Filmforum

exactly mij mening (ergens in de 10000 posts in deze thread :) )

De onderkant:

Coffee and cigarettes (Jarmusch, 2003). Lame Jim, lame! Een film die bestaat uit korte scenes, het gaat eerder fout dan goed. In feite is deze poging van Jarmusch zwaar inferieur aan het geïmproviseerde Blue in the face, waarin Jarmusch – als ‘acteur’- een van de hoogtepunten vormt. C&C blinkt uit door gemakzucht, met als dieptepunt de zeer exemplarische scene met Iggy Pop en Tom Waits. Zet twee charismatische mensen met een halfbakken idee in een diner en de magie ontstaat vanzelf wel, dat moet het idee geweest zijn. Ergerlijke arrogantie. En wat gaat Iggy nat. Er zit tegen het eind een leuke (en niet toevallig, gescripte) scene met Alfred Molina en Steve Coogan (als ik het wel heb). Dat was het enige lichtpuntje voor mij.

April story (Iwai, 1998) Niemendallerig filmpje over meisje dat naar de grote stad trek tom te gaan studeren en daar schorvoetend haar eerste contacten maakt. Best lief, maar Iwai kan veel beter (zie All about lily chou chou, Love letter). Denk Meg Ryan in de hoofdrol en het orientalisme wordt zichtbaar.

Gabbeh (Makhmalbaf, 1996). Oogstrelende fabel over een meisje dat van een kleed tot leven komt en het verhaal vertelt van haar pogingen tot een huwelijk dat steeds gedwarsboomd wordt door vaders die eerst vindt dat ma moet bevallen of dat een oom moet trouwen etc. Ondertussen zit de bronstige geliefde al aan de horizon te lekken op een paard. Film die de hele cyclus van het leven in een notendop wil vangen en brrrrr....dan krijg ik wereldwinkel-associaties. In abstracto vergelijkbaar met Spring, Summer, Fall, Winter ...And Spring. Vond ik destijds ook zo vreselijk. Nee, geen cinema voor mij, dit.

Het middenstuk.

Shara (Kawase, 2003). Hierboven al door Ludo besproken. Licht drama over een gezin en een paar gelieerden in een klein dorpje dat het leven oppakt na de verdwijning van een jongetje. Onspectaculair en ingetogen, maar uiteindelijk aanzettend tot een emotionele katharsis. Kawase balanceert daarmee net als in The mourning forest op het randje van bombast, maar het levert wederom een prettige film op.

Taxi to the dark side (Gibney, 2007). Docu die kijkt naar de Amerikaanse war on trrrrr en inzoomt op de mensen die gevangen worden genomen. Centraal staat een onschuldige taxi-chauffeur die door de Amerikanen bont en blauw wordt geslagen en het loodje legt. De docu probeert aannemelijk te maken dat de foto’s uit Abu Ghraib geen ontsporing lieten zien maar een onfortuinlijk naar buiten gekomen illustratie van bewust beleid. Zoals wel vaker met Amerikaanse politieke docu’s: een Europees academicus zal beduidend minder van zijn sokken worden geblazen dan de FOX-kijkende Amerikaan, maar de docu zet alles mooi op een rijtje.

Ma nuit chez Maud (Rohmer, 1969) De bekendste Rohmer over een katholieke academicus (Jean-Louis Trintignant) die zijn lustgevoelens weet te rijmen met zijn geloof door zijn zinnen te zetten op een afstandelijk meisje die dezelfde kerk bezoekt. Een en ander komt op de helling te staan als Tritignant een tegenpool ontmoet en min of meer gedwongen wordt met haar een nacht door te brengen. Dit vatte voor mij geen vlam. Het vele charmante geouwehoer, zo kenmerkend voor Rohmer-films, kan ik zeer waarderen, maar de thema’s zijn hier zo gezwollen dat elke volzin een scala aan filosofische en morele consequenties in zich draagt die ten onder gaan in het tempo van de film. Kijkt als een boek.

Up the Yangtze (Chang, 2007). Mooie documentaire over de drieklovendam die een groot deel van China onder water zet. De dam komt effe in beeld maar de docu gaat natuurlijk over de mensen rondom. Inderdaad, Jia’s Still life is dichtbij. Mooiste verhaallijn is die van het personeel van een cruise-ship waar rijke westerners op rond dobberen. Hieronder bevinden zich de mensen die noodgedwongen mee moeten doen met de veranderende tijden, en de mensen met dollartekens in hun ogen. Fascinerende wrijving.

De bovenkant.

Close up (Kiarostami, 1990). Is hierboven al het een en ander over gezegd. Hoogst originele film. Van genoten. Beviel me stukken beter dan The taste of cherry dat ik veel te academisch vond.

Night and the city (Dassin, 1950). Klassieker die zijn faam waarmaakt voor mij. Prachtig ´drama´ over anti-held Harry Fabian die vanalles probeert om zijn slagje te slaan en uiteindelijk denk de bokswereld van Londen in zijn handen te kunnen krijgen. Dat de held zal falen staat niet ter discussie en het is het doeltreffend uitgevoerde verhaal dat uiteindelijk de meeste indruk maakt: Tragisch maar lichtvoetig, en ondertussen gitzwart. Ja, daar houden we van.

L’année dernière à Marienbad (Resnais, 1961). Met vette tegenzin aan begonnen want Resnais’ andere wapenfeit, Hiroshima mon amour, vond ik een afgrijselijke draak, met zijn zelfingenomen, bombastische quasi-diepzinnigheid. In feite kun je hetzelfde plakken op deze, maar ik moet toegeven dat dit etiquette hier toch niet echt blijft zitten. Er is namelijk geen andere film zoals L’année... Het is een volstrekt unieke film die volledig op zichzelf staat: je weet niet echt wat je zit te kijken, wat waar is, wat niet, wat nu eigenlijk gebeurt. Het verhaal had ook in drie minuten gekund: man probeert een jaar na de encounter een vrouw ervan te overtuigen met hem te elope-en, vrouw doet vooral moeilijk. Het zijn de trage, lange shots door het barokke hotel die me zullen bijblijven (en die me deden denken aan The shining) en die een mooi contrast vormen met de leegte van de in het hotel vertoevende jetset. Geïnterpreteerd als een parodie op Hollywood-romantiek, maar dat lijkt me volstrekte onzin. Daarvoor neemt Resnais zichzelf veel te serieus. Dat is eigenlijk het enige manco van de film: het is zo verdomde serieus. Hadden die dialogen niet gewoon een stuk aardser gemoeten? Was L’année... maar geen Franse film geweest, maar een Italiaanse. Dan was het waarschijnlijk helemaal raak geweest.

Keane Geslaagde film over man die op een station rondvraagt of iemand zijn vorig jaar verdwenen dochtertje heft gezien. Goeie binnenkomer. Keane is een man die nog net niet aan de zelfkant is beland en zijn radeloosheid nog maar net in de hand heeft. Hoe dicht gekte bij normaal geaccepteerd gedrag ligt wordt duidelijk als Keane een vrouw met dochter ontmoet, een ontmoeting die zijn leven weer inhoud geeft. Al broeit het steeds. Het knappe van Keane (die door zijn uit de hand geschoten dicht-op-de-huid-realisme mij nogal deed denken aan Day in day out) is dat hij de achtergrond en beweegredenen van het hoofdpersonage vaag laat, zodat je Keane als kijker zeer onbetrouwbaar vindt, en het dus alle kanten op kan. Prachtige hoofdrol van de voor mij onbekende Damien Lewis.

ah :)

In feite is deze poging van Jarmusch zwaar inferieur aan het geïmproviseerde Blue in the face, waarin Jarmusch – als ‘acteur’- een van de hoogtepunten vormt

hierboven ook nog door mij besproken, Blue in the Face bedoel ik, inderdaad gezelllie. Coffee and Cigarettes vond ik zelf ook best aardig overigens.

zelf net wel een goeie Makhmalbaf, waarover later. Ik was even in (begrijpelijke) verwarring dat Close-Up ook van Makhmalbaf was, hah.

L'Annee, Night and the City en Keane op de lijst. (die leeg begon te raken, ik kan al die mumblecore films maar niet vinden)

van Resnais heb ik naast Hiroshima (wat ik ook niks vond) Mon Oncle d'Amerique en Providence gezien. films die heel slim proberen te zijn.. (nou ja en 't ook ZIJN, maar het is wel een beetje irritant) Mon Oncle is 't leukst.

Schrijf Makhmalbaf nog niet af, Olaf, Salam Cinema en Nun va goldoon (Moment of innocence) zijn niet te vergelijken met Gabbeh. Scream of the ants kan je daarentegen rustig overslaan denk ik. ;)

Eens met andere Martijn. Gabbeh vond ik ook niks, maar de twee films die hij noemt zijn echt heel goed.

Salam cinema staat al klaar. Net als twee films van zijn (kennelijk) dochter. Ik geef niet zo snel op. Ben immers ook nog steeds bezig met Godard ;-) Ook ingegeven door Vido's activiteiten.

Dat zullen Sib (The Apple) en Takhte Siah (Blackboards) zijn, ook mooi maar zij is altijd wat politieker.

Wel altijd bizar als je hoort hoe oud ze was toen ze die films maakte (en naar verluidt een ware furie op de set).

Makhmalbaf heeft zelfs 2 regisserende dochters. Van de nu 20 jaar jonge Hana ging vorig jaar Buddha Collapsed Out Of Shame in première.

Yep, en een regisserende vrouw, die film moet ik nog steeds bekijken.

Una Giornata Particolare
Mooi kammerspiel. Sophia Loren is een laag opgeleide huisvrouw die helemaal into El Duce is om aan haar verschrikkelijk huwelijk te ontsnappen, Marcello Mastroianni de sophisticated homo die bij de radio is weggewerkt door de facisten. Ze blijven alleen achter omdat de rest van de mensen naar Hitler is gaan kijken. Zij denkt eindelijk een leuke man gevonden te hebben, hij was eenzaam omdat zijn geliefde is verbannen naar Sardinië.

Insomnia (USA)
Al Pacino is goed in vorm in deze remake van de Noorse klassieker. De Amerikaanse film heeft iets meer actie en iets minder psychologie, maar het blijft een ijzersterk gegeven.

Moment of Innocence
Superslimme en mooie film. Regisseur Makhmalbaf houdt audities voor een nieuwe film over z'n jeugd. Dan duikt de agent op die hij vroeger in zijn rebelse jaren had neergestoken (wat hier van waar is, is niet te zeggen, feit en fictie zijn hier totaal onbelangrijk geworden) Makhmalbaf (een mooie naam voor een hond dacht ik ergens, zonder gein) verandert van plan en besluit met de agent een duo-film te maken. De agent cast zijn jonge zelf en Makhmalbaf doet hetzelfde.. En dan de gebeurtenissen naspelen. Even simpel als geniaal. Mooiste moment van onschuldigheid. Makhmalbaf rijdt met zijn jongere zelf en de "actrice" die zijn vriendinnetje moet spelen, naar zijn vriendin van vroeger. Terwijl Makhmalbaf met haar praat, praten de twee met elkaar. Eerst "normaal", maar dan uit 't niets in hun rol. Magistraal.

Keane
Goede tip. Eerste half uur is zeldzaam naar en uiterst knap gespeeld. Een gestoorde, gestresste man op zoek naar z'n dochter, achtervolgt door denkbeeldige demonen. Zou hij zelf wat met de verdwijning te maken hebben? Of is de hele verdwijning imaginair? Dacht overigens dat de film in Engeland speelde, maar het blijkt al snel New York. Toch tevreden om later te zien dat acteur Damian Lewis is. Hij is Keane en draagt de film in zijn eentje, tot hij in zijn hotel vriendschap sluit met een vrouw en haar dochter. Na een tijdje laat de vrouw het kind zelfs bij 'm achter. Oh, oh, als dat maar goed gaat. Er volgen prachtige, hartverwarmende scènes van een wankele vriendschap, waar de man de zwakkeling is en 't jonge meisje sterk en troostend. En dan neemt Keane haar mee voor 'n reprise.

Los Muertos
Handelingenfilm. Een man in een commune, houtzaagwerkplaats, nee, gevangenis natuurlijk. Ergens in de jungle van Argentinie. Hij komt vrij en gaat op weg naar zijn dochter die op een eilandje woont. Veel gewandel, gekano en even langs de lokale hoer. Mooiste handeling: man maakt vuurtje, blaast de rook in een boomschors om daar vis te roken. Ofzoiets, het kon ook best knapperige boomschors met honing zijn. Even later komt ie 'n geitje tegen die angstig aan de rand van het water staat, ik denk: wat lief hij neemt 'm mee. Dat is ook wel zo, maar niet levend natuurlijk. Keel open, bloed gutst in de boot.. En dat is dan nog van veraf gefilmd, daarna gaat 't beest open en krijgen we een biologie-lesje ingewanden, die na verwijdering in de rivier worden gesmeten. Leerzame film dus en heel organisch je kunt de omgeving bijna ruiken. Alleen 't einde is wat nikserig, als is dat misschien beter dan een uitbarsting van geweld, wat je ook vaak ziet.

och tevreden om later te zien dat acteur Damian Lewis is

Engels is.

Die agent is idd degene die hij neerstak tijdens de revolutie. De Iraanse titel (Nun va goldoon) betekent trouwens Brood en bloemen. Hoe dat Moment of innocence wordt weet ik niet. :)

ah :)

ik geloofde wel dat dat echt de agent was, maar 't lijkt te mooi om waar te zijn dat die agent echt op zo'n auditie verschijnt. het maakt ook allemaal niet uit. ;)

doe 'ns een Makhmalbaf top 3 Martijn. ik geloof dat je her en der al dingen getipt is, maar voor 't eenvoudige overzicht ;)

Tja, ze deden gewoon allebei hun werk, de politieagent en Makhmalbaf als communistische revolutionair.

Tja, mijn idee over Makhmalbaf's werk is niet helemaal in lijn met die van sommigen hier die alles wat riekt naar spiritualiteit afwijzen... terwijl dat juist bij hem er altijd in zit (soms een beetje verstopt, zeker als je niet zo veel van Islam afweet).

In volgorde van favorietheid:
Scream of the Ants (als een wma met duitse ondertitels, hoop nog eens een betere versie te vinden al zie ik dat ie hier nog steeds niet te krijgen is dus volgens mij alleen nog met Franse ondertiteling maar da's niet veel beter dan m'n Perzisch :D )
Bicycleran (The Cyclist)
Nun Va Goldoon
Salam Cinema
Gabbeh
Safar-e Khandahar (Kandahar)

thx :) ik zal eens gaan speuren. The Cyclist moet wel een klassieker zijn, in Close-Up etc.. Kandahar wel 'ns gezien trouwens :)

Kandahar is elke 3 maanden op tv, de enige die ze daar bij wereldcinema interessant vinden want ach gut, die Afghanen toch...

Flirt (van Eijck, 200?). 5-voor-tien-euro-bak van de Free Record Shop. Ik had Underground (Kusturica), Mystery train (Jarmusch) en Rosetta/La promesse (Dardenne), The beach voor mijn vriendin. En toen was het Caligula of Flirt. Moet je vervolgens natuurlijk niet gaan zitten kijken. Terstall schreef mee aan het scenario, maar godskolere wat een armoe. Festival der clichés met een tenenkrommend verhaal en dito cast die zeer goed is in het niet verbloemen van slechte tekstregels en het meerendeel als ‘veel te bedacht’ eruit weet te krijgen. Lichtpuntje is Rifka Lodeizen die ik op één of andere manier altijd wel graag zie (alhoewel ik niet op dr val en ze ook dr zwakke momenten heeft) en hier in ieder geval alle sporadisch leuke teksten heeft in haar scenes alleen of met droogklootproducer Arend Jan Heerma van Voss (übercorpsballennaam trouwens). En feel-good toegankelijke films over die lekkere gekke en oh zo vrije Amsterdammers: Ik spuug er inmiddels op. Dan maar elitair.

Oh ja, er zit nog een cd's met extra's bij! Geen geld toch...

Sin Noticias de Dios (Augustín Díaz Yanes, 2001). Penélope Cruz vs. Victoria Abril, als duiveltje vs. engeltje die touwtrekken om de ziel van een ontzettende eikel. Minder voorspelbaar dan ik had verwacht eigenlijk. Best wel goede verbeelding van de hel ook. Jammer dat de film op het laatst verzand in makkelijk geweld, maar goed. Opvallend ook dat Cruz onuitstaanbaar is in haar Amerikaanse periode en in Spanje te schattig voor woorden, zal wel door die cruciale triestheid zijn die er bij haar altijd insluipt.

Simple Men
Een van de betere Hartleys. Zeer toegankelijk, vooral dankzij de muziek veelal van Hartley zelf die de scènes wat diepte geeft. Muziek als smeermiddel zeg maar. Crimineel Robert Burke is weer van de partij, met z'n nerdy broertje (Bill Sage) gaat ie op zoek naar hun vader, een honkballer annex anarchist die voor de politie op de vlucht is. Ze belanden ergens in een gat, waar ze Karen Sillas (supervrouw!) en de mysterieuze Elisa Lowensohn tegenkomen. Er vormen zich wat relaties, regular Donovan geeft ook nog wat grappen en discussies aan, terwijl een andere regular weer 'ns op zijn gitaar speelt. Gedanst wordt er natuurlijk ook nog. Het werkt allemaal perfect in deze film, behalve dan 't eind als ze (spoiler) de vader vinden (nou ja vinden) Hij lijkt een beetje op Jan Wolkers en op de een of andere manier werken zijn scènes niet. Misschien had ie maar niet op moeten duiken.

Mildred Pierce
De soapopera-versie van Citizen Kane? In elk geval een even uitgekiende, ingewikkelde structuur en ook hier mompelt een stervende 1 woord aan 't begin. Alleen is dat hier wat minder mysterieus: Mildred. Zou zij achter de moord zitten? De politie gaat haar de hele nacht eens uithoren en zij maar vertellen (deed me denken aan weer andere noir met een man in een verlaten kantoor achter een typemachine oid) Goed, deze Mildred Pierce (Joan Crawrford) is een middle-class vrouw met 2 dochters en een vreemdgaande man. Man verlaat haar eindelijk en vrouw moet als serveerster gaan werken, wat haar dochter een verwaand Martina Hingis-tutje (Ann Blyth) het ergste van 't ergste is. Ze voelt zich toch al verheven boven d'r moeder. Ondertussen hoest het lieve kleine dochtertje een beetje en u weet wat dat betekent in films. De serveerster wordt echter een restaurant-magnaat en nu stroomt het geld in bakken binnen. 1 probleem, met geld ben je nog geen upper-class worden, dus komt er een adelijk figuur om de hoek kijken. Dat is de man die aan 't intro zijn laatste adem uitblies. Met hem begint alles pas echt in 't honderd te lopen. Gecompliceerd op een lekkere manier, er is bijvoorbeeld ook nog een jeugdvriendje van Mildred, gespeeld door Jack Carson, die in zijn eerste scène eens lekker de macho uithangt, zoals alleen in dit soort films kan.

Ace in the Hole
Op imdb vraagt iemand in de FAQ of dit boek op een roman is gebaseerd. Het antwoord schijnt nee te zijn, maar de opening komt mij (ook) zo onwaarschijnlijk bekend voor. Uit een boek, dacht ik.. Maar welk..? Een New Yorkse journalist (Kirk Douglas) komt op de redactie van een klein krantje en pocht zich daar naar een baan. Flash forward naar een jaar later, hij begint zich te vervelen met het lokale non-nieuws. Dan worden hij en en een jonge fotograaf naar een slangenjacht gestuurd. Onderweg blijkt er echter een man in een grot vast te zitten. Tataa, de ace in the hole! Dit is zijn kans. Hij overtuigt de sheriff dat de man op een langzame manier moet worden gered.. En heel cynisch ontstaat er een waar spektakel vol toeschouwers, die zich uitstekend vermaken. Ik dacht dat de jonge fotograaf de personificering van "gewetenswroeging" zou worden, maar hij wordt afgevoerd. Het moet een beetje uit de journalist zelf komen. Wel te laat natuurlijk. Film is wat te lang, of beter, te uitgesmeerd, maar best vermakelijk. Goeie femme fatale ook (de peroxide-blonde echtgenote van de man in de grot)

Jules et Jim
Deed me niks! Ai! Was totaal verrast door de tijd waarin het zich afspeelde. Ik dacht dat wordt een driehoeksverhoudinkje in het Parijs van begin jaren '60. Beetje dollen als in die film van Godard. Mais non, het is een (soort van) 1e Wereldoorlog fan. De eerste helft lijkt een eerbetoon aan de stomme films, met al die oude beelden en de personages bewegen zich ook hetzelfde. Leuk. Hier zit ook de mooiste scene, een montage rond een vakantie op 't strand. begeleid door een fraai thema van componist Georges Delerue. Een soort van "raindrops keep falling on my head"-moment, met Billy en Sundance en hun meisje. Na de oorlog glijdt de film in iets moderner vaarwater en begin het gebakkelijk met Jeanne Moureau en haar continue inwisseling van de mannen. Terwijl de beste vrienden Jules en Jim haar toch maar trouw blijven. Het werd wat vervelend, ook weer met zo'n voice-over die de oorspronkelijke roman lijkt voor te lezen.

Was totaal verrast door de tijd waarin het zich afspeelde.

Ha! Ik ook. Verder erg mooie film (die poster ervan is subliem).

Hm grappig, Ludo. je bent nog wel Truffaut-fanaat. Vind dit toch wel zijn meest memo......hmmmm of 400 coups....

Heb dit weekend o.m. Marketa Lazarova gedaan (Vido's tip). Ben nog aan het bijkomen, vanavond meer.

oh die moet ik ook nog zien (Marketa, maar die speellengte..)

ik weet niet of ik Truffaut fanaat ben, ik zou 't wel willen, maar als ik 400 coups en deze niet zo waanzinnig goed vind, jee.. shit!

met welke actrice verwar ik Jeanne Moureau als ik dacht dat ze aan een overdosis in een auto was gestorven? (beetje a la de film, nou ja)

Ludo, bedoel je niet Jean Seberg? Intimiderend mooie vrouw, die tragisch aan haar einde kwam. Speelde samen met Nico in Les Hautes Solitudes.

ah zie je een Jean! ;) *klik* ohh de krantenverkoopster! Prachtvrouw inderdaad.

Simple Men… Gedanst wordt er natuurlijk ook nog.

Jazeker. Het dansje op Sonic Youth. Direct geïnspireerd door Bande à Part. In beide gevallen kan ik een blij gevoel niet onderdrukken.

Donovan is zo leuk in die film ("I can't stand the quiet!!").

Ik zit met een kapotte modem, dus effe geen kijkverslagen. De dienstdoende bij Telfort rekent minimaal 5 werkdagen voor het toesturen van een nieuwe. Fascisten. So much for freedom of speech...

au! bastards.

ik vond zelf in Simple Men die "Dennis" 't grappigst. gewoon in alles, niet een specifieke grap.

Gabbeh
De sprookjeskant van Makhmalbaf. Een kibbelend bejaar echtpaar wast een Gabbeh (tapijtje) in de rivier. En dan zit daar ineens een meisje! Het tapijtmeisje. :) Ze begint te vertellen over hoe ze wil trouwen met een mysterieuze man die haar nomadenfamilie achterna rijdt. Pa zegt: eerst moet oom terugkomen, dat blijkt Martin Jol te zijn, maar dan zegt pa: eerst moet ma bevallen, etc. Aangenaam poëtisch allemaal, al prefereer ik toch de meta-Makhmalbaf.

Night and the City
Ik houd gewoon niet van worstelen denk ik. Redelijke film noir van Dessin, met (op de belangrijkste posities) een Amerikaanse cast. Vraag me af of de opnamen dan ook niet gewoon in een Amerikaanse studio zijn gemaakt. Doet er niet toe verder. Het tempo is lekker stevig. Een hosselaar die droomt van succes wil worstelpromotor worden, maar daar zijn de huidge maffiose machthebbers in dat wereldje niet blij mee. (Wat tot onofficiële worstelwedstrijden leidt) Parallel daaraan probeert een nachtclubeigenares hem te gebruiken en haar man, de vette nachtclubeigenaar heeft ook nog wat "double-crosses" in gedachten. Heeft ie eigenlijk wel vrienden? Ik vrees van niet, zelfs zijn vriendinnetje lijkt 'm te verraden (en gaat ze niet vreemd met de buurman?)

Glue
Teenangst-films ergens in het lege niets van Argentinië. Emokid wil deze zomer van bil. Alhoewel zomer, de film is geschoten in seventies-achtige bruin/rood/orangje-tinten, wat zodra 't begint op te vallen (zeg na 9 minuten) erg irritant wordt. Alsof je kijkt met je ogen halfdicht. Emokid heeft genoeg andere problemen die zijn doel niet dichter bij brengen. Zijn familie is een chaos, pa (die sympathiek lijkt) gaat constant vreemd, en erg geliefd lijkt emokid ook niet in 't dorp. Hij heeft wel 1 goede vriend, met wie hij rollebolt en in de bus op koptelefoon indiepop (veel Kimya Dawson, Moldy Peaches!) luistert. Ieder 1 oordopje. Schattig, wat zou daar toch van komen? Er is ook nog een meisje met een enorme bril, een loner als 't duo. Driehoeksverhoudinkje dan maar? Oh en die lijm, pa bouwt marquettes, maar je kan meer met die lijm..

Ik bedenk me ineens dat ik er nog een gezien heb van Makhmalbaf: Sokoot (The Silence), ook mooi, maar weer poëtischer (over muziek, al weet ik niet eens meer of je dat ook hoort, omdat vlak na de revolutie muziek in films verboden was, maar volgens mij waren de regels al iets versoepeld ten tijde van die film).

Ah ja Sokoot, dat was die andere die ik klaar had staan en die (gegeven vermeend poëtisch gehalte ervan) nog wel even blijft staan dan :)

Zag gisteren die docu over Joy Division (Joy division, van Grant Gee) van vorig jaar. Grote verschil met de Corbijn-film is dat de bandgenoten aan het woord komen, hetgeen het hele verhaal een tikje gezelliger maakt. Peter Hook over de opnames van Closer: "It was a laugh. Most of the time." Had me nooit gerelaiseerd dat je de titel van die plaat ook als een zelfstandig naamwoord kunt lezen...

Had me nooit gerelaiseerd dat je de titel van die plaat ook als een zelfstandig naamwoord kunt lezen...

LOL...ik ook niet.

ik had the Cyclist van Makhmalbaf binnen, dacht ik, via Emule. maar toen was ie ineens verdwenen. gebeurd wel vaker, als ik ze bij completering van het downloaden niet al snel uit de map "incoming" verwijder, verdwijnen ze gewoon. o_O

wat betreft Glue trouwens ook nog mooi.. de jongens willen gaan zwemmen, maar voordat je in Patagonie in een zwembad kan (klaarblijkelijk) moet je eerst een UITGEBREIDE controle ondergaan, die meer weg heeft van een aanmelding in 't leger. (en dan blijkt Emokid Zwemmerseczeem hebben, helaas pindakaas)

Chop shop ( Bahrani, 2007). Een van de verrassendste nieuwe films die ik dit jaar zag. Klein snippet-of-life-verhaal van een vroegwijs jongetje dat met zijn zus leeft aan de rand van New York, waar auto-onderdelen het leven beheersen. Film pretendeert weinig, eindigt even abrupt als hij begint, maar het voelt helemaal goed. Aanrader.

Marketa Lazarova (Vlacil, 1968). Vond het begin, in tegenstelling tot Vido, wel degelijk zwaar om te volgen. Hoop karakters, de namen vallen slechts sporadisch en de verhaallijn is vanaf de eerste seconde impliciet. Daarnaast lijkt de geluidsband, met veel echo en gefluister, in een ander kamertje te ronken dan het celluloid, en nauwelijks verbonden met het verhaal. Maar wat die gozer van de filmkrant aan het doen was tijdens het kijken weet ik niet, zo cryptisch was het nou ook weer niet. Tis een soort Shakespeariaans “wie de bal kaatst, kan hem terug verwachten”. Wat me het meest bij zal blijven is de fotografie (veel memorabele shots!) en de surrealistische jaren-60 sequenties. Het is een hele zit, maar je ziet wel iets dat je niet dagelijks ziet.

Trembling heart (Chang, 1999). Nee dan dit. Ik heb het aangezet en twee uur later was het klaar. Ging over de liefde, meer wil ik er niet over kwijt.

Isabella (Pang, 2003). Dit was beter. Meisje doet na overlijden van moeder poging in beeld te komen bij vermeende vader, hard-boiled cop, die zich tot zijn schrik realiseert dat zijn dochter in mum van tijd bij hem ingetrokken is. Kabbelende film die laat zien hoe de twee naar elkaar toegroeien.

Beijing bicycle (Xiaochuai, 2001) Nog een heel stuk beter. Een beetje cinema-liefhebber begrijpt dat als iemand in scene 1 zijn fiets heel erg nodig heeft, deze in scene 2 wordt gejat. De hoofdpersoon hier besluit zijn fiets te gaan zoeken. Ondertussen volgen we het verhaal van de nieuwe eigenaar. Sterke film die aan de hand van een fiets laat zien dat je het in Peking niet redt als je aardig blijft. Toegankelijker (maar ook minder sterk) dan Cyclo.

Bande à part (Godard, 1964). Er zit een leuk dansje in en er wordt een recordpoging “Louvre kijken” gedaan. De rest was vreselijk, in het hokje “Godards eeuwige meta-gegrap”. Lome cinemavernieuwing die, zo blijkt, behoorlijk op je geeuwspieren kan werken.

Il gattopardo (Visconti). Vormt voor mij een soort tweeluik met Death in Venice. In beide films zien we een centrale, gezaghebbende man die van binnen treurt. En het is aan de kijker om de reden voor de treurnis te expliciteren. In Il gattopardo hebben we een prins (Burt Lancaster) op Sicilië die vorstelijk en vroom leeft als op de achtergrond Garibaldi de eenheid van Italië probeert te bewerkstelligen. De adel weet het op een akkoordje te gooien met de revolutionairen, maar het leven zal nooit meer hetzelfde zijn. Antagonist is zijn lievelingsneef (Alain Délon), een soort son-he-never-had, die de waarden van nieuwe generatie rijken vertegenwoordigt: sluw en pragmatisch. Tijdens een lang uitgesponnen bal zien we de aftakeling van Lancaster geschieden. Veel pracht en praal, virtuoos geschoten en je zit drie uur lang in een andere wereld. Het is de achtergrond van overdadige schoonheid waar het stille verdriet dan bij afsteekt. Daar moet je wel gevoelig voor zijn en ja, dat was ik wel. Visconti’s beste? Wellicht, maar ik vond Rocco... ook zo fijn...

ah zitten weer interessante bij :)

zag op Studio Sport dat Vitesse-coach Hans Westerhof op William H. Macy lijkt, al is die laatste geloof ik helemaal niet zo klein als zijn screen presence altijd suggereert.

Amateur
Bettie Serveert op de soundtrack! Ik was minstens 3 minuten afgeleid, hoe cool dat was.. Verder een onderhoudend rammelende film, een non (Huppert) die pornografische verhalen schrijft en een porno-exploitant (Donovan) die door zijn vriendin annex filmster uit 't raam is geduwd en nu niet meer weet wie hij is. Die pornoster wordt overigens gespeeld door de Roemeense von Lowensohn (een soort Cleopatra, ook in Simple Men) die net als Huppert een accent heeft, wat misschien een accent teveel is in een film. In de making of die ik ook nog zag blijkt die von Lowensohn trouwens een uiterst tof mensch. Amateur bevat, ik vind 't niks voor Hartley, vrij veel geweld en gescheld. Er zijn 2 Tarantino-figuren uit Amsterdam, die helaas geen Nederlands spreken, maar wel van martelen houden.

L'Annee Derniere a Marienbad
Ik vond eigenlijk alleen het ultieme Wiskunde-spelletje Lest Best (Nim) wat hier een prominente rol speelt leuk om naar te kijken. Dat begreep ik tenminste. Een hotel prachtig als het museum van Russian Ark, een man die eindeloos pratend daarin rondzwerft, als een spook. Hij probeert een vrouw te overtuigen dat ze een relatie hadden en de vrouw gaat erin geloven. (Of 't is zo?) Hij dreigt haar te vermoorden, maar het enige dat de nek om had moeten worden gedraaid is de eindeloze orgelmuziek!..

Wolfsbergen
Veel beter dan Guernsey, vooral omdat al het slechte in de eerste helft zit en al 't goeie in de tweede. Eerst zijn er vrij crappy dialogen. De vrouwen in Leopolds film zijn zooo vervelend, ontwijkend. Maar goed, de mannen zijn sukkelige vreemdgangers, dus of dat nou beter is. (Fedja van Huet in soort van reprise van zijn Guernsey-rol)
Jan Decleir is de vreemde eend in de bijt, met zijn accent, zijn hele stem, die wel een voice-over lijkt, dwaalt ie bijna als een spook door het verhaal. Hij is ook bijna zo oud als het personage dat alle drama in gang zet (een oude man die aankondigt zelfmoord te gaan plegen) In het tweede gedeelte wordt er veel minder gesproken, krijgt een haperende platenspeler een mooie rol en schittert een van "Fedja's" dochters. Een jong meisje met een oud gezicht, dat in zelfdestructie vlucht als haar ouders ruziën.

Mutual Appreciation
Wel zo ongeveer wat ik ervan verwachtte. Hoewel, zwart-wit? Nou ja, dat verhult 't low-budget aspect 'n beetj he. Drie volkomen gelijkwaardige hoofdpersonages. Een schaapachtig kijkende muzikant, beetje een pedant mannetje, hij past wel in New York waar ie net naar toe is verhuisd. Een sukkelige universitair docent (of assistent ofzo, gespeeld door regisseur Bujalski) en, de grote heldin van de film Ellie. Een onzekere vrouw, die een relatie heeft met de leraar, maar ook iets voelt voor de muzikant, wat ze dan te snel uitspreekt. Leuk aan Mutual Appreciation is ook het muzikantenfilm-aspelct, met kleinschalige optredens, interviews bij een radiostadion en hoe vage bekenden die zogenaamd iets voor je kunnen betekenen naar je optreden komen kijken en je dan midden in de nacht bij hen thuis belandt. Technisch gezien wordt er goed "gesneden" in de film, altijd op een spannend (da's heel relatief hier) moment, het is een gouden regel natuurlijk, maar 't werkt weer prima hier.

Ah ja Wolfsbergen, compleet vergeten uit te checken.

Die orgelmuziek hahahaha. Ja, die is heel irritant. Tussen statig en goedkope horror in. Ik vond het erg functioneel.

even wat filmforum-archieven gelezen

man probeert een jaar na de encounter een vrouw ervan te overtuigen met hem te elope-en, vrouw doet vooral moeilijk.

(Marienbad) haha ja, laissez moi! laissez moi! non! non! ;)
(The Shining ook inderdaad)

Ja shining, en die film uit één shot: Russian Arc.

Bande à part (Godard, 1964). Er zit een leuk dansje in

Dit is het dansje (leuke muziek ook) dat Tarantino inspireerde tot de al even krukkig-aanstekelijke dansscene van Vince en Mia in Pulp Fiction. Hier is ie
http://www.youtube.com/watch?v=I6pOXjQLh7Y

(nb: meer Youtube links bij uw recensies zouden aardig zijn)

persoonlijk kan ik niet tegen die crappy beeldkwaliteit van YouTube, ik kom er eigenlijk nooit, op een occasional videoclipje of stand-up-comedian geintje na.

De dansjes uit Hartleys Surviving desire en Simple men zijn nog zichtbaar Godard. Kan er eentje vinden:

http://www.youtube.com/watch?v=5R3OB_j7IlA

Die vreselijke gelukskoekjeswijsheden op de voice over, is dat typisch Godard?

die voice over = humor, op z'n Godards natuurlijk.

@Olaf: als je Bande à Part (Godard, 1964) niet te pruimen vond, dan kan ik je Made In U.S.A. (1966) en La Chinoise (1967) van harte afraden. :-) Made In U.S.A. (de laatste Godard met Anna Karina) is voorlopig de ergste Godard die ik heb gezien. La Chinoise = Maoisme tussen de schuifdeuren en een oproep tot terrorisme. Tevens met een bijrol voor een Nederlandse schilder waar ik nog nooit van had gehoord: Lex de Bruijn.

Week End viel mij zeer mee. Alice in een brandend Wonderland vol met imponerende tracking shots (de westerse wereld als een eindeloze file). De 360° draaiende camera tijdens de Mozart-scène is een pracht.

Ik streep hier weer wat titels door :)Ach misschien is de conclusie wel dat ik Godards gevoel voor humor totaal niet deel. En dat ik daarom zijn meest humorloze films de beste vind. In dat geval: Is Alphaville (zogenaamd) om te lachen?

Ik ben inmiddels begonnen aan Pasolini, met Mamma Roma. Later meer.

Is Alphaville (zogenaamd) om te lachen?

Nee, da's een tamelijk serieuze bedoening, maar wel geschoten in prachtig zwart/wit. Gezien met moderne ogen ziet Parijs er in deze film nog steeds uit als een futuristische stad. Als je door de detectiveplot heen prikt, houd je zelfs een liefdesverhaal over en raak je wellicht geroerd door Karina’s laatste woorden. Toch maar proberen dus.

I.t.t. Godard zal Pasolini geen favoriet van me worden. Veel verder dan Teorema (mooi mystiek) en Salò (afschuwelijk, maar verplichte kost) ben ik niet gekomen. Ik ben vergeten welke film het was (Medea of Il Décaméron), maar het boertige niveau van het acteren daarin vond ik zo stuitend dat ik verder niets meer van Pasolini hoefde te zien. Hopelijk kun je me nog op andere gedachten brengen.

Alphaville is ook om te lachen. Net als Weekend trouwens (mmm, Made In The USA en La Chinoise zijn ook keten, ik deel zijn gevoel voor humor gewoon :). Olaf moet lekker Godard vergeten, is niks voor hem, vreemd genoeg vind je verreweg de slechtste van zijn jaren 60 films weer goed (Masculin-Feminin).

Pasolini, kan je bijna niet mis mee gaan. Teorema vond ik destijds hele vage shit, maar het einde is echt briljant. Edipo Re vond ik toen ik jong was ook een eye-opener, in de zin dat ik dacht "dit is echte-echte film". Daarvan is het begin fantastisch. Medea ook prachtig als je van een rauwe interpretatie van Griekse mythologie houdt.
Accattone is heel mooi straat. Il Vangelo secondo Matteo is wel een okay, ruige verfilming het evangelie, maar ik vond de muziek een beetje vervelend.

Het boertige acteren waar Vido het over heeft, slaat denk ik idd op de trilogie Decameron, 1001 Nachten, Cantebury Tales. Heb ik alleen de laatste van gezien en toen hoefde ik die andere twee ook niet te zien.

Saló is een van de naarste films aller tijden. Die vergeet je nooit meer.

Is Alphaville (zogenaamd) om te lachen?

vond ik wel :D

Pasolini, kan je bijna niet mis mee gaan. Teorema vond ik destijds hele vage shit, maar het einde is echt briljant.

En dat einde stond er dus net niet op toen ik 'm op video had opgenomen (was volgens mij keuzefilm in Zomergasten, ooit)... >:(