Filmforum

Johnny Guitar
Zeer leuke en merkwaardige western van Nicholas Ray. Zat te denken dat de reden dat het western genre is uitgestorven is omdat eigenlijk in het genre een eind van een tijdperk-gevoel zit ingebakken, veel westerns lijken juist aan het eind van de periode te spelen, denk aan die klassieker met de brandende boom (titel is me even ontschoten) en je kunt niet bezig blijven daarmee. Ook in Johnny Guitar komt de moderne tijd eraan, in de vorm van de spoorwegen. Joan Crawford speelt een salooneigenares, die hoopt dat de spoorwegen haar voor een mooi bedrag uitkopen (hier zie je al het anti-western thema) haar dorpsgenoten moeten haar niet, al is 't maar omdat deze boeren die spoorwegen helemaal niet blieven. Leider van deze kliek is een continu in 't zwart gekleed nonnerig dametje (Mercedes McCambridge) een hysterische overdreven en geweldige rol met Freudiaanse trekjes, beide dames hebben wellicht een oogje op een lokale schurk en in 't begin dacht ik zelfs op elkaar.. De 2 zijn prima tegen elkaar opgewassen en schenen elkaar ook op de set te haten. (Crawford had nogal last van sterallures, geen enkele close-up op locatie, bijvoorbeeld) Het personage uit de titel is Johnny Guitar aka voormalig wapenheld Johnny Logan, tegenwoordig in sul-vermomming. Hij maakt droge opmerkingen en hangt er maar wat bij, ondertussen de bitchfight observerend.

L'Eclisse
Je ziet hier wel dat Godard en Antonioni toch in hetzelfde vaarwater zagen, die ekte ekte intellectuele Europese cinema. L'Eclisse deed me minder dan The Red Desert, maar (dooddoener) de zwart-wit beelden zijn wel erg mooi. Een erg knappe blonde vrouw breekt na een nacht discussieren met haar vriend, die uit de film verdwijnt. De treurende vrouw probeert een en ander te verwerken door o.a. haar moeder op de beurs van Rome op te zoeken. Totale hysterie aldaar, wat verwacht je met Italianen, al vond ik dat de film net iets teveel tijd daar besteedt. De vrouw vindt er wel een nieuwe kerel, de jonge Alain Delon en de twee beginnen wat. Als gezegd, allemaal met ontzettend veel stijl (Louis Malle-achtig ook wel) in beeld gebracht. Het einde is klassiek, al had ik in eerste instantie volstrekt niet door wat er gebeurde. Ineens is het duo verdwenen, een man loopt met een krant met een kop over nucleaire oorlog (Tarkovsky!) en daarna is iedereen weg en ademt de film rustig in lege beelden naar zijn einde. Moest in een boekje opzoeken wat hier dan ook allemaal te betekenis van was....

Marnie
Mogelijk de laatste grote Hitchcock-film en zonder meer eindeloos veel beter dan dat James Stewart in Marokko-vehikel van laatst. Tippi Hedren is hier Marnie, in een eindeloos veel boeiendere rol dan die uit The Bird. Ze speelt een dievegge, met allerhande complexen, zo kan ze niet tegen de kleur rood, hunkert ze tevergeefs naar liefde van d'r moeder en is ze seksueel frigide. Lekker freudiaans allemaal, alleen het menstruatie (rood!) thema blijft nog net achterwege. De psychologische lesjes van de film zijn misschien maar zozo, maar vermakelijk is 't wel. De dievegge wordt na talloze geslaagde heists betrapt door Sean Connery (een borstelige, morsige versie van Cary Grant) die haar als een klein vogeltje gevangen neemt om haar te temmen.

The Lady From Shanghai
De bekende gemankeerde klassieker van Welles, die eigenlijk een prent van 2.5 uur in gedachten had maar 'm zag versneden tot eentje van 87 minuten, waarna de rest van de filmrollen verging. Maar zelfs in deze versie is Shanghai een uiterst vermakelijke en geslaagde film noir. Of meer een parodie op noir, want waar daar het hoofdpersonage in onnavolgbare verwikkelingen in de problemen belandt loopt de man hier met open ogen als een ware fool (hij laat niet na het te benadrukken) in de val. De eerste 10 minuten zijn magistraal en ontzettend cool. Welles (hij speelt zelf de hoofdrol) vertelt in een curieus Iers accent, waar hij heel hard op oefende denk ik, over hoe hij in de ban kwam van een hele mooie vrouw. (Rita Hayworth, ook in werkelijkheid zijn vrouw, althans voor even toen) Hij komt haar tegen in een park, zij rijdt in een koetsje, hij biedt haar een sigaret, zij zegt niet te roken, maar vouwt 'm netjes in een servetje en bergt 't 'm op in haar handtasje. Alles met een galantie en een coolheid van heb ik jou daar. De twee belanden in een parkeergarage, zij offert hem een baan, Welles weigert, maar typisch voor de film, gaat ie uiteindelijk toch. Ze gaan op cruise, de vrouw blijkt getrouwd met een kreupele en geniale advocaat, die een legertje handlangers en bedienden om zich heen hebben. (Stuk voor stuk excentrieke personages, zo is er ene George die bijna als een infantiele Brian Wilson achter de piano zit) Ook Rita Hayworth zingt nog een liedje, zonnend in een badpak. Tijd voor een moord en nog wat andere schimmige verwikkelingen, helaas onderbroken door een wel heel lange grappig bedoelde rechtszaak, waar de kreupele advocaat Welles moet verdedigen. Het eindigt allemaal klassiek in een verlaten attractiepark, met heel veel kapotte spiegels.

De Laatste Dagen van Emma Blank

- Warmerdamiaanse geilheid: check.
- Sadisme: check.
- Allerhande "klootzak", "met je domme dikke tieten", etc. check.
- Briljant camerawerk: check. (eindshot van Hollandsch duinschap als Chinees mistig gebergte is ongelofelijk.)

Kortom, je krijgt wat je wilt. Eerste helft is fantastisch, zijn beste werk sinds De Noordelingen, nadat de clou er voor de acteurs uitkomt (die niet zo heel verrassend is) vond ik het iets minder doordat de strakheid/focus wegvalt, maar wel met fijne absurde momenten en een even hilarisch als Hollandse flits van geweld. En er zit een vrij nare boodschap in dat een groep autoriteit verlangt (alleen sommigen kunnen beter, of sluwer, leiden dan anderen).

Meet Me In St. Louis
De klassieke musical waarin regisseur Minnelli en ster Garland elkaar vonden, ze trouwden. Die Garland is me het typetje wel zeg, muizengezichtje en dan die krachtige stem, eigenlijk past 't niet. Ze wordt ook nog gehinderd door een uiterst merkwaardig kapsel, maar dat is een Hollywood-jaren '40-traditie. Meet Me In St Louis is nostalgie zonder melancholie, zoals Les Demoiselles de Cherbourg bijvoorbeeld wel heeft. Niettemin is St Louis een amusante film met een brutale spirit over een alledaags gezinnetje. Al in een van de eerste shots loopt een van de vele kinderen zingend in een doorweekte broek (van het zwemmen) richting badkamer. En daar is het meisje met d'r 12 eigenlijk te oud voor, zeker net na het casten een groeispurtje gehad. Een andere beroemde kindersequentie is met weer een ander zusje van Garland, die in een Halloween-traditie bloem (meel) in het gezicht van de enge buurman gaat gooien. Tim Burton zou trots zijn op de sfeer, bijna te duister voor deze film.

Capturing The Friedmans
Verbluffende, fantastische documentaire, moet de archieven van deze draad nog naspitten, maar hij zal toch al wel langsgekomen zijn? Akelige aanrader. Het verhaal van de Friedmans vertelt door talking heads én zelf geschoten beelden. En het gaat om die laatste, want dan zit je te kijken naar een geforceerd vrolijk gezin dat de laatste avond van pa thuis viert, voordat de man de gevangenis in gaat. En herhaal dit met beelden van een rechtszaak als ook de zoon de bak in gaat draaien. De 3 zoons tappen Monty Python grappen. Het heeft iets moois, iets krachtigs en tegelijkertijd is het hartstikke eng. Wat is het geval? De Friedmans lijken een normaal gezin, maar dan betrapt de politie pa op een pedofilie-magazine, en ze vinden ook nog een lijst met 100 kindernamen van de computercursus die de man geeft. Wat doen de flikken, ze gaan eens gezellig al die kinderen interviewen en vertellen dat die kerel een pedofiel is, of er misschien iets is gebeurd. Als je maar aandringt vindt je vanzelf wat en de aanklachten stapelen zich op, ook tegen de zoon. De absurditeit hiervan wordt 't best geïllustreerd met het feit dat 1 jongetje de man van 36 verkrachtingen in de voorjaarscursus beschuldigd, om zich vervolgens in te schrijven voor de najaarscursus. Maar ondertussen komen toch steeds mee narer details over de vader naar boven, zijn zoons staan fanatiek achter hem, maar de moeder... Misschien wel het meest interessante "personage", zij laat haar man vallen, maar verlaat 'm niet, dus ze loopt daar rond, negativiteit uit te stralen, vindt dat man en zoon schuld moeten bekennen, en als de man de bajes is, begint ze eigenlijk met plezier een nieuw leven, alsof de hele affaire eigenlijk een kans is geweest. En dit zijn nog niet alle boeiende facetten aan de docu, er is een De Niro-achtige foute advocaat en een zoon die zich voor de film niet laat interviewen en die ook in de oude familie opnamen erbuiten is gelaten. (Kan me niet voorstellen dat ie zich toen al verstopte)

Five
Kijken hoe verf droogt. Kiarostami presents 70 minuten kabbelende zee. Letterlijk. Geen dialoog, maar erger, geen soundtrack (alleen plagerig tussen de takes) Het zijn er 5 (het leken er eigenlijk meer) en ze zijn opgedragen aan Ozu. Waarom? Geen idee. Het is wel best ontspannend, ik dacht zal ik wat gitaar spelen, maar kreeg mijn hand niet uitgestrekt zogezegd, dus dan maar wat doezelen. Als je 40 minuten zee ziet en er komt een stoet eenden langs, dan is dat ineens heel grappig. Absurd minimalistisch is de laatste take van dierengeluiden en een man spiegelend in pikzwart water, een nagenoeg zwart beeld. Het lijkt werkelijk bijna painting by numbers dan.

en een maan (weer)spiegelend in pikzwart water

Capturing The Friedmans was nog van voor het forum. ;-) Inderdaad een tamelijk verbijsterend familierelaas.

Gisteren zag ik in de Melkweg de Australische horrorfilm Lake Mungo (Joel Anderson, 2008). Na de verdrinkingsdood van Alice Palmer klinken in het huis van het gezin Palmer vreemde geluiden. Broer Mathew is amateurfotograaf en treft op enkele foto’s, die hij na de dood van zijn zus in en rondom het huis heeft gemaakt, afbeeldingen van haar schim. Spookt het in huize Palmer of is er meer aan de hand? En waarom was Alice tijdens haar leven zo weinig mededeelzaam? Lake Mungo lijkt op een documentaire versie van Twin Peaks, als die serie zich had beperkt tot het gezin van de vermoorde Laura. Sommige plotelementen verwijzen te geforceerd naar de cultserie van David Lynch en lopen derhalve jammerlijk dood. Een ander onderdeel van de plot (ik zal bewust niets verraden) dreigt de opgebouwde spanning halverwege te ondermijnen. De rustige wijze waarop Joel Anderson het verhaal als documentaire presenteert is echter heel effectief, mede dankzij het realistische spel van de onbekende acteurs. Lake Mungo onderscheidt zich door spel, tempo en diepgang van het enigszins vergelijkbare Paranormal Activity (2007). Door de ingehouden aanpak en langzame opbouw levert de film meer kippenvel op dan de Amerikaanse film. Het grootste schrikmoment is heel geraffineerd voorbereid en deed mij bijkans tot aan het plafond boven mijn stoel opspringen. Het is overigens maar de vraag of dat schrikeffect thuis voor de buis ook zo sterk werkt.

Capturing The Friedmans was nog van voor het forum.

:D zo'n ILX filmdraad heeft 3000 posts in een halve week, wij doen er een decennium over ;)

Olaf schreef niettemin hierboven ook al wat over de Friedmans, wat neerkwam op 'verbijsterend', er is geen andere reactie mogelijk.

beetje bleh om te gaan zitten zeuren, maar wel weer opmerkelijk tafereeltje in de Volkskrant vandaag, in de kunstbijlage. eerst groot artikel over Hurt Locker, niks mis mee, maar dan een recensie die driekwart besteedt aan wat net al in dat artikel ernaast was te lezen, vervolgens aan een ontzettend zuinig meninkje begint, en 'm ondertussen wel 4 sterren geeft, objectivismus. wees dan stoer en doe er 3.

parool doet dat ook heel vaak: groot celeb interview en daarnaast een kritiekloze recensensie van dezelfde journalist die dat interview deed. doet pijn aan je ogen, what about level playing field? ik kan me dan nooit aan de indruk onttrekken dat de cineast eens eventjes entre nous een pleidooi voor zijn/haar film heeft gehouden.

recensensensensensenie

Ik kan meestal op de ster nauwkeurig voorspellen wat een film in de Volkskrant krijgt. Gewoon effe kijken op metacritic en rottentomatoes wat de stemming is en hoppa. Muziek idem. Alleen excelsior-releases, want daar komt altijd een extra ster bovenop. Weinig dissidente meningen in de landelijke kranten, ik vind dat wel jammer. Overigens vind ik de film-afdeling in VK wel beduidend beter dan de muziekafdeling.

ah een discussie over media, interessant. filmrecensies lees ik liever niet in de VK. nogal wat filmrecensenten in NL-media in het algemeen menen een verhaal inclusief clou te moeten navertellen in een recensie, waarom toch? om te laten zien dat ze goed opgelet hebben? ik lees een filmrecensie liever nadat ik een film zelf heb gezien, als ik daar al behoefte aan heb.

een verhaal inclusief clou (...) navertellen is op zich niet erg als er maar een goede reden voor is en er bovenaan met koeienletters het woord spoilers! staat.

ik lees een filmrecensie liever nadat ik een film zelf heb gezien - doe ik ook altijd, al laat ik me wat betreft Hollywoodfilms bij de keuze vooraf vaak leiden door de sterren bovenaan de Paroolrecensies. Als de nieuwste film van Jackie Chan 4 sterren had gekregen, zou ik ‘m waarschijnlijk zijn gaan zien (gelukkig waren het er maar 2). Overigens lees ik de recensies achteraf meestal alleen in de filmbladen (die ik altijd bewaar) en niet in de dagbladen (die snel bij het oud papier belanden). Het is overigens jammer dat de Filmkrant, in tegenstelling tot Sight & Sound, nauwelijks ruimte heeft voor goed onderbouwde stukken over grote publieksfilms.

My Queen Karo (Dorothée Van Den Berghe, 2009) - Belgisch tienermeisje Karo (Anna Franziska Jaeger) leeft midden in jaren zeventig met haar ouders in een Amsterdamse kraakcommune. De avonden bestaan daar uit vrije liefde, vrije liefde en vrije liefde. In de Amsterdamse kraakscene is het blijkbaar elke avond orgie. Pappie Raven (Matthias Schoenaerts) ziet de opruiende kraakster Alice (Maria Kraakman, vermoedelijk gecast vanwege haar achternaam), knippert even met zijn ogen en meteen beginnen de twee elkaar ter plekke liefdevol op te vreten. Zo ging dat blijkbaar in die tijd. De relatie met mammie Dalie (Déborah François, een actrice bij wie de emoties maar niet door haar masker weten te breken) komt onder druk te staan en dochter Karo zoekt troost bij de benedenbuurvrouw, de Hongaarse zwemster Jacky (Rifka Lodeizen met accent – aargh) die tegenwoordig de kost verdient achter de ramen in het Wallengebied. Er is een verklaring voor de vele karikaturale personages (Bob Fosko is grootste boosdoener als gemene huisbaas), want de wereld in My Queen Karo wordt consequent bekeken door de ogen van een kind, maar dat maakt de film er, ondanks de kleurrijke fotografie en de grote ogen van Anna Franziska Jaeger, niet beter op. De ondertiteling is een extra struikelblok – wel handig bij de Franstalige momenten en tijdens onverstaanbaar Vlaams, maar onnodig bij vloekende Hollanders (een welgemeende G*dverd*mm* hoeft echt niet nog eens in de ondertiteling benadrukt te worden). Soms wordt de goed verstaanbare Nederlandse tekst ook nog ’s vrij vertaald ondertiteld. Zo stapelt ergernis zich op ergernis.

Aanvulling: My Queen Karo wil graag de Belgische Tillsammans (Lukas Moodysson, 2000) zijn, maar haalt het niet bij deze Zweedse film. Te weinig Abba?

nogal wat filmrecensenten in NL-media in het algemeen menen een verhaal inclusief clou te moeten navertellen in een recensie, waarom toch? om te laten zien dat ze goed opgelet hebben?

Dat is, heb ik ooit gelezen, een oud-marxisties idee dat in de jaren '70 vooral onder filmrecensenten populair werd, dat plot een burgelijk concept is wat er niet toe doet als je een film wilt duiden. Dus dat mag je gewoon verraden. Helaas is dat idee generatie op generatie erin gesleten, zodat een VK-recensent zo vriendelijk was om de [we hebben Magnolia inmiddels allemaal al gezien, anders niet verder lezen ;)] kikkerregen in de recensie van Magnolia alvast te verklappen. En bedankt!

de Sight & Sound heeft ook bij elke recensie een kadertje, waarin de hele film van minuut 1 tot het einde wordt naverteld (heel kort & bondig) maar toch daar zit vast hetzelfde marxistiese idee achter.

My Queen Karo is geen Stella dus, helaas.

ILX-forum lijst van het decennium

100. Morvern Callar (204 pts, 13 votes)
99. The Piano Teacher (208 pts, 9 votes)
98. Dogville (208.5 pts, 8 votes)
97. Happy-Go-Lucky (210.5 pts, 11 votes)
96. High Fidelity (214 pts, 10 votes)
95. Capturing the Friedmans (215 pts, 13 votes, 1 first)
94. Napoleon Dynamite (215.5 pts, 10 votes)
93. Sideways (216 pts, 12 votes)
92. Tropical Malady (219 pts, 8 votes, 1 first)
91. Talk to Her (220 pts, 10 votes)
90. Together (220.5 pts, 9 votes, 1 first)
89. The Lives of Others (221 pts, 12 votes, 1 first)
88. Memories of Murder (222 pts, 10 votes)
87. Minority Report (223.5 pts, 14 votes)
86. All the Real Girls (224.5 pts, 12 votes)
85. Almost Famous (225 pts, 11 votes, 1 first)
84. Finding Nemo (226.5 pts, 13 votes)
83. Harold and Kumar Go To White Castle (231 pts, 13 votes)
82. Master and Commander: The Far Side of the World (231.5 pts, 13 votes)
81. The Lord of the Rings: The Fellowship of the Ring (236 pts, 11 votes)
80. The Diving Bell and the Butterfly (237 pts, 10 votes)
79. Team America: World Police (237.5 pts, 8 votes)
78. 28 Days Later (239 pts, 12 votes)
77. The Squid and the Whale (242 pts, 13 votes, 1 first)
76. In the Loop (246.5 pts, 13 votes)
75. Y Tu Mama Tambien (250.5 pts, 12 votes)
74. In Bruges (251 pts, 14 votes)
73. The Triplets of Belleville (253 pts, 10 votes)
72. Amélie (259.5 pts, 14 votes)
71. The 25th Hour (261 pts, 12 votes, 1 first)
70. Ratatouille (263 points, 13 votes)
69. Far From Heaven (266 points, 13 votes)
68. Elephant (267 points, 12 votes, 1 first place)
67. Synecdoche, New York (267.5 points, 13 votes)
66. A.I. Artificial Intelligence (274 points, 17 votes)
65. Kung Fu Hustle (278.5 points, 16 votes, 1 first place)
64. Kings and Queen (282 points, 10 votes)
63. Wet Hot American Summer (289 points, 15 votes)
62. Borat (295 points, 16 votes, 1 first place)
61. Audition (296 points, 14 votes, 1 first place)
60. Sexy Beast (298.5 points, 15 votes, 1 first place)
59. The Host (305 points, 13 votes)
58. You Can Count On Me (308 points, 12 votes)
57. Brick (309.5 points, 12 votes, 1 first place)
56. Yi Yi: A One and a Two (313 points, 12 votes)
55. Munich (319 points, 15 votes)
54. Miami Vice (338 points, 12 votes)
53. Before Sunset (343 points, 13 votes)
52. Punch-Drunk Love (347 points, 13 votes)
51. Eastern Promises (348 points, 16 votes)
50. I'm Not There (359 points, 14 votes, 1 first place)
49. The 40 Year-Old Virgin (362 points, 16 votes)
48. Kill Bill: Vol. 2 (364 points, 16 votes)
47. Best In Show (366 points, 16 votes)
46. Up (374 points, 18 votes)
45. Anchorman: The Legend of Ron Burgundy (376 points, 18 votes)
44. Oldboy (378 points, 18 votes, 1 first place)
43. Gosford Park (379 points, 18 votes)
42. The Hurt Locker (383.5 points, 20 votes)
41. The Dark Knight (385.5 points, 21 votes, 1 first place)
40. The Bourne Identity (406.5 points, 16 votes)
39. A Serious Man (416.5 points, 18 votes)
38. 24 Hour Party People (418.5 points, 24 votes)
37. A History of Violence (423.5 points, 24 votes)
36. Brokeback Mountain (425.5 points, 20 votes)
35. Bad Santa (433 points, 20 votes)
34. The Bourne Supremacy (437 points, 17 votes)
33. Rachel Getting Married (442.5 points, 15 votes)
32. The New World (444.5 points, 15 votes)
31. Battle Royale (450 points, 19 votes)
30. Kill Bill: Vol. 1 (452 points, 21 votes)
29. Shaun of the Dead (453.5 points, 24 votes)
28. Pan's Labyrinth (456 points, 20 votes)
27. O Brother, Where Art Thou? (469.5 points, 21 votes)
26. American Psycho (473 points, 21 votes)
25. Superbad (483.5 points, 24 votes)
24. The Departed (485.5 points, 26 votes)
23. Donnie Darko (486 points, 24 votes, 1 first place)
22. 4 Months, 3 Weeks and 2 Days (519 points, 22 votes, 1 first place)
21. The Incredibles (524.5 points, 24 votes, 1 first place)
20. Caché (536 points, 21 votes)
19. Adaptation (545.5 points, 27 votes)
18. Memento (546 points, 30 votes)
17. Ghost World (554 points, 21 votes)
16. Lost in Translation (597.5 points, 28 votes)
15. Let the Right One In (627 points, 29 votes)
14. In the Mood For Love (667 points, 23 votes, 2 first place)
13. Inland Empire (696 points, 25 votes, 1 first place)
12. Grizzly Man (696.5 points, 32 votes, 2 first place)
11. The Royal Tenenbaums (730 points, 29 votes)
10. City of God (777.5 points, 32 votes, 1 first place)
9. Zodiac (781.5 points, 33 votes, 2 first place)
8. WALL·E (800.5 points, 37 votes, 1 first place)
7. Inglourious Basterds (982 points, 38 votes)
6. Spirited Away (1111.5 points, 43 votes, 3 first place)
5. There Will Be Blood (1187 points, 42 votes, 3 first place)
4. No Country For Old Men (1314 points, 52 votes, 1 first place)
3. Eternal Sunshine of the Spotless Mind (1348 points, 47 votes, 6 first place)
2. Children of Men (1401 points, 50 votes, 5 first place)
1. Mulholland Drive (2000 points, 63 votes, 17 first place)

Duidelijk te weinig Azië he...

Ik zag drie puike documentaires. Weather underground, over een RAF achtig gezelschap in de USA. Helvetica, over de pro's en cons van een font. En My architect (over Louis Kahn), twee puike films. Tarkovsky's Offret, met prachtige 4AD-platenhoezenfotografie, en met dat waanzinnige shot aan het einde. Rademakers' Als twee druppels water, heel charmant met superonhandig gezoen. Al is het wel zo'n film die van een groots boek vooral een tof verhaal overeind houdt. Maar de prijs van de week gaat naar:

Fisshu sutôrî (a.k.a. Fish story; Yoshihiro Nakamura, 2009). Na Love exposure is hier de tweede hoogst originele Japanse quasi-komedie van het jaar. En ook Fish story is een hoogvlieger. De aarde wordt bedreigt door een komeet, als in een platenzaak twee studentikoze types de plaat Fish story draaien, van een Japanse punkband die de stroming nog voor de Sex Pistol zou heben toongezet. Dit nummer zet een reeks compleet onsamenhangende flashbacks in, waarbij de aandacht vooral uitgaat naar het bandje dat Fish story opnam. De hoofdvraag: kan een punksong de wereld redden van een komeet? Het antwoord is natuurlijk ja, en in de laatste minuten komt alles bij elkaar. De losheid van Japanse komedies, het maar wat raak doen, het onderkoelde acteren en er dan toch in slagen de film een ziel van jewelste mee te geven. Het is om stinkend jaloers op te zijn. Prachtfilm.

bedreigd...

op de lijst dus.

The Wonderful Country
Obscure western met een wat oudere Mitchum, die er naarmate de jaren verstreken cooler uit ging zien. De film begint nog heel aardig, al heeft dat vooral te maken met de prima soundtrack van Alex North. Mitchum is een Amerikaan in Mexico die vuile klusjes opknapt voor 2 politieke broers, die vast niet toevallig Castro heten. Mitchum struikelt tijdens een missie met z'n paardje over een stukje onkruid en belandt met gebroken been in bed. Hij sluit vriendschap met een net uit Duitsland geëmigreerd onderdeurtje en met de vrouw van een generaal. Dit is de beste fase van de film, kabbelend, er gebeurd eigenlijk niets en Mitchum hersteld van zijn verwondingen. Maar dan is het tijd voor actie, gaat hij terug naar Mexico, zijn de broertjes niet blij met hem en met elkaar en wordt het acteren gaandeweg potsierlijker. Het is dan ook een b-film. Mitchum is de reiziger zonder huis, die niet meer thuis is in Amerika en ook niet meer gewenst in Mexico. Het einde lijkt opvallend open maar dan duikt er toch nog even een Vincent Gallo look-a-like voor het standaard western-einde.

On Dangerous Ground
(ook in weeklijstje)
Nicholas Ray is echt een van de allergrootsten, bewijst hij ook hier weer. De regisseur was een zuipschuit en enfant terrible en raakte daardoor uit de gratie in Hollywood, maar tussen de perikelen door schoot hij toch meer dan een handvol klassiekers. Ik zag vorige week al de uiterst merkwaardige anti-western Johnny Guitar, die eveneens aan te raden valt. On Dangerous Ground is er een van Hitchcock-allure, in een fijner genre, de noir. Het eerste kwartier is meteen fantastisch. We zien drie agenten 'on the job', cruisend door een nachtelijke stad, vol randfiguren, het heeft wat van Scorsese's Bringing Out The Dead. Zo doen ze een schimmig café aan, met een tienerhoertje, een gestoorde en een gokbaas, dat werk. Robert Ryan speelt de hoofdrol, als de beste maar ook gewelddadigste van de drie agenten, die, als hij zijn tips niet van sjofele straatventers krijgt, verdachten het liefst met de vuisten voor wat informatie bewerkt. Zijn baas en collega's vinden het maar niks, waarna de agent naar het noorden wordt gestuurd. (Vergelijk het met Terribly Happy) Een gewaagde en leuke wending. Waar in Lady In The Lake het onderzoek 'up north' uit beeld blijft, zien we 't hier wel. Sterker nog, eigenlijk start er een nieuwe film. De criticaster kan mopperen dat we met twee halve schetsen zitten, maar goed, ik hoor daar dus niet bij. Het plot in de tweede akte wankelt wel wat meer, weg van de rafelranden, richting melodrama. Er is een meisje vermoord, maar je zou denken dat de verdachte toch allang gevlogen zou zijn, voordat de agent uit de stad er eindelijk is. De lokale posse ruikt echter nog altijd bloed en Ryan gaat samen met de grimmige vader (Ward Bond) op speurtocht. Vanzelfsprekend is de woeste vader een evenbeeld van de gewelddadige agent en heeft die laatste zodoende nu een kans om zichzelf opnieuw uit te vinden. Die tweede akte is echter vooral mooi dankzij de Ida Lupino, de ware ster van de film. De jonge vrouw leeft in een donker huis, waar de twee mannen, nog altijd in achtervolging op de verdachte, stranden. Er is iets vreemds met haar, dat merk je al in haar introductie-shot, waar we de twee mannen vanuit haar oogpunt in de deuropening zien staan. (Eigenlijk een grapje van Ray) En waarom zwaait Ryan even later met een aansteker voor haar neus heen en weer? De sfeer is ineens breekbaar, alsof Ida Lupino elk moment in kan storten. En heeft zij nou haar afwezige broer nodig, of hij haar? De muziek van Hitchock's huiscomponist Bernard Herrmann is vooral daar erg geslaagd, met melancholisch plukkende strijkers op zijn Mahler's Vier.

L'Armée Des Ombres
Hier gebeurde iets merkwaardigs. Ik werd eigenlijk zo enthousiast over het eerste uur, of zeg de eerste 2 van de episoden waaruit deze grimmige Franse verzetsfilm bestaat, dat ik in de tweede helft de draad niet meer op kon pikken. Ik had eigenlijk te hard zitten genieten en klassieker zitten denken. Eerst zien we een ogenschijnlijk sullig figuur (als die huisacteur van de Dardennes) in een krijgsgevangenen kamp opgesloten worden, hij observeert de boel, zit in een cel met losers en wordt later naar de Gestapo gebracht, dus zo'n sul is het eigenlijk niet en dat blijkt wel als ie op Tarantino-achtige wijze ontsnapt en bij een kapper schuilt. De sfeer van dit alles is magnifiek en de beelden zijn (overal overigens) subliem. Veel blauwige duisternis, superesthetisch. In de tweede (of was het nou derde) episode zien we een heel andere, jongere kerel een radio naar Parijs smokkelen en een bezoekje aan zijn wereldvreemde broer brengen. Maar op dat moment zat ik dus te denken, waar is die gast uit het begin nou gebleven, ik herkende ineens niemand meer, en dat terwijl alle episoden toch echt verband hebben. Bedwelmd door de sfeer zou je bijna kunnen zeggen, mooi bleef het wel.

The Wild Angels
Het is nauwelijks voor te stellen dat deze film, een paar jaar voor Easy Rider, het begin was van de 'biker craze'. Wat een onsympathieke sujetten zijn dat zeg, met Peter Fonda en zijn rare hoofd voorop. Het meest opvallend is natuurlijk de meest flauwe der provocaties, het gedweep met nazi-vlaggen. Zeker geen joden in de rangen van de Hell's Angels. Ook wordt er onnodig gemat met Mexicanen. Toppunt en op dat moment wordt de film op een vreemde manier toch wel weer geinig, is als er tijdens een begrafenis een priester wordt ingehuurd en die vervolgens flink wordt vernederd en zelf een preek om de oren krijgt. 'Wij doen gewoon wat we zelf willen, lekker puh!' En de kerk wordt gesloopt.

Ja, Wild Angels is niet zo best. Maar ja, "we just want be free, to do whatever we want do. And we want to get loadad, and that's what we're gonna do. Let's go" [cue: sample hemels getrompetter]

vind die slang wel mooi, ik wil niet rondgecommandeerd worden door THE MAN.

L'Armée des Ombres is overigens van Melville (ook van Le Samourai) dus niet zo vreemd dat ie esthetisch perfect is.

Gaat u er maar voor zitten filmnrrds: de Superbowl verfilmd door allerlei forumfavorieten (en niet-zo favorieten maar goed)

https://www.youtube.com/watch?v=fHgJ0KLceLg

Erg geestig. Ik vond met name Wes Anderson knap, want dat is nog niet zo eenvoudig om die te reffen.

Lynch en Anderson vond ik 't leukst. Herzog is 't makkelijkst :D

Die Manning heeft zo'n onbetaalbaar sullige kop van een Lynch-man die het allemaal niet meer volgt. :)

Was het wel met iemand in de comments eens dat de Godard een touchdown-dansje mist. :(

Enkele films gezien, illegale kopieën van een collega op mijn werk, niet bepaald een art film liefhebber.

Harry Brown (2009, Daniel Barber)
Opgeschoten jeugd verziekt de buurt met geweld en drugsoverlast.
Caine (ex marinier) trekt het niet langer.
Heftige scenes, bij vlagen realistisch, maar meestal te vet aangezet voor het schrikeffect.
Ook enkel bijzonder onsmakelijke figuren maken hun opwachting.

Sterk spel van Caine, maar voor de rest is het een soort Death Wish voor het nieuwe millenium.

FAQ about Time travel (2009, Gareth Gaverick)
Typische Engelse tv film, eentje die zo tegen oudjaar op de BBC uitgezonden wordt.
Het begin is veelbelovend en soms best geestig, maar al snel maakt het pas op de plaats en komen alle clichés omtrent tijdrijzen weer om de hoek kijken, alles wordt gebracht als een parodie, maar deze is niet scherp genoeg om het gevoel bezig te zijn met de 'film maar uitkijken' weg te nemen.

Zombieland (2009, Ruben Fleischer)
Er is me niet veel van bijgebleven...o ja, Bill Murray heeft een klein bijrolletje als zichzelf...alles verloopt zoals je verwacht, lees een korte omschrijving van de film of zie de trailer en je hebt de film al gezien.

La soufrière / Lektionen in Finsternis (Werner Herzog, Duitsland, 1977 en 1992)
In Lantaren/Venster deze en aanstaande woensdag een kort overzicht documentaires van Werner Herzog. Volgende week Herakles en Gesualdo. Vanavond La soufrière en Lektionen in Finsternis.
La soufrière is een korte documentaire over een op handen zijnde vulkaanuitbarsting op Guadeloupe. In 1902 verwoestte een gloedwolk bij de uitbarsting van Mont Peleé in enkele seconden Saint-Pierre, toendertijd de grootste stad van het eiland Martinique. 30.000 inwoners waren op slag verkoold. Alleen de grootste misdadiger van het eiland overleefde de ramp, omdat hij in een put was opgesloten. Verwacht wordt dat de Soufrière hetzelfde effect zal hebben op Basse-Terre. De autoriteiten ontruimen deze stad. Slechts enkele zonderlingen blijven achter.
Ook in Lektionen in Finsternis overheersen rookpluimen het beeld. Met majestueuze helikoptershots van de brandende oliebronnen na de Koeweitoorlog. Vanwege de herrie wordt door de blussers met gebarentaal gecommuniceerd. Ook de spaarzame scenes waarin gesproken wordt, gaat het over het niet-spreken. Een moeder die de folteringen van haar zonen bijwoonde, en daarbij het vermogen te spreken verloor. Een kind, dat stopte met praten na een inval door militairen. Woorden voegen niets toe aan dit inferno. De beelden spreken voor zich.

Midnight Cowboy
Stond bij mij alleen bekend als dé beroemde X-rated film, wat het beeld had opgeroepen van een keiharde seksueel-agressieve homo-film. Tja. Ik vergat even dat de film ook nog eens een Oscar voor beste film won en dat had in dat geval echt niet gekund. Niet dat er geen tal van homo-erotische ondertonen inzitten! Het begint al grappig met Jon Voight die zijn cowboypakkie aantrekt en shove it up your ass opmerking maakt en dan op weg gaat naar een restaurant om zijn ontslag in te dienen. Nilsson zingt het allerbeste liedje aller tijden, Everybody's Talkin'. Meteen een prachtfilm. Voight in de bus met eeuwige radio, wat onhandig gestructureerde flashbacks en dan New York. Enter Dustin Hoffman. Ik dacht welke Italo-American is dat nou, geen Pacino, geen DeNiro. Hoffman dus (helemaal geen Italiaan) Hij doet 't fantastisch als het oplichtende onderdeurtje. De twee sluiten een ruzie-achtige vriendschap, Voight probeert als stud for hire de vrouwtjes te verwennen, maar faalt het merendeel van de tijd. Hoffman worstelt vooral met zichzelf. Mooie cirkel aan het einde, weer een busreis en van hoop en enthousiasme naar droevenis.

The Beekeeper
Een Griekse klassieker, in elk geval eentje van hun bekendste regisseur, Angelopoulous, ofzoiets. Heb ik me ook maar laten vertellen. Kijk je een Griekse film, doet Mastroianni mee, hij is de imker, maar helaas gaat de film nauwelijks over de bijen. De bijna continu zwijgende imker (daarom kon Mastroianni die rol waarschijnlijk spelen) komt op zijn toertocht richting zuiden een jong ding tegen. Het meisje is een evenbeeld van zijn dochter, die net getrouwd is en daarmee een symbool voor al de dingen die de imker verkeerd heeft gedaan en nog doet. Misschien dat ie net als de bijen die in hun raten zitten opgesloten de imker ook zijn familie heeft verstikt. Zijn vrouw woont in elk geval ergens anders en zijn andere dochter krijgt nog ergens excuses voor. Verder kabbeldekabbel met wat typische arthouse uitspattingen op het gebied van seks. En die bijen? Die worden aan 't eind vrijgelaten. Het ligt allemaal wat voor de hand.

Cairo Station
Stokoude Egyptische film vol vrijgevochten ongesluierde vrouwen, zelfs met blote benen en doorschijnende meer. Het zijn dan ook wel vrouwen aan de zelfkant, hosselend op het station. Het acteren is totaal hysterisch en overdreven, maar wel vermakelijk. De film propt in een dik uur allerlei kwesties, ja ook islam en vakbonden en armoede, alles buitelt over elkaar heen. Interessant op een curieuze manier is het wel, al is de film uiteindelijk totaal geen komedie waar het eerst op leek uit te draaien. De film heeft nog meer overeenkomsten met die noir van laatst waar een seriemoordenaar vrouwen vanaf daken kapotschiet. Het hart van de film wordt namelijk gevormd door een manke gefrustreerde gestoorde krantenjongen die zijn hokje vol heeft gehangen met pin-ups.

en doorschijnende meer.

ik wilde en meer zeggen (of doorschijnende shirts) de regisseur speelt zelf de hoofdrol in Cairo Station en als ik mijn boekje moet geloven is Cairo Station echt van Eisenstein-achtig niveau.

Midnight cowboy is ook wel een favoriet van me. The Beekeeper, wat wilde ik daar graag bij in slaap vallen. Zelfs dat lukte niet...

my god wat is die nieuwe Gilliam beroe-oe-oe-oerd! om te huilen zo slecht, wilde na tien minuten al weg WEG WEG uit de zaal, vooral vanwege een daverend voorgevoel dat hier geen redden meer aan zou zijn. helaas werd dit voorgevoel niet ontkracht. het lijkt wel alsof de hele crew en de editor straalbezopen was. animaties van honderdduizend jaar geleden toen monthy python spraakmakend was, hopeloos slecht acteerwerk (niemand lijkt ook maar enigszins te geloven in dit traject, zelfs Depp die ik uit geloofsovertuiging nooit slecht zal vinden stelt teleur), zwalkend script vol tenenkrommende pogingen tot maatschappijkritiek - in een woord: een drama. niet in verhouding met de gunstige pers die zo'n gilliam automatisch krijgt. is dat omdat zijn films altijd productioneel zo rampzalig verlopen? uit een soort van goedertierendheid?

mannen in vrouwenjurken met nepborsten, rondrennend in een slechte lsdtrip van barbapapa cum suis. pijnlijk, pijnlijk. en what a waste of money. hoogstens via Showgirls procede nog goed voor een rerun in het internationale fraternity of gay circuit - te gebruiken met stapels pillen.

The Last Picture Show
In Zomergasten aangeraden door Carice, die toen als voorproefje de beruchte skinny dipping in het zwembad-scène liet zien. The Last Picture Show heeft het uiterlijk van een ouderwetse film (als Hud bijvoorbeeld) maar lardeert dat met een hele hoop seks. In het wat vermoeiende begin lijkt zelfs élke scène daar om te draaien, vogelen in de bios, in de auto en in het zwembad dus. We volgen een ensemblecast van jongeren in een piepklein Texaans stadje. Cybill Shepherd is beeldschoon (op Chloe Sevigny-achtige wijze) als een verveeld tuttig meisje dat niet kan wachten ontmaagd te worden, maar met de nogal boertige Jeff Bridges zit opgescheept. Diens vriend Timothy Buttons zoekt het bij een oudere huisvrouw. De wijze lessen komen van Ben Johnson, als de eigenaar van de poolhal en bios. In eerste instantie viel de film me dus wat tegen, maar het einde gaat toch wel richting Best Years Of Our Lives kwaliteit. (Bridges staat op het punt als soldaat naar Korea te gaan)

Ulysses' Gaze
Twee films van Angelopoulous in een week is, kuch, teveel van het goede. Ik wist 't dan ook niet van tevoren, ik dacht dat dit een Amerikaans epos was met Harvey Keitel. Die zal dan wel Griekse roots hebben, hij dwaalt hier drie uur lang door de pretenties van Angelopoulous. Het begin is nog best leuk, Fellini-achtig, Keitel als regisseur (en een soort Odysseus) voor het eerst in jaren terug in Griekenland, wie herkent 'm nog, en is dat daar Penelopeia? Hij is op zoek naar 3 verloren gewaande film-opnamen, de eerste die ooit in Griekenland zouden zijn gemaakt. Hij begint een Balkan-reisje (Angelopoulous is klaarblijkelijk nogal van de roadmovies) maar dwaalt ondertussen ook door zijn eigen herinneringen, als ik 't goed had begrepen... Mooiste scène is een door de jaren heen flitsende (oneindig) oudjaarsfeestje waarin zowel de jonge als de oude Keitel rondlopen, denk aan Bergman en Allen's Deconstructing Harry.

Nostalghia
Even onbegrijpelijk als Ulysses, maar toch is Tarkovsky net even wat boeiender. (Al haalt deze het in de verste niet bij Offret, zijn allerlaatste) Nostalghia maakte hij in Italie, maar het is een asgrauw Italie, alsof het Pompeii is, waar een depressieve dichter rondsjokt. De eerste anderhalf uur zijn wat mij betreft volkomen onbegrijpelijk, maar dan komt die dekselse Tarkovsky toch nog met een mooi einde op de proppen. Een gek steekt zichzelf in de hens en de dichter loopt als een soort kinderbezweringsritueel met een kandelaar heen en weer. Vraag me niet hoe of waarom, maar ik werd er toch door geraakt.

Fists In The Pocket
Bizarre en uitstekende Italiaanse klassieker over een totaal dysfunctionele familie die in een afgelegen villa woont. Ma is blind, zus hangt maar wat rond, een debiele broer zwijgt meestal, de andere broer probeert de boel gaande te houden, maar dan de kleinste broer! Een totale neuroot, ik identificeerde me eerst wel met hem, maar daar had ik later spijt van, want hij ontpopt zich als een zeer gedenkwaardige schurk. Hij zal de problemen van de familie wel 'ns op geheel eigen en gestoorde wijze oplossen. Weg is de sfeer van de Tenenbaums, maar het pleit voor de kwaliteit van de film dat ook de anti-katholieke (anti-alles eigenlijk) satire die volgt nog steeds uiterst goed uitpakt. Wat een 'characters'!

Twee films van Angelopoulous in een week is, kuch, teveel van het goede.
En dan ook nog een Tarkovsky er achteraan. Man, wat doe je jezelf toch aan?! ;-)

Ulysses' Gaze volgt de Odyssee vrij nauwkeurig, dus met dat boek binnen handbereik is dat redelijk goed te volgen. In Nostalghia probeert de man van het bezweringsritueel de wereld van de ondergang te redden. Als ik het me tenminste nog goed kan herinneren.

Met Terry Gilliam is het afwisselend hit & mis. Na Monty Python and the Holy Grail was het afzien bij Jabberwocky. Na het bijzondere Brazil moesten we door The Adventures of Baron Munchausen heenbijten. Na het vreselijke The Brothers Grimm vond ik Tideland dan wel weer okay. The Imaginarium Of Doctor Parnassus lijdt wat mij betreft voornamelijk onder een teveel aan CGI. Ik heb een zwak voor The Fisher King. Ik zie op iMDB dat Gilliam opnieuw gaat proberen The Man Who Killed Don Quixote te verfilmen. De planning is 2011. Als dat maar goed gaat…

Zelf zag ik de afgelopen tijd o.a. La Ronde en Le Plaisir van Max Ophüls en de documentaire The Sorrow and the Pity van zijn zoon Marcel (n.a.v. het herzien van Annie Hall), Love Exposure (waarom moest deze film nu per se 4 uur lang duren?), Tony Manero (over een Chileense seriemoordenaar ten tijde van Pinochet met obsessie voor Saturday Night Fever), de Franse klassieker Jeux Interdits (alleen al aan te raden vanwege het magnifieke begin), Johnny Mad Dog (een indringende film over Afrikaanse kindsoldaten – eat your heart out, Marco Borsato!) en Revanche (eindelijk).

Ulysses' Gaze volgt de Odyssee vrij nauwkeurig, dus met dat boek binnen handbereik is dat redelijk goed te volgen

dus toch.. de vrouw in het hutje die de was ophangt zal dan alsnog wel een Sirene zijn geweest of de heks hmm. maar wat te denken van het enorme standbeeld van Lenin op een boot. :)

ik ben ook wel pro Tideland. wel mooi op zich dat Gilliam zowel in de 80s, 90s, als 00s elke keer 3 films maakte. (en 00s was dan toch wel zijn minste decennium)

dacht overigens dat ik Tarkovsky compleet had, vergat het erbij te vermelden, maar het bleek ook niet waar: Mirror nog.

The Palm Beach Story
Preston Sturges op bekend terrein, upper class relatiedrama's. Ook van hetzelfde niveau als bijvoorbeeld The Lady Eve, al vind ik in Palm Beach de twee hoofdrolspelers hier grappiger en sensueler. Zo zit er een prachtscène in het begin waarin Joel McCrea de jurk van Claudette Colbert openritst, terwijl ze bij hem op schoot zit. Op dat moment heeft Sturges al in een paar goedgetroffen scenes geschetst dat hun huwelijk eigenlijk gedaan is. Colbert verlaat McCrea om in Palm Beach een scheiding te regelen. Dat kan kennelijk alleen daar, al speelt de scheiding en het stadje verder eigenlijk geen rol meer. McCrea laat het niet op zich zitten en gaat in achtervolging. Hier begint de komedie als Colbert (van It Happened One Night waar de film ook wel op lijkt) in een trein een miljonairclub tegenkomt die de trein met honden en geweren op stelten zetten. Ze beklimt met moeite haar slaapcabine door tot 3x toe het brilletje van ene John D Hackensacker (op wie zou die nou gebaseerd zijn) te breken. Ja, het is gaandeweg toch wat slapstickerig en ook wat flauw, zeker in de bijrollen want het is juist daar waar de film tekort schiet ten op zichte van Sturges ander werk. Extreem flauwe clowns, al dan niet 'colored' en hoe dan ook buitenlands. Het toppunt is echter de twist aan 't einde. Met tweelingen! Alsjeblieft en de terugkeer van het jurkenritsen even daarvoor was nog wel zo geslaagd.

In The Mood For Love
Ik denk niet dat ik 'm zo mooi vind als Chunking Express of Fallen Angels, maar het is overduidelijk wel een bijzondere film. Prachtig design en die eindeloze shots van trapje of trapje af naar het appartementje waar Cheung en Leung buren van elkaar zijn en beginnen te vermoeden dat hun uit beeld gehouden 'spouses' overspel met elkaar plegen. Dan moeten zij ook maar beginnen, maar waar 2046 (in film die ik lang geleden zag en die er wel op vooruit gaat, ik kon 'm toch verrassend goed nog navoelenin mijn herinnering vol seks zat is het hier allemaal platonisch en des te magnetisch, wat ook mooi bij de tijd past. (Was het nou fifties of sixties, in elk geval lang geleden)

The Return Of The Secaucus 7
De titel doet denken aan een avontuurtje van Verne, een b-onderwater-film, nogal onhandig van John Sayles, want zijn debuut is én zeer geslaagd én erg cult en verdient eigenlijk meer kijkers. Drie jaar voor The Big Chill kwam hij al met zijn eigen variant daarvan, het acteren is misschien wat matiger, vooral als het drama toeneemt, maar het is ook meer 'indie' en meer Hollywood en erg geslaagd in de alledaagse momenten. Een groep begin dertigers komt zoals elk jaar bij elkaar in het huis van een van hen. Er zijn zoals elk jaar wisselingen in relaties en ook intern is er altijd geschuif van de paartjes, behalve dan die van de eigenaars van het huisje, een lerarenpaar dat het meest degelijk is. Genoeg memorabele personages er is een 'drugs counsellor' die zich iets teveel met de patiënten identificeert en aan depressies lijdt, er is een koppeltje (waaronder een nieuweling voor de oorspronkelijke groep) die voor een senator werken en, mijn favoriet, een bolle Thomas Acda-achtige loser die muzikant wil zijn, maar meestal in de schulden zit. Hij wil nu naar LA maar een mooi aspect aan de film is dat zijn liedjes werkelijk niet zo goed zijn. Ze zijn wel heel aandoenlijk en hij zingt er een hele hoop. Verder tal van alledaagse gebeurtenissen en gereminisce, potje basketballen, zuipen in 't cafe en, in wat een ode aan een beroemd impressionistisch schilderij lijkt, naakt van rotsen in een watertje springen. (Alleen de mannen trouwens, ook wel eens goed) De Secaucaus combineert tal van nostalgie-gevoelens, die naar je oude dorp en de wat tragische mensen die daar nog altijd hangen, die naar de high school, naar de universiteit en naar je oude makkers. Allemaal goed gedaan van Sayles, met logisch voor een debuut een charmante knulligheid.

maar wat te denken van het enorme standbeeld van Lenin op een boot. :)

Ik doe nu net alsof ik er verstand van heb. Als in die scène Keitel ‘Niemand’ antwoordt op de vraag ‘Wie is daar’, dan gaat het om het gedeelte ‘Polyfemos houdt huis’ in het hoofdstuk ‘Odysseus en de Laistrygonen’. Zie hier.

oh ja Odysseus als niemand, zou mooi zijn als het standbeeld dan 1 oog had, kapot was 't wel maar dat detail heb ik niet gespot. (niet dat het 'gevaar' in die scene van het standbeeld kwam natuurlijk)

Secaucus: maar het is ook meer 'indie' en minder (duh) Hollywood en erg geslaagd in de alledaagse momenten.

Masculin Féminin
Een van de betere Godards, ook al noemde Ingmar Bergman de film 'numbingly boring'. Hij moest eens in de spiegel kijken. De ontregelaar Godard heeft de film weer opgekalefaterd met al tal van tussentitels en audio-grapjes en andere overbodige onzin, maar in het hart is 't gewoon een Parijse jeugd slice of life verhaal. JP Léaud werd kennelijk niet alleen door Truffaut gewaardeerd en speelt ook hier een hoofdrol, en dat doet hij goed, puur qua acteren is 't vermoedelijk zijn allerbeste rol. (De Doinel-verhalen zijn beter, maar da's wat anders) Hij papt aan met een Lily Allen-zuchtmeisje-zangeres (Yéyé noemen ze dat). De liefde komt vooral van zijn kant, zo neemt hij in een 'record booth' op een treinstation een ode op lp aan haar heb. (Meteen geperst) Prachtmonoloog. Valt niet veel over te zeggen, gewoon goedgetroffen Parijse sixties-sfeer, bijna 2 uur lang. Machismo en vrouwonvriendelijk wellicht, maar daarachter zit heel veel onzekerheid.

American Psycho
IMDB noemt dit qua genre een horror/thriller/drama-film maar ik zou zeggen: komedie! Goed voorbeeld dat het op het horror-vlak faalt is dat een van de door Bateman (Christian Bale) ingehuurde hoertjes eindelijk hem op heterdaad betrapt, daar nauwelijks een spanningsopbouw, een tatatatata-sfeer aan vooraf gaat. (Terwijl ze daarna wel hysterisch door het appartement gaat rennen) American Psycho, boek trouwens niet gelezen, is ook meer een satire natuurlijk, met de beroemde monologen over Genesis, Whitney Houston en Huey Lewis, vooral van die laatste zou de plaatverkoop toch omhoog moeten zijn geschoten. Ssussudio (of hoe je het ook spelt) van Phil Collins zal ook nooit meer hetzelfde zijn, met de zelfgeiler Bateman die tijdens de seks zijn zorgvuldig opgepompte spieren laat rollen. Het hele schoonheids-zalfjes-ritueel is trouwens ook hilarisch.

Adventureland
Kan eigenlijk gewoon echoën wat Olaf in een weeklijstje zei. Hier had meer ingezeten. Superbad (zelfde regisseur) maar dan op een low-budget pretpark, een heerlijke setting. Film voert zo'n typische wazige krullenbol loser op, net na zijn graduation, die door financiele perikelen van pa genoodzaakt is een zomerbaantje te nemen, terug in zijn hometown. Hij moet nodig eens van bil. (De queeste van de film) Wat was het mooi geweest als de film in het begin nog veel langer zich enkel op het pretpark had afgespeeld. Er zitten scènes halverwege de film die best naar voren had kunnen worden gehaald. Want nu zit onze held toch weer binnen een kwartier bij een knap meisje in haar zwembad. Met zijn tweeën, met niet al teveel aan. Hij was toch een loser!? Het meisje, dat iets van Marleen Veldhuis heeft, heeft haar eigen probleempjes (o.a. met haar stiefmoeder en de maintenance man van het pretpark waarmee ze in kelders en auto's voost) De krullenbol en dit meisje zijn natuurlijk voor elkaar voorbestemd, maar daar moeten nog wat obstakels tussen, waaronder de babe van het park. Dit is allemaal erg schematisch, voorspelbaar en eigenlijk gewoon totaal geforceerd ongeloofwaardig. Liever nog wat typen over de geintjes in het pretpark. De directe collega van de krullebol is een hilarische Russische literatuurkenner die pijp rookt, hij legt in het begin uit hoe het pretpark mensen oplicht. Krullebol: "people are getting ripped off' 'Yeah yeah Trotski' Ander geinig figuur is ene Frigo, een gewelddadige idioot die op de tennisser Del Potro lijkt (ook zo'n stonede surfer dude) Richting het einde houdt hij in zijn eentje met wat vuurwerk (zeker over van 4 juli) een Vietcong-gevecht. Is ie toch ineens aandoenlijk. Ander geinig detail, die pretpark babe zet het elke keer als haar attractie (autootjes) gaan rijden het op een zwoel dansen samen met een vriendin. Daar is ze voor ingehuurd. :)

The Driver
Was op mijn lijst belandt als een neonoir maar dat is toch echt 'stretching things a bit'. The Driver is, wat wil je met Walter Hill in de regisseurstoel en zo'n titel vooral een auto-achtervolgingen film. En er zijn er niet veel die dat zo goed kunnen als hij, al gaan die piepende banden na een tijdje wel ergeren. Net krijt over het bord. Veel gaver zijn de beelden. Begin vorig decennium had je trouwens een computerspelletje dat Driver heette wat volgens mij zonder de rechten te hebben heel duidelijk hier op gebaseerd was, inclusief stunts in de garage om aan te tonen dat je echt een geschikte driver ben. (Let wel het gaat hier om de driver van een vluchtauto na bankovervallen enzo) Noirige aspecten zitten met name in de femme fatale rol van Adjani (aardige twist inclusief Le Trou shot) Een echt noir personage is de manager/tussenpersoon van de Driver. Een wat tragische vrouw (Ronee Blakley). Had wel het gevoel dat het kat en muisspelletje tussen de driver (Ryan O'Neal) en de agent (Bruce Dern met zijn rare scheve kop) wat strakker gestructureerd had kunnen worden. Wat meer als een western met meer confrontaties. Nu raakt Hill dus merendeels afgeleid door zijn autootjes en zijfiguren als wat filippino-schurken. (Die door de agent zijn ingehuurd, dat wel)

Bergman had gelijk. :) M/F is verschrikkelijk, enige Godard die ik halverwege heb uitgezet, ook omdat die Léaud hier zo godvergeten irritant is.

Ah, The Driver, een van mijn favorieten "one thing I never understood about you drivers is that you never carry a weapon" [BLAM door de autoruit]...onbetaalbaar. O'Neal zag er in die film ook piekfijn uit (en Dern is bijkans nog irritanter dan die copper in Usual Suspects.)

hihi, da's wel mooi aan The Driver ja het hoofdpersonage is ook gewoon een keiharde schoft.

geef mij maar MF vergeleken met een Le Mepris of Vivre Sa Vie

M/F heeft heel veel schade berokkend, in dat het een soort model heeft gecreëerd voor de arthouse relatiefilm over zeikerige stelletjes die geen stel willen zijn en aan het eind wordt het dan ook niets. Tot in den treure nagedaan. Verschrikkelijk.

(Maar misschien maakt het wel uit of Anna Karina de hoofdrol speelt in zo'n film. ;) Vivre Sa Vie vond ik prachtig.)

BNN heeft geen idee van wat 'foute' films zijn en hadden het aan Doense en Koolhoven moeten overlaten een programma samen te stellen. Battlefield Earth is niet leuk om naar te kijken en gewoon slecht (aan dat Tom Green gedrocht e.d. heb ik me maar niet gewaagd) en Showgirls en Under The Cherry Moon zijn best leuk.

Maar goed, binnenkort 6 Jess Franco films in Brussel, dus ik krijg m'n shot van goeie 'foute' films nog wel. :)

ze hadden Southland Tales uit moeten zenden, volgens mij nog niet op tv geweest en met Justin Timberlake dus ook leuk voor het BNN publiek

Ja, Showgirls is helegaar niet slecht, okay de hoofdrolspeelster is nogal irritant, maar verder is het (ook al heb ik een schurfthekel aan Las Vegas) een piekfijne/botte kritiek op het Amerikaanse over-mijn-lijk kapitalisme (als pakembeet Fritz Lang hem in de jaren veertig -zonder overdosis naakt- had gemaakt zaten we nu naar opgelaten Scorcese docu's te kijken over die film/BFI Classic boeken uit ons hoofd te leren.) Echt zo'n film die is afgekraakt om het afkraken (maar ja Verhoeven dan weer wel keihard zijn Razzy Award voor de film opgehaald hè :)

Ik blijf Showgirls een tikje dunnetjes vinden, maar wel heel vermakelijk. Als satire op de Amerikaanse maatschappij niet zo goed als Starship Troopers, maar natuurlijk veel beter dan de serieuze pers wil toegeven. Toppunt van sarcasme: hoe de hoofdpersoon haar individualiteit behoudt door niet in het systeem mee te draaien (denkt ze) en niet plichtsgetrouw "brown rice and veggies" eet, maar een hamburger... Typisch Verhoeven.

Jaaaa, maar Starship Troopers is natuurlijk nog beter.

Het is geen meesterwerk, maar ik heb wel slechter gezien wat wel voor meesterwerk doorgaat. Maar geen Starship Troopers (moet ik weer eens zien).

Dat interview met Verhoeven was nog wel grappig (ondanks Lodiers), dat je met lood in de schoenen naar zo'n razzie award gaat en uiteindelijk toch gewoon gehuldigd wordt is wel lollig.