Filmforum

Short Cuts en The Player staan bij mij bovenaan. Voor de derde plaats kan ik niet kiezen tussen Nashville, McCabe & Mrs. Miller, The Long Goodbye en de doorbraakfilm MASH.

A Prairie Home Companion is een mooie afscheidsfilm.

De ensemblestukken Prêt-à-Porter en The Company vond ik niet om door te komen. De allerallerslechtste van Robert Altman die ik heb ondergaan is het belabberde O.C. and Stiggs uit 1985.

Prêt-à-Porter zat ooit een keer in de verkeerde doos (VHS van de Videotheek dus reken maar uit), die hebben we toen uitgezet.

wat Altman in de eighties uitspookte is een raadsel ja. niet dat ik zijn biografie ken, misschien was ie aan de coke ofzo.

(als verklaring voor de quality drop)

Alcoholist. Ik zie geen Popeye tussen de favorieten. ;)

Iemand nog uitgebreid naar de Oscaruitreiking gekeken? Het was een beetje een stijve bedoening, maar gelukkig was er ook een raar moment, tijdens de uitreiking van de korte documentaire Music By Prudence. Trotse regisseur Roger Ross Williams was net begonnen met zijn schuchtere dankwoord toen een oudere dame het podium opstapte en luid haar woordje ging doen. Ross Williams stond de dame een halve minuut verbouwereerd aan te kijken en besloot vervolgens maar mee het spel mee te spelen. Zie ook YouTube (voor zolang het duurt, want Oscarmomenten worden stelselmatig van die site verwijderd).

Voor mij bijgebleven:
- de verongelijkte toon van Sandra Bullock bijgebleven
- de enorm slechte acteerprestatie van Mo'nique tijdens haar speech
- de 15 seconden Woody Harrelson in "The messenger" die me deden hopen dat ik die man voor de rest van mijn leven met succes weet te mijden.

Sandra Bullock acteerde haar dankwoord tot en met de snik.

Ik heb de uitreiking live zitten/liggen kijken en moest dus ook door de Nederlandse presentatie heen van filmkenner Bridget Maasland (ze houdt niet van musicals, maar vond Nine desondanks fan-tas-tisch). Filmjournalist Dana Linssen en regisseur Martin Koolhoven waren gekleed in stijlvol begrafeniszwart. Pas na de categorie Beste Buitenlandse Film (een toegankelijke Argentijnse film won van favorieten Das Weisse Band als Un Prophète) leek Koolhoven zich relaxt te voelen en was hij minder aan het klagen. De twee deskundigen vonden duo-presentatoren Steve Martin en Alec Baldwin niet grappig. Dat had gedeeltelijk te maken met hun gebrek aan kennis. Als aankondiging van een horrorintermezzo deden Martin en Baldwin een parodie op Paranormal Activity (geen dijenkletser, maar goed voor een glimlach). Linssen en Koolhoven hadden Paranormal Activity nog nooit gezien en snapten de grap dus niet. Zelfs nadat ze daar tien minuten later op werden gewezen, bleven ze beweren dat het een slechte grap was. Dat vond ik een beetje zwak van ze.

Jeux Interdits
Erg lief Frans modern sprookje. Alsof Bergman geinspireerd raakt door The Night of the Hunter en een oorlogsfilm maakt. Let wel, de regisseur is Rene Clement. De Duitsers bombarderen Frankrijk in WW2, waarbij ze kennelijk ook geen bezwaar zagen in wat bommetjes op wat dagjesmensen op 't Franse platteland. Een meisje verliest haar ouders, maar maakt zich eerder zorgen om haar hondje, die er ook aan gaat en ze als een houten plank bij zich draagt. Ze komt een boerenjongetje tegen, die haar overtuigt het hondje weg te leggen en mee naar zijn huis te komen. Daar leeft een simpele boerenfamilie en wordt de film lichter. Grapjes rond vetes met de buren en de avonturen van het jonge duo, die een Wolkeriaanse obsessie voor de dood ontwikkelen. Ze beginnen dode dieren en kruizen te verzamelen, waarbij het meisje heel grappig steeds hogere eisen stelt. De arme boerenzoon probeert zelfs het kruis van het altaar voor haar te stelen! Ondanks wat slapstick-achtige flauwiteiten is ook het boerenleven mooi getroffen, een leven waar een van de oudere zoons zomaar ineens dood kan gaan en moeder verzucht: oh had ik 'm maar wat eerder wat castor olie gegeven.

The Mirror
Laatste Tarkovsky die ik nog moest zien, mijn grappen zijn een beetje op. Tarkovsky's moeilijkste film, dús een van zijn meest bejubelde. Want ja, als je 'm niet snapt moet 't wel goed zijn. Lukraker dan al zijn andere werk, met beelden uit de wereldgeschiedenis (Mao!) beelden in sepiatinten van een drukkerij en fraaie kleurbeelden van het Russische platteland. De eerste vijf minuten zijn nog 't mooist. Eerst zien we een stotterende jongen die een seance ondergaat en dan zien we de plattelandsbeelden waar een vrouw op een hekje zit, er een man vanuit de verte aankomt en de twee een praatje maken. Deed me aan Tsjechov denken (en Vanya on 42nd Street) en verrek, daar werd Tsjechov al genoemd. Maar wie de vrouw is, wie de man is en wie sowieso het hoofdpersonage is. Geen idee.

Linda Linda Linda
Heerlijke film, daar was iedereen hier al achter. Het begin is nog even wat onduidelijke (mag het!), met scholieren die zelf opnamen maken, er komt een of ander jeugdfestival aan, de regisseur loopt heel hard en grappig Cut! Maar het wordt fantastisch vanaf het moment dat drie meisjes zitten te peinzen wie er nu in hun band moet gaan zingen (na wat onvoorziene omstandigheden/ruzies) en een van de meisjes zegt: de eerste die door die poort daar loopt wordt het. Dat blijkt een Koreaanse uitwisselingsstudente, een prachtrol, die goed duidelijk maakt hoe lastig het is als buitenlander in Japan. Je lijkt altijd wel een autist met die ondoorgrondelijke Japanners. (Naast gebruikelijke barrières als taal, lastig in een karaoke bar) De andere 3 meisjes in de band zijn ook goed getroffen, met name Kei, de nukkige gitarist met een mooie brede Joodse glimlach. (Echt waar!) Het nieuwbakken bandje zet het op een oefenen (wat absurde punkrockdeuntjes) en ondertussen is 't festival in volle gang als aangenaam kabbelende achtergrond, met flintertjes verhaal o.a. met een nostalgische leer, runder-darts en verliefde jongens. (Geniaal shot als een van de jongens zijn liefde betuigt aan de Koreaanse en de andere 3 verstopt achter een raam gluren hoe ie 't doet, van een Pippi Langkous-achtige vrolijkheid) Ook in de bijrollen prachtpersonages, met een studio-eigenaar (veel oudere vriend van Kei) mogelijk een junkie, in elk geval een grappig figuur. Helemaal geniaal en mijn favoriete scène speelt zich af op een dak (van een van de schoolgebouwen) daar treft Kei een roodharig meisje met een fantastische rauwe stem, die daar maar zit te zitten. Het meisje leent Kei's gitaar en begint een bluesje te spelen. Wat een meid. Ik hoopte eigenlijk dat de ze hele film niet meer te zien zou zijn, want die ene scène was dus al zo leuk. Maar ze komt nog terug voor een liedje op het afsluitende festivalconcert, waar ook ons heldinnen-kwartet natuurlijk schittert. Je zou bijna mee gaan zingen, het refreintje is zo moeilijk niet. Linda! Linda! Linda Linda Linda!!

Jeux 1Interdits … De Duitsers bombarderen Frankrijk in WW2, waarbij ze kennelijk ook geen bezwaar zagen in wat bommetjes op wat dagjesmensen op 't Franse platteland.

En dat deden ze indertijd dus echt, zo leerde ik uit de documentaire The Sorrow and the Pity van Marcel Ophüls. Die scène in Jeux Interdits, en de manier waarop het meisje bij de boerenfamilie wordt geïntroduceerd, vond ik tamelijk indrukwekkend.

Wordt het ondertussen geen tijd een Linda Linda Linda-fanclubdag te organiseren, ergens in het midden van het land? Met een wedstrijd voor de beste uitvoering van de titelsong en een Du-na Bae look-alike contest?

haha :)

En dat deden ze indertijd dus echt

jee schoften. het begin is mooi, het einde is zooo zielig. (de gitaarzigeunerige muzak op de soundtrack is dan weer wel jammer)

The Last King of Scotland
Voorspelbare en clichématige film over een Schotse arts/avonturier die de hofarts van Idi Amin wordt. Amin wordt gespeeld door een schmierende Forest Whitaker (ben normaliter een fan), die van de man alleen maar een kinderlijke idioot maakt. Nooit wordt duidelijk hoe deze gek het tot dictator van Oeganda heeft weten te brengen. Vreemd genoeg won Whitaker een Oscar voor de rol. Wel goed: Simon McBurney als ranzige koloniale, Schotten minachtende snobistische Engelse diplomaat/spion. Art direction is ook tof: veel cool eind jaren zestig/begin jaren zeventig design in de paleizen van Amin. Gillian 'Agent Scully' Anderson heeft geblondeerd en met overtuigend Engels accent nog een klein rolletje.

Le cercle rouge (Melville, 1970)
Stom, Le samouraï is een van mijn favoriete films, dus ik had deze, de tweede van drie Delon-Melville samenwerkingen, al veel eerder moeten zien. Le cercle rouge is bijna de perfecte misdaadfilm. De besnorde Delon is weer fijn stoïcijns als crimineel die op zijn laatste dag in de cel alweer geronseld wordt voor een klusje en op vreemde wijze aan zijn nieuwe kompanen komt. Waaronder een geweldige Yves Montand, als zwaar-alcoholistische ex-agent/scherpschutter (maar wel een heer, met zijn Vuitton kledingkoffers) die een sleutelrol speelt in de roof (werkelijk briljant gebruik van zijn alcoholisme als spanningselement overigens.) De film duurt meer dan 2 uur en dat is volkomen terecht, lange autoritten, klimmen over daken, veel details en weinig woorden. De politie komt er, als vrijwel in symbiose met de criminele wereld, niet best van af. Maar ja, chef zegt het al "alle mensen zijn slecht, misschien als ze geboren worden even niet, maar dan worden ze slecht." Op naar Un flic.

Of zei hij nou "alle mensen zijn schuldig"? Denk het. Was nog vergeten te zeggen dat net als in Le samouraï er weer in zo'n heel raar Frankrijk wordt geopereerd, rare wijken, vreemde types, criminele foefjes waar ik altijd van denk "hoe weet hij dat nou?" Zal allemaal wel tarantinesque fantasie zijn (tenzij Delon hem wat dingen heeft ingefluisterd, want die schijnt een tijd lang rond te hebben gehangen in foute Corsicaanse + extreemrechtse kringen.) Zit nu ook op IMDB wat rond te neuzen en ja inderdaad, de inbraak duurt 25 minuten en er wordt geen woord in gesproken. :) (anderen maken zich weer druk over alle toevalligheden, maar dat is een beetje de clou van het verhaal, een schijnbaar onschuldig bezoekje in het begin heeft grote gevolgen op het eind.)

Bad lieutenant: Port of call New Orleans (Werner Herzog, 2009). Kan er een hoop kritiek op hebben, deels te wijten aan het feit dat ik deze film niet los kan zien van Ferrara's meesterwerk. Het is allemaal zo losse pols, niet beklemmend. Ik vind Cage behoorlijk tekort schieten, vervallend in lollig geposeer en vooral hopend dat over-the-top acteren een meerwaarde geeft. Het scenario is toch eigenlijk een behoorlijk zooitje, waarbij de redelijke rechtlijnigheid van het begin vooral verhaallijntjes oplevert die ergens stokken.

En toch, er is dat gevoel dat Herzog me gewoon in de maling zit te nemen, en de echte film als het ware een beetje verbergt. De hoogtepunten uit het eerste deel, de hallucinerende scenes met iguana's en het breakdancende lijk, zetten de toon voor de tweede helft, waarvan ik me nu afvraag of het allemaal wel echt gebeurt. Er zit een scene in op het politiebureau, waarin in 20 seconden drie grote problemen van Cage worden opgelost. Zo volstrekt ongeloofwaardig dat het toch verdomd verleidelijk is deze gebeurtenissen toe te schrijven aan het brein van de doorgecoke-te Cage. Nog zoiets: Waarom zou Eva Mendes, nu ze eindelijk probeert af te kicken, zich vervolgens zwanger laten maken door een niet te helpen Cage? Zo bezien komt alles in een ander licht te staan. Geen wonder dan, dat de film nergens beklemmend wordt. Het wordt allemaal bezien vanuit een roes. Waardoor Bad lieutentant een film wordt over een corrupte cop die te ver heen is om zijn eigen ondergang te kunnen waarnemen. En dat is toch een opvallend verschil met de film van Ferrara.

It might get loud (Guggenheim, 2008). Documentaire waarin drie stergitaristen (Jimmy Page, The Edge en Jack White) praten over gitaar spelen. We zien ze een beetje met elkaar babbelen, ze gaan terug naar de oefenhokken van weleer, naar gitaarshops, Page gaat terug naar de villa waar een of andere beroemde plaat is opgenomen. Allemaal reudelijk vermakelijk maar het grote probleem is dat de docu niet nerdy genoeg is. Ga boven dat pedal board hangen, stel gerichte vragen over sound, gebruik gedetailleerde illustraties. En laat vooral zien waar die drie gitaristen het over hebben als de camera UIT staat! Nu krijg ik het gevoel dat de maker niet bijzonder geïnteresseerd is in gitaren. Nog een voorbeeld: we zien de drie met elkaar jammen op riffs van hun respectievelijke bandjes. Drie gitaristen die met distortion tegen elkaar inspelen, zonder het bodempje drum en bas: dat klinkt nooit ergens naar. Dat weten ze zelf natuurlijk ook, maar ja, alles voor een leuke docu. Gemiste kans.

Kiss Of Death
Typische "Docunoir" die later nog eens door Barbet Schroeder met Nicholas Cage in de remix wordt gegooid. Een paar mannen overvallen een juwelierszaak, die helemaal bovenin een flat zit. De mannen hebben geeneens maskers op. Da's lef. Op de weg terug met de lift worden ze nerveus. Het duurt lang. En daar gaat het alarm. De agenten staan ze op te pakken, al weten die er geloof ik maar een te vangen. Enkel hoofdrolspeler Victor Mature wordt gepakt en krijgt het aanbod rat te worden. Wat hij kwaad weigert. Het ritje met de trein naar de gevangenis is het eerste gedenkwaardige moment. Hij zit namelijk naast Richard Widmark, in zijn debuut (later ook goed in Road House en Naked and the City) en ook hier meteen dé ster van de film als rattige gangster, met zoals dat hoort, een evil lachje. Als de trein de gevangeniscomplex binnenrijdt lijkt het wel Auschwitz. Creepy. In de gevangenis komt de andere ster van de film onze hoofdrolspeler opzoeken. De onbekende Coleen Gray, die ooit oppas voor zijn kinderen was. De twee hebben duidelijk een klik. Sterker nog, het meisje is hoteldebotel, wat ze fantastisch acteert. Veel verderop in de film, als Mature dan toch maar rat is geworden is er een fenomenale liefdes-babbelscene tussen de twee, in de keuken. Everytime you kiss me I almost pass out zegt zij, hij kust haar, en ze draait met haar ogen: helemaal de spaghetti vergeten op te zetten! Het laatste gedeelte van de film is het verwachte duel tussen Widmark en Mature. Niet geniaal, maar als gezegd die Widmark weet indruk te maken.

Sugar
Honkbalfilm van de makers van Half Nelson. Heel mooi geschoten (zo'n beetje het beste aspect aan de film) en met interessant materiaal, maar ergens heeft ie 't toch net niet helemaal. Wel een mooi inkijkje in de honkbalwereld, waar Amerikaanse clubs dependances op de Dominicaanse Republiek hebben en af en toe een speler naar Amerika halen, voor spring training. En dan begin je dus in de minor leagues, het is een lange weg naar de Major League. We volgen Sugar, een talentvolle pitcher, de meest kwetsbare positie van de hele sport. Na een intro op het eiland wordt hij al snel uitverkoren om naar Amerika te gaan, waar hij in een godvergeten gat in Iowa belandt. De eenzaamheid en de verveling die hij daar voelt is uitstekend getroffen. Op een gegeven moment gaat hij zelfs laadjes repareren. Na een goed begin gaat zijn spel eronder lijden, lijkt hij nog een omweg richting drugs te maken (pepmiddelen voor betere prestaties) maar uiteindelijk, in een zeer plotselinge twist, neemt hij de benen en belandt hij van het een op het andere moment in een Bahrani-film! Hosselend in New York in kloterige baantjes. Tuurlijk, dit was niet de film voor een totale rise naar de top, maar dan nog leek het nogal plots voor iemand die zo dicht bij zijn droom is. Ander probleem van de film is dat die buiten de hoofdrolspeler eigenlijk nauwelijks personages bevat die tot leven komen.

Six Degrees Of Separation
Heeft volgens Rotten Tomatoes een 93% rating, maar ik vond 'm gruwelijk slecht, dit debuut van Will Smith (of in elk geval een van zijn eerste grote filmrollen) Ik zat er ook helemaal verkeerd in, ik dacht, Will Smith als kameleon-oplichter die 1 nacht een miljonairsechtpaar doldraait met zijn charmes en vervolgens met hun geld vertrekt. Maar Six Degrees is niet spannend, het is meer een satirische komedie, een spoof op de upper class, met grappen van het kaliber het is geen koelkast maar ijskast (maar dan in variant) En het is allemaal totaal ongrappig. Helemaal aan 't eind krijgt de film dan ineens alsnog tragische trekjes, wat veel te laat is. Het zal wel part of the satire zijn, maar ik vind Will Smith in zijn rol als con artist ook totaal ongeloofwaardig. Om over de irritante rommelige anekdote-structuur maar niet te spreken. Of de kinderen van de groep volwassenen die wordt opgelicht, wat een krengen. Gebaseerd op een toneelstuk and too smart for its own good allemaal.

Autumn
Oftewel Sonbahar, Turkse tip van Martijn B. Met Georgische trekjes geloof ik, maar kan die talen toch niet uit elkaar houden. Een man wordt vrijgelaten uit de gevangenis om te sterven. Zijn longen zijn eraan. Thuis is een Iraans aandoend prachtig hinterland waar mensen in bossen wonen en zich met minibusjes naar de dichtstbijzijnde stad laten vervoeren. De man zoekt zijn oude moedertje in een mooi houten huis op, maar hij zegt niet dat hij ziek is. Ze maakt zich natuurlijk wel zorgen, maar is een zeer eenvoudig mens dat gewoon tevreden is dat hij er is. Wat volgt is anderhalf uur dwalen van de man, die vrienden opzoekt, wat Russische (of waren dat Georgische) hoertjes, maar echt contact weet de man maar moeilijk te leggen. Het is meer een sereen soort wachten op het onvermijdelijke, af en toe doorsneden met gruizige beelden van anarchistische acties uit zijn verleden. Goed vergelijkbaar met het Iraanse It's Winter, al was die nog wat emotioneler en beter.

Bad lieutenant: Port of call New Orleans

Ik had al zo'n vermoeden. Maar opeens bedacht ik ook: die Herzog, die heeft eigenlijk geen behoorlijke film gemaakt sinds het heengaan van Kinski. Zijn documentaires zijn natuurlijk een ander verhaal, maar My Best Fiend begint nu wel een extra lading te krijgen.

Georgische hoertjes ja. Ze gaan naar een Georgische bar, maar het enige wat daarop duidt is de muziek die er gespeeld wordt, dus als je geen blurbs leest heb je dat waarschijnlijk niet door. Het speelt zich af aan de oostelijke Zwarte Zee kust, aan de grens met Georgië. Volgens mij wordt er geen Georgisch gesproken verder.

It's Winter ken ik niet, genoteerd.

Le Cercle Rouge is briljant. Als je wilt weten waar Melville de mosterd vandaan heeft gehaald, moet je zeker Rififi van Jules Dassin uit 1955 eens proberen.

Het beetje religie dat uit de originele Bad Lieutenant is overgebleven, betreft de Bijbelse slang in de ondergelopen politiecel en het gebed van de gevangene in het water in de openingsscène – hij is nog maar net met bidden begonnen en Cage gaat alsnog het water in. De lachpartijen van Cage zijn zo onecht, dat het wel afgesproken werk moet zijn (waarom lacht hij nu steeds lachen om de afgekorte naam G?). De slang is slechts een van de dieren die nadrukkelijk in beeld vliegen, kruipen of zwemmen. Vanaf de eerste gatorcam (zoals een recensie het noemde) wordt Bad Lieutenant prettig surrealistisch. Heb me er prima mee vermaakt, maar weet verder nog niet precies wat ik ervan moet denken.

Adam Resurrected van Paul Schrader, met Jeff Goldblum als de Joodse clown Adam Stein die furore maakt in een Berlijns circus, totdat de nazi’s hem en zijn gezin oppakken en hij in een concentratiekamp lijdt onder het bewind van commandant Klein (Willem Dafoe). Het oorlogsleed bestaat uit flashbacks in zwart-wit, terwijl de rest van het verhaal zich in de jaren zestig afspeelt in een Israëlische inrichting, speciaal opgericht voor patiënten die door de Duitse kampen zijn getraumatiseerd. Adam Resurrected is grofweg gezegd een wonderlijke mengeling van One Flew Over The Cuckoo’s Nest (patiënt heeft grote invloed op inrichting), La Vita è Bella (clown in concentratiekamp) en L'Enfant Sauvage (wild kind wordt getemd). Goldblum maakt indruk, ondanks zijn zware Duitse accent.

een agent die zijn overbuurmeisje naar binnen lokt en vermoord, ik vind 't toch wel American Beauty/Towelhead... :/

Ik vind het vooral Dordrecht.

gheh.

Daisy Kenyon
Lieve bijna genreloze en zeer rustige aledaagse film van Preminger, over een driehoeksverhouding. Doet allemaal modern aan voor een jaren '40 film, met Joan Crawford als middelpunt, in de rol van Daisy Kenyon, een sterke vrouw, die haar angsten en verlangens durft uit te spreken. (En als freelancer werkt!) Ze zit in een uitzichtloze affaire met de macho Dana Andrews, een rijke kerel die zijn vrouw echt niet voor deze scharrel gaat verlaten. (Ook al houdt hij eigenlijk veel meer van Daisy) Dan verschijnt als plot-motor Henry Fonda ten tonele. Altijd goed en ook hier weer, als depressieve ietwat verknipte voormalige soldaat, wiens vrouw is overleden. Hij is meteen tot over zijn oren verliefd en weet Daisy voor zich te winnen. Ik dacht en hoopte dat de film zou eindigen met een variant van als 2 honden vechten om een been gaat de derde er mee heen, of juist helemaal niemand misschien, al zou dat wellicht wat al te tragisch zijn en niet door de studio's geaccepteerd worden.

L'Heure D'Été
Net als Le Voyage du Ballon Rouge in opdracht gemaakt van een of ander museum, maar dat pakt hier toch minder geslaagd uit. De setting is op zich wel leuk, een artistieke familie waarin de mater familias jarenlang de kunstcollectie van schilder heeft beheerd, na diens dood. Die man wordt oom genoemd, maar de moeder had in elk geval wel wat met hem. Het begin is alleraardigst als de familie van over de hele wereld bij elkaar komt voor de jaarlijkse familie-conferentie. Moeder dropt al hints van een naderend einde en in het volgende gedeelte van de film is iedereen weer bijeen, zonder haar. Daar zit misschien wel de mooiste scene, als een van de zoons voorstelt het huis te behouden, maar daar duidelijk weinig enthousiasme bij de anderen voor treft. Hij verdwijnt naar de keuken met wat lege kopjes en even later volgt met intense blik zijn solidaire vrouw, die hem in 't donker aantreft. "Huil je" "Doe niet zo belachelijk". Uiteindelijk gaat de hele collectie (en het huis) gewoon wel in de verkoop en begint het gesubsidieerde gedeelte wat mij niet kon boeien. Al zijn de grap rond een dure vaas (wat een werkster niet weet) en een wiet-akkefietje nog wel geslaagd.

The Circle
Bijzonder pijnlijke duistere film, als een extreem bittere versie van Offside, die ik toch maar prefereer. Wat is Iran toch een naar land, ik hoop echt dat het minder erg is dan hier wordt geschetst. The Circle dwaalt van vrouw naar vrouw gedurende een korte periode. (Als een soort estafette) De vrouwen kennen elkaar van de gevangenis, waar ze waarschijnlijk in hebben gezeten wegens het aanbrengen van oogschaduw of iets anders onzinnigs. En tja, wat moet je als je als vrouw uit de gevangenis komt in Iran. Totale uitzichtloosheid, al is de film juist op zijn pijnlijkst als een van de vrouwen een bekende in 't ziekenhuis op zoekt (voor een abortus ook nog 'ns, ja het is van dik hout zaagt planken hier) Die verpleegster is de enige die 't redelijk voor elkaar heeft, met een Pakistaanse man en een baan. Al vraag je je af hoe ze 't voor elkaar heeft gekregen dat die man niets weet van haar gevangenisverleden. Je zou denken dat de Iraanse inlichtingendienst iedere echtgenoot bij het trouwen gratis hun hele dossier stuurt, ofzo.

L'Heure D'Été - het tweede gedeelte vond ik minstens zo boeiend, omdat het thema over dagelijkse voorwerpen en de daaraan verbonden herinneringen, naast de grap over de vaas, ook in het museumgedeelte mooi tot uiting kwam. Het moment met de kleindochter in de tuin, waar we te weten komen dat ze meer weet en wijzer is dan we konden vermoeden, vond ik een waardig en ontroerend slot.

Un flic (Melville, 1972)
Zijn laatste film. Wordt meestal gezien al de mindere van de Delon samenwerkingen en daar zit wel wat in. De film lijkt een beetje uit balans door te lange overval op een heroïnesmokkelaar in een trein (special effects met dank aan Märklin, heel charmant :) Dit was nou een film die iets langer had kunnen zijn (iets van 20 minuten meer op de 99 minuten), zoals Michael Mann eigenlijk de film heeft uitgewerkt en gladgestreken met Heat (al moet ik zeggen dat ik altijd liever Delons minimal cool heb dan Pacino's hysterische method trucendoos.)

Desondanks valt er nog best veel te genieten. De bankoverval in het begin is bijvoorbeeld fantastisch (kom er maar eens op), de hele film heeft een depressieve blauw-grijze kleur die perfect past bij het morele niemandsland van cops & robbers en personages zwijgen zo mooi en doen zoveel met alleen blikken in films van Melville.

Zat bij een van die overvallers steeds te denken "waar ken ik die kop toch van?" blijkt het die Michael Conrad te zijn uit Hill Streets Blues en de relatief jonge Richard Crenna (uit Rambo, etc) ook nog! Wel een goed idee om niet alleen in Amerikaanse sleeën te rijden maar ook de gangsters te importeren.

Het moment met de kleindochter in de tuin, waar we te weten komen dat ze meer weet en wijzer is dan we konden vermoeden, vond ik een waardig en ontroerend slot.

verklaar dit even nader, dat achtertuinfeestje vond ik leuk, maar toen zat ik te denken, nou d'r vriendje is nogal ongeloofwaardig schoolkrantnerdy voor zo'n toffe stoere 'tante' hehe

verklaar dit even nader

Kleindochter blijkt een innigere band met haar grootmoeder te hebben gehad dan haar ouders en wist veel meer van de relatie die zij met de schilder heeft gehad. En het moment had iets optimistisch: de nieuwe, vluchtige generatie gaat weliswaar op een heel
andere manier om met het oude huis (vet feesten!), maar het meisje hecht gelukkig veel waarde aan de herinneringen die het huis en het omliggende landschap oproepen. Met de eindscène is voor de kijker gevoelsmatig de cirkel weer rond, vanwege de connectie met de spelende kleinkinderen in de openingsscène.

ah ja :)

The Informant!
Moeilijk te zeggen wat deze film van Soderbergh nou betrekkelijk mislukt maakt. Muziek en design zijn goed, beide expres fout. De film speelt zich af in de nineties, maar de foute snorren en kapsels zijn eerder eighties. In Decatur, Illinois zal de tijd wel stil zijn blijven staan. Matt Damon kwam flink wat kilo's aan voor zijn rol van wetenschapper/manager van een of ander agrarisch bedrijf, waar hij price fixing ontdekt. Of denkt te ontdekken, want zijn personage is een geschifte kerel, wat langzaamaan duidelijk wordt. Een van de meest geslaagde aspecten is de alom aanwezige voice-over van Damon, die als een soort autist alles nauwgezet analyseert en allerlei anekdotes in de aanbieding heeft. Zeker de eerste helft van de film is nog wel goed voor een milde glimlach, ook het FBI-duo dat geïnteresseerd is in Damon's ontdekking is lekker knullig. Maar de tweede helft wordt het allemaal wat rommelig, met tijdssprongen en rechtszaken en krijgt de film wat moeizame tragischere trekjes. De echte scherpte, of een sterke lijn ontbreekt, dan was een corporate komedie als Thank You Smoking beter.

A Nos Amours
Zeer fijne film van Maurice Pialat, moet nog maar wat meer van de man gaan zien. Hij is zelf uitstekend als de morsige Maarten van Rossem-achtige vader van hoofdpersonage Sandrine Bonnaire, alle dialogen tussen de twee, bijvoorbeeld die aan het eind, zijn fenomenaal. In een expres rommelige structuur zien we Sandrine de jongens ontdekken, van een nerd op een zomerkamp, tot een gelukkige Amerikaan die haar netjes bedankt als ze hem haar heeft laten ontmaagden. Dan is 't hek van de dam en volgen er veel meer. Ondertussen zijn vooral de huiselijke scènes prachtig, met pa die een bont-atelier aan huis heeft, waar ook de Tim Knol-achtige broer werkt. De nerveuze moeder is not amused met Sandrine's uitspattingen en pa lijkt er eerder door gefascineerd. Dan vertrekt hij ineens en moet de sullige broer de wilde jongedame zien te temmen. En dat is niet zo eenvoudig. Anderhalf uur bijna willekeurige maar stiekem perfect gekozen momenten uit een rumoerig gezinsleven.

Code Inconnu
Haneke gooide voor deze film een hele hoop verhalen in de blender, die hij dan allemaal onvolledig aan de kijker serveert. Soms jammer, want ik had best willen zien hoe het boerenzoon Jean verging, die van huis wegliep van zijn stille vader. Typische en meest geslaagde Haneke-momenten zijn die rond pijnlijk racisme, zoals wanneer een Afro-Franse jongen diezelfde Jean confronteert als hij een Roemeense bedelares provoceert. Van diezelfde bedelares zien we ook nog scènes terug thuis, in Roemenie geloof ik, die wat mij betreft het overbodigst aanvoelen. Het middelpunt van de film wordt gevormd door Juliette Binoche als actrice, de film in de film die ze maakt is erg fascinerend, ik vraag me af of die nog ergens symbool voor moet staan. (Ze wordt in de film opgesloten in een kamer) Haneke vindt ook nog tijd om Binoche nog even de strijk te laten doen, trouwens. Elders wordt Binoche lastig gevallen door een Arabier in de metro. De oudere man naast haar confronteert het rotjgastje uiteindelijk en doet daarvoor eerst heel sereen zijn bril af, mocht het op knokken uitlopen. Ik denk niet dat ik Code Inconnu meer dan de som der delen vindt, maar genoeg van de (dus soms zeer alledaagse) delen zijn in elk geval fascinerend. Is toch de meesterhand van Haneke.

Walkabout
(ook in weeklijstje)
Walkabout zou een prima double bill vormen met Picnic At Hanging Rock. Het zou ook zomaar een favoriet van hall of fame-subjectivist OMC kunnen zijn. (Ik hoop dat ie 'm nog niet gezien heeft)
In beide films wordt Australië geschetst als een mysterieus land, met een zinderende grimmig-erotische oerkracht. Nicholas Roeg's Walkabout is een fata morgana van bedachtzame beeldrijm en fluwelen muziek van John Barry, die de kijker tezamen betoveren. De opening alleen is van een fantastisch poëtisch ritme, met door didgeridoo begeleide beelden van een grote stad en een meisjesklas die voor het zingen ademoefeningen doet. Later zien we een man met twee kinderen (een meisje van een jaar of zestien en een jongetje van zes) rondrijden. Ze stoppen voor een picknick. De jongen rent vrolijk rond, spelend met een waterpistooltje. De vader kijkt naar het korte kostschoolrokje van zijn knappe dochter. Plots haalt hij een pistool tevoorschijn en begint op 't jongetje te schieten. Zo begint de 'Walkabout' (zeg spirituele reis) van het jonge duo, want pa heeft ze kennelijk naar the middle of nowhere gereden, al ben je daar in Australië waarschijnlijk snel. Hoewel het een dramatische situatie is, contrasteert de zoete muziek van John Barry daar op bizarre wijze mee. En het werkt. Net zoals dat Roeg (ook de cameraman) consequent bij elk diertje blijft hangen om dat 'ns uitgebreid te filmen. Van Werner Herzogiaanse leguanen en parkieten tot maden krioelend in rottende kangoeroe-lijken. Het meanderende verhaaltje is niet belangrijk en af en toe lijkt Roeg ook de dialogen als moetjes te beschouwen, die hij dan maar weer snel wegdraait. Voor het lijden der woestijndwalen Gerry-achtig ondragelijk wordt ontmoet het duo David Gulpilil, de ultieme film-aboriginal. Mogelijk is hij ook aan een walkabout bezig, misschien is hij verstoten door zijn stam. In elk geval een loner. Hij en het jongetje staan snel op goede voet, maar tussen hem en het meisje heerst een ongemakkelijke aantrekkingskracht en wederzijdse fascinatie. In een merkwaardige optelling van sensuele scènes wordt er in bomen geklommen, raakt het meisje ongesteld en switcht de film uit het niets naar een volledig andere setting waarin wat mannen zitten te kaarten terwijl ze ondertussen naar een vrouw spieken, die haar benen over elkaar slaat. Terug bij het hoofdtrio drijft het meisje naakt in een meertje, met John Barry's definitieve Air-strijkje. Zoveel schoonheid, het emotioneerde me gewoon.

ik vergeet bij Code Inconnu te noemen dat het intro met een dovenklasje en daarna wat beelden van een Balkan-oorlog me heel erg aan Tarkovsky's Mirror deden denken (misschien toch nut tigdat ik die heb gezien)

Nee, Walkabout ken ik nog niet, ga hem binnenkort dan maar eens kijken. Wat ik van Roeg heb gezien (Performance, Insignificance, The Man Who Fell To Earth en Don't Look Now) vind ik wel altijd bizar en fascinerend (en ik weet nooit of het goede films zijn. ;)

dat geldt ook wel voor deze :) het einde is wel een erg pastorale hippie-fantasie (het is ook een fantasie)

het einde is wel een erg pastorale hippie-fantasie

Oeh, daar ben ik dol op. Kan al bijna niet meer mis gaan. :)

Les Démoniaques
La morte vivante
Weer twee Rollins in de betaalbare variant. De eerste een wazig verhaal maar mooie plaatjes, waaronder Joëlle Coeur, maken veel goed. De tweede een zeer duidelijk lineair verhaal en een fraaie soundtrack en natuulijk veel sfeer en mooie plaatjes.

Il fiore delle mille e una notte
Pasolini's derde in een liefdestrilogie. Ik moet 'm snel nog 'ns bekijken want het staat nog wat warrig in m'n herinnering terwijl het eigenlijk een redelijk duidelijke structuur heeft. En ook die eerdere twee nog even oppikken, want ik vond het wel erg mooi.

Los tres entierros de Melquiades Estrada
Fraaie moderne western. Tommy Lee Jones speelt met dezelfde rust als No Country for Old Men een heel andere kant. Hard en wraakzuchtig. Ook weer wat leuke country uit opgepikt van Conway Twitty (al is de versie van Who'll Turn the Light Off in de film van Bobby Flores).

Primer
Low budget culthit, een echte breinbreker voor de math-loving internet-nerds. In die eerste categorie hoor ik niet en ik begreep er dan ook geen zak van. Waarschijnlijk de meest "realistische" tijdreisfilm ever, zeggen we dan maar. Puur als film beoordeeld hangt er wel een aardige Lynchiaanse suburbia-sfeer film, maar da's alles. Op de Wikipedia pagina is zelfs een schema te vinden van hoe de tijdmachine zou werken, maar ik kreeg zelfs het dubbelgangersmotief nauwelijks mee.

Nothing
Ook science-fiction, maar dan maf en wel best geslaagd (of glorieus mislukt). Absurde botsing van flauwiteiten en best serieuze levensvragen. Twee sociaal gehandicapte mannen (loser en agorafoob) leven samen in een sprookjesachtig huisje, dat heel mooi Michel Gondryiaans tussen 2 snelwegen ingeklemd staat. Dan denkt de loser met zijn vriendin te gaan samenleven en raakt de ander in paniek. Gelukkig is er een girl scout om hem te kalmeren. Het lijkt ineens wel Up, want het hij krijgt tot overmaat van ramp een 'demolition notice' voor het huis en dan... Zijn ze ineens weggevlogen. (Oh ja de andere man is dan alweer met hangende pootjes terug) En dan zitten ze daar, met zijn tweeen in het huisje in het grote witte Niets. Ze lopen rondje en komen weer bij het huis uit. Honger hebben ze niet. Het is een totale Zen-staat, maar ben je dan wel gelukkig? De agorafoob durft eerst nog steeds niet naar buiten en bedenkt wel weer nieuwe obstakels voor zijn eigen ongeluk. Ik moet misschien niet alles verklappen, maar goed, spoiler, dan blijkt alles wat de 2 haten te verdwijnen. (Te beginnen met de wereld dus) Dit zorgt uiteindelijk voor een hoop flauwiteiten en een Monty Phytonesk einde. Denk: it's just a flesh wound.

The Fireman's Ball
Na Closely Watched Trains mijn nieuwe favoriete Tsjechische film. Milos Forman was in Loves of a Blonde toch ook al met een dansfeest in de weer? Dit is een tragikomischere variant. De oenige brandweermannen houden een bal, zo goed en kwaad als het ging, in de geinige opening valt al een ladder om en niemand raapt 'm op terwil het mannetje aan 't plafond hangt. Tijdens het feestje moeten meisjes worden gezocht voor de queen of the ball verkiezing, wat natuurlijk ook een heel gedoe is, met opdringerige moedertjes die je het vergaderzaaltje niet uit krijgt als je de meisjes keurt. Het moedertje neemt wel het mooiste meisje mee m.i, al zijn de oude brandweermannetjes vooral onder de indruk van grote voorgevels en het meisje dat prompt haar jurkje uit doet. De loterijprijzen verdwijnen intussen, in wat op 't laatst een metafoor voor het falen van het communisme lijkt, of eigenlijk wel moet zijn. Wie niet steelt is dom! De sfeer zit er goed in, met gevoos onder tafels en de vrolijkheid spat zelfs van de taal af, ik ken geen woord Tsjechisch maar oude dametjes die Otto Ottikoe roepen enzo, het vermaakte me al. Forman last heel terecht nog een sereen/melancholisch intermezzo in, want was is een brandweerbal zonder een brand. Een man prevelt een gebedje en een koor zingt.

maar ik kreeg zelfs het dubbelgangersmotief nauwelijks mee.

motief is een klein woord, ik bedoel de film gaat er (wellicht) over, over de paradoxen die ontstaan als je versies van jezelf een paar uur terugstuurt.

Gisteren Cloverfield op tv gezien. Best wel goed moet ik bekennen. Okay, Pynchon was net eerder met dat Groot Monster beukt Manhattan als Nijn-Eeleffe metafoor maar wat dan nog. Sowieso een mooie update van de jaren '50 "we worden aangevallen" monster SF. Zenuwslopende camerabewegingen, waar ik natuurlijk steeds dacht "dump die camera gewoon!" maar de filmer was nogal een ei dus best realistisch. ;) Helaas op tv wel wat minder dankzij a) vrouwlief, die niet meekeek en de hele tijd zat te klagen over het gegil b) reclameblokken van 10 minuten waardoor ik steeds uit verveling wat anders ging doen en te laat terug zapte waardoor er weer belangrijke actie werd gemist. Echt zo'n film die je zonder kennis vooraf in de bioscoop moet zien.

The Hitch-Hiker
Naar men zegt de enige film noir die door een vrouw werd geregisseerd en dan ook nog eens door heldin Ida Lupino. Helaas, hij viel toch een beetje tegen. Een film van 70 minuten mag toch eigenlijk niet saai worden, maar doordat de 3 personages vrij vlak blijven en op een gegeven moment begint op te vallen hoe vaak er wordt gefilmd vanuit ene bepaalde hoek, de auto in. Alsof de film had kunnen worden opgenomen met 1 achtergrond en 1 decorstuk, al zou dat minimalisme ook wel cool zijn geweest, als het had gewerkt, maar daarvoor hadden de dialogen dus beter moeten zijn. De schurk is weer 'ns het beste aan deze noir. William Talman speelt een liftende seriemoordenaar, met een lui oog dat hij ook slapend niet dichtdoet. Creepy (en hilarisch) Hij lift mee met 2 vrienden (Edmond O'Brien en Frank Lovejoy) die dus flink in de penarie zitten. Dat de schurk wat eendimensionaal is is niet erg, maar had graag gezien dat de 2 vrienden meer achtergrond hadden (zoals de 2 broers in They Drive By Night wel hadden) Er is bijvoorbeeld een interessant klasse-verschil met O'Brien als petdragende monteur en Lovejoy als middenklasse-man. Het had wellicht al geholpen als we ze eerst nog voor wat character building hadden zien gaan vissen, wat ze eigenlijk van plan waren.

Body Heat
Redelijk amusante neonoir die de onderhuidse seksualiteit van de klassiekers expliciet maakt, met steamin' love tussen William Hurt en de prachtige Kathleen Turner. Haar introductie tijdens een zomeravond buitenconcertje is gedenkwaardig. (Ik vond ze even zelfs wat weg hebben van Mariah Carey) Het plot volgt in eerste instantie heel afgezaagd de bekende patronen. Zij is de femme fatale, Hurt valt ervoor als een baksteen en dan moet haar man dood. Leuk geintje wel als hij haar kast van een huis binnenkomt: "oh this looks just like my place". De wendingen aan het einde doen de film boven middelmaat uitstijgen, zeker het moment dat Hurt vanuit de cel zijn geheel eigen theorie ontvouwde over hoe het nou eigenlijk in elkaar zat vond ik geslaagd. Alsof hij juist wílde dat zijn femme fatale een echte film noir heldin zou zijn, die iedereen te slim af was. Helemaal zeker zou je dat dan niet moet weten, maar helaas regisseur Kasdan komt nog met de bewijzen.

Forty Shades Of Blue
Alsof je 1 verhaaltje uit Altman's Nashville haalt en dat vertelt. Forty Shades is op de fora van imdb berucht om zijn moeizame eerste twintig minuten, en dat klopt wel, het personage van Dina Korzun, een Russische trophy wive die met een oude Nashville-veteraan (Rip Torn) is getrouwd gedraagt zich zo robotachtig. Het lijkt een lange zit te worden, maar langzaam opent de film zich, terwijl de vrouw zich probeert te openen voor de teruggekeerde zoon (Darren Burrows) van Rip Torn. Langzaam krijgt de film bijna Anna Kareniaanse of Flaubertiaanse trekjes van een verveelde huisvrouw, overspel en depressies. Als helemaal aan 't eind de vrouw wegrent en het geluiden van treinen zijn te horen lijkt het werkelijk of ze zelfmoord gaat plegen. (Maar je kan 't net zo goed positief interpreteren) Een random goede scene in Forty Shades is in een zijlijn een moment als de jolige, wellicht dronken Torn de kinderoppas wat plaagt. In het establishing shot van die shot zien we al haar strijke spijkerbroek en ik dacht, hij gaat haar hand op d'r billen leggen. Dat gebeurd helemaal niet, maar als hij uit beeld is verdwenen en de Russische vrouw uit wil gaan en gedag wil zeggen tegen de kinderoppas heeft dat meisje haar jas weer aangedaan en gaat ze ook weg. Ze wil niet alleen met de muzikant blijven. Pijnlijk, subtiel en dapper, zoals de film.

What's Up Doc
Door Mark Cousins in zijn boek Close Up als een moderne screwball-komedie geprezen, maar het doet mij meer denken aan spoofs als Casino Royale. Woody Alleen was hier ook welkom geweest, ook als schrijver van de grappen trouwens. What's Up Doc lijkt eerst onwaarschijnlijk slecht te worden, als Barbra Streisand in een soort Ciske De Rat outfit die een nerdy musicoloog begint te stalken. Hij blijft liever onder de plak zitten van zijn dominante 'fiancee'. De hele cast trekt in een hotel, waar iedereen dezelfde tasjes heeft, waar juwelen, top secret documenten, slipjes en muzikale stenen in zitten. Het grote verwisselen en hak- en smijtwerk en slapstick begint en wordt langzaam toch wel amusant. Barbra Streisand loopt nog rond in een handdoekje, waarin ze ineens op een All Saints-zangeres uitziet. Later drapeert ze zich over een piano, maar heur haren los, dat moet ze eigenlijk niet doen. Maar goed, terzijde. De film wordt, zeer uitzonderlijk, nog best geinig als er een doldrieste achtervolging buiten begint, op een bakfiets, door kostuumwinkels en langs een Chinese optocht. De afwikkeling van alle misverstanden in de rechtszaak aan 't end is dan weer flauw, zoals 75% van de film. Nooit gedacht dat Peter Bogdanovich, want hij is de regisseur, zoiets zou maken.

A Single Man
Aan het gelukkige 16-jarige 'huwelijk' tussen een professor Engels en zijn man komt een abrupt einde als de laatste bij een auto-ongeluk omkomt. Het is 1962, dus de professor mag niet eens op de begrafenis zijn. Hij zakt in de ellende weg. Kan die knappe student hem eruit halen?
Met dit soort zwaar drama is het bij mij vrijwel altijd een kwestie van de aanpak van de regisseur werkt of je kan er helemaal niets mee. Maar debutant Tom Ford kiest zoveel verschillende invalshoeken en manieren om het verhaal te vertellen, dat de film uit elkaar valt in losse scenes. Sommige daarvan zijn ijzersterk en zeer aangrijpend (bv die waarin de professor hét telefoontje krijgt), sommige melodramatische kitsch. Ford kan ook de verleiding niet weerstaan zoveel mogelijk strakke mannenlijven in de film te stoppen (zie de totaal overbodige topless tennisscene).
Het eindoordeel valt toch redelijk positief uit dankzij het sterke acteerwerk van o.a. Colin Forth en Julianne Moore. Bevat ook een goede gekkedansjesscene, natuurlijk ook een enorm pluspunt.

Ah ja, forty shades, toffe film. Die heb ik nog eens een enorme-Ludo-film genoemd :)

Ik zag The damned United. Aardig omdat het over voetbal gaat (trainer Brian Clough), maar elke scene staat zo in het teken van het verhaal erdoor jassen, met alle trucs uit het boekje (trainer hoort tot tweemaal toe vanachter een gesloten deur wat er over hem gezegd wordt, dat soort dingen) dat de artificialiteit en na verloop van tijd vanaf begint te druipen.

ja daarom keek ik 'm ook :)

zijn niet zoveel goede voetbalfilms (er zijn er sowieso weinig natuurlijk) Rudo Y Cursi begint nog wel leuk, maar gaat toch eigenlijk nauwelijks over voetbal. (al eindigt het natuurlijk wel met een pienantie)

zijn niet zoveel goede voetbalfilms

Dan heb je Shaolin Soccer (Stephen Chow, 2001) nog niet gezien. En wat te denken van Escape To Victory (John Huston, 1981) - voetbal is oorlog, met Michael Caine, Sylvester Stallone en (tromgeroffel) Pelé. Okay, okay, Huston heeft wel eens betere films gemaakt...

Laten we ook All Stars (Jean van de Velde, 1997) niet vergeten. ;-)

bij Shaolin Soccer (nooit gezien) moet ik altijd denken aan een oud nintendo-spelletje waar je met superkicks je tegenstanders letterlijk met de bal dood kon schieten, lag het veld (Duitsers!) aan 't eind bezaaid met lijken. had Koeman ook wel gewild :)

http://udo8.punt.nl/upload/Koeman_webC_244202a_126372a.jpg

Sous Le Soleil De Satan
Iets heel anders van Pialat, maar wederom behoorlijk geslaagd, zeker als men nagaat dat het thema (religieus fundamentalisme) het toch altijd moet afleggen tegen ontluikende tienermeisjes. Maar wacht even Sandrine Bonnaire is jong en weer aanwezig en eigenlijk speelt ze gewoon weer "de slet". (Ze heet nog net geen Maria Magdalena, maar wel Mouchette, zou dat nog een verwijzing naar die film van Bresson zijn) Dé man van het verhaal is echter Gerard Depardieu als devote, zelfhatende priester, die zichzelf met kettingen bewerkt, Pialat is zelf aanwezig als zijn mentor, om de boel in de gaten te houden als speler/coach. ;) De twee beste scenes volgen elkaar op, in 't midden van de film. De priester maakt een lange wandeltocht naar een dorp en diep in de nacht komt hij een man tegen waarvan we het gezicht heel lang niet zien. Depardieu is ervan overtuigd dat het de duivel is. De duivel geeft een mooie speech, en Depardieu op zijn buurt doet hetzelfde als hij de volgende ochtend op een kerkhof het meisje Bonnaire tegenkomt. Hij doorziet haar en de zware zonden die ze begaan heeft. Tijd voor wat exorcisme, best intens allemaal.

Crimson Gold
Uitstekende Iraanse film, vond 'm beter dan The Circle van laatst, van dezelfde regisseur. Misschien houd ik gewoon van films met loserige dikkerdjes. In dit geval een pizzakoerier, die getroebleerd uit een oorlog is gekomen en onder de medicijnen zit. De film bestaat uit een serie toevallige ontmoetingen die de man heeft, maar het intro en outro van de film worden gevormd door een overval op een juwelier, die de man pleegt, samen met zijn trouwe naïeve maat. Misschien zouden de toevallige ontmoetingen moeten aantonen hoe hij tot zijn daad is gekomen, misschien doen ze dat ook wel, maar ik vind ze ook als op zichzelf staande vignetten erg mooi. Een gesprek met een 'wise guy' in een theehuis die het duo een lesje geeft over 'crimineel zijn', een babbeltje met een piepjonge soldaat en een avondje rondhangen in een pijnlijk (vergeleken met zijn eigen kamertje) luxe appartement van een depressieve man.

En La Ciudad De Sylvia
Dat is de officiële titel, maar eigenlijk zou ie Dans La Ville De Sylvia moeten heten, want grotendeels Frans gesproken en de titel wordt in die vorm ook letterlijk in een tekenboek gekrabbeld. Dans La Ville is een echte art-film, ik vermoed subsidies van de VVV van Strasbourg en de plaatselijke musea wellicht. Ik zei nou wel 'Frans gesproken', maar eigenlijk is er maar 1 dialoog in de hele film. De rest van de film bestaat eruit hoe een 'Bleeke Jongeling' in het stadje naar mooie vrouwen staart en ze tekent. Hij zoekt naar een meisje dat ie jaren terug eens daar zag. Uiteindelijk denkt hij haar te vinden, maar, dat moet ik niet verklappen. Zorgt in elk geval voor een mooi gesprek (mag ook wel als het het enige is) Verder is Ciudad dus vooral een feestje voor de liefhebbers van mooie plaatjes en vooral ook voor liefhebbers van field recording. Ik keek 'm toevallig op de koptelefoon en de stadsgeluiden tijdens de wandelingen zijn fenomenaal. De film zelf is dat verder bepaald niet.

De film bestaat uit een serie toevallige ontmoetingen die de man heeft

nou ja de mensen zijn random, maar de reden dat ie ze ontmoet is natuurlijk dat ie er - even wachten, nog even wachten- pizza's komt bezorgen.

Gentlemen Prefer Blondes
Alweer rijke mannen en gold digger-meisjes op luxe boten, kennelijk het ultieme screwball-thema. In de gold digger-categorie speelt Marilyn Monroe als Viva Maria-achtige showgirl een van haar beroemdste rollen, met pruillipje en kinderstemmetje als het haar zo uitkomt en gewiekst op de belangrijke momenten. Op mij maakte haar vriendin Jane Russell echter meer indruk, een stoere brunette, die een heel stuk minder kieskeurig is. Zij zingt ook het frappanste nummer (dit is een musical) omringd door de Amerikaanse olympische ploeg, in strakke vleeskleurige zwembroekjes. Een zeer homo-erotisch moment dat niet voor niets in The Celluloid Closet ter sprake kwam. De liedjes zíjn overigens best leuk, lekker jazzy, over het plotje hoeft het vanzelfsprekend niet te gaan. Aardige grapjes rond een oude diamanthandelaar en een piepjonge miljonair "Mister Stafford the third", die laatste redt Marilyn onder andere nog uit een te krap bootraampje, waar ze met haar achterste in is blijven steken.

De Helaasheid Der Dingen
Heb sterk het gevoel dat hier een nog veel betere film in had gezeten, maar tegelijkertijd is ie nu ondanks de gebreken ook al fijn. Heb het boek niet gelezen, maar vraag me af of daar ook een "nu" in zat, met het alterego van de schrijver dat een kind krijgt. Een van de meest cynische grappen ooit in films: 'er was nog een waterkansje dat het kindje doodgeboren werd'. Het gaat in Helaasheid vooral om de flashbacks, gelukkig het merendeel van de film. 'Het wonder is geschiedt! Het wonder is geschiedt!' De schrijver groeit op in een huis vol Tokkie-ooms, die zuipen en.. zuipen. Eentje lijkt zelfs wat op James Hetzfield (en een ander op Danny de Munck) In het begin lijkt de acteur die de vader speelt wat door de mand te vallen, maar gaandeweg krikt ie zijn niveau op en zo rond het uur is de film van een schitterende melancholie. Tegelijkertijd voelt het dan al aan alsof de film afgelopen is, maar dan duurt ie dus nog driekwartier. De structuur blijft moeizaam en waarom zitten er af en toe ineens zwart-wit shots in? Maar de bierdrink- en wielerwedstrijden en algehele cafésfeer zijn wel heerlijk. Op de buiten wc kakken terwijl je stadsnichtje je observeert, met je broer langs de waterkant over neuken babbelen en in het internaat (waar het hoofdpersonage zichzelf wijselijk naa toe laat verschepen) ruimt de film zelfs nog even tijd in voor een kussengevecht + rondvliegende veren, een ode aan Zero de Conduite.

MASH
Leukste rol van Donald Sutherland ooit waarschijnlijk. Met zijn nonchalante "vissershoedje" en grappen en grollen lijkt hij die hele "Korea-oorlog" (lees Vietnam) als iets totaal onbelangrijks te beschouwen. Beetje snijden in mensen en dan weer snel terug het kamp in, om de boel op stelten te zetten en lol te trappen. (Samen met zijn maat Elliott Gould) MASH is van Altman, dus een ensemble-film die uit een paar avonturen bestaat. De rituelen rond de homoseksuele chirurg die zelfmoord wil plegen zijn aandoenlijk, de American football-wedstrijd waarmee de film eindigt is me te flauw. Op dat moment vond ik het wel opmerkelijk hoe enthousiast het vrouwelijke pispaaltje Majoor Hot Lips aan het cheerleaderen sloeg. Zouden ze dan allemaal toch vriendjes zijn geworden?

All That Heaven Allows
Geen Imitation of Life, waar het tranentrek-gehalte nog wat werd opgehoogd door het hartverscheurende racisme-aspect. Je zou kunnen zeggen dat Todd Haynes dat in zijn Far From Heaven remake herstelde. Maar goed, in de jaren '50 was het ongetwijfeld al erg genoeg als je als weduwe je blanke tuinman (Rock Hudson) aan de haak sloeg. Douglas Sirk bouwt de film goed en rustig op. De eerste driekwartier zijn gemoedelijk (bijna gezapig) en paradijselijk, maar dan als de relatie niet langer verborgen kan blijven en er knopen moeten worden doorgehakt, gaat het mis culminerend in de pijnlijkste scène als de huisvrouw door haar twee kinderen eigenlijk dubbel in de steek wordt gelaten. Eerst geeft ze de tuinman op voor children's sake, die daar én niet dankbaar voor zijn én de situatie ogenblikkelijk back to normal beschouwen en d'r in haar ellende laten zitten. Het uiteindelijke einde had van zijn drama kunnen worden ontdaan als de tuinman zijn jachtvorm had teruggevonden en vanaf een berg autobanden lek had kunnen schieten. (In plaats daarvan gaat hij als een cartoonfiguurtje aan het allerlaatste boomtakje hangen)

Charlie Wilson's War
Kijk, dit is dus het soort film dat ze echt alleen in Amerika kunnen maken. En dat is een compliment: Charlie Wilson's War is Amerikaanse cultuur op zijn best: elke regel dialoog is snedig, de film is doordrenkt van sarcasme, maar blijft toch een positieve grondtoon houden en het acteren en de regie zijn foutloos vakwerk.
Mr. America himself, Tom Hanks, speelt het titelkarakter, de afgevaardigde voor het tweede kiesdistrict van Texas. Omdat de mensen daar blij zijn zo lang ze maar hun geweren mogen houden en de belastingen laag zijn, kan Wilson lekker de prins Bernhard uithangen. Veel vrouwen, veel whiskey. Om toch iets te doen te hebben en omdat anti-communisme een voorwaarde is om Texaan te zijn, besluit hij zich te storten op het steunen van de moedjahedien in Afghanistan in hun strijd tegen de Russen. Hij wordt hierbij geholpen door de ultra-rechtse, christelijke fundamentalistische, maar ondertussen wel de beest uithangende rijke staatgenote ms. America herself, Julia Roberts, en de volkomen tactloze, maar wel erg goede CIA-man Philip Seymour Hofmann (briljant als altijd.)
90 minuten leuk en scherp en allemaal nog echt gebeurd ook.

Oh, ik zie hierboven dat Ludo net M*A*S*H heeft gezien. Charlie Wilson's War zit helemaal in dat straatje.

was ook behoorlijk te spreken over Charlie Wilson's War, wat die film allemaal in 90 minuten weet te proppen :)

"I spent the last three years learning Finnish!"