Filmforum

The Street With No Name (William Keighley, 1948) – sfeervolle klassieke noir in documentaire stijl, inclusief journaalstem en echte FBI-medewerkers. Agent Gene Cordell (Mark Stevens) gaat undercover bij de bende van Alec Stiles (Richard Widmark) en dat moet wel een keer misgaan. Widmark hoeft niet zo te overdrijven als een jaar eerder in zijn doorbraakfilm Kiss Of Death om zijn tegenspelers van het scherm te acteren. Zoals een goede noir betaamd speelt de climax zich in het donker af - ditmaal een duister en verlaten industriecomplex.

House Of Bamboo (Samuel Fuller, 1955) – een remake van The Street With No Name. De locatie is ditmaal Tokio en de bad guy wordt gespeeld door noir-icoon Robert Ryan. Wat regisseur Keighley niet aandurfde, maar Fuller wel is de suggestie dat het personage van Ryan verliefd is op de man (Robert Stack) waarvan hij niet weet dat deze een undercoveragent is. Zijn speciale gevoelens worden zijn ondergang. Ryan was de enige acteur op de set die deze ondertoon doorhad en enkele scènes met deze gedachte speelde. De femme fatale is ditmaal dus een homme fatale.

Terug in moderne tijden: Southland Tales mag je gerust negeren. Een frustrerende puinhoop van een film.

woah wat een cast (inderdaad)

nu mag ie z'n volgende film waarschijnlijk voor $356,408 maken. ;)

Open Water (Chris Kentis, 2003) - Yuppenstel wordt bij duikvakantie in het Caribisch gebied op stupide manier vergeten op en blijft achter op zee samen met steeds meer haaien. Klinkt als Jaws (haaien) meets Blair Witch Project (laag budget, groot succes, kans op zeeziekte), maar het is meer Night of the Living Sharks; de film volgt exact de conventies van de zombiefilm. Eén rifhaaitje is weinig bedreigend, maar in de loop van de dag en nacht worden het er steeds meer en de situaties wordt steeds meer precair tot het 100% zombiefilmstijl slot en epiloog. Net als de Italiaans goormeesters is Kentis ook vooral goed in sfeer en sterke beelden en minder in acteursregie en plot; de openingsscenes zijn te cliché voor woorden.

The Believer
Heb 't al vaker gezegd, maar als er 1 grote religie interessant is, is het de Joodse. Deze film doet ook een mooie mystificatie-poging, op bizarre wijze. Ryan Gosling (die van Half Nelson) speelt een jonge neo-nazi, die al heel snel joods blijkt te zijn! We krijgen niet te zien hoe ie zo geworden is, maar zijn theorieën zijn bijzonder, eh, interessant. (joden zijn volgens hem door pijpen geobsedeerde mietjes) De jongen raakt bevriend met een moderne nazi-splinterpartij, waar ze zich typisch genoeg enigszins lijken te schamen voor zijn rabiate jodenhaat. (Zij zijn meer fans van dictaturen, zonder per se de holocaust) Maar, u voelde 'm al aankomen, every fear hides a desire, dankzij een nieuw vriendinnetje (uit die neonazipartij) raakt de jongen langzaam weer in de ban van de vreemde abstracte religie, vol regels, haast zonder God. Tegelijkertijd blijft ie zijn steeds gewelddadigere acties voortzetten, tot een pijnlijk (en mooi surrealistisch) einde.

Tempus Fugit
Daar gaat mijn "policy" om nooit een nagesynchroniseerde film te kijken. Pas na ongeveer 10 minuten dacht ik: er klopt toch iets niet. Blijkt dat de personages Catalaans zouden moeten spreken (geen idee hoe dat klinkt) Het moest haast wel op Spaans lijken.. Verder een grappig/vrolijk sci-fi verhaaltje, waarin een Balkenende/Prins Constantijniaanse klunzige anti-held de wereld moet redden. Zo is 'm opgedragen door een mysterieuze man met hoed, die over tijdreispillen beschikt. Handig, vindt ook de buurman van onze held, een fanatiek Barca-supporter (hond heet Koeman, altaar voor Cruijff) die alvast naar de Champions League-finale reist. Ai! (Zelfspot!) Barca - Real 0-10! Daar moet wat aan gedaan worden.. Want daar blijft 't niet bij, Barca raakt in een crisis, degradeert en het allergerste.. Camp Nou wordt verkocht aan.. Espanyol. Grappige zijlijn, die al snel met de hoofdlijn begint te knoeien, terwijl onze anti-held eindelijk zijn droommeisje aanspreekt.

La Grande Illusion
Soort omgekeerde filmquiz. De anti-oorlogssfeer van All Is Quiet On The Western Front (logisch, ook WW1) En vooral: "Heej, lijkt de Great Escape wel" Maar was de Great Escape niet op feiten gebaseerd? Zouden die Engelse gevangen hun ideen uit deze film hebben? De tunnel graven mislukt hier (het is ook zooo gezellig met feestjes, drag queen verkleedpartijen enzovoort) en een paar officiers worden overgeplaatst naar een duister fort waar de gedesillusioneerde Erich von Stroheim de scepter zwaait. Ontsnappen is een morele plicht dus gaan ze weer aan de slag voor een nieuw bizar plan (met fluiten, pannen en ketels) Ondertussen houdt Renoir zich bezig met zijn favoriete klassenverschillen onderwerp. Allemaal flitsend en onderhoudend, als 2 gevangenen (Jean Gabin en Marcel Dalio, wiens personage als jood nog flink uitgekafferd wordt) uiteindelijk ontsnappen komen ze bij een jonge weduwe terecht (met kind) Waar kennen we dat ook alweer van? The Defiant Ones, die film met 2 geketende gevangen, inclusief de erotische spanning. Zeer mooi laatste gedeelte, alleen jammer dat Renoir het einde niet open hield.

Straw Dogs
Dustin Hoffman in een western van Peckinpah!? Oh nee, dit is die film met die klassieke eerste scènes, waarin het echtpaar (naast Dustin Susan George) arriveert in een Engels dorpje. Meteen is duidelijk dat de geflipte dorpsbewoners niet te vertrouwen zijn: dronkelappen, pedofielen en lolita's. De hele mikmak. Het huwelijk van de twee is ondertussen ook een van de slechtste ever on film. Dustin probeert aan wiskundesommetjes te werken, Susan flirt (uit verveling of zelfdestrructie) wat met de werklui die hun landhuis opknappen. Als de werklui Dustin als dekmantel voor 'n jachtpartijtje hebben uitgenodigd volgt een van de meest beruchte scènes uit de filmgeschiedenis. De verkrachting. Ofzoiets, want gedeeltelijk lijkt "Susan" er ook nog wel van te genieten.. Heel pijnlijk. Film begint dan langzaam het psychologische te verlaten voor een uitgebreid hak en smijt-einde. Dustin heeft duidelijk wel plezier in zijn oenige personage dat tot verbeten gevechtsmachine uitgroeit, maar het is ook wel wat slapstickerig. Geen klassieker, zou ik zeggen.

Me and You and Everyone We Know
Had nog een 2disc-special-edition dvd liggen. Film blijft goed: prachtige warme kleuren, viel me dit keer op. Dat kan dus ook best met een digitale camera.
De extra's waren echter 'n grap. Een performance van regisseuse Miranda July, die 40 minuten solo een heel irritante stem blijkt te hebben.. En helemaal dubieus: een VOLLEDIGE aflevering van Cinema.nl omdat ze daar geinterviewd wordt. En geen commentaar-track :( Ok, het dvd'tje was ook spotgoedkoop dus niet klagen.

L'Auberge Espagnole
Zelfs zonder ooit zelf ooit als student in 't buitenland te hebben verkeert kan ik zien dat de sfeer goed getroffen is. Euro Pudding is de geinige ironische titel van dit samenraapsel van nationaliteiten dat in Spanje probeert wat te leren, maar ondertussen vooral kibbelt en relaties onderhoudt. Hoofdpersonage is Xavier (Romain Duris, met zo'n ultieme Franse Sarkozy/Mr. Bean-kop) die eindelijk verlost is van zijn hysterische vriendinnietje (Audrey Tautou)
Hij leert in Barcelona over 't leven.. Via een lesbisch Belgisch meisje en een oudere (eveneens Franse) vrouw Er gebeurt niet al teveel, maar als hij aan 't einde - 't jaar is om - weer terug thuis is en door Parijs dwaalt, is de melancholie heel goed invoelbaar. Het echte leven moet beginnen, kantoorslaaf.. Dat kan toch niet waar zijn?

Jay and Silent Bob Strike Back
Voelt als een einde van de View Askew reeks, al maakte Smith hierna ook alweer Clerks II. (Was misschien uit financieel oogpunt noodzakelijk)
Hoe dan ook, hier bereiken de zelfverwijzingen hun hoogtepunt. Werkelijk ie-der-een uit zijn eerdere films komt langs. Er worden grapjes gemaakt over Mallrats, Dogma.. En als Silent Bob weer 'ns in mime iets aan Jay probeert duidelijk te maken schreeuwt die 'm woest toe: in Chasing Amy kon je wel een heel verhaal vertellen tubby bitch! (oid) Starwars is natuurlijk ook weer van de partij.. Mark Hamill! Carrie Fisher! (als non die door Jay voor 'n lift wordt betaald...)
Jay en Bob gaan naar Hollywood (ondertussen "bijgestaan" (denken ze) door wat Tarantino latexpakmeisjes)
In Hollywood wordt een van hun avonturen verfilmd (rollen: Biggs en Van Der Beek) Bob en Jay vinden 't maar niks, want door die film zegt heel 't internet onaardige dingen over ze! In Hollywood belanden ze per ongeluk op de set van Good Will Hunting 2 (hallo Matt Damon en Ben Affleck!) Terwijl ook van Sant daar natuurlijk bij is ("I'm busy")
Er is ook nog wat met een aap en Will Ferrell, een wild life agent.. Want zo'n film is 't.

Geen klassieker, zou ik zeggen.
LOL!

Volgens mij bestaat er geen completere dvd-versie van Me and You and Everyone We Know, in ieder geval niet eentje met commentaar. Goeie aankoop, dus.

nou ik ontken natuurlijk niet dat het een klassieker IS ;) maar ik vond 'm 't predikaat klassieker niet waardig. Mooie opmerking op het IMDB forum "moest iemand ook aan Home Alone denken?" (Veel glasgerinkel, boobytraps en boefjes die buiten gehouden moeten worden)

enne the Little (nou ja 800 paginas) Blackbook of Movies is 't met me eensch.. van Peckinpah worden "behandeld": Major Dundee, Pat Garrett, Ride The High Country en natuurlijk The Wild Bunch.
(http://www.amazon.com/Movies-Little-Black-Chris-Fujiwara/dp/1844035905)

Smaken verschillen en over Straw Dogs valt genoeg te discussiëren :-), maar volgens mij is de film desondanks onder de moderne klassiekers te scharen. Voor het etiket slapstick vind ik de film toch echt te grimmig. Ik heb in ieder geval niet kunnen lachen tijdens de climax.

Last Exit To Brooklyn
Duistere, pijnlijke film. Gebaseerd op een beruchte roman en in een film die in de jaren '50 speelt is het inderdaad (ook nog) vrij opvallend om flamboyante travestieten/homoseksuelen tegen te komen. Eerst lijken de schoffies/armesloebers nog best normaal met deze gasten om te gaan, maar voor je 't weet beginnen ze met messen te gooien. De film volgt allerlei figuren, waaronder een vakbondsleider, die worstelt met zijn homoseksualiteit, een gezinnetje waarin de toen nog heel dikke/piepjonge Ricky Lake plotseling zwanger blijkt te zijn en dan is daar nog Tralala (Jennifer Jason Leigh), een hoertje dat met alle soldaten op verlof in bed duikt en ze ondertussen berooft of laat beroven door de schoffies. Dit alles tegen de achtergrond van een pijnlijke staking. Protesten worden bruut uiteengeslagen, relletjes. Allemaal prachtige elementen voor een goeie film, maar de personages komen niet echt tot leven. Het einde is ook wat raar (spoiler) de staking is om, Mark Knopfler's muziek suggereert een happy end, terwijl dat voor de meeste hoofdpersonages bepaalt niet het geval is.

Victim
Moedige film. Dirk Bogarde, zoals vaker in een homoseksuele/feminieme rol. (Zou hij? Ja) Victim draait om een stompzinnige wet. Een goudmijn voor blackmailers. De anti-sodomie-wet, die een extra taboe op homoseksualiteit legt. (Niet alleen dat van de omgeving, maar de wet die je als crimineel straft) In de opening probeert een jong broekie contact te krijgen met advocaat Bogarde, die 'm angstvallig van zich af houdt. The next moment heeft de jongen zelfmoord gepleegd en ziet een slimme inspecteur al de contouren van de afpersingszaak. Tegen wil en dank raakt de advocaat er natuurlijk alsnog bij betrokken, maar dan gaat hij er ook helemaal voor. Hij probeert medehomo's (een oude kapper, een acteur etc.) te overtuigen dat ze ook aangifte moeten doen.. Vergeet ik bijna nog, de advocaat heeft natuurlijk een huwelijk als dekmantel en zijn vrouw is ook bepaald niet blij met dit akkefietje. Enige minpunt aan de film blijken de "slechteriken", een potsierlijk duo, al heeft een ervan wel een grappige bril.

Woyzeck
Soldaat Franz Woyzeck (Klaus Kinski) eet al tijden alleen maar erwtjes, op verzoek (en tegen betaling) van een geschifte dokter, die wel houdt van pijnlijke experimenten met katten en mensen. Woyzeck geeft het geld aan zijn meisje, een hoer, die 'm niet (meer) ziet staan, al hebben ze dan een kind samen. Woyzeck krijgt last van waanbeelden, als ie dat al niet had. De grond begint tegen 'm te praten en uiteindelijk gaat het van kwaad tot erger. Interessante, filosofische film, sprookjesachtig ook, als duistere sprookjes waar heksen arme soldaatjes verleiden, dingen beloven, gek maken.. Zoiets. Bij vlagen ook erg grappig, als Woyzeck weer 'ns in zijn waanbeelden iets filosofisch brabbelt roept de dokter: "Woyzeck, Zulage!!"

Volgens de overlevering zorgde Victim er voor dat de vermaledijde wet uiteindelijk werd afgeschaft.

the POWAH of cinema :)

een google zoektochtje for movies that changed the world levert o.a. een draadje op Yahoo op:
http://answers.yahoo.com/question/index?qid=20070508010614AALbo2h

verder niet zo interessant, behalve degene die opmerkt "The Godfather" want de decennia daarna gingen de gangsters zich als die film gedragen :)

Vivre Sa Vie
Ondanks uitgebreide tussentitels die aankondigen wat er in de "tableux" gaat komen, toch een vrij verwarrende film. Godard volgt een vrouw (Anna Karina) die filmster wil worden maar in de prostitutie belandt. Eigenlijk vindt ze dat helemaal niet zo erg.. Geloof ik. Het is lastig vat op haar te krijgen. Paar fraaie momenten: Karina die in de bios zit terwijl 2 tranen tegelijk over haar gezicht, eh, biggelen. Misschien wel de mooiste tranen in de filmgeschiedenis. Ook leuk is een dansje ergens. (Een Godard-trademark) Maar dan is daar 't A Bout de Souffle-achtige einde, wat ik volstrekt niet had zien aankomen. (En me dus ergerde)

Sommaren Med Monika
Woody Allen ging hier als jongetje met z'n vriendjes naartoe. Niet omdat ze Bergman-fan waren, maar omdat ze gehoord hadden dat er een naaktscène in zat. Woody was verkocht en niet dankzij de billen van Monika. Het is ook wel een aardige film, een beetje in die Neorealistische Italiaanse stijl. De Zweedse achterbuurt waar Monika woont lijkt wel uit Fietsendieven te komen. Het meisje knoopt een relatie aan met een jongen wiens naam ik al vergeten ben. Zijn pa is ziek, maar toch laten ze alles in de steek en bivakkeren een zomer op een bootje. Ondertussen is Monika zwanger en ontpopt ze zich als een zeurderig typje. Bij vlagen lijkt ze wel Pippi Langkous (zeker als ze bezopen liedjes begint te zingen) Als de zomer voorbij is moeten ze wel terug.. Komt de baby en ontspoort de zaak nog verder. Zorgt wel voor een fraai melancholisch einde, waar Bergman grappig genoeg nog maar z'n selling point scene laat zien..

Gun Crazy
Het vrouwelijk hoofdpersonage hier wil ook al avontuur en sterke mannen, living on the edge. John Dall (een soort goedkope versie van James Stewart, ze zaten samen in Rope) speelt een man geobsedeerd door geweren. Hij komt zijn wederhelft tegen op de kermis. Deze engelse Femme Fatale daagt het publiek uit voor een gevaarlijk (en zeer ongeloofwaardig) schietspel, waar hij natuurlijk op in gaat. Omdat hij toch niets beters te doen heeft, gaat hij ook maar voor de kermis werken, al is de baas (type Charles Groenhuijsen) daar niet zo gelukkig mee. Die had zelf al iets met de pistolendame. Het koppel smeert 'm, waar het beroemde Bonnie and Clyde gedeelte begint. In cowboyvermommingen begint het duo overvallen te plegen, inclusief eentje op een bank, waar de camera in de auto blijft. (Een beroemde en inderdaad zeer sterke scène) Dall krijgt gewetenswroeging (hij is pacifist sinds hij een kuikentje omlegde) maar het is natuurlijk te laat.

Jersey Girl
Ik was wel toe aan een formulefilmpje en Kevin Smith moest ook hoognodig eens buiten zijn View Asked universum kijken. Ben Affleck is weer wel van de partij, hij heeft een relatie (en krijgt in de film een kind) met J. Lo (hun werkelijke relatie ging geloof ik vlak voor de première uit) maar ook in de film wordt J. Lo snel afgevoerd in een dramatische scene. Nou ja dramatisch, doordat Smith er een liedje van Aimee Mann bij laat spelen krijgt het iets grappig. (Hij is bepaald geen Magnolia fan..) Door alle stress van het in zijn uppie verzorgen van de baby verliest Affleck op hilarische wijze zijn baan in NY als muziek-pr-figuur en 7 jaar later wonen vader en dochter bij opa in huis in New Jersey en veegt Affleck de straten in een "batmobile". Dingen veranderen als Affleck een pornovideo in de videotheek (!) probeert te lenen. En wie is dit keer de "clerk" van dienst? Liv Tyler! Ben ik blij dat J. Lo pleite is. Tyler bestookt de arme Affleck met vragen over zijn kijkgewoonten te bestoken en wil als wilde studente zelf wel even een "mercy job" voor deze arme weduwnaar doen. Het wordt allemaal wat sentimenteel tegen het eind, maar ach, met muziek van Springsteen maakt me dat weinig uit. Ook een erg leuke cameo van Will Smith. Ik heb 't al vaker over Smith gezegd, ook al is dit bepaald geen briljante film, het zit allemaal wel weer slim in elkaar. (Zoals het moment dat de weg is opengebroken)

Paar oudjes bekeken:
Evil Dead
Klassieker en terecht. En de boomverkrachting is het meest oprecht angstaanjagende wat ooit in een zombiefilm te zien is geweest.

Profondo rosso
Geweldig weer terug te komen na vele giallo's te hebben bekeken. Je kijkt toch anders en waardeert hem meer. Minder visueel spektakel maar misschien wel beter dan Suspiria (al is het moeilijk kiezen).

Quella villa accanto al cimitero
Ofwel House by the cemetary. Klassieke Italiaanse horror, bloederig, een kind dat enger is dan alle monsters en gore bij elkaar en een groovy jazz rock soundtrack.

RE: Vivre Sa Vie
Verwarrend vond ik ‘m niet, maar het was me in de openingsscène niet helemaal duidelijk dat Ana met haar ex-man in gesprek was. Het lijkt me niet dat Ana zich prettig voelt in de prostitutiebranche. Ze doet het werk omdat ze in geldnood is en weet vervolgens niet meer uit het milieu te ontsnappen. Het moment in de bios is inderdaad heel mooi, maar de mooiste tranen zijn natuurlijk van de actrice op het witte doek: Maria Falconetti als het titelpersonage in La Passion de Jeanne d'Arc (1928) van de Deen Carl Theodor Dreyer (Anna Karina’s personage in Godards Le Petit Soldat heet niet toevallig ook Dreyer). Het einde komt aan als een klap, maar ergerde mij niet. Het was schokkend hoe snel het woordje FIN in beeld kwam. In het originele script zou Ana overigens ontsnappen en een succesvolle madame worden.

aar het was me in de openingsscène niet helemaal duidelijk dat Ana met haar ex-man in gesprek was

oh ja dat had ik ook al niet door.. en dat ze kinderen had..

ik vond 't flipperen wel leuk ;)

Mmm, ik vond dat van die ex-man toch vrij duidelijk.
Mooi kapsel had ze daar toch...zucht...en dan ook nog op de muziekafdeling werken ook. ;)

Een film die begint met heel veel dialoog en dan ook nog eens uitgesproken door twee mensen waarv we lange tijd de gezichten niet van zien, maakt het volgen van de film in de startfase eventjes lastig. Maar verder was het prima te doen.

en dan ook nog op de muziekafdeling werken ook - waar ze wel heel erg verveeld achter de balie staat, en ze moet ook nog 's alles aan haar collega vragen bij gebrek aan eigen muziekkennis. Tsk. ;-)

en ze moet ook nog 's alles aan haar collega vragen bij gebrek aan eigen muziekkennis

wilde ik ook net zeggen ;)

Mooi kapsel had ze daar toch...zucht...

grappig genoeg zegt iemand (inderdaad zwaar onterecht) van niet.

(in de film dus)

maar die Godard leeft dus nog.. toch? Doet ie eigenlijk nog wat? Iemand zijn laatste film gezien (welke dat ook mogen zijn)

grappig genoeg zegt iemand (inderdaad zwaar onterecht) van niet.

LOL. Belachelijk inderdaad. :)

Godard leeft zeker nog, maakt ook nog films...heb nooit een van zijn post-68 films gezien, Vido ongetwijfeld wel.

Heb enkel Éloge De l'Amour (2001) gezien en vond dat zo'n pretentieuze en lelijk uitziende film, dat ik jarenlang heb gedacht een hekel te hebben aan Godard. Maar dat blijkt n.a.v. zijn werk uit de jaren zestig geheel en al ten onrechte te zijn.

grappig genoeg zegt iemand (inderdaad zwaar onterecht) van niet.

Jaha, maar de man in kwestie (haar toekomstige pooier) maakte een grapje over haar kapsel om te zien of Ana zou lachen om zijn beledigingen. Lachen was dan het bewijs dat ze een echte dame was. Ana lachte :-)

Er is denk ik voor mij geen enkele andere regisseur te bedenken waar het gat tussen bewondering (stand tot nu toe: 1 Le mepris 2 Vivre sa vie 3 Masculin/feminin) en regelrechte haat (stand tot nu toe: 1 Weekend 2 A Bout de souffle, 3 Pierrot le fou) groter is. Maar we ploegen voort. Moet nog Alphaville, Bande a part en Deux ou Trois Choses Que Je Sais d'Elle. Is premon Carmen nog wat bijvoorbeeld? Of is dat slechts wat naakt gedans van kaprisky?

Zo, weer terug uit Griekenland. We gaan weer eens aan de cinema. Heb nog twee toffe dingen gezien voordat ik wegging:

Lake of fire (2007): ijzersterke docu over abortus die de kwestie eens neerzet als een echt dillemma ipv meteen uitwijkend naar links. Dit is ook min of meer hoe Noam Chomsky het in de docu verwoord. Aan de ene kant zien we de uitwassen van de abortushaat (speelbal van christelijke zieltjeswinners en doelwit van aanslagen), aan de andere kant de pijn van de mensen die besluiten erdoorheen te gaan. Ik ben geheel en al pro-abortus maar man oh man... Dan slaat zo#n docu onverwacht toch een paar kleine deukjes.

Calendar (1993): een vroege Egoyan die op geen andere film lijkt die ik heb gezien. Man en vrouw schieten plaatjes voor een calender in Armenie en het stel groeit langzaam uit elkaar, onder het oog van een meereizende tolk. Vermengd met een nogal komische sequentie van etentjes thuis krijgen we een beeld van de fotograaf als iemand die zich neerlegt bij een rol aan de zijkant, zich tevredenstellend met het genieten van de buitenkant. Zoals gezegd, volstrekt unieke film die in wezen op geen andere film lijkt die ik ken, maar qua thematiek iets weg heeft van sex lies and videotape.

Pro-abortus, da's een woord voor hen die fundaloonies. Niemand is 'pro' volgens mij, het moet een nooduitgang zijn waar je na passend beraad voor kiest omdat er niks beters is gevonden.

Ik haat het als je dan wordt weggezet als 'pro' of 'voorstander'.

"hen die" mag weg. :)

[nerd-mode]wb olaf![/nerd-mode]

Jaha, maar de man in kwestie (haar toekomstige pooier) maakte een grapje over haar kapsel om te zien of Ana zou lachen om zijn beledigingen

oh ja.. hehe.

Bande a Part is mijn Godard-pick. Die is geschikt voor de hele familie, denk ik ;)

Ik haat het als je dan wordt weggezet als 'pro' of 'voorstander'.

Ach, zo lang "pro abortus" niet betekent "snij-maar-raak-propagist" heb ik geen moeite met weggezet worden als pro-abortus :-)

Wat betreft Godard: van Une Femme Est Une Femme werd ik ook heel erg blij. Een speelse musical die geen musical is.

Insomnia (Noorse versie)
Altijd leuk, Amerikaanse remakes met het origineel vergelijken. Alleen was het dit keer wel erg lang geleden dat ik de versie met Al Pacino had gezien. Zover ik me kon herinneren zijn er geen verschillen in 't script, de receptioniste, de hond, de schrijver, ze zijn er allemaal. Waar Al Pacino iets van een ouwe lobbes heeft, die je ondanks zijn fouten toch niet echt slecht kan vinden, is het hoofdpersonage hier een stuk jonger. Weet niet of dat de sluitende verklaring is, maar nu vallen zijn corrupte daden veel sterker op. Wat een schoft. Ik weet niet wat ik beter vind, dit zou je intrigerender kunnen noemen. Wat de Amerikanen wel beter kunnen (en dat is geen verrassing) is spanningsopbouw, hier lijkt de laatste achtervolging uit het niets te komen en een stuk minder spannend.

El Espiritu de la Colmena
Beste film die ik in tijden zag. Pan's Labyrinth zonder de visuele hoogstandjes, maar veel indringender. Een gezin dat langs elkaar leeft. Een oude vader/imker, een moeder die depressief lijkt en mogelijk vreemdgaat (of zou willen gaan) Belangrijkst zijn de 2 dochters. De ene, blond en ouder is extravert en richt haar destructieve neigingen op anderen. (Een kat bijvoorbeeld) De jongste, bruin haar, stilletjes, introvert, is meer van de zelfdestructie. Om haar draait de film, met grote ogen probeert ze de wereld te begrijpen, maar haar fantasie gaat met 'r op de loop als ze de film Frankenstein heeft gezien. (Denk onmiddellijk aan die cruciale scène in Frankenstein waar het onhandige monster met een klein meisje probeert te spelen)

Tillsammans
Las laatst een koddig berichtje.. Er komt een hippiefilm aan met Sienna Miller, die op de set was verschenen, voor een naaktscène, zonder schaamhaar. Zo, die had het script niet gelezen, of zich sowieso niet verdiept in de tijd. Dat overkomt de Zweden in deze film nou niet. Een commune onder leiding van een immer positief ingestelde Frames-zanger-look-a-like wordt opgeschud als zijn zus met haar kinderen bij ze komt wonen, omdat haar man haar sloeg. Nou ja opgeschud, eigenlijk had de commune daarvoor ook al constant ruzie, met al die open relaties, een lesbienne uit politieke overtuigingen en een Harry Merry-figuur die met haar voormalige vriendje aan de haal wil. Geinig is ook de zoon van een bankdirecteur, met nobele naam, die zijn naam maar in Andersson heeft veranderd en nu het Marxistisch-Lenininistisch gedachtengoed probeert de verspreiden.. Maar niemand wil luisteren, niet de wacht bij het koninklijk paleis en al helemaal niet een vrouw in de commune die liever met 'm "knuffelt".

ook nog even opmerkerken dat El Espiritu een echte OMC-tip is! (al zal ie 'm al wel gezien hebben, toch?)
De muziek is meestal Vashti Bunyan-achtig.. maar er is 1 magisch moment waar kinderen over/door een kamvpuurtje springen dat ik denk shiiit het is verdilleme een Boards of Canada-film. (kinderen,paranoia, jep)

al zal ie 'm al wel gezien hebben, toch?

Nee, maar nu ik de beschrijving op IMDB lees, het me wel bekend voorkomt, volgens mij heeft iemand anders hem al een keer getipt (maar zonder BOC ref dan. :)

Zo ben ik ook al jaren op zoek naar een andere Spaanse culthorror over een eiland waar kinderen wonen die kwaadaardig zijn...ook iets met een stel, zwangere vrouw natuurlijk die het eiland bezoeken, etc.

Ben overigens niet zo filmkijker in de zomer, desondanks gisteren wel even lui Witness gezien (echt zo'n film die je door osmose al denkt te kennen). Best wel goed op een soort ambachtelijke Hollywood manier die je tegenwoordig zelden meer ziet. Mooie shots, opvallend weinig woorden en de jonge Aragorn in figurantenrol.

is die Spaanse film toevallig: Quién Puede Matar a un Nino? (aka Who Could Kill A Child, aka Who Can Kill a Child, aka Island of the Damned)

googlede op: eiland kwaadaardige kinderen spaanse film

>> http://muziek-en-film.infonu.nl/diversen/21548-griezelfilms-kinderen.html

imdb: http://www.imdb.com/title/tt0075462/
A couple of English tourists arrive on an island where all the children have gone crazy and are murdering the adults

"hier lijkt de laatste achtervolging uit het niets te komen en een stuk minder spannend."

Dat vind ik juist zo mooi. Dat Coense gestuntel in een klein Noors dorpje. Beste rol ook van Stellan Skarsgård.

Onlangs keek ik voor de tweede keer naar The Big Lebowski. Daarbij realiseerde ik me tussen de lachbuien door twee dingen:
- The Dude is een klassiek karakter uit de filosofie/religie. Hij is een hedonist volgens de originele betekenis van het woord wiens ataraxia wordt verstoord als iemand over zijn kleedje heen pist. Het blijkt zo voor de hand te liggen, dat er zelfs een religie van het dudeïsme blijkt te zijn opgericht (hoewel daar vooral wordt verwezen naar het taoïsme dat soortgelijke ideeën kent als de Griekse filosofie.)
- De Clinton-jaren beginnen zich steeds meer af te tekenen als een zelfde soort van sociaal-culturele top als de laten jaren zestig. The Big Lebowski is daarbij een van de iconen van die tijd.

Skarsgard was ook wel erg goed als de verlamde (ofzo) echtgenoot in in Breaking the Waves. (ook zo'n duister personage)

is die Spaanse film toevallig: Quién Puede Matar a un Nino?

Moet haast wel. Heb hem zelf nog niet gezien (plot werd me ooit door een vriendin naverteld), maar nu ga ik er een keer achteraan.

:) mooizo.

De trailer van de nieuwe Miyazaki. Zelfs voor zijn doen erg trippy.

Van Who Can Kill A Child is niet zo lang geleden ook een prima dvd-versie verschenen. Zie ook recensie.

The Servant
Bogarde als bediende in dienst van een rijke jongeman, wat zou daar toch van komen? De vriendin van de rijke jongeman vertrouwt de bediende voor geen cent. En de kijker, alhoewel er dan eigenlijk nog geen aanwijzingen zijn ook niet. Hoe zal de bediende dit huishouden de vernieling in helpen? Met zijn zus! Alhoewel zus... Toch, er leek minder plan achter te zitten dan ik in 't begin dacht. Ik dacht "zus" en bediende zijn uit op zijn geld in een uitgekiend plan. Niks van dat al, de bediende is eigenlijk ook slachtoffer en uiteindelijk zijn de bediende en jongeman tot elkaar veroordeeld. Ze kibbelen als een echtpaar (toch nog wat van die verwachte homo-erotische toespelingen) Eerste half uur leek me het de beste Bogarde-film ooit, daarna toch minder pijnlijk/confronterend of simpelweg boeiend dan ik had gehoopt. Scenario van Pinter trouwens, welke Nobelprijswinnaars schreven nog meer voor films? (Ik weet er zo een, Faulkner)

I'm a Cyborg, but that's ok
Van de regisseur achter Oldboy. De belangrijkste figuur in deze productie is echter de visual designer, die zich geweldig heeft uitgeleefd. Alles ziet er piekfijn uit, alsof er uren over elk kleurtje is nagedacht. De tuin van de psychiatrische inrichting bijvoorbeeld, of de hippe maskers van een van de personages. In wezen een eenvoudige romantische komedie.. Meisje denkt dat ze een cyborg is, eet niet, sluit in de inrichting vriendschap met 'n schizofrene jongen die de krachten van mensen kan stelen en haar uiteindelijk op slimme wijze weet te redden. Muziekje erbij en einde? Nee 't gaat nog even door in een absurdistisch einde wat wel past in de stijl van de film, vol, nou ja, gekken natuurlijk, die tegen de lampjes van koffieautomaten praten e.d. De regisseur kon zich niet helemaal inhouden, dus ook voor wat transformer-achtige geweldsfantasieën zijn aanwezig.

Le Rayon Vert
Zomerdepressies hmmf. Ik zeg niks. Een eenzame secretaresse keek uit naar haar vakantie, maar dan zegt haar vriendin d'r reisje af. Ze is in gedachten nog steeds bij haar vriend, een relatie die al jaren uit is. Haar vriendinnen proberen d'r op te vrolijken, maar ze blijft sippen en janken. Irritant, maar tegelijkertijd herkenbaar en naturel. Als je in zo'n fase zit, wil je eigenlijk wel wat mensen doen, maar tegelijkertijd stoot je ze af, doe je onaardig. Dat soort dingen. De vrouw voelt zich nergens senang, niet in de achtertuin van vrienden van vrienden, niet op 't strand met 'n uitgelaten Zweedse, vol zelfvertrouwen.. Maar dan! Komt ze toch nog iemand tegen. Gelukkig.

Clerks 2
Dat waren ze allemaal. Het oeuvre van Kevin Smith. Toch blij dat ik 't gekeken heb, het is inderdaad zoals Vido ergens upthread opmerkte allemaal niet zo arthouse als Clerks deed verwachten, maar het is wel vrolijk vermaak. Kevin Smith lijkt me een loyaal en goed mens, al verkoopt ie van zijn films wel errug veel merchandise. Maar hij is natuurlijk ook een comic-fan en actiefiguurtjes-fan. Men zegt dat hij Clerks 2 maakte als belofte aan Jason Mewes (aka Jay) die aan de heroïne verslaafd was geraakt. (Kortom: kick af en we doen er nog een) Of dat helemaal waar is betwijfel ik, er was ook geld nodig na Jersey, maar deze is liever. Of het 'n goed idee is? Nah, vervolgen.. Tsja. De eerste 5 minuten zijn leuk, zo van: jaaa daar zijn ze weer! Old friends. Iedereen is pafferig geworden, behalve Jay dan, die er niet best uitziet. Au. De clerks van dienst werken na het affikken van de Quickstop bij de Mooby's hamburgerketen. Randall is van een grappige eikel verandert in een enorme eikel, die een jezusboi pest. Dante gaat trouwen met een graatmager playboymodel, een waardeloos actrice en (loyaal he) de vrouw van Kevin Smith. Blij als ze afgevoerd is, waarna de film echt leuk wordt met een dansje op het dak van het restaurant en een stukje "interspecies erotica' (Waar zie je dat nou in een mainstream-film) Zo is de tweede helft toch wel weer leuk, al zijn de dialogen lang niet zo snappy meer. Het is simpele nostalgie, die zowel de karakters als de kijkers bevangt.

er was ook geld nodig na Jersey Girl, maar deze versie is liever

The Front Page
Het Broadway-toneelstuk met deze titel leverde geloof ik 3 klassieke films op. Een versie uit '31, His Girl Friday en deze door Wilder. Vergeleken met His Girl Friday vond ik deze wat minder. Jack Lemmon is hier ondanks dat ie volgens mij nog geen 40 was een beetje een pafferig vervelend Robin Williams-mannetje. Hij wil gaan trouwen met Susan Sarandon, die helaas niet zo'n prominente rol heeft , maar raakt dan afgeleid door de verwikkelingen in de mogelijke ophanging van een misdadiger (al dan niet als een manier van corrupte politici om een verkiezing te winnen) Deze misdadiger wordt hier heel geinig gespeeld door een muizig Woody Allen-mannetje. De film is lekker up-tempo, maar is lang niet zo grappig/lief als His Girl Friday, of zeg ik dat nou al voor de derde keer..

Beau Travail
Fascinerend. Een van de mooiste/pijnlijkste/bizarste slotdansscenes ooit (op de klanken van This Is The Rhytm Of The Night) En dat in een, soort van soldatenfilm.. Het Franse leger zit in Djibouti, een of ander mini-spookstaatje in de Hoorn van Afrika. Wat ze daar doen? Niets, beetje fit blijven door oefeningen te doen, die haast een religieuze dimensie krijgen, ook dankzij de muziek. Moest ook denken aan de film Mulan (ja van Disney!) waar de Chinezen hun leger eigenlijk op dezelfde manier trainen. Goed, een of ander gepijnigde sergeant (een superrol van Denis Lavant, brooming als een Nick Cave) begint zich te ergeren aan een jonge soldaat. De sergeant begint op Edmond te lijken, hier komt ellende van.. Maar waarom? Achteraf lees ik iets over homoseksuele toespelingen, maar die had ik gemist.

Blue in the Face
Vervolg op Smoke, en eigenlijk meer de film die ik daar al had verwacht (niet beter overigens) Een sigarenzaakje leent zich ook goed voor een sitcom denk ik.. Gebbabel en mini-avontuurtjes van wat terugkerende characters, met als spilpunt Keitel, als de baas. Elke poging tot een echt verhaal, is eerder afleidend. (Al zorgt het wel voor een grappig cameo van Madonna) Er zijn meer beroemdheden. Lou Reed lult weer 'ns over zijn oh zo beroemde bril (zoals ie een tijdje terug nog deed in Vrij Nederland) Jim Jarmusch is bijzonder grappig (zijn fans moeten zeker kijken) natuurlijk maakt hij wat opmerkingen over koffie en sigaretten. Minder geslaagd, en dat was ook al in de vorige film, is het vriendinnetje van Keitel. Een Mexicaanse die zich gedraagt als een racistische cliché.. BlueIn The Face is vooral een ode aan Brooklyn. De film wordt doorsneden met interviews en feitjes. De grootste burrough en de meest etnisch diverse. Zo leer je nog 'ns wat. En wat was het grootste verlies voor Brooklyn? Het verdwijnen van de Dodgers.

(oh en voor de sake van volledigheid: opvallend in Blue in the Face is het ontbreken van de schrijver die in de vorige film nog zo'n grote rol speelde, tuurlijk, misschien had ie geen zin meer, maar dan had ik nog wel een "nod" verwacht.. Ook de hobby van het personage van Keitel om iedere dag op hetzelfde moment een foto van een vaste plek te maken had ik nog wel terug verwacht)

The Unbelievable Truth
Maar 'ns begonnen aan het verzamelde werk van Hartley. Kreeg hier meteen, bij zijn debuut, het gevoel dat ik alles al kende. Een mysterieuze man arriveert in een dorp, hij blijkt (auto)-monteur (een typisch working class Hartley-beroep) en dan is daar natuurlijk Adrienne Shelley als het meisje die hij zal gaan moeten ontmoeten. Alles is vertrouwd, zelfs compleet onbelangrijke beelden van mensen die een stationstrapje afdalen. De man (gespeeld door Robert Burke, die iets Jude Law-erigs heeft, maar misschien heb ik zelf een obsessie voor die Law..?!) blijkt in de gevangenis te hebben gezeten.. En 't dorp waar hij terugkeert is 't dorpje waar 't allemaal misging. Vond dat we iets te snel teveel informatie over zijn vermeende misdaden kregen, had nog wel langer totaal mysterieus mogen blijven. Maar, The Unbelievable Truth is eerst een vooral een komedie, met constante vechtpartijen waar mannen elkaar gewoon een beetje heen en weer duwen. Zei ik mannen? Het zijn losers natuurlijk, weer 'ns een verlepte American Football-speler, die gedumpt wordt door Shelley, die dan te maken krijgt met een op 't oog mislukte fotograaf, die haar alsnog aan een glorieuze carrière helpt. Tot ongenoegen van haar pa, wiens idee 't nota bene was.

Le Souffle Au Coeur
Malle in zijn gebruikelijke nostalgie-mode. Moeiteloos schudt hij een levensechte jaren '50 uit de mouw. Jongens die lp's van Parker en Gillespie jatten. Heerlijk. Eerst lijkt het een soort van feel-good-film te worden, met 'n jonger gastje die door zijn oudere broers meegesleept wordt naar het bordeel, om maar 'ns de geneugten van seks te leren kennen. Als hij dan op een uiterst vriendelijk meisje van plezier ligt, zie je ineens: hij omarmt er alsof het zijn moeder is. Dat is het duidelijke begin van het ware thema, z'n Italiaanse moeder , getrouwd met een Franse gynaecoloog, is duidelijk ongelukkig. En hij is gewoon een moederskindje dat te ver gaat.

Transe
Volkomen obscure film, gemaakt door een Portugese regisseus, maar 't begint allemaal in Rusland. Je vraagt je af, hoe gaan ze dan in Portugal geraken? Nou ja niet dus.. Maar het hoofdpersonage, een meisje/vrouw die snakt naar een beter leven, gaat er wel vandoor. Belandt in Duitsland en wordt dan op uiterst pijnlijke wijze ontvoerd. Niet zozeer met geweld, maar de slinkse truc die de criminelen gebruiken. Au. Daarna is 't natuurlijk prostitutie-tijd en dit is bepaald geen Le Souffle-bordeel. Dit is de real thing. Hét beeld van de film zijn de meisjes wachtend, met tegen de wand van de huiskamer van die psychedelische licht-effecten. Pijnlijk, niet vreemd dat het meisje vlucht in absurde dromen, helemaal als ze weer wordt weggesleept.. Wat er dan gebeurd is me onduidelijk? Ze belandt in een villa waar ze als pop dient voor een autistische (?) jongen.. Die haar niet mag aanraken van z'n broer, die laatste mag dat natuurlijk wel.

Valerie and Her Week of Wonders
Ik mag hopen dat dat meisje 18 was. Niet dus, Valerie (gespeeld door een vampy, erg knappe 13-jarige actrice!) dartelt door een Alice in Wonderland meets Nosferatu-sprookjes wereld waar gevaar maar vooral seks (in erotische vampierenfilms hetzelfde, waarschijnlijk) op de loer ligt. Haar jurkje gaat dan ook vaak uit. Sowieso is 't natuurlijk altijd zonde om actrices te casten die je dan niet naakt ziet, denkt deze Tsjechische film in elk geval. Er iets iets met oorbellen in de vorm van een klokkenspel (jaja) Er is 'n oma die jong wil blijven en daarvoor een dealtje sluit met een geflipte bisschop (natuurlijk) En er is vast ook iets met jong en zuiver maagdenbloed. Ik zit nog niet echt in de thema's, maar lees hier dat 't natuurlijk allemaal over "having your first period" zou moeten gaan. Oh well.

Over erotische vampierenflims gesproken, een doosje Jess Franco gekocht voor het luttele bedrag van € 5 (alleen heb ik nu Virgin Among The Living Dead dubbel, liefhebbers mogen 'm voor de verzendkosten hebben).

Female Vampire (of Les Avaleuses)
Jesus had na het ongeluk van Soledad Miranda een nieuwe muze/vriendin en daar mogen we allemaal van meegenieten. Vrij grimmig en grauwig in vergelijking met het veel kleuriger en groovy Vampiros Lesbos (verhoudt zich een beetje tot elkaar als Eugenie tot het tweede deel daarvan) met ook iets meer doorsnee muziek. Schijnt ook nooit fatsoenlijk afgerond te zijn, maar al met al toch weer zeer vermakelijk en opvallend expliciet hier en daar.

Demoniac
Een grote rol voor Franco zelf, als moordende ex-priester. De zwarte missen (pun intended) zijn de stuff waar Jacula en Electric Wizard are made of.

Monty Python Live at the Hollywood Bowl
Blijft leuk.

Bad Girls Go To Hell
Weer een Grindhouse film, ik verwachtte pittig spul, stoere wijven, maar dat lag toch anders in de fifties. Regisseuse Doris Whitman mag een vrouw zijn, de vrouwen in haar films zijn toch vooral slachtoffer. Van beestachtige mannen, dus dat is dan wellicht toch een vrouwelijke visie. Ook hier weer die verderfelijke lesbiënnes (zie ook Alice in Acidland). Ik heb wel eens gelezen hoe de covers van detectives uit die tijd (ook altijd een sexy dame die bedreigd wordt door een boosaardige man) van invloed zijn geweest op moordenaars/verkrachters volk, die hun ganse sexuele voorlichting min of meer van die omslagen hadden. Anyway, het beeld van man en vrouw in het Amerika van de fifties lijkt mij zorgelijk. De film was weer wat traag, nogal bombastische soundtrack. Ik krijg een beetje het idee dat de trailers van deze films beter zijn dan de films zelf. Evengoed toch wel benieuwd geworden naar The Transplant.

Jaren vijftig én zestig, de film stamt uit 1965 lees ik net.

(gisteren overigens in Zomergasten ook een geniale wansmaak-film waar Salman Rushdie door wat Koran-wrekers met bliksem enzo wordt afgemaakt) Naema Tahir leek spijt te hebben dat ze 't liet zien, maar 't was wel een geniaal stukkie c-film.