Filmforum

Død Snø
Geweldige zombiefilm, ondanks aloude thema's toch met wat originele twists gebracht en algeheel zo goed uitgevoerd dat het simpelweg een moderne zombieklassieker is.

시간
Ofwel Time, van Kim Ki-Duk. Actueel door het plastic surgery gegeven (valt ook nogal met de deur in huis) maar tegelijkertijd overstijgen De Grote Vragen dat ook weer. Vergeleken bij de andere twee die ik van hem zag wel veel meer dialogen, maar wel weer buitengewoon fraai vormgegeven.

hee die Kim Ki-Duk kende ik helemaal niet. ik rep nog altijd voor het maffe bootmaagd-parabeltje (oid) The Bow

La teta asustada (Claudia Llosa, Spanje/Peru, 2009)

Omdat 'Das weisse band' was uitverkocht (vakantie!), toch maar naar 'The milk of sorrow' gegaan. Door het geadverteerde gegeven -- de ondragelijke last van de Lichtend-Padterreur, en de onsmakelijke plastische uitwerking daarvan -- al enkele weken links laten liggen, deze exoot. Onterecht dus.
Uitstekend, onderhoudend, veellagig verhaal over een mooie maar getraumatiseerde, jonge maar traditionele, vrouw die niet alleen het leven, maar ook het moderne leven ingedreven wordt. Ondersteund door fraaie metaforen, waar ongetwijfeld met Ludo bomen over op te zetten zijn. De poort als verbeelding van het zich geleidelijk openstellen door Fausta, inderdaad. Maar welke rol speelt het parelsnoer? En waarom valt het geschenk van de tuinman?
Eyeopeners zijn de, mij althans, volstrekt onbekende Peruviaanse cultuur en natuur. Bij Andes en Teofilo Cubillas houdt het op. Het onherbergzame landschap en de Inca-invloeden; de scherpe trekken en de gegroefde gelaten, het Quechua en de voorvaderencultus. Alles is doordrenkt van indiaansheid.
Na afloop vatte een vriendin die nog wel een kaartje had bemachtigd 'Das weisse band' samen als: "het deel waar Fanny och Alexander bij de Lutherse stiefvader inwonen en dan 2,5 uur lang." Van een winnaar van het filmfestival van Cannes verwachtte zij wat luchtigers. Voor een laureaat van Berlijn is het gewicht van 'La teta asustada' bijzonder draaglijk.

Maar welke rol speelt het parelsnoer? En waarom valt het geschenk van de tuinman?

het parelsnoer is raadselachtig ja, vooral omdat de componist het uiteindelijk niet lijkt te willen geven en het meisje het volgende moment die snoer toch heeft. de tuinman is wat duidelijker geloof ik, eerst geeft ie haar snoepjes maar die wil ze niet. (ze is geen klein kind, en het lijkt een beetje op haar liefde proberen te kopen) maar later komt ie aanzetten met een aardappelplantje, waar ze 't al eerder over gehad hebben. En de aardappel is natuurlijk cruciaal. De tuinman zegt eerst aardappels bloeien niet of nauwelijks, maar aan het eind geeft hij haar wel een bloeiende aardappelplant, lijkt me een positief teken voor/van alle betrokkenen. Hij gelooft in elk geval in haar. (Of ben ik het vergeten en valt ook dat geschenk? :D)

Das Weisse Band is inderdaad wel Bergmaniaans.

The Chaser
Matig, maar ondanks al zijn mankementen toch boeiend, spannend en veelbelovend Koreaans debuut. (Voor de naam van de regisseur zet ik even een joker in) Wat blijft Se7en toch invloedrijk, en Zuid-Korea is de ideale achtergrond. Een bepaald soort gelige grauwheid (al klinkt dat als een Boekestijntje) The Chaser heeft (dus ook) wel wat van Memories of a Murder. We maken kennis met een pooier, een eikel die gaandeweg de sympathie van de kijker wint, al is het maar voor zijn doorzettingsvermogen. De laatste tijd verdwijnen z'n meisjes en hij vreest dat ze worden ontvoerd en verkocht. (Klaarblijkelijk common practice) Nu is de man naast pooier, ook voormalig agent, en met de daar opgedane instincten weet hij al snel de dader voor de voeten te lopen. Nou ja, in een auto, en een botsing. Hij heeft 'm eigenlijk zo snel te pakken dat deze kijker zich afvraagt wat er dan in godsnaam nog moet gebeuren die volgende 2 uur. Ze gaan naar het bureau, en daar begint de ellende pas. De Koreaanse politie blijkt wederom geleid door incompetente randdebielen, die bovendien een hekel hebben aan de pooier, (Hij was namelijk een corrupt agent!) terwijl de gestoorde dader fluitend al zijn gruweldaden opbiecht, WIL de politie hem gewoon niet geloven en zelfs als ze dat doen blijken ze binnen 12 uur bewijs te moeten kunnen leveren anders moeten ze hem laten gaan. Deze premisse zorgt voor tijdsspanning in het verhaal, een van de mindere irritante aspecten. Ik bedoel, een massamoordenaar bekent en dan nog moet je je haasten om lijken te vinden. Slaat nergens op. De dader bekent vanalles maar hij weigert zijn adres te noemen. Terwijl de politie op een dwaalspoor zit, gaat de pooier daarnaar op zoek, met hulp van zijn trouwe domme assistent. Ergens halverwege worden ze opgezadeld met de dochter van een van de hoertjes, de laatst toegetakelde, die ondanks Saw-achtige vleeshaken nog in leven is. Maar goed, die dochter dus, die later om plottechnische redenen maar weer snel moet worden afgevoerd. Teveel hooi op de vork, wat ook geldt voor het eindeloos terugkerende patroon dat de pooier het weer aan de stok krijgt met de cops en dan weer uit hun greep moet ontsnappen. (Ergens zelfs overdreven woest zwaaiend met een hooivork)

A Zed And Two Noughts
1 Greenaway was afdoende. (Ik bedenk me dat ik ook zijn Rembrandt-film heb gezien) Maar ik doelde hier op Drowning By Numbers, een maf vehikel waar ik gedurende de tijd toch wel redelijk positief over ben gaan denken. Dat gaat niet voor deze gelden, want A Zed And Two Noughts was eigenlijk gewoon saai. En zoals ik zei, met een Greenaway heb je al zijn trucjes, patronenverhalen en geintjes wel gezien. Een Z en 2 O's (lees Zoo) gaat over een dierentuin, een auto-ongeluk waarin 2 echtgenotes van zoologen omkomen, die vervolgens gefascineerd raken door dood en verval. (Typisch genoeg zijn de door de film gesneden beelden van rottende lijken nog wel het interessantst) Er is ook een of andere gestoorde dokter die bij het derde nog in leven zijnde slachtoffer van het ongeluk benen amputeert, zodat ze op een bepaald schilderij van Vermeer gaat lijken. (Er zijn klaarblijkelijk nooit benen op schilderijen van Vermeer!) En dat is zo ongeveer de beste grap. Verder wel wat aardige minimalism-thema's van Michael Nyman op de soundtrack.

The Death Of Mr Lazarescu
Oef. De akeligste film ooit. Met name de eerste 40 minuten als de arme ouwe Roemeense baas thuis ziek is en een ambulance probeert te laten komen zijn bijna misselijkmakend. Zijn buren (waaronder een Depardieu-look-a-like) helpen hem wel een beetje maar niet van harte want hij is vies, kotst, zijn huis stinkt en zijn magere katten ook. Uiteindelijk wordt hij dan opgehaald door een lieve ambulance-zuster en begint de helletocht lang ziekenhuizen. Er is net een enorm bus-ongeluk gebeurd dus in de ziekenhuizen van Boekarest is iedereen chagrijnig en moe. (Dat bus-ongeluk is een super scriptidee trouwens) Iedereen foetert de oude man uit dat ie heeft gedronken, dat soort dronkelappen zien ze natuurlijk altijd, terwijl de kerel echt aan het sterven is. Toch, zodra ze in de ziekenhuizen zijn treedt er iets van kalmte op, zo realistisch komt die film binnen, dan is hij in elk geval in betere handen dan thuis. Typerend voor de klasse van de film is dat er zo'n beetje 1 moment in zit dat de film geacteerd lijkt, als Lazarescu een MRI-scan in moet en maar blijft raaskallen en het verplegend personeel hem met overdreven gebaren stil probeert te krijgen. Maar de overige 145 minuten lijkt iedere rol ingevuld door echte ziekenhuis-professionals. (Wie weet, maar dan zou je toch juist een onhandig acteren moeten merken) Prachtfiguren trouwens onder de dokters, een Kevin Smith-look-a-like die met een jonge vrouwelijke dokter flirt en om indruk op haar te maken de oude man met wat handjeklap snel naar de MRI scan krijgt. De dokter bij de MRI scan is ook een gedenkwaardig kauwgomkauwend jong eikeltje met galgenhumor. Allermooiste moment is als de tocht ten einde is en het laatste ziekenhuis is bereikt. Daar heerst een aangename uitgeputte verstilling, zijn alleen vrouwen te zien, vele met bruine staarten, die rondwaden als engelen. Het voorportaal van het naderende einde.

in Roemenie werd de film trouwens als komedie gepromoot!
http://upload.wikimedia.org/wikipedia/en/f/fc/Moartea_domnului_lazarescu0.jpg

die bioscopen moeten het eerste half uur leeg zijn gelopen, kan niet anders. als er in de film al wat te lachen is, is het met kiespijn.

De grappigste en meest sympathieke van de 3 overgebleven gozers is een baardige loser, broer van de bruid en geen onderdeel van de originele vriendengroep.

Vriendelijkste? Die gast is een psychopaat die drugs bij zijn vrienden in hun drankje doet. De zeurderige tandarts is de enige met een normaal gevoel voor goed en kwaad. Daarom wordt hij ook beloond met het vinden van een leuke vrouw. Die leraar is inderdaad wel de grootste klootzak. Heel on-Hollywood, zo een film met alleen maar vervelende hoofdpersonen. Dat maakt hem wel leuker.
Met de Chinees had ik geen problemen. Die is zo bizar dat hij aan alle stereotypen voorbij gaat. Het is ook redelijk verbazingwekkend hoe niet seksistisch de film is, gezien het onderwerp.
Verder was ik ook erg te spreken over de old school, high class schonejonkvrouwe mooiheid van de actrice die de bruid speelt.

he just wanted them to have a good night! (en tis de schuld van de dealer) ;)

laatste regel zeer eens. Graduate-achtig.

地獄
Ofwel Hell, gemaakt in 1960. Een uur werken we toe met een theologie-student en een duivels alterego toe naar een hels delirium dat z'n weerga niet kent, zeker niet in 1960. Doet op een gekke manier denken aan Zé do Caixão's visie op de onderwereld, hoewel nog steeds heel Japans.

Babel
Indringend drama wat z'n effect niet helemaal mist maar de heftigheid van de drie verhaallijnen doet meer verlangen dan een nogal willekeurige toevalligheid waardoor het onaannemelijke achteraf gezien nogal stoort.

La Planète sauvage
Waanzinnige tekenfilm, prachtige beelden een zeer coole muziek. Door dat laatste een must voor elke Madlib fan.

Memories of Murder
Een politieteam blundert zich op Coen bros.-achtige wijze, Asia-styloo, door een seriemoordenaar-onderzoek heen. Zou een komedie zijn ware het niet dat het waargebeurd is en eigenlijk een aanklacht tegen het Koreaanse plattelandspolitiewerk, waar zelfs goedbedoelende krachten uiteindelijk uit pure hopeloosheid net zo onnozel en geweldadig worden.

Il Divo

Zat er helemaal in, deze film rond Nixon-als-zenmonnik in een Italiaanse opera, toen de ondertiteling wegviel. Net toen de maffiaspijtoptanten gingen vertellen hoe het allemaal in elkaar zit.

The Shop Around The Corner
Soepele Capra-achtige kerstklassieker van Lubitsch, dus ook geschikt voor oudjaar. De film schijnt dé blauwdruk te zijn voor alle romantische komedies met vleugjes drama te zijn die tot op de dag van vandaag volgden. De film maakt inderdaad nog altijd een frisse, scherpe indruk. James Stewart, nog wat jong en spitsig, speelt de 'eerste verkoper' in een middenklasse-winkel in lederwaren (en nog veel meer) in Boedapest. Zijn beste maat is een collega, een Kader Abdolah look-alike, ook de baas ziet het in hem zitten en nodigt hem bij hem thuis uit voor een dinertje. Dat zien we niet, maar we horen dat Stewart veel indruk heeft gemaakt op de echtgenote. Dit is de belangrijkste zijlijn, want de hoofdmoot gaat om een meisje (Margaret Sullavan) dat zomaar komt binnenwaaien en door het verkopen van een speeldoos een baantje krijgt. De speeldoos blijkt in een terugkerende gag later toch echt volstrekt onverkoopbaar. Het meisje en Stewart kibbelen constant op felle toon wat af en iedereen weet wat dat eigenlijk betekent. Ondertussen dromen beiden over hun respectievelijke penmaatjes (het internet van 1940) en surprise surprise wie zouden die anoniempjes nu wezen? Schiet me te binnen dat er ook een moderne remake is met een boekwinkeltje en internet, met Julia Roberts of Zellweger ofzo.

Songs From The Second Floor
Ik baalde ervan dat deze tegenviel. Heb het gevoel dat ik net niet in de juiste stemming was, terwijl ik You, The Living van Roy Andersson nog zo mooi vond. Songs From The Second Floor is nog luider bejubeld en bekender en ook een eerdere film, ik kan me voorstellen dat mensen van You, The Living zouden zeggen dat het meer van hetzelfde was. En toch, en toch, You, The Living is grappiger en vooral liever, optimistischer. Songs From The Second Floor speelt zich af tijdens een economische crisis. De enorme sets zijn asgrauw en de mensen zijn lijkbleek. Verder de bekende ingrediënten van poëtische teksten, absurdistische scènes die uit 1 shot bestaan en wat verwijzingen naar de nazi's. We zien een gek geworden dichter, een man die vastzit in een treindeur, een man die ontslagen wordt en een man die zijn eigen winkel in de hens heeft gezet en een eeuwigdurende fil. Dezelfde winkelman komt later op een beurs waar een man hem jezuskruisbeeldjes aansmeert, die uit elkaar vangen waar je bij staat. Jezus zwiept met een hand heen en weer, slechte spijkers zeker en aan het eind liggen ze allemaal op de vuilnisbeeld. (Vind ik ook een beetje voor de hand liggend intellectualistisch religie-bashen trouwens)

Lilja 4-Ever
Wel schrijnend, maar niet shockerend, ik zal 'm daar even verwacht hebben met die kelderporno uit die andere Moodysson. Met die engelenvleugels is Lilja 4-Ever ook wel een soort protestantse boetedoening voor kerst-film. De allerergste scène zit meteen in het begin als Lilja door haar moeder wordt verlaten. Ik las ergens wel een interessante theorie dat die moeder net als Lilja later slachtoffer wordt van ronselarij. Lilja overleeft nog een tijdje in het Oostblok, luimend snuivend met haar jonge maatje, maar dan valt ook voor foute charmes en voor ze het weet zit ze als hoer opgesloten in een appartementje in Zweden. Het treurigst (en geniaal gedaan) is de symmetrie met het begin. Het maakt niet uit waar ze zit, de ellende is identiek. Mooie film dus, ander geslaagd ranzig detail is het gekreun van Lilja's klanten.

Trouble Every Day
Het merendeel van de Claire Denis-films zou wel eens lastig te vinden kunnen zijn, maar deze dook in elk geval nog op. Een nogal bloederige thriller, voor haar doen. Zal wel een buitenbeentje zijn. De film is heel lang erg raadselachtig, op Lynchiaanse wijze. We zien een hoer bij een vrachtwagen, maar later is haar klant dood en komt een man (die vader uit 35 Rhums) het hoertje oppikken. Haar mond is helemaal bebloed, het lijkt Let The Right One In wel, en dat is juist want langzaamaan blijkt Trouble Every Day een soort intellectuele vampierenfilm te zijn, met de bekende combinatie van broeierigheid, veel seks en nog meer bloed. Er wordt suggereert dat die vampier-tendenzen door de vrouw in Guyana (de jungle!) zijn opgedaan, toen ze daar samen met haar man onderzoek deed. (Naar hersenen geloof ik...) In Guyana was ook Vincent Gallo, hier met seventiessnor. Hij is ook niet helemaal lekker meer, hij zal gebeten zijn, popt pillen bij het leven en is samen met kersverse echtgenote (een fraaie brunette) naar Parijs gereisd. Zogenaamd als huwelijksreis, maar hij is op zoek de twee uit het intro. Erg maffe film, niet echt geslaagd, maar bij vlagen best spannend.

luimend snuivend

ghehe :)

ander geslaagd ranzig detail is het gekreun van Lilja's klanten.

Het verhaal is dat de cameraman het zelfs niet meer trok onder die hijgende kerels te liggen.

lol, ja ze deden goed hun best. en leuk gefilmd ook (ook netjes voor Lilja maar 't zou ook wel heeeel raar zijn als die film op de exploitatie-toer ging ;) )

random voor Martijn Busink weetje uit de Volkskrant: het schijnt dat baby's tot 6 maanden perfect Balkanmuziek kunnen volgen, daarna raken ze door Westerse opvoeding in de war (en in de ban van de 4/4)

Dat las ik ja, in de VPRO gids.

Dat rigide denken in maatsoorten en gelijkzwevende toonaarden was volgens mee eerder een teken van het verlies van bepaald faculteiten dan een gevolg van een progressie. Dat je door conditionering niks meer kan met complexere materie kan je bijvoorbeeld nauwelijks een kwestie van leren noemen.

'Complexe' maatsoorten zijn m.i. vaak pas complex als je gaat tellen (omdat ik dan ff de mazzel heb geconditioneerd te zijn met die maatsoorten raak ik pas in de war als ik dat gaat doen). Vaak worden Bulgaarse ritmes in westerse pers als 'start-stop' of 'hortend en stotend' omschreven maar ik vind juist dat het vloeit. Hoe ze van 6 naar 7 achtsen vloeien en daar dan weer een soort 2/4 feel in leggen is naar mijn gevoel achteraf getheoretiseer. Je kan bij een wals of een mars een ritme denken zonder gelijk '1-2(-3)' te denken, if you catch my drift. Hetzelfde geldt voor een 'хоро' en een 'ръченица'.

Ik denk zelfs wel eens dat de hele behoefte aan muziek en kunst meer een noodzakelijkheid voortkomend uit een bepaald verlies is dan een teken van een hogere intelligentie, maar goed dat is nog niet meer dan een uitgangspunt voor verder filosoferen. :)

Dat las ik ja, in de VPRO gids.

verrek misschien was het daar wel en niet die andere V ja.

Ik denk zelfs wel eens dat de hele behoefte aan muziek en kunst meer een noodzakelijkheid voortkomend uit een bepaald verlies is dan een teken van een hogere intelligentie

oh jee. als spirituele gatenvuller? of omdat we onze oerinstincten hebben afgeleerd.

terzijde: in die In Trouble Every Day zat dus een hoop hersenonderzoek en daar zat ik te denken is het nou wel of niet logisch dat je met je eigen menselijke hersenen DE menselijke hersenen 100% kunt ontrafelen (wat dus nog lang niet gelukt is) volgens mij vergaat de wereld als 't zover is. ;)

… als spirituele gatenvuller?

Zoiets ja. Het hangt er vanaf wat je onder oerinstincten verstaat of dat dan het geval is.

… volgens mij vergaat de wereld als 't zover is. ;)

Dat was ook mijn gedachte bij het zien van een aflevering van VPRO's Noorderlicht, dus heel wat jaartjes geleden. Ging over hersenonderzoek en ik dacht op een gegeven moment: als we dít oplossen/ontrafelen maken we ons eigen bestaan overbodig. Helaas vergeten wat dat precies was. :)

La Teta Asustada was van de films die ik in de laatste week van 2009 zag het meest bijzondere. De film laat inderdaad nogal wat vragen open (dat houdt de kijker in ieder geval scherp). Zo sprak ik een forumregular die zich afvroeg hoe de pianiste het voor elkaar kreeg haar instrument zo makkelijk uit het raam te duwen.

Het Japanse Hell uit 1960 is een klasse apart. De low budgetvariant daarop kun je zien in This Night I Will Possess Your Corpse van José Mojica Marins uit 1967. Een typische Martijn B-film ;-)

This Night I Will Possess Your Corpse van José Mojica Marins uit 1967.

Zoals ik al zei: Zé do Caixão (Joe Coffin). Ik dacht wel meer aan later werk zoals O estranho mundo do Zé do Caixão (1968) en O despertar da besta (1970). Maar ik heb This Night … nog niet gezien, maar was dat geen vervolg op À meita-noite levarei sua alma?

Zé do Caixão... ik had iets minder snel moeten lezen. Vervolg op À meita-noite levarei sua alma?. Ja, die bedoel ik.

Tiny Mixtapes heeft ook wel een fijn lijstje (let op de 2 & 3)

http://www.tinymixtapes.com/2009-Favorite-25-Films-of-2009

Okul
Turkse horror, er is niet echt een traditie dus het doet aan een kant nogal Amerikaans aan. Een appetijtelijke lerares ('okul' betekent school, daar speelt het zich af) zorgt voor context in een lesje ontologie, waar overigens wel weer een lokaal sausje (djinn) aan gegeven wordt. Ook sijpelen er wat romantische, poëtische neigingen door die je wel meer ziet in oosterse cinema net als een bepaald gevoel voor humor. Een vermakelijk begin maar nog niet echt een hoogvlieger, wel veel vrouwelijk schoon (uitsluitend, zelfs). De muziek werd verzorgd door Kevin Moore, vroeger in Dream Theater (een t-shirt duikt op op een scholier) maar al lang op een heel ander, filmisch pad. Woonde een tijdje in İstanbul, dus vandaar.

La teta asustada: enorm goedgekeurd!

Tiny Mixtapes - The Hurt Locker werd ook in meerdere van de 60 persoonlijke lijstjes genoemd bij de eindlijst van Sight & Sound. De Britse dvd-release was een paar weken geleden, dus ik kan binnenkort eindelijk zelf 's oordelen wat de Nederlandse bioscopen in 2009 hebben gemist.

[trommelgeroffel in Dolby-surround stereo] Avatar, bitches!
Ja, ja, was helemaal niet van plan om hier naar toe te gaan maar heb me toch laten overhalen en ik kwam met ambivalente gevoelens de bioscoop uit. Overheersend: dit was iets wat ik nog nooit heb gezien. Ben er nog niet helemaal over uit hoe en wat maar de ervaring als onderdompeling vond ik waanzinnig. Vind het wel interessant dat het filmspectrum nu zo is opgerekt dat je aan de ene kant You Tube kwaliteit hebt en aan de andere IMAX 3D en dat dat allemaal natuurlijk hun eigen richting op zal gaan. Nou ja over 50 jaar zien ze dit natuurlijk als niets meer dan een veredelde zoötroop of zoiets. Armeense incestdrama's rond een scheve keukentafel zullen nooit op deze manier worden vertoond maar stiekem hoop ik dat het ooit mogelijk wordt om zeg maar Stalker, Apocalypse Now, Il Deserto Rosso "gerestaureerd" te zoen.

Want, de enige manier waarop je op het moment zoiets gefinancieerd krijgt is met dit soort militaristische trash. Avatar deed me aan twee dingen denken: 1) hoe je in 1987 had gefantaseerd dat in 2010 een actiefilm er uit zou zien 2) Ursula Le Guins The Word for World is Forest. Halverwege zat ik "okay, Amerikanen worstelen blijkbaar nog steeds met hun twee hoofdzonden, de indianen en Vietnam, maar waarom moet ik dat weer voor mijn kiezen krijgen." En zo lomp uitgewerkt, neem de twee extremen van Amerika, het fascistoïde militair-kapitalisme vs radicaal new age en laat die lekker vechten. Het laatste deel is typisch militaristische onzin, zoveel gepreek over holisme maar uiteindelijk kickt Cameron toch meer op vechtrobots, mega bommenwerpers en gespierde mannen met te grote mitrailleurs. Vulgaire magie, dat is Avatar. :)

Nee, ja, straks krijg je allemaal chips intraveneus toegediend en kun je je eigen saaie lichaam vergeten en zelf die klotesmurfindianen neermaaien. :)

[/Kurzweil modus]

Oh ja vergeten, die soundtrack van Avatar: kut. Heb je al die kracht van die geluidsinstallatie tot de beschikking ga je een beetje Enya met de gebruikelijke Hollywood-Wagner bombast blazen. Daar is het budget duidelijk niet aan opgegaan. Een hele subtiele electronische soundtrack zou wel erg gaaf zijn geweest bij al die visuele krachtpatserij.

Over soundtracks gesproken, Oneohtrix Point Never al gehoord? Best wel Bladerunner maar wel zonder de cheese (die me overigens niet stoort).

Nooit van gehoord. Ga het meteen checken. Rare naam ook. :)

Nogal, en al die exotica in mijn leven ten spijt onthoud ik deze zeer slecht. :)

Nr. 2 in de jaarlijst van The Wire overigens.

Micmacs a tire-larigot (Jean-Pierre Jeunet, Frankrijk, 2009)
Matige recensies, maar vanwege de naam van de film en van de regisseur (Delicatessen, Amelie) toch bezocht. Volgende keer bij twijfel eerst Vido's FilmZine checken: "een film over een film vol filmverwijzingen" en "niet meer dan een uitvoerige variant op een scene uit eerder werk van de regisseur, mag een teken zijn van zijn huidige ideeenarmoede". Want dat is exact wat er aan schort.
Door al die verwijzingen belandt zelfs een movienitwit als ik in een staat van filmquiz. En dan niet de prettige post-moderne variant, maar een die je helemaal uit het (flinterdunne) verhaal haalt. Over blijft een aaneenschakeling kluchtige wraakacties waardoor Bassie en Adriaan en de Plaaggeest zich in mijn hersenschors nestelden... en daar niet meer weg wilden.
Dan kun je nog zulke leuke grappen bedenken, fraaie locaties vinden, indrukwekkende decors bouwen, mooie plaatjes schieten; bovendien in een geheel eigen stijl die hoogstens schatplichtig is aan Terry Gilliam... Zonder sterk verhaal is een uur en drie kwartier best een lange zit.

O ja, Ludo, sorry dat ik niet meer terugkwam op symbolisme en folklore in de Andes en de rol van de aardappel in het bijzonder. Dat kwam door een ongelukkige aanvaring met een schap in de Ikea in jouw woonplaats nota bene. Mocht je even metalmoe zijn, bezoek dan An online Andean reader.

lol :) gifniks jonge

ik denk dat ik Micmacs tzt toch maar kijk...

Femme Fatale
Door het Nederlandse filmlog verkozen tot een van de allerbeste films van het vorige decennium en overigens ook door mijn Black Book bejubeld. Een beetje vreemd is 't wel. (Al zijn aparte keuzes op zich altijd een pre) Maar van de relatief recente De Palma's vond ik Snake Eyes toch leuker. Femme Fatale bevat de ergste der twists, waarvan het woord met een d begint en wat er volgt kun je in de koffie doen. Het enige goede wat erover valt te zeggen is dat ik er toch wel door verrast werd en de manier waarop het onthuld (letterlijk!) wordt is ook zo WTF dat het wel wat heeft. Maar dan nog moet De Palma daarna nog It's A Wonderful Life-achtige trucs uithalen om er nog wat pseudo-inhoud aan te geven. Femme Fatale is verder een kinky noir, met een geinig begin op Cannes waar een actrice rondloopt met een diamanten slang rond d'r borsten (hoe bijbels!) Dat ding wordt gejat door Rebecca Romijn (kan wel met de heupen draaien maar niet acteren) en jaren later maakt ook Antonio Banderas zijn entree in het verhaal. Zijn Spaans lijkt dermate slecht dat ik eerst dacht dat zijn personage een Duitser voor moest stellen... Ook zijn acteren is verder nogal oenig, maar het plotje is verder heus wel vermakelijk sleazy.

Familia Rodante
Dacht eerst dat dit over een Argentijnse zigeunerfamilie zou gaan. Bandoneon erbij (de soundtrack is rauw en geslaagd) en rondtrekken in de woonwage. Maar we hebben hier toch te maken met een doodnormale niet al te rijke familie, die met een aftandse kampeerwagen, vanuit het zuiden van Argentinie voor een bruiloft naar de grens met Brazilie rijdt. In dit geval is Noordelijker ook warmbloediger, en opgepropt in een caravan wordt de sfeer losser, worden nieuwe en oude relaties opnieuw aangeknoopt en de daaruit voortvloeiende conflicten. Uiteindelijk is het een soort rommelige tikkeltje saaie versie van Little Miss Sunshine, met als bonus de swingende bruiloft tot in vroege uurtjes en een mooi contemplatief einde van de mater familias, het oude omaatje.

Bad Lieutenant
Als voorbereiding op die nieuwe van Herzog. De twee zaten elkaar een beetje te dissen, maar de films kunnen vast goed naast elkaar bestaan, ik verwacht niet van Herzog dat ie een remake heeft gemaakt die er ook maar enigzins op lijkt. In deze versie van Ferrara is Harvey Keitel de Bad Lieutenant. En bad is ie. Het drugsgebruik in de film is waanzinnig. Zodra je de drugs als een soort medicamenten toe moet gaan dienen met spuiten en al ben je wel ten dode opgeschreven denk ik zo. (Maar ook brokjes heroine worden gerookt en eindeloos veel coke) De corrupte agent hangt rond met hoertjes en zit diep in de schulden, hij probeert verwoed met weddenschappen op de Dodgers (vs. The Mets) zijn geld terug te vinden, maar het gaat van kwaad tot erger. Dit is allemaal geslaagd en boeiend maar, vast typisch Ferrara, er zit ook nog een fiks katholiek sausje overheen, inclusief verkrachte non (geen Barry Hay te bekennen) Ik dacht om bepaalde redenen eerst dat de non gespeeld werd door Julianne Moore... Maar goed, in al zijn koortsige heroinedromen komt Keitel Jezus tegen enzo, wat ik een beetje flauw vond.

An online Andean reader.

een wetenschappelijk artikel over 112 onthoofde en gemummificeerde cavia's! :D

het nederlandse filmlog Salon Indien (http://www.salonindien.nl/2009/00-de-25-beste-films-van-het-afgelopen-decennium-5/)

Die scene met Jezus vond ik dan weer geweldig Ludo. Supereng, haast horror, en ik had nog nooit zoiets gezien. Dat reli-sausje staat ook ver van mijn belevingswereld, maar zit kennelijk diep bij de gemiddelde Italiaan. Keitel speelde in Mean streets in feite hetzelfde personage.

die gritty Scorsese sfeer zit er zeker in ja. die Jezus vond ik als gezegd maar potsierlijk.

de opening dat was leuk, de bad cop scheldend tegen zijn wattige zoontjes die te laat op school dreigen te komen en de schuld aan zus geven die in de badkamer stond te treuzelen. 'are you mice or men' get her the fuck out (of the bathroom) oid.

Beste clubscène in een film ooit ook (in Bad Lieutenant).

Een van de vele hoogtepunten uit die film zoals ook dat nummer van Schoolly D wanneer de non het ziekenhuis in wordt gereden (wat er later toch uit moest vanwege 'Kashmir' sample?) Ja, Ferrara humor, dat is me wat. :)

Als je benieuwd bent hoe het krankzinnige dagelijkse leven van Abel Ferrara er uitziet, moet je zeker de Franse documentaire Abel Ferrara: Not Guilty (2003) (uit de serie Cinéma, De Notre Temps) eens bekijken. Heeft zo zijn hilarische momenten, waaronder het fragment waarbij de Ferrara in de taxi zit, het interview even zat is, bij het eerstvolgende kruispunt uitstapt, een wildvreemde bromfietser op zijn schouder tikt, bij hem achterop springt en weg rijdt, achtervolgd door de taxi terwijl de taxichauffeur zijn verbijstering uitspreekt. De documentaire staat als extra op de speciale dvd-editie van King Of New York.

En tussendoor, voor de humor, hierbij een aflevering uit de serie Toen & Nu, met een foto van Abel Ferrara toen hij nog jong en fris was (links) en Abel Ferrara in zijn huidige, ietwat afgetakelde toestand (rechts).

http://www.xs4all.nl/~gert01/corbijn3.jpg http://www.xs4all.nl/~gert01/abel3.jpg

il pirato :) hij is rechts duidelijk cooler. Het Black Book tipt eveneens King of New York (en ook nog New Rose Hotel en dus Bad Lieutenant)

het heroinemeisje in Bad Lieutenant werd gespeeld door de co-scenariste tevens model, die een paar jaar later op d'r 37 aan een hartaanval zou overlijden. (Coke i guess)

(oh ze, Zoe Tamerlis, speelde ook al in een van Ferrara's eerste werkjes (na '9 Lives of a Wet Pussy) niet dat zijn serieuzere werk heel veel anders zal zijn.. ;)

Het Black Book tipt eveneens King of New York (en ook nog New Rose Hotel en dus Bad Lieutenant)

Correcte keuze, maar The Addiction is natuurlijk zijn meesterwerk.

het heroinemeisje - het mag geen verrassing zijn dat de drugsinname in deze scène niet fake is

ik moet even tussendoor bekennen dat ik eigenlijk dacht dat Storie di Ordinaria Follia ook van Ferrara was... (da's Marco Ferreri)

het mag geen verrassing zijn dat de drugsinname in deze scène niet fake is

nee en waar ik zei dat ze een hartaanval kreeg (dat stond meen ik op imdb) was het volgens Wikipedia de veel logischere overdosis.

Ferrara mag er cool uit zijn, hij is eigenlijk nog absurd jong (van 1951) zo bezien is het al heel wat als ie de 60 nog haalt.

En dan hebben we het over Ludo's "rare projecten": Big Lebowski door Shakespeare.

oh oh oh de interwebz. (maar da's nog niet zijn all time low als de bijbel in catspeak)

over rare projecten, gisteren een (Engelse) film met Franse ondertiteling gekeken. als ik dat nou een heel jaar doen, zou ik dan Frans kennen. vast niet. ik denk dat het bij 1 x blijft. ;)

The Company
Een kleine stoomcursus voor wie net zoals ik niets van ballet weet. Een beetje een saaie introductie, dat wel. The Company van Robert Altman is geen echte film maar een showreel van een paar balletten en tussendoor gerommel achter de schermen. Let wel, gerommel waar geen echte lijn in zit. Hoofdpersonage (en co-producer en co-scenariste) is Neve Campbell. Waar ken ik die naam toch van, zeker een bekend balletdanseres dan. Njet. Campbell is vooral bekend van Scream. (Maar je kunt wel zien dat ze in haar jeugd wel een serieuze ballerina was) Beetje pijnlijk, tragikomisch aan de film is dat het openingsballet, een strak modern werk als een menselijke computer, een beetje TRON eigenlijk, het leukst is. En het ballet waar naartoe wordt gewerkt, heeft meer het niveau van een voorstelling in de Efteling. Inclusief rookspugende lange Jan en een draak. En dat terwijl de choreografie door profs is gedaan, die ook gewoon zichzelf in de film spelen. Meest irritante personage is het baasje van The Company zelf, wel een acteur trouwens, al zal het mijn autoriteitsprobleem zijn en maakt ie wel wat goede grappen als een Italo-Amerikaanse organisatie hem een lintje geeft.

Vertical Ray Of The Sun
Tip van Olaf, was vergeten wat ie erover schreef, behalve dan dat het niet zozeer een goede film was, maar een film met 1 goed sfeer-moment. Nou, dat was me snel duidelijk. Lou Reed, Velvet Underground en broer en zus die ontwaken en wat rek en strek-oefeningen doen terwijl zuslief wat risky mild incesteuze grapjes maakt. Film gaat hoofdzakelijk over overspel en relaties rond drie Vietnamese zussen en wat mij dan weer opviel was hun absurd mooie huid. (Eh ja!) Zeker een goed dieet, zonder acne. Bijna van een glimmende gladheid, majestueus in beeld gebracht ook. In een andere prachtscène wassen de 3 zussen hun haar, terwijl de vissen naar de huidschilfers happen.

Arizona Dream
(ook in weeklijstje)
En toen realiseerde ik me dat ik nagenoeg niets van Kusturica wist en dat de paar veronderstellingen die ik had er ook naast zaten. Het fantastische Underground was in de verste verte niet z'n debuut en is ook een stuk ouder dan ik dacht. Ik zou 'm in 1999 plaatsen. Da's vijf jaar te laat en weer een jaar daarvoor maakte Kusturica met Arizona Dream al een Amerikaanse film met topcast. En voor ie die zak geld kreeg moet ie toch indruk hebben gemaakt met zijn Balkan-films uit de jaren '80. In Arizona Dream heeft ie niet de minsten tot zijn beschikking. Zo is daar jaren '70-heldin Faye Dunayway, die later mopperde dat haar werk in deze film was ondergewaardeerd. Een beetje de (overigens terechte) frustratie van alle oudere actrices. Johnny Depp daarentegen was toen al aan zijn zoveelste jeugd bezig. Op zijn dertigste ziet hij er nog uit al 17. Tijd haalt rare trucjes uit, toen was ie dus al dertig, maar nu is ineens nog altijd pas 46... Dit duo vormt de hoofdmoot van het verhaal, maar het zijn de bijrollen die de film amusant maken. Enter Lili Taylor en (hè toen al?) Vincent Gallo. Eerstgenoemde ziet er vroegwijs uit en steelt op vampy wijze letterlijk en figuurlijk de show als een suicidegirl, continu sniffend en snuivend met een saffie in d'r mondhoek. Gallo is postmoderne komische noot als de wannabe-acteur die continu helden als DeNiro, Pacino en (dus) films als The Godfather en Raging Bull citeert. Arizona Dream is een uiterst chaotische film, dus kunnen de karakters zich uit het niets op een of andere plaatselijke talentshow bevinden, waar Gallo aankondigt een beroemde scène uit North By Northwest te "doen". Hij staat stil, kijkt op zijn horloge. En dan duikt ie op de grond, tot grote hilariteit van de toeschouwers (en de kijker) als het vliegtuigje door het maïsveldje komt overgevlogen. Althans, in het hoofd van Gallo. Hij krijgt een 1 voor de moeite. ("I hate that film" mompelt ie later in de running gag) Maar dit is dus eigenlijk allemaal bijzaak in de bizarre film waarin Johnny Depp het aanlegt met zowel Dunaway als Taylor. Moeder en stiefdochter, kortom fikse problemen, met Depp als dromer daartussenin. Want als de film een hart heeft is dat het wel, rare dromen, met vliegende vissen, eskimo's en, heel fraai, rijen cadillacs op stokjes. Dromen zijn altijd risky en ze maken ook hier de film wankel. Hoe langer het duurde hoe sterker het me deed denken aan een het surreële universum van Gilliam's Tideland. Heel eigen en aardig.

Withnail & I
Door George Harrison medegefinancierde schelmenfilm die zich afspeelt in 1969. Het hoofdpersonage heeft dan ook een Lennon brilletje. Twee totaal mislukte acteur (eentje lijkt op Christopher Walken) wonen in een gammel appartementje, af en toe komt er een wijze dealer thuis, ze krijgen bonje in een café, kortom niets lukt. Dan weten ze via een oom een huisje op het platteland te regelen, wie weet dat het daar beter zal gaan. Het blijkt er ijskoud, de mensen zijn even onaardig als in de stad, het eten en het brandhout zijn op en tot overmaat van ramp duikt diezelfde oom op. Een geslaagd homoseksueel typetje, met jagershoed, een hoop vet en een overmatige interesse in de vriend van zijn neef. Withnail & I is niet eens zo heel grappig, terwijl het wel een komedie is, maar juist de depressieve eind jaren '60-sfeer "wat hebben we nou eigenlijk met dit decennium gedaan" is best goed getroffen. Met dank ook aan Jimi Hendrix op de soundtrack.

f en toe komt er een wijze dealer thuis

niet wijs als in slim maar pseudowijsheden serverend en hij draait ook nog even de allergrootste kandelaar-joint ook (met 12 vloeitjes)