Filmforum

Ik heb het programma nog niet gezien. Is er al een krantje (zit in oostenrijk)?

De 21ste volgens mij.

En ik krijg er geen koorts van, maar ben wel voornemens te gaan (er vanuit gaande dat er wel 4 a 5 films zijn te vinden die we willen zien).

The Lady Eve
Een screwball-klassiekertje van Preston Sturges. Henry Fonda is goed miscast als schuchtere door familiebanden steenrijke reptielenonderzoeker die "gecond" wordt door een vrouw (Barbara Stanwyck) en haar 'card sharp' vader. Fonda komt terug van een expeditie en wordt tijdens de bootreis terug ingepalmd, pa probeert hem geld uit de zak te kloppen en Stanwyck houdt 'm aanhankelijk met veel hilarisch ge-aai. Alleen dan wordt zij per ongeluk verliefd op hem en Fonda ontdekt haar criminele connecties. Deze eerste helft is eigenlijk enkel de set-up voor de geslaagde tweede waar Stanwyck zich in een nieuwe vermomming voordoet als een Engelse barones en zich in Connecticut bij Fonda's familie meldt. Nu beginnen de vernederingen (o.a. struikelpartijen, eerdere relaties en opdringerige paarden) pas echt. Ik zat te hopen dat Fonda haar aan 't eind nog terug zou kunnen pakken, maar het blijft grrrl power voor en na.

Stavisky
Film van Resnais dus de hersencellen worden flink aan het werk gezet. Minst geslaagde zet van het moedwillig kilo's zand in de motor strooien is het opvoeren van Trotsky in dit historisch epos, die is slechts met een flinterdun draadje met het verhaal van Stavisky verbonden en eigenlijk overbodig. Stavisky (Belmondo) is wel een interessant personage en, ach er zat natuurlijk wel een idee achter die Trotsky, want ook Stavisky is een Sovjet-jood met een interesse voor de grotere machinaties des leven. Zoals ik al zei, het is veel zelf puzzelen, flashbacks, vooruitwijzingen, plotselinge voice-over, beeldschone beeldovergangen. Stavisky was ooit small time criminal, zijn vader pleegde zelfmoord toen die dat vernam en nu pakt Stavisky het groter in. Hij runt onnavolgbare witwaspraktijken, deelt cheques en geld uit, maar zijn kompanen waarschuwen hem al.. Hij gaat een Scheringaatje doen. De soundtrack is werkelijk een plaatje en dat zorgt voor bijna willekeurig aandoenlijke momenten, bijvoorbeeld tijdens een auto-tochtje langs het huis waar pa zich van zijn leven beroofde.

The Man Who Knew Too Much
Bij elke Hitchcock die ik tegenwoordig nog zie denk ik, ach is die man nou zo goed, maar goed die echte klassiekers heb ik al zo lang niet meer gezien. (Rear Window, Shadow of A Doubt, Strangers on a Train) The Man Who Knew Too Much vind ik heel lang erg irritant, een groot gedeelte speelt zich af in Marokko, hoor Doris Day vol dédain 'he's talking to that Arab' zeggen. Zit nog wel wat relevantie in voor deze tijd met een hoofddoekje (eigenlijk meer sjaal) dat door het zoontjelief van Doris Day en James Stewart per ongeluk wordt verwijderd waarna een man begint te schreeuwen. De mysterieuze Daniel Gelin zegt: muslim religion allows for very few incidents. De film wordt beter als na wat moordverwikkelingen het plot zich naar Londen verplaatst, al moeten we daar ook nog even door wat olijke taxidermie-grappen. Zo nadert de film zijn eind waarna dan toch nog even de hand van de meester is te bespeuren in een concertuitvoering (de bolle nerd Bernard Herman dirigeert) Doris Day weet dat er een aanslag gaat plaatsvinden, maar als ze iets doet wordt haar inmiddels ontvoerde zoontje vermoord. De spanning neemt toe en ik denk, ze gaat zingend de minister-president redden! Ze heeft namelijk eerder al Que Sera gezongen (beetje showing off vond ik) leek mij nou een leuke oplossing. Maar nee, ze schreeuwt, waarna mijn oplossing alsnóg wordt ingezet in een soort tweede (misschien wel overbodig) einde, alhoewel daar zingt ze nog een keer Que Sera en zorgt ze toch nog voor kippenvel.

Suzhou River
Uitstekende Chinese film, misschien wel minder ingewikkeld dan het lijkt, maar dat is juist mooi, filmische rookgordijnen. Een man introduceert zichzelf als all around videomaker (bruiloften b.v.) we zien zijn gezicht net (denk Lady in the Lake) wat altijd lachen is. Hij is gefascineerd door een zeemeermin-meisje die hij in een club moet filmen (het is een soort show) waarna hij plots een ander verhaal begint te vertellen (wat we ook zien) over een liefdespaartje waarvan het erg jonge meisje ook zeemeermin-achtige kwaliteiten bezit. Er zijn weer zwijmelende scooterritjes. Maar dan blijkt de videomaker de jongen uit het verhaal te zijn, of nee, toch niet. (Had best gekund ander) Hij komt diegene alleen tegen, die nog altijd naar zijn meermin zoekt die is weggezwommen en de videomaker heeft ook een zeemeermin meisje. Zou dat ze dan zijn? Fascinerende film.

we zien zijn gezicht niet

in die laatste paar zinnen illustreren maar even de chaos in 't verhaal :) ik dacht echt even dat de man in een spiegel stond te vertellen (waarvan wij dan dachten dat het iemand anders zou zijn)

oh en opwrijf-tattoos *heart*

Picnic (Adrian Sitaru, Roemenië, 2007)
Als in een multiplayer FPS wisselt het perspectief tussen de drie hoofdrolspelers: een kibbelend stel dat gaat picknicken en het hoertje dat ze onderweg aanrijden. In het begin vrees je dat je de schokkende cameravoering niet anderhalf uur gaat volhouden, maar na de aanrijding wordt het beeld rustiger en grijpt het verhaal je aan. Gaandeweg wordt duidelijk wat de achtergrond is van het gekibbel en neemt het konkelende wicht van lichte zeden de regie van de picknick over.
Vido bleef met nogal wat vragen zitten. Ik ontwaarde in het naar het einde toe steeds onwaarschijnlijker wordende plot metafysica. Is het hoertje niet gewoon een engel?

Do The Right Thing
Alweer Turturro in een Spike Lee-film. Ik heb 'm toch al niet gezien!? Nee, dat was Jungle Fever, een wat meer bescheiden minder politiek pamfletterige film. Turturro en zijn Italiaanse gang komen er daar beter/realistischer uit, maar Do The Right Thing heeft wel een heel interessante hoofdrol (van Spike Lee zelf) en einde. In eerste instantie lijkt Do The Right Thing nog als komedie bedoelt, de verwikkelingen in en rond een Italiaanse pizzeria in een zwarte wijk op een zomerdag. Je hebt de lokale gek die foto's van Marin Luther King en Malcolm X verkoopt (geen toeval) en je hebt de potige Public Enemy-liefhebber, met zijn gigantische ghettoblaster en teksten als een figuur uit Clerks. (Ik denk wel dat Kevin Smith zich er door liet inspireren zelfs) Maar in de loop van de dag nemen de spanningen toe. Het door Spike Lee gespeelde personage is een simpele pizza-bezorger, gepest door de racist Turturro, bevriend met Edson, de twee zoons van pizzabaas Aiello. Die heeft al in 't begin 'i am gonna kill someone today' geroepen, terwijl het eigenlijk een betrekkelijk goede kerel is. Toch gaat het mis, in een einde waarin iedereen gevangen lijkt te zitten in zijn eigen web van opborrelende frustraties, gebroken dromen en haat voor de ander. Dit alles gesymboliseerd in een vuilnisemmer die door de ruit gaat. Een bittere en toch wel gewaagde wending. Niks zoetsappigheid. Typisch: in de aftiteling volgt eerst een brave quote van Martin Luther King (bijna een opluchting als politiek correcte blanke kijker) en meteen er overheen eentje van Malcolm X, die een heel andere toon heeft... Ik denk toch dat Spike Lee's hart bij de laatste ligt, al zul je altijd zien dat zelfs gerechtvaardigd geweld de verkeerde mensen treft.

American Job
Mumblecore avant la lettre! En best goede ook. Nog veel radicalere ergens, want waar de mumblecore vaak jonge leuke mensen (lees meisjes!) opvoerde die kwebbelden over relaties, zien we hier lelijke mannen die al tegen de dertig lopen en waardeloze minimumloonbaantjes hebben. In een film die feit en fictie door elkaar laat lopen vormt ene Randy, die zichzelf speelt, het hart. Hoewel hij niet al te dom lijkt en in lunchpauzes boeken leest heeft hij kennelijk toch geen opleiding en heeft hij het ene na het andere stompzinnig en frustrerende baantje. Dit alles gortdroog geregistreerd, met een soort noodzakelijke saaiheid. Het begint in een fabriek waar onduidelijke plastic plaatjes moeten worden gesneden en Randy steeds 1 minuut moet wachten. Hij peinst met een co-worker wat ie toch met die tijd zou moeten doen. (Ik zou in elk geval een stoel hebben gepakt) Ik kreeg meteen zin een, eh, plaat van Jandek te luisteren (ooit ook machinebankmedewerker) Al snel (zoals bij elk baantje) gaat het mis en volgen o.a. een fastfood-restaurant met een Reinout Oerlemans-achtige manager, een nachtelijk warenhuis en hotelschoonmaker. In die laatste is zijn co-worker een geweldig geslaagd sleaze-figuur.

Man Push Cart
Daarmee heb ik de drie van Bahrani gezien. Man Push Cart komt op mij over als een voorstudie voor zijn beste, Chop Shop. Laatstgenoemde is nog wat gestripter van ballast, geen overbodige backstory en flashback en geen matige soundtrack en door de vergelijkbaar hosselende kinderen (dvd's verkopen!) nog wat schrijnender. Man Push Cart is op zichzelf ook okee, mooi detail is dat de Pakistaanse immigrant in zijn thuisland of op zijn minst thuisstad een bekende muzikant was. En nu moet hij voor dag en dauw op om met een karretje bagels en koffie te verkopen. Al snel herkent iemand hem. De man zegt hem te willen helpen, maar hij buit hem toch eerder uit. (Hij mag zijn huis opknappen, waar ie wel voor betaald krijgt verder, maar toch) Er ontstaat een ongemakkelijke vriendschap met een Spaans meisje van een ander (kranten)standje verderop, maar dat kan (zie flashback en backstory) niets worden en zelfs het straatkatje dat hij van de straat plukt gaat eraan.

Ja ik denk dat Chop shop ook voor mij geldt als zijn beste. Ik zal vanavond weer eens wat posten. Heb wel weer wat interessante dingen gezien.

@Mic: Picnic … Is het hoertje niet gewoon een engel?

Ja, dat is zij zeker. Forumbezoeker John Prop wist mij daar in de wandelgangen uiteindelijk van te overtuigen. Helaas werd de film er desondanks voor mij niet alsnog beter door.

mocht er iemand de dringende behoefte voelen op een aftiteling te verschijnen:

http://www.cinemareloaded.com/en/

Glue van Alexis Dos Santos was op zich een coole film, moet Unmade Beds nog zien. als ik 5 coins koop zou ik dan kunnen eisen dat de mysterieuze Inés Efron (ook van XXY) weer meedoet. ;)

A serious man (Coen brothers, 2009). Ik begin officieel (eindelijk?) een beejte Coen-moe te worden. Na hun lollige (niet aan mij bestede) tussendoortje Burn after reading een terugkeer naar een quasi-serious drama-light. Als het een debuut was geweest had ik het waarschijnlijk geweldig gevonden. Nu komt het allemaal te bekend voor. De Coen brothers hebben er altijd plezier in gehad hun held de meest verschrikkelijk ongein te laten doorstaan, maar waar ik kirrend van plezier op de bank zat bij Barton Fink, heb ik het nu welwillend uitgezien. Goed gemaakt, goed gespeeld, rijk aan detail, originele vondsten, maar het is net of de touwtjes aan de auteurshanden continu in beeld zijn, waardoor het me allemaal nogal koud laat. Ik houd geen moment van de bedachte protagonist. Kan mij het schelen wat hij allemaal meemaakt.

Adventureland (Greg Mottola, 2009). Als een film begint met The replacement (Bastards of Young) en een soundtrack heeft die geschreven is door Yo la Tengo, dan staat het bij de openingscredits al 3-0. Dan gaat de film ook nog over net afgestudeerden en andere outcasts die de zomer doorbrengen door te werken bij het flutpretpark van de titel. De karakters ogen echt, de dialogen zijn top, de sfeer nog beter (klassieke Amerikaanse Indie), zodat Adventureland niet dezelfde sof is als (500) days of summer. De film is veel te serieus en volwassen om je meteen te realiseren dat dit gemaakt is door dezelfde regisseur als van Superbad. it is eerder Linklater. Maar daar waar de eerste helft om je te verkneukelen zo goed is, gaat het in de tweede helft stijl bergafwaarts. Het lijkt wel of Mottola die eerste helft mocht schieten als de tweede helft maar een verhaal bevatte. Wat hebben mensen toch met een verhaal! En ja, dat verhaal volgt natuurlijk de klassieke Hollywood-wetten, zodat de nachtkaarsmetafoor weer van stal kan.

L’emploi de temps ( Laurent Cantet, 2001). Toen ik vorig jaar het basisgegeven van (het wat mij betreft ernstig overschatte) Tokyo Sonata zo goed vond, wist ik niet dat dit gegeven al eens eerder en veel beter was uitgewerkt. Want de man die in L’emploi du temps werkloos wordt en zijn familie niets zegt is vele malen echter, herkenbaarder en tragischer. In plaats van een beetje slacken gaat de man doen alsof hij werkt en weet zo mensen nog best wat geld af te troggelen. Film laat zich lezen als een allegorie over de prestatiemaatschappij, waar zelfs hard werkende, intelligente mensen het onderspit kunnen delven. Mooie bijrollen, prima script, sterke film.

Miami vice (Michael Mann, 2006). Sexy, broeierig, gelikt, en een genot. Ik geloof niet dat ik ooit zo van een Mann film genoten heb. Verder kan ik het niet beter verwoorden dan hier staat. “What's memorable is not the tracking of a drug lord by elite cops (I think?) but Miami skylines shot through with an unearthly purple glow framing be-suited Jamie Foxx and Colin Farrell on a rooftop as they mumble jargon into cell phones..” Goeie E-zine trouwens, dat reverse shot. Puike jaarlijsten. Vooral de zeperds zijn interessant en vaak goed gekozen.

The ballad of Jack and Rose (Rebecca Miller, 2005). Uit de decenniumlijst van Ludo, en goedgekeurd ☺. Heel knap hoe je er na tien minuten al volledig inzit. Bijzondere lokatie, invoelbaar gegeven, aansprekende personages en hup, daar gaan we. En Daniel Day Lewis, sja: Dit soort low profile films is uitermate geschikt om jezelf hardop te horen afvragen of hij niet gewoon de allerbeste is. Vergeet de monologen in There will be blood, hoor hem gewoon tegen zijn dochter praten. De ontknopingsscene heb ik al drie keer zitten kijken. (Overigens valt het met die incest-thematiek ernstig mee volgens mij. Één ambigue kus...)

Ai no mukidashi (a.k.a. Love exposure; Sion Sono, 2008). De meest bijzondere kijkervaring van de laatste tijd. Al is het maar omdat de film zo’n vier uur duurt en ambitieus is opgezet. Die laatste eigenschap van Sono was me bekend van het tweeluik The suicide club en Norika’s dinner table. De film handelt over religieus geloof en perversie. Jongen besluit een zondig leven te leiden omdat zijn vader een priester is die graag de biecht afneemt en je je vader toch iets wil vertellen. Zodat zoonlief zich bekwaamt in de kunst van de upskirt photography. Kijk, met zo’n gegeven kom je ergens. Maar ik moet zeggen dat de film je lang tegenzit. Het wil maar niet echt bijzonder worden. Originaliteit wedijvert met het gevoel dat dit toch allemaal een beetje teveel mannenfantasie is, met al die schoolmeisjes en katoenen broekjes. Maar dan na zo’n 2,5 uur (ja, je moet er wat voor over hebben) slaat Sono toe. De verhaallijnen gaan buitelen, de thematische grootheden gaan door elkaar lopen en de genregrenzen worden continu overschreden. Chaos kortom, maar wel een boeiende. Ik kan nog niet inschatten hoe goed Love exposeren nu eigenlijk is. Daarvoor zou ik het nog een keer moeten zien. Maar ja, daar zit je weer vier uur...

Adventureland toch maar op de lijst. Opvallend eigenlijk dat filmcritici hun helden als Coens (maar ook een Eastwood) zo lang welwillend blijven bekijken, misschien dat de muziekpers sneller de kapmessen tevoorschijn haalt. Te snel misschien, alles heb z'n voor- en nadelen.

Reverse Shot is cool, Miami Vice niet. ;)

(Overigens valt het met die incest-thematiek ernstig mee volgens mij. Één ambigue kus...)

grinnik.

is die man in L'Emploi du Temps niet aidsonderzoeker voor ie ontslagen wordt? Of iets bij de Verenigde Naties.. Er is nog zo'n film... of het is deze.

Hij doet alsof hij voor de Europese Unie werkt. Ontwikkelingswerk.

L'Emploi du Temps … Er is nog zo’n film

Hetzelfde gegeven was een jaar later te zien in L'Adversaire met Daniel Auteuil. Ook niet verkeerd, maar een stuk rauwer en misschien iets teveel van het goede om kort na L'Emploi du Temps te zien.

Adventureland staat genoteerd, Love Exposure gaat begin volgende week in de bestelling en reverseshot.com toegevoegd aan de Bladwijzers. Thanx!

Hij doet alsof hij voor de Europese Unie werkt. Ontwikkelingswerk.

ah ja :)

What Happened Was....
(ook in weeklijstje)
en film zo obscuur dat je 'm rechtstreeks bij de regisseur moet aanschaffen (zou hij zelf de dvd'tjes branden?) of (leve het internet natuurlijk) je moet, zoals ik, een schimmige video-'rip' willen kijken. Inclusief trailers! Deze zorgen, als een cartoon in de bios, voor een humoristisch voorprogramma. De studio koos voor deze videotape kennelijk de allerslechtste trailers van de meest onverkoopbare films die ze nog hadden liggen. Tony Curtis flitst langs in en wat een 'zo onwaarschijnlijk slecht dat ie weer goed wordt'-gangsterfilm moet zijn. Allesspeler Christopher Walken duikt op in een film die zoals de trailer niet nalaat te benadrukken gaat over sex, sex, sex, sex, sex ("I get a kick out of it") en Mia Farrow is te zien in een ongetwijfeld pijnlijk ongrappige kerstfilm. En dan heb ik het nog niet over de stem van de trailers, voorbij de parodie. Maar goed, de feature presentation. Da's even totaal wat anders. Een door Noonan (hij speelde ook in Synecdoche, New York) zelf bewerkte en geregisseerde filmversie van zijn eigen toneelstuk, waarin hij ook nog zelf speelt. Het is toneel, dus het is simpel, denk aan Van Gogh's/Buscemi's Interview. Een appartement en twee spelers. Een man komt op bezoek bij een vrouw, <a href="http://www.imdb.com/title/tt0105411/";>Simple Men</a>-supervrouw Karen Sillas, die we als eerst hebben gezien. (De camera verlaat pas op het eind heel even haar appartement, door naar buiten te turen) Ze is duidelijk zenuwachtig en door het duistere blauwige licht waarin de kamer baadt is de film ook meteen spannend. Ze heeft ook wel erg veel sloten op de deur. Niet iemand die zich graag met de buitenwereld bemoeit. Zal de man soms gevaarlijk zijn? De ontmoeting (over of het een date is verschillen de meningen) verloopt moeizaam. De twee kennen elkaar van op kantoor, maar voor gespreksstof of een goed begrip van elkaar zorgt dat niet. Doorlopend worden grappen verkeerd begrepen of beantwoord met stiltes. De man is een poseur, hij zegt aan een boek te werken en heeft duidelijk te weinig uit zijn carrière gehaald. De vrouw heeft zich juist omhoog gewerkt, maar een tevreden indruk wekt ze bepaald niet. Misschien is het iets in haar verleden, haar familie wellicht. De rol van Karen Sillas is zo mogelijk nog sterker dan de ook uitstekende Noonan. Hij is de aangever waardoor Sillas fascineert. Al hun wrijvingen culmineren in een waanzinnig bizar moment als Sillas na veel aandringen een van haar kinderverhalen voordraagt. Zelfs voor ze begint trekt ze Noonan, die niet wil, beter, eigenlijk gewoon niet durft, haar wereld in. Ze brengt hem naar een door gordijnen afgeschermd donkerder hoekje van de kamer, waar poppenhuizen en andere kinderparafernalia staan. En dan begint het verhaal. What Happened Was...

The Sacrifice
Ik had de Tarkovsky-collectie ongemerkt al bijna compleet. Van Ivan's Childhood vergeet ik altijd dat het van hem is, wel een mooie film natuurlijk. Na The Sacrifice nog 2 fictiefilms te gaan. Dit was zijn laatste, in Zweden gemaakt met Nykvist achter de camera. Of 't nou door de taal komt, of de beelden, maar het is allemaal erg Bergman, inclusief Wilde Aardbeiden-achtige droomflashbacks. Zeker in het begin als een oudere man al filosoferend wandelt met zijn zoontje, die consequent en heel irritant Little Man genoemd. Er duikt een al even filosofisch ingestelde postbode op en dan nog wat andere familieleden en vrouwen. Het lijkt een betrekkelijk normale dag, maar dan beginnen de kasten te trillen. Een vliegtuig dat door geluidsbarrière gaat? De oude man gaat eens buiten kijken en in een van de mooiste momenten baadt alles ineens in een vreemd blauwgroene gloed. Nu belanden we op typisch Tarkovsky-terrein. De apocalyps komt, al dan niet nucleair. Paniek bij de dames en de oude man die het op een bidden zet. Hij belooft alles wat ie liefheeft op te offeren als de boel maar gered wordt. De postbode heeft zo zijn eigen heksentheorie. The Sacrifice is een erg lange film, maar de middendip/of midden driekwart wordt goedgemaakt met een bijzonder (en heel beroemd einde). Belofte maakt schuld.

Sans Soleil
Fictieve documentaire van Chris Marker, een Amerikaans klinkend pseudoniem van een of andere Fransoos. Hij verzamelde een hele lading found footage en filmde in Tokyo en mengde dat door elkaar begeleid door permanente voice-over, die doet alsof een man (de filmer) brieven schrijft aan een vriendin. Superpretentieus allemaal, van de schoonheid en de troost enzo. Theorien over Vertigo, revoluties en wat al niet meer. Ging allemaal grotendeels langs me heen, maar de beelden uit het Tokyo van begin jaren '80 zijn, zoals ze altijd zijn, erg mooi. Het begin van het computertijdperk, dromende passagiers in een metro en heel, heel veel rituelen.

In The Loop
Heel leuk natuurlijk. Ik was blij dat de film van Londen ook nog naar Washington reisde, Amerikaanse politiek is nog niet wat geschikter voor satire, lijkt me. Tarantinoiaans scheldende held van de film is natuurlijk Peter Capaldi die een fanatieke spindocter speelt. De film lijkt te suggereren dat de beste spinners woeste Schotten zijn, die fax-apparaten mollen enzo. Maar er zijn meer leuke rollen, er is een klein ministertje van een klein departement die onhandige uitspraken over een op handen zijnde (ssst!) oorlog afwisselt met gedoe in zijn thuisdistrict over een muurtje dat op instorten staat. Zijn hoogstpersoonlijke pr-adviseur is een Volkskrantfilosoof Bas Haring-achtige krullebol, die niet veel voor elkaar bokst. Aan Amerikaanse zijde vormen senator Mimi Kennedy (net die hoofdredactrice van dat modeblad) en generaal James Gandolfini een leuk duo, dat tegen de oorlog zegt te zijn. Maar waar het kleine ministertje een 'fake hawk' zegt te zijn, zijn zij misschien neppe vredesduiven. Leukste grap uit de hele film is als Bas Haring een slippertje op de oorlog af probeert te schuiven. Anti-war shagging! Geinige running gag is de elitaire klassieke muziek die consequent te hard op de Britse foreign office klinkt.

Amerikaanse politiek is nog net wat geschikter voor satire, (en het is ook beter bekend)

heel relevante film eigenlijk met dat Davids-rapport. Allemachtig, oorlogen die begonnen worden door spin doctors, ambitieuze senatoren en 22 (bijna 23) jarige Witte Huis medewerkers.

Prior to filming, Armando Iannucci gained access to the US Department of State by flashing a simple photo ID to a security guard and saying "BBC. I'm here for the 12:30." He then spent a few hours walking around taking pictures for his set designers.

lol :)

en wat betreft Sans Soleil moet ook even de naam Agnes Varda vallen. Als iemand me zou vertellen dat Chris Marker haar alter ego is zou ik het meteen geloven.

Ah, Sans Soleil, beste docu ooit, kan hem helaas nooit meer kijken vanwege die laffe moord op de giraffe. Wat een kutstreek is dat.

Ah, Sans Soleil, beste docu ooit
i should've known..

was die voor de docu omgelegd? ik gokte dat het gewoon een random jungle opname was. Maar WAT een bloed komt er uit zo'n beest. ongelofelijk.

ik gokte dat het gewoon een random jungle opname was.

lijkt mij ook. Maar wat een party-killer. :(

Nu, door hardcore door naar Le Fond de l'air est rouge (zie ergens hierboven tussen die ander 3000+ posts ;)

lijkt mij ook. Maar wat een party-killer. :(

ja dat wel, merkwaardige keuze.

Nu, door hardcore door naar Le Fond de l'air est rouge

ja zeg ik begreep deze al niet. :) het enige wat ik eruit oppikte is dat ik Vertigo toch onderschat als iedereen daar altijd maar over doormaalt moet er toch verdomd veel inzitten. :)

“What's memorable is not the tracking of a drug lord by elite cops (I think?) but Miami skylines shot through with an unearthly purple glow framing be-suited Jamie Foxx and Colin Farrell on a rooftop as they mumble jargon into cell phones..”

Zit nog een mooie verhaal achter ook. Die mooie luchten komen omdat Katrina op Miami afkwam. Maar Mann bleef gewoon doorfilmen. Slate heeft er twee artikelen over.

Sight & Sound heeft natuurlijk ook een decade top 30.. (ik kom tot 16)

komen ze:

*Adaptation (Spike Jonze)
*Battle In Heaven (Carlos Reygadas) (WTF!)
*The Beat That My Heart Skipped (Jacques Audiard) (man vermoedelijk onterecht volledig buiten mijn radar, Un Prophete schijnt ook geniaal te wezen)
*The Bourne Ultimatum (Paul Greengrass) (bleh, geloof dat ik Supremacy nog 't best vind)
*Colossal Youth (Pedro Costa)
*The Death Of Mr Lazarescu (Cristi Puiu)
*Eloge De L'Amour (JL Godard) (iemand deze gezien?)
*The Five Obstructions (Leth & Von Trier)
*The Gleaners and I (Agnes Varda)
*Hidden (Michael Haneke)
*Inland Empire (David Lynch)
*In The Mood For Love (Wong Kar-Wai)
*Memories of Murder (Bong Joon-ho) (Wow!)
*La Nina Santa (Lucrecia Martel) (moet ik schnell zien)
*A One and a Two (Edward Yang)
*Platform (Jia Zhangke)
*Russian Ark (Aleksandr Sokurov)
*The Son (Dardennes)
*Spirited Away (Hiyao Miyazaki)
*Talk To Her (Almodovar)
*10 (Kiarostami)
*There Will Be Blood (PT Anderson)
*35 Rhums (Claire Denis) (!)
*Touching The Void (Kevin Macdonald) (als ik het plaatje zie denk ik een bergbeklimontberingdocu?)
*Tropical Malady (die naam)
*United Red Army (Wakamtsu Koji)
*Uzak (Ceylan)
*Waiting For Happiness (Abderrahmane Sissako)
*Werckmeister Harmonies (Tarr & Hranitzky)
*Workingman's Death (Glawogger)

Het lijstje van Sight & Sound is een interessante. Vanzelfsprekend, zou ik bijna willen zeggen. Voor mij o.m. een reden om Waiting For Happiness te gaan bekijken en dat is een erg mooie Afrikaanse film. Aanrader.

>*Battle In Heaven (Carlos Reygadas) (WTF!)
die gedachte had ik ook.

>*The Beat That My Heart Skipped (Jacques Audiard) (man vermoedelijk onterecht volledig buiten mijn radar, Un Prophete schijnt ook geniaal te wezen)
sterke remake van de Amerikaanse film Fingers (met Harvey Keitel), volgens sommigen beter dan het origineel

>*The Bourne Ultimatum (Paul Greengrass) (bleh, geloof dat ik Supremacy nog 't best vind)
ik ga ook voor The Bourne Ultimatum. technisch hoogstandje, relevant na 9/11, invloedrijk en in zijn vorm (voorlopig) onovertroffen.

>*Eloge De L'Amour (JL Godard) (iemand deze gezien?)
lang geleden 's gezien. deed me toen niets, maar de afgelopen heb ik me intensief op Godard gestoord, dus is aan herkansing toe.

>*La Nina Santa (Lucrecia Martel) (moet ik schnell zien)
en daarna meteen The Headless Woman.

>*Touching The Void (Kevin Macdonald) (als ik het plaatje zie denk ik een bergbeklimontberingdocu?)>
een bergbeklimontberingdocu, it is. moet je gezien hebben.

met een beetje geluk heb ik deze week ook, als mosterd na de maaltijd, mijn decenniumlijstje af. het kost nogal wat werk om keuzes te motiveren...

beter laat dan nooit.

`en daarna meteen The Headless Woman`

die heb ik gezien, goeie film.

die Godard laat ik maar zitten dan maar van de rest zal ik links en rechts wat noteren inclusief die bergbeklimavonturen.

Hey, drie uit mijn toptien, waaronder mijn nummer 1! Die van Godard heb ik laatst aangezet, maar na 20 minuten had ik er alweer zo vreselijk geen zin in... La nina santa van het weekend gezien. Interessant maar ook stijf en afstandelijk. Headless woman is beter. Battle in heaven is een vergissing inderdaad.

Werckmeister Harmóniák, dacht dat ie veel ouder was. Maar goed dat zal door 't zwartwit en mijn lakse houding t.o.v. achtergrondinfo komen. :)

Dokter Pulder zaait papavers (Bert Haanstra, 1975). Deze moet ik gezien hebben toen ik een jaar of 12 was. Hij was nog behoorlijk hetzelfde als in mijn geheugen, al is het verhaal over de dorpsarts (Kees Brusse) die bezoek krijgt van een studievriend (Ton Lensink) wel veel donkerder dan ik me destijds realiseerde. De vriend is namelijk verslaafd en uit op de morfine van de dorpsarts. Deze daarentegen wordt zich door het bezoek gewaar van zijn ingeslapen leventje dat hij leidt, hetgeen spaningen oplevert met zijn vrouw. Hier en daar een beetje oubollig maar over de hele linie genomen ernstig vermakelijk en geestig. Brusse en Lensink dragen de film maar het is de fenomenale rol van Dora van der Groen (als de ‘drug buddy’ van Lensink) die het meest beklijft. Ook grappig om Nederland in die periode te zien. De treinen zijn bepaald geler geworden maar het NS-logo bestond al. Ook de bushaltebordjes zijn niets veranderd.

Bright star (Jane Campion, 2009). Romantische dreutelfilm over de onmogelijke liefde tussen dichter John Keats en een vrouw van stand. Bright star exploreert de onbereikbaar van menselijk geluk door de starre sociale conventies in de 19e eeuw, blijft aan de oppervlakte en wordt nergens ook maar een beetje zo schrijnend als pak hem beet The age of Innocence of het werk van Visconti. En Campion doet nog wel zo haar best om het drama-gehalte dan maar kunstmatig te vergroten. De reden voor het gebrek aan diepgang is evident. Scorsese en Visconti baseerden hun werk op literatuur van auteurs die beduidend meer hadden nagedacht dan Campion die zelf het script schreef. Door gebrek aan substantie verzandt ze in mooifilmerij, overgoten met een saus romantische poëzie die tot aan het einde van de aftiteling aanhoudt. Je zou een Timotei-reclame haast gaan beschouwen als indie.

Bad Timing
Min of meer een Oostenrijkse versie van Betty Blue (Het Franse relatiedrama) Art Garfunkel, jawel, speelt hier 'de jongen', een Amerikaanse psychologieprofessor in Wenen. Een echte acteur is ie niet, zeker in 't begin lijkt ie vooral permanent verbaasd als een 'douchebag' te camera in te staren, maar later wordt 't wel wat beter. De film ook. Bad Timing heeft een hectische structuur vol wilde cuts hotseknots door de relatie van de professor met een jong Amerikaans ding. Het meisje is een beetje getikt (zie Betty Blue) maar de professor zelf is ook niet helemaal koosjer en op zijn minst een klootzak. O ja, cruciaal detail, in het begin zien we al dat de meid na een overdosis een ziekenhuis wordt binnengereden. Film schept er plezier in te 'cutten' van rochelende doodsnood naar gekreun in bed. (Net als in Betty Blue veel seks) Harvey Keitel speelt een plaatselijke politie-detective die Garfunkel probeert te bewegen tot het bekennen dat het helemaal geen zelfmoordpoging was. Geen slechte film, maar het is allemaal wel asgrauw en sneu, inclusief (min of meer) wat necrofilie! Zit overigens een mooie cover in van Waylon Jennings Dreaming My Dreams With You. Ik hoopte dat het Art Garfunkel zelf was, zou zijn beste bijdrage aan het project zijn geweest, maar het was ene Billy Kinsley die zong.

Five Easy Pieces
Nicholson eind jaren '60 en een groot deel van de seventies lijkt garant te staan voor klassiekers. Gouden periode ook van Hollywood natuurlijk, frisse wind enzo. In eerste instantie lijkt hij in Five Easy Pieces een blue collar guy te spelen die op olievelden werkt ondertussen grappend en grollend met een maat, met de vriendinnen uit bowlen en rommelen met weer wat andere chicks. Maar dan gaat ie zijn zus opzoeken. In een dure muziekstudio. En blijkt Nicholson uit een elitaire pianistenfamilie te komen. Zijn vader is ziek, dus voor het eerst in jaren gaat hij terug. Na veel getwijfel (Nicholson zwiept gefrustreerd heen en weer in de auto) neemt ie zijn vriendin toch maar mee. Een hele leuke rol van Karen Black, als Flodderig type, met permanentje en een obsessie voor liedjes van Tammy Wynette. (Die zowel door haar als door Tammy zelf gezongen uitgebreid op de soundtrack terugkomen) Haar personage is, natuurlijk, ietwat te schematisch het totaal tegenovergestelde van de familie die ze bezoeken. Daar hebben ze geen ineens tv. De tegenstelling is soms grappig, maar ook wel schrijnend want het personage van Nicholson valt overal tussen. Magnifiek eenzaam einde met een veraf shot van een truckstop.

Touching The Void
Heel lang dacht ik dit stelt niet veel voor, maar het gaat echt om het laatste kwart. In eerste instantie een typisch Discovery Channel shockdoc met kutmuziek (die had sowieso echt wel beter gekund ook in de betere fasen) Twee jongen Britse bergbeklimmers vertellen als talking head hoe ze in '85 een Peruvaanse berg bedwongen. Of dat althans probeerden. Ze laten een toevallige Britse passant achter in een basiskamp en beginnen. Het is een gedoe maar de top wordt gehaald, maar juist de afdaling is risky. (Schijnt altijd zo te zijn) Er was geen film als eentje niet half de berg af dondert, daar hangt, de ander kan niets anders doen dan het touw doorsnijden en zelf met moeite het kamp weer bereiken. De ander (hij lijkt een beetje op wielrenner Marc Lotz) een ambitieus figuur, is in een of andere spelonk gedonderd. Het is onmogelijk om die angst van een eenzame nacht daar opgesloten zitten op celluloid te krijgen. (Ik vergeet nog dat ie zijn poot had gebroken) Maar goed, hij klimt eruit en vanaf het moment dat hij door een gangetje naar buiten kruipt en languit in de zon gaat liggen wordt de film eindelijk heel mooi. Want hij is er dan nog lang niet. Juist dan nog sterven zou zo erg zijn, en dat gevoel krijg je als kijker wel mee. Met de bekende psychologie-tactiek van kleine stapje ("Kaizen") weet hij zich vooruit te strompelen en hoppen en dan komt het mooiste moment, hij ligt vlakbij het kamp, hij ruikt de pisplek en dan is de vraag - het is dagen later- zijn mijn maten er nog? Hier schittert het derde wiel aan de wagen (niet eens een bergbeklimmer, waar ik een enorm sympathie voor heb) want die wordt wakker. Hij hoort de stem liggend in de tent. Maar hij durft niet te gaan kijken, bang als hij is wat hij aan zou treffen. Mooiste beeld van de film. Eindelijk komt alles goed, natuurlijk.

nieuwe Coen brothers viel mij ook erg tegen.. geen moment begon dit verhaal voor mij te leven. Kreeg de indruk van een Amerikaanse poging tot Europese, quasiliteraire zwartgalligheid. Een lege huls. Barton Fink blijft ook mijn favoriet, die eerie sfeer verdwijnt nooit meer uit je systeem als je die film gezien hebt. Vooral het onverwachte einde.. krijg er kippevel van als er ik alleen aan denk.
the sound of insects is wel a must see. een radicaal uitgebeende versie van de thema's van into the wild/grizzly man. zeer aangrijpend. en eindelijk ook There will be blood ondergaan; Daniel Day Lewis in een alles verzengende rol. Films die de kijker ernstig verwond in zijn stoel achterlaten.

@Ludo, @Vido Liber
qua componistenfilms kan ik Tous les matins du monde (alain corneau, 1991) ernstig aanraden, over viola da gamba componisten Sainte Colombe en Marin Marais, met pa en zoon depardieu. Geserreerd Frans kostuumdrama over de ultieme kwestie: muziek als beyond any reality, of muziek als a nice way of living? Sindsdien ben ik completely hooked on viola da gamba. Amadeus staat als sinds ik me kan herinneren in mijn persoonlijke top 3 van films die je in je graf wilt meedragen. En ondanks alle films die ik erna zag blijft Amadeus me ontroeren (al direct in de openingsscene met Pergolesi kun je mij doorgaans opvegen).

ja zelfs de muziek van Mozart wordt goed in die film ;) (mijn gebruikelijke grap)

bij viola da gamba moet ik altijd aan garnalen denken.

Tous Les matins staat genoteerd.

Vreemd, ben ik de enige die Amadeus verschrikkelijk vond? :) Amerikaanse nicht met pruik doet 3 uur vervelend en gaat dan gelukkig dood (was dat ook niet ooit zo'n interwebs meme?)

Ik heb 'm nooit gezien, spreekt me niet echt aan.

En zo'n samenvatting zal me ook niet overhalen. :)

LOL. Ben toch wel benieuwd wat voor een film Martijn nu in zijn hoofd heeft. Die film heeft er voor gezorgd dat ik waarschijnlijk voor de rest van mijn leven geen Mozart wil horen (maar ja het is in het algemeen al niet mijn favoriete tijd.)

Hier nog een groot fan van Amadeus. Alhoewel ik moet bekennen de scenes met mozart zeer vermakelijk te vinden, zijn het de scenes met Salieri die me echt raken (dat geldt ook voor jairzinho merk ik). En zoals ik al eerder heb gezegd: wat ik zo fantastisch vind is dat Salieri zijn uiterste best doet om Mozart kapot te maken, iedere keer als Mozart hem vraagt wat hij van zijn laatste werk vond, dan zie je dat Salieri niets anders kan doen dan de waarheid spreken. Ja, daar krijg ik rillingen van :) Mediocrity kills, prachtig gegeven dat ik niet vaak zo sterk heb gezien. Alhoewel ik laatst Peer Gynt van Ibsen heb gezien. Dat loog er ook niet om!

Salieri die een vluchtige blik werpt op een partituur van Mozart en alleen al bij het lezen van de noten door de schoonheid van de muziek wordt opgezogen, tegen wil en denk. Een mooi moment dat me 25 jaar na dato nog steeds scherp voor de geest staat.

Toevallig gisteren eindelijk Milos Formans andere klassieker The Firemen’s Ball (1967) gezien. Heeft ook zo zijn muzikale momenten, maar dan anders.

Da's nog altijd mijn favo Forman...

Ik houd geen moment van de bedachte protagonist. Kan mij het schelen wat hij allemaal meemaakt.

Agreed. Normaliter hebben hun personages iets tragikomisch in hun onbeholpenheid, maar dit keer vond ik het een ergerlijke schlemiel uit
de Woody Allen-school. Ik vond ook dat ze dit keer ook wel heel vaak de absurde lolbroek aantrokken. Toen die rabbijn de namen van the Jefferson Airplane begon op te dreunen, begon ik maar eens op mijn horloge te gaan kijken hoe lang het nog ging duren.

bizar: zelfs het lezen van olaf en vido over Amadeus genereert kippevel. Inderdaad: Salieri steelt de show. Vgl. F Murray Abraham (Salieri) die een Mozartpartituur leest met die waanzinblik van Daniel Day Lewis in There will be blood, waarin alles waarover een topacteur moet beschikken zit samengebald: afgrondelijke haat, besef van die hatelijkheid, onvermogen om het ten goede te keren, onmacht, uit alle hengsels losgeslagen agressie.. en dat alles in 1 oogopslag.
Ook: het zoon-vader motief.. die duistere scene's met de muziek van Don Giovanni. Overigens zijn er (gelukkig) natuurlijk direct musicologen opgestaan om te stellen dat de historische Salieri het allemaal niet zo kwaad meende. Totaal niet interessant, me dunkt..

http://content.answers.com/main/content/img/webpics/Miramax.jpg

MIRAMAX RIP (stond toch wel garant voor Amerikaanse arthouse kwaliteit)

Ja, wie had dat, pakembeet 15 jaar geleden, kunnen denken? :(

Miramax was een begrip, maar de praktijken van de broertjes Weinstein waren zeer berucht. Lees vooral Down and Dirty Pictures (Peter Biskind, 2004) en huiver. Ben zeer benieuwd naar de speelfilmversie met Vincent D'Onofrio in de rol van Harvey Weinstein.

Miramax was een begrip, maar de praktijken van de broertjes Weinstein waren zeer berucht.

hoort er gewoon bij ;)

One reason for the delays and non-releases of films was an accounting scheme the Weinsteins used to shift potential money-losing films to future fiscal years and ensure they would receive annual bonuses from Disney

Plein Soleil
Uit 1960. Als ik me niet vergis de eerste in een reeks Talented Mr. Ripley verfilmingen waar sommige mensen ontzettend filosofisch over kunnen doorzagen, heb zelf alleen eerder de versie met de verschrikkelijke Matt Damian gezien. De jonge Alain Delon is vanzelfsprekend veel gaver als Ripley, heeft precies de juiste oppervlakkige kilheid voor de rol. Mooi gefilmd met veel spiegels natuurlijk, mooie Italiaanse huizen en dat begint nu toch echt op te vallen: ouderwetse technologie, man de moeite die moet gedaan worden om te telefoneren of geld te wisselen (laat staan die belachelijk grote Lire biljetten. :)

<spoiler>Kan me herinneren dat ik ergens had gelezen dat auteur Patricia Highsmith het eind teleurstellend moralistisch vond en ze had ook wel gelijk al is de vondst wel goed gedaan. Maar de hele lol van zo'n Ripley figuur is natuurlijk dat hij niet gepakt wordt.

Ik heb die met die verschrikkelijke Damon nooit gezien. Is het einde ook hetzelfde? Ik lag bij Plein soleil toch tien minuten in een deuk.

Midnight Eye contributors hebben eindelijk hun beste Japanse films van het jaar gekozen:

http://www.midnighteye.com/features/best-of-2009.shtml

Love exposure wint...

Is het einde ook hetzelfde?

Volgens mij niet, kan het me niet zo goed herinneren. In een deuk, waarom dan? Omdat het zo uit de hoge hoed werd getoverd?