Filmforum

vind die slang wel mooi, ik wil niet rondgecommandeerd worden door THE MAN.

L'Armée des Ombres is overigens van Melville (ook van Le Samourai) dus niet zo vreemd dat ie esthetisch perfect is.

Gaat u er maar voor zitten filmnrrds: de Superbowl verfilmd door allerlei forumfavorieten (en niet-zo favorieten maar goed)

https://www.youtube.com/watch?v=fHgJ0KLceLg

Erg geestig. Ik vond met name Wes Anderson knap, want dat is nog niet zo eenvoudig om die te reffen.

Lynch en Anderson vond ik 't leukst. Herzog is 't makkelijkst :D

Die Manning heeft zo'n onbetaalbaar sullige kop van een Lynch-man die het allemaal niet meer volgt. :)

Was het wel met iemand in de comments eens dat de Godard een touchdown-dansje mist. :(

Enkele films gezien, illegale kopieën van een collega op mijn werk, niet bepaald een art film liefhebber.

Harry Brown (2009, Daniel Barber)
Opgeschoten jeugd verziekt de buurt met geweld en drugsoverlast.
Caine (ex marinier) trekt het niet langer.
Heftige scenes, bij vlagen realistisch, maar meestal te vet aangezet voor het schrikeffect.
Ook enkel bijzonder onsmakelijke figuren maken hun opwachting.

Sterk spel van Caine, maar voor de rest is het een soort Death Wish voor het nieuwe millenium.

FAQ about Time travel (2009, Gareth Gaverick)
Typische Engelse tv film, eentje die zo tegen oudjaar op de BBC uitgezonden wordt.
Het begin is veelbelovend en soms best geestig, maar al snel maakt het pas op de plaats en komen alle clichés omtrent tijdrijzen weer om de hoek kijken, alles wordt gebracht als een parodie, maar deze is niet scherp genoeg om het gevoel bezig te zijn met de 'film maar uitkijken' weg te nemen.

Zombieland (2009, Ruben Fleischer)
Er is me niet veel van bijgebleven...o ja, Bill Murray heeft een klein bijrolletje als zichzelf...alles verloopt zoals je verwacht, lees een korte omschrijving van de film of zie de trailer en je hebt de film al gezien.

La soufrière / Lektionen in Finsternis (Werner Herzog, Duitsland, 1977 en 1992)
In Lantaren/Venster deze en aanstaande woensdag een kort overzicht documentaires van Werner Herzog. Volgende week Herakles en Gesualdo. Vanavond La soufrière en Lektionen in Finsternis.
La soufrière is een korte documentaire over een op handen zijnde vulkaanuitbarsting op Guadeloupe. In 1902 verwoestte een gloedwolk bij de uitbarsting van Mont Peleé in enkele seconden Saint-Pierre, toendertijd de grootste stad van het eiland Martinique. 30.000 inwoners waren op slag verkoold. Alleen de grootste misdadiger van het eiland overleefde de ramp, omdat hij in een put was opgesloten. Verwacht wordt dat de Soufrière hetzelfde effect zal hebben op Basse-Terre. De autoriteiten ontruimen deze stad. Slechts enkele zonderlingen blijven achter.
Ook in Lektionen in Finsternis overheersen rookpluimen het beeld. Met majestueuze helikoptershots van de brandende oliebronnen na de Koeweitoorlog. Vanwege de herrie wordt door de blussers met gebarentaal gecommuniceerd. Ook de spaarzame scenes waarin gesproken wordt, gaat het over het niet-spreken. Een moeder die de folteringen van haar zonen bijwoonde, en daarbij het vermogen te spreken verloor. Een kind, dat stopte met praten na een inval door militairen. Woorden voegen niets toe aan dit inferno. De beelden spreken voor zich.

Midnight Cowboy
Stond bij mij alleen bekend als dé beroemde X-rated film, wat het beeld had opgeroepen van een keiharde seksueel-agressieve homo-film. Tja. Ik vergat even dat de film ook nog eens een Oscar voor beste film won en dat had in dat geval echt niet gekund. Niet dat er geen tal van homo-erotische ondertonen inzitten! Het begint al grappig met Jon Voight die zijn cowboypakkie aantrekt en shove it up your ass opmerking maakt en dan op weg gaat naar een restaurant om zijn ontslag in te dienen. Nilsson zingt het allerbeste liedje aller tijden, Everybody's Talkin'. Meteen een prachtfilm. Voight in de bus met eeuwige radio, wat onhandig gestructureerde flashbacks en dan New York. Enter Dustin Hoffman. Ik dacht welke Italo-American is dat nou, geen Pacino, geen DeNiro. Hoffman dus (helemaal geen Italiaan) Hij doet 't fantastisch als het oplichtende onderdeurtje. De twee sluiten een ruzie-achtige vriendschap, Voight probeert als stud for hire de vrouwtjes te verwennen, maar faalt het merendeel van de tijd. Hoffman worstelt vooral met zichzelf. Mooie cirkel aan het einde, weer een busreis en van hoop en enthousiasme naar droevenis.

The Beekeeper
Een Griekse klassieker, in elk geval eentje van hun bekendste regisseur, Angelopoulous, ofzoiets. Heb ik me ook maar laten vertellen. Kijk je een Griekse film, doet Mastroianni mee, hij is de imker, maar helaas gaat de film nauwelijks over de bijen. De bijna continu zwijgende imker (daarom kon Mastroianni die rol waarschijnlijk spelen) komt op zijn toertocht richting zuiden een jong ding tegen. Het meisje is een evenbeeld van zijn dochter, die net getrouwd is en daarmee een symbool voor al de dingen die de imker verkeerd heeft gedaan en nog doet. Misschien dat ie net als de bijen die in hun raten zitten opgesloten de imker ook zijn familie heeft verstikt. Zijn vrouw woont in elk geval ergens anders en zijn andere dochter krijgt nog ergens excuses voor. Verder kabbeldekabbel met wat typische arthouse uitspattingen op het gebied van seks. En die bijen? Die worden aan 't eind vrijgelaten. Het ligt allemaal wat voor de hand.

Cairo Station
Stokoude Egyptische film vol vrijgevochten ongesluierde vrouwen, zelfs met blote benen en doorschijnende meer. Het zijn dan ook wel vrouwen aan de zelfkant, hosselend op het station. Het acteren is totaal hysterisch en overdreven, maar wel vermakelijk. De film propt in een dik uur allerlei kwesties, ja ook islam en vakbonden en armoede, alles buitelt over elkaar heen. Interessant op een curieuze manier is het wel, al is de film uiteindelijk totaal geen komedie waar het eerst op leek uit te draaien. De film heeft nog meer overeenkomsten met die noir van laatst waar een seriemoordenaar vrouwen vanaf daken kapotschiet. Het hart van de film wordt namelijk gevormd door een manke gefrustreerde gestoorde krantenjongen die zijn hokje vol heeft gehangen met pin-ups.

en doorschijnende meer.

ik wilde en meer zeggen (of doorschijnende shirts) de regisseur speelt zelf de hoofdrol in Cairo Station en als ik mijn boekje moet geloven is Cairo Station echt van Eisenstein-achtig niveau.

Midnight cowboy is ook wel een favoriet van me. The Beekeeper, wat wilde ik daar graag bij in slaap vallen. Zelfs dat lukte niet...

my god wat is die nieuwe Gilliam beroe-oe-oe-oerd! om te huilen zo slecht, wilde na tien minuten al weg WEG WEG uit de zaal, vooral vanwege een daverend voorgevoel dat hier geen redden meer aan zou zijn. helaas werd dit voorgevoel niet ontkracht. het lijkt wel alsof de hele crew en de editor straalbezopen was. animaties van honderdduizend jaar geleden toen monthy python spraakmakend was, hopeloos slecht acteerwerk (niemand lijkt ook maar enigszins te geloven in dit traject, zelfs Depp die ik uit geloofsovertuiging nooit slecht zal vinden stelt teleur), zwalkend script vol tenenkrommende pogingen tot maatschappijkritiek - in een woord: een drama. niet in verhouding met de gunstige pers die zo'n gilliam automatisch krijgt. is dat omdat zijn films altijd productioneel zo rampzalig verlopen? uit een soort van goedertierendheid?

mannen in vrouwenjurken met nepborsten, rondrennend in een slechte lsdtrip van barbapapa cum suis. pijnlijk, pijnlijk. en what a waste of money. hoogstens via Showgirls procede nog goed voor een rerun in het internationale fraternity of gay circuit - te gebruiken met stapels pillen.

The Last Picture Show
In Zomergasten aangeraden door Carice, die toen als voorproefje de beruchte skinny dipping in het zwembad-scène liet zien. The Last Picture Show heeft het uiterlijk van een ouderwetse film (als Hud bijvoorbeeld) maar lardeert dat met een hele hoop seks. In het wat vermoeiende begin lijkt zelfs élke scène daar om te draaien, vogelen in de bios, in de auto en in het zwembad dus. We volgen een ensemblecast van jongeren in een piepklein Texaans stadje. Cybill Shepherd is beeldschoon (op Chloe Sevigny-achtige wijze) als een verveeld tuttig meisje dat niet kan wachten ontmaagd te worden, maar met de nogal boertige Jeff Bridges zit opgescheept. Diens vriend Timothy Buttons zoekt het bij een oudere huisvrouw. De wijze lessen komen van Ben Johnson, als de eigenaar van de poolhal en bios. In eerste instantie viel de film me dus wat tegen, maar het einde gaat toch wel richting Best Years Of Our Lives kwaliteit. (Bridges staat op het punt als soldaat naar Korea te gaan)

Ulysses' Gaze
Twee films van Angelopoulous in een week is, kuch, teveel van het goede. Ik wist 't dan ook niet van tevoren, ik dacht dat dit een Amerikaans epos was met Harvey Keitel. Die zal dan wel Griekse roots hebben, hij dwaalt hier drie uur lang door de pretenties van Angelopoulous. Het begin is nog best leuk, Fellini-achtig, Keitel als regisseur (en een soort Odysseus) voor het eerst in jaren terug in Griekenland, wie herkent 'm nog, en is dat daar Penelopeia? Hij is op zoek naar 3 verloren gewaande film-opnamen, de eerste die ooit in Griekenland zouden zijn gemaakt. Hij begint een Balkan-reisje (Angelopoulous is klaarblijkelijk nogal van de roadmovies) maar dwaalt ondertussen ook door zijn eigen herinneringen, als ik 't goed had begrepen... Mooiste scène is een door de jaren heen flitsende (oneindig) oudjaarsfeestje waarin zowel de jonge als de oude Keitel rondlopen, denk aan Bergman en Allen's Deconstructing Harry.

Nostalghia
Even onbegrijpelijk als Ulysses, maar toch is Tarkovsky net even wat boeiender. (Al haalt deze het in de verste niet bij Offret, zijn allerlaatste) Nostalghia maakte hij in Italie, maar het is een asgrauw Italie, alsof het Pompeii is, waar een depressieve dichter rondsjokt. De eerste anderhalf uur zijn wat mij betreft volkomen onbegrijpelijk, maar dan komt die dekselse Tarkovsky toch nog met een mooi einde op de proppen. Een gek steekt zichzelf in de hens en de dichter loopt als een soort kinderbezweringsritueel met een kandelaar heen en weer. Vraag me niet hoe of waarom, maar ik werd er toch door geraakt.

Fists In The Pocket
Bizarre en uitstekende Italiaanse klassieker over een totaal dysfunctionele familie die in een afgelegen villa woont. Ma is blind, zus hangt maar wat rond, een debiele broer zwijgt meestal, de andere broer probeert de boel gaande te houden, maar dan de kleinste broer! Een totale neuroot, ik identificeerde me eerst wel met hem, maar daar had ik later spijt van, want hij ontpopt zich als een zeer gedenkwaardige schurk. Hij zal de problemen van de familie wel 'ns op geheel eigen en gestoorde wijze oplossen. Weg is de sfeer van de Tenenbaums, maar het pleit voor de kwaliteit van de film dat ook de anti-katholieke (anti-alles eigenlijk) satire die volgt nog steeds uiterst goed uitpakt. Wat een 'characters'!

Twee films van Angelopoulous in een week is, kuch, teveel van het goede.
En dan ook nog een Tarkovsky er achteraan. Man, wat doe je jezelf toch aan?! ;-)

Ulysses' Gaze volgt de Odyssee vrij nauwkeurig, dus met dat boek binnen handbereik is dat redelijk goed te volgen. In Nostalghia probeert de man van het bezweringsritueel de wereld van de ondergang te redden. Als ik het me tenminste nog goed kan herinneren.

Met Terry Gilliam is het afwisselend hit & mis. Na Monty Python and the Holy Grail was het afzien bij Jabberwocky. Na het bijzondere Brazil moesten we door The Adventures of Baron Munchausen heenbijten. Na het vreselijke The Brothers Grimm vond ik Tideland dan wel weer okay. The Imaginarium Of Doctor Parnassus lijdt wat mij betreft voornamelijk onder een teveel aan CGI. Ik heb een zwak voor The Fisher King. Ik zie op iMDB dat Gilliam opnieuw gaat proberen The Man Who Killed Don Quixote te verfilmen. De planning is 2011. Als dat maar goed gaat…

Zelf zag ik de afgelopen tijd o.a. La Ronde en Le Plaisir van Max Ophüls en de documentaire The Sorrow and the Pity van zijn zoon Marcel (n.a.v. het herzien van Annie Hall), Love Exposure (waarom moest deze film nu per se 4 uur lang duren?), Tony Manero (over een Chileense seriemoordenaar ten tijde van Pinochet met obsessie voor Saturday Night Fever), de Franse klassieker Jeux Interdits (alleen al aan te raden vanwege het magnifieke begin), Johnny Mad Dog (een indringende film over Afrikaanse kindsoldaten – eat your heart out, Marco Borsato!) en Revanche (eindelijk).

Ulysses' Gaze volgt de Odyssee vrij nauwkeurig, dus met dat boek binnen handbereik is dat redelijk goed te volgen

dus toch.. de vrouw in het hutje die de was ophangt zal dan alsnog wel een Sirene zijn geweest of de heks hmm. maar wat te denken van het enorme standbeeld van Lenin op een boot. :)

ik ben ook wel pro Tideland. wel mooi op zich dat Gilliam zowel in de 80s, 90s, als 00s elke keer 3 films maakte. (en 00s was dan toch wel zijn minste decennium)

dacht overigens dat ik Tarkovsky compleet had, vergat het erbij te vermelden, maar het bleek ook niet waar: Mirror nog.

The Palm Beach Story
Preston Sturges op bekend terrein, upper class relatiedrama's. Ook van hetzelfde niveau als bijvoorbeeld The Lady Eve, al vind ik in Palm Beach de twee hoofdrolspelers hier grappiger en sensueler. Zo zit er een prachtscène in het begin waarin Joel McCrea de jurk van Claudette Colbert openritst, terwijl ze bij hem op schoot zit. Op dat moment heeft Sturges al in een paar goedgetroffen scenes geschetst dat hun huwelijk eigenlijk gedaan is. Colbert verlaat McCrea om in Palm Beach een scheiding te regelen. Dat kan kennelijk alleen daar, al speelt de scheiding en het stadje verder eigenlijk geen rol meer. McCrea laat het niet op zich zitten en gaat in achtervolging. Hier begint de komedie als Colbert (van It Happened One Night waar de film ook wel op lijkt) in een trein een miljonairclub tegenkomt die de trein met honden en geweren op stelten zetten. Ze beklimt met moeite haar slaapcabine door tot 3x toe het brilletje van ene John D Hackensacker (op wie zou die nou gebaseerd zijn) te breken. Ja, het is gaandeweg toch wat slapstickerig en ook wat flauw, zeker in de bijrollen want het is juist daar waar de film tekort schiet ten op zichte van Sturges ander werk. Extreem flauwe clowns, al dan niet 'colored' en hoe dan ook buitenlands. Het toppunt is echter de twist aan 't einde. Met tweelingen! Alsjeblieft en de terugkeer van het jurkenritsen even daarvoor was nog wel zo geslaagd.

In The Mood For Love
Ik denk niet dat ik 'm zo mooi vind als Chunking Express of Fallen Angels, maar het is overduidelijk wel een bijzondere film. Prachtig design en die eindeloze shots van trapje of trapje af naar het appartementje waar Cheung en Leung buren van elkaar zijn en beginnen te vermoeden dat hun uit beeld gehouden 'spouses' overspel met elkaar plegen. Dan moeten zij ook maar beginnen, maar waar 2046 (in film die ik lang geleden zag en die er wel op vooruit gaat, ik kon 'm toch verrassend goed nog navoelenin mijn herinnering vol seks zat is het hier allemaal platonisch en des te magnetisch, wat ook mooi bij de tijd past. (Was het nou fifties of sixties, in elk geval lang geleden)

The Return Of The Secaucus 7
De titel doet denken aan een avontuurtje van Verne, een b-onderwater-film, nogal onhandig van John Sayles, want zijn debuut is én zeer geslaagd én erg cult en verdient eigenlijk meer kijkers. Drie jaar voor The Big Chill kwam hij al met zijn eigen variant daarvan, het acteren is misschien wat matiger, vooral als het drama toeneemt, maar het is ook meer 'indie' en meer Hollywood en erg geslaagd in de alledaagse momenten. Een groep begin dertigers komt zoals elk jaar bij elkaar in het huis van een van hen. Er zijn zoals elk jaar wisselingen in relaties en ook intern is er altijd geschuif van de paartjes, behalve dan die van de eigenaars van het huisje, een lerarenpaar dat het meest degelijk is. Genoeg memorabele personages er is een 'drugs counsellor' die zich iets teveel met de patiënten identificeert en aan depressies lijdt, er is een koppeltje (waaronder een nieuweling voor de oorspronkelijke groep) die voor een senator werken en, mijn favoriet, een bolle Thomas Acda-achtige loser die muzikant wil zijn, maar meestal in de schulden zit. Hij wil nu naar LA maar een mooi aspect aan de film is dat zijn liedjes werkelijk niet zo goed zijn. Ze zijn wel heel aandoenlijk en hij zingt er een hele hoop. Verder tal van alledaagse gebeurtenissen en gereminisce, potje basketballen, zuipen in 't cafe en, in wat een ode aan een beroemd impressionistisch schilderij lijkt, naakt van rotsen in een watertje springen. (Alleen de mannen trouwens, ook wel eens goed) De Secaucaus combineert tal van nostalgie-gevoelens, die naar je oude dorp en de wat tragische mensen die daar nog altijd hangen, die naar de high school, naar de universiteit en naar je oude makkers. Allemaal goed gedaan van Sayles, met logisch voor een debuut een charmante knulligheid.

maar wat te denken van het enorme standbeeld van Lenin op een boot. :)

Ik doe nu net alsof ik er verstand van heb. Als in die scène Keitel ‘Niemand’ antwoordt op de vraag ‘Wie is daar’, dan gaat het om het gedeelte ‘Polyfemos houdt huis’ in het hoofdstuk ‘Odysseus en de Laistrygonen’. Zie hier.

oh ja Odysseus als niemand, zou mooi zijn als het standbeeld dan 1 oog had, kapot was 't wel maar dat detail heb ik niet gespot. (niet dat het 'gevaar' in die scene van het standbeeld kwam natuurlijk)

Secaucus: maar het is ook meer 'indie' en minder (duh) Hollywood en erg geslaagd in de alledaagse momenten.

Masculin Féminin
Een van de betere Godards, ook al noemde Ingmar Bergman de film 'numbingly boring'. Hij moest eens in de spiegel kijken. De ontregelaar Godard heeft de film weer opgekalefaterd met al tal van tussentitels en audio-grapjes en andere overbodige onzin, maar in het hart is 't gewoon een Parijse jeugd slice of life verhaal. JP Léaud werd kennelijk niet alleen door Truffaut gewaardeerd en speelt ook hier een hoofdrol, en dat doet hij goed, puur qua acteren is 't vermoedelijk zijn allerbeste rol. (De Doinel-verhalen zijn beter, maar da's wat anders) Hij papt aan met een Lily Allen-zuchtmeisje-zangeres (Yéyé noemen ze dat). De liefde komt vooral van zijn kant, zo neemt hij in een 'record booth' op een treinstation een ode op lp aan haar heb. (Meteen geperst) Prachtmonoloog. Valt niet veel over te zeggen, gewoon goedgetroffen Parijse sixties-sfeer, bijna 2 uur lang. Machismo en vrouwonvriendelijk wellicht, maar daarachter zit heel veel onzekerheid.

American Psycho
IMDB noemt dit qua genre een horror/thriller/drama-film maar ik zou zeggen: komedie! Goed voorbeeld dat het op het horror-vlak faalt is dat een van de door Bateman (Christian Bale) ingehuurde hoertjes eindelijk hem op heterdaad betrapt, daar nauwelijks een spanningsopbouw, een tatatatata-sfeer aan vooraf gaat. (Terwijl ze daarna wel hysterisch door het appartement gaat rennen) American Psycho, boek trouwens niet gelezen, is ook meer een satire natuurlijk, met de beroemde monologen over Genesis, Whitney Houston en Huey Lewis, vooral van die laatste zou de plaatverkoop toch omhoog moeten zijn geschoten. Ssussudio (of hoe je het ook spelt) van Phil Collins zal ook nooit meer hetzelfde zijn, met de zelfgeiler Bateman die tijdens de seks zijn zorgvuldig opgepompte spieren laat rollen. Het hele schoonheids-zalfjes-ritueel is trouwens ook hilarisch.

Adventureland
Kan eigenlijk gewoon echoën wat Olaf in een weeklijstje zei. Hier had meer ingezeten. Superbad (zelfde regisseur) maar dan op een low-budget pretpark, een heerlijke setting. Film voert zo'n typische wazige krullenbol loser op, net na zijn graduation, die door financiele perikelen van pa genoodzaakt is een zomerbaantje te nemen, terug in zijn hometown. Hij moet nodig eens van bil. (De queeste van de film) Wat was het mooi geweest als de film in het begin nog veel langer zich enkel op het pretpark had afgespeeld. Er zitten scènes halverwege de film die best naar voren had kunnen worden gehaald. Want nu zit onze held toch weer binnen een kwartier bij een knap meisje in haar zwembad. Met zijn tweeën, met niet al teveel aan. Hij was toch een loser!? Het meisje, dat iets van Marleen Veldhuis heeft, heeft haar eigen probleempjes (o.a. met haar stiefmoeder en de maintenance man van het pretpark waarmee ze in kelders en auto's voost) De krullenbol en dit meisje zijn natuurlijk voor elkaar voorbestemd, maar daar moeten nog wat obstakels tussen, waaronder de babe van het park. Dit is allemaal erg schematisch, voorspelbaar en eigenlijk gewoon totaal geforceerd ongeloofwaardig. Liever nog wat typen over de geintjes in het pretpark. De directe collega van de krullebol is een hilarische Russische literatuurkenner die pijp rookt, hij legt in het begin uit hoe het pretpark mensen oplicht. Krullebol: "people are getting ripped off' 'Yeah yeah Trotski' Ander geinig figuur is ene Frigo, een gewelddadige idioot die op de tennisser Del Potro lijkt (ook zo'n stonede surfer dude) Richting het einde houdt hij in zijn eentje met wat vuurwerk (zeker over van 4 juli) een Vietcong-gevecht. Is ie toch ineens aandoenlijk. Ander geinig detail, die pretpark babe zet het elke keer als haar attractie (autootjes) gaan rijden het op een zwoel dansen samen met een vriendin. Daar is ze voor ingehuurd. :)

The Driver
Was op mijn lijst belandt als een neonoir maar dat is toch echt 'stretching things a bit'. The Driver is, wat wil je met Walter Hill in de regisseurstoel en zo'n titel vooral een auto-achtervolgingen film. En er zijn er niet veel die dat zo goed kunnen als hij, al gaan die piepende banden na een tijdje wel ergeren. Net krijt over het bord. Veel gaver zijn de beelden. Begin vorig decennium had je trouwens een computerspelletje dat Driver heette wat volgens mij zonder de rechten te hebben heel duidelijk hier op gebaseerd was, inclusief stunts in de garage om aan te tonen dat je echt een geschikte driver ben. (Let wel het gaat hier om de driver van een vluchtauto na bankovervallen enzo) Noirige aspecten zitten met name in de femme fatale rol van Adjani (aardige twist inclusief Le Trou shot) Een echt noir personage is de manager/tussenpersoon van de Driver. Een wat tragische vrouw (Ronee Blakley). Had wel het gevoel dat het kat en muisspelletje tussen de driver (Ryan O'Neal) en de agent (Bruce Dern met zijn rare scheve kop) wat strakker gestructureerd had kunnen worden. Wat meer als een western met meer confrontaties. Nu raakt Hill dus merendeels afgeleid door zijn autootjes en zijfiguren als wat filippino-schurken. (Die door de agent zijn ingehuurd, dat wel)

Bergman had gelijk. :) M/F is verschrikkelijk, enige Godard die ik halverwege heb uitgezet, ook omdat die Léaud hier zo godvergeten irritant is.

Ah, The Driver, een van mijn favorieten "one thing I never understood about you drivers is that you never carry a weapon" [BLAM door de autoruit]...onbetaalbaar. O'Neal zag er in die film ook piekfijn uit (en Dern is bijkans nog irritanter dan die copper in Usual Suspects.)

hihi, da's wel mooi aan The Driver ja het hoofdpersonage is ook gewoon een keiharde schoft.

geef mij maar MF vergeleken met een Le Mepris of Vivre Sa Vie

M/F heeft heel veel schade berokkend, in dat het een soort model heeft gecreëerd voor de arthouse relatiefilm over zeikerige stelletjes die geen stel willen zijn en aan het eind wordt het dan ook niets. Tot in den treure nagedaan. Verschrikkelijk.

(Maar misschien maakt het wel uit of Anna Karina de hoofdrol speelt in zo'n film. ;) Vivre Sa Vie vond ik prachtig.)

BNN heeft geen idee van wat 'foute' films zijn en hadden het aan Doense en Koolhoven moeten overlaten een programma samen te stellen. Battlefield Earth is niet leuk om naar te kijken en gewoon slecht (aan dat Tom Green gedrocht e.d. heb ik me maar niet gewaagd) en Showgirls en Under The Cherry Moon zijn best leuk.

Maar goed, binnenkort 6 Jess Franco films in Brussel, dus ik krijg m'n shot van goeie 'foute' films nog wel. :)

ze hadden Southland Tales uit moeten zenden, volgens mij nog niet op tv geweest en met Justin Timberlake dus ook leuk voor het BNN publiek

Ja, Showgirls is helegaar niet slecht, okay de hoofdrolspeelster is nogal irritant, maar verder is het (ook al heb ik een schurfthekel aan Las Vegas) een piekfijne/botte kritiek op het Amerikaanse over-mijn-lijk kapitalisme (als pakembeet Fritz Lang hem in de jaren veertig -zonder overdosis naakt- had gemaakt zaten we nu naar opgelaten Scorcese docu's te kijken over die film/BFI Classic boeken uit ons hoofd te leren.) Echt zo'n film die is afgekraakt om het afkraken (maar ja Verhoeven dan weer wel keihard zijn Razzy Award voor de film opgehaald hè :)

Ik blijf Showgirls een tikje dunnetjes vinden, maar wel heel vermakelijk. Als satire op de Amerikaanse maatschappij niet zo goed als Starship Troopers, maar natuurlijk veel beter dan de serieuze pers wil toegeven. Toppunt van sarcasme: hoe de hoofdpersoon haar individualiteit behoudt door niet in het systeem mee te draaien (denkt ze) en niet plichtsgetrouw "brown rice and veggies" eet, maar een hamburger... Typisch Verhoeven.

Jaaaa, maar Starship Troopers is natuurlijk nog beter.

Het is geen meesterwerk, maar ik heb wel slechter gezien wat wel voor meesterwerk doorgaat. Maar geen Starship Troopers (moet ik weer eens zien).

Dat interview met Verhoeven was nog wel grappig (ondanks Lodiers), dat je met lood in de schoenen naar zo'n razzie award gaat en uiteindelijk toch gewoon gehuldigd wordt is wel lollig.

Blijf het verbazingwekkend vinden dat mensen altijd zo benadrukken dat het acteren zo slecht is. Jongens, dat is expres! Gershon gaat daarin het verst.

Heb niet veel tijd voor schaduwkabinet de laatste tijd (het is stukjes schrijven over film of film kijken...) maar was uiterst te spreken over An education en Un prophete. Laatste was nog beter dan Audiards' laatste twee. Net Guernsey gedaan. Vond ik ook goed. Heel afgemeten, op het onnatuurlijke af, maar het komt wel aan, en dat is wat telt. En ik zag nog The night of the Iguana. Niet tennessee williams' beste werk, wel een vermakelijke film met Richard Burton als alcoholische priester die reisleider is geworden (wereldgegeven!). En ik zag gisteren op de televisie nog een mooie docu over architect John Lautner die al die futuristische huizen bouwde in Los Angeles (werd op het spoor gezet door die mooie docu Los Angeles plays itself). Wat me brengt tot mijn vraag: weet iemand nog goede docu's over architectuur? Het boeit me zeer merk ik...

goede docu's over architectuur

Zelf niet gezien, maar goede dingen over gehoord: My Architect (Nathaniel Kahn, 2005).

Zelf niet gezien, maar goede dingen over gehoord: Sketches of Frank Gehry (Sydney Pollack, 2005)

My architect zag ik twee weken geleden. Was puik inderdaad. Gehry staat genoteerd. Thx.

Ik zou er toch zo een paar uit mijn mouw moeten schudden, van die architectendocu's. Lukt me niet. Komt nog.

Herakles (Werner Herzog, Duitsland, 1962), Gesualdo: death for five voices (Werner Herzog, Duitsland, 1995), The wild blue yonder (Werner Herzog, Duitsland, 2005)
De reeks Herzog-docu's in Lantaren/Venster duurt langer dan verwacht. Vandaag The wild blue yonder. Vorige week Herakles en Gesualdo.

Herakles is de allereerste film (speel- of docu-, whatever) van Herzog. Een debuut kun je het nauwelijks noemen. Met zijn 10 minuten lengte is het vooral een experiment met beeldtaal en mixage. Fraaie collages van bodybuilders (toen deze er nog appetijtelijk uitzagen) en nieuwsfootage, ingekaderd door 6 van de 12 herculeïsche werken. De typische Herzogiaanse ironische blik op grote mensheidthema's is al aanwezig. Het gezwoeg, gesteun en getrek en gestoot aan apparaten door de Herculessen wordt telkens ingeleid met een vraag en gevolgd door een maatschappelijk probleem: Wird er den Augiasstall säubern? (vuilstort), Wird er die Amazonen besiegen? (marcherende milva's), enz. Hij noemt het zelf een jeugdzonde, maar toch best geinig. Hier de eerste 9 minuten (de rest er blijkbaar af gevallen tijdens uploaden).

Waarom Herzog's redelijk normale tv-documentaire over de 16e eeuwse edelman/componist/proto-libertijn (mag ik dat zeggen? waarschijnlijk niet) Carlo Gesualdo hierop volgde is onduidelijk. Wel een bijzondere man die Gesualdo. Bruusk in de omgang; hij martelde en vermoordde zijn vrouw en haar minnaar. Maar verfijnd als kunstenaar: wat een prachtige madrigalen! Een renaissancistische Gaahl (mag ik dat dan zeggen?...), maar dan één waar het stadje Avellino tot op de dag van vandaag trots op is. Hier beginnen.

Vandaag The wild blue yonder. Wel vormverwant met Herakles. Een science fiction fantasy waarin beelden van Space Shuttle Atlantis en een duik onder de Zuidpool aaneengeregen worden tot een tragikomische vertelling over het lot van de mensheid. Met Brad Dourif als alien.

Om te beginnen: na Kahn en Gehry het andere uiterste (en toch ook weer niet): The architecture of doom.

The Miracle Of Morgan's Creek
De laatste Preston Sturges voorlopig, denk ik zo. Ik geloof ze nu wel 'n beetje. Deze is vooral beroemd omdat de censuur commissie op onverklaar wijze om de tuin werd geleid. Een meisje hangt de beest uit op een feestje waar iedereen niet nalaat te benadrukken dat ze "lemonade" drinken. Dan stoot ze haar hoofd "dus" herinnert ze zich 's ochtends niks meer. En blijkt ze getrouwd. Ik zat al te denken, dat getrouwd zijn is vast ook een metafoor, ze is gewoon zwanger. Niks metafoor dus, zelfs dat heeft Sturges erin weten te verwerken en dat terwijl het woord 'pregnant' niet eens gezegd moet worden. Hij heeft er de hulp van Hitler en Mussolini voor nodig, hard to believe misschien, maar zien is geloven. (Het is satire ten slotte) Het meisje heeft een sullig vriendje die dan maar als plaatsvervanger met 'r moet trouwen, of dan op zijn minst die soldaat moet vinden met wie ze van bil is gegaan. Volgen wat ouderwets aandoende slapstick avonturen, goed voor een milde glimlach.

Tropical Malady
In de decennium top 10 van Cahiers had ik er 4 niet gezien, West of the Tracks (3x3 uur ofzo) en The War of the Worlds (Spielberg als 'auteur' jaja) laat ik mooi zitten, maar de volgende 2 waren best aardig om te zien. Tropical Malady is de beroemde film in 2-en, het metaforische boedhistische tweede gedeelte kan me gestolen worden, maar de eerste vijftig minuten zijn zeker mooi. Een mooie homoseksuele toenadering tussen soldaat en boertige (helemaal niet zo knappe jongen) ze zitten een beetje te vlooien, de jongen zingt een liedje (een trademark van de director denk ik, in Syndromes werd ook al leuk gezongen, of was 't daar nou karaoke) Fijne verlegen sfeer van begin tot eind, en eigenlijk was ik wel voldaan na die eerste helft. Alsof je een film van 2 uur hebt gezien. (En geen vervelende, saaie dan he) Het moet gezegd, de motorritjes en de beelden an sich hebben niet de allure van een Wong Kar-Wai of zelfs niet van Wonderful Town, een andere Thaise film.

History Of Violence
Dit was dus die andere van Cahiers, een curieus werkje van Cronenberg. De film zwabbert continu van uitstekend naar onwaarschijnlijk slecht, de soundtrack van Howard Shore is in 't geheel totaal mislukt als random strijkertjes. Opening is fabuleus, 2 mannen stappen in een auto, ze babbelen wat, dan lopen ze terug het motel in (Is het hun motel?) Daar liggen lijken opgestapeld en duikt een kind op. Overvallers dus. Film switcht naar Viggo Mortensen als brave borst in een klein stadje, hij runt een dinner, waar ie helemaal niet het uiterlijk voor heeft. (Dat is geen toeval!) We zien wat tenenkrommend huiselijk geluk, vooral de rol van zijn zoon is hilarish, het lijkt alsof de rol voor een 9-jarige is geschreven maar dat Cronenberg later bedacht dat ie voor bepaalde acties in het script iemand van 16 nodig had maar de tekst verder gewoon in stand heeft gehouden. Terug naar "The Killers"uit het begin, die natuurlijk de dinner van Viggo overvallen, Een heerlijke ode aan de bekende noir. Maar ja, Viggo staat zijn mannetje en dus zijn we helaas verlost van die schurken. Komt er een nieuw setje met de eenoog Ed Harris an, herhaal hetzelfde procede. Zijn familie begint nu toch wat aan Viggo te twijfelen, maar pas echt raar is het ontbreken van de FBI. Als je de grootste gangsters van Philadelphia tegenover je krijgt zijn er echt wel wat meer mensen dan het lokale agentje in je geïnteresseerd.

The Science of Sleep
Slaapverwekkend, vooral.

hihi, de 2e keer vond ik The Science of Sleep een stuk beter.

Gisteravond voor 't eerst in, mmm, 6 jaar, naar de bios geweest: Avatar in 3D. Woah. Script zuigt (hoe krijg je zoiets op papier? "unobtainium" - lol) maar is lekker overzichtelijk zodat je niet hoeft na te denken en je je volledig kan laten meeslepen (de bioscoopzaal is eigenlijk zo'n link-apparaat) door de beelden en het geluid. En het is gewoon vet om Sigourney Weaver wéér eens wakker te zien worden in een cabine in de ruimte, een soort ankermoment voor Alien fans oid :)

3D trailer voor Alice in Wonderland was duidelijk: dat wordt het volgnede bioscoopbezoek met maffe bril.

@Olaf: My architect zag ik twee weken geleden.
Als ik een beetje oplettend was geweest, had ik dat natuurlijk kunnen weten. Als goedmakertje nog een fictietip over een architect: The Fountainhead (King Vidor, 1949) met Cary Cooper.

De eerste echt beroerde bioscoopfilm die ik dit jaar in de bioscoop heb gezien is Reykjavik-Rotterdam (Óskar Jónasson, 2008). Het begint al slecht bij de onoverzichtelijke eerste scène. Het ongeschoren hoofdpersonage Kristófer, een voormalige gedetineerde die vanwege financiële tekortkomingen zich weer laat verleiden tot een smokkelactie op een schip van Reykjavik naar Rotterdam, weet bij mij geen enkele sympathie op te wekken. Dat is nog veel moeilijker bij vele Bassie en Adriaan-boeven die, te oordelen aan hun permanent gehavende koppen, elke ochtend niet door de voordeur maar dwars door de stenen muur hun huis verlaten om aan het werk te gaan. Victor Löw (in een gastrol als Rotterdamse boef) ziet eruit alsof hij zich geschoren heeft met een Black & Decker Workmate. Toen hij in beeld kwam tieren, had ik neiging de bioscoopzaal te verlaten, maar ja, we waren al over de helft, dus ik heb de ellende braaf uit zitten kijken. Volgens mij wist niemand van de cast of het om een komedie of een thriller ging, met alle desastreuze gevolgen van dien. En dan die spannend bedoelde muziek. Aargh! (0/10)

en die had overal leuke recensies (R'dam R'vik) :o

over A History Of Violence moet nog even opgemerkt worden - alhoewel het helemaal niet zo'n goede film is hoor - maar een leuk detail, als het gezinnetje uit elkaar valt doordat het steeds duidelijker wordt dat "Viggo Mortensen" vroeger een mobster was, verlaat zijn vrouw (Maria Bello) hem niet. (Terwijl ie toch een gewelddadige gangster is die ook nog eens belaagd wordt door gangsters) ik zou zeggen wees weg (+de kids) maarrrrrr zijn vrouw lijkt het eigenlijk stiekem wel (seksueel) opwindend te vinden (al mokt ze ook nog wel hoor)

en die had overal leuke recensies (R'dam R'vik) :o

Vier sterren maar liefst in zowel Volkskrant als NRC. Slechts 1 ster verwijderd van een meesterwerk. De zaal zat bij mij vol genoeg om het directe effect van de film te controleren. Bij het turven kwam ik niet verder dan 1 collectief lachje bij een (inderdaad) redelijk lollige opmerking van de hoofdrolspeler over de relatie die zijn vrouw ooit had met een van de boeven. Verder werd er her en der achter mij op zekere momenten diep gezucht. Zelf liet ik 1 luide gaap iets te lang doorklinken.

Reykjavik-Rotterdam is een aaneenschakeling van wat een film in mijn ogen wanstaltig maakt: storende muziek die schaamteloos manipulatief wordt ingezet, bordkartonnen personages (de bootkok is een dikkerd, de kapitein autoritair, de boef draagt een leren jas, etc.), clichégedrag, domme handelingen (een domme boef die met veel bombarie een Jackson Pollock steelt – nee, dat is niet grappig, dat is onzin). De luidruchtige actiescènes waren slordig gefilmd en gemonteerd, zo van: laten we vooral veel zwiepen met de camera en lekker scherp snijden, dan lijkt het net alsof er heel veel aan de hand is. De schreeuwende acteurs en de drukke muziek doen de rest. De slotwending, waarbij een mobiele telefoon een belangrijke rol speelt, bewees het totale gebrek aan originaliteit. Over de centrale plot valt ook veel te discussiëren, maar het is een beetje moeilijk naborrelen in mijn eentje, dus die fase heb ik na afloop van de film helaas moeten overslaan.

Volgens mij is Reykjavik-Rotterdam ideaal als double bill met Gangsterboys van Paul Ruven. Nuff said.

Wat me brengt tot mijn vraag: weet iemand nog goede docu's over architectuur? Het boeit me zeer merk ik...

De AVRO zendt op zondag op tv er nog wel eens een uit. Geen artistieke meesterwerken, maar ook geen Discovery infotainment. Gewoon zakelijk, strak en functioneel. Die met/over Oscar Niemeyer was erg interessant, die over het Ottomaanse genie Mimar Sinan was me een tikje te oriëntalistisch, maar toch ook nog wel informatief.

Dit weekend was ik in Brussel om het Off-Screen festival bij te wonen en het Jess Franco programma in het bijzonder. Franco was er zelf bij (80 inmiddels) in gezelschap van zijn onafscheidelijke muze Lina Romay.

Vampyros Lesbos was de klassieker en kende ik al, hoewel toch leuk 'm nog eens op een groot scherm te kunnen zien. Succubus is ook een prima film, onbegrijpelijk maar met alle prachtige droom-passages en vooral de locaties in Portugal een topper in 's mans œuvre. Shining Sex is een stuk explicieter, we mogen allemaal tot in detail meegenieten van zijn wulpse vriendin maar ook deze film kenmerkt zich een prachtige droomsfeer en een werkelijk adembenemende locatie. Bizarre flatgebouwen, benieuwd waar dat is/was. Ilsa The Wicked Warden is van een andere orde. Een ranzige zgn. 'Women In Prison' film, dus een behoorlijk onsmakelijk in een combinatie van erotiek met sadistisch geweld (Romay benadrukte vooraf nog even dat het ondanks het resultaat bij de productie hardstikke leuk en gezellig was). Toch een curiosum wat nog interessant was om te zien, maar Midnight Party was Tirolermeligheid. Niet in Tirol, maar net zo'n combinatie van flauwe grappen en laffe sex. Daar kon Romay's wulpse verschijning niets meer aan redden.

De film zwabbert continu van uitstekend naar onwaarschijnlijk slecht

Met als dieptepunt de volledig ongeloofwaardige rol van Wiliam Hurt als gangster baas, wat is die man nadrukkelijk aan het acteren zeg :)

Dat was...zo slecht (in een toch al niet zo beste film, zie iets van 1000 entries hierboven ;). Of zou dat express zijn gedaan, Cronenberg heeft wel vaker van die geintjes (het Russische accent van Holm in eXistenZ), die maffia clichés van "a certain lack of respect", dat kan toch niet?

het leek wel expres ja, ik had diezelfde rol ook wel eens door John Goodman geschmierd willen zien worden.

Hurt werd er nog voor een Oscar voor genomineerd ook!