Filmforum

Yep, doe je ook mee? Zonder jou en Ludo is het Subsfilmforumteam niet compleet natuurlijk.
Ik heb ons aangemeld en een vierde man gecharterd. Een team mag bestaan uit '4 à 5'... Als Ludo ook nog acte de présence geeft, doe ik graag een stapje terug!

Ik heb ons aangemeld en een vierde man gecharterd.

Thanx! Met Olaf en Ludo erbij zijn we onoverwinnelijk, behalve als de nadruk komt te liggen op Bollywood. 10 november staat genoteerd. Tegen die tijd spreken we wel wat af.

Ik ben De Vierde Man? ...om alvast maar in filmtitels te gaan communiceren... Leuk!

ik pas. in popquizen haal ik ook altijd de Beatles met de Mamas & The Papas door elkaar. Nee zonder gekheid, het moet wel een beetje om de hoek zijn wil ik mij er vertonen. (helaas!)

Met Ludo als mascotte en Vido, Olaf, Martijn, mijzelf en John als vijfde man zullen we geen slecht figuur slaan. Als het goed is hebben jullie een mail ontvangen met additionele info en een milde tempering van de verwachtingen ('onoverwinnelijk' :)

Fanny och Alexander (Ingmar Bergman, Zweden, 1982)
De glorieuze overwinning van weelderig over sober. De theaterfamilie Ekdahl baadt in barokke weldadigheid: bonte interieurs, wollige taal, overdadige banketten, rubensvrouwen, lichte zeden. Het leven van Fanny en Alexander gaat op zijn kop als hun moeder, weduwe Emilie, trouwt met de Lutherse bisschop Edvard. 'Dit huis is al sinds mijn voorvader het in 1500 bouwde sober en dat houden we zo.' Toeval, mystiek, een slimme Jood en de geest van Hugo de Groot brengen redding.

Was dat in het Bergman retrospectief van L/V? Was ook van plan om dat te gebruiken voor mijn Bergman-doop.

For something completely different...
Ichi The Killer
Niet Miikes sterkste film. Een paar momenten van geïnspireerde waanzin, maar vaak ook splatter slapstick die Peter Jackson ook had kunnen verzinnen (Miike heeft echt grenzen verzet merk je dan, Bad Taste en Braindead waren ooit toch grensverleggend, als Miike ze zou maken zou je vinden dat hij mainstream is gegaan.) Kakahira, de Joker-achtige slechterik, draagt wel erg cool foute outfits, met als toppunt een fluwelen pak dat al naar gelang hoe het licht erop valt paars is of metallic groen.

Martijn schreef: "Met Nederlandse films is 't verzucht over dialogen alsof je elke keer 't wiel opnieuw uitvind. Dit keer dacht ik, het ligt misschien nog niet eens aan de tekst, maar aan 't feit dat iedereen zo'n prachtige "ik kan ook het radiojournaal presenteren"-stem heeft, met perfecte articulatie enzo."

Toevallig had ik het laatst met een filmmaker over die verrotte Nederlandse dialogen en zij was van mening dat het zeer moeilijk is om dialogen te schrijven die natuurgetrouw uit te spreken zijn. Waarom wist ze ook niet.

Zelf denk ik dat Nederlands een lastige taal is voor film. Het verschil is groot tussen spreektaal en schrijftaal. Mogelijk ligt het ook aan de opleiding die acteurs genieten. Accenten worden er uitgeramd en een onnatuurlijk correct Nederlands wordt aangeleerd. In combinatie met een neiging tot overacting en overarticulatie levert onwaarschijnlijke dialogen op. De Britten lijken daar minder last van te hebben.

Misschien is het gewoon omdat Nederlands onze eerste taal is waardoor ons nuances opvallen die in Engels niet opvallen. Om maar te zwijgen over alle andere talen die we niet machtig zijn.

En wellicht houden Engelsen (en Hollanders) juist van breedsprakigheid. Ik heb wel Amerikanen gesproken die een rothekel aan dat Britse hadden.

Ik heb het idee dat het vooral het dubben is, en de geluidskwaliteit daarvan.

Hou op! Dat dubben en die slechte geluidskwaliteit. Man, die is slecht. Het vreemde is dat er best mensen zijn met verstand van geluid en geluidseffecten, maar bij de Nederlandse film werken ze niet.

Ach, wees blij, ik lees weer Nederlandse literatuur. Kon ik jarenlang ook niet.

Martijn schreef: "Met Nederlandse films is 't verzucht over dialogen alsof je elke keer 't wiel opnieuw uitvind. Dit keer dacht ik, het ligt misschien nog niet eens aan de tekst, maar aan 't feit dat iedereen zo'n prachtige "ik kan ook het radiojournaal presenteren"-stem heeft, met perfecte articulatie enzo."

me, myself and I zeiden dat :)

Mogelijk ligt het ook aan de opleiding die acteurs genieten
vind ik een plausibele verklaring (evenals Buus' opmerking over de nuances)

Ik denk niet dat we te kritisch zijn omdat de nuances ons opvallen. Het geluid en de dialogen zijn gewoon te slecht. Evenals het acteerspel en de verhaallijnen.

Ik zeg: het geluid. Wij zijn geen geluidland. Kijk eens naar een internationale voetbalwedstrijd en schakel halverwege over naar ZDF. Opeens geen polygoon-associatie meer. Net alsof elke internationale voetbalwedstrijd in Duitsland wordt gespeeld.

Inderdaad geluid. Nu zeg ik wel dat we een geluidsland zijn. Alleen niet bij film.

Burn after reading (Coen&Coen, 2008). Sja, best vermakelijk maar duidelijk een tussendoortje. Terug naar de screwball, waar de Coens het niveau halen van The Hudsucker Proxy, waar ik ook niet weg van was. Ik vind Clooney als komiek niet erg geslaagd en Brad Pitt, die over the top gaat, in ieder geval vermakelijker. En Malkovich lijkt tegenwoordig vooral uitgenodigd te worden als er iemand boos moet spelen, zeg maar het Being John Malkovich-syndroom. Het verhaal is Fargo-lite, of een halve persiflage op, maar ik vind dit teveel een gekke bekken show.

¿Quién puede matar a un niño? (Ibáñez Serrador, 1976)
Zo eindelijk gezien. Sympathiek Engels echtpaar is op vakantie in Spanje, zij is zwanger maar toch wil hij naar een eiland voor de kust echt rust opzoeken. Probleem, er wonen alleen nog maar kinderen op het eiland, bezeten kinderen (niet zozeer demonisch, de archiefbeelden tijdens de begincredits van oorlogsmisdaden tegen kinderen suggereren dat ze een soort overlevingsstrategie hebben ontwikkeld.) Resultaat is een opperbeste horrorfilm met een bijna perfecte opbouw en sfeer. Op de juiste momenten ook erg eng.

stukkie over Darjeeling Limited, op de Subs-hoofdpagina. weet eigenlijk nog niet of ie in NL al op dvd uit is, hoop ik dan maar. Een van Anderson's beste. Voor mijn gevoel zijn meest persoonlijke tot nu toe. (Ik moet wel Bottle Rocket nog eens opnieuw zien, heb zelf 't gevoel dat daar eigenlijk al alle hoofdthema's van 'm inzitten)

(oh hij komt 26-11)

Otto e Mezzo. Stalker. Kung Fu Panda.

Ik zag twee films over gelukzoekende migranten.

Le silence de Lorca (Dardenne & Dardenne, 2008). Hierboven al goed bevonden door Vido en daar sluit ik me bij aan. En net als hij was ik Lorca inderdaad eventjes kwijt (rare scene). Wat de broers Dardenne goed kunnen is binnen een handomdraai een beeld schetsen van zeer invoelbare uitzichtloosheid. Hier is het Lorca die in de wereld der schijnhuwelijken de druk allengs voelt toenemen. Mooiste en ontroerendste moment: Lorca die op een brancard een zuster die ze amper kent vraagt of ze haar een keer komt opzoeken. Volgens de Dardennes is het een hoopvolle film. Hetgeen je doet afvragen waarom ze die film dan laten eindigen (spoiler!) met een Lorca die door een bos zwervend praat tegen haar ongeboren kind dat niet eens bestaat. Het gaat niet goed met België, denk ik dan...

Import/export (Seidl, 2007). Hierboven al besproken door Ludo, en ik vond hem een heel stuk beter. Ulrich Seidl is iemand die graag een spiegel voorhoudt. Hundstage was een rücksichtlos portret van suburbia, waar mensen totaal niet meer in elkaar geïnteresseerd zijn. Hier maakt hij zijn punt door te laten zien hoe Oostenrijkers met buitenlanders omgaan, en contrasteert hij de geldelijke armoede in het oosten met de menselijke armoede in het westen. Oekraiense Olga is werken in de gezondheidszorg beu en belandt in de porno-industrie. De zoektocht naar eigenwaarde brengt haar naar Oostenrijk, alwaar ze uiteindelijk schoonmaaktster wordt in een ziekenhuis op een afdeling met stervende patienten. Eenzelfde zoektocht naar eigenwaarde maakt oostenrijkse loser Pauli, een bewakingsbeambte die op zijn tijd behoorlijk vernederd wordt. Met een hork van een stiefvader reist hij naar het Oostblok om speelautomaten te verkopen. De kracht van de film zit hem in dit fraai uitgewerkte spiegelbeeld. Aan de dansvloer van een plaatselijke disco stort het Oostenrijkse duo zich op het vrouwelijke schoon, benadrukkend waar ze vandaan komen en strooiend met poen. En terwijl Pauli op de dansvloer staat te krioelen met een jonge blom, tracteert Olga in het ziekenhuis haar lievelingspatient op een voorzichtig dansje. Het is erg jammer dat Seidl het hier niet bij laat en vervolgens de scenes in het Oostblok tot het uiterste drijft. Want als Seidl wat minder zou schreeuwen, zou hij weleens tot een cineast van formaat kunnen uitgroeien. Import/export is al een stuk opener dan Hundstage, minder hermetisch dichtgekit met cynisme – en daardoor menselijker. En hij eindigt zowaar redelijk hoopvol, en dan echt.

Verder In Bruges. Eens met Ludo, best vermakelijk eigenlijk en regelmatig gelachen. Had wel iets weg van Kitano, al die dommige lanterfanterende gangsters.

Ik zeg: het geluid. Wij zijn geen geluidland.

Maar waarom kan zo'n nasynchronisatie van Kung Fu Panda wel klinken zoals het hoort? Wordt er dan een Amerikaanse technicus overgevlogen die aan de knoppen draait?

zou met eigenlijk niet verbazen (re: Kung Fu Panda)

mooie beschrijving van I/E Olaf. Maarreh die speelautomaten die installeerden ze toch alleen maar? ;)

Glory to the Filmmaker!
Tweede deel van Takeshi Kitano's "vernietig mijn carrière"-trilogie. (Zijn eigen woorden) Het is lang geleden dat ik Takeshis' zag, maar in mijn herinnering was die intrigerender en grappiger. Dus 't gaat de goeie kant op zullen we maar zeggen. Hier voert Kitano zichzelf op, in een pak van zijn eigen studio Office Kitano. Hij weet 't niet meer. Wat moet ie nog maken? Hij reageert zich af op een poppenversie van 'm zelf, die hij eerst nog naar de dokter stuurt. (Que?) Daarna volgen een hele hoop pastiches. Kitano doet Kurosawa in Crouching Tiger stijl, Kitano neemt Tokyo Story op de hak, Kitano doet horror (die is wel leuk.. NOH THEATRE, met bloedende letters) Uiteindelijk kiest ie dan toch voor 'n verhaaltje, wat vanzelfsprekend onnavolbaar, met een enorm Wonderland-gevoel. Een moeder en dochter die nepkakkerlakken in de koffie gooien, terwijl de ene met een knuffeleend speelt. Een gestoorde professor recht uit Suske en Wiske, met een Beastie Boys Intergalactic-robot. En ga zo maar door. Kitano zelf verandert hier bij moeilijkheden steeds in die put, en krijgt 't als zelfdestructie-liefhebber natuurlijk flink voor de kiezen.

The Darjeeling Limited
Zie Subs-site.

Salaam Cinema
Vond 'm ineens een beetje gemeen, die Makhmalbaf. Hij zit hier als een soort Nicholas Cage achter een bureau voor de Iraanse Idols. Hij heeft zelf een advertentie in de krant geplaatst, waar natuurlijk gigantisch veel mensen op af komen. De openingsbeelden lijken wel uit 't Oostblok te komen toen daar mensen naar de ambassades probeerden te vluchten. Als ze eenmaal binnen zijn begint Makhmalbaf te deelnemers te pesten. Huil! Een goeie acteur huilt binnen 10 seconden. 1,2,3.. Tot ze echt huilen en niet meer acteren. Eerst hopt ie nog van de ene naar de andere kandidaat, tot ie bij 2 meisjes komt. Eentje is de archetypische Idols-nemers vol zelfvertrouwen en praatjes die Makhmalbaf eens even door gaat prikken. Hij stuurt ze honderd keer weg, om ze pesterig weer terug te roepen, tot het mooie stille meisje in tranen uitbarst. Best sneu. (Maar ook wel hilarisch)
Heel raar.. Die agent uit Moment of Innocence duikt ook weer op. Ook maf, halverwege lijkt Makhmalbaf een bekende uit de gevangenis tegen te komen. Hoe fout is die Makhmalbaf erigenlijk, volgens mij was ie pro-revolutie. (Wat zou Kader Abdolah van zijn films vinden)

The Last Days of Disco
You can't worry about what misinterpreters think! Derde en tot op heden laatste Stillman. Up there met zijn debuut Metropolitan, enkel het verhaal is iets minder gefocust en meer een random sfeerbeeld. Van de laatste dagen van disco dus, wat vanzelfsprekend voor een leuke soundtrack zorgt. Dit is Stillman's film met de meeste star appeal, want Kate Beckingsale en Chloe Sevigny vormen het middelpunt als ruziënde huisgenootjes, de eerste is arrogant/popi, die het muurbloempje Chloe wel 'ns wat tips zou geven. Niet nodig, want Chloe schittert vanaf het begin, haar fans moeten zeker kijken. Daaromheen zwerven de gebruikelijke personages/acteur uit Stillman's eerde werk, waaronder Chris Eigeman als gesjeesde student, nu manager van een disco, waar de baas zich met illegale zaakjes bezighoudt. Hij ook trouwens "i am not an addict, I habitually use it". In het eerste gedeelte van de film is disco nog booming, maar daarna zijn er ineens beelden van de vernietiging van 1000 discoplaten op een honkbalveld. (Que?) Waarna disco sterft. De mensen zijn moe. En aangezien ook de soa's opkomen, zou je haast denken, viel de neergang van disco samen met de opkomst van aids. Chloe lijkt daar ook weer (? Kids toch) het slachtoffer van te worden, maar het is een andere "H". Een aanrader en doodzonde dat die Stillman al 10 jaar loopt te puzzelen op z'n next move.

Makhmalbaf vocht voor een communistische beweging (er waren ttv de revolutie 3 partijen aan 't strijden). Zijn club heeft verloren.

Goed/fout, ik waag me er niet aan. Maar, hij heeft die agent neergestoken en gebromd onder Khomeini, en het begelegd met de agent en koestert geen wrok jegens Khomeini ("toch een van Gods schepselen"), het lijkt mij iemand die deugt.

Enne, pro-revolutie is toch niet per definitie fout? Die shah had er een bende van gemaakt. Westers georiënteerd misschien maar da's ook niet alles (z'n vader probeerde het land te seculariseren/moderniseren door Pahlavi petjes vast spijkeren op de hoofden van de mannen en de dames publiekelijk de chador van het lijf te rukken). Toch kwam Reza Shah er weer een beetje van terug, een van z'n 'fouten' was het proberen de Engelsen uit hun oliemarkt te werken, en dat begrijp ik nog wel, maar de complicaties die eruit voort vloeiden vergden goed leiderschap en dat was ie nou net niet: een goede leider. Tenslotte was gewoon 'zoontje van'. Enfin, de kloof tussen arm en rijk werd steeds groter en het volk had er genoeg van...

Mohammed Reza Shah, moet ik eigenlijk zeggen...

maar daarna zijn er ineens beelden van de vernietiging van 1000 discoplaten op een honkbalveld. (Que?)

Ja,ja. Het legendarische hoogtepunt van het Rockisme. :)

Hele mooie film trouwens Last Days of Disco.

Enne, pro-revolutie is toch niet per definitie fout?

jawel ;) *conservatief* :P

nee het zal wel meevallen met Makhmalbaf dan, zijn films zullen ook wel niet voor niets vaak gecensureerd zijn in Iran. Maar in die scene kreeg ik ineens dat idee, beetje ouwe jongens krentenbrood met een mattie uit de revolutie.

Makhmalbaf vocht voor een communistische beweging (er waren ttv de revolutie 3 partijen aan 't strijden). Zijn club heeft verloren.

ah dus toch een vriend van Abdolah!

Ja,ja. Het legendarische hoogtepunt van het Rockisme. :)
woah was nog echt ook.. :o

woah was nog echt ook.. :o

Zelfs met uitgebreide Wikipedia lemma. :)

...vaak gecensureerd zijn in Iran.

Altijd zo mooi als dat als aanprijzing wordt gebruikt, alsof dat een prestatie is daar. :D

Ik weet eigenlijk niet wat er wel en niet mag. Dat gebrek aan muziek bijvoorbeeld, was een beperking opgelegd door de staat waar ie achteraf bijna dankbaar voor is. Maar dan lijkt me dat die films als Noon va goldoon en Salam Cinema wel mochten... maar wellicht toch afgekeurd achteraf. In Iran is het ook gewoon artyfarty stuff, niet echt voor een groot publiek. Die hebben ook gewoon liever Marriage, Iranian Style (een soort My Fat Iranian Wedding). In Mania Akhbari's 20 Angosht (een soort antwoord op Kiarostamy's Ten door de hoofdrolspeelster) is de eerste scene bijvoorbeeld niet door de censuur gekomen (vanwege overspel), maar de rest wel.

maar the Bicyclist is toch heel populair? Al die mensen op de auditie lijken Makhmalbaf toch wel goed te kennen. Je krijgt 't idee dat ie toch een enorme held is. (Doet ie expres zeker)

een van de meest hilarische stukkies was ik nog vergeten te memoreren. Ergens zingt Willem van Hanegem himself een Armeens liedje :)

When the crate on the field was filled with records, staff stopped collecting them from spectators, who soon realized that long-playing (LP) records were shaped like frisbees.

haha :)

oh en voor de Stillman-liefhebbers. Hij schijnt toch weer een beetje boven water te zijn. Wel bizar om te lezen dat de man zijn kostbare tijd heeft verspild aan de Franse en Spaanse overdubs van Last Days of Disco. Het is maar wat je belangrijk vind. (maar dat krijg je met Franse dochters misschien en als je zelf jaren in Spanje woonde)
http://www.ifc.com/film/film-news/2008/08/whit-stillman-on-metropolitan.php

Ergens zingt Willem van Hanegem himself een Armeens liedje :)

Van Hanegem bedoel je die agent mee? :)

Al die mensen op de auditie lijken Makhmalbaf toch wel goed te kennen.

Tja, misschien was het ttv die film ook wel anders, weet ik eigenlijk niet. De spoeling zal toen erg dun zijn geweest, inmiddels is er toch meer aanbod al is het nog steeds wel aangelijnd. Geen idee wat er illegaal aan films gebeurt ook, een film lijkt me een stuk moeilijker in de illegaliteit te houden dan muziek. Qua muziek mag je bijvoorbeeld met je instrumentale metal band wel optreden, zoals Kahtmayan deed, maar een black metal band als Aras of Emerna lijkt me dan weer illegaal. Maar wellicht zijn er wel weer regelingen zoals Kafan in Libanon wel muziek mag maken maar niet verspreiden in Libanon, daarbuiten is dan weer geen probleem.

Die spagaat tussen de zucht naar modernisering en de conservatieve macht is pijnlijk maar toch ook wel grappig, het zijn soms zulke kromme 'regelingen' en idiote compromissen.

Van Hanegem bedoel je die agent mee? :)

haha ja die lijkt OOK al op hem. Van Hanegem bondscoach van Iran!! (maar die Armeense zanger is dus niet de agent, en hij zingt heel mooi trouwens)

Die film moet ik zien!! Hij staat al op mijn pc volgens mij.... He heeft iemand trouwens al "Aanrijding in moskou" gezien? Vroeg me af of dat wat is.

Dunya & Desie Ach, voor een zondagavond. Film die geen seconde multiculti is en precies volgens de stereotypische stellingnames en via stereotype tussenstations bij het einde geraakt. Maar Theo Maassen op witte sokken in Marokko is goed voor een glimlach. En wat is Dunya toch een mooi meisje. En net voordat de echte problemen en vragen komen opzetten, is daar de bevrijdende aftiteling. Het is een beetje Volle maan voor tieners die nog niet verlangen naar een sexvakantie. Wat zou de doelgroep zijn?

Woman of water(Sugimori, 2002). Een oogverblindend mooi geschoten film rond een plattelandsbadhuis die met water doet wat Woman in the dunes (aanrader!) doet met zand. Jammer dat de inhoud over water en vuur gaat in een soort ying-yang vertelling, waarvan ik weet dat ik er ongevoelig voor ben.

En wat is Dunya toch een mooi meisje.

En wat is Desi toch een goede actrice.

precies :)

Dunya (Arabisch voor wereld) en Desi (India?)... wie is wie ook weer?

zeg er kan er maar 1 goed acteren en er is er maar 1 knap ;)

http://www.filmfestival.nl/uploads/pics/dunya_desie.jpg

Dunya links, Desi rechts.

Vind ze allebei wel knap eerlijk gezegd.

Acteren, ach… :)

Viaggio in Italia (Rossellini, 1953). Mixed feelings. Dit verhaal over een echtpaar dat op klappen staat en naar Italië reist om een villa te verkopen is Antonioni avant la lettre, zou je kunnen zeggen. Een early La notte. De film staat stijf van de symboliek. Alles gaat over de dood en het verleden. De beelden in het museum, de opgravingen in Pompeï. En de hele tijd staat de Vesuvius op de achtergrond te smeulen. Een echtpaar lopend tussen de ruines, het landschap belangrijker dan de mensen erin, laatst nog gebruikt in Ceylans prachtige Iklimler. Je ziet al die geweldige echo’s in deze film, die als gevolg daarvan een beetje in het niet valt. De film probeert nog teveel, het eindigt te goed, etc. Niet eerlijk, ik weet het, maar het gedachtengoed evolueert nu eenmaal.

Was dat in het Bergman retrospectief van L/V? Was ook van plan om dat te gebruiken voor mijn Bergman-doop.

Yep, Bergmania! Er zijn nog negen weken met negen kansen voor je doop, al zijn die anders dan F&A wel allemaal in zwart/wit.

Ik zal a.s. donderdag het kassa- en barpersoneel eens ondervragen wat we voor quiz kunnen verwachten (opzet, aantal rondes, of er fragmenten worden getoond, enz.).

al zijn die anders dan F&A wel allemaal in zwart/wit

dat zijn de beste natuurlijk. Ze draaien vast Wilde Aardbeien, die is onmisbaar.
(alhoewel schiet me te binnen The Passion of Anna was wel in kleur, en die is ook fijn)

The Seventh Seal is een beetje kneuterig, eigenlijk alleen interessant omdat andere regisseurs daar later nog naar verwezen.

Ik geloof dat ik toch meer houdt van die dreinerige late Bergmans: Cries & Whispers en Autumn Sonata. Wilde aarbeien is een geinige Christmas Carol...:)

Aanrijding In Moscou zag ik gisteren in het Ketelhuis (waar ik voor het eerst sinds de verbouwing was en waar het nog steeds nieuw ruikt in het zaaltje). Aangename film, aandoenlijke personages, eenvoudig gegeven, goed geacteerd en subtiele grappen met goede timing. Door sommige dames in de zaal werd luid gelachen. Wat ik vooral dacht (zeker met Vox Populi in gedachten): waarom kunnen wij dit in Nederland nou niet? Maar dat denk ik wel vaker.

De film was in plat Vlaams en gelukkig ondertiteld, wat mij op de volgende gedachte brengt over het vermeende slechte geluid in Nederlands films. Is het niet zo dat we zo vaak naar ondertitelde films kijken dat we niet meer gewend zijn te luisteren naar een film? Dus: niet het geluid is slecht, maar onze oren?

Ik luister altijd vrij intensief, als ik de gesproken taal spreek de ondertiteling controleren en bij andere talen de klank of woorden die ik herken.

hoewel ik nasynchronisatie (natuurlijk) haat, is ondertiteling inderdaad een storende factor. Soms kijk ik voor de afwisseling een Engelse film met Engelse ondertiteling, in de veronderstelling dat ik dan "het verhaal" beter kan volgen, maar wat je misschien wint in begrip van dialogen, mis je totaal in sfeer. Dus ik mis liever een half dialoogje, dan dat ik geconcentreerd de tekst ga zitten lezen.

Het moeilijkst zijn (daardoor logischerwijs) films in een taal die je absoluut niet verstaat waarin wel veel gesproken wordt, waardoor je dus constant de ondertiteling moet gaan zitten lezen.

Wanted
Grootste kanshebber voor allerslechtste film van het jaar. De regisseur van de Volkskrant die dit 4 sterren gaf was waarschijnlijk dronken én stoned. Dan had ik nog beter dat superheldenverhikel met Robert Downey kunnen kijken. (Dat 3 sterren kreeg) Eigenlijk had ik 'm bij de intiteling al uit kunnen zetten. Iets met een "fraternity" van huurdmoordenaars. Zucht. Ooit gemerkt dat dit soort films wel altijd de Katholieke Kerk als de grote controleurs van de wereld opvoeren, maar nooit de Joden? ;) Vervolgens blijkt het dus ook nog een superheldenfilm te zijn, met de meest bizarre stunts. Visueel zeker indrukwekkend, al zijn die langzaam vliegende kogels wel een slaapverwekkend genrecliché. (Beter is een trein die half van een brug afhangt) En dan is er nog de moraal. Een slappeling onder de kalmeringspillen wordt gered als ie plots met Angelina Jolie, dun en getatoeëerd als een crackhoer, in een vuurgevecht belandt. Hij krijgt geen totale breakdown maar fleurt ineens op! Zijn nieuwe huurmoordenaarsbaas (Morgan Freeman, waarom??) roept wil je een "assasin" zijn of een nietsnut. Het eerste natuurlijk, kom nou! De Fraternity is zo slecht dat je de twist verder ook wel aan ziet komen.

Hoe Overleef Ik...?
Ach. Beetje een kneuterige meisjesfilm, vol zelfhulpboektips. Niks mis met die tips verder, maar om dat nou via een film erin te stampen. Wel komisch, de hoofdrol lijkt zoals gewoonlijk gespeeld te worden door een meisje dat veel te oud is voor d'r rol. Ik geef ze eerder 25 dan 13, blijkt ze 15. Haar Brabants lijkt ook ingestudeerd. Komt ze uit Den Bosch. Dus. Daar valt niet over te klagen. Al is het taaltje zoals gewoonlijk wel wat te theatraal zowel qua articulatie als woordenschat, met flauwige bijnamen en woorden als "schuimbekken". Ik identificeerde me vooral met d'r IV. (Internetverkering) Een onderdeurtje natuurlijk, die gedichten schrijft. (Leukste grap: deze ga ik op zeker naar de VPRO gids sturen!) Komt ie erin, hij blij, is zij inmiddels afgeleid door d'r schattige tekenleraar (Dragan Bakema) Andere problemen in deze survivaltocht zijn pesten, kleren jatten, graffiti spuiten en natuurlijk gewicht. Maar alles komt natuurlijk goed, waarbij 1 dingen "op zeker" toch echt niet klopt. Ze gaat staan zoenen met d'r nieuwe vriendje onder het toeziend oog (!!!) van haar ma en stiefpa (een ander probleem) Dat gebeurd never-nooit-niet.

Breath
De bekende thema's van Kim Ki-Duk. Een huwelijk waarin de vrouw zwijgt en lijdt en de man schreeuwt en gewelddadig is. En de symboliek van het veranderen der seizoenen. Deze film past die dingen toe op een relatie, zowel thuis als in een gevangenis, waar een ter dood veroordeelde ineens de interesse van een vrouw kan genieten. (Terwijl ie net zo close was met z'n homosensuele medecelbewoners) Herhaling is een ander favoriet onderdeel van Kim Ki-Duk en zo zien we steeds 't hetzelfde en is de spanning simpelweg wat er subtiel veranderd en vooral hoe het dan afloopt. Zit allemaal wel weer consciëntieus in elkaar, kan recht naar 't toneel worden overgeplaatst. Toch mist 't het magische van Bin-Jip of het excentrieke van The Bow.

Happy-go-lucky (Leigh, 2008). Bor Beekman vertolkte het mooi in de Volkskrant: “De eerste scènes uit Happy-Go-Lucky lijken op te roepen tot een soort mild verzet. Als kijker mogen we van regisseur Mike Leigh heel even proberen de hoofdpersoon uit zijn nieuwe film níet leuk te vinden. Dit uiteraard in de wetenschap dat onze poging hopeloos zal falen.” Poppy, kindergartenlerares, is een hyper stoethaspel met bijpassende humor, borderline karikatuur waar ik het geen vijf minuten mee zou uithouden. Maar Mike Leigh bezit de goedheid om geïnteresseerd in haar te zijn, en het talent om inderdaad gelijk te krijgen. Sally Hawkins gaat in haar vertolking af en toe over het randje, maar dat mag als je zo de grenzen op zoekt. En ze maakt er echt wat moois van. Goh Mike Leigh, ik had hem even uit het oog verloren, maar dit is volgens mij stiekem een van zijn beste. (Ik moet Topsy Turvy nog van hem)