Filmforum

Zeg nu je er toch bent, Vido, kunnen we van jou nog een decenniumstuk verwachten? Zou daar namelijk erg benieuwd naar zijn.

Damn, terwijl ik Angel Face juist in mijn top 10 van favoriete noirs heb staan. :-)

ja wist ik. :) die rol van Jean Simmons is wel heeel goed hoor, maar de film an sich. las ergens hoe Preminger geprezen wordt om zijn kunst en vliegwerk om een derderangs plotje overeind te houden.

ik moest trouwens een beetje aan Anne Frank denken bij die Simmons, puur op uiterlijk, niet dat Anne Frank een femme fatale is. (wel een beetje wijsneuzen allebei, al klinkt dat in joodse context ook weer onhandig) maarreh die familie in Angel Face was ook geemigreerd, dacht eerst dus dat het joden waren, maar wellicht gewoon Britse aristocratie oid.

jaa decennium-stuk Vido!

de bijval voor Whatever Works blijft me verbazen, maar good for Woody, zullen we maar zeggen.

een decenniumstuk
Eigenlijk had ik alleen tijd om jullie stukjes te lezen (altijd fijn). Ik moest nog een filmquizje voorbereiden (Kriterion Amsterdam, 16 januari 2010 - komt allen). En er moet ook nog een jaarlijstje uit de mouw geschud worden... Hopelijk hebben jullie nog even geduld. :-)

N.a.v. Saw kreeg Se7en in het laatste nummer van Cineaste met terugwerkende kracht alsnog een veeg uit de pan.

Ach, conservatisme in de horrorfilm: dat is essentieel onderdeel van het genre. Wie stout is haalt de toorn van de goden op zich. Net zoals de actiefilm vrijwel altijd een fascistische ondertoon heeft: de superman die het vuil opruimt (in Watchmen wordt er wel leuk gespeeld met die conventies, hoewel er meer in had gezeten.)

Ik moet wel zeggen dat het conservatisme in Saw zo ver werd doorgedreven, dat ik me regelmatig afvroeg of het nu om een parodie op de genreconventies ging of niet (drugsverslaving? overspel van de saaiste soort?)

Låt den rätte komma in
Onconventionele horror alhier. Ik geloof niet dat ik eerder zo emotioneel ben geraakt door een vampierfilm. Origineel en indringend.

Nord
Met zijn 77 minuten kon Nord eigenlijk al nauwelijks een geslaagde roadmovie worden. Die reis-sfeer heeft toch echt wat meer tijd en landerigheid nodig. Nu houdt het hoofdpersonage hier ook helemaal niet van reizen! Na een beëindigde relatie is ie doorgedraaid en hij is eigenlijk nog altijd depressief en angstig. Die angsten beperken zich door een drempeltje (een tunnel) en een daaropvolgende door het script vereiste angstaanval, waarna hij onder het bed (of nee in een nis naast het bed) van een meisje belandt. Ja, de film heeft wat flink wat absurde trekjes. Het meisje moet wel heel eenzaam zijn dat ze zo haar best doet voor de dikke Noor. Als ie weer op weggaat is het reizen weer zo voorbij en komt ie bij een al even eenzaam figuur. Een jongen die door zijn ouders in de steek is gelaten. Gevolg: even later zitten ze met kaalgeschoren kruinen en een alcoholgedrenkte tampon op hun kop. (Dat kan toch niet werken als tripmiddel!?) Dit is wel het leukste gedeelte van de film, maar als de man zich aan skispringen waagt moet ik aan O'Horten denken, een film die zo slecht nog niet was! Het laatste gedeelte van de reis voert naar een oude man in een iglo aan de ketting. Als je heel hard nadenkt zullen die 3 personages allemaal wel een deel van man's problemen (kunnen) symboliseren. Maar wat doet het er toe. De film is uiteindelijk gewoon saai.

The Limits Of Control
Trek je niets aan van de negatieve recensies. Deze Jarmusch mag er wezen! (En ik had hem net nog zitten kraken in de decenniumreeks) The Limits of Control is er eentje voor OMC, eigenlijk. Hypergestileerd, elk shot is een plaatje waarover uren nagedacht lijkt, Madrid is sowieso een waar designerparadijs, een stoet mooie vrouwen en geinige improvrock van Boris. En oh ja, stoere negers. Het eerste half uur is het beste. We zien het hoofdpersonage een of andere opdracht krijgen van de vader uit 35 Rhums. Vervolgens reist hij naar Madrid waar het eindeloze uitwisselen van lucifersdoosjes begint. Er is geen plot, het is een noir abstrahering, noir doet ingewikkeld in rookgordijnen, hier is alles weggelaten en blijft het absurdisme over. Eindeloos terugkerende handelingen, o.a. het bestellen van 2 espressos in aparte kopjes, het opeten van papiertjes met cryptische boodschappen en de vraagt 'are you interested in ...' by any chance?' Gedenkwaardig zijn de optredens van Tilda Swinton (die verwijst naar zowel the Lady of Shanghai en Tarkovsky) en ene Paz de la Huerta, die de gehele film naakt is en met haar dikke bril en ongelijke borsten iets van een sixties pin-up heeft. Jarmusch heeft een beetje moeite met doseren want vooral haar eerste scene is wild-erotisch, alles daarna is wellicht wat overdadig. ('Do you like my raincoat', van doorschijnen plastic') Film begint wat te wankelen als Madrid verlaten wordt voor het veel rommeligere Sevilla en later dorpjes in the middle of nowhere. Het einde, met Bill Murray, is dan weer wel geslaagd. Wel jammer dat het blanco briefje uit het laatste luciferdoosje niet wordt opgegeten.

The Milk Of Sorrow
Reis door wereldcinema part 100: Peru. Zo'n film die af en toe wankelt richting wereldwinkel-niveau, maar overeind blijft. Zo heeft het hoofdrol-meisje een aardappel in haar vagina. Da's heel wat gewaagder dan de gemiddelde door Oxfam-Novib gesponsorde film. Het meisje is groot geworden met 'de milk of sorrow'. Haar moeder is al zwanger verkracht en zodoende geïnfecteerd met angst. (Wat dan via de moedermelk op het meisje zou zijn doorgegeven) De oplossing om zelf niet verkracht te worden is die aardappel, een metafoor voor opgepotte angsten natuurlijk. Maar na het zingen van haar laatste liedje gaat moederlief dood en moet het meisje (overigens in de twintig) wel de straat op en gaan werken. Haar wat rare nerveuze oom is bezorgd, maar ook afgeleid door de naderende bruiloft van zijn eigen dochter. Het meisje gaat werken in een dure villa. In een mooi shot gaat de poort open, buiten is de drukke volksmarkt en 1 stap verder is de rust van een goed onderhouden tuin. Het meisje bezweer haar angsten door te zingen, wat de eigenares van de villa, een componiste, interesseert. In een van de mindere momenten jat ze niet alleen een haar liedjes, ze doet later ook nog onaardig. (Laten we zeggen het Westerse schuldgevoel-personage) Veel geslaagder zijn de scenes bij het meisje thuis in een armoedig maanlandschap, waar dan ook die bruiloft plaatstvindt, vol vrolijke dansen en de alomtegenwoordige volksliedjes. (En bizarre pick-up lines!)

The Limits Of Control ... Paz de la Huerta - ook al een seksbombijrol in Choke. Deze redelijke verfilming van roman van Chuck Palahniuk (met hoofdrol voor Sam Rockwell) is te low budget en te snel geschoten om ook maar enigszins uit de schaduw van Fight Club te komen. Om die reden waarschijnlijk ook nooit de Nederlandse bioscoop gehaald.

mooi want een zo'n portie Paz is genoeg, de kachel is al aan ten slotte.

Die vlakke, robot-achtige hoofdrolspeler, de herhalingen van zetten, dat gezever over 'bohemians'... mij kon Limits Of Control niet boeien. Moest een paar keer denken aan een late Wenders-film ('Lissabon Story'), ook een kastje-naar-de-muur-verhaal in een Iberische setting, en ook teveel 'concept' en te weinig 'hart'.

de Bohemen zaten mijns inziens vooral in het zwakste segment met John Hurt. (waarin ook Kaurismaki nog een wat overbodige pluim krijgt)

aan late Wenders denken is inderdaad nooit een goed teken :)

Gisteren na iets van 15 jaar weer eens Herzogs Nosferatu gezien. Zat er een beetje tegen aan te hikken maar vond hem toch weer geslaagd. De samenleving valt weer erg mooi uit elkaar nadat Nosferatu de pest heeft meegenomen. En ik was vergeten hoe goed de muziek is: Popol Vuh weer in topvorm, afgewisseld met Wagner, maar ja Das Rheingold kan je bijna niet mee missen (zie ook het magistrale begin van The New World.

The Limits of Control klinkt inderdaad wel erg OMC, het is bijna zonde om hem te gaan zien. ;)

Net van de week die van Murnau gezien, dus dan binnenkort die van Herzog.

No Country For Old Men
Weer een Coen klassieker, een tamelijk understated one. Meer nog dan Miller's Crossing.

The Hangover
Altijd al eens willen doen, ik turfde het aantal keren dat ik moest lachen tijdens deze mainstream-komedie. Resultaat: 15 keer, in 90 minuten. Zowaar geen slechte score lijkt me. Toch is er ook wel het een en ander op de film aan te merken. Een groep vrienden gaat naar Las Vegas, als vrijgezellenfeest vlak voordat een van hen gaat trouwen. Als ze 's ochtends wakker worden is de toekomstig bruidegom verwenen. De grappigste en meest sympathieke van de 3 overgebleven gozers is een baardige loser, broer van de bruid en geen onderdeel van de originele vriendengroep. Hij zorgt zonder meer voor de meligste en leuke grappen. In de andere 2 zit een van de minpunten aan de film. Eigenlijk zijn ze allebei, en met name een overdreven coole leraar, ongelofelijke eikels. Je zou verwachten dat ze in de loop van de film vriendschap sluiten met de loser, die dat ook ontzettend graag wil, maar als ie daar aan het eind weer over begint kijken ze 'm nog steeds vol dedain aan. Noem het realise, ik zeg jammer. De rest van de film is namelijk over de top absurde waanzin met een gestolen politie-auto, strippers, Mike Tyson en een gestolen tijger (een duidelijke knik naar screwball Bringing Up Baby) Hopelooste moment van de film is de introductie van een homoseksuele Aziatische. Niet alleen is de man een totaal, bijna discriminerend cliche, het is ook helemaal niet de film voor geweld.

Goodbye Solo
Bahrani waar ken ik die man ook alweer van. Man Push Cart? Maar die moet ik nog zien. Oh ja, Chop Shop! Ook hier heeft hij de vinger weer goed aan de pols van de multi-culti samenleving, met een Senegalese immigrant als taxichauffeur in de States en zijn Mexicaanse vriendin en diens dochter. Goodbye Solo gaat echter in grote mate over een oude bejaarde witte man, die de taxichauffeur wil inhuren om hem naar een berg te rijden, waar hij dan vanaf wil spreken. (Dat zegt ie niet, maar dat is ook de chauffeur Solo, van Soulemane) al snel duidelijk. Dit doet natuurlijk in niet geringe mate denken aan Taste of Cherry van Kiarostami, een film en regisseur waarmee het lastig concurreren is. Bahrani slaagt daarin ook niet, met name het rommelige en eigenlijk gewoon mislukte einde is een failure. Het gaat al mis als het dochtertjelief ook mee rijdt naar de berg, waarna de oude man verdwijnt en het kind dat helemaal niet door heeft. (Terwijl ze hem duidelijk mocht en pienter is)

State Of Play
Soort fictieve update van Watergate en All The President's Men. Journalistenfilms, ik vind ze altijd wel aardig en vermakelijk, dus ook deze. Russell Crowe speelt met vies lang haar en oude Saab (!) het archetype van de morsige reporter. Hij wordt opgezadeld met een jong ding (Rachel McAdams) uit de wereld van de blogs. En samen komen ze een ingewikkeld complot op het spoor, waarin ook Crowe's jeugdvriend, een gladde senator (Ben Affleck, als altijd de minste acteur) een belangrijke rol speelt. Een veel betere senator is Jeff Daniels, beetje Pechtoldig, maar dan gemeen. State of Play is gebaseerd op een tv-serie een propt wellicht daarom veel te veel lijntjes in de beschikbare twee uur. Zo had ik de 'slechterik' (een schutter die mensen uit de weg ruimt) liever helemaal niet in beeld gezien. Of veel minder. Dat zou 't richting Zodiac doen gaan, er is wel 1 goede scene in die trant als Crowe min of meer bij toeval hem tegenkomt en de man met een wasman rondloopt. Meteen daarna volgt een shoot-out in een parkeergarage, wat typerend is hoe de film haar subtiliteit niet weet te bewaren. En dat zijn nog niet alle plots want dit speelt zich tegen de achtergrond van de ondergang van de krant (met Helen Mirren als hoofdredacteur) en, heel moeizaam, de vrouw van de senator (Robin Wright Penn) die in Russell Crowe is geïnteresseerd, ze hebben al eens een affairetje beleefd.

Incendiary
Het wordt tijd voor het schrijven van het eindejaarsartikel, zeker als ik zulke films ga kijken, die dus dit jaar in premiere zijn gegaan, maar echt niet de moeite waard zijn. Sterker nog Incendiary is totale batshit! Kreeg ook een vreemd deja-vu gevoel, alsof ik wel eens eerder een film had gekeken waar een jonge veelbelovende actrice in zat (in dit geval Michelle Williams) waarna de film 1)waardeloos is, maar 2) het meisje wel uit de kleren gaat. (Een Mr Skin favoriet die alleen voor die scenes gekeken zal worden, en nee ik wist het echt niet van tevoren) Die scenes vallen trouwens ook tegen, niet om het gebodene, maar omdat de personages volkomen mislukt zijn, dus spannend wordt het dan ook niet. Michelle Williams speelt een Britse pikey (waarom haar eigenlijk casten?) ze heeft in leren jasjes en korte rokjes wel het uiterlijk, maar gaandeweg toch teveel class voor de rol. Ewan McGregor is haar rijke elitaire buurman (terwijl hij sportjournalist is!) met wie ze een affaire begint. Manlief (van Michelle) werkt bij de bomopruimings-squad, leek me al een vreemd detail, maar dan volgen Al Quaeda aanslagen op Wembley! Michelle Williams verliest man en kind, draait door, terwijl in pijnlijk slechte subplots de sportjournalist naar de daders speurt en een collega van Michelle's man haar probeert te versieren. Deze figuur is wel het dieptepunt in een film vol gaten, hij is geloof ik de Tjibbe Joustra van Engeland, maar het duurt scènes voordat ik dat doorkreeg en de man die tegen de dichtgeslagen deur van Michelle praat, dezelfde is als de man die we op tv-beelden zien. En nu heb je nog niet de helft gehoord van wat er slecht is aan de film, zo vergeet ik nog te vertellen dat Michelle brieven aan Osama Bin Laden schrijft en als eerbetoon aan de slachtoffers van de stadionaanslag hangen 1000 zeppelins boven Londen met reuzeportretten van de omgekomenen, wat me qua traumaverwerking een heel, heel, heel slecht idee lijkt.

3000e post (de vorige)

Goodbye Solo gaat echter in grote mate over een oude bejaarde witte man, die de taxichauffeur wil inhuren om hem naar een berg te rijden, waar hij dan vanaf wil spreken.

dat zou nog eens mooi religieus zijn, maar het is springen, natuurlijk.

Hangover: eens. Ik vond eigenlijk ook die hele Tyson show een mislukking. Hoe kan iemand nou iemand nou in twee seconden laten zien dat hij werkelijk abominabel acteert en alleen n de film zit voor de leuk (die overigens niet zo leuk is).

Goodbye solo: Ik hou van het esoterische rommelige einde! Het verhaal stopt en het gevoel neemt over.

hmm bij mij ontbrak het dus aan gevoel. aan detail wat me ergerde daar was dat Solo en zijn aangenomen dochter) heel dicht bij de afgrond kunnen gaan staan, waarbij ik meteen dacht: dat is onmogelijk in Amerika daar staan gigantische hekken/afbakeningen/hoe je het wil noemen, voor je het weet gaan mensen die er per ongeluk van afdonderen schadevergoedingen eisen.

het was vroeg vanochtend dus:
Hopelooste moment van de film is de introductie van een homoseksuele Aziatische.

Aziatische gangster. en eigenlijk is die introductie juist nog wel leuk, maar alles daarna hopeloos.

Pretpark Nederland
Een bus Chinese toeristen dient als rode draad voor een aantal touristische uitstapjes in Nederland. De Libelle Zomerweek, Gay Pride, Sail worden aangedaan, maar echt leuk wordt het pas in Zutphen en Bataviastad. De karakters die Van Erp daar treft zijn werkelijk geweldig. Het is ook wel bijzonder om repetities van het Prinsengrachtconcert te zien, die worden overstemd door motorboten die elkaar afsnijden, alles voor een mooi plekje. De politie komt eraan te pas.

Prova D'Orchestra
Fellini sloot een orkest op in een orkestruimte en van zoiets moet wel anarchie komen. Maar wat komt er na de anarchie? Ondanks de symbologie voor alle weltschmerz toch een vrij luchtig gebeuren. Leuk ook dat de orkestleden aan het begin filosoferen over de betekenis van 8 1/2.

Død Snø
Geweldige zombiefilm, ondanks aloude thema's toch met wat originele twists gebracht en algeheel zo goed uitgevoerd dat het simpelweg een moderne zombieklassieker is.

시간
Ofwel Time, van Kim Ki-Duk. Actueel door het plastic surgery gegeven (valt ook nogal met de deur in huis) maar tegelijkertijd overstijgen De Grote Vragen dat ook weer. Vergeleken bij de andere twee die ik van hem zag wel veel meer dialogen, maar wel weer buitengewoon fraai vormgegeven.

hee die Kim Ki-Duk kende ik helemaal niet. ik rep nog altijd voor het maffe bootmaagd-parabeltje (oid) The Bow

La teta asustada (Claudia Llosa, Spanje/Peru, 2009)

Omdat 'Das weisse band' was uitverkocht (vakantie!), toch maar naar 'The milk of sorrow' gegaan. Door het geadverteerde gegeven -- de ondragelijke last van de Lichtend-Padterreur, en de onsmakelijke plastische uitwerking daarvan -- al enkele weken links laten liggen, deze exoot. Onterecht dus.
Uitstekend, onderhoudend, veellagig verhaal over een mooie maar getraumatiseerde, jonge maar traditionele, vrouw die niet alleen het leven, maar ook het moderne leven ingedreven wordt. Ondersteund door fraaie metaforen, waar ongetwijfeld met Ludo bomen over op te zetten zijn. De poort als verbeelding van het zich geleidelijk openstellen door Fausta, inderdaad. Maar welke rol speelt het parelsnoer? En waarom valt het geschenk van de tuinman?
Eyeopeners zijn de, mij althans, volstrekt onbekende Peruviaanse cultuur en natuur. Bij Andes en Teofilo Cubillas houdt het op. Het onherbergzame landschap en de Inca-invloeden; de scherpe trekken en de gegroefde gelaten, het Quechua en de voorvaderencultus. Alles is doordrenkt van indiaansheid.
Na afloop vatte een vriendin die nog wel een kaartje had bemachtigd 'Das weisse band' samen als: "het deel waar Fanny och Alexander bij de Lutherse stiefvader inwonen en dan 2,5 uur lang." Van een winnaar van het filmfestival van Cannes verwachtte zij wat luchtigers. Voor een laureaat van Berlijn is het gewicht van 'La teta asustada' bijzonder draaglijk.

Maar welke rol speelt het parelsnoer? En waarom valt het geschenk van de tuinman?

het parelsnoer is raadselachtig ja, vooral omdat de componist het uiteindelijk niet lijkt te willen geven en het meisje het volgende moment die snoer toch heeft. de tuinman is wat duidelijker geloof ik, eerst geeft ie haar snoepjes maar die wil ze niet. (ze is geen klein kind, en het lijkt een beetje op haar liefde proberen te kopen) maar later komt ie aanzetten met een aardappelplantje, waar ze 't al eerder over gehad hebben. En de aardappel is natuurlijk cruciaal. De tuinman zegt eerst aardappels bloeien niet of nauwelijks, maar aan het eind geeft hij haar wel een bloeiende aardappelplant, lijkt me een positief teken voor/van alle betrokkenen. Hij gelooft in elk geval in haar. (Of ben ik het vergeten en valt ook dat geschenk? :D)

Das Weisse Band is inderdaad wel Bergmaniaans.

The Chaser
Matig, maar ondanks al zijn mankementen toch boeiend, spannend en veelbelovend Koreaans debuut. (Voor de naam van de regisseur zet ik even een joker in) Wat blijft Se7en toch invloedrijk, en Zuid-Korea is de ideale achtergrond. Een bepaald soort gelige grauwheid (al klinkt dat als een Boekestijntje) The Chaser heeft (dus ook) wel wat van Memories of a Murder. We maken kennis met een pooier, een eikel die gaandeweg de sympathie van de kijker wint, al is het maar voor zijn doorzettingsvermogen. De laatste tijd verdwijnen z'n meisjes en hij vreest dat ze worden ontvoerd en verkocht. (Klaarblijkelijk common practice) Nu is de man naast pooier, ook voormalig agent, en met de daar opgedane instincten weet hij al snel de dader voor de voeten te lopen. Nou ja, in een auto, en een botsing. Hij heeft 'm eigenlijk zo snel te pakken dat deze kijker zich afvraagt wat er dan in godsnaam nog moet gebeuren die volgende 2 uur. Ze gaan naar het bureau, en daar begint de ellende pas. De Koreaanse politie blijkt wederom geleid door incompetente randdebielen, die bovendien een hekel hebben aan de pooier, (Hij was namelijk een corrupt agent!) terwijl de gestoorde dader fluitend al zijn gruweldaden opbiecht, WIL de politie hem gewoon niet geloven en zelfs als ze dat doen blijken ze binnen 12 uur bewijs te moeten kunnen leveren anders moeten ze hem laten gaan. Deze premisse zorgt voor tijdsspanning in het verhaal, een van de mindere irritante aspecten. Ik bedoel, een massamoordenaar bekent en dan nog moet je je haasten om lijken te vinden. Slaat nergens op. De dader bekent vanalles maar hij weigert zijn adres te noemen. Terwijl de politie op een dwaalspoor zit, gaat de pooier daarnaar op zoek, met hulp van zijn trouwe domme assistent. Ergens halverwege worden ze opgezadeld met de dochter van een van de hoertjes, de laatst toegetakelde, die ondanks Saw-achtige vleeshaken nog in leven is. Maar goed, die dochter dus, die later om plottechnische redenen maar weer snel moet worden afgevoerd. Teveel hooi op de vork, wat ook geldt voor het eindeloos terugkerende patroon dat de pooier het weer aan de stok krijgt met de cops en dan weer uit hun greep moet ontsnappen. (Ergens zelfs overdreven woest zwaaiend met een hooivork)

A Zed And Two Noughts
1 Greenaway was afdoende. (Ik bedenk me dat ik ook zijn Rembrandt-film heb gezien) Maar ik doelde hier op Drowning By Numbers, een maf vehikel waar ik gedurende de tijd toch wel redelijk positief over ben gaan denken. Dat gaat niet voor deze gelden, want A Zed And Two Noughts was eigenlijk gewoon saai. En zoals ik zei, met een Greenaway heb je al zijn trucjes, patronenverhalen en geintjes wel gezien. Een Z en 2 O's (lees Zoo) gaat over een dierentuin, een auto-ongeluk waarin 2 echtgenotes van zoologen omkomen, die vervolgens gefascineerd raken door dood en verval. (Typisch genoeg zijn de door de film gesneden beelden van rottende lijken nog wel het interessantst) Er is ook een of andere gestoorde dokter die bij het derde nog in leven zijnde slachtoffer van het ongeluk benen amputeert, zodat ze op een bepaald schilderij van Vermeer gaat lijken. (Er zijn klaarblijkelijk nooit benen op schilderijen van Vermeer!) En dat is zo ongeveer de beste grap. Verder wel wat aardige minimalism-thema's van Michael Nyman op de soundtrack.

The Death Of Mr Lazarescu
Oef. De akeligste film ooit. Met name de eerste 40 minuten als de arme ouwe Roemeense baas thuis ziek is en een ambulance probeert te laten komen zijn bijna misselijkmakend. Zijn buren (waaronder een Depardieu-look-a-like) helpen hem wel een beetje maar niet van harte want hij is vies, kotst, zijn huis stinkt en zijn magere katten ook. Uiteindelijk wordt hij dan opgehaald door een lieve ambulance-zuster en begint de helletocht lang ziekenhuizen. Er is net een enorm bus-ongeluk gebeurd dus in de ziekenhuizen van Boekarest is iedereen chagrijnig en moe. (Dat bus-ongeluk is een super scriptidee trouwens) Iedereen foetert de oude man uit dat ie heeft gedronken, dat soort dronkelappen zien ze natuurlijk altijd, terwijl de kerel echt aan het sterven is. Toch, zodra ze in de ziekenhuizen zijn treedt er iets van kalmte op, zo realistisch komt die film binnen, dan is hij in elk geval in betere handen dan thuis. Typerend voor de klasse van de film is dat er zo'n beetje 1 moment in zit dat de film geacteerd lijkt, als Lazarescu een MRI-scan in moet en maar blijft raaskallen en het verplegend personeel hem met overdreven gebaren stil probeert te krijgen. Maar de overige 145 minuten lijkt iedere rol ingevuld door echte ziekenhuis-professionals. (Wie weet, maar dan zou je toch juist een onhandig acteren moeten merken) Prachtfiguren trouwens onder de dokters, een Kevin Smith-look-a-like die met een jonge vrouwelijke dokter flirt en om indruk op haar te maken de oude man met wat handjeklap snel naar de MRI scan krijgt. De dokter bij de MRI scan is ook een gedenkwaardig kauwgomkauwend jong eikeltje met galgenhumor. Allermooiste moment is als de tocht ten einde is en het laatste ziekenhuis is bereikt. Daar heerst een aangename uitgeputte verstilling, zijn alleen vrouwen te zien, vele met bruine staarten, die rondwaden als engelen. Het voorportaal van het naderende einde.

in Roemenie werd de film trouwens als komedie gepromoot!
http://upload.wikimedia.org/wikipedia/en/f/fc/Moartea_domnului_lazarescu0.jpg

die bioscopen moeten het eerste half uur leeg zijn gelopen, kan niet anders. als er in de film al wat te lachen is, is het met kiespijn.

De grappigste en meest sympathieke van de 3 overgebleven gozers is een baardige loser, broer van de bruid en geen onderdeel van de originele vriendengroep.

Vriendelijkste? Die gast is een psychopaat die drugs bij zijn vrienden in hun drankje doet. De zeurderige tandarts is de enige met een normaal gevoel voor goed en kwaad. Daarom wordt hij ook beloond met het vinden van een leuke vrouw. Die leraar is inderdaad wel de grootste klootzak. Heel on-Hollywood, zo een film met alleen maar vervelende hoofdpersonen. Dat maakt hem wel leuker.
Met de Chinees had ik geen problemen. Die is zo bizar dat hij aan alle stereotypen voorbij gaat. Het is ook redelijk verbazingwekkend hoe niet seksistisch de film is, gezien het onderwerp.
Verder was ik ook erg te spreken over de old school, high class schonejonkvrouwe mooiheid van de actrice die de bruid speelt.

he just wanted them to have a good night! (en tis de schuld van de dealer) ;)

laatste regel zeer eens. Graduate-achtig.

地獄
Ofwel Hell, gemaakt in 1960. Een uur werken we toe met een theologie-student en een duivels alterego toe naar een hels delirium dat z'n weerga niet kent, zeker niet in 1960. Doet op een gekke manier denken aan Zé do Caixão's visie op de onderwereld, hoewel nog steeds heel Japans.

Babel
Indringend drama wat z'n effect niet helemaal mist maar de heftigheid van de drie verhaallijnen doet meer verlangen dan een nogal willekeurige toevalligheid waardoor het onaannemelijke achteraf gezien nogal stoort.

La Planète sauvage
Waanzinnige tekenfilm, prachtige beelden een zeer coole muziek. Door dat laatste een must voor elke Madlib fan.

Memories of Murder
Een politieteam blundert zich op Coen bros.-achtige wijze, Asia-styloo, door een seriemoordenaar-onderzoek heen. Zou een komedie zijn ware het niet dat het waargebeurd is en eigenlijk een aanklacht tegen het Koreaanse plattelandspolitiewerk, waar zelfs goedbedoelende krachten uiteindelijk uit pure hopeloosheid net zo onnozel en geweldadig worden.

Il Divo

Zat er helemaal in, deze film rond Nixon-als-zenmonnik in een Italiaanse opera, toen de ondertiteling wegviel. Net toen de maffiaspijtoptanten gingen vertellen hoe het allemaal in elkaar zit.

The Shop Around The Corner
Soepele Capra-achtige kerstklassieker van Lubitsch, dus ook geschikt voor oudjaar. De film schijnt dé blauwdruk te zijn voor alle romantische komedies met vleugjes drama te zijn die tot op de dag van vandaag volgden. De film maakt inderdaad nog altijd een frisse, scherpe indruk. James Stewart, nog wat jong en spitsig, speelt de 'eerste verkoper' in een middenklasse-winkel in lederwaren (en nog veel meer) in Boedapest. Zijn beste maat is een collega, een Kader Abdolah look-alike, ook de baas ziet het in hem zitten en nodigt hem bij hem thuis uit voor een dinertje. Dat zien we niet, maar we horen dat Stewart veel indruk heeft gemaakt op de echtgenote. Dit is de belangrijkste zijlijn, want de hoofdmoot gaat om een meisje (Margaret Sullavan) dat zomaar komt binnenwaaien en door het verkopen van een speeldoos een baantje krijgt. De speeldoos blijkt in een terugkerende gag later toch echt volstrekt onverkoopbaar. Het meisje en Stewart kibbelen constant op felle toon wat af en iedereen weet wat dat eigenlijk betekent. Ondertussen dromen beiden over hun respectievelijke penmaatjes (het internet van 1940) en surprise surprise wie zouden die anoniempjes nu wezen? Schiet me te binnen dat er ook een moderne remake is met een boekwinkeltje en internet, met Julia Roberts of Zellweger ofzo.

Songs From The Second Floor
Ik baalde ervan dat deze tegenviel. Heb het gevoel dat ik net niet in de juiste stemming was, terwijl ik You, The Living van Roy Andersson nog zo mooi vond. Songs From The Second Floor is nog luider bejubeld en bekender en ook een eerdere film, ik kan me voorstellen dat mensen van You, The Living zouden zeggen dat het meer van hetzelfde was. En toch, en toch, You, The Living is grappiger en vooral liever, optimistischer. Songs From The Second Floor speelt zich af tijdens een economische crisis. De enorme sets zijn asgrauw en de mensen zijn lijkbleek. Verder de bekende ingrediënten van poëtische teksten, absurdistische scènes die uit 1 shot bestaan en wat verwijzingen naar de nazi's. We zien een gek geworden dichter, een man die vastzit in een treindeur, een man die ontslagen wordt en een man die zijn eigen winkel in de hens heeft gezet en een eeuwigdurende fil. Dezelfde winkelman komt later op een beurs waar een man hem jezuskruisbeeldjes aansmeert, die uit elkaar vangen waar je bij staat. Jezus zwiept met een hand heen en weer, slechte spijkers zeker en aan het eind liggen ze allemaal op de vuilnisbeeld. (Vind ik ook een beetje voor de hand liggend intellectualistisch religie-bashen trouwens)

Lilja 4-Ever
Wel schrijnend, maar niet shockerend, ik zal 'm daar even verwacht hebben met die kelderporno uit die andere Moodysson. Met die engelenvleugels is Lilja 4-Ever ook wel een soort protestantse boetedoening voor kerst-film. De allerergste scène zit meteen in het begin als Lilja door haar moeder wordt verlaten. Ik las ergens wel een interessante theorie dat die moeder net als Lilja later slachtoffer wordt van ronselarij. Lilja overleeft nog een tijdje in het Oostblok, luimend snuivend met haar jonge maatje, maar dan valt ook voor foute charmes en voor ze het weet zit ze als hoer opgesloten in een appartementje in Zweden. Het treurigst (en geniaal gedaan) is de symmetrie met het begin. Het maakt niet uit waar ze zit, de ellende is identiek. Mooie film dus, ander geslaagd ranzig detail is het gekreun van Lilja's klanten.

Trouble Every Day
Het merendeel van de Claire Denis-films zou wel eens lastig te vinden kunnen zijn, maar deze dook in elk geval nog op. Een nogal bloederige thriller, voor haar doen. Zal wel een buitenbeentje zijn. De film is heel lang erg raadselachtig, op Lynchiaanse wijze. We zien een hoer bij een vrachtwagen, maar later is haar klant dood en komt een man (die vader uit 35 Rhums) het hoertje oppikken. Haar mond is helemaal bebloed, het lijkt Let The Right One In wel, en dat is juist want langzaamaan blijkt Trouble Every Day een soort intellectuele vampierenfilm te zijn, met de bekende combinatie van broeierigheid, veel seks en nog meer bloed. Er wordt suggereert dat die vampier-tendenzen door de vrouw in Guyana (de jungle!) zijn opgedaan, toen ze daar samen met haar man onderzoek deed. (Naar hersenen geloof ik...) In Guyana was ook Vincent Gallo, hier met seventiessnor. Hij is ook niet helemaal lekker meer, hij zal gebeten zijn, popt pillen bij het leven en is samen met kersverse echtgenote (een fraaie brunette) naar Parijs gereisd. Zogenaamd als huwelijksreis, maar hij is op zoek de twee uit het intro. Erg maffe film, niet echt geslaagd, maar bij vlagen best spannend.

luimend snuivend

ghehe :)

ander geslaagd ranzig detail is het gekreun van Lilja's klanten.

Het verhaal is dat de cameraman het zelfs niet meer trok onder die hijgende kerels te liggen.

lol, ja ze deden goed hun best. en leuk gefilmd ook (ook netjes voor Lilja maar 't zou ook wel heeeel raar zijn als die film op de exploitatie-toer ging ;) )

random voor Martijn Busink weetje uit de Volkskrant: het schijnt dat baby's tot 6 maanden perfect Balkanmuziek kunnen volgen, daarna raken ze door Westerse opvoeding in de war (en in de ban van de 4/4)

Dat las ik ja, in de VPRO gids.

Dat rigide denken in maatsoorten en gelijkzwevende toonaarden was volgens mee eerder een teken van het verlies van bepaald faculteiten dan een gevolg van een progressie. Dat je door conditionering niks meer kan met complexere materie kan je bijvoorbeeld nauwelijks een kwestie van leren noemen.

'Complexe' maatsoorten zijn m.i. vaak pas complex als je gaat tellen (omdat ik dan ff de mazzel heb geconditioneerd te zijn met die maatsoorten raak ik pas in de war als ik dat gaat doen). Vaak worden Bulgaarse ritmes in westerse pers als 'start-stop' of 'hortend en stotend' omschreven maar ik vind juist dat het vloeit. Hoe ze van 6 naar 7 achtsen vloeien en daar dan weer een soort 2/4 feel in leggen is naar mijn gevoel achteraf getheoretiseer. Je kan bij een wals of een mars een ritme denken zonder gelijk '1-2(-3)' te denken, if you catch my drift. Hetzelfde geldt voor een 'хоро' en een 'ръченица'.

Ik denk zelfs wel eens dat de hele behoefte aan muziek en kunst meer een noodzakelijkheid voortkomend uit een bepaald verlies is dan een teken van een hogere intelligentie, maar goed dat is nog niet meer dan een uitgangspunt voor verder filosoferen. :)

Dat las ik ja, in de VPRO gids.

verrek misschien was het daar wel en niet die andere V ja.

Ik denk zelfs wel eens dat de hele behoefte aan muziek en kunst meer een noodzakelijkheid voortkomend uit een bepaald verlies is dan een teken van een hogere intelligentie

oh jee. als spirituele gatenvuller? of omdat we onze oerinstincten hebben afgeleerd.

terzijde: in die In Trouble Every Day zat dus een hoop hersenonderzoek en daar zat ik te denken is het nou wel of niet logisch dat je met je eigen menselijke hersenen DE menselijke hersenen 100% kunt ontrafelen (wat dus nog lang niet gelukt is) volgens mij vergaat de wereld als 't zover is. ;)

… als spirituele gatenvuller?

Zoiets ja. Het hangt er vanaf wat je onder oerinstincten verstaat of dat dan het geval is.

… volgens mij vergaat de wereld als 't zover is. ;)

Dat was ook mijn gedachte bij het zien van een aflevering van VPRO's Noorderlicht, dus heel wat jaartjes geleden. Ging over hersenonderzoek en ik dacht op een gegeven moment: als we dít oplossen/ontrafelen maken we ons eigen bestaan overbodig. Helaas vergeten wat dat precies was. :)

La Teta Asustada was van de films die ik in de laatste week van 2009 zag het meest bijzondere. De film laat inderdaad nogal wat vragen open (dat houdt de kijker in ieder geval scherp). Zo sprak ik een forumregular die zich afvroeg hoe de pianiste het voor elkaar kreeg haar instrument zo makkelijk uit het raam te duwen.

Het Japanse Hell uit 1960 is een klasse apart. De low budgetvariant daarop kun je zien in This Night I Will Possess Your Corpse van José Mojica Marins uit 1967. Een typische Martijn B-film ;-)

This Night I Will Possess Your Corpse van José Mojica Marins uit 1967.

Zoals ik al zei: Zé do Caixão (Joe Coffin). Ik dacht wel meer aan later werk zoals O estranho mundo do Zé do Caixão (1968) en O despertar da besta (1970). Maar ik heb This Night … nog niet gezien, maar was dat geen vervolg op À meita-noite levarei sua alma?

Zé do Caixão... ik had iets minder snel moeten lezen. Vervolg op À meita-noite levarei sua alma?. Ja, die bedoel ik.

Tiny Mixtapes heeft ook wel een fijn lijstje (let op de 2 & 3)

http://www.tinymixtapes.com/2009-Favorite-25-Films-of-2009

Okul
Turkse horror, er is niet echt een traditie dus het doet aan een kant nogal Amerikaans aan. Een appetijtelijke lerares ('okul' betekent school, daar speelt het zich af) zorgt voor context in een lesje ontologie, waar overigens wel weer een lokaal sausje (djinn) aan gegeven wordt. Ook sijpelen er wat romantische, poëtische neigingen door die je wel meer ziet in oosterse cinema net als een bepaald gevoel voor humor. Een vermakelijk begin maar nog niet echt een hoogvlieger, wel veel vrouwelijk schoon (uitsluitend, zelfs). De muziek werd verzorgd door Kevin Moore, vroeger in Dream Theater (een t-shirt duikt op op een scholier) maar al lang op een heel ander, filmisch pad. Woonde een tijdje in İstanbul, dus vandaar.

La teta asustada: enorm goedgekeurd!

Tiny Mixtapes - The Hurt Locker werd ook in meerdere van de 60 persoonlijke lijstjes genoemd bij de eindlijst van Sight & Sound. De Britse dvd-release was een paar weken geleden, dus ik kan binnenkort eindelijk zelf 's oordelen wat de Nederlandse bioscopen in 2009 hebben gemist.

[trommelgeroffel in Dolby-surround stereo] Avatar, bitches!
Ja, ja, was helemaal niet van plan om hier naar toe te gaan maar heb me toch laten overhalen en ik kwam met ambivalente gevoelens de bioscoop uit. Overheersend: dit was iets wat ik nog nooit heb gezien. Ben er nog niet helemaal over uit hoe en wat maar de ervaring als onderdompeling vond ik waanzinnig. Vind het wel interessant dat het filmspectrum nu zo is opgerekt dat je aan de ene kant You Tube kwaliteit hebt en aan de andere IMAX 3D en dat dat allemaal natuurlijk hun eigen richting op zal gaan. Nou ja over 50 jaar zien ze dit natuurlijk als niets meer dan een veredelde zoötroop of zoiets. Armeense incestdrama's rond een scheve keukentafel zullen nooit op deze manier worden vertoond maar stiekem hoop ik dat het ooit mogelijk wordt om zeg maar Stalker, Apocalypse Now, Il Deserto Rosso "gerestaureerd" te zoen.

Want, de enige manier waarop je op het moment zoiets gefinancieerd krijgt is met dit soort militaristische trash. Avatar deed me aan twee dingen denken: 1) hoe je in 1987 had gefantaseerd dat in 2010 een actiefilm er uit zou zien 2) Ursula Le Guins The Word for World is Forest. Halverwege zat ik "okay, Amerikanen worstelen blijkbaar nog steeds met hun twee hoofdzonden, de indianen en Vietnam, maar waarom moet ik dat weer voor mijn kiezen krijgen." En zo lomp uitgewerkt, neem de twee extremen van Amerika, het fascistoïde militair-kapitalisme vs radicaal new age en laat die lekker vechten. Het laatste deel is typisch militaristische onzin, zoveel gepreek over holisme maar uiteindelijk kickt Cameron toch meer op vechtrobots, mega bommenwerpers en gespierde mannen met te grote mitrailleurs. Vulgaire magie, dat is Avatar. :)

Nee, ja, straks krijg je allemaal chips intraveneus toegediend en kun je je eigen saaie lichaam vergeten en zelf die klotesmurfindianen neermaaien. :)

[/Kurzweil modus]

Oh ja vergeten, die soundtrack van Avatar: kut. Heb je al die kracht van die geluidsinstallatie tot de beschikking ga je een beetje Enya met de gebruikelijke Hollywood-Wagner bombast blazen. Daar is het budget duidelijk niet aan opgegaan. Een hele subtiele electronische soundtrack zou wel erg gaaf zijn geweest bij al die visuele krachtpatserij.

Over soundtracks gesproken, Oneohtrix Point Never al gehoord? Best wel Bladerunner maar wel zonder de cheese (die me overigens niet stoort).

Nooit van gehoord. Ga het meteen checken. Rare naam ook. :)

Nogal, en al die exotica in mijn leven ten spijt onthoud ik deze zeer slecht. :)

Nr. 2 in de jaarlijst van The Wire overigens.

Micmacs a tire-larigot (Jean-Pierre Jeunet, Frankrijk, 2009)
Matige recensies, maar vanwege de naam van de film en van de regisseur (Delicatessen, Amelie) toch bezocht. Volgende keer bij twijfel eerst Vido's FilmZine checken: "een film over een film vol filmverwijzingen" en "niet meer dan een uitvoerige variant op een scene uit eerder werk van de regisseur, mag een teken zijn van zijn huidige ideeenarmoede". Want dat is exact wat er aan schort.
Door al die verwijzingen belandt zelfs een movienitwit als ik in een staat van filmquiz. En dan niet de prettige post-moderne variant, maar een die je helemaal uit het (flinterdunne) verhaal haalt. Over blijft een aaneenschakeling kluchtige wraakacties waardoor Bassie en Adriaan en de Plaaggeest zich in mijn hersenschors nestelden... en daar niet meer weg wilden.
Dan kun je nog zulke leuke grappen bedenken, fraaie locaties vinden, indrukwekkende decors bouwen, mooie plaatjes schieten; bovendien in een geheel eigen stijl die hoogstens schatplichtig is aan Terry Gilliam... Zonder sterk verhaal is een uur en drie kwartier best een lange zit.

O ja, Ludo, sorry dat ik niet meer terugkwam op symbolisme en folklore in de Andes en de rol van de aardappel in het bijzonder. Dat kwam door een ongelukkige aanvaring met een schap in de Ikea in jouw woonplaats nota bene. Mocht je even metalmoe zijn, bezoek dan An online Andean reader.