Filmforum

oh oh oh de interwebz. (maar da's nog niet zijn all time low als de bijbel in catspeak)

over rare projecten, gisteren een (Engelse) film met Franse ondertiteling gekeken. als ik dat nou een heel jaar doen, zou ik dan Frans kennen. vast niet. ik denk dat het bij 1 x blijft. ;)

The Company
Een kleine stoomcursus voor wie net zoals ik niets van ballet weet. Een beetje een saaie introductie, dat wel. The Company van Robert Altman is geen echte film maar een showreel van een paar balletten en tussendoor gerommel achter de schermen. Let wel, gerommel waar geen echte lijn in zit. Hoofdpersonage (en co-producer en co-scenariste) is Neve Campbell. Waar ken ik die naam toch van, zeker een bekend balletdanseres dan. Njet. Campbell is vooral bekend van Scream. (Maar je kunt wel zien dat ze in haar jeugd wel een serieuze ballerina was) Beetje pijnlijk, tragikomisch aan de film is dat het openingsballet, een strak modern werk als een menselijke computer, een beetje TRON eigenlijk, het leukst is. En het ballet waar naartoe wordt gewerkt, heeft meer het niveau van een voorstelling in de Efteling. Inclusief rookspugende lange Jan en een draak. En dat terwijl de choreografie door profs is gedaan, die ook gewoon zichzelf in de film spelen. Meest irritante personage is het baasje van The Company zelf, wel een acteur trouwens, al zal het mijn autoriteitsprobleem zijn en maakt ie wel wat goede grappen als een Italo-Amerikaanse organisatie hem een lintje geeft.

Vertical Ray Of The Sun
Tip van Olaf, was vergeten wat ie erover schreef, behalve dan dat het niet zozeer een goede film was, maar een film met 1 goed sfeer-moment. Nou, dat was me snel duidelijk. Lou Reed, Velvet Underground en broer en zus die ontwaken en wat rek en strek-oefeningen doen terwijl zuslief wat risky mild incesteuze grapjes maakt. Film gaat hoofdzakelijk over overspel en relaties rond drie Vietnamese zussen en wat mij dan weer opviel was hun absurd mooie huid. (Eh ja!) Zeker een goed dieet, zonder acne. Bijna van een glimmende gladheid, majestueus in beeld gebracht ook. In een andere prachtscène wassen de 3 zussen hun haar, terwijl de vissen naar de huidschilfers happen.

Arizona Dream
(ook in weeklijstje)
En toen realiseerde ik me dat ik nagenoeg niets van Kusturica wist en dat de paar veronderstellingen die ik had er ook naast zaten. Het fantastische Underground was in de verste verte niet z'n debuut en is ook een stuk ouder dan ik dacht. Ik zou 'm in 1999 plaatsen. Da's vijf jaar te laat en weer een jaar daarvoor maakte Kusturica met Arizona Dream al een Amerikaanse film met topcast. En voor ie die zak geld kreeg moet ie toch indruk hebben gemaakt met zijn Balkan-films uit de jaren '80. In Arizona Dream heeft ie niet de minsten tot zijn beschikking. Zo is daar jaren '70-heldin Faye Dunayway, die later mopperde dat haar werk in deze film was ondergewaardeerd. Een beetje de (overigens terechte) frustratie van alle oudere actrices. Johnny Depp daarentegen was toen al aan zijn zoveelste jeugd bezig. Op zijn dertigste ziet hij er nog uit al 17. Tijd haalt rare trucjes uit, toen was ie dus al dertig, maar nu is ineens nog altijd pas 46... Dit duo vormt de hoofdmoot van het verhaal, maar het zijn de bijrollen die de film amusant maken. Enter Lili Taylor en (hè toen al?) Vincent Gallo. Eerstgenoemde ziet er vroegwijs uit en steelt op vampy wijze letterlijk en figuurlijk de show als een suicidegirl, continu sniffend en snuivend met een saffie in d'r mondhoek. Gallo is postmoderne komische noot als de wannabe-acteur die continu helden als DeNiro, Pacino en (dus) films als The Godfather en Raging Bull citeert. Arizona Dream is een uiterst chaotische film, dus kunnen de karakters zich uit het niets op een of andere plaatselijke talentshow bevinden, waar Gallo aankondigt een beroemde scène uit North By Northwest te "doen". Hij staat stil, kijkt op zijn horloge. En dan duikt ie op de grond, tot grote hilariteit van de toeschouwers (en de kijker) als het vliegtuigje door het maïsveldje komt overgevlogen. Althans, in het hoofd van Gallo. Hij krijgt een 1 voor de moeite. ("I hate that film" mompelt ie later in de running gag) Maar dit is dus eigenlijk allemaal bijzaak in de bizarre film waarin Johnny Depp het aanlegt met zowel Dunaway als Taylor. Moeder en stiefdochter, kortom fikse problemen, met Depp als dromer daartussenin. Want als de film een hart heeft is dat het wel, rare dromen, met vliegende vissen, eskimo's en, heel fraai, rijen cadillacs op stokjes. Dromen zijn altijd risky en ze maken ook hier de film wankel. Hoe langer het duurde hoe sterker het me deed denken aan een het surreële universum van Gilliam's Tideland. Heel eigen en aardig.

Withnail & I
Door George Harrison medegefinancierde schelmenfilm die zich afspeelt in 1969. Het hoofdpersonage heeft dan ook een Lennon brilletje. Twee totaal mislukte acteur (eentje lijkt op Christopher Walken) wonen in een gammel appartementje, af en toe komt er een wijze dealer thuis, ze krijgen bonje in een café, kortom niets lukt. Dan weten ze via een oom een huisje op het platteland te regelen, wie weet dat het daar beter zal gaan. Het blijkt er ijskoud, de mensen zijn even onaardig als in de stad, het eten en het brandhout zijn op en tot overmaat van ramp duikt diezelfde oom op. Een geslaagd homoseksueel typetje, met jagershoed, een hoop vet en een overmatige interesse in de vriend van zijn neef. Withnail & I is niet eens zo heel grappig, terwijl het wel een komedie is, maar juist de depressieve eind jaren '60-sfeer "wat hebben we nou eigenlijk met dit decennium gedaan" is best goed getroffen. Met dank ook aan Jimi Hendrix op de soundtrack.

f en toe komt er een wijze dealer thuis

niet wijs als in slim maar pseudowijsheden serverend en hij draait ook nog even de allergrootste kandelaar-joint ook (met 12 vloeitjes)

Was die dealer niet Lemmy van Motörhead? Ik zag de komedie in Withnail & I ook niet, vond het eigenlijk een zeer trieste, melancholische film.

nee (ene Ralph Brown) maar hij leek wel wat inderdaad (ook beetje Ozzy)

Sonbahar
Prachtig en zwijgzaam drama over een man die ziek thuiskomt uit een zgn. "F-Type" gevangenis. In zijn geboortedorp aan de Zwarte Zee-kust in de buurt van Georgië valt het uiteraard ook allemaal niet mee. Veel stilte maar de muziek die gebruikt wordt komt hard aan, zeker dit aan het eind:

https://www.youtube.com/watch?v=jVMvZOzdFTk

^die zet ik op de lijst. wel jammer dat ie niet volbloed Georgisch is..

ondertussen..

http://www.independent.co.uk/multimedia/archive/00020/eric_20692t.jpg
Eric Rohmer RIP

een van de grote Fransen. Le Genou de Claire en Le Rayon Vert zijn bijzonder (en vooral ook heel erg Frans) Ma Nuit Chez Maud is een andere bekende, maar die ging me boven de pet.

wel jammer dat ie niet volbloed Georgisch is..

Hoezo dat dan? Vraag me af hoeveel westerlingen uberhaupt horen dat de muziek vaak Georgisch is (en ergens meer Azeri), een IMDB recensie heeft het over Russisch-Turkse betrekkingen.

ik zei het wat onduidelijk, maar ik bedoelde jammer dat de film niet Georgisch (want zover ik me kan herinneren heb ik nooit een Georgische film gezien)

Oh, voeg maar wat Sergei Paradjanov toe aan je lijstje dan. :)

okido.

"okay, Amerikanen worstelen blijkbaar nog steeds met hun twee hoofdzonden, de indianen en Vietnam"

Mooi hypothese, alleen is Cameron een Canadees. ;)

Maar je krijgt er wel de blues van. :)

Mooi hypothese, alleen is Cameron een Canadees. ;)

Zo'n commie draft-dodger zeker! ;) (zeker volgens boze rechts lui.)

Rohmer... Ja bijzondere filmer toch hoor. Ma nuit chez maud deed me niet veel Le rayon vert is prachtig. Ben het weeer eens met Ludo eens :)

vind het ook wel geinig aan Rohmer dat het grootste deel van zijn werk (en ik denk ook het belangrijkste deel) in series past. misschien was Rohmer van alle mensen die bij Cahier du Cinema zaten wel het meest journalistiek: (hij kreeg inspiratie van/door) lijstjes, lijstjes, ordenen, ordenen.

Cold Fever
Curieuze IJslandse roadmovie, die langzaam maar zeker beter wordt. Een Japanse man reist naar IJsland waar 7 jaar eerder zijn ouders zijn omgekomen bij een ongeluk, hij moet bepaalde rituelen uitvoeren, waar hij eigenlijk helemaal geen zin in heeft. De hele eerste helft van de film maakt de man een chagrijnige indruk en hij is ook waanzinnig slecht in converseren. Het kan hem allemaal niks schelen, hij rijdt in een aftandse auto en lang dacht ik dat ie zelfs geen kaart bij heeft. Wel mooi trouwens, een IJslands bordje bij een weg met de tekst: "Weet iemand dat je deze weg gaat volgen" De Japanner komt tal van maffe figuren tegen, maar ze boeien hem in elk geval niet. (De kijker kan zich best vermaken, bijvoorbeeld met Lili Taylor als deel van een crimineel Amerikaans koppel dat gesprekken voert met sokhandpoppen. Cold Fever heeft de sfeer van Jarmusch en Hal Hartley, de laatste nam ten slotte ook een film op in IJsland, en de matige electronische muziek lijkt ook van zijn hand... Hoe de film het precies voor elkaar krijgt is onduidelijk, maar als de plaats van bestemming in zicht komt krijgt het toch wat. Een cowboycafe in het midden van nergens en kaarsjes naast een bevroren rivier.

War Requiem
Begon me gaandeweg af te vragen het geen voordeel zou zijn geweest als ik het klassieke werk van Benjamin Britten wel vooraf had gekend. Het is wel wat lastig te verteren zo in een keer. Massaal werk, allerlei koren, wel indrukwekkend, maar op het eerste gehoor niet echt mooi. In de film zonder on screen tekst zien we o.a. Tilda Swinton als zuster en soldaten in de Eerste Wereldoorlog, maar mij deden vooral de footage beelden wel wat. In de laatste helft wordt de hele Eerste Wereldoorlog verlaten voor een Koyaanisqatsi-maalstroom van allerhande oorlogsgruwelen en een koor dat I went to sleep of iets in die trant zingt.

The Killing Of A Chinese Bookie
Mogelijk DE Cassavetes die je ook aan een niet filmbuff aan zou kunnen raken. Een fantastische film hoe dan ook. In zijn bekende lo-fi rommelige afwisselend over- en onderbelichte beeldstijl zien we Ben Gazzara als stripclubeigenaar de schijn ophouden, hij rijdt rond in limousine met harem, maar hij heeft enorme schulden bij een schimmige dure goktent. Hij en de gangsters weten dat hij 't niet terug kan betalen dus wordt hem verzocht een Chinees om te leggen. Best spannend, het is haast een goede actiefilm. Maar het gaat toch vooral om de sfeer in Gazzara's bizarre stripclub, een combinatie van zogenaamd artistieke liedjes en meisjes die jasjes open doen. Deze combinatie zorgt ook voor een werkelijk briljant einde, waar Gazzara een eindeloze speech houdt, terwijl ie bepaald niet ongeschonden terug is gekomen van zijn bezoekje aan de bookie. (En het tegelijkertijd ook niet uitgesloten is dat de gansters hem van het podium afknallen)

het is haast een goede actiefilm

effe nog uitwijden.

haast, maar net niet, daar is Cassavetes in dat genre te onhandig voor, voorbeeldje: op een gegeven moment wordt Gazzara achtervolgd door een gangster (die hem moet doden) maar die geeft de opdracht snel door aan een ander (regular Seymour Cassel) maar die wordt vervolgens afgeknald en dus komt er een derde aan, die ik helemaal niet van eerder herkende. Al deze chaos is niet goed voor de scherpte van de spanning, wil ik maar zeggen. Hij had het op zich net zo goed bij die 1e gangster kunnen houden.

maar die chaos werkt vaak genoeg juist wel, bijvoorbeeld als Gazzara het huis van de bookie verlaat er allerlei onbestemde geluiden klinken, rondrennende mensen en plots blijkt Gazzara geraakt door een kogel, waar die ook vandaan kwam :)

oh en
http://www.brokenprojector.com/images/gazzara.jpg
http://www.shownieuws.tv/upload_mm/4/c/f/Maurice%20de%20Hond.transfer_445x250.jpg

misschien niet de juiste plaatjes maar in de film heeeel duidelijk.

Death Proof
Tarantino, dus veel geouwehoer. Te véél geouwehoer die geen enkele context biedt voor het exorbitante geweld. Stijl, tuurlijk, al snap ik niet waarom die drie verschillende stijlen voor dienen. Had door het kort te houden een stuk op vooruit gegaan, want de achtervolging is spannend, context of niet. Altijd nog beter dan:

Lock, Stock and Two Smoking Barrels
Ritchie wil graag Tarantino zijn maar heeft een aanzienlijk minder spannende platen-, vhs- & dvd-kast. Boooooring.

Ik ben afgenokt toen Death Proof op tv was, mij iets te wijsssss allemaal. LS&TSB ja, maar toch dat "cheecky bastard!" (hoogtepunt van Ritchie's filmcarriere.)

Dan zal ik wel de enige zijn die Death Proof een stuk aangenamer en vermakelijker vond dan Kill Bill Vol 1 en 2 opgeteld.

Dat denk ik wel. :) Beroerd geacteerd ook, maar dat zal wel express zijn gedaan net als die beeldbeschadigingen.

Even wat reclame tussendoor: morgenavond is er vanaf 22:00 uur in de Foyer van bioscoop Kriterion in Amsterdam de Filmfestival Rotterdam Filmkwis met IFFR/prijzen zoals gratis kaarten, dvd's en Tijgerpassen. Drie rondes, dertig fragmenten. Samenstelling en presentatie door ondergetekende. Als er die avond toevallig Subs in de buurt zijn, weten jullie me te vinden.

Jullie ondertussen ook al last van IFFR-koorts?

Ik heb het programma nog niet gezien. Is er al een krantje (zit in oostenrijk)?

De 21ste volgens mij.

En ik krijg er geen koorts van, maar ben wel voornemens te gaan (er vanuit gaande dat er wel 4 a 5 films zijn te vinden die we willen zien).

The Lady Eve
Een screwball-klassiekertje van Preston Sturges. Henry Fonda is goed miscast als schuchtere door familiebanden steenrijke reptielenonderzoeker die "gecond" wordt door een vrouw (Barbara Stanwyck) en haar 'card sharp' vader. Fonda komt terug van een expeditie en wordt tijdens de bootreis terug ingepalmd, pa probeert hem geld uit de zak te kloppen en Stanwyck houdt 'm aanhankelijk met veel hilarisch ge-aai. Alleen dan wordt zij per ongeluk verliefd op hem en Fonda ontdekt haar criminele connecties. Deze eerste helft is eigenlijk enkel de set-up voor de geslaagde tweede waar Stanwyck zich in een nieuwe vermomming voordoet als een Engelse barones en zich in Connecticut bij Fonda's familie meldt. Nu beginnen de vernederingen (o.a. struikelpartijen, eerdere relaties en opdringerige paarden) pas echt. Ik zat te hopen dat Fonda haar aan 't eind nog terug zou kunnen pakken, maar het blijft grrrl power voor en na.

Stavisky
Film van Resnais dus de hersencellen worden flink aan het werk gezet. Minst geslaagde zet van het moedwillig kilo's zand in de motor strooien is het opvoeren van Trotsky in dit historisch epos, die is slechts met een flinterdun draadje met het verhaal van Stavisky verbonden en eigenlijk overbodig. Stavisky (Belmondo) is wel een interessant personage en, ach er zat natuurlijk wel een idee achter die Trotsky, want ook Stavisky is een Sovjet-jood met een interesse voor de grotere machinaties des leven. Zoals ik al zei, het is veel zelf puzzelen, flashbacks, vooruitwijzingen, plotselinge voice-over, beeldschone beeldovergangen. Stavisky was ooit small time criminal, zijn vader pleegde zelfmoord toen die dat vernam en nu pakt Stavisky het groter in. Hij runt onnavolgbare witwaspraktijken, deelt cheques en geld uit, maar zijn kompanen waarschuwen hem al.. Hij gaat een Scheringaatje doen. De soundtrack is werkelijk een plaatje en dat zorgt voor bijna willekeurig aandoenlijke momenten, bijvoorbeeld tijdens een auto-tochtje langs het huis waar pa zich van zijn leven beroofde.

The Man Who Knew Too Much
Bij elke Hitchcock die ik tegenwoordig nog zie denk ik, ach is die man nou zo goed, maar goed die echte klassiekers heb ik al zo lang niet meer gezien. (Rear Window, Shadow of A Doubt, Strangers on a Train) The Man Who Knew Too Much vind ik heel lang erg irritant, een groot gedeelte speelt zich af in Marokko, hoor Doris Day vol dédain 'he's talking to that Arab' zeggen. Zit nog wel wat relevantie in voor deze tijd met een hoofddoekje (eigenlijk meer sjaal) dat door het zoontjelief van Doris Day en James Stewart per ongeluk wordt verwijderd waarna een man begint te schreeuwen. De mysterieuze Daniel Gelin zegt: muslim religion allows for very few incidents. De film wordt beter als na wat moordverwikkelingen het plot zich naar Londen verplaatst, al moeten we daar ook nog even door wat olijke taxidermie-grappen. Zo nadert de film zijn eind waarna dan toch nog even de hand van de meester is te bespeuren in een concertuitvoering (de bolle nerd Bernard Herman dirigeert) Doris Day weet dat er een aanslag gaat plaatsvinden, maar als ze iets doet wordt haar inmiddels ontvoerde zoontje vermoord. De spanning neemt toe en ik denk, ze gaat zingend de minister-president redden! Ze heeft namelijk eerder al Que Sera gezongen (beetje showing off vond ik) leek mij nou een leuke oplossing. Maar nee, ze schreeuwt, waarna mijn oplossing alsnóg wordt ingezet in een soort tweede (misschien wel overbodig) einde, alhoewel daar zingt ze nog een keer Que Sera en zorgt ze toch nog voor kippenvel.

Suzhou River
Uitstekende Chinese film, misschien wel minder ingewikkeld dan het lijkt, maar dat is juist mooi, filmische rookgordijnen. Een man introduceert zichzelf als all around videomaker (bruiloften b.v.) we zien zijn gezicht net (denk Lady in the Lake) wat altijd lachen is. Hij is gefascineerd door een zeemeermin-meisje die hij in een club moet filmen (het is een soort show) waarna hij plots een ander verhaal begint te vertellen (wat we ook zien) over een liefdespaartje waarvan het erg jonge meisje ook zeemeermin-achtige kwaliteiten bezit. Er zijn weer zwijmelende scooterritjes. Maar dan blijkt de videomaker de jongen uit het verhaal te zijn, of nee, toch niet. (Had best gekund ander) Hij komt diegene alleen tegen, die nog altijd naar zijn meermin zoekt die is weggezwommen en de videomaker heeft ook een zeemeermin meisje. Zou dat ze dan zijn? Fascinerende film.

we zien zijn gezicht niet

in die laatste paar zinnen illustreren maar even de chaos in 't verhaal :) ik dacht echt even dat de man in een spiegel stond te vertellen (waarvan wij dan dachten dat het iemand anders zou zijn)

oh en opwrijf-tattoos *heart*

Picnic (Adrian Sitaru, Roemenië, 2007)
Als in een multiplayer FPS wisselt het perspectief tussen de drie hoofdrolspelers: een kibbelend stel dat gaat picknicken en het hoertje dat ze onderweg aanrijden. In het begin vrees je dat je de schokkende cameravoering niet anderhalf uur gaat volhouden, maar na de aanrijding wordt het beeld rustiger en grijpt het verhaal je aan. Gaandeweg wordt duidelijk wat de achtergrond is van het gekibbel en neemt het konkelende wicht van lichte zeden de regie van de picknick over.
Vido bleef met nogal wat vragen zitten. Ik ontwaarde in het naar het einde toe steeds onwaarschijnlijker wordende plot metafysica. Is het hoertje niet gewoon een engel?

Do The Right Thing
Alweer Turturro in een Spike Lee-film. Ik heb 'm toch al niet gezien!? Nee, dat was Jungle Fever, een wat meer bescheiden minder politiek pamfletterige film. Turturro en zijn Italiaanse gang komen er daar beter/realistischer uit, maar Do The Right Thing heeft wel een heel interessante hoofdrol (van Spike Lee zelf) en einde. In eerste instantie lijkt Do The Right Thing nog als komedie bedoelt, de verwikkelingen in en rond een Italiaanse pizzeria in een zwarte wijk op een zomerdag. Je hebt de lokale gek die foto's van Marin Luther King en Malcolm X verkoopt (geen toeval) en je hebt de potige Public Enemy-liefhebber, met zijn gigantische ghettoblaster en teksten als een figuur uit Clerks. (Ik denk wel dat Kevin Smith zich er door liet inspireren zelfs) Maar in de loop van de dag nemen de spanningen toe. Het door Spike Lee gespeelde personage is een simpele pizza-bezorger, gepest door de racist Turturro, bevriend met Edson, de twee zoons van pizzabaas Aiello. Die heeft al in 't begin 'i am gonna kill someone today' geroepen, terwijl het eigenlijk een betrekkelijk goede kerel is. Toch gaat het mis, in een einde waarin iedereen gevangen lijkt te zitten in zijn eigen web van opborrelende frustraties, gebroken dromen en haat voor de ander. Dit alles gesymboliseerd in een vuilnisemmer die door de ruit gaat. Een bittere en toch wel gewaagde wending. Niks zoetsappigheid. Typisch: in de aftiteling volgt eerst een brave quote van Martin Luther King (bijna een opluchting als politiek correcte blanke kijker) en meteen er overheen eentje van Malcolm X, die een heel andere toon heeft... Ik denk toch dat Spike Lee's hart bij de laatste ligt, al zul je altijd zien dat zelfs gerechtvaardigd geweld de verkeerde mensen treft.

American Job
Mumblecore avant la lettre! En best goede ook. Nog veel radicalere ergens, want waar de mumblecore vaak jonge leuke mensen (lees meisjes!) opvoerde die kwebbelden over relaties, zien we hier lelijke mannen die al tegen de dertig lopen en waardeloze minimumloonbaantjes hebben. In een film die feit en fictie door elkaar laat lopen vormt ene Randy, die zichzelf speelt, het hart. Hoewel hij niet al te dom lijkt en in lunchpauzes boeken leest heeft hij kennelijk toch geen opleiding en heeft hij het ene na het andere stompzinnig en frustrerende baantje. Dit alles gortdroog geregistreerd, met een soort noodzakelijke saaiheid. Het begint in een fabriek waar onduidelijke plastic plaatjes moeten worden gesneden en Randy steeds 1 minuut moet wachten. Hij peinst met een co-worker wat ie toch met die tijd zou moeten doen. (Ik zou in elk geval een stoel hebben gepakt) Ik kreeg meteen zin een, eh, plaat van Jandek te luisteren (ooit ook machinebankmedewerker) Al snel (zoals bij elk baantje) gaat het mis en volgen o.a. een fastfood-restaurant met een Reinout Oerlemans-achtige manager, een nachtelijk warenhuis en hotelschoonmaker. In die laatste is zijn co-worker een geweldig geslaagd sleaze-figuur.

Man Push Cart
Daarmee heb ik de drie van Bahrani gezien. Man Push Cart komt op mij over als een voorstudie voor zijn beste, Chop Shop. Laatstgenoemde is nog wat gestripter van ballast, geen overbodige backstory en flashback en geen matige soundtrack en door de vergelijkbaar hosselende kinderen (dvd's verkopen!) nog wat schrijnender. Man Push Cart is op zichzelf ook okee, mooi detail is dat de Pakistaanse immigrant in zijn thuisland of op zijn minst thuisstad een bekende muzikant was. En nu moet hij voor dag en dauw op om met een karretje bagels en koffie te verkopen. Al snel herkent iemand hem. De man zegt hem te willen helpen, maar hij buit hem toch eerder uit. (Hij mag zijn huis opknappen, waar ie wel voor betaald krijgt verder, maar toch) Er ontstaat een ongemakkelijke vriendschap met een Spaans meisje van een ander (kranten)standje verderop, maar dat kan (zie flashback en backstory) niets worden en zelfs het straatkatje dat hij van de straat plukt gaat eraan.

Ja ik denk dat Chop shop ook voor mij geldt als zijn beste. Ik zal vanavond weer eens wat posten. Heb wel weer wat interessante dingen gezien.

@Mic: Picnic … Is het hoertje niet gewoon een engel?

Ja, dat is zij zeker. Forumbezoeker John Prop wist mij daar in de wandelgangen uiteindelijk van te overtuigen. Helaas werd de film er desondanks voor mij niet alsnog beter door.

mocht er iemand de dringende behoefte voelen op een aftiteling te verschijnen:

http://www.cinemareloaded.com/en/

Glue van Alexis Dos Santos was op zich een coole film, moet Unmade Beds nog zien. als ik 5 coins koop zou ik dan kunnen eisen dat de mysterieuze Inés Efron (ook van XXY) weer meedoet. ;)

A serious man (Coen brothers, 2009). Ik begin officieel (eindelijk?) een beejte Coen-moe te worden. Na hun lollige (niet aan mij bestede) tussendoortje Burn after reading een terugkeer naar een quasi-serious drama-light. Als het een debuut was geweest had ik het waarschijnlijk geweldig gevonden. Nu komt het allemaal te bekend voor. De Coen brothers hebben er altijd plezier in gehad hun held de meest verschrikkelijk ongein te laten doorstaan, maar waar ik kirrend van plezier op de bank zat bij Barton Fink, heb ik het nu welwillend uitgezien. Goed gemaakt, goed gespeeld, rijk aan detail, originele vondsten, maar het is net of de touwtjes aan de auteurshanden continu in beeld zijn, waardoor het me allemaal nogal koud laat. Ik houd geen moment van de bedachte protagonist. Kan mij het schelen wat hij allemaal meemaakt.

Adventureland (Greg Mottola, 2009). Als een film begint met The replacement (Bastards of Young) en een soundtrack heeft die geschreven is door Yo la Tengo, dan staat het bij de openingscredits al 3-0. Dan gaat de film ook nog over net afgestudeerden en andere outcasts die de zomer doorbrengen door te werken bij het flutpretpark van de titel. De karakters ogen echt, de dialogen zijn top, de sfeer nog beter (klassieke Amerikaanse Indie), zodat Adventureland niet dezelfde sof is als (500) days of summer. De film is veel te serieus en volwassen om je meteen te realiseren dat dit gemaakt is door dezelfde regisseur als van Superbad. it is eerder Linklater. Maar daar waar de eerste helft om je te verkneukelen zo goed is, gaat het in de tweede helft stijl bergafwaarts. Het lijkt wel of Mottola die eerste helft mocht schieten als de tweede helft maar een verhaal bevatte. Wat hebben mensen toch met een verhaal! En ja, dat verhaal volgt natuurlijk de klassieke Hollywood-wetten, zodat de nachtkaarsmetafoor weer van stal kan.

L’emploi de temps ( Laurent Cantet, 2001). Toen ik vorig jaar het basisgegeven van (het wat mij betreft ernstig overschatte) Tokyo Sonata zo goed vond, wist ik niet dat dit gegeven al eens eerder en veel beter was uitgewerkt. Want de man die in L’emploi du temps werkloos wordt en zijn familie niets zegt is vele malen echter, herkenbaarder en tragischer. In plaats van een beetje slacken gaat de man doen alsof hij werkt en weet zo mensen nog best wat geld af te troggelen. Film laat zich lezen als een allegorie over de prestatiemaatschappij, waar zelfs hard werkende, intelligente mensen het onderspit kunnen delven. Mooie bijrollen, prima script, sterke film.

Miami vice (Michael Mann, 2006). Sexy, broeierig, gelikt, en een genot. Ik geloof niet dat ik ooit zo van een Mann film genoten heb. Verder kan ik het niet beter verwoorden dan hier staat. “What's memorable is not the tracking of a drug lord by elite cops (I think?) but Miami skylines shot through with an unearthly purple glow framing be-suited Jamie Foxx and Colin Farrell on a rooftop as they mumble jargon into cell phones..” Goeie E-zine trouwens, dat reverse shot. Puike jaarlijsten. Vooral de zeperds zijn interessant en vaak goed gekozen.

The ballad of Jack and Rose (Rebecca Miller, 2005). Uit de decenniumlijst van Ludo, en goedgekeurd ☺. Heel knap hoe je er na tien minuten al volledig inzit. Bijzondere lokatie, invoelbaar gegeven, aansprekende personages en hup, daar gaan we. En Daniel Day Lewis, sja: Dit soort low profile films is uitermate geschikt om jezelf hardop te horen afvragen of hij niet gewoon de allerbeste is. Vergeet de monologen in There will be blood, hoor hem gewoon tegen zijn dochter praten. De ontknopingsscene heb ik al drie keer zitten kijken. (Overigens valt het met die incest-thematiek ernstig mee volgens mij. Één ambigue kus...)

Ai no mukidashi (a.k.a. Love exposure; Sion Sono, 2008). De meest bijzondere kijkervaring van de laatste tijd. Al is het maar omdat de film zo’n vier uur duurt en ambitieus is opgezet. Die laatste eigenschap van Sono was me bekend van het tweeluik The suicide club en Norika’s dinner table. De film handelt over religieus geloof en perversie. Jongen besluit een zondig leven te leiden omdat zijn vader een priester is die graag de biecht afneemt en je je vader toch iets wil vertellen. Zodat zoonlief zich bekwaamt in de kunst van de upskirt photography. Kijk, met zo’n gegeven kom je ergens. Maar ik moet zeggen dat de film je lang tegenzit. Het wil maar niet echt bijzonder worden. Originaliteit wedijvert met het gevoel dat dit toch allemaal een beetje teveel mannenfantasie is, met al die schoolmeisjes en katoenen broekjes. Maar dan na zo’n 2,5 uur (ja, je moet er wat voor over hebben) slaat Sono toe. De verhaallijnen gaan buitelen, de thematische grootheden gaan door elkaar lopen en de genregrenzen worden continu overschreden. Chaos kortom, maar wel een boeiende. Ik kan nog niet inschatten hoe goed Love exposeren nu eigenlijk is. Daarvoor zou ik het nog een keer moeten zien. Maar ja, daar zit je weer vier uur...

Adventureland toch maar op de lijst. Opvallend eigenlijk dat filmcritici hun helden als Coens (maar ook een Eastwood) zo lang welwillend blijven bekijken, misschien dat de muziekpers sneller de kapmessen tevoorschijn haalt. Te snel misschien, alles heb z'n voor- en nadelen.

Reverse Shot is cool, Miami Vice niet. ;)

(Overigens valt het met die incest-thematiek ernstig mee volgens mij. Één ambigue kus...)

grinnik.

is die man in L'Emploi du Temps niet aidsonderzoeker voor ie ontslagen wordt? Of iets bij de Verenigde Naties.. Er is nog zo'n film... of het is deze.

Hij doet alsof hij voor de Europese Unie werkt. Ontwikkelingswerk.

L'Emploi du Temps … Er is nog zo’n film

Hetzelfde gegeven was een jaar later te zien in L'Adversaire met Daniel Auteuil. Ook niet verkeerd, maar een stuk rauwer en misschien iets teveel van het goede om kort na L'Emploi du Temps te zien.

Adventureland staat genoteerd, Love Exposure gaat begin volgende week in de bestelling en reverseshot.com toegevoegd aan de Bladwijzers. Thanx!

Hij doet alsof hij voor de Europese Unie werkt. Ontwikkelingswerk.

ah ja :)

What Happened Was....
(ook in weeklijstje)
en film zo obscuur dat je 'm rechtstreeks bij de regisseur moet aanschaffen (zou hij zelf de dvd'tjes branden?) of (leve het internet natuurlijk) je moet, zoals ik, een schimmige video-'rip' willen kijken. Inclusief trailers! Deze zorgen, als een cartoon in de bios, voor een humoristisch voorprogramma. De studio koos voor deze videotape kennelijk de allerslechtste trailers van de meest onverkoopbare films die ze nog hadden liggen. Tony Curtis flitst langs in en wat een 'zo onwaarschijnlijk slecht dat ie weer goed wordt'-gangsterfilm moet zijn. Allesspeler Christopher Walken duikt op in een film die zoals de trailer niet nalaat te benadrukken gaat over sex, sex, sex, sex, sex ("I get a kick out of it") en Mia Farrow is te zien in een ongetwijfeld pijnlijk ongrappige kerstfilm. En dan heb ik het nog niet over de stem van de trailers, voorbij de parodie. Maar goed, de feature presentation. Da's even totaal wat anders. Een door Noonan (hij speelde ook in Synecdoche, New York) zelf bewerkte en geregisseerde filmversie van zijn eigen toneelstuk, waarin hij ook nog zelf speelt. Het is toneel, dus het is simpel, denk aan Van Gogh's/Buscemi's Interview. Een appartement en twee spelers. Een man komt op bezoek bij een vrouw, <a href="http://www.imdb.com/title/tt0105411/";>Simple Men</a>-supervrouw Karen Sillas, die we als eerst hebben gezien. (De camera verlaat pas op het eind heel even haar appartement, door naar buiten te turen) Ze is duidelijk zenuwachtig en door het duistere blauwige licht waarin de kamer baadt is de film ook meteen spannend. Ze heeft ook wel erg veel sloten op de deur. Niet iemand die zich graag met de buitenwereld bemoeit. Zal de man soms gevaarlijk zijn? De ontmoeting (over of het een date is verschillen de meningen) verloopt moeizaam. De twee kennen elkaar van op kantoor, maar voor gespreksstof of een goed begrip van elkaar zorgt dat niet. Doorlopend worden grappen verkeerd begrepen of beantwoord met stiltes. De man is een poseur, hij zegt aan een boek te werken en heeft duidelijk te weinig uit zijn carrière gehaald. De vrouw heeft zich juist omhoog gewerkt, maar een tevreden indruk wekt ze bepaald niet. Misschien is het iets in haar verleden, haar familie wellicht. De rol van Karen Sillas is zo mogelijk nog sterker dan de ook uitstekende Noonan. Hij is de aangever waardoor Sillas fascineert. Al hun wrijvingen culmineren in een waanzinnig bizar moment als Sillas na veel aandringen een van haar kinderverhalen voordraagt. Zelfs voor ze begint trekt ze Noonan, die niet wil, beter, eigenlijk gewoon niet durft, haar wereld in. Ze brengt hem naar een door gordijnen afgeschermd donkerder hoekje van de kamer, waar poppenhuizen en andere kinderparafernalia staan. En dan begint het verhaal. What Happened Was...

The Sacrifice
Ik had de Tarkovsky-collectie ongemerkt al bijna compleet. Van Ivan's Childhood vergeet ik altijd dat het van hem is, wel een mooie film natuurlijk. Na The Sacrifice nog 2 fictiefilms te gaan. Dit was zijn laatste, in Zweden gemaakt met Nykvist achter de camera. Of 't nou door de taal komt, of de beelden, maar het is allemaal erg Bergman, inclusief Wilde Aardbeiden-achtige droomflashbacks. Zeker in het begin als een oudere man al filosoferend wandelt met zijn zoontje, die consequent en heel irritant Little Man genoemd. Er duikt een al even filosofisch ingestelde postbode op en dan nog wat andere familieleden en vrouwen. Het lijkt een betrekkelijk normale dag, maar dan beginnen de kasten te trillen. Een vliegtuig dat door geluidsbarrière gaat? De oude man gaat eens buiten kijken en in een van de mooiste momenten baadt alles ineens in een vreemd blauwgroene gloed. Nu belanden we op typisch Tarkovsky-terrein. De apocalyps komt, al dan niet nucleair. Paniek bij de dames en de oude man die het op een bidden zet. Hij belooft alles wat ie liefheeft op te offeren als de boel maar gered wordt. De postbode heeft zo zijn eigen heksentheorie. The Sacrifice is een erg lange film, maar de middendip/of midden driekwart wordt goedgemaakt met een bijzonder (en heel beroemd einde). Belofte maakt schuld.

Sans Soleil
Fictieve documentaire van Chris Marker, een Amerikaans klinkend pseudoniem van een of andere Fransoos. Hij verzamelde een hele lading found footage en filmde in Tokyo en mengde dat door elkaar begeleid door permanente voice-over, die doet alsof een man (de filmer) brieven schrijft aan een vriendin. Superpretentieus allemaal, van de schoonheid en de troost enzo. Theorien over Vertigo, revoluties en wat al niet meer. Ging allemaal grotendeels langs me heen, maar de beelden uit het Tokyo van begin jaren '80 zijn, zoals ze altijd zijn, erg mooi. Het begin van het computertijdperk, dromende passagiers in een metro en heel, heel veel rituelen.

In The Loop
Heel leuk natuurlijk. Ik was blij dat de film van Londen ook nog naar Washington reisde, Amerikaanse politiek is nog niet wat geschikter voor satire, lijkt me. Tarantinoiaans scheldende held van de film is natuurlijk Peter Capaldi die een fanatieke spindocter speelt. De film lijkt te suggereren dat de beste spinners woeste Schotten zijn, die fax-apparaten mollen enzo. Maar er zijn meer leuke rollen, er is een klein ministertje van een klein departement die onhandige uitspraken over een op handen zijnde (ssst!) oorlog afwisselt met gedoe in zijn thuisdistrict over een muurtje dat op instorten staat. Zijn hoogstpersoonlijke pr-adviseur is een Volkskrantfilosoof Bas Haring-achtige krullebol, die niet veel voor elkaar bokst. Aan Amerikaanse zijde vormen senator Mimi Kennedy (net die hoofdredactrice van dat modeblad) en generaal James Gandolfini een leuk duo, dat tegen de oorlog zegt te zijn. Maar waar het kleine ministertje een 'fake hawk' zegt te zijn, zijn zij misschien neppe vredesduiven. Leukste grap uit de hele film is als Bas Haring een slippertje op de oorlog af probeert te schuiven. Anti-war shagging! Geinige running gag is de elitaire klassieke muziek die consequent te hard op de Britse foreign office klinkt.

Amerikaanse politiek is nog net wat geschikter voor satire, (en het is ook beter bekend)

heel relevante film eigenlijk met dat Davids-rapport. Allemachtig, oorlogen die begonnen worden door spin doctors, ambitieuze senatoren en 22 (bijna 23) jarige Witte Huis medewerkers.

Prior to filming, Armando Iannucci gained access to the US Department of State by flashing a simple photo ID to a security guard and saying "BBC. I'm here for the 12:30." He then spent a few hours walking around taking pictures for his set designers.

lol :)

en wat betreft Sans Soleil moet ook even de naam Agnes Varda vallen. Als iemand me zou vertellen dat Chris Marker haar alter ego is zou ik het meteen geloven.

Ah, Sans Soleil, beste docu ooit, kan hem helaas nooit meer kijken vanwege die laffe moord op de giraffe. Wat een kutstreek is dat.

Ah, Sans Soleil, beste docu ooit
i should've known..

was die voor de docu omgelegd? ik gokte dat het gewoon een random jungle opname was. Maar WAT een bloed komt er uit zo'n beest. ongelofelijk.

ik gokte dat het gewoon een random jungle opname was.

lijkt mij ook. Maar wat een party-killer. :(

Nu, door hardcore door naar Le Fond de l'air est rouge (zie ergens hierboven tussen die ander 3000+ posts ;)

lijkt mij ook. Maar wat een party-killer. :(

ja dat wel, merkwaardige keuze.

Nu, door hardcore door naar Le Fond de l'air est rouge

ja zeg ik begreep deze al niet. :) het enige wat ik eruit oppikte is dat ik Vertigo toch onderschat als iedereen daar altijd maar over doormaalt moet er toch verdomd veel inzitten. :)

“What's memorable is not the tracking of a drug lord by elite cops (I think?) but Miami skylines shot through with an unearthly purple glow framing be-suited Jamie Foxx and Colin Farrell on a rooftop as they mumble jargon into cell phones..”

Zit nog een mooie verhaal achter ook. Die mooie luchten komen omdat Katrina op Miami afkwam. Maar Mann bleef gewoon doorfilmen. Slate heeft er twee artikelen over.

Sight & Sound heeft natuurlijk ook een decade top 30.. (ik kom tot 16)

komen ze:

*Adaptation (Spike Jonze)
*Battle In Heaven (Carlos Reygadas) (WTF!)
*The Beat That My Heart Skipped (Jacques Audiard) (man vermoedelijk onterecht volledig buiten mijn radar, Un Prophete schijnt ook geniaal te wezen)
*The Bourne Ultimatum (Paul Greengrass) (bleh, geloof dat ik Supremacy nog 't best vind)
*Colossal Youth (Pedro Costa)
*The Death Of Mr Lazarescu (Cristi Puiu)
*Eloge De L'Amour (JL Godard) (iemand deze gezien?)
*The Five Obstructions (Leth & Von Trier)
*The Gleaners and I (Agnes Varda)
*Hidden (Michael Haneke)
*Inland Empire (David Lynch)
*In The Mood For Love (Wong Kar-Wai)
*Memories of Murder (Bong Joon-ho) (Wow!)
*La Nina Santa (Lucrecia Martel) (moet ik schnell zien)
*A One and a Two (Edward Yang)
*Platform (Jia Zhangke)
*Russian Ark (Aleksandr Sokurov)
*The Son (Dardennes)
*Spirited Away (Hiyao Miyazaki)
*Talk To Her (Almodovar)
*10 (Kiarostami)
*There Will Be Blood (PT Anderson)
*35 Rhums (Claire Denis) (!)
*Touching The Void (Kevin Macdonald) (als ik het plaatje zie denk ik een bergbeklimontberingdocu?)
*Tropical Malady (die naam)
*United Red Army (Wakamtsu Koji)
*Uzak (Ceylan)
*Waiting For Happiness (Abderrahmane Sissako)
*Werckmeister Harmonies (Tarr & Hranitzky)
*Workingman's Death (Glawogger)

Het lijstje van Sight & Sound is een interessante. Vanzelfsprekend, zou ik bijna willen zeggen. Voor mij o.m. een reden om Waiting For Happiness te gaan bekijken en dat is een erg mooie Afrikaanse film. Aanrader.

>*Battle In Heaven (Carlos Reygadas) (WTF!)
die gedachte had ik ook.

>*The Beat That My Heart Skipped (Jacques Audiard) (man vermoedelijk onterecht volledig buiten mijn radar, Un Prophete schijnt ook geniaal te wezen)
sterke remake van de Amerikaanse film Fingers (met Harvey Keitel), volgens sommigen beter dan het origineel

>*The Bourne Ultimatum (Paul Greengrass) (bleh, geloof dat ik Supremacy nog 't best vind)
ik ga ook voor The Bourne Ultimatum. technisch hoogstandje, relevant na 9/11, invloedrijk en in zijn vorm (voorlopig) onovertroffen.

>*Eloge De L'Amour (JL Godard) (iemand deze gezien?)
lang geleden 's gezien. deed me toen niets, maar de afgelopen heb ik me intensief op Godard gestoord, dus is aan herkansing toe.

>*La Nina Santa (Lucrecia Martel) (moet ik schnell zien)
en daarna meteen The Headless Woman.

>*Touching The Void (Kevin Macdonald) (als ik het plaatje zie denk ik een bergbeklimontberingdocu?)>
een bergbeklimontberingdocu, it is. moet je gezien hebben.

met een beetje geluk heb ik deze week ook, als mosterd na de maaltijd, mijn decenniumlijstje af. het kost nogal wat werk om keuzes te motiveren...