Filmforum

Hm grappig, Ludo. je bent nog wel Truffaut-fanaat. Vind dit toch wel zijn meest memo......hmmmm of 400 coups....

Heb dit weekend o.m. Marketa Lazarova gedaan (Vido's tip). Ben nog aan het bijkomen, vanavond meer.

oh die moet ik ook nog zien (Marketa, maar die speellengte..)

ik weet niet of ik Truffaut fanaat ben, ik zou 't wel willen, maar als ik 400 coups en deze niet zo waanzinnig goed vind, jee.. shit!

met welke actrice verwar ik Jeanne Moureau als ik dacht dat ze aan een overdosis in een auto was gestorven? (beetje a la de film, nou ja)

Ludo, bedoel je niet Jean Seberg? Intimiderend mooie vrouw, die tragisch aan haar einde kwam. Speelde samen met Nico in Les Hautes Solitudes.

ah zie je een Jean! ;) *klik* ohh de krantenverkoopster! Prachtvrouw inderdaad.

Simple Men… Gedanst wordt er natuurlijk ook nog.

Jazeker. Het dansje op Sonic Youth. Direct geïnspireerd door Bande à Part. In beide gevallen kan ik een blij gevoel niet onderdrukken.

Donovan is zo leuk in die film ("I can't stand the quiet!!").

Ik zit met een kapotte modem, dus effe geen kijkverslagen. De dienstdoende bij Telfort rekent minimaal 5 werkdagen voor het toesturen van een nieuwe. Fascisten. So much for freedom of speech...

au! bastards.

ik vond zelf in Simple Men die "Dennis" 't grappigst. gewoon in alles, niet een specifieke grap.

Gabbeh
De sprookjeskant van Makhmalbaf. Een kibbelend bejaar echtpaar wast een Gabbeh (tapijtje) in de rivier. En dan zit daar ineens een meisje! Het tapijtmeisje. :) Ze begint te vertellen over hoe ze wil trouwen met een mysterieuze man die haar nomadenfamilie achterna rijdt. Pa zegt: eerst moet oom terugkomen, dat blijkt Martin Jol te zijn, maar dan zegt pa: eerst moet ma bevallen, etc. Aangenaam poëtisch allemaal, al prefereer ik toch de meta-Makhmalbaf.

Night and the City
Ik houd gewoon niet van worstelen denk ik. Redelijke film noir van Dessin, met (op de belangrijkste posities) een Amerikaanse cast. Vraag me af of de opnamen dan ook niet gewoon in een Amerikaanse studio zijn gemaakt. Doet er niet toe verder. Het tempo is lekker stevig. Een hosselaar die droomt van succes wil worstelpromotor worden, maar daar zijn de huidge maffiose machthebbers in dat wereldje niet blij mee. (Wat tot onofficiële worstelwedstrijden leidt) Parallel daaraan probeert een nachtclubeigenares hem te gebruiken en haar man, de vette nachtclubeigenaar heeft ook nog wat "double-crosses" in gedachten. Heeft ie eigenlijk wel vrienden? Ik vrees van niet, zelfs zijn vriendinnetje lijkt 'm te verraden (en gaat ze niet vreemd met de buurman?)

Glue
Teenangst-films ergens in het lege niets van Argentinië. Emokid wil deze zomer van bil. Alhoewel zomer, de film is geschoten in seventies-achtige bruin/rood/orangje-tinten, wat zodra 't begint op te vallen (zeg na 9 minuten) erg irritant wordt. Alsof je kijkt met je ogen halfdicht. Emokid heeft genoeg andere problemen die zijn doel niet dichter bij brengen. Zijn familie is een chaos, pa (die sympathiek lijkt) gaat constant vreemd, en erg geliefd lijkt emokid ook niet in 't dorp. Hij heeft wel 1 goede vriend, met wie hij rollebolt en in de bus op koptelefoon indiepop (veel Kimya Dawson, Moldy Peaches!) luistert. Ieder 1 oordopje. Schattig, wat zou daar toch van komen? Er is ook nog een meisje met een enorme bril, een loner als 't duo. Driehoeksverhoudinkje dan maar? Oh en die lijm, pa bouwt marquettes, maar je kan meer met die lijm..

Ik bedenk me ineens dat ik er nog een gezien heb van Makhmalbaf: Sokoot (The Silence), ook mooi, maar weer poëtischer (over muziek, al weet ik niet eens meer of je dat ook hoort, omdat vlak na de revolutie muziek in films verboden was, maar volgens mij waren de regels al iets versoepeld ten tijde van die film).

Ah ja Sokoot, dat was die andere die ik klaar had staan en die (gegeven vermeend poëtisch gehalte ervan) nog wel even blijft staan dan :)

Zag gisteren die docu over Joy Division (Joy division, van Grant Gee) van vorig jaar. Grote verschil met de Corbijn-film is dat de bandgenoten aan het woord komen, hetgeen het hele verhaal een tikje gezelliger maakt. Peter Hook over de opnames van Closer: "It was a laugh. Most of the time." Had me nooit gerelaiseerd dat je de titel van die plaat ook als een zelfstandig naamwoord kunt lezen...

Had me nooit gerelaiseerd dat je de titel van die plaat ook als een zelfstandig naamwoord kunt lezen...

LOL...ik ook niet.

ik had the Cyclist van Makhmalbaf binnen, dacht ik, via Emule. maar toen was ie ineens verdwenen. gebeurd wel vaker, als ik ze bij completering van het downloaden niet al snel uit de map "incoming" verwijder, verdwijnen ze gewoon. o_O

wat betreft Glue trouwens ook nog mooi.. de jongens willen gaan zwemmen, maar voordat je in Patagonie in een zwembad kan (klaarblijkelijk) moet je eerst een UITGEBREIDE controle ondergaan, die meer weg heeft van een aanmelding in 't leger. (en dan blijkt Emokid Zwemmerseczeem hebben, helaas pindakaas)

Chop shop ( Bahrani, 2007). Een van de verrassendste nieuwe films die ik dit jaar zag. Klein snippet-of-life-verhaal van een vroegwijs jongetje dat met zijn zus leeft aan de rand van New York, waar auto-onderdelen het leven beheersen. Film pretendeert weinig, eindigt even abrupt als hij begint, maar het voelt helemaal goed. Aanrader.

Marketa Lazarova (Vlacil, 1968). Vond het begin, in tegenstelling tot Vido, wel degelijk zwaar om te volgen. Hoop karakters, de namen vallen slechts sporadisch en de verhaallijn is vanaf de eerste seconde impliciet. Daarnaast lijkt de geluidsband, met veel echo en gefluister, in een ander kamertje te ronken dan het celluloid, en nauwelijks verbonden met het verhaal. Maar wat die gozer van de filmkrant aan het doen was tijdens het kijken weet ik niet, zo cryptisch was het nou ook weer niet. Tis een soort Shakespeariaans “wie de bal kaatst, kan hem terug verwachten”. Wat me het meest bij zal blijven is de fotografie (veel memorabele shots!) en de surrealistische jaren-60 sequenties. Het is een hele zit, maar je ziet wel iets dat je niet dagelijks ziet.

Trembling heart (Chang, 1999). Nee dan dit. Ik heb het aangezet en twee uur later was het klaar. Ging over de liefde, meer wil ik er niet over kwijt.

Isabella (Pang, 2003). Dit was beter. Meisje doet na overlijden van moeder poging in beeld te komen bij vermeende vader, hard-boiled cop, die zich tot zijn schrik realiseert dat zijn dochter in mum van tijd bij hem ingetrokken is. Kabbelende film die laat zien hoe de twee naar elkaar toegroeien.

Beijing bicycle (Xiaochuai, 2001) Nog een heel stuk beter. Een beetje cinema-liefhebber begrijpt dat als iemand in scene 1 zijn fiets heel erg nodig heeft, deze in scene 2 wordt gejat. De hoofdpersoon hier besluit zijn fiets te gaan zoeken. Ondertussen volgen we het verhaal van de nieuwe eigenaar. Sterke film die aan de hand van een fiets laat zien dat je het in Peking niet redt als je aardig blijft. Toegankelijker (maar ook minder sterk) dan Cyclo.

Bande à part (Godard, 1964). Er zit een leuk dansje in en er wordt een recordpoging “Louvre kijken” gedaan. De rest was vreselijk, in het hokje “Godards eeuwige meta-gegrap”. Lome cinemavernieuwing die, zo blijkt, behoorlijk op je geeuwspieren kan werken.

Il gattopardo (Visconti). Vormt voor mij een soort tweeluik met Death in Venice. In beide films zien we een centrale, gezaghebbende man die van binnen treurt. En het is aan de kijker om de reden voor de treurnis te expliciteren. In Il gattopardo hebben we een prins (Burt Lancaster) op Sicilië die vorstelijk en vroom leeft als op de achtergrond Garibaldi de eenheid van Italië probeert te bewerkstelligen. De adel weet het op een akkoordje te gooien met de revolutionairen, maar het leven zal nooit meer hetzelfde zijn. Antagonist is zijn lievelingsneef (Alain Délon), een soort son-he-never-had, die de waarden van nieuwe generatie rijken vertegenwoordigt: sluw en pragmatisch. Tijdens een lang uitgesponnen bal zien we de aftakeling van Lancaster geschieden. Veel pracht en praal, virtuoos geschoten en je zit drie uur lang in een andere wereld. Het is de achtergrond van overdadige schoonheid waar het stille verdriet dan bij afsteekt. Daar moet je wel gevoelig voor zijn en ja, dat was ik wel. Visconti’s beste? Wellicht, maar ik vond Rocco... ook zo fijn...

ah zitten weer interessante bij :)

zag op Studio Sport dat Vitesse-coach Hans Westerhof op William H. Macy lijkt, al is die laatste geloof ik helemaal niet zo klein als zijn screen presence altijd suggereert.

Amateur
Bettie Serveert op de soundtrack! Ik was minstens 3 minuten afgeleid, hoe cool dat was.. Verder een onderhoudend rammelende film, een non (Huppert) die pornografische verhalen schrijft en een porno-exploitant (Donovan) die door zijn vriendin annex filmster uit 't raam is geduwd en nu niet meer weet wie hij is. Die pornoster wordt overigens gespeeld door de Roemeense von Lowensohn (een soort Cleopatra, ook in Simple Men) die net als Huppert een accent heeft, wat misschien een accent teveel is in een film. In de making of die ik ook nog zag blijkt die von Lowensohn trouwens een uiterst tof mensch. Amateur bevat, ik vind 't niks voor Hartley, vrij veel geweld en gescheld. Er zijn 2 Tarantino-figuren uit Amsterdam, die helaas geen Nederlands spreken, maar wel van martelen houden.

L'Annee Derniere a Marienbad
Ik vond eigenlijk alleen het ultieme Wiskunde-spelletje Lest Best (Nim) wat hier een prominente rol speelt leuk om naar te kijken. Dat begreep ik tenminste. Een hotel prachtig als het museum van Russian Ark, een man die eindeloos pratend daarin rondzwerft, als een spook. Hij probeert een vrouw te overtuigen dat ze een relatie hadden en de vrouw gaat erin geloven. (Of 't is zo?) Hij dreigt haar te vermoorden, maar het enige dat de nek om had moeten worden gedraaid is de eindeloze orgelmuziek!..

Wolfsbergen
Veel beter dan Guernsey, vooral omdat al het slechte in de eerste helft zit en al 't goeie in de tweede. Eerst zijn er vrij crappy dialogen. De vrouwen in Leopolds film zijn zooo vervelend, ontwijkend. Maar goed, de mannen zijn sukkelige vreemdgangers, dus of dat nou beter is. (Fedja van Huet in soort van reprise van zijn Guernsey-rol)
Jan Decleir is de vreemde eend in de bijt, met zijn accent, zijn hele stem, die wel een voice-over lijkt, dwaalt ie bijna als een spook door het verhaal. Hij is ook bijna zo oud als het personage dat alle drama in gang zet (een oude man die aankondigt zelfmoord te gaan plegen) In het tweede gedeelte wordt er veel minder gesproken, krijgt een haperende platenspeler een mooie rol en schittert een van "Fedja's" dochters. Een jong meisje met een oud gezicht, dat in zelfdestructie vlucht als haar ouders ruziën.

Mutual Appreciation
Wel zo ongeveer wat ik ervan verwachtte. Hoewel, zwart-wit? Nou ja, dat verhult 't low-budget aspect 'n beetj he. Drie volkomen gelijkwaardige hoofdpersonages. Een schaapachtig kijkende muzikant, beetje een pedant mannetje, hij past wel in New York waar ie net naar toe is verhuisd. Een sukkelige universitair docent (of assistent ofzo, gespeeld door regisseur Bujalski) en, de grote heldin van de film Ellie. Een onzekere vrouw, die een relatie heeft met de leraar, maar ook iets voelt voor de muzikant, wat ze dan te snel uitspreekt. Leuk aan Mutual Appreciation is ook het muzikantenfilm-aspelct, met kleinschalige optredens, interviews bij een radiostadion en hoe vage bekenden die zogenaamd iets voor je kunnen betekenen naar je optreden komen kijken en je dan midden in de nacht bij hen thuis belandt. Technisch gezien wordt er goed "gesneden" in de film, altijd op een spannend (da's heel relatief hier) moment, het is een gouden regel natuurlijk, maar 't werkt weer prima hier.

Ah ja Wolfsbergen, compleet vergeten uit te checken.

Die orgelmuziek hahahaha. Ja, die is heel irritant. Tussen statig en goedkope horror in. Ik vond het erg functioneel.

even wat filmforum-archieven gelezen

man probeert een jaar na de encounter een vrouw ervan te overtuigen met hem te elope-en, vrouw doet vooral moeilijk.

(Marienbad) haha ja, laissez moi! laissez moi! non! non! ;)
(The Shining ook inderdaad)

Ja shining, en die film uit één shot: Russian Arc.

Bande à part (Godard, 1964). Er zit een leuk dansje in

Dit is het dansje (leuke muziek ook) dat Tarantino inspireerde tot de al even krukkig-aanstekelijke dansscene van Vince en Mia in Pulp Fiction. Hier is ie
http://www.youtube.com/watch?v=I6pOXjQLh7Y

(nb: meer Youtube links bij uw recensies zouden aardig zijn)

persoonlijk kan ik niet tegen die crappy beeldkwaliteit van YouTube, ik kom er eigenlijk nooit, op een occasional videoclipje of stand-up-comedian geintje na.

De dansjes uit Hartleys Surviving desire en Simple men zijn nog zichtbaar Godard. Kan er eentje vinden:

http://www.youtube.com/watch?v=5R3OB_j7IlA

Die vreselijke gelukskoekjeswijsheden op de voice over, is dat typisch Godard?

die voice over = humor, op z'n Godards natuurlijk.

@Olaf: als je Bande à Part (Godard, 1964) niet te pruimen vond, dan kan ik je Made In U.S.A. (1966) en La Chinoise (1967) van harte afraden. :-) Made In U.S.A. (de laatste Godard met Anna Karina) is voorlopig de ergste Godard die ik heb gezien. La Chinoise = Maoisme tussen de schuifdeuren en een oproep tot terrorisme. Tevens met een bijrol voor een Nederlandse schilder waar ik nog nooit van had gehoord: Lex de Bruijn.

Week End viel mij zeer mee. Alice in een brandend Wonderland vol met imponerende tracking shots (de westerse wereld als een eindeloze file). De 360° draaiende camera tijdens de Mozart-scène is een pracht.

Ik streep hier weer wat titels door :)Ach misschien is de conclusie wel dat ik Godards gevoel voor humor totaal niet deel. En dat ik daarom zijn meest humorloze films de beste vind. In dat geval: Is Alphaville (zogenaamd) om te lachen?

Ik ben inmiddels begonnen aan Pasolini, met Mamma Roma. Later meer.

Is Alphaville (zogenaamd) om te lachen?

Nee, da's een tamelijk serieuze bedoening, maar wel geschoten in prachtig zwart/wit. Gezien met moderne ogen ziet Parijs er in deze film nog steeds uit als een futuristische stad. Als je door de detectiveplot heen prikt, houd je zelfs een liefdesverhaal over en raak je wellicht geroerd door Karina’s laatste woorden. Toch maar proberen dus.

I.t.t. Godard zal Pasolini geen favoriet van me worden. Veel verder dan Teorema (mooi mystiek) en Salò (afschuwelijk, maar verplichte kost) ben ik niet gekomen. Ik ben vergeten welke film het was (Medea of Il Décaméron), maar het boertige niveau van het acteren daarin vond ik zo stuitend dat ik verder niets meer van Pasolini hoefde te zien. Hopelijk kun je me nog op andere gedachten brengen.

Alphaville is ook om te lachen. Net als Weekend trouwens (mmm, Made In The USA en La Chinoise zijn ook keten, ik deel zijn gevoel voor humor gewoon :). Olaf moet lekker Godard vergeten, is niks voor hem, vreemd genoeg vind je verreweg de slechtste van zijn jaren 60 films weer goed (Masculin-Feminin).

Pasolini, kan je bijna niet mis mee gaan. Teorema vond ik destijds hele vage shit, maar het einde is echt briljant. Edipo Re vond ik toen ik jong was ook een eye-opener, in de zin dat ik dacht "dit is echte-echte film". Daarvan is het begin fantastisch. Medea ook prachtig als je van een rauwe interpretatie van Griekse mythologie houdt.
Accattone is heel mooi straat. Il Vangelo secondo Matteo is wel een okay, ruige verfilming het evangelie, maar ik vond de muziek een beetje vervelend.

Het boertige acteren waar Vido het over heeft, slaat denk ik idd op de trilogie Decameron, 1001 Nachten, Cantebury Tales. Heb ik alleen de laatste van gezien en toen hoefde ik die andere twee ook niet te zien.

Saló is een van de naarste films aller tijden. Die vergeet je nooit meer.

Is Alphaville (zogenaamd) om te lachen?

vond ik wel :D

Pasolini, kan je bijna niet mis mee gaan. Teorema vond ik destijds hele vage shit, maar het einde is echt briljant.

En dat einde stond er dus net niet op toen ik 'm op video had opgenomen (was volgens mij keuzefilm in Zomergasten, ooit)... >:(

vreemd genoeg vind je verreweg de slechtste van zijn jaren 60 films weer goed (Masculin-Feminin)

Nou die vond ik wel aardig (en nog altijd aangenamer dan Weekend en Pierot), maar ik kan me niet voorstellen dat de films die ik echt tof vond (Vivre sa vie en Le mépris) bij jou te boek staan als zijn slechtse van de jaren 60.

maar ik kan me niet voorstellen dat de films die ik echt tof vond (Vivre sa vie en Le mépris) bij jou te boek staan als zijn slechtste van de jaren 60.

Nee, dat is waar (maar die zijn i.i.g. niet zo grappig ;)

En dat einde stond er dus net niet op toen ik 'm op video had opgenomen

mmm, is dan wel zo'n bizar einde dat niks te maken lijkt te hebben met wat er vooraf aan is gegaan, meer een epiloog eigenlijk.

Nu we het toch over Italianen hebben. Caos Calmo van Antonio Luigi Grimaldi valt best wel een beetje tegen. Het drama begint voortvarend met Nanni Moretti die als rouwende vader na het verlies van zijn vrouw (laat rouwen maar aan Moretti over) niet is weg te slaan van het pleintje bij de school van zijn dochtertje. Hij vindt rust op het pleintje, raakt gehecht aan de dagelijks terugkerende passanten en biedt troost aan passerende familie, vrienden en collega’s. Ondertussen vraagt hij zich af waarom hij geen verdriet voelt. Dat gaat een uur heel goed, tot aan het moment dat de camera een eventjes een raar subjectief standpunt inneemt van een bijrolspeelster. En dan moet de banale seksscène met een typisch Italiaanse zonnebankblonde dame, die Moretti op de dag van het overlijden van zijn vrouw uit zee redde, nog langskomen. Vanaf die scène ging de eindscore drastisch van een 8 naar een 6-. Zonde.

Hm, daar wilde ik nou net dit weekend heen. Nou dan gaan we maar bowlen... Iemand Mataharis gezien? Of Julia?

Julia ben ik ook benieuwd naar. Draait in Amsterdam helaas in een verkeerde bioscoop dus ik wacht op de dvd. Tilda Swinton - what can go wrong?

heh bah ILX een week down amateurs.. hopelijk overleeft de filmforum draad de update of zou alles in 't niet verdwijnen..

Alles weg overleef ik niet meer. Dat is toch het uitwissen van een stukje persoonlijke geschiedenis. Daar moeten gewoon drakonische straffen op staan. Vind het leuk om af en toe de tips van de forumgenoten weer eens langs te gaan ter inspiratie.

nou waren waren we ;)

Picnic
Curieuze mengeling van realistisch overkomend fifties-tijdsbeeld en ergerlijk schmierende "komische" rollen. William Holden komt liftend per trein aan in Kansas, op zoek naar een jeugdvriend. Hij belandt in een achtertuin waar hij kennismaakt met 3 (ieder op hun eigen manier) sterke vrouwen. Een tomboy, (Susan Strasberg, die nog veel meer screentime had moeten krijgen) een beauty (Kim Novak) en de moeder van die twee. Ik denk, arme moeder is in de steek gelaten, hij zal daar wel wat mee krijgen. Not, Holden moet doorgaan voor een vrij jong personage, iets waar hij zelf een hard hoofd in had, en het mislukt ook. Nu raakt ie eerst geinteresseerd in de tomboy en dan in beauty en in beide gevallen heeft 't iets Cape Fear-sleazies. Wat ook weer niet zo heel erg is, want hij is een bum, met een achtergrond als het hoofdpersnoage in Gun Crazy. Men gaat uit zwemmen (in de kleedhokjes: "don't come too close or you're likely to get informed) en dan picknicken, wat een supergedeelte is, vol heerlijk ouderwetsche lite jazzmuziek. Holden wilde niet dansen, maar moest, waarop hij in 't script bedong dat hij zich eerst mocht bezatten. Film vol plezier dus, waar de actiescenes (hij is een gevaarlijke bum he) uit de toon vallen, ook door de overdreven orkestmuziek op dat moment. Het einde is beroemd en fraai, een helicoptershot dat niet "zomaar" uitzoomt, maar ook nog wat verteld.

Manderlay
Het is wel een lekker recalcitrant standpunt om in te nemen. Deze is beter dan Dogville! Zeker ten tijde van Young Americans, het Bowie-aftitelingsliedje, was ik daarvan overtuigd. Een paar dagen later denk ik dat Dogville toch het voordeel heeft van "het origineel" zijn. Maar, Manderlay is zeker interessant. De film is nog fouter, meer ambigue, racistischer, Von Trier steekt zijn kop met alle plezier in een wespennest en hij lijkt ook zelf niet helemaal zonder schuld. Het plotje rond de grote proudy nigger Timothy, die een Montsji zegt te zijn, een volk dat niet met zich laat sollen, maar een Mantsji blijkt te zijn (goed in bed) is er wel een beetje overheen. Bryce Dallas Howard doet 't goed als vervanger van Kidman, ze is een stuk feller, al lijdt het personage ook wat minder de ze film. The bitch is in control! (Denkt ze) Willem Defoe als pa is ook al een verbetering.

Blast of Silence
Ah, huurmoordenaars-films. Psychologische wel te verstaan (er zijn vast wel b-actie-films te bedenken waar geen morele dilemma's opduiken) Hier dus wel. Allen Baron regisseert zichzelf als 't personage Frank Bono. Een De Niro-achtige Italiaanse 'hood', die nog 1 laatste klus wil doen. Film duurt maar 77 minuten en heeft ongelofelijke haast, da's wel jammer, zo komt er al na 5 minuten een Bono dwaalt eenzaam door winkelstraten in kerstmis-sfeer. Een scene die vast briljant was geweest als ie wat later was langsgekomen. Iets betere muziek had ook geholpen. Blast of Silence lijdt ook onder de uitgebreide voice-over, die net even iets te ironisch overdreven intoneert. Watch out Frankieboy, danger signal! Wel apart.. Tot zover de minpunten, er is ook veel goeds. Bijna elke ontmoeting met een "contact" is geniaal. (Frankie heeft er een hekel aan) Zo is er een dikke, hijgende wapenregelaar, met een voorliefde voor ratten. Ook fraai is een bijna erotische (wapenporno?) scène waar Frankie zijn vers verkregen pistool prepareert, met de silencer als ultiem verlengstuk/phallus-symbool..

Flirt
Minste Hartley-film tot nu toe. Zou hiermee de backlash zijn ingezet? Je kunt 't eigenlijk al zien bij de 3 verschillende executive producers, uit 3 verschillende landen. Zou Hartley eerst zijn ongeïnspireerde drie-landen-script hebben geschreven en toen geld hebben gezocht? Of (lijkt me wel eigenlijk) omgekeerd. Flirt laat 3 keer dezelfde dialoog zien, in achtereenvolgens Amerika, Duitsland en Japan. Nieuwe inzichten komen er niet bij al die herhalingen over flirten en vreemdgaan. Wel grappig dat hij zichzelf opvoert in Japan, zou ie tijdens de opnamen zijn Japanse vrouw zijn tegengekomen? Dat zou thematisch gepast zijn.

Boogie Nights
Daar zijn ze allemaal weer, de vaste schare PT Anderson-acteurs. Zet ze in een interessante omgeving en hij maakt 'r een vermakelijk ensamble-verhaal van. Alhoewel, dit keer geen superfilm. Uit beschrijvingen had ik altijd begrijpen dat het plot inhield dat een totale loser zijn verborgen porno-kwaliteiten ontdekt. Da's wat naïef misschien. Zo'n "schmuck" is het niet, Dirk Diggler wil altijd al een ster worden en hij werkt niet voor niets al in een gewaagde club voor ie ontdekt wordt. Eerste 90 minuten zijn geinig, maar waar blijft toch het echte drama? Ah, daar komt de goot ineens snel in zicht. Personages blijven wel een beetje aan de oppervlakte, Diggler is en blijft een onsympathieke eikel en Julianne Moore had nog wel wat meer onder d'r coke-verslaving kunnen lijden! Wel een geweldige scène als Diggler, inmiddels definitief in de goot, samen met wat matties een rijke miljonair bezoekt om wat nep-coke te verpatsen. Ook het Raging Bull-einde is leuk. (Waarom komt er niemand langs die zegt "nog twee minuten Mr. Diggler")

Jackie Brown
Meen me te herinneren dat ie destijds als licht teleurstellend werd onthaald? Achteraf is 't misschien wel de laatste goeie Tarantino. Gezellige heist-film, natuurlijk met supersoundtrack. Dacht eerst dat m'n audio kaduuk was, maar tis de schuurpapieren stem van Bobby Womack. Een stewardess, een krankzinnige drugsdealer met paardenstaart en een George Clooney-achtige bail bonds officier (wat een beroep!) Wie gaat er met het drugsgeld vandoor? Mijn gok was, degene die 'r 't domste uitzien. En dat zijn de bijfiguren, de verlopen dief Robert de Niro en de smokin' hot Bridget Fonda. Die hebben meer interesse voor de waterpijp, maar dat zou wel een pose zijn. Ik zat ernaast. Het einde is bijna simpel, maar ik heb me prima vermaakt.

Imitation of Life
Voor de liefhebbers van Mildred Pierce. Ook hier een dochter die zich schaamt voor d'r moeder en uiteindelijk exotisch danseres wordt. Ook hier een oudere man die zowel in moeder als dochter geïnteresseerd raakt. En meer van dat soort relatie, klasse- en geldproblemen. De nieuwe component heet racisme, wat de film nog wat beter maakt. (Een moord blijft ook achterwege) Een actrice strugglet zich omhoog, dat gaat langzaam want ze weigert zich omhoog te neuken. Uiteindelijk lukt 't toch, ook omdat ze thuis een lieve bruine werkster heeft die voor dochter zorgt. De werkster heeft zelf ook een dochter is, die opvallend wit is (ze lijkt wel wat op Amy Winehouse) en zich (dus?) schaamt voor d'r moeder. Het is een beetje ongeloofwaardig, maar Douglas Sirk weet wel raad met dit soort sentimenten. Wat pleit voor de kracht van Imitation of Life is dat het een tienjarige tijdssprong overleefd. De problemen blijven hetzelfde namelijk, het enige wat je kan aanmerken is dat de actrice die tien jaar eerder al bijna te oud werd gevonden klaarblijkelijk nog steeds succes heeft.

Il Deserto Dei Tartari
Boekverfilming, dus er valt wel wat te mopperen. Lieutenant Drogo wordt voor z'n eerste opdracht naar een afgelegen, nutteloos fort gestuurd, waar niks gebeurd. Leuk in een boek, maar in een film is verveling/depressie een lastiger onderwerp. Uit 't boek herinner ik me toch ook wat meer vriendschap en dialogen, terwijl hier urenlang (het is nog een lange film ook) elke warmte ontbreekt. Al is ceremonieel protocol. De soldaten wachten op de Tartaren, die heel lang niet komen en als ze dan komen, en hier is de film beter, werd me nu goed duidelijk hoezeer Drogo door zijn beste "vriend" wordt verraden.

Matewan
Hij kwam me al bekend voor. Het bekkie, de aparte motoriek en dan in de aftiteling: Will Oldham. Eerste gedachte: "oh vast 'n andere". Oh nee 't is 'm toch! Leuk. Al raakte hij zelf snel gedesillusioneerd in de filmwereld, op deze rol kan ie best trots zijn. Een fraaie film van John Sayles over de moeilijke strijd van de mijnwerkers voor betere omstandigheden. Ze proberen zich te organiseren in een vakbond, maar daar zijn de bazen niet blij mee natuurlijk en die sturen FBI-achtige foute mannen met hoeden naar 't volledig door het bedrijf beheerste dorpje Matewan. Infiltranten zijn er ook nog. De hoofdrol is voor Sayles-regular Chris Cooper die als vakbondsman de boel in goede banen probeert te laten. Liefst geweldloos, terwijl de mijnwerkers meer van grof geweld en aanslagen zijn. Het multi-culturele aspect is ook mooi, met Italianen en Afro-Americans en dan samen musiceren. Oh en Oldham? Hij speelt een mijnwerkersjongen annex preacherboy, die langzaam radicaliseert.

Tokyo Story
Lieve sentimentele klassieker. Door het gekraak en gepruttel van de oude opnamen lijkt het alsof je zit te kijken naar een hele oude projector die "zomaar" wat mensen heeft gefilmd. Het voelt in elk geval realistisch. De Japanse Umberto D. ofzo. Een oud echtpaar komt op bezoek in Tokyo om al hun kinderen en kleinkinderen te zien. Het is een enorme reis geweest en de oude moeke geeft al hints dat dit wel 'ns de laatste keer zou kunnen zijn. De families hebben 't vooral druk met zichzelf en hun eigen leven, opgroeiende vervelende kinderen enzo. Als echte Japanners blijft iedereen wel lachen natuurlijk. De enige die echt goed voor het echtpaar is, is de weduwe (Noriko) van een van zoons, die in de oorlog is gesneuveld. Kabbeldekabbel, mooie orkestmuziek en dan gaan ze weer naar huis. Einde? Nee, (spoiler, maar het was niet te missen) kort daarna overlijdt de moeder en moet de hele mikmak in omgekeerde richting reizen. Daar hebben de kinderen wederom haast om de spullen te verdelen en weg te geraken, terwijl Noriko weer de goedheid zelve is.

Zou hiermee de backlash zijn ingezet?

Ik meen me te herinneren van wel.

Jackie Brown

Ik blijf erbij dat de woorden van Samuel Jackson bij het voortijdige einde van De Niro een kritisch commentaar vormen op de carrière van de laatste.

your ass use'ta be beautiful

:) hier is DeNiro nog wel ok, misschien moet Tarantino hem eens casten om beiden carrieres weer aan te zwengelen. Tarantino komt nou met een oorlogsfilm.. wat moet dat worden..

Ah, we mogen weer. Wat een lijst Ludo! Zal het weekend mijn gegevens weer invullen :)

wat moet dat worden..

The Dirty Dozen: Next Generation dacht ik dat altijd het idee was. Ik word er niet zo blij van.

ik ook niet. tis in elk geval zeker dat het geen Thin Red Line wordt ;)

Wat een lijst Ludo!

tips uit die waslijst zijn trouwens:
Imitation of Life
Matewan
Manderlay (voor wie Dogville heeft gezien, maar deze niet, de aansporing om te kijken, hij komt geloof ik volgende week in 2 delen op tv)

en in mindere mate Picnic en Blast of Silence. oh wacht nu heb ik ze bijna allemaal weer opgenoemd ;)

Il Y A Longtemps Que Je T'Aime
Het thrillerplotje is zozo, met een beetje saaie ontknoping, maar het is een tranentrekker eerste klas. Snikken en grimlachjes op zijn best. Superieur acteerwerk van Kirstin Scott Thomas. Unicum: Franse film waarin de bourgeousie er goed vanaf komt!

Professione: reporter (Antonioni, 1975). Alweer een tijdje geleden dat ik een Antonioni zag en ik ben nog steeds erg gevoelig voor zijn stijl. Nicholsen speelt een reporter die ergens in Afrika identiteit wisselt met een dode zakenman. Gaandeweg wordt duidelijk dat hij dit doet in een poging zijn leven zinvol te maken. Ik vond dit wat gefocuster dan Zabriskie point, maar daardoor ook wat gewoner. Grote manco van de film is dat je als kijker bereid moet zijn nogal wat te projecteren op de personage van Nicholsen, omdat zijn beweegredenen toch wel erg impliciet blijven; dat lukt me bij Visconti beter. Komtie Maria Schneider tegen. Leuk toch, zou je dan denken, maar Nicholsen blijft dezelfde norse, ongrijpbare persoon. Daardoor wordt het lijden van Nicholsen nooit zo schrijnend als pak hem beet dat van Monica Vitti in Il deserto rosso of het paar in La notte. Het einde (met een fenomenaal langzaam onuitvoerbaar 360-shot) is wel smullen.

The Blair witch project (Myrick, 1999) Soms helpt het als je een film lang na de hype voor het eerst ziet. Dan ben je wat minder geneigd die hype van tegengas te voorzien. Briljant vond ik dit niet, maar wel erg sterk. De low budget quasi-docu stijl is zeer effectief en met name de eerste helft echt spannend. Daarna wordt het wat meer van hetzelfde, maar de slotscene is een mooie vondst.

rec (Balagueró, 2007). Blair witch met zombies. Begint aardig, eindigt lachwekkend.

Mamma Roma (Pasolini, 1962). Eerste Pasolini die ik zag en die was erg aan mij besteed. Prostituée trekt met haar zoon naar Rome om ervoor te zorgen dat hij daar een fatsoenlijke carriere opbouwt. Het blijkt onmogelijk om het verleden te ontvluchten. Heeft meer-dan-raakvlakken met Italiaans neo-realisme, maar deed me eigenlijk vooral denken aan Bunuel (denk Olividados). De eerste scene is een fantastische binnenkomer. Anna Magnani die op een bruiloft van haar ex-man/pooier de draak met hem steekt ter vermaak van alle gasten. Geen idee of Vido dit bedoelt met “boertig acteren”, ik vond het geweldig.

Salo (or 120 days of Sodom) (Pasolini, 1075). Pasolini plaatst het “gedachtengoed” van Marquis de Sade tegen de achtergrond van fascistisch Italië en slaagt erin absoluut niets interessants te doen met dit idee. Nu heb ik sowieso al nooit begrepen wat er nou zo interessant is aan die kneuterige fantasieën van De Sade, maar de eerste anderhalf uur zijn zo’n tergend saaie en potsierlijke vertoning dat ik moet lachen om het idee dat hier maatschappij- of menskritiek in ontwaard wordt. In het laatste kwartier gaat het gas erop en wordt getoond hoe de kinky plezanterieën ontaarden in gruwelijke martelingen. En dat zie je natuurlijk aankomen. Salo is Italiaans voetbal. Saaie pot met in de laatste minuut een doelpunt.

Code inconnu (Haneke, 2000). Staat niet te boek als de sterkste Haneke, maar ik vond het toch weer behoorlijk indrukwekkend. Het betreft een soort voorstudie voor Caché, zou je kunnen zeggen. Blanke problemen tegen de achtergrond van raciale kwesties. De film laat zich wederom niet heel gemakkelijk lezen, hetgeen zeker bijdraagt aan de aantrekkelijkheid ervan. Het thema communicatie, en gebrek eraan, staat centraal in een film die begint met dove kinderen, en daarmee eindigt. Dan is duidelijk dat de zwarte en witte dove kindertjes het beter doen dan de personages in de film, maar Haneke houdt niet van simplistisch zwart-wit. In feite gaan de raciale kwesties op in een chaotisch geheel van alledaagse problemen waarin iedereen zich gevangen voelt. Een jongen die geen boer wil worden en zijn vader verlaat voor zijn broer. Partner van die broer (wederom een sterke rol van Binoche) zit gevangen in een relatie met deze oorlogsfotograaf die eigenlijk liever in Kosovo zit dan gevangen thuis. Zo worden raciale kwesties teruggebracht tot de menselijke maat. Dit is hoe ik nu tegen de film aankijk, maar dat kan bij herzien zo maar weer verschuiven. Rijke film.

Die fetten Jahre sind vorbei (a.k.a. The Edokators; Weingartner, 2004). Meisje rijdt onverzekerd een Mercedes in de prak en moet d rest van har leven financieel bloeden. Met revolutionairen uit haar omgeving besluit ze tot een ludieke tegenactie die zo de mist ingaat dat de eigenaar van de Mercedes, een stinkrijke zakenman, ontvoerd moet worden. Er ontstaat een discussie tussen links en rechts. En deze discussie wil maar nergens schuren en wordt voorbeeldig keurig en voorspelbaar uitgespeeld. Links weet het eigenlijk ook niet, en rechts was vroeger eigenlijk ook een hippe. Jajajaja. Een veel te keurig land op dit moment, Duitsland, daar moet je dit soort films niet gaan maken.

Brief encounter (Lean, 1946). Had ik ietsje meer van verwacht. Man en vrouw ontmoeten elkaar op een treinstation en er ontstaat een platonische liefde. Mooi geacteerd, stijlvol gedaan allemaal, maar doordat het te keurig blijft, sloeg de hartstocht niet naar mij over. Al moet ik zeggen dat ik de allerlaatste scene dan wel weer vreselijk raak vond.

Marquis de Sade. Zonder Marquis gewoon Sade. :( (Die vergelijking met Italiaanse voetbal had ik dan nooit eerder gehoord. :)

Brief Encounter vond ik maar zozo voor 'n klassieker. Beetje soapy misschien wel.

Fetten Jahre wel wat geinige wendingen en dat hele kampeer-gedeelte sprak me wel aan.

zeg van die Haneke zou ik eerst Funny Games U.S kijken of toch eerst 't origineel? Die zal toch wel beter zijn? Maar om dan een identieke remake te kijken (nou ja Psycho)

Ik zou die hele potsierlijke Haneke negeren en lekker The Wild Bunch gaan kijken.

@Ludo:
Als je er eentje kijkt, kijk het origineel. Ik blijf een beetje ambivalente gevoelens houden over funny games. Eigenlijk vind ik Code inconnu al drie keer beter... Verder hoor ik natuurlijk graag wat er potsierlijk is aan die man :)

...overigens staat the wild bunch hier wel toevallig op de kijk-shortlist...

de eerste anderhalf uur zijn zo’n tergend saaie en potsierlijke vertoning dat ik moet lachen om het idee dat hier maatschappij- of menskritiek in ontwaard wordt.

Volgens mij was de bedoeling om te laten zien hoe potsierlijk de fascistische bourgeousie is.

Ja, maar dat is niet waarom ik het potsierlijk vond natuurlijk :) De gemakzucht te denken dat je door anderhalf uur seksuele decadentie te laten zien iets te pakken hebt van de bourgeoisie dat ook nog cinematografisch interessant is. Laat anderhalf uur jagers konijntjes doodschieten en zeg dat het een statement is over jagers en dus de mensheid. De film probeert niks. De rijken eten drollen. Diep man.