Filmforum

Van Who Can Kill A Child is niet zo lang geleden ook een prima dvd-versie verschenen. Zie ook recensie.

The Servant
Bogarde als bediende in dienst van een rijke jongeman, wat zou daar toch van komen? De vriendin van de rijke jongeman vertrouwt de bediende voor geen cent. En de kijker, alhoewel er dan eigenlijk nog geen aanwijzingen zijn ook niet. Hoe zal de bediende dit huishouden de vernieling in helpen? Met zijn zus! Alhoewel zus... Toch, er leek minder plan achter te zitten dan ik in 't begin dacht. Ik dacht "zus" en bediende zijn uit op zijn geld in een uitgekiend plan. Niks van dat al, de bediende is eigenlijk ook slachtoffer en uiteindelijk zijn de bediende en jongeman tot elkaar veroordeeld. Ze kibbelen als een echtpaar (toch nog wat van die verwachte homo-erotische toespelingen) Eerste half uur leek me het de beste Bogarde-film ooit, daarna toch minder pijnlijk/confronterend of simpelweg boeiend dan ik had gehoopt. Scenario van Pinter trouwens, welke Nobelprijswinnaars schreven nog meer voor films? (Ik weet er zo een, Faulkner)

I'm a Cyborg, but that's ok
Van de regisseur achter Oldboy. De belangrijkste figuur in deze productie is echter de visual designer, die zich geweldig heeft uitgeleefd. Alles ziet er piekfijn uit, alsof er uren over elk kleurtje is nagedacht. De tuin van de psychiatrische inrichting bijvoorbeeld, of de hippe maskers van een van de personages. In wezen een eenvoudige romantische komedie.. Meisje denkt dat ze een cyborg is, eet niet, sluit in de inrichting vriendschap met 'n schizofrene jongen die de krachten van mensen kan stelen en haar uiteindelijk op slimme wijze weet te redden. Muziekje erbij en einde? Nee 't gaat nog even door in een absurdistisch einde wat wel past in de stijl van de film, vol, nou ja, gekken natuurlijk, die tegen de lampjes van koffieautomaten praten e.d. De regisseur kon zich niet helemaal inhouden, dus ook voor wat transformer-achtige geweldsfantasieën zijn aanwezig.

Le Rayon Vert
Zomerdepressies hmmf. Ik zeg niks. Een eenzame secretaresse keek uit naar haar vakantie, maar dan zegt haar vriendin d'r reisje af. Ze is in gedachten nog steeds bij haar vriend, een relatie die al jaren uit is. Haar vriendinnen proberen d'r op te vrolijken, maar ze blijft sippen en janken. Irritant, maar tegelijkertijd herkenbaar en naturel. Als je in zo'n fase zit, wil je eigenlijk wel wat mensen doen, maar tegelijkertijd stoot je ze af, doe je onaardig. Dat soort dingen. De vrouw voelt zich nergens senang, niet in de achtertuin van vrienden van vrienden, niet op 't strand met 'n uitgelaten Zweedse, vol zelfvertrouwen.. Maar dan! Komt ze toch nog iemand tegen. Gelukkig.

Clerks 2
Dat waren ze allemaal. Het oeuvre van Kevin Smith. Toch blij dat ik 't gekeken heb, het is inderdaad zoals Vido ergens upthread opmerkte allemaal niet zo arthouse als Clerks deed verwachten, maar het is wel vrolijk vermaak. Kevin Smith lijkt me een loyaal en goed mens, al verkoopt ie van zijn films wel errug veel merchandise. Maar hij is natuurlijk ook een comic-fan en actiefiguurtjes-fan. Men zegt dat hij Clerks 2 maakte als belofte aan Jason Mewes (aka Jay) die aan de heroïne verslaafd was geraakt. (Kortom: kick af en we doen er nog een) Of dat helemaal waar is betwijfel ik, er was ook geld nodig na Jersey, maar deze is liever. Of het 'n goed idee is? Nah, vervolgen.. Tsja. De eerste 5 minuten zijn leuk, zo van: jaaa daar zijn ze weer! Old friends. Iedereen is pafferig geworden, behalve Jay dan, die er niet best uitziet. Au. De clerks van dienst werken na het affikken van de Quickstop bij de Mooby's hamburgerketen. Randall is van een grappige eikel verandert in een enorme eikel, die een jezusboi pest. Dante gaat trouwen met een graatmager playboymodel, een waardeloos actrice en (loyaal he) de vrouw van Kevin Smith. Blij als ze afgevoerd is, waarna de film echt leuk wordt met een dansje op het dak van het restaurant en een stukje "interspecies erotica' (Waar zie je dat nou in een mainstream-film) Zo is de tweede helft toch wel weer leuk, al zijn de dialogen lang niet zo snappy meer. Het is simpele nostalgie, die zowel de karakters als de kijkers bevangt.

er was ook geld nodig na Jersey Girl, maar deze versie is liever

The Front Page
Het Broadway-toneelstuk met deze titel leverde geloof ik 3 klassieke films op. Een versie uit '31, His Girl Friday en deze door Wilder. Vergeleken met His Girl Friday vond ik deze wat minder. Jack Lemmon is hier ondanks dat ie volgens mij nog geen 40 was een beetje een pafferig vervelend Robin Williams-mannetje. Hij wil gaan trouwen met Susan Sarandon, die helaas niet zo'n prominente rol heeft , maar raakt dan afgeleid door de verwikkelingen in de mogelijke ophanging van een misdadiger (al dan niet als een manier van corrupte politici om een verkiezing te winnen) Deze misdadiger wordt hier heel geinig gespeeld door een muizig Woody Allen-mannetje. De film is lekker up-tempo, maar is lang niet zo grappig/lief als His Girl Friday, of zeg ik dat nou al voor de derde keer..

Beau Travail
Fascinerend. Een van de mooiste/pijnlijkste/bizarste slotdansscenes ooit (op de klanken van This Is The Rhytm Of The Night) En dat in een, soort van soldatenfilm.. Het Franse leger zit in Djibouti, een of ander mini-spookstaatje in de Hoorn van Afrika. Wat ze daar doen? Niets, beetje fit blijven door oefeningen te doen, die haast een religieuze dimensie krijgen, ook dankzij de muziek. Moest ook denken aan de film Mulan (ja van Disney!) waar de Chinezen hun leger eigenlijk op dezelfde manier trainen. Goed, een of ander gepijnigde sergeant (een superrol van Denis Lavant, brooming als een Nick Cave) begint zich te ergeren aan een jonge soldaat. De sergeant begint op Edmond te lijken, hier komt ellende van.. Maar waarom? Achteraf lees ik iets over homoseksuele toespelingen, maar die had ik gemist.

Blue in the Face
Vervolg op Smoke, en eigenlijk meer de film die ik daar al had verwacht (niet beter overigens) Een sigarenzaakje leent zich ook goed voor een sitcom denk ik.. Gebbabel en mini-avontuurtjes van wat terugkerende characters, met als spilpunt Keitel, als de baas. Elke poging tot een echt verhaal, is eerder afleidend. (Al zorgt het wel voor een grappig cameo van Madonna) Er zijn meer beroemdheden. Lou Reed lult weer 'ns over zijn oh zo beroemde bril (zoals ie een tijdje terug nog deed in Vrij Nederland) Jim Jarmusch is bijzonder grappig (zijn fans moeten zeker kijken) natuurlijk maakt hij wat opmerkingen over koffie en sigaretten. Minder geslaagd, en dat was ook al in de vorige film, is het vriendinnetje van Keitel. Een Mexicaanse die zich gedraagt als een racistische cliché.. BlueIn The Face is vooral een ode aan Brooklyn. De film wordt doorsneden met interviews en feitjes. De grootste burrough en de meest etnisch diverse. Zo leer je nog 'ns wat. En wat was het grootste verlies voor Brooklyn? Het verdwijnen van de Dodgers.

(oh en voor de sake van volledigheid: opvallend in Blue in the Face is het ontbreken van de schrijver die in de vorige film nog zo'n grote rol speelde, tuurlijk, misschien had ie geen zin meer, maar dan had ik nog wel een "nod" verwacht.. Ook de hobby van het personage van Keitel om iedere dag op hetzelfde moment een foto van een vaste plek te maken had ik nog wel terug verwacht)

The Unbelievable Truth
Maar 'ns begonnen aan het verzamelde werk van Hartley. Kreeg hier meteen, bij zijn debuut, het gevoel dat ik alles al kende. Een mysterieuze man arriveert in een dorp, hij blijkt (auto)-monteur (een typisch working class Hartley-beroep) en dan is daar natuurlijk Adrienne Shelley als het meisje die hij zal gaan moeten ontmoeten. Alles is vertrouwd, zelfs compleet onbelangrijke beelden van mensen die een stationstrapje afdalen. De man (gespeeld door Robert Burke, die iets Jude Law-erigs heeft, maar misschien heb ik zelf een obsessie voor die Law..?!) blijkt in de gevangenis te hebben gezeten.. En 't dorp waar hij terugkeert is 't dorpje waar 't allemaal misging. Vond dat we iets te snel teveel informatie over zijn vermeende misdaden kregen, had nog wel langer totaal mysterieus mogen blijven. Maar, The Unbelievable Truth is eerst een vooral een komedie, met constante vechtpartijen waar mannen elkaar gewoon een beetje heen en weer duwen. Zei ik mannen? Het zijn losers natuurlijk, weer 'ns een verlepte American Football-speler, die gedumpt wordt door Shelley, die dan te maken krijgt met een op 't oog mislukte fotograaf, die haar alsnog aan een glorieuze carrière helpt. Tot ongenoegen van haar pa, wiens idee 't nota bene was.

Le Souffle Au Coeur
Malle in zijn gebruikelijke nostalgie-mode. Moeiteloos schudt hij een levensechte jaren '50 uit de mouw. Jongens die lp's van Parker en Gillespie jatten. Heerlijk. Eerst lijkt het een soort van feel-good-film te worden, met 'n jonger gastje die door zijn oudere broers meegesleept wordt naar het bordeel, om maar 'ns de geneugten van seks te leren kennen. Als hij dan op een uiterst vriendelijk meisje van plezier ligt, zie je ineens: hij omarmt er alsof het zijn moeder is. Dat is het duidelijke begin van het ware thema, z'n Italiaanse moeder , getrouwd met een Franse gynaecoloog, is duidelijk ongelukkig. En hij is gewoon een moederskindje dat te ver gaat.

Transe
Volkomen obscure film, gemaakt door een Portugese regisseus, maar 't begint allemaal in Rusland. Je vraagt je af, hoe gaan ze dan in Portugal geraken? Nou ja niet dus.. Maar het hoofdpersonage, een meisje/vrouw die snakt naar een beter leven, gaat er wel vandoor. Belandt in Duitsland en wordt dan op uiterst pijnlijke wijze ontvoerd. Niet zozeer met geweld, maar de slinkse truc die de criminelen gebruiken. Au. Daarna is 't natuurlijk prostitutie-tijd en dit is bepaald geen Le Souffle-bordeel. Dit is de real thing. Hét beeld van de film zijn de meisjes wachtend, met tegen de wand van de huiskamer van die psychedelische licht-effecten. Pijnlijk, niet vreemd dat het meisje vlucht in absurde dromen, helemaal als ze weer wordt weggesleept.. Wat er dan gebeurd is me onduidelijk? Ze belandt in een villa waar ze als pop dient voor een autistische (?) jongen.. Die haar niet mag aanraken van z'n broer, die laatste mag dat natuurlijk wel.

Valerie and Her Week of Wonders
Ik mag hopen dat dat meisje 18 was. Niet dus, Valerie (gespeeld door een vampy, erg knappe 13-jarige actrice!) dartelt door een Alice in Wonderland meets Nosferatu-sprookjes wereld waar gevaar maar vooral seks (in erotische vampierenfilms hetzelfde, waarschijnlijk) op de loer ligt. Haar jurkje gaat dan ook vaak uit. Sowieso is 't natuurlijk altijd zonde om actrices te casten die je dan niet naakt ziet, denkt deze Tsjechische film in elk geval. Er iets iets met oorbellen in de vorm van een klokkenspel (jaja) Er is 'n oma die jong wil blijven en daarvoor een dealtje sluit met een geflipte bisschop (natuurlijk) En er is vast ook iets met jong en zuiver maagdenbloed. Ik zit nog niet echt in de thema's, maar lees hier dat 't natuurlijk allemaal over "having your first period" zou moeten gaan. Oh well.

Over erotische vampierenflims gesproken, een doosje Jess Franco gekocht voor het luttele bedrag van € 5 (alleen heb ik nu Virgin Among The Living Dead dubbel, liefhebbers mogen 'm voor de verzendkosten hebben).

Female Vampire (of Les Avaleuses)
Jesus had na het ongeluk van Soledad Miranda een nieuwe muze/vriendin en daar mogen we allemaal van meegenieten. Vrij grimmig en grauwig in vergelijking met het veel kleuriger en groovy Vampiros Lesbos (verhoudt zich een beetje tot elkaar als Eugenie tot het tweede deel daarvan) met ook iets meer doorsnee muziek. Schijnt ook nooit fatsoenlijk afgerond te zijn, maar al met al toch weer zeer vermakelijk en opvallend expliciet hier en daar.

Demoniac
Een grote rol voor Franco zelf, als moordende ex-priester. De zwarte missen (pun intended) zijn de stuff waar Jacula en Electric Wizard are made of.

Monty Python Live at the Hollywood Bowl
Blijft leuk.

Bad Girls Go To Hell
Weer een Grindhouse film, ik verwachtte pittig spul, stoere wijven, maar dat lag toch anders in de fifties. Regisseuse Doris Whitman mag een vrouw zijn, de vrouwen in haar films zijn toch vooral slachtoffer. Van beestachtige mannen, dus dat is dan wellicht toch een vrouwelijke visie. Ook hier weer die verderfelijke lesbiënnes (zie ook Alice in Acidland). Ik heb wel eens gelezen hoe de covers van detectives uit die tijd (ook altijd een sexy dame die bedreigd wordt door een boosaardige man) van invloed zijn geweest op moordenaars/verkrachters volk, die hun ganse sexuele voorlichting min of meer van die omslagen hadden. Anyway, het beeld van man en vrouw in het Amerika van de fifties lijkt mij zorgelijk. De film was weer wat traag, nogal bombastische soundtrack. Ik krijg een beetje het idee dat de trailers van deze films beter zijn dan de films zelf. Evengoed toch wel benieuwd geworden naar The Transplant.

Jaren vijftig én zestig, de film stamt uit 1965 lees ik net.

(gisteren overigens in Zomergasten ook een geniale wansmaak-film waar Salman Rushdie door wat Koran-wrekers met bliksem enzo wordt afgemaakt) Naema Tahir leek spijt te hebben dat ze 't liet zien, maar 't was wel een geniaal stukkie c-film.

Ja, ik vond het ook nogal grappig, al kan ik mij plaatsvervangende schaamte van land- en/of geloofsgenoten wel voorstellen.

Minder politiek geladen maar net zo vermakelijk kun je dergelijk plezier zeer goed bekomen van het onvolprezen Mondo Macabro.

Visions of Light
Of dit eigenlijk een goede documentaire is, "objectief" gezien.. Ik betwijfel het, als 't onderwerp je niet interessert, maar misschien is dat inherent aan documentaires.. (hmm) Hoe dan ook, voor filmliefhebbers een absolute must en puur genieten. De docu schetst de geschiedenis van de DP's, oftewel de cameramensen. Heel terecht laten ze ook alleen die beroepsgroep aan 't woord een geen analytici ofzo. Met name Conrad Hall, die er verdomd vitaal uitziet valt op als een stoere dwarse vogel. Nou ja en dan zien we dus een eindeloze reeks filmfragmenten, de schoonheid van schaduwen in film noir en hoe moeilijk het was om naar kleur om te schakelen. (Een heel andere manier van denken) Prachtig is de uitleg bij een scene uit in Cold Blood. De afscheidsmonoloog en hoe ze daar met nepregen en licht de weerspiegelingen op zijn gezicht hebben laten huilen.

Gallipoli
Vond ik toevallig op mijn to-see-lijst, net nadat Vido Peter Weir had getipt als DE man van de Australische cinema. Of hij deze film in gedachte had, ik betwijfel het, maar het schijnt toch wel een typische Weir te zijn, het Australie van begin 20e eeuw. Een jongen (Mark Lee) traint met zijn oom om hardloper te worden. De jongen is erg goed, maar heeft er toch genoeg van, hij wil de wereld zien en de Eerste Wereldoorlog biedt 'm die kans. De titel indachtig verwacht je dus snel een echte oorlogsfilm, maar die komt pas in 't laatste half uur. Wat ergens te laat is, ik had dan liever dat de jongen van gedachten was veranderd en avonturen had beleefd in Australie. Daar was een mogelijkheid toe, want voordat ze naar Turkije varen ontmoet ie een andere sprinter (Mel Gibson) en doen ze samen wat aan woestijnwandelen (Gerry!)

Une Femme Est Une Femme
Inderdaad een van de betere Godards.. In kleur nog wel, wat Anna Karina de gelegenheid geeft in fraaie pakjes rond te lopen. Veel strikjes, zelfs op d'r designer-bh-tje. Marlies Dekkers eat your heart out.. Une Femme Est Une Femme is vooral bijzonder door de geluidsband. Muziek wordt continu aan en uit gezet.. En ook de omgevingsgeluiden zijn dan weer te horen en dan weer niet. Geeft een magisch-realistisch tintje (je kunt ook gewoon musical zeggen) net als de magische deur die de meisjes in de stripclub hebben, waar Karina werkt. Karina wil een baby (dat willen vrouwen nu eenmaal) ze woont samen met een man, maar die is meer geinteresseerd in wielrennen, dan zoekt ze 't maar bij Belmondo, die continu wordt geconfronteerd met meta-grapjes over eerder werk. (Hij gaat bijvoorbeeld A Bout de Souffle, dat op een tv in een etalge is te zien, staan kijken) Lekker goofy allemaal (ruzies uitgevecht d.m.v. boektitels) en heel aanstekelijk.

een van de filmfreaks hier toevallig een mailtje gehad getiteld "filmfreaks gezocht". ik delete gedachteloos mijn hotmail junk-folder en daar ging ie.. en die kun je dan ook niet meer "recoveren" volgens mij. Afzender iets van "Tyche", als ik dat in die 100-e miliseconde goedzag..

nou ja zal wel een Nigeriaanse bende zijn geweest die zich op mijn hobbies afstemde ;)

Het mailtje heb ik niet gehad, maar het ging ongeveer zo: ‘Hou jij van films en kan je ook nog leuk schrijven? Solliciteer dan op EyeStream TV als recensist!’

Recensist! Hahahahaha!

Het kan ook iets anders geweest zijn.

Hoog tijd dat dat recensisme eens een halt wordt toegeroepen.

okee mooi zijn we daar toch nog achter en hebben we er niks an gemist... ik vond 't wel weer typical hoor die ene keer dat je niet met aandacht de spam-mailtjes leest ;)

Gisteren draaide eenmalig Mr. Lonely van Harmony Korine in de open lucht op het Pluk de Nacht festival (gelukkig een kraakheldere avond). Moest hem toch even gaan zien als liefhebber van zijn vorige twee. Mr. Lonely is niet van datzelfde niveau, maar filmen kan hij nog steeds als de beste, jammer dat het verhaal in de tweede helft inkakt terwijl hij in het begin goud in handen heeft met de twee verhalen die niks met elkaar te maken hebben. Vrij lastig en niet zo leuk om na te vertellen, maar gebruikelijke Korine thema's komen weer langs: lichamelijke gebreken, obsessies met beroemdheid, Herzog, wonderen en de algehele sneuheid van de mens. Het einde overigens weer majestueus. Werd er erg droevig van.

Trouwens weer een film waar ik pas halverwege dacht: "verdomd, is dat Samantha Morton?" De Koningin van Sneu, nietwaar?

De Koningin van Sneu, nietwaar?

Valt toch wel mee, dacht ik? Vind haar best de moeite waard in Under The Skin, Sweet And Lowdown, Morvern Callar, Minority Report en Control. Waar had jij je tuinstoel gisteravond neergezet? Ik zat links vooraan, vlakbij een paar malloten die waarschijnlijk teveel hadden geblowd, maar gelukkig voortijdig vertrokken.

Ik vond de eerste scène van Herzog bij het vliegtuigje met die simpele locale Braziliaan ontroerend. Wat is Herzog toch een heerlijke manipulator.

Hier alvast een eerste versie van een soort van filmverslag. Later deze dag hoop ik die tussen de bedrijven door nog wat te kunnen aanscherpen.

Sneu als in 'altijd het haasje', toch? Zie ook Elisabeth 2. Chop-chop.

In dat geval is ze ook zeker sneu in Mister Lonely.

vlakbij een paar malloten die waarschijnlijk teveel hadden geblowd, maar gelukkig voortijdig vertrokken.

een gratis commentaar-track die Korine waarschijnlijk wel zou waarderen.. ;)

eens uitzoeken of 't ding al op "dvd" is gezet.

Waar had jij je tuinstoel gisteravond neergezet?

In massa's verschuil ik me altijd ergens achterin, al was dat vanwege de (onverwachte) drukte ook niet anders, vond er een mooi metalen geval waar ik hoog kon zitten en prima zicht had. Vond trouwens dat men zich zeer beschaafd gedroeg.

Sneu als in 'altijd het haasje'

Exact, ze is natuurlijk een grootse actrice, misschien wel de beste van haar generatie, maar ze neigt tot vaak in films tot een droevig lot (zie Code 46.) Misschien heeft Kaufman (effe gespiekt op IMDB) eens iets anders voor haar in petto?

De drukte tijdens Pluk De Nacht was niet geheel onverwacht, gezien een artikel over Korine in De Volkskrant en een item over het evenement op AT5 eerder op de avond. Wij waren daarom extra vroeg gearriveerd en zelfs dat leverde nog niet de meest ideale plek op.

Surviving Desire
Wat een vreemde speelduur. 55 minuten. Geen echt korte film die je als tussendoortje even kijkt, maar ook geen echte langspeelfilm, daar verwacht je toch wel minstens een kwartier meer. De bekende Hartley-held Donovan duikt hier weer op, als leraar, wat zijn rol later in The Opposite of Sex nog wat grappiger maakt. Als leraar faalt hij ook hier, hij probeert z'n liefde voor Dostojevski bij te brengen, maar raakt afgeleid door een mooie studente. (De klas komt ondertussen in opstand) Doordat de studente graag schrijft kreeg ik ook een Solondz' Storytelling-gevoel , al was honderd keer nihilistischer natuurlijk. Eerlijk gezegd kan ik me 't einde van Surviving Desire al niet meer herinneren, wel was er in elk geval een grappige running gag rond een zwerfster die aan iedere voorbijganger vraagt of die met 'r wil trouwen en een live op straat spelend bandje (The Great Outdoors) doet ook leuk mee.

Cape Fear
Het origineel. Eerste nieuwsgierigheid, zit het gewaagde lolita-aspect, in de remake verzorgd door Juliette Lewis, er nog in? Jawel! Door een raar kindvrouwtje, klein lijfje, enorm groot hoofd, al is dat misschien extra opvallend omdat Gregory Peck heel lang is? Het personage van Peck is wel advocaat, maar in tegenstelling tot de remake, waar de schurk kwaad is op de advocaat, is ie hier slechts getuige van een van de misdaden. Een puntje voor de remake. Het zal zo'n beetje het enige punt zijn want Robert Mitchum is als schurk geweldig. Hij is een vieze oude man, echt lekker fout, waar de Niro belachelijk afgetraind was, lijkt Mitchum in al zijn blote torso-scenes zijn buik in te houden. Nog 'n punt voor 't origineel is 't plan om de schurk naar de boot te lokken, waar ze daar in de remake gewoon naartoe vluchten, meende ik. Tuurlijk weet Mitchum ook de boot te bereiken (was me hier in tegenstelling tot.. niet duidelijk hoe) In weer een smerige, tenenkrommend goeie scene dreigt hij zich te vergrijpen aan de echtgenote, hij knijpt een eitje over d'r uit, terwijl zij minuten blijft kreunen alsof ze genomen wordt, zelfs als Peck inmiddels haar komt redden.

Enduring Love
Net als Atonement een verfilming van Ian McEwan. Zat de hele film op 't verkeerde spoor, aangezien Rhys Ifans me aan Gerard Depardieu in een of andere kinderfilm deed denken, vermoedde ik dat hij imaginair was. Iets wat 't boek achteraf ook heel lang in 't midden houdt, in de film zijn veel meer aanwijzingen van niet die ik consequent negeerde. Deze "vriend" gaat zich bemoeien met een filosofieleraar, nadat ze samen getuige zijn geweest van een fascinerend/gruwelijk ballon-ongeluk. Er valt (letterlijk) 'n dode.. En was dat nou wel nodig? Schuldvragen en dan krijg je ook nog 'n stalker op je dak, terwijl je relatie met het ultieme slachtoffer Samantha Morton eronder lijdt. Film roept interessante vragen op, maar had dus nog wel wat ambiguer gekund.

Monster's Ball
Werd me via via aangeraden door iemand die onder de indruk zei te zijn van de soundtrack. Jaja, dat is niet waar de film bekend om is, natuurlijk... Niettemin was de soundtrack inderdaad best aardig, zeker het marimba-minimalisme begin is fijn. Daarna typisch electronica meets piano ambient-werk, in elk geval verrassend dat het geen orkestmuziek was. Monster's Ball begint met een overdosis drama, een doodstraf, een zelfmoord en een dodelijk verkeersongeluk. Het is iets teveel van het goeie. De als altijd fragiele, onzekere Billy Bob Thornton krijgt 't, ondanks zijn pantser van stoerheid en racisme, flink voor zijn kiezen. En is daar de schone Halle Berry die al evenzeer in de penarie zit. 1 + 1 = 2.. etc. Wel jammer dat het open eindje van de film (heeft te maken met wat tekeningen) opgelost wordt in een situatie waar alleen Halle in beeld is. Zo hoeft Thornton niks uit te leggen en komt ie er gemakkelijk vanaf.

Three Kings
Begint fantastische, deze film over de Eerste Golfoorlog. Die is afgelopen, Mark Wahlberg en Ice Cube, een beetje suffe reservisten, vinden in de kont van een Iraki die ze moeten ontwapen een kaart. De opslag van Saddams gestolen spullen uit Koeweit! Supercynische commando officier George Clooney krijgt er lucht van en ze gaan op weg om het goud te stelen. Wat volgt is totale waanzin en chaos, vergelijkbaar met Apocalypse Now, bij vlagen ook van dat niveau. Alleen is Hollywood nu niet Hollywood toen en moesten de karakters natuurlijk tot inkeer komen en is er een gelikt einde dat het zwaar verpest. Schreeuwt om een director's cut.

exactly mij mening (ergens in de 10000 posts in deze thread :) )

De onderkant:

Coffee and cigarettes (Jarmusch, 2003). Lame Jim, lame! Een film die bestaat uit korte scenes, het gaat eerder fout dan goed. In feite is deze poging van Jarmusch zwaar inferieur aan het geïmproviseerde Blue in the face, waarin Jarmusch – als ‘acteur’- een van de hoogtepunten vormt. C&C blinkt uit door gemakzucht, met als dieptepunt de zeer exemplarische scene met Iggy Pop en Tom Waits. Zet twee charismatische mensen met een halfbakken idee in een diner en de magie ontstaat vanzelf wel, dat moet het idee geweest zijn. Ergerlijke arrogantie. En wat gaat Iggy nat. Er zit tegen het eind een leuke (en niet toevallig, gescripte) scene met Alfred Molina en Steve Coogan (als ik het wel heb). Dat was het enige lichtpuntje voor mij.

April story (Iwai, 1998) Niemendallerig filmpje over meisje dat naar de grote stad trek tom te gaan studeren en daar schorvoetend haar eerste contacten maakt. Best lief, maar Iwai kan veel beter (zie All about lily chou chou, Love letter). Denk Meg Ryan in de hoofdrol en het orientalisme wordt zichtbaar.

Gabbeh (Makhmalbaf, 1996). Oogstrelende fabel over een meisje dat van een kleed tot leven komt en het verhaal vertelt van haar pogingen tot een huwelijk dat steeds gedwarsboomd wordt door vaders die eerst vindt dat ma moet bevallen of dat een oom moet trouwen etc. Ondertussen zit de bronstige geliefde al aan de horizon te lekken op een paard. Film die de hele cyclus van het leven in een notendop wil vangen en brrrrr....dan krijg ik wereldwinkel-associaties. In abstracto vergelijkbaar met Spring, Summer, Fall, Winter ...And Spring. Vond ik destijds ook zo vreselijk. Nee, geen cinema voor mij, dit.

Het middenstuk.

Shara (Kawase, 2003). Hierboven al door Ludo besproken. Licht drama over een gezin en een paar gelieerden in een klein dorpje dat het leven oppakt na de verdwijning van een jongetje. Onspectaculair en ingetogen, maar uiteindelijk aanzettend tot een emotionele katharsis. Kawase balanceert daarmee net als in The mourning forest op het randje van bombast, maar het levert wederom een prettige film op.

Taxi to the dark side (Gibney, 2007). Docu die kijkt naar de Amerikaanse war on trrrrr en inzoomt op de mensen die gevangen worden genomen. Centraal staat een onschuldige taxi-chauffeur die door de Amerikanen bont en blauw wordt geslagen en het loodje legt. De docu probeert aannemelijk te maken dat de foto’s uit Abu Ghraib geen ontsporing lieten zien maar een onfortuinlijk naar buiten gekomen illustratie van bewust beleid. Zoals wel vaker met Amerikaanse politieke docu’s: een Europees academicus zal beduidend minder van zijn sokken worden geblazen dan de FOX-kijkende Amerikaan, maar de docu zet alles mooi op een rijtje.

Ma nuit chez Maud (Rohmer, 1969) De bekendste Rohmer over een katholieke academicus (Jean-Louis Trintignant) die zijn lustgevoelens weet te rijmen met zijn geloof door zijn zinnen te zetten op een afstandelijk meisje die dezelfde kerk bezoekt. Een en ander komt op de helling te staan als Tritignant een tegenpool ontmoet en min of meer gedwongen wordt met haar een nacht door te brengen. Dit vatte voor mij geen vlam. Het vele charmante geouwehoer, zo kenmerkend voor Rohmer-films, kan ik zeer waarderen, maar de thema’s zijn hier zo gezwollen dat elke volzin een scala aan filosofische en morele consequenties in zich draagt die ten onder gaan in het tempo van de film. Kijkt als een boek.

Up the Yangtze (Chang, 2007). Mooie documentaire over de drieklovendam die een groot deel van China onder water zet. De dam komt effe in beeld maar de docu gaat natuurlijk over de mensen rondom. Inderdaad, Jia’s Still life is dichtbij. Mooiste verhaallijn is die van het personeel van een cruise-ship waar rijke westerners op rond dobberen. Hieronder bevinden zich de mensen die noodgedwongen mee moeten doen met de veranderende tijden, en de mensen met dollartekens in hun ogen. Fascinerende wrijving.

De bovenkant.

Close up (Kiarostami, 1990). Is hierboven al het een en ander over gezegd. Hoogst originele film. Van genoten. Beviel me stukken beter dan The taste of cherry dat ik veel te academisch vond.

Night and the city (Dassin, 1950). Klassieker die zijn faam waarmaakt voor mij. Prachtig ´drama´ over anti-held Harry Fabian die vanalles probeert om zijn slagje te slaan en uiteindelijk denk de bokswereld van Londen in zijn handen te kunnen krijgen. Dat de held zal falen staat niet ter discussie en het is het doeltreffend uitgevoerde verhaal dat uiteindelijk de meeste indruk maakt: Tragisch maar lichtvoetig, en ondertussen gitzwart. Ja, daar houden we van.

L’année dernière à Marienbad (Resnais, 1961). Met vette tegenzin aan begonnen want Resnais’ andere wapenfeit, Hiroshima mon amour, vond ik een afgrijselijke draak, met zijn zelfingenomen, bombastische quasi-diepzinnigheid. In feite kun je hetzelfde plakken op deze, maar ik moet toegeven dat dit etiquette hier toch niet echt blijft zitten. Er is namelijk geen andere film zoals L’année... Het is een volstrekt unieke film die volledig op zichzelf staat: je weet niet echt wat je zit te kijken, wat waar is, wat niet, wat nu eigenlijk gebeurt. Het verhaal had ook in drie minuten gekund: man probeert een jaar na de encounter een vrouw ervan te overtuigen met hem te elope-en, vrouw doet vooral moeilijk. Het zijn de trage, lange shots door het barokke hotel die me zullen bijblijven (en die me deden denken aan The shining) en die een mooi contrast vormen met de leegte van de in het hotel vertoevende jetset. Geïnterpreteerd als een parodie op Hollywood-romantiek, maar dat lijkt me volstrekte onzin. Daarvoor neemt Resnais zichzelf veel te serieus. Dat is eigenlijk het enige manco van de film: het is zo verdomde serieus. Hadden die dialogen niet gewoon een stuk aardser gemoeten? Was L’année... maar geen Franse film geweest, maar een Italiaanse. Dan was het waarschijnlijk helemaal raak geweest.

Keane Geslaagde film over man die op een station rondvraagt of iemand zijn vorig jaar verdwenen dochtertje heft gezien. Goeie binnenkomer. Keane is een man die nog net niet aan de zelfkant is beland en zijn radeloosheid nog maar net in de hand heeft. Hoe dicht gekte bij normaal geaccepteerd gedrag ligt wordt duidelijk als Keane een vrouw met dochter ontmoet, een ontmoeting die zijn leven weer inhoud geeft. Al broeit het steeds. Het knappe van Keane (die door zijn uit de hand geschoten dicht-op-de-huid-realisme mij nogal deed denken aan Day in day out) is dat hij de achtergrond en beweegredenen van het hoofdpersonage vaag laat, zodat je Keane als kijker zeer onbetrouwbaar vindt, en het dus alle kanten op kan. Prachtige hoofdrol van de voor mij onbekende Damien Lewis.

ah :)

In feite is deze poging van Jarmusch zwaar inferieur aan het geïmproviseerde Blue in the face, waarin Jarmusch – als ‘acteur’- een van de hoogtepunten vormt

hierboven ook nog door mij besproken, Blue in the Face bedoel ik, inderdaad gezelllie. Coffee and Cigarettes vond ik zelf ook best aardig overigens.

zelf net wel een goeie Makhmalbaf, waarover later. Ik was even in (begrijpelijke) verwarring dat Close-Up ook van Makhmalbaf was, hah.

L'Annee, Night and the City en Keane op de lijst. (die leeg begon te raken, ik kan al die mumblecore films maar niet vinden)

van Resnais heb ik naast Hiroshima (wat ik ook niks vond) Mon Oncle d'Amerique en Providence gezien. films die heel slim proberen te zijn.. (nou ja en 't ook ZIJN, maar het is wel een beetje irritant) Mon Oncle is 't leukst.

Schrijf Makhmalbaf nog niet af, Olaf, Salam Cinema en Nun va goldoon (Moment of innocence) zijn niet te vergelijken met Gabbeh. Scream of the ants kan je daarentegen rustig overslaan denk ik. ;)

Eens met andere Martijn. Gabbeh vond ik ook niks, maar de twee films die hij noemt zijn echt heel goed.

Salam cinema staat al klaar. Net als twee films van zijn (kennelijk) dochter. Ik geef niet zo snel op. Ben immers ook nog steeds bezig met Godard ;-) Ook ingegeven door Vido's activiteiten.

Dat zullen Sib (The Apple) en Takhte Siah (Blackboards) zijn, ook mooi maar zij is altijd wat politieker.

Wel altijd bizar als je hoort hoe oud ze was toen ze die films maakte (en naar verluidt een ware furie op de set).

Makhmalbaf heeft zelfs 2 regisserende dochters. Van de nu 20 jaar jonge Hana ging vorig jaar Buddha Collapsed Out Of Shame in première.

Yep, en een regisserende vrouw, die film moet ik nog steeds bekijken.

Una Giornata Particolare
Mooi kammerspiel. Sophia Loren is een laag opgeleide huisvrouw die helemaal into El Duce is om aan haar verschrikkelijk huwelijk te ontsnappen, Marcello Mastroianni de sophisticated homo die bij de radio is weggewerkt door de facisten. Ze blijven alleen achter omdat de rest van de mensen naar Hitler is gaan kijken. Zij denkt eindelijk een leuke man gevonden te hebben, hij was eenzaam omdat zijn geliefde is verbannen naar Sardinië.

Insomnia (USA)
Al Pacino is goed in vorm in deze remake van de Noorse klassieker. De Amerikaanse film heeft iets meer actie en iets minder psychologie, maar het blijft een ijzersterk gegeven.

Moment of Innocence
Superslimme en mooie film. Regisseur Makhmalbaf houdt audities voor een nieuwe film over z'n jeugd. Dan duikt de agent op die hij vroeger in zijn rebelse jaren had neergestoken (wat hier van waar is, is niet te zeggen, feit en fictie zijn hier totaal onbelangrijk geworden) Makhmalbaf (een mooie naam voor een hond dacht ik ergens, zonder gein) verandert van plan en besluit met de agent een duo-film te maken. De agent cast zijn jonge zelf en Makhmalbaf doet hetzelfde.. En dan de gebeurtenissen naspelen. Even simpel als geniaal. Mooiste moment van onschuldigheid. Makhmalbaf rijdt met zijn jongere zelf en de "actrice" die zijn vriendinnetje moet spelen, naar zijn vriendin van vroeger. Terwijl Makhmalbaf met haar praat, praten de twee met elkaar. Eerst "normaal", maar dan uit 't niets in hun rol. Magistraal.

Keane
Goede tip. Eerste half uur is zeldzaam naar en uiterst knap gespeeld. Een gestoorde, gestresste man op zoek naar z'n dochter, achtervolgt door denkbeeldige demonen. Zou hij zelf wat met de verdwijning te maken hebben? Of is de hele verdwijning imaginair? Dacht overigens dat de film in Engeland speelde, maar het blijkt al snel New York. Toch tevreden om later te zien dat acteur Damian Lewis is. Hij is Keane en draagt de film in zijn eentje, tot hij in zijn hotel vriendschap sluit met een vrouw en haar dochter. Na een tijdje laat de vrouw het kind zelfs bij 'm achter. Oh, oh, als dat maar goed gaat. Er volgen prachtige, hartverwarmende scènes van een wankele vriendschap, waar de man de zwakkeling is en 't jonge meisje sterk en troostend. En dan neemt Keane haar mee voor 'n reprise.

Los Muertos
Handelingenfilm. Een man in een commune, houtzaagwerkplaats, nee, gevangenis natuurlijk. Ergens in de jungle van Argentinie. Hij komt vrij en gaat op weg naar zijn dochter die op een eilandje woont. Veel gewandel, gekano en even langs de lokale hoer. Mooiste handeling: man maakt vuurtje, blaast de rook in een boomschors om daar vis te roken. Ofzoiets, het kon ook best knapperige boomschors met honing zijn. Even later komt ie 'n geitje tegen die angstig aan de rand van het water staat, ik denk: wat lief hij neemt 'm mee. Dat is ook wel zo, maar niet levend natuurlijk. Keel open, bloed gutst in de boot.. En dat is dan nog van veraf gefilmd, daarna gaat 't beest open en krijgen we een biologie-lesje ingewanden, die na verwijdering in de rivier worden gesmeten. Leerzame film dus en heel organisch je kunt de omgeving bijna ruiken. Alleen 't einde is wat nikserig, als is dat misschien beter dan een uitbarsting van geweld, wat je ook vaak ziet.

och tevreden om later te zien dat acteur Damian Lewis is

Engels is.

Die agent is idd degene die hij neerstak tijdens de revolutie. De Iraanse titel (Nun va goldoon) betekent trouwens Brood en bloemen. Hoe dat Moment of innocence wordt weet ik niet. :)

ah :)

ik geloofde wel dat dat echt de agent was, maar 't lijkt te mooi om waar te zijn dat die agent echt op zo'n auditie verschijnt. het maakt ook allemaal niet uit. ;)

doe 'ns een Makhmalbaf top 3 Martijn. ik geloof dat je her en der al dingen getipt is, maar voor 't eenvoudige overzicht ;)

Tja, ze deden gewoon allebei hun werk, de politieagent en Makhmalbaf als communistische revolutionair.

Tja, mijn idee over Makhmalbaf's werk is niet helemaal in lijn met die van sommigen hier die alles wat riekt naar spiritualiteit afwijzen... terwijl dat juist bij hem er altijd in zit (soms een beetje verstopt, zeker als je niet zo veel van Islam afweet).

In volgorde van favorietheid:
Scream of the Ants (als een wma met duitse ondertitels, hoop nog eens een betere versie te vinden al zie ik dat ie hier nog steeds niet te krijgen is dus volgens mij alleen nog met Franse ondertiteling maar da's niet veel beter dan m'n Perzisch :D )
Bicycleran (The Cyclist)
Nun Va Goldoon
Salam Cinema
Gabbeh
Safar-e Khandahar (Kandahar)

thx :) ik zal eens gaan speuren. The Cyclist moet wel een klassieker zijn, in Close-Up etc.. Kandahar wel 'ns gezien trouwens :)

Kandahar is elke 3 maanden op tv, de enige die ze daar bij wereldcinema interessant vinden want ach gut, die Afghanen toch...

Flirt (van Eijck, 200?). 5-voor-tien-euro-bak van de Free Record Shop. Ik had Underground (Kusturica), Mystery train (Jarmusch) en Rosetta/La promesse (Dardenne), The beach voor mijn vriendin. En toen was het Caligula of Flirt. Moet je vervolgens natuurlijk niet gaan zitten kijken. Terstall schreef mee aan het scenario, maar godskolere wat een armoe. Festival der clichés met een tenenkrommend verhaal en dito cast die zeer goed is in het niet verbloemen van slechte tekstregels en het meerendeel als ‘veel te bedacht’ eruit weet te krijgen. Lichtpuntje is Rifka Lodeizen die ik op één of andere manier altijd wel graag zie (alhoewel ik niet op dr val en ze ook dr zwakke momenten heeft) en hier in ieder geval alle sporadisch leuke teksten heeft in haar scenes alleen of met droogklootproducer Arend Jan Heerma van Voss (übercorpsballennaam trouwens). En feel-good toegankelijke films over die lekkere gekke en oh zo vrije Amsterdammers: Ik spuug er inmiddels op. Dan maar elitair.

Oh ja, er zit nog een cd's met extra's bij! Geen geld toch...

Sin Noticias de Dios (Augustín Díaz Yanes, 2001). Penélope Cruz vs. Victoria Abril, als duiveltje vs. engeltje die touwtrekken om de ziel van een ontzettende eikel. Minder voorspelbaar dan ik had verwacht eigenlijk. Best wel goede verbeelding van de hel ook. Jammer dat de film op het laatst verzand in makkelijk geweld, maar goed. Opvallend ook dat Cruz onuitstaanbaar is in haar Amerikaanse periode en in Spanje te schattig voor woorden, zal wel door die cruciale triestheid zijn die er bij haar altijd insluipt.

Simple Men
Een van de betere Hartleys. Zeer toegankelijk, vooral dankzij de muziek veelal van Hartley zelf die de scènes wat diepte geeft. Muziek als smeermiddel zeg maar. Crimineel Robert Burke is weer van de partij, met z'n nerdy broertje (Bill Sage) gaat ie op zoek naar hun vader, een honkballer annex anarchist die voor de politie op de vlucht is. Ze belanden ergens in een gat, waar ze Karen Sillas (supervrouw!) en de mysterieuze Elisa Lowensohn tegenkomen. Er vormen zich wat relaties, regular Donovan geeft ook nog wat grappen en discussies aan, terwijl een andere regular weer 'ns op zijn gitaar speelt. Gedanst wordt er natuurlijk ook nog. Het werkt allemaal perfect in deze film, behalve dan 't eind als ze (spoiler) de vader vinden (nou ja vinden) Hij lijkt een beetje op Jan Wolkers en op de een of andere manier werken zijn scènes niet. Misschien had ie maar niet op moeten duiken.

Mildred Pierce
De soapopera-versie van Citizen Kane? In elk geval een even uitgekiende, ingewikkelde structuur en ook hier mompelt een stervende 1 woord aan 't begin. Alleen is dat hier wat minder mysterieus: Mildred. Zou zij achter de moord zitten? De politie gaat haar de hele nacht eens uithoren en zij maar vertellen (deed me denken aan weer andere noir met een man in een verlaten kantoor achter een typemachine oid) Goed, deze Mildred Pierce (Joan Crawrford) is een middle-class vrouw met 2 dochters en een vreemdgaande man. Man verlaat haar eindelijk en vrouw moet als serveerster gaan werken, wat haar dochter een verwaand Martina Hingis-tutje (Ann Blyth) het ergste van 't ergste is. Ze voelt zich toch al verheven boven d'r moeder. Ondertussen hoest het lieve kleine dochtertje een beetje en u weet wat dat betekent in films. De serveerster wordt echter een restaurant-magnaat en nu stroomt het geld in bakken binnen. 1 probleem, met geld ben je nog geen upper-class worden, dus komt er een adelijk figuur om de hoek kijken. Dat is de man die aan 't intro zijn laatste adem uitblies. Met hem begint alles pas echt in 't honderd te lopen. Gecompliceerd op een lekkere manier, er is bijvoorbeeld ook nog een jeugdvriendje van Mildred, gespeeld door Jack Carson, die in zijn eerste scène eens lekker de macho uithangt, zoals alleen in dit soort films kan.

Ace in the Hole
Op imdb vraagt iemand in de FAQ of dit boek op een roman is gebaseerd. Het antwoord schijnt nee te zijn, maar de opening komt mij (ook) zo onwaarschijnlijk bekend voor. Uit een boek, dacht ik.. Maar welk..? Een New Yorkse journalist (Kirk Douglas) komt op de redactie van een klein krantje en pocht zich daar naar een baan. Flash forward naar een jaar later, hij begint zich te vervelen met het lokale non-nieuws. Dan worden hij en en een jonge fotograaf naar een slangenjacht gestuurd. Onderweg blijkt er echter een man in een grot vast te zitten. Tataa, de ace in the hole! Dit is zijn kans. Hij overtuigt de sheriff dat de man op een langzame manier moet worden gered.. En heel cynisch ontstaat er een waar spektakel vol toeschouwers, die zich uitstekend vermaken. Ik dacht dat de jonge fotograaf de personificering van "gewetenswroeging" zou worden, maar hij wordt afgevoerd. Het moet een beetje uit de journalist zelf komen. Wel te laat natuurlijk. Film is wat te lang, of beter, te uitgesmeerd, maar best vermakelijk. Goeie femme fatale ook (de peroxide-blonde echtgenote van de man in de grot)

Jules et Jim
Deed me niks! Ai! Was totaal verrast door de tijd waarin het zich afspeelde. Ik dacht dat wordt een driehoeksverhoudinkje in het Parijs van begin jaren '60. Beetje dollen als in die film van Godard. Mais non, het is een (soort van) 1e Wereldoorlog fan. De eerste helft lijkt een eerbetoon aan de stomme films, met al die oude beelden en de personages bewegen zich ook hetzelfde. Leuk. Hier zit ook de mooiste scene, een montage rond een vakantie op 't strand. begeleid door een fraai thema van componist Georges Delerue. Een soort van "raindrops keep falling on my head"-moment, met Billy en Sundance en hun meisje. Na de oorlog glijdt de film in iets moderner vaarwater en begin het gebakkelijk met Jeanne Moureau en haar continue inwisseling van de mannen. Terwijl de beste vrienden Jules en Jim haar toch maar trouw blijven. Het werd wat vervelend, ook weer met zo'n voice-over die de oorspronkelijke roman lijkt voor te lezen.

Was totaal verrast door de tijd waarin het zich afspeelde.

Ha! Ik ook. Verder erg mooie film (die poster ervan is subliem).

Hm grappig, Ludo. je bent nog wel Truffaut-fanaat. Vind dit toch wel zijn meest memo......hmmmm of 400 coups....

Heb dit weekend o.m. Marketa Lazarova gedaan (Vido's tip). Ben nog aan het bijkomen, vanavond meer.

oh die moet ik ook nog zien (Marketa, maar die speellengte..)

ik weet niet of ik Truffaut fanaat ben, ik zou 't wel willen, maar als ik 400 coups en deze niet zo waanzinnig goed vind, jee.. shit!

met welke actrice verwar ik Jeanne Moureau als ik dacht dat ze aan een overdosis in een auto was gestorven? (beetje a la de film, nou ja)

Ludo, bedoel je niet Jean Seberg? Intimiderend mooie vrouw, die tragisch aan haar einde kwam. Speelde samen met Nico in Les Hautes Solitudes.