Filmforum

gheh.

Daisy Kenyon
Lieve bijna genreloze en zeer rustige aledaagse film van Preminger, over een driehoeksverhouding. Doet allemaal modern aan voor een jaren '40 film, met Joan Crawford als middelpunt, in de rol van Daisy Kenyon, een sterke vrouw, die haar angsten en verlangens durft uit te spreken. (En als freelancer werkt!) Ze zit in een uitzichtloze affaire met de macho Dana Andrews, een rijke kerel die zijn vrouw echt niet voor deze scharrel gaat verlaten. (Ook al houdt hij eigenlijk veel meer van Daisy) Dan verschijnt als plot-motor Henry Fonda ten tonele. Altijd goed en ook hier weer, als depressieve ietwat verknipte voormalige soldaat, wiens vrouw is overleden. Hij is meteen tot over zijn oren verliefd en weet Daisy voor zich te winnen. Ik dacht en hoopte dat de film zou eindigen met een variant van als 2 honden vechten om een been gaat de derde er mee heen, of juist helemaal niemand misschien, al zou dat wellicht wat al te tragisch zijn en niet door de studio's geaccepteerd worden.

L'Heure D'Été
Net als Le Voyage du Ballon Rouge in opdracht gemaakt van een of ander museum, maar dat pakt hier toch minder geslaagd uit. De setting is op zich wel leuk, een artistieke familie waarin de mater familias jarenlang de kunstcollectie van schilder heeft beheerd, na diens dood. Die man wordt oom genoemd, maar de moeder had in elk geval wel wat met hem. Het begin is alleraardigst als de familie van over de hele wereld bij elkaar komt voor de jaarlijkse familie-conferentie. Moeder dropt al hints van een naderend einde en in het volgende gedeelte van de film is iedereen weer bijeen, zonder haar. Daar zit misschien wel de mooiste scene, als een van de zoons voorstelt het huis te behouden, maar daar duidelijk weinig enthousiasme bij de anderen voor treft. Hij verdwijnt naar de keuken met wat lege kopjes en even later volgt met intense blik zijn solidaire vrouw, die hem in 't donker aantreft. "Huil je" "Doe niet zo belachelijk". Uiteindelijk gaat de hele collectie (en het huis) gewoon wel in de verkoop en begint het gesubsidieerde gedeelte wat mij niet kon boeien. Al zijn de grap rond een dure vaas (wat een werkster niet weet) en een wiet-akkefietje nog wel geslaagd.

The Circle
Bijzonder pijnlijke duistere film, als een extreem bittere versie van Offside, die ik toch maar prefereer. Wat is Iran toch een naar land, ik hoop echt dat het minder erg is dan hier wordt geschetst. The Circle dwaalt van vrouw naar vrouw gedurende een korte periode. (Als een soort estafette) De vrouwen kennen elkaar van de gevangenis, waar ze waarschijnlijk in hebben gezeten wegens het aanbrengen van oogschaduw of iets anders onzinnigs. En tja, wat moet je als je als vrouw uit de gevangenis komt in Iran. Totale uitzichtloosheid, al is de film juist op zijn pijnlijkst als een van de vrouwen een bekende in 't ziekenhuis op zoekt (voor een abortus ook nog 'ns, ja het is van dik hout zaagt planken hier) Die verpleegster is de enige die 't redelijk voor elkaar heeft, met een Pakistaanse man en een baan. Al vraag je je af hoe ze 't voor elkaar heeft gekregen dat die man niets weet van haar gevangenisverleden. Je zou denken dat de Iraanse inlichtingendienst iedere echtgenoot bij het trouwen gratis hun hele dossier stuurt, ofzo.

L'Heure D'Été - het tweede gedeelte vond ik minstens zo boeiend, omdat het thema over dagelijkse voorwerpen en de daaraan verbonden herinneringen, naast de grap over de vaas, ook in het museumgedeelte mooi tot uiting kwam. Het moment met de kleindochter in de tuin, waar we te weten komen dat ze meer weet en wijzer is dan we konden vermoeden, vond ik een waardig en ontroerend slot.

Un flic (Melville, 1972)
Zijn laatste film. Wordt meestal gezien al de mindere van de Delon samenwerkingen en daar zit wel wat in. De film lijkt een beetje uit balans door te lange overval op een heroïnesmokkelaar in een trein (special effects met dank aan Märklin, heel charmant :) Dit was nou een film die iets langer had kunnen zijn (iets van 20 minuten meer op de 99 minuten), zoals Michael Mann eigenlijk de film heeft uitgewerkt en gladgestreken met Heat (al moet ik zeggen dat ik altijd liever Delons minimal cool heb dan Pacino's hysterische method trucendoos.)

Desondanks valt er nog best veel te genieten. De bankoverval in het begin is bijvoorbeeld fantastisch (kom er maar eens op), de hele film heeft een depressieve blauw-grijze kleur die perfect past bij het morele niemandsland van cops & robbers en personages zwijgen zo mooi en doen zoveel met alleen blikken in films van Melville.

Zat bij een van die overvallers steeds te denken "waar ken ik die kop toch van?" blijkt het die Michael Conrad te zijn uit Hill Streets Blues en de relatief jonge Richard Crenna (uit Rambo, etc) ook nog! Wel een goed idee om niet alleen in Amerikaanse sleeën te rijden maar ook de gangsters te importeren.

Het moment met de kleindochter in de tuin, waar we te weten komen dat ze meer weet en wijzer is dan we konden vermoeden, vond ik een waardig en ontroerend slot.

verklaar dit even nader, dat achtertuinfeestje vond ik leuk, maar toen zat ik te denken, nou d'r vriendje is nogal ongeloofwaardig schoolkrantnerdy voor zo'n toffe stoere 'tante' hehe

verklaar dit even nader

Kleindochter blijkt een innigere band met haar grootmoeder te hebben gehad dan haar ouders en wist veel meer van de relatie die zij met de schilder heeft gehad. En het moment had iets optimistisch: de nieuwe, vluchtige generatie gaat weliswaar op een heel
andere manier om met het oude huis (vet feesten!), maar het meisje hecht gelukkig veel waarde aan de herinneringen die het huis en het omliggende landschap oproepen. Met de eindscène is voor de kijker gevoelsmatig de cirkel weer rond, vanwege de connectie met de spelende kleinkinderen in de openingsscène.

ah ja :)

The Informant!
Moeilijk te zeggen wat deze film van Soderbergh nou betrekkelijk mislukt maakt. Muziek en design zijn goed, beide expres fout. De film speelt zich af in de nineties, maar de foute snorren en kapsels zijn eerder eighties. In Decatur, Illinois zal de tijd wel stil zijn blijven staan. Matt Damon kwam flink wat kilo's aan voor zijn rol van wetenschapper/manager van een of ander agrarisch bedrijf, waar hij price fixing ontdekt. Of denkt te ontdekken, want zijn personage is een geschifte kerel, wat langzaamaan duidelijk wordt. Een van de meest geslaagde aspecten is de alom aanwezige voice-over van Damon, die als een soort autist alles nauwgezet analyseert en allerlei anekdotes in de aanbieding heeft. Zeker de eerste helft van de film is nog wel goed voor een milde glimlach, ook het FBI-duo dat geïnteresseerd is in Damon's ontdekking is lekker knullig. Maar de tweede helft wordt het allemaal wat rommelig, met tijdssprongen en rechtszaken en krijgt de film wat moeizame tragischere trekjes. De echte scherpte, of een sterke lijn ontbreekt, dan was een corporate komedie als Thank You Smoking beter.

A Nos Amours
Zeer fijne film van Maurice Pialat, moet nog maar wat meer van de man gaan zien. Hij is zelf uitstekend als de morsige Maarten van Rossem-achtige vader van hoofdpersonage Sandrine Bonnaire, alle dialogen tussen de twee, bijvoorbeeld die aan het eind, zijn fenomenaal. In een expres rommelige structuur zien we Sandrine de jongens ontdekken, van een nerd op een zomerkamp, tot een gelukkige Amerikaan die haar netjes bedankt als ze hem haar heeft laten ontmaagden. Dan is 't hek van de dam en volgen er veel meer. Ondertussen zijn vooral de huiselijke scènes prachtig, met pa die een bont-atelier aan huis heeft, waar ook de Tim Knol-achtige broer werkt. De nerveuze moeder is not amused met Sandrine's uitspattingen en pa lijkt er eerder door gefascineerd. Dan vertrekt hij ineens en moet de sullige broer de wilde jongedame zien te temmen. En dat is niet zo eenvoudig. Anderhalf uur bijna willekeurige maar stiekem perfect gekozen momenten uit een rumoerig gezinsleven.

Code Inconnu
Haneke gooide voor deze film een hele hoop verhalen in de blender, die hij dan allemaal onvolledig aan de kijker serveert. Soms jammer, want ik had best willen zien hoe het boerenzoon Jean verging, die van huis wegliep van zijn stille vader. Typische en meest geslaagde Haneke-momenten zijn die rond pijnlijk racisme, zoals wanneer een Afro-Franse jongen diezelfde Jean confronteert als hij een Roemeense bedelares provoceert. Van diezelfde bedelares zien we ook nog scènes terug thuis, in Roemenie geloof ik, die wat mij betreft het overbodigst aanvoelen. Het middelpunt van de film wordt gevormd door Juliette Binoche als actrice, de film in de film die ze maakt is erg fascinerend, ik vraag me af of die nog ergens symbool voor moet staan. (Ze wordt in de film opgesloten in een kamer) Haneke vindt ook nog tijd om Binoche nog even de strijk te laten doen, trouwens. Elders wordt Binoche lastig gevallen door een Arabier in de metro. De oudere man naast haar confronteert het rotjgastje uiteindelijk en doet daarvoor eerst heel sereen zijn bril af, mocht het op knokken uitlopen. Ik denk niet dat ik Code Inconnu meer dan de som der delen vindt, maar genoeg van de (dus soms zeer alledaagse) delen zijn in elk geval fascinerend. Is toch de meesterhand van Haneke.

Walkabout
(ook in weeklijstje)
Walkabout zou een prima double bill vormen met Picnic At Hanging Rock. Het zou ook zomaar een favoriet van hall of fame-subjectivist OMC kunnen zijn. (Ik hoop dat ie 'm nog niet gezien heeft)
In beide films wordt Australië geschetst als een mysterieus land, met een zinderende grimmig-erotische oerkracht. Nicholas Roeg's Walkabout is een fata morgana van bedachtzame beeldrijm en fluwelen muziek van John Barry, die de kijker tezamen betoveren. De opening alleen is van een fantastisch poëtisch ritme, met door didgeridoo begeleide beelden van een grote stad en een meisjesklas die voor het zingen ademoefeningen doet. Later zien we een man met twee kinderen (een meisje van een jaar of zestien en een jongetje van zes) rondrijden. Ze stoppen voor een picknick. De jongen rent vrolijk rond, spelend met een waterpistooltje. De vader kijkt naar het korte kostschoolrokje van zijn knappe dochter. Plots haalt hij een pistool tevoorschijn en begint op 't jongetje te schieten. Zo begint de 'Walkabout' (zeg spirituele reis) van het jonge duo, want pa heeft ze kennelijk naar the middle of nowhere gereden, al ben je daar in Australië waarschijnlijk snel. Hoewel het een dramatische situatie is, contrasteert de zoete muziek van John Barry daar op bizarre wijze mee. En het werkt. Net zoals dat Roeg (ook de cameraman) consequent bij elk diertje blijft hangen om dat 'ns uitgebreid te filmen. Van Werner Herzogiaanse leguanen en parkieten tot maden krioelend in rottende kangoeroe-lijken. Het meanderende verhaaltje is niet belangrijk en af en toe lijkt Roeg ook de dialogen als moetjes te beschouwen, die hij dan maar weer snel wegdraait. Voor het lijden der woestijndwalen Gerry-achtig ondragelijk wordt ontmoet het duo David Gulpilil, de ultieme film-aboriginal. Mogelijk is hij ook aan een walkabout bezig, misschien is hij verstoten door zijn stam. In elk geval een loner. Hij en het jongetje staan snel op goede voet, maar tussen hem en het meisje heerst een ongemakkelijke aantrekkingskracht en wederzijdse fascinatie. In een merkwaardige optelling van sensuele scènes wordt er in bomen geklommen, raakt het meisje ongesteld en switcht de film uit het niets naar een volledig andere setting waarin wat mannen zitten te kaarten terwijl ze ondertussen naar een vrouw spieken, die haar benen over elkaar slaat. Terug bij het hoofdtrio drijft het meisje naakt in een meertje, met John Barry's definitieve Air-strijkje. Zoveel schoonheid, het emotioneerde me gewoon.

ik vergeet bij Code Inconnu te noemen dat het intro met een dovenklasje en daarna wat beelden van een Balkan-oorlog me heel erg aan Tarkovsky's Mirror deden denken (misschien toch nut tigdat ik die heb gezien)

Nee, Walkabout ken ik nog niet, ga hem binnenkort dan maar eens kijken. Wat ik van Roeg heb gezien (Performance, Insignificance, The Man Who Fell To Earth en Don't Look Now) vind ik wel altijd bizar en fascinerend (en ik weet nooit of het goede films zijn. ;)

dat geldt ook wel voor deze :) het einde is wel een erg pastorale hippie-fantasie (het is ook een fantasie)

het einde is wel een erg pastorale hippie-fantasie

Oeh, daar ben ik dol op. Kan al bijna niet meer mis gaan. :)

Les Démoniaques
La morte vivante
Weer twee Rollins in de betaalbare variant. De eerste een wazig verhaal maar mooie plaatjes, waaronder Joëlle Coeur, maken veel goed. De tweede een zeer duidelijk lineair verhaal en een fraaie soundtrack en natuulijk veel sfeer en mooie plaatjes.

Il fiore delle mille e una notte
Pasolini's derde in een liefdestrilogie. Ik moet 'm snel nog 'ns bekijken want het staat nog wat warrig in m'n herinnering terwijl het eigenlijk een redelijk duidelijke structuur heeft. En ook die eerdere twee nog even oppikken, want ik vond het wel erg mooi.

Los tres entierros de Melquiades Estrada
Fraaie moderne western. Tommy Lee Jones speelt met dezelfde rust als No Country for Old Men een heel andere kant. Hard en wraakzuchtig. Ook weer wat leuke country uit opgepikt van Conway Twitty (al is de versie van Who'll Turn the Light Off in de film van Bobby Flores).

Primer
Low budget culthit, een echte breinbreker voor de math-loving internet-nerds. In die eerste categorie hoor ik niet en ik begreep er dan ook geen zak van. Waarschijnlijk de meest "realistische" tijdreisfilm ever, zeggen we dan maar. Puur als film beoordeeld hangt er wel een aardige Lynchiaanse suburbia-sfeer film, maar da's alles. Op de Wikipedia pagina is zelfs een schema te vinden van hoe de tijdmachine zou werken, maar ik kreeg zelfs het dubbelgangersmotief nauwelijks mee.

Nothing
Ook science-fiction, maar dan maf en wel best geslaagd (of glorieus mislukt). Absurde botsing van flauwiteiten en best serieuze levensvragen. Twee sociaal gehandicapte mannen (loser en agorafoob) leven samen in een sprookjesachtig huisje, dat heel mooi Michel Gondryiaans tussen 2 snelwegen ingeklemd staat. Dan denkt de loser met zijn vriendin te gaan samenleven en raakt de ander in paniek. Gelukkig is er een girl scout om hem te kalmeren. Het lijkt ineens wel Up, want het hij krijgt tot overmaat van ramp een 'demolition notice' voor het huis en dan... Zijn ze ineens weggevlogen. (Oh ja de andere man is dan alweer met hangende pootjes terug) En dan zitten ze daar, met zijn tweeen in het huisje in het grote witte Niets. Ze lopen rondje en komen weer bij het huis uit. Honger hebben ze niet. Het is een totale Zen-staat, maar ben je dan wel gelukkig? De agorafoob durft eerst nog steeds niet naar buiten en bedenkt wel weer nieuwe obstakels voor zijn eigen ongeluk. Ik moet misschien niet alles verklappen, maar goed, spoiler, dan blijkt alles wat de 2 haten te verdwijnen. (Te beginnen met de wereld dus) Dit zorgt uiteindelijk voor een hoop flauwiteiten en een Monty Phytonesk einde. Denk: it's just a flesh wound.

The Fireman's Ball
Na Closely Watched Trains mijn nieuwe favoriete Tsjechische film. Milos Forman was in Loves of a Blonde toch ook al met een dansfeest in de weer? Dit is een tragikomischere variant. De oenige brandweermannen houden een bal, zo goed en kwaad als het ging, in de geinige opening valt al een ladder om en niemand raapt 'm op terwil het mannetje aan 't plafond hangt. Tijdens het feestje moeten meisjes worden gezocht voor de queen of the ball verkiezing, wat natuurlijk ook een heel gedoe is, met opdringerige moedertjes die je het vergaderzaaltje niet uit krijgt als je de meisjes keurt. Het moedertje neemt wel het mooiste meisje mee m.i, al zijn de oude brandweermannetjes vooral onder de indruk van grote voorgevels en het meisje dat prompt haar jurkje uit doet. De loterijprijzen verdwijnen intussen, in wat op 't laatst een metafoor voor het falen van het communisme lijkt, of eigenlijk wel moet zijn. Wie niet steelt is dom! De sfeer zit er goed in, met gevoos onder tafels en de vrolijkheid spat zelfs van de taal af, ik ken geen woord Tsjechisch maar oude dametjes die Otto Ottikoe roepen enzo, het vermaakte me al. Forman last heel terecht nog een sereen/melancholisch intermezzo in, want was is een brandweerbal zonder een brand. Een man prevelt een gebedje en een koor zingt.

maar ik kreeg zelfs het dubbelgangersmotief nauwelijks mee.

motief is een klein woord, ik bedoel de film gaat er (wellicht) over, over de paradoxen die ontstaan als je versies van jezelf een paar uur terugstuurt.

Gisteren Cloverfield op tv gezien. Best wel goed moet ik bekennen. Okay, Pynchon was net eerder met dat Groot Monster beukt Manhattan als Nijn-Eeleffe metafoor maar wat dan nog. Sowieso een mooie update van de jaren '50 "we worden aangevallen" monster SF. Zenuwslopende camerabewegingen, waar ik natuurlijk steeds dacht "dump die camera gewoon!" maar de filmer was nogal een ei dus best realistisch. ;) Helaas op tv wel wat minder dankzij a) vrouwlief, die niet meekeek en de hele tijd zat te klagen over het gegil b) reclameblokken van 10 minuten waardoor ik steeds uit verveling wat anders ging doen en te laat terug zapte waardoor er weer belangrijke actie werd gemist. Echt zo'n film die je zonder kennis vooraf in de bioscoop moet zien.

The Hitch-Hiker
Naar men zegt de enige film noir die door een vrouw werd geregisseerd en dan ook nog eens door heldin Ida Lupino. Helaas, hij viel toch een beetje tegen. Een film van 70 minuten mag toch eigenlijk niet saai worden, maar doordat de 3 personages vrij vlak blijven en op een gegeven moment begint op te vallen hoe vaak er wordt gefilmd vanuit ene bepaalde hoek, de auto in. Alsof de film had kunnen worden opgenomen met 1 achtergrond en 1 decorstuk, al zou dat minimalisme ook wel cool zijn geweest, als het had gewerkt, maar daarvoor hadden de dialogen dus beter moeten zijn. De schurk is weer 'ns het beste aan deze noir. William Talman speelt een liftende seriemoordenaar, met een lui oog dat hij ook slapend niet dichtdoet. Creepy (en hilarisch) Hij lift mee met 2 vrienden (Edmond O'Brien en Frank Lovejoy) die dus flink in de penarie zitten. Dat de schurk wat eendimensionaal is is niet erg, maar had graag gezien dat de 2 vrienden meer achtergrond hadden (zoals de 2 broers in They Drive By Night wel hadden) Er is bijvoorbeeld een interessant klasse-verschil met O'Brien als petdragende monteur en Lovejoy als middenklasse-man. Het had wellicht al geholpen als we ze eerst nog voor wat character building hadden zien gaan vissen, wat ze eigenlijk van plan waren.

Body Heat
Redelijk amusante neonoir die de onderhuidse seksualiteit van de klassiekers expliciet maakt, met steamin' love tussen William Hurt en de prachtige Kathleen Turner. Haar introductie tijdens een zomeravond buitenconcertje is gedenkwaardig. (Ik vond ze even zelfs wat weg hebben van Mariah Carey) Het plot volgt in eerste instantie heel afgezaagd de bekende patronen. Zij is de femme fatale, Hurt valt ervoor als een baksteen en dan moet haar man dood. Leuk geintje wel als hij haar kast van een huis binnenkomt: "oh this looks just like my place". De wendingen aan het einde doen de film boven middelmaat uitstijgen, zeker het moment dat Hurt vanuit de cel zijn geheel eigen theorie ontvouwde over hoe het nou eigenlijk in elkaar zat vond ik geslaagd. Alsof hij juist wílde dat zijn femme fatale een echte film noir heldin zou zijn, die iedereen te slim af was. Helemaal zeker zou je dat dan niet moet weten, maar helaas regisseur Kasdan komt nog met de bewijzen.

Forty Shades Of Blue
Alsof je 1 verhaaltje uit Altman's Nashville haalt en dat vertelt. Forty Shades is op de fora van imdb berucht om zijn moeizame eerste twintig minuten, en dat klopt wel, het personage van Dina Korzun, een Russische trophy wive die met een oude Nashville-veteraan (Rip Torn) is getrouwd gedraagt zich zo robotachtig. Het lijkt een lange zit te worden, maar langzaam opent de film zich, terwijl de vrouw zich probeert te openen voor de teruggekeerde zoon (Darren Burrows) van Rip Torn. Langzaam krijgt de film bijna Anna Kareniaanse of Flaubertiaanse trekjes van een verveelde huisvrouw, overspel en depressies. Als helemaal aan 't eind de vrouw wegrent en het geluiden van treinen zijn te horen lijkt het werkelijk of ze zelfmoord gaat plegen. (Maar je kan 't net zo goed positief interpreteren) Een random goede scene in Forty Shades is in een zijlijn een moment als de jolige, wellicht dronken Torn de kinderoppas wat plaagt. In het establishing shot van die shot zien we al haar strijke spijkerbroek en ik dacht, hij gaat haar hand op d'r billen leggen. Dat gebeurd helemaal niet, maar als hij uit beeld is verdwenen en de Russische vrouw uit wil gaan en gedag wil zeggen tegen de kinderoppas heeft dat meisje haar jas weer aangedaan en gaat ze ook weg. Ze wil niet alleen met de muzikant blijven. Pijnlijk, subtiel en dapper, zoals de film.

What's Up Doc
Door Mark Cousins in zijn boek Close Up als een moderne screwball-komedie geprezen, maar het doet mij meer denken aan spoofs als Casino Royale. Woody Alleen was hier ook welkom geweest, ook als schrijver van de grappen trouwens. What's Up Doc lijkt eerst onwaarschijnlijk slecht te worden, als Barbra Streisand in een soort Ciske De Rat outfit die een nerdy musicoloog begint te stalken. Hij blijft liever onder de plak zitten van zijn dominante 'fiancee'. De hele cast trekt in een hotel, waar iedereen dezelfde tasjes heeft, waar juwelen, top secret documenten, slipjes en muzikale stenen in zitten. Het grote verwisselen en hak- en smijtwerk en slapstick begint en wordt langzaam toch wel amusant. Barbra Streisand loopt nog rond in een handdoekje, waarin ze ineens op een All Saints-zangeres uitziet. Later drapeert ze zich over een piano, maar heur haren los, dat moet ze eigenlijk niet doen. Maar goed, terzijde. De film wordt, zeer uitzonderlijk, nog best geinig als er een doldrieste achtervolging buiten begint, op een bakfiets, door kostuumwinkels en langs een Chinese optocht. De afwikkeling van alle misverstanden in de rechtszaak aan 't end is dan weer flauw, zoals 75% van de film. Nooit gedacht dat Peter Bogdanovich, want hij is de regisseur, zoiets zou maken.

A Single Man
Aan het gelukkige 16-jarige 'huwelijk' tussen een professor Engels en zijn man komt een abrupt einde als de laatste bij een auto-ongeluk omkomt. Het is 1962, dus de professor mag niet eens op de begrafenis zijn. Hij zakt in de ellende weg. Kan die knappe student hem eruit halen?
Met dit soort zwaar drama is het bij mij vrijwel altijd een kwestie van de aanpak van de regisseur werkt of je kan er helemaal niets mee. Maar debutant Tom Ford kiest zoveel verschillende invalshoeken en manieren om het verhaal te vertellen, dat de film uit elkaar valt in losse scenes. Sommige daarvan zijn ijzersterk en zeer aangrijpend (bv die waarin de professor hét telefoontje krijgt), sommige melodramatische kitsch. Ford kan ook de verleiding niet weerstaan zoveel mogelijk strakke mannenlijven in de film te stoppen (zie de totaal overbodige topless tennisscene).
Het eindoordeel valt toch redelijk positief uit dankzij het sterke acteerwerk van o.a. Colin Forth en Julianne Moore. Bevat ook een goede gekkedansjesscene, natuurlijk ook een enorm pluspunt.

Ah ja, forty shades, toffe film. Die heb ik nog eens een enorme-Ludo-film genoemd :)

Ik zag The damned United. Aardig omdat het over voetbal gaat (trainer Brian Clough), maar elke scene staat zo in het teken van het verhaal erdoor jassen, met alle trucs uit het boekje (trainer hoort tot tweemaal toe vanachter een gesloten deur wat er over hem gezegd wordt, dat soort dingen) dat de artificialiteit en na verloop van tijd vanaf begint te druipen.

ja daarom keek ik 'm ook :)

zijn niet zoveel goede voetbalfilms (er zijn er sowieso weinig natuurlijk) Rudo Y Cursi begint nog wel leuk, maar gaat toch eigenlijk nauwelijks over voetbal. (al eindigt het natuurlijk wel met een pienantie)

zijn niet zoveel goede voetbalfilms

Dan heb je Shaolin Soccer (Stephen Chow, 2001) nog niet gezien. En wat te denken van Escape To Victory (John Huston, 1981) - voetbal is oorlog, met Michael Caine, Sylvester Stallone en (tromgeroffel) Pelé. Okay, okay, Huston heeft wel eens betere films gemaakt...

Laten we ook All Stars (Jean van de Velde, 1997) niet vergeten. ;-)

bij Shaolin Soccer (nooit gezien) moet ik altijd denken aan een oud nintendo-spelletje waar je met superkicks je tegenstanders letterlijk met de bal dood kon schieten, lag het veld (Duitsers!) aan 't eind bezaaid met lijken. had Koeman ook wel gewild :)

http://udo8.punt.nl/upload/Koeman_webC_244202a_126372a.jpg

Sous Le Soleil De Satan
Iets heel anders van Pialat, maar wederom behoorlijk geslaagd, zeker als men nagaat dat het thema (religieus fundamentalisme) het toch altijd moet afleggen tegen ontluikende tienermeisjes. Maar wacht even Sandrine Bonnaire is jong en weer aanwezig en eigenlijk speelt ze gewoon weer "de slet". (Ze heet nog net geen Maria Magdalena, maar wel Mouchette, zou dat nog een verwijzing naar die film van Bresson zijn) Dé man van het verhaal is echter Gerard Depardieu als devote, zelfhatende priester, die zichzelf met kettingen bewerkt, Pialat is zelf aanwezig als zijn mentor, om de boel in de gaten te houden als speler/coach. ;) De twee beste scenes volgen elkaar op, in 't midden van de film. De priester maakt een lange wandeltocht naar een dorp en diep in de nacht komt hij een man tegen waarvan we het gezicht heel lang niet zien. Depardieu is ervan overtuigd dat het de duivel is. De duivel geeft een mooie speech, en Depardieu op zijn buurt doet hetzelfde als hij de volgende ochtend op een kerkhof het meisje Bonnaire tegenkomt. Hij doorziet haar en de zware zonden die ze begaan heeft. Tijd voor wat exorcisme, best intens allemaal.

Crimson Gold
Uitstekende Iraanse film, vond 'm beter dan The Circle van laatst, van dezelfde regisseur. Misschien houd ik gewoon van films met loserige dikkerdjes. In dit geval een pizzakoerier, die getroebleerd uit een oorlog is gekomen en onder de medicijnen zit. De film bestaat uit een serie toevallige ontmoetingen die de man heeft, maar het intro en outro van de film worden gevormd door een overval op een juwelier, die de man pleegt, samen met zijn trouwe naïeve maat. Misschien zouden de toevallige ontmoetingen moeten aantonen hoe hij tot zijn daad is gekomen, misschien doen ze dat ook wel, maar ik vind ze ook als op zichzelf staande vignetten erg mooi. Een gesprek met een 'wise guy' in een theehuis die het duo een lesje geeft over 'crimineel zijn', een babbeltje met een piepjonge soldaat en een avondje rondhangen in een pijnlijk (vergeleken met zijn eigen kamertje) luxe appartement van een depressieve man.

En La Ciudad De Sylvia
Dat is de officiële titel, maar eigenlijk zou ie Dans La Ville De Sylvia moeten heten, want grotendeels Frans gesproken en de titel wordt in die vorm ook letterlijk in een tekenboek gekrabbeld. Dans La Ville is een echte art-film, ik vermoed subsidies van de VVV van Strasbourg en de plaatselijke musea wellicht. Ik zei nou wel 'Frans gesproken', maar eigenlijk is er maar 1 dialoog in de hele film. De rest van de film bestaat eruit hoe een 'Bleeke Jongeling' in het stadje naar mooie vrouwen staart en ze tekent. Hij zoekt naar een meisje dat ie jaren terug eens daar zag. Uiteindelijk denkt hij haar te vinden, maar, dat moet ik niet verklappen. Zorgt in elk geval voor een mooi gesprek (mag ook wel als het het enige is) Verder is Ciudad dus vooral een feestje voor de liefhebbers van mooie plaatjes en vooral ook voor liefhebbers van field recording. Ik keek 'm toevallig op de koptelefoon en de stadsgeluiden tijdens de wandelingen zijn fenomenaal. De film zelf is dat verder bepaald niet.

De film bestaat uit een serie toevallige ontmoetingen die de man heeft

nou ja de mensen zijn random, maar de reden dat ie ze ontmoet is natuurlijk dat ie er - even wachten, nog even wachten- pizza's komt bezorgen.

Gentlemen Prefer Blondes
Alweer rijke mannen en gold digger-meisjes op luxe boten, kennelijk het ultieme screwball-thema. In de gold digger-categorie speelt Marilyn Monroe als Viva Maria-achtige showgirl een van haar beroemdste rollen, met pruillipje en kinderstemmetje als het haar zo uitkomt en gewiekst op de belangrijke momenten. Op mij maakte haar vriendin Jane Russell echter meer indruk, een stoere brunette, die een heel stuk minder kieskeurig is. Zij zingt ook het frappanste nummer (dit is een musical) omringd door de Amerikaanse olympische ploeg, in strakke vleeskleurige zwembroekjes. Een zeer homo-erotisch moment dat niet voor niets in The Celluloid Closet ter sprake kwam. De liedjes zíjn overigens best leuk, lekker jazzy, over het plotje hoeft het vanzelfsprekend niet te gaan. Aardige grapjes rond een oude diamanthandelaar en een piepjonge miljonair "Mister Stafford the third", die laatste redt Marilyn onder andere nog uit een te krap bootraampje, waar ze met haar achterste in is blijven steken.

De Helaasheid Der Dingen
Heb sterk het gevoel dat hier een nog veel betere film in had gezeten, maar tegelijkertijd is ie nu ondanks de gebreken ook al fijn. Heb het boek niet gelezen, maar vraag me af of daar ook een "nu" in zat, met het alterego van de schrijver dat een kind krijgt. Een van de meest cynische grappen ooit in films: 'er was nog een waterkansje dat het kindje doodgeboren werd'. Het gaat in Helaasheid vooral om de flashbacks, gelukkig het merendeel van de film. 'Het wonder is geschiedt! Het wonder is geschiedt!' De schrijver groeit op in een huis vol Tokkie-ooms, die zuipen en.. zuipen. Eentje lijkt zelfs wat op James Hetzfield (en een ander op Danny de Munck) In het begin lijkt de acteur die de vader speelt wat door de mand te vallen, maar gaandeweg krikt ie zijn niveau op en zo rond het uur is de film van een schitterende melancholie. Tegelijkertijd voelt het dan al aan alsof de film afgelopen is, maar dan duurt ie dus nog driekwartier. De structuur blijft moeizaam en waarom zitten er af en toe ineens zwart-wit shots in? Maar de bierdrink- en wielerwedstrijden en algehele cafésfeer zijn wel heerlijk. Op de buiten wc kakken terwijl je stadsnichtje je observeert, met je broer langs de waterkant over neuken babbelen en in het internaat (waar het hoofdpersonage zichzelf wijselijk naa toe laat verschepen) ruimt de film zelfs nog even tijd in voor een kussengevecht + rondvliegende veren, een ode aan Zero de Conduite.

MASH
Leukste rol van Donald Sutherland ooit waarschijnlijk. Met zijn nonchalante "vissershoedje" en grappen en grollen lijkt hij die hele "Korea-oorlog" (lees Vietnam) als iets totaal onbelangrijks te beschouwen. Beetje snijden in mensen en dan weer snel terug het kamp in, om de boel op stelten te zetten en lol te trappen. (Samen met zijn maat Elliott Gould) MASH is van Altman, dus een ensemble-film die uit een paar avonturen bestaat. De rituelen rond de homoseksuele chirurg die zelfmoord wil plegen zijn aandoenlijk, de American football-wedstrijd waarmee de film eindigt is me te flauw. Op dat moment vond ik het wel opmerkelijk hoe enthousiast het vrouwelijke pispaaltje Majoor Hot Lips aan het cheerleaderen sloeg. Zouden ze dan allemaal toch vriendjes zijn geworden?

All That Heaven Allows
Geen Imitation of Life, waar het tranentrek-gehalte nog wat werd opgehoogd door het hartverscheurende racisme-aspect. Je zou kunnen zeggen dat Todd Haynes dat in zijn Far From Heaven remake herstelde. Maar goed, in de jaren '50 was het ongetwijfeld al erg genoeg als je als weduwe je blanke tuinman (Rock Hudson) aan de haak sloeg. Douglas Sirk bouwt de film goed en rustig op. De eerste driekwartier zijn gemoedelijk (bijna gezapig) en paradijselijk, maar dan als de relatie niet langer verborgen kan blijven en er knopen moeten worden doorgehakt, gaat het mis culminerend in de pijnlijkste scène als de huisvrouw door haar twee kinderen eigenlijk dubbel in de steek wordt gelaten. Eerst geeft ze de tuinman op voor children's sake, die daar én niet dankbaar voor zijn én de situatie ogenblikkelijk back to normal beschouwen en d'r in haar ellende laten zitten. Het uiteindelijke einde had van zijn drama kunnen worden ontdaan als de tuinman zijn jachtvorm had teruggevonden en vanaf een berg autobanden lek had kunnen schieten. (In plaats daarvan gaat hij als een cartoonfiguurtje aan het allerlaatste boomtakje hangen)

Charlie Wilson's War
Kijk, dit is dus het soort film dat ze echt alleen in Amerika kunnen maken. En dat is een compliment: Charlie Wilson's War is Amerikaanse cultuur op zijn best: elke regel dialoog is snedig, de film is doordrenkt van sarcasme, maar blijft toch een positieve grondtoon houden en het acteren en de regie zijn foutloos vakwerk.
Mr. America himself, Tom Hanks, speelt het titelkarakter, de afgevaardigde voor het tweede kiesdistrict van Texas. Omdat de mensen daar blij zijn zo lang ze maar hun geweren mogen houden en de belastingen laag zijn, kan Wilson lekker de prins Bernhard uithangen. Veel vrouwen, veel whiskey. Om toch iets te doen te hebben en omdat anti-communisme een voorwaarde is om Texaan te zijn, besluit hij zich te storten op het steunen van de moedjahedien in Afghanistan in hun strijd tegen de Russen. Hij wordt hierbij geholpen door de ultra-rechtse, christelijke fundamentalistische, maar ondertussen wel de beest uithangende rijke staatgenote ms. America herself, Julia Roberts, en de volkomen tactloze, maar wel erg goede CIA-man Philip Seymour Hofmann (briljant als altijd.)
90 minuten leuk en scherp en allemaal nog echt gebeurd ook.

Oh, ik zie hierboven dat Ludo net M*A*S*H heeft gezien. Charlie Wilson's War zit helemaal in dat straatje.

was ook behoorlijk te spreken over Charlie Wilson's War, wat die film allemaal in 90 minuten weet te proppen :)

"I spent the last three years learning Finnish!"

"Well... Congressman Wilson, he has an expression. He says uhh, "You can teach 'em to type, but you can't teach 'em to grow tits.": Wilsons reden waarom er alleen mooie vrouwen op zijn kantoor werken. Ze zijn trouwens inderdaad goed in hun werk. De perschef bijvoorbeeld brengt dit bericht uit als het verhaal gaat dat Wilson een drankprobleem heeft: "The Congressman has never been to rehab. They don't serve whisky at rehab." Dat drankschandaal is ook wel een mooie dekmantel: "As long as the press sees sex and drugs behind the left hand, you can park a battle carrier behind the right hand and no one's gonna fucking notice."

Wag The Dog
Als je Into The Loop hebt gezien ontbreekt deze toch de echte scherpte. En tegelijkertijd is Wag The Dog ook minder grappig. Robert DeNiro doet, in een van de laatste keren in zijn carrière, wel écht zijn best. Hij is de spin doctor van dienst hier, maar de geslaagdste grap van de film zit 'm erin dat hij filmproducer Dustin Hoffman inhuurt om een oorlog te ensceneren. Het eerste half uur (ofzo) is dat nog amusant, met Willie Nelson die een supersentimenteel We Are The World-liedje pent en Kirsten Dunst als Albanees meisje. Maar 't begint mis te gaan als het script obstakels dient op te werpen. Eerst is er al William H Macy in een overbodige rol als CIA-agent (die klaarblijkelijk niet door de president gebriefd is) En in het laatste half uur wordt 't zelf wat (overdreven) grimmig, met Woody Harrelson als gestoorde "convict", die om geheel eigen redenen van zijn "verlof" gebruik wil maken om een kerk te bezoeken.

Sweet Sweetback's Baadasssss Song
Wat een titel hè. Sweetback was nog vóór Shaft de eerste blaxploitation film, en sowieso de eerste independent African-American movie. Regisseur Van Peebles speelt zelf het titelpersonage Sweetback, een nogal sullig figuur (eerst dacht ik dat ie helemaal niet kon spreken) maar die wel bepaalde skills heeft. Naar men zegt dan, want tijdens zijn lovemakin' lijkt ie meer op een liggende plank. (Vast expres) In de tal van leuke anekdotes rond de film liep Van Peebles gonorroe op in een van de talloze seksscenes! (En hij liet de acteursvakbond de onkosten betalen) De film is verder een soort Black Easy Rider, totaal bizar en absurd slecht geacteerd zoals door een dikke neger met een badmuts die rustig gaat zitten schijten. De jumpcuts, psychedelische filters en weet ik niet wat allemaal, zijn niet te tellen en hypnotiserend, ze werken met name (of eigenlijk alleen) goed in één 'ren-scene', als Earth, Wind & Fire een woest Run Feet Run liedje speelt. Ook aardig zijn wat gonzo-style interviews met passanten en hoeren die allemaal niet weten waar Sweetback is gebleven. (Oh ja, hij is dus de hele film op de vlucht nadat ie wat agenten heeft gemept, ziedaar is het hele plot) Hilarisch knullige one-liner aan het einde als Sweetback bijna voorgoed gevlogen is en twee mannen met honden achter hem aan zitten. De ene roept: He's heading for the border, he's gonna get there before we do!

Targets
Weer iets totaal anders van Bogdanovich. Producer Corman ontdekte dat hij Boris Karloff nog een paar dagen onder contract had en vroeg Bogdanovich snel iets te verzinnen. Die husselde met de oude Karloff een hele leuke thriller in elkaar. Karloff speelt een versie van zichzelf, die waarschijnlijk net als de echte wil pensioneren, ook al is zijn arme lieftallige Chinese assistente daar niet blij mee. Hij moet nog 1 public appearance in een drive-in bios maken en that's that. Parallel zien we een Matt Damon-achtige figuur die genoeg heeft van zijn gezapige gezinsleventje met autoritaire pa en saaie echtgenote. Hij laadt wat geweren in de auto en begint vanaf het dak van een energie-centrale op de snelweg te schieten. Eigenlijk piekt Bogdanovich daarmee te vroeg, want het is een prachtige en schokkende scène, met panikerende automobilisten, die in 't niet valt bij de wat chaotische niet helemaal goed gestagede herhaling in de drive-in bios, die vanaf 't begin te verwachten viel. Gelukkig heeft Bogdanovich nog wel een prima einde in petto met Karloff die de schurk zowel vanaf het scherm als in het echt (met zijn wandelstok dreigend geheven) nadert. Leuk :)

Targets - grappig om good ol’ Boris Karloff van zichzelf te zien schrikken wanneer hij langs een spiegel loopt – volgens Bogdanovich in het audiocommentaar een adlib van de oude acteur. Het fenomeen van een schutter die op straat willekeurig op mensen schiet werd later gekopieerd door Larry Cohen (God Told Me To, 1976). Zou Luis Buñuel (Le Fantôme de la Liberté uit 1974) Targets ook gezien hebben?

Buñuel heeft het waarschijnlijk van André Breton, die stelde dat de simpelste surrealistische daad met een pistool de straat op gaan is en zoveel mogelijk mensen neerschieten.

(en dan liefst op maandag natuurlijk)

Performance
Nog vele malen verwarrender dan Walkabout en wederom een unieke film van Roeg. (Al vind ik 'm iets minder goed) Wederom geen echt plot, alleen maar erotische drugsdromen als de fantasieën van die opiumlurker in Once Upon A Time In America. Eerst zien we akkefietjes van een gangster, ik weet eerlijk gezegd nu al niet meer precies wat er misgaat, maar hij moet in elk geval onderduiken. Als vermomming verft hij zijn haar rood en met z'n nieuwe strakke kop lijkt hij wel een beetje op Jules Deelder. Geslaagd detail is hoe hij in die nieuwe look duidelijk onzeker is, niet zijn oude gangsta zelf, die lijkt even terug te komen als hij de verf er weer uit wast, maar dan is hij al te zeer in de ban van Mick Jagger en diens muzen. Die kop van Jagger! Hij lijkt Wacko Jacko wel. Hij woont in een huis vol snuisterijen en instrumenten, voert weinig meer uit, dus dan is een gangster die bij je intrekt wel een interessante afleiding. Er is wat gedoe met paspoorten, alsof de een de ander zou willen worden (ik zat aan The Tenant van Polanski te denken) maar het mooiste moment is als Jagger ineens in een stoer Strokes-achtig liedje uitbarst en de film in ubercoole videoclip verandert met morsige gangsters die uit de kleren gaan. (Op de soundtrack trouwens meer grote namen als Jack Nitschze, Ry Cooder en Randy Newman)

If.....
Dat zijn een hele hoop puntjes. If is, ondanks het ontbreken van het kussengevacht, een Britse vrij remake van Zero de Conduite en dan ongeveer 3x zo lang. Het is ook het debuut van Malcolm McDowell die zijn standaard rol speelt van manische mafketel. If is een beruchte film, een woeste aanval op de kostscholen en dat is als Ollander begrijpelijk. Hollanders kunnen al nauwelijks iets aannemen van een autoriteit als een leraar, laat staan als je het slaafje (scum) van een oudere mede-leerling (whip) moet zijn. Sterker nog de oudere leerlingen 'runnen' de hele school, terwijl ze de jonge nieuw aangekomen knaapjes bewonderen (en meer dan dat) In een mooie omkering van wat je zou verwachten sporen ze hun onderdanen als volgt aan: Run, Run In The Corridor!
McDowell zit daar met een vriendengroepje qua leeftijd tussenin als rebellenclubje. McDowell's aankomst alleen al, als een soort Darkman/Zorro is geniaal. (Hij heeft een sjaal om zijn kop, waaronder ie een snor blijkt te hebben verstopt) Waar de film eerst nog redelijk gangbaar kostschooldrama lijkt te zijn, kruipt langzaam het Zero de Conduite-achtige surrealisme erin, met plotselinge dromerige naaktscenes, waaronder de vrouw van de rector! Er is ook nog een fraai meisje in een café, waarvan ik lang dacht dat het slechts een fantasie was. Niets daarvan, bewijst het knallende einde.

Alice In Den Städten
(ook in weeklijstje)
Jungs und Mädels, wat was die Wenders toch goed op dreef in de seventies. Altijd gedacht dat Parix, Texas zijn grote meesterwerk was (of als zodanig wordt gezien), maar wat mij betreft zijn Im Lauf Der Zeit en ook deze Alice In Den Städten nog veel beter. Totaal naturelle films met drama en geluk op micro-schaal. Alice In Den Städten begint met een reeks korte steeds wegfadende flitsen van een Duitse journalist/amateur-fotograaf (Rüdiger Vogler) op reis door Amerika. Als omgekeerde polaroidfoto's die verdwijnen. (Die hij ook de hele film lang maakt) Er klinkt een mooi gitaarthemaatje van Can, wat verbazingwekkend genoeg al snel het énige thema blijkt te zijn. Net als ik denk dat de film door al die korte scènes een wat te gehaaste indruk maakt begint ie pas echt, als de fotograaf in een draaideur wat met een meisje dolt. Alice. De fotograaf babbelt wat met haar moeder en voor ie het weet zit hij met het negenjarige wicht opgescheept. Zonder moeder. Geen Keane-achtige toestanden in deze gemoedelijke film, al is de geestelijke toestand van de fotograaf ook niet best.  De fotograaf en het meisje, dat zich in een running gag vooral voor "essen" (en de kwaliteit daarvan) interesseert, beginnen aan een eindeloze toer die ze bijvoorbeeld naar pittoresk Amsterdam voert, waar het half-Nederlandse meisje ooit woonde. Haar Nederlandse zinnen lijken spijtig genoeg niet ingefluisterd door cameraman Robby Müller, maar nagesynchroniseerd. Onderweg kibbelt het duo heel wat af, maar heel langzaam (nét niet te traag) ontstaat er in het laatste en beste half uur een band tussen de twee, al uit die zich dan vooral in een vrolijke scheldpartij en een lollige trimoefening. Een geniaal momentje van vijftien seconden. Waarvan er veel zijn, sommige zo willekeurig als een jongetje dat even op zijn fietsje met de gehuurde Renault van het duo meeracet. Nostalgische magie als oude dia's. Vergeleken met Im Lauf Der Zeit legt Alice In Den Städten het af, maar daar heb je dan ook twee acteerkanonnen en een film die over Alles lijkt te gaan. Hier lijkt Alice (Yella Rottländer) er af en toe niet helemaal bij, alsof ze een lesje opzegt, maar vergeet dat en zie hoe het meisje de man 's ochtends  heel voorzichtig wakker maakt, bijna als een diertje. De beste scène als geheel speelt zich af in een café, waar Alice vanachter een ijscoupé een nogal cruciale mededeling doet, terwijl op de achtergrond een jongetje met een ijshoorntje als microfoon een archaïsch klinkende blueskraker van Canned Heat met de jukebox meeneuriet. Precies zoals de fotograaf zich dan (en eigenlijk de hele tijd) voelt. Waar vond Wenders dat jongetje!?

The Way
Eigenlijk Yol, ik weet niet of dat Turks of Koerdisch is, maar het is in elk geval een met gevaar voor eigen leven gemaakte Koerdische film uit de jaren '80. Ik geloof dat de regisseur hem in de gevangenis geschreven had, maar misschien was dat pas zijn volgende werk hierna. Hoe dan ook, deze film moet het zeker niet van subtiliteiten hebben, veel vernederingen en vrouwenhaat, de bekende eerkwesties die Turkije in deze film meer op Iran doen lijken. Ook het acteren is soms wat vet aangezet, soap-achtig. Het begin mag er wel wezen, er klinkt een Blade Runner-achtig synthesizermuziekje wat prettig contrasteert met de fraaie beelden van een Turkse gevangenis. Eigenlijk jammer dat we die plek al snel verlaten, want de film volgt vijf mannen die op verlof mogen. De grappigste is een nerveus kereltje met een geel vogeltje, die helaas al snel uit het plot wordt afgevoerd. De film concentreert zich toch voornamelijk op twee verhalen rond mannen die hun echtgenoten opzoeken en daar op problemen stuiten. De eerste is in een Crimson Gold-achtige verhaallijn schuldig aan de dood van zijn zwager, toen ze samen een juwelier overvielen. Zijn armoedige schoonfamilie is not amused, maar hij krijgt zijn vrouw toch mee. Samen in de trein wordt er een vurig bezoekje aan het toilet gebracht, waar de mede-passagiers dan weer niet tegen kunnen. Er ontstaat nog net geen lynch mob. Het andere verhaal is nog veel schrijnender, een gevangene moet zijn vrouw ophalen die in de tussentijd hoer is geworden (hoe komt ze erop!) en nu door haar Osama Bin Laden-familie 8 maanden op water en brood is gezet. In een schokkende parallel waar Lars Von Trier trots op zou zijn zien we de man op de heenweg eerst zijn paard met een zweep geselen om het in de vrieskou gaande te houden (het beest geeft alsnog de geest) en op de terugweg, jawel, zijn vrouw!

in beide gevallen wel uit liefde natuurlijk. (hoewel zijn schoonfamilie liever ziet dat hij eerwraak pleegt)

Zijn armoedige schoonfamilie is not amused, maar hij krijgt zijn vrouw toch mee.
correctie: ze vluchten (maar zonder spektakel ofzo)

Yol is Turks voor weg (The Way), maar het zou best kunnen dat het in Koerdisch hetzelfde is op erop lijkt, hoewel het op zich wel een andere taal is (al vond de Turkse regering dat toen vast nog niet).

ah :) overigens inderdaad vanuit de gevangenis geschreven en de regisseur speelde in zijn cel ook wat scenes voor. (hij heeft 'm wel zelf ge-edit, na een ontsnapping) wat een verhaal! :)

Alice In Den Städten ... pittoresk Amsterdam - een Amsterdam dat verdacht veel op Rotterdam lijkt.

Overigens een fijn filmlijstje.

Alice In Den Städten ... pittoresk Amsterdam - een Amsterdam dat verdacht veel op Rotterdam lijkt.

wat!? heheh. wow. ik zag mooie grachten, dus ik dacht....

Een mooie gracht, maar ik kan 'm niet plaatsen en nergens op de achtergrond een typisch Amsterdams gebouw. De haven tijdens het boottochtje ziet er zo Rotterdams uit. Ik kan me natuurlijk vergissen.

ik heb er op terugkijkend ook het gevoel dat de boel "leger" is dan als het Amsterdam zou zijn. R'dam nog in opbouw zeker op dat moment ;)

Gold Diggers Of 1933
Wekt een minuutje of twintig vol kinky wisecracks de indruk dat dit wel eens zo goed zou kunnen worden als Footlight Parade, mijn favoriete jaren '30 musical. (Alsof ik er meer dan 2 heb gezien) In dat eerste gedeelte zien we hoe en musical-productie wordt stilgelegd, het geld is op door de beurskrach. Drie Broadway-meisjes wonen samen in een appartement en moeten daarna honger leiden en melk van de buren jatten. Ze hebben ook geen mooie kleren meer "if only the producer could see me in a good dress' 'he wouldn't recognize you'. Dan klinkt het geluid van pianospel een van de meisjes huppelt enthousiast naar het raam en kijkt naar de overbuurman (Dick Powell) die door het open raam een prachtig liedje voor haar speelt. Powell zingt met die heerlijke Italiaanse snik (tussen Caruso en Alberti ofzo) en zijn Shadow Waltz is kippenvel. De beste anderhalve minuut van de hele film, zelfs de orkestrale versie die aan 't end volgt haalt het er bij lange na niet bij. Maar op dat moment heeft de film al een jammerlijke afslag genomen, weg van het brainstormen en produceren van een nieuwe musical, naar een meer screwball-achtige plot waarin de pianist uit een steenrijke familie blijkt te stammen en diens voogd/broer door de dames een lesje moet worden geleerd. Het gold diggen begint! Veel overdreven acteren en een veel te prominente rol voor de comedian onder de 3 Broadway-meisjes. Af en toe mag Busby Berkeley een intermezzo verzorgen, o.a. met lichtgevende violen. Nu nog bedenken of ik het vervolg wil zien, waar Berkeley de regiestoel overnam voor een parade van strakke latex pakjes.

Los Olvidados
Lang geleden dat ik een Bunuel zag. Dit was zijn eerste succes uit zijn Mexicaanse periode en Bunuel's verknipte poging tot neorealisme. Je zou zeggen niks voor hem, en hij kan het ook niet laten om de arme sloebers Freudiaanse moorddromen over kippen te laten hebben. Elders gooit de hoofdrolspeler zelfs een ei tegen de camera. (Erg lollig) Er bestaan meerdere eindes, maar het treurige mysterieuze laatste shot wat ik zag (met een ezel en een lijk) had iets van Bresson. Zo is Los Olvidados vooral een beeldenfilm, wat dacht je van een beenloze man in een karretje, die wordt getreiterd door het groepje gangsta boys (de Vergetenen dus) Hij valt om als een tuimelaartje, ze schoppen zijn karretje weg, tussen absurd en pijnlijk allemaal.

Local Hero
Misschien niet zo goed als Bill Forsyth's eerdere jeugdklassieker Gregory's Girl, maar wel een heel lieve, heerlijke film. Zouden alle films waarin de oude Burt Lancaster meedoet goed zijn? Hij speelt hier de in een running gag door zijn therapeut geterroriseerde baas van een steenrijk olieconcern, dat een Dustin Hoffman-achtig mannetje (Peter Riegert) naar Schotland stuurt om een dorpje op te kopen. (Er moet naar olie geboord worden) In een film vol milde kleine grapjes wordt hij op het Schotse vliegveld opgewacht door een jongen (Peter Capaldi) die net doet alsof hij welkomstbordje discreet verbergt (terwijl hij eigenlijk net, na ermee te hebben staan zwaaien, de hoop had opgegeven dat ie 'm nog zou vinden) Het duo bezoekt eerst een testcentrum waar ze de baai op microschaal hebben nagebouwd. Door de bootjes heeft het al iets van dat baantje wat Antoine Doinel ooit had, maar zeker als er dan ook nog een mooi meisje verschijnt dat haar haren losschudt en in badpak tussen de bootjes duikt lijkt het helemaal een mooie ode aan Truffaut. Vervolgens op naar het Schotse kustdorpje (onderweg wordt er nog een konijn aangereden) waar de mensen in een geinige omkering van wat je zou verwachten staan te springen om hun huizen te verkopen. (Ze moeten zich dwingen om hard to get te spelen) Zij mogen dan snel weg vinden, "Dustin Hoffman" raakt al snel gehecht aan het paradijsje, waar mensen in tegenstelling tot hij geweldige huwelijken hebben, vol passie! Ondertussen observeert hij voor zijn baas Burt Lancaster de sterren, de land- en luchtschappen zijn inderdaad heel fraai. Na een uur en een kwartier lijkt de film zo'n beetje om, terwijl die nog 40 minuten moet duren. Enigszins jammer wordt er dan toch nog een obstakel opgeworpen (juist het rimpelloze van de hele transactie had wel iets) maar dat obstakel zorgt wel voor de entree van Burt Lancaster ter plekke. Met helicopter, die bijna als het ruimteschip van Close Encounters of The Third Kind verschijnt.

Leuk lijstje! Olvidados vond ik zo goed en zo compleet dattie weleens in mijn toptien zou kunnen staan. Ik merk dat je met geen woord rept over de soundtrack van Local Hero (Mark Knopfler) terwijl je daar doorgaans behoorlijk over kunt uitwijden...:) Ik vind dat er wel een paar fraaie folk-deuntjes inzitten eigenlijk.

ik zat 'm net te luisteren, schijnt een heel succesvol album van hem te zijn. ik vind 't best ok, maar zeker niet geniaal, maar op zich wel lekker, die ouderwetse synthesizers vermengd met zijn bekende gitaarlijnen.

Walkabout dus. Beste van Roeg mag ik wel stellen. Ludo had al de ultieme voorzet gegeven dus wat betreft "plot" hoef ik niets te herhalen. Mooie, vreemde film, op hele knappe manier ook heel sensueel/geil. Zit weer tsjokvol Roeg poetica, een manier van filmen die je eigenlijk bij niemand terugziet (jongetje vertelt een verhaal en het filmbeeld wordt af en toe omgeslagen als een pagina uit een boek, in 1971 zonder digitale effecten), vreemde wendingen/tussenstukjes (de spookreizigers op kamelen, de geile Italiaanse onderzoekers) en beelden die je nooit vergeet (hoe vreemd is die zelfmoord van de vader?) En ook vreemd, tussen al die Barry zoetigheid opeens Stockhausens 'Hymnen' knallen bij een majestueuze zonsopgang. Een film die ik een keer in de bioscoop moet zien.

mooizo :)

Sex, Lies, And Videotape
Te lui om uit te zoeken wat Soderbergh voor dit debuut uitvoerde - maakte ie misschien reclamefilmpjes? - want dit debuut is ambachtelijk gezien perfect. Mooi geschoten, mooi geluidsdesign. En dat ongetwijfeld met een niet al te groot budget. Goeie zet is ook, om in een film die eigenlijk volledig over seks gehad, expliciete handelingen buiten beeld te houden. Nu zit de broeierigheid meer in bezwete bovenlippen. Mooiste personage is dat van James Spader, getooid met bizar-weelderige mat, die als de maker van erotische videogesprekken het leven van een stel + haar zus op zijn kop zet. Iedereen doet het met iedereen, of zou het moeten doen, of wil het doen maar kan het niet. En uiteindelijk barst de bom in een aardige sleutelscène waar de echtgenoot geconfronteerd wordt met de opnames van zijn vrouw, wat ie dan weer kan afreageren op de videomaker.

Don't Look Now
De engste film aller tijden volgens ons moeder, die het er al over had toen ik nog klein was. Kwam er pas onlangs achter dat die "rode jasje-dwerg-film" van Roeg was. Nou qua spanning vond ik 'm wat tegenvallen, Roeg zou zich ook geen raad weten met een conventionele thriller, waarover op zich wel het materiaal aanwezig is. De twee mysterieuze zussen die de trigger van de angsten van het echtpaar lijken te zijn, vond ik zelfs een beetje een cliché. Zou het niet mooi zijn geweest als die paranoia van de overal opduikende overleden dochter helemaal uit het echtpaar zelf was gekomen. Het begin is natuurlijk wel fantastisch, met de druppel op de foto. Tarkovskiaans. En dan is daar nog die beroemde scené (een van de betere in de hele film) waarvan het gerucht ging dat ie echt was, maar de echte genialiteit ervan zit 'm vooral in hoe Roeg dat weer op zijn Roegs doorsnijdt met beelden van hoe de kleren weer aangaan en het naief kinderlijke pianomuziekje wat klinkt is ook zeer fraai. Dan lijkt de dood van het overleden kind verwerkt, maar eigenlijk is het pas het begin natuurlijk, wat uiteindelijk voor een einde uit de Efteling zorgt.

Men With Guns
Eigenlijk hombres armados, hoewel dit de officiele titel is. Heel wat beter dan John Sayles' andere Latijns-Amerikaans georienteerde film (Casa de Los Babys). Men With Guns speelt in een ongedefinieerd land (een amalgaam van alle Latijns Amerikaanse landen eigenlijk) waar een oude dokter zijn voormalige studenten op gaat zoeken die hij ooit de binnenlanden in heeft gestuurd, om voor de indianen te zorgen zeg maar. Maar de indianen houden helemaal niet van los blancos en er zijn ook nog guerilla's en een keihard optredend leger. Kortom terwijl de oude man reist en medepassagiers oppikt komt hij alleen teleurstelling tegen. En skeletten. Hij is dan ook wel erg naïef geweest. Die bijfiguren bewijzen trouwens de kracht van Sayles, er is een pienter jongetje, nomadische armoedige landbouwers (die bij gebrek aan tv een verhaal willen horen) een gedesillusioneerde priester (die zich "een geest" noemt) en er is een voormalig soldaat, agressief en gewond en vooral cynisch. Een zeer mooie rol. De structuur is trouwens gepast magisch-realistisch, met een vrouw die een verhaal aan haar dochter vertelt, tot het moment dat de hoofdpersonages in hun leven verschijnen.

Central Do Brasil
Lang verward met Cicade De Deus, in de zin dat ik dacht dat er 1 grote Braziliaanse moderne film was, en dat dat 'm was. Maar deze is natuurlijk ook klassiek en zorgde voor een opleving van de Braziliaanse cinema. De opening is prachtig, bijna Koyaansqatsi-achtige beelden (met de hectiek uit Cairo Station) van een treinstation begeleid door een aardig piano-thema. Daar zit een oudere dame brieven voor analfabeten te schrijven. Ze maakt kennis met een jongetje met een moeder, iedereen doet snibbig, dan is de moeder naar gene zijde en doet de oude vrouw nog steeds vervelend tegen het jongetje dat Alleen op de Wereld is. Maar dan bedenkt ze zich. En toch weer niet. Ziedaar het patroon van de film van wat onrealistisch aantrekking en afstoting tussen de twee. De twee gaan op reis op zoek naar de vader van het jongetje. Het binnenland in, en komen o.a. een vriendelijk al dan niet homoseksuele trucker tegen (waar de oude vrouw ook wat out of character meteen verliefd op wordt) Het einde is nog best verrassend, je verwacht de oude vrouw zal wel gewoon voor het jongetje gaan zorgen, maar dat loopt toch net even anders. (En zorgt voor een mooie laatste brief, zonder blikken of blozen lekker melodramatisch)

En dan is daar nog die beroemde SEKS!scené (een van de betere in de hele film)

Leuk lijstje! Sex lies.... is wel een favoriet van me. Central do brasil vond ik heel goed bedoeld vervelend. Niet om door te komen eigenlijk.

Oh, ik heb een stukkie over De gelukkige huisvrouw op de voorpagina gezet.

Central Do Brasil ging wel m.i, maar is zeker in 't begin wel soapy en flauw (die vriendin van de oude vrouw pff)

ah gelukkig, iemand moest DGH nog even onderuit halen na al die 4 sterren recensies :)

dit is wel een geinig lijstje (ik kwam er door eentje van Kiarostami)

http://en.wikipedia.org/wiki/BFI_list_of_the_50_films_you_should_see_by_the_age_of_14

maar volgens BFI moet je dus Walkabout op je 14e zien. Is dat niet wat vroeg perverse Britjes! ;)