrienden en collegae. Ze spelen nog altijd ijshockey-games, maar dan ontmoet de ene een nieuwe vlam. (Joey Lauren Adams) Althans dat hoopt ie, want ze blijkt lesbisch te zijn. Of niet? De film schildert eerst mooi de vooroordelen die lesbische vrouwen waarschijnlijk altijd te verduren krijgen (ongeloof, de juiste man gewoon nog niet ontmoet, vrouwen hebben gewoon serious deep dickin' nodig) Maar als hij haar dan zijn liefde verklaart is ze alsnog om. Lijkt een absolute afgang voor de film, maar uiteindelijk weet Smith het toch nog zo te draaien dat deze plotwending overleefd wordt.

I Served The King Of England
Wat een flop. Eentje in de categorie "stijl over substantie" en zelfs met al die prachtige plaatjes nog slaapverwekkend. Zou het de Tsjechische film zijn met het grootste budget? Zou me niet verbazen, al was er geen geld meer om een hotel aan 't end op te blazen a la die Zwartboek-boerderij. Maar goed, da's niet zo belangrijk. Een oude man wordt vrijgelaten uit een gevangenis en hij begint te vertellen hoe dat komt. Het is dat de man een mooie stem heeft, maar 't gaaaaaat maar door. Plaatjes met praatjes en af en toe een flardje dialoog. Toen ie jong was, wilde hij maar 2 dingen. Miljonair worden en naakte meisjes (in ruime mate aanwezig) tot kunstwerkjes omtoveren door ze te versieren met bloemetjes en eten. Via via weet ie zich op te werken tot ober in de duurste hotels van Praag, wat zijn doelen dichterbij brengt. In de mooiste scène komt een Afrikaanse prins eten en serveren tientallen obers synchroon de gasten. Ik denk: 't lijkt wel een ballet. En daar gaan ze al echt dansen. De man hopt (wegens omstandigheden) van duur hotel naar duur hotel en net als de film echt saai begint te worden komen de Duitsers. Oh ja, jaren '40 natuurlijk. Als irritant sujet slaat onze Tsjechische vriend een kordaat nazistisch Suden-Duits-meisje aan de haak en daar komen natuurlijk problemen van. Al levert 't tijdelijk ook wel wat op..

Kiss Me Deadly
Hallo Repo Man! Daar zat het bizarre nucleaire licht in een kofferbak (toch?) Hier zit 't in pandora's box. Het is overigens pas laat dat de kijker erachter komt wat de McGuffin nou eigenlijk is. Heel lang denk ik, de McGuffin is hier letterlijk imaginair. (Is dat niet de ultieme oplossing?)
Een Tim Robinson-achtige "bedroom dick" (Mike Hammer) pikt een verward meisje op van de snelweg (hallo David Lynch,die hier overal te bespeuren is) Het meisje is ontsnapt uit een gekkenhuis en natuurlijk breekt de pleuris uit.. Waarna onze held tegen de zin van een of andere inspecteur zelf op onderzoekt uitgaat. De inspecterur wordt gespeeld door een hele coole Wesley Addy, voor mij de held van de film, maar waar had ik 'm eerder gezien? Op Hammer's speurtocht komt ie mafketels tegen als Italiaanse wannabe-opera-sterren (van wie hij een Caruso collector's item lp breekt, onvergeeflijk) klunzige mafiosi, een hebzuchtige autopsist, een jazz-zangeres, robot-achtige femme fatales en een Griekse automonteur. Die laaatste is recht uit Bassie & Adriaan weggelopen. Vavavooom! Irrritant (blijken de mafiosi het me eens te zijn)
Is dit een goeie film? Dacht 't niet, maar wel plezierig wonderlijk.

Smoke
Kerstfilm, die weliswaar in de zomer begint, die qua gevoel wel met Nobody's Fool valt te vergelijken. Had er al 'ns flarden van gezien, dacht dat het volledig om Harvey Keitel's sigarenwinkeltje draaien, maar de film is breder. Ben er nog niet uit of ik dat nou zo'n goed idee vind. Zo is er een flink zijplot rond een jongetje dat bij zijn pa (Forest Whitaker) in de garage gaat werken, alleen weet zijn pa helemaal niet dat hij 't is. Keitel is ook nog bevriend met 'n schrijver (die op zijn buurt weer dat jongetje tegenkomt) Hm, dit wordt verwarrend. Het is een film vol grote en kleine verhalen/drama's, die op een aardige manier zijn verbonden, af en toe geholpen door wat Tom Waits op de soundtrack. Ik ben gek op verschillende soorten intiteling en aftiteling en deze heeft een hele leuke, Keitel heeft daarvoor namelijk een mooi kerstverhaal verteld..

Hallo Repo Man! Daar zat het bizarre nucleaire licht in een kofferbak (toch?) Hier zit 't in pandora's box

oh dat mocht ik helemaal niet verklappen van Vido (zie boven) ;)

Het leed is al geleden ;-)

Zelf zag ik een geweldige late noir uit 1961: Blast Of Silence van en met Allen Baron als hitman uit Cleveland die in New York een laatste opdracht heeft. Gitzwart, letterlijk vanaf de openingsscène. De voice-over is de meest cynische die ik ooit gehoord heb, wat versterkt wordt door het feit dat-ie in de tweede persoon enkelvoud spreekt. Voice-over, locatie en het personage dat Baron neerzet doen heel erg denken aan Taxi Driver (Scorsese was dan ook fan van deze film tijdens zijn filmstudiejaren). Barons onhandige omgang met vrouwen is even pijnlijk als de pogingen die Travis Bickle onderneemt.

Nine Lives
Een overdosis aan tragedies. Een "vignettenfilm" (mooie term) over, nou ja, negen levens dus. Negen vrouwen om precies te zijn. In de gevangenis, in 't ziekenhuis, in de supermarkt etc. etc. Veel gepieker over relaties en dingen die voorbijgaan. Een meisje dat in haar huis pendelt tussen haar gehandicapte/zieke vader en haar bezorgde moeder. Een vrouw die naar de begrafenis gaat van de vrouw van haar dove ex. Die vervolgens in sign language duidelijk maakt dat hij nog heel vaak aan haar denkt. Het mooiste "hoofdstuk" zit op 't laatst. Glenn Close bezoekt met haar dochter (of wacht is 't haar kleindochter) het graf (van haar man? of een eerdere dochter?) Nauwelijks aanwijzingen, of ik zat niet op te letten, maar desalniettemin het aangrijpendst, met het overenthousiaste ronddartelende kind en de melancholicsche Close. Minpuntje aan Nine Lives is dat sommige personages weer in de andere langskomen, maar dermate subtiel dat het volgens mij ook wel achterwege had kunnen blijven.

Beautiful People
Nikserige film over voormalig Joegoslavische immigranten en hun, nou ja, integratie in Engelse families van allerlei pluimage. Op de achtergrond bereidt Engeland zich voor op de cruciale WK-kwalificatie-wedstrijd tegen Nederland. (In '93) In 't meest fantasierijke gedeelte (de film zit vol verhaallijntjes) valt een hooligan/junk op het vliegveld op een stel kisten in slaap. En voor ie 't weet is via een parachute in Bosnie (ofzoiets) gedropt. Waar zijn drugs nog heel goed van pas komen!

Under The Volcano
Albert Finney werd inderdaad overal terecht geprezen voor deze rol, heb ik nu kunnen verifiëren. Op de dag der doden (een voorteken natuurlijk) zit als hij als alcoholist weer stevig/depressief in te nemen en zwamverhalen uit te slaan als zijn mooie vrouw ineens terugkeert. (Ze lagen in scheiding) Samen met z'n halfbroer Hugh gaan ze gezellig op stap. (Hadden Hugh en z'n vrouw wat, denk je) Geweldige, magische sfeer, met Finney die in een kermis-attractie duikt en Hugh die op een terrasje een gitaar leent van een muzikant en een lied zingt. (De muzikant wil hem heel realistisch niet helemaal alleen de show laten stelen en zingt ook mee)
Daarna gaat de film wat de mist in als Hugh ook nog eens meent te moeten gaan stierenvechten. Het is de opmaat voor meer geweld, in bizarre establishments waar dwergpooiers en Mexicaanse nazi's de dienst uitmaken. De betovering was voor mij verbroken, maar ik geef toe een happy end was ook niks geweest.

Dogma
Moet toegeven dat ik eerst aan dat bekende filmmanifest dacht. Kevin Smith zonder soundtrack, rekiwisieten en kunstlicht? Nee hoor, het zijn meer bijbelse dogma's. Knotsgek verhaal, dat wederom begint met een duo jongens (Damon en Affleck) die a la Der Himmel Uber Berlin engelen blijken te zijn. (Ook Wenders' American Friend wordt nog geeerd, nou ja misschien niet, maar ik moest eraan denken als wat personages de trein uit worden gekieperd, of was dat nou (ook) een Hitchcock-film..?)
Hoe dan ook,De engelen willen terug en na jaaaaren en jaaaren in Wisconsin hebben ze de manier gevonden. (Iets met een klein kerkje ofzo) Maar ja als je God verslaat vergaat de wereld!? Ofzo. Dus word de stem van God naar de aarde gestuurd en die ronselt een abortuskliniekmedewerkster (haha, dat soort humor dus) Ze komt al snel in de problemen, maar daar zijn de profeten Silent Bob en Jay al! (Die even daarvoor al heel geinig werden aangekondigd als degene die teveel praat en de zwijger) De film wijdt veel teveel uit, het is een lange zit vol absurde theorieën, keihard geweld (engelen zijn geen doetjes) Ach religie en humor, had Smith maar aan Monty Phyton over moeten laten. De cameo van Alanis verzekerde hem in elk geval wel dat zijn film in elk artikel over "God in films" zal moeten worden genoemd.

Maar ja als je God verslaat vergaat de wereld!?

nou ja da's logisch, God's ongelijk bewijzen, God laten falen, is al genoeg..

Deze vakantie gezien:
The Fountain
Ik ziet er geen new age in, voor de tweede keer nog minder zelfs. Nu van dvd ipv avi en dan zijn die prachtige outerspace beelden veel mooier. Grappig dat de grootste scenery uit petrischaaltjes komt.

Barbarella
Nog meer space uit schaaltjes en nog meer beeldenpracht.

5 Essential Films
Jordan Belson maakt volgens mij ook gebruik van vloeistoffen in deze heerlijk analoge beeldkunst. Geen speelfilm, maar abstracte bewegende beelden soms voorzien met tapemuziek (het oude werk uit de jaren zestig) en soms Rachmaninoff (ietsje minder mooi dan die tapemuziek)

The Gore Gore Girls
Gordon Herschell Lewis leeft zich uit op strippers, hilarisch ziek.

The Toy Box
Vaaaaaaag, een alien doet zich voor als overleden oom om perverse en morbide sexspelletjes voor zich te laten opvoeren en hersenen op te zuigen. :D

Aroused!
Meer sexploitatie maar dan minder vaag en in zwartwit, terwijl vooral Lewis tamelijk FULL COLOUR! is.

Van Herschell Gordon Lewis heb ik niet meer gezien dan fragmentjes uit The Wizard Of Gore zoals vertoond in Juno (Jason Reitman, 2007). Daar laat ik het voorlopig even bij :-) Gisteren bij het luide en lichtelijk chaotische concert van de Butthole Surfers in de Melkweg werd tussen de clichématige, bewerkte beelden uit Faces Of Death 2, een fragment vertoond uit Teeth (Mitchell Lichtenstein, 2007). Daar ga ik mijn tanden binnenkort wel in zetten.

The Street With No Name (William Keighley, 1948) – sfeervolle klassieke noir in documentaire stijl, inclusief journaalstem en echte FBI-medewerkers. Agent Gene Cordell (Mark Stevens) gaat undercover bij de bende van Alec Stiles (Richard Widmark) en dat moet wel een keer misgaan. Widmark hoeft niet zo te overdrijven als een jaar eerder in zijn doorbraakfilm Kiss Of Death om zijn tegenspelers van het scherm te acteren. Zoals een goede noir betaamd speelt de climax zich in het donker af - ditmaal een duister en verlaten industriecomplex.

House Of Bamboo (Samuel Fuller, 1955) – een remake van The Street With No Name. De locatie is ditmaal Tokio en de bad guy wordt gespeeld door noir-icoon Robert Ryan. Wat regisseur Keighley niet aandurfde, maar Fuller wel is de suggestie dat het personage van Ryan verliefd is op de man (Robert Stack) waarvan hij niet weet dat deze een undercoveragent is. Zijn speciale gevoelens worden zijn ondergang. Ryan was de enige acteur op de set die deze ondertoon doorhad en enkele scènes met deze gedachte speelde. De femme fatale is ditmaal dus een homme fatale.

Terug in moderne tijden: Southland Tales mag je gerust negeren. Een frustrerende puinhoop van een film.

woah wat een cast (inderdaad)

nu mag ie z'n volgende film waarschijnlijk voor $356,408 maken. ;)

Open Water (Chris Kentis, 2003) - Yuppenstel wordt bij duikvakantie in het Caribisch gebied op stupide manier vergeten op en blijft achter op zee samen met steeds meer haaien. Klinkt als Jaws (haaien) meets Blair Witch Project (laag budget, groot succes, kans op zeeziekte), maar het is meer Night of the Living Sharks; de film volgt exact de conventies van de zombiefilm. Eén rifhaaitje is weinig bedreigend, maar in de loop van de dag en nacht worden het er steeds meer en de situaties wordt steeds meer precair tot het 100% zombiefilmstijl slot en epiloog. Net als de Italiaans goormeesters is Kentis ook vooral goed in sfeer en sterke beelden en minder in acteursregie en plot; de openingsscenes zijn te cliché voor woorden.

The Believer
Heb 't al vaker gezegd, maar als er 1 grote religie interessant is, is het de Joodse. Deze film doet ook een mooie mystificatie-poging, op bizarre wijze. Ryan Gosling (die van Half Nelson) speelt een jonge neo-nazi, die al heel snel joods blijkt te zijn! We krijgen niet te zien hoe ie zo geworden is, maar zijn theorieën zijn bijzonder, eh, interessant. (joden zijn volgens hem door pijpen geobsedeerde mietjes) De jongen raakt bevriend met een moderne nazi-splinterpartij, waar ze zich typisch genoeg enigszins lijken te schamen voor zijn rabiate jodenhaat. (Zij zijn meer fans van dictaturen, zonder per se de holocaust) Maar, u voelde 'm al aankomen, every fear hides a desire, dankzij een nieuw vriendinnetje (uit die neonazipartij) raakt de jongen langzaam weer in de ban van de vreemde abstracte religie, vol regels, haast zonder God. Tegelijkertijd blijft ie zijn steeds gewelddadigere acties voortzetten, tot een pijnlijk (en mooi surrealistisch) einde.

Tempus Fugit
Daar gaat mijn "policy" om nooit een nagesynchroniseerde film te kijken. Pas na ongeveer 10 minuten dacht ik: er klopt toch iets niet. Blijkt dat de personages Catalaans zouden moeten spreken (geen idee hoe dat klinkt) Het moest haast wel op Spaans lijken.. Verder een grappig/vrolijk sci-fi verhaaltje, waarin een Balkenende/Prins Constantijniaanse klunzige anti-held de wereld moet redden. Zo is 'm opgedragen door een mysterieuze man met hoed, die over tijdreispillen beschikt. Handig, vindt ook de buurman van onze held, een fanatiek Barca-supporter (hond heet Koeman, altaar voor Cruijff) die alvast naar de Champions League-finale reist. Ai! (Zelfspot!) Barca - Real 0-10! Daar moet wat aan gedaan worden.. Want daar blijft 't niet bij, Barca raakt in een crisis, degradeert en het allergerste.. Camp Nou wordt verkocht aan.. Espanyol. Grappige zijlijn, die al snel met de hoofdlijn begint te knoeien, terwijl onze anti-held eindelijk zijn droommeisje aanspreekt.

La Grande Illusion
Soort omgekeerde filmquiz. De anti-oorlogssfeer van All Is Quiet On The Western Front (logisch, ook WW1) En vooral: "Heej, lijkt de Great Escape wel" Maar was de Great Escape niet op feiten gebaseerd? Zouden die Engelse gevangen hun ideen uit deze film hebben? De tunnel graven mislukt hier (het is ook zooo gezellig met feestjes, drag queen verkleedpartijen enzovoort) en een paar officiers worden overgeplaatst naar een duister fort waar de gedesillusioneerde Erich von Stroheim de scepter zwaait. Ontsnappen is een morele plicht dus gaan ze weer aan de slag voor een nieuw bizar plan (met fluiten, pannen en ketels) Ondertussen houdt Renoir zich bezig met zijn favoriete klassenverschillen onderwerp. Allemaal flitsend en onderhoudend, als 2 gevangenen (Jean Gabin en Marcel Dalio, wiens personage als jood nog flink uitgekafferd wordt) uiteindelijk ontsnappen komen ze bij een jonge weduwe terecht (met kind) Waar kennen we dat ook alweer van? The Defiant Ones, die film met 2 geketende gevangen, inclusief de erotische spanning. Zeer mooi laatste gedeelte, alleen jammer dat Renoir het einde niet open hield.

Straw Dogs
Dustin Hoffman in een western van Peckinpah!? Oh nee, dit is die film met die klassieke eerste scènes, waarin het echtpaar (naast Dustin Susan George) arriveert in een Engels dorpje. Meteen is duidelijk dat de geflipte dorpsbewoners niet te vertrouwen zijn: dronkelappen, pedofielen en lolita's. De hele mikmak. Het huwelijk van de twee is ondertussen ook een van de slechtste ever on film. Dustin probeert aan wiskundesommetjes te werken, Susan flirt (uit verveling of zelfdestrructie) wat met de werklui die hun landhuis opknappen. Als de werklui Dustin als dekmantel voor 'n jachtpartijtje hebben uitgenodigd volgt een van de meest beruchte scènes uit de filmgeschiedenis. De verkrachting. Ofzoiets, want gedeeltelijk lijkt "Susan" er ook nog wel van te genieten.. Heel pijnlijk. Film begint dan langzaam het psychologische te verlaten voor een uitgebreid hak en smijt-einde. Dustin heeft duidelijk wel plezier in zijn oenige personage dat tot verbeten gevechtsmachine uitgroeit, maar het is ook wel wat slapstickerig. Geen klassieker, zou ik zeggen.

Me and You and Everyone We Know
Had nog een 2disc-special-edition dvd liggen. Film blijft goed: prachtige warme kleuren, viel me dit keer op. Dat kan dus ook best met een digitale camera.
De extra's waren echter 'n grap. Een performance van regisseuse Miranda July, die 40 minuten solo een heel irritante stem blijkt te hebben.. En helemaal dubieus: een VOLLEDIGE aflevering van Cinema.nl omdat ze daar geinterviewd wordt. En geen commentaar-track :( Ok, het dvd'tje was ook spotgoedkoop dus niet klagen.

L'Auberge Espagnole
Zelfs zonder ooit zelf ooit als student in 't buitenland te hebben verkeert kan ik zien dat de sfeer goed getroffen is. Euro Pudding is de geinige ironische titel van dit samenraapsel van nationaliteiten dat in Spanje probeert wat te leren, maar ondertussen vooral kibbelt en relaties onderhoudt. Hoofdpersonage is Xavier (Romain Duris, met zo'n ultieme Franse Sarkozy/Mr. Bean-kop) die eindelijk verlost is van zijn hysterische vriendinnietje (Audrey Tautou)
Hij leert in Barcelona over 't leven.. Via een lesbisch Belgisch meisje en een oudere (eveneens Franse) vrouw Er gebeurt niet al teveel, maar als hij aan 't einde - 't jaar is om - weer terug thuis is en door Parijs dwaalt, is de melancholie heel goed invoelbaar. Het echte leven moet beginnen, kantoorslaaf.. Dat kan toch niet waar zijn?

Jay and Silent Bob Strike Back
Voelt als een einde van de View Askew reeks, al maakte Smith hierna ook alweer Clerks II. (Was misschien uit financieel oogpunt noodzakelijk)
Hoe dan ook, hier bereiken de zelfverwijzingen hun hoogtepunt. Werkelijk ie-der-een uit zijn eerdere films komt langs. Er worden grapjes gemaakt over Mallrats, Dogma.. En als Silent Bob weer 'ns in mime iets aan Jay probeert duidelijk te maken schreeuwt die 'm woest toe: in Chasing Amy kon je wel een heel verhaal vertellen tubby bitch! (oid) Starwars is natuurlijk ook weer van de partij.. Mark Hamill! Carrie Fisher! (als non die door Jay voor 'n lift wordt betaald...)
Jay en Bob gaan naar Hollywood (ondertussen "bijgestaan" (denken ze) door wat Tarantino latexpakmeisjes)
In Hollywood wordt een van hun avonturen verfilmd (rollen: Biggs en Van Der Beek) Bob en Jay vinden 't maar niks, want door die film zegt heel 't internet onaardige dingen over ze! In Hollywood belanden ze per ongeluk op de set van Good Will Hunting 2 (hallo Matt Damon en Ben Affleck!) Terwijl ook van Sant daar natuurlijk bij is ("I'm busy")
Er is ook nog wat met een aap en Will Ferrell, een wild life agent.. Want zo'n film is 't.

Geen klassieker, zou ik zeggen.
LOL!

Volgens mij bestaat er geen completere dvd-versie van Me and You and Everyone We Know, in ieder geval niet eentje met commentaar. Goeie aankoop, dus.

nou ik ontken natuurlijk niet dat het een klassieker IS ;) maar ik vond 'm 't predikaat klassieker niet waardig. Mooie opmerking op het IMDB forum "moest iemand ook aan Home Alone denken?" (Veel glasgerinkel, boobytraps en boefjes die buiten gehouden moeten worden)

enne the Little (nou ja 800 paginas) Blackbook of Movies is 't met me eensch.. van Peckinpah worden "behandeld": Major Dundee, Pat Garrett, Ride The High Country en natuurlijk The Wild Bunch.
(http://www.amazon.com/Movies-Little-Black-Chris-Fujiwara/dp/1844035905)

Smaken verschillen en over Straw Dogs valt genoeg te discussiëren :-), maar volgens mij is de film desondanks onder de moderne klassiekers te scharen. Voor het etiket slapstick vind ik de film toch echt te grimmig. Ik heb in ieder geval niet kunnen lachen tijdens de climax.

Last Exit To Brooklyn
Duistere, pijnlijke film. Gebaseerd op een beruchte roman en in een film die in de jaren '50 speelt is het inderdaad (ook nog) vrij opvallend om flamboyante travestieten/homoseksuelen tegen te komen. Eerst lijken de schoffies/armesloebers nog best normaal met deze gasten om te gaan, maar voor je 't weet beginnen ze met messen te gooien. De film volgt allerlei figuren, waaronder een vakbondsleider, die worstelt met zijn homoseksualiteit, een gezinnetje waarin de toen nog heel dikke/piepjonge Ricky Lake plotseling zwanger blijkt te zijn en dan is daar nog Tralala (Jennifer Jason Leigh), een hoertje dat met alle soldaten op verlof in bed duikt en ze ondertussen berooft of laat beroven door de schoffies. Dit alles tegen de achtergrond van een pijnlijke staking. Protesten worden bruut uiteengeslagen, relletjes. Allemaal prachtige elementen voor een goeie film, maar de personages komen niet echt tot leven. Het einde is ook wat raar (spoiler) de staking is om, Mark Knopfler's muziek suggereert een happy end, terwijl dat voor de meeste hoofdpersonages bepaalt niet het geval is.

Victim
Moedige film. Dirk Bogarde, zoals vaker in een homoseksuele/feminieme rol. (Zou hij? Ja) Victim draait om een stompzinnige wet. Een goudmijn voor blackmailers. De anti-sodomie-wet, die een extra taboe op homoseksualiteit legt. (Niet alleen dat van de omgeving, maar de wet die je als crimineel straft) In de opening probeert een jong broekie contact te krijgen met advocaat Bogarde, die 'm angstvallig van zich af houdt. The next moment heeft de jongen zelfmoord gepleegd en ziet een slimme inspecteur al de contouren van de afpersingszaak. Tegen wil en dank raakt de advocaat er natuurlijk alsnog bij betrokken, maar dan gaat hij er ook helemaal voor. Hij probeert medehomo's (een oude kapper, een acteur etc.) te overtuigen dat ze ook aangifte moeten doen.. Vergeet ik bijna nog, de advocaat heeft natuurlijk een huwelijk als dekmantel en zijn vrouw is ook bepaald niet blij met dit akkefietje. Enige minpunt aan de film blijken de "slechteriken", een potsierlijk duo, al heeft een ervan wel een grappige bril.

Woyzeck
Soldaat Franz Woyzeck (Klaus Kinski) eet al tijden alleen maar erwtjes, op verzoek (en tegen betaling) van een geschifte dokter, die wel houdt van pijnlijke experimenten met katten en mensen. Woyzeck geeft het geld aan zijn meisje, een hoer, die 'm niet (meer) ziet staan, al hebben ze dan een kind samen. Woyzeck krijgt last van waanbeelden, als ie dat al niet had. De grond begint tegen 'm te praten en uiteindelijk gaat het van kwaad tot erger. Interessante, filosofische film, sprookjesachtig ook, als duistere sprookjes waar heksen arme soldaatjes verleiden, dingen beloven, gek maken.. Zoiets. Bij vlagen ook erg grappig, als Woyzeck weer 'ns in zijn waanbeelden iets filosofisch brabbelt roept de dokter: "Woyzeck, Zulage!!"

Volgens de overlevering zorgde Victim er voor dat de vermaledijde wet uiteindelijk werd afgeschaft.

the POWAH of cinema :)

een google zoektochtje for movies that changed the world levert o.a. een draadje op Yahoo op:
http://answers.yahoo.com/question/index?qid=20070508010614AALbo2h

verder niet zo interessant, behalve degene die opmerkt "The Godfather" want de decennia daarna gingen de gangsters zich als die film gedragen :)

Vivre Sa Vie
Ondanks uitgebreide tussentitels die aankondigen wat er in de "tableux" gaat komen, toch een vrij verwarrende film. Godard volgt een vrouw (Anna Karina) die filmster wil worden maar in de prostitutie belandt. Eigenlijk vindt ze dat helemaal niet zo erg.. Geloof ik. Het is lastig vat op haar te krijgen. Paar fraaie momenten: Karina die in de bios zit terwijl 2 tranen tegelijk over haar gezicht, eh, biggelen. Misschien wel de mooiste tranen in de filmgeschiedenis. Ook leuk is een dansje ergens. (Een Godard-trademark) Maar dan is daar 't A Bout de Souffle-achtige einde, wat ik volstrekt niet had zien aankomen. (En me dus ergerde)

Sommaren Med Monika
Woody Allen ging hier als jongetje met z'n vriendjes naartoe. Niet omdat ze Bergman-fan waren, maar omdat ze gehoord hadden dat er een naaktscène in zat. Woody was verkocht en niet dankzij de billen van Monika. Het is ook wel een aardige film, een beetje in die Neorealistische Italiaanse stijl. De Zweedse achterbuurt waar Monika woont lijkt wel uit Fietsendieven te komen. Het meisje knoopt een relatie aan met een jongen wiens naam ik al vergeten ben. Zijn pa is ziek, maar toch laten ze alles in de steek en bivakkeren een zomer op een bootje. Ondertussen is Monika zwanger en ontpopt ze zich als een zeurderig typje. Bij vlagen lijkt ze wel Pippi Langkous (zeker als ze bezopen liedjes begint te zingen) Als de zomer voorbij is moeten ze wel terug.. Komt de baby en ontspoort de zaak nog verder. Zorgt wel voor een fraai melancholisch einde, waar Bergman grappig genoeg nog maar z'n selling point scene laat zien..

Gun Crazy
Het vrouwelijk hoofdpersonage hier wil ook al avontuur en sterke mannen, living on the edge. John Dall (een soort goedkope versie van James Stewart, ze zaten samen in Rope) speelt een man geobsedeerd door geweren. Hij komt zijn wederhelft tegen op de kermis. Deze engelse Femme Fatale daagt het publiek uit voor een gevaarlijk (en zeer ongeloofwaardig) schietspel, waar hij natuurlijk op in gaat. Omdat hij toch niets beters te doen heeft, gaat hij ook maar voor de kermis werken, al is de baas (type Charles Groenhuijsen) daar niet zo gelukkig mee. Die had zelf al iets met de pistolendame. Het koppel smeert 'm, waar het beroemde Bonnie and Clyde gedeelte begint. In cowboyvermommingen begint het duo overvallen te plegen, inclusief eentje op een bank, waar de camera in de auto blijft. (Een beroemde en inderdaad zeer sterke scène) Dall krijgt gewetenswroeging (hij is pacifist sinds hij een kuikentje omlegde) maar het is natuurlijk te laat.

Jersey Girl
Ik was wel toe aan een formulefilmpje en Kevin Smith moest ook hoognodig eens buiten zijn View Asked universum kijken. Ben Affleck is weer wel van de partij, hij heeft een relatie (en krijgt in de film een kind) met J. Lo (hun werkelijke relatie ging geloof ik vlak voor de première uit) maar ook in de film wordt J. Lo snel afgevoerd in een dramatische scene. Nou ja dramatisch, doordat Smith er een liedje van Aimee Mann bij laat spelen krijgt het iets grappig. (Hij is bepaald geen Magnolia fan..) Door alle stress van het in zijn uppie verzorgen van de baby verliest Affleck op hilarische wijze zijn baan in NY als muziek-pr-figuur en 7 jaar later wonen vader en dochter bij opa in huis in New Jersey en veegt Affleck de straten in een "batmobile". Dingen veranderen als Affleck een pornovideo in de videotheek (!) probeert te lenen. En wie is dit keer de "clerk" van dienst? Liv Tyler! Ben ik blij dat J. Lo pleite is. Tyler bestookt de arme Affleck met vragen over zijn kijkgewoonten te bestoken en wil als wilde studente zelf wel even een "mercy job" voor deze arme weduwnaar doen. Het wordt allemaal wat sentimenteel tegen het eind, maar ach, met muziek van Springsteen maakt me dat weinig uit. Ook een erg leuke cameo van Will Smith. Ik heb 't al vaker over Smith gezegd, ook al is dit bepaald geen briljante film, het zit allemaal wel weer slim in elkaar. (Zoals het moment dat de weg is opengebroken)

Paar oudjes bekeken:
Evil Dead
Klassieker en terecht. En de boomverkrachting is het meest oprecht angstaanjagende wat ooit in een zombiefilm te zien is geweest.

Profondo rosso
Geweldig weer terug te komen na vele giallo's te hebben bekeken. Je kijkt toch anders en waardeert hem meer. Minder visueel spektakel maar misschien wel beter dan Suspiria (al is het moeilijk kiezen).

Quella villa accanto al cimitero
Ofwel House by the cemetary. Klassieke Italiaanse horror, bloederig, een kind dat enger is dan alle monsters en gore bij elkaar en een groovy jazz rock soundtrack.

RE: Vivre Sa Vie
Verwarrend vond ik ‘m niet, maar het was me in de openingsscène niet helemaal duidelijk dat Ana met haar ex-man in gesprek was. Het lijkt me niet dat Ana zich prettig voelt in de prostitutiebranche. Ze doet het werk omdat ze in geldnood is en weet vervolgens niet meer uit het milieu te ontsnappen. Het moment in de bios is inderdaad heel mooi, maar de mooiste tranen zijn natuurlijk van de actrice op het witte doek: Maria Falconetti als het titelpersonage in La Passion de Jeanne d'Arc (1928) van de Deen Carl Theodor Dreyer (Anna Karina’s personage in Godards Le Petit Soldat heet niet toevallig ook Dreyer). Het einde komt aan als een klap, maar ergerde mij niet. Het was schokkend hoe snel het woordje FIN in beeld kwam. In het originele script zou Ana overigens ontsnappen en een succesvolle madame worden.

aar het was me in de openingsscène niet helemaal duidelijk dat Ana met haar ex-man in gesprek was

oh ja dat had ik ook al niet door.. en dat ze kinderen had..

ik vond 't flipperen wel leuk ;)